http://www.pleng.com/song.php?song_id=000002 << อย่าลืมจิ้มเพลงนี้ฟังด้วยนะค่ะCardiotoxin..ฟ้าหลังฝนที่ใครเขาว่ามี..
..มันอยู่ที่ไหนล่ะ? ทำไมมีแต่ฝนที่ยังไม่ยอมหยุดตกซะที?...
.
ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ ณ มุมหนึ่งของร้านเบเกอรี่เล็กๆ เบือนสายตามองออกไปยังทัศนียภาพขุ่นมัวภายนอกอย่างเลื่อนลอย โดยแทบจะไม่ได้ใส่ใจกับม่านนควันขาวที่ลอยอ้อยอิ่งอยู่ตรงหน้า เพราะถึงอย่างไรความร้อนจากเครื่องดื่มในถ้วยกระเบื้องนี่ก็ไม่สามารถสร้างความอุ่นซ่านให้ตัวเขาได้เลย
‘ต้น’ เลื่อนสายตากลับเข้ามาในตัวร้านอีกครั้งเมื่อพนักงานเสิร์ฟสาววางจานขนมหวานมาไว้ตรงหน้า เขายิ้มขอบคุณให้เล็กน้อย ก่อนจะคว้าช้อนเงินคันเล็กขึ้นมา ที่ยังไม่ยอมแตะต้องช๊อคโกแลตร้อนในแก้วนั่นน่ะก็เพราะเขากำลังรอเวลานี้ต่างหาก เค้กสตรอเบอร์รี่กับช๊อคโกแลตร้อน.. แม้ใครจะว่ามันไม่ค่อยเข้า แต่เขาว่ามันเข้ากันได้ดีที่สุดแล้ว..
..ช๊อคโกแลตกับสตรอเบอร์นี่งั้นหรอ?..
ต้นยกยิ้มในเสี้ยววินาที่เมื่อความคิดนั้นแล่นเข้ามา หากทว่าเป็นรอยยิ้มที่ไม่ได้บ่งบอกถึงความสุขเลยสักนิด.. เห็นของหวานตรงหน้าแล้วมันนึกถึงไอ่เต๋ากับเจ้าคชาชะมัด สองคนนั้นน่ะเหมาะสมกันดีอยู่แล้ว แล้วคนที่ทำได้เพียงแค่มองความเป็นไปอยู่ห่างๆอย่างเขาล่ะ แม้แต่ความคิดที่จะไปคู่ควรกับหนึ่งในสองคนนั้นยังเป็นไปไม่ได้ แล้วจะมีสิทธิ์อะไรที่จะไปแยกทั้งคู่ออกมา..
ภายใต้นัยน์ตาคมโตที่ไม่เคยมีใครหยั่งรู้ถึงความคิดในนั้นซ่อนเอาความขมขื่นไว้ เป็นเพราะความสัมพันธ์บางอย่างสินะ.. เพราะเต๋าทั้งไว้ใจและให้ความเคารพกับเขาเป็นดั่งพี่ชายคนหนึ่ง ในขณะที่ตัวเขาเองกลับคิดกับคนๆนี้ไปไกลกว่านั้น แต่แน่นอนว่าไม่มีทางใดที่ต้นจะสามารถบอกมันออกไปได้เลย
..ได้แค่ปลอบ เธอมีฉันไว้แค่ปลอบ..
..เข้าใจเธอ ก่อนที่เขาไม่เข้าใจ..ท่ามกลางเสียงอื้ออึงของหยาดพิรุณที่เริงระบำอยู่ภายนอก เสียงเพลงที่เปิดคลอภายในตัวร้านกลับได้ยินชัดเจนในโสต เพียงเนื้อหาของเพลงนั้นก็ทำให้เรียวมือที่จับช้อนเงินกำแน่นจนสั่นสะท้านอย่างง่ายดาย มันเจ็บ.. ไม่ใช่แค่ที่มือเท่านั้น แต่เป็นกับที่ใจดวงนี้ด้วย และตอนนี้.. หัวใจของเขาก็กำลังร้องไห้ไปพร้อมๆกับท้องฟ้าสีหม่น
..พูดแล้วเจ็บ แต่ก็คงต้องยอมเจ็บ
ฝืนใจบอก.. บอกว่าเขายังรักเธอ..ต้นเคยยินดีที่ได้ยืนอยู่ตรงจุดนี้ เป็นทั้งพี่ชาย.. เป็นทั้งที่ปรึกษาให้อีกคนไว้ใจและพร้อมที่จะระบายเรื่องราวทุกข์ร้อนในใจให้ได้ฟัง ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเต๋าเป็นได้แค่นี้ก็พอใจแล้ว แม้ว่าความหวังที่มีมันจะน้อยนิด แต่มันก็ยังดีกว่าไม่มีความหวังเลยไม่ใช่หรือ?
แต่แล้วความหวังที่มีน้อยนิดกลับถูกทำร้ายจนไม่เหลือ.. เมื่อในวันนั้น.. ที่เต๋ามาบอกกัน..
.
.
“ ถ้าพี่ต้นแอบชอบเพื่อนตัวเองขึ้นมา พี่ว่า.. ผมควรจะบอกเขารึเปล่า? ”
คำถามนั้นทำเอาคนฟังที่คิดไกลนั้นสั่นไหวไปทั้งใจ ไม่รู้สาเหตุว่าทำไมคนตรงหน้าถึงได้มาถามคำถามแบบนี้กัน
“ เอาจริงๆนะ.. พี่ว่าไม่ควรบอกออกไปหรอก แกจะรับได้หรอถ้าบอกไปแล้วมันเสียเพื่อนน่ะ ” ต้นตอบไปตามอย่างที่คิด ขณะที่ในใจก็ยังร้อนรน กลัวไปว่าเต๋าจะแอบชอบใครเข้าซะแล้ว “ ว่าแต่ว่า.. แอบชอบใครอยู่อ่ะแก~ ”
..บอกไปแล้วก็สั่น อีกใจก็สั่น
เธอคงไม่เข้าใจ ไม่มีวันรู้เลย..“ พี่ต้น ผม.. ผมชอบคชา.. ”
มันเหมือนฟ้าฝ่าตรงกลางหัว ไม่รู้ว่าอีกคนนั้นพูดเล่นหรือพูดจริง ถึงกระนั้นก็คิดเข้าข้างตัวเองไว้ก่อน ไอ่คู่นี้มันชอบชงตัวเอง! “ แหม.. จะให้ฉันช่วยชงป่ะแก? ”
“ ผมพูดจริง.. ” ไม่ใช่เพียงน้ำเสียงที่กล่าวมา สีหน้าที่จริงจังนั่นก็บ่งบอกด้วยว่าสิ่งที่พูดไม่ใช่เรื่องล้อเล่นเลยแม้แต่น้อย คนฟังชะงัก มันเหมือนคนที่กำลังจะขึ้นสวรรค์ แต่กลับถูกกระชากลงนรกอย่างไม่ทันตั้งตัว “ แล้วพี่ว่า.. ผมควรจะทำยังไงล่ะ? ”
..มันบีบหัวใจ สั่นๆ จากข้างใน
ที่ต้องเป็นที่ปรึกษา แก้ปัญหา
เรื่องเธอรักใคร เธอเพียงไว้ใจ
โดยไม่เคยจะสนใจ ว่าคนเป็นที่ปรึกษาเกิดปัญหา..“ ให้ตายสิว่ะ.. ” แม้ว่าจะเจ็บไปทั้งใจ แต่เพื่อให้คนที่ตัวเองรักมีความสุข เขาก็พร้อมยินดีจะช่วย แต่มันติดอยู่ตรงที่.. ความเป็นไปได้มันแทบจะเป็นศูนย์ เรื่องความรักมันอยู่ที่จิตใจของคน.. แล้วจะให้ช่วยยังไงล่ะ?
“ ห้ามบอกเด็ดขาดนะแก ถึงคชาจะคิดเหมือนกับแก แต่มันเป็นไปไม่ได้หรอก แล้วเราก็อยู่ในวงการด้วยนะแก.. คิดดูดีๆก็แล้วกัน ”
“ ทำตัวให้เป็นเหมือนเพื่อนต่อไปเหอะ เรื่องอย่างนี้น่ะ.. ใครแสดงได้ดีก็ได้รับรางวัลไป.. ”
.
.
เขาคิดว่าเรื่องราวทุกอย่างมันจะจบลงเพียงเท่านั้น คิดว่าเต๋าจะกลั้นเก็บเอาความรู้สึกเหล่านั้นเอาไว้ภายในใจเหมือนอย่างที่เขาทำ แต่เปล่าเลย.. สิ่งที่เต๋าทำลงไปนั้น ทั้งวางแผน.. ทั้งขืนใจ.. ทำให้คชาต้องถูกผูกมัดไว้ด้วยฝันร้ายอันโสมมเหล่านั้น มันเลวร้ายเกินกว่าจะให้อภัยกัน..
..หัวใจที่แหลกสลาย มันเหมือนถูกเหยียบซ้ำจนไร้ค่า..แน่นอนว่าคนที่เจออย่างนี้ยังไงมันก็โกรธ ต้นโกรธ.. ทั้งโกรธทั้งเจ็บที่เต๋ากล้าทำเรื่องเลวร้ายขนาดนี้ แค่ทำลายหัวใจของเขาก็ยังไม่พอรึไง? ถึงได้ต้องมาทำร้ายคชาทั้งร่างกายและจิตใจจนบอบช้ำได้ลงคอ โกรธจนอยากจะเช้าไปตบลงบนใบหน้าขาวจัดสักฉาดสองฉาด ให้มันรู้ถึงความเจ็บปวดที่ทั้งเขาและคชาเป็นซะบ้าง
แต่เขาทำไม่ลง.. เพราะต้นรักคนๆนี้เกินกว่าจะทำร้ายกันได้แม้ว่าอีกฝ่ายจะทำความผิดมหันต์แค่ไหนก็ตาม..
..ได้แต่ยิ้มให้เธอ ยินดีให้เธอ
แต่ว่าในหัวใจ ต้องพูดไปร้องไป เธอคงไม่รู้เลย..คิดแล้วมันก็ยิ่งโมโหตัวเอง เรียวมือคว้าช้อนเงินตักขนมหวานเข้าปากคำโตดับโมโห ความหวานของมันไม่มีทางซึมซาบสู่อณูจิตที่มีแต่ความขมขื่นของเขาได้เลย ต้นนึกน้อยใจ.. ทำไมกันนะ? ทั้งชีวิตถึงต้องเจอกับการแอบรักอยู่ร่ำไป.. ก่อนจะรีบจัดการกับของหวานตรงหน้า ไม่อยากจะคิดอะไรให้มันเจ็บช้ำใจไปกว่านี้อีกแล้ว
หากทว่าตอนนี้ควรจะคิดถึงเรื่องสภาพอากาศภายนอกนี่มากกว่า ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายกับฟ้าฝน ก่อนจะรีบคว้าร่มสีเข้มแล้วเดินออกจากตัวร้านไป ขณะที่ในใจก็ได้แต่นึกหวังไปว่า ‘ฟ้าหลังฝน’ คงปรากฏขึ้นมาในสักวัน แต่ตอนนี้คงต้องทนกับสายฝนแห่งความขมขื่นที่เปียกปอนไปทั้งใจนี่เสียก่อน..
สุดท้ายแล้วความรักได้หลงเหลืออะไรไว้ให้เราบ้างล่ะ? ..ทั้งเต๋าที่ต้องทนกับการแอบรักเพื่อน สุดท้ายก็กลับทำร้ายคนที่ตัวเองรักซะเอง ..ทั้งคชาที่ถูกพิษรักของอีกคนทำร้ายจนบอบช้ำ ต้องเก็บเอาความเศร้าโศกไว้กับตัว บอกใครไม่ได้เพราะกลัวว่าจะต้องสูญเสียความรู้สึกดีๆที่เคยมีกันไป รวมทั้งตัวของเขาเอง.. ที่ไม่ได้เจ็บเพียงเพราะแอบรัก แต่ต้องเจ็บยิ่งกว่า.. เพราะต้องเป็นที่ปรึกษาปัญหาความรักให้กับฝ่ายนั้น..
ก็ความรักน่ะ.. เป็นพิษต่อหัวใจ..THE END.
_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _
TALK TO WRITER:
จบแล้วค่ะคุณผู้อ่าน ๕๕๕ มันจบอย่างนี้แหละ ใครไม่จบแต่เราว่านี่คือตอนจบที่ดีที่สุดแล้วอ่ะค่ะ
คือเราเองชอบแต่งตอนจบแบบประมาณให้คิดต่อเอาอ่ะค่ะ เรื่องนี้ถ้าจบแบบสุดมันก็แปลกๆเนอะ แหะๆ
เดี๋ยวยังไงก็ยังมีตอนพิเศษค่ะ รออีกแปบนึงนะค่ะ ><
ขอบคุณทุกคนจริงๆที่ติดตามเรื่องนี้ค่ะ <3
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
