หัวข้อ: ♥Pretty Boy II♥เจ้าชายตัวน้อยของผม

[เฉาก๊วย]

เค้กสุดยอดดดดดดดดดดดดด   

คู่ริช-ครามท่าทางจะมันส์   

[koikoi]

พี่ครามอย่ารุนแรงนักสิ

[NOoTuNE]

สนุกมาก


หึหึ ดูท่าริชจะแสบใช่ย่อย เราว่าพี่ครามพลาดแล้วหล่ะ แล้วยิ่งมีน้องเค้กหนุนหลังอีกด้วย กร๊ากกกก

[Noipatt]

คราม-ริช มันฟินแน่ๆ รออ่านตอนต่อไปนะคะ

[ormn]

o18คู่พี่ครามกับริชนี่คงจะเลือดสาดอะ


ว่าแต่น้องเค้กจะน่ารักมากไปแล้วนะ


 

[everlastingly]

  เค้กกับพี่ทราฟยังน่ารักเหมือนเดิม ส่วนคู่ริชกับพี่ครามต้องลุ้นต่อไป 

[WilpeR]

โอ๊ะโอ ครามโหดมากเลยอ่ะ ไม่ฟังริชหน่อยหรอ ริชก็พูดดีๆกับครามซะวิจะได้ไม่ต้องทะเลาะกันจนโดนทำโทษอ่ะ

เค้กน่ารักอ่ะเป็นผู้พิทักษ์ชีวิตริชอ่ะ >3<

[nongrak]

ครามทำไมใจร้ายจัง ไม่ฟังริชเลยดีนะที่เค้กมาช่วย

[sukaz]

โอ้ โนววววววว พี่ครามโหดแท้เหล๊า   

กระโดดกอดน้องเค้ก จุ๊ฟฟฟฟ น่ารักเสมอต้นเสมอปลายเลยน๊าาาา   

ตุบๆๆๆ ๆๆๆ แอ๊กกกก โดนพี่ทราฟเหยียบติดดิน   

[Pam_Teukky]

พี่ครามใจร้ายยยยยยยยยยยยยย ไม่ยอมถามดีๆก่อน
ริชสู้ๆนะ
===
เค้กน่ารักตลอดอ่ะ เป็นองครักษ์ไปแล้ว

รอตอนต่อไปนะคะ

[DexTunG]

 

[tuek]

ภาคสองมาแล้ว
ริชร้ายไม่เบาเลยนะ
กว่าจะรักกับครามคงอีกนานแน่ๆ
+1 นะคะ

[loveromance]

 
 

[CarToonMiZa]

นู๋เค้กน่ารักตลอดศก
เป็นองค์พิทักษ์ชีวิตด้วยอ่ะ

[mind223]

อ่าาา รอ จร้าาา


 

[ormn]

นานๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆแล้วเน้อ

[RiRi]

Pretty Boy II
ตอนที่ 4
[Song-Khram talks]

“พี่คราม! ห้ามแกล้งพี่ริชนะ!”

เด็กน้อยของบ้านวิ่งมาขวางหน้าผมไม่ให้เขาถึงตัวจำเลยที่จับมาได้ ผมหลุบตาต่ำมองเค้กด้วยแววตาจริงจัง เรื่องนี้ไม่เรื่องเล่นๆ และเค้กไม่ควรเข้ามายุ่ง

“ถอยไปเค้ก นี่ไม่ใช่เรื่องของเด็ก” ผมพูดเสียงเข้ม เค้กมีสีหน้าหวั่นใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่ยอมถอยออกไป ยังคงยืนบังพ่อตัวดีที่ยืนอยู่ทางด้านหลัง

“มะ ไม่เอาอ่ะ เดี๋ยวพี่ครามก็เอาพี่ริชไปมัดติดไว้กับต้นไม้อีก แดดร้อนมากเลยนะ พี่ริชอาจจะไม่สบายได้” เค้กยังคงพยายามที่จะพูดโน้มน้าวผม ผมไม่พูดไม่ตอบ แต่จ้องนิ่งๆ จนเค้กเริ่มหน้าเจือนก่อนจะค่อยๆเดินเบี่ยงไปทางขวาสองสามก้าว

“เค้ก” ผมเรียก เค้กสะดุ้งน้อยๆก่อนจะเงยหน้ามองผมพร้อมกับยิ้มแหยๆ

“คะ ครับ”

“ไปขนของบนรถให้พี่หน่อย อยู่เบาะหลัง” ผมบอก เค้กพยักหน้ารับรู้ แต่หน้านี่เอ๋อมาก ก่อนจะเดินออกไป แต่ยังไม่วายหันมากำชับผม

“พี่ครามห้ามทำอะไรพี่ริชนะ” แล้วเค้กก็รีบวิ่งออกไปทันที

ผมหันไปมองตามเค้กจนแน่ใจแล้วว่าแฟนไอ้ทราฟไม่อยู่ขัดขวางผม ก่อนจะกลับมามองเด็กตรงหน้า เท่าที่ดูแล้วไม่น่าจะอายุมากกว่าเค้กสักเท่าไหร่

เขาต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ครอบครัวเขาทำไว้ แค่นั้นล่ะที่ผมรู้ จะเดินบนเส้นทางนี้ ไม่ว่างยังไงก็ใจอ่อนไม่ได้ ลูกงูเห่า สันดารก็คงไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอก

“มองทำไม” เด็กตรงหน้าขมวดคิ้วถามผมเสียงห้วน ก่อนจะเดินผ่านผมไปนั่งที่โซฟา ผมพยายามระงับสติไม่ให้ระเบิดอารมณ์ออกมาจนอาจจะเผลอทำรุนแรงกับไอ้เด็กบ้านี่ได้ เพราะความกวนประสาทแบบไม่มีลิมิต แต่ถ้าทำอย่างนั้นเมียไอ้ทราฟได้มาฉีกอกผมแน่

ผมไม่ได้กลัวอะไรเค้ก แต่แค่ไม่อยากจะดุเค้กเท่าไหร่

นั่นนะ น้องชายผมทั้งคน

“ใครใช้ให้นายนั่งในบ้านฉัน” ผมเดินไปกระชากเด็กนั่นให้ลุกขึ้นจากโซฟา เขาตวัดใบหน้าหันมาชักสีหน้าใส่ผมด้วยความไม่พอใจ

“ไอ้หมาบ้า!” เขาด่าผม กัดฟันกรอก

ผมปล่อยแขนเขาแล้วนั่งลงบนโซฟา ผมยังมีเรื่องต้องคุยกับเด็กคนนี้เยอะ ยังต้องทำข้อตกลงบางอย่างเพื่อรักษาผลประโยชน์ของผมต่อ

“นั่งลง” ผมสั่ง

ริชยืนนิ่งเหมือนจะใช้ความคิด ก่อนที่เขาทำท่าจะนั่งลงที่โซฟาอีกตัว ไม่ใช่ นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการ

“ที่พื้น”
“ห๊ะ!” เด็กนั่นชะงักไป มองผมตาโตก่อนจะเปลี่ยนท่าทางเป็นขึงขัง

“นั่ง ลง ที่ พื้น” ผมเน้นทีละคำ

“มันจะมากไปแล้วนะ! กูไม่นั่งที่พื้น ไม่มีทาง!” เขาเริ่มโวยวายอีกครั้ง ใบหน้าขาวแดงจัดตามอารมณ์

ยิ่งขึ้นง่ายๆแบบนี้ ยิ่งควบคุมง่าย เพราะเป็นคนที่รู้สึกยังไงก็แสดงออกมาอย่างนั้น ผมดูคนออก และแน่นอนว่ากับเด็กคนนี้ผมก็ดูออกเช่นกัน แต่อาจจะไม่หมดทุกส่วนเพราะเพิ่งเจอแค่วันเดียว แต่แค่นี้ไม่คณามือผมหรอก ผมคุมคนมาเยอะ ทั้งคนที่เชื่อฟังและคนที่แข็งข้อ นับประสาอะไรกับเด็กตัวแค่นี้ ผมจะคุมไม่ได้

“ฉันสั่ง นายต้องทำตาม คิดว่าฐานะของนายตอนนี้สิทธิ์เรียกร้องอะไรได้หรือไง” ผมเอนหลังพิงโซฟา ย้อมถามอย่างเป็นต่อ มือเล็กๆนั่นกำเข้าหากันแน่น ริมฝีปากบางกดเม้นเข้าหากัน

คงคับแค้นใจมากสินะ

“อย่ามาสั่ง กูไม่ทำ!” เด็กนั่นพูดขึ้นเสียงแข็งกลับมา จิกตามองผมราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

“พูดจาให้มันดีๆหน่อย ฉันแก่กว่านาย อย่ามาลามปามถ้าไม่อยากเจอดี” ผมพูดเสียงเหี้ยมเป็นเชิงเตือนกับคนตรงหน้า

ผมค่อนข้างถือเรื่องนี้ ผมจะพูดกับคนอื่นดีถ้าไม่ใช่เพื่อนสนิทแล้วก็เด็กในโรงฝึก หรือกไม่ก็พวกศัตรูชั้นต่ำทั้งหลายแหล่ นอกนั้นแม้แต่ลูกน้องผมก็จะพูดภาษาที่สุภาพหน่อย ไม่ค่อยขึ้นมึงกูถ้าหากไม่เหลืออดจริงๆ ยิ่งกับคนอายุน้อยกว่า ผมยิ่งคิดว่ามันเป็นเรื่องสำคัญมากกับเรื่องการพูดการจาที่ต้องให้เกรียติและมีมารยาท

 “ทำไม มึง...นะ นายจะทำอะไรฉัน” เด็กตรงหน้ากรอกตาไปมา ก่อนจะพูดเพราะๆกับผม แต่ผมฟังออกนะว่าเขากัดฟันพูด แต่ไม่ว่าเขาจะพูดด้วยวิธีไหน ขอแค่มันไม่แสลงหูผมแล้วเขาต้องฟันแตกมันก็โอเค

“หึหึ นับว่ายังฉลาด ถ้าคิดได้แล้วก็นั่งลงซะ” ผมบอกอีกครั้ง และถ้ายังไม่เชื่อฟัง ผมคงต้องเล่นไม้แข็งแบบเมื่อเช้าแล้วล่ะ ผมยิ่งไม่ใช่คนมีความอดทนสูงเสียด้วย

“ฮึ้ย!” ริชกระแทกตัวลงนั่งกับพื้นอย่างแรง จนทำให้ตัวเขาเองต้องเจ็บก้นถึงขนาดเบ้หน้าออกมา สมน้ำหน้า ทำไรไม่เจียมตัว

เขามองหน้าผมด้วยแววตารังเกียจอย่างเห็นได้ชัดก่อนจะเบนหน้าหนี ผมพิจารณาคนตรงหน้าอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเริ่มเข้าเรื่องสำคัญ

“ฉันจะถามนายอีกครั้ง รู้ไหมว่าครอบครัวนายไปไหน”

“ไม่รู้ ถามอีกร้อยรอบก็ไม่รู้!” เสียงยังคงแข็งเหมือนเดิม ใบหน้าก็หันอยู่ทางเดิมทั้งๆที่มันไม่ใช้หน้าตรง ทำให้เด็กบ้านี่ต้องหันคออยู่ตลอดเวลา หึ ทนได้ทนไป ทนไม่ได้อย่าหันกลับมาแล้วกัน

“หึ ถูกทิ้งสินะ นายน่ะ” ผมลองแหย่ดู แล้วก็ได้ผลเมื่อคนตรงหน้าหันขวับมองหน้าผมด้วยสายตาเครียดแค้น

“นี่!” เขาชี้หน้าผม นัยน์ตาแดงก่ำ

ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกดีกับการที่เห็นคนตรงหน้าสติแตก ยิ่งเห็นว่าเขาทรมานมากแค่ไหนผมยิ่งชอบ ผมจะบีบเขาไปเรื่อยๆ อยากจะรู้ว่าคนเป็นพ่อเป็นแม่จะยอมให้ลูกตัวเองถูกทำร้ายได้นานแค่ไหน จะเอาแต่มุดหัวอยู่ในหลุมเอาตัวรอดแล้วทิ้งลูกตัวเองให้มารับกรรมแทนหรือเปล่า

หลังจากนี้จะเป็นเครื่องพิสูจน์

และแน่นอนว่าผมจะต้องได้กับได้

ผมจะทำให้พวกมันได้รู้ว่าผลของการโกงคนอย่างผมจะเป็นยังไง

“หึหึ งั้นฉันจะบอกให้เอาบุญ พ่อแม่นาย พี่ชายนายหนีไปต่างประเทศ เพราะโกงเงินฉันไป และฉันไม่ใช้พวกใจบุญที่จะทำบุญกับคนชั่วอย่างครอบครัวนายได้ เพราะฉะนั้น ฉันต้องได้เงินคืน”

“แล้วไง อยากได้เงินก็ไปตามเอาที่พ่อแม่ฉันสิ มันไม่เกี่ยวกับฉัน!”

“ถ้านายเป็นลูกพวกเขา มันก็เกี่ยว!”

“แล้วไง นายจะทำอะไร ทำเลยสิ จะฆ่าจะอะไรก็ทำเลยสิ!”

“ฆ่านายมันง่ายไป ฉันมีวิธีที่น่าสนใจกว่านั้น”

ผมเคลื่อนตัวไปนั่งยองๆตรงหน้าริชก่อนจะเอื้อมมือไปบีบปลายคางเล็กๆนั่น ริชนิ่วหน้าราวกับเจ็บ แต่ผมไม่ปล่อย และเขาเองก็ไม่ได้ร้องออกมา เข้มแข็งไม่ใช่เล่นแหะเด็กคนนี้ ผมผ่อนแรงที่บีบให้เบาลงแต่ยังไม่ปล่อย

“...” เขาเชิดหน้าขึ้นจ้องผมกับอย่างไม่เกรงกลัว แววตาสะท้อนความเจ็บแค้นออกมา

“อยากรู้ว่าถ้าพ่อแม่นาย พี่ชายนายเห็นนายกำลังถูกทรมาน พวกเขาจะเป็นยังไง รู้ไหม เงินแค่นั้นมันไม่สำคัญเท่าไหร่หรอก แต่มันจำเป็นต้องเชือดไก่ให้ลิงดูว่า ถ้าปราณีด้วยแล้วไม่ชอบ ก็ต้องจบด้วยความทรมานเจียนตาย พื้นดินไม่มีให้อยู่ และความเจ็บปวดสาหัสที่คนอย่างฉันจะหยิบยื่นให้”

“เลว” เขาด่าผมนิ่งๆ

“คิดให้ดีเถอะ ว่าระหว่างฉันกับครอบครัวนาย ใครเลวกว่ากัน” ผมสวนกลับ ไม่พอใจกลับคำพูดนั้น ผมเลวน่ะมันใช่ แต่สำหรับเรื่องนี้ ถ้าพ่อแม่เด็กนี่ไม่โกงผม ไม่ได้ทรยศผม ผมก็คงไม่ใจร้ายอย่างนี้หรอก เพราะพวกเขาเลือกกันเอง ถึงเวลาที่ผมจะเลือกจุดจบให้คนชั่วตัวจริงบ้าง

“พี่ครามมมมม” เสียงเล็กๆของเด็กน้อยของบ้านดังขึ้นตามมาด้วยร่างแบบบางที่ผมอุ้มตุ๊กตาใหญ่เกือบเท่าตัวคนเขามา ผมปล่อมมือที่บีบคางคนตรงหน้าก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาตามเดิม มองดูเค้กที่ถูกตุ๊กตาบังจนมิด

พอมาถึงโซฟาเค้กก็วางตุ๊กตาหมีตัวยักษ์ลงบนโซฟาข้างๆผม ใบหน้าเล็กน่ารักเปื้อนยิ้มกว้างเพราะดีใจ

“น้องหมีนี่ของใครอ่ะ ของใครๆ” เค้กทิ้งตัวนั่งลงข้างๆผมก่อนจะเกาะแขนผมเขย่าไปมา

“ของเค้กไง” ผมบอกก่อนจะลูบตัวทุยนั่นเบาๆ

“พี่ซื้อมาให้เค้กเหรอ” ตาเค้กโตเท่าไข่ห่าน พอผมพยักหน้าก็ร้องดีใจลั่นบ้าน ยกมือไหว้ขอบคุณผม ก่อนจะหันไปสนใจเจ้าตุ๊กตามีตัวยักษ์แทน พอดีเห็นแล้วนึกนึกเค้กเลยซื้อกลับมาแม้ราคามันจะหลายพันก็เถอะ

“อืม เอาขึ้นไปเล่นบนห้องไป” ผมบอกเค้ก เพราะผมยังคุยธุระไม่เสร็จ และเรื่องนี้ผมก็ไม่อยากให้เค้กรับรู้มากด้วย

“ครับพี่คราม เดี๋ยวเค้กจะโทรไปบอกพี่ทราฟด้วย น้องหมีๆ สายไหม วิ่งขึ้นมาเร็ว ตามมาๆ” เค้กตะโกนเรียกเจ้าสายไหมที่เดินแกมวิ่งเข้ามาในบ้าน มันเห่าส่งเสียงก่อนจะวิ่งตามเค้กขึ้นไปชั้นบน เชื่อเถอะว่าถ้าไอ้ทราฟรู้ต้องมีโวย มันไม่ชอบให้เค้กพาสายไหมขึ้นห้อง แต่ผมแอบเห็นเวลาไอ้ทราฟไปสอนเด็กเค้กจะพาขึ้นห้องบ่อยๆ แต่ไอ้ทราฟไม่เคยรู้ และผมก็ไม่เคยบอก ก็ไม่ใช่เรื่องของผม ทำไมผมต้องยุ่ง

เมื่อเค้กขึ้นห้องไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ผมก็หันกลับมามองเด็กตรงหน้าที่จ้องผมอยู่ก่อนแล้ว หัวคิ้วเล็กๆนั่นขมวดเข้าหากันเล็กน้อย

“มีอะไร” ผมถามด้วยความสงสัยกับสายตาเมื่อกี้

“แล้ว...ตอนนี้พวกเขาอยู่ไหน นายรู้ไหม” เขาไม่ตอบแต่กลับถามผม ผมนิ่งคิดก่อนจะเข้าใจว่าเขาถามเรื่องอะไร

“ยัง แต่ลูกน้องฉันตามสืบอยู่”

ตอนนี้ได้ข้อมูลมาแค่ว่าครอบครัวนี้บินไปต่างประเทศเรียบร้อย ประเทศที่ไปคือออสเตรเลีย แต่เมื่อสืบดูอีกทีก็รู้ว่านั่นเป็นแค่แผนลวง พวกนั้นย้ายไปอยู่ที่ประเทศอื่น ซึ่งเรื่องนี้ต้องใช้เวลาในการสืบ และก็ยังไม่ได้ข้อมูลในตอนนี้ แต่ไม่เป็นไร การแก้แค้นไม่ได้ขึ้นอยู่กับเวลา ยิ่งนานก็ยิ่งทบต้นทบดอก

“งั้นเหรอ” ริชพูดเสียงเบาหวิวจนแทบไม่ได้ยิน เหมือนจะพูดกับตัวเองมากกว่า

ผมแอบเห็นแววตาเศร้าสร้อยในดวงตาเรียวคู่นั้นแววเดียว เพราะเจ้าตัวหลุบตาลง แต่ผมจำเป็นต้องใส่ใจกับท่าทางแบบนั้นหรือเปล่า คำตอบคือไม่!

“ระหว่างที่ฉันยังหาเบาะแสไม่ได้ นายต้องอยู่ที่นี่ อยู่กับความผิดที่ตัวนายอาจจะไม่ก่อ แต่อย่าคิดว่ามันจะสบาย นายคงจะรู้นะว่าอยู่ในฐานะอะไร ห้ามหนี โทษของคนที่คิดหนี ไม่สวยงามหรอกนะ ฉันเป็นมาเฟีย ฉันทำได้ทุกอย่าง เผื่อนายจะไม่รู้” แต่ไม่ว่าคนตรงหน้าจะอยู่ในอารมณ์ใน แต่เขาก็ยังอยู่ในฐานะเฉลยของผม คนที่จะต้องรับผิดชอบสิ่งที่ครอบครัวเขาก่อ

“ฉันต้องอยู่นานแค่ไหน” คราวนี้ไม่โวยวาย แต่กลับถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบแทน

“จนกว่าฉันจะได้เงินคืน และได้สั่งสอนคนขี้โกงอย่างพวกนายแล้วไง”

“คิดว่าจับฉันมามันช่วยได้เหรอไง” น้ำเสียงเหมือนจะเยาะหยัน

“ได้ไม่ได้ นั่นไม่ใช่เรื่องของนาย คนอย่างฉัน ไม่เคยแพ้ใคร”

“ถ้าฉันไม่ได้อยู่ที่นี่ฟรี นายจะให้ฉันทำอะไร”

“เดี๋ยวนายก็จะได้รู้”

งานที่จะให้คนตรงหน้าทำมันมีแน่นอน ผมคงไม่ได้คิดจะจับมาแค่ให้นั่งๆนอนๆแล้วกินหรอก แบบนั้นมันสบายไปในฐานะนักโทษ

“ขอบอกไว้ก่อน วันนี้คนอย่างไอ้ริชยอม แค่ยอมเพราะจำใจเท่านั้น นายไม่มีวันกักขังฉันได้ตลอดแน่ๆ” ปากดีครับ อยากจะรู้นักว่าจะปากดีแบบนี้ไม่ได้แค่ไหน

“ถ้าคิดว่าจะหลุดออกไปได้ง่ายๆก็เชิญ”

------------
------------

“เงียบ!” ผมตวาดลั่นโรงฝึกเพราะเสียงเซ็งแซ่ของเหล่าเด็กเวรทั้งหลาย แต่ละคนยังอยู่ในชุดฝึก วันนี้เวรไอ้เจ ตอนนี้ผมไล่มันกลับเข้าบ้านไปแล้ว ถ้ามีมันอยู่ผมจะทำอะไรลำบาก เพราะสิ่งที่ผมจะทำต่อไปนี้มันจะต้องขัดและผมรำคาญที่จะได้ยินอะไรที่ไม่เข้าหู หรือขัดใจ แต่ถ้าผมได้เอ่ยปากออกไปแล้ว แน่นอนว่าไม่มีใครเปลี่ยนมันได้นอกจากผมคนเดียวเท่านั้น

เมื่อเสียงเงียบลงผมจึงเริ่มพูด

“ต่อแต่นี้ไป หน้าที่ที่ทุกคนต้องทำ ไม่ว่าจะเป็นทำความสะอาดหอนอน ล้างห้องน้ำ ซักผ้า กวาดสนามหญ้า รดน้ำต้นไม้และอื่นๆ หลังจากนี้พวกมึงไม่ต้องทำ”

“เฮ้!” ทุกคนกระโดดเฮ้กันด้วยความดีใจ แหกปากร้องเสียงดังจนผมต้องตวาดอีกรอบ กูเจ็บคอนะแม่ง!

“เงียบ! ใครใช้ให้แหกปาก”

“อู้ยย” อาการดีใจหดหายไป เปลี่ยนอาการมาเป็นสงบเสงียมเรียบร้อยขึ้นทันตา เห็นไหมล่ะว่าทำไมผมต้องด่าไอ้เด็กที่มาเรียน เพราะพวกมันกวนประสาทยิ่งกว่าอะไร พูดดีๆไม่เคยฟัง ต้องสาดใส่ด้วยคำด่าเท่านั้นถึงจะเอาพวกมันอยู่

“ที่ไม่ต้องทำเพราะหลังจากนี้จะมีคนทำแทน” ผมประกาศต่อ เริ่มมีเสียงวิพากษ์วิจาร์ต่อถึงเรื่องที่ว่าใครจะมาเป็นคนทำหน้าที่พวกนี้แทนแต่เสียงไม่ดังเท่าทีแรก แน่นอนว่างานเหล่านี้พวกมันก็เกี่ยงกันทำอยู่แล้ว พอรู้ว่าจะมีคนมาทำให้ก็เลยดีใจจนออกนอกหน้าขนาดนี้

ผมหันไปด้านหลังก่อนจะถึงแขนคนตัวเล็กที่ยืนหน้าบึ้งอยู่ด้านหลังให้ก้าวมาข้างหน้า เขาขืนตัวไว้แต่ก็ไม่อาจสู้แรงผมได้ ตัวเท่าลูกหมายังจะทำซ่า

เมื่อริชมายืนอยู่ข้างๆผมด้วยใบหน้าไม่รับแขก ทุกคนก็หันเหความสนใจมาที่คนตรงข้างๆผมทน

“เฮ้ย น่ารักวะ”

“หน้าโครตเหวี่ยงอ่ะ”

“เขาชื่อริช ต่อไปนี้เขาจะเป็นคนหน้าที่ทั้งหมด และกูไม่อนุญาติให้ใครพูดกับเด็กคนนี้ ห้ามช่วยเหลือ ห้ามยุ่งไม่ว่าเรื่องอะไรทั้งสิ้น และช่วยกันจับตามองอย่าให้หายไปไหน ไม่ต้องถามว่าทำไม แค่ทำตามที่สั่ง เข้าใจไหม!” ผมประกาศลั่น เอาให้รู้กันให้ทั่ว ทุกคนต้องได้ยินและห้ามขัดคำสั่งเด็ดขาด

“ครับ!” และเด็กที่นี้ก็รู้ดีว่าผมเป็นยังไง เพราะหลายคนในที่นี้เข้ามาแล้วอยากลองของ ผมก็จัดชุดเล็กๆให้ไป แต่สามารถทำให้ไอ้เด็กซ่า ชอบวางท่าว่าข้าแน่สงบเสงียมเจียมตัวได้อย่างไม่ยากเย็น

“ถ้าใครฝ่าฝืนคำสั่งกู เตรียมตัวตายไว้ได้เลย แต่ถ้าใครอยากลองดี ก็ลองดูได้”

“...”

แน่นอนว่าไม่มีใครกล้า

“แยกย้ายกันไปได้แล้ว ” ผมออกปากไล่ พวกมันก็รู้หน้าที่เพราะคงรู้ว่าผมกำลังอารมณ์ไม่ดีเท่าไหร่ถึงได้รีบอันตธานหายออกไปจากโรงฝึกอย่างรวดเร็ว

“มันไม่เกินไปหน่อยเหรอไง!” คนข้างๆรีบหันมาตวาดแวดใส่ผม

“นายไม่ใช่แขก ฉันไม่จำเป็นต้องต้อนรับขับสูดี แต่นายคือนักโทษของฉัน และความลำบากคือสิ่งที่ได้จะได้รับหลังจากนี้ไป เป็นการขัดดอกจากเงินที่ฉันถูกโกง”

เด็กก็อย่างนี้ มองโลกว่าสวยงามเกินไป ยังมีโลกอีกหลายด้านที่เขาควรจะได้เห็น แล้วนี่ก็อีกอย่างหนึ่ง เขาควรรู้ว่าตัวเองอยู่ในฐานะอะไร ยิ่งต่อปากต่อคำ ยิ่งเรียกร้อง เขาก็ยิ่งต้องเจ็บตัวมากขึ้น

การที่ผมเดินในเส้นทางนี้ มันเหมือนชีวิตผมถูกกำหนดขึ้นมาให้เลว แต่ครอบครัวผมไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องยาเสพติดหรือค้ามนุษย์ ถึงจะเลวจะชั่ว แต่ครอบครัวผมก็ยังมีมนุษยธรรมอยู่ ถ้าไม่ถูกกระตุกหนวดเสืออย่างตอนนี้เสียก่อน และการจะคุมคนให้อยู่ใต้อำนาจต้องแกร่งและแข็งจริง ห้ามใจอ่อนเด็ดขาด ผมถูกปลูกฝังแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก

และเพื่อให้คนที่ถูกจับมารู้ว่าโลกนี้โหดร้ายมากกว่าที่เขาคิด ผมจะสอนให้เขาได้รู้โลกเองว่าการที่ทำหน้าเชิดทั้งที่ตัวเองไม่มีอะไรใจสู้มันส่งผลเสียอย่างไร

“เพราะฉะนั้น ถ้านายไม่อยากให้ทุกคนในที่นี่เดือดร้อนเพราะความเห็นแก่ตัวของนาย อย่าคิดหนีเป็นอันขาด” ผมสั่งน้ำเสียงเด็ดขาด เพราะถ้าเด็กนี่คิดจะหนี ไอ้พวกเด็กฝึกเละกันถ้วนหน้าแน่

“หุบปากไป คนอย่างฉันมีศักดิ์ศรีพอ ฉันจะไม่หนี แต่ฉันก็จะไม่อยู่ใต้คำสั่งนายเหมือนกัน!” เขาโวยวายอย่างหัวเสีย ถ้านิ่งกว่านี้อีกสักนิดคงจะดีกว่านี้ แต่เพราะนายมันโง่ไงถึงเป็นอย่างนี้

“งั้นเหรอ ลองดูสิ ฉันอยากจะรู้นักว่าเด็กอย่างนายจะทำอะไรฉันได้”

“เดี๋ยวนายจะได้รู้ ไอ้มาเฟียสารเลว”

เพี๊ยะ!”

ผมตวัดฝ่ามือลงบนหน้าเล็กๆนั้น ไม่ถึงขนาดเต็มแรง แต่สามารถเรียกเลือดที่มุมปากเล็กๆนั่นได้ ริชดูอึ้งอย่ามากที่โดนผมตบเข้าไป ก่อนจะปรายตามองผมด้วยความโกรธ

“โทษฐานที่นายหยาบใส่ฉัน และโทษฐานที่นายด่าฉันว่าเลวเพราะที่จริงแล้วคนที่เลวคือพวกนายต่างหาก หรือว่าไง จะปฏิเสธไหม”

“...”

“ห้องของนายคือห้องเดิม เริ่มลงมือทำงานตั้งแต่วันนี้ ห้ามถามหรือขอความช่วยเหลือจากใครทั้งสิ้น เพราะมันจะไม่ได้มีแค่นายคนเดียวที่เดือดร้อน จำใส่หัวไว้”

ผมเดินออกมาจากโรงฝึกทิ้งคนร่างเล็กไว้ข้างหลัง หวังว่าเขาจะรู้หน้าที่ของตัวเอง เพราะถ้าไม่ผมคงต้องจัดหนักมากกว่านี้ จะได้หลาบจำ

ที่ทำไปไม่ใช่ว่าผมไม่สงสาร ผมรู้ว่ามันไม่ใช่ความผิดเขา แต่เพราะเป็นเรื่องที่คนในครอบครัวเขาเป็นคนก่อ เพราะฉะนั้นเขาถึงต้องมารับกรรมอย่างนี้

ผมเดินขึ้นห้องตัวเองก่อนจะลงมือเคลียร์เอกสารที่ยังทำไม่เสร็จ ยิ่งปลายปียิ่งเรื่องเยอะงานเยอะ ตอนนี้พ่อผมกำลังจะขยายธุรกิจในฮ่องกง ผมเลยยุ่งๆ ผมใช้เวลาสะสางงานอยู่ร่วมสองชั่วโมงก่อนจะเดินลงมาข้างล่าง เห็นเค้กเดินไปเดินมาวิ่งออกนอกบ้านก่อนจะวิ่งกลับเข้ามาในบ้านราวกับกำลังหาอะไรสักอย่าง

“เป็นไรเค้ก” ผมถาม เค้กที่กำลังจะเดินออกไปนอกบ้านอีกครั้งชะงักเท้าก่อนจะหันมา เมื่อเห็นว่าเป็นผมก็วิ่งเข้ามาหาด้วยสีหน้าแตกตื่น

“พี่คราม พี่ริชล่ะ พี่ครามเอาพี่ริชไปไว้ไหนแล้ว”

เรื่องนี้นี่เอง

“เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่เค้กควรจะยุ่ง ไปกินข้าวไป” ผมบอกก่อนจะเดินผ่านหน้าเค้กเข้ามาในครัวที่ไอ้เจและไอ้สองรออยู่แล้ว

ผมลงมือกินข้าว เค้กเดินมานั่งตำแหน่งของตัวเอง จ้องผมนิ่งก่อนจะทำปากขมุบขมิบ ผมไม่สนใจลงมือกินข้าว เรื่องนี้เป็นเรื่องของผม ผมจัดการเอง ไม่ต้องให้ใครมายุ่งวุ่นวาย

“ไอ้คราม พอจะบอกได้ไหมว่าเรื่องมันเป็นมายังไง” ไอ้เจเอ่ยปากถามผมหลังจากที่อดกลั้นความอยากรู้อยากเห็นไม่ไหว

“ไว้ก่อน” ผมตอบ

“เอาจริงๆนะเว้ย กูสงสารเด็กมัน” ไอ้สองเสริมทัพ

“ทำไมอ่ะพี่สอง พี่ริชเป็นอะไรเหรอ พี่ครามทำอะไรพี่ริชอีกแล้วเหรอ!” เค้กถามไอ้สองด้วยความตกใจ หน้าตาแตกตื่นยังกับผมฆ่าไอ้เด็กนั่นไปแล้วยังไงยังงั้นแหละ

“เอ่อ”

ผมปรายตามองไอ้สอง ให้มันรู้ว่ามันควรจะหุบปากหุบคำก่อนจะโดนตีนผม ผมทำสีหน้าอึกอักก่อนจะพูดปฏิเสธในสิ่งที่เค้กกำลังจิตตกอยู่

“ไอ้ครามมันไม่ได้ทำอะไรหรอกเค้ก พี่พูดถึงเรื่องเมื่อเช้าเฉยๆน่ะ ไม่มีอะไร” พูดจบไอ้สองลงมือกินข้าวไม่พูดไม่จาต่างจากปกติที่มันจะพูดมากจนน่ารำคาญ

“แต่...”

“เค้ก กินข้าว” ผมพูดแทรกเค้กเสียงเข้ม ตีสีหน้านิ่ง เค้กชะงักก่อนจะหน้าเจื่อนลงและลงมือกินข้าว

ระหว่างมื้ออาหารไม่มีใครพูดอะไร เค้กกินเสร็จก่อนเพราะไอ้ทราฟโทรมาเลยออกไปคุยที่โซฟา ไอ้เจและไอ้สองมองหน้าผมที่นั่งย่อยอาหารอยู่ที่เดิม มันคงอยากจะพูด แต่คงไม่กล้าเพราะเข้าใจอารมณ์ของผมในตอนนี้ว่าไม่พร้อมจะพูดอะไรทั้งสิ้น

ไม่ว่าผมจะทำอะไร บอกแล้วไงว่าใครก็หยุดผมไมได้

ผมเดินออกจากห้องครัวไปที่ห้องนั่งเล่น ได้ยินเค้กคุยกับไอ้ทราฟเสียงเบา มันจะไม่น่าสนใจจนทำให้ผมต้องหยุดยืนฟังถ้าผมไม่บังเอิญได้ยินชื่อตัวเองอยู่ในบทสนทนานั่น

“พี่ทราฟไม่ต้องห่วงนะ เค้กดูแลตัวเองได้ และเค้กจะช่วยพี่ริชให้ได้ด้วย อืม ครับ แต่พี่ครามทำเกินไปนะ วันนี้ดุเค้กตั้งหลายครั้งด้วย ถ้าไม่ติดว่าซื้อน้องเทดดี้มาให้นะ เค้กโกรธจริงๆด้วย อิอิ บ้าน่า นี่พี่ทราฟ เค้กจะต้องหาพี่ริชให้เจอ สาบานเลย เค้กเก่งอยู่แล้ว”

บทสนทนาข้างต้นทำเอาผมต้องคิดหนัก ผมคิดว่างานนี้อาจจะไม่เป็นไปตามที่ผมหวัง ถ้าเกิดเค้กและริชยังอยู่ในบริเวณเดียวกันอย่างนี้

[RiRi]

เหนื่อยมากกกกกก ข้อสอบวันนี้ทำเอาอยากเป็นบ้า ยากเกิ๊นนนนนน
เออ ช่างมัน ทำเต็มที่แล้วโว้ยยยยยย

พี่ครามของเราเป็นไงบ้าง บอกแล้วว่าเลือกสาด 
นี่แหละตัวตนของพี่แกเขา    ตรูละสงสารนายเอกจริงๆ 
แต่คิดไหมว่าตอนนี้มีคนแอบขโมยซีนเบาๆ ไม่ว่าหรอก น้องเค้กน่ารักจะตายไป 

เรื่อง Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย จะมาวันพรุ่งนี้นะคะ
คืนนี้ไม่ไหวแล้ว เอาไปก่อนเรื่องเดียว
ฝันดีทุกคนนะคะ 
 ป.ล. มีคำผิดบอกด้วยนะคะ จะมาแก้ให้ทีหลัง ขอบคุณค่ะ
 

[nunnan]

โหดอ่ะะะื กลัววว

[jilantern]

โฮฮฮฮ ~ ริชน่าสงสาร ㅠㅁㅠ

[ormn]

o22พี่ครามโหดไปไหนอะสงสารริชอะ

[nunnuns]

อยากจะบอกว่า อยากให้เค้กเป็นพระเอกในใจน้องริชตลอดเลย เพราะพี่ครามยังเกรงใจน้องเค้กอยู่บ้างไง อิอิ

น้องริชน่าสงสาร ส่วนน้องเค้กน่ารักตลอดกาล ให้แย่งซีนได้ ไม่มีปัญหาจ้า

FCน้องเค้กกกก♥

[bobie]

พี่ครามใจร้ายอ่ะ
ไปตบริชด้วย
สงสารริชน้า

[ordinary]

สงสารน้องริชอ่ะ
โดนพ่อแม่ทิ้งแล้วยังจะโดนพี่ครามจับมาทารุณอีก
โดนตบหน้าด้วย 

[เฉาก๊วย]

 

[WilpeR]

ครามโหดอ่ะ น่าสงสารริชอ่ะ โดนครอบครัวทิ้งแล้วยังต้องมาเจอเจ้าหนี้โคตรโหดอีก พูดได้อย่างเดียวซวยซ้ำซวยซ้อน

[Bowbonk]

สงสารริชไว้ล่วงหน้าเลย  สงสัยจะโดนอีกเยอะ

[mild-dy]

โหดเกินไปละคราม
ริชไม่รู้อะไรเลยนะ
เค้กน่ารักเหมือนเดิมมมมม

[tuek]

ครามโหดมาก
สงสารริชมากๆ

[NOoTuNE]

แอบเคืองพี่คราม เบาๆ คือรู้ว่าพี่ครามไม่ใช่คนดี เป็นมาเฟีย ใครทรยศหักหลัง โกงพี่มันก็ต้องได้รับผลตอบแทนอย่างสาสม แต่ ถามว่า น้องมันเกี่ยวอะไร จะบอกว่าเพราะ ครอบครัวเดียวกัน เลยต้องรับโทษแทนกัน งั้นต่อไปสมมุติ พ่อน้องเค้กไปทำไรให้พี่โกรธ เค้กต้องรับโทษแทนไหม

พี่น่าจะคิดซักนิด ว่าทำไม น้องริชถึงได้ไม่หนีไปด้วย แล้วอาการที่พี่แสดงออกต่อน้อง ไม่มีใครหน้าไหนมันไม่ต่อต้านพี่หรอก


อยากให้สงสารน้องกว่านี้อีกนิด รู้ว่าพี่ต้องโหดต้องเข็มแข็งไม่ใจอ่อน แต่ก็ควรจะลือกทำนะ พี่คราม