หัวข้อ: [เรื่องสั้น] Full Moon Night (Bloody, SM)

[ppm]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้



1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ  เผ่าพันธุ์  ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ  ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
 


==============================




นิยายลดความเก็บกด หุ ๆ ไม่ใช่แนวเรื่องเล่านะคะ กรุณาอย่าคัดลอกนิยายเรื่องนี้ก่อนได้รับอนุญาตจาก ppm เป็นลายลักษณ์อักษร
Rate: NC-17, เลือดสาด (เลือดกำเดาหรือเลือดอื่น คิดเอาเอง), SM


===========================


Full Moon Night


แสงจันทร์สาดส่องต้องร่างนวลบอบบางบนเตียงนุ่ม ดวงตาสีทองวาววาบเป็นประกายจาง ๆ ยามมองลงมายังร่างชายหนุ่มผู้อยู่ด้านล่าง มือที่มีเล็บแหลมสีสด ลูบไล้ใบหน้าคนกำลังหลับใหลแผ่วเบา ร่างกายที่แข็งแรงเชิญชวนนัก รู้สึกได้กระทั่งกลิ่นโลหิตที่ไหลเวียนภายใน จนอยากขบกัดลิ้มลอง

ริมฝีปากอิ่มสีแดงสดมีเขี้ยวขาวสะอาดเด่นชัด ยามร่างนั้นโน้มตัวลงไปหมายกัดกิน

กลิ่นเลือดหอมหวานแตะริมฝีปากยามดูดดื่ม คนด้านล่างที่เคลิบเคลิ้มหลงใหลตามมนต์สะกด หาได้ดิ้นรนต่อต้านแม้เพียงน้อยนิด ราวกับยินยอมเป็นข้าทาสบริวาร พลีกายและโลหิตให้แต่โดยดี

หากสายตางามคู่นั้น กลับพึ่งสังเกตเห็นแสงจันทร์ที่สาดส่องจากบานหน้าต่างทรงสูง...ดวงจันทร์กลมโตที่ลอยโดดเด่นอยู่ตรงนั้น บ่งบอกได้ชัดว่าเป็นเดือนเพ็ญ

ร่างได้รูปชะงักงัน ดวงตากลมโตเบิกกว้างอย่างตกใจ วันนี้...พระจันทร์เต็มดวง!

พระจันทร์เต็มดวง...ที่เดือนหนึ่งมีเพียงครั้งเดียว...ช่วงเวลาอันตราย

ร่างบอบบางผละออกจากคนบนเตียงแทบจะในทันที เลือดสีสดยังคงติดอยู่ที่ริมฝีปากนุ่ม มือเรียวยาวปาดเช็ด ก่อนจะตั้งหลักรวบรวมความคิด

เขาเพลิดเพลินกับเหยื่อมากเกินไปแล้ว...จนลืมเลือนถึงช่วงเวลานี้ไปเสียได้

ก่อนที่คนผู้นั้นจะหาเขาเจอ...จะต้องรีบ...หนีไปให้ไกลเสียก่อน
จะยอมถูกจับไม่ได้...ต้องหนี

พริบตาเดียวร่างนั้นกลับแปรเปลี่ยนเป็นค้างคาวตัวใหญ่ ตั้งท่าจะโบยบินออกผ่านช่องหน้าต่างกว้างเบื้องหน้า หากยังไม่ทันได้ทำเช่นนั้น กลับถูกบางอย่างตีตวัดจนร่วงหล่นกระแทกกับเตียง

"จะหนีไปไหนล่ะ ราตรีนี้ยังอีกยาวไกลไม่ใช่รึ เกรย์" เสียงทุ้มมีพลังทักทายขึ้น ร่างแปลงค้างคาวเปลี่ยนกลับเป็นคนอีกครั้ง บนเตียงนุ่มที่มีเหยื่อซึ่งถูกสูบโลหิตจนหมดลมนอนอยู่

"เควิน!" เสียงใสพึมพำ มีแววหวาดหวั่นอยู่ในสีหน้าซีดขาวอย่างเห็นได้ชัด

"ยังจำกันได้สินะ คิดว่านายจะหลงระเริงกับเหยื่อจนลืมฉันคนนี้เสียแล้ว ถึงเราจะได้เจอกันแค่ช่วงพระจันทร์เต็มดวงเท่านั้นก็เถอะ"

ใบหน้างามเบี่ยงหลบ "ใครบอกว่าชั้นอยากจะเจอนายกัน"

ร่างสูงใหญ่ก้าวเข้ามาจากหน้าต่าง เป็นร่างที่คล้ายมนุษย์หากผิวกายส่วนใหญ่ กลับมีขนสีเข้มปกคลุมจนหนา ใบหน้าแกร่งมีหูสีน้ำตาลเข้มตั้งตรงแบบเดียวกับสุนัขป่า ดวงตาวาวโรจน์จับจ้องมาคล้ายพบเจอเหยื่อที่ถูกใจ ร่างกายท่อนบนที่แข็งแกร่งเต็มไปด้วยมัดกล้าม รับกับด้านล่างที่สมส่วนและดูดี รวมถึงหางสวยที่เป็นพวงยาว

ใบหน้าของผู้มาเยือนขมวดมุ่น เมื่อเห็นร่างของชายอีกคนบนเตียงนั้น สายตาที่มองมา แสดงถึงความไม่พอใจอย่างชัดเจน "ถึงกับพาเหยื่อมาที่เตียงของเราเชียวรึ"

"ใครบอกว่าเป็นเตียงของนาย มันเตียงของชั้นต่างหาก...และชั้นจะพาใครมา มันก็เรื่องของชั้น"

ดวงตาคู่สวยจ้องกลับอย่างไม่กลัวเกรง

เควินก้าวเข้ามาอีกก้าว ในขณะที่เกรย์กลับถดถอยไปเบื้องหลังอีกเล็กน้อย ดวงตาประสงค์ร้ายจับจ้องมาอย่างโกรธเคือง

"นายจะไปทำอะไรกับใครที่ไหน ฉันไม่เคยว่า...แต่ที่นี่...ฉันขอห้าม..ไม่อย่างนั้น..." ริมฝีปากหนาแสยะยิ้มน่าสะพรึง ก่อนจะก้าวขึ้นไปบนเตียง ร่างบอบบางสะดุ้งเฮือก ขยับถอยไปอีก หากติดส่วนหัวเตียงแล้ว

มือแข็งแกร่งตวัดเพียงเบา ๆ ก็ทำให้ชายแปลกหน้าบนเตียงกระเด็นหล่นไปไกลเกือบถึงอีกมุมห้อง ดวงตาราวสัตว์ป่ากระหายหิว ยังคงจับจ้องมาเพียงร่างบนเตียงนั้น ไม่ยอมปล่อยให้คลาดสายตาแม้เพียงเสี้ยววินาที

หมดหนทางหนีแล้ว เกรย์จึงได้แต่หันมาเผชิญหน้าอีกฝ่ายอย่างเตรียมพร้อมจะต่อสู้ ขนาดตัวที่แตกต่าง ทำให้เขาเป็นรองจนยากจะขัดขืน เสียงดังแคว้กเมื่อกรงเล็บแหลมตะกุยเสื้อตัวบางของเขาขาดเป็นแนวยาว ร่างบอบบางขยับหลบ แต่ไปได้ไม่ไกลก็จนมุมแล้ว

"ว่าง่าย ๆ ดีกว่าน่า ฉันรู้นะว่านายเองก็ต้องการ"

คนฟังแทบสะดุ้ง ริมฝีปากบางขบกันก่อนจะพึมพำขึ้นว่า "ใครบอกว่าชั้นต้องการนายกัน...คนอื่นน่ะ จะเป็นใครก็ได้...แต่ต้อง..." นัยน์ตาคู่สวยเหลือบมองมาอย่างเหยียด ๆ "...ต้องไม่ใช่หมาสกปรกอย่างนาย!"

"หึ...หนีไม่ได้ยังจะทำปากดีอีกนะ...เป็นหมาแล้วยังไง...อย่างน้อยก็ทำแบบนี้ได้" ว่าแล้วก็ฉีกกระชากเสื้อผ้าของอีกฝ่ายจนขาดกระจุยได้ในพริบตาเดียวด้วยกรงเล็บอันแหลมคมนั้น ร่างบนเตียงสั่นสะท้านด้วยความหนาวเหน็บ ไม่ใช่ความหนาวจากอากาศโดยรอบ แต่เป็นความหนาวเย็นจากการถูกดวงตาจาบจ้วงจ้องมองมาไม่กระพริบ

"ไม่ได้เจอตั้งเดือนนึง...แต่นายก็ยังงดงามเหมือนเดิมนะ" เควินพึมพำราวตกในห้วงมนต์สะกด...มนตราแห่งความเย้ายวน ซึ่งแวมไพร์เท่านั้นจะมีได้ และนั่น...ก็เป็นอาวุธของเกรย์เสมอมา

ใบหน้ามั่นใจมีรอยยิ้มเชิญชวน เสียงหวานพึมพำ เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือได้ในพริบตา "จะงามเหมือนเดิมรึเปล่า ก็ลองเข้ามาพิสูจน์สิ"

"ไม่ต้องบอกก็ทำอยู่แล้ว" เควินโน้มกายใหญ่โตนั้นลงมา มือเรียวที่เต็มไปด้วยเล็บแหลมโอบกอดรอบคอหนา ดึงรั้งอีกฝ่ายเข้ามาใกล้ ก่อนจะฝังเขี้ยวลงบนลำคอแกร่งนั้นเต็มแรง

รสชาติเลือดเข้มข้น ที่แตกต่างจากเลือดมนุษย์ เต็มไปด้วยพลังแฝงอันแข็งแกร่ง ยิ่งดูดดื่มยิ่งเคลิบเคลิ้ม...ยิ่งปลุกเร้าร่างกายนั้นมากกว่าเดิม เสียงลมหายใจขาดห้วงเล็กน้อย เมื่อเขี้ยวที่ฝังลึกค่อยผละออก

ใบหน้าชายหนุ่มด้านบนมีรอยยิ้มเยือกเย็น โดยไม่ได้รู้สึกอันใดกับการสูญเสียเลือดไปแม้แต่น้อย

"อร่อยใช่มั้ยล่ะ กินอีกสิ"

ริมฝีปากนั้นชะงักค้างหลังผละออก ก่อนจะฝังเขี้ยวลงไปใหม่ ไม่ไกลจากรอยเดิม มือหยาบเต็มไปด้วยขนพะรุงพะรังเริ่มดึงเศษผ้าที่หลงเหลือจากการถูกฉีกกระชากบนร่างของอีกฝ่ายออกไป ก่อนจะลูบไล้บั้นท้ายบางเนิบช้าแกมกระตุ้นบีบเค้น เสียงครางอือดังเล็ดลอด แม้จะยังดูดกินเลือดสด ๆ ไม่ยอมปล่อย

ดวงตาคมมองมาพลางพึมพำ "ระหว่างรอพระจันทร์เต็มดวง นายจะไปดื่มเลือดใคร...ฉันไม่ว่า...แต่วันสำคัญนี้...อย่าให้ฉัน เห็นนายอยู่กับใครอีกล่ะ ไม่อย่างนั้น..."

มือแข็งแรงบีบกระชับบั้นท้ายสวย จนอีกฝ่ายนิ่วหน้า ร่างบอบบางกระชับอ้อมแขนรอบคอแข็งแรงนั้นแนบแน่นกว่าเดิม เสียงลมหายใจหอบเบา ๆ เมื่อพึมพำว่า "นั่นมัน...เรื่องของชั้น นายอยากมาช้าเองนี่"

"อื้ก!" เกรย์เกร็งตัวแน่นเมื่อรู้สึกได้ถึงการกระตุ้นที่จุดอ่อนไหว นิ้วหยาบที่พยายามดึงดันเข้าไปแม้ช่องทางจะยังคงปิด ทำให้รู้สึกเจ็บจนห้ามเสียงร้องไว้ไม่ได้ อีกฝ่ายขมวดคิ้วขัดใจ จับร่างบนตัวกดลงกับเตียงเต็มแรงในท่านอนคว่ำ มือแกร่งรั้งบั้นท้ายสวยให้ยกสูง ก่อนจะสอดแทรกปลายลิ้นยาวของสัตว์ป่าอันหิวกระหายแกมบังคับเปิดช่องทางนั้นทีละน้อย

"อ๊า...ฮึก...อย่านะ..." ร่างด้านล่างพยายามดิ้นรน หากแขนที่แข็งแรงราวคีมเหล็ก กลับยึดตัวไว้จนไม่อาจขยับเขยื้อนไปไหนได้


*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ  แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
 ทิพย์โมบอร์ดนิยาย

[ppm]

ลิ้นยาวเริ่มแทรกเข้ากว่าเดิม บั้นท้ายสวยพยายามขยับหนี ยิ่งถูกสำรวจลึกยิ่งคล้ายไม่เป็นตัวของตัวเอง

"ไม่...อ๊า...มันลึก...อย่าสิ ออกไปนะ!"

ลิ้นยาวถอนออกไปตามคำสั่ง ใบหน้าแกร่งยังคงยิ้มยียวน หากอีกฝ่ายที่หอบเบา ๆ กลับเริ่มอารมณ์ค้าง ดวงตางามมองค้อนแอบขัดใจ ริมฝีปากบางขบกันอีกรอบ พยายามจะไม่แสดงความต้องการในเบื้องลึกนั้นออกไป

ทว่ายังไม่ทันได้อุทธรณ์อันใด ร่างนั้นก็สะดุ้งเฮือกอีกครั้ง เมื่อรู้สึกได้ถึงสิ่งที่ใหญ่กว่าเดิมแทรกเข้ามาแทนที่ นิ้วใหญ่อวบหนาขยับแทรกเข้ารวดเดียว เล่นเอาแทบร้องไม่ออก

"อึก...มัน...เจ็บนะ" เสียงร้องเริ่มกระเส่า ในความเจ็บยังสอดแทรกความรู้สึกแปลก ๆ เข้ามาด้วย คงเป็นเพราะเลือดที่ได้ดื่มไปเมื่อครู่นั้น...ปลุกสัญชาตญาณความต้องการขึ้นมาเสียแล้ว...และมันยังยากจะดับลงได้โดยง่ายอีกด้วย แม้ว่าเจ้าตัวจะไม่ปรารถนามันสักเท่าใดก็ตาม

นิ้วนั้นขยับกวาดไล้ภายในชำนาญนัก ล่วงรู้กระทั่งจุดอ่อนที่ไวต่อความรู้สึก ยามเคลื่อนไหวยิ่งรู้สึกได้ถึงภายในที่บีบรัดและชุ่มชื้น ยิ่งขยับอีกฝ่ายยิ่งต้องการ สะโพกบางไม่ดิ้นรนต่อต้านแล้ว ในยามที่อีกฝ่ายเพิ่มจำนวนนิ้วคอยเบิกทางขึ้นเป็นสอง

ร่างแข็งแรงเบื้องหลังชักนิ้วออก ขยับปรับเปลี่ยนเป็นแก่นกายแกร่งแทนที่ ก่อนค่อย ๆ ขยับสวนเข้าหา สิ่งรุกรานขนาดใหญ่กว่าเก่าทำให้อีกฝ่ายแทบร้องไม่ออกอีกครั้ง เสียงครางผะแผ่วปะปนลมหายใจที่ขาดห้วง บ่งบอกได้เป็นอย่างดี

มือแกร่งคว้าที่คอขาวบอบบางนั้น เพียงข้างเดียวก็กำได้รอบ ลิ้นซุกซนไล้เลียแผ่นหลังเรียบลื่นทีละน้อย ไล่ขึ้นไปยังซอกคอขาวน่าขบกัด เขารู้ดีว่าสำหรับแวมไพร์แล้ว ซอกคอขาวน่าลิ้มลองนั้นมีเสน่ห์เพียงใด แต่เกรย์คงจะไม่รู้ ว่าลำคอขาวและไหล่เนียนนุ่มของตนเองนั้น เชิญชวนจนน่ากัดกว่าเหยื่ออื่นใดมากมายหลายเท่านัก

ฟันคมกริบของมนุษย์หมาป่ากัดฝังลงไปที่เนินไหล่นุ่ม ร่างเล็กกระตุกเฮือกดิ้นรน รู้สึกได้ถึงบาดแผลที่ฉีกขาด ฉีกกระชากจากกรามแข็งแรงจนดิ้นไม่หลุด บั้นท้ายหนายังคงโหมเข้าหาแทรกเข้าลึก เรี่ยวแรงที่มียิ่งคล้ายจะลดลง

"อึก.." ร่างนั้นหอบหนัก ๆ อย่างทรมาน มือบอบบางตะกุยตะกายผ้าปูเตียงจนยับย่น ดวงตาคู่สวยที่พร่าจาง เริ่มชุ่มชื้นไปด้วยเหงื่อที่ระจากใบหน้าจนยากจะเพ่งมองได้ถนัดชัดเจน ลิ้นยาวตวัดไล้ กินเลือดสด ๆ ปะปนเศษเนื้อที่หลุดติดมาด้วยอย่างอร่อย เพลิดเพลินกับการเสพสมจนคนด้านล่างหมดเรี่ยวแรงจะต่อต้าน

หากเวลาผ่านไปไม่นาน บาดแผลที่เนินไหล่ก็คล้ายค่อยสมานเข้าหาจนติดสนิท ร่างกายที่เป็นอมตะ...ไม่ว่าจะถูกพังทลายสักกี่ครั้ง ก็ย่อมสามารถสมานคืน

เบื้องล่างที่อึดอัดไม่ยอมถอนออกแม้เห็นการฟื้นคืนสภาพอีกครั้ง ดวงตาสัตว์ป่ามองมาอย่างชอบใจ กรงเล็บแหลมคว้าเอวบางไว้ก่อนสวนร่างเข้าหาอย่างต่อเนื่อง เล็บยาวนั้นจิกลงกับเนื้อบางอย่างจงใจโดยไม่แยแสว่าอีกฝ่ายจะดิ้นรนสักเพียงใด ยิ่งร่ำร้องขอความเห็นใจ ยิ่งคล้ายกระตุ้นให้กระทำรุนแรงกว่าเดิม

มันทำให้ความอดทนของคนเบื้องล่างเริ่มขาดผึง "เจ้าหมาบ้า..อึก...พอได้แล้วนะ นายให้เลือดชั้นนิดเดียว แต่กัดเนื้อชั้นไปซะคุ้มเกินไปแล้ว!" เสียงดุจากร่างที่เริ่มสูญเสียเลือดมากจนหมดแรงพยายามบอก คนด้านบนหัวเราะพึงใจ ก่อนจะตอบว่า

"ถ้านายอยากกินอีก ก็กินสิ"

"จะกินได้ไงเล่า เล่นจับไว้ซะแน่นอย่างนี้" อีกฝ่ายบ่นพึมพำ แก่นกายที่แทรกลึกจนเขาไม่อาจขยับอะไรได้ แล้วจะให้กินได้ยังไง

"เอาน่า" มือแข็งแรงรั้งร่างอีกฝ่ายขึ้นในท่านั่ง จับพลิกตัวเข้าหาช้า ๆ ก่อนจะดึงแขนนั้นกอดรอบคอตนเองไว้อีกรอบพลางบอก "เอ้า แบบนี้ใช้ได้ไหมล่ะ"

ว่าแล้วก็กัดไหล่บางอีกข้างเต็มแรง

"อึ้ก! เจ้าหมาขี้เรื้อน เดี๋ยวเหอะ ไหนว่าจะให้ชั้นกัดไง!"

ฟันคมกริบฝังลงไปลึกกว่าเดิม เลือดสด ๆ เริ่มไหลรินจากบาดแผลอีกครั้ง แผลฝั่งขวาพึ่งจะสมานดี ก็เริ่มกัดฝั่งซ้ายอีกแล้ว ดวงตาคู่สวยค้อนให้อย่างเคือง ๆ นี่เขาจะเอาพลังฟื้นตัวมาจากไหนให้เพียงพอต่อความกระหายเลือดของอีกฝ่ายกัน

คนมองมาอมยิ้ม สวนสะโพกขึ้นอย่างจงใจ เล่นเอาคนด้านบนหลุดเสียงร้องสูง

"อ๊า..อย่า!!!"

"ไหนว่าจะกัดไง" เควินพึมพำอย่างขำ ๆ ยิ่งเห็นร่างบอบบางที่ชะโลมไปด้วยเลือด เขาก็ยิ่งนึกอยากกัดซ้ำ แต่ยังอดกลั้นเอาไว้ เพราะกลัวอีกฝ่ายจะฟื้นคืนไม่ทัน

ร่างแกร่งรั้งใบหน้าสวยกดชิดที่ไหล่กว้าง "เอ้า เสิร์ฟถึงที่แบบนี้ โอเครึยัง"

ไม่ทันได้บอกอะไร คมเขี้ยวยาวก็ฝังลง ก่อนจะดูดเลือดอย่างดุเดือด เพื่อชดเชยเลือดที่สูญเสียไปจนแทบจะฟื้นคืนสภาพได้ไม่ทันนั้น พริบตาที่ได้เลือด บาดแผลก็เริ่มประสาน แต่ก็ไม่ยอมหยุดสูบเลือดจากอีกฝ่ายเสียอย่างนั้น

"นี่..กินมากไปแล้วนะเกรย์" เสียงเควินร้องบอกเบา ๆ

ดวงตาคู่สวยตวัดจ้องอย่างแอบเคือง "ก็ใครเล่า ทำชั้นขาดเลือดมากขนาดนี้ นั่งนิ่ง ๆ ให้ชั้นกินซะดี ๆ!"

คนด้านล่างถอนหายใจ ก่อนพึมพำ "เชิญตามสบายขอรับ"

แล้วลอบมองมาพลางอมยิ้ม "แต่ว่า...ฉันไม่ยอมหยุดขยับหรอกนะ อยากกินก็กินไป"

ว่าแล้วก็สวนสะโพกขึ้นถี่กว่าเดิม คมเขี้ยวที่ฝังลึกแทบหลุดออกจากบาดแผล เสียงร้องอ๊าอย่างสุดกลั้นเมื่อร่างบางถูกรุกรานถึงเบื้องลึก "มากไปแล้ว..อึ้ก..."

เรียวเล็บยาวแหลมคมของแวมไพร์หนุ่มขีดข่วนยึดเกาะแผ่นหลังแกร่งจนเลือดซิบ หากอีกฝ่ายมิได้สนใจ แต่กลับรุกเข้าหารวดเร็วรุนแรงกว่าเดิม

"ชั้นยัง...กินไม่พอ...เลยนะ" เกรย์พึมพำอย่างขัดใจ แต่ร่างกายกลับตอบรับการเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายด้วยจังหวะที่ไม่ต่างกัน มือแกร่งขยับโน้มคางสวยเชยขึ้น "เดี๋ยวจะให้กินอีก" ว่าแล้วก็ใช้ฟันคมขบริมฝีปากของตนเองเบา ๆ จนได้เลือดก่อนก้มลงจุมพิตแนบแน่น เรียวลิ้นยาวชำนาญสอดแทรกปลุกเร้าภายในโพรงปากอย่างคล่องแคล่ว

รสเลือดที่ลิ้นเล็กได้สัมผัส ทำให้อีกฝ่ายดูดดึงริมฝีปากนั้นอย่างกระหาย ยิ่งดูดรัดรสชาติยิ่งหอมหวาน ปลายลิ้นแกร่งยังคงซนไม่เลิก จนอีกฝ่ายฝังเขี้ยวลงซ้ำที่ปลายลิ้นนั้น เล่นเอาหมาป่าหนุ่มแทบร้องเอ๋ง

"อึก..." ปากสีสดดูดดึงปลายลิ้นของชายหนุ่มเบา ๆ รสเลือดชั้นยอดทำให้ยากจะตัดใจผละออกนัก จนอีกฝ่ายขมวดคิ้ว สะโพกบางถูกสวนย้ำเล่นเอาผละออกแทบไม่ทัน ดวงตาสวยค้อนขวับอีกคราอย่างขัดใจ

"ขี้โกงนี่!"

"นายต่างหาก ใครให้กัดลิ้นฉันเล่า"

"เอาน่า นิดเดียวเอง" อ้อมกอดกระชับกว่าเก่า "แรงกว่านี้สิ...ทำให้ชั้นเสร็จได้แล้ว..."

[ppm]

"ใจร้อนจริงเชียวที่รัก ยังไม่เช้าเสียหน่อย" เควินพึมพำตอบ

"อา...ก็นี่มันรอบแรกนี่นา...นายต้องเก็บแรงไว้สำหรับอีกหลายรอบนะ...กว่าจะมาซักที คนมันเก็บกดเข้าใจมั้ย" เสียงแผ่วเบาตัดพ้อแกมเขิน ๆ

"จ้า ๆ ที่รัก เอ้า เต็มที่เลยก็แล้วกัน" ว่าแล้วมือแข็งแรงก็โอบร่างบางเข้ากระชับกว่าเดิม ก่อนจะปลุกเร้าด้านหน้าของอีกฝ่ายด้วยมือที่จับรีดเร้นขึ้นลงเนิบช้า สลับขยับสวนสะโพกเข้าหา ซึ่งอีกฝ่ายก็ตอบรับด้วยความร้อนแรงได้ไม่ต่างกัน

"อึก...ตรงนั้น"

ราวล่วงรู้ มือนั้นโอบกระชับแนบแน่นที่แก่นกายขยับขึ้นลงถี่กว่าเดิม สะโพกบางเกร็งแน่น บีบรัดกว่าเก่า เล่นเอาคนทำแทบนิ่วหน้า ร่างกายที่อบอุ่นและคุ้นเคย ยิ่งตอบรับต่อกันง่ายดายขึ้น

ริมฝีปากที่ร่ำร้องถูกประกบจูบอีกครั้งอย่างดูดดื่ม งวดนี้ไม่ดูดเลือดอีกแล้ว มีเพียงลิ้นที่แตะลิ้น เกี่ยวกระหวัดรัดแนบแน่นแลกรสชาติของกันและกัน ร่างกายที่ใกล้ถึงจุดหอบเหน็ดเหนื่อยยามผละออก เสียงใสร้องสูงเมื่อแรงกระแทกถี่กระชั้น ชายหนุ่มเบื้องล่างก็รู้สึกไม่ต่างกัน หากยังช่วยประคองอีกฝ่ายไว้ไม่ให้ล้มลงด้วยหมดแรง

"อ๊า!!!" ร่างบอบบางกระตุกเฮือก รู้สึกได้ถึงการปลดปล่อยภายในจนเปียกชุ่ม ก่อนเอนกายอิงแนบอกแกร่งของอีกฝ่าย อย่างไร้ซึ่งเรี่ยวแรง

มีเพียงเสียงลมหายใจแผ่วเบาที่เริ่มปรับสภาพเชื่องช้าจนค่อยคืนสู่ปกติ ร่างบอบบางถูกวางลงบนเตียงอีกครั้งอย่างเบามือ ก่อนชายหนุ่มจะขยับลงนอนด้านข้าง

"รอบสองล่ะเควิน" เสียงอ่อนแรงพึมพำทวง แม้จะยังลุกไม่ขึ้น

"อือ...ขอนอนสักชั่วโมงนะ แล้วเราค่อยต่อกัน" ชายหนุ่มตอบกลับ พลางจุมพิตที่หน้าผากเนียนชุ่มเหงื่อนั้นแผ่วเบา

"นายสัญญาแล้วนะ..." คนพูดพูดได้แค่นี้ แล้วก็หลับใหลไปอย่างรวดเร็วเสียก่อน

มนุษย์หมาป่าหนุ่มอมยิ้มพลางมองมาอย่างรักใคร่ "ไว้นายตื่นไหวก่อนเถอะนะ ฉันจะทำให้อีกรอบ" เขาพึมพำก่อนจะรั้งร่างนั้นเข้ามาแนบอก แล้วนอนหลับไปอย่างหมดเรี่ยวแรงพอกัน


...........................................................


จะรุ่งสางแล้ว ดวงจันทร์ใกล้ลาลับ พร้อม ๆ กับร่างอีกฝ่ายที่จะกลับคืนสู่สภาพเดิมในไม่ช้าหลังจากนี้ ดวงตาคู่สวยที่ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง มองสภาพบนเตียงพลางขมวดคิ้ว บ่นพึมพำ "นายทำเลือดเลอะเตียงชั้นหมดเลยนะ"

คนฟังที่ตื่นก่อนนานแล้วอมยิ้ม "ก็เลือดของนายทั้งนั้นไม่ใช่หรือไง"

"แต่นายกัดชั้นนี่...มันเจ็บนะ"

"โอ๋ ที่รัก อย่าน้อยใจไปเลย...เหลืออีกตั้งเดือน...ที่นายจะแกล้งฉันได้ ขอเอาคืนแค่วันเดียว คงไม่เป็นไรหรอกนะ" แขนกว้างอบอุ่นโอบกอดร่างบางไว้อย่างเอาใจ

"ฮึ ก็ได้ ชั้นจะไปคิดบัญชีกับเจ้าหมาน้อยแทน ระหว่างที่นายยังหลับก็แล้วกัน"

"นายล่ะก็ อย่าแกล้งเขานักเลยน่า จะยังไง...นั่นก็ร่างของฉันเหมือนกันนะ"

คนฟังยิ้มเจ้าเล่ห์พลางตอบว่า "ก็เพราะงั้นนั่นแหละ ชั้นถึงต้องเอาคืนซะให้คุ้ม"


...................................................


ยามเช้ามาเยือนแล้วในตอนนี้ ดีที่ภูมิต้านทานต่อแสงอาทิตย์ของเขาดีขึ้นแล้ว ตลอดระยะเวลาช่วงอายุอันยาวนาน เกรย์จึงมิได้กลายเป็นเถ้าถ่านดุจดังแวมไพร์รุ่นก่อน ๆ ร่างบอบบางเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วเริ่มต้นแต่งตัว ขณะที่บนเตียงเริ่มมีการเคลื่อนไหวอีกครั้ง

ร่างเล็กของเด็กน้อย ลืมตาขึ้นอย่างงง ๆ บนเตียงนุ่ม แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อเห็นเลือดเป็นหย่อม ๆ ทั้งบนผืนผ้าและร่างกายของตัวเองที่ยังคงเปลือยเปล่า

"เกรย์ นี่มันอะไรกันฮะ" ร่างเล็กโวยวาย หูหนานุ่มมีขนน่าสัมผัสยังคงตั้ง แม้จะไม่ดูน่ากลัวอย่างเมื่อคืน แต่ก็ยังดูน่ารักราวลูกหมาตัวน้อย ไหนจะหางฟูฟ่องน่าจับน่าฟัดนั่นอีกด้วย

เกรย์ที่กำลังสวมกางเกงหันมายิ้มให้ "ตื่นแล้วเหรอ เควิน"

เขาว่าพลางขยับตัวมาใกล้ แล้วส่งสายตาน่ากลัวมาให้ เควินในร่างมนุษย์กึ่งหมาน้อยน่ารักถดถอยตัวไปอย่างรวดเร็ว เมื่อประสานสายตาหยาดเยิ้มคู่นั้น เขากลืนน้ำลายลงคออย่างเฝื่อน ๆ

"ผม...เมื่อคืน...?"

"เมื่อคืนพระจันทร์เต็มดวงน่ะสิ" ร่างที่คุกคามเบื้องหน้าบอกช้า ๆ

"นายก็เลย..." ว่าพลางชี้ไปที่รอยแผลจาง ๆ ซึ่งตอนนี้สมานตัวเรียบร้อยแล้วทั้งสองไหล่ ก่อนจะเชยคางเล็กนั้นขึ้นมา

"ถึงเวลาคิดบัญชีแล้วล่ะ เจ้าหมาน้อยที่รัก ร่างหมาป่าของนายบอกว่า ให้เอ็นดูได้เต็มที่" เกรย์ยิ้มหวานพลางพูดหน้าตาเฉย

"อ๊ะ...ผม...ไม่รู้เรื่องสักหน่อย" เสียงอ่อย ๆ พึมพำอย่างน่าสงสาร

พูดได้แค่นั้นก็ต้องสะดุดกึก เมื่อเห็นร่างบอบบางที่เริ่มเลียที่ปลายแส้อย่างช้า ๆ ก่อนจะตวัดควับลงใกล้ ๆ

"ไม่เอาน้า...ผม...ผมไม่รู้เรื่อง!!!"

ราชินีแวมไพร์หนุ่มยิ้มหวาน ทำเป็นไม่ได้ยินเสียงนั้น "ก่อนที่พระจันทร์จะเต็มดวงอีกรอบ ชั้นจะเอาคืนให้คุ้มเลย รับรองได้!"

แล้ววันเวลาแห่งความสุข (?) ของมนุษย์หมาป่าที่แสนหื่น กับราชินีแวมไพร์ที่แสนยั่วยวน ก็ยังคงดำเนินต่อไป

จนกว่าคืนวันพระจันทร์เต็มดวงครั้งหน้า...จะมาเยือน


จบจ้า



==========================

นิยายในนี้ของ ppm:
เรื่องสั้น (จบแล้วทุกเรื่อง): ทายาทมรณะ, Give my your hands, เรื่องอย่างว่าของเซี่ยเอ๋อร์,  เรื่องสั้นนัท-เนยซีรี่ส์
เรื่องยาว: Special Triple (จบ), Absolution Cafe (จบ), สืบเสน่หา (จบ), หรรษาฆาตกรรม (TBC)

[Nabee]

เค้าขอรับบริจาคเลือดกรุ๊ป Y หน่อยได้ป่ะเนี่ย???
อ่านเรื่องนี้แล้ว...เสียเลือดไปเยอะมากจริง ๆ
แต่แอบอยากรู้วิธีการแก้แค้นของเกรย์เหมือนกันนะฮะไรท์เตอร์
- -++ หึหึหึ (ไม่ค่อยหื่นเท่าไหร่เลยตู -*-)

 

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

  


ไม่มีต่ออีกแล้วเหรอคะ อยากให้มีตอนSpecialเพิ่มอีกจัง 

[jasmin]

ไม่รู้ว่าจะเรียกราชนีแวมไพร์จอมยั่วหรือจอมหื่นดี

แรกๆก็ยั่วดีอยู่หรอก ทำไมท้ายๆดูหื่นจัง

เสียเลือดก่อนนอน 

[Oo๐FosfoggY๐oO]

 

สงสารเจ้าหมาน้อย

[pattybluet]

เควินภาคหมาน้อยน่ารัก น่าเอ็นดูจัง
โถ ต้องทนโดนรังแกไปอีกตั้ง 2 อาทิตย์
แถมพอถึงวันสำคัญคนที่จะลัลลากลับไม่ใช่เจ้าตัวซะอีก
น่าสงสารจริงๆ หุหุ

[SungJimun]

 
โอ้พระเจ้าจ็อดดดด
มันยอดมากกกกกกกกก

ขอกรุ๊ป O ซักแกลอนนึงนะคะ   

[lizzii]

 

เลือดหมดตัวกันเลยทีเดียว

[rose]

 

อยากให้เป็นเรื่อง ย๊าวยาววววววว

นี่แหละโดน 

อขบคุณคร้า 

[ordkrub]

พล๊อตสุดยอดครับ
Thankssssss

[อนันตกาล]

สนุกมากอยากให้เป็นเรื่องยาวจังเลยอ่ะ 
โดนๆ มนุษหมาป่า กับแวมไพร์ กรี๊ดด

[|ψ|PEAT_ZA|ψ|℠]

 

คอ SM อย่างเราต้องไม่พลาด  อิอิ

[yunjae123]

อ่า~~~~

ไม่ใช่แค่คนอ่านที่เสียเลือด

แต่ร่วมไปถึง

พระเอกนายเอกของเรา

ก็เสียเลือดไปมากเลยทีเดียว อิอิ 

[monoo]

อิอิ 

โห คืนเดียวแลกตั้ง 2 อาทิตย์ คุ้มๆ

[Kwawaic]

 

เลืดสาดกันเลยที่เดียว

[ppm]

ขอแก้ไขหน่อยนะคะ เนื่องจากคนเขียนเบลอ

เดือนนึงจะมีพระจันทร์เต็มดวงแค่วันเดียวค่ะ ดังนั้นสองคนนี่จะเจอกันได้แค่เดือนละครั้ง แก้ในเนื้อเรื่องไปแล้วนะคะ ^^

[cartoons]

  ทั้งพระเอก นายเอก  แรงงงงงงงงงงงงง..หวาดเีสียวได้อีก 5555+
 

[leeseunggi]

เรื่องสั้นเลือดสาดของจริง!!!



อยากให้มีภาคต่อจังเลย 

[moony]

 

ไม่ว่าจะกี่เรื่องก็เลือดหมดตัว

[butajang]

ขอบคุณนะคะไรเตอร์ 55++เลือดสาดตริงๆ เลือดจริงๆด้วย

[darkeyes1]

  โอ้  พีจังแอบมาแปะนิยายแถวนี้ด้วย  แถมเอาเรื่องที่เปิดเผยร่างจริงของตัวเองซะเต้มที่มาแปะอีก  น่ากลัวจริงๆ

[❝CHŌN❞]

 

เติมเลือดด่วน

[Carmelian7]

โมะๆอย่างนี้ชอบมากกก

[ANUNTAYA]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก


เลือดสาด   หื่นได้อีก



อิอิ

[little_munoi]

โฮกกกก
พี่ค่ะ
เลือด ค่ะ เลือด
น้องขาดเลือดอ่ะ
จะเอสเอ็มไปไหนค่ะ พี่น้อง
เอสเอ็มอย่างแรง

อ่านแล้วขึ้นเลยอ่ะ
เลือดขึ้นหน้า
ฮ่าๆๆๆ
ไม่ไหวจะเคลีย
โอ้ว
เอสเอ็มจงเจริญ
อิอิ

[sang som]

เหอ เหอ 

ขอเลือดกรุ๊ปวายเน็กกะทีป sm หน่อย

เลือดหมดตัวแล้ววววว

[ronlbb]

อ๊ากกกกกกก

ขอเลือดด่วน

[BeeRY]

โอ๊ยยย เลือดสาดจริงด้วย ทั้งเลือดนั้น และเลือดนี้ (?) 55+
ขอบคุณค่ะ ถ้าเป้นเรื่องยาวก็คงสนุกเนอะ แบบว่าบ้าเลือด กร๊ากๆ