หัวข้อ: Sunrise in the forest บทที่ 40 (ตอนจบ)

[alternative]

เพ้ย! ท่านพ่อต้องขึงขัง ใจคอเด็ดขาด เข้มแข็งสิ!
นี่แค่แววตาลูกกวางน้อย ท่านก็อ่อนเป็นน้ำแข็งละลาย มันใช้ได้ที่ไหนกัน!

ใช่ไหมหยางหลง? อ้าว...หยางหลงตาเชื่อมไปแล้ว....เฮ้อ!

[ZYSQ_]

กวางทองตัวน้อย ทำไมน่ารักอย่างนี้ !

[MayA@TK]

ว๊า พี่หยางหลงมีลูกมีเมียซะแล้ว

 

[fangkao]

มาจองพื้นที่ก่อน

[Peung002]

ก่อนอื่นเลย. ขอบคุณที่กลับมาลงนิยายอีกนะคะ คุณไจฟ์กะน้องทีเป็นนักเขียนที่เราชอบและรอคอยอันดับต้นๆเลยค่ะ

เรื่องนีเหมือนยังคงมีกลิ่นอายบรรยากาศคล้ายๆเรื่องที่แล้วนะคะ แต่ยังคงความสนุกน่าค้นหาในแบบของคุณไจฟ์กะน้องทีอยู่
เนื้อเรื่องและภาษายังคงเป็น ไจฟ์style ที่คุ้นเคย

ฉากมุ้งมิ้งของพ่อเสือกะลูกกวางน้อยน่ารักมากๆค่ะ เป็นพ่อเสือที่แพ้ทางลูกมาก

ส่วนคถณเมียของพระเอก ยังแปลกๆไม่น่าวางใจ เราจะคอยจับตาดูต่อไปนะคะ 

[fay 13]

 

[Ornon]

 :impress น่ารัก

[treenature]

เริ่มวางเรื่องให้อยากรู้มากขึ้น พ่อลูกเค้าคุยกันน่ารักจังค่ะ แต่ลู่ไม่ซื่อหรอกนะเนี่ย ฉลาดเชียว

[♥►MAGNOLIA◄♥]

มีเงื่อนงำ
ทั้งของหวางหลง ทั้งของภรรยา 
มันยังไงกัน  อยากเผือกซะจริงๆ
     
 

[twinmonkey0311]

 

[Jibbubu]

เป็นพ่อที่ตามใจลูกมากค่ะ 555 ขออะไรให้หมด

[dekying kukkig]

ว้าวววว ปมปัญหาให้ขบคิดมาแต่เริ่มเรื่องเลย 

นี่แอบขำตอนที่เพ่ยเหลิงคิดว่าลู่เป็นลูกชายลับๆของหยางติงการเป็นสามีภรรยาของหยางหลงกับเพ่ยหลิงนี่เชื่อใจกันมากพอดู  แอบสงสารลู่น้อยซะจริง 

[Iammai2017]

ตอนใหม่มาแล้ว มาจองที่
ขอติดไว้ก่อน ทั้งอ่านและเมนท์ ^_^

 

[aehJTS]

ปมเพียบ แต่ไม่เป็นไรเราชอบตอนคลายปม
แต่ตอนนี้เราชอบพ่อเสือเข้าแล้ว

  ค่ะ

[ปีศาจน้อยสีชมพู]

ปมเยอะสมเป็นนิยายคุณไจฟ์ที ^^
ชอบคาแรคเตอร์น้องลู่จริงเชียว น่ารัก 

ขอบคุณคนแต่งค่ะ
 

[noteno]

 

เข้ามาเเอบดูกวางน้อยว่ามารึยัง

[noteno]

  :

ทำไมยังไม่มาาาา

[twinmonkey0311]

มารอกวางน้อย

[Lovetree]

พ่อเสือก็เท่  แม่กวางก็สง่างาม  ลู่กวางน้อยก็แสนน่ารัก
อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกดีจัง
ชอบมากๆเลยค่ะ ขอบคุณมากๆนะคะ

[Iammai2017]

ชอบโมเมนท์พ่อลูก น่ารัก ^^

ตามใจละเกิ๊นนนน 555

แลว่านอกจากท่านพ่อแล้วที่แพ้ทางแล้ว

 ก็มีคนที่กวางน้อยหนีแม่ตามเขามา นี่แหล่ะอีกคนนึง   

 

[fangkao]

กวางน้อยรับปากบิดาได้ทุกเรื่อง ยกเว้น เคื่องความซนล่ะมั้งงานนี้ // เพ่ยหลิงฉลาดนะ คงไม่ได้เป็นคนร้ายลึกหรอกใช่ไหม? อะไรๆก็ว่าตามสามีคงไม่แทงข้างหลังนะ//
ปล. ขออภัยที่มาช้า ติดภาระกิจหลากหลายมาก

[Iammai2017]

เฟสคนแต่งหายไปไหนง่าาาาาา

 

[fangkao]

มารออ่านเหมือนเดิม

[MyTeaMeJive]

ภาคกวางทอง

บทที่สาม

คนงานของเรือนเจ้าเมืองลั่วกำลังวุ่นวายกับการเตรียมงานส่งมอบตำแหน่งเจ้าเมือง ขณะที่ตัวเจ้าเมือง...ก็ทั้งเจ้าเมืองคนปัจจุบัน และว่าที่เจ้าเมือง เวลานี้กำลังวุ่นวายอยู่กับการที่จะไปสำนักคุ้มกันภัยและเรือนของหยางเฉิง ที่อยู่ห่างออกไปเพียงหนึ่งช่วงถนน
ระยะทางใกล้เพียงแค่นี้ ที่หาได้เกี่ยวข้องกับการจัดงานใหญ่ ทั้งยังเป็นการเดินไปมาหาสู่กันเช่นนี้ทุกวันอยู่แล้ว
แล้วเหตุใดวันนี้จึงวุ่นวายกว่าทุกวัน
ก็เพราะการที่ยามนี้จวนเจ้าเมืองลั่วมีแขกพิเศษมาเยือน
แขกผู้นี้มาถึงตั้งแต่เมื่อวาน ว่ากันว่ามีใบหน้าและรูปร่างงามนัก ที่สำคัญเขามีดวงตาสีทอง แต่จนแล้วจนรอดก็ยังมิมีผู้ใดที่ได้เห็นดวงตาคู่นั้นชัด ๆ สักคน
มีพี่น้องเซียงเซียงและเสี่ยวเป่า ที่โอ้อวดไปทั่วว่าเห็นดวงตาคู่นั้นชัดเจนยิ่ง แต่สำหรับคนอื่นแล้ว กลับเห็นเพียงประกายสีทอง ที่อาจเป็นแสงสะท้อนของแสงสีอื่นใดเท่านั้น
ยิ่งเห็นไม่ชัดเจนก็ยิ่งสงสัย และยิ่งอยากรู้อยากเห็นคอยแอบเฝ้ามอง...

เมื่อชั่วยามก่อน หยางหลงเสนอให้ลู่เดินทางไปสำนักคุ้มกันภัยด้วยเกี้ยว ลู่ถามกลับว่าเกี้ยวเป็นอย่างไร มิเคยนั่งมาก่อน หยางหลงจึงบรรยายว่า การเดินทางด้วยเกี้ยวมีความสะดวกสบาย ทั้งหยางเจียเจิง และ หยางเจิ้นขุย บุตรชายทั้งสองเวลาที่จะเดินทางไปข้างนอกก็มักจะให้นั่งเกี้ยวไปเช่นกัน เพราะดูแลได้ง่ายกว่าการให้เดินไปเอง   
ที่บรรยายอยู่นานเกี่ยวกับเกี้ยว ลู่ก็เพียงรับฟังไปเรื่อย  ๆ แต่ทันทีที่กล่าวว่าเด็กสองคนมักจะเดินทางเช่นนี้ ลู่ก็พยักหน้ายอมรับทันที
คนที่ได้รับการยอมรับว่าเป็นคนเจรจาเก่งต้องกลับมาตั้งข้อสงสัยตนเอง ว่าที่คนทั่วไปเขายกย่องชื่นชมนั้นเขาชมด้วยความจริงใจ หรือเขาประชดกันแน่

ที่โรงเก็บเกี้ยว มีเกี้ยวหลายแบบจอดวางเรียงราย แต่คันที่ลู่ชื่นชอบคือเกี้ยวโปร่งคันเล็ก ๆ ที่ไม่มีหลังคา ซึ่งเป็นของหยางเจียเจิงนั่นเอง เมื่อลู่เลือกได้แล้ว หยางหลงก็ให้คนรับใช้เช็ดทำความสะอาดและเปลี่ยนเบาะรองนั่ง แต่เมื่อหยางติงมาเห็นว่า คนรับใช้กำลังทำความสะอาดเกี้ยวเล็กคันนี้ให้ลู่ หยางติงก็โวยวายไม่เห็นด้วย
"เหตุใดเจ้าไม่เตรียมเกี้ยวคันใหม่ให้กับคุณชายลู่ ใช้คันใหม่ของแม่ของเจ้าก็ได้ ช่างเพิ่งเอามาส่งให้เมื่อเดือนก่อนนี้เอง" บิดาหันมาหาบุตรชาย
"ลู่เป็นคนเลือกเกี้ยวนี้เอง"
บิดาดักคอถาม "มิใช่เจ้าจัดหาให้หรือ"
"มิใช่" หยางหลงหันไปมองคนที่กำลังสำรวจเกี้ยวสีน้ำตาลแดงด้วยความสนใจ "แต่แรกข้าก็ให้คนเตรียมเกี้ยวของท่านแม่ไว้แล้ว แต่ลู่ไม่ชอบเพราะมีหลังคา หน้าต่างปิดมิดชิด แล้วชี้ว่าอยากได้เกี้ยวของเจิงเอ๋อร์"
บิดาคิดตาม "คงเพราะเขาเคยชินกับการอยู่ในที่โล่งสบายมาตลอด"
ข้อนี้บุตรชายเห็นด้วย
ระหว่างที่บิดากับบุตรกำลังหารือกันอยู่นี้ ลู่ก็กำลังสนุกสนานอยู่กับการสำรวจเกี้ยว ทั้งลองยกดูและลองนั่งแกว่งเท้า จากนั้นก็หันไปหัวเราะกับเสี่ยวเป่า ท่าทางจะพอใจมิใช่น้อย

เมื่อหยางติงเห็นว่าไม่สามารถเปลี่ยนใจเรื่องเกี้ยว ก็ให้เซียงเซียงล่วงหน้าไปสำนักคุ้มกันภัย และเรือนของหยางเฉิง เพื่อเตรียมผลไม้ และแจ้งเรื่องอาหารตลอดจนของว่างที่จะจัดขึ้นโต๊ะ
สรุปแล้วมีความวุ่นวายเกิดขึ้นที่โรงเก็บเกี้ยว แต่ความวุ่นวายนั้นไม่ได้เกี่ยวข้องกับการส่งมอบตำแหน่งเจ้าเมืองเลยสักนิด

จากที่ด้านหน้าของเรือนพักหลังใหญ่ของเจ้าเมือง เหอชินรุ่ยฮูหยินเจ้าเมืองลั่วซึ่งรายล้อมไปด้วยคนสนิทกลุ่มใหญ่ กำลังยืนมองตามหลังของกลุ่มผู้ที่กำลังเดินออกไป 
"นั่นพวกเขาจะไปที่ใดกัน"
"เห็นว่าจะไปที่สำนักคุ้มกันภัยของคุณชายรองเจ้าค่ะ"
"แล้วพาเด็กคนนั้นไปด้วย"
"เจ้าค่ะ"
"ต้องวุ่นวายและใช้คนมากมายขนาดนี้เชียวหรือ" เหอชินรุ่ยกล่าวถาม ทั้งที่กลุ่มผู้ที่ออกไปก็มีเพียงหยางติง หยางหลง ลู่ กับเสี่ยวเป่า ซึ่งมีจำนวนไม่ถึงครึ่งของกลุ่มคนที่ห้อมล้อมนางอยู่ในเวลานี้
หญิงรับใช้อีกคนเสนอความเห็น "เด็กเสี่ยวเป่ากับเซียงเซียงที่เป็นพี่สาวไปโอ้อวดกับคนอื่น ๆว่า เป็นเทพแห่งป่าสีทองด้วยเจ้าค่ะ"
"เหลวไหล" เหอชินรุ่ยเหยียดปาก "ข้าเบื่อเมืองลั่วแห่งนี้เต็มที เบื่อความงมงายไร้เหตุผล เทพที่ไหนจะพิกลพิการเช่นนั้น"
เมื่อฮูหยินเจ้าเมืองออกปากเช่นนี้ บรรดาคนที่ห้อมล้อมก็ช่วยกันกล่าวสนับสนุนความคิดของนาง
เหอชินรุ่ยเหยียดริมฝีปาก ตวัดหางตามองประตูใหญ่อีกครา จากนั้นก็เดินนำกลุ่มผู้ติดตามกลับเข้าไปในเรือนหลังใหญ่ของนาง เสียงสนทนาที่ออกไปในเชิงไม่เชื่อเรื่องเทพแห่งป่าสีทองดังเล็ดลอดออกมาถึงด้านนอกของเรือน 

สำนักคุ้มกันภัยของหยางเฉิง มีเรือนหลังใหญ่ที่เป็นสำนักงาน ซึ่งสูงสองชั้นอยู่หลังหนึ่งปลูกสร้างอยู่ที่ด้านหน้า รับกับประตูใหญ่ ถัดเข้าไปด้านหลังของเรือนหลังนี้ จึงเป็นลานโล่งสำหรับการออกกำลังกาย โรงฝึก โรงเก็บอาวุธ โรงครัวที่ถูกเรียกว่าอาคารสารพัดประโยชน์ และที่พักของผู้คุ้มกันกับคนงาน
ขณะที่กลุ่มเรือนพักอาศัยของหยางเฉิง กลับตั้งอยู่อีกฝั่งหนึ่งของถนน

เมื่อลงจากเกี้ยวที่หน้าประตูใหญ่ ลู่ก็รับรู้ความรู้สึกของทุกคนที่อยู่รายรอบ ที่มีทั้งความเลื่อมใส ตื่นเต้นยินดี หวาดกลัว และไม่แน่ใจต่อคุณชายลู่ผู้นี้
ถ้อยคำสนทนาที่พอจะได้ยินแว่วมาเข้าหูก็คือ ทั้งหยางติงเจ้าเมืองลั่ว หยางหลงว่าที่เจ้าเมือง ไปจนถึงหยางเฉิงเจ้าสำนักคุ้มกันภัย ต่างก็มิได้มีท่าทีพิเศษอันใดต่อบุคคลที่ว่ากันว่าเป็นเทพจากป่าสีทอง
นี่คือเทพจริง ๆ หรือ เพราะดูไปแล้วเหมือนกับคุณชายลู่ผู้นี้ จะเป็นผู้สูงศักดิ์ผู้หนึ่งที่มีความคุ้นเคยกับครอบครัวของเจ้าเมืองเป็นอย่างดี โดยเฉพาะการที่ลู่หันไปเกาะแขนหยางติงเจ้าเมืองลั่วให้พาเดินเข้าไปด้านในสำนักคุ้มกันภัย ที่บ่งบอกถึงความใกล้ชิดเป็นอย่างมาก

แต่ทั้งสามคนที่อยู่ตรงนี้หาได้ใส่ใจเสียงพูดคุยเหล่านั้น ตั้งแต่เมื่อวานนี้ปฏิบัติต่อลู่อย่างไร จนถึงตอนนี้ก็ยังเป็นเหมือนเดิม
เว้นแต่....หยางหลงที่กำลังรู้สึกขัดตาต่อภาพเบื้องหน้า
หยางเฉิงที่กำลังทำหน้าที่เจ้าของบ้าน แม้จะแสร้งทำสีหน้านิ่งเฉย แต่ก็ไม่อาจปิดบังแววขบขันที่อยู่ในดวงตาเมื่อหันมาถามพี่ใหญ่ "ทำหน้าตาเหมือนเจิงเอ๋อร์ตอนที่ถูกเย่เจียแย่งของเล่น"
หยางเฉิงหมายถึงบุตรสาวของตน
"ผู้ใดจะทำหน้าตาเช่นนั้น" หยางหลงหันมาเถียง
หยางเฉิงแสร้งยักไหล่ล้อเลียน "คนปากแข็งนี่ไง ชัดเจนยิ่งกว่ามีข้อความกำกับไว้ที่หน้าผากเสียอีก"
หยางหลงได้แต่กระแทกเสียงในลำคอ เดินตามบิดาเข้าไปด้านใน

สำนักคุ้มกันภัยยามนี้ มีคนงานหลายคนกำลังช่วยกันเตรียมการเดินทางให้กับผู้คุ้มกันห้าคน ที่จะออกเดินทางไปคุ้มกันขบวนสินค้าของอีกเมืองหนึ่ง แม้จะเป็นการทำงานตามปกติ แต่การตรวจสอบอาวุธ และยาที่จะนำติดตัวไปก็สำคัญ เหล่าคนงานหันมาทักทายหยางติงเจ้าเมืองลั่ว กับหยางหลง และคุณชายลู่ จากนั้นก็ทำงานต่อ
"เข้มแข็งดี" หยางติงกล่าวชม
หยางเฉิงยังแจ้งให้บิดาทราบว่าในช่วงบ่ายวันนี้จะมีผู้คุ้มกันหลายคนเดินทางกลับมา จากนั้นจะประชุมหารือกับเหล่ามือปราบเรื่องการดูแลรักษาความปลอดภัยของเมืองในช่วงเวลาที่มีการจัดงานใหญ่
หยางติงตบไหล่บุตรชายคนรองเบา ๆ รอยยิ้มโอ้อวดนั้นบ่งบอกว่ามีความไว้วางใจให้กับบุตรชายคนรองอย่างยิ่ง
นี่คือการพูดคุยเกี่ยวกับการส่งมอบตำแหน่งเจ้าเมือง ครั้งแรกของวันนี้!

แต่เวลานี้ ลู่กำลังมีความไม่สบายใจเกี่ยวกับคนงานที่พากันไปแอบมองจากด้านหลังของโรงฝึก และโรงครัว
เรื่องที่ตกอยู่ในความสนใจนั่นก็เรื่องหนึ่ง แต่ลู่ยังไม่คุ้นเคยกับความรู้สึกของผู้คนมากมายที่พุ่งตรงเข้ามาหา
อยากรู้จักกันก็แค่เดินเข้ามาหา มัวแต่ไปหลบซ่อนอยู่ห่างไกลเช่นนั้น จะได้คุยกันเมื่อไหร่....หรือข้าน่ากลัวเกินไป

ในระหว่างที่หยางติงกำลังพูดคุยกับหยางเฉิง ลู่ก็นึกบางเรื่องขึ้นมาได้จึงหันมาหาหยางเฉิง แต่เพราะหยางเฉิงยืนอยู่ข้างหยางหลง เมื่อลู่หันมาจึงกลายเป็นมองสบตากับหยางหลงแล้วผ่านไปหาหยางเฉิง
แต่หยางหลงกลับฉวยโอกาสนั้นไว้อย่างรวดเร็ว 
"เดินไม่ไหวแล้วหรือ" หยางหลงเดินเข้าไปหาแล้วสอดแขนอุ้มลู่ขึ้นมา
อุ้มแบบเดียวกับที่เทพเสือโคร่งภูผาอุ้มลู่เมื่อช่วงเช้านี้

ลู่ดูงุนงง ดวงตาสีทองที่มองมาเต็มไปด้วยคำถาม
"อุ้มทำไม"
"ก็เจ้าอยากให้อุ้มมิใช่หรือ"
ลู่ส่ายหน้า
"มิต้องเกรงใจ อยากให้อุ้มก็บอกได้"
"มิใช่ แค่อยากถามท่านเฉิง ว่าลูก ๆ ของท่านเฉิงอยู่ที่ใด"
"อยู่ที่บ้าน" หยางเฉิงแกล้งยื่นมือมาจะรับลู่ไปอุ้ม แต่หยางหลงเบี่ยงตัวหลบไม่ให้อุ้ม
"ตอบคำถามก็พอ จะยกมือทำไม"
"น้องลู่ถามข้า ข้าก็ต้องเป็นคนอุ้มสิ"
"เกี่ยวอันใด" หยางหลงทำหน้าตาตำหนิน้องรองเต็มที่ "ลู่ถามก็แค่ตอบเท่านั้น จะอุ้มทำไม"
"วางเถอะ ข้าเดินได้" ลู่ขัดขึ้นมาบ้าง
"เจ้ายืนนานแล้ว อุ้มไว้นี่แหละดีแล้ว" หยางหลงหันมาตอบทันที

....เดินเพียงไม่กี่ก้าวจะเหนื่อยได้อย่างไร.....

หยางติงเจ้าเมืองลั่วได้แต่ส่ายหน้าให้กับบุตรชายทั้งสองคน ที่พากันพูดเล่นดั่งกลับไปเป็นเด็ก ๆ อีกครั้ง นี่หากหยางไห่อยู่ที่นี่อีกคน บรรดาคนงานคงได้ชมการแสดงของคณะจำอวดสามคนพี่น้อง และนำไปบอกเล่าเป็นเรื่องขำขันประจำเมืองลั่วอีกเรื่องหนึ่ง
แต่ถึงจะบ่นเช่นนั้นอยู่ในใจ หยางติงก็ยังเป็นอีกคนหนึ่งที่หัวเราะให้กับการโต้เถียงไร้สาระของบุตรชาย ทั้งเมื่อหันไปเห็นว่าคนงานและคนรับใช้ หลายคนที่เมื่อครู่ยังแอบมองมาจากโรงครัวตอนนี้กลับเดินเข้ามาใกล้ ๆ และหัวเราะให้กับสองคนพี่น้องไปด้วยกัน ก็ยิ่งรู้สึกว่าการโต้เถียงของบุตรชายเป็นเรื่องขำขันมากกว่าเดิม
"เมืองลั่วมีเจ้าเมืองเป็นคนตลก ก็ดีเหมือนกัน" หยางติงบ่นเสียงดัง
"ไม่นะข้าเป็นคนจริงจัง" หยางหลงหันมาเถียงกับบิดาทั้งที่กำลังยิ้มกว้าง
หยางเฉิงรีบขานรับทันที "ใช่ จริงจังมาก ข้ายืนยันได้ น้องลู่ก็เห็นด้วยใช่หรือไม่"
ลู่ที่มองคนนั้นกล่าวหนึ่งคำ คนนี้กล่าวอีกหนึ่งคำ ไม่คิดว่าหยางเฉิงจะโยนคำมาให้ต่อ ถึงกับอึ้งไปชั่วครู่ จากนั้นก็ส่ายหน้า แล้วก็พยักหน้า สุดท้ายก็หันไปถามหยางติง
"เมื่อครู่ประโยคแรกคืออะไรนะ"

ท่ามกลางการพูดคุยสนุกสนาน ลู่แน่ใจว่าหยางเฉิงบุตรชายคนรองของเจ้าเมืองลั่วเป็นผู้ที่มีบุคลิกหลากหลาย
เมื่ออยู่ที่จวนเจ้าเมือง หยางเฉิงดูเคร่งเครียดจริงจัง เมื่อมาพบเจอกันที่สำนักคุ้มกันภัยก็ดูเป็นคนที่มีอารมณ์ดีไม่ถือสาหาความอันใด แต่เมื่อมาถึงบ้านพักที่อยู่อีกฝั่ง หยางเฉิงก็วางท่าเป็นผู้ใหญ่สมกับที่เป็นผู้นำครอบครัว
หนุ่มน้อยชักเริ่มเข้าใจแล้วว่า เหตุใดหยางหลงและหยางไห่จึงมักชอบเย้าแหย่หยางเฉิง

เรือนที่พักของหยางเฉิง ประกอบไปด้วยอาคารหลายหลังที่ปลูกแยกห่างจากกัน ตัวของหยางเฉิงพักที่เรือนหลังใหญ่ตามลำพัง ส่วนภรรยาและลูก ๆ แยกพักในเรือนหลายหลัง
มาถึงตอนนี้หยางหลงก็ยังอุ้มลู่อยู่เช่นเดิม ไม่ยอมปล่อยให้ยืนเอง แม้ว่าจะมีคนอยู่มากมายที่เรือนที่พักของหยางเฉิง ทำให้บรรดาบุตรชายหญิงสี่คนของหยางเฉิงพากันสงสัย
เด็กทั้งสี่คนล้วนมีวัยไม่ถึงสิบปี นี่เรียกว่าหยางหลงกับหยางเฉิงมีบุตรในเวลาไล่เลี่ยกัน แต่ที่ลู่ถึงกับหันไปมองหยางเฉิงซ้ำอยู่หลายครา ก็คือบรรดาภรรยาและอนุของหยางเฉิงทั้งเจ็ดคน
"ครอบครัวของท่านเฉิงเป็นครอบครัวใหญ่"
"ภรรยาสาม อนุสี่ตามตำรา" หยางติงยิ้มอารมณ์ดี เมื่ออยู่ท่ามกลางลูกหลานพร้อมหน้า

เหอชินรุ่ยมารดาของพวกเขา มีความไม่พอใจหยางเฉิงบุตรคนรองอยู่หลายเรื่อง ตามแบบของมารดาที่มักเข้าไปจัดการชีวิตของบุตรชาย โดยเฉพาะเรื่องการดูแลสำนักคุ้มกันภัย ที่มารดามองว่าคือขุมกำลังที่สำคัญ แต่หยางเฉิงดื้อรั้น มิยินยอมฝืนใจตนเองทำตามความต้องการของมารดา ยังคงมุ่งมั่นในเรื่องการค้า และการสนับสนุนสำนักมือปราบ มีการออกกฎไว้อย่างเข้มงวด ว่าห้ามวางตนเท่าเทียมกับคนของทางการอย่างเด็ดขาด
นอกจากนี้ในเรื่องครอบครัว หยางเฉิงก็ยังละเมิดข้อห้ามของมารดาอีกหลายเรื่อง ทั้งการมีภรรยาเจ็ดคน ซึ่งหนึ่งในนั้นเป็นสตรีชาวเมืองเหอ แต่นางเป็นเพียงอนุและไม่มีบุตรด้วยกัน
หยางเฉิงยังมีความแตกต่างกับบิดาและหยางหลง ตรงที่ปกครองภรรยาและบุตรด้วยความเข้มงวด
อย่าได้คิดฝันว่าภรรยาคนใดของหยางเฉิงจะสามารถแสดงความเห็นในเรื่องการงาน และหากทำความผิด ก็อย่าหวังว่าจะได้รับการงดเว้นโทษ!

ฮูหยินใหญ่ของหยางเฉิงคือชุนผิง นางมีบุตรชายหนึ่งคนคือหยางฉวน  ฮูหยินรองคือฉีถิง นางมีบุตรชายคือหยางจง ฮูหยินสามอี๋อิง นางมีธิดาคือเย่เจีย ที่มักข้ามรุ่นไปมีปากเสียงกับหยางเจียเจิงที่จวนเจ้าเมืองอยู่บ่อย ๆ คือ
ส่วนอนุสี่คนได้แก่ เป้ยอี๋ นางมีธิดาคือจื่อเจ๋อ ขณะที่อนุอีกสามคนคือเย่ถง ซูเหยา และเผิง ไม่มีบุตรหรือธิดา
ในกลุ่มภรรยาทั้งเจ็ดของหยางเฉิง มีเพียงซูเหยา หรือฮูหยินหกที่เป็นชาวเมืองเหอเช่นเดียวกับมารดา
เพียงเท่านี้อย่าได้คิดว่า หยางเฉิงสมรสกับสตรีเมืองเหอเพื่อเอาใจมารดา เพราะแท้จริงแล้วเขากำลังต่อต้านมารดาอย่างที่สุด
เพราะชุนผิงฮูหยินใหญ่นั้นเป็นชาวเมืองลั่ว ตามมาด้วยฮูหยินอีกสี่คนก็เป็นชาวเมืองใกล้เคียง พวกนางมีทั้งบุตรสาวพ่อค้า และคหบดี ส่วนซูเหยาฮูหยินหกเป็นบุตรสาวของบัณฑิตชาวเมืองเหอ สุดท้ายคือเผิงฮูหยินเจ็ดที่เพิ่งรับเมื่อปลายปีก่อนก็ยังเป็นบุตรสาวของพ่อค้าจากเมืองหลวง ที่ว่าจ้างสำนักคุ้มกันภัยทำงานก่อนหน้านี้   

สุดท้ายแล้ว แม้ว่าเหอชินรุ่ยจะรักหลาน แต่ด้วยนิสัยพื้นฐาน จึงพลอยมิชอบการไปที่เรือนของหยางเฉิงไปด้วย หารู้ไม่ว่าเวลานี้สำนักคุ้มกันภัยและเรือนพักของหยางเฉิงกำลังกลายมาเป็นที่หลบภัยของหยางติง

"ขอข้าเล่นกับน้อง ๆได้หรือไม่" ลู่ขออนุญาต
"ได้สิ" หยางเฉิงรีบบอกให้พี่ใหญ่ปล่อยลู่ให้ไปเล่นกับลูก ๆ ของตน "ข้ายังคิดว่าพี่ใหญ่พาเจิงเอ๋อร์กับขุยเอ๋อร์มาด้วยเสียอีก"
หยางหลงมองตามคนที่เดินเข้าไปหาหลาน ขณะที่ตอบคำถามของน้องรอง
"ทั้งสองคนเรียนหนังสืออยู่ที่จวนเจ้าเมือง วันพรุ่งนี้คงได้พามาเล่นด้วยกัน"
เด็ก ๆเมื่อเห็นว่าขาของลู่ผิดปกติ ก็ชวนไปเล่นกับลูกสุนัขในสวน ซึ่งแม่ของมันเพิ่งออกลูกมาห้าตัวเมื่อสัปดาห์ก่อน

"แม่มันร้องอยู่ครึ่งคืนถึงได้ออกลูกมาทีละตัว" หยางฉวนพี่ใหญ่ของบ้านนี้เล่า "ตอนแรกแม่มันหวงลูกมาก แต่ตอนนี้ยอมให้เล่นกับลูกของมันได้แล้ว"
จากนั้นอีกสามคนก็แย่งกันโอ้อวดเพื่อนตัวน้อย ตัวไหนมีลักษณะแตกต่างกันอย่างไร เล่นซนอย่างไร

ครู่ใหญ่หยางไห่จึงมาถึง พร้อมส่งเสียงทักทายมาแต่ไกล
"ได้ยินเสียงหัวเราะดังไปถึงหน้าบ้าน ลูกชายคนใหม่ของท่านพ่อ เข้ากันได้ดีกับหลาน ๆ ถึงเพียงนี้ ข้าสมควรกลับไปพาบุตรสาวมาเที่ยวเล่นที่นี่ด้วยคน"
หยางเฉิงเพียงยิ้มเฉย แต่ชุนผิงภรรยาเอกของหยางเฉิงอาสาจะไปรับบุตรสาวของหยางไห่ด้วยตนเอง
"เดี๋ยวก่อนก็ได้" หยางเฉิงปรามไว้ แล้วหันไปถามหยางไห่ "มีเรื่องอันใด"
"สมกับเป็นพี่รองจริง ๆ" หยางไห่ยิ้มแย้ม หันไปกล่าวกับบิดา "มีผู้มาร้องทุกข์กับท่านเจ้าเมือง"

หยางติงหันไปกล่าวกับหยางหลงอย่างจริงจัง "ที่ผ่านมาเจ้าก็ช่วยงานพ่อมาตลอด และกำลังเตรียมการที่จะมอบตำแหน่งให้เจ้าในวันพรุ่งนี้อยู่แล้ว ก็สมควรให้เจ้าไปดูแลเรื่องนี้อย่างเต็มตัวตั้งแต่แรก"
หยางหลงพยักหน้ารับทราบ หันไปกล่าวกับลู่ "เล่นกับน้องไปก่อน หลังการไต่สวนเสร็จแล้ว ข้าจะมารับ"
"เพ้ย" บิดาโบกมือ "จะมารับทำไม ข้ายังอยู่ที่นี่"
หยางไห่หันไปหัวเราะกับหยางเฉิง
"พวกเราจะกลับไปทำงาน รบกวนท่านพ่อดูแลลูกชายคนเล็ก และหลาน ๆ ด้วยนะขอรับ"
บิดาไม่ต่อคำกับหยางไห่ เพียงโบกมือให้บุตรชายทั้งสามคนแยกย้ายกันไปทำงาน ส่วนตนเองกลับนั่งดูหลานเล่นด้วยกัน
ขณะที่บรรดาสะใภ้ที่เรือนนี้ก็ช่างเอาใจ คอยดูแลอยู่ไม่ห่าง 
ไม่นานนัก เจียฉีภรรยาของหยางไห่ก็พาเพ่ยเพ่ยบุตรสาวที่มีอายุเพียงสี่ขวบเดินทางมาถึง
ด้วยความที่ยังเป็นเด็กทำให้ทั้งหมดเข้ากันได้อย่างง่ายดาย พากันเล่นเพลินจนลืมเวลา

แต่ที่โรงครัว และส่วนของคนรับใช้ที่เรือนของหยางเฉิง กลับมีหัวข้อสนทนาที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น
"ตั้งแต่เมื่อคืนนี้ คนที่จวนเจ้าเมืองเล่าว่า เทพแห่งป่าสีทองมาเยือน ข้าก็คิดว่าจะเป็นผู้ที่รูปงาม และน่าเกรงขาม"
"ต่อให้บอกว่ายังเด็กอยู่ แต่ก็ไม่คิดว่าจะเด็กขนาดนี้"
"ข้าไม่เชื่อว่านี่คือเทพแห่งป่าสีทอง"
"ใช่ เทพควรต้องดูรูปร่างสง่างามหรือมีฤทธิ์"
"ตอนที่อยู่ในสำนักคุ้มกันภัยยังคิดว่านี่อาจเป็นบุตรของคุณชายใหญ่"
"จะเป็นไปได้อย่างไร คุณชายน้อยลู่ มีอายุอย่างน้อยก็สิบสี่หรือสิบห้าปี หรือเจ้าจะให้คุณชายใหญ่มีบุตรตั้งแต่อายุสิบสามปี"
"ก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้"
"หรือจะเป็นบุตรของท่านเจ้าเมืองที่อยู่กับสตรีที่เมืองหลวง"
"นั่นคือเทพ เจ้ามิเห็นดวงตาสีทองนั่นหรือ"
"เรื่องดวงตาสีทองนั่นก็แค่เรื่องเล่าต่อ ๆกันมา มีใครเคยพบเห็นตัวจริงหรือไง"
"นี่ดูไม่ค่อยแข็งแรง คุณชายใหญ่ต้องอุ้มอยู่แทบตลอดเวลา"
"คุณชายลู่คือเทพแห่งป่าสีทอง มิใช่ผู้ที่เจ้าจะมาวิพากษ์วิจารณ์กันให้สนุกปาก"
"แล้วเช่นไร ถ้าวิจารณ์เขา แล้วข้าจะกลายเป็นสุนัขหรือไง"

เซียงเซียงที่เข้าไปเตรียมของว่างให้กับลู่อยู่ในครัว เงี่ยหูฟังบทสนทนาของคนงานบ้านหยางเฉิงแล้วนึกอยากให้คุณชายลู่แสดงฤทธิ์เดชให้คนที่กล่าวคำสบประมาทเหล่านี้ได้เงียบเสียงลงคงจะดีมิใช่น้อย
เทพต้องมีฤทธิ์เดชหรือ
ไม่มีฤทธิ์เดชไม่ได้หรือ...

เมื่อถึงเวลาอาหารกลางวัน ขณะที่หยางติงกินอาหารพร้อมกับเด็ก ๆ เซียงเซียงหันไปมองบรรดาคนรับใช้ที่หันไปซุบซิบกันแล้วต้องถอนหายใจ
บ้านหลังใหญ่ คนมากมาย เสียงนินทาก็มากมายตามไปด้วย

หลังอาหารมื้อเย็นผ่านไปแล้ว หยางหลงจึงกลับมารับหยางติงและลู่กลับไปที่จวนเจ้าเมือง
"จวนเจ้าเมืองก็อยู่แค่นี้เอง จะมารับทำไม" หยางติงแกล้งบ่นให้ได้ยิน
"พรุ่งนี้ยังมีงานรออยู่อีกมาก ท่านหนีหายมาเล่นอยู่กับหลานตั้งแต่เช้า หากข้าไม่มารับท่านคงกลับไปที่จวนในวันพรุ่งนี้"
"เช่นนั้นก็ดี" หยางติงรีบคว้าโอกาสนั้นไว้ แล้วหันไปพยักหน้ากับสะใภ้ใหญ่ของหยางเฉิง "ที่นี่ข้ามีสะใภ้ใหญ่ช่างเอาใจ ข้านอนที่นี่ก็ได้"
หยางหลงมองหน้าบิดาแล้วนึกสงสัยบางอย่าง แต่ที่นี่ไม่สะดวกพูดคุย ตั้งใจว่าจะรอจนกลับไปถึงจวนเจ้าเมืองค่อยแยกไปพูดคุยกันเป็นการส่วนตัว แต่บิดากลับกล่าวขึ้นก่อน

"ไม่ใช่เรื่องผิดหวังหรือน้อยใจที่จะต้องพ้นจากตำแหน่งอะไรหรอก เจ้าก็รู้ว่าพ่อไม่เคยยึดติดเรื่องนั้น" หยางติงกล่าวขึ้น "เจ้ารับผิดชอบงานมาตั้งแต่อายุุสิบแปดปี และก็ทำงานได้ดี ยิ่งเรื่องการเจรจาครานี้ยิ่งพิสูจน์ชัด ว่าเจ้าเหมาะสมกับการเป็นเจ้าเมืองลั่ว เพราะนอกจากจะดูแลทุกคนที่นี่แล้วยังเผื่อแผ่ไปถึงท่านปู่เล็ก และอาของเจ้าที่เมืองหลวงด้วย ทุกสิ่งราบรื่นดี ทั้งเมื่อเห็นพวกเจ้าสามคนพี่น้องมิได้มีความขัดแย้งกันพ่อก็ยิ่งวางใจ"
"เช่นนั้นแล้ว เหตุใดท่านพ่อถึงดูหลีกเลี่ยง"
"พ่อรู้สึกเบื่อที่จะต้องกลับมาถึงจวน แล้วก็ต้องมาโต้เถียงกับแม่ของเจ้าด้วยเรื่องเดิม"
หยางหลงร้องอ้อด้วยความเข้าใจความรู้สึกนี้ ด้วยตนเองก็พบเจออยู่ทุกวัน ทั้งหลิวเพ่ยหลิงผู้เป็นฮูหยิน ก็ยังเคยเล่าให้ฟังเช่นกัน
"คงต้องหลีกเลี่ยงกันไปสักพัก ไปพักผ่อนอยู่ที่บ้านหยางเฉิงก็ดีเหมือนกัน ลูกหลานเยอะดี พอให้ฆ่าเวลาไปได้ อีกอย่างแม่เจ้าเขาก็ไม่ค่อยชอบไปที่นั่น"

"หลง" บิดากล่าวอย่างจริงจัง "เรื่องของพ่อน่ะ มิต้องนำมาเป็นกังวลจนละเลยเรื่องสำคัญ อยู่ด้วยกันมานานจนคาดเดาได้ว่าแม่เจ้ากำลังคิดอันใดอยู่"
สายตาของผู้เป็นบิดาทอดมองไปไกล แล้วกลับมาที่ลู่ที่กำลังมองดูม้าไม้ ของเล่นที่เสี่ยวเป่าทำให้
"พ่อเชื่อว่า สุดท้ายแล้วเรื่องราวต้องมีบทสรุปที่ดี"

คนที่ถูกมองหันมาส่งยิ้มกว้างพลางยกของเล่นขึ้นสูง ขณะที่เดินมาหา ทั้งยอมให้หยางหลงอุ้มอย่างง่ายดาย
"เสี่ยวเป่าทำให้"
เจ้าเด็กเสี่ยวเป่ายิ้มหน้าบาน ทั้งหน้าบานกว่าเดิม เมื่อหยางหลงกล่าวชม
"เก่งเหมือนกันนะเรา" จากนั้นก็พากันเดินกลับไปที่เกี้ยวที่รออยู่ "เคยเล่นไหม"
ลู่ส่ายหน้า ทำให้หยางหลงเพิ่งนึกขึ้นได้ "จริงสินะ"
"เจ้านี่มันก็คิดไปได้" หยางติงบ่นบุตรชาย

หยางติง หยางหลง และสองพี่น้องเซียงเซียง กับเสี่ยวเป่า ไม่ได้รู้ตัวเลยสักนิด ว่าทุกถ้อยคำสนทนา มีคนผู้หนึ่งที่กำลังจดจำไว้
คำสนทนาที่มีทั้งเรื่องจริงและเรื่องเล่นผสมกัน จะก่อให้เกิดเรื่องราวใด หากมีผู้ที่คิดว่าทั้งหมดนั่นคือเรื่องจริง

..จบบทที่สาม...

[Ornon]

มาต่อแล้ว ขอบคุณนะคะ รู้สึกอ่านไปเพลินๆ หมดตอนอีกละ เนื้อหาน่าติดตามค่ะ

[noteno]

  

คนที่เเอบฟังต้องเป็นคนของชินเหอรุ่ยเเน่ๆ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

 

[fangkao]

พี่หลงมีความหวง น้อลู่ทำไมหนูเป็นจำไมล่ะ น่ารักไปอีกแบบ

[sirin_chadada]

รอตอนต่อไปค่ะ

[fay 13]