ภารกิจที่ 13 ❤ 2: รัก&รถ“จะนั่งอยู่ทำไม ลุกๆ มีคนจะเลี้ยงข้าว” สิงห์เดินไปถึงโต๊ะเป็นคนสุดท้าย เขาเรียกทุกคนให้ลุกขึ้น
“โอ้ว พี่สิงห์จะเลี้ยงข้าวเหรอ ใจดีโคตร” จุนแกล้งทำตาโต โมเมเอาเองว่าสิงห์จะเป็นคนเลี้ยง
“ตื่นๆ ไม่ใช่สาวหน้าตาไม่สวยอย่าได้หวัง” สิงห์จิ้มนิ้วกับหัวของจุนสองสามทีเป็นการปลุกให้ตื่นจากฝัน
“พี่สิงห์พูดอย่างนี้แปลว่าแปงไม่สวยเหรอคะ” คนสวยเพียงคนเดียวที่นั่งอยู่ร้อนตัว
“สวยครับน้องแปง แต่พี่ลืมบอกอีกข้อมีเจ้าของแล้วก็ไม่เอา”
“แปงไม่ได้...” เขียวเห็นโชแปงพูดแล้วเงียบไป เขาเข้าใจอีกฝ่ายดี เพราะถ้าพูดออกไปโชแปงต้องมีคำตอบเตรียมไว้ให้สิงห์ว่า
ถ้าไม่ชอบอินทรีย์เพราะอะไรจึงมาหาทุกวัน
“กูไม่ได้เป็นเจ้าของแปง มึงอย่าพูดให้น้องเสียหาย” น้ำเสียงจริงจังของอินทรีย์แทรกขึ้นมา เขียวไม่แน่ใจว่ามันคือการปฏิเสธ
หรือการปกป้องเกียรติให้อีกฝ่าย เขายอมรับว่าเขายังดูอินทรีย์ไม่ออก
“เฮ้ย!กูขอโทษไม่ทันคิดว่ะ เลือกใช้คำผิดไปหน่อย กูหมายถึงทั้งที่มีเจ้าของหรือมีคนที่ชอบอยู่แล้วก็ไม่เอา เพราะกูไม่มีโอกาส
ลุ้น น่ารักไปพี่ก็แห้วอยู่ดีครับโชแปง” ประโยคหลังสิงห์หันไปพูดกับรุ่นน้องเป็นการเอาใจ
“ไม่เป็นไรพี่สิงห์แปงเข้าใจ แค่พูดล้อกันเล่นขำๆ ไม่ซีเรียส ถ้าอย่างนั้นไปกันเลยไหมคะ” โชแปงเปลี่ยนเรื่อง วันนี้มิ้นไม่มีเรียน
จึงไม่จำเป็นต้องรอ
“ตกลงใครเลี้ยง” จุนยังอยากรู้อยากเห็นเพราะสิงห์ยังไม่เฉลย
“จะใครล่ะก็คนที่เขาจำได้ว่าน้องจุนที่น่ารักอยากกินอาหารญี่ปุ่นน่ะสิครับ”
“หือ? ใคร?” จุนเลิกคิ้วทำหน้าสงสัย กวาดสายตามองไปรอบๆ ก่อนหยุดที่ทิเบต
“จะพูดอีกนานไหม ออกช้ากว่านี้รถติดแน่”
“ครับๆ รีบๆ เลยพวกมึงเดี๋ยวเจ้ามือเปลี่ยนใจ” แค่นี้จุนก็รู้แล้วว่าเขาเดาถูกคน จำได้ด้วยว่าเขาอยากทาน
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“พี่เบตอะไรติดผม” จุนเอื้อมมือไปทำท่าหยิบบางอย่างออกจากผมด้านข้างของทิเบต เพื่อสร้างความสนิทสนม เขียวตบหน้าผาก
ดังป๊าบ อนาถเพื่อนตัวเองมุกควายขนาดนี้ยังกล้าเล่น แถมดันทำท่าหยิบค่อนไปทางด้านหน้าศีรษะ พี่มันส่องกระจกมองหลังไป
ตั้งกี่ครั้งแล้วมีหรือจะไม่เห็นถ้ามีอะไรติดอยู่
“หมดหรือยัง”
“เหี้ย!..อุ๊บ” คราวนี้เขียวตะครุบปากตัวเองแทน เมื่อทิเบตอียงศีรษะเข้าหาจุนเพื่อให้เพื่อนของเขาช่วยดูให้อีกครั้ง
“ไหน” จุนยื่นมือเข้าไปสางผมของทิเบต เขียวถึงกับวิงเวียนกับวิธีอ่อยของเพื่อน เขาสงสัยว่าจุนจะรู้ตัวไหมว่าคนข้างๆ กำลังแอบ
ขำอยู่ ดูได้จากสายตาที่เขาเห็นผ่านกระจกมองหลัง
“ไม่มีแล้ว”
“ขอบคุณครับ”
“หือ!!” จุนตาโตมองคนขับรถหน้านิ่ง เมื่อกี้หูเขาฟาดไปหรือเปล่าวะ ไอ้พี่เบตพูดสุภาพกับเขาเหรอ
“เมื่อกี้พี่พูดอะไรหรือเปล่า”
“เราได้ยินว่าอะไร”
“ได้ยินว่า..ช่างเถอะ พี่จะเลี้ยงอาหารญี่ปุ่นผมเหรอ”
“เมื่อวานเราอยากกิน”
“ผมกินอะไรก็ได้เอาที่พี่อยากกินดีกว่า พี่อยากกินอะไรผมก็อยากกินอันนั้นแหละ” แค่ก!แค่ก! เขียวอยากกระโดดออกไปจากรถ
เขาไม่ชินจุนเวอร์ชั่นนี้จริงๆ เล่นเอาขนลุกขนพอง
“เด็กดี” มือใหญ่เอื้อมมาลูบหัวจุน เรียบง่าย ไม่มีสายตาอ่อนหวาน ไม่มีรอยยิ้มบาดใจ แค่รอยยิ้มมุมปากก่อนเจ้าของมือจะหันไป
สนใจกับการขับรถเหมือนเดิม
จุนเผลอยกมือขึ้นจับหัวตัวเอง ทำไมถึงรู้สึกแปลกๆ วะ ทำไมเขาต้องอมยิ้มด้วย ทำไมต้องดีใจแค่ไอ้พี่เบตมันชม ไม่มีอะไรหรอกน่า
ใครก็ต้องชอบคำชมทั้งนั้นเขาเองก็ด้วย
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“อยากกินอะไรสั่งตามสบาย” คำพูดลอยๆ จากทิเบต คนพูดไม่เงยหน้าขึ้นมาจากเมนู
“บอกกูเหรอ” สิงห์แกล้งทำเหมือนไม่รู้ว่าทิเบตตั้งใจพูดกับใคร
“อย่างมึงกูเคยต้องบอกเหรอ”
“จุน เบตบอกให้สั่งตามสบาย” สิงห์หันไปทำหน้าที่ล่ามให้กับรุ่นน้อง
“ผมฟังภาษาไทยออก”
“เออ พอกันทั้งพี่ทั้งน้อง รังแกกู” สิงห์ทำเสียงน้อยเนื้อต่ำใจเมื่อโดนเล่นงานจากทั้งสองฝ่าย
“โอ๋ๆ พี่สิงห์ อย่าร้องนะคะ” โชแปงแกล้งดึงทิชชู่จากกล่องที่วางอยู่บนโต๊ะยื่นให้สิงห์
“ไม่มีใครดีกับพี่เท่าน้องโชแปงอีกแล้ว มาเป็นแฟนพี่ไหม”
“หยุด” อิฐยื่นมือไปกั้นไว้เมื่อสิงห์ทำท่าจะจับมือโชแปง เขาหยิบทิชชู่จากมือบางเสียเองก่อนยื่นให้เพื่อนรัก
“เล่นนิดเล่นหน่อยไม่ได้ ไอ้อินยังไม่ว่ากูสักคำ”
“กูไม่ว่าเพราะกูต่อยเลย น้องนุ่งไม่เว้นนะมึง” อินทรีย์เลือกอยู่ฝ่ายเดียวกับอิฐแบบไม่ต้องคิด
“น้องนุ่งกูเว้นเว้ย” สิงห์มั่นใจมาก น้องไม่นุ่งก็ว่าไปอย่าง
“โชแปงไม่ได้เขียวก็ยังดี มาเป็นแฟนพี่เถอะ” สิงห์เปลี่ยนเป้าหมายยื่นมือไปหารุ่นน้องหน้าหวาน
“โอ๊ย! อะไรวะไอ้อิน” สิงห์กุมหัวเมื่อถูกบางอย่างลอยมากระทบ
“สงสัยมึงฟังกูไม่ชัดว่าคนนี้กูเอาจริง” เขียวสบตาที่มองมาของโชแปง อีกฝ่ายทำตาโตด้วยความตกใจ เขียวส่งยิ้มแหยๆ ไปให้
เขาไม่รู้ว่ากลุ่มซุปตาร์คุยอะไรกันก่อนหน้านี้ แต่ฟังแล้วไม่น่าใช่เรื่องดีสำหรับเขา
“พี่อินหมายความว่ายังไง” นั่นไง เขาหรืออุตส่าห์วางท่าเฉย เพราะรังแต่จะเข้าตัวเสียเปล่าๆ แต่เขาดันลืมจุนผู้อยากรู้อยากเห็น
พอๆ กับพี่สิงห์ไป
“หมายความว่าพี่จะจีบเพื่อนเรา”
“แต่..”
“พี่เอาจริง”
“ไม่ได้ๆ ผมหวงเพื่อน ห้ามพี่เข้าใกล้” จุนส่ายทั้งหน้าส่ายทั้งมือ ห้ามขาด คนเจ้าชู้แบบนี้ไม่เหมาะกับเพื่อนเขา ไหนจะเป็นผู้ชายอีก
“อิน!” อิฐเรียกเพื่อนเป็นเชิงปราม เขาปรายตามองโชแปงที่นั่งร่วมโต๊ะอยู่ด้วย
“ไม่เป็นไร ใช่ไหมครับโชแปง” อินมองตามสายตาของอิฐ จึงรู้ว่าเพื่อนเรียกชื่อทำไม เขาส่งยิ้มให้โชแปงที่มองมายังเขาพอดี
สายตาและรอยยิ้มเหมือนรู้บางสิ่งของอินทรีย์ทำเอาโชแปงหนาวๆ ร้อนๆ
“ใช่ค่ะ ไม่เป็นไร แปงเห็นพี่อินเหมือนเห็นดารา เป็นแฟนคลับ เป็นติ่งเท่านั้นเอง” โชแปงอดกังวลไม่ได้ว่าต่อไปถ้าเธอยังแวะมา
จะดูแปลกหรือไม่ ในเมื่ออินทรีย์ออกตัวชัดแล้วว่าต้องการจีบเขียว ซึ่งเป็นข่าวที่ทำให้เธอประหลาดใจมาก โชคดีที่เธอคิด
คำตอบไว้ล่วงหน้าบ้างแล้ว
“โชแปง” เสียงเรียกอ่อนโยนด้วยความเป็นห่วงของอิฐ ทำให้โชแปงยิ้มกว้าง
“ไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะพี่อิฐ แปงพูดจริงไม่ได้ฝืน”
“แต่ผมเป็น!” จุนยังยืนยันคำเดิม ร้อยไม่ให้พันไม่ให้เดี๋ยวทำเพื่อนเขาช้ำใจ
“เอาแซลมอนไหม”
“เอา” จุนรีบหันไปตกลง ทั้งที่ตัวเองกำลังตั้งท่าเถียงกับอินทรีย์อยู่ ก่อนจะนึกได้ เฮ้ย! มันใช่เวลามาถามเขาตอนนี้ไหมไอ้พี่เบต
“ฮ่าๆ” เสียงหัวเราะจากคนทั้งโต๊ะ ทำเอาจุนเม้มปาก บ้าเอ๊ยเสียภาพพจน์หมด
“พอๆ เลิกทะเลาะกัน ใครเอาจริงไม่เอาจริง ใครจะจีบใครเดี๋ยวค่อยว่ากัน กินก่อนกูหิว” สิงห์ทำหน้าที่เป็นกรรมการสั่งแยกย้าย
ดูเหมือนไม่มีใครติดใจจะสู้รบกันต่อ เพราะอินทรีย์มัวแต่ขำ จุนทั้งอายทั้งโกรธจนหน้าแดงแก้มป่องส่งค้อนขวับๆ ไปให้คนที่
นั่งทำหน้าตาเรียบเฉย ส่วนคนสุดท้ายสิงห์มองไม่เห็นหน้าเพราะยกเมนูขึ้นปิด แต่ถ้าให้เขาเดา เขาว่าเขียวกำลังหน้าแดง
“อร่อยไหม”
“อืม” จุนพูดทั้งที่ยังมีตะเกียบอยู่คาปาก
“ถ้าชอบก็สั่งเพิ่ม”
“อะแฮ่ม มึงไม่ต้องเอาใจน้องมันมากขนาดนั้นก็ได้ จุนระวังนะไม่น่าไว้ใจ” สิงห์ต้องขัดขวางเต็มที่ก่อนที่รถบีเอ็มที่กว่าจะ
อ้อนวอนขอพระบิดามาได้จะตกเป็นของทิเบต
“กูไม่ได้เอาใจน้อง กูเอาใจตัวเอง”
“อะไรของมึงวะ”
“ที่ทำอยู่กูกำลังเอาใจตัวเอง” น้ำเสียงเรียบๆ เหมือนพูดเรื่องดินฟ้าอากาศของทิเบตทำให้จุนได้แต่นั่งทำหน้าโง่ พยายามใช้
สมองอันน้อยนิดทำความเข้าใจ ก่อนที่หน้าจะแดงขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว พี่เบตมันหมายถึงความสุขของเขาคือความสุขของพี่มัน
ใช่ไหมวะ เหี้ย! ...มุกนี้ต้องขอจด ขนาดเขายังอดเขินไม่ได้
“ไอ้อิฐแยกโต๊ะไหมวะ โชแปงด้วยไปกับพวกพี่ไหมโต๊ะนี้นั่งไม่ได้แล้ว”
“แปงทนได้ ชอบฟัง”
“กูหิว”
“เออไม่มีใครสนใจกูสักคน” สิงห์คีบอาหารเข้าปาก ก่อนคว้าจานแซลมอนตัวต้นเหตุที่วางอยู่หน้าจุนมาไว้ในครอบครองเป็นการ
แก้แค้น
“พี่สิงห์ของผม” จุนโวยวายเมื่อถูกฉกของโปรดไป
“พี่เบต ไอ้พี่สิงห์แย่งผม” จุนหันไปทำสายตาอ้อนฟ้องทิเบตหึหึ มีช่องต้องรีบอ่อย
“เด็กขี้โวยวายโมโหหิวเหรอ อยากทานสั่งมาใหม่” มือใหญ่ที่เอื้อมมาวางบนหัวทำให้จุนสงบลงในทันที แต่ยังอดส่งสายตา
อาฆาตไปให้คู่ปรับไม่ได้ อีกฝ่ายก็ใช่ย่อย สิงห์คีบแซลมอนเข้าปากคำโตโชว์ให้เจ้าของดูเสียเลย
“ผมขอสองจาน”
“มากไปๆ “ สิงห์หมั่นไส้ไอ้ตัวจุ้นของทิเบต มีเกราะคุ้มกันหน่อยเอาใหญ่
“ขอโทษครับ ขอแซลมอนซาซิมินสองที่ครับ” เสียงทิเบตสั่งอาหารเป็นการประกาศผู้ชนะอย่างเป็นทางการ จุนยิ้มกริ่มมองสิงห์
“ยอมแพ้เถอะมึง” อิฐหัวเราะเมื่อเห็นสีหน้าเพื่อน
“เด็กกำลังโต” ทิเบตพูดลอยๆ
“เด็กมากมึง อ่อนกว่าเราปีเดียว”
“พี่สิงห์หึงพี่เบตเหรอครับ” จุนแกล้งทำตาซื่อมองสิงห์
“หะ! ไอ้เด็กบ้า รู้อีก” สิงห์แกล้งทำเสียงสะบัด เรียกเสียงหัวเราะได้จากทุกคน จุนมองคนโน้นทีคนนี้ที กลุ่มนี้ก็ไม่ได้เลว
ร้ายอย่างที่เขาเคยแอบด่าไว้ โดยเฉพาะไอ้พี่เบต อย่างน้อยก็ใจดีกับเขามากกว่าที่คิด
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“หึหึ”
“มึงหัวเราะอะไรวะ” เขียวอดถามไม่ได้เพราะตั้งแต่ลงรถมาจุนเอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่สลับกับหัวเราะออกมา เหมือนคนบ้า
“มึงเห็นไหม ไอ้พี่เบตเริ่มชอบกูแล้ว หน้าตาไม่มีแววเกลียดหรือหมั่นไส้อยากเตะกูเหมือนเมื่อก่อน“
“มึง” เขียวถอนใจยาว อยากจะเบิ๊ดกระโหลกเพื่อนสักที
“อะไรวะ”
“มึงลืมหรือเปล่าว่าพี่เขาพนันกัน เขาถึงดีกับมึง”
“เออวะ” จุนยกมือขึ้นเกาหัว
“แต่กูว่าพี่มันเริ่มหลงการอ่อยของกูแล้ว”
“เฮ้อออ” เขียวแกล้งถอนใจออกมาดังๆ เอาให้ได้ยินกันชัดๆ ไปเลย
“เขาพนันกัน” เขียวลงน้ำหนักเสียงทีละคำ อยากมั่นใจว่าเพื่อนได้ยินเต็มสองหู
“แต่กูว่าพี่มันเริ่มชอบกูจริงๆ”
“มึงมันหลงตัวเอง” เขียวหาข้อสรุปได้ในที่สุด
“จริง” จุนพยักหน้ารับ เห็นด้วยกับเพื่อนรักเต็มที่
“กูหลงตัวเองว่ากูมีดีพอให้ไอ้พี่เบตชอบได้ กูจะเป็นน้องที่มันรักที่สุดเลยคอยดู”
“ตราบใดที่มึงยังเรียกพี่เขาว่าไอ้ว่ามัน พี่เบตคงรักมึงลงหรอก”
“อันนี้กูยอมรับ ได้! ขอกูแก้ไขก่อน แต่ต่อหน้ากูไม่ได้เรียกแล้วนะเว้ย เรียกลับหลังอย่างเดียว”
“พี่เบตก็ชอบมึงแค่ต่อหน้าไง ลับหลังเขาอาจเกลียดมึงเหมือนเดิมก็ได้”
“อ้าวไอ้นี่! ไม่ให้กำลังใจกูเลย รถเชียวนะมึงไม่คิดอยากนั่งด้วยกันเหรอ”
“กูถามมึงเป็นครั้งสุดท้าย มึงเอาสมองส่วนไหนคิดว่าพี่เขาจะยกให้”
“กูตอบมึงเป็นครั้งสุดท้าย สมองที่ชาญฉลาดที่สุดของกู กูดูออกว่าไอ้.เอ๊ย!..พี่เบตเป็นคนพูดจริงทำจริง ถ้าบอกว่าให้ก็คือให้
ส่วนพี่สิงห์จัดการไม่ยากหรอก ขู่ว่าจะฟ้องสาวๆ ให้หมดทุกคนก็รีบยกให้กูแล้ว”
“พอมึงพูดแบบนี้กูชักเห็นด้วย” เขียวมัวแต่คิดว่าเรื่องพนันเป็นเรื่องตลกไม่มีทางเกิดขึ้นจริง แต่เขาลืมคิดไปว่าทิเบตเป็นคนพูด
คำไหนคำนั้น ถ้ากล้าพูดว่าจะให้อาจให้จริงๆ ก็ได้
“แปลว่ามึงตัดสินใจแล้วว่าจะอยู่ข้างพี่สิงห์”
“ใช่ ตอนนี้กูจะอ่อยให้พี่เบตเอาใจกูไปก่อน แต่คำตัดสินใจคือกูต้องแสดงออกว่าเคารพ นับถือ รักใคร่พี่เบตใช่ไหม เดี๋ยวกูจะ
แกล้งให้หนัก ทำเป็นจะพูดจะพูดแล้วไม่พูด หึหึ รับรองงานนี้ลุ้นกันตัวโก่ง ออดี้ต้องเป็นของกู”
“กูกลัวมึงจะแพ้ภัยตัวเองน่ะสิ” เขียวพูดเรื่องที่เขากังวลมากที่สุด ทิเบตไม่ใช่คนที่ใครจะหลอกได้ง่ายๆ โดยเฉพาะคนที่ไม่เคย
เก็บอารมณ์ทางสีหน้าได้เลยอย่างจุน
“เฮ้ยไม่มีทาง มึงรอดูเลย “
“เออ กูจะรอดู ไปเข้าห้องได้แล้ว ยุงจะหามกูแล้วเนี่ย”
“ก็มึงนั่นแหละชวนกูหยุดคุย รอเข้าไปคุยในห้องดีๆ ก็ไม่ได้ เสียแผนกูหมด กูว่าจะส่งข้อความไปอ่อยพี่เบตเสียหน่อยว่าขับรถดีๆ
กูเป็นห่วง ป่านนี้ถึงบ้านแล้วมั้ง” จุนบ่นพึมพำเดินนำหน้าไปก่อน เหลือแต่เขียวที่ยังยืนอยู่ที่เดิม
กูจะรอดู ว่ามึงจะตกลงหลุมที่มึงขุดเอาไว้เองหรือเปล่า ไอ้เพื่อนเพี้ยน
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
ยังอ่อยไม่เยอะเดี๋ยวค่อยจัดเต็ม ตอนหน้าขอย้ายไปทำคะแนนให้พี่อินกับเขียวก่อน เดี๋ยวจะลืมความน่ารักของเขีวกัน
ปล.มีคนเสนอว่าพี่สิงห์ควรโดนกด หมั่นไส้นาง หื้อ???? 5555 น่าสนใจๆ ใครสนใจบ้างคะ ><
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ❤ Love Mission ♥ ภารกิจพิชิตรัก ❤ [ End ] 28/05/17 ✿ P.100 (อ่าน 835937 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก