หัวข้อ: ♥Pretty Boy II♥เจ้าชายตัวน้อยของผม

[cinpetals]

อร๊ายยยยย น้องเค้กจะหายแล้วววว
เป้นกำลังใจให้นะคะ จุ๊บๆ ><

[Kissing]

 

[RiRi]

:: 24 ::


วินาทีแต่ล่ะวินาทีช่างผ่านไปอย่างเชื่องช้า

แม้ว่าจะเป็นเวลาแค่ชั่วโมงกว่าเท่านั้น แต่ผมกลับรู้สึกว่ามันยาวนานมากขณะที่ผมนั่งอยู่ตรงนี้ นั่งอยู่หน้าห้องผ่าตัดเพื่อรอคนที่ผมรักออกมา รอเพื่อให้รู้ว่าทุกอย่างผ่านไปด้วยดีและเค้กปลอดภัยไร้กังวล

“ไม่ต้องกังวลไปหรอก การผ่าตัดต้องผ่านไปได้ด้วยดีอยู่แล้วล่ะ” พ่อของเค้กตบที่ไหล่ผม ผมหันไปยิ้มให้ท่านนิดหน่อยก่อนจะหันไปจ้องประตูห้องผ่าตัดไว้ตามเดิม ไม่อยากละสายตาไปสักวินาทีเดียว

“ผมก็หวังเช่นนั้นเหมือนกันครับ” ผมพึมพำบอกตัวเอง

ตอนนี้เหลือแค่ผมแล้วก็คุณธัชชัยพ่อของเค้กเท่านั้น พวกไอ้คราม ไอ้เจ ไอ้สองกลับไปแล้ว ผมบอกให้พวกมันกลับไปเองนั่นแหละ มารวมตัวกันอยู่ที่นี่ก็ไม่ได้ช่วยอะไร สู้กลับไปทำหน้าที่ใครหน้าที่มันให้ดีที่สุดดีกว่า แม้ไอ้สองจะทำท่าทางอิดออดตอนผมบอกให้กลับไปดูงานที่บ้าน แต่สุดท้ายไอ้เจก็ลากไอ้สองกลับไปได้สำเร็จ

ความจริงก็คือ...มันขี้เกียจเข้าไปสอนเด็กต่างหากล่ะ =_= แต่ก็ต้องขอบใจน้ำใจมันที่เป็นห่วงเค้ก

“นี่ก็เที่ยงแล้ว จะลงไปหาอะไรกินสักหน่อยไหมทราฟ” คุณธัชชัยพูดกับผมอีกครั้ง

“ไม่ครับ ตามสบายเลยครับ”

“ไงฉันออกไปหาอะไรกินก่อนล่ะกัน แล้วพอฉันกลับมาเธอค่อยไป จะได้ผลัดกันเฝ้า”

“ครับ”

คุณธัชชัยตบบ่าผมอีกสองสามทีก่อนจะเดินออกไปพร้อมกันกับลูกน้องที่ไม่รู้ว่าโผล่มาตอนไหน ช่างเถอะ ตอนนี้ผมสนใจแค่คนที่อยู่ในห้องผ่าตัดเท่านั้น ตอนนี้เค้กจะเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้ จะเจ็บหรือเปล่า ยังกลัวไหม จะมีกำลังใจหรือเปล่า

เรื่องผ่าตัดเป็นอะไรที่ค่อนข้างเสี่ยง สิ่งสำคัญที่จะทำให้ผ่านไปได้ด้วยดีนอกจากหมอที่ดีแล้ว กำลังใจของคนไข้ก็ต้องดีด้วย ซึ่งผมว่าเค้กน่าจะมีกำลังใจอย่างล้นเหลือจากทุกคนโดยเฉพาะพ่อของเค้กแล้วก็ผม แต่ติดแค่อย่างเดียวเท่านั้น เค้กเป็นเด็กขี้กลัว ที่กลัวมากๆก็เห็นจะเป็นกลัวเจ็บนี่ล่ะ

แค่นึกถึงวันที่เค้กโดนมีดบาดแล้วก็ร้องไห้งอแงเป็นเด็กๆแล้วผมก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ ไม่น่าเชื่อว่าจะมีผู้ชายที่กลัวเจ็บด้วย ในชีวิตผมนี่ไม่เคยเจอเลยนะ เค้กเนี่ยแหละคนแรกที่กลัวเจ็บเอามากๆ อยากรู้จริงๆว่าแม่เค้กเลี้ยงเค้กมาแบบไหน เพราะบางมุมที่เค้กแสดงออกมามันเหมือนเด็กผู้หญิงยังไงไม่รู้ แต่นั้นแหละคือความน่ารักของเขาที่ทำให้ผมหลงจนหัวปรักหัวปรำ

เฮ้อออออ รีบออกมาเร็วๆนะครับเค้ก...พี่รออยู่

[Krrrr Krrrr]

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดจังหวะความคิดของผม พอล้วงออกมาดูก็เห็นว่าเป็นไอ้ครามที่โทรมา

“ฮัลโหล”

[เป็นไงบ้างวะ]

“ยังไม่ออกมาเลย ไม่รู้ว่าจะต้องนานอีกเท่าไหร่”

[อย่าเครียดมึง เด็กดีอย่างเค้กพระเจ้าต้องคุ้มครองอยู่แล้ว]

“มึงเชื่อเรื่องพระเจ้าด้วยเหรอไง” ผมถามไอ้ครามด้วยน้ำเสียงกวนๆ ซึ่งก็เป็นการผ่อนคลายตัวเองด้วย ก็คนที่ไม่เคยเชื่อเรื่องพระเจ้าอย่างมันอยู่ดีๆก็มาพูดประโยคเมื่อกี้ จะไม่ให้ผมแปลกใจได้ไง

[เปล่า กูจำไอ้เจมาพูด]

“ถุย ก็ก็นึกว่าพูดเอง”

[กล้าถุยใส่กู มึงกล้ามากนะไอ้ทราฟ อยากเจ็บตัวเหรอไงมึง]

“โทษทีวะมึง กูจะไม่ทำอีกแล้ว T_T”

โธ่ คุณคิดว่ามันพูดจริงไหม...หึหึ มันพูดจริงครับ >_< เล่นอะไรเล่นได้ แต่มันไม่ชอบให้ถุยใส่มัน

[เออ ได้เรื่องยังไงมึงโทรมาบอกกูด้วย แค่นี้นะ]

“อืม ขอบใจมึง”

ผมกดวางสายไอ้ครามก่อนจะยิ้มออกมานิดๆ มีคนเป็นห่วงมากขนาดนี้ ถ้าเค้กรู้เค้กจะต้องดีใจแน่ๆ

“พี่รอเค้กอยู่ตรงนี้นะครับคนดี”

หลังจากนั้นผมก็ยังคงนั่งรออยู่อย่างเดิม แม้ว่าพ่อของเค้กจะกลับมาเข้ามาแล้วก็ตาม ผมก็ไม่ได้ออกไปหาอะไรกิน ผมอยากรออยู่แบบนี้ดีกว่า อีกอย่างผมเองก็ไม่รู้สึกอยากอาหารเลยสักนิด

“ไปพักก่อนดีกว่ามั้งทราฟ ไปหาอะไรรองท้องบ้างเถอะ” พ่อของเค้กถามผมด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เป็นไรครับ ผมจะรอน้อง”

“ตามใจ ถ้าหิวก็ไม่ต้องฝืนล่ะ ดื้อทั้งคู่เลยให้ตายสิ”

ถ้าผมไม่เห็นว่าน้องออกมาจากห้องผ่าตัดอย่างปลอดภัย ผมคงไม่วางใจที่ออกไปไหนแน่ๆ ผมรู้ตัวเองดีว่าไหวหรือไม่ไหว ผมเป็นครูสอนศิลปะป้องกันตัว อดข้าวมื้อเดียวผมไม่เป็นอะไรไปง่ายๆหรอก แต่ผมก็เข้าใจที่คุณธัชชัยเป็นห่วงผม นั่นเพราะเขาหวังดี

ครืดดดดดด

“หมอ!”

เสียงประตูเปิดออกตามด้วยร่างในชุดสีขาวเดินออกมาจากห้องผ่าตัด สีหน้าของหมอฉายแววล้า แต่ดวงตาเป็นประกายจนผมอดดีใจล่วงหน้าไม่ได้

“หมอครับ เค้กเป็นอย่างไรบ้างครับ ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีใช่ไหมครับหมอ แล้วตอนนี้น้องเป็นยังไงบ้าง หมอ...”

“ทราฟ ทราฟ...ใจเย็นๆ หมอตกใจหมดแล้วเนี่ย” คุณธัชชัยปรามผมปนขำก่อนจะหันไปคุยกับหมอแทน

“หมอครับ ลูกของผมเป็นไงบ้างครับ”

“ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีครับ สุขภาพกายสุขภาพใจของคนไข้ดีมาก รับรองได้ว่ามองเห็นแน่นอนแบบปลอดภัยร้อยเปอร์เซ็น หมอยินดีด้วยนะครับ”

“ขอบคุณมากนะครับหมอ” คุณธัชชัยเอ่ยกับคุณหมอด้วยความดีใจ

“ขอบคุณนะครับหมอ แล้วผมจะได้เจอเขาเมื่อไหร่เหรอครับ” ผมถามอย่างตื่นเต้น แอบปาดน้ำตาที่ไหลออกมาเพราะความดีใจ

“เดี๋ยวอีกสักพักจะย้ายผู้ป่วยไปที่ห้องพักครับ เดี๋ยวเชิญคุณธัชชัยไปคุยกับผมหน่อยนะครับ”

“ได้ครับ เดี๋ยวฉันมานะทราฟ”

“ครับ”

แล้วหมอกับคุณธัชชัยก็เดินจากไป ผมเดินไปที่หน้าห้องผ่าตัดที่ถึงแม้ว่าผมจะไม่เห็นเค้ก แต่ผมรู้แล้วว่าเค้าปลอดภัยดี ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีแล้ว เค้กจะมองเห็น เขาจะมีโลกที่สดใสเหมือนเมื่อก่อนเหมือนคนปกติทั่วไป น้ำตาผมไหลอย่างห้ามไม่อยู่ ไหลเพราะผมดีใจแทนเค้ก เขาต้องอดทนมากแค่ไหนกว่าจะมีวันนี้

“หมดเรื่องเลวร้ายแล้วนะคนดีของพี่”

------------
------------

“เฮ้ ไอ้คราม กูดูอยู่นะเว้ย มึงจะเปลี่ยนช่องทำไมวะ!”

“เรื่องของกู”

“ก็บอกว่าไปไม่ได้ไปไม่ได้ ทำไมพูดไม่รู้เรื่องฮะ!”

“ไอ้เจ ทะเลาะกับเมียให้เบาๆหน่อยได้ไหม กูหนวกหู”

“ไอ้คราม เอารีโมตมาคืนกูเดี๋ยวนี้”

“หุบปากมึงไปไอ้คราม นี่! ถ้าวางสายได้มีเรื่องแน่”

พลั๊ก!

“กูเจ็บนะไอ้เชี่ยคราม ถีบกูทำไมเนี่ย!”

“เงียบ!”

ความอดทนของผมหมดลงแล้วจริงๆ

“...”

“ถ้าพวกมึงจะตีกันก็ออกไปตีกันข้างนอก เค้กต้องการพักผ่อน ถ้าน้องตื่นนะกูจะกระถืบพวกมึงเรียงตัวเลย!” ผมชี้นิ้วกราดใส่พวกมันด้วยความเดือดดาน

มีอย่างที่ไหนมาตีกันในห้องคนป่วย แถมเค้กเพิ่งผ่าตัดมาได้แค่คืนเดียวเท่านั้น ร่างกายจึงต้องพักผ่อนเพื่อฟื้นฟูร่างกาย แต่ไอ้พวกนี้กลับส่งเสียงดังไม่เกรงใจคนไข้ที่นอนหลับสบายเลยสักนิด อย่างนี้มันน่าซัดสักคนละทีสองทีจริงๆ

“กูไม่ดูแล้วก็ได้เชอะ กูไม่แคร์มึงหรอกไอ้คราม” ไอ้สองยังไม่หยุดครับ”

“เรื่องของมึง ไปไกลๆตีนกูเลย เดี๋ยวไอ้ทราฟได้แดกหัวมึงหรอก”

แดกแน่ๆครับถ้ามันยังไม่เลิกพูดกันเสียงดังๆ

“เดี๋ยวกูมา” ไอ้เจพูดขึ้นมาลอยๆแล้วก็เดินออกจากห้องไป คงไปเคลียร์กับเด็กมันแหละมั้ง เห็นคุยโทรศัพท์ตั้งแต่ตอนมาถึงโรงพยาบาลแล้ว เดี๋ยวเค้กหายดีก่อนคงต้องมีซักกันบ้าง เลี้ยงเด็กแล้วปิดเงียบไม่บอกเพื่อนไอ้นี่

“ทำไมเค้กยังไม่ตื่นอีกวะ นอนไปหนึ่งวันเต็มๆแล้วมั้งเนี่ย กูลองปลุกเค้กดูดีไหม”

ป๊าบ!

“กวนเหรอมึง จะไปปลุกเค้กทำไม ปล่อยให้น้องนอนไปนั่นแหละดีแล้ว” ผมตบหัวไอ้สองหนึ่งทีด้วยความหมั่นไส้พร้อมกับบ่นออกมา อยู่ดีๆจะไปปลุกให้เค้กตื่น ไอ้นี่ท่าจะบ้า

หมอบอกผมไว้ว่าถ้าคนไข้พร้อมหรือร่างการฟื้นตัวดีแล้วเขาจะตื่นเอง ซึ่งไม่เกินสองวันแน่นอน ซึ่งผมก็ทำได้แค่เฝ้าดูอย่างเดียวเท่านั้น

“กูเจ็บนะ พวกมึงนี่เห็นหัวกูเป็นลูกวอลเล่ย์หรือไง ตบเอาๆ กูถอดให้ไปตบทั้งวันทั้งคืนเลยดีไหม ไอ้พวกเชี่ยชอบใช้ความรุนแรง” ไอ้สองด่าผมทำหน้าน่าสงสาร แต่ผมว่าหน้ามันวอนโดนอีกสักทีมากกว่า

“มึงมันไม่รู้เรื่อง กูเลยต้องตบให้ขี้เลื่อยออกจากหัวมึงบ้างเพื่อจะได้ฉลาด” ผมด่ามัน

“ก็กูอยากคุยกับเค้กนี่หว่า มึงจะนั่งรออยู่แบบนี้เนี่ยนะ มึงไม่ปลุกแล้วถ้าเค้กไม่ตื่นขึ้นมาจะทำไง”

“อีกสักทีดีไหมมึง ปากเสียนะมึง”

“ไม่เอา ไอ้คราม ช่วยกูด้วยT_T”

“สมน้ำหน้ามึง” ไอ้ครามฝลักหัวไอ้สองทีหนึ่งอย่างแรงก่อนจะหันไปสนใจการแข่งขันมวยในโทรทัศน์ต่อ

ก๊อกๆๆ

“ขออนุญาตตรวจคนไข้หน่อยนะคะ” นางพยาบาลสาวสวยเดินเข้ามาในห้องพร้อมโปรยยิ้มหวานให้พวกผม มีแค่ไอ้สองเท่านั้นแหละมั้งที่ติดกับรอยยิ้มของพยาบาลเข้า

“ตามสบายเลยครับคุณพยาบาล” แค่เห็นผู้หญิงสวยๆหน่อยก็หน้าระรื่นเลยนะไอ้สอง

ผมเดินอ้อมไปอีกฝั่งหนึ่งของเตียงยื่นมองพยาบาลตรวจเช็คความดันเค้ก ปกติแล้วญาติจะไม่ค่อยได้รับอนุญาตให้อยู่ด้วยตอนตรวจ แต่ทุกอย่างดูจะเป็นข้อยกเว้นสำหรับพวกผม เพราะไม่เคยมีใครไล่สักทีแล้วผมเองก็ไม่ค่อยอยากออกไปด้วย

“มีอะไรหรือเปล่าครับคุณพยาบาล” ผมถามเพราะไม่เห็นเธอจะลงมือตรวจเค้กสักทีเอาแต่จ้องหน้าผมอยู่ได้ พอถามเข้าเธอก็หน้าแดงก้มหน้าทำงานทันที

ผมอยากจะบอกนะว่าอย่าชอบผมเลย เพราะผมมีแฟนอยู่แล้ว ที่สำคัญก็คือคนที่เธอกำลังเช็คความดันอยู่นั่นแหละแฟนผม =_=

“ทุกอย่างเรียบร้อยดีนะครับ” ผมถามเมื่อเธอตรวจเสร็จแล้ว

“เรียบร้อยดีค่ะ คุณเป็นพี่ชายของคนไข้เหรอครับ” เธอถามผมพร้อมกับรอยยิ้มที่เหมือนตั้งใจส่งมาให้

“เปล่าครับ ผมเป็นแฟนเขา”

“O_O”

“คุณพยาบาลมีอะไรอีกไหมครับ” ผมถาม ดูจากสีหน้าอึ้งๆของเธอแล้ว ผมว่าเธอต้องการเวลาทำใจ ผมไม่ได้หลงตัวเองนะ แต่ผมแค่อ่านสายตาของเธอออกเท่านั้น บอกไปตั้งแต่ตอนนี้ดีกว่า ภายหลังจะได้ไม่เกิดปัญหา

“ไม่มีค่ะ งั้นขอตัวก่อนนะคะ” พูดจบเธอรีบเดินออกไปจากห้องทันที

“ไอ้เชี่ย เล่นซะเขาอึ้งกิมกี่ไปเลย” ไอ้สองพูด

“กูพูดความจริง แคร์ทำไมว่าเขาจะตกใจหรือไม่”

“เขาชอบมึงนะ ไม่รู้เหรอไง”

“เพราะรู้ไงกูถึงได้พูดไปแบบนั้น”

“เฉียบขาดจริงๆ กูเป็นเค้กกูคงดีใจน้ำตานองหน้า มึงคงรักน้องมากสินะ มึงใช่ไอ้ทราฟจริงป่ะวะ”

ฟังดูก็รู้ว่ามันประชดประชันผม จะว่าไม่แล้วแต่ก่อนไม่ว่าผมคบกับใครผมไม่เคยเสนอตัวหรือพูดได้เต็มปากเต็มคำว่า ‘นี่แฟนผม’ แม้แต่เฟก็เถอะ ถ้าไม่มีใครถามผมก็ไม่พูดหรอก แต่กับคนนี้ ไม่รู้ทำไมผมอยากปล่าวประกาศให้ทุกคนรู้ว่าเขาเป็นคนของผม หรืออาจจะเป็นเพราะเค้กน่ารัก และผมก็กลัวว่าคนอื่นจะมาสนใจเขา ผมเลยอยากบอกทุกคนว่านี่น่ะแฟนผม อย่ายุ่ง!

ตอนนี้ก็บ่ายกว่า ไอ้สองและไอ้ครามและไอ้เจกลับบ้านไปกันหมดแล้ว ตอนนี้ในห้องมีผมแล้วก็พ่อของเค้กที่เพิ่งมาเยี่ยมได้เกือบชั่วโมง

“จะกลับไปพักก่อนไหมทราฟ เดี๋ยวคืนนี้พ่อเฝ้าเอง”

“ไม่เป็นไรครับ คุณพ่อกลับไปพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้มีประชุมไม่ใช่เหรอครับ เดี๋ยวผมเฝ้าเค้กเอง”

“เอางั้นก็ได้ มีข้าวของเครื่องใช้ครบนะ เอาอะไรเพิ่มไหมเดี๋ยวจะให้เด็กลงไปซื้อ”

“ไม่เป็นไรครับพ่อ”

สงสัยล่ะสิว่าทำไมผมถึงเรียกพ่อของเค้กว่าพ่อ ก็เมื่อวานตอนที่เค้กย้ายมาอยู่ห้องพักฟื้นวีไอพีเรียบร้อยแล้ว ผมก็คุยกับพ่อขอเค้กนิดหน่อยถึงเรื่องการผ่าตัดแล้วก็เรื่องเค้ก ระหว่างคุยผมก็เรียกเขาว่าคุณธัชชัย ซึ่งท่านดูไม่ค่อยพอใจเลยสั่งให้ผมเรียกว่าพ่อแทน แรกๆก็กระดากปากเหมือนกัน ตอนนี้ก็ยังกระดากอยู่นะ แต่น้อยกว่าเดิมแล้ว แต่ถ้าถามว่าดีไหม ผมว่ามันก็ดีนะ เพราะมันสื่อให้รู้ว่าท่านยอมรับผมแล้วยังไงล่ะ

“พ่อถามอะไรหน่อยสิ” พ่อของเค้กเอ่ยขึ้นหลังจากที่ท่านสั่งงานลูกน้องเสร็จ

“อะไรเหรอครับ” ผมถามกลับ

“ทราฟเจอเค้กได้ยังไง แล้วเรื่องมันเป็นมายังไงถึงได้มาลงเอ่ยกันแบบนี้ เอ่อ พ่อถามได้หรือเปล่า ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะ”

บางทีท่านคงจะรู้สึกเกรงใจผมที่ต้องถามเรื่องของผมกับเค้ก เพราะยังไงผมและพ่อของเค้กก็ไม่ได้สนิทอะไรมากอยู่แล้ว ยิ่งท่านมีความผิดติดตัวเรื่องที่ไม่ได้ดูแลเค้กดีนัก ผมว่าเรื่องนี้คงเป็นเสมือนแผ่นกระจกบางๆที่ยังกั้นความสัมพันธ์ของเค้กและพ่อรวมไปถึงผมด้วย เรื่องนี้ผมว่าเวลาเท่านั้นที่จะช่วยรักษาได้

“ถามได้ครับ จริงๆแล้วมันก็ไม่ได้มีอะไรซับซ้อนนัก ผมเจอเค้กครั้งแรกตอนที่ไปซื้อของแถวๆหอเค้ก วันนั้นผมได้รู้ว่าเค้กตาบอดเลยอาสาไปส่งที่หอ หลังจากนั้นผมก็แวะเวียนไปหาบ่อยขึ้น ไม่รู้ว่าทำไม แต่ผมรู้สึกทั้งเอ็นดูแล้วก็สงสารเค้กในตอนนั้น” ผมเล่าไปยิ้มไป

พอมานึกย้อนดูถึงตอนที่เจอเค้กครั้งแรก ผมว่ามันก็ตลกดีนะ คนไม่เคยรู้จักแต่ผมก็ไปส่งเขาถึงหอ แค่นั้นไม่พอ วันต่อมายังหน้ามึนพาเขาไปเที่ยวอีกต่างหาก

“พอรู้จักได้พูดคุยกันไปเรื่อยๆ ผมถึงได้รู้ว่าเค้กเป็นเด็กที่น่ารักมาก โลกของเขาไม่มีอะไรมากมาย แต่มันก็สดใสแม้ว่าตัวเองจะมองไม่เห็น ด้วยจุดนี้ผมเลยอยากดูแลเค้กให้ดี ผมอยากเป็นคนที่ดูแลเขา ใหความรักและความสุขกับเขาเท่าที่ผมจะทำได้”

ผมมองคนตัวเล็กที่นอนอยู่บนเตียง ท่าทางจะหลับสบายมาก ถึงได้ไม่ยอมตื่นเสียที

“แล้วที่บ้านรู้เรื่องเรากับเค้กหรือยัง” พ่อเค้กถามทำให้ผมต้องหันไปมองท่าน

“ยังเลยครับ ไว้น้องหายดีแล้วผมค่อยพาไปพบพ่อและแม่ของผม” ผมตอบ ไม่ใช่ว่าผมไม่เคยคิดเรื่องนี้นะ แต่กะว่ารออะไรลงตัวกว่านี้ค่อยพาเค้กไปเจอกับครอบครัวผม

“แล้วคิดว่าพ่อแม่เราจะรับได้ไหม เรื่องที่ผู้ชายจะรักกันเองมันเป็นเรื่องยากมากนะ พ่อกลัวน้องเสียใจ” พ่อเค้กพูดสีหน้าเป็นกังวล

“ผมก็ไม่รู้ว่าพ่อแม่ผมจะรับได้ไหม แต่ของให้พ่อเชื่อใจผมได้เลยว่าผมจะไม่ทำให้น้องเสียใจแน่นอน”

“ถ้าเรามั่นใจพ่อก็สบายใจ มีอะไรก็บอกล่ะ”

“ครับ”

“เดี๋ยวพ่อกลับเลยล่ะกัน ถ้าพรุ่งนี้เค้กฟื้นก็โทรบอกพ่อด้วยล่ะกัน” พ่อของเค้กก้มดูนาฬิกาข้อมือก่อนจะลุกขึ้นยืน ผมเองก็ลุกและเดินไปส่งท่านที่หน้าประตู

“ได้ครับ”

“ดูแลตัวเองด้วยล่ะ เดี๋ยวป่วยไปอีกคน ทีนี้จะไม่มีใครดูแลเค้ก” ที่แท้ก็เป็นห่วงเค้กนี่เอง ไม่เกี่ยวกับผมเลยสักนิด -_-;

“ครับ ผมจะดูแลตัวเอง กลับดีๆนะครับ”

ผมยกมือขึ้นไว้ ท่านรับไหว้ก่อนจะเดินออกจากห้องไป ผมเดินกลับไปนั่งที่ข้างเตียงเค้กตามเดิม จ้องมองใบหน้าที่ของเค้กที่ตอนนี้มีที่ครอบตาครอบอยู่ทั้งสองข้าง ปากสีชมพูอ่อนๆเผยอออกเล็กน้อย ท่านอนแบบนี้มันน่ารักเสียใจผมต้องชะโงกหน้าไปจูบที่ริมฝีปากเค้กเบาๆก่อนจะกลับมานั่งตามเดิม

“เค้กครับ ตื่นได้แล้วนะ ไม่ตื่นเองพี่ก็ไม่กล้าปลุกหรอกนะ”

ไม่รู้ว่าเขาได้ยินที่ผมพูดไหม แต่ผมอยากจะพูดให้เขารู้ เผื่อว่าเขาจะได้ยิน

[Krrrr Krrrr]

ผมหยิบมือถือขึ้นมาดู อดแปลกใจไม่ได้ที่เห็นเฟโทรมา ผมเดินออกไปที่นอกระเบียงแล้วกดรับสาย

“ฮัลโหล”

[ฮัลโหลทราฟ เฟได้ข่าวว่าน้องเค้กผ่าตัดตาเหรอ เป็นไงบ้าง!] เฟพูดอย่างตื่นตกใจ

“อืม ใช่ รู้ได้ไงล่ะเนี่ย ว่าแต่หายหน้าหายตาไปเลยนะ”

ผมเองก็ยุ่งๆจนลืมเรื่องเฟไปเสียหมด ไม่รู้ว่าเรื่องเฟเป็นยังไงบ้าง

[สองบอกน่ะ โทษทีนะ พอดีหลบไปทำใจนานไปหน่อย เพิ่งกลับมาถึงเมื่อสักพักนี่เอง]

“งั้นเหรอ ตอนนี้โอเคหรือยังล่ะ”

[ดีขึ้นมากแล้วล่ะ เป็นห่วงหรือไง ฮ่าๆๆ] เฟพูดถามปนขำผม

“ไม่ได้หรือไงฮะ” ผมเล่นเสียงหาเรื่องเล็กน้อย

[อย่าเลย เดี๋ยวแฟนทราฟหึง]

“ขอให้หึงเถอะ ทราฟจะเอาของไปเซ่นเฟสักเก้าอย่าง” ผมโน้มตัวเอาแขนข้างหนึ่งท้าวกับระเบียงไว้ ท้องฟ้ามีเมฆเยอะทำให้ตอนบ่ายกว่าแบบนี้แดดไม่แรงนัก

[นี่ เฟไม่ใช่พระภูมิเจ้าที่นะ เอ่อ ว่าแต่ตอนนี้น้องเป็นไงบ้าง]

“การผ่าตัดผ่านไปได้ด้วยดี ตอนนี้น้องยังนอนอยู่” ผมบอกแล้วก็หันกลับไปดูเค้ก เมื่อเห็นว่าทุกอย่างปกติดีผมก็หันกลับไปมองวิวของกรุงเทพต่อ

“พรุ่งนี้เฟจะเข้าไปเยี่ยม แค่นี้ก่อนนะ แม่เรียกแล้วอ่ะ ไว้เจอกันพรุ่งนี้” เฟรีบพูดแล้วก็รีบวางสายไปเลย ผมได้แต่อึ้งยืนถือมือถือค้างเพราะพูดอะไรไม่ทัน

ผมยักไหล่เล็กน้อยก่อนจะยัดมือถือลงในกระเป๋ากางเกงยีนส์แล้วเดินกลับเข้าห้องเดินตรงเข้าไปในห้องน้ำเพื่อปลดทุกข์เสียหน่อย

เมื่อทำธุระส่วนตัวเรียบร้อยแล้วผมก็เดินไปนั่งข้างเค้กเหมือนเดิม ตามด้วยเปิดทีวีดูฆ่าเวลา

“พี่ทราฟ”

เสียงเรียกผมเบาหวิวจนแทบไม่ได้ยินดังขึ้น ผมจะคิดว่าตัวเองคิดไปเองถ้าไม่มีคนเรียกชื่อผมดังขึ้นอีกรอบ และคราวนี้เสียงเรียกก็ดังชัดมากกว่าเดิมด้วย

“พี่ทราฟ”

“เค้ก! ตื่นแล้วเหรอครับ เป็นไงบ้าง เจ็บตรงไหนหรือเปล่าบอกพี่สิ”

ผมผุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็วก่อนจะดึงมือเค้กมาจับไว้อย่างเบามือ ใจจริงผมอยากจะดึงตัวเค้กขึ้นมากอดไว้ แต่บอกสั่งห้ามไม่ให้ทำอะไรที่ทำให้ร่างกายกระเทือน

“ตื่นแล้วครับ” เค้กใช้มือข้างที่ว่างแตะบนใบหน้าตัวเองเบาๆก่อนจะเบ้หน้าเหมือนไม่ชอบใจ

“เป็นอะไรครับ เจ็บเหรอ” ผมถามอย่างห่วงใย กลัวว่าเขาจะเจ็บมากแล้วร้องไห้ ทีนี้เรื่องจะยุ่งเอา

“นิดหน่อยครับ เค้กทนได้ พี่ทราฟ เค้กหิวน้ำ”

“ได้ครับ รอแปบหนึ่งนะ”

ผมจัดการรินน้ำใส่แก้วเอาหลอดเสียบก่อนจะจับหลอดจ่อปากให้เค้กดื่มน้ำได้สะดวก เค้กดูดน้ำเกือบหมดแก้ว สงสัยจะกระหายมาก

“เป็นไงครับหลับสบายไหม” ผมถาม

“สบายครับ พี่ทราฟ เมื่อไหร่เค้กจะมองเห็นเหรอ ตอนนี้เค้กลืมตาไม่ขึ้นเลยอ่ะ” เค้กถามเสียงหน้าสงสาร อย่างว่าแหละ เค้กคงอยากเห็นมากจริงๆ

“ตอนนี้ยังไม่ต้องฝืนลืมตานะครับ เค้กต้องครอบที่ครอบตาไว้ประมาณอาทิตย์หนึ่ง ทนหน่อยนะครับ” ผมพูดปลอบแล้วก็ลูบศีรษะเค้กเบาๆไปด้วย

“หิวไหม” ผมถาม เพราะเค้กหลับไปเท่ากับไม่ได้กินข้าวไปเป็นวันๆเลย

“หิวมากครับ เค้กกินอะไรได้ไหม” เค้กถามเสียงเบาเหมือนคนไม่มีแรง

“ได้สิครับ เมื่อเช้าพี่เจทำโจ๊กมาให้ เดี๋ยวพี่ไปอุ่นมาให้กินนะ”

“ครับ”

ผมจัดการเดินไปหยิบโจ๊กในตู้เย็นเทใส่ชามก่อนจะเอาเข้าไมโครเวฟ ดีที่พ่อเค้กเลือกโรงพยาบาลที่เอกชนที่ดีที่สุด อะไรๆถึงได้สะดวกสบายแบบนี้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงค่ารักษาทั้งหมดเลย ขอบอกเลยว่ามันเป็นจำนวนเงินที่เยอะมาก!

พออุ่นโจ๊กเสร็จแล้วผมก็ยกไปวางไว้ที่โต๊ะที่มีล้อเลื่อนก่อนจะค่อยๆพยุงเค้กให้ลุกขึ้นนั่งโดยให้สะเทือนน้อยที่สุด

“เดี๋ยวพี่ป้อนนะครับ” ผมตักโจ๊กขึ้นมาเป่าก่อนจะป้อนเค้ก เค้กเองก็เป็นเด็กดี ตั้งใจกินไม่พูดไม่จาจนโจ๊กหมดชาม

“ยังไม่อิ่มเหรอ” ผมถาม

“เหมือนจะอิ่มอ่ะ” เค้กยู่หน้าเล็กน้อยก่อนจะดูดน้ำที่ผมป้อนให้

“หึหึ เดี๋ยวไว้ค่อยกินอีกทีตอนเย็นแล้วกันนะครับ”

“ครับ...พี่ทราฟ...”

“หืม ว่าไงครับ” ผมเลื่อนเก้าอี้ให้ใกล้เตียงมากขึ้น มือก็เช็ดที่เอาโจ๊กที่ติดอยู่ตรงมุมปากเค้กออก

“กอดหน่อย” เค้กพูดเบาๆแล้วก็ก้มหน้าลง

“ครับผม พี่จะกอดนะ แต่คราวหน้าอย่าก้มหน้ารู้ไหมครับ หมอสั่งห้าม” ผมลุกขึ้นแล้วก็โน้มตัวไปกอดเค้กเอาไว้เบาๆพร้อมกับกดจูบที่ขมับเค้กเน้นๆอีกที เฮ้อ ชาตินี้ผมคงรักใครไม่ได้มากเท่านี้แน่ๆ

“เค้กรักพี่ทราฟนะ อึก” เค้กเหมือนจะสะอื้นเบาๆตอนพูด

“พี่ก็รักเค้กครับ อีกแค่สองอาทิตย์เท่านั้น เค้กก็จะมองเห็นนะ อดทนอีกนิดนะคนดี”

“ครับ เค้กจะอดทน”

ผมเชื่อว่าเค้กทำได้ ก็เขาอดทนมาตั้งนานแล้วนี่หน่า ^^

=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=

และแล้วน้องเค้กก็ปลอดภัยหายห่วง วี้ววววววววววววววว   

ตอนนี้แต่งค่อนข้างยากเพราะหาข้อมูลเรื่องการตัดดวงตายากมาก

ถ้ามีข้อผิดพลาดแบบตอนที่แล้วก็ขอโทษด้วยนะคะ

ริริพยายามอย่างสุดความสามารถแล้วจริงๆ

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามและเป็นกำลังใจให้นะคะ

ติดตามข่าวสารง่ายๆ คลิกตามลิ้งค์นี่เลยค่ะ ^^ https://www.facebook.com/RiRiWorld143

มามะ! มากอดทีสิ!!!

 

 

[RiRi]

แวะมากระซิบบอกคนเขียนค่ะ

ว่าพลาดไปจุดหนึ่งค่ะ

ก่อนการผ่าตัดต้องงดน้ำ งดอาหารก่อนสิบสองชั่วโมง กินน้ำได้แค่จิบเดียว(สำหรับกินกับยานอนหลับ) ไม่งั้นพอวางยาสลบไปอาหารจะไปติดที่หลอดอาหารได้ค่ะ

ยกเว้นกรณีอุบัติเหตุนี่อาจจะผ่าตัดได้เลย แต่ถ้าเป็นการผ่าตัดที่นัดหมายล่วงหน้าอย่างกรณีของเค้กนี่งดน้ำงดอาหารแน่นอนค่ะ


เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ เขียนพล็อตเรื่องนี้ได้น่ารักมาก ยังไงก็พยายามต่อไปนะคะ

ต้องขอโทษด้วยนะคะสำหรับจุดที่ผิดพลาด
และขอบคุณมากๆเลยค่ะที่มาบอกจุดผิดพลาดให้ ใจดีแล้วก็น่ารักจัง ^^

 
 

[Pupay]

มาแล้วววว คิดถึงน้องเค้กมากๆ 
จะมองเห็นหน้าหล่อๆของพี่ทราฟละ อิอิ

  นะคะ

[indy❣zaka]

เอามาถวายพี่ทราฟล่ะสินี่  อิอิ   


อ่านไปอ่านมา  ทำไมเราอยากให้อิพี่ครามมีคู่จังเลยอ่ะ   พี่แกขี้เก๊กมากกก 

หาหนุ่มน้อยมาช่วยทำให้พี่ครามแกเก๊กหลุดหน่อยสิ คนเขียนจ๋าาา 

[TheWanFah]

เค้กสู้ๆ
คนเขียนสู้ๆ

[donutnoi]

ดีใจที่เค้กปลอดภัย รอน้องเค้กมองเห็นจ้า 

[CarToonMiZa]

กอดน้องเค้กแน่นๆ
อีกสองอาทิตย์จะได้เห็นหน้า
พี่ทราฟสุดหล่อแล้วน๊า

[Loste]

 

เย้ ๆ ๆ เค้กจะมองเห้นแล้ว

[moobarpalang]

สู้ต่อไปทาเคชิ

[goosongta]

ดีใจที่เค้กปลอดภัย
แต่ดีใจที่สุดถ้าเค้กกลับมามองเห็นเหมือนเดิม
ตอนหน้าเค้กจะได้เห็นหน้าพี่ทราฟหรือยังน๊า

[เฉาก๊วย]

ขอบคุณคนเขียนมากๆ คร้าบบบบบบบบ   

[yayee2]

ร่วมผนึกกำลังใจส่งให้น้องเค้ก อีกแป๊บเดียวก็จะได้เห็นหน้าพี่ทราฟแล้ว

[som]

รู้ป่าวครับว่าจะไปตามนิยายที่บ้านแล้วนะ(ถ้าไปถูก)  แบบว่าอยากอ่านจริงๆนะ

[LM1412]

รออยู่น้าาาาา

[ormn]

:กอด1:ดีใจจังมาต่อแล้ว


  :mc4:น้องเค้กจะมองเห็นพี่ทราฟแล้ว


รออ่านจ้า

[Giniz]

ตอนหน้าน้องเค้กก็จะมองเห็นพี่ทราฟแล้วใช่มั้ยยยยยยย 

[mellowshroom]

น้องเค้กจะมองเห็นแล้วววว ดีใจจัง

น้องเค้กต้องขี้อ้อนมากกว่าเดิมแน่เลย

กอดคนเขียนซะหน่อย 

เป็นกำลังใจให้คนเขียน สู้ๆ อ้ออออ น้องเค้กด้วยน้า

[pooinfinity]

น้องฟื้นแล้ว ทีนี้ก็รอฟื้นตัว แล้วไปหาคุณพ่อคุณแม่พี่ทราฟ

[patchylove]

  แค่นี้ชีวิตเค้กก็มีปัญหาเยอะอยู่แล้ว
ไม่อยากให้มีดราม่ากับครอบครัวทราฟอีกเลยอ่ะ

[popeye]

เค้กจะมองเห็นพี่ทราฟแล้ว ♥

[nunnuns]

อยากให้ทุกอย่างเดินไปอย่างน่ารักๆ ไม่มีอุปสรรค>~<

[mild-dy]

รอจ้า
หายไปนานนะริริ
รีบมาต่อเลย

[Pakbung Mazo]

เค้กจะมองเห็นแล้วววว ~ เค้กจะเห็นพี่ทราฟแล้วววววว ~ ^o^!
 รอตอนต่อไปค่ะ~

[sukaz]

น้องเค้กจ๊าา ตื่นมาก็อ้อน พี่ทราฟเลยน๊า 
 
 
 
 

[seaz]

จะมองเห็นแล้ว ^^

[tuek]

อยากให้เปิดผ้าปิดตาไวๆจังเลย
รออ่านตอนต่อไปนะคะ

[aishiteru.]

น้องเค้กปลอดภัยแล้ววว อีกนิดก็จะมองเห็นแล้ววว
ลุ้นๆๆๆ เค้กน่ารักอ่ะ พี่ทราฟก็รักน้องเค้กโคตรๆเลยยย ฮ่าๆๆ
หวานๆ อบอุ่นดีจัง ง่าาา แล้วพี่เจย์เค้าทะเลาะอะไรกับเด็กล่ะนั่น อิอิ
ส่วนพี่ครามก็โคตรจะดุโคตรจะโหดเลยยย เอิ้กส์ๆ น่าจะหาคู่ให้พี่ครามนะเนี่ย
รออ่านตอนต่อไปจ้าาา สู้ๆน้าคนเขียน ^^
 

[sirikanda28]

เค้กปลอดภัยก็ดีใจ
แล้ว  ขอให้อุปสรรค
น้อย ๆ หน่อยนะคะ