หัวข้อ: ริมทราย

[ask]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความที่ไม่เหมาะสมและเกิดความขัดแย้ง
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

.::.กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่ .::.

ฝากหน่อยนะคะ ภาษาอาจจะแข็งไปหน่อยนึง แต่ก็จะพยายามค่ะ

..............................................................*

ซ่า....
เสียงคลื่นกระทบโขดหินริมฝั่งทะเลแตกเป็นฟองคลื่น ต้องแสงอาทิตย์ยามอัสดงเป็นสีส้มแดงดูคล้ายมีมนต์ขลังประหลาด
ชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งมองดวงอาทิตย์ตกเพียงลำพัง สายตาจ้องไปไกลสุดขอบฟ้าราวกับรอคอยปาฏิหาริย์บางอย่าง ภาพนั้นช่างดูหงอยเหงาเสียเหลือเกิน

"มาอีกแล้วเหรอ" ใครบางคนทักเขา เขาเหลียวไปเห็นชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันซึ่งดูเหมือนจะตัวเล็กเมื่อเทียบกับเขา ผิวขาวหากเทียบกับชาวเลริมหาดละแวกนี้ ทั้งสองเห็นกันอยู่บ่อย ๆ บนชายหาดแห่งนี้ คนหนึ่งมาเพื่อนั่งมองพระอาทิตย์ตกดินซ้ำแล้วซ้ำเล่าทุก ๆ วัน อีกคนมาเพื่อทำงานพิเศษโดยการเก็บขยะตามชายหาดไปขาย

"สวัสดี" เขาทักตอบ ไม่มีรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้า ดูเหมือนเขากำลังจมดิ่งอยู่ในห้วงอะไรบางอย่างที่มืดดำและสิ้นหวังเหลือเกิน

"นายมาทุกวันเลยนะ ฉันมาเก็บขยะก็เห็นแต่นาย ฉันชื่อเชนนะ" ผู้เข้ามาทักแนะนำตัวก่อนตามมารยาท "นายล่ะ"

"อย่ามายุ่งกับฉันเลย" คนถูกถามพูดอย่างเย็นชา เขาลุกขึ้นอย่างมึนตึงแล้วเดินลงส้นจากไป

...อะไรกันวะ ก็แค่ทักทายดี ๆ ...เชนคิดอย่างงง ๆ

...............................................*

เชนมาเก็บขยะที่หาดทรายแห่งเดิมอีกหลายครั้งนับตั้งแต่วันที่ทักทายกัน ทุกครั้งที่เห็นหมอนั่นมองมาเขาก็จะพยักหน้าและยิ้มให้แต่อีกคนดันทำเป็นไม่เห็นซะนี่...

ถึงอีกฝ่ายจะทำหยิ่งและปั้นปึ่งใส่สุดฤทธิ์เชนก็ไม่ได้สนใจ เพราะเขาต้องทำงานของเขาที่นั่นทุกวัน คงจะเลี่ยงไม่ได้ที่จะเจอหน้ากันทุกวัน เว้นเสียแต่ว่าชายหนุ่มผู้ทุกข์ระทมนั้นจะเลิกมาดูพระอาทิตย์ตกทุก ๆ วัน ซึ่งก็ไม่มีแววว่าเขาจะเลิกง่าย ๆ

...ยึดติดกับอดีตจริง ๆ เลยนะ... ชายหนุ่มเก็บขวดแก้วกับถุงพลาสติกใส่ถุงเก็บขยะสีดำใบใหญ่ของเขา ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงกรีดร้องดังมาจากชายป่าอีกด้าน เชนหยุด เงี่ยหูฟังอย่างไม่แน่ใจ

เสียงกรีดร้องดังขึ้นอีกครั้ง ร้องขอความช่วยเหลือ! เสียงผู้หญิง เชนหันไปมองชายหนุ่มปริศนาอีกคน อีกฝ่ายมองตอบ พยักหน้าน้อย ๆ เป็นเชิงให้สัญญาณ แล้วทั้งคู่ก็วิ่งไปทางต้นเสียงอย่างเร่งรีบ...

"ทางไหน" ฝ่ายนั้นถาม เมื่อวิ่งมาจนถึงชายป่าต้นเสียง เชนส่ายหน้า ไม่มีร่องรอยอะไรพอจะเป็นเบาะแสให้พวกเขาตามไปเลย เสียงของผู้หญิงคนนั้นก็ดูเหมือนจะเงียบหายไป  "งั้นนายรอดักอยู่ที่นี่ ฉันจะไปดูในป่า"

"อันตราย" เชนท้วง "เข้าไปด้วยกันดีกว่า"

ชายหนุ่มมองอย่างชั่งใจ "ฉันจะต้อนพวกมันออกมา นายรอดักอยู่ที่นี่แหล่ะ โทรแจ้งตำรวจด้วย"

พูดจบก็วิ่งหายเข้าไปในป่าชายเลนนั้น ไม่ได้รอให้เชนท้วงรอบสอง

เชนโทรแจ้งตำรวจแล้วรออย่างกระวนกระวาย เขาไม่ใช่คนที่ตัดสินใจอะไรได้ดี ถ้าเขาเข้าไปอาจจะคลาดกับคนร้ายที่ชายหนุ่มปริศนาบอกว่าจะต้อนออกมา แต่ถ้าไม่เข้าไปฝ่ายนั้นอาจถูกทำร้ายถึงชีวิต คนร้ายมีกี่คนก็ไม่รู้...อันตราย...

และแล้วกองตำรวจก็มาถึง เชนนำทางเหล่าตำรวจเข้าไปตามทางที่เขาคิดว่าชายหนุ่มคนนั้นจะวิ่งไป แล้วก็พบคนร้ายที่ปลายทาง พวกนั้นมีทั้งหมดสามคน  สองคนกำลังรุมซ้อมบุรุษปริศนาอย่างไร้ทางสู้ ห่างออกไปไม่ไกลหญิงสาวคนหนึ่งนอนสิ้นสติอยู่ ปากถูกผ้าสกปรกผืนหนึ่งอุดไว้ ที่มือก็ถูกผูกไว้อย่างแน่นหนา คนร้ายอีกคนกำลังลวนลามและถอดเสื้อผ้าหญิงสาว เชนวิ่งเข้าไปแยกคนร้ายออกจากผู้หญิง แล้วออกหมัดใส่หน้าฝ่ายนั้น

เมื่อคนร้ายเห็นตำรวจก็แตกกระเจิง คนที่กำลังตะลุมบอนกับเชนก็ลุกขึ้นวิ่งหนี ทว่าทั้งสามไม่อาจต้านกำลังตำรวจได้เพราะกองกำลังตำรวจล้อมป่าชายเลนไว้รอบด้านแล้ว เชนรีบเข้าไปช่วยหญิงสาวและดูอาการให้ชายหนุ่มคนนั้น พลางโทรเรียกรถพยาบาล

 "นายเป็นอะไรมากหรือเปล่า" เชนถาม

ชายหนุ่มส่ายหน้า ใบหน้าของเขาช้ำไปทั่ว ปากแตก มีแผลเลือดไหลออกทางบริเวณขมับด้านขวา เชนยื่นมือให้จับหวังช่วยพยุง

"ไม่ต้อง ขอบใจ" ชายหนุ่มว่า ดูเหมือนจะแข็งใจเต็มที่เพื่อไม่แสดงความเจ็บปวด แล้วเขาก็พยายามลุกขึ้นเอง แต่ขาขวาเขาเจ็บ มีเลือดไหลและดูเหมือนจะรับน้ำหนักไม่ได้ อีกทั้งยังดูคล้ายจะมีกระดูกบางชิ้นหัก เขาครางอย่างเจ็บปวดแล้วล้มลง

"ขานายเจ็บขนาดนี้เนี่ยเหรอไม่เป็นไร" เชนรีบเข้าพยุง แต่กลับถูกสะบัดออก

"ไป...ไปช่วยผู้หญิงคนนั้นก่อน"

..........................................*

[abcd]

   เรื่องใหม่อีกแย้ววววว






ปล. ได้เจาะไข่ๆๆๆ อิอิ 

[Ex'ecuzě]

มาดันห้ายน้องฟ้าๆ

เปนกะลังจัยนะนะค้าบป๋ม สู้ๆ 

[Givesza]

จุฟๆครับน้องฟ้า อิอิ


ตามมาจิ้มตูดเจ้าวี  เอิ๊กๆๆ ตายซะ




จิ้วๆๆ ไปหละ  เป็นกำลังใจให้นะคร๊าบบบ

ปล.  ตาเชนอีกแล้วววว  โอววววว ไมต้องมาเจออีกด้วยหว๋าเนี้ยยย

[ALeX]

น้องฟ้าครับ ภาษาใช้ได้เลย สนุกดีนะ รีบมาต่อนะ เรื่องนี้ผมว่าน่าจะสนุกแน่ๆ

[keivet001]

น้องฟ้าครับ ภาษาใช้ได้เลย สนุกดีนะ รีบมาต่อนะ เรื่องนี้ผมว่าน่าจะสนุกแน่ๆ

เห็นด้วยอย่างแรงครับ แต่ที่ไม่เห็นด้วยก็คือ เรื่องนี่ไม่น่าสนุกหลอกครับ เรื่องนี่สนุกมากเลยละจะบอกห้ายยย

[★L'Hôpital]

แหะๆ สนุกดีนะครับ  มาเป็นกำลังใจให้คร้าบ:m4:
มานั่งลุ้นตาเชนกันดีกว่า

[ask]

ขอบคุณทุกคนมากนะคะ ไม่คิดว่าจะมีคนตอบมากขนาดนี้ 

...............................................*

เชนมาเยี่ยมชายผู้เสียสละทุกวันที่โรงพยาบาลประจำจังหวัด เขาแปลกใจที่ไม่มีใครมาเยี่ยมฝ่ายนั้นเลยนับเป็นสัปดาห์หลังเกิดเรื่อง

"นายเรียกฉันว่าไผ่ก็ได้" ชายหนุ่มบอกเชน เมื่อไผ่เข้าห้องพักผู้ป่วยรวม เขาต้องอยู่บำบัดที่โรงพยาบาลเพราะผลการตรวจออกมาว่ากระดูกขาที่แข้งของเขาหักอย่างน่าเป็นห่วง และไม่สามารถใช้รับน้ำหนักได้อีกหลายอาทิตย์

เชนทำเสียงรับรู้ "เผื่อนายจะลืม ฉันชื่อเชน"

ไผ่พยักหน้า "ผู้หญิงคนนั้นเป็นไงบ้าง"

"รถพยาบาลรับเธอมา ตำรวจจะรอตัวเธอเพื่อให้เป็นฝ่ายผู้เสียหาย" เชนตอบ "บางทีเราอาจต้องไปเป็นพยานด้วย แต่ฉันว่านายก็เป็นผู้เสียหายพอ ๆ กับเธอนะ"

'ผู้เสียหาย' เพียงแค่ยักไหล่เหมือนไม่แคร์ "มันเป็นสิ่งที่ควรจะทำ ฉันไม่เห็นว่าจะเสียหายตรงไหน"

"นายควรได้รับค่าทำขวัญ" เชนบอก

"ขอโทษนะคะ" ผู้หญิงหน้าตาน่ามองเดินเข้ามาทักทั้งคู่ ไผ่จำได้ทันทีว่าเธอคือหญิงสาวผู้เคราะห์ร้ายคนนั้นนั่นเอง เธอแต่งตัวด้วยชุดลำลองที่เรียบร้อยและดูดีมีระดับสีเทา เมื่อสังเกตเห็นเชนเธอก็อุทานทันที "คุณ...อยู่พอดีเลย คุณจำฉันได้ไหมคะ" เชนกับไผ่พยักหน้าพร้อมกัน หญิงสาวยิ้มแล้วยื่นนามบัตรสีไข่ให้

ชายหนุ่มทั้งสองตกใจเมื่อเห็นในนามบัตรว่าเธอชื่อ "แพรวา   แง่นคร"  นามสกุลแง่นครนั้นไม่มีใครในชุมชนแถบนี้ไม่รู้จัก เพราะเป็นนามสกุลของเศรษฐีที่มาสร้างรีสอร์ทหาความสงบที่ริมทะเลอันสวยงามแห่งนี้

แพรวาแนะนำตัว และเป็นดังคาด เธอคือลูกสาวคนสุดท้องของเศรษฐีคนนั้น

"ฉันอยากจะตอบแทนค่ะ" เธอชี้แจง "พวกคุณช่วยชีวิตฉันไว้..."

ไผ่ส่ายหน้าทันที "ไม่จำเป็นครับ"

"พวกเราก็แค่ไม่อยากให้ชายหาดแห่งนั้นแปดเปื้อน" เชนเห็นด้วยกับไผ่ แพรวาเม้มปากราวกับพวกเขากำลังขัดใจเธอ หญิงสาวพยักหน้าเบา ๆ แล้วหันหลังเดินออกไปเงียบ ๆ

ทั้งสองคาดว่าเธอน่าจะกลับไปและถอดใจเรื่องตอบแทน แต่พวกเขาคิดผิด แพรวากลับไปบอกพวกพยาบาลว่าให้เตรียมห้องพัก VIP ชั้นหนึ่งของโรงพยาบาลให้ไผ่ และจัดหาแพทย์รวมทั้งนักบำบัดฝีมือดีที่สุดในจังหวัดมารักษา

ชายหนุ่มทั้งสองทำได้เพียงนั่งรับความช่วยเหลือทางด้านการเงินและทรัพย์สินจากแพรวาอย่างเลี่ยงไม่ได้

............................................................*

ไผ่ยังต้องนอนโรงพยาบาลอีกหลายคืน บางคืนเชนก็มานอนเป็นเพื่อน เขาไม่กล้าถามเรื่องในอดีตของไผ่เพราะเขาคงมีนิสัยเหมือนไม่ชอบให้ใครมาก้าวก่ายเรื่องในอดีต แต่เชนก็อดเป็นห่วงไม่ได้  ไผ่คงเจอเรื่องราวเลวร้ายมามากมาย สิ่งเหล่านั้นทำให้ชายหนุ่มมีแววตาที่ส่อแววเศร้าโศกหงอยเหงาอยู่ตลอดเวลา

เชนกำลังนั่งปอกแอปเปิ้ล(ซึ่งแพรวาบอกให้พยาบาลนำตะกร้าใส่ผลไม้น่ากินมาวางไว้ในห้อง)ใส่จานให้คนป่วย เมื่อไผ่เอ่ยปากพูดกับเขา

"บ้านนายไม่ห่วงหรือไง...มาอยู่เฝ้าไข้คนแปลกหน้าอย่างฉันเนี่ย" ใบหน้านิ่งเฉยนั้นไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ เชนไม่รู้ว่าไผ่กำลังคิดอะไร ไผ่ไม่มองหน้าเขาด้วยซ้ำเวลาเอ่ยปากพูด

"ห่วงทำไม ฉันโตแล้วนะ"

"เตี้ย ๆ อย่างนายเนี่ยนะ" ไผ่ถามอย่างตะลึง "อายุเท่าไหร่"

"25" เชนที่ก้มหน้าก้มตาปอกแอปเปิ้ลต่อตอบเสียงแข็ง  "เรียบจบแล้วด้วย"

"โกรธเหรอ" ไผ่ถามเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมมองเขา

"เออ" น้ำเสียงนั้นตอบสะบัด ๆ แต่ก็ตอบตรง ๆ ชายหนุ่มบนเตียงรู้สึกถูกใจ เขาชอบนิสัยตรงไปตรงมาเสียจริง ๆ ไผ่อมยิ้มแล้วหยิบแอปเปิ้ลมาชิ้นหนึ่ง

"ขอบใจนะ"

"ขอบใจอะไร" เสียงเชนฟังดูอ่อนลง เขากำลังแปลกใจที่เห็นรอยยิ้มของ'ชายผู้ระทมทุกข์'ที่เขาเห็นเสมอเป็นครั้งแรก

"ขอบใจที่นายมานอนเฝ้าฉันบ่อย ๆ" ไผ่กัดแอปเปิ้ล "ขอบใจที่ปอกแอปเปิ้ลให้ ขอบใจที่ช่วยโทรเรียกตำรวจ แล้วก็ขอบใจที่ช่วยพยุ่งฉันขึ้นเปลพยาบาล"

เชนคลายความโกรธ เขายักไหล่ ทำทีเลียนแบบอีกฝ่ายเมื่อหลายวันก่อน "มันเป็นสิ่งที่ควรจะทำ ฉันไม่เห็นว่าจะเสียหายตรงไหน"

บางทีไผ่อาจไม่ได้หยิ่งและแข็งกระด้างอย่างที่เขาชอบแสดงออกก็ได้...

...............................................................................*

[น้ำค้าง]

เรื่องนี้สนุกน่าติดตาม

 ไผ่เป็นปริศนาที่น่าสนใจ น่าค้นคว้า

 

[THIP]

หุหุ มารออ่านต่อน้า 

[fannan]

จารออ่านตอนต่อไปค้าบ

[Ex'ecuzě]

มาดันน้องฟ้า ๆ ^^

สู้ๆค้าบป๋ม 

[ask]

ขอบคุณทุก ๆ คนนะคะ

เรื่องนี้สนุกน่าติดตาม

 ไผ่เป็นปริศนาที่น่าสนใจ น่าค้นคว้า

 

ไม่เคยแต่งคาร์แรคเตอร์แบบไผ่มาก่อนเลย แต่งย๊ากยาก แต่จะพยายามอ่ะค่ะ (ความจริงตัวละครเรื่องนี้ก็ลึกลับทุกตัวน้า)

หุหุ มารออ่านต่อน้า 

ขอบคุณที่มารอจ้า มาต่อแล้วนะ

จารออ่านตอนต่อไปค้าบ

ตอนต่อไปมาแล้วจ้ะ

มาดันน้องฟ้า ๆ ^^

สู้ๆค้าบป๋ม 

ขอรีคอมเม้นต์แบบพี่วีนะคะ ขอบคุณที่มาดันค่า

[Just let it be]

เนื้อเรื่องน่าติดตามมาดเยย

เปนกำลังใจให้คร้าบบบ

 

สุขสันต์วันปีใหม่

[ask]

ขอโทษค่ะ ผิดพลาดทางเทคนิคนิดหน่อยก็เลยมาตอบช้า

เนื้อเรื่องน่าติดตามมาดเยย

เปนกำลังใจให้คร้าบบบ

 

สุขสันต์วันปีใหม่

ขอบคุณค่ะ สุขสันต์วันปีใหม่นะคะ

..............................................................

...............................................................................*

นอกจากเชนแล้ว คนที่มักมาเยี่ยมเยียนไผ่ที่โรงพยาบาลบ่อย ๆ ก็คือแพรวา

แพรวามักมาอยู่เฝ้า ดูการตรวจการรักษาของแพทย์ราวกับมาตรวจให้แน่ใจว่าเขาดูแล"วีรบุรุษ"ของเธอดีที่สุดจริง ๆ

"คุณแพรวาครับ.." ไผ่เรียกเธอในวันหนึ่ง

"เรียกว่าแพรเฉย ๆ เถอะค่ะ" หญิงสาวบอก

"คุณไม่ต้องช่วยผมขนาดนี้ก็ได้นะครับ ผมรู้สึกว่ามันแปลก ๆ"

แพรหัวเราะราวกับมันเป็นมุขตลกไร้สาระที่ไผ่ปล่อยมาให้เธอขำเล่น ๆ

"พวกคุณทำงานที่ไหนกันเหรอคะ" เธอเอ่ยปากถามเมื่อหยุดหัวเราะ

"ผมเป็นสถาปนิกครับ" เชนตอบ "รับงานออกแบบบ้านอาศัยทั่วไป..."

แพรวาพยักหน้าแล้วหันมาส่งสายตาเป็นคำถามไปยังชายหนุ่มอีกคน

ไผ่เงียบอยู่พักหนึ่ง อึกอักราวไม่อยากตอบ "ผมไม่มีงานทำครับ"

เชนงุนงง การแต่งตัวของไผ่นั้นไม่ใช่ทีท่าของคนที่จะว่างงานเลย ท่าทีของเขาก็ไม่ใช่คนที่จะว่างอยู่ได้ตลอดวัน เขาไม่กลัวอดตายหรือไง...ไม่ทำงานเลยรึ...

"คุณรับงานในบริษัทของคุณพ่อได้นะคะ" แพรรีบบอก แล้วตัดบททันทีเมื่อไผ่อ้าปากจะปฏิเสธ "ไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะ คุณพ่อเต็มใจอยู่แล้ว งานที่ว่างในบริษัทมีเยอะแยะ"

ชายหนุ่มผู้โชคดีส่ายหน้า "ผมเกรงใจครับ แล้วสุขภาพของผมคงไม่เอื้ออำนวยต่อการทำงานเป็นพนักงานบริษัทแน่ ๆ"

"คุณไม่สบายเหรอคะ" น้ำเสียงของแพรตกใจมาก "คุณเป็นโรคอะไรคะ ถ้าช่วยได้ฉันยินดีส่งเสียรักษาคุณนะคะ คุณจะต้องหาย"

ไผ่ส่ายหน้าอีกครั้ง เขาไม่ยอมตอบว่าเขาเป็นโรคอะไรแม้หญิงสาวจะพยายามเค้นคำตอบเท่าใดก็ตาม สุดท้ายแพรวาก็ออกจากห้องไปหาคำตอบด้วยตัวเธอเอง

เมื่อสิ้นเสียงฝีเท้าของหญิงสาว เชนก็เข้ามานั่งข้างเตียงผู้ป่วยแทนที่แพร แล้วเลียบเคียงถามหลังจากนั่งจ้องหน้าไผ่อยู่นาน

"นายเป็นโรคอะไรเหรอ" เชนเอ่ยขึ้นมา แต่ไผ่แกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน

"อย่าเก็บเลยน่า ฉันไม่เห็นว่านายจะป่วยตรงไหนเลย"

ไผ่ไม่สนใจ จ้องไปที่ผนังห้องข้างหน้า ทำราวกับชายหนุ่มอีกคนไม่ได้อยู่ที่นั่น

"นี่..บอกฉันเถอะนะ" เชนอดใจหายไม่ได้พอคิดว่า ชายหนุ่มที่นั่งอยู่เป็นเพื่อนเขาที่ริมหาดทุกวันอาจจากไปในเร็ววันนี้

"ทำไมฉันต้องบอกด้วย นายมีเหตุผลอะไร" ไผ่ยังไม่มองหน้าเชน

...หยิ่งชะมัด...เชนคิด แต่ก็ยังรู้สึกเป็นห่วง

"ฉันไม่อยากให้นายตายนี่นา" เขาตอบ "รู้มั๊ย...นายเป็นคนเดียวที่นั่งเป็นเพื่อนฉันเสมอเวลาฉันเก็บขยะอยู่ที่หาดนั่น ตอนเย็น ๆ บรรยากาศดีก็จริง แต่มันเงียบสงัดวังเวงจะตาย"

"ฉันไม่ได้นั่งเป็นเพื่อนนายซักหน่อย" ไผ่บอก

"ทำไมต้องปิดกั้นฉันด้วยเนี่ย" ชายหนุ่มอีกคนรู้สึกแย่ ทำไมไผ่ถึงมนุษยสัมพันธ์แย่อย่างนี้นะ เขาไม่คิดจะคบค้าสมาคมกับใครเลยใช่ไหมนี่ ขนาดแพรวา หญิงสาวสวยงามบริสุทธิ์น่ารัก ยังไม่อาจทำให้ไผ่หวั่นไหวได้แม้แต่น้อย

"ถ้านายตาย ฉันก็คงรู้สึกเหงา บอกให้ฉันรู้ก็ยังดีว่านายจะตายวันไหน ฉันจะได้ทำใจถูก"

"นายพูดยังกะแช่งให้ฉันตายแน่ะ" ไผ่ว่าด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แต่ความจริงเขาแอบขำในใจลึก ๆ

"ฉันเปล่าซักหน่อย ก็ฉันไม่รู้นี่นา นายพูดเหมือนนายจะอยู่บนโลกนี้ได้อีกไม่นาน" เชนทำหน้าเครียดจริงจังราวกับไผ่จะตายลงพรุ่งนี้

...ฉันพูดเมื่อไหร่กัน...คน'จะอยู่บนโลกนี้อีกไม่นาน'คิดอย่างขำ ๆ แต่หน้าตายเหมือนเดิม ...แกล้งเล่นซะหน่อยดีมั๊ยเนี่ย...

"นั่นสินะ" ไผ่แสร้งทำหน้าเศร้า ซึ่งมันทำให้เชนเชื่อได้สนิทเพราะเขาเห็นว่าชายหนุ่มเป็นคนที่มีแววตาเศร้าสร้อยเสมออยู่แล้ว "เวลาที่เหลือในชีวิตฉันมันก็น้อยลงทุกที..."

"นาย...นายไม่ต้องเสียใจนะ" เชนบอกอย่างรวดเร็ว "ฉันยังจะอยู่เป็นเพื่อนนาย ถึงชีวิตนายจะไม่เหลือใคร แต่เราเป็นเพื่อนกันได้ใช่ไหม นายไม่เห็นฉันเป็นเพื่อนแต่นายก็เป็นเพื่อนของฉันนะ อย่างน้อยก็เป็นเพื่อนที่นั่งดูฉันเก็บขยะ"

หัวข้อสนทนานั้นทำให้จิตใจของไผ่หดหู่ลงจริง ๆ เขารีบเปลี่ยนเรื่อง "แล้วนายไปเก็บขยะที่นั่นทุกวันทำไมกัน"

ชะงักกึก...เชนไม่ได้ตอบตรง ๆ "เหตุผลส่วนตัวน่ะ"

"ฉันไม่มีสิทธิ์รู้เหรอ" ไผ่ถาม รู้สึกสงสัยขึ้นมาจริง ๆ "เวลาที่เหลือของฉัน..ให้ฉันได้ช่วยอะไรนายบ้างเถอะ"

ความจริงแล้วไผ่ก็แค่อยากรู้...แต่เชนดูเหมือนจะไม่อยากตอบจริง ๆ เขารีบลุกหนีออกไปนอกห้อง ทิ้งไผ่ให้นั่งเก็บความสงสัยไว้ในใจเพียงลำพัง

.......................................................*

[T-Jang]

น่าติดตามคับเขียนเก่งจังเลย 

[THIP]

หุหุ ลึกลับพอๆกันเลยทั้งสองคน     

[น้ำค้าง]

สำนวนภาษาเขียนได้ลื่นไหลดีค่ะ  มีอารมณ์ขันด้วย

เนื้อเรื่องก็น่าสนใจจริงๆ เริ่มมีเรื่องลึกลับชวนค้นหา

สนุกดีค่ะ มาต่อเร็วๆ นะ

[ALeX]

รีบมาต่อนะ ผมรออ่านอยู่ ชอบอ่านเรื่องที่ผู้ชายมีบุคลิกแสนเย็นชา บาดใจเเบบนี้แหละ โดน!!!

[★L'Hôpital]

มาติดตามรอคร้าบบบ
บุคลิกของทั้งสองคนทั้งลึกลับและชวนติดตามมากๆครับ 
ว่าทำไมนายเชนต้องไปเก็บขยะทุกวัน หรือนายไผ่เป็นโรคอะไร 
มีเซนส์ว่าเรื่องนี้ต้องเศร้าแน่เลยยย
ปล. สุขสันต์วันปีใหม่นะครับ

[@BUA@]

ดูลึกลับกันทั้งคู่เลยแฮะ

เขียนเก่งดีนะคะเนี่ย

 

[M@nfaNG]

น้องฟ้าพี่ตามมาอ่านด้วยคนนะค่ะ
เขียนเก่งจริงๆตัวแค่เนี้ย

[ask]

T-Jang : ขอบคุณค่ะ ขอให้มันน่าติดตามไปตลอดเถ๊อะ สาธุ - -

THIP : เดี๋ยวก็เฉลยแล้วล่ะค่ะ ลึกลับแป๊บเดียว

น้ำค้าง : ขอบคุณค่ะ มาต่อแล้วน๊า

ALeX : ไม่ค่อยถนัดแต่งแบบเย็นชาเท่าไหร่อ่ะค่ะ เดี๋ยวอีกหน่อยก็เย็นชาแตก กลายเป็นคนพูดมากเหมือนคนเขียน กลัวอยู่เนี่ย - -"

gunkrub : สุขสันต์วันปีใหม่ค่ะ
ตามหาคำตอบเอาในเรื่องนะคะ

@BUA@ :  ขอบคุณนะคะ ตอนแรกไม่ได้คิดจะให้มันลึกลับขนาดนี้หรอกค่ะ ไป ๆ มา ๆ มันลึกลับเอง

Manfang : พี่ฟางมาอ่านเรื่องหนูเหรอคะ ฟ้าดีใจ๊ดีใจ  ^^

[ask]

คนเขียนเริ่มหมดมุขแล้วค่ะ ช่วงนี้มุขอาจจะซ้ำซากจำเจไปนิดนึง (เริ่มเรื่องก็หมดมุขซะแล้วอ่ะ)

.......................................................*

เชนหายหน้าหายตาไปหลายวัน เชนมักมาเยี่ยมไผ่อาทิตย์ละประมาณสองครั้ง แต่ครั้งนี้เขาหายหน้าไปเป็นอาทิตย์

แพรวาเปิดประตูเข้ามาในบ่ายแก่ ๆ วันหนึ่ง เธอมาเยี่ยมบ่อยกว่าเชนเสียอีก (หลายครั้งมาเพื่ออ้อนวอนถามถึงโรคที่ไผ่เป็น) แต่ไผ่กลับไม่ดีใจที่ได้เจอเธอเท่ากับชายหนุ่มอีกคน

"สวัสดีค่ะ ไผ่" แพรวาทักตามปกติ เธอนำตะกร้าผลไม้มาให้ตามเดิม "เชนล่ะคะ ช่วงนี้เขาไม่มาเลยนะคะ"

ไผ่เสไปมองทางอื่นแทนคำตอบ แพรวาซึ่งเริ่มจะเข้าใจนิสัยใจคอของชายหนุ่มยิ้มอย่างอ่อนใจ

"พวกคุณมีปัญหาอะไรกันเหรอคะ" หญิงสาวถาม เธอนำจาน มีด และสาลี่มานั่งปอกให้ไผ่อย่างเคย

"เปล่า" ไผ่ตอบเรียบ ๆ

"ฉันช่วยอะไรคุณได้ไหมคะ" แพรถาม ก้มหน้าก้มตาปอกผลไม้ต่อ

"ไม่จำเป็นครับ คุณช่วยผมมามากพอแล้ว" ไผ่ตอบ แต่เขาก็อดยอมรับไม่ได้ว่าเขาคิดถึงเชน คนแปลกหน้าที่มักจะมาเยี่ยมเยียนเขาเสมอ เกิดอะไรขึ้นกับเชนกันนะ

แพรวาไม่ได้เอ่ยอะไรขึ้นมาอีก แต่เมื่อเธอปอกผลไม้เสร็จ เธอก็วางจานไว้ข้างเตียง หยิบกระเป๋าถือ แล้วหันมาหาชายหนุ่มผู้บาดเจ็บที่นอนอยู่บนเตียง

"ฉันคิดว่าขาของคุณใกล้จะหายแล้วนะคะ" หญิงสาวเอ่ย "คุณกำลังจะได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว ดีใจรึเปล่าคะ"

ไผ่ยักไหล่

แพรวาส่ายหน้า ยิ้มน้อย ๆ แล้วออกจากห้องไป

เมื่อสิ้นเสียงฝีเท้าของหญิงสาว ไผ่ก็ถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง

...ใกล้จะได้ออกจากโรงพยาบาลแล้วสินะ...เขาคิด...ถ้าเชนมาเยี่ยมอีกก็คงดี

ชายหนุ่มทอดสายตาออกไปยังวิวของชายหาดเบื้องนอก แสงสีทองทอผ่านหน้าต่างมาขับให้สีในห้องเป็นสีน้ำตาลแดง ไผ่รู้สึกเหงาใจอย่างประหลาด เมื่อก่อนตอนที่เขาไม่ได้นอนอยู่ที่นี่ เขาคงกำลังนั่งดูพระอาทิตย์ตกอยู่ข้างล่างนั่น ตรงชายหาดที่เขาจะเห็นเชนมาเก็บขยะไปทุกวัน

ไผ่ไม่ควรไปก้าวก่ายชีวิตส่วนตัวของเชน เขารู้ดี แต่เขาก็ไม่เคยคิดว่าเชนจะโกรธเขาขนาดหายหน้าไปหลายต่อหลายวัน จนไผ่รู้สึกขาดหายอะไรไป จนเขารู้ตัวแล้วว่าเขาคงจะ...ชอบเชนเข้าจริง ๆเสียแล้ว

ไผ่สับสน เขาไม่รู้ว่าความรู้สึกปั่นป่วนนี้คืออะไร เขาเข้าใจมาตลอดว่าความ"ชอบ"ของเขานั้นมีระดับเพียงแค่เพื่อน ใช่สิ...จะเกินเลยกว่านั้นได้ไง...ผู้ชายนะ ผู้ชายทั้งคู่... แต่ไผ่เริ่มไม่แน่ใจ เมื่อตอนที่เชนขาดหายไปนั้น อะไรบางอย่างกระตุ้นให้เขาเหงา เศร้า กระวนกระวายเหลือเกิน...

"เกิดอะไรขึ้นกับนายกันนะ เชน" ไผ่ถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนจะล้มตัวลงนอน ปล่อยความคิดล่องลอยไปหาบุคคลในห้วงคำนึง

......................................*

[fc_uk]

มาเปงกะลังจวย ด้วยคน อิ อิ อิ

 

[M@nfaNG]

น้องฟ้าพี่สงสัยค่ะ
ว่า เชน เนี่ย

เชน เดียวกะของกิ๊ฟไม๊ 


หรือว่า เชน โดนกิ๊ฟหักอกจากเรื่องนั้น

เลยมาเก็บขยะในเรื่องนี้ 555 

คิดไปได้เนอะ 

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

เอ๋แค่เรื่องเก็บขยะนี่เครียดแบบนั้นเลยหรือ
แต่ละคนต่างมีปัญหาของตัวเอง ทำไงจะผ่านมันไปได้กันนะ
 

[Ex'ecuzě]

 

น้องสาวค้าบบบบบ
อย่าให้มันเครียดแบบนี้ด้ายป้ะเนี่ย

 

[life_fracture]

มาเป็นกำลังใจให้จ้า

[Givesza]

ทรมานใจคนอ่านอีกแล้ว  หนูฟ้า  ฮือๆ


พี่เริ่มเกิดอาการ นอย อิอิ 




รักวัวให้ผูก รักลูกให้ตี รักสามีต้องบ่องกระโหลดซะมั่ง 

อิอิ


ไปหละง๊าบ จุฟจุฟ