หัวข้อ: [SF-TaoKacha] Cardiotoxin เมื่อความรักเป็นพิษต่อหัวใจ.. End! Special Part

[Gokusan]

เฮ้ออออ ต๋าวววว
เคลียร์กะเขาแน่แล้วเหรออออ - -"
ยังไม่ทันพูดอะไรให้ชัดเลยก้าบบบบ พี่น้องก้าบบบบ

พอได้สติแล้วก็น่าสงสารนะ ทั้งคชา ทั้งเต๋า
รู้สึกว่าคชาน่าจะรู้ แต่ใช้คำว่าเพื่อนมาอ้างอ่ะ
แบบว่า...เพื่อนมันอยู่ได้นานกว่า ยังไงก็ไม่เลิกกัน
ก็รักน่ะ...รักจนไม่อยากเสียไป คงสถานะเดิมไว้ดีกว่า ^^

รอลุ้นตอนจบว่าจะไปทางไหน อิอิ ^^V

[Yatomaomao]

สนุกมากกกกก   
สงสารคชาบอบบางที่สวด  *กอดปลอบ*   

[i-love-you]

at love  น่ารักมากมาย

[Nutsuki.]

เห็นมั้ยเต๋า คชาบอบบางขนาดไหน
แกยังจะไปร้ายใส่เค้าอีกแน่ะ
แล้วทีนี้พอรู้สึกตัวจะทำยังไงต่อไปล่ะนั่นน??
คชาน้อยน่าสงสารเกิ้นน ดูแลดีๆนะต๋าววว

รอตอนต่อไปนะค่าาา

[JAN]

เข้าเม้นให้กำลังใจ
เรื่องนี้สนุกมากเลยนะคะ
เรารอให้คุณมาลงตลอดเลย

แล้วเมื่อไหร่ชาจะเริ่มมองเต๋าเป็นมากกว่าเพื่อนล่ะ
เค้ารอฉากฟิน  ฮ่าๆๆ

[Dakzy]

มาต่อแล้ว ดีใจจังค่า

และแล้วเต๋าก็แกล้งเมา แผนร้ายจริงๆเลย

แล้วแน่ใจแล้วเหรอว่าเคลียร์แล้วน่ะ?

จะไม่บอกไปจริงๆน่ะเหรอว่าแอบรักคชาอยู่ บอกไปเถอะ ถึงจะเสี่ยงแต่มันก็ต้องลองดูสักตั้งน่ะ ดีกว่าทนเก็บไว้ให้ปวดใจตัวเอง

รออ่านตอนจบนะค้า ต่อไวๆน้า

[winndy]

ขอจบแบบ happy นะค๊ะ
ขอบคุณค่ะ

[kitty]

 

[Betpa_Jeab]

เต๋า!!!!!   &)*%$#@*^@#   

เต๋าร้ายใส่น้องทำม้ายยยยยยยย
น้องร้องไห้น่าสงสารอ่ะ 

มาต่ออีกนะคะ สนุกมาก ^^

[Jakkajan]

แล้วมันจะเป็นไงต่อไป จะได้รักกันไหมหนิ

ว่าแต่ภาษาของคนเขียนดีมากเลยนะค่ะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ ><V

[wisky]

จะจบแล้วเหรอยังมองไม่เห็นจุดจบเลยอ่ะหรือว่าต้นชาจะงอกเงยเพราะไม่มีสว่าง(ได้เอ๋อออ55+)

[NASS.NET]

อ๊ายยยย มาตามอ่านค่ะ
ชอบๆๆแนวนี้มากเลย นายเอกต้องดีเลย์เคล้าน้ำตา
เปลี่ยนเป็นลองฟิคได้มั้ยคะ^^
ได้อ่านแล้วดาร์คไซด์ของเด็กชายต๋าวววเอ๋อออ55+
รออ่านตอนต่อไปค่ะ

[jimmyjimmy]

   ไม่น่าตอนหน้าจะจบแล้วหรือ สั้่นเกิ๊น...บ้าไปแล้ว

เรื่องราวกำลังเริ่มเอง ทำไมรีบจบจัง ยังไม่รู้เลยว่า คชา จะ อะไร ยังไง

ส่วนอิเพ่ต๋าวววววว ตี๋ใหญ่อ่ะ เหมือนตัวจริงมั่กมาก 

  ของ 23 ตอนล่ะก๊านนนน  เลขทำลังดี

[art]

สนุกจริงๆจ้า  ติดตามต่อน๊าา

[tombaza]

อ่านสามตอนรวดหนุกมาก
มันค้างอ่ะ มาต่อเร็วน้า

[zazoi]

  จบแล้วเหรอคะ ไม่สั้นไปเหรอ แสดงว่าจบแบบเศร้าอ่ะจิ เง้อ............
เขียนต่ออีกได้ป่าวคะ 


ชอบพล๊อตเรื่องค่ะ เอ..หรือว่าเราซาดิส 555 แต่ว่าขอบคุณสำหรับเรื่องนี้นะคะ ชอบคู่นี้มากๆเลยค่ะ

[« ‡± ÚêKí ±‡ »]

อ๊ากกก จะจบแล้วแล้วหรอ ... ยังอยากอ่านต่ออยู่เลยอ่า
..... อยากได้ตอนพิเศษบ้าง อะไรบ้าง

ปล.เค้าพูดลอยๆน้าา 555+

[art]

ดััน กระทู้รอจ้า ถ้าจะจบจริงๆ ก็อย่าลืมเขียนเรื่องใหม่มาให้่อ่านอีกน้าา ติดตามจ้าา

[sang som]

จะจบแล้วหรอ

[@happyvirus]

จะจบแล้วอ่อ??  แล้วมันจะจบยังงัยหนอ  ยังงัยก็จะติดตามนะคะ^^

[Infinite Love]

เจอพิษรักเข้าไป เจ็บเจียนตาย โคตรทรมานเลย บ้าเอ้ย!
เต๋าเจอคู่แข่งอย่างอ้นอีก บ้าแล้ว!

[art]

ขออนุญาติ ดััน กระทู้ อีกทีจ้าา อิอิ

[kdragon]

ต๋าวเอ๋ออออออออ ทำอะไรลงไปน่ะหึ!
บ้าเอ๊ยยย บีบคั้นหัวใจซะจริง อยากอ่านต่อจะเเย่อยู่แล้วว 

[pupuzaa]

เด็กชายเต๋าเอ๋อทำอะไรกับเด็กชายคชาหัวเห็ด

   

[KuNgWoN]

Cardiotoxin


..มันยากนะ.. ที่ต้องแกล้งทำว่าทุกอย่างยังเหมือนเดิม..
..ทั้งที่ในใจก็รู้ดีว่ามันเปลี่ยนไปแล้ว..
.
.

ผมค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างหวาดระแวง พยายามยันกายลุกขึ้นนั่งให้แผ่วเบาที่สุด อันที่จริงเมื่อครู่ก็เกือบจะเคลิ้มหลับไปกับการนวดของอีกคนอยู่แล้วเชียว..  ชะโงกหน้ามองไปยังด้านระเบียงเพื่อให้แน่ใจว่าอีกคนยังคงยืนคุยโทรศัพท์อยู่ตรงนั้น ก่อนจะล้มตัวลงนอนต่ออย่างโล่งใจ เห็นจากสีหน้าที่ดูไม่เคร่งเครียดของร่างสูงแล้วคาดว่าบทสนทนาคงไม่ได้เลวร้ายจนน่าเป็นห่วงนัก

ก็ผมกลัวนี่.. คนที่รู้เรื่องในคืนนั้นน่ะ นอกจากเต๋ากับผมก็มี ‘ต้น’ นั่นแหละ  ผมไม่อยากจะคิดเลยถ้าหากว่าปลายสายนั้นเป็นต้น.. เวลาที่คนๆนั้นโมโหน่ะ รุนแรงไม่ไว้หน้าใครหรอกครับ แล้วคนที่จะโดนด่าจนเละหรือไม่ก็อาจจะถูกเกลียดถึงขั้นมองหน้าไม่ติดเลยก็คือเต๋า.. ทั้งที่เรื่องนี้มันเกิดขึ้นจากความไม่ได้ตั้งใจ แล้วจะให้ผมเอาผิดจากเต๋างั้นหรอ?

ในเมื่อเต๋าบอกว่าเรื่องนั้นเขาได้รู้มันมาจากต้น ก่อนหน้านี้ก็คงไม่รู้ว่าจะโดนใส่ไฟไปตั้งเท่าไหร่แล้ว ยิ่งคิดก็ยิ่งกังวล.. กังวลจนอยากจะโทรไปห้ามปรามต้นแล้วเคลียร์กันให้เข้าใจโดยที่ไม่รู้ว่ายังจะทันอยู่รึเปล่า แต่ก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามือถือของผมถูกโยนไปที่เบาะหลังตั้งแต่ตอนที่อยู่บนรถแล้วก็ยังไม่ได้หยิบเอาออกมาอีกด้วย!

“ ไอ่บ้าเอ้ยย.. ”  ผมขยี้หัวอย่างนึกขัดใจ จะว่าไป.. นึกถึงเหตุการณ์ตอนที่อยู่บนรถก็ยังรู้สึกสะท้านในใจ ท่าทีเกรี้ยวกราดของอีกฝ่ายยังคงติดตาอยู่อย่างนั้น ผมไม่เข้าใจ.. ไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าทำไมเต๋าต้องโมโหร้ายใส่กันถึงขนาดนี้ เพียงเพราะผมคุยกับอ้นงั้นหรอ?  บ้าหน่า!.. แบบนั้นเต๋าก็คงไม่มีเหตุผลมากเกินไปแล้ว

หรือว่าไอ่สองหนุ่มคลีโอนั่นมันจะทะเลาะกันเอง? อันนี้ก็อาจจะเป็นไปได้ แต่เต๋าก็น่ากลัวจนเกินไป ทั้งที่เราทั้งสามคน.. ก็ต่างสนิทกันมากแท้ๆ..

ไม่รู้ว่ามันเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไหร่.. รู้สึกได้ว่าความสนิทสนมที่เคยมีนับวันมันก็เริ่มแตกร้าวกันออกไป ไม่ใช่ว่าจะความสนิทมันจะลดลงเพราะห่างๆกันอย่างนั้น แต่ทุกครั้งที่นัดมาเจอกัน ผมรู้สึกได้.. สายตาที่ทั้งเต๋าและอ้นมองกันมันไม่ได้เหมือนเพื่อนที่รู้จักกัน แต่มันเหมือน.. ศัตรู..

ผมรู้สึกไม่ดี.. ก็ทั้งสองคนนั้นน่ะต่างก็เป็นเพื่อนรักผม ถ้าถามว่าสนิทกับใครมากกว่ากันก็คงตอบได้ยาก อ้นน่ะทั้งสุภาพทั้งอบอุ่น เวลาที่ผมปัญหาในใจ แม้ไม่ต้องบอกกันเขาก็รู้ จนบางครั้งผมก็ยังเผลอนึกไปว่าอยากมีพี่ชายแบบนี้บ้างจัง.. ส่วนเต๋าน่ะ คงเป็นเพราะเราชอบอะไรหลายๆอย่างเหมือนกัน ก็เลยสนิทกันง่าย แต่ผมกลับรู้สึกว่าความสัมพันธ์ระหว่างผมกับเต๋ามันไม่ใช่อย่างนั้น ใช่ว่าจะไม่เคยมีเพื่อนสนิทหรอกนะ แต่กับคนๆนี้ ผมบอกมันไม่ได้เลยจริงๆ..

จะให้ผมเรียกมันว่า.. ความสัมพันธ์ที่ไม่มีชื่อเรียก ก็คงจะใช่..
.
.

ครืด!

เสียงเลื่อนของบานกระจกที่กั้นระหว่างเขตห้องกับระเบียงดังขึ้นทำเอาผมหลุดจากความคิด รับรู้ว่าเจ้าของผิวขาวจัดนั่นกำลังเคลื่อนกายใกล้เข้ามา ผมรีบแสร้งว่าหลับไปแล้วเหมือนอย่างในตอนแรก ทว่ามีหรือที่อีกคนจะไม่รู้ คนๆนี้น่ะรู้ทันผมตลอดเลย

“ ไม่ต้องแกล้งหลับหรอกหน่า.. เต๋าเห็นแล้ว ”

“ โถ่.. เต๋าอ่ะ.. ” ผมแกล้งพองลมที่แก้มอย่างงอนๆเมื่ออีกคนนั้นจับได้   “ คุยเสร็จแล้วหรอ? ทำไมแปบเดียวเองล่ะ? ”

มีเพียงเรียวนิ้วของร่างขาวจัดที่ชี้ให้เห็นถึงสภาพอากาศภายนอกแทนคำตอบ ผมชะโงกมองตามออกไป มวลเมฆหนาทึบท่ามกลางท้องฟ้าสีควันบุหรี่ขมุกขมัวพร้อมด้วยเสียงเปาะแปะบ่งบอกว่าไม่อีกนานก็จะถึงเวลาที่สายฝนร่วงลงมาหนักกว่าเดิม  เพียงเท่านั้นผมก็เข้าใจเหตุผล..

“ ทอมเอ้ยยย.. ” เจ้าของผิวขาวจัดคงนึกหมั่นเขี้ยวที่เห็นผมทำแก้มพองลมแบบนั้น จึงมาเล่นขยี้หัวผมยกใหญ่ มาทำอย่างนี้ได้ไงเนี่ยเต๋า! ผมรีบปัดมือหนานั่นออกก่อนจะจัดทรงให้เข้าที่

“ หยุดนะเต๋าเอ๋อ! ” ผมแกล้งขึ้นเสียง ก่อนจะคว้าหมอนหนุนใบเล็กบนโซฟาโยนใส่หน้าอีกคนที่สามารถรับไว้ได้ทัน เจ้าของเรียวมือแกร่งโยนกลับมาทางผมอีกครั้ง ผมลุกขึ้นแล้ววิ่งไล่เป็นเด็กๆ เพียงไม่นานสงครามเล็กๆก็เกิดขึ้นพื้นที่ห้องสี่เหลี่ยมแห่งนี้

“ เป็ดเหลือเกินอ่ะ! ”

“ เอ๋อเหลือเกินอ่ะ! ”
แต่แล้วเหมือนว่าเวลาสนุกสนานของพวกเรามีเพียงไม่นานเท่านั้น



ออด.. ออด..


เสียงกดกริ่งที่ดังขึ้นหยุดการกระทำของเราทั้งสองคนให้ชะงักอย่างง่ายดาย ผมกับเต๋ามองหน้ากันอยู่ครู่หนึ่งอย่างนึกสงสัยว่าจะเป็นใครกันนะที่มาหากันในเวลานี้ ก่อนที่จะเป็นผมที่ออกปากว่าจะไปดูด้วยตัวเอง หากทว่าบุคคลที่ยืนอยู่เบื้องหลังประตูกลับเป็นคนที่ผมไม่คาดคิดเลยว่าเธอจะมา..



“ อ..เอมี่.. ”
เพราะนั่นคือ.. ผู้หญิงที่เป็นแฟนเก่าของเต๋านั่นเอง

“ ใครหรอชา? ”
ไม่ใช่เพียงแต่ผมเท่านั้น เจ้าของห้องเองเมื่อได้เห็นใบหน้าของผู้มาเยือนก็ตกตะลึงไม่แพ้กัน

“ เอมี่! ”

“ เต๋า.. ” หญิงสาวรีบแทรกตัวผ่านผมที่ตอนนี้ดูเหมือนจะกลายเป็นเพียงอากาศธาตุในสายตาของใครๆ ก่อนที่เธอจะโผเข้ากอดร่างสูงที่ยังยืนตะลึง   “ เออยากคุยกับเต๋า.. ”

“ ปล่อยเต๋า.. ” น้ำเสียงนิ่งติดจะเย็นชาที่ออกคำสั่งนั่นทำเอาผมหวั่นใจขึ้นมาแทน ร่างสูงพยายามจะสะบัดแล้วผลักร่างของหญิงสาวออกไป หากแต่เธอกลับยังไม่ยอมปล่อย เต๋าเองก็ทำอะไรไม่ได้เพราะเขาก็ไม่อยากจะใช้กำลังกับผู้หญิงมากนักหรอก

“ เต๋าบอกให้ปล่อยไง!!! ”

เต๋าตวาดเกรี้ยวจนผมเองยังสะดุ้ง เอมี่เองก็ตกใจไม่แพ้กันจนต้องยอมผละออกมา หญิงสาวเม้มปากแน่น ใบหน้าของเธอมันเหมือนกับ.. คนที่กำลังใจสลาย..   “ เต๋าอย่าโกรธเอสิ ”

“ กลับไปเถอะเอมี่ แล้วก็ไม่ต้องมาหากันอีกแล้ว ”

“ เต๋า!.. ” หญิงสาวร้องชื่อฝ่ายนั้นทั้งน้ำตา
ผมไม่เข้าใจ.. ทั้งที่ในคืนนั้นเต๋าบอกว่าเธอคนนี้เป็นคนบอกเลิก แต่ทำไมสถานการณ์ที่ผมเห็นในตอนนี้ มันเหมือนกับว่าคนที่หมดรักในตัวอีกคนกลับเป็น.. เต๋าซะเอง

สายตาคมทอดมองมายังตัวผมท่ามกลางห้วงแห่งความสับสน ผมทำได้เพียงส่งยิ้มเป็นเชิงบอกว่าไม่เป็นไร ผมเองก็ไม่อยากจะอยู่ขัดสักเท่าไหร่หรอก  “ ถ้างั้น.. เดี๋ยวชามานะ ”

“ คชา.. ” ฝ่ายนั้นเอ่ยเรียกชื่อผมเสียงแผ่วหวิวรากับจะห้ามไม่ให้ผมไป แต่ผมไม่อยากได้ยินอะไรอีกแล้ว ยิ่งยังอยู่เป็นส่วนเกินอย่างนี้ก็ยิ่งอึดอัด  สู้เดินออกไปให้ไกลๆซะยังดีกว่า

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

ทันทีที่เสียงบานประตูปิดลงพร้อมกับเจ้าของร่างโปร่งบางที่เดินออกไป ร่างสูงก็เอาแต่มองหญิงสาวตรงหน้าอย่างคาดโทษจะให้ทำอย่างไรได้ล่ะ? ..ก็คนที่มันหมดรักแล้วน่ะ จะให้ยังคบกันต่อไปเพื่ออะไร? ยิ่งฝืนทนก็ยิ่งมีแต่คำว่าเจ็บกับทั้งสองฝ่าย

“ ทำไมมาหาไม่บอกไม่กล่าว.. ถ้านักข่าวมาเห็นล่ะเอมี่? เราจะเสียกันทั้งคู่นะ! ”

หญิงสาวเอาแต่ก้มหน้ารับผิด เพราะเธอเอาแต่เป็นห่วงความสัมพันธ์ที่กำลังจะเปลี่ยนไปกับอีกคน ถึงได้ลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท ตัวเธอเองก็เป็นแค่สาวนอกวงการ..  “ เอแค่อยากเจอเต๋า.. ก่อนที่เราจะกลายเป็นคนอื่น.. ”

“ เราเองก็คบกันมานาน เอก็เสียดายเวลาดีๆ.. ”

“ มีอะไรก็รีบๆพูดมาดีกว่า อย่ามัวแต่อ้อมอยู่เลย ” ที่พูดไปใช่ว่าจะรำคาญ เข้าใจว่าคนเคยรักยังไงก็ต้องผูกพัน

“ เลิกกันทำไม?.. ”
ร่างสูงถึงกับชะงักเมื่ออีกคนร้องขอเหตุผล เพราะถ้าบอกไปว่าเป็นเพราะคชา อีกฝ่ายจะรับได้หรอ?

“ เอมี่.. ” ว่าพลางจึงคว้าเรียวมือแบบบางของอีกคนขึ้นมา พร้อมกับกล่าวเหตุผล “ เต๋าว่าเราก็คุยกันเข้าใจแล้วนะ.. เต๋าเองก็ต้องทำงาน ยังไงเราก็ต้องห่างกันอยู่ดี.. ”

“ เราจบกันตรงนี้น่ะดีแล้ว.. ” จากการที่เคยคบกันเป็นปีๆจนรู้นิสัย ชายหนุ่มมั่นใจว่ายังไงอดีตแฟนสาวของเขาเป็นคนมีเหตุผลพอที่จะเข้าใจกัน

“ แล้วอีกอย่าง.. เอก็รู้นี่ว่าเต๋าติดเพื่อน แบบนั้นเต๋าก็จะยิ่งไม่มีเวลาให้เลยนะ ”

หญิงสาวพยายามจะนึกที่อีกคนพูด เหตุผลหลังนี่มันเป็นความจริงที่เธอรู้อย่างเถียงไม่ได้ เธอแค่นยิ้มขมขื่น  “ โอเค.. เอเข้าใจแล้วล่ะ ”  ก่อนจะโผเข้ากอดร่างตรงหน้าอีกครั้ง เศรษฐพงษ์เผยยิ้ม.. ยังดีที่เอมี่ไม่วีนแตกหรือเข้ามาโวยวายกับเขา  อย่างน้อยในที่สุดความสัมพันธ์ของพวกเขาก็จบลงอย่างเข้าใจกัน

“ งั้นก็รีบไปหาเพื่อนของเต๋าสิ.. ป่านนี้คงเดินไปไหนซะไกลแล้วมั๊ง ” เอมี่ผละตัวออกมาเล็กน้อยก่อนจะยิ้มให้กัน เต๋าชะงักไปเล็กน้อย ไม่คิดว่าเธอเองก็แคร์เพื่อนสนิทของเขาคนนี้ด้วย

“ เอ้า! มัวแต่นิ่งอยู่นั่นแหละ รีบไปสิแอทเลิฟ ฮ่าๆ ” เธอแกล้งแซว จนเต๋าอดไม่ได้ที่จะยิ้มตามไปด้วย

แล้วอีกอย่าง.. มันก็ดีที่เอมี่ไม่ได้รู้เรื่องความรู้สึกที่เขามีให้กับคชา แล้วก็ไม่ได้เข้าใจคำว่า ‘ติดเพื่อน’ ที่เขาได้พูดออกไป เพื่อนคนนั้นที่เขาติดน่ะ.. ก็มีอยู่คนเดียวนั่นแหละ ติดจนถอนตัวไม่ได้.. ติดจนต้องล้มเลิกความรักที่เคยมีกับผู้หญิงคนนี้

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

ผมไม่รู้ว่าตัวเองเดินออกห่างจากบานประตูห้องนั้นมาได้ไกลขนาดไหน คิดไปว่าบางทีที่เอมี่มาหานี่ก็คงเป็นผลดีต่อเต๋าเหมือนกัน ทั้งสองนั่นก็คงจะเคลียร์กันได้แล้วกลับมาคบกันเหมือนเดิม  ส่วนเต๋าโมโหนั้น.. คงเป็นเพราะเอมี่นั่นแหละ บอกเลิกเองแท้ๆทำให้อีกคนเสียใจแทบบ้าไปแล้วแท้ๆ แต่กลับมาง้อซะเอง

เมื่อถึงคราวที่ทุกอย่างจะจบลงด้วยดีแล้ว.. แล้วเรื่องคืนนั้นที่ผมต้องเผชิญล่ะ? พอถึงคราวนั้นแล้วใครยังจะมาสนใจเรื่องนี้  แล้วสิ่งที่ผมรักผมหวงแหนที่สูญเสียไปล่ะ?..  ผมจะเรียกร้องเอาความรับผิดชอบมาจากใครกัน..

ยิ่งคิดถึงเรื่องนี้ก็ยิ่งปวดร้าวในอก ความเสียใจถูกกลั่นออกมาเป็นหยดน้ำตาอย่างไม่รู้ตัว หล่นร่วงตามแรงโน้มถ่วง ยิ่งพยายามปาดมันออกมากเท่าไหร่ ความเสียใจที่มีอยู่นี้ก็ยิ่งเอ่อล้นจนพรั่งพรูอย่างห้ามไม่อยู่.. ท่ามกลางความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งโกรธทั้งน้อยใจ..

ผมโกรธ.. โกรธเอมี่ที่เป็นต้นเหตุทุกอย่าง ถ้าหากว่าวันนั้นเธอไม่ได้โทรมาบอกเลิกกับเต๋า ไม่ทำให้เต๋าเสียใจจนต้องพึ่งแอลกอฮอล์แล้วขาดสติแบบนั้น..  ผมก็คงไม่ต้องมาจมจ่อมกับฝันร้ายที่กลายเป็นตราบาปไปทั้งชีวิตอย่างนี้หรอก ..ตราบาปที่ถูกเพื่อนรักของตัวเอง ‘ขืนใจ’..

ผมเดินตรงออกไปอย่างเลื่อนลอย รู้ตัวอีกทีว่าเดินออกมาถึงนอนระเบียงของชั้นก็ตอนที่ความชื้นแฉะรอบกายประเดประดังเข้ามา ผมได้แต่ยืนนิ่งรอรับสายฝนเหล่านั้นโดยไม่คิดจะเดินหนีไปไหน อยากจะให้มันได้พัดพาเอาความเจ็บปวดที่เคยมีทั้งหมดให้หายไปทั้งที่รู้ว่ามันก็เป็นไปไม่ได้..

“ ฮึก.. บ้าชะมัด! ฮืออ.. ” ผมซบหน้าลงกับฝ่ามือสะอื้นไห้อย่างห้ามไม่อยู่ สายฝนกับน้ำตาไหลรวมกันจนแทบแยกไม่ออก ก็ใช่สินะ.. ผมน่ะผิดเองที่มันพลาด ถ้าสองคนนั้นจะกลับมารักกันแล้วพวกเขาจะมาทุกข์ร้อนอะไรกับผมที่เป็นอยู่อย่างนี้

ขณะนั้นเองที่คิดไปว่าคงต้องถูกไว้ตามลำพัง กลายเป็นคนที่ไม่มีใครแยแส.. เรียวแขนอันอบอุ่นก็เข้ามาประคองลาดไหล่ ก่อนที่หยาดน้ำฟ้าจะถูกกั้นออกด้วยรัศมีร่ม ผมมองตามไปด้วยความไม่คาดคิด.. แล้วก็เป็นคนๆนั้น.. คนที่ผมคิดว่าเขาจะทิ้งกันไป ไม่ดูแลกันต่อไปแล้ว

“ ต.. เต๋า! ”

“ มานั่งตากฝนทำไมว่ะคชา เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก! ” ฝ่ายนั้นตะโกนแข่งกับเสียงสายฝน ก่อนจะลากผมกลับเข้ามายังเขตที่สายฝนยังสาดไม่ถึง

“ ต..เต๋า.. ตามชามาทำไม? ล..แล้วเอมี่ล่ะ? ”

“ เคลียร์กันแล้ว ”

“ ห๊ะ?! ” ผมไม่เข้าใจคำว่าเคลียร์กันแล้วของเต๋า มันหมายความว่ายังไง? คืนดีกันแล้วกลับไปคบกันอีกครั้งอย่างนั้นหรอ?

“ เต๋ากับเอมี่จบกันด้วยดีแล้ว.. ” คนตรงหน้าตรงเข้ามาขยี้ผมที่ชื้นน้ำเพราะไม่อยากให้คิดมาก หากทว่าน้ำตากลับยิ่งไหลออกมาจนหยุดไม่อยู่  “ เห้ย! แล้วนี่ร้องไห้ทำไมว่ะตัวเล็ก เป็นไรรึเปล่า?! ”

ผมรีบส่ายหน้ารัวๆ ไม่อยากให้อีกฝ่ายต้องมากังวลไปด้วย  “ ป..เปล่าหรอก ” ก่อนจะรับรู้ถึงแรงกระชากจนเซไปปะทะแผ่นอกของอีกฝ่าย วงแขนแกร่งจึงค่อยโอบล้อมไว้อีกที
“ ยังไงเต๋าก็ไม่ลืมเรื่องของชาหรอก.. เต๋าเลือกเพื่อนมาก่อนแฟนอยู่แล้ว ”

ยิ่งรู้ว่าตัวเองยังมีค่าพอที่อีกคนยังให้ความสำคัญก็ยิ่งตื้นตัน.. รู้สึกโหยหาจนไม่อยากจะจากไปไหน..

“ อย่าร้องไห้เลยนะไอ่ตัวเล็ก ” เรียวนิ้วปาดน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน  “ ป่ะ! กลับไปที่ห้องกันเถอะ เดี๋ยวหวัดก็กินเอาหรอก ”

ก่อนที่เรียวมือหนาแกร่งจะกอบกุมไว้เดินจูงไปด้วยกัน ผมลอบมองแผ่นหลังกว้างของอีกคนด้วยรอยยิ้ม ท่ามกลางความหนาวเหน็บที่มีเพียงคนนี้ที่ยังไม่ทิ้งไปจากกัน.. ขณะนั้นเองที่ผมรู้สึกว่าความอุ่นซ่านจากปลายนิ้วของฝ่ายนั้นที่กอบกุมกันทำให้ความรู้สึกบางอย่างไม่แน่ชัด.. ซึ่งผมเองก็ไม่แน่ใจ..

แค่รู้สึกว่า.. เสียงหัวใจตัวเอง.. กลับเต้นผิดไปอย่างไม่เคยเป็นกับเพื่อนคนนี้ซะแล้ว..


THE END









หรอ??






ยังไม่จบหรอก ๕๕

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

TALK TO WRITER:
เกิดความผิดพลาดขณะลง ข้อความขึ้นไม่ครบซะงั้น = =
คุณหลอกดาวซะงั้น ฮ่าๆๆ จะให้บอกว่านี่คือตอนจบจริงๆมันคงไม่ใช่ อันที่จริงมันยังมีตอนหน้านะค่ะ
แต่เป็นพาร์ทความคิดของคุณนายต้น แล้วก็คงมีตอนพิเศษอีกนิดๆหน่อยๆ ^^
ไม่จบง่ายๆหรอกค่ะ ฮ่าๆๆ

มีใครเข้าใจอารมณ์ของเอมี่ในตอนนี้รึเปล่าค่ะ? คือประมาณว่าเป็นแค่คนรักเก่าที่ยังคาใจกับเต๋าก็ยังอยากรู้เหตุผลว่าทำไมต้องเลิกกันอ่ะค่ะ ไม่มีอะไรเลยจริงๆ >< 

ปล. คอมเม้นท์กันหน่อยนะเออ เม้นท์มันน้อยจนเราแอบน้อยใจอ่ะค่ะ TAT

[miruku]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ค้างงงงงงงงงงงงงงง เอมี่ ตัวจริงเสียงจริงกันเลยทีเดียว เรียลมากเรื่องนี้ 

[True..Love]

โอ้แม่เจ้า O[]o ~
คุณพระ(ไม่่ช่วย) -,.-
จบตอนเอมี่ปรากฎตัว แบบนี้มีค้างสิคะ
เคลียร์กันให้ลงตัวก็แล้วกัน ผญ.นางนี้จะเอาระเบิดมาวางที่คอนโดนายเต๋าเอ๋อหรือไม่?
หรือจะเข้าไปด่าทอคชาที่ทำให้เต๋าทิ้งหล่อนหรือไม่?
โปรดติดตามตอนต่อไป

[i-love-you]

มาล๊ะ อิตัวปัญหา

[NASS.NET]

โฮกกกกก...ถ่านไฟเก่า...มาทำม๊ายยยยยยยยยย
รอที่เหลือค่าาาาา^^

[fernnns]

เอาแล่วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จะเป็นไงต่อเนี่ย
เริ่มเข้มข้นแล้วว