หัวข้อ: เสื้อกาวน์เก่าๆ กับเราสองคน(Dr.Mike) จากนี้ จนนิรันดร์ [+อวสาน+] P.218

[PEENAT1972]

ตอนท้ายทำไมกุด

[thehackzzi]

ขอประทานอภัย

เนื่องจากเน็ตผมเต่าเกิน

ทำให้ไม่สามารถที่จะดำเนินการโพสต์เรื่องตอนที่ 51 ในรีพายเดียวได้ครับ

จึงขอแบ่งออกเป้น 2 รีพาย

ให้สมาชิกอันที่รัก(ของคนอื่น) รีเฟรชหน้าเว็บอีกครั้งครับ

Hackz

[dr.mike]

 

ต่อให้จบนะจ๊ะ  เดี๋ยวขาดช่วงสำคัญ  อย่าเพิ่งเลี่ยนซะก่อนนะคับบบบ

[som]

พี่หมอไม้หื่นจาดนัก น้องบ่ได้กึดฮื้ออ้ายหมอไม้ถ่ายรูปติดเรดผ่อกันเน้อ
น้องอยากผ่อรูปอ้ายติ๊บ กับอ้ายหมอไม้แบบน่าฮักบ่ใจ้แบบ X เน้อ อิอิ
แล้วพี่ Loidelohm คับ เอารูปมาให้ผมเลยแล้วส่งบิลไปเก็นที่พี่แฮคนะครับ

[gun]

ยิ่งอ่าน ยิ่งอยากมีเวลากลับไปอยู่ที่บ้านนานๆเหมือนกันนะเนี้ย

คิดถึง กับข้าวฝีมือยาย

คิดถึง บรรยากาศบ้านๆ ของคนต่างจังหวัด

  ทะมายยยย  เจ้านายให้ลายากเหลือเกิน


หมอไม้บรรยายภาพจนอยากออกจากงานแล้วกลับไปอยู่บ้าน (ถึงคนละจังหวัดแต่บรรยากาศคล้ายๆ)


ปล. รอนายแฮคกี้มาอัพต่อไป มาเร็วๆนะ คิดถึง(หมอติ๊บ  )

[lomekung]

 

จริ้มหมอไม้  ทะลุถึงนาย Hack

แล้วค่อยอ่าน (แอบหนีงานมาเข้าเล้า)

 

[som]

เห็นมั๊ยพี่หมอไม้แสดงว่าผมยังจำข่าวของพี่ติ๊บได้จริงๆด้วยเสียแต่ว่าจำรายระเอียดโครงหน้าของทุกคนไม่ได้แล้ว
จำได้แบบเลือนรางเพราะนานมากแล้ว  ตอนนั้นยังเด็กมากด้วย

[deadman]

เข้ามาอ่านถึงตอน 11 แล้ว  น่ารักมากๆเลยคับ   

[Loidelohm]

เอ๋า..........ทำไมหมอไม้มาจุดธูปเรียกเรื่องของตัวเองล่ะ
ตามอ่านเหมือนกันเหรอครับ
สงสัยเดาตอนต่อไปไม่ออก  ฮี่ ฮี่




อื๋อ...........ใหนล่ะย่ายกให้

(ขอแซวหน่อยนะคุณหมอ......ได้ข่าวว่าเอาก่อนมาขอตั้งนานแน่ะ แฮ่ แฮ่  )

[thehackzzi]

เสื้อกาวน์เก่าๆ..... กับเราสองคน ตอนที่ 52 ไฟเขียว(เอาไปโลด...ย่ายกให้)
21:40 11/6/2010

หลังจากกลับมาถึงบ้านของติ๊บในตอนบ่ายแก่ๆ เราก็นั่งล้อมวงกันบนแคร่ใต้ต้นมะปราง เพราะอากาศร้อนๆแบบนี้ไม่มีใครอยากเข้าไปอยู่ในบ้าน เจ้าม่อนจัดการสอยมะปรางอีกแล้ว ส่วนติ๊บก็ร่วมมือด้วยเป็นอย่างดีด้วยการไปทำน้ำจิ้มน้ำปลาหวานมารอคอยน้องชายซะเรียบร้อย

ป้าของติ๊บเองก็เดินดุ่มๆ เข้าไปในสวน ก่อนออกมาเรียกติ๊บเข้าไปในครัว ติ๊บหายไปไม่นานก็ออกมาอีกรอบพร้อมสารพัดตำ

ส้มตำ ตำแตง ตำถั่ว ตำมะม่วง ทำมาให้ใครเยอะแยะนี่ผมคิดในใจ

จนได้ลิ้มลองนั่นแหละจึงได้เข้าใจ ก็มันอร่อยทุกอย่างเลยนะซิ พ่อกับแม่ผมถึงขั้นขอข้าวเหนียวไปตั้งวงอะ คิดดู มาอยู่นี่พ่อแม่ผมไม่เคยได้บ่นว่าหิวเลยแฮะ ผมกับม่อนเองก็ด้วย กลับไปคราวนี้มีพุงแหงมๆ

สามวันสามคืน ที่เราสี่คนในครอบครัวผม อยู่เรียนรู้วิถีชนบท ลิ้มลองอาหารท้องถิ่นและได้รับน้ำใจมิตรไมตรีที่ดีจากครอบครัวติ๊บ บ่ายแก่ๆ ของวันสุดท้ายสำหรับการอยู่ที่นี่ พ่อผมถึงขนาดเอ่ยปากชวนย่าและป้าไปเที่ยวที่กรุงเทพบ้าง และบอกว่าคราวหน้าหากมีโอกาสจะมาเยี่ยมในโอกาสต่อไป ผมปล่อยให้สองครอบครัวได้ล่ำลากันในขณะที่ผมเก็บข้าวของสัมภาระขึ้นรถ

ก่อนกลับออกมาจากบ้านของติ๊บ ย่าติ๊บได้ทำการผูกข้อไม้ข้อมือ เรียกขวัญเรียกกำลังใจพวกเราทั้งสี่คน เพื่อความเป็นสิริมงคลในชีวิตอีกด้วย

คราวนี้กลับมาพร้อมผลไม้เต็มหลังรถ ของฝากจากคุณย่าใจดีที่บอกให้ติ๊บใส่ตะกร้าเอามาฝากในตอนที่ผมจะกลับ

“คุณย่าคับไหนๆ คุณย่าก็ให้มะยม มะปราง มะม่วง เป็นของฝากขนาดนี้แล้ว ผมขอของฝากอีกซักอย่างกลับไปด้วยได้มั้ยคับ”

“อยากได้อะไรก็เอาไปโลดดด ย่าไม่หวง” ย่าติ๊บบอกผมก่อนยิ้มอย่างใจดี

“ไม้จะเอาอะไรอีกเหรอลูกแค่นี้ก็พอแล้ว ไว้ให้ป้ากับย่าได้กินมั่ง” เสียงแม่ผมปราม

“พอดีผมจะขอหลานของคุณย่ากลับไปด้วยกันเลยอ่ะคับ ใกล้จะเปิดเทอมซัมเมอร์แล้วด้วย จะได้ไม่ต้องเสียค่ารถค่าเรือ แถมผมก็จะได้มีเพื่อนระหว่างขับรถกลับไปทำงานที่พิษณุโลกด้วยอ่ะคับ” ผมบอกย่า ถึงสิ่งของที่ผมอยากจะได้

“เอาไปโลดย่ายกให้” ย่าบอกก่อนเรียกเสียงหัวเราะจากพวกเราทุกคน

“เอาไปแล้ว ก็ดูแลกันดีๆ เด้อรำคาญเมื่อไหร่ค่อยเอามาคืนย่าแล้วกัน”

“ไม่รำคาญหรอกคับ ผมสัญญาได้ไปแล้วผมจะดูแลอย่างดี”

“อืมมม ขอเป็นการเป็นงานเชียวนะไม้” พ่อผมออกปากแซวมาอีกรอบ

“พ่อกับแม่ก็ช่วยขอให้ผมหน่อยซิคับ” ผมบอก ก่อนเดินตามเจ้าตัวไปเก็บข้าวของจากในบ้านก่อนกลับออกมาพร้อมสำหรับการเดินทางที่จะเริ่มต้นขึ้น ก่อนกลับติ๊บกอดและหอมแก้มย่าฟอดใหญ่ ก่อนจะไปกอดและหอมป้าที่ยืนยิ้มไม่จาง ผมเองก็เช่นกันล่ำลาทั้งสองคนเสร็จ ก็ยื่นเงินให้ป้าไว้จำนวนหนึ่งแต่ป้าของติ๊บก็ปฏิเสธที่จะรับ แม้ผมจะบอกว่าเอาไว้เป็นค่าน้ำค่าไฟก็ตาม

“ไม้เก็บเอาไว้ซื้อขนมให้ติ๊บกินเหอะ ป้ากับย่าพออยู่พอกินไม่เดือดร้อนอะไร ห่วงก็แต่ติ๊บนั่นแหละ” ป้าบอกก่อนส่งเงินนั้นคืนใส่มือให้ผม

ตอนนี้ทุกคนในบ้าน รวมทั้งติ๊บอยู่บนรถกันเรียบร้อยแล้ว ผมล่ำลาป้าและย่าซักพักก็ขอตัวออกเดินทาง ก่อนกระซิบกับป้าและย่าเบาๆ

“ย่าครับ ป้าครับ ผมไม่รู้ว่าย่ากับป้าจะคิดยังไงนะคับ ถ้าผมจะบอกว่า ‘ผมรักหลาน’ ของย่ากับป้าและอยากดูแลเขาไปตลอดชีวิตของผมจริงๆ” ผมบอกย่ากับป้า ก่อนก้มหน้านิ่ง เพราะไม่รู้ว่าท่านจะคิดกับแผนการคราวนี้ของผมยังไง

“รักกัน ก็ฝากดูแลกันดีๆ นะติ๊บเคยพูดเรื่องนี้กับย่าแล้ว” ย่าตอบก่อนยิ้มให้ผม

“และย่าก็เชื่ออย่างหมดใจไปแล้วด้วย ว่าไม้ดูแลกะติ๊บได้อย่างไม่มีปัญหา”

แค่นี้แหละคับที่ผมต้องการ อย่างน้อยทางติ๊บก็ไม่มีปัญหา ก็เหลือแต่ทางพ่อแม่ผมแล้วซินะคราวนี้ สวรรค์เป็นใจแล้วเว้ยไม้

ผมกระโดดกอดย่าแน่นก่อนล่ำลากลับ และทำหน้าพลขับในการนำพาผู้โดยสารทั้งสี่คนสู้เป้าหมายในการเดินทางกลับสู่กรุงเทพมหานครของเราต่อไป…

เราออกเดินทางจากนครพนมในช่วงใกล้ค่ำ เพราะผมอยากอยู่ที่นี่และอยากให้ติ๊บได้อยู่กับย่าและป้าให้นานที่สุด ผมจึงจำเป็นต้องขับรถในเวลากลางคืน โดยมีพ่ออาสาช่วยขับให้ในบางช่วง โดยเฉพาะช่วงถนนที่ตัดผ่าน ‘ภูพาน’ ในจังหวัดสกลนครที่คดเคี้ยวเอาเสียมากๆ

ตอนนี้ทุกคนในรถหลับใหลเป็นที่เรียบร้อย เหลือเพียงก็แต่ติ๊บที่ทำหน้าที่นั่งข้างๆ คนขับอย่างผม และผมก็ไม่รู้สึกง่วงเอาเสียเลย เพราะติ๊บชวนผมดูนั่นนี่ คุยนั่นคุยนี่ ตลอดเวลาที่รถผ่านสถานที่ต่างๆ …

เช้ามืดของอีกวันเราก็เดินทางถึงบ้านเรียบร้อย วันนี้คงเป็นอีกวันที่สมาชิกจะได้พักผ่อนกันอยู่ที่บ้าน เพราะคงเหนื่อยล้าจากการเดินทางและท่องเที่ยวตลอดช่วงสี่ห้าวันที่ผ่านมา เมื่อผมจอดรถในโรงรถเรียบร้อยแล้ว ทุกคนก็แบกกระเป๋าของตัวเองเข้าไปในบ้านเหลือเพียงผมกับติ๊บที่ตอนนี้กำลังขนผลหมากรากไม้ ของฝากจากในสวนเข้าไปเก็บในครัวหลังบ้าน จนเสร็จเรียบร้อย

“เฮ้อ... เหนื่อยจังเลย ขับรถตั้งหลายชั่วโมง” ผมบ่นพร้อมบิดขี้เกียจ เมื่อนำกระเป๋าเสื้อผ้าของผมและติ๊บเข้ามา เก็บในห้องของผมเป็นที่เรียบร้อย

“วันนี้อยากไปไหนรึเปล่า” ผมเอ่ยถามติ๊บ

“ไม่เอาอ่ะคับ เดี๋ยวติ๊บอยู่บ้านทำกับข้าวให้พ่อแม่กินดีกว่า” ติ๊บตอบกลับมา ก่อนจะเดินเข้าไปอาบอาบท่าและออกมาแต่งตับในชุดสบายๆ จนเสร็จเรียบร้อย เราสองคนลงมายังห้องครัวเปิดตู้เย็นและสำรวจข้าวของที่มีอยู่ในครัว ก่อนติ๊บนำวัตถุดิบออกมาทำอาหารอย่างรวดเร็ว

เช้านี้มีข้าวต้มหมูสับ ผัดผักเปรี้ยวหวาน แล้วก็แกงจืดกะหล่ำปลียัดไส้หมูสับ  ฝีมือติ๊บล้วนๆ ก่อนเจ้าตัวจะยกกับข้าวร้อนๆ หอมกรุ่นมาวางที่โต๊ะกับข้าว และหน้าที่ในการเรียกทุกคนมาทานมื้อเช้าก็เป็นหน้าที่ของผม

ตอนนี้เรียกความแปลกใจให้พ่อกับแม่ได้ไม่น้อย เพราะปกติเรื่องทำกับข้าในบ้านเรามีเพียงแม่เท่านั้นที่ทำเป็น  พ่อ ผมและม่อน มีหน้าที่อย่างเดียวคือกิน กิน และกิน

“โห แบบนี้ติ๊บจะทำแม่ตกงานเลยมั้ยนี่ น่ากินทุกอย่างเลย” แม่ผมเอ่ยชมทันทีขณะนั่งลงบนโต๊ะอาหาร

“รสชาติใช้ได้ทีเดียวนะแม่ ลองชิมดู” ผมไม่วายโม้ต่อ

“ก็ป้ากับย่าติ๊บทำกับข้าวอร่อย ติ๊บก็ต้องทำอร่อยด้วยซิ ก็ถูกเทรนมาดีแล้วนี่นา” แม่ตอบ

“แล้วนี่เจ้าม่อนไม่ลงมากินข้าวเหรอ” พ่อผมเอ่ยถามเมื่อไม่เห็นเจ้าน้องชายตัวดีมาร่วมวง

“มันบอกไม่กินอ่ะ ง่วงนอน กลับมาถึงยังไม่อาบน้ำอาบท่า มันก็นอนหลับปุ๋ยเลย บอกว่าเดี๋ยวหิวจะลงมาหาไรทานเอง” ผมบอกพ่อกับแม่ก่อนนั่งลงตักข้าวต้มร้อนส่งให้พ่อกับแม่

หลังจากอาหารเช้าฝีมือติ๊บผ่านพ้นไปพร้อมกับคำชมจากพ่อและแม่ไม่ขาดปาก ตอนนี้ติ๊บกลับขึ้นไปนอนพัก ผ่อนบนห้องนอนเรียบร้อยแล้ว เหลือเพียงพ่อแม่และผมซึ่งตอนนี้เรานั่งกันอยู่ตรงห้องโถงกลางที่เอาไว้ดูทีวีหรือพูดคุยกันในครอบครัว...

“พ่อคับ แม่คับ ไม้มีเรื่องจะปรึกษา” ผมเอ่ยพร้อมคลานไปใกล้ๆ พ่อกับแม่ที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวใหญ่

“มีอะไรเหรอลูก” พ่อบอกก่อนพับหนังสือพิมพ์ลงแล้วหันมามองหน้าผม

ตอนนี้พ่อกับแม่เพ่งความสนใจมาที่ผม ผมตั้งสติและค่อยเริ่มเรื่องราวทั้งหมดระหว่างผมกับติ๊บตลอดจนความรู้สึกที่ผมมีต่อติ๊บให้พ่อกับแม่ฟังโดยละเอียด

“ไม้รู้คับว่ามันไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้อง หรือสิ่งที่พ่อกับแม่คาดหวัง ผมพยายามหักห้ามใจตัวเองแล้ว แต่ผมก็ทำไม่ได้คับ ผมควรจะทำยังไงดีคับ”

“ไม้ฟังพ่อนะลูก ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมายี่สิบกว่าปี ไม้เป็นลูกที่ดีและไม่เคยทำให้พ่อกับแม่เสียใจเลยแม้แต่ครั้งเดียว พ่อกับแม่เชื่อมั่นในตัวของลูกชายคนนี้ดี อะไรที่ลูกทำแล้วมีความสุขก็ทำไปเถอะลูก ไม่ว่าไม้จะเป็นยังไงพ่อกับแม่ก็ยังรักไม้เสมอ และเชื่อว่าไม้ยังเป็นลูกที่ดีของเราเสมอ พ่อกับแม่แอบคุยกันหลายทีแล้วละเรื่องนี้ตั้งแต่ตอนที่เราพาเด็กคนนั้นเข้ามาที่บ้านเมื่อคราวก่อน” พ่อผมเอ่ยเสร็จก็ลูบหัวผมเบาก่อนที่ผมจะลุกมากอดพ่อด้วยความซาบซึ้งใจ (Hackz *-*)

“ส่วนแม่คิดว่าพ่อกับแม่อยู่กับลูกได้ไม่นานไปตลอดชีวิตของลูกหรอกนะไม้ วันนึงพ่อกับแม่ก็ต้องจากไม้ไป แต่สิ่งเดียวที่พ่อกับแม่หวัง ไม่ได้อยู่ที่ว่าไม้จะต้องมีลูกหลานสืบเชื้อสายวงศ์ตระกูล แต่อยู่ที่ว่าพ่อกับแม่หวังว่าลูกของพ่อกับแม่จะอยู่ต่อไปบนโลกใบนี้อย่างมีความสุข เพราะฉะนั้นอะไรที่ลูกทำแล้วมีความสุข พ่อกับแม่ก็มีความสุขและพร้อมจะยอมรับมัน และที่สำคัญเมื่อแม่ได้มาสัมผัสเรียนรู้กับคนที่ไม้บอกว่า ‘รัก’ แม่ไม่ปฏิเสธเลยลูกว่าติ๊บน่ารักจริงๆ และแม่ก็เชื่อมั่นในตัวเด็กคนนี้เหลือเกิน ว่าจะทำให้ลูกชายของแม่มีความสุขได้ตลอดไป”

“ขอบคุณคับพ่อ ขอบคุณคับแม่” ผมก้มกราบแทบอกพ่อกับแม่ก่อนกอดท่านทั้งสองด้วยความรัก...

เขียนโดย: dr.mike
พิสูจน์อักษรโดย: Hackz

ปล. ขอแสดงความดีใจด้วย ในที่สุดตอนนี้ ก็สามารถตอบคำถามของผมได้แล้วอีกข้อหนึ่ง ไฟเขียวทั้งสองฝ่าย ขอแสดงความดีใจและยินดีอย่างสุดซึ้ง...

[dr.mike]

Loidelohm........ก็มาจุดธูปเรียกนายแฮคอ่ะคับ  หายไปไหนละก็ไม่รู้  รอตอนต่อไปอยู่เนี่ยย  กำลังอินน์

deadman.........ขอบคุณสำหรับการติดตาม  อ่านให้ทันนะคับ  แล้วมารอตอนต่อไปด้วยกันนน

som................แบบนี้แฟนพันธุ์แท้เลยอ่ะดิเนี่ยย

lomekung........ระวังโดนเจ้านายจิ้มคืนน่ะคร้าบบบบบบบบ

gun ...............เป็นเด็กบ้านนอก  อูยย  เด็กต่างจังหวัดเหมือนกับหมอติ๊บเหรอคับบบบ

ปล,มานั่งจุดธูปบนบานให้เนตที่บ้านนายแฮคมันใช้งานได้   อยากอัพตอนต่อไปใจจะขาดละ  

[thehackzzi]

พี่หมอไม้หื่นจาดนัก น้องบ่ได้กึดฮื้ออ้ายหมอไม้ถ่ายรูปติดเรดผ่อกันเน้อ
น้องอยากผ่อรูปอ้ายติ๊บ กับอ้ายหมอไม้แบบน่าฮักบ่ใจ้แบบ X เน้อ อิอิ
แล้วพี่ Loidelohm คับ เอารูปมาให้ผมเลยแล้วส่งบิลไปเก็นที่พี่แฮคนะครับ

ส่งถึงผมปุ๊บ จดหมายก็ตีกลับปั๊บ

แบบไม่ให้เสียเวลาซัก วินาทีเดียว อิอิ

ก็ว่ากันไป

ก็มาจุดธูปเรียกนายแฮคอ่ะคับ  หายไปไหนละก็ไม่รู้  รอตอนต่อไปอยู่เนี่ยย  กำลังอินน์

เป็นเอามากพี่ตรู อิอิ

ปล,มานั่งจุดธูปบนบานให้เนตที่บ้านนายแฮคมันใช้งานได้   อยากอัพตอนต่อไปใจจะขาดละ

อิอิ นักโพสต์กับนักเขียน อยากจะทำในสิ่งที่เหมือนๆ กันคือ อัพ อิอิ เหมือนมีเค้าลางบอกว่า จะได้อ่านตอนต่อไปด้วย ว้าว!!!

ปล. รอนายแฮคกี้มาอัพต่อไป มาเร็วๆนะ คิดถึง(หมอติ๊บ  )

ใจร้าย... เป็นที่สุด คิดถึงแต่พี่ติ๊บ ไม่คิดถึงเค้าบ้างเหรอ อุตสาห์วิจัยอักษรให้ อิอิ ก็ว่ากันไปครับ

เห็นมั๊ยพี่หมอไม้แสดงว่าผมยังจำข่าวของพี่ติ๊บได้จริงๆด้วยเสียแต่ว่าจำรายระเอียดโครงหน้าของทุกคนไม่ได้แล้ว
จำได้แบบเลือนรางเพราะนานมากแล้ว  ตอนนั้นยังเด็กมากด้วย

จำยี่ห้อหนังสือพิมพ์ได้ม๊ะ จะงมเข็มหาน่ะ อิอิ

เอ๋า..........ทำไมหมอไม้มาจุดธูปเรียกเรื่องของตัวเองล่ะ
ตามอ่านเหมือนกันเหรอครับ

สงสัยพี่ไม้ ไม่อยากอ่านโพสต์ของตัวเอง เพราะมีคำผิดเยอะ อิอิ ล้อเล่นจ๊ะ

ยิงมุขวันละนิด ตับสดใส

[dr.mike]

 

ถ้าผมบอกว่า  เรื่องนี้จบแล้ว  จะโกรธกันมั้ยคับ

จบแล้วจริงๆนะ

[dr.mike]

 

มาย้ำอีกรอบว่าจบแล้วจริงๆนะ 

แฮปปี้เอนดิ้งแล้วนะ

ขอบคุณสำหรับการติดตามมาตลอดนะคับบบบ

[8X]

มาทำงานในวันหยุด พร้อมนั่งอ่านเรื่องคุณหมอทั้ง 2 ไปด้วย
มีความสุขจังเลยค่ะ ได้อ่านตอนสำคัญ(ทั้ง2บ้านยอมรับและรับรู้แล้ว)
แอบดีใจมากเลยค่ะ อ่านไปยิ้มไป
เป็นการทำงานในวันหยุดที่ไม่เหนื่อยเลย
เพราะแอบลุ้นไปด้วย เย้ เย้  


ปล ปล๊ล๊ : คุณหมอค่ะกำลังอินเลย อย่าเพิ่งจบสิค่ะ
เหมือนเพิ่งจะเริ่มต้นเองอะ 

[Loidelohm]

น้ำตามาอีกแล้วอ่ะครับ หมอไม้
ทุกอย่างช่างลงตัวและไปในทางดีมากๆเลยครับ
เราด้วย เราจะช่วยอวยพรให้ครอบครัวหมอไม้มีความสุขตลอดไป
สุขใจมากเลยที่มีโอกาสได้รับรู้เรื่องราวดีๆและเป็นกำลังใจเช่นนี้
ขอให้ทั้งสองมีความสุขมากๆนะครับ

แต่ก่อนไปขออนุญาตทวงหมอไม้ก่อน ว่า ถ้าครบ รึ 1000 อ่ะ
จะ จุด จุด จุด มั้ยครับ ฮี่ ฮี่

[sweetener]

พ่อแม่หมอไม้น่ารักมากกก
เข้าใจลูกเป็นที่สุด
ย่ากับป้าหมอติ๊บก็ประเสริฐที่สุด
รักกันให้มั่นนะคะ

จบแล้วจริงๆหรือคะ
ใจหายมากกก
แต่คุณหมอล้อซิ่มเล่นใช่มั้ย 

ปล.มานั่งจุดธูปบนบานให้เนตที่บ้านนายแฮคมันใช้งานได้   อยากอัพตอนต่อไปใจจะขาดละ 

[Loidelohm]

มาย้ำอีกรอบว่าจบแล้วจริงๆนะ 

แฮปปี้เอนดิ้งแล้วนะ

ขอบคุณสำหรับการติดตามมาตลอดนะคับบบบ

ย้ำจนน้ำตานองแล้วครับหมอไม้
เอาเป็นว่าขอต่อรองว่าอย่าหายไปเลยได้มั้ยครับ
วันใหนว่าง เอาช่วงเวลาดีๆมาลงให้รับรู้บ้างนะครับ
จะเป็นตัวอักษร หรือไม่ใช่ ก็แล้วแต่จะเห็นสมควรนะครับ

[puenfriend]

กรี๊ดดดดดดดกร๊าดดดดยังไม่อยากให้จบเลย

จะบอกความจิงอารัยอย่างหนึ่งน่ะพี่หมอไม้

หนูไม่เคยอ่านเรื่องไหน เเล้วซึ้งทำได้เท่าเรื่องนี้เลย

เป็นเรื่องที่สามารถทำให้หนูเป็นเบาหวานได้เลยน่ะ ฮ่าๆๆๆๆ

เเต่ก้อยินดีด้วยที่ผ่านอะไรด้วยกันมาตั้งมากมาย

  ขอให้มีความสุขมากๆ อยู่ด้วยกันตลอดไปน่ะคะ

ยังไงก้อเเวะเวียนมาเล่าความหวานกันบ้างน่ะ

[nonae]

เป็นอีกตอนหนึ่งที่เรียกน้ำตาแห่งความสุขความอบอุ่นให้ออกมาได้...
 :กอด1:คุณย่าหมอติ๊บน่ารักมาก....“เอาไปโลดย่ายกให้”...55 ถูกใจจิง ๆๆ
 :กอด1:คุณพ่อคุณแม่หมอไม้ที่รักและเข้าใจลูกมาก...
"แต่สิ่งเดียวที่พ่อกับแม่หวัง ไม่ได้อยู่ที่ว่าไม้จะต้องมีลูกหลานสืบเชื้อสายวงศ์ตระกูล แต่อยู่ที่ว่าพ่อกับแม่หวังว่าลูกของพ่อกับแม่จะอยู่ต่อไปบนโลกใบนี้อย่างมีความสุข เพราะฉะนั้นอะไรที่ลูกทำแล้วมีความสุข พ่อกับแม่ก็มีความสุขและพร้อมจะยอมรับมัน..."
 :กอด1:หมอไม้กะหมอติ๊บที่นำความรักความสุขความอบอุ่นมาให้ทุก ๆๆ คน...
 :กอด1:นายแฮ็ค ที่นำเรื่องมาโพสให้พวกเราได้อ่านกัน....

อะ..อะ..อย่าคิดว่าจะให้ไปง่าย ๆๆ นะ..
หมอไม้ต้องจ่ายค่าดอกเบี้ยน้ำตาที่ออกมาคืนให้พวกเราด้วย...
จงมาเล่าต่อซะดี ๆๆ ....อย่าพึ่งทิ้งกันไปแบบนี้ซิ...

[gun]

  หมอไม้อย่ามาหลอกเด็กต่างจังหวัดอย่างข่อยเด้อ (อย่าตั๊วะๆ)

ไหนอ่ะ คำบอกรักหมอติ๊บอ่ะ ที่มันติดปากไม่พูดออกมาอ่ะ  


(หรือว่าเราอ่านแล้วมองผ่านๆหว่า ยิ่งตาถั่วอยู่ด้วย เด่วกลับไปอ่านใหม่)


ปล. ยังไงก้อขอให้มีความสุขมากๆนะค้าบ รักกันหวานชื่น (แอบอิจฉา อิอิ) แล้วว่างๆก้อเอาตอนพิเศษๆมาให้อ่าน ได้รับรู้บ้างก้อดีเหมือนกันนะค้าบ


(อยากให้ถึง 1000 รี เร็วๆอ่ะ   )

[PEENAT1972]

ไม่โกรธแต่เคือง
ถามหน่อยตอนนี้คำว่ารักกระติ๊บ พูดแบบเต็มปากเต็มคำใหกระติ๊บได้รู้เมี่อไหร่ เมี่อนั้นค่อยจบ
ป.ลิง. ตอนนื้กี่รีแล้วคะ มือถือไม่บอกจำนวนรีคะ

[lomekung]

 

ยังไม่ได้คุยกะหมอติ๊บเลย

จบได้เยี่ยงไร

[RAKDEK_KA]

  พี่หมอไหงทำจั๋งซี้ล่ะ
แล้วไหนตอนบอกรักอะ  ยังไม่ได้อ่านเลย  มาต่อก่อนเลยนะ 
ยังไม่เป็นปัจจุบันเลย 

ปล.หายศีรษะไป 2 วัน มาอีกทีจะจบซะงั้นเลย 

[roseen]

ครับจบก็จบเพราะทุกอย่างมันลงตัวหมดแล้ว   แต่ถ้าวันไหนมีอะไรพิเศษอยากมาเล่า  ก็มาต่อตอนพิเศษให้ได้อ่านกันด้วยนะครับ

[dr.mike]

เสื้อกาวน์เก่าๆ........กับเราสองคน

“  พี่มีเรื่องสำคัญอยากจะคุยกับติ๊บ  ” ผมบอกด้วยสีหน้าจริงจังพร้อมกับจ้องหน้าขาวๆที่กำลังมองมาที่ผมด้วยแววตาคู่เดิมที่ผมคุ้นเคย
“  ติ๊บก็มีเรื่องจะบอกพี่ไม้เหมือนกันคับ ”  ติ๊บพูดพลางเดินเข้ามาใกล้ๆผมและตอนนี้เรากำลังมองหน้ากันด้วยความรู้สึกที่ต่างกันโดยสิ้นเชิง
“ งั้นพี่ไม้บอกเรื่องสำคัญของพี่ไม้มาก่อนก็ได้คับ  ติ๊บค่อยบอกทีหลัง ”
“ เราเลิกกันน่ะ  ”  ผมบอกด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า  และเก็บกั้นน้ำตาลูกผู้ชายเอาไว้
ติ๊บเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผมด้วยน้ำตารื้นคลอดวงตา  ก่อนปล่อยให้มันรินไหลผ่านดวงตาคู่สวยและแก้มใสๆที่ผมเคยชื่นชอบนักหนา
“ เลิกกันเหรอคับ   เราจะเลิกกันได้ยังไงคับพี่ไม้  ในเมื่อตลอดเวลาที่เรารู้จักกันพี่ไม้ยังไม่เคยบอกรักติ๊บเลย  เรายังไม่เคยเป็นแฟนกันด้วยซ้ำ แล้วเราจะเลิกกันได้ยังไง ”
ติ๊บก้มหน้าปล่อยน้ำตารินไหล  ก่อนเงยหน้าขึ้นมามองผมด้วยแววตาปวดร้าวและตอนนี้ผมเองก็รู้สึกไม่ต่างไปจากติ๊บเช่นกันและคำตอบที่ติ๊บบอกมานั้น  ก็ทำร้ายหัวใจลูกผู้ชายคนนี้ได้อย่างแสนสาหัส  ตลอดเวลาคำว่า รัก  หนึ่งคำ  ผมไม่เคยมีโอกาสได้บอกให้ติ๊บได้รับรู้เลย ตัวผมชาทั้งร่างกายชาจนแข็งทื่อ  หัวใจเจ็บปวดเจียนใจสลายเมื่อคำพูดนี้ออกมาจากคนที่ผมรักมากที่สุดในชีวิตของผม

“ แล้วติ๊บมีเรื่องสำคัญอะไรจะบอกพี่เหรอ ”
“ อ้อ  ไม่มีอะไรแล้วคับ ”

ติ๊บบอกผมก่อนหันหลังแล้วเดินจากไปช้าๆ พร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้มใสขาวเนียนนั้น
และผมก็หันหลังเดินจากติ๊บมาด้วยหัวใจที่ปวดร้าวเจียนตาย
แต่ไหนๆเมื่อเราต้องจากกันแล้วจริงๆ  ผมหันหลังกลับมามองและขอมองติ๊บจนสุดสายตาเป็นครั้งสุดท้าย
แล้วก็ต้องพบกับความแปลกใจเมื่อผมพบกับร่างบางที่ผมเคยกอดและปล้นหอมแก้มอยู่เสมอมาตลอดสามปีที่เราคบกัน  ตอนนี้นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นทรายที่ไม่ห่างจากจุดที่ผมบอกเลิกติ๊บไปเท่าไหร่นัก
.
.
.
.
.
.
.
.
“  ติ๊บสิ่งที่พี่อยากบอกติ๊บพี่ขอโทษ  พี่รักติ๊บ  พี่รักติ๊บ   พี่รักติ๊บนะเข้าใจมั้ย   ชีวิตพี่ขาดติ๊บไม่ได้  ตื่นขึ้นมาฟังพี่นะคนดี ตื่นขึ้นมาฟัง ”

ผมบอกเบาๆก่อนจูบเปลือกตาคู่ที่คุ้นเคยนั้น  ปล่อยมือจากมือเล็กๆที่ผมเคยกอดกุมจวบจนในสัมผัสสุดท้ายของเราสองคน


                        ความรักของเราสองคนจะดำเนินต่อไปเช่นไร  ติดตามตอนต่อไป  ที่นี่เร็วๆนี้
                                 พร้อมการปรากฎตัวของบุคคลสำคัญที่ทุกคนรอคอย
                                                     

[8X]

เย้หมอไม้ปรากฎตัวแล้ว (แอบกลัวว่าจะหายไปจริงๆ )
ตัวอย่างตอนต่อไปใช่มั้ยค่ะเนี๊ย แต่เอ่อแอบน่ากลัวไปนิดนะค่ะ
สงสารหมอติ๊บบบ...จัง
จะรอ จะรอ ตอนต่อไปนะค่ะ

[PAN@DA]

  เกิดอะไรขึ้นเนี่ย งง กำลังหวานชื่นอยู่ดีๆ ไหงกลายเป็นแบบนี้อ่า
ตามอ่านมาได้สักพักแล้ว กะมาแสดงตัวให้กำลังใจ หมอไม้กับหมอติ๊บ ซะหน่อยเรื่องดันจะจบซะอีกอ่ะ  
 
แต่ยังไงก้อขอบคุณที่เอาเรื่องราวความรักที่น่ารักของทั้งคู่ มาถ่ายทอดให้เราได้อ่านกัน
ชอบมุมมองและความคิดดีๆของหมอติ๊บและหมอไม้มากๆ เลยนะ  รวมทั้งครอบครัวของทั้งสองฝ่ายก้อน่ารักมากๆด้วย
อ่านเรื่องนี้แล้วมีความสุขจริงๆ ขอให้รักกันไปอย่างนี้นานๆนะคะ    

[sweetener]

wow wow wow
หมอไม้มาแล้ววววว

หมอไม้คิดอะไร ทำไมต้องพูดแบบนั้นด้วย

มารอหมอติ๊บที่น่ารักของซิ่มค่ะ

  หมอติ๊บที่น่ารักของซิ่ม

[RAKDEK_KA]

   พี่หมอคะ ตกอกตกใจนะนี่ เมื่อไม่กี่ชม. ผ่านไปนี่เปิดมาอีกทีเจอแบบนี่ งง .... นะนี่
คนอ่านงงคะ...และออกแนวเศร้าๆๆ ด้วยนะนั่น ช่วยแจ้งแถลงไขดวยนะคะ 

แต่เอ๊ะ ใครจะมาหว่า ............      พร้อมการปรากฎตัวของบุคคลสำคัญที่ทุกคนรอคอย
รอ
รอ
รอ  :จุ๊บๆ:


ปล. รูปที่เห็น ชม.ก่อนนั้น หมอติ๊บ ใช่ม๊ะคะ แล้วอันนี้รูปพี่หมอไม๊ค่ะ (หมอติ๊บน่ารักนะถ้าเทียบกับพี่หมอที่ดูจะเข้มกว่าเพราะรูปดำ)
ปล2.. พี่หมอดูดุดุ เน๊อะ 55