หัวข้อ: Loving in the Sky....ร้าย แลก รัก..... (NC-18) UP!! ตอนที่ 11 (จบ) (P.13) 6/12/54

[V]

ว้ากกกกกกกกกกกก

มันเกิดอะไรขึ้น

ค้างมากมายยย

ตาเมฆนะตาเมฆทำไมไม่ดูดีๆเนี่ย

เฟยจ๋าอย่าเป็นไรไปน้าาาา

[tarkung]

ลุ้นมากๆเลย จะเป็นอย่างไรต่อไปนะ

จะรออ่านต่อนะครับ

[Pizeiro]

เอาตอนใหม่มาส่งแล้วคร๊าบบบบบบบบบบ

นั่งอ่านคอมเม้นท์ของหลายๆคนแล้วก็ยอมรับเลยว่า 'เรื่องนี้มันเน่าจริงๆ' ฮ่าๆๆๆ

ต่อจากนี้ก็ไม่ดราม่าแล้ว ....

ขอบคุณทุกคำขอบคุณและกำลังใจนะครับ

****************************************************************

ร้ายแลกรัก
Stage 9 จากนี้และตลอดไป

‘เวลาของผมมันหยุดตั้งแต่ … ตั้งแต่ เมื่อไรก็ไม่รู้’
‘ตั้งแต่มึงยอมให้กูเอาใช่มั้ยล่ะ ฮ่าๆๆๆ’

   ผมหลับตาสนิทราวกับว่าถ้าผมลืมตาต่อไปล่ะก็ … ผมอาจจะต้องเห็นอะไรที่ผมไม่อยากเห็น …
   “  ไอ้ชั่ว!!! ” ผมได้ยินเสียงฟงที่พุ่งพรวดเข้ามาคว้าร่างของผมจนลอยขึ้นจากพื้น
   …เจ็บ เจ็บไปหมดทั้งตัว
   “ อะ…นี่มัน !! ” เสียงของพี่เมฆดังลอดออกมาจากบริเวณที่อยู่ไม่ไกลจากตัวของผมเท่าไรนัก
   “ พี่เฟย …. ลืมตา !!! พี่เฟย ” ผมรับรู้ได้ถึงแรงเขย่าบริเวณใบหน้าจนต้องฝืนลืมตาด้วยความยากลำบาก
   " แควก !!! " เสียงเหมือนกับอะไรขาดดังขึ้น ผมหรี่ตามองก็พบว่าพี่เมฆตรงเข้ามาฉีกเสื้อของผมบริเวณที่มีเลือดซึมออกมา
   “ แค่ถากๆ ”
   ฮะ ... ว่าไงนะ ยิงมาทั้งหมดสามนัด กระสุนแค่ฉากตัวของผมไปแค่นั้นหรอ ทำไมมันถึงเจ็บขนาดนี้เนี่ย นี่ถ้าโดนยิงเข้าจังๆ สงสัยว่าผมคงจะเตรียมบอกลาโลกนี้อย่างไม่ต้องสงสัย
   “ เฟยใช่มั้ย ... เฟย ได้ยินพี่มั้ย พี่ไม่ได้ตั้งใจ พี่ขอโทษ พี่ขอโทษสำหรับทุกอย่าง ต่อไปนี้พี่จะไม่บังคับอะไรเฟยอีก ไม่ขังเฟยไว้ ไม่ทำแบบที่ผ่านๆมาแล้ว ยกโทษให้พี่ได้มั้ย ” พี่เมฆเข้ามากุมมือของผมไว้ แต่ฟงก็เอาตัวกันพี่เมฆเอาไว้ ไม่ให้พี่เมฆเข้ามาใกล้ผม
   “ พี่อยากกลับบ้าน ”
   “ แต่เดี๋ยว…เฟย เฟยฟังพี่ก่อน พี่ขอโทษ พี่ขอโทษจริงๆ ” พี่เมฆคุกเข่าอยู่ตรงนั้นในขณะที่ฟงประคองร่างผมให้เดินกลับไปที่รถอย่างยากลำบาก
   …ให้มันจบแบบนี้แหละดีแล้ว
   ผมยิ้มให้กับตัวเองอีกครั้ง เพราะในที่สุด...เรื่องร้ายๆก็ดูเหมือนจะจบลงในตัวของมันเอง จบแบบที่ผมค่อนข้างจะพอใจ
   เสียแต่ว่า…
   ผมรู้สึกลึกๆว่า มันมีอะไรบางอย่างในตัวผมที่กำลังบิดเบี้ยวไปทีละน้อย


   3 เดือน ผ่านไป…
   ผมกลับมาใช้ชีวิตในมหา’ลัยตามปกติอย่างที่ผมเคยทำมา จิตใจของผมค่อนข้างจะสงบลงกว่าเมื่อก่อนเล็กน้อย เพราะหลังจากตอนนั้นที่ฟงพาผมไปโรงพยาบาลแล้ว เมื่อผมกลับมาที่บ้านผมก็ต้องเจอกับฝันร้ายทุกๆคืน ฝันว่าผมโดนพี่เมฆขังให้อยู่คนเดียวในความมืด ผมส่งเสียงร้องออกไปขอความช่วยเหลือแต่ก็ไม่มีใครได้ยิน มันมักจะเป็นเช่นนี้เสมอๆ จนผมเริ่มที่จะนอนไม่หลับเพราะสิ่งกวนใจเหล่านี้ จนในที่สุดกาลเวลาก็ค่อยๆเยียวยาจิตใจของผมให้หายเป็นปกติ ผมกำลังจะกลับมาเป็นผมคนเดิม คนเดิมที่ทุกๆคนรู้จัก
   ผมเดินเข้าไปในหอสมุดเพื่อที่จะเอาหนังสือที่ยืมมาเข้าไปคืน ผมยืนพูดคุยกับบรรณารักษ์อยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะเดินไปเลือกหนังสือที่จะต้องใช้สำหรับในการเรียนเพิ่มเติมของเทอมนี้
   ทันใดนั้นสายตาของผมก็เหลือบไปเห็นรถ SUV คันหนึ่งเลื่อนมาจอดบริเวณหน้าหอสมุด แต่เมื่อคนที่อยู่ในรถลงมาจากรถนั่นก็ทำให้หัวใจของผมเต้นระรัวราวกับจะทะลุออกมานอกอก เพราะคนๆนั้นก็คือคนที่ผมรู้จักดีและตลอดเวลาที่ผ่านมาผมก็พยายามที่จะลบคนๆนี้ออกไปจากหัวของผม แต่เวลานี้ … ทำไมเรื่องแบบนี้ถึงเกิดขึ้นอีก โชคชะตาจะเล่นตลกกับผมไปถึงไหนกัน
   ผมรีบเดินไปหลบในหมวดหนังสือประวัติศาสตร์ที่ค่อนข้างจะลับจากสายตาของผู้คน  ผมแอบมองผ่านช่องแคบๆระหว่างชั้นหนังสือก็พบว่าพี่เมฆกำลังยืนคุยกับใครบางคนอยู่ จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเหมือนกำลังทำอะไรสักอย่าง
   ผมไม่สนแล้ว … ยังไงซะตอนนี้ผมก็ต้องออกไปจากที่นี่ ผมจะไม่ยอมให้พี่เมฆเจอตัวผมเด็ดขาดเพราะถ้าพี่เมฆพบผมแล้ว ใครจะไปรู้ว่าพี่เมฆจะไม่บังคับให้ผมกลับไปกับพี่เขา หรืออาจจะทำมากกว่านั้นจนถึงการใช้กำลังบังคับขืนใจเหมือนที่ผ่านมา
   ‘ตึก ตึก !!!’
   เสียงฝีเท้าของใครไม่รู้ที่ใกล้เข้ามาทำให้ผมอึดอัดจนหายใจไม่ออก หัวใจของผมเต้นถี่ เหงื่อเย็นๆก็ออกเต็มฝ่ามือ
   …ผมจะให้พี่เมฆมาเจอผมไม่ได้ ผมพยายามจะที่หนีจากเรื่องร้ายๆนั่น แต่พี่ก็กลับมาตอกย้ำผม จะทำร้ายผมไปถึงไหนกัน
   “ เฮือก !!! ” ร่างของผมเย็นวาบเมื่อเงาร่างของคนตรงหน้าปะทะเข้ากับดวงตาของผม พี่เมฆยืนนิ่งจ้องหน้าผมราวกับพี่เขากำลังคิดอะไรที่ผมไม่อาจรู้ได้ จากนั้นมือหนาของพี่เมฆก็คว้าตัวผมเข้าไปกอดแนบแน่นไว้กับอกของตัวเอง จนผมสัมผัสได้ถึงสิ่งที่แปลกใหม่ แต่กระนั้นผมก็พยายามผลักร่างพี่เมฆออก จะร้องโวยวายเสียงดังไม่ได้ เพราะนี่คือห้องสมุดที่มีกฎที่ค่อนข้างเคร่งครัดว่าห้ามใช้เสียง แต่ถ้าจำเป็นจริงๆผมก็ว่าผมก็สามารถร้องเรียกให้คนช่วยได้
   “ปล่อย!!”ผมขืนตัวออกจากร่างของพี่เมฆที่สูงกว่าตัวของผมเกือบครึ่งฟุต พี่เขาไม่ยอมปล่อยแต่กลับกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นจนผมสัมผัสได้ถึงแรงเต้นของก้อนเนื้อในอกของพี่เมฆ
   “พี่ขอโทษ”พี่เมฆผละออกจากผมพร้อมกับยืนจ้องหน้าผมเหมือนตอนแรก สายตาในตอนนี้ของพี่เมฆล้วนเต็มไปด้วยอารมณ์ที่ยากจะคาดเดา เพียงแต่ว่าตอนนี้จิตใจของผมมันอยากจะหนีไปให้ไกลๆจากพี่เมฆ อย่างน้อยก็ไปจากที่ตรงนี้ก็ยังดี
   “…ผมขอตัว”ทันทีที่ผมหันหลังเดินออกไป พี่เมฆก็คว้าแขนผมไว้ แต่ผิดกับที่ผ่านมาเมื่อพี่เมฆเลื่อนมากุมมือผมเอาไว้แทนที่จะกระชากผมแล้วทำร้ายร่างกายผมเหมือนตอนนั้น
   “ให้พี่ได้อธิบาย ….”พี่เมฆส่งแววตาเศร้าสร้อยมาให้ผม คล้ายกับว่าอยากให้ผมได้รับฟังพี่เขาพูดอะไรบ้าง
   “ผมมีธุระต้องรีบไปทำเดี๋ยวนี้ …”ผมพยายามจะไม่สบตากับพี่เมฆ
   “พี่ไม่รู้จะทำยังไงนะเฟย … เพราะพี่ก็รู้ว่าสิ่งที่พี่ทำมันยากเกินที่จะให้อภัยนะเฟย แต่ที่พี่มาที่นี่ก็คือพี่มาเพื่อที่จะขอโอกาสเฟยอีกครั้ง สองสามเดือนที่ผ่านมาพี่คิดอยู่ตลอดเวลาว่าพี่จะสามารถดูแลเฟยได้จริงๆรึเปล่า พี่สามารถที่จะทำให้เฟยไม่ร้องไห้ได้หรือเปล่า และที่สำคัญก็คือ พี่จะทำยังไงให้เฟยยกโทษให้พี่” พี่เมฆพูดรัวออกมา คำพูดแต่ละคำผมสัมผัสได้ว่ามันถูกส่งออกมาจากความรู้สึกจริงๆ
   “…..”
   “เรื่องทั้งหมดมันเป็นเรื่องเข้าใจผิด ด้วยความที่พี่ทิฐิก็เลยทำให้พี่ทำอะไรแย่ๆกับเฟยไปโดยที่เฟยไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย”
   “ผมรู้แล้วครับ” ผมตัดสินใจพูดประโยคนี้ออกไป เพราะหลังจากที่ผมไปรักษาแผลที่โรงพยาบาลระหว่างทางกลับบ้านเฟยก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้ผมฟังว่าฟงไปทำอะไรกับพี่เมฆไว้แล้วพี่เมฆเข้าใจผิดว่าฟงเป็นผมจริงๆ ก็เลยแค้นผม
   “เฟยยกโทษให้พี่ได้ไหม พี่ขอโอกาสเป็นครั้งสุดท้าย พี่อยากเริ่มต้นใหม่กับเฟยนะ พี่รักเฟยมาก”พี่เมฆมองหน้าผม แววตาแฝงไปด้วยความคาดหวัง
   “ตอนผมร้องเรียกให้คนมาช่วย ตอนผมถูกทำร้าย ผมขอร้องพี่ พี่เคยให้โอกาสผมหรือเปล่า”
   “เฟย!!!”
   “ผมพูดถูกใช่ไหมครับ เพราะฉะนั้น ….”
   ‘หมับ!!!’
   พี่เมฆคว้าร่างของผมเข้าไว้กอด ผมพยายามดันไหล่หนานั่นให้ออกไปจากตัวผมแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะพี่เมฆกอดผมแน่นเหลือเกิน ราวกลับจะให้ร่างของผมหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับร่างของตัวเอง โชคดีที่ตรงที่เราสองคนยืนอยู่เป็นบริเวณที่ลับสายตาคนจึงไม่มีผู้คนเดินผ่านไปมามากนัก ไม่งั้นผมก็ไม่อยากคิดเลยว่าถ้ามีคนมาเห็นเข้า ผมจะทำอย่างไร
   “…ไม่ต้องพูดแล้ว พี่รู้คำตอบแล้ว”พี่เมฆกระซิบที่หูของผมพร้อมกับคลายอ้อมกอด ผมเห็นหยดน้ำใสๆคลอที่ดวงตาของพี่เมฆราวกับมันจะกำลังจะไหลออกมาได้ทุกเมื่อ
   “ปล่อยครับ !!!”
   “ให้พี่ทำอะไรสักอย่าง เพื่อไถ่โทษได้ไหม”พี่เมฆเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
   “….”
   ผมสับสนตัวเองว่าแท้จริงแล้วผมรู้สึกยังไงกับพี่เมฆกันแน่ เพราะหลังจากที่เวลาผ่านมานาน ความโกรธก็เริ่มทุเลาลง รวมถึงคำขอโทษและความรู้สึกที่พี่เมฆส่งมาให้ผมหลังจากที่ตัวเองรู้เรื่องทั้งหมดแล้วอีก มันทำให้ผมเริ่มรู้สึกสับสนว่าผมควรจะทำยังไงต่อไปดี ผมควรจะตัดสินใจยังไงถึงจะเป็นทางที่ถูกต้องสำหรับตัวผม   
   “นะ เฟย”
   จมูกพี่เมฆคลอเคลียอยู่ที่แก้มของผม ไล่ตามที่ซอกคอจากนั้นพี่เมฆก็เอาสันจมูกถูกับซอกคอของผมเบาๆ
   “ผม…”
   “พี่รักเฟย และพี่ก็ขอโทษกับเรื่องราวทั้งหมดจริงๆ จะให้พี่ทำยังไงเสียงนั้นมันถึงจะส่งไปถึงใจของเฟยซะทีนะ”
   “….”
   “ยกโทษให้พี่ได้ไหม???”
   “….”
   “นะ เฟยนะ เฟยๆๆๆๆ”
   “ปล่อยครับ !!! ปล่อย”
   ทันทีที่ผมดิ้นจนหลุดจากอ้อมกอดของพี่เมฆ ผมก็รีบวิ่งออกจากหอสมุดเพื่อที่จะพยายามหลบที่เมฆ ทุกก้าวของผมล้วนเต็มไปด้วยความสับสนที่เข้ามา ผมไม่รู้จะทำยังไง … ผมไม่รู้ว่าผมจะอภัยให้พี่เมฆได้หรือเปล่า
   เสียงฝีเท้าที่ไล่ตามผมมาเมื่อครู่นี้หยุดลง ก่อนที่ผมจะได้ยินเสียงของพี่เมฆตะโกนไล่หลังผมมาติดๆ
   “เฟย พี่ขอโทษ” เสียงนั้นดังยิ่งกว่าเสียงตะโกนเสียอีก ดังจนทำให้นักศึกษาทุกคนที่อยู่แถวนั้นแทบจะหันมามองเป็นตาเดียว เท่านั้นยังไม่พอ … ในขณะที่ผมวิ่งไปไกลเรื่อยๆ พี่เมฆก็ตะโกนขึ้นมาอีก แต่ครั้งนี้กลับดังกว่าเดิมและตรึงร่างของผมให้หยุดอยู่กับที่แทบจะในทันที
   “พี่รักเฟยนะ … เฟยอาจจะไม่ยกโทษให้พี่ แต่พี่ก็จะยังรักเฟย รักแบบนี้ไปเรื่อยๆ เฟยจะเกลียดพี่ก็ไม่เป็นไร แค่เฟยรู้ว่าพี่รักเฟย พี่ก็ดีใจแล้ว”
   ‘ตึง!!!’ ผมหยุดเท้าแล้วหันกลับไปมอง
   ทันทีที่พี่เมฆเห็นผมหยุดวิ่ง บนใบหน้าของพี่เมฆก็เผยรอยยิ้มออกทันที



   “พี่รักเฟย พี่รักเฟย พี่รักเฟย พี่รักเฟย พี่รักเฟย พี่รักเฟย พี่รักเฟย พี่รักเฟย ”



   พี่เมฆตะโกนรัวออกมาแบบไม่แคร์สายตาของคนอื่นเลยแม้แต่น้อย นักศึกษาที่เดินผ่านไปมาต่างยืนอดยิ้มกันใหญ่ราวกับกำลังลุ้นเหมือนว่าตัวเองก็อยู่ในเหตุการณ์ด้วยอย่างไรอย่างนั้น
   “เฟย … อภัยให้พี่ได้ไหม !!!”
   พี่เมฆตะโกนอีกครั้ง ระยะห่างระหว่างผมกับพี่เมฆไม่ได้เป็นอุปสรรคต่อพี่เขาเลยแม้แต่น้อย …
   “….” ผมยืนนิ่ง ภาพเหตุการณ์ร้ายๆนั้นคอยตอกย้ำผมถึงความรู้สึกแย่ๆนั้นครั้งแล้วครั้งเล่าจนผมไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกไป
   “ทุกคนครับ เมื่อก่อนผมได้ทำร้ายผู้ชายคนนี้อย่างมากมายจนยากที่จะให้อภัย แต่เมื่อผมรู้ความจริงแล้วผมก็สำนึกต่อสิ่งที่ตัวเองทำลงไป ผมก็สัญญากับตัวเองไว้ว่าต่อไปนี้ผมจะไม่ทำให้ผู้ชายคนนี้ต้องร้องไห้อีก ผมขอสาบานว่าต่อจากนี้และตลอดไป ผมจะทำให้เฟยมีแต่รอยยิ้ม เพราะผมรักผู้ชายคนนี้เสียแล้ว รักเสียจนยอมทำทุกอย่างเพื่อคนๆนี้เพียงคนเดียว ผมรู้ว่าสิ่งที่ผมได้ทำลงไปมันยากแก่การให้อภัย แต่ที่ผมมาที่นี่ ... ผมมาเพื่อที่จะขอโอกาสนั้นอีกครั้งแบบคนหน้าด้าน หน้าด้านที่รู้ว่าเขาไม่รักเราแล้วยังจะรั้นไปรักเขาอีก” พี่เมฆหันไปพูดกับคนที่ยืนมองรอบๆด้านด้วยใบหน้าที่ไม่สะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย จากนั้นสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อเสียงเชียร์จากคนรอบข้างดังกระหึ่มเหมือนเวลากับตอนเชียร์กีฬา



   “ยกโทษ ยกโทษ ยกโทษ!!!”



   พี่เมฆยักคิ้วให้ผมที่ตอนนี้กำลังยืนปั้นหน้าเครียดอยู่ สองขาของผมเตรียมพร้อมที่จะก้าวออก แต่หัวใจของผมกลับต่อต้านว่าไม่ให้เดินจากไปซะงั้น
   ผมจะยกโทษให้พี่เมฆดีไหม … ผมถามตัวเองเช่นนี้มาตลอดจนถึงตอนนี้
   แต่ตอนนี้ผมสามารถหาคำตอบได้แล้ว …
   คำตอบที่ผมที่ผมรอคอยมาตลอดสามเดือน

[tarkung]

จะรออ่านตอนใหม่นะครับ

ขอเป็นกำลังใจนะครับ

[Rafael]

ว๊ายยย
อื้อหือ กล้าได้อีก!!! อิอิ
เฟยจะยกโทษให้เปล่าน้อออ

[Pizeiro]

ว๊ายยย
อื้อหือ กล้าได้อีก!!! อิอิ
เฟยจะยกโทษให้เปล่าน้อออ

รอลุ้นตอนหน้านะ !!!

[lidelia]

เหมือนได้ยินเสียง ฉับ !! 

อ๊าก ก !! ค้างอย่างรุนแรง 

[ladymoon_yy]

ค้างอย่างแรง 

[bulldog17]

 
คะ คะ คะค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงง

[Pretty_Penne]

จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ

[ณ ที่เดิม™]

ตัดฉับกันเลยทีเดียว 

[august_may]

พึ่งมาอ่านค่ะ พี่เมฆโหดอ่ะ ทำกับเฟยไว้เยอะ แล้วสุดท้ายเฟยจะยกโทษให้มั้ยเนี่ย รออ่านนะคะ

[ลู่เคอOlive♥]

ยกโทษ ยกโทษ ยกโทษ

[- คราส -]

  ค้าง

เฟยอย่าพึ่งยกโทษให้นะ 

[NumPing]

พี่เมฆช่างเกรียนนัก

แต่เฟยจะยกโทษมั๊ยน้า

[loveview]

ยกโทษให้เถอะเฟย พี่เมฆไม่ได้ผิดอะไร ก็แค่คนๆหนึ่งที่รักมากๆก็เท่านั้น

[Still_14OC]

ยกโทษเถอะ แต่ เล่นตัวก่อน 55555555555555

[Karn12]

รอคำตอบเป็นเพื่อนเมฆ

[TanyaPuech]

 

ถ้าเราเป็นเฟยก็คงพูดไม่ออก  บอกไม่ถูก

[debubly]

ว๊าวๆๆ ในมหาลัยเลย


 

[PetitDragon]

ยกโทษๆ 

[nemonoy]

เป็นกองเชียร์ ช่วยตะโกนค่ะ ยกโทษ ยกโทษ ยกโทษ ^^

[EunSung87]

ยกโทษเหอะเฟย

[kuro]

จะเป็นยังไงต่อนะ
ติดตามต่อไปค่ะ
 

[e_new]

เอ้า!! ขอเป็นอีกเสียง
 “ยกโทษ ยกโทษ ยกโทษ!!!”

[HISY]

บีบคั้นอารมณ์ที่ซู้ดดด 

[aimjungna]

เศร้าอ่ะ เฟย ๆ รีบ ๆ ยกโทษให้พี่เมฆเถอะนะ
แบบว่าผิดไปแล้วอ่ะ

[tongglong]

สนุกๆๆๆอ่ะ มาต่อเร็วๆน่ะครับ ><

[money loving]

เข้ามาติดตามด้วยคน ตามทันแระ อิอิ
ตอนล่าสุดเนี้ยเริ่มเห็นใจพี่เมฆขึ้นมาละ
ลุ้นแต่เฟยจะยอมยกโทดให้หรือปล่าว

[Pizeiro]

แวะเอาตอนใหม่ล่าสุดมาส่งนะคร๊าบบบบบ

เป็นกำลังให้กับผู้ประสบภัยน้ำท่วมทุกๆคนนะ 

เจอกันตอนหน้าครับ !!!

**********************************

ร้ายแลกรัก
Stage 10  ร้ายแลกรัก

‘ ผมรักพี่เมฆ ’
‘ พี่ก็รักเฟย … พี่ขอโทษสำหรับเรื่องร้ายๆที่พี่เคยทำลงไป ’

   เวลาของผมนิ่งค้างอยู่ ณ ตรงนั้น สายตาของพี่เมฆที่จับจ้องมาที่ยังผมทำให้ผมรู้สึกถึงความมั่นคงในแววตาคู่นั้น ผมยิ้มออกเบาๆ ก่อนที่จะเดินตรงไปหาพี่เมฆยิ้มรอผม ….
   “ ผมไม่ยกโทษให้ครับ … ” คำพูดคำเดียวที่ฟังดูเฉียบขาด หากแต่ทำให้หัวใจของคนตรงหน้าหล่นวูบ ผมเข้าใจว่าคำที่ผมพูดออกไปมันอาจจะทำร้ายจิตใจของพี่เมฆมากมาย
   “ เฟย…. ” พี่เมฆหน้าสลดลงอย่างเห็นได้ชัด
   “ เราจบเรื่องร้ายๆไว้ตรงนี้แหละพี่เมฆ ขืนเราพยายามที่จะยื้อมันไปเรื่อยๆ ก็มีแต่เราสองคนนี่แหละที่ต้องเจ็บตัวเปล่าๆ ” ผมจ้องตาพี่เมฆพยายามจะทำให้พี่เมฆเข้าใจและยอมรับกับสิ่งที่ผมพูด
   “ แต่ … เฟย พี่ว่าเฟยเข้าใจแล้วไม่ใช่หรอ เฟยเข้าใจพี่แล้ว !!! เฟยทำแบบนี้ทำไม เฟยตอบพี่มาสิ ” พี่เมฆเขย่าไหล่ผมแรงๆ


   “ เข้าใจ … แต่ผมทำไม่ได้ครับ ”


   “ เฟย… ”
   “ ผมอโหสิให้นะครับ !!! ” ผมเดินหันหลังจากไป ด้วยแววตานิ่งเฉย
   “ ใจร้ายกับพี่มากเลยนะเฟย ” คนดูรอบข้างที่เมื่อครู่ส่งเสียงเชียร์เงียบกริบอย่างเห็นได้ชัด
   “ แล้วทีพี่ละครับ … พี่ก็ใจร้ายกับผมมากเลยเหมือนกัน ” นี่แหละมั้งที่เขาเรียกกันว่า ‘กรรมตามสนอง’
    “ เฟย !!! ” พี่เมฆวิ่งเข้ามากอดผมจากทางด้านหลัง ผมรับรู้ได้ถึงหยดน้ำอุ่นที่เปียกชื้นบริเวณหัวไหล่ นี่… พี่เมฆกำลังร้องไห้หรอ คนอย่างพี่เมฆกำลังร้องไห้เพื่อผม รู้สึกผิดกับสิ่งที่ตนเองได้ทำลงไป
   “ ผมจะบอกพี่เมฆว่า … ” ทันทีที่ผมพูดออกไป พี่เมฆก็ออกแรงกอดมากขึ้นจนผมเริ่มหายใจไม่ออก พร้อมกับเสียงกระซิบข้างหูว่า
   “ อย่าพูด!!! พี่ไม่อยากฟังอะไรอีกแล้ว พี่กำลังเจ็บ พี่เจ็บ….เฟยได้ยินพี่ไหม !!! ”
   “ เพราะพี่ไม่ฟังอะไรไง เรื่องมันถึงได้เลยเถิดมาจนถึงขนาดนี้ ” ผมเอี้ยวหน้าไปพูดกับพี่เมฆ
   “ … ”พี่เมฆนิ่งก่อนที่จะผลักตัวผมแล้วจับให้ผมหันหน้าไปมองหน้าพี่เมฆ
   “ ผมล้อเล่นครับ !!! ”
   “ นี่ ….!!! ”
   ทันทีที่พี่เมฆตั้งสติได้ ตาของพี่เมฆก็เบิกกว้างราวกับไม่เชื่อหูตัวเอง
   “ ผมยกโทษให้พี่เมฆแล้วครับ … พอใจยัง!!! ” ผมยิ้มให้กับพี่เมฆที่ตอนนี้ยืนนิ่งราวกับรูปปั้น
   “ …. ”
   “ หวา !!! ”
   ร่างของผมลอยขึ้นจากพื้น พี่เมฆอุ้มร่างของตรงดิ่งไปยังรถที่พี่ไม่สนใจสายตาของคนรอบข้างเลยแม้แต่น้อย
   “ ปล่อย !!! ”
   “ แกล้งพี่ทำไม !!! ” ทันทีที่มาถึงรถที่จอดไว้บริเวณลานจอดรถหลังมหาวิทยาลัย พี่เมฆก็โยนร่างของผมลงที่เบาะหลัง พร้อมกับตามขึ้นมาคร่อมทับตัวของผมไม่ให้ขยับไหน
   “ ทีพี่ล่ะ … ยังแกล้งผมเลย ” ผมเสมองไปทางอื่น ไม่อยากจ้องตาพี่เมฆ เพราะสายตานั่นที่กำลังจับจ้องมาทางผมทำให้ใบหน้าของผมร้อนผะผ่าว ลมหายใจติดขัด
   ริมฝีปากของพี่เมฆทาบทับลงกับริมฝีปากของผม ก่อนที่พี่เมฆจะส่งลิ้นร้อนเข้ามาตวัดเลียให้ผมเผยอปากออก มือของพี่เมฆสอดเข้าไปในเสื้อเชิ้ตนักศึกษาที่ถูกดึงขึ้นจนถึงหน้าอก รุกล้ำเข้ามาจนถึงหน้าอก ไล้ลงมาจนถึงหน้าท้องแล้วกลับขึ้นไปขยำเนินอกอย่างย่ามใจ
   “ ฮ่า อา”
   ทันที่ผมหอบหายใจ พี่เมฆก็ส่งลิ้นเข้ามาสำรวจโพรงปากของผม ลิ้นร้อนของพี่เมฆต้อนลิ้นของผมจนจนมุม จากนั้นลิ้นของพี่เมฆก็เกี่ยวตวัดลิ้นของผมอย่างหื่นกระหาย
   “อื้อ อื้อ”
   ผมทุบอกพี่เมฆหวังว่าจะยอมผละออกได้สักห้าวินาทีก็ยังดี ผมจะได้หายใจสะดวกกว่านี้
   หัวใจของผมเต้นระรัวไม่เป็นจังหวะ เมื่อพี่เมฆปลดเข็มขัดผมพร้อมกับดึงกางเกงไปกองอยู่ที่เท้า พี่เมฆผละออกจากริมฝีปากของผมพร้อมกับดันร่างกายของตัวเองให้บดเบียดเข้ากับกึ่งกลางลำตัวของผม จนผมรับรู้ได้ถึงของพี่เมฆที่กำลังตั้งชันอยู่ในกางเกงที่พี่เขาใส่อยู่
   “อย่า!!! … ในรถนะ ปล่อย พี่เมฆ ปล่อย!!!”
   ผมดันร่างของพี่เมฆออกด้วยลมหายใจที่หอบถี่ ใบหน้าร้อนผ่าว
   พี่เมฆพับเบาะรถสองไปด้านหลังทำให้เหลือที่นั่งสำหรับคนสองคนเข้าไปนั่งได้อย่างสบายๆ จากนั้นพี่เมฆก็ถอดเนคไทออกแล้วนำมามัดที่ข้อมือของผมติดกับพนักพิงโดยที่ผมไม่ทันได้ขยับตัว
   “ พี่ไม่ทำอะไรเฟยหรอก … แค่จะขอค่ามัดจำน่ะ สำหรับการลงโทษที่โกหกพี่ หึหึ ” พี่เมฆแสยะยิ้มเล็กน้อยแล้วดึงกางเกงชั้นในของผมออกจนส่วนที่ชูชันของผมผงาดขึ้นมาต่อหน้าพี่เมฆ
   ผมรีบก้มหน้าหลบด้วยใบหน้าที่แสบร้อนไปหมด เกิดความรู้สึกอยากจะเอาหน้าแทรกแผ่นดินหนีขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
   “ อ๊ะ … พี่ ….เมฆ อื้อ ”
   พี่เมฆรูดส่วนแข็งขึงของผมก่อนที่จะใช้ปากครอบครองส่วนนั้นอย่างรวดเร็ว
   “อา อะ อื้ม”
   ความเสียวซ่านแล่นผ่านจากโคนขามาถึงปลายนิ้ว มีผลทำให้ร่างของผมต้องบิดไปมาบนแผ่นหลังครูดไปกับพนักพิง
   “ อยู่เฉยๆ ”
   พี่เมฆส่งเสียงปรามก่อนที่จะก้มหน้าลงไปปฏิบัติหน้าที่ต่อ ผมมองลอดออกไปนอกกระจกรถที่ติดฟิล์มค่อนข้างทึบ แต่นั่นก็ไม่ได้แปลว่าจะไม่มีใครที่จะมองเห็น แล้วยิ่งเวลากลางวันแบบนี้ …การจะมองผ่านฟิล์มเข้ามาในรถช่างเป็นเรื่องง่ายดายิ่งกว่าตอนกลางคืนนัก
   “ พี่….เมฆ ถ้า อ๊ะ … มี คน…อา มาเห็น ”
   พี่เมฆไม่สนใจคำพูดของผมเลยแม้แต่น้อย ในทางตรงข้ามพี่เขากลับส่งนิ้วของตัวเองมาลูบวนบริเวณปากทางของผม ก่อนที่จะสอดเข้าไปในปากทางที่คับแน่น
   “ อ๊า อา อ๊ะ ”
   ผมครางออกมาไม่เป็นภาษาพร้อมกับส่ายหน้าไปมา เมื่อปากของพี่เมฆก็กำลังครอบครองส่วนนั้น แล้วไหนจะนิ้วของพี่เมฆที่รุกล้ำเข้ามาในตัวของผมอีก
   “ พี่เมฆ จะ จะออก …  ”
   ทันทีที่ผมพูดพี่เมฆก็กระชักการกระทำของตัวเองลงทันที จากนั้นก็เงยหน้ามองผม จนผมเห็นคราบน้ำใสๆที่เปื้อนริมฝีปากพี่เมฆ จนทำให้ผมอายแล้วทำเป็นมองไม่เห็น
   อาการทรมานเมื่อไม่ได้รับการปลดปล่อยทำให้ร่างของผมเกร็งไปหมด พี่เมฆเชยคางผมขึ้นเล็กน้อยก่อนที่จะกัดริมฝีปากล่างผมเบาๆ
   “พี่เมฆ … ปล่อยผม”
   ผมมองหน้าพี่เมฆยิ้มระรื่นอย่างผู้ชนะ
   “หน้าเฟยตอนนี้เซ็กส์ซี่มากเลยรู้ไหม”
   พี่เมฆเปิดประตูรถออกโดยที่ยังไม่ได้แก้มัดผม หัวใจของผมกระตุกวาบ … หากมีใครมาเห็น ผมจะทำยังไง ทำไมพี่เมฆเล่นอะไรแผลงๆแบบนี้เนี่ย
   “ไปต่อกันที่บ้านนะ ถ้าไม่ไหวก็บอกพี่ได้”พี่เมฆมองมาทางกระจกมองหลังก่อนที่จะยักคิ้วข้างเดียวให้ผม ทำให้นึกโมโหการกระทำของพี่เมฆขึ้นมา
   …ไม่น่ายกโทษให้เลย
   ผมก้มมองดูแก่นกายของตัวเองที่ชูชัน เริ่มที่น้ำใสๆไหลออกมาเยอะมากจนเปรอะเปื้อนขาด้านในของผมจนรู้สึกเฉอะแฉะ
   พี่เมฆแล่นรถออกไปจากมหาวิทยาลัย ทุกครั้งที่มีรถแล่นแซงหรือสวนมา ผมแทบจะหยุดหายใจทันที ถ้าคนที่อยู่ในรถคันนั้นมองเข้ามาแล้วเห็นผมที่อยู่ในสภาพนี้ขึ้นมา !?!?!?!
   “พี่เมฆ …ปล่อย ถ้ามีคนมาเห็น !!!”
   “พี่ก็จะบอกว่าเรื่องของ ’ผัวเมีย’” พี่เมฆหัวเราะในลำคอเบาๆ ดูท่าว่ามีความสุข คนเราเนอะคนเรา พอเราไม่ยกโทษให้ก็ทำให้เหมือนหมาถูกทิ้ง พอยกโทษให้หน่อยก็ดีใจจนเหลิง
   …รู้แบบนี้น่าจะแกล้งงอนต่อไป น่าจะดีกว่า
   ความรู้สึกของผมตอนนี้อยากจะเอามือไปรูดแก่นกายขึ้นลงให้มันรู้แล้วรู้รอดไป เมื่ออารมณ์ที่คุกรุ่นอยู่ภายในทำให้ผมรู้สึกทรมานจนต้องบิดตัวไปมา เอาโคนขาเสียดสีแก่นกายที่กำลังแข็งจนแทบปริเผื่อว่ามันอาจจะช่วยปลดปล่อยตัวผมได้
   “ไม่มีประโยชน์หรอก … ถ้าอยากทำ ที่เตียงดีกว่ามั้ยเฟย” ตายห่า!!! พี่เมฆสังเกตเห็นท่าทางของผมได้ไงเนี่ย ขนาดผมพยายามหลบไม่ให้พี่เมฆเห็นแล้วนะ แต่สายตาของพี่เมฆก็สอดส่องจนเห็นจนได้
   “เลว!!!” ผมตวัดสายตาใส่พี่เมฆไป ที่จริงก็ไม่ได้รู้สึกรังเกียจเหมือนเมื่อก่อนหรอกครับ แค่โมโหพี่เมฆเท่านั้นเองที่ปล่อยให้ผมอารมณ์ค้างเติ่งอยู่แบบนี้ พอดีกับจังหวะที่รถของพี่เมฆแล่นเข้ามาจอดที่ลานจอดรถของคอนโดแห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ใจกลางเมืองใหญ่
   “ปึง!!”
   พี่เมฆเปิดประตูแล้วพุ่งเข้ามาทับคร่อมตัวผม จนน้ำใสๆไหลเยิ้มเปื้อนเสื้อพี่เมฆ
   “จะให้พี่ทำตรงนี้ หรือจะไปต่อในห้อง หืมม์” พี่เมฆขบใบหูผมเบาๆขณะรอคำตอบ
   “…ชั่ว!!!”ผมยังก้มหน้าก้มตาด่าพี่เมฆต่อไป นึกโมโหตัวเองที่ใจอ่อนง่ายๆแบบนี้ แต่คนตรงหน้านี่สิ ยิ้มระรื่นดีใจราวกับเด็กได้ของขวัญ
   “ไม่ชั่วจะได้เฟยมาครอบครองหรอแบบนี้ครับ”พี่เมฆพูดราวกับมันเป็นเรื่องที่น่าภูมิใจนักหนา
   “ไม่ร้ายแล้วจะได้ ‘รัก’ จากเฟยหรอครับ”พี่เมฆยังพูดต่อ แต่ผมนี่สิ…ส่วนของพี่เมฆที่บดเบียดเข้ากับของผมที่ไร้ซึ่งสิ่งใดๆปกปิด ทำให้ความรู้สึกอยากปลดปล่อยของผมเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ
   “ช่วย ผม!!”
   ผมเผลอหลุดปากพูดประโยคน่าอายนั่นออกไป พี่เมฆตาลุกวาวทันที ก่อนที่จะแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน
   “ฮะ …. ว่าไงนะ พี่ฟังไม่ถนัด”
   “พี่เมฆถ้าพี่เมฆแกล้งผมแบบนี้ต่อไปล่ะก็ ผมขอถอนคำ ผมไม่ยกโทษให้พี่แล้ว”ผมพูดทีเล่นทีจริงทำให้พี่เมฆหน้าเหวอไปทันที
   “ครับๆ จัดให้เดี๋ยวนี้แหละครับ”พี่เมฆจัดแจงแต่งตัวให้ผม แล้วจับน้องชายของผมที่ยังแข็งขึงยัดเข้าไปในกางเกงชั้นในอย่างยากลำบาก แล้วอุ้มผมไปยังทางเดินแคบๆชั้นสองก่อนที่จะหยุดอยู่ที่ประตูห้องๆหนึ่งซึ่งดูแล้วว่าน่าจะเป็นห้องของพี่เมฆ
   “ปล่อย!!! ผมเดินเองได้”
   …น่าขายหน้าชะมัด โอ๊ย!!! ผมขอถอนคำพูดตอนนี้จะทันมั้ยเนี่ย !?!?!?!