หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[morrian]

พี่ไผ่ กลับมาเร็วๆสิ ช่วยน้องริวด้วยยย 

[spring]

ตอนที่ 54



ตั้งแต่มาถึงสถานีตำรวจ ชินกีก็โวยวายลั่น  ริวฟังไม่ออกเพราะชินกีพูดภาษาเกาหลีไม่ใช่ภาษาอังกฤษ  เด็กหนุ่มนั่งมองทุกอย่างนิ่งๆ  ไม่แสดงท่าทางวิตกกังวลใดๆ  จนเจ้าหน้าที่เรียกเขาไปที่โต๊ะเพื่อสอบประวัติ


“ขอทราบชื่อ  นามสกุลของคุณด้วย”

“ผมขอโทรศัพท์ได้ไหมครับ” ริวถามเสียงเรียบๆ  ท่าทางไม่วิตกกังวลเหมือนคนทำความผิดทั่วไปทำให้นายตำรวจคนนั้นจับตามองเด็กหนุ่มอย่างสนใจ

“...ได้  เอาสิ” ตำรวจคนนั้นบอกแล้วเลื่อนโทรศัพท์มาตรงหน้าริว

“โทรข้ามทวีป  กดรหัสอะไรก่อนครับ”


นายตำรวจคนนั้นชะงักอีกรอบ  ก่อนจะบอกเบอร์โทรออกให้  ริวกดรหัสแล้วตามด้วยเบอร์ที่เขาจำได้ขึ้นใจ


“ครับ”

“อลัน...ฉันลืมพกพาสปอร์ตออกมา  ตอนนี้ฉันอยู่ที่สถานีตำรวจ...ขอโทษครับที่นี่สถานีอะไรครับ”  ริวหันไปถาม  นายตำรวจท่านนั้นก็บอกชื่อมาให้ ริวก็บอกอลันอีกทีแล้ววางสาย


หลังจากสอบประวัติแล้ว  นายตำรวจก็ให้ริวนั่งรอที่เก้าอี้ข้างๆ  แต่ยังไม่ส่งริวเข้าห้องขัง  เพราะเด็กหนุ่มอายุยังน้อย  และความผิดที่มีก็ไม่ได้ร้ายแรงอะไรนัก


“เป็นไงบ้าง”  ชินกีเดินมาถามด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เป็นไร  อีกสักครู่เพื่อนผมจะเอาเอกสารมาให้  แล้วคุณละ”  ริวตอบเสียงเรียบเรื่อย 

“เรียบร้อยแล้ว  เพราะไอ้ยามบ้านั่นทีเดียว  ฉันถึงซวยแบบนี้”  ชินกีสบถอย่างหงุดหงิด  ขณะที่ริวนิ่งฟังเฉยๆ

“เดี๋ยวฉันอยู่เป็นเพื่อนจนกว่าเพื่อนนายจะมาก็ได้...หิวมะ” ชินกีหันไปถามเสียงเบาแล้วทำท่าจะแตะไหล่  แต่ริวขยับถอยห่างไม่ยอมให้เขาแตะตัว

“ไม่ครับ”

“เหรอ...นายเนี่ยพูดน้อยนะ” ชินกีท้วงอย่างหมั่นไส้  ที่เห็นริวทำหน้าเฉยกับเขาตลอดเวลา  ซึ่งเด็กหนุ่มก็เพียงเหลือบมองหน้าเขานิดเดียวแล้วก็กลับเข้าโหมดเฉยสนิทตามเดิม


ราวๆ หนึ่งชั่วโมงหลังจากริวโทรศัพท์  ชายหนุ่มผมทอง รูปร่างผอมสูงในชุดสูทเนี้ยบกริบก็เข้ามาติดต่อเจ้าหน้าที่อย่างรีบร้อน  พอเจ้าหน้าที่ชี้มาทางริวเขาก็รีบเดินเข้ามาหา


“สวัสดีครับมิสเตอร์เกรสัน” ผู้มาใหม่ยื่นมือให้จับ  ริวเหลือบมองมือที่ยังสวมถุงมือไว้แล้วถึงยอมสัมผัสมือด้วย

“สวัสดีครับ” ริวทักตอบด้วยสีหน้าเฉยๆ  จนคนมาใหม่ร้อนใจเพราะเกรงว่าอีกฝ่ายจะไม่พอใจที่เขามาช้า

“ผมแมททิว  คอร์เนอร์นะครับ  เป็นเลขาของท่านทูต  ท่านทูตติดธุระอยู่ต่างประเทศผมก็เลยมาแทน”

“ครับ” ริวตอบรับแล้วยังคงทำหน้านิ่งๆ เหมือนเดิม  จนอีกฝ่ายเริ่มหันรีหันขวาง 

“เดี๋ยวผมจะจัดการทุกอย่างให้  รอสักครู่นะครับ”

“ครับ” ริวรับคำแล้วทรุดลงนั่งอย่างเดิม ขณะที่อีกฝ่ายรีบไปคุยกับเจ้าหน้าที่แล้วเอาเอกสารที่ติดตัวมายื่นให้ทางเจ้าหน้าที่ตำรวจดู


ชินกีหรี่ตาพลางจ้องมองริวด้วยสีหน้าครุ่นคิด  เมื่อเห็นอาการนอบน้อมของเลขาทูตที่มีต่อริว 


“ตกลงนายเป็นใครกันแน่  เป็นดาราฮอลลีวู้ด  หรือเป็นลูกคนใหญ่คนโตที่ไหน”

“ผมเป็นนักร้องธรรมดาๆ คนหนึ่ง”  ริวตอบด้วยน้ำเสียงเนือยๆ  เบื่อที่จะต้องนั่งรอทั้งที่หัวใจเขาโบยบินกลับไปบ้านพักแล้ว  ป่านนี้พสุน่าจะกลับมาแล้ว  พี่จะรู้หรือยังว่าเขาหายไป...พี่จะโกรธเขาหรือเปล่าที่ไปไหนไม่บอกใคร...แล้วพี่จะห่วงเขาบ้างหรือเปล่า...


“ไม่เชื่อเด็ดขาด  ไม่งั้นระดับเลขาทูตคงไม่ตาลีตาเหลือกมาประกันนายหรอก”

“จริงๆ” ริวยืนยันแล้วถอนใจอย่างรำคาญความช่างพูดของชินกี  ก่อนที่เลขาทูตจะกลับมาที่เขาอีกครั้ง

“เรียบร้อยแล้วครับ  เดี๋ยวผมจะพาคุณไปส่งที่บริษัทนะครับ”

“ขอบคุณครับ...ขอบคุณนะคุณลี ที่อยู่เป็นเพื่อน” ริวผุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว  เด็กหนุ่มหันไปลาชินกี แล้วเดินตามเลขาทูตไปที่รถ  สัญลักษณ์สถานทูตอเมริกัน ทำให้ชินกีที่วิ่งตามลงมามองตามจนลับตา


รถของสถานทูตจะพาริวไปส่งถึงบ้านพัก  แต่ริวขอลงที่หน้าบริษัท  เพียงแค่แจ้งชื่อยามรักษาการณ์ก็เปิดให้ริวเข้าไปง่ายๆ  ผิดกับครั้งแรก  แสดงว่าคงมีใครรู้แล้วว่าเขาไม่อยู่บ้านถึงได้แจ้งยามรักษาการณ์ไว้

หิมะหยุดตกไปแล้วทิ้งไว้แต่แอ่งน้ำเจิ่งนองลื่นปราดตามทางเดิน  ริวเดินอย่างระมัดระวังไปจนถึงบ้านพัก  ก็พบว่าบ้านเปิดไฟสว่าง  และทุกคนยืนรวมกันอยู่ในห้องโถงด้วยสีหน้าวิตกกังวล


“ริว!” พสุวิ่งออกมาถึงตัวริวเป็นคนแรก  ชายหนุ่มคว้าร่างเย็นเฉียบเข้าไปกอดไว้แน่น

“หายไปไหนมา...ไปไหนมาริว!”พสุถามเสียงสั่น  กระชับอ้อมแขนรอบตัวเด็กหนุ่มแน่นยิ่งกว่าเดิม  อาการร้อนรนจนหัวหมุน  ใจคอวูบหาย เป็นระยะก่อนหน้านี้ดูจะบรรเทาลงเมื่อได้เห็นริวกลับมาอย่างปลอดภัย

“ขอโทษครับ” ริวซุกหน้าลงกับไหล่พสุแล้วถอนใจยาว  ความรู้สึกเหนื่อย  หนัก  เหน็บหนาวในหัวใจ  ค่อยๆ คลายลงทีละน้อย  เพียงแค่มีอ้อมแขนคู่นี้โอบกอดเขาไว้.... 

“ริว...เป็นไงบ้าง  แล้วนี่ไปไหนมาวะ” ไวยากรณ์ตามมาตบหลังเด็กหนุ่มเบาๆด้วยความเป็นห่วง

“พวกพี่ตกใจหมด” ธีรดลตามมาถามแล้วถอนใจเฮือกเมื่อสำรวจทั่วตัวริวแล้วไม่เห็นความผิดปกติใดๆ


พอพสุคลายอ้อมแขนกรเวชก็ปราดเข้ามายืนขึงตาใส่ริวทันที 


“พี่บอกแล้วใช่ไหม จะไปไหนต้องบอกให้คนอื่นรู้ก่อน  นี่ไม่ใช่เมืองไทยนะ  เกิดอะไรขึ้นจะทำยังไง”  กรเวชโวยลั่น  แต่น้ำตาคลอด้วยความโมโหและเป็นห่วง


ตอนที่ตะวันโทรไปตามว่าริวหายไป  พวกเขาก็รีบกลับมาที่บริษัท  ยิ่งพอสอบถามไปที่ยามหน้าบริษัทได้ความว่า ริวมาติดต่อ  ขอเข้ามาข้างใน แต่ยามไม่ให้เข้า  แล้วริวก็ถูกชายเกาหลีคนหนึ่งพาขึ้นแท็กซี่ไป  ทุกคนก็ยิ่งเป็นห่วงจนนั่งกันไม่ติด  พากันขึ้นรถของบริษัทแยกย้ายกันออกไปตามหา  แต่เขมชาติโทรไปบอกว่า  ริวปลอดภัยและกำลังกลับมา  ทุกคนก็รีบกลับมารอที่บ้านพัก  ก่อนหน้าที่ริวจะมาถึงเพียงครู่เดียว


“ไม่ใช่ความผิดริวที่ยามหน้าบริษัทไม่ให้เข้า  เพราะถ้าไม่มีบัตรผ่านของบริษัทริวก็เข้าไม่ได้อยู่ดี” ตะวันเอ่ยเสียงเย็น  ทำให้กรเวชชะงัก  ใช่  พวกเขาเพิ่งมาถึงก็จริง แต่ทางบริษัทก็มอบบัตรผ่านไว้ให้แล้ว  แต่เขายังไม่ได้ให้ริวกับตะวันเพราะเห็นว่าสองคนนี้ยังไม่ได้ออกไปไหน  ไม่ทันคิดว่าริวจะออกไปข้างนอกคนเดียว

“แต่...” กรเวชทำท่าจะค้านแต่นึกคำพูดไม่ออก  และตะวันก็ไม่ได้ใส่ใจจะพูดกับเขาอีก

“นายพาริวขึ้นไปพักเถอะ  ท่าทางจะเหนื่อยมาก”  ตะวันหันไปเตือนพสุ  เพราะเห็นโอเวอร์โค้ตของริวเปียก  คงเจอหิมะที่ตกเมื่อตอนเย็น

“ขอตัวก่อนนะครับ  ไปริว”  พสุโอบไหล่ริวขึ้นไปชั้นบนด้วยกัน  ขณะที่คนอื่นๆ  ก็แยกย้ายกันไปพักผ่อนบ้าง 

 “เดี๋ยวตะวัน  คุยกับพี่ก่อน” กรเวชเรียกตะวันไว้  ซึ่งชายหนุ่มก็หยุดคอย 


ธีรดลกับไวยากรณ์มองหน้ากันแล้วต่างก็รีบแยกย้ายกลับขึ้นห้อง  เพราะดูสีหน้าของกรเวชกับตะวันแล้วท่าทางจะ “คุยกันยาว”


“มีอะไรครับ” ตะวันถามเสียงเรียบหน้านิ่งตามสไตล์

“ตะวันคิดว่าพี่แกล้งริวหรือไง” กรเวชรอจนทุกคนขึ้นห้องไปหมดถึงได้เปิดปาก

“ผมรู้ว่าพี่กรไม่ได้เจตนาจะแกล้งริว  เพราะการที่ริวออกไปข้างนอกก็อยู่เหนือความคาดหมายของทุกคนอยู่แล้ว”

“แล้วตะวันไม่พอใจอะไร  พี่รู้นะว่าตะวันโกรธพี่”

“ถามตัวพี่เองสิ  ว่าพี่เจตนาอะไร ถึงไม่ชวนริวไปด้วย” ตะวันย้อนกรเวชทันควัน  ดวงตาที่จับจ้องกรเวชดูอ่อนใจ  หนักใจ  มากกว่าจะเป็นความโกรธอย่างที่กรเวชคิด


กรเวชถึงกับสะอึกพูดไม่ออก  ไม่คิดว่าตะวันจะมองทะลุไปถึงไหนๆ


“คิดจะทำอะไร  พี่ชั่งน้ำหนักให้ดีๆ ก็แล้วกัน  เพราะถ้ามันเกิด ‘เรื่องไม่คาดฝัน’ แบบวันนี้อีก  พี่จะรับผิดชอบไหวมั๊ย”  ตะวันย้ำอีกครั้งเพื่อเตือนสติกรเวช  แต่ดูเหมือนกรเวชกลับมีความเห็นไปอีกทาง

“มันเป็นหน้าที่ของพี่นะตะวัน”

“ถ้าพี่จะยืนยันอย่างนั้นก็ตามใจ” ตะวันตอบเสียงเย็นแล้วเดินหนีขึ้นห้องไป  กรเวชกัดปากแน่น  แต่ใบหน้ายังขาวซีด  หรือบางที...เขาอาจจะทำเกินกว่าเหตุไปก็ได้...

.......................................

เรื่องตาชินกี ติดตามกันต่อไปว่าเป็นใครมาจากไหน

อิชั้นคนโพสท์รู้แล้ว เพราะแอบอ่านแล้ว คนอ่านก็สงสัยกันไปก่อนนะเคอะ 

[yaoifilm]

สั้นมากๆๆ 555 ขอบคุณครับ

[everytime]

ว้ายยๆๆๆๆชินกีเป็นใคร

รู้แล้วไม่ยอมบอกกันนะ

[n2]

รอตอนต่อไปค่ะ

[bbyuqin]

ตะวันน่าจะเป็นอีกคนที่ชอบริว แต่แบบว่าหวังดีมากกว่า..

พี่กรทำเกินไปนะเคอะ เดี๊ยนรับไม่ได้..


น้องริวจะยอมเปิดปากบอกพี่ไผ่มั้ยนะว่าน้อยใจอะไร

[samsoon@doll]

สั้นอ่ะ แต่ละตอนดำเนินเรื่องไปที่ละติ๊ดๆๆ มันไม่ทันใจคนอ่านรุย อิอิ แต่ก้ดีนะจะได้นานๆจบแต่มันค้างคามั๊กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[minchy]

อุตส่าห์ดีใจว่าไม่ต้องมีอิตาชินกีมาตามรังควานแล้ว คุณคนโพสต์ยังมีแอบมาติ่งอีกว่ามันจะมาอีก 


+1 สำหรับที่มาโพสต์เร็วค่ะ

[@StaR@]

สั้นไปนิดแต่ดีใจมากกว่าที่มาต่อ
อ่านไปสงสารริวรำคาญชินกีมาก
ตื้อริวจนได้เรื่องเลยไม่อยากให้มายุ่งเลย
ส่วนพี่กรจากที่ดฉยๆกับพี่แกตอนเริ่มเกลียดขี้หน้าอย่างแรง
เป็นไงหล่ะทำเกินกว่าหน้าเลยได้เรื่อง ส่วนตะวันดีน่ะที่เห็น
ริวออกไปไม่งั้นคงไม่มีใครรู้เรื่ิอง ตะวันเหมือนเป็นห่วงริว
แบบน้องมากกว่า ใช่มั้ยหว่า
    

[ChiOln]

เห้อ!! อย่างน้อยพสุก็ไม่ได้โกรธ หรือโมโหใส่ริว

พี่ตะวันสุดยอดมาก มองได้ทะลุเลย หุหุ +1 ให้พี่ตะวัน

[Little Devil]

สั้นไปนะ

[Kimchuchu]

ขอบคุณจ้า!!!   เจ๊กร  !!                   พี่ตะวันเค้าอุตส่าห์แล้วนะเนี่ย !!!

[Noi]

ยิ่งอ่านยิ่งสั้นอ่ะ
ส่วนพี่กร

[LalaBam]

เป็นปลื้มมากพี่ไผ่
วิ่งออกมากอดน้องซะแน่น
 



พี่ตะวัน เท่ห์สุดๆ
 

[Wr@iTh]

เกลียดไอ้ชินแก่ + รำคาญพี่กร อย่างแร๊งงงงงงง!!!!

[taem2love]

นายชินกีหน้าด้านหน้าทนเนี่ยจะมีบทบาทอีกไหม กรุณาเก็บมันด่วนค่ะเจ้รำคาญมันมากเลยอ่ะ

ส่วนนายพี่กรถ้ายังเป็นแบบนี้อยู่จะบอกใหุ้คุณเขมชาติย้ายไปทำอย่างอื่นแทนค่ะ จบ

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

อิชั้นคนโพสท์รู้แล้ว เพราะแอบอ่านแล้ว

ยั่วกันนี่นา  มาลงต่อเลยนะ


เซ็งไอ้คุณพี่กรมานานแล๊ะ มันทำเกินกว่าเหตุมานานแล๊ะ ถามหน่อยเหอะ ถึงจะเป็นคนของประชาชนแต่ต้องแคร์สายตาคนอื่นขนาดนั้นเลยเหรอ แล้วถ้าตัวเราไม่มีความสุขจะทำไปทำไม - -" จะบอกว่าเป็นหน้าที่ที่ต้องแคร์สายตาคนอื่นก่อน แล้วคนที่เราทำงานด้วยล่ะ ไม่ต้องสนใจอะไรทั้งนั้นงั้นเหรอ คนนะ ไม่ใช่หุ่นยนต์ที่ป้อนคำสั่งอะไรก็ต้องทำตาม ถ้าคิดแบบนั้นคุณก็ยังไม่สมกับเป็น"ผู้จัดการส่วนตัว"หรอกนะ รู้ไว้ซะด้วย!

แล้วที่ตะวันพูดก็ถูกแล๊ะ ไม่ต้องคิดจะเถียงเลย ไม่ให้เขาไป แล้วทำไมถึงต้องคิดว่าเขาจะไม่ไปไหนอีกล่ะ เขามีสิทธิที่จะไปไหนก็ได้!
คุณไม่มีความรับผิดชอบเอง คุณกีดกันเขาเอง และคุณก็ยังไม่ได้ให้บัตรเขาอีก ไม่ต้องมาอ้างอะไรทั้งนั้นเลย ทุเรศที่สุด!

  


เซ็งไอ้ชินกีนั่นด้วย โวยวายโวกเวกหน้าด้านอะไรกันนักกันหนา ก็ทำตัวเองเหมือนอีตัวจริงๆนั่นแหละ เฮอะ! 



>> ตะวัน..นายเจ๋งมาก!

[akihito]

เพิ่งรู้หรอค่ะว่าทำเกินกว่าเหตุ

ปล.ริวนิใหญ่เนอะ(อย่าคิดลึก หมายถึงมีอำนาจอ่ะ)
ปล2.เมื่อไหร่ทุกคนจะรู้ความจริงเรื่องริว
ปล3.รู้สึกเหมือนอ่านแปปๆ แต่ปาเข้าไปตอนที่54ซะแล้ว

[ลูกลิงตัวอ้วน]

สั้นลงทุกตอน -*-

[N.T.❁]

ตามนั้นที่เค้าเม้นๆกันเลยค่ะ อยากอ่านต่อแล้วล่ะ 55

เห็นด้วยกับพี่ตะวัน .. กรเวชน่ะ บางทีก็คิดอะไรแค่มุมมองของตัวเองฝ่ายเดียว
จากตอนก่อนๆก็เข้าใจอะนะว่าคงหวังดี แต่บางทีมันเหมือนขัดขวางแล้วก็ทำให้อะไรๆมันอาจจะแย่ลงก็ได้
ชีวิตคนอื่นยังไงก็คือคนอื่นแหละ เค้าก็โตๆกันแล้ว บางทีปล่อยให้มันเป็นอย่างที่ควรจะเป็นคงดีกว่ามั้ย?
อ่อ อีกอย่างนะ เราไม่ชอบเลยที่พอริวมาถึง แทนที่จะถามสารทุกข์สุขดิบแบบไผ่ ก็ดันตั้งท่าจะว่าริวอย่างเดียว
ทั้งที่ส่วนนึงมันก็เป็นความผิดของตัวเองด้วยน่ะ น่าโกรธมากกว่ามั้ย -*-

ชินกีคือใครเด๋วคงรู้ .. อาจจะเป็นคนดี?
แต่ก็ไม่อยากให้เข้ามายุ่งกับชีวิตของริวอยู่ดีน่ะแหละ ..

ขอบคุณมากค่ะ  

[ryneyz]

น้องริวววววววววววววววววว    

เท่มากๆๆ  ดีแล้วๆ แสดงให้ชินขี้...มันรู้ซะบ้างว่าใครเป็นใคร    

ps. ไรเตอร์ที่รัก...คุณอัพน้อยไปแล้วนะ  ฉันจะขาดใจ
ps2. เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์นะคร้า  มาต่อตอนใหม่ไวๆ นะค่ะ

[justlove]

 :impress2:กรี๊ดดดด การผจญภัยของริวนอกรั้วบริษัทจบซะที กลับมาอยู่ในอ้อมแขนอบอุ่นของพี่ไผ่แล้ว ปลอดภัุยไร้กังวล

[hahn]

ริวโกธรพี่ไผ่แน่ ๆ

[Anonymus]

ไม่มีอาราย  แค่จะแวะมาบอกว่า…
ที่ลงให้อ่านกันไปแล้วเนี่ย  นอกจากตอนอดีตของริว  ยังไม่ได้เขียนมาม่าเรยสักตอน  เพราะเขียนฉากมาม่าไม่เป็น
มาม่าของจริง  คือตอนที่กำลังเขียน  แน่นอนว่าไม่ใช่ตอนที่กำลังจะลงหรือ ‘ว่าที่’ ตอนต่อๆไปในช่วงเน๊
เพราะงั้นใครที่กลัวมาม่า สบายใจได้ค่ะ  ยังอีกนาน....
ส่วนที่มันสั้น...เพราะเคยลงยาวๆ  แล้วหาโฟกัสในแต่ละตอนไม่เจอ...ก็เลยตัดตอนใหม่  มันเลยสั้นไปนิ๊สสสสส
ถ้าไม่จุใจ...ไปขู่คนลงเองนะ  ป้าไม่เกี่ยว  ฟิ้ววววววว

[Jinkle]

 

[Smirnoff]

  :z3:สั้นได้อีกกกกกกกกกก
รอตอนต่อไปค่ะ

[chayanit]

สั้นอีกเเล้วววอะ

ค้างๆๆในใจจจจ

มาอัพต่อไวๆๆๆเน้อ

อัพพพพพพพ อัพพพพพพ  จงมาอัพพพพพพ

อัพพพพพ ถ้ามาอัพช้า :fire:จิงๆๆๆๆ

[mumumama55]

  รอดูพี่ไผ่จะทำยังไงกับน้องริว จะหวานมั้ยนะ 

 

[yayee2]

พี่ไผ่ห่วงน้องมากเลย น้องก็ขวัญมาทันทีที่ได้อ้อมกอดจากพี่
แต่ว่าเมื่อไรจะรู้ว่ารักกันซะที

จะรอตอนต่อไป

[sukie_moo]

+คะแนนที่9 ให้คุณAnonymus
สั้นเนาะตอนนี้

มาม่าชามเล็กๆก็พอนะค่ะ