หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[SweetSmile]

แล้วน้องริวก็กลับบ้านอย่างปลอดภัย
พี่ไผ่จะปลอบขวัญน้องริวยังงัยน๊า

เออ~แล้วชินกีเป็นใคร มาเกี่ยวไรด้วย
ติดตามตอนต่อไป

[JJHJJH]

ง่า ขอแบบสองตอนรวมได้ไหมค๊า น่าจะกำลังอิ่มพอดีๆ
พี่ไผ่ปลอบนู๋ เอ้ยปลอบริวหน่อยน๊า
ปล...พี่กรสำนึกเหอะ เอาเวลาที่จะกีดกัน มาช่วยเป็นใจแทนมั้ย อิอิ

[A-J.seiya*]

จริงๆไม่ได้สงสัยเลยนะ
ว่ามาจากไหน ชินกีอ้ะ  แต่เพิ่งสงสัยตอนคนลงพูดเนี่ยแหละ
อ่าาาา มีที่มาด้วยรึ ???
ริวยิ่งใหญ่ตลอด ฮ่าๆๆๆๆๆๆ

ตะวันพูดตรง ,, เราเห็นด้วย !!

[sogato]

อ่านไม่เต็มยังไงไม่รู้ อย่าตัดตอนสั้นเลยนะคะ ติดตามมาตลอดค่ะ

[*4_m3*]

สั้นจัง~

ว้ายๆๆพี่ไผ่กอดริวก่อน หายากนะนี่
รู้สึกว่าพี่ตะวันเท่ห์แฮะ
คุณเขมชาติรู้อลันโทรไปบอกเหรอ

รอเฉลยค่ะ

[treerat002]

นับวันยิ่งสั้นลงทุกวัน 

แต่ถึงสั้นก็จะรออ่านค่ะ 

[~prince™~]

สั้นกว่าตอนมะกี๊อีก
ลงยาวๆเถอะครับ กราบแทบเท้างามๆ 

[bellity]

เข้าใจที่กรเวชทำไปนะ

เหอะๆ ริวใหญ่มาก มีท่านทูตมารับ 55+

[aekporamai2]

ตลอดอ่ะ...ริวน่ารัก

[DexTunG]

 :เฮ้อ:สั้นมากๆๆ

[punchnaja]

เรื่องนี้อ่านแล้วอบอุ่นจัง ชอบมากค่ะ
มาต่อเร็วๆนะ
ปล.ขอแอบเป็นแฟนคลับด้วยคน

[indy❣zaka]

พี่กรคะ รู้ว่ามันหน้าที่ของพี่ แต่เรื่องบางเรื่องที่พี่ทำมันก็เกินหน้าที่ไปหน่อยนะคะ  

บางอย่างไม่จำเป็นและไม่ได้ขอ แต่ดันไปยื่นมือแทรก เขาไม่เรียกหน้าที่นะคะ เขาเรียกว่า เสื..ก ค่ะ!!

(แอบแรงไปมั๊ยเนี่ยตู )

[maho]

ก็เข้าใจนะว่ากรเวชทำเพราะหน้าที่  แต่บางทีมันก็มากเกินนะ   
ตอนนี้ตะวันน่ารักมาก  เชื่อว่าตะวันก็เป็นอีกคนที่อยากให้สิิ่งดีๆกับริว 
ส่วนอลันก็ยังทำงานได้ชัดเจน  ว่องไวเหมือนเดิม   
แต่พี่ไผ่ค่ะ  น้องริวยอมลงมาจากตึกสูงๆในเมืองใหญ่เพื่อมาหาพี่ไผ่นะค่ะ  รักและเอ็นดูน้องไปเยอะๆเลยค่ะ  อย่าไปกลัว  เอาใจช่วยอยู่น้า
ส่วนชินกี....อืม...นายคนนี้ยังคงไม่เครียร์ว่าเป็นใคร   
..
..
..ตอนนี้สั้นอีกแล้ว   

[White]

ริวววววววววววววววววววว

[aehJTS]

ตะวันสุดยอมมาก o13เตือนให้รู้บ้างว่าอย่าไปยุ่งกับคู่นี้อีก
  คะ

[milky way]

ริวกลับมาอย่างปลอดภัยก็ดีแล้วล่ะ
พี่ไผ่ต้องดูแลน้องให้ดีกว่านี้อีกน่ะ

กรเวช ก็กีดกันริวจริงๆนะแหละ

[aeecd]

เข้าข้างตะวัน
 

[dragonfly08]

น้องริวเส้นก๋วยจั๊บม้ากกกก  ดีแล้วที่ปลอดภัย
รอดูต่อไปว่าชินกีคนนี้เป็นใคร

[morrian]

เป็นปลื้ม ตะวัน 

[-~iK@iZ_KunG~-]

เพิ่งอ่านครั้งแรกครับ กว่าจะตามทัน
สนุกมากเลยครับ มาต่อบ่อยๆ นะครับ
ไม่ชอบเขมชาติเลย หาแต่ผลประโยชน์
รักพี่ไผ่กับน้องริวที่สุดเลยครับ

[chae]

อิจฉาคนโพสที่รู้ก่อน แง่มๆ

[Panny]

อยากอ่านตอนต่อไปที่ซู๊ดดดด ขอซีนพี่ไผ่เคลียร์กับนุ้งริวในห้องนะค๊า (ว่าแต่เค้าได้นอนห้องเดียวกันเหมือนที่ไทยรึเปล่าเนี่ย)

[ordkrub]

ตะวันนี่เป็นพวกคมในฝักจริงๆ

[mahmeow]

ช่ายยยคะ...พี่ตะวันเก่งมั่กๆอะ...
ต้องโทษคุณผู้จัดการคนเดียวเลย....รู้สึกผิดกะเค้ามั่งไหมเนี่ย...=*=
อลันน่ารักที่ซู้ดดดด....ส่งคนมาช่วยเร็วมากๆเลยคะ...^ ^
แต่เดี๋ยวจะมีโอกาสได้ไปเที่ยวกันทั้งวงไหมคะ...T^T
อยากอ่านตอนพี่ไผ่โอ๋หนูริวแล้วอ่า....หวังว่าจะไม่โดนดุน้า....>__<

[tutu]

     ต้องบอกว่าเกินกว่าเหตุมากๆๆๆๆๆๆน่าจะถูกกว่านะ

[spring]

กรี๊ดดดด แม่ยกหนูริวข้างบนๆ น่ากลัวววว 


วันนี้รีบมาต่ออย่างไว เพราะต้องไปทำงานต่างจังหวัดอาทิตย์นึงจ้า ไม่รู้ว่าจะมีเนตมั้ย เลยมาต่อไว้ก่อน

ส่วนเรื่องสั้นหรือยาว (อะไร!?!) ขอเชิญรุม ป้าคนแต่งเองนะเคอะ เค้าแบ่งมาแบบเน้ๆ

 

*****************************

ตอนที่ 55



พอเข้าไปถึงห้องพัก  พสุก็ช่วยริวถอดโค้ตเปียกๆ ออก  ปลายมือปลายเท้าของริวขาวจนแทบเขียวเพราะความเย็นของอากาศ


“เปลี่ยนเสื้อผ้าเร็วๆ  เดี๋ยวพี่จะไปเปิดน้ำอุ่นให้” พสุสั่งแล้วก็รีบเข้าไปเปิดน้ำอุ่นลงในอ่างเพื่อให้ริวแช่ตัว  ครู่เดียวเด็กหนุ่มในชุดเสื้อคลุมก็ตามเข้ามานั่งบนขอบอ่างข้างๆ พสุ

“พี่...พี่โกรธริวเหรอ” ริวถามพลางขยับเข้าไปใกล้จนเข่าชนเข่า  เด็กหนุ่มใจเสียที่เห็นพสุเอาแต่ก้มหน้ามองน้ำในอ่างด้วยสีหน้าครุ่นคิดจนดูเครียดขรึม

“พี่ไม่ได้โกรธริว...” พสุหันกลับมาลูบหัวเด็กหนุ่มเบาๆ  เส้นผมเปียกชื้นนั้นเย็นเฉียบจนพสุต้องนิ่วหน้าด้วยความเป็นห่วง  กลัวว่าริวจะเป็นหวัด

“แต่พี่ไม่ยิ้มเลย  พี่ทำหน้าเหมือนโกรธ”  ริวกุมมือที่จับผมเขามาแนบแก้มอย่างออดอ้อน  เด็กหนุ่มค่อยคลายใจเมื่อพสุไม่ได้ชักมือหนีแต่กลับพลิกมือจับมือเขาไว้แทน

“...พี่โกรธตัวเองต่างหาก  โกรธที่ปากหนัก  ถ้าพี่ไม่มัวลังเล  เรียกริวให้ไปด้วยกันตั้งแต่แรกก็คงไม่เกิดเรื่องวุ่นๆ แบบนี้” พสุตอบเสียงอ่อน  แต่ใบหน้ากลับดูเคร่งขรึมยิ่งกว่าเดิม

“พี่ไม่ผิดสักหน่อย  ริวต่างหากที่ผิด  ถ้าริวไม่ออกไปก็คงไม่เกิดเรื่อง” ริวท้วงพร้อมกับเขย่ามือพสุเบาๆ  เป็นเชิงยืนยัน 

“แล้วริวออกไปทำไมครับ...อยากไปเที่ยวหรืออยากซื้อของ”

“ริวแค่อยากให้หัวมันเย็นลง...อยู่ที่ไหนที่ไม่มีพี่แล้วมันอึดอัด...เหมือน...หายใจไม่ออก” ริวตอบแล้วขยับเข้ามาเอาหัวอิงไหล่พสุ  ซึ่งชายหนุ่มก็ไม่ได้ขยับหนี  แต่ลูบผมเปียกชื้นแผ่วเบา

“แล้วไปถึงไหนมา”

“ริวก็ไม่รู้ครับ  เดินไปเรื่อยๆ  รู้สึกตัวอีกทีก็อยู่ตรงลานกว้างๆ  มีร้านมีคนเดินเที่ยวเยอะแยะ  แล้วริวก็เรียกแท็กซี่กลับมา  แต่ยามไม่ให้เข้า”

“แล้วคนที่ริวไปกับเขาล่ะ  เห็นยามบอกว่าริวไปกับคนเกาหลี” พสุอดถามไม่ได้ ตอนแรกก็ไม่คิดจะถามเพราะกะว่าเดี๋ยวริวคงเล่าเอง  แต่ดูเหมือนริวจะไม่อยากเล่ารายละเอียดอะไรมากนัก

“ริวก็ไม่รู้หรอกครับ  เขามาทักริวตอนที่ริวหลงทาง  แล้วพอริวเรียกแท็กซี่เขาก็ขึ้นมาด้วย  ตามมาจนถึงบริษัท  พอยามไม่ให้เข้าริวก็เลยขอให้เขาพาไปสวนสัตว์  แต่ริวเข้าไม่ได้เพราะมันปิดแล้ว...แล้วตำรวจก็ผ่านมา ขอดูพาสปอร์ตของริว  พอไม่มีก็เลยโดนตำรวจจับ”

“อะไรนะ!” พสุดันไหล่ริวออก  ก่อนจะจ้องมองหน้าเด็กหนุ่มด้วยสายตาตื่นตระหนก

“ริวก็เลยโทรไปบอกอลัน  แล้วเพื่อนอลันก็มาประกันตัวให้”


พสุหน้าซีดเผือด  เม้มปากแน่น  จ้องมองเด็กหนุ่มเขม็ง  จนริวต้องหลบตาชายหนุ่มก้มลงมองน้ำในอ่าง


“พี่...น้ำจะล้นแล้วครับ”


พสุหันกลับไปปิดน้ำ  แล้วยกมือขึ้นลูบหน้าเพื่อตั้งสติ  ก่อนจะถอนใจเฮือกใหญ่


“ริวอาบน้ำเสียก่อน  เดี๋ยวพี่จะลงไปหาอะไรให้กิน”

“ครับ”


พสุลงมาชั้นล่างเพื่อหยิบข้าวกล่องที่ซื้อมาให้ริวตอนที่ออกไปเที่ยวข้างนอกแล้วเอาเข้าไมโครเวฟอุ่นให้ริว  ขณะที่รออาหารชายหนุ่มก็ถอนใจเฮือกใหญ่ด้วยความรู้สึกผิด  ชั่วระยะเวลาไม่กี่ชั่วโมงที่เหยียบแผ่นดินเกาหลี  ริวเจอแต่เรื่องแย่ๆ มากมาย  และถ้าจะหาต้นเหตุ  ก็คงมาจากเขาเอง  หากชั่ววูบนั้นเขาไม่ลังเลที่จะเรียกน้องไปด้วยกัน  เรื่องแย่ๆ เหล่านี้ก็คงไม่เกิดกับริว....


“นายอุ่นอะไร”  เสียงถามดังขึ้นข้างหลังทำให้พสุได้สติ  รีบเปิดไมโครเวฟแล้วยกกล่องอาหารออกมาวางบนถาด

“ข้าวกล่องของริวน่ะ  นายได้แล้วใช่ไหม” พสุก้มหน้าก้มตาจัดช้อนส้อมลงถาด 

“ได้แล้ว  ไวย์เอามาให้...นายเป็นอะไร” ตะวันถามแล้วจ้องมองสีหน้าเผือดสีของพสุนิ่ง

“ตะวัน...รู้รึเปล่าว่าริวถูกจับ” พสุถามแล้วยกมือขึ้นนวดระหว่างคิ้ว

“อะไรนะ”  ตะวันชะงักมือที่จะเอื้อมไปจับประตูตู้เย็น  หันกลับมาจ้องหน้าพสุตาค้าง

“วันนี้  ริวถูกจับ...เพราะไม่มีพาสปอร์ต  ดีว่าเพื่อนของญาติริวไปประกันตัวออกมาให้”  พสุเล่าด้วยน้ำเสียงสั่นเบา

“...พี่กรรู้เรื่องนี้หรือยัง?” ตะวันถามด้วยสีหน้าเรียบเฉยดุจเดิมเมื่อควบคุมสติได้อีกครั้ง

“คิดว่ายัง...แต่คุณเขมคงรู้  ถึงได้โทรตามพวกเรากลับมา” พสุตอบแล้วกอดอกพิงเคาน์เตอร์ด้วยท่าทางอ่อนแรง

“อืม...แล้วนายเป็นอะไรไป  ทำไมทำหน้าแบบนั้น”

“ถ้าฉันไม่ปากหนัก  เรียกริวไปด้วยกันซะตั้งแต่แรก  เรื่องวุ่นๆ พวกนี้คงไม่เกิด”

“โทษตัวเองอีกแล้วนะไผ่  นายจะแบกรับเรื่องคนอื่นไปถึงไหน...เลิกคิดมากแล้วก็ขึ้นไปข้างบนเถอะ  อาหารจะเย็นเสียหมด”


พสุพยักหน้ารับแล้วกลับขึ้นไปชั้นบน  ตะวันมองตามจนลับตาก่อนจะถอนใจยาว  แล้วเปลี่ยนใจที่จะเล่นเปียโนแต่ขึ้นไปหากรเวชที่ห้องแทน

เมื่อพสุเปิดประตูเข้าไปนั้น  ริวอาบน้ำสระผมเรียบร้อยแล้ว  เด็กหนุ่มนั่งเช็ดผมอยู่บนที่นอน  พอเห็นพสุวางถาดอาหารบนโต๊ะเด็กหนุ่มก็ลุกเข้ามากอดเขาแล้วซุกหน้ากับไหล่พสุแน่น


“กลัวเหรอริว...ตอนที่ถูกจับกลัวมากใช่มั๊ย” พสุกอดร่างในอ้อมแขนแน่น  ใจหายเมื่อคิดว่าริวต้องเจอกับอะไรบ้าง  เขาไม่รู้กฎหมายของเกาหลีว่าถ้าถูกจับเพราะไม่มีพาสปอร์ตจะร้ายแรงแค่ไหน  ถ้าหากริวติดต่อญาติไม่ได้แล้วใครจะประกันเด็กหนุ่มออกมา  ป่านนี้ริวอาจจะต้องติดคุก...แค่คิดพสุก็ปากคอแห้งผากด้วยความเป็นห่วง

“พี่...พี่อย่าทิ้งริวอีกนะ  ต่อไปนี้พี่ไปไหน  พี่ต้องเอาริวไปด้วยนะ...ไม่มีพี่แล้วริวทรมานใจมากเลย”

“ครับ...พี่สัญญา...พี่จะไม่ทิ้งริวไว้คนเดียวอีกแล้ว” พสุรับปากและสัญญากับตัวเองว่าเขาจะไม่ทิ้งน้องไว้คนเดียวอีกแล้ว  ถ้าไม่ใช่เรื่องงานหรือมีเหตุสุดวิสัย เขาจะไม่ยอมให้ริวแยกไปตามลำพังเด็ดขาด

“ตอนนี้ริวกินข้าวก่อนนะ  พี่อุ่นมาให้แล้ว”  พสุดันไหล่ของริวออกเมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าน้องคงหิว  เพราะด้วยนิสัยของริว   เด็กหนุ่มจะไม่ค่อยกินอะไร  ถ้าไม่มีเขาคอยบังคับให้กิน

“ครับ”  ริวรับคำแล้วยกถาดมานั่งกินที่พื้นข้างเตียง  พสุจึงถือโอกาสนั้นเอาผ้าขนหนูเช็ดผมให้ริวจนแห้ง  แล้วไปหยิบยาแก้แพ้อากาศมาให้ริวกินหลังจากกินข้าวเสร็จแล้ว


เสียงเคาะประตูดังขึ้นเพียงสองครั้ง  เป็นเชิงบอกให้รู้  แล้วตะวันก็เปิดประตูเข้ามา  ชายหนุ่มไม่ได้แสดงท่าทางไม่พอใจต่อกลิ่นอาหารที่ยังโชยกรุ่นอยู่ในห้อง  แต่พสุรีบลุกไปเปิดเครื่องฟอกอากาศแล้วยกถาดอาหารลงไปเก็บข้างล่าง


“กินยาแก้ไข้แล้วหรือยัง” ตะวันหันมาถามเมื่อเห็นริวแปรงฟันเสร็จแล้วและทำท่าจะเข้านอน

“กินแล้วครับ  พี่ไผ่เอายาอะไรไม่รู้ให้กินแล้ว...เม็ดเล็กๆ ขาวๆ”

“คงจะยาแก้แพ้อากาศ...งั้นก็นอนพักซะแล้วกัน  พี่นอนละ”  ตะวันบอกเสียงเรียบแล้วคว้าหูฟังยัดใส่หูก่อนจะล้มตัวลงนอนที่เตียงของตัวเอง  พวกเขาถูกจัดให้พักกันห้องละ 3 คน  และตะวันเลือกมานอนกับพสุและริวเพราะรำคาญความไฮเปอร์ของไวยากรณ์  ยกหน้าที่ปวดประสาทนี้ให้กรเวชกับธีรดลรับไป


พสุเข้ามาในห้องเห็นตะวันนอนใส่หูฟังไปแล้ว  ส่วนริวก็ขึ้นนอนอีกเตียง  เหลือแต่เตียงกลางของเขา  ชายหนุ่มปิดไฟกลางห้องเหลือแต่โคมไฟหัวเตียงของแต่ละคนแล้วเตรียมจะนอน  แต่ริวกลับลุกมาหยิบหมอนไปวางคู่กับหมอนบนเตียงของตัวเอง  พสุตามไปหยิบหมอนคืนแล้วก้มลงลูบหัวริวเบาๆ เมื่อเห็นเด็กหนุ่มมองหน้าเขาด้วยสายตาสงสัย


“ไม่ได้หรอกนะริว...เตียงมันไม่ได้แคบนักก็จริง  แต่มันไม่เหมาะ  พี่ตะวันเขาจะหัวเราะเยาะเอานะ  ที่ริวเป็นเด็กน้อยไม่รู้จักโต...ต่างคนต่างนอน  เข้าใจไหมครับ” พสุบอกเสียงเบา  แม้จะรู้ว่าตะวันใส่หูฟังแต่ก็ไม่อยากให้ตะวันได้ยิน  ชายหนุ่มหอบหมอนกลับมานอนบนเตียงตัวเอง  พอสอดตัวเข้าไปในผ้าห่ม  ริวก็ถือหมอนมายืนมองอยู่ข้างเตียงเขาแต่พสุส่ายหน้าเป็นเชิงปฏิเสธ


ริวเม้มปากแล้วก้มหน้ามองพื้นหินอ่อน  ก่อนจะวางหมอนลงบนพื้นข้างเตียงพสุแล้วล้มตัวลงนอน  แล้วเอื้อมมือขึ้นไปจับมือพสุไว้  พสุชะโงกมองการกระทำของริวแล้วส่ายหน้า  ชายหนุ่มดึงมือออกจากการเกาะกุมของริวแล้วหันหลังให้  ชักผ้าห่มขึ้นคลุมถึงศีรษะเพื่อจะได้ไม่ต้องมองเห็นให้ใจอ่อนอีก.....
เนื้อเย็นๆ ที่เบียดเข้ามาในผ้าห่มทำให้พสุต้องหันกลับไปมอง 


“ริวนอนด้วย” ริวยืนยันแล้วสอดแขนเข้ามากอดเอวเขาไว้แน่น  พสุเหลียวไปมองตะวันแล้วหันกลับมามองหน้าเด็กหนุ่มเป็นเชิงปราม

“ริว...พี่ตะวันเขาจะคิดยังไง  ถ้ารู้ว่าริวกับพี่นอนเตียงเดียวกัน  มันไม่เหมาะริวรู้ไหม”

“ไม่รู้...แต่ริวอยากนอนกอดพี่  ทำไมริวจะนอนกับพี่ไม่ได้” ตากลมโตมีหยาดน้ำคลอๆ แต่แววตาดื้อดึงจนพสุอ่อนใจ

“แต่...”

“ริวจะนอนกับพี่”  ริวตอบแล้วซุกหน้ากับหลังเขาแน่น  พสุถอนใจเฮือกแล้วหันไปปิดโคมไฟหัวเตียง  เหลือเพียงโคมไฟหัวเตียงตะวันเท่านั้นที่ยังเปิดอยู่  ชายหนุ่มเหลือบมองไปทางตะวันอย่างกังวลใจเล็กน้อย  แล้วก็พยายามปัดความกังวลออกจากสมอง  ชายหนุ่มพลิกตัวนอนหงาย  แม้จะรู้สึกว่าริวเอาหัวมาวางบนไหล่แล้วกอดเขาแน่นกว่าเดิมแต่พสุก็ไม่ได้ผลักออก  กลับวางมือบนผมนุ่มเพื่อลูบเล่นด้วยความเคยชินจนผล็อยหลับไป


ตะวันดึงหูฟังออก  แล้วผุดลุกขึ้นเพื่อจะลงไปหยิบขวดน้ำ  เขาติดนิสัยต้องดื่มน้ำกลางดึก  สายตาเหลือบไปทางเตียงพสุอย่างไม่ตั้งใจและสะดุดตากับภาพที่เห็น 

................................

[JJHJJH]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด พี่ตะวันจะไปคิดยังไงงงงงง ก็อิจฉานะสิพี่ไผ่ 555 ล้อเล่นๆๆ พี่ตะวันเป็นตัวช่วยที่ดี รักนะ จุ๊บๆๆ
ริวอ้อนเข้าไป กอดเข้าไป ให้สิทธิวันนึงนะ ถือว่าโดนจับมาขวัญเสียนะเนี่ย เชอะ >.<
ปล...ไร้ท์เตอร์ไม่อยู่อาทิตย์นึงเลยเหรอคะ ตายๆๆๆๆ อัพครั้งหน้าเตรียมแหวกกระทู้เข้ามาได้เลยค่ะ ลงแดงตายกันเป็นเบือแน่ๆ  

[hahn]

ตะวันเห็นแล้ว....เฮ้อ แล้วอย่างนี้คนอื่นจะรู้มั๊ยเนี่ย

[justlove]

 :-[กรี๊ดดดดดดดดด อยากเห็นภาพที่ตะวันเห็นจัง


ริว นายแน่มากกกกก อยากนอนกอดพี่ไผ่ ต้องได้กอด  

ตะวันคงอึิงไปสิบตลบแน่ๆ รอต่อคร๊าบ

[everytime]

ตะวันเห็นรัยหว่า.......คงไม่ใช่18+นะ555+


นั่งกดF5ที้งวันลุ้นกว่าหวยออกอีก


พรุ่งนี้มาต่ออีกนะจ๊ะ+1ให้และจะบวกให้อีกถ้าพรุ่งนี้มาต่อ