ภารกิจที่ 9 : ช่วยเหลือ“ดีนะที่มึงไม่พนันกับกูเหมือนไอ้เบต ไม่งั้นรถมึงเป็นของกูแน่” อินทรีย์มองสิงห์ที่กำลังทิ้งตัวลงนั่งเก้าอี้ข้างเขาในห้องเรียน
“อะไรทำให้มึงมั่นใจขนาดนั้นวะว่ากูจะแพ้”
“กูเห็นเด็กมึงกับเด็กมึงนั่งอยู่ด้วยกันหน้าคณะ ท่าทางสนิทสนมกันดี”
“เด็กกู?”
“มึงก็พูดชื่อมาสิวะ เด็กไอ้อินมีล้นมหาลัยมันจะเดาถูกไหม” อิฐยื่นหน้าเข้ามามีส่วนรวม” อิฐยื่นหน้าเข้ามามีส่วนรวม
“แล้วตอนนี้มึงสนใจใครเป็นพิเศษ”
“โชแปงกับเขียวเหรอ” ถ้าสิงห์พูดถึงเรื่องพนันก็น่าจะหมายถึงเขียว อินทรีย์รู้ว่าเขียวแอบชอบโชแปงถ้าให้เขาเดาก็ต้องเป็นคู่นี้
“ใช่ พอกูพูดว่าสนใจเป็นพิเศษทายถูกเลยนะมึง ท่าทางจะชอบของแปลกใหม่จริง”
“ก็เด็กมันน่ารัก หรือมึงคิดว่าเด็กกูไม่น่ารัก”
“เออน่ารัก มึงก็อย่ามัวแต่ชะล่าใจวันก่อนกูยังเห็นเด็กเขียวของมึงไม่กล้าสบตาไม่กล้าชวนโชแปงคุยอยู่เลย วันนี้นั่งตัวติดกันคุย
กันหนุงหนิง”
“มึงใส่ไข่มากี่ฟอง” อิฐถามเพื่อนอย่างรู้ทัน เรื่องสนิทกันเร็วคงจริงแต่นั่งแนบชิดเขาไม่คิดว่าเด็กอย่างเขียวจะทำ
“เฮ้ย! นี่กูเล่าจริงทุกคำ”
“จุนอยู่ด้วยหรือเปล่า” ทิเบตไม่อยากรู้ว่าโชแปงกับเขียวไปถึงไหนแต่เขาอยากรู้ว่าตัวจุ้นมาด้วยหรือเปล่า
“แหมไอ้คุณเบตห่วงแต่เด็กมึงเลยนะ”
“อยู่หรือไม่อยู่”
“กูไม่เห็นกูแค่เดินผ่าน อาจจะมาหรือไม่มาก็ได้”
“โชแปงน่าจะมารออินกินข้าวเหมือนเดิม อยู่ไม่อยู่เรียนเสร็จมึงก็รู้” อิฐคาดการณ์จากเวลาและพฤติกรรมของโชแปง
“ว่าแต่มึงเอาไงกับโชแปงวะ ชอบไม่ชอบก็บอกน้องมันไปซะคนนี้กูสงสาร” ปกติอิฐจะไม่ก้าวก่ายเพื่อนเรื่องผู้หญิง แต่เพราะ
โชแปงดูเป็นเด็กใสซื่อเขาจึงนึกสงสาร
“กูเห็นเป็นน้อง”
“เป็นน้องมึงก็บอกเด็กมันไปจะได้ไม่เสียใจมาก”
“มึงดูเป็นห่วงโชแปงมากกว่าคนอื่น” อินทรีย์หรี่ตามองเพื่อน ถือเป็นเรื่องผิดปกติที่อิฐออกตัวแทนโชแปง
“เพราะกูก็เห็นเป็นน้องเหมือนกันกูถึงเป็นห่วง”
“แน่ใจ?”
“เออแน่ใจ แล้วมึงล่ะยังไง กูว่ามิ้นชักเกาะติดมึงแจ ปกติมึงต้องชิ่งแล้วนี่หว่า” อิฐเปลี่ยนเป้าหมายหันไปซักทิเบตแทน
“อีกสักพัก” ทิเบตไม่คิดจะอธิบาย แต่เขารู้ดีแก่ใจว่าทำไมถึงยังเก็บมิ้นเอาไว้ใกล้ตัว
“ระวังอีกสักพักของมึงจะทำปัญหาให้”
“กูไม่เคยให้ความหวัง”
“มึงไม่ต้องให้ เดี๋ยวนี้ผู้หญิงเขาหากันเองได้ นิดๆ หน่อยก็คิดว่าใช่แล้ว”
“รู้ดีนะมึง” สิงห์สรรเสริญในความรู้ดีของเพื่อน
“กูฉลาดกว่ามึง”
“อ้าว! ไอ้นี่”
“อาจารย์เข้าแล้ว” อินทรีย์ยุติบทสนทนาของกลุ่ม แต่ในหัวเขายังเกิดคำถามเขียวหวานลงมือจีบโชแปงแล้วหรือ เขาไม่คิดมา
ก่อนว่ามันจะเกิดขึ้น หรือที่เขาทำลงไปมันไม่ได้ผล เด็กหน้าหวานมันไม่หวั่นไหวเลยเหรอวะ ฝีมือเขาตกขนาดนั้นเลยหรือ
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“เบต” น้ำเสียงดีใจของมิ้นทำให้ทั้งกลุ่มที่นั่งอยู่ชะงักการสนทนา จุนแอบเบ้ปากนึกเซ็งที่เห็นมิ้นดีใจจนออกนอกหน้า
“ไปกันเลยไหมคะ” โชแปงลุกขึ้นยืน เธอมารอนานแล้วโชคดีที่ได้เขียวและจุนมานั่งคุยเป็นเพื่อน ก่อนที่มิ้นจะเข้ามาสมทบ
“อยากทานอะไร” เขียวสังเกตอาการของโชแปงเมื่ออิฐถาม ใบหน้าหวานสว่างด้วยความดีใจแม้แต่เรื่องเล็กน้อยก็เป็นเรื่องน่า
ยินดีไปเสียหมด
“อะไรก็ได้ค่ะ”
“วันก่อนเราบ่นอยากกินพวกปิ้งย่างไม่ใช่เหรอ ไปไหม” อิฐจำได้ว่าเขาได้ยินโชแปงพูด
“แล้วคนอื่นล่ะคะ จุนเขียว พี่มิ้น ไปได้ไหม”
“ได้ พี่มีเรียนอีกทีบ่ายสาม” มิ้นอยากไปเพราะการไปทานข้าวข้างนอกเหมือนเป็นการเปิดตัวอย่างหนึ่ง
“โชแปงไปเถอะผมขอตัว” เขียวรีบขอตัว เขาไม่มีนโยบายไปไหนมาไหนกับผู้ชายที่จู่ๆ ก็ลุกมาบอกว่าจะจีบเขา
”ไปด้วยกันสิ ฉันเลี้ยง” ทิเบตพุ่งเป้าไปที่เรื่องเงิน ดูเหมือนว่ามันจะได้ผลเพราะไอ้ตัวจุ้นของเขาหูตั้งขึ้นมาทันที
“ขอบคุณมากครับแต่พวกผมติด...” เขียวกำลังพูดข้อแก้ตัวที่พอจะคิดได้ แต่โดนอินทรีย์ขัดขึ้นเสียก่อน
“ตกลงตามนั้นมึงจ่าย”
“ได้” ทิเบตตอบรับ พวกเขาทำเป็นไม่เห็นปฏิกิริยาของคนไม่อยากไปเสีย
“เอาน่ามึง” จุนตบบ่าเพื่อนเป็นการปลอบใจ พวกเขาเดินรั้งท้ายขบวน
“ไหนมึงบอกว่าเกลียดพี่เบตแล้วมึงไปทำไม” เขียวหมั่นไส้เพื่อน เมือเห็นจุนเดินตามกลุ่มของทิเบตไปแต่โดยดี
“กูไม่ค่อยเกลียดแล้ว ดีขึ้นๆ”
“มึงเกลียด” เขียวลงเสียงหนัก
“แต่มึงรักปิ้งย่างของพี่เขา”
“ฮ่าๆ มึงก็รู้ว่ากูกำลังจน อดอยากมาหลายวัน กูอยากกิน” จุนรับสารภาพกับเพื่อนไปตามตรง อีกตั้งหลายวันกว่าจะสิ้นเดือน
“มึงไม่กลัวเสียหน้าแล้วเหรอ”
“กูไม่ได้นัดสาวเดทจะกลัวเสียหน้าทำไม อีกอย่างชั่วโมงนี้กูยอมขายหน้าตากิน ปิ้งย่างเชียวนะมึง มึงเพิ่งบ่นว่าอยากกินไม่ใช่เหรอ”
“มึงนี่” เขียวส่ายหัว เอาวะคนตั้งเยอะคงไม่มีอะไรหรอก ว่าแต่เมื่อกี้เขาเห็นรอยยิ้มถูกใจของทิเบตถึงจะแค่แว่บเดียวก็เถอะ
เขาว่ามันดูไม่น่าไว้ใจสักนิด
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“เอาอะไรกันบ้าง” จุนมองเมนูในมือ เขาอยากสั่งกุ้งตัวโตๆ แต่ติดว่าไม่ใช่ร้านบุฟเฟ่ท์และเขาไม่ได้เป็นคนจ่ายเงิน จึงได้แต่นั่ง
เงียบเข้าไว้
“กุ้งสามที่” เสียงทุ้มของทิเบตทำจุนแอบลอบยิ้ม ได้กินแล้วโว้ย
“เบตจะทานหรือคะเห็นทุกทีไม่เคยสั่ง” มิ้นลดเมนูในมือลง มองหน้าทิเบตด้วยความแปลกใจ
“ผมไม่ชอบแกะ” คำตอบไม่ได้บ่งบอกว่าแล้วทำไมวันนี้ทิเบตถึงอยากสั่งขึ้นมา จุนยักไหล่เรื่องนี้เขาไม่ยุ่งเอาเป็นว่าได้กินของ
โปรดก็พอใจแล้ว
“เขียวอยากทานอะไร” โชแปงถามคนที่นั่งติดกันบ้าง
“อะไรก็ได้ครับ”
“งั้นแปงสั่งให้นะ”
“ครับ” อินทรีย์มองทั้งคู่ด้วยสายตาค้นคว้า แค่ไม่กี่วันความสัมพันธ์ของคู่นี้พัฒนาไปเร็วมากอย่างที่สิงห์พูด เห็นทีเขาคงนิ่ง
นอนใจไม่ได้
“สนิทกัน?” สิงห์ชี้นิ้วสลับไปมาระหว่างสองคน เขาเอ่ยปากถามขึ้นเพื่อตอกย้ำสิ่งที่บอกเพื่อนไป
“ค่ะ เขียวน่ารัก” รอยยิ้มเขินของเขียวหวานทำเอาอินทรีย์หงุดหงิด หน้าที่มีรอยยิ้มจางๆ ติดอยู่จึงเรียบสนิทโดยไม่รู้ตัว
“เขียวนี่ไม่รู้งานเลย ชมแล้วก็ต้องชมแปงกลับด้วยสิ” โชแปงทำหน้างอนหันไปค้อนวงโตๆ ให้กับเขียว
“ตกลงที่ชมผมเพราะอยากได้คำชมใช่ไหม ก็ได้ครับ โชแปงน่ารักมากครับ”
“หึหึ” สิงห์รู้สึกรื่นรมย์ขึ้นมาทันตา มันต้องอย่างนี้สิถึงจะสนุก หรือเขาควรชวนอินทรีย์พนันด้วยอีกคนโอกาสได้รถมีสูงมาก
“กินเสร็จแล้วไปดูหนังไหมวันนี้ว่าง” อิฐถามแทรกขึ้นมา ช่วงบ่ายพวกเขาไม่มีเรียนจึงไปได้สบาย
“มิ้นมีเรียนบ่ายสาม”
“คนอื่นล่ะ” คำถามของอิฐทำให้มิ้นหน้าเสีย ไม่ว่ากี่ครั้งต่อกี่ครั้งไม่เคยมีใครสนใจว่าเธอจะอยู่ด้วยหรือไม่อยู่
“ไป” “เอาสิ” “ไปค่ะ”
“เขียวไปหรือเปล่า” โชแปงหันไปถามเขียวหวาน ยามนี้เธอเหมือนได้เพื่อนที่พอพูดคุยกันได้จึงอยากให้อีกฝ่ายไปด้วย
“จุนว่าไง” เขียวโยนไปให้เพื่อนเป็นคนตอบ เพราะถ้าถามเขาๆ ไม่อยากไป ส่วนจุนตอบได้โดยไม่ต้องคิด พี่มิ้นไม่ไปแล้วเขา
จะไปทำไม เงินก็ไม่ค่อยมีกลับไปนอนเล่นอยู่ห้องดีกว่า
“ไม่ต้องถามไปอยู่แล้ว” หือ? ไอ้พี่เบตมันชื่อจุนตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ถึงตอบคำถามแทนเขาได้หน้าตาเฉย
“ทำไมผมต้องไป”
“เพราะฉันจะเลี้ยงหนังคืน นายจะได้เลิกบ่นเสียที”
“อืม” จุนทำหน้าคิดหนัก แปลว่าดูฟรี ที่จริงเขาก็ไม่มีอะไรทำกลับห้องไปก็ร้อน แต่ถ้าตกลงจะดูเห็นแก่เงินไปไหม ที่เขาบ่นทิเบต
เรื่องทำให้เขาเสียเงินเยอะ เขาก็บ่นไปอย่างนั้นเอง เขาทำตัวเองไม่ได้คิดโทษทิเบตจริงจัง
“ไปเถอะไปเป็นเพื่อนแปง นะเขียว” โชแปงหันไปอ้อนเขียวหวานเพราะน่าจะง่ายกว่าจุน
“ก็ได้ครับ” เขียวยอมตกลงเพราะแพ้สายตาอ้อนของโชแปง
“ไปนะจุน” โชแปงหันไปอ้อนจุนเพิ่มอีกคน ไม่มีใครรู้ว่าเธอดีใจแค่ไหนที่มีเขียวกับจุนเข้ามาในกลุ่ม เพราะเธออึดอัดทุกครั้งที่มิ้น
คอยช่วยให้เธอได้เข้าใกล้อินทรีย์ คอยบอกให้ทำโน่นทำนี่ที่เธอไม่อยากทำ เธอรู้ว่ามันเป็นความหวังดีแต่ เธอไม่ได้ชอบอินทรีย์
อีกแล้ว
“ตามใจเขียวครับ มันไปผมก็ไป”
“งั้นตกลงตามนี้ เอาไว้คราวหน้านะมิ้น ผมเบื่อๆ เลยชวนไม่ได้ตั้งใจนัด ถ้ายังไงเรียนเสร็จแล้วก็ตามมา”
“มิ้นเข้าใจ อิฐไปดูกันเถอะเดี๋ยวมิ้นตามไปทีหลัง” มิ้นยิ้มเหมือนไม่ได้คิดอะไร แต่ข้างในเธอไม่ได้สงบนิ่งเหมือนที่แสดงออก นึก
น้อยใจทิเบตที่ไม่เอ่ยปากบอกเพื่อนว่าให้รอเธอก่อน
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“มึงขับไปก่อนกูต้องกลับไปส่งมิ้นที่มหาลัย” ทิเบตบอกเพื่อนเมื่อออกมายังลานจอดรถ
“ได้ งั้นพวกกูไปก่อน ใครจะไปคันไหน” สิงห์หันไปถามคนที่เหลือ พวกเขาเอารถมาสามคันเป็นรถของทิเบต อินทรีย์และอิฐ
“มึง เขียว จุนไปรถกู โชแปงไปกับอินทรีย์” อิฐออกความคิดเห็น เพราะอินทรีย์เพิ่งเปลี่ยนรถมาใหม่เป็นรถสปอร์ตสองที่นั่ง ส่วน
ทิเบตต้องขับย้อนกลับไปส่งมิ้นก่อน
“ให้กูขับไปคนเดียวเหรอ” ทิเบตพูดลอยๆ แต่สายตามองตรงไปยังจุนแบบเฉพาะเจาะจง
“ทำไมครับคุณทิเบต จู่ๆ ก็เหงาขับคนเดียวไม่ได้ขึ้นมาเหรอ” สิงห์มีความสงสัยใคร่รู้
“ใช่” ทิเบตตอบรับหน้าตาย ทำไมเขาต้องปฏิเสธให้เสียเวลาในเมื่อความต้องการเขาชัดเจนว่าอยากให้ตัวจุ้นมานั่งด้วย
“ได้ครับพี่ เดี๋ยวผมไปนั่งด้วยเองรับประกันว่าไม่มีเหงา” สิงห์ยักคิ้ว ทำหน้าเหมือนไม่รู้ว่าทิเบตหมายถึงใคร
“จุนนายไปกับฉัน” เมื่อคนที่ต้องการไม่ยอมเสนอตัว ทิเบตจึงหันไปเรียกตรงๆ
“อ้าวมึง กูอุตส่าห์เสนอตัวเมินกูซะงั้น” สิงห์ร้องโวยวายจนเกินจริง เขากำลังสนุกที่ได้แกล้งทิเบต
“กูไม่ได้ห้ามมึงไปแต่กูบอกให้จุนไปด้วย”
“ให้ผมไปทำไม พี่สิงห์ไปน่ะดีแล้วผมจะไปกับเขียว”
“ไม่ไปเหรอ นึกว่านายอยากไปส่งมิ้น” อื้อหือเจอมุกนี้เข้าไป ถ้าเขาปฏิเสธพี่มิ้นจะคิดยังไง กรรมของไอ้จุน
ในขณะที่จุนคิดหนัก มิ้นได้แต่ลอบมองทิเบตด้วยความน้อยใจ ที่เธอเข้าใจว่าทิเบตหึงเธอกับจุนมันเป็นการเข้าใจผิดสินะ ไม่ว่า
เมื่อไหร่ทิเบตก็ไม่เคยหันมามองเธอ
“งั้นไปส่งพี่มิ้นกันก่อนแล้วกันมึง” จุนตัดสินใจหันไปชวนเพื่อนสนิท พูดขนาดนี้ขืนเขาไม่ไปก็เสียคะแนนหมด
“มึงไปเถอะ กู..กูจะไปรถพี่อิน” อย่าว่าแต่จุนที่ทำหน้าเหมือนไม่เชื่อหูตัวเอง แม้แต่อินทรีย์ยังเลิกคิ้วด้วยแปลกใจ
“มึงจะไปกับพี่อิน?” โลกจะถล่มดินจะทลายหรือเปล่าจุนชักไม่มั่นใจ อย่างเขียวหวานน่ะหรืออยากไปกับไอ้พี่อินสองคน
“กู..พอดีกูมีเรื่องจะคุยพี่อินนิดหน่อย โชแปงผมขอสลับที่ได้ไหมโชแปงช่วยไปรถพี่อิฐแทนผมที” ในที่สุดจุนก็เข้าใจ ไม่ใช่โลก
จะถล่มหรอกแต่เพราะเพื่อนเขามันนิสัยดีเกินไปต่างหาก ดันไปช่วยคนที่ชอบให้สมหวังส่วนตัวเองเลือกจะแดกแห้ว
“อะ..อืมได้สิ” โชแปงส่งสายตาขอบคุณไปให้เขียว ถือเป็นครั้งแรกที่เธอจะได้นั่งรถไปกับอิฐแค่สองคน
“ลงตัวแล้วก็แยกย้ายถึงแล้วมึงโทรหาด้วย” อิฐสรุปเมื่อเห็นไม่มีใครค้านเรื่องรถขึ้นมาอีก
“ได้”ทิเบตตอบรับ เขาสบตากับสิงห์ เมื่อเห็นรอยยิ้มที่เพื่อนส่งมา ทิเบตก็รู้ได้ทันทีว่าสิงห์ไม่ยอมปล่อยเขาไปกับตัวจุ้นสองคน
แน่ ดูเหมือนไม่ใช่เขาคนเดียวที่คิดจริงจังกับการพนันครั้งนี้
ทิเบตจุดยิ้มขึ้นที่มุมปาก ของที่ได้มายากยิ่งน่าสนใจ ยิ่งนับวันเจ้าตัวจุ้นก็ยิ่งน่าเป็นเจ้าของ เขาก็อยากรู้เหมือนกันว่ามันจะยาก
สักแค่ไหน
>>>>>>>>>>>>>>TBC<<<<<<<<<<<<<<
ตอนนี้ขออารัมภบทก่อน ตอนต่อไปคู่ใครจะมาให้อมยิ้มจนแก้มแตก รอลุ้นน้า
ปล.ด่าพระเอกได้ตามใจ เพราะตอนนี้คนเขียน #ทีมพี่อิฐ ^^
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ❤ Love Mission ♥ ภารกิจพิชิตรัก ❤ [ End ] 28/05/17 ✿ P.100 (อ่าน 835943 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก