หัวข้อ: ♥Pretty Boy II♥เจ้าชายตัวน้อยของผม

[Bowbonk]

 

[loveromance]

 

[jeeu]

กังวลใจกับพี่ทราฟ คนเฝ้ามันอาการหนักกว่าคนป่วยอีก
ดีแล้วที่น้องปลอดภัย
น้องเค้กฟื้นมาก็อ้อนพี่ทราฟเลย
ต่อไปก็จะมองเห็นแล้ว ดีใจกับน้องด้วยนะคะ

[-SlUoJvUe-]

เอ้อ...คือว่าเพิ่งเข้ามาอ่านวันนี้อ่ะค่ะ  ขอร่วมติดตามเรื่งราวของเค้กด้วยอีกคนนะค่ะ


อ่านมาถึงตอนไหนแล้วไม่รู้อ่ะ  (ช่วงที่ทราฟเลิกกับเฟอ่ะ)

คือ....โดยส่วนตัวแล้ว  ไม่รู้ว่าเรื่องนี้จะหักมุมแค่ไหน (ตอนจบทราฟอาจไม่ใช่พระเอก  ซึ่งถ้าเป็นเช่นนั้นก็จะเซ็งนิดหน่อยอ่ะ)

แต่นะ  อย่างให้กำลังใจทราฟอ่ะ    ใครที่ไม่เคยมีความรัก  คุณอาจจะไม่รู้หรอก

อย่าว่าทราฟเลยนะ  เพราะจริงๆแล้วรักมันเกิดขึ้นได้หลายครั้งมาก สำหรับคนคนหนึ่ง

แต่รักแท้จริงจะเกิดขึ้นได้แค่ครั้งเดียว  มันไม่เหมือนกับรักที่เราเคยรู้สึกแน่นอน

ถ้าคุณพบ คุณจะรู้สึกกับมันเอง  มันไม่ต้องมีเวลา ไม่มีอะไรทั้งนั้นมาตัดสิน

และมันสามารถเกิดขึ้นได้เพียงเสี้ยววินาที...ถ้าคนนั้นคือคู่แท้ของคุณ

[-SlUoJvUe-]

คือว่ากริ๊ดมากมายค่ะ.....ตอนแรกเลยอ่ะ  คิดว่าพี่ครามอ่ะน่าจะ...กับพี่สองน่ะ

แต่ไงเฟคนสวยของเราสารภาพมาอย่างงี้อ่ะ   อืม 

งั้น...พี่ครามกับเจย์ได้ป่ะ  แบบว่าเปลี่ยนเมะเป็นเคะเลย  555+ 

[-SlUoJvUe-]

   อ๊าก...น้องเค้กจะดูแลพี่ทราฟเองเลยหรอค่ะ...หึหึ

หึหึ....

[-SlUoJvUe-]

ขนมเค้กมันก็หวานอยู่แล้วแหล่ะค่ะ  พี่ทราฟ

 

[-SlUoJvUe-]

คุณพ่อเค้กอ่ะ...เขื่อถือได้จริงป่ะ

แต่ก็น่ะ  น่าจะได้  เพราะพ่อยังให้ป้านวลไปดูแลเค้กเลย

แม่ก็บอกเค้กตลอดว่าพ่อรักแม่มาก....ลองดูสักครั้ง 

[-SlUoJvUe-]

พี่ทราฟ...วันนี้มีแต่เรื่องเน๊อะ...เหนื่อยแทน 

แต่ได้ยินว่ารักก็โอเคแล้วใช่ป่ะ       

[-SlUoJvUe-]

พี่ทราฟค่ะ....เค้าไม่เคยๆด้ยินว่ามีใครตายเพราะจูบนะ

อิอิ

[-SlUoJvUe-]

เฮ้อ...ตื่นเต้นซะเหมือนชีวิตจริงอ่ะ   

อีกสองอาทิตย์....เอง

อืมคิดว่า  พ่อแม่พี่ทราฟน่าจะโอเคนะ

ดูน่าจะชิวๆ  (มั้ง)   เอาน่านู๋เค้กเราน่ารักขนาดนี้ไม่รักให้รู้ไป

[Lemon_Tea]

อดทนหน่อยนะเค้ก เดี๋ยวก็จะได้เห้นแล้ว
เหมือนคนอ่านไง ที่อดทนรอตอนต่อไป^^

[bytoey]

 

[mamew13 jk]

เค้กจะมองเห็นละ พยาบาลเหวอไปเลยๆ 555

[CarToonMiZa]

 

[นอนกินแรง]

ติดตามต่อไป

[cinpetals]

เค้กสู้ๆนะ เป็นกำลังใจให้ ><

[Kissing]

 

[ormn]

 

[CarToonMiZa]

 

[greensnake]

ตามอ่านทันสักที แฮ่! น้องเค้กน่ารักมากๆ 
เป็นเด็กดีก็เลยได้เจอกับผู้ชายที่แสนดีอย่างพี่ทราฟ
รักและดูแลน้องเค้กโดยไม่ได้หวังสิ่งใดตอบแทน
แล้วตอนนี้น้องเค้กก็จะมองเห็นแล้วด้วย ตื่นเต้นแทน
ที่น่าดีใจอีกอย่างก็คือรอบๆตัวน้องมีแต่คนดีๆ
หวังว่าน้องเค้กจะมีความสุขอย่างนี้ไปตลอดนะจ๊ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ เรื่องราวอบอุ่นและน่ารักมากค่ะ

[punchnaja]

ว่าจะบอกเรื่องงดน้ำกะอาหารเหมือนกัน บางครั้งบางเคส หลังผ่าตัดเขาก็ยังไม่ให้กินอะไรนะ

สนุกมากค่าาาาาาาาาาา

[ทานตะวัน]

น่าสงสารน้องเค้ก น้องไม่ได้ผิดอะไีเลยแต่ถูความโหดร้ายจากรอบข้างกระทำ
สงสารเฟเหมือนกันนะ เรื่องนี้เฟก็ไม่ผิด

[pronpailin]

  ยัง รอ น้องเค้ก อย่างใจจดใจจ่อ นร้า 

[mentholss]

รอๆๆๆๆ

[candynosugar+]

เพิ่งเข้ามาอ่านครั้งแรก
รวดเดียวเลย  สนุกมากๆค่ะ ชอบเรื่องแนวนี้อ่ะ อั๊ยยยย..

แต่ตอนแรกก็กำลังนั่งอ่านม้วนอยู่เลยนะ แต่พออ่านมาถึงตอนสุดท้ายนี่มันแบบ 
กรี๊ดดดดดดดด ไม่น้า ค้างมวากกกก มาต่อเร็วๆนะคะ จะกางเต็นท์รอ 

[CarToonMiZa]

 

[RiRi]

:: 25 ::


“พี่ทราฟ เบื่อหรือเปล่า” ผมถามพี่ทราฟ มีเสียงดังก๊อกแก๊กภายในห้องคนไข้ที่ผมพักอยู่ ไม่รู้ว่าพี่ทราฟทำอะไรอยู่ตอนนี้

“หืม เบื่ออะไรครับ” พี่ทราฟถามผม

“ก็ที่ต้องมาเฝ้าเค้กที่โรงพยาบาลไง พี่ทราฟเบื่อหรือเปล่า ต้องเบื่อแน่ๆเลยอ่ะ ขนาดเค้กเองยังเบื่อเลย เฮ้ออออ” ผมถอนหายใจเสียงดัง

ผมนอนแหงกที่โรงพยาบาลนี้มาอาทิตย์กว่าๆแล้ว อีกสองวันก็จะถึงกำหนดเปิดที่ครอบตาออก ตอนนี้ผมพอจะเห็นแสงที่ลอดภายเข้ามาในตาบ้างเล็กน้อย ครั้งแรกที่รู้สึกผมดีใจถึงกลับร้องไห้อยู่ครึ่งวัน ร้องแล้วก็หยุด หยุดแล้วก็ร้องต่อ พี่ทราฟก็ปลอบผมทั้งวันรวมทั้งพ่อของผมด้วย ก็คนมันดีใจนี่น่า ถึงจะไม่รู้ว่าผมจะมองเห็นได้ดีมากแค่ไหน ชัดเหมือนสายตาคนปกติหรือเปล่า แต่การที่ผมไม่ต้องเห็นแต่ภาพดำมืดสนิทแบบที่ผ่านมาผมก็ถือว่าโชคดีมากแล้ว ใช่...แค่นี้ก็ดีแล้ว

“คิดเองเออเองนะคนเรา เบื่อเองแล้วจะโยนมาให้พี่หรือไง หึหึ” พี่ทราฟขยี้หัวผมเบาๆแต่ไม่ยอมหยุดจนผมต้องเอนตัวหนีเล็กน้อย รู้สึกได้เลยว่าผมของผมเริ่มจะยาวแล้ว พี่ทราฟขยี้ทีนี่มีพันกันอ่ะ

“อ่ะไรเล่าพี่ทราฟ เค้กกลัวพี่ทราฟเบื่อนี่น่า”

“ไม่เบื่อสักหน่อย ใครจะกล้าเบื่อเค้กได้ลงคอหึ”

“จริงเหรอครับ”

“จริงสิครับ”

“แล้วพี่ทราฟเหนื่อยไหม ตอนกลางวันก็ต้องไปสอนเด็ก ไหนจะกลับไปช่วยที่บ้าน ตอนเย็นก็มาอยู่เป็นเพื่อนเค้กอีก” ผมถามเสียงเบา แค่คิดผมก็เหนื่อยแทนพี่ทราฟแล้ว

ทุกคืนพี่ทราฟต้องนอนที่โซฟา แล้วเท่าที่ผมอยู่กับพี่ทราฟมา ผมพอจะรู้ว่าพี่ทราฟสูงมากขนาดไหน แหมมมมม...ผมเลยไหล่พี่ทราฟมาแค่นิดเดียวเองอ่ะ แล้วคนตัวสูงๆแบบนั้นต้องไปนอนที่โซฟาตัวเล็กๆ มันคงจะเป็นอะไรที่ลำบากน่าดู ไม่น่าจะนอนสบายเลยสักนิด ผมให้พี่ทราฟมานอนกับผมบนเตียงพี่ทราฟก็ไม่ยอม กลัวว่าจะทำให้ตาผมกระเทือน เห็นพี่เขาเป็นห่วงผมเลยไม่ได้ว่าอะไร แต่พี่ทราฟก็เลยต้องลำบากนอนที่โซฟา

บางครั้งผมก็ได้ยินพี่เขาบนว่าปวดหลังนะ แบบว่าพี่เขาแอบพูดกับเพื่อนอ่ะ แต่ผมดันตื่นมาได้ยินเข้าพอดี พี่เขาก็ไม่ได้บ่นอะไรมากหรอก แค่สั่งให้พี่เจไปซื้อยานวดแก้ปวดหลังให้ประมาณนี้ ผมก็เลยรู้สึกเกรงใจแล้วก็กลัวว่าพี่ทราฟจะเบื่อที่จะมาทรมานกับการนอนเฝ้าผมแบบนี้

“เฮ้ออออออ” รู้สึกไม่ดีเลยอ่ะ

“อะไรเนี่ยหืม ถอนหายใจนี่คงคิดไปเองต่างๆนานาแล้วสิ”

มือผมถูกพี่ทราฟดึงไปจับไว้ ความรู้สึกเหมือนพี่ทราฟอยู่ใกล้ตัว

“ก็...เปล่าสักหน่อย” ผมพูดเสียงเบา

“พี่บอกหรือเหรอว่าเบื่อ” พี่ทราฟถาม

“...” ผมส่ายหน้าตอบ

“แล้วพี่ทำอะไรให้เค้กรู้สึกว่าพี่เบื่อหรือเปล่า”

“...” ผมส่ายหน้าตอบอีกครั้ง

“งั้นก็อย่าคิดมาก พี่ไม่เบื่อเลยสักนิด”

ผมคงคิดมากไปเองสินะ ยิ่งใกล้วันที่จะต้องเอาที่ครอบตาออกผมก็ยิ่งกังวล ถ้าเปิดตาแล้วผมยังมองไม่เห็นล่ะ จะทำยังไง ผมพอรู้ว่าการผ่าตัดเปลี่ยนกระจกตานั้นมีความเสี่ยงมากพอเหมือนกัน ถึงจะรู้อยู่แก่ใจดีว่าคุณหมอที่มาทำการรักษาผมนั่นเก่งมากก็ตาม ไม่เคยมีครั้งไหนที่รักษาไม่ประสบความสำเร็จ แต่มันก็อดกังวลเล็กๆไม่ได้

“อย่าเบื่อเค้กนะ” ผมพูดบอกพี่ทราฟ

“หืม เอาอะไรมาพูดนะเรา พี่เนี่ยนะจะเบื่อเค้ก เป็นอะไรหรือเปล่าครับ เจ็บตาเหรอ” พี่ทราฟถามผมน้ำเสียงติดกังวลขึ้นมาทันที

“เปล่าหรอก”

“เป็นอะไรครับ ทำหน้าแบบนี้พี่เป็นห่วงนะ กลัวพี่เบื่อเหรอ บอกแล้วไงว่าไม่เบื่อหรอก เค้กนั่นแหละ อย่าเบื่อพี่ขึ้นมาก็แล้วกัน”

“ไม่เบื่อหรอก!” ผมรีบโพล่งออกไปทันที ก่อนจะได้ยินเสียงพี่ทราฟหัวเราะออกมา ตามด้วยแรงกดจูบที่หน้าผากเบาๆ

“ครับ เลิกคิดมากได้แล้ว กลายเป็นคนคิดมากตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย”

ผมเป็นคนคิดมากมาตั้งแต่แรกแล้วล่ะ แต่แค่ช่วงนี้เปิดเผยความรู้สึกมากกว่าปกติก็แค่นั้นเอง

------------
------------

และแล้วเวลาแห่งความระทึกใจก็มาถึง เสียงรองเท้าของหมอที่เดินไปมาในห้องทำเอาผมตื่นเต้นจนใจจะกระดอนออกไปจากอกอยู่แล้ว ใจเต้นแรงจนรู้สึกเจ็บไปหมด สงสัยว่าตาหายดีแล้วผมจะเป็นโรคหัวใจต่อแทน >_<

“Are you ready? Now it’s time to take the cover off. Little boy, do you see the sunlight? คุณหมอถามผม

“Yes, I do” ผมพอจะเห็นแสงทีผ่านลอดเข้ามาในตาบ้างมาสักพักแล้ว
 
“Well, so you should close your eyes because I’m going to take it off.

“Okay” ผมค่อยๆหลับตาลงช้าๆ หมอถามอีกรอบว่าผมหลับตาหรือยัง ผมเลยพยักหน้าเป็นคำตอบไปให้แทน

หมอค่อยๆแกะที่ครอบตาผมออกทีล่ะข้าง ผมตื่นเต้นมากๆ แต่อีกใจหนึ่งผมก็รู้สึกเศร้าใจ ทำไมนะเหรอ ก็ตอนนี้มีแค่ผมกับหมอและพ่อเท่านั้น ไม่รู้ว่าพี่ทราฟไปไหน ทำไมถึงยังไม่มา ผมอยากให้พี่ทราฟอยู่กับผมตอนนี้มากๆ แต่บางทีพี่ทราฟอาจจะติดธุระสำคัญก็ได้ ใช่ มันต้องเป็นอย่างนั้นแน่ๆ

“เอาล่ะ ถ้าผมบอกให้ลืมตาค่อยลืมตานะ” ผมบอกหลังจากที่เอาที่ครอบตาออกเรียบร้อยแล้ว

“ครับ” ผมรับคำเบาๆ

“เป็นไงบ้างลูก” พ่อถามผมพลางลูบหัวผมไปด้วย

“ก็ดีครับ...เอ่อ...พี่ทราฟล่ะครับ” ผมถามพ่อออกไป ว่าจะไม่ถามแล้วเชียว เอาตามจริงเลยนะ...ผมรู้สึกน้อยใจเล็กๆอ่ะ

“หึหึ อยากรู้เหรอ...พ่อไม่บอกหรอก” พ่อพูดเสียงกลั้นขำ

“พ่อ!”

“ฮ่าๆๆ ใจเย็นๆสิลูก เดี๋ยวก็ได้เจอเองนั่นแหละ ไม่เคยเล้ยยยย ที่จะเรียกหาพ่อ”

“พ่ออ่ะ...”

ทำไมพ่อต้องแกล้งผมด้วยนี่ มันไม่สนุกเลยนะ...แล้วจะยังมาทำเป็นพูดตัดพ้อ ถ้าจะบอกว่าผมรักพี่ทราฟมากกว่าพ่อตัวเองจะผิดป่ะ แต่ก็ช่าง...มันเรื่องจริงนี่น่า ผมเป็นเด็กดีไง เลยไม่โกหก -_-;

“เอาล่ะครับ ลืมตาได้แล้ว ค่อยๆลืมตานะ ถ้าแสงเข้าตาแล้วรู้สึกแสบมากก็หลับตาลงทันทีแล้วบอกหมอเลยนะ”

พอหมอพูดจบผมก็เตรียมจะลืมตาทันที แต่แล้วก็หยุดการกระทำ ผมอยากให้พี่ทราฟอยู่ด้วยอ่ะ ไว้ค่อยลืมได้ไหม รอพี่ทราฟมาก่อน...แต่ผมคงทำแบบนั้นไม่ได้หรอก เพราะพ่อและหมอเองก็เป็นห่วงผมและรอดูอาการของผมอยู่ ผมต้องลืมตาแล้วจริงๆใช่ไหม ขอร้องล่ะพี่ทราฟ รีบมาตอนนี้เลยได้ไหมครับ

“ลืมตาสิลูก”

ผมค่อยๆลืมตาตามที่พอบอก เพียงแค่ลืมตาในนิดเดียวก็ต้องรีบหลับตาลงเพราะแสงที่ส่องเข้ามา พอรู้สึกดีขึ้นผมก็ลืมตาอีกครั้งแบบช้าๆ ผมต้องกระพริบตาหลายครั้งทั้งๆที่ยังลืมตาไม่กว้างดี แสงที่จ้าไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกแสบหรือเจ็บ เพียงแต่มันจ้าเกินไป ผมเลยยังปรับสายตาไม่ทันเหมือนกับคนที่เพิ่งตื่นนอนนั่นแหละ

ภาพที่พล่ามัวค่อยๆชัดขึ้น เงาที่เป็นรูปร่างของคนอยู่ตรงหน้าผม แต่มันยังไม่ชัดว่าเป็นใคร อาจจะเป็นพ่อหรือไม่ก็หมอ ผมกระพริบตาอีกสองสามทีภาพก็ชัดขึ้นมากกว่าเดิม ปรากฏใบหน้าของผู้ชายคนหนึ่งที่ผมไม่คุ้นหน้าเลยด้วยซ้ำ ผมหลับตาลงแล้วลืมใหม่ก็เห็นผู้ชายคนเดิมที่ส่งยิ้มให้ผมอยู่...หมอเหรอ?

ถ้าเป็นหมอ...ไม่หล่อไปหน่อยหรือไง

“อรุณสวัสดิ์ครับเด็กน้อย” เสียงที่คุ้นหู น้ำเสียง โทนเสียงที่ผมได้ยินอยู่ทุกวัน

นี่เหรอ...พี่ทราฟ

ผมอึ้ง ทำอะไรไม่ถูก แล้วจู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ นี่เหรอพี่ทราฟ...ผมคิดว่าพี่เขาจะไม่มาวันนี้เสียแล้ว

“ไม่ร้องนะคนเก่ง หยุดร้องก่อนเร็ว...นะครับเด็กดี” เสียงปลอบโยนที่ฟังแล้วรู้สึกอบอุ่น ทำให้ผมหยุดร้องไห้ ห้ามไม่ให้น้ำตาไหลออกมา ก่อนจะเอ่ยตัดพ้อเสียงเบา

“เค้ก อึก...เค้กคิดว่า...พี่ทราฟจะไม่ ฮึก ไม่มาแล้ว” ผมจ้องหน้าพี่ทราฟนิ่งไม่หันไปมองอะไรทั้งนั้น

“มาสิครับ พี่ขอโทษนะ อย่าร้องเลย”

“ครับ” ผมพยักหน้า บีบมือพี่ทราฟที่จับมือผมเอาไว้แน่น ผมดีใจ ที่ร้องไห้ก็เพราะดีใจ ผมมองเห็นแล้ว

ได้ยินไหมทุกคน...ผมมองเห็นแล้ว

“เป็นไงบ้างลูกพ่อ” เสียงพ่อดังขึ้น ผมเลยเบนสายตาไปมอง ใบหน้าที่แก่ลงกว่าเดิมไปมากแต่ก็ยังคุ้นในความรู้สึก พ่อเข้ามากอดผมเอาไว้ ผมรับรู้ได้ถึงแรงสะอื้น...พ่อร้องไห้

“ปลอดภัยแล้วนะลูก พ่อรักเค้กนะเด็กดีของพ่อ”

“เค้กก็รักพ่อครับ”

ผมกอดกับพ่ออยู่สักพัก สายตามองไปที่พี่ทราฟที่ยืนส่งยิ้มให้ผมอยู่

“เดี๋ยวผมขอตรวจคนไข้แปบหนึ่งนะครับ” หมอเอ่ยขัดก่อนจะลงมือตรวจ

------------
------------

“พ่อขอโทษนะลูก” พ่อบอกผมหน้าเศร้า

“พ่อบอกเค้กเป็นรอบที่ล้านแล้วนะ” ผมบู้ปากบอกพ่อ

หลังจากที่หมอเช็คความเรียบร้อยว่าไม่มีอะไรผิดปกติเกี่ยวกับตาของผม ผมก็ร้องไห้ออกมาอีกรอบหนึ่ง ผมรอวันนี้มานานมาก รอด้วยความหวังอันริบหรี่ แต่วันนี้ชีวิตผมกลับกลายมามีชีวิตอีกครั้ง ผมต้องนอนโรงพยาบาลอีกสองสามวันถึงจะกลับบ้านได้ แต่ก็ต้องกลับมาเช็คผลการรักษาหลังผ่าตัดอยู่ ถ้าเช็คอีกครั้งแล้วไม่มีปัญหาอะไร ผมก็สามารถใช้ชีวิตได้ตามปกติเหมือนเดิม

“ไม่โกรธพ่อนะ”

“หายโกรธแล้วล่ะครับ”

เมื่อก่อนผมยอมรับว่าโกรธพ่อมาก อาจจะเกลียดเลยก็ได้ แต่ตอนนี้ไม่แล้ว

“คืนนี้ให้พ่อนอนเฝ้าไหม” พ่อถามผมด้วยสีหน้ามีความหวัง เพราะตั้งแต่ผมเข้ารับการรักษา พ่อได้มานอนเฝ้าผมแค่ไม่กี่ครั้งเอง

“เอ่อ...” มันพูดยากนะ แต่ก็ได้อยู่หรอก

“แหมะ ไม่ต้องทำหน้าเหี่ยวเฉาขนาดนั้นหรอกเค้ก พ่อไม่เฝ้าก็ได้ ดีเหมือนกัน นอนบนโซฟาแบบนั้นคงไม่สบายเท่าไหร่” พ่อพูดขำๆ แต่ผมมองออกว่าพ่อพูดเพื่อไม่ให้ผมคิดมาก

“ไม่เป็นหรอกพ่อ พ่อมาเฝ้าเค้กก็ได้” ผมบอก

“ไม่เอาล่ะ ไม่อยากแย่งหน้าที่ลูกเขย” ผมพูดพร้อมกับยิ้มล้อเลียนผม

“อย่ามาล้อเค้กนะพ่อ” ผมว่าพ่อน้อยๆ

ก๊อกๆ

“พี่ทราฟ” ผมเรียกพี่ทราฟเสียงใส เหลือบสายตามองพ่อก็เห็นว่าพ่อมองผมอย่างล้อเลียน เชอะ! พ่ออะไรขี้แกล้งลูก

“ไปซื้ออะไรมาเยอะแยะนั่น” พ่อผมถามพี่ทราฟที่เดินเข้ามาในห้องพร้อมถุงของกินเต็มไม้เต็มมือ

“ให้เจ้าตัวเล็กนั่นแหละครับ พ่อจะทานข้าวด้วยกันเลยไหม” พี่ทราฟถามพ่อผม

“เอาสิ”

แล้วพี่ทราฟก็ไปจัดแจงเทกับข้าวใส่จานแล้วเอามาวางไว้ที่โต๊ะกินข้าวของผมก่อนจะเอาไว้วางไว้ที่โซฟาอีกชุดหนึ่ง ผมมองพี่ทราฟหยิบจับนู่นนี่นั่นซะเพลินตา พี่ทราฟเป็นผู้ชายที่หุ่นดีมาก สูงมากๆด้วย แผ่นหลังกว้างที่ดูแข็งแรงบึกบน กล้ามที่ต้นแขนยิ่งทำให้พี่ทราฟดูดีอยากมาก หน้าก็หล่อ ผมได้คนหล่อขนาดนี้มาเป็นแฟนได้ไงเนี่ย ผมคงไม่ได้ตีหัวแล้วลากเข้าถ้ำใช่ไหม...หึหึ ^^

แต่ก็น่าอิจฉาชะมัด...ดูตัวผมสิ เรียกว่ากุ้งแห้งได้เลยนะ ผมอยากหุ่นดีแบบนั้นบ้างอ่ะ

“กินข้าวครับ กินเยอะๆนะ อร่อยทั้งนั้นเลย” พี่ทราฟขยี้หัวผมเบาๆก่อนจะเดินไปนั่งลงที่โซฟากับพ่อของผม

“อ้าว...” ทำไมปล่อยให้ผมกินคนเดียวล่ะ

ผมก้มมองจานข้าวตัวเองที ก่อนจะมองไปที่สองคนนั้นที ใจร้ายกันจริงๆ ผมมองสองคนที่กินข้าวกันอย่างเอร็ดอร่อยไม่สนใจผมเลยอ่ะ

“อ้าวลูก ทำไมไม่กินข้าวล่ะครับ อร่อยมากเลยนะ ซื้อมาจากไหนเนี่ยทราฟ” พ่อพูดกับผมแปบเดียวก็หันไปถามพี่ทราฟ ใครลูกพ่อกันแน่เนี่ย >_<

“ให้เค้กกินคนเดียวเนี่ยนะ” ผมพูดเบาๆ ก้มหน้าลงน้อยๆ เอาช้อนเขี่ยข้าวไปมา

“กินคนเดียวที่ไหน นี่พ่อก็กินด้วยนี่ไง ตาทราฟเขาก็กิน” พ่อบอกทำหน้างง

“เหอะ” ผมเอาแต่ใจเกินไปหน่อยหรือเปล่า ถ้าทำแบบนี้พี่ทราฟอาจจะรำคาญเอาก็ได้ อะไรกันที่ทำให้ผมเปลี่ยนเป็นเด็กเอาแต่ใจ

“เดี๋ยวผมไปนั่งกับน้องนะครับ” เสียงพี่ทราฟดังขึ้นทำให้ผมเลยหน้ามองพี่ทราฟที่ถือจานข้าวเดิมเข้ามาหาผม

“เฮ้อ เอาใจกันแบบนี้ เดี๋ยวน้องมันก็เคยตัวหรอก” พ่อบ่นเบาๆก่อนจะกินข้าวต่อ

“เค้กไม่เคยตัวหรอก” ผมบอกผมสีหน้าจริงจัง

“หึ เหรอคุณลูก ตามสบายๆ มีเพื่อนกินข้าวแล้วก็กินข้าวซะนะ”

“พี่ทราฟ พ่อแกล้งเค้กอ่ะ” ไม่สู้พ่อตัวเองไม่ได้ก็รีบหันไปหาตัวช่วยทันที

“หึหึ ขยับขาหน่อย พี่จะได้นั่งได้”

ผมหดมามานั่งขัดสมาธิแทน พี่ทราฟขึ้นมานั่งห้อยขาบนเตียงก่อนจะตักไข่พะโล้ให้ผม ผมส่งยิ้มให้พี่ทราฟก่อนจะลงมือกินข้าว อร่อยมากๆเลยแหละ

“เป็นไงบ้างครับ” พี่ทราฟถามผม

“อร่อยครับ”

ในเวลาเพียงไม่นานผมกับพี่ทราฟก็จัดการกับข้าวจนหมดเกลี้ยง ผมนอนอืดขยับตัวไม่ได้อยู่บนตียง ส่วนพี่ทราฟเอาจานชามออกไปให้พยาบาลข้างนอกจัดการ โรงพยาบาลนี้บริการดีมาก บริการทุกอย่างตั้งแต่สากเบือยันเรือรบ ถ้าเขาช่วยผมอาบน้ำได้เขาคงทำกันไปแล้วล่ะ ดีที่ผมยังได้อาบน้ำเองอยู่ ^^

“เค้ก พ่อกลับบ้านก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้พ่อมาหา” พ่อเดินมาหาผมก่อนจะลูบหัวผมเบาๆ ผมสังเกตุได้แล้วว่าทุกคนชอบลูบหัวผมเป็นชีวิตจิตใจ และผมเองก็ชอบด้วย มันรู้สึกดีอ่ะที่มีคนมาทำแบบนี้

“ครับ พ่อ...เค้กอยากกินองุ่นอ่ะ” ผมบอก อยู่ดีๆก็อยากกิน

“ได้ครับ เดี๋ยวพ่อซื้อมาให้นะ เป็นเด็กดีรู้ไหม”

“เค้กก็เป็นเด็กดีนะ เค้กเป็นเด็กไม่ดีเหรอ” ผมถามพ่ออย่างสงสัย ถ้าเป็นแบบนั้นผมจะเสียใจนะ

“เปล่าครับ พ่อแค่พูดเฉยๆ อย่าเอาแต่ใจกับพี่เขามานะครับรู้ไหม เดี๋ยวพี่เขาเบื่อขึ้นมาจะหาว่าพ่อไม่เตือนไม่ได้นะ หึหึ”

เหอะ! พ่อแกล้งผมอีกแล้วอ่ะ!

“เป็นอะไรครับ ทำไมทำหน้ายู่อย่างนั้นล่ะ” พี่ทราฟแซวผมเมื่อกลับมาหลังจากที่พ่อออกไปได้ไม่ถึงสิบนาที

“พ่ออ่ะ พ่อแกล้งเค้กอีกแล้ว” ผมฟ้อง แม้รู้ว่าฟ้องไปพี่ทราฟก็ทำอะไรไม่ได้ก็เถอะ แต่ผมอยากฟ้องอ่ะ สบายใจดี

“หึหึ พ่อแกล้งอะไรล่ะครับ”พี่ทราฟเดินมานั่งเบียดผมบนเตียง ผมเลยขยับที่ให้พี่ทราฟนั่งได้สบายขึ้น พี่ทราฟเอื้อมมือมาโอบเอวผมไว้แล้วก็ดึงเข้าตัวพี่ทราฟ ได้ที่ผมก็เลยลงที่ไหล่พี่ทราฟเลย

“พ่อบอกว่าถ้าเค้กเอาแต่ใจมากๆพี่ทราฟจะทิ้งเค้ก จริงหรือเปล่าครับ”

ผมแหงนหน้ามองพี่ทราฟ พี่ก้มมองผมก่อนจะก้มหน้าลงมากดจูบที่ริมฝีปากของผม ผมผงะถอยหลังนิดหนึ่งเพราะตกใจก่อนจะโอนอ่อนผ่อนตามคนตัวโต

พี่ทราฟเอามือประคองหน้าผมไว้ให้รับจูบพี่ทราฟให้ถนัดขึ้น สัมผัสลึกซื้งทำให้ผมรู้สึกหวิวๆเหมือนตัวจะลอย สติผมแทบไม่อยู่กับเนื้อกับตัวปล่อยให้พี่ทราฟกดจูบอยู่อย่างนั้น มือที่ประคองอยู่ที่หน้าผมก็ลูบแก้มผมไปด้วยเบาๆทำให้ผมเคลิ้มแล้วเคลิ้มอีก >_< ปลายลิ้นร้อนๆนั่นทำให้ผมทำตัวไม่ถูก


“อื้ออ เค้ก....” ผมร้องท้วงเสียงขาดๆหายๆ ก็พี่ทราฟอ่ะไม่ยอมปล่อยปากผมเสียที ผมจะขาดใจตายอยู่แล้วนะ

“โทษทีครับ เพลินไปหน่อย”

ปึก!

ผมทุบที่อกพี่ทราฟเบาๆ ก่อนจะกอดพี่ทราฟเอาไว้แน่น

“เดี๋ยวนี้กล้าทำร้ายร่างกายพี่เหรอ” พี่ทราฟถามผมเสียงเข้ม

“กล้า...พี่ทราฟแกล้งเค้กก่อน”

“งั้นขอแกล้งอีกรอบได้ป่ะ เดี๋ยวให้ทุบสองทีเลย” พี่ทราฟหัวเราะเบาๆในลำคอ

“ขอสิบทีได้ป่ะ” ผมแกล้งพูดเล่นกับพี่ทราฟด้วย ตอนนี้ผมเริ่มกับมาหายใจได้แบบปกติแล้ว

“ได้ แต่พี่ขอสิบทีด้วยเหมือนกัน หึหึ”

“อ๊ะ! ... ไม่เอานะ เค้กพูดเล่น” ผมร้องเสียงหลงเมื่อพี่ทราฟดันตัวผมออกแล้วก้มหน้ามาหาหน้าผมอย่างรวดเร็ว

“ฮ่าๆๆๆ แก้มแดงไปไหม เขินเหรอเรา”

“เปล่าเสียหน่อย ร้อนต่างหาก”

“แอร์ยี่สิบสี่องศาเนี่ยนะ อืม ร้อนจริงๆด้วย ^_^”

ทำไมทุกคนต้องแกล้งผมด้วยอ่ะ!

“พี่ทราฟ พี่ทราฟยังไม่ตอบคำถามเค้กเลยนะ” ผมท้วงเพราะยังไม่ได้คำตอบที่ถามไปก่อนหน้านั้น

“เค้กถามอะไรนะเมื่อกี้” พี่ทราฟถามผม

ผมและพี่ทราฟนอนลงบนเตียงโดยผมนอนหนุนแขนพี่ทราฟเอาไว้ ดีที่เตียงของโรงพยาบาลนี้ค่อนข้างกว้างเลยไม่อึดอัดเท่าไหร่นัก

“เค้กถามว่า ถ้าเค้กเอาแต่ใจแล้วพี่ทราฟจะทิ้งเค้กจริงเหรอ” ผมเลยหน้าถามพี่ทราฟ นิ้วก็เขี่ยเล่นที่อกพี่ทราฟไปด้วย

“อืม...” พี่ทราฟทำท่าคิดเสียนานจนผมต้องตีเข้าที่หน้าอกพี่ทราฟทีหนึ่งเป็นการเร่ง

“หึหึ ใจร้อนจริงๆ”

“พี่ทราฟ บอกเค้กเร็วๆสิ”

“ฮึ ไม่ทิ้งหรอกครับ พี่รอให้เค้กเอาแต่ใจมานานแล้วนะ” พี่ทราฟตอบผมยิ้มๆ

“ยังไงอ่ะ...” ไม่เห็นจะเข้าใจ

“ก็เค้กอ่ะไม่ค่อยเอาแต่ใจเท่าไหร่ พี่ชอบเด็กเอาแต่ใจรู้ไหม แต่ต้องเอาแต่ใจกับพี่คนเดียวนะ”

“พี่ทราฟโรคจิตป่ะเนี่ย” ผมมองพี่ทราฟด้วยความหวาดระแวง มีที่ไหนกันที่จะชอบคนเอาแต่ใจ

“เปล่าสักหน่อย เดี๋ยวนี้กล้าว่าพี่ด้วยเหรอเรา”

“เปล่าว่านะ แค่ถามเฉยๆ” ใช่ป่ะ ผมไม่ได้ว่าสักหน่อย เนอะๆ (จ๊ะ!^^)

“เค้กอยากทำอะไร รู้สึกยังไงก็แสดงออกมาเถอะ ไม่ต้องเก็บไว้ ใช่ก็บอกใช่ ไม่ใช่ก็บอกใช่ รู้ไหมครับ”

“ครับ”

“พี่อยากให้เราพูดกันได้ทุกเรื่อง เค้กอยากรู้อะไรเกี่ยวกับพี่ก็ถามได้ทุกอย่าง กับพี่ไม่ต้องมีความเกรงใจเลยยิ่งดีรู้ไหม”

ผมว่าพี่เขาเป็นคนที่แปลกจริงๆนั่นแหละ แต่ไม่รู้ทำไม พอฟังแล้วผมกับรู้สึกดี

“ได้เหรอ เค้กเอาแต่ใจได้เหรอ” ผมถาม

“ได้สิ ถ้ากับพี่ เท่าไหร่ก็ได้อยู่แล้ว...เพราะพี่มีวิธีรับมือ”

“>_<” โธ่...ไอ้เราก็นึกว่าจะดี ที่แท้ก็มีเบื้องหลัง

ก๊อกๆ

พี่ทราฟขยับตัวลงจากเตียงเดินไปเปิดประตูที่พี่ทราฟเป็นคนล็อก

“เสื้อผ้าชุดใหม่ค่ะ”

“ขอบคุณครับ” ผมเอ่ยขอบคุณพยาบาลที่เอาชุดใหม่มาให้ผม เธอยิ้มก่อนจะเดินออกไป

“พี่ทราฟ เปิดทีวีให้เค้กหน่อย” ผมไม่ได้ดูทีวีแบบเต็มตามานานเท่าไหร่แล้วเนี่ย คิดถึงชะมัด แค่ได้ดูทีวีผมก็ตื่นเต้นแล้ว

พี่ทราฟเดินไปเปิดทีวีพร้อมกับส่งรีโมตมาให้ผม ส่งพี่ทราฟเองเดินไปหยิบผลไม้ออกมาปอกแล้วก็ป้อนผมไปด้วย บางทีป่วยก็ดีเหมือนกันนะ ^^

“เค้ก หายแล้วจะกลับไปอยู่บ้านหรือไปอยู่บ้านพี่ครับ” คำถามของพี่ทราฟทำให้ผมนิ้งค้างก่อนจะหันไปมองพี่ทราฟ ลำคอตีบตั้นไปหมด

“พี่ทราฟ...ไม่อยากให้เค้กอยู่ด้วยเหรอ” ผมถามเสียงเบาเหมือนจะร้องไห้ออกมาอย่างไงอย่างงั้น

“เปล่าครับ พี่แค่ถามดูเฉยๆ พ่อเขาอยากให้เค้กไปอยู่ที่บ้าน แต่มันก็เป็นไปไม่ได้หรอก” พี่ทราฟขมวดคิ้วพูด

“เค้ก...อยากอยู่กับพี่ทราฟอ่ะ ให้เค้กอยู่ด้วยนะครับ”

“ด้วยความยินดีครับ”

“ขอบคุณครับ”

“^_^”

“พี่ทราฟ ทำไหมพี่ทราฟหล่อล่ะ” ผมถามอย่างสงสัย ก็มันน่าตกใจไม่น้อยนี่น่า ผมมีแฟนโครตจะหล่ออ่ะ...ปลื้มมมม ^^

“แล้วชอบไหมครับ”

“ชอบครับ” พี่ทราฟบอกให้ผมพูดอย่างที่คิดผมก็จะทำตามล่ะกัน แม้จะรู้สึกอายนิดๆก็เถอะ

“พี่ก็ชอบ เค้กน่ารักดี” พี่ทราฟบอกพลางส่งสายตากรุ่มกริ่มมาให้ผม


“เค้กอยากหล่อบ้างอ่ะ” ผมยื่นหน้าเข้าไปพิจารณาใบหน้าพี่ทราฟใกล้ๆ  ใบหน้าได้รูป คิ้วเข้มๆขับให้ดูแมนอย่างผู้ชาย ตาที่ดูคมปนหวาน จมูกก็สันเป็นคม ปากก็สวยดี หน้าก็เนียนอ่ะ ไปเข้าวุฒิศักดิ์มาป่ะเนี่ย

“ไม่ต้องเลย น่ารักแบบนี้น่ะดีแล้ว”

“โธ่...ไม่ใจเลยอ่ะ” ผมพูดอย่างเซ็งๆ หักไหล่ก่อนจะหันไปงับแอปเปิ้ลที่พี่ทราฟยื่นมาให้

“เอ่อ พี่ทราฟ เค้กถามไรหน่อยสิ ทำไมตอนที่จะเปิดผ้าอ่ะทำไมพี่ไม่บอกว่าพี่ก็อยู่ในห้องด้วย” ผมบอกแล้วก็ทำหน้างอใส่พี่ทราฟแบบเบาๆ

“อ่อ ฮะๆ พ่อเค้กนั่นแหละบอกให้พี่ทำ ถ้าพี่ไม่ทำพี่จะไม่ได้นอนเฝ้าเค้กคืนนี้ พี่ก็เลยต้องทำตามไง” พี่ทราฟเล่าไปก็ยิ้มขำไป มันไม่ตลกเลยนะเนี่ยยยยยย >_<

เซ็งเป็ด!

มีแต่คนแกล้งผม!!!

 

[RiRi]

เย้! น้องเค้กมองเห็นแล้ว โลกสว่างสดใส เอ้าทุกคน ชนแก้ว!

ฮ่าๆๆๆๆ ไม่เลี่ยนไปใช่ไหม เพื่อมีบางคนอยากกินมาม่าแทนของหว่นไร้งี้     โดนถีบ!

เอาล่ะ มาประกาศให้รู้ทั่วกันสำหรับคนที่ไม่ได้ไปกดไลค์แฟนเพจนะคะ

เรื่องนี้...มีต่อภาคสอง! (เสียงปรบมือเป็นแบรคกราวน์)

เรื่องที่สอง...เราจะหาผู้ชายให้พี่คราม! ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ 

แต่ทั้งสองเรื่องข้างบนนี้ต้องขอเวลานี้หนึ่ง เพราะตอนนี้ยุ่ง มว๊ากกกกกกกก (วิบัติเพื่อเสียง)   

สุดท้ายนี้...อ่านให้สนุกแล้วอย่าลืมรักน้องเค้กให้มากๆนะคะ...รักคนเขียนด้วยก็ดี ^^

ลิ้ง Fanpage ค่ะ >> https://www.facebook.com/RiRiWorld143
 

 

 

[Pumpkin_23]

ชอบแบบนี้^^ ไม่ชอบกินมาม่าาาา
เค้กน่ารักมากมายก่ายกอง ชอบ ชอบ

มาต่ออีกเร็วๆนะค่ะ รออยู่ๆ^^