2nd [1.2]
- Snap! ขอโทษนะครับ เป็นแบบให้ผมหน่อยได้ไหมครับ? -
day1
อ่า.. แล้วไหนน้องคนนั้นละนี่...
ผมลงมาชั้นล่างสุดแล้วยังไม่เห็นวี่แววของใครที่จะเป็นเด็กมอปลายได้เลย เมื่อกี้ก็ไม่ได้ถามอาจารย์ซะด้วยว่าน้องเค้าลักษณะเป็นยังไง... แล้วผมจะไปหาน้องคนนั้นจากไหนละนี่ โทรศัพท์ก็ไม่ได้เอาลงมา
"แชะ..."เสียงชัตเตอร์?
ผมหันไปมองตามเสียงที่ได้ยินแล้วก็พบกับเด็กผู้ชาย?คนนึงกำลังยิ้มตาหยีให้ผม แต่ท่าทางดูหลุกหลิกเหมือนเด็กกำลังทำความผิดยังไงอย่างนั้น
ผมไม่แน่ใจว่าเรียกเขาว่าเด็กผู้ชายได้รึเปล่า เขาอาจจะรุ่นเดียวกับผมหรืออาจจะเป็นน้องปีหนึ่งก็ได้?
'อ่า.. ขอโทษนะครับ พี่รู้มั้ยครับว่าถ้าจะไปชั้น 15 ตึก s นี่ผมต้องขึ้นลิฟท์ตัวไหน?' หืมม.. จะไปตึก s หรอ ตึกผมนี่นา..
'น้อง? มาเข้าค่ายรึเปล่า?' ผมถามพร้อมเลิกคิ้วตรงคำว่าน้อง.. ผมไม่แน่ใจจริงๆนะสิว่าผู้ชายตรงหน้าเป็นน้องมัธยมที่จะมาเข้าค่ายที่คณะรึเปล่า
ก็คนตรงหน้าสูง... สูงกว่าผมพอสมควรเลยหล่ะ ถ้าให้เดาก็คงจะประมาณ 186 มั้ง? ในมือมีกล้องโปรตัวใหญ่ที่ถือค้างไว้ หุ่นนี่นักกีฬาชัดๆ อยู่โรงเรียนคงจะฮอตน่าดู.... เงยหน้ามองตาโตๆที่กำลังจ้องมองผมกับปากที่กำลังยกยิ้มอยู่.... โห... หล่อชิบหาย
'ใช่ครับ... พี่ใช่พี่ค่ายที่อาจารย์บอกว่าจะลงมารับผมรึเปล่า?'
พูดถามพร้อมยิ้มหวานใส่ผม... เวลายิ้มนี่หล่อกว่าเดิมสักสิบเท่า ผมจะไม่สงสัยเลยถ้าบอกว่ามันเป็นคนดังของโรงเรียน..
'อือ พี่เอง ไปกันเหอะ' ผมตอบรับมันสั้นๆแค่นั้น
ไม่ใช่อะไรนะครับ... ผมง่วง........
'พี่รีบมั้ยอ่ะ? มันยังไม่ถึงเวลารายงานตัวเลย อีกตั้งนาน ไปซื้อขนมเซเว่นก่อนได้ป่าว?'
เออ มันยังไม่ถึงเวลารายงานตัว แล้วจะรีบมาเร็วทำไม..
ใต้ตึกนี่มีเซเว่นขนาดกลางที่ช่วยนักศึกษาเวลาต้องทำงานค้างที่คณะตอนดึกๆ หรือเวลาที่ไม่มีอะไรกินเลยมานักต่อนักแล้ว ผมนี่ก็เป็นลูกค้าประจำร้านนี้เหมือนกัน
'เออๆ ไปดิ่ เร็วๆหน่อยละกัน' ผมทำหน้ามึนใส่มัน ถ้าเป็นน้องผู้หญิงหน้าตาน่ารักนี่ผมจะไม่ว่าอะไรสักคำ แต่นี่มันเด็กผู้ชายตัวเบอเริ่ม สูงกว่าผมอีกต่างหาก แล้วยังจะหล่อกว่าผมอีก ผมง่วงงงงง ผมอยากขึ้นไปนอนนน
'พี่ไม่ไปด้วยกันหรอ?' คนตรงหน้าถามผมกลับ พร้อมส่งสายตาแปลกๆให้ผม
'ไปคนเดียวไม่ได้หรอ?'
‘………….’
‘เออออ ไปก็ไป’
ผมกำลังจะสวนกลับ ผมไม่มีอะไรที่จะต้องไป ผมง่วง และผมอยากอยู่เฉยๆ แต่พูดไม่ทันจบประโยค ไอเด็กหน้าหล่อตรงหน้านี่ก็หันมากระพริบตาปริบๆใส่ผมซะงั้น.. เออออ ไปด้วยก็ได้วะ
ผมยืนรอมันที่เดินวนไปวนมา หยิบขนมนั้นขึ้นมาดู หยิบขนมนี้ขึ้นมาถือ ผมจะหลับคาตู้แช่แล้วนะ!
'พี่..... เอากาแฟหน่อยป่าว?' ไอหล่อถามผมด้วยสีหน้ากังวล.. มันคงจะเห็นสภาพผมที่แทบจะลงไปนอนซบกับตู้แช่อยู่แล้ว
'ไม่เอา ไม่เป็นไร แกจะกินอะไรก็ซื้อไป'
'แล้วพี่จะไหวมั้ยเนี้ย? ไม่เอากาแฟสักแก้วหรอ ผมซื้อให้ก็ได้นะ'
'ไม่... ไม่กินกาแฟ... ' ผมบอกมันนิ่งๆ.. สมองผมไปหมดแล้วหล่ะครับคราวนี้.. กาแฟของไอโย่งไม่ช่วยอะไร และดูเหมือนจะทำให้ผมง่วงกว่าเดิม นี่มันใส่ยานอนหลับลงไปรึเปล่าวะ
‘อ้าว ทำไมไม่กินกาแฟอ่ะ? แพ้หรอพี่?’ มันถามผมอีกครั้ง
‘ไม่ได้แพ้ แค่ไม่ชอบเฉยๆ’ ผมไม่ได้แพ้อะไรหรอกครับ แค่ไม่ชอบเฉยๆจริงๆ เพราะมันไม่ถูกปาก ขม ผิดกับไอน้องสาวฝาแฝดที่หลงไหลในกาแฟสุดๆ กินได้วันหลายๆแก้วด้วย ถึงไม่ง่วงก็กิน... นี่แหละครับ ถึงเป็นแฝดกันแต่ไม่ได้หมายความว่าจะชอบอะไรเหมือนกันเสมอไปนะครับ...
‘อ่าวว ซะงั้นอ่ะ แล้วพี่จะเอาอะไรป่าว? เดี๋ยวผมเลี้ยงมาๆๆ’ มันพยักหน้าให้ผมก่อนจะพูดต่อแล้วตบกระเป๋าตัวเองเบาๆ
‘ไม่ต้องงงง รีบซื้อเหอะ’ ผมไม่อยากได้อะไรทั้งนั้นแหละครับ ที่ต้องการมากที่สุดคือหมอน.. ผมอยากนอนนน
‘อ่า.... ก็ได้’
หลังจากนั้นไอหล่อก็รีบถือขนมทั้งหมดที่มันซื้อซึ่งเยอะมากกกกกกไปคิดเงิน... นั่นมันซื้อขนมไปเลี้ยงคนทั้งคณะเลยรึเปล่าวะ
‘อ้าวพี่ ไม่ได้นอนอีกแล้วหรอ เอาชาหน่อยป่าว? มีชานมยี่ห้อใหม่มา อร่อยดี’ ผมเดินมารอมันหน้าแคชเชียร์ ก่อนจะได้ยินเสียงพนักงานประจำเซเว่นทักขึ้น.. มันเป็นเด็กมอหกที่มาทำงานช่วงปิดเทอมกะเช้าก่อนไปเรียนพิเศษตอนบ่าย ผมเลยเจอมันบ่อยช่วงที่ทำงานค้างอยู่ที่คณะ แล้วมันก็คงจำผมได้เพราะผมมักจะแบกขอบตาดำๆเป็นหมีแพนด้าลงมาซื้อชาทุกครั้ง...
‘ไม่เอาอ่ะ ค่อยลองแล้วกัน กินไม่ไหวจริงๆ ไม่ช่วยอะไรแล้ว กินเข้าไปเดี๋ยวก็อ้วก เสียดาย’ ผมพูดติดตลกกลับไป ผมไม่อยากกินอะไรจริงๆครับ น้ำยังไม่อยากกิน ขอแค่ได้นอนพอ ฮือ
‘อ๋อ..โอเคครับ’ มันตอบรับผมแล้วหันไปคิดเงินให้ไอหน้าหล่อต่อ
ผมเลยออกจากร้านเดินล่วงหน้าไปก่อน แค่นี้มันคงไม่หลงหรอกใช่ไหม?
'เห้ยพี่ รอผมก่อน! จะทิ้งกันแล้วหรอเนี่ย' ไอหน้าหล่อมันวิ่งถือถุงขนมเดินตามมา ก่อนจะมาเดินอยู่ข้างๆกัน
'ทิ้งอะไร ยังไม่เคยคบจะทิ้งได้ไง...' ถึงผมจะง่วงแต่ผมก็ยังเล่นมุกได้นะครับ..
'หืมมมม งั้นลองคบกันดูหน่อยมั้ยละครับ?'
........ ห้ะ.... อะไรนะ
ผมจะไม่ตกใจอะไรหรอกครับถ้าไอหล่อตรงหน้านี่ไม่ได้พูดด้วยน้ำเสียงแบบแปลกๆ แล้วไหนจะสายตาที่โคตรละมุน.. นี่ถ้าผมเป็นผู้หญิงก็คงละลายลงไปกองอยู่ที่พื้นแล้ว
แต่ผมไม่ใช่ไงเล่า!
'ขอบใจมากนะที่ช่วยต่อมุก ฮ่าๆ ไปกันเหอะ'
ผมหันไปหัวเราะมองหน้ามันแว๊บนึงแล้วหันกลับ..
แต่ไอหล่อมันดันยิ้มกลับให้ผมแบบแปลกๆนี่ซิ...
.
..
.
ผมพาไอหน้าหล่อที่เดินกินขนมปังอยู่เดินมาที่ลิฟท์ตัวที่จะขึ้นไปยังคณะของผม
แต่ก็ดูเหมือนวันนี้โชคคงไม่เข้าข้างผมสักเท่าไหร่
เมื่อเดินมาถึงลิฟท์ ผมก็พบกับอะไรบางอย่างที่ทำให้ผมช็อกไปสามนาทีก็คงจะได้...
กระดาษสีขาวขนาดเอสี่ที่ถูกแปะไว้หน้าประตูลิฟท์ มีข้อความที่ถูกเขียนด้วยลายมือสวยๆตัวโตๆว่า..
‘ไฟฟ้าขัดข้อง งดใช้ลิฟท์’
ไอเอี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ผมร้องไห้ได้ไหมครับ..............................................
ลิฟท์จะไม่สำคัญอะไรกับผมหรอกถ้าห้องผมไม่ได้อยู่ชั้น 15 และผมที่กำลังง่วงแล้วก็มึนหัวสุดๆ!
ขนาดร่างกายปกติธรรมดายังไม่มีใครอยากเดินขึ้นบันไดไป แล้วผมที่อยู่ในสภาพนี้ถ้าให้เดินขึ้นไปผมคงน็อคตายตั้งแต่ชั้น 3 แล้ว
‘อ้าว.... ทำไงดีอ่ะพี่’ เด็กข้างๆถามผมขึ้นมา พร้อมกับส่งสายตาสงสาร?ผมที่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อยู่หน้าลิฟท์
‘ไม่รู้.... ไปนั่งรอกันเหอะ คงซ่อมไม่นานหรอกมั้ง ยังไม่ถึงเวลาลงทะเบียนเลยด้วย ไม่เป็นไรหรอก’ ผมตอบมันกลับ.. ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน เบลอไม่หมดแล้ว
ผมพามันมานั่งที่ม้านั่งแถวนั้น ผมนั่งลงก่อน แล้วไอเด็กตัวสูงก็ลงมานั่งข้างๆผม วางถุงขนมไว้อีกด้านหนึ่ง
‘เอ้ออออ... แล้วนี่พี่ชื่ออะไรอ่ะ? ผมยังไม่รู้จักชื่อพี่เลย’ พอนั่งลงเรียบร้อยมันก็ถามผมขึ้นมา
‘เอิร์ท... ชื่อเอิร์ท..’ ผมตอบมันไปแบบมึนๆ ไม่ไหวครับ มึนหัว
‘เอิร์ทที่แปลว่าโลกหรอ?’
‘อื้อ นั่นแหละ.... แล้วนี่ทำไมมาเร็ว? ค่ายพี่ไม่หายไปไหนหรอกนะ..’ ผมถามมันกลับบ้าง ก็ผมละสงสัยจริงๆว่ามันจะรีบมาทำไมก่อนตั้งสองชั่วโมง
'ขี้เกียจอยู่บ้าน เบื่อ.... ' เออ ไม่อยากอยู่บ้านก็เลยรีบมา... แปลกคน ผมนี่อยากนอนอยู่บ้าน(หอ)ใจจะขาดดดด
‘อ่า.... แล้วพี่จะไม่ถามชื่อผมหน่อยหรอ?’ มันถามต่อเมื่อเห็นผมไม่พูดอะไรมากกว่านั้น
‘ไม่อ่ะ ไม่อยากรู้...’ พอผมพูดจบแล้วมันก็ทำหน้ามุ่ยใส่ผม... ไม่อยากจะบอกว่าหน้ามันตลกมาก ฮ่า
ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากรู้หรืออะไรหรอกนะครับ แต่ถึงผมไม่ถาม มันไม่บอก ยังไงผมก็ต้องได้รู้อยู่ดี มันต้องมาอยู่(ในค่าย)กับผมอีกตั้งสามวันเลยนะ ผมไม่รีบรู้หรอก..
‘โถ้ะ ซะงั้นอ่ะ’ มันพูดออกมา ผมเลยหัวเราะเบาๆใส่มันกลับไป
แล้วหลังจากนั้นก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีก...
‘นี่ นั่งรอก่อนไปได้ป่าว ของีบหน่อย ไม่ไหวแล้ว มึนหัว..’ ผมเป็นคนพูดออกมาก่อนเพราะเห็นมันเงียบไป
‘อ้าว ผมก็นึกว่าพี่หลับไปแล้ว!’ มันสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันกลับมามองหน้าผม นี่มันคิดว่าผมหลับไปแล้วจริงๆเรอะ ผมยังไม่หลับนะ แค่เคลิ้มๆ
‘ยัง.... แต่กำลังจะหลับ ไม่ไหวแล้ว... ‘ คอผมจะพับแล้วครับ ฮือ
‘ฮ่าๆ หน้าพี่ตลกอ่ะ... พี่นอนไปเถอะ เดี๋ยวผมนั่งรอเล่นเกมพลาง ถ้าลิฟท์ใช้ได้แล้วเดี๋ยวจะปลุกนะ’ มันหัวเราะผมก่อนจะพูดประโยคถัดไปออกมา... ผมคิดว่าผมไม่ได้ทำหน้าแปลกๆหรือตลกๆออกไปซะหน่อย มันขำอะไรวะ!
‘อือออออออออออ ขอบใจ’ อยากจะสวนด่ามันใจจะขาด แต่ไม่ไหวครับ ร่างกายไม่เอื้ออำนวย ขอนอนก่อนแล้วกันตอนนี้
.
..
.
ไม่รู้ว่าผมหลับไปตอนไหน เผลอนอนน้ำลายไหลโชว์เด็กไปรึเปล่า
รู้ตัวอีกทีก็ได้ยินเสียงชัตเตอร์ดังมาจากข้างๆตัว กับเสียงงุ้งงิ้งที่เรียกชื่อผมอยู่..
จริงๆผมรู้สึกตัวสักพักแล้วแหละ แต่ขี้เกียจจะเปิดตา หูนี่ก็ยังได้ยินเสียงชัตเตอร์กล้องดังขึ้นเรื่อยๆ
มันจะถ่ายอะไรกันนักหนาวะ!
‘พี่เอิร์ทตื่นยัง ลิฟท์มาแล้ว’ เสียงจากคนข้างๆดังขึ้นมาอีก... จนสุดท้ายผมก็ยอมลืมตาขึ้นมา แล้วพยักหน้าเบาๆ
เบลอ............... เบลอไปหมดเลยครับ ฮือ สามวันนี้ผมจะอยู่รอดไหม
‘ลิฟท์ใช้ได้แล้วหรอ?’ ผมถามมันไป แล้วยกข้อมือมาดูนาฬิกา กำลังจะเก้าโมง... ผมหลับไปแค่ไม่นานเองนี่นา
‘อือ ไปกันเหอะพี่’ มันตอบแต่ไม่ได้หันมามองหน้าผม แต่กลับทำหน้าตากรุ่มกริ่มยิ้มกับกล้องที่กำลังพรีวิวดูรูปซะงั้น... นี่มันไปแอบถ่ายขาอ่อนหรือนมสาวที่ไหนป่ะวะ!?
‘เห้ยทำไมทำหน้างั้น แอบถ่ายขาอ่อนสาวมาหรอ? เอามาดูมั่งดิ้!’ ถ้ามันถ่ายมาจริงผมก็อยากดูเหมือนกันนะครับ... แฮ่
‘โอ้ย ผมไม่ใช่โรคจิตนะพี่! แต่ถึงใช่ผมก็ไม่ให้ดูหรอก’ มันพูดแล้วเอากล้องไปซุกไว้อีกด้านนึง
‘อะไร แค่นี้หวงหรอ’ ถ้าไม่ใช่แล้วมันถ่ายอะไรมาวะ? ทำไมทำหน้าอย่างนั้น
‘ป๊าว แต่ชื่อผมพี่ยังไม่อยากรู้เลย แล้วพี่จะมาอยากรู้อะไรกับรูปที่ผมถ่ายหล่ะ’ มันหันมายักคิ้วใส่ผมก่อนจะลุกออกไป
อะไรวะ....... นี่มันประชดผมหรอ!
จากนั้นผมก็พาไอเด็กหน้าหล่อและลากสังขารตัวเองขึ้นมาที่ห้อง ระหว่างที่ขึ้นลิฟท์มามันก็ยังไม่ได้พูดอะไรกับผม เอาแต่ยืนเล่นเกมในโทรศัพท์ พอถึงชั้นแล้วก็พามันไปส่งกับอาจารย์อาร์เรียบร้อย
'อ้าวเอิร์ทมาแล้วหรอ นึกว่าไปหลับอยู่ที่ไหนซะอีก เห็นหายไปนานเลย' อาจารย์ทักตอนนี้เห็นหน้าผมแล้วหัวเราะเบาๆ
โถ่... ก็ไอหล่อคนนี้แหละครับที่เกือบทำผมหลับคาตู้แช่เซเว่น แล้วไหนจะไฟขัดข้อง ลิฟท์ใช้ไม่ได้อีก ผมไม่นอนตายอยู่ข้างล่างก็ดีแค่ไหน...
'จารย์อย่าแซวผม อายน้อง ไฟมันขัดข้อง ใช้ลิฟท์ไม่ได้ ค้างอยู่ข้างล่างต่างหาก' อายเป็นครับอายเป็น
'สภาพขนาดนี้แล้วยังอายอีกหรอ ไม่ใช่หลับโชว์น้องเค้าไปแล้วรึไงเรา'
อาจารย์พูดแล้วหัวเราะกลับมาอีก.. ไอเด็กหน้าหล่อข้างๆนี่ก็หัวเราะไปกับเค้าด้วย เอออ ทำให้ลำบากแล้วยังมาหัวเราะกันอีก
'มาๆ น้องชื่ออะไรนะ? มาลงชื่อแล้วเข้าไปนั่งเล่นในห้องก่อน ส่วนเอิร์ทก็ไปพักเถอะ เดี๋ยวไว้ให้แอร์ไปตามนะ'
นี่แหละครับคือสิ่งที่ผมรอคอยยยยยย
ผมพยักหน้าใส่อาจารย์ไป แล้วลากสังขารตัวเองไปที่ห้อง
ก่อนออกมาได้ยินเสียงไอหน้าหล่อตอบอาจารย์เบาๆ..
'ผมชื่อดราฟท์ครับ.....'
เห็นไหม... ผมไม่จำเป็นต้องถามผมก็ได้รู้อยู่ดี
จะว่าไป...
ชื่อเท่ดีแฮะ....