ตอนที่ 17 สอบสวน
...คำพูดของแซนมันฟังแล้วเหมือนมีใครเอามีดมาแทงกลางหัวใจ เจ็บจี๊ด...เลยทีเดียว ผมได้แต่นั่งเงียบ พยายามคิดคำตอบที่ดีที่สุดรู้นะว่าแซนไม่ชอบหมอบีม แต่ทำไมมันต้องลงกับผมด้วย ทำไมแซนต้องหึงผมด้วย ไม่เข้าใจ
"ใช่...พี่กินข้าวกับบีมมาแล้ว" ผมตอบ มันไม่มีอะไรเสียหายนิ
"..." ไม่มีคำตอบใดๆ จากแซน แซนนั่งก้มหน้า
"พี่เจอบีมระหว่างตอนลงมา บีมเลยอาสาไปเพื่อนพี่เข้ามาทำธุระใน ม." ผมไม่เข้าใจทำไมผมต้องอธิบายด้วย แต่เห็นมันก็รู้สึกผิด
"แล้วทำไมไม่ไปกับผม"
"ไปกับแก?" ผมย้อน "ไปกับแกมีหวังได้ไปตอนเย็นแน่ มีหรือว่าพี่พูดแล้วแกจะตื่น หมู่นี้แกนอนขี้เซาจะตาย ปลุกก็ยาก ขนาดพี่ถีบแกตกเตียงยังไม่ตื่นเลย" จริงครับมันแกล้งถีบมัน ปลุก 5 รอบยังไม่ตื่นถีบแม่งเลย แล้วโกหกว่ามันนอนตกเตียง 555+
"งั้นแสดงว่า วันนั้นพี่ถีบผมตกเตียงนะสิ" เอา...ซวยตู งานเข้ากูแล้ว
"เออกินข้าวเถอะ เดียวมันเย็นจะไม่อร่อย" ผมเปลี่ยนเรื่อง
"ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่องเลย"
"ก็แกตื่นยากเองนี้หว่า"
"โห่พี่อ่ะ"
"ว่าแต่เข้า ม. แต่เช้ามีอะไร"
"พี่หนึ่งเขาเรียกประชุมนะ กิจกรรมของปี 4"
"ทำอะไรอ่ะ"
"งานปัจฉิมนิเทศ"
"แบบนี้ผมก็ไม่ได้เจอพี่แล้วอ่ะดิ”
“อย่าเวอร์”
“อ่ะนะ” หลังจากนั้นผมกับแซนก็เริ่มทานข้าวกัน ผมคงต้องเรียกว่าเล็มข้าวเพราะเสียด้วย แต่สุดท้ายก็หมด (นี้ขนดอิ่มแล้วนะเนี้ยตู)
“เดี๋ยวผมเอาจากไปเก็บให้” แซนเสนอตัวช่วย
“เอองั้นเดี๋ยวพี่ถือกระเป๋าให้” ผมพูดเสร็จก็หิ้วกระเป๋าของผมกับแซนไปรอที่บันได ไม่นานหนักมันก็ตามมาพร้อมรอยยิ้มของมัน
“พี่เจอกันตอนเลิกเรียนะ”
“เออ” ผมตอบรับตามปรกติ
“อีกเรื่องต่อไปมีอะไร ไปทำธุระที่ไหนบอกผมเท่านั้น เข้าใจ” แล้วมันก็เดินจากผมไป ผมเดินตรงไปยังห้องเรียนของผม จนมาถึงหน้าห้องเรียน มีน้องผู้หญิง หน้าตาคุ้นๆผมมองหน้าเธอ เธอสบตากับผม
“พี่โอ๊ตใช่ไหมค่ะ”
“คะ...ครับ น้อง…”
“แพรวค่ะ”
“ออ...แพรวแฟนแซน”
“ไม่ใช่แล้วค่ะ” เธอเริ่มก้มหน้า ผมน้ำตาหยดลงบนกระโปรงของเธอ
“อ่าวทำไมอ่ะ”
“ไม่รู้ค่ะ แต่แซนหนีหน้าแพรวตลอดเลย” เธอร้องไห้หนักกว่าเดิม
“แซนไม่เห็นบอกพี่อ่ะ”
“แพรวก็ไม่รู้ อยู่ดีดีแซนก็ทิ้งแพรว หนีแพรว เห็นแพรวเป็นคนน่ารังเกลียด”
“ไม่หรอก ผิดใจอะไรกันหรือเปล่า”
“ไม่หรอกค่ะ” เธอเงียบไปพักหนึ่ง ผมก็ไม่รู้จะพูดอะไรได้แต่นั่งเป็นเพื่อน “พี่ค่ะ ขอหนูพบแซนอีกครั้งได้ไหม”
“เออน้องครับ พี่ไม่มีสิทธิ์บังคับใครนะ เอาเป็นว่าพี่จะคุยให้นะ”
“งั้นหนูไม่รบกวนพี่แล้ว พี่เข้าเรียนเถอะค่ะ เดี๋ยวพี่จะสายเพราะหนู”
“ครับ งั้นดูแลตัวเองดีๆนะ”
“ค่ะ...ขอบคุณคะ” เธอยื่นขึ้นพร้อมคำนับให้ ผมพึ่งสังเกต แต่ตัวน่ารักดีว่ะ เสื้อนิสิตพอดีตัวไม่รัดมาก แขนตุ๊กตาโชว์แขนขาวเรียวๆ กระโปรงพีชคลุ่มเข่า กับรองเท้าคล้ายๆรองเท้านักเรียน เสียดายกูชอบผู้ชาย ถ้าชอบผู้หญิงคงจีบ เหอะๆ ผมเดินเข้าห้องเรียนก็เจอไอ้แบงค์รออยู่ที่ประตู
“ทำไมมึง จะจีบน้องเขาไง”
“โอ้ย...ไอ้เชี้ย ตอแหลแบบนี้ไม่เอาหรอก”
“ไปว่าน้องเขาไอ้ห่านี้”
“มึงไม่รู้อะไรไอ้โอ๊ต” มันเดินจากผมไป
“มึงก็เล่าดิ”
“...” ไม่เสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก...แม่งทำให้ยากแล้วจากไป
...3 ชั่วโมงมหาสนุกผ่านพ้นไป สนุกเวลาเรียน แต่ทรมานเวลาสอบ วิชานี้ถูกขนานนามเช่นนั้นจากรุ่งสู่รุ่น ผมลงมารอแซนที่โรงอาหารใต้ตึกตามที่นัดกันไว้ แต่วันนี้ผมอยากกินข้างนอกเลยนั่งรออยู่เฉยๆ ผมรอไม่เกิน 15 นาทีมันก็ลงมาครับ มาที่โต๊ะที่ผมและเดอะแก๊งค์ของผมนั่งอยู่ มันโดนกัด 2-3 ทีก่อนที่เราจะได้ไปทานข้าวกัน เมนูวันนี้คือ “ผัดซีอิ้วกรอบ” ครับ อยู่เลยหอไอ้แซนไปนิดเดียว ผมรีบบึ่งให้เร็วที่สุดเพราะไปช้าคนจะเยอะ พอไปถึงคนก็จะเต็มร้านแล้ว ผมกับแซนนั่งลงสั่งอาหารเสร็จก็นั่งรอ ไหนๆว่างสอบปากคำดีกว่า
“แซนแล้วแพรวอ่ะ” ผมถามจากคำถามเบาะ ไม่ให้งูตื่น
“ถามทำไมอ่ะ” ท่าทางมันอารมณ์เสียขึ้นมาทันที
“เปล่าก็เห็นสนิทกัน” ผมอธิบาย “หรือเลิกกันแล้ว” ผมถามแกมแซว
“ไม่เคยคบจะเลิกได้ไง”
“อ่าวเหรอ” ผมเงียบไปสักพักก่อนถามต่อ “แล้วทะเลาะอะไรกันป่ะ”
“ทำไมพี่ แพรวไปหาพี่เหรอ”
“ก็...ประมาณนั้น” เห้ยกูเป็นผู้ถามนะ ทำไมรู้สึกเหมือนคดีจะพลิก
“แพรวไปหาพี่ทำไม คุยอะไรกัน” นั้นไงคดีพลิกทันที (TT-TT)
“จะว่าไงอ่ะ...คือ แพรวบอกว่าช่วงนี้แซนหนีหน้าแพรว เห็นแพรวเป็นคนน่ารังเกลียด”
“ก็น่ารังเกลียดจริงนิ!” แซนพูดเสียงดังจนคนเริ่มเงียบ
“แล้วแพรวขอให้พี่ช่วยคุยให้แซนไปคุยกับแพรวได้ไหม”
“ไม่!” คราวนี้ดังกว่าเดิม คนเริ่มหันมามอง
“แซน แซนทะเลาะอะไรกับแพรวหรือเปล่า ทำไมต้องโกรธขนาดนั้นด้วย”
“ผมไม่อยากสนใจคนพันธุ์นั้นแล้วพี่ แล้วผมไม่ได้โกรธ ผมเกลียด เกลียดมากด้วย”
“โอเคใจเย็นๆ”
“ต่อไปพี่ไม่ต้องคุยกับแพรวอีกได้ไหม ผมขอ”
“ทำไมว่ะ”
“ก็ผมรักพี่ไง!” ผมนั่งหน้าแดงอยู่ตรงนั้น เสียงฮือฮาเริ่มดังขึ้น หลังจากที่แซนพูดประโยคดังกล่าว ผมจะทำอย่างไงดี
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 17
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อารมณ์เสียงหน้าเว็ปเป็นอะไรไม่รู พิมพ์ที่ไรตีขึ้นด้านบนทุกที ดังนั้นวันนี้ไม่ขอตอบคอมเม้นท์นะครับบบ
หัวข้อ: วุ่นนัก...รักรุ่นพี่ UP UP UP!!! ตอนที่ 65 จุดเริ่มต้น 28-03-2553 (อ่าน 343470 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก