เรื่องเวฟไอศกรีมไม่ใช่มุขค่ะ เป็นเรื่องจริงที่เกิดกับพี่ชายนิเอง แต่พี่บอกพนักงานก่อนจะเข้าเวฟนะคะ เอามาเล่าให้ฟัง นั่งฮาซึด....
เออ นิย้ายไปอยู่ต่างจังหวัด(ระยอง) แบบฐาวรแล้วค่ะ เน็ตอืดอย่างแรง อยากร้องไห้ เปิดเว็บแต่ละทีเหมือนใจจะขาด โหลดนานเอาโล่ เซ็งที่สุด
แล้วไฟล์นิยายเจ๊งคราวก่อน นิโมโหเอา MS 2010 มาใช้ มันก็ไม่มีโปรแก้ไขคำผิดให้นิ ฮือๆ ถ้าเจอคำผิดก็บอกกันบ้างนะคะ
ถ้าไม่ตันจริงๆ ตอนนี้นิพยายามอัพนิยายสองเรื่องสลับกันค่ะ เลยอาจจะช้าบ้าง อย่าใจร้อนกันนะคะ พยายามที่สุดแล้วค่ะ แต่งแต่นิยายตัวเองจนแทบไม่ได้ไปอ่านของชาวบ้านเขาเลย ฮือๆ
ตอนที่ 18 ตายด้าน
หลังจากเหตุการณ์สยดสยองครั้งนั้น กันย์มันเป็นอะไรก็ไม่รู้ครับ พยายามจะตีตัวออกห่างผมอยู่เรื่อย ไม่ใช่ไม่มาเจอหน้า หรือเฉยชา แต่ยังไงดี พูดไม่ถูก หรือผมคิดไปเองก็ไม่รู้นะครับ เอาเป็นว่ามันเปลี่ยนไปละกัน ส่วนผมน่ะเหรอ ก็เป็นโรคจิตชนิดหนึ่งคือ กับคนที่ไม่ชอบ ก็ไม่สนใจใยดี แต่กับคนที่ชอบเนี่ยจะใส่ใจทุกรายละเอียด ถ้ามันวิ่งไล่ ผมก็จะวิ่งหนี แต่ถ้ามันเดินหนีผมจะเป็นฝ่ายไล่ตาม...
แป๊บเดียวก็จะสอบไฟนอลอีกแล้วเร็วจัง ช่วงนี้ผมที่อยู่หอในไม่มีคอมเป็นของตัวเองก็เลยต้องย้ายรกรากมาพิมพ์งานอยู่ที่ห้องคอมมหาวิทยาลัยเป็นอาจิณเพื่อเคลียร์รายงานให้เสร็จแต่เนิ่นๆ ไหนเลยจะสบายเหมือนชายกันย์ที่จะทำงานเมื่อไรก็ได้ จนละเลยไม่ค่อยทำ ต้องให้ตามจ้ำจี้จ้ำไชกันเกือบทุกวิชา จนจะกลายร่างเป็นมารดาคนที่สองของมันอยู่รอมร่อ
คืนนี้ก็เป็นอีกคืนที่ผมกำลังนั่งทำการบ้านชิ้นสำคัญ คือสร้างเว็บเพจวิชาคอมพิวเตอร์ ใกล้เสร็จเต็มทีเหลืออีกไม่เยอะแล้ว กันย์มันก็โทรมาถามว่าอยู่ไหนจะไปหา ผมวางสายแล้วเหล่มองที่นาฬิกาบอกเวลาห้าทุ่มเศษ ไม่เกินสิบนาที ร่างสูงใหญ่ของมันก็ก้าวยาวๆ เข้าห้องคอมตรงเข้ามาหาผมซึ่งโดดเด่นอยู่ในเสื้อยืดคอกลมสวมเสื้อกันหนาวสีส้ม ก็ห้องคอมเขาแอร์เย็นน่ะครับ
“กิ๊ง...ป่ะ กลับกันเถอะ” โห มาถึงก็ชวนกลับเลยแฮะ
“บ้า กูยังทำงานไม่เสร็จเลยจะรีบไปไหน”
“เหรอ.... งั้นรีบๆ นะ จะรอ” กันย์บอกแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ว่างของคอมเครื่องๆ ข้างๆ โดยไม่เปิดเครื่อง
ผมก็ตั้งใจว่าจะทำงานต่อครับ อีกครึ่งชั่วโมงห้องคอมก็ปิดแล้ว แต่เวลาที่ทำอะไรอยู่แล้วมีสายตาคนอื่นจ้อง มันจะทำให้ไม่มีสมาธิครับ ทำไปได้แค่ไม่ถึงสิบนาทีก็เลยยอมแพ้
“เออๆ กลับก็ได้ มีอะไรนักหนาฮึ” หันไปว่าแบบรำคาญนิดๆ อีกฝ่ายรู้ว่าจะเลิกเล่นแล้วก็ยิ้มให้
“ก็ไม่ได้รีบนี่ ทำต่อไปก็ได้” ชิ ทำเป็นพูดดี
“ไม่ทำแล้ว จ้องกันแบบนี้คนก็เขินเป็นนะ” ผมบอกแล้วเซพงาน ปิดคอม เก็บของ แล้วเดินตามกันย์ออกมานอกห้องคอม
“จะพาไปไหนเหรอ”
“ไปบ้าน กันย์ซื้อเคเอฟซีไว้ ไปกินด้วยกันนะ”
“โหจริงดิ มีอะไรหรือเปล่า กินอะไรเอาป่านนี้” ผมถามทำให้มันชะงักนิ่ง หันมามองจ้องผม
“กิ๊งไม่รู้เหรอ?” มันถามด้วนสีหน้าจริงจัง
“รู้อะไร?” ผมถามแล้วมันก็ยืนมองผมนิ่งหันหลังกลับไม่พูดอะไร
เอ๋า....แล้วก็ไม่ตอบ
กันย์พาผมมาที่บ้าน มันหิ้วถุงเคเอฟซีแล้วก็ถุงเซเว่นที่แวะซื้อเครื่องดื่มระหว่างทางเข้ามา บ้านปิดไฟเงียบ จนผมแปลกใจ
“กันย์อยู่กับพี่ชายจริงเหรอ มากี่ทีไม่เคยเจอเลยนะ”
“อย่าว่าแต่กิ๊งไม่เจอเลย กันย์ก็ไม่ค่อยเจอหรอก เริ่มจะลืมไปแล้วเหมือนกันว่าพี่ชายหน้ายังไง เขาไม่ค่อยกลับบ้านหรอก สงสัยติดสาว” ตอบแล้วเดินเข้าครัวไปเอาจานกับแก้วออกมา เอาไก่ใส่จานเตรียมโซ้ย
“แล้วกันย์ล่ะ แอบไปติดสาวที่ไหนที่กิ๊งไม่รู้บ้างป่าว...” ผมถามเล่นๆไปอย่างนั้นแหละ ถึงมีมันก็คงไม่บอกหรอกครับ
“ฮ่าๆ ไม่มีๆ ถ้ามี ก็มีแต่หนุ่ม” กันย์หัวเราะเดินเข้ามานั่งชิด
“ตอนนี้กำลังติด....ใจหนุ่มอยู่คนนึง” มันบอกตาเยิ้มจับมือผมไปกุมไว้
“อือ... อย่าให้รู้แล้วกันว่ามีคนอื่น...ไม่งั้น...” บอกพร้อมเอามือทำท่าปาดคอ
“สงสัยจะยาก แค่คนเดียวก็แทบจะเงยหน้าไม่ขึ้นแล้ว”
“ทำไมล่ะ”
“ก็....รักกิ๊งหัวปักหัวปำไง”
“ไอ้เว่อร์” ผมว่าพลางหัวเราะ เอาไก่แซบยัดปากมัน มันเอาไก่ออกจากปากแล้วไอแค่ก
“แค่กๆ”
“เป็นอะไร ไก่ติดคอเหรอ” ผมถามด้วยความเป็นห่วง หันไปหยิบโค้กรินใส่แก้วให้มันกิน พอแก้วน้ำยื่นไปตรงหน้ามันก็ยิ้ม ไออีกสองครั้ง
“แค่กๆ ... เลิฟยู” เออ..... มึงเล่นมุขเรอะ!! ผมหรี่ตาแล้วสะบัดหน้างอนมัน ชอบทำให้เป็นห่วงตลอด
“โอ๋ๆ แต่ช้าแต่” มันโอ๋แล้วรั้งร่างผมเข้าไปกอด
“กิ๊งรู้ไหมตัวอักษรภาษาอังกฤษน่ะตัวไหนกินได้”
“กินได้ตั้งหลายตัวนี่ KFC MK แล้วก็อีกสารพัด” เป็นไงล่ะตอบถูกใช่ป่ะ? “แล้วกันย์รู้ป่ะว่าตัวไหนเป็นญาติกัน” ผมถามบ้าง กันย์ทำท่าคิด แล้วถามมา
“ตัวไหนอ่ะ”
“คิวกับเอสไง”
“เป็นญาติกันยังไงอ่ะ”?
“ก็คิว..อา..เอสไง” ฮ่าๆ มุขเชี่ยๆ แต่ก็จะเล่นครับ
“กิ๊งว่าป่ะว่าคนคิดตัวอักษรภาษาอังกฤษอ่ะเค้าใจร้าย”
“ใจร้ายยังไง”
“ก็.....เขาเอา I กับ U ให้อยู่ไกลกันน่ะสิ” โห......ช่างว่า..... ผมหัวเราะ แล้วเราก็กินไก่กันไปคุยกันไป ส่วนใหญ่ก็จะถามปัญหาปัญญาอ่อนน่ะครับ
กินอิ่มแล้วครับ ผมก็มองหน้ากันย์ แบบว่า ลองมันชวนผมมาบ้านแบบนี้ มันคงมีวางแผนอะไรแน่ๆ เลย ผมก็รอดูอยู่ว่าวันนี้จะมาไม้ไหน พอไก่หมดมันก็ดึงเค้กออกมาครับ
“กิ๊งชอบกินของหวานนี่ แล้วเค้กล่ะชอบไหม?”
“ชอบสิ” ผมตอบ กันย์ก็เอามีดตัดเค้กใส่ถ้วยให้ผม ผมก็นั่งละเลียดกินเค้กอย่างมีความสุข
“กิ๊ง เที่ยงคืนกว่าแล้ว มีอะไรจะบอกกันย์ไหม?”
“หือ? อะไรล่ะ” คราวนี้ผมก็งงอีกครับสีหน้าจริงจังของมันทำให้เริ่มคิดหนัก
“รู้ไหมวันนี้วันอะไร?” เอาล่ะสิ มามุขไหนอีกหว่า
“วันพฤหัสไง” ผมตอบซื่อๆ แล้วมันก็ถอนใจอย่างเอือมๆ ผมก้มลงมองเค้กในมือตัวเองแล้วก็นึกขึ้นได้
“วันเกิดกันย์เหรอ?” กันย์นิ่งไปแล้วมองเหมือนจะถามว่า เพิ่งนึกได้เหรอ?
“เดี๋ยวดิ วันเกิดกันย์มันต้องพรุ่งนี้แล้วไม่ใช่เหรอ?”
“ก็หลังเที่ยงคืนก็วันใหม่แล้วไม่ใช่เหรอ?” กันย์ถามเสียงเรียบๆ ทำให้ผมแทบอยากจะร้องไห้
“กิ๊งขอโทษ ไม่ได้ลืมนะ แต่แค่คิดว่ามันยังไม่ถึงเท่านั้นเอง” อีกฝ่ายพยักหน้าเหมือนจะไม่เป็นไร ขณะที่หน้ายังงอนๆ อยู่
“โอ๋ๆๆ สุขสันต์วันเกิดนะกันย์” ผมบอกรีบกอดมันแน่นๆ เป็นการเอาใจ
“กิ๊งซื้อของไว้แล้วอยู่ที่ห้องเดี๋ยวพรุ่งนี้เอามาให้ อยากได้อะไรเป็นพิเศษไหม?” ถามเพื่อให้มันหายงอนครับไม่ได้คิดอะไรมากหรอก มันหันมายิ้มเจ้าเล่ห์
“อยากได้กิ๊ง” เออ.... กูไม่น่าถาม.... ผมก็นิ่งอึ้งไม่รู้จะตอบยังไงดี กันย์มันเอามือมาแตะแก้มผมแล้วเหมือนจะก้มมาหา ทำได้อย่างเดียวคือนิ่ง แต่ท้ายที่สุดมันก็ไม่จูบครับ ขยับกายออกแล้วลุกขึ้นทิ้งให้ผมคอย...เก้อ
“กันย์ล้อเล่น... กันย์แค่อยากได้ยินคำอวยพรจากกิ๊งเป็นคนแรก อยากมีเวลาอยู่กับกิ๊งสองต่อสองในวันเกิดบ้างเท่านั้นก็พอใจแล้ว ไปเถอะ เดี๋ยวกันย์ไปส่งที่หอ” อ้าว ปรับอารมณ์ตามไม่ถูกเลย ทีแรกเหมือนจะโรแมนติก สักพักไล่กลับเฉยเลย
“ชวนมากินไก่แค่นี้แล้วก็ไล่กลับน่ะเหรอ?” ผมถามอย่างแปลกใจ เพราะมันประหลาดเกินไป
“อือ... หรือกิ๊งอยากจะทำอะไรอย่างอื่นต่อล่ะ?”
แอบนึกอยู่ตั้งนานว่ามันต้องวางแผนอะไรไว้แน่ๆ แต่กลับไม่มีอะไรเลยสักอย่าง ที่จริงเป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว แต่กลับรู้สึกแปลกๆ
“กันย์...ไหนๆ ก็วันเกิดกันย์ คืนนี้กิ๊งจะนอนที่นี่เป็นเพื่อนนะ” ผมยิ้มอ่อนโยนให้ กันย์หันกลับมามองหน้าผมด้วยสายตาที่บอกว่าประหลาดใจ
“ถ้าจะนอนเป็นเพื่อนอ่ะอย่าดีกว่า แต่ถ้ามานอนเป็นแฟนอ่ะค่อยมา...” กันย์บอกผม ยิ้มเจ้าเล่ห์
“แล้วแต่กันย์สิ...ว่าอยากให้อยู่ในฐานะอะไร” ตอบไปก็เขินนะ แต่กันย์นี่นิ่งเหมือนโดนมนต์ ณ จังงังไปเลย ...
จริงๆ แล้วผมตื่นเต้นมากเลยนะ ที่บอกว่าจะนอนที่นี่ เพราะนอกจากที่เมาคราวก่อนก็ไม่เคยมาค้างบ้านกันย์เลยสักครั้ง มันตื่นเต้นมากกว่าปกติก็เพราะถ้ากันย์ไปนอนที่หอชาย ผมก็จะบอกให้กันย์ไปนอนที่เตียงว่าง แต่ถ้ามานอนที่นี่ยังไงมันก็มีเตียงเดียวใช่ไหมครับ
หลังจากเก็บล้างจานเรียบร้อยก็ตามกันย์ขึ้นไปชั้นบน ถ้าไม่รักนี่ไม่ยอมนะ เพราะบันไดบ้านกันย์มันสูง ผมเดินวนไปวนมาในห้องกันย์แบบเขินๆ หยิบหุ่นกันดั้มที่มันสะสมขึ้นมาดู
“กิ๊งอาบน้ำก่อนเลย” กันย์บอกแล้วส่งเสื้อผ้ามาให้ ผมพยักหน้าแล้ววิ่งเข้าไปอาบน้ำ นานมากๆ จนคิดว่ากันย์อาจจะหลับไปเลย แต่ตอนออกมากันย์ก็ไม่ได้หลับ
“นึกว่าหลับในห้องน้ำ” มันแซวมาแค่นั้นแล้ว แล้วก็เดินสวนเข้าไปอาบน้ำ
ผมนั่งรอมันอาบน้ำเสร็จ มันออกมาในสภาพนุ่งกางเกงบอลตัวนึงเปลือยท่อนบน แต่เอาผ้าขนหนูพาดคอ โชว์หุ่น แค่เห็นก็กลืนน้ำลายเอื๊อก คิดเหมือนกันว่าถ้าถอดเสื้อแล้วมันต้องเท่ห์ แต่ก็ไม่คิดว่าจะขนาดนี้
กันย์เดินไปเปิดไฟหัวเตียงแล้วปิดไฟดวงใหญ่
“นอนกัน” กันย์บอกด้วยเสียงปกติ แต่ทำให้ใจผมเต้นไม่เป็นส่ำ คำสั้นๆ แค่นี้คิดลึกไปหลายเมตร ขยับกายไปนอนอีกฟากหนึ่งของเตียง แล้วไฟหัวเตียงก็ดับ รู้สึกว่าผ้าห่มที่คลุมร่างตัวเองเลิกขึ้น ร่างเย็นๆของกันย์เบียดมาอยู่ใกล้ ได้กลิ่นครีมอาบน้ำกลิ่นเดียวกัน มือเย็นๆ สอดมาลูบที่ท้องเบาๆ จนต้องกลั้นหายใจ
“อุ่นจัง... กิ๊งต้องเป็นนายแก้วของกันย์แน่ๆ” มันบอกเท่านั้นและกอดร่างของผมไว้แน่น ลมหายใจยังเป่ารดต้นคอจนนอนไม่หลับ หัวใจเต้นดังยังกับกลองเพล
ทำไงดี ทำไงดี....
ไม่นาน.... คนข้างกายก็หายใจสม่ำเสมอ... แสดงว่าหลับแล้ว
เฮ้ย!! หลับแล้วจริงสิ?? ถึงจะกลัวอยู่มากว่าคืนนี้จะเกิดอะไรขึ้น แต่พอมันไม่มีอะไรเลยแบบนี้ก็รู้สึกประหลาด กอดอย่างเดียว ไม่หอม ไม่จูบ ไม่ปลุกอารมณ์
กันย์เป็นอะไร หรือว่ามัน.... ตายด้านไปแล้ว??
....................................
เอ่อ.... พูดอะไรไม่ออก บอกได้แต่ กิ๊งมันบ้า.... ฮาๆๆ
ไปแต่งน้องฐาต่อก่อนนะคะ
หัวข้อ: ♂...I~รับไม่ได้...(ถ้าไม่ได้รัก)♂ แจ้งข่าว หน้า 52 (อ่าน 535131 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก