SMILING CLOUDS ☁ 1
ผมแหงนมองโปสเตอร์หนังแผ่นใหญ่ตรงหน้า
รูปหญิงสาวในแบ็คกราวสีสลัว ดูลึกลับ และคงดูยากตามสไตล์ผู้กำกับ
เหมือนกับหนังเรื่องก่อนหน้านี้ของเขา
‘เอ้อมีเรื่องนึงยังไม่ได้ดูเลยครับ โมเตลมิสต์อะ’
‘โรงแรมต่างดาวปะ ยังไม่ได้ดูเหมือนกัน’
‘ผมไม่เคยดูหนังของปราบดาเลย’
‘เหมือนกัน แต่เราไปดูดาวคะนองมาแล้ว แม่งโคตรโชคดีเป็นรอบ Q&A ได้เจอผู้กำกับด้วย’
‘เป็นไงมั่ง’
‘งง ขนาดผู้กำกับมาตอบคำถามหลังหนังจบแล้วก็ยังงง’
เราหัวเราะพร้อมกัน
‘ไว้ไปดูโมเตลด้วยกันมั้ย’
‘อื้อ ไปดิ’
คุณจะรู้มั้ย ปราบดา หยุ่นมีหนังเรื่องใหม่แล้ว
แต่เราไม่เคยได้ไปดูหนังด้วยกัน
2
‘เอฟนี่ย่อมาจากอะไร’
‘Frog’
‘Friend’
‘Feel’
‘Family’
คุณเงียบไปครู่หนึ่ง เหล่ตาเจ้าเล่ห์
‘Fuck?’
3
‘เอฟเหมาะจะเป็นนักเขียนมากกว่าเราอีก’
ตอนที่คุณพูดประโยคนี้ เราหงายหลังนอนบนพื้นหญ้า
‘ไม่หรอก’
‘ทำไมล่ะ’
‘เราเขียนได้ไม่เก่งเท่าคุณหรอก’
‘ไม่เห็นเกี่ยวเลย เราแค่คนชอบเที่ยวที่แต่งประโยคเป็น แต่เอฟมีพรสวรรค์นะเราว่า’
ผมยิ้มแหย
‘นึกไม่ออกว่าถ้าเขียน จะเขียนเรื่องอะไร’
‘เขียนเรื่องเราสิ’ คุณแนะ
‘เผื่อวันนึงที่เราไม่อยู่แล้ว เราก็จะได้อยู่ด้วยกันตลอดไปเลยนะ’
‘ในเรื่องที่เราเขียนอะนะ’ ผมถาม ‘น้ำเน่าโคตร’
คุณหัวเราะออกมา สบตากับท้องฟ้า
ก้อนเมฆยิ้ม
4
‘Fuck!’
ผมถึงกับย่นคิ้ว เพราะไม่คิดว่าคุณจะคำรามคำนั้นออกมา แต่ก็เข้าใจว่าอารมณ์คงพาไป
สงสัยไปเมืองนอกบ่อย คงติดมา
‘อะไร’ คุณถาม ผมส่ายหัว แยกยิ้มแล้วดึงคอคุณลงมาประกบปากอีกครั้ง
คำตอบละลายหายไปในรสจูบ นิ้วของผมชอนไชในเส้นผม ท่อนล่างของคุณเคลื่อนไหวถี่รัว แทบไม่เป็นจังหวะ
‘Fuck...’
ผมเอาบ้าง
พอได้ครางเองก็เข้าใจ เออ เซ็กซี่ดี
5
‘เรารู้มั้ย เพลย์ลิสต์ของเราอะเหมือนของมันเลย’
‘เหรอครับ’ ผมตอบเพื่อนของคุณที่อยู่ๆ ก็ทักขึ้น ‘บังเอิญจัง’
พูดอย่างนั้น แต่ไม่ค่อยเชื่อมันเท่าไหร่
ไม่บังเอิญหรอก
ในโลกนี้ไม่มีเรื่องบังเอิญ แม้แต่เพลย์ลิสต์ของคนสองคนที่เหมือนกันโดยบังเอิญ
6
ก่อนวันนั้น ผมไม่ได้พูดอะไรกับคุณด้วยซ้ำ
ตอนเราเดินผ่านกัน ผมแอบลอบมองคุณ หวังจะได้กล่าวลา
และประสานแววตาที่มีแค่เราเท่านั้นที่เข้าใจ
แต่คุณยุ่งกับงานเกินกว่าที่จะสังเกตเห็นผม
ไม่เป็นไรหรอก ผมคิด เดี๋ยวก็ได้เจอกัน
‘ไม่เป็นไรหรอก’
7
มันเหมือนในละคร ตอนรู้ข่าว
ผมมาถึงหน้าห้องไอซียูเร็วกว่าที่ตัวเองคิด
ทุกคนรอบตัวร้องไห้ ผมเองก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว
แต่ก็เชื่ออยู่ลึกๆ ในใจว่ามีปาฏิหาริย์
คุณจะกลับมาหาผม เราจะได้หัวเราะด้วยกัน
คุยกันเรื่องงานเขียน ทริปเที่ยว เพลงที่ฟัง หนังที่ดู
แต่ปาฏิหาริย์ไม่เกิดขึ้นในวันนั้น
8
คุณจากไป โดยไม่มีสัญญาณเตือนล่วงหน้า
ไม่มีการโบกมือลา ไม่มีโอกาสได้บอกว่าคุณสำคัญแค่ไหน
ผมเดาว่านั่นคงเป็นเหตุผลที่คนเราร้องไห้เมื่อมีใครจากไป
‘อื้อ ไปดิ’ คือคำสุดท้ายที่คุณพูดกับผม แต่ผมไม่ได้พูดอะไรต่อ
ที่รัก ตอนนี้ผมจะใช้เวลาทั้งชีวิตกับการคิดว่าผมควรจะพูดอะไรต่อ
ให้ดีกว่านั้น ให้มากกว่านั้น
ผมเพิ่งเข้าใจ
คนเราตอนจะไป มันไม่ต้องมีสัญญาณอะไรเลย
9
บางครั้งที่ผมปรนเปรอตัวเองด้วยมือ ผมคิดถึงสัมผัสของคุณ
ความร้อนผะผ่าวจากรอยจูบ ความอบอุ่นแทรกซึมทั่วร่าง สัมผัสจั๊กจี้จากตอหนวด
ทุกครั้งจะต้องจบด้วยการร้องไห้ ไม่ว่าผมจะถึงเส้นชัยหรือไม่ก็ตาม
ผมต้องนอนร้องไห้เงียบๆ บนเตียงที่เราเคยนอนด้วยกัน
ตกอยู่ในหลุมพรางของความฝัน และความทรงจำที่ไม่มีวันจะเกิดขึ้น
10
ตลกดี บางครั้งผมก็คิดว่าคุณยังอยู่
ไถหน้าจอดูไทม์ไลน์เก่าๆ
ที่ๆ คุณเคยไป
‘คงเป็นแมวที่ชิลล์ที่สุดในมัลดีฟส์แล้ว’
แคปชั่นประกอบรูปแมวสีขาวตัวหนึ่งที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนแคร่เล็กๆ ริมชายหาดกว้างไกลสุดลูกหูลูกตา
ผมปัดเลื่อนต่อไป เจอรูปเทพีเสรีภาพ
‘นิวยอร์กเป็นไงบ้าง’ เสียงของผมเคยถาม ‘คุณแม่งโคตรเก่ง พาตัวเองไปถึงที่นั่นได้’
ไอจีที่บรรจุภาพถ่ายของคุณยังไม่หายไปไหน
ซีรีส์เรื่องโปรดของคุณมีซีซั่นใหม่
หนังสือที่ผมให้คุณยังอ่านไม่จบ
ร่องรอยของคุณยังอยู่
ตลกดี พอมีร่องรอยพวกนี้ ผมก็เผลอคิดว่าคุณยังอยู่
11
‘มาส่งแล้วนะ’
ผมเคาะบอก ไม่กล้ามองคุณด้วยซ้ำ
คุณเป็นคนไม่เชื่อในชาติหน้า คุณเป็นคนไม่เชื่อในคำว่าโอกาสต่อไป
เพราะคุณคิดว่าโอกาสมาต้องคว้าไว้ และชีวิตมีแค่ครั้งเดียว
อย่างน้อย คุณก็ทำให้เห็นแล้วว่าคุณใช้ชีวิตคุ้มแค่ไหน
แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ
‘ถ้าชาติหน้ามีจริง หวังว่าจะได้เจอกัน’
12
จักรวาลเล็กๆ ที่เป็นความลับของเรา
มันจะถูกเก็บไว้อย่างนั้นเสมอ
ซ่อนไว้ตรงมุมใดมุมหนึ่งในใจผม
เผื่อว่าวันไหนที่ผมคิดถึง ผมจะกลับมาหา
คุณทิ้งส่วนที่มีค่าที่สุดของตัวเองไว้ให้
คือความทรงจำที่ทำให้ผมยิ้มออกทุกครั้งเมื่อนึกถึง
ผมเห็นภาพตัวเองเจอคุณอีกครั้ง
ยิ้มให้ ถามไถ่ความเป็นไป และมโนคำตอบเอาเองว่าคุณคงบอกว่าสบายมาก
คุณในความทรงจำ กับคุณที่อยู่บนนั้น
คงสบายดีเหมือนกัน
13
เคยจินตนาการว่าสวรรค์จะเป็นยังไง
สำหรับผมมันคงไม่มีก้อนเมฆฟุ้งๆ และมีทาสรับใช้คอยปรนนิบัติ
สวรรค์ในหัวของผมคือการได้ทำอะไรที่ตัวเองชอบซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ผมนึกภาพคุณกำลังทำแบบนั้นอยู่
ตอนนี้จะไปเที่ยวที่ไหน กลับมาเล่าให้กันฟังบ้างได้มั้ย ผมอยากฟัง
แต่อย่ามาแบบเละๆ นะ
ผมวิ่งหนีจริงด้วย
14
ศิลปินคนโปรดของเราออกเพลงใหม่
วันที่เขาปล่อยอัลบั้ม ผมนอนอยู่บนเตียงเดิมของเรา
เปิดเพลงจากมือถือเสียงไม่ดังไม่เบา
แต่ดังพอที่จะให้คนสองคนฟังได้ชัด
มองเพดานว่างเปล่าที่กั้นระหว่างผมกับฟ้าสีสดใส
กั้นระหว่างคนที่อยู่กับคนที่จากไป
กั้นไว้ระหว่างผมกับคุณ
ถึงจะถูกกั้นไว้ยังไง ผมก็อยากคิดว่าคุณน่าจะได้ยิน
เพราะเนอะ
15
“เราจะเขียนเรื่องของคุณ คุณจะได้อยู่กับเราตลอดไป”
ผมให้สัญญา ขณะหงายหลังนอนบนพื้นหญ้า
สบตากับท้องฟ้า
ก้อนเมฆยิ้ม
เป็นเรื่องสั้นที่สั้นมากจริงๆ เกิดจากอยู่ๆ ก็อยากเขียน เพราะได้แรงบันดาลใจมาจาก...ตามในเรื่องเลย : )
พูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้ในแท็ก #ก้อนเมฆยิ้ม ได้นะคะ
รัก
ตัวแม่*
05092018