หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[K2KARN]

โฮะโฮะ รอดูคู่ทิกเกอร์ แอบชอบ ฮ่าๆๆๆๆ

[Tiamo_jamsai]

     รอค่า

[Whatever it is]

  สองคนนี้จะรักกันเมื่อไหร่น้อ หุๆ

[nopkar]

ปมแต่ละคนเยอะมากมายย : )

[SuSaya]

ทิกเกอร์จะตามมาง้อพี่ฟ้ารึเปล่าน้อ~
เชียร์ให้พี่ฟ้าเป็นฝั่งเป็นฝา

[pim_onelove]

เนื้อเรื่องดำเนินไปข้างหน้า แต่ทำไมพี่คิวกะน้องเค้กยังเหมือนเดิมอยู่เลยอ่ะ
แล้วแบบนี้เมื่อไหร่จะรักกันซักทีล่ะเนี่ยยยยยยยยยยย เฮ้อออออออออออออ 

[BBellza]

คิวๆๆๆๆ   นายมัวทำไรอยู่

         เดี๋ยวบอกให้เค้กไปชอบคนอื่นซะหรอก

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

สนุกๆๆน่าตื่นเต้น เรื่องราวดำเนินไปได้ด้วยดี ตัวละครยังไม่บ่งบอกว่าชอบหรือว่าเกลียกัน
มีแนวโน้มในทางที่ดีขึ้น

[lookfa]

ฉันเสพติดเรื่องนี้แล้วววววว

เริ่มลงแดง 

[snice_cz]

ทิกเกอร์มาแล้ว อยากรู้ๆ ทิกเกอร์กับอาฟ้ามีอะไรกัน หุหุ แล้วเค้กกับพี่คิวจะชอบกันเมื่อไหร่เนี่ยแลดูไม่ค่อยจะมีหวังเลยนะ พี่คิวก็เฉยซะขนาดนั้นอ่ะ

[adangawa]

ดีใจจัง มาต่อแล้ว

ลุ้นดีๆ จิ้นกันต่อไปเรื่อย ฮ่าๆๆๆ

[เบบี้]

~16~

“โรงแรม SBT ยังคงเป็นโรงแรมที่สามารถรักษาคุณภาพมาได้อย่างยาวนาน เพื่อนๆคงได้เห็นกันแล้วใช่ไหมคะ ว่าเค้าใส่ใจในรายละเอียดทุกๆอย่างจริงๆ”
“ถ้าเพื่อนๆคนไหนสนใจในข้อมูลของโรงแรม SBT สามารถมาสอบถามข้อมูลที่กลุ่มเราได้ค่ะ ยินดีให้ข้อมูลค่ะ..ทางกลุ่มเราก็หวังเป็นอย่างยิ่งนะคะว่า การนำเสนอผลงานของเราในครั้งนี้ จะให้ความรู้และความบันเทิงต่อเพื่อนๆไม่มากก็น้อย ขอบคุณมากค่ะ สวัสดีค่ะ” แก้วพูดปิดนำเสนอเสร็จ  แจ็คปิดภาพสไลด์  ทั้งหมดเดินกลับมานั่งที่เดิม  กลุ่มต่อไปออกไปนำเสนอเรื่อยๆจนเกือบหมดเวลาเรียน
“แบ่งเป็นนำเสนอสิบคะแนน รายงานอีกสิบคะแนน..เกณฑ์การให้คะแนนมีดังนี้ค่ะ” อาจารย์พูดหลังจากที่ทุกกลุ่มพรีเซ้นต์งานของตัวเองเรียบร้อยแล้ว
“คะแนนนำเสนอสิบคะแนน มีทั้งการให้บุคลิกภาพของคนนำเสนอ น้ำเสียง พาวเว่อร์พ้อยที่นำเสนอ..ใครที่ใส่เนื้อหามาในพาวเว่อร์พ้อยมากถูกตัดคะแนนไปเลยนะคะ”
“โหหหหหหหหห..” เพื่อนๆส่งเสียงโห่ร้องทันที
“คุณจะใส่มาทำไมคะ ไม่ได้มีใครอยากอ่านของคุณหรอก..ข้อมูลก็ต้องใส่ในรายงานอยู่แล้ว ข้อมูลที่เอามาขึ้นคุณก็ต้องพูด..ถามหน่อยสิว่ามีใครมานั่งอ่าน” อาจารย์ว่าพร้อมส่งสายตาขวางมองทุกคนทั่วห้อง
“เวลาในการนำเสนอ พอเหมาะพอควรไหม..ไม่ใช่นึกจะมาก็มา นึกจะไปก็ไป..ยาวเกินไป ฉันก็จะหลับเหมือนกัน”
“ส่วนคะแนนรายงาน..เราจะบอกคะแนนให้คราวหน้า ครูขอเอาไปตรวจก่อนแล้วกัน” อาจารย์บอก  มือดันแว่นสายตาของตัวเองให้ชิดจมูกของเธอมากขึ้น
“คะแนนพรีเซ้นต์ ฟังดีๆนะ..กลุ่มนายฉัตรวัตรได้หก กลุ่มใบเฟิร์นได้เจ็ดครึ่ง กลุ่มนายเอกลักษณ์ได้ห้าครึ่ง..แย่มากจนฉันให้คะแนนกลุ่มเธอไม่ถูกเลยจริงๆ” อาจารย์บ่น
“กลุ่มสมหญิงได้แปด กลุ่มนายพิเชษได้เจ็ด กลุ่มพิชาภาได้เจ็ดครึ่ง กลุ่มนายกนต์ธรได้เก้า”
“เยส!!” ผมและพีทร้องด้วยความดีใจ
“วันนี้กลุ่มนายกนต์ธรทำได้ดีที่สุด เพราะว่าอะไร..ทำไม คุณๆก็น่าจะเห็นความแตกต่างดี” อาจารย์วางปากกาลง
“คุณจะสักแต่หาข้อมูลเบื้องต้น ข้อมูลที่มีอยู่ในอินเตอร์เน็ตอย่างเดียวมานำเสนอไม่ได้ ครูบอกแล้วใช่ไหมว่าถ้าจะไปสัมภาษณ์ให้มาข้อจดหมายยื่นไปจากครูได้ นอกจากกลุ่มของนายกนต์ธรและกลุ่มของสมหญิง ไม่เห็นมีใครเสนอหน้ามาสักคน”
“การนำเสนอก็ทำมาเหมือนสมัยมัธยมไม่เคยออกไปพูดหน้าชั้นเรียน คุณจะอายอะไร..นี่ก็เพื่อนๆของคุณทั้งนั้น ถ้าคุณไม่ฝึกตอนนี้แล้วคุณจะไปฝึกตอนไหน ตอนสมัครงานเหรอ..อย่างกลุ่มของคุณสมหญิง มีเนื้อหามาชัดเจน ไม่ใช่เนื้อหาที่อยู่ในเวปที่เราสามารถเข้าไปหาอ่านได้ แต่เป็นข้อมูลเจาะลึกที่แม้แต่พนักงานเองยังไม่รู้ ส่วนกลุ่มของนายกนต์ธรโชว์รูปภาพมาก มีข้อมูล การอธิบายข้อมูล มีการซับพอร์ตข้อมูลอย่างสมเหตุสมผล ไม่ใช่การนึกเอาเอง..คุณจะมาหาว่าฉันโหดไม่ได้นะ รายงานที่ส่งมา ถ้าฉันเช็คแล้วว่าคุณไปก็อปวางมา..ฉันก็ให้คะแนนตามเนื้อผ้าเหมือนกัน” อาจารย์พูดจบ  เพื่อนๆกลุ่มอื่นมองหน้ากันหน้าเสีย 
“กูขอบคุณจริงๆที่มีมึงอยู่ในกลุ่ม” พีทหันมายกมือไหว้ผม  ผมหัวเราะ
“กูบอกแล้ว มึงก็ดู..เค้าโหดขนาดนี้ เราไม่ดักทางเค้าไว้..มีได้เสียคะแนนกันหมด” ผมว่า
“มองการไกลๆ” แจ็คทำท่าซูฮกผมยิ้มๆด้วยท่าทางหยอกล้อ
“ได้ตั้งเก้าคะแนนแน่ะ แก้วว่ารายงานอย่างต่ำก็คงเก้าเหมือนกัน..โหย เอแน่นอนอ่ะวิชานี้” แก้วจับแก้มตัวเองด้วยความดีใจ  ผมยิ้มกว้างด้วยความดีใจเช่นกัน
“ดีนะที่เค้กทำงานที่ร้านนั้นพอดี ไม่อย่างนั้นเราก็คงไม่ได้สัมภาษณ์พี่คิวตัวๆแบบนี้หรอก” แก้วพูด
“อืม..ขนาดเป็นเด็กในร้านยังเกือบจะไม่ให้สัมภาษณ์แน่ะ เหอะๆ” ผมยิ้มแหย 
“เดี๋ยวพรุ่งนี้เราซื้อของไปขอบคุณพี่เค้าหน่อยก็แล้วกัน ฝากไปให้พี่เค้าด้วยนะ” แก้วบอก
“อืม ได้..แต่เอามาให้วันพฤหัสก็แล้วกัน เพราะเรามีทำงานวันศุกร์น่ะ” ผมบอก
“ได้..ไปเหอะ” แก้วลุกขึ้นเก็บกระเป๋า  วันนี้มีเรียนต่อจนเย็น  เรียนเต็มวันนะครับ..มันก็น่าเบื่อแต่ทำยังไงได้  มีหน้าที่ต้องเรียนนี่นะครับ..

= = = = = = = =

ณ  ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์..
“พี่คิว ไปดูหนังกันไหม..” ผมยิ้มกว้างให้คนตรงหน้า  พี่คิวหันมามองหน้าผม  สักพักคิ้วของพี่เขาก็เริ่มขมวดเข้าชิดกัน
“ทำไม” ผมถามด้วยความสงสัย
“ไปกินไรผิดสำแดงมารึไง” พี่คิวพูด
“บ้า เค้กอยากจะบอกว่า..รายงานอ่ะ คะแนนดีมากๆ เลยจะเลี้ยงขอบคุณพี่อ่ะฮะ..ส่วนนี่แก้วเอามาแทนคำขอบคุณด้วย” ผมยื่นกระเช้าแบรนด์ให้กับพี่คิว
“เห็นฉันแก่รึไงกัน” พี่คิวว่าแต่ก็รับไปถือไว้
“ฝากขอบคุณด้วยก็แล้วกัน”
“คร้าบ ตกลงไปป่ะ” ผมย้ำถามอีกครั้ง
“เรื่องไร”
“ไม่รู้อ่ะ พี่ว่างวันไหนล่ะ..ผมเลี้ยงเอง” ผมตบกระเป๋าให้พี่คิวดู
“หึ..” ผมคิวแสยะยิ้ม
“ไปด้วย” ผมสะดุ้ง  หันหลังกลับไปมอง  พี่เซ็นยืนยิ้มหน้าบานแฉ่งเชียว
“พี่ไปด้วยนะครับ..นะ” พี่เซ็นทำหน้าอ้อนวอนมาให้ผม
“เค้ก..เค้ก เค้กไม่มีเงินเลี้ยงหลายคนหรอกนะครับ” ผมพูดเสียงเบา  รู้สึกแย่ขึ้นมา  พี่เซ็นจะไปด้วยก็ได้แต่ผมไม่มีเงินเลี้ยงหลายคนจริงๆนี่ครับ
“พี่เลี้ยงตัวเองได้ แต่ขอไปด้วย..นะๆ”
“ไปไหนกันเหรอ” ทั้งหมดหันไปมองพี่กัสที่เพิ่งเดินเข้ามา
“ไปดูหนัง” ผมรีบบอก  รู้สึกใจชื้นขึ้นมาในทันที  ถ้าพี่เซ็นต้องไปด้วยผมคงทำตัวไม่ถูกแน่ๆ  แต่ถ้ามีพี่กัสไปด้วยก็คงพอไหว
“ไปด้วยกันไหมครับพี่กัส” ผมชวน
“ดูเรื่องไรเหรอ”
“ยังไม่รู้เลย ไปนะๆ..พี่เซ็นก็ไป” ผมบอก  พี่กัสทำหน้าเบ้เหมือนไม่อยากไปอย่างนั้น
“วันพุธนะ” พี่คิวมองหน้าผม  ประมาณว่ายังไงก็จะไปวันพุธให้ได้  นายไม่ว่างแต่ต้องว่างให้ฉันประมาณนั้น
“ไรวะ วันพุธกูทำงานอ่ะ” พี่เซ็นโวย
“เรื่องของมึง” พี่คิวยักคิ้ว  แถมยังยักไหล่กวนเดินเข้าร้านไปอย่างไม่สนใจอีกด้วย
“พี่ก็ทำงานเหมือนกัน” พี่กัสพูดหน้าหงอย
“งั้น..บ๊ายบายนะครับทุกคน เดี๋ยวดูเผื่อ” ผมโบกมือให้ทั้งคู่ก่อนจะเดินหนีออกมา
“เค้กๆ” พี่หมีเรียก  ผมรีบเดินตรงไปหา
“ดูโต๊ะเอกับโต๊ะเอฟไว้นะ พี่เข้าห้องน้ำก่อน..คอยเติมน้ำให้ลูกค้าด้วยล่ะ” พี่หมีตบไหล่สั่ง  ผมพยักหน้าอย่างเข้าใจ  ลูกค้าชูมือเรียกเพียงนิดเดียว  ผมก็ต้องรีบเดินเข้าไปหาแทบจะทันที
“ครับ” ผมก้มหัวให้เธอ
“ขอแซลมอล การ์ลิก ไรท์” เธอพูดสีหน้าเรียบและดูหยิ่งในตัวเองพอดู
“ครับ..รับอะไรเพิ่มอีกไหมครับ”
“ไม่” เธอตอบ  ผมก้มหัวให้อีกครั้ง  รีบเดินกลับมาจดออร์เดอร์และนำเข้าไปในห้องครัว
“แซลมอล การ์ลิก ไรท์ครับ” ผมบอกคนในครัว
“กูกลับแล้วนะ” พี่คิวบอกพี่เซ็น
“ไม่ๆ..โหย ช่วยกูก่อนเด้” พี่เซ็นหน้างอทันที  ทำอย่างกับตัวเองไม่ใช่เชฟใหญ่มีฝีมืออย่างงั้นแหละครับ
“ไม่ว่าง ไปละ” พี่คิวบอกหันมามองหน้าผม
“ไว้วันอังคารจะโทรหา” พี่คิวเอาถุงมือมาตีหัวผมเบาๆ
“ครับ” ผมจับหัวตัวเองปรอยๆ  พี่คิวเดินออกจากห้องครัวไป
“เค้กอย่ามองไอ้คิวแบบนั้นสิ” ผมสะดุ้ง
“ค..ครับ”
“หึ..” พี่เซ็นหัวเราะในลำคอ  ผมมองอย่างไม่เข้าใจว่าพี่เขาอมยิ้มอย่างนั้นทำไม
“พี่ไม่ชอบสายตาของเค้กเมื่อกี้เลยรู้ไหมครับ” พี่เซ็นยิ้มเจ้าเหล่  ตาจ้องผมเขม็ง
“เค้กมองยังไง พี่มั่ว” ผมว่า  รีบเดินออกมาจากครัวทันที

~เมื่อกี้เรามีสายตาแบบไหนนะ  ไม่เห็นจะรู้ตัวเลย..พี่เซ็นบ้า~

= = = = = = = =

ณ  ห้างสรรพสินค้า..
“ดีครับ” ผมทักพี่คิว  พี่คิวเงยหน้าขึ้นมองหน้าผม
“สายไปสี่นาที ห้าสิบวินาที” พี่คิวลุกขึ้นยืนบอก
“ตรงไหน..นาฬิกาของเค้ก เค้กยังมาเร็วไปตั้งห้านาทีนะเนี้ย” ผมพูดเถียง  ยื่นข้อมือให้พี่คิวดูนาฬิกา
“อะ..อะไร” ผมรีบถามพี่คิวที่ดึงข้อมือผมไป  อยู่ๆพี่เขาก็หมุนปรับนาฬิกาของผมด้วยหน้าตามุ่งมั่นโดยไม่ขออนุญาตผมสักคำ
“นาฬิกา ควรเร็วกว่าคนอื่นสักห้าหรือสิบนาที” โหย..ไอ้บ้า  ผมเพียงแสยะปากให้และไม่ตอบโต้ใดๆอีก
“พี่ดูรอบหนังยัง” ผมเปลี่ยนเรื่อง
“แล้ว..” พี่คิวตอบ
“งั้นผมไปดูก่อน” กำลังจะก้าวขา
“ไม่ต้อง..ฉันอยากดูเรื่องวันเดย์”
“วันเดย์” ผมมองหน้าพี่คิว
“วันเดย์ทริปอะนะ” ผมเล่นมุข
“เดี๋ยวจะโดน ไปซื้อตั๋วเลย จะเลี้ยงฉันไม่ใช่เหรอ” พี่คิวพูด
“คร้าบๆ เรื่องที่แอน แฮทธาเวย์เล่นใช่ป่ะ” ผมถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง
“อืม” พี่คิวพยักหน้าตอบ  ผมเดินไปดูโปรแกรมหนังเรื่อง One Day อีกสามสิบนาทีหนังจะฉายแล้ว  ผมรีบเดินไปซื้อตั๋ว  ซื้อที่นั่งดีๆพอมีราคาสักหน่อยเพราะกลัวว่าพี่คิวจะนั่งไม่สบาย
“พี่จะกินไร” ผมเดินกลับมาหาพี่คิวอีกครั้ง
“โค้ก..”
“อย่างอื่นล่ะ” ผมถาม
“ไม่ล่ะ ขี้เกียจเคี้ยว” พี่คิวตอบ  ผมพยักหน้าอย่างเข้าใจ  โอเค..ขี้เกียจเคี้ยวไม่ใช่ขี้เกียจทานรึเปล่า
“หึ..ก็ได้ งั้นเดี๋ยวมานะครับ” ผมยื่นตั๋วให้พี่คิว  พี่คิวรับไปถือไว้  ผมเดินไปซื้อป๊อปคอร์น  โค้กและน้ำเปล่า  นำอาหารทั้งหมดกลับมาฝากพี่คิวไว้ก่อนเพราะผมต้องรีบวิ่งเข้าไปทำธุระในห้องน้ำเพราะกลัวว่าถ้าเข้าไปในโรงหนังแล้วจะปวดฉิงฉ่องขึ้นมากะทันหันนะสิครับ
“ผมยังแปลกใจไม่หายนะ” ผมพูดขึ้นระหว่างที่เรากำลังจะเดินเข้าโรงภาพยนตร์  พี่คิวยื่นตั๋วให้พนักงาน
“อย่างพี่นี่ไม่น่าชอบดูหนังสไตล์นี้” เพราะภาพยนตร์แต่ละเรื่องช่างไม่เข้ากับนิสัยของพี่เขาเอาซะเลย  ทั้งภาพยนตร์ที่สะสมไว้ที่บ้านเป็นภาพยนตร์แนวแฟนตาซีที่เด็กชอบดูและแนวรักโรแมนติกอีกด้วย
“หน้านายก็น่าจะชอบดูหนังแนวฆาตกรรมนะ” พี่คิวพูดลอยๆ  ผมรีบจับหน้าตัวเอง
“บ้า” ผมว่า  พี่คิวหันมาอมยิ้มให้ทำให้ผมต้องหุบปากเงียบด้วยไม่รู้จะเถียงอะไร

= = = = = = = =

“แอนสวยทุกเรื่องเลย” ผมพูด  เราเดินออกมาจากโรงภาพยนตร์ด้วยกันหลังจากหนังฉายจบ
“หิว” อีกฝ่ายกลับพูดอีกเรื่อง  ตาลอยเหมือนกำลังคิดเรื่องที่พูดถึงอยู่  ผมได้แต่ถอนหายใจเล็กน้อยด้วยพยายามจะชินกับนิสัยของพี่เขา
“กินไร” พี่คิวหันมามองหน้าผม
“แล้วแต่พี่” ผมตอบ
“จะเลี้ยงฉันด้วยรึเปล่า” พี่คิวถาม
“อ่ะ..ก ก็ถ้าไม่แพง” ผมตอบเสียงเบา  หุบปากเข้าหากัน
“ฉันกินของถูกไม่เป็น" อีกฝ่ายว่า
“โหย มากไปละ” ผมเงยหน้าว่าอย่างไม่ชอบใจ  พี่คิวทำหน้ากวนตอบ 
“ไปเหอะ” อยู่ๆพี่เขาก็จับแขนผมให้เดินตามไป  ผมเองก็ถลาไปตามแรง
“ไปไหน ไม่เอาของแพงนะฮะ” ผมก้าวขาตามอย่างช่วยไม่ได้  อีกมือพยายามจะล้วงกระเป๋าเป้ของตัวเอง  หนูเหลือเงินเท่าไหร่ก็ไม่รู้อ่ะแม่..แง่ง
พี่คิวไม่ตอบอะไร  เอาแต่เดินเงียบไม่พูดไม่จา  ผมก็เดินตามไปอย่างว่าง่ายจนพี่เขาพาผมมาหยุดอยู่หน้าร้านร้านหนึ่ง  ผมเงยหน้ามองป้ายที่เขียนว่า ~ขนมจีนโบราณครัวคุณหญิง~ แฮ่..อย่างนี้ก็จ่ายพอไหวหน่อย
“ไหวรึเปล่า” ผมคิวก้มลงถาม
“แล้วก็ไม่บอกตั้งแต่แรก โด่..ให้ลุ้นตั้งนาน” ผมบ่น  เดินตามพี่คิวเข้าร้าน  พี่คิวเลือกโต๊ะที่อยู่มุมสุดของร้าน  ห่างไกลผู้คนโต๊ะอื่นๆเหมือนไม่ต้องการให้มารบกวน
“เอาขนมจีนสองเข่ง น้ำยาหนึ่ง น้ำเงี้ยวหนึ่ง แกงเขียวหวานหนึ่ง เท่านี้แหละครับ” พี่คิวสั่งยาว  ผมนั่งอ้าปากค้างเพราะผมยังไม่ทันได้ออกความคิดเห็นใดๆเลย
“เอ่อ น้ำเปล่าสองด้วยครับ”
“ค่ะ” พนักงานพยักหน้าตอบ 
“นี่พี่ไม่คิดจะถามผมบ้างเลยรึไง” ผมว่า
“แล้วกินได้ไหมล่ะ” พี่คิวย้อนทันที
“ก็ได้ แต่ถามสิ..ถาม” ผมว่า
“ก็ถามแล้ว เมื่อกี้นี้ไง” พี่คิวพูดไปอมยิ้มไปเหมือนพอใจที่เห็นผมมีอาการแบบนี้ซะไม่มีอะครับ
“แล้วกินเป็นได้ไง ร้านถูก..ถูก!แบบนี้น่ะ” ผมกระแทกเสียง
“ไอ้อาหื่นนั่นเคยพามากิน กินเป็นแค่ร้านนี้ร้านเดียวเนี้ยแหละ” กรรม..ไม่น่าถาม
“แล้ว..รีบไปไหนรึเปล่า”
“ทำไม” ผมถาม
“เปล่า” พี่เขาปัด  ตามองไปทางนู้นทีทางนี้ที
“มันจะเย็นแล้ว กลับเย็นรถจะติด” ผมบอกพร้อมกับมองดูนาฬิกาของตัวเอง  เวลาปาเข้าไปสี่โมงครึ่งแล้ว  ถ้าหกโมงเย็นเมื่อไหร่ผมละไม่อยากจะนึกภาพ 
“เดี๋ยวไปส่ง” พี่คิวพูดเร็ว
“งั้นอยู่ต่อได้” ผมยิ้มกว้าง  นั่งรถฟรี..ลั่นลา  นั่งรถฟรี  ระหว่างที่ผมกำลังยิ้มอย่างมีความสุขอยู่นั้น  พี่คิวก็มองหน้าผมด้วยหางตาเหมือนเอือมผมเต็มประดา
“เอ้า..พี่พูดเองนะว่าจะไปส่งอ่ะ” ผมยักไหล่ไม่สนใจ
“ขนมจีนได้แล้วค่ะ” พนักงานนำขนมจีนที่พี่คิวสั่งไปเมื่อกี้มาเสิร์ฟทั้งหมด 
เรานั่งกินขนมจีนกันอย่างเงียบๆ  ผมเองก็หิวด้วยเหมือนกัน  ต่างคนต่างทาน  จากตอนแรกที่คิดว่าขนมจีนและผักที่ได้มาเป็นตะกร้าไม่น่าจะหมด  แต่สุดท้ายมันก็หมดลงภายในพริบตา
“อิ่มเป็นบ้า” พี่คิวเอนตัวพิงพนักเก้าอี้  ผมยกน้ำเปล่าขึ้นดื่มหมดแก้วก่อนจะวางมันลงบนโต๊ะ
“กะ..เก็บเงินด้วยครับ” ผมเรียกพนักงานแบบแทบจะไม่มีแรงเพราะรู้สึกท้องอืดไปหมด
“ทั้งหมดหนึ่งร้อยเก้าสิบบาทค่ะ” วู้..ถูกดีจัง  ผมยิ้มพยักหน้าให้กับพนักงาน  พี่คิวเลิกคิ้วให้ผมประมาณว่า “จ่ายซะสิ หน้าที่นายหนิ”  ผมเลยต้องรีบหยิบเงินจ่ายไป
“ไม่ต้องทอนครับ” ผมบอกเธอ
“พอดีค่ะ” พนักงานยิ้มตอบ
“หึ..” ผมกับพี่คิวหัวเราะพร้อมกัน
หลังจากที่ออกมาจากร้านขนมจีน  พี่คิวเดินนำไปเรื่อยโดยไม่บอกผมสักคำว่ามีเป้าหมายจะไปที่ไหน  ผมเองด้วยความที่ยังไม่อยากกลับเหมือนกัน  ไปไหนก็ไปละครับ  แถมได้กลับรถฟรีอีกต่างหาก  ประเด็นหลักมันอยู่ตรงนี้ล่ะ
“ช่วยหาหนังตามนี้ให้หน่อยครับ” พี่คิวยื่นกระดาษแผ่นเล็กให้พนักงานร้านซีดี  ผมชะโงกหน้ามอง  พนักงานรับไปกดข้อมูลใส่คอมพิวเตอร์ 
“ได้แค่ห้าเรื่องนะคะ อีกสองเรื่องของหมดค่ะ” เธอบอก  เดินหายเข้าไปในตัวร้านสักพักเธอก็กลับมาพร้อมกับแผ่นหนังถึงห้าแผ่น 
“อ่ะ..เรื่อง ใหม่” ผมพูดตะกุกตะกักชี้ไปที่แผ่นซีดีพวกนั้น  ทั้งห้าเรื่องเป็นหนังที่เพิ่งออกโรงไป  แน่นอนว่าผมยังไม่เคยได้ดูเลยสักเรื่อง
“หนึ่งพันห้าร้อยหกสิบแปดบาทค่ะ” เธอพูดพร้อมยื่นถุงให้พี่คิว 
“ขอ..เอ่อ พี่..ผม ขอยืมไปดูบ้าง” ผมรีบเดินตามตูดพี่คิวไป  พูดตะกุกตะกักอย่างรู้สึกเกรงใจ
“เรื่องไร ฉันยังไม่ทันได้ดูเลย” พี่คิวว่า
“งั้น..หลังจากที่พี่ดูหมดแล้วก็ได้ครับ” ผมบอกเสียงเบาด้วยสีหน้าอ้อนวอน
“คิดดูก่อน” ง่ะ..
“ขี้หวงชะมัด” ผมบ่นพึมพำ
“บ่นอะไร” พี่คิวหันมาค้อนทันควัน
“เปล่าสักหน่อย ชิ” ผมแลบลิ้นให้ก่อนจะเดินนำไปที่ร้านขนมปังโดยไม่บอกกล่าวพี่คิวก่อนเลย  ผมกะว่าจะซื้อขนมปังไปฝากน้องสาวตัวดีที่บ้านสักหน่อยนะครับ
“อร่อยเหรอ” อีกฝ่ายถาม  ตากวาดมองไปที่ขนมปังที่วางอยู่เรียงราย 
“นี่พี่ไม่เคยกินฝีมือคนอื่นนอกจากของตัวเองบ้างเลยรึไง” ผมประชด  หยิบถาดกับที่คีบเตรียมพร้อมรบ
“ไม่กินของถูกน่ะ” พี่คิวยักไหล่ตอบอย่างไม่แยแส  ทำให้ป้าข้างๆที่กำลังคีบขนมปังอยู่หันมามองพี่คิวหัวจรดเท้า  พี่คิวมองป้าแกตอบด้วยหางตาเช่นเดียวกัน
“เบาๆหน่อยสิ พี่นี่ก็..” ผมปราม  พี่คิวหัวเราะอย่างไม่แคร์อะไรก่อนจะเดินออกไปยืนรอผมที่หน้าร้าน 
“จะไปไหนต่อ” พี่คิวถาม  ผมเงยหน้าจ้องหน้าพี่เขา  ตัวเองเป็นคนพูดเหมือนจะให้เราอยู่ต่อด้วยไม่ใช่รึไง  ไหงมาถามว่าจะไปไหนล่ะ..
“อะไร” พี่เขาพูดเสียงห้วน
“ไปบีทูเอสดีกว่า” ผมเดินนำ  ตัดสินใจรวบรัดเองเสียเลยง่ายดี  ผมเดินนำไปที่ร้านบีทูเอสพี่คิวเองก็เดินตามและไม่ได้ท้วงใดๆ
“ฉันไปมุมนู้นนะ” พี่คิวชี้ไปด้านมุมหนังสือภาษาอังกฤษ  ผมพยักหน้าตอบ  เดินไปฝั่งหนังสือนิทานเด็ก  หนังสือแฟตาซีตามแนวที่ตัวเองชอบ  ผมเลือกดูหนังสือไปอย่างละเอียดทุกชั้นว่ามีหนังสืออะไรมาใหม่บ้าง

~เด็กชายโรอัลด์  ดาห์ล~

“โรอัลด์ ดาห์ล!” ผมหยิบหนังสือขึ้นมาด้วยความดีใจเพราะเล่มนี้ผมยังไม่เคยเห็นมาก่อนหน้าเลย
“สองร้อยสี่สิบห้าบาทแน่ะ” ผมบ่นและเริ่มคิดหนัก  วันนี้ใช้เงินจ่ายค่าตั๋วหนังกับของกินไปน่าจะประมาณสี่ร้อยสี่สิบกว่าบาท  ค่าขนมจีนอีกเกือบสองร้อย  ซื้อขนมปังไปเมื่อกี้อีกร้อยยี่สิบ  ค่าเดินทางประมาณสามสิบกว่าบาท  นี่ก็เกินครึ่งพันเข้าไปแล้ว  ถ้าซื้อหนังสืออีกสองร้อยกว่าบาท..เสียดายเงินจัง
“อยากได้อ่ะ” ผมบ่นอย่างนึกเสียดาย
“ก็ซื้อสิ” ผมสะดุ้ง  หันไปมองแล้วก็ต้องเงียบ  ก้มลงมองปกหนังสืออีกครั้ง
“ซื้อให้เอาไหม” พี่คิวถาม
“ไม่เป็นไร” ผมตอบเสียงเบา  เอาหนังสือเข้ามากอดไว้ในอก  เดินหนีพี่คิวไปที่เคาร์เตอร์
“แน่ใจนะว่ามีเงินจ่าย” พี่คิวเดินตามมาพูดกรอกหูผมอีกทำให้พนักงานเงยหน้ามองผมพร้อมกับยิ้มแหยให้
“มีซิ” ผมกระแทกเสียงตอบ  เงินน่ะมี..แต่แค่ไม่อยากใช้เท่านั้นเอง  จะหาว่าผมเค็มก็ได้นะครับ  แต่เงินทุกบาททุกสตางค์สำหรับผมมีค่ามาก  ผมเห็นเวลาที่แม่และน้าติ๊กเหนื่อยจากการทำงานเพื่อให้ผมและตาวได้อยู่อย่างสุขสบาย  กินอิ่ม  นอนหลับ  สำหรับผมแล้วมันเป็นเรื่องที่ต้องเสียสละเอามากๆ  ผมเองพอได้มาทำงานที่ร้านของพี่ฟ้า  ถึงแม้งานจะไม่หนักอะไรนัก  แถมยังโชคดีที่ได้เจ้านายดี  เพื่อนร่วมงานที่น่ารักเป็นกันเอง  แต่มันก็ยิ่งทำให้ผมรู้คุณค่าของเงินมากขึ้น  อย่างพวกพี่เขามีฐานะที่บ้านรวยกว่ามาก  เขายังมาหางานทำ  แค่ตรงนี้ก็สะท้อนอะไรได้มากมายสำหรับผมแล้ว  ยังไงๆผมก็ไม่สามารถเสียเงินไปอย่างเปล่าประโยชน์ได้จริงๆละครับ
“นี่ด้วยครับ” พี่คิววางหนังสือห้าหกเล่มบนเคาร์เตอร์คิดเงิน   ผมมองค้อนไปที่หนังสือพวกนั้น  ชิ..ทำเป็นซื้อเยอะ
“รวมเลยครับ” พี่คิวบอกพนักงาน  ผมชะงัก  เงินของผมยังคงคาอยู่ที่มืออยู่เลย
“จะจ่ายก็ได้นะ แต่ต้องจ่ายของฉันให้ด้วย” พี่คิวพูดบอกลอยๆทำให้ผมต้องรีบเก็บเงินเข้ากระเป๋าสตางค์ไว้อย่างเดิม  พี่คิวหัวเราะเล็กน้อยเหมือนพอใจอย่างนั้น  ผมยืนเงียบมองพนักงานที่กำลังคิดเงินอยู่  หลังจากที่พี่คิวง่ายเงินเสร็จเรียบร้อยแล้ว  พี่คิวหยิบถุงของพี่เขา  ส่วนผมก็หยิบถุงหนังสือของผม  เดินตามพี่คิวออกไป
“ขอบคุณ” ผมบอกคนตัวสูงข้างๆที่กำลังเดินหน้าเชิดอยู่
“นิดหน่อย” พี่คิวย้อน
“กลับเถอะ ฉันลืมไปว่าต้องเข้าโรงแรม” พี่คิวบอก  ผมพยักหน้ายิ้มตอบ
เย็นนั้นพี่คิวพาผมไปส่งที่บ้าน  เราแลกเปลี่ยนกันเรื่องหนังที่ดูด้วยกันบ้างเป็นระยะ  ส่วนมากผมจะถามพี่คิวเรื่องอาหารซะมากกว่าเพราะมีหลายล้านเรื่องเกี่ยวกับอาหารที่ผมอยากรู้อย่างถ่องแท้  แต่ก็ไม่ค่อยได้รู้ถึงหลักการจริงๆมากนัก  หลังจากที่พี่คิวส่งผมที่บ้านเสร็จ  เห็นพี่คิวบอกว่าต้องเข้าโรงแรมเพื่อไปเช็คงานต่อ.. 

....................>>>><<<<....................

[TanyaPuech]

   เค้กมีปฎิกริยานิดๆ

ลุ้นคู่นี้กันจนเหนื่อย

[huimei]

ญาติดีกันละ 

[Betpa_Jeab]

พี่คิวแม่งกวนตรีน 

แต่สายตาน้องเค้กกก!!! ส่อแววมีพิรุธแล้วนะคะลูก

[iforgive]

เหมือนไปเดทเลย

[ladymoon_yy]

อ่านคู่นี้แล้วลุ้นมากกกก

[jeaby@_@]

กรี๊ดดดดดดดดด พี่คิวเท่อะ
เค้กเอ้ยย ชอบพี่เค้าแล้ว

[pooinfinity]

ตามหลังมาจากใน FB ฮ่าาาาาา

------------------------------------------------------

จะพูดว่าไงดี เหมือนพี่คิวเองก็ค่อยๆลดนิสัยขวางๆของตัวเองลงนะ
น้องเค้กเองก็ใช่ย่อยแหละ แต่กวนได้ไ่ม่เท่าพี่คิว เฮ้อออ เมื่อไหร่จะเริ่มๆรักกันน้อออ อิอิ

[Ja-Jah Suwanun]

น่าร้ากกกกกกมากกกกก 

กอดดดดด 

[POPEA]

เค้กเีิ่ีริ่มชอบพี่คิวแล้วใช่ปะล่ะ
อยากอ่านตอนคู่้นี้เค้าหวานๆ กันอ่ะ !
 

[little_nok]

มีไปเดทดูหนังกันด้วย
คืบหน้าไปอีกนิด
พี่คิวนี่ก็เรื่อยๆ มาเรียงๆ ทำเนียนๆ น่ะ
แต่น้องเค้กเนี่ยะ รุกพี่คิวจังเลยน้า คิดไรหรือเปล่าเนี่ยะ

[pak_kikkok]

อยากจะกรี๊ดดังๆ อยากจะเห็นสายตาของหนูเค้กจริงๆเลย จะมองพี่คิวแบบไหนนะเนี้ย
ส่วนพี่คิวก็ได้อีกอ่ะ อยากไปเที่ยวกับน้องเค้กสองคนละสิน่ะ ถึงได้เลือกไปวันที่คนอื่นเค้าไม่ว่างกันเนี้ย
ตอนนี้เหมือนไปออกเดทกันเลยค่ะ ไปเที่ยวกันสองคน คริๆ (คิดไปไกลละ) แบบนี้พี่คิวกับเค้กต้องแอบชอบกันแบบไม่รู้ตัวแน่เลยอ่ะ
ว่าไปนั้น ฮ่ าา า จินตนาการเริ่มมากละ 

[DasHimmel]

พาร์ทนี้ไม่มีเถียงกันเเระ
ความสัมพันธ์พัฒนาไปในทางที่ดี ^^
พี่คิวก็ดูเอาใจใส่มากขึ้นน้า ใจดีด้วย
จากที่พี่เซ็นพูดเรื่องสายตา หรือว่าเค้กจะเริ่มชอบพี่คิวเเล้วหว่า แบบอาจจะชอบแต่ยังไม่รู้ตัว...มั้ย?
รอลุ้นคู่นี้กันต่อค่ะ ดูเหมือนหนทางยังอีกยาวไกล อิอิ

[พระสนมฝ่ายซ้าย]

พี่คิวไม่ค่อยกัดเค้กแล้วเนอะ ดีจัง
ไอ้อาหื่น ชอบคำนี้จัง 

[Phantom]

เค้กช่างกล้าต่อปากต่อคำจริง ๆ
พี่คิวเนียน ๆ ดูโหด ๆ แต่ก็น่ารักดี
รอลุ้นต่อไป

ขอบคุณเบบี้ที่มาต่ออยู่บ่อย ๆ จ้า

[ï_Kiss_U♥]

ไม่หนำใจเลย อ่านเพลินนนนน

[kitty]

 

[pukpra]

ว้าวๆ ไปดูหนังกันด้วย ความสัมพันธ์ดีขึ้นเป็นลำดับๆ อยากเห็นคู่นี้ตอนหวานจังน้า

[A_ay]

หูยยยยย
คิววว

ปากร้ายใจดีตลอดดด