หัวข้อ: นักศึกษาสัตวแพทย์จอมจุ้นวุ่นรัก

[TonG_x_Zhi]

รอการคืนดีกัน  หุหุ

[bixzz]

สาธุ...ตอนหน้าขอให้ได้คุยกันซะทีเหอะ...เพี้ยงงงง

[dekinter]

  อะครับ ขอบคุณทุกคนที่ติดตามกันมาตลอดนะครับ ตอนนี้คงจะทำให้หลายๆคนได้สบายใจขึ้น(หรือป่าวนะ) เรื่องนี้ใกล้ถึงบทสรุปแล้วคับ อีกนิดเดียวเองครับ 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ตอนที่ 26 การกลับมาเหมือนเดิม ในความที่ไม่เหมือนเดิม

     สายของคนที่เคยรักกัน ต่างสะท้อนเข้าไปในตาของคนทั้งคู่ คำถามมากมายค่อยๆพรุ่งพรูออกมาผ่านสายตา

อั้มค่อยๆก้าวขึ้นบันไดเข้าไปหาดลทีละขั้น ทีละขั้นอย่างช้าๆ จนอั้มอยู่ห่างจากดลเพียงบันไดขั้นเดียว ถึงแม้อั้มจะ

ยื่นอยู่ในขั้นบันไดที่ต่ำกว่า แต่อั้มก็ยังคงสุงเลยดลไปอยู่ดี ทำให้ระดับสายตาของดลอยู่ตรงกับไหล่ของอั้ม อั้ม

ค่อยๆเอื้อมมือไปจับไหล่ของดลทั้งสองข้าง และดึงดลเข้ามากอดอย่างช้าๆ ดลจึงยอมเอนตัวไปข้างหน้า ดลซบ

หน้าลงไปที่อกของอั้ม อกที่ดลเคยซุกตัวและกอดอย่างอบอุ่น ความรู้สึกที่เคยได้รับแต่จางหายไป ค่อยๆกลับเข้า

มาอีกครั้ง สัมผัสของความรู้สึกที่ย้อนกลับมามันไปกระตุ้นให้น้ำตาของคนทั้งสอง ค่อยไหลออกมา มันไม่ใช่

น้ำตาที่เป็นไปด้วยความเจ็บปวดอย่างที่ผ่านๆมา แต่มันเป็นน้ำตาของความดีใจและสุขใจจนยากที่จะบรรยาย

กอดกันได้สักพัก อั้มจึงเป็นคนคลายวงกอดนั้นออก และจูงมือของดล เดินกลับขึ้นไปบนตึกเรียน มายังห้องๆเดิม

ที่เคยเรียนในอดีต ห้องเรียนที่เป็นจุดเริ่มต้นของความรักที่แสนหวานและเจ็บปวด อั้มพาดลมานั่งโต๊ะตัวเดิมที่ทั้งคู่

เคยนั่งด้วยกัน

  " ดล อั้มขออะไรอย่างนึงได้ไหม "  อั้มถามดล แต่ดลตอบด้วยการพยักหน้า อั้มจึงค่อยๆให้ดลมานั่งบนตักของ

ตนเอง และกอดดลจากด้านหลัง

 " ดล อั้มขอ.. " อั้มกำลังจะพูดอะไรบ้างอย่าง แต่ดลก็พูดขัดขึ้นมาก่อน

 " อย่าเพิ่งพูดอะไรต่อนี้เลยนะอั้ม ขอให้เราสองคนอยู่แบบนี้สักพักนะ " ดลพูดจบก็เอามือมาอวบแขนและมือของ

อั้มที่กอดดลอยู่ ดลเอียงตัวไปด้านหลังพิงกับอกของอั้ม อั้มจึงเกยคางของตนไปไว้ที่ผมนุ่มๆและมีกลิ่นแชมพู

จางๆของดล ทั้งสองคนถ่ายทอดความรู้สึกต่างๆ ผ่านอ้อมกอดนั้น

 " คิดถึงวันที่เราเคยเรียนอยู่ในห้องนี้จังเลย " ดลพูดขึ้นมาในความเงียบ

 " ช่าย ห้องนี้ที่พวกเรากับเพื่อนเคยเรียนด้วยกัน " อั้มมองไปรอบๆห้องสี่เหลี่ยมแห่งนี้

 " ห้องนี้ เป็นจุดเริ่มต้นของเราซินะ "

 " อืม เป็นห้องที่ทำให้อั้มได้พบกับใครบางคน ที่มีค่าที่สุดของอั้ม แต่อั้มก็โง่ ที่ไม่รักษาเค้าเอาไว้ และทำร้ายเค้า

มาตลอด " อั้มกอดดลแน่นขึ้น

 " เราเองก็เจอคนที่มีค่าที่สุดในห้องนี้เหมือนกัน เราเองก็เป็นคนโง่ ที่ไม่ยอมรักษาคนที่รักไว้ได้ "

 " ดล อั้มขอโทษ "

 " ไม่หรอก เราต่างหากที่ต้องขอโทษอั้ม "

 " ดลไม่ผิดหรอก อั้มเองที่ไม่ยอมเชื่อใจคนที่อั้มรัก แล้วยังทำอะไรที่ไม่น่าให้อภัยกับคนอื่นอีก "

 " ไม่หรอก เราเองที่ปล่อยให้คนอื่นเข้ามาทำร้ายคนที่เรารัก อั้มเรื่องของพี่พัด.. " ดลกำลังจะพูดต่อแต่อั้มก็พูด

ขัด

 " ไม่ต้องอธิบายหรอกดล อั้มเข้าใจหมดทุกอย่างแล้ว อ้อนเล่าให้อั้มฟังหมดแล้ว " ดลแปลกใจมากที่อั้มบอกว่า

อ้อนเป็นคนเล่าให้ฟัง เพราะอ้อนไม่เคยเล่าให้ดลฟังเลยว่า เล่าเรื่องของพี่พัดให้อั้มฟัง

 " ขอโทษนะ อั้ม " เมื่อดลพูดจบก้เข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง เพราะพอถึงตอนนี้ คำพูดไม่สำคัญอะไรอีกแล้ว เท่า

กับความรู้สึกที่ทั้งสองคนมีให้กัน

 " ดล เรา... เรากลับมาเหมือนเดิมได้ไหม " อั้มถามคำถามที่อั้มอยากจะพูดมันมาตลอด และเป็นคำถามที่ดล

อยากได้ยินมาตลอดเช่นกัน แต่เมื่อวันนี้คำพูดเหล่านั้นที่ดลรออยากที่จะได้ยินจากอั้ม กลับทำให้ดลรู้สึกกลัวกับ

คำพูดนี้ขึ้นมา

 " ..... " ดลยังไม่ตอบคำถามของอั้ม อั้มจึงรอฟังคำตอบจากดล แต่เห็นดลเงียบลงไปไม่ยอมตอบ

 " ดล ดลยังรักอั้มอยู่ไหม "

 " รักซิ เรารักอั้มมาตลอด "

 " งั้น ดลกลับมาเหมือนเดิมกับอั้มได้ไหม "  แต่ดลก็ยังไม่ยอมตอบคำถามนี้ ทำให้อั้มเข้าใจไปว่า การที่ดลเงียบ

นั้น ก้คือคำตอบที่ปฎิเสธ " อั้มเข้าใจแล้ว " อั้มพูดออกมาด้วยเสียงที่เศร้าลง

 " ไม่ใช่นะอั้ม อั้มฟังเรานะ " ดลหันหน้ามามองหน้าของอั้ม

 " ในวันที่เรารักกัน เรามีความสุขมาก เรารู้สึกโชคดีที่ได้รักกับอั้ม ได้เจอคนที่เรารักและรักเรา แต่แล้ว ความรักที่

เคยมีแต่ความสุข ก็กลับกลายเป็นรักที่สร้างความเจ็บปวดที่สุดในชีวิต ในช่วงเวลาที่เราไม่เข้าใจกัน มันเป็นช่วง

เวลาที่เจ็บปวดมาก ไม่เคยมีสักคืนที่เราจะไม่นอนร้องไห้ มันเจ็บปวดจนเรากลัวที่จะต้องเจอกับมันอีกครั้ง "

 " ไม่นะดล ต่อไปนี้ อั้มสัญญาว่าจะไม่ทำให้ดล เสียใจอีกแล้ว "

 " เรารู้ว่าตอนนี้อั้มจะไม่ทำให้เราเสียใจ แต่ในอนาคต ไม่มีใครรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น หากในวันข้างหน้า เราจะต้อง

เจอกับเหตุการณ์อะไรอีกบ้าง ถ้ามันมีเหตุการณ์ที่ทำให้ความรักเราต้องจบลงอีกครั้ง เราไม่รู้ว่าจะรับกับความรู้สึก

นั้นอีกครั้งได้หรือป่าว " ดลพูดอย่างนั้น อั้มก็ได้แต่เงียบไม่พูดอะไรออกมา

 " อั้ม ความรัก บางครั้งมันไม่จำเป็นที่จะต้องมีสถานะก็ได้ เราอยากให้เราสองคนได้เข้าใจกัน อยู่ด้วยกัน พูดคุย

กัน เป็นห่วงกันในทุกๆวัน ขอให้เรากลับไปยืนตรงจุดความเป็นเพื่อนได้ไหม เราคงจะทนไม่ได้ หากว่าวันนึง เรากับ

อั้ม ต้องจบลงด้วยความไม่เข้าใจอีกครั้ง "

 " อืม อั้มเข้าใจ อั้มเองก็คงทนไม่ได้อีกแล้ว หากวันนึง อั้มกับดล ต้องไม่เข้าใจกันอีก อั้มเองก็เจ็บปวดไปไม่น้อย

กว่าดลหรอกนะ อั้มเข้าใจ แต่ระหว่างเรามันจะไม่มีทางเป็นไปได้อีกแล้วหรอ "

 " เราเองก็ตอบไม่ได้ มันเป็นเรื่องของอนาคต สักวันนึงหากความรู้สึกที่เราทั้งสองคนยังมีให้กันไม่เปลี่ยนไป และ

เรามีความมั่นใจกันแล้ว วันนั้นเราอาจจะกลับมาเหมือนเดิมทุกอย่างก็ได้ " ดลยิ้มให้อั้ม อั้มเองก็เข้าใจและรับรู้ได้

ทุกอย่างเช่นกัน

 " ดล แต่อั้มขอจูบดลได้ไหม ของเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่เราจะเริ่มต้นกับความเป็นเพื่อน ในวันพรุ่งนี้ " ดลไม่

ตอบ แต่ยิ้มเป็นคำตอบแทน อั้มจึงโน้มคอลงไปจูบกับดล มันเป็นจูบที่อ่อนโยนและอบอุ่น มันไม่ได้รุนแรงหรือเร่า

ร้อน เป็นเพียงจูบธรรมดา แต่มันมีความรู้สึกที่ สุขกว่าทุกๆครั้งที่ผ่านมา อั้มกับดลจูบกันเนินนาน เพราะอยากจะ

เก็บความรู้สึกนี้เอาไว้ให้นานที่สุด.....


   *** http://music.siamza.com/music.php?k=64K&id=2408 *** เป็นเพลงที่แสดงความรู้สึกของดลกับอั้ม ในวันนี้ที่ทั้งสองเข้าใจและจบความเจ็บปวดในอดีตลง

     

   เช้าวันต่อมา เป็นเช้าที่ดลรู้สึก เหมือนกับได้ตื่นขึ้นมาบนโลกใบใหม่ ความเศร้าต่างๆที่ต้องตื่นมาพบในทุกๆเช้า

ตลอด 3 ปีที่ผ่านมา มันได้หายไปแล้ว ถึงแม้วันนี้ดลกับอั้มจะไม่ได้กลับมาเป็นคนที่เรียกว่าแฟนกันเหมือนเดิม  แต่

ความรักที่ทั้งสองคนมีให้กัน ไม่เคยเปลี่ยนแปลง เพียงแต่วันนี้มีคำว่าเพื่อนเข้ามาแทนที่ และรอว่าสักวันใน

อนาคต อาจจะมีวันที่คำว่าคนที่รักกันในสถานะของคนรักอาจจะกลับมาอีกครั้ง แต่ตอนนี้ขอแค่ดลและอั้มเข้าใจ

ซึ่งกันและกัน มีกันและกันในทุกๆวันก็คงเพียงพอแล้ว

    ดลมามหาลัยด้วยรอยยิ้มอย่างทุกๆวัน เพียงแต่รอยยิ้มนี้ไม่ได้แฝงไปด้วยความเศร้าอีกแล้ว ดลนั่งเรียนตาม

ปกติในตอนเช้า แต่วันนี้ไม่มีป่านมานั่งแกล้งกันข้างๆเหมือนทุกๆวัน ป่านเลือกไปนั่งกับเพื่อนตนเอง ดลเองก็

แปลกใจเหมือนกันที่วันนี้ป่านไม่มานั่งด้วย และไม่ยอมแม้แต่จะมองหน้าดลด้วยซ้ำ วันนี้ทั้งวันป่านก็แทบจะไม่มา

แกล้งหรือพูดคุยกับดลสักคำ แม้แต่หน้า ป่านก็มองดลน้อยครั้งจนแทบจะไม่ได้มอง มันเกิดอะไรขึ้นกันนะ หรือว่า

เป็นเพราะเรื่องของเมื่อวาน ป่านจึงแปลกไป....

[ec392]

รู้สึกดีจัง แค่เพื่อนเท่านั้น แต่อนาคตยังไม่แน่ใช่ไม่

[gift_deb]

ขอให้ตอนสุดท้ายทั้งคู่เข้าใจกัน และกลับมารักกันเหมือนเดิม โอมเพี้ยง

[sixty-3]

คุยกันเถอะน๊า สองคนเนี้ย
 

[@^_^@PeaZa@^_^@]

ทำไมป่านแปลกๆไปหละ 

[[D]a[D]a [T]oo[N]]

เรื่องเก่าไปเรื่องใหม่มา เฮ้อออออออออออออ

[ifwedo]

จะมีไรผลิกผันเป่าน๊า

[POR@B]

เป็นเพื่อน   เป็นเพื่อนกัน

เฮ้อ  เคลียร์กันซักที

ป่านเป็นไรไปอีกเนี่ย


หรือว่าจะคิดว่าดลก็คือดล  ปอนด์คือปอนด์  มันแทนกันไม่ได้  หรือป่าว


มันเป็นแค่อารมณ์คิดถึงน้อง


แล้วดลนิสัยเหมือนกันหรอ


แต่ก็คงเป็นพี่น้องแหละนะถ้าได้เคลียร์

เป็นกำลังใจให้คนโพสต์คับ

รอตอนต่อไป 

[KiKuMon]

 

คุยกันแล้ว

แต่ดลกลับกลัวใจตัวเองซะงั้น

แต่ก็ดีแล้วล่ะที่เข้าใจกันซะที

 

ให้คนแต่ง

[BABY_CHICK]

 :L2:ไม่มีไร คงทน กับความรัก เท่ากะความเป็นเพื่อน ที่ดีครับ หนับหนุนๆ รักกัน นานๆนะครับ รอตอนจบ ด้วยครับ 

[THIP]

ทำไมเราอ่านแล้วเศร้าล่ะ 

[TonG_x_Zhi]

คุยกันได้ด้วยดี   แม้ตอนนี้จะมีแต่ความเป็นเพื่อนก็ตาม

(แต่ยังลุ้นให้รักกันใหม่อยู่ดี 555)

รออ่านตอนต่อไปอยู่ครับ

[kaporzung]

ดีจังๆๆ คุยกันแล้วอ่ะ 

[dekinter]

ตอนที่ 27 การเดินทางของความรัก

     การเรียนในภาคบ่ายจบลง ป่านยังคงเฉยชา ทำเหมือนดลเป็นเพียงอากาศ ดลเอง

ก็ไม่เข้าใจว่า มันเกิดอะไรขึ้น แต่ในใจลึกๆของดลเอง ก็รู้สึกใจหายที่ป่านเฉยชาไป

เช่นนี้  พอถึงเวลากลับบ้าน บังเอิญที่ป่านและดลต้องเดินกลับมาทางเดียวกัน ดลจึง

เข้าไปทักทาย

 " อ้าวนายป่าน จะกลับหอแล้วหรอ "

 " ...... " ป่านไม่ยอมตอบ และพยายามเดินให้เร็วขึ้นเพื่อเดินหนีดล

 " เดี๋ยวดิ จะรีบไปไหนอะ " ดลวิ่งตาม

 " ..... " ป่านยังคงไม่ตอบและไม่หยุดเดิน

 " ป่าน " ดลตะโกนเรียกและวิ่งมาจับแขนป่านไว้

 " นายเป็นอะไรอะ ป่าน วันนี้นายไม่แม้แต่จะมองหน้าฉันเลยนะ นายโกรธอะไรฉันก็

บอกมาดิ "

 " ป่าว ไม่มีอะไร ขอโทษละกัน " ป่านตอบอย่างขอไปที และพยายามจะเดินต่อ

 " เดี๋ยวดิ ไม่เป็นไรแล้วทำไมต้องเดินหนีอะ ไหนนายบอกว่าถ้าไม่ได้แกล้งเรา นายจะ

นอนไม่หลับงัย แต่วันนี้นายยังไม่มองหน้าฉันเลยนะ "

 " แล้วไม่ดีหรืองัยที่เราไม่แกล้งนาย "

 " ก็ อืม มันก็ดีนะ แต่นายเฉยผิดปกติอะ เมื่อวันเสาร์เราทำอะไรให้นายไม่พอใจหรือ

ป่าว "

 " ป่าว " ป่านตอบสั้นๆ ดลไม่เชื่อจึงพยายามลากป่านไปนั่งที่โต๊ะในต้นไม้ใกล้ๆเพื่อ

คุยกันให้รู้เรื่อง

 " ป่าน มีอะไรไม่พอใจกันก็พูดกันดีๆดิ ถ้าเกิดนายไม่พอใจฉันจริงๆก็บอกมา แล้วฉัน

จะได้ขอโทษ แล้วก็จะไม่วุ่นวายกับนายอีก "

 " ไม่นะ ฉันไม่ได้ไม่พอใจนาย เพียงแต่... " ป่านเงียบไป

 " แต่อะไร " ดลย้ำถามป่านอีกครั้ง

 " ฉันกลัวว่า ความรู้สึกทีมีให้นาย มันจะเกินเลยไปมากกว่านี้ ฉันอยากจะหยุดมันไว้แค่

นี้ " ป่านพูดโดยไม่มองหน้าของดล

 " ความรู้สึกเกินเลย " ดลถามประโยคที่ตนเองไม่เข้าใจ

 " ใช่ ฉันไม่อยากให้ความรู้สึกความเป็นเพื่อนหายไป " คำตอบของป่านทำให้ดลพอ

จะเข้าใจความหมายทุกอย่างแล้ว แต่ป่านก็ยังคงอธิบายต่อ

 " นายอาจไม่เข้าใจว่าทำไม ฉันต้องคอยแกล้งนายตลอด จริงๆแล้วตั้งแต่วันแรกที่ฉัน

เห็นนาย ฉันเหมือนเห็นน้องชายของฉัน "

 " ปอนด์นะหรอ "

 " ช่าย ปอนด์คือน้องชายของฉัน ฉันเป็นคนทำให้ปอนด์ต้องตาย " ป่านมีเสียงสั่น

เครือ

 " อืม อย่าคิดมากซิ มันอาจจะไม่ใช่ความผิดของนายก็ได้ " ดลปลอบป่าน

 " ไม่หรอก มันเป็นความผิดของฉัน ถ้าฉันไม่พาปอนด์ออกมาเที่ยว ปอนด์ก็คงไม่ต้อง

ตาย ฉันเป็นพี่ที่ไม่ได้เรื่อง ไม่มีความรับผิดชอบ แค่น้องคนเดียวก็ดูแลไม่ได้ " ป่าน

น้ำตาไหลออกมาช้าๆ ดลก็ได้แต่นิ่งฟัง เพราะได้ฟังเรื่องราวดลเองก็พูดอะไรไม่ออก

เช่นกัน

 " พอฉันได้รู้จักกับนาย มันทำให้ฉันได้เหมือนกับได้อยู่กับน้องชายอีกครั้ง แต่แล้วพอ

นานไป ฉันกับรู้สึกไม่แน่ใจตัวเอง ว่าฉันอยากจะรู้สึกแบบนายเป็นน้องอยู่หรือป่าว ฉัน

ไม่อยากให้อะไรๆมันเปลี่ยนแปลงไป ทุกวันที่ฉันได้รู้จัก ได้คุย ได้เล่นกับนาย ฉันมี

ความสุขมาก "

 " อืม ฉันก็ดีใจนะที่ได้รู้จักนาย ถึงแม้บางครั้งจะรำคาญที่นายชอบแกล้ง แต่มันก็ทำ

ให้ฉันสบายใจขึ้นในเวลาที่ได้เล่นกับนาย ฉันเองก็ไม่อยากให้อะไรๆมันเปลี่ยนแปลง

ไป บางครั้งความรักมันไม่ใช่สิ่งที่ดีที่สุด ป่านถ้านายอยากให้เราเป็นน้องชาย เราก็

ยินดีนะ "

 " จริงหรอ " ป่านดูดีใจขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

 " จริงซิ เราเองก็อยากมีพี่ชายเหมือนกันนะ "

 " อืมๆ ขอบใจนะดล " ป่านเรียกชื่อของดลเป็นครั้งแรก

 " นายเรียกเราว่าอะไรนะ " ดลไม่แน่ใจว่าตัวเองได้ยินผิดหรือป่าว

 " ป่าว เราก็เรียกนายว่า ไอ้ตัวเล็กงัย " ดูจากคำพูดแล้วป่านคนเดินคงจะกลับมาแล้ว

 " ไม่อะ เมื่อกี้นายเรียกชื่อเราหรอ "

 " บอกว่าป่าวก็ป่าวดิ ไอ้ตัวเล็กพูดไม่รู้เรื่องหรอวะ ไปกลับบ้านได้แล้ว " ป่านคนเดิม

กลับมาแล้วจริงๆ ป่านพูดจบก็เอาแขนมาโอบคอดลแล้วพาดลเดินไป  ป่านกับดลแยก

กันที่ป้ายรถเมลล์ ดลเองก็รอเพื่อนคนนึงมารับ ถึงแม้เพื่อนคนนี้ ใจของดลจะรัก

มากกว่าคำว่าเพื่อน แต่ ณ วันนี้ ยังคงไว้ซึ่งคำว่าเพื่อน แต่ไม่รู้ว่า สักวันในอนาคตจะ

เป็นอย่างไร รถเก๋งสีดำเคลื่อนมาจอดหน้าดล ดลจึงขึ้นรถของอั้มกลับบ้าน

   ต่อมาในทุกๆวัน ดลมีความสุขมากขึ้น อั้มคนที่ดลรักที่สุดในหัวใจ ทุกวันนี้มีแต่

ความเข้าใจกัน ไปทานข้าวกัน คุยกัน มีกันและกันในทุกๆวัน คำว่าแฟนอาจจะไม่

สำคัญเท่ากับความสุขในทุกๆวันที่ทั้งสองคนมีให้กัน ป่าน เพื่อนที่เปรียบเสมือนพี่ชาย

ถึงแม้จะยังชอบแกล้งดลอยู่เหมือนเดิม แต่มันก็เหมือนเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวัน

ที่หากขาดไป ก็คงเศร้าอยู่เหมือนกัน

  สำหรับดลกับอั้มนั้น วันนี้ยังความเป็นเพื่อนที่มีให้กัน นับเป็นสิ่งที่สวยงาม แต่หากสัก

วัน ทั้งสองคน ยังมั่นคงในความรู้สึกของตนเอง วันนั้นความรักที่เคยเป็นในอดีตอาจ

จะย้อนกลับมาอีกครั้ง.......


        *** ณ ปัจจุบัน ***
     
     ตอนนี้ผมกับอั้มก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันครับ เรายังห่วงใยกันเหมือนทุกวัน ถ้าถาม

ผมว่าผมยังรักอั้มไหม ตอบได้เลยครับ ว่านับตั้งแต่วันแรกที่ผมรักอั้มจนมาถึงวันนี้

ความรู้สึกของผมไม่เคยเปลี่ยนแปลงไป เพียงแต่อยากให้เราทั้งสองคนมั่นใจมากกว่า

นี้ และให้เวลากันและกัน ส่วนในตอนนี้อั้มจะยังรักผมอยู่ไหม ผมเองก็ตอบไม่ได้ครับ

(ต้องไปถามอั้มเองอะครับ ) ในทุกๆวันผมกับอั้มก็มีความสุขมากครับ แต่เราสองคนก็

ไม่ได้ฉุดรั้งกันนะครับ ถ้าในช่วงเวลานี้ ใครมีคนใหม่ก็พร้อมจะยอมรับครับ เพราะนั้น

มันก็เหมือนกับเป็นการพิสูจน์ว่า ความรักของเราเปลี่ยนแปลงไปแล้ว งัยก็ต้องขอโทษ

สำหรับคนที่เชียร์ให้ผมกับอั้มกับมาคืนดีกันเหมือนเดิม แต่ต้องขอเวลาเราสองคน

มากกว่านี้นะครับ เพราะอดีตทำให้เราสองคนโตขึ้น และคิดอะไรๆได้กว้างมากขึ้น ส่วน

คนที่เชียร์ป่านนั้น ก็ต้องขอโทษอีกเหมือนกันครับ เพราะผมกับป่านเราคิดกันเป็นเพียง

พี่น้องเท่านั้น ถึงแม้ป่านเองจะเคยคิดเกินเลยไป แต่ตอนนี้เค้ารับผมไว้เป็นน้องชายที่ดี

คนนึงเท่านั้น ผมเองก็รับเค้าไว้เป็นพี่ชายที่ดีคนนึงเท่านั้น ทุกคนอาจจะจะสงสัยว่า

แล้วพี่พัดหายไปไหน ตั้งแต่ผมเข้ามหาลัยมา พี่พัดก็ค่อยๆห่างออกไปครับ พี่พัดอาจ

จะเจอใครใหม่แล้วก็ได้นะครับ  แล้วสำหรับหัวใจของผมและอั้มในตอนนี้ คงยังไม่

พร้อมที่จะเริ่มรักใหม่ ยังขอเวลาพักหัวใจที่เคยต้องเจ็บปวดมานาน ต้องใช้เวลาให้เรา

สองคนได้ค่อยๆช่วยกันรักษากันต่อไป และความรักของเราเดนไปอย่างช้าๆครับ แต่

แค่ตอนนี้ ผมมีความสุขกับปัจจุบัน ก็เพียงพอแล้วครับ...


เพลงนี้ก็คงจะเป็นการอธิบายระหว่างผมกับอั้มในตอนนี้ได้ดีที่สุดเลยครับ งัยก็ลองไป

ฟังดูนะครับ


ชื่อเพลง : ไม่ต้องรู้ว่าเราคบกันแบบไหน

ศิลปิน : ดา เอ็นโดรฟิน (Sleepless2)

ใคร..อาจจะไม่เข้าใจ

ว่าความสัมพันธ์ของเรา

นั้นมันเป็นเช่นไร

และใคร..อาจจะเข้าใจผิด

และคงคิดไป

และคงเข้าใจตามที่เห็น


*คง..มีเพียงเราสองคน

ท่ามกลางหมู่ดาวมากมาย

ที่รู้กันในใจ


**มันจำเป็นด้วยหรือ ที่ต้องอยู่ในกฏเกณฑ์

ที่ใครบางคนกำหนด ว่ารักเป็นอย่างไร


***ไม่ต้องรู้ว่าเราคบกันกันแบบไหน

ไม่อาจหาคำคำไหนมาเพื่ออธิบาย

ไม่ต้องรักเหมือนคนรัก ก็สุขหัว..ใจ

เพียงแค่เราเข้าใจ ก็เหนือคำอื่นใดในโลกนี้


เรา..อาจจะแยกกันอยู่

ไม่นอนด้วยกันทุกคืนทุกวัน

อย่างคู่ใคร

อย่างน้อย..มีเธอที่เข้าใจ

แม้จะไม่มีผุ้ใดเข้าใจความรักนี้


(ซ้ำ*,**,***)


(ซ้ำ ***)

 
    ***  http://bignose.exteen.com/20060923/endorphine  ***

                              ..........  The   End  .......... 


+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

   ขอบคุณทุกๆคนมากนะครับที่ติดตามกันมาจนถึงตอนนี้  ขอบคุณที่เข้ามาอ่านเรื่องราวของผม ถึงแม้การเขียนของผมจะแย่มากๆก็ตาม  อยากบอกว่าทุกครั้งที่ผมอ่านเรื่องราวของตัวเองมันก็ยังคงรู้สึกถึงความเจ็บปวดในช่วงเวลานั้นได้ดี และแอบร้องไห้ทุกครั้ง แต่พอได้อ่านกำลังใจจากทุกๆคนก็ทำให้ผมมีรอยยิ้มได้ ขอบคุณทุกคนจริงๆครับ การมาโพสเรื่องราวทุกวันได้อ่านกำลังใจจากเพื่อนๆทุกวัน มันเหมือนกำลังเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตไป แต่ตอนนี้เรื่องราวของผมจบไปแล้วก็คงเหมือนอะไรขาดหายไปเหมือนกันแต่ผมก็ขอบคุณทุกๆคนอีกครั้งนะครับ ขอบคุณมากๆเลย 

[แมววาย]

      ไม่นะจบแล้วเหรอ 

ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณสำหรับการมาเล่าเรื่องให้ฟังค่ะ 

เราว่าการได้รักแบบนี้มันก็ดีเหมือนกัน  ได้รู้ว่ามีคน ๆ หนึ่งที่เราเข้าใจเขา  และเขาก็เข้าใจเรา พร้อมที่จะแบ่งบันความสุขและทุกข์แก่กันได้  โดยไม่ต้องคอยระแวง ต้องมานั่งงอนกัน มันไม่ต้องพบกับความเจ็บปวดดี 

[KiKuMon]

 

เรื่องจบ

แต่ชีวิตก็ยังดำเนินต่อไป

ยังไงก็ลุ้นให้ทั้งสองเลื่อนสถานะเร็วๆนะ
 



สู้ๆ

 

[A GE]

    น่าเสียดายที่เรื่องนี้จบลงซะแระ  ยังไงก็ขอบคุณนะครับ  สำหรับเรื่องดีๆ 

แต่ก็ยังคงหวังไว้ลึกๆนะครับ  ว่าจะกลับมาเปนเหมือนเดิม 

[sirote105]

งะ จบแล้วหรอ เฮ้อ ถึงจไม่แฮปปี้ก็ตามแต่สนุกมากเลยนะคร้าบ มีเรื่องใหม่มาเมื่อไรจะมาติดตามต่อนะกร้าบ

[[D]a[D]a [T]oo[N]]

ถึงจบแบบไม่สวยหรูเท่าไหร่

แต่ก็กินใจไปได้มากเลยทีเดียวนะ 555+

[TonG_x_Zhi]

จบซะแล้ว   ชีวิตดำเนินต่อไป  ขอบคุณที่มาลงเรื่องนี้ให้อ่านนะครับ

ถ้าดลกับอั้มกลับมารักกันก็ดีนะเนี่ย  

ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ทั้งดล อั้ม ป่าน นะ

[bixzz]

  จบลงอย่างประทับใจ...ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ และดีใจด้วยที่ในที่สุดคุณกับอั้มก็ได้เปิดใจคุยกันและยอมรับกันและกันอีกครั้ง
ยังไงผมก็ยังหวังว่าวันหนึ่งวันใดในอนาคตคุณทั้งสองจะได้เป็นคนรักกันอีกนะครับ
เพราะเท่าที่อ่านมาทั้งหมด ผมมั่นใจว่าคุณสองคนนั้นรักกันมากจริงๆ

 

[ifwedo]

Life Goes On สู้ๆๆ รักกันๆๆน๊า

[wan]

  ขอบคุณสำหรับเรื่องดี ๆ ที่มีให้ ขอบคุณสำหรับความรู้สึกที่บรรยาย ขอบคุณสำหรับข้อคิดในตอนท้าย
  เป็นกำลังใจ ให้น้องดลกับน้องอั้ม มีใจให้กัน ฝ่าฟันอุปสัก ที่มีเข้ามา
                 เป็นกำลังใจให้กันและกัน ถึงแม้ว่าขณะนี้ยังมีสถานะแค่คำว่าเพื่อน แต่ก็เป็นเพียงคำพูด
เพราะจริง ๆ แล้ว ทั้งคู่คงมีความรู้สึกที่ดีมากกว่าคำว่าเพื่อน เพียงแต่ขอเก็บความรู้สึกนั้นเอาไว้ก่อน
ขอให้ กันจนกว่าจะพิสูจน์ และเปิดใจของกันและกันให้มากกว่านี้ 
                  เป็นกำลังใจให้ทั้งสองคนนะครับ 

[อาจารย์..สีฟ้า]

เข้ามามอบกำลังใจให้ครับ

[nana]

 :m1:ขอให้เดินเคียงข้างกันตลอดไปนะค่ะ



 

[FOAM]

ขอบคุณที่เอาเรื่องราวดีๆ มาเล่าให้ฟังครับ

เป็นรูปแบบความรักที่ดีครับ

ยังไงก็ลุ้นให้ลงเอยกันครับ

ขอบคุณครับ

[sixty-3]

 
จบแล้ว ...
ดลกับอั้มเข้าใจกัน แค่นี้ก็ดีใจ
ขอให้ได้กลับมาเป็นแฟนกัน

 

[gift_deb]

กลับมาเป็นแฟนกันเมื่อไหร่ กลับมาบอกคนอ่านด้วยนะคะ ดีใจด้วยที่ชีวิตมีความสุขซะที