พระลอตามไก่ ตอนที่ ๓
หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้วพระลอก็ขึ้นบ้านมาแต่งตัวเป็นชุดเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงเลแบบที่ชอบใส่ ชายหนุ่มเปิดโทรศัพท์เช็คไลน์ บรรดาเพื่อนๆทั้งที่บริษัทและเพื่อนสนิทต่างส่งข้อความไต่ถามมานับร้อยข้อความ พระลอกดตอบกลับไปแค่ว่าถึงบ้านแล้วปลอดภัยดีและกำลังจะออกไปกินข้าวกับพ่อแม่และพี่ๆ เสียงเด็กเล่นกันดังแว่วเข้ามา พระลอหยิบโทรศัพท์ติดมือออกมาพร้อมถุงของฝากที่ซื้อมาให้สมาชิกในบ้าน
ทันทีที่ประตูห้องของชายหนุ่มผู้เป็นทายาทคนเล็กของบ้านเปิดออกเด็กสองคนที่ยังคงไม่ได้เปลี่ยนชุดนักเรียนก็รีบวิ่งเข้ามาหาเขาอย่างดีใจ เด็กหญิงบัวบูชาและเด็กชายบุญรักษาแข่งกันเรียกอาคนโปรดเสียงดังเซ็งแซ่ แม้ว่าพระลอจะไม่ได้อยู่ที่นี่แต่ชายหนุ่มนั้นสนิทกับหลานๆพอสมควร เกือบทุกวันที่เขาว่างชายหนุ่มจะวีดีโอคอลคุยกับพี่ชายและหลานตลอด
“อาลอมานานยังคะบัวคิดถึงอาลอที่สุดเลย”เด็กหญิงบัวบูชาหรือใบบัวคนพี่กอดคออาหนุ่มพลางซบหน้าเล็กๆกับไหล่ของอา มือเล็กๆนั้นก็คล้องคอไว้อย่างอออดอ้อน ส่วนเด็กชายบุญรักษาหรือเจ้าใบบุญไม่ได้น้อยหน้าไปกว่ากันเลยกระโดดเกาะเอวอาทันทีที่พระลอลุกขึ้นยืนเต็มความสูงมือหนึ่งก็อุ้มหลานสาวอีกมือก็ประคองร่างหลานชายที่เกาะแน่นราวกับลูกลิง
“อ้าวเด็กๆทำไมไปเกาะอาลอเค้าอย่างนั้นล่ะลูก ลงมาเลยอาเค้าหนักนะ”ขวัญชีวาเดินมารับลูกสาวออกจากอ้อมแขนของผู้เป็นอาพร้อมกับดึงเจ้าลูกชายตัวแสบให้ลงมายืนดีๆ พระลอยกมือไหว้พี่สะใภ้คนโต ขวัญชีวาเป็นหญิงสาวร่างระหงสูงเพรียวเกินมาตราฐานหญิงไทยโดยเฉลี่ย หญิงสาวสูง 175 เซ็นติเมตร ใบหน้าสะสวยผิวสีน้ำผึ้งเนียนตาอย่างสาวไทยแท้ บ้านของขวัญชีวารับราชการกันทั้งบ้านเมื่อแต่งงานกับรามฤทธิ์ก็แยกมาปลูกบ้านอยู่ในรั้วบ้านเดียวกันกับพ่อแม่ของเขา พี่ชายคนโตและพี่ชายคนรองต่างแยกบ้านของตัวเองเป็นสัดส่วนโดยมีเรือนไทยโบราณหลังใหญ่ของพ่อแม่อยู่ตรงกลาง
“พี่ขวัญ เห็นพี่บ่นอยากได้น้ำหอมผมไปซื้อมาฝากแล้วนะ”ขวดน้ำหอมแบรนด์เนมราคาแพงพอประมาณถูกส่งมอบให้กับพี่สะใภ้คนโต
“แหม เธอนี่รู้ใจพี่เสียจริง เข้าเมืองทุกวันแต่ไม่มีเวลาเดินห้างเลย”ขวัญชีวาเปิดฝาขวดออกดมกลิ่นอย่างชื่นชม พระลอเป็นผู้ชายที่มีรสนิยมดี เธอรู้จักกับน้องสามีตั้งแต่ยังเรียนปริญญาโทที่กรุงเทพแล้ว พระรามเป็นคนรักน้องมากเพราะฉะนั้นเวลาไปเที่ยวที่ไหนก็มักพาน้องๆไปด้วยเลยทำให้เธอสนิทกับพระลอและพระลักษณ์ไปโดยปริยายตั้งแต่ก่อนที่จะแต่งงาน
“คราวหน้าถ้าอยากได้อะไรพี่ส่งรูปเข้าไลน์ผมได้เลยนะเดี๋ยวให้เพื่อนๆที่กรุงเทพซื้อส่งมาให้ ส่วนนี่ของพี่นิดาครับ”พระลอแจกจ่ายของฝากให้สมาชิกในบ้านของพี่ชายคนโตนั้นเขาซื้อเสื้อเชิ้ตสีเรียบๆให้ครึ่งโหลกับเน็คไทด์อีก 3 เส้น ส่วนพระลักษณ์พี่ชายคนกลางได้ไวน์ราคาแพงที่พระลอฝากเพื่อนซื้อมากจากฝรั่งเศส ใบบัวและใบบุญได้ของเล่นที่หลานเคยบอกว่าอยากได้ ส่วนพ่อกับแม่ได้ถุงสีแดงเล็กๆด้านหน้ามีโลโก้ห้างทองชื่อดังแถวเยาวราช ย่าโฉมยิ้มแก้มแทบจะปริรีบเอาไปเก็บไว้ในห้อง
“มานี่มาพระลอมาใกล้ๆพ่อกับแม่”ผู้ใหญ่ชลิตเอ่ยเรียกลูกชายคนเล็กให้มานั่งใกล้ๆ ก่อนจะหยิบฝ่ายเส้นเล็กขึ้นมาผูกข้อมือให้ลูกชาย
“กลับมาอยู่บ้านเรานะลูกนะ ให้อายุมั่นขวัญยืน กลับมาทำประโยชน์ให้หมู่บ้านเรา”ผู้ใหญ่ลูบหัวลูกชายเบาๆหลังจากผูกฝ้ายที่ข้อมือของพระลอเสร็จ ชายหนุ่มรู้สึกร้อนผ่าวที่กระบอกตาแต่ก็รีบกระพริบตาไล่ความพร่ามัวชั่วขณะนั้นออกไปแล้วกราบลงบนหลังเท้าของพ่อ จากนั้นก็ค่อยๆใช้เข่าคลานเข้าไปหาคนเป็นแม่ที่รอผูกแขนอยู่ก่อนแล้ว
“ขวัญเอ้ยขวัญมานะลูกนะ กลับมาอยู่กับแม่นะลอ แม่คิดถึงไม่อยากให้ไปไหนไกลแล้ว อะไรที่มันผ่านไปแล้วก็ให้มันเป็นอดีตไปนะลูกอย่าไปยึดติดกับมันนักเลย”แม่ลูบผมพระลออย่างรักใคร่คิดถึง ชายหนุ่มก้มลงกราบเท้าแม่ก่อนจะยืดตัวขึ้นไปกอดและฝังจมูกลงบนผิวแก้มเหี่ยวย่นตามกาลเวลาของแม่ไว้ เห็นความคิดถึงและหยาดน้ำตาเล็กๆของแม่แล้วเขาก็ได้แต่นึกด่าตัวเองในใจ ตลอดเวลา 16 ปีที่เขากลายเป็นคนเห็นแก่ตัวทิ้งให้พี่ๆดูแลพ่อและแม่ที่วัยชราค่อยๆคืบคลานเข้ามากัดกินความกระฉับกระเฉงของคนทั้งสองแล้วตัวเองอยู่อย่างสุขสบาย บรรดาพี่ชายและพี่สะใภ้ต่างก็ผลัดกันผูกฝ้ายรับขวัญน้องชายคนเล็กของบ้านจนครบรวมทั้งใบบุญใบบัวที่ขอมีส่วนร่วมด้วย สมาชิกครอบครัวกลับมารวมตัวกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาอีกครั้งบรรยากาศบนโต๊ะอาหารชื่นมื่นเสียงพูดคุยหยอกล้อหัวเราะกันดังแว่วมาจนถึงบ้านของกำนันแดนดิน
“วันนี้บ้านปู่ลิตครึกครื้นจังเลยนะจ๊ะแม่จ๋า”เจี๊ยบที่ช่วยแม่ล้างจานอยู่ในครัวเอ่ยขึ้นเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะดังมาแว่วๆ
“ปู่กับย่าคงมีความสุขน่ะลูก อาลอเค้าไม่ได้กลับบ้านมา 16 ปีแล้ว” จิ๊บที่บัดนี้กลายเป็นแม่ของลูกน่ารักๆถึงสามคนเดินมายืนข้างลูกชะเง้อมองไปทางเรือนไทยหลังใหญ่ที่เปิดไฟสว่างไสว
“เค้าไปอยู่ไหนมาเหรอจ๊ะแม่ทำไมใจร้ายไม่ยอมกลับมาอยู่กับย่าโฉมเลย เนี่ยเจี๊ยบไปเล่นกับย่าทีไรย่าโฉมชอบเล่าให้ฟังว่าอาลอดีอย่างนู้นอาลอดีอย่างนี้ ถ้าดีจริงแล้วทิ้งพ่อทิ้งแม่ไปทำไมล่ะจ๊ะ”
“เจี๊ยบ ไม่น่ารักเลยนะลูก แม่สอนแล้วใช่มั้ยว่าอย่าไปวิจารณ์ใครถ้าเราไม่รู้จักเค้าดีพอ”แม่จิ๊บหันไปดุลูกที่วิจารณ์พระลอทั้งๆที่ตัวเองไม่ได้รู้จักพระลอเลยซักนิด
จิ๊บรู้คำตอบที่ถูกถามดีว่าอะไรทำให้พระลอต้องทิ้งบ้านเกิดและพ่อแม่ที่เริ่มแก่เฒ่าไว้เบื้องหลัง
ศตายุเมื่อถูกแม่ดุใบหน้าหวานก็สลดลงทันที เด็กน้อยนึกอยากตบปากตัวเองที่พูดอะไรแบบนั้นออกไป พ่อและแม่คอยพร่ำสอนตลอดไม่ให้พูดถึงคนอื่นถ้ามันไมเกี่ยวกับเราศตายุท่องจำคำสั่งสอนของพ่อแม่อย่างขึ้นใจแต่ก็มาหลุดจนได้ จิรนันท์เลี้ยงลูกคนโตมาอย่างประคบประหงม คราวที่ลูกเกิดศตายุเหมือนตุ๊กตาตัวน้อยๆของหล่อน เพราะต้องทิ้งช่วงเวลาในวัยรุ่นวุ่นอยู่กับการเลี้ยงลูกทำให้เธอที่อยากได้ลูกสาวเลี้ยงเจี๊ยบมาแบบลูกสาวจริงๆต่างจากแดนดินที่พยายามปลูกฝังความเป็นเด็กผู้ชายให้ลูก เจี๊ยบเลยมีคำพูดคำจาอ่อนหวานน่ารักจ๊ะจ๋าจนคนเฒ่าคนแก่เอ็นดูแต่ก็ซนเหมือนลิงทะโมนตามแบบฉบับของเด็กผู้ชายทั่วไปเช่นกัน จริงๆตอนเกิดเจี๊ยบไม่ได้ชื่อเจี๊ยบ เพราะจิ๊บอยากให้ลูกมีชื่อที่ต่างจากบ้านอื่นๆจะได้เป็นเอกลักษณ์เธอตั้งชื่อลูกชายคนโตว่าเจ้านายแต่ว่าเด็กน้อยกลับเลี้ยงยากสามวันดีสี่วันไข้ร้องไห้โยเยไม่ได้หยุดจนกระทั่งประไพผู้เป็นยายที่เป็นกำลังหลักสำคัญในการเลี้ยงหลานส่งเสียงเรียกหลานอย่างปลอบโยน
“ร้องโยเยเป็นลูกเจี๊ยบเลยนะ เปลี่ยนชื่อดีมั้ยเป็นลูกเจี๊ยบเอามั้ย เจี๊ยบเอ้ย เจ้าเจี๊ยบคนเก่งของยาย”และเหมือนปาฏิหาริย์เจ้านายที่ร้องจนตัวแดงก็หยุดร้องแล้วจ้องหน้ายายตาแป๋ว เมื่อไหร่ที่ถูกเรียกว่าลูกเจี๊ยบเด็กน้อยจะคุยอ้อแอ้ได้ตลอดชื่อเจ้านายจึงถูกกลืนหายไปในที่สุดแล้วก็กลายเป็นเด็กชายลูกเจี๊ยบถึงแม้ตอนแรกจิ๊บจะไม่ชอบนักแต่พอลูกเลี้ยงง่ายไม่ป่วยไม่ไข้หล่อนก็ทำใจว่าลูกจะต้องมีชื่อซ้ำกับคนในหมู่บ้านอีก 3-4 คน แรกๆใครๆก็เรียกลูกเจี๊ยบๆหลังๆก็เหลือแค่เจี๊ยบเป็นขวัญใจของบ้านหลังจากนั้นจันทร์เจ้าขาและแก้วเจ้าจอมก็มาเป็นสมาชิกคนสุดท้ายของบ้านตามลำดับ
ลูกชายของหล่อนอายุ 15 ปี แต่ศตายุชอบบอกว่าตนเองอายุ 16 เพราะจะนับเวลาที่อยู่ในท้องแม่รวมด้วย
“เจี๊ยบอยากโตไวๆ”นั่นคือสิ่งที่ลูกบอกไว้
“หนูขอโทษจ้าแม่ คราวหลังจะไม่พูดแบบนี้อีกแล้ว”
“ดีแล้วลูก ยิ่งเราโตคำพูดคำจาอะไรก็ยิ่งต้องระวัง อย่าไปตัดสินใคร อาลอเป็นคนดีนี่คือความจริง ก่อนพูดเราเป็นนายคำพูด หลังพูดคำพูดก็จะกลายเป็นนายเราไปเถอะรีบล้างจานให้เสร็จ”
“จ้าแม่”
เช้านี้พระลอวิ่งวุ่นกับการไปเยี่ยมคนเฒ่าคนแก่ในหมู่บ้านตามคำสั่งของพ่อ นามบัตรที่มีใบหน้าของชายหนุ่มพร้อมสโลแกนหาเสียงเบอร์ประจำตัวถูกแจกจ่ายให้กับทุกคนที่พบเจอ พระลอรู้สึกว่าวันนี้ตนเองยกมือไหว้มากกว่าที่เคยไหว้มาทั้งชีวิตซะอีกหลายคนคุ้นหน้าคุ้นตาเพราะเป็นเพื่อนเก่ากันเข้ามาทักทายเขาอย่างดีใจ พระลอจำได้บ้างไม่ได้บ้างเพราะไม่ได้เจอนานและเพื่อนบางคนแปลกตาไปจนน่าตกใจ
“โหยไอ้ลอไปอยู่กรุงเทพสิบกว่าปีหล่อได้ขนาดนี้เลยเหรอวะ”เพื่อนคนหนึ่งออกปากชมเอาอย่างตรงไปตรงมาในขณะที่พระลอใส่เสื้อเชิ๊ตปลดกระดุมสองเม็ดเพื่อนของเขาก็ใส่เสื้อลายสก็อตเก่าๆสีเขรอะๆเพราะกรำแดดทำนาทำไร่มาตั้งแต่เริ่มโต พระลอแวะคุยตามแต่จะมีคนเรียก การกลับมาของเขาสร้างความตื่นเต้นให้คนในหมู่บ้านไม่น้อย บรรดาสาวน้อยสาวใหญ่ต่างพากันส่งยิ้มบ้างก็ทำท่าเอียงอาย
พระลอก็มองว่าบางคนก็สวยดี แต่ก็ไม่รู้ผู้หญิงผิวเนียนๆสวยๆในกรุงเทพไม่ได้ หลังจากเยี่ยมตามบ้านทำคะแนนเสียงจนบ่ายพระลอก็ไปส่งพ่อที่วัดเพราะพ่อจะไปคุยเรื่องเปลี่ยนหลอดไฟในโบสถ์ต่อส่วนชายหนุ่มก็ขับรถกลับมาบ้านทักทายแม่ที่นั่งทำขนมอยู่ที่บ้านพระลักษณ์กับพี่สะใภ้แล้วก็ขอตัวกลับขึ้นเรือนใหญ่เข้าห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นเสื้อยืดและกางเกงบอลง่ายๆหยิบโดรนบังคับของเล่นใหม่ที่เอากลับมาด้วย เขากะว่าจะเอาไปลองบินเล่นอีกหน่อยจะติดกล้องแล้วถ่ายคลิปมุมสูงมาดูว่าจะทำอะไรกับที่ดินของที่บ้านได้บ้าง ชายหนุ่มบังคับโดรนให้ค่อยๆบินขึ้นรอบบ้านก่อนจะบังคับให้บินไปที่ศาลาริมน้ำกะว่าจะเก็บภาพของคลองไว้ด้วย โดรนตัวนี้เขาซื้อมาในราคาเกือบสองหมื่นบาท เพราะเพิ่งหัดเล่นกะว่าคล่องมือแล้วค่อยเปลี่ยนเป็นตัวที่แพงขึ้นแล้วจะไปทำใบอนุญาตในภายหลัง
อีกฝั่งของคลองแก้วเจ้าจอมเด็กชายวัย 9 ขวบ กำลังเพ่งสมาธิกับลูกมะม่วงลูกโตที่อยู่สูง ต้นมะม่วงทอดกิ่งย้อยลงไปในคลองข้างๆไม่ไกลกันลูกเจี๊ยบก็ง้างหนังสติ๊กจนสุดแขนสมาธิแน่วแน่หยีตาลงหนึ่งข้างเพื่อเล็งก่อนจะปล่อยกระสุนดินเหนียวที่จะจกจากในนามาปั้นเป็นก้อนกลมเท่าเหรียญบาทแล้วตากแห้งมาสามแดดไปอย่างมั่นใจ
ฟึ่บ!!!
เคร้ง!!
จ๋อม!!
“เฮ้ย!!!///เฮ้ย!!!”
ใครๆต่างก็ชมว่าลูกเจี๊ยบน่ะยิงหนังสติ๊กแม่นมาก เล็งอะไรไว้ไม่เคยพลาด วันนี้ลูกเจี๊ยบพิสูจน์คำกล่าวขวัญนั้นด้วยมะม่วงลูกละ 15490 บาท เลยล่ะ
“แย่แล้ว!!!”ลูกเจี๊ยบที่อาวุธสังหารยังคงคาอยู่ในมือรีบวิ่งไปที่ริมตลิ่ง โดรนที่เคยบินฉวัดเฉวียนเมื่อไม่กี่นาทีก่อนกำลงจมลงไปในน้ำที่กลางคลองอย่างช้าๆโดยที่คนบังคับเพิ่งจะวิ่งมาถึงด้วยสีหน้าตื่นตระหนก
เมื่อตาต่อตามาประสาน ป๊ะเท่งเท่ง...
หนังสติ๊กในมือของศตายุก็หล่นตุ่บลงข้างๆเท้าที่คีบรองเท้าแตะช้างดาวในทันใด
โดรนค่อยๆจมลงไปในน้ำเหมือนกับใจของพระลอที่บัดนี้กำลังถูกแทนที่ด้วยไฟโกรธ ชายหนุ่มมองหน้าเจ้าเด็กนักแม่นปืนตาเขียวปั๊ด เขียวยิ่งกว่าตะไคร่น้ำที่เกาะตรงตีนบันไดไม้ที่ยื่นลงไปในน้ำซะอีก เจี๊ยบน้อยทำตาปริบๆ ส่วนเจ้าจอมก็ใช้คาถาพรางตัวแอบอยู่หลังต้นมะม่วงอย่างแนบเนียน
จะไม่มีใครเห็นเจ้าจอมเด็ดขาด
พี่เจี๊ยบซี่ที่ยิงเจ้าจอมแค่เล็งเป็นเพื่อนเฉยๆนา..เรื่องเอาหน้าเป็นที่หนึ่ง แต่ถ้าเรื่องทำผิดจอมก็หลบเก่งเช่นกันนาจ๊ะ
“อาลอหนูขอโทษ...”เสียงอ่อยๆจากเด็กซนพร้อมกับมือพนมราวกับดอกบัวตูมนั้นไม่ได้ทำให้พระลอใจอ่อนลงเลย ชายหนุ่มปาคันบังคับทิ้งก่อนจะกวักมือเรียกให้เด็กแสบข้ามมาหาตน
“ไม่ไปได้มั้ยอ่า ไอ้อันนั้นของอาลอมันเท่าไหร่เดี๋ยวเจี๊ยบแคะกระปุกเอาตังค์มาใช้คืนให้”เด็กน้อยหน้าเสียเมื่อคนฟากขะนู้นกวักมือเรียกหน้าหงิก กวักเหมือนลุงตำรวจจราจรที่โบกรถหน้าโรงเรียนตอนเช้าๆของเจี๊ยบเลย
“ในกระปุกหนูมีเงินเท่าไหร่คะ ไหนบอกอาลอซิ๊จะได้รู้ว่าพอมั้ย”
“น่าจะซัก...”ลูกเจี๊ยบกรอกตาพลางคำนวณจำนวนเงินคร่าวๆ เขาเก็บเงินจากค่าขนมทุกวันหยอดใส่กระปุกทีละ 10-20 บาท ตอนนี้ก็น่าจะมีซัก....
“น่าจะมี 2-3 พัน หนูหยอดไว้ซื้อ G Shock ironman”พระลออยากจะแหงนหน้าหัวเราะกับฟ้าให้ฟันร่วงลงคอไปซะ
“จะพายเรือข้ามมาดีๆหรือจะให้อาลอไปฟ้องแม่ว่าหนูทำของอาพังอีกแล้ว เจอกันสองวันหรือทำรถอาเป็นรอยกับยิงโดรนของอาตกน้ำ เมจิกแฮนด์จริงๆเลยนะคะ”
เมจิกแฮนด์=จับอะไรกับชิบหาย
“ไม่เอานะ เมื่อวานเจี๊ยบก็โดนแม่ดุเป็นชั่วโมงถ้าวันนี้อาลอฟ้องแม่ต้องตีเจี๊ยบแน่เลย”
“ถ้างั้นก็ข้ามมาค่ะอย่าให้อาต้องพูดซ้ำ” ที่สุดแล้วเด็กที่มีความผิดก็จำยอมพาร่างขึ้นเรือแล้วพายข้ามมา พระลอยื่นมือไปให้หลานจับเพื่อพยุงตัวขึ้นมาบนฝั่ง
“ฮื้อ...อาลออย่าฟ้องแม่นะ เจี๊ยบไม่อยากโดนแม่ดุ”
“ถ้างั้นจะให้อาลอตีกี่ทีคะ?”พระลอก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าตัวเองทำไมจะต้องใจเย็นกับเด็กที่ทำตัวลีบๆตรงหน้า ยิ่งคำพูดคะขาที่ปกติเขาจะใช้กับผู้หญิงสวยๆที่เคยควงเล่นที่กรุงเทพ แต่พอเป็นเด็กตรงหน้าคำลงท้ายคะขาก็ดูเหมาะกับลูกเจี๊ยบตัวโตนี่ดีเหมือนกัน
“ตีเลยเหรอ...”ลูกเจี๊ยบทำหน้าแหยๆ มืออาลอหนักน้อยไปซะเมื่อไหร่ล่ะ เมื่อวานที่อาลอเอาเขาพาดตักแล้วตีในรถอ่ะ ก้นเขาเป็นรอยนิ้วของอาลอเลยนะ ตอนนี้ก็ยังไม่จางเลย
“ก็ตีสิคะ หนูเล่นซนจนข้าวของอาเสียหายนี่นา”
“แต่หนูไม่ได้ตั้งใจนะอา ปกติหนูก็ยิงมะม่วงกินตลอดแล้วอาเอาไอ้นั่นมาเล่นตรงนี้ทำไมอ่ะ”
“นี่หนูเถียงผู้ใหญ่เหรอคะ แม่จิ๊บรู้หรือเปล่าว่าเป็นเด็กขี้เถียง?”
“หนูป่าว...ฮึ่ย!!”ว่าแล้วเด็กแสบก็ทำปากคว่ำกระทืบเท้าทีหนึ่งแล้วหันหนีไม่มองพระลออีก
อ่าว...งอนว่ะ
อยู่ๆมางอนเฉยเลย มันไม่ใช่ป่าววะ
เงยหน้ามองอา”
“หนูไม่อยากคุยกับอาลอแล้ว จะทำอะไรก็ทำ”ลูกเจี๊ยบหันหลังให้พระลอพลางกอดอก
“พูดจาไม่น่ารัก หนูทำผิดอยู่นะคะ”พระลอไม่เคยรู้สึกว่าตนเองจะต้องใช้ความใจเย็นกับเด็กที่ทำความผิด ขนาดใบบัวกับใบบุญเขายังไม่เคยต้องใจเย็นแบบนี้มาก่อน ดึงตัวคนเด็กกว่าให้หันกลับมาหาตนใช้ปลายนิ้วเชยคางของร่างบางให้แหงนขึ้นมาสบตากับตน แต่นั่นแหล่ะ เด็กขี้งอนก็ยังหลบตามองไปทางอื่น
“เจี๊ยบ...โดรนอันนั้นราคาเกือบหมื่นหก”
“ห๊ะ!!”คราวนี้เด็กขี้งอนหันมามองหน้าเขาอย่างรู้สึกผิด แก้มอูมๆดูน่าเอ็นดูยามเจ้าตัวเม้มปากกอดอกหลับตาแน่น
งั้นอาลอตีหนูเลย หนูทำของแพงๆพัง”
“ต้องตีซักกี่ทีถึงจะคุ้มเนี่ย”พระลอทำท่าครุ่นคิดพลางลอบสังเกตท่าทางของศตายุไปด้วย ร่างบางเป็นเด็กสูงโปร่ง แขนไร้กล้ามแบบเด็กผู้ชาย เรียวขาเพรียวระหง ช่วงเอวคอดหน้าท้องแบนราบอย่างเด็กที่เพิ่งยืดตัวไม่นาน ทั้งเนื้อทั้งตัวคงมีแค่แก้มนั่นแหล่ะที่อ้วนสุดๆ คงจะนุ่มน่าดู
“ไม่รู้...”
“คงจะเกินสิบทีแน่ๆ งั้นไม่ใช้มือตีล่ะ เจ็บมือ เมื่อวานที่ตีหนูไปก็เจ็บรอตรงนี้นะอาลอไปหาไม้ก่อน”
ฮื้อ...อาลอจะตีหนูจริงๆเหรอเนี่ย ลูกเจี๊ยบน้อยร้องประท้วงอยู่ในใจ สายตามองตามพระลอที่เดินไปในดงกระถินเริ่มหักกิ่งกระถินต้นยาวรูดใบทิ้งแล้วเดินกลับมาหาผู้ต้องหาตัวน้อยสูงประมาณ 180 คือถ้าใจเราคิดว่าเด็กมันตัวเล็กต่อให้ลูกเจี๊ยบสูงกว่าเขาพระลอก็จะมองว่าแป็นตะเร้กตะน้อยอยู่ดีใครจะทำไม แกล้งตวัดข้อมือให้ไม้เรียวในมือหวดอากาศดังควับๆเป็นการข่มขวัญ
ตาย...หวดยังกับวงสวิงไม้กอล์ฟถ้าตีลงมานี่ตูดแหกแน่ๆเจี๊ยบเอ๊ย
“อ..อาลอ จะตีหนูจริงๆเหรอ”ศตายุเริ่มรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะร้องไห้ อาลอไม่มีทีท่าว่าจะออมมือแน่ๆ
“จริงสิคะ เด็กทำผิดต้องโดนลงโทษ ว่าไงคิดได้ยังว่าจะให้ตีกี่ที”
“ไม่ตีได้มั้ยอ่ะ เมื่อวานที่อาตีหนูๆยังเจ็บอยู่เลย รอยเก่ายังไม่หายอาลอจะตีหนูได้ลงคอเหรอจ๊ะ”คนเด็กกว่าช้อนตาขึ้นมองอ้อนๆ พระลอแทบจะปล่อยไม้เรียวให้ร่วงจากมือ ขนตางอนๆนั่นกับตากลมๆนั่นใครจะไปตีลงละคะ ปั๊ดโธ่!!!
พระลอมองกวาดตาไปรอบๆอย่างละเอียด ก่อนรอยยิ้มร้ายจะผุดขึ้นบนหน้าหล่อๆเมื่อคนเด็กเผลอก้มหน้าลง
“เอางี้อาลอไม่ตีแล้วก็ได้ แต่เจี๊ยบต้องชดใช้ให้อาลอด้วยอย่างอื่น”
“อะไรเหรอ อาลอเอาตังค์มั้ยเดี๋ยวเจี๊ยบข้ามไปเอากระปุกมาให้”เจ้าลูกเจี๊ยบตัวน้อยทำท่าจะก้าวไปที่เรือแต่ว่าพระลอก็คว้าแขนหลานไว้ได้ก่อน
“เก็บเงินเจี๊ยบไว้เถอะค่ะเอาไว้ซื้อของที่อยากได้อาขออย่างอื่น”
“แล้วอาลอจะเอาอะไรอ่ะ”
“หอมแก้มอาลอครั้งละ 2000 หักลบกัน”
“ฮื้อ...มันใช่เหรอ?”เด็กน้อยร้องท้วงเมื่อค่าเสียหายมันแปลกๆ
“หรือจะให้อาตีคะ หอมแก้มอาแล้วอาหอมแก้มหนู 2 ทีเป็นอันจบ เอามั้ย ถ้าไม่เอาอาก็จะตีแล้วนะ เสียเวลาเนี่ย”แกล้งขยับไม้อีก 2-3 ที จนเกิดเสียงแหวกอากาศ ลูกเจี๊ยบน้อยทำท่าครุ่นคิด ไม่เป้นไรหรอกมั้ง เจี๊ยบก็หอมแก้มพ่อกับแม่ออกจะบ่อย หอมแก้มอาลออีกคนคงไม่เป็นไร
คิดได้ดังนั้นร่างบางก็ยืดตัวขึ้นสูงแล้วกดปลายจมูกหอมแก้มซ้ายขวาของพระลอรัวๆไป 4 ครั้ง หักหนี้ไปแล้วนะ 8000 พระลอยิ้มกับสัมผัสที่ผิวหน้านั้นแม้จะเป็นการหอมแบบเร็วๆแต่ก็ทำเอาเขาใจเต้นแรงได้อย่างไม่น่าเชื่อ เขาจับข้อมือสองข้างของหลานไว้ศตายุมองหน้าพระลอที่ยิ้มกริ่มก็รู้สึกร้อนๆที่ผิวแก้ม ใจเต้นแรงแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อนพระลอค่อยๆโน้มหน้าลงจนกระทั่งปลายจมูกแตะลงบนแก้มนุ่มนั้นละเลียดสูดกลิ่นเด็กเข้าไปจนเต็มปอดจนเกิดเสียงดังฟอดใหญ่
อ่า...ชื่นนนนนนนนน.....จายยยยยยย
กลิ่นเด็กที่เพิ่งแตกเนื้อสาว(?)มันหอมได้ขนาดนี้เลยเหรอวะ
แก้มใสขึ้นสีแดงจัดราวกับมะเขือเทศที่ค่อยๆสุกยิ่งทำให้น่าลิ้มน่าลองมากขึ้น ริมฝีปากอวบอิ่มที่ถูกกัดไว้ขึ้นสีแดงจัดอย่างเด็กสุขภาพดี
เขิน...ลูกเจี๊ยบรู้สึกเขินจนตัวจะแตกอยู่แล้ว
ทำไมพ่อแดนดินกับแม่จิ๊บหอมแก้มเจี๊ยบยังไม่รู้สึกแบบนี้เลยล่ะ
พระลอฝังจมูกลงบนแก้มอีกข้างและทำอย่างเดียวกันอ้อยอิ่งและนุ่มนวลโดยไม่เห็นเลยว่าฝั่งตรงข้ามร่างเล็กๆของแก้วเจ้าจอมวิ่งปรู๊ดกลับขึ้นบ้านไปแล้ว
“พ่อจ๋าพ่อกำนัน อาลอกินแก้มพี่เจี๊ยบ!!!”
บอกแล้วว่าเรื่องเอาหน้าอ่ะแก้วเจ้าจอมคือนัมเบอร์วัน!!
................................................
หอมกลิ่นโอเลี้ยงกับข้าวผัดแปลกๆ
เม้นท์ได้ตามอัธยาศรัยจ้า แบ่งฝั่งมาเลย ขอเสียงทีมคนคุกหน่อยจ้า แหนบถอนผมหงอกในมือสั่นไปหมดแล้วจ้า
หลอกเด็กๆๆๆๆๆๆๆๆ
#พระลอตามไก่
พี่พระลอใจเย็นๆจ้า เจอน้องไม่เท่าไหร่จับเจี๊ยบฟัดแล้ว แล้วเจ้าเล่ห์นักนะ อยากอยู่ใกล้น้องทำเป็นหาข้ออ้างโน่นนั่น หลงเด็กละเหรอ เต๊าะนิดเต๊าะหน่อยก็เอานะเอ๊ะยังไงนี่ เริ่มชอบรึแค่หมาหยอกไก่อะ เจี๊ยบน่ารักขนาดนี้จะทำร้ายน้องจริงเหรอแถมซนมากอีกตางหาก แต่เจ้าจอมนี่แสบใช่เล่นถ้าจะเข้าหาเจี๊ยบต้องซื้อเจ้าจอมให้ได้ก่อนนะ55555
Sent from my SM-A710F using Tapatalk