หัวข้อ: เสื้อกาวน์เก่าๆ กับเราสองคน(Dr.Mike) จากนี้ จนนิรันดร์ [+อวสาน+] P.218

[sweetener]

ขอหมอติ๊บอีกทีนะคะ
วันนี้งานยุ่งมากมาย
มะได้แวะเวียนมาเลยค่ะ
อยากจิเห็น

[dr.mike]

โอยตายยย  วันนี้สนุกสนานเกินไปละ

ยังไงเจ้าตัวเลิกงานแล้วขออนุญาต  พาคุณหมอติ๊บกลับบ้านก่อนนะคับเดี๋ยวจะรถติด

ฝากถึงนายแฮค  อัพจนจบตอนที่พี่ลงไว้ให้ก็ได้  เดี๋ยวกลับไปถึงห้องอัพตอนใหม่ให้

ไว้เจอกันตอนดึกน่ะคร้าบบบบบ

ปล.ยังยืนยันคำเดิม  คนอย่างหมอไม้ไม่เคยกลัวเมียยยย

.
.
.
.
.
บอกแล้วว่าหมอติ๊บคุยกะผมยังต้องคลานเข่าเข้ามา  

[som]

พี่หมอไม้ หวัดดีคับ
พี่แฮค หวัดีคับ
พี่หมอไม้  ไม่ยอมนะคับยังไม่ได้เห็นรูปพี่ติ๊บเลยไม่ยอมนะ  สงสารลูกหมาตัวดำๆหน่อยนะคับ

[TANYAjip]

   ง่า   ไม่ยอมอ่ะ  มาไม่ทันเห็นรูปพี่หมอติ๊บ

เผลอไปอ่านหนังสือแล้วงีบแปปเดียวเองนะ 

[BlackClover]

กรี๊ดดดดดดด (โดนน้ำแข็งสาด)
ง่า ไม่ทันได้ดูหมอติ๊บ ม่ายยอมๆๆๆๆ

[thehackzzi]

เสื้อกาวน์เก่าๆ..... กับเราสองคน ตอนที่ 46 Meddy love service
08:04 9/6/2010

หลังจากที่เรากลับมาจากนครพนมเมื่อคราวก่อนตอนต้นปี กลับมาเผชิญกับงานของผมที่สุดแสนจะทรหดเพราะช่วงนี้คนไข้เยอะเหลือเกิน ไม่รู้เด็ก มน. ไปกินอะไรกันมา ถึงได้มาฟันผุกันเอาช่วงต้นปีแบบนี้ ส่วนติ๊บเองก็ยุ่งวุ่นวายกับการเรียนของตัวเองอีกระลอกใหญ่

เดี๋ยวนี้อ่านหนังสือหนักหนาสาหัสเป็นปกติแทบทุกวัน งานพิเศษที่เคยบอกจะหยุดก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด เพราะเหตุผลข้อใหม่ อยากทำบ้านให้ย่ากับป้าให้เสร็จเรียบร้อยจะได้ไม่ต้องห่วงเรื่องความปลอดภัยเพราะมีแต่ผู้หญิงแก่ๆ อยู่บ้านกันสองคน แถมบ้านยังกันแดดกันฝนได้ไม่ดีเท่าไหร่นัก ผมก็เลยตามเลยเพราะไปเห็นสภาพมาแล้วมันก็น่าเห็นใจจริงๆ

“ติ๊บอยากให้ป้ามั่นใจว่าติ๊บสามารถส่งตัวเองจนเรียนจบหมอได้แน่ๆ แล้วติ๊บก็อยากให้ป้าเลิกทำไร่ยาสูบนั่นซะที” ติ๊บบ่นกับผมถึงเหตุที่ยังไม่หยุดทำงานพิเศษ

“ติ๊บจะต้องเก็บเงินให้ได้มากที่สุด เพื่อที่สงกรานต์นี้จะกลับไปทำบ้านให้ป้ากับย่าให้เรียบร้อย” เล่นเอาผมอึ้งกับความพยายามของเด็กหนึ่งคน

ถ้าเป็นผมผมคงคิดว่าไม่เป็นไรอยู่กันไปก่อนไว้เรียนจบเมื่อไหร่หางานทำได้ค่อยสร้างบ้านให้ป้ากับย่าก็ได้ (Hackz ผมก็คิดเหมือนพี่ไม้ เหอะๆ)

“ติ๊บอยากมั่นใจว่าป้ากับย่าอยู่โดยไม่ลำบาก ย่าแก่มากแล้วป้าเองก็แก่ตัวลงไปมาก ไม่รู้ว่าย่าจะอยู่กับติ๊บได้ถึงเมื่อไหร่ ที่ติ๊บอยากสร้างบ้านให้เสร็จ เพราะติ๊บก็อยากให้ย่ามั่นใจว่าติ๊บดูแลตัวเองได้ ดูแลป้าได้ และติ๊บไม่ทอดทิ้งป้าแน่นอน และติ๊บอยากให้ย่าอยู่อย่างสบายที่สุด เพราะย่าลำบากมาทั้งชีวิตแล้วนะพี่ไม้” อีกหนึ่งข้อของเหตุผลที่ทำเอาผมเถียงไม่ออกอีกเหมือนกัน

ช่วงนี้ผมก็เลยเห็นติ๊บทำงานพิเศษกลับมาเอาตอนค่ำมืดแทบทุกวัน ทำให้ทุกวันนี้เรามีโอกาสคุยกันสวีทกันน้อยลงกว่าเมื่อก่อนอย่างเห็นได้ชัด เพราะเมื่อติ๊บกลับมาถึงห้องในแต่ละวันพร้อมผมก็จริง แต่ก็เหนื่อยเกินกว่าจะนั่งคุยหยอกล้อเล่นกันเหมือนเมื่อก่อน และผมเองก็เหนื่อยกับงานที่ประเดประดังกันเข้ามา กลับถึงห้องเราสองคนก็หลับเป็นตาย…

14 กุมภาพันธ์ 2547  วันวาเลนไทน์ วันแห่งความรัก

นานเท่าไหร่แล้วไม่รู้ ที่ผมทุ่มเทอยู่กับการทำงานหนัก และติ๊บเองก็หมกมุ่นอยู่แต่กับหนังสือกองโตเพราะช่วงนี้ก็เข้าสู่ ช่วงสอบปลายภาคอีกแล้ว คืนนี้ผมได้รับของขวัญวันแห่งความรักจากติ๊บชุดใหญ่

อิอิอิ ต้องคิดไปไหนถึงไหนกันแล้วแน่ๆ

.

.

.

.

ผมโทรศัพท์ไปหาติ๊บในตอนสองทุ่ม เพื่อจะไปรับติ๊บกลับหอเหมือนเช่นทุกวันที่ผ่านมา

“ดีครับ ตัวเล็กอยู่ไหน”

“อ่อ พี่ไม้กำลังจะโทรบอกพอดีว่าวันนี้ไม่ต้องไปรับติ๊บที่คลินิกนะ”

“อ้าวทำไมอ่ะ ไม่สบายรึป่าวถึงไม่ได้ทำงาน”

“อ้อ พอดีคุณหมอเขากลับบ้านไวอะ วันนี้ปิดร้านตั้งแต่ทุ่มนึงแล้ว สงสัยไปฉลองวาเลนไทน์กะแฟน”

“อืมมม แล้วนี่อยู่ที่ไหนละ กลับหอแล้วหรือไปทานข้าวที่ไหน”

“ไม่ได้ไปไหนตอนนี้อยู่หอแล้ว พี่ไม้ รีบกลับมานะ พอดีติ๊บไม่ค่อยสบาย”

เร็วกว่าที่สมองจะทันได้คิดอะไรมากไปกว่านี้ ผมรีบบึ่งรถกลับหอทันที และภายในไม่กี่นาทีผมก็จอดรถที่โรงจอดรถของหอพักเรียบร้อย จัดการล็อครถก่อนกึ่งเดินกึ่งวิ่งขึ้นห้องในทันที

แต่ทันทีที่ผมเปิดประตูห้องก็ต้องแปลกใจเมื่อเจ้าตัวเล็กปิดไฟซะมืดสนิท

“ไม่สบายเป็นอะไรรึป่าว”

ผมถามในขณะที่เอื้อมมือไปเปิดสวิตซ์ไฟ เพื่อจะได้ดูอาการเจ้าตัวเล็ก ถ้าหากเป็นอะไรมากจะได้รีบพาไปหาหมอตั้งแต่ตอนหัวค่ำ

แต่เมื่อผมเอื้อมมือไปเปิดสวิตซ์ไฟก็ต้องแปลกใจ เมื่อตอนนี้เจ้าตัวเล็กกำลังจุดเทียนอยู่ที่หลังห้อง ติ๊บบรรจงจุดเทียนทีละแท่ง ทีละแท่ง จนตอนนี้นอกระเบียงสว่างไปด้วยแสงจากเปลวเทียน บนโต๊ะนอกระเบียงตอนนี้มีอาหารเย็นวางรอผมไปจัดการ

อาหารเย็นมื้อหรูฝีมือติ๊บเป็นสปาเก๊ตตี้ปลาทูน่า กับซีซ่าสลัดฝีมือติ๊บ ตบท้ายด้วยไอศครีมที่ติ๊บชื่นชอบเป็นอาหารเย็น ติ๊บก็น่ารักนะนี่บทจะโรแมนติกก็ไม่บอกไม่กล่าว

“คิดอะไรของเรานี่ พี่ตกใจหมดเลย” ผมบอกก่อนยื่นมือไปขยี้หัวติ๊บ

“ก็ไม่ได้อะไร เห็นว่าเป็นวันแห่งความรักก็เลยลองหวานดูบ้าง เห็นพี่ไม้เหนื่อยกับงานมาตั้งนานแล้ว แค่อยากเห็นรอยยิ้มจากพี่ไม้คนเดิมกลับมาเท่านั้นเอง”

แทนคำตอบ ผมเดินอ้อมเก้าอี้ที่ติ๊บนั่งอยู่ กอดติ๊บจากด้านหลังก่อนหอมแก้มเนียนนั้นไปฟอดใหญ่

“ไม่ต้องวาเลนไทน์หรอก ติ๊บทำให้ทุกวันของพี่เป็นวันพิเศษเสมอ” ผมกระซิบข้างๆ หู

“แต่พี่ไม้คนนี้ไม่มีอะไรให้ติ๊บเลยนะ ไม่มีดอกกุหลาบแม้แต่ดอกเดียว ไม่มีช๊อคโกแลตเลยซักกะแท่ง แล้วติ๊บจะยังรักพี่อยู่มั้ยอ่ะ”

ติ๊บเอี้ยวตัวมาโอบรอบคอผม ก่อนจุ๊บเบาๆ ที่คางผมหนึ่งที

“ต่อให้พี่ไม้ไม่มีอะไรเลย แต่ถ้าเป็นพี่ไม้คนเดิมคนนี้ ติ๊บก็ยังยืนยันว่าติ๊บจะรักพี่ไม้คนนี้อย่างดีที่สุดครับ”

โห หวานกว่าถ้อยคำของผมอีกแฮะแฟนใครหว่า

“พี่…” อีกแล้วเอาอีกแล้ว จะบอกรักติ๊บทีไร ไมมันติดอยู่ที่คอทุกทีเลยนะ

“พี่…จะดูแลติ๊บอย่างดีที่สุดพี่สัญญา”

ผมดึงติ๊บยืนขึ้นมากอด ก่อนขอรางวัลเป็นจูบที่แสนจวาบหวามในคืนพิเศษๆ เล็กๆ ของเราสองคนไม่ต้องมีเค้กก้อนโต ไม่มีชอคโกแลตแสนหวานไม่มีดอกไม้แม้แต่ดอกเดียว แต่ผมกลับรู้สึกว่าตอนนี้กลิ่นอายแห่งความรัก มันหอมฟุ้งไปทั่วห้องรอบตัวเราสองคนไปโดยปริยาย และคนที่อยู่ตรงหน้าผมในคืนนี้ดูหวานหยดย้อยกว่าชอคโกแลต และหอมหวนเสียยิ่งกว่าดอกไม้ช่อไหนซะอีก ‘พี่รักติ๊บจัง’ นึกอยู่ในใจอีกแล้วเรา

“พี่ไม้คับติ๊บมีเรื่องจะสารภาพ” เจ้าตัวที่ตอนนี้อยู่ในอ้อมกอดผมเอ่ยขึ้นมา

“ไปทำอะไรมาเหรอถึงต้องมาสารภาพกับพี่” ผมจ้องหน้าติ๊บนิ่งเพราะงงว่าจะสารภาพอะไร

เจ้าตัวดึงแขนผมนั่งลงตรงที่เดิมตรงโต๊ะทานข้าวนอกระเบียงหอพัก ก่อนเดินดุ่มๆ ไปเปิดสวิตซ์ไฟในห้องและตรงไปที่กระเป๋า ที่ใส่อุปกรณ์การเรียน แล้วก็ควักเอาของบางอย่างออกมา

“อันนี้บอยเค้าให้ติ๊บมา” ติ๊บบอกพร้อมกับยื่นชอคโกแลตแท่งน่ารักให้ผมดู

“แล้วเขาไม่ได้บอกรักติ๊บด้วยหรอกเหรอ” ผมแกล้งทำสีหน้าเข้มขรึม

“เปล่า ไม่ได้บอกอะไร ตอนแรกติ๊บก็ไม่กล้ารับหรอก แต่ดูท่ามันจะอร่อยเลยรับๆ มา”

ได้ยินคำตอบนี้ผมก็อดหัวเราะไม่ได้ ก่อนยิ้มให้แล้วยื่นมือไปขยี้หัวติ๊บเล่นอีกที

“ก็ดีแล้ว เค้าให้มาก็แสดงว่าเขารู้สึกดีๆยังไงมีคนรู้สึกดีๆ ด้วย ก็ยังดีกว่ามีคนเกลียดเรา” เป็นไงละ บทหมอไม้จะเป็นพ่อพระ ทั้งที่ใจเต้นตูมตามโมโหตะหงิดๆ แล้วก็เหอะ

“ใจดีให้ตลอดนะ อย่าเพิ่งหึงน่ะ” ติ๊บบอกผม ก่อนยื่นมือมาดึงแก้มผมออกให้ยิ้ม แล้วก็ชี้ไปยังบนโต๊ะอ่านหนังสือ มีกุหลาบสีแดงช่อใหญ่ ใครหว่าลงทุนหน้าดู

“อันนั้นเป็นของ…” ติ๊บอ้ำอึ้งพร้อมทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยม

“ของหมอจ๊ะโอ๋ให้มาใช่มั้ย” ผมถามด้วยสีหน้าแววตาเข้มขรึมกว่าชอคโกแลต จากไอ้หมอบอยหน้าจืดนั่น เพราะรู้ๆ กันอยู่ว่าไอ้หมอจ๊ะโอ๋นี่มันไม่ธรรมดา

“เปล่า นั่นไม่ใช่ของพี่จ๊ะโอ๋ แต่เป็นใครก็ไม่รู้ส่ง Meddy love service มาให้ติ๊บยังไม่รู้เลย”

“Meddy love service คืออะไรอ่ะ” ผมถามด้วยอาการงุนงงก่อนได้รับคำตอบ

ในช่วงก่อนวันวาเลนไทน์ของทุกปี คณะแพทยศาสตร์เขาก็จะมีวิธีการหาเงินเข้าคณะด้วยวิธีแบบแปลกๆ คือ บริการ Meddy love service โดยจะทำหน้าที่เป็นสารถีไปบอกรักหรือบอกข้อความ หรือเพลงไปให้คนที่เราอยากจะบอกโดยการจ่ายเงินเป็นค่าบริการครั้งละ 20 บาท อาสาสมัครเด็กของคณะแพทย์ก็จะไปรุมล้อมคนที่เราจะบอกรักหรือมอบเพลงให้

หลังจากที่ถูกรุมล้อมจากบรรดาว่าที่คุณหมอราว 10 กว่าคน ก็จะทำการกรี๊ดดดดให้คนรอบบริเวณนั้นหันมามองที่คนที่เราอยากบอกข้อความ หรือส่งเพลงให้ ก่อนเอ่ยข้อความเสียงดังก้องแบบพร้อมเพรียงกัน

‘Meddy love service สวัสดีค่ะ/ครับ บริการส่งลูกโป่งจากคนที่คุณรักและรักคุณ พร้อมด้วยบทเพลงเพลงนี้….’

ก็ร้องกันไปตามแต่เพลงที่ผู้จ้างวานจะต้องการฝากไปให้อีกคน ก่อนจะจบเพลงและลาจากไปโดยเหลือลูกโป่งและบทเพลงนั้น พร้อมกับความเขินอายไว้ให้คนที่ถูกบอกรัก

ผมฟังแล้วก็ยิ้มๆ กับวิธีการหาเงินเข้าคณะแปลกทีเดียว มิน่าช่วงนี้ผมถึงได้เห็นกลุ่มคนหอบลูกโป่งรูปหัวใจวิ่งว่อนกันไปทั่วมหาลัย บางทีก็กรี๊ดลั่นโรงอาหารก็มี

“แล้วคนที่ส่งมาให้ติ๊บฝากข้อความหรือเพลงอะไรมาให้ติ๊บรึป่าว” ผมถามต่อด้วยความอยากรู้

“ใคร สักคนที่เกิดมาเพื่อผูกพัน” ติ๊บร้องเพลงนี้ให้ผมฟัง โหช่วงนั้นกำลังดังเปรี้ยงเลยยยย

“ป๊อบจริงนะ เรานี่” ผมตอบก่อนยื่นหน้าไปใกล้หน้าติ๊บ

“แต่ติ๊บก็ไม่รู้นะว่าใครส่งมาให้ แต่ติ๊บไม่อยากให้พี่ไม้โกรธ เลยแสดงความบริสุทธิ์ใจบอกพี่ไม้ก่อน เดี๋ยวก็จะหึงไม่ถามหน้าถามหลัง” ติ๊บบอกก่อนแว้งมากัดผมซะงั้น

“แล้วหมอจ๊ะโอ๋ พลาดไปได้ไง” ผมถามถึงของขวัญจากหมอจ๊ะโอ๋หน้าเข้ม ไหนบอกว่าจะจีบหมอติ๊บ แถมดำเนินการจีบแบบออกนอกหน้านอกตาจนเกินงามซะขนาดนั้น โอกาสสำคัญแบบนี้พลาดได้ไงหว่า ผมนึกในใจ

แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้คิดอะไรไปมากกว่านี้ ติ๊บก็ชี้มือไปยังเตียง ซึ่งมีของที่เป็นคำตอบรออยู่แล้ว

“โห…” ผมอึ้งตะลึงงันกับการลงทุนของหมอจ๊ะโอ๋ เมื่อมองไปที่เตียงนอนของติ๊บแล้วพบว่า มีตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลตัวเบ้อเร่อ นอนอยู่บนเตียง ตัวเบ้อเร่อขนาดไหนอ่ะเหรอ ใหญ่กว่าตัวผมอีกนอนเต็มเตียงอยู่ในเวลานี้

“โห ทำไมเขาลงทุนจังอะ”

“ก็ไม่รู้คับ เขาให้มาติ๊บมีหน้าที่รับก็รับอย่างเดียว” ติ๊บบอกพลางยิ้มแล้วทำไม่รู้ไม่ชี้

“จะฮ๊อตเกินไปรึป่าว” ผมดึงติ๊บมานั่งบนตักผมก่อนกอดรอดตัวติ๊บไว้แน่น

“ใครจะให้อะไรมาตอนนี้มันก็ไม่มีความหมายทั้งนั้นแหละ” ติ๊บบอกพลางจ้องหน้าผมนิ่ง

“ทำไมเหรอ ทำไมชอคโกแลต ดอกกุหลาบ ตุ๊กตาหมีไม่มีความหมายละ”

“ก็ติ๊บรักใครไม่ได้อีกแล้วคับพี่ไม้” ติ๊บบอก่อนก้มมาจูบผมเบาๆ หนึ่งที

โห น่ารักจังแฟนใครหว่า

“แต่พี่มีอะไรจะให้ติ๊บด้วยนะ” ผมบอกพลางจ้องหน้าติ๊บวาบหวาม

“มีอะไรเหรอคับ มีเซอร์ไพรส์อะไรอีกละ” ติ๊บถามพร้อมกับจ้องหน้าผมนิ่งอย่างคนรอคำตอบ

“ก็ให้รางวัลนี่ไง”

ผมบอก แล้วก็ตวัดติ๊บขึ้นอุ้มเข้าห้องนอน ก่อนจะจัดการมอบของขวัญวันวาเลนไทน์ให้ติ๊บชุดใหญ่ไม่แพ้ของขวัญจากไอ้หมอหน้าจืดและไอ้หมอหน้าเข้มนั่นเลยทีเดียววววววว ฮ่า ฮ่า ฮ่า
...>โปรดติดตามตอนต่อไป Coming soon!

เขียนโดย: dr.mike
พิสูจน์อักษรโดย: Hackz

ปล. อ่านตอนนี้แล้วอยากจะเป็นโรคเบาหวานตายซะให้ได้เลย...

[knightofbabylon]

หมอติ๊บน่ารักที่สุด  ( ถ้าตั้งให้ลูปได้ซัก100รอบคงจะดี ฮ่าๆ )

ความหวานมันลอยออกมาทะลักคาหน้ามอนิเตอร์แล้ว


คาดว่าคงมีคนอิจฉาคุณหมอไม้กันเป็นแถบๆแน่ หลังจากอ่านตอนนี้เข้าไป

แต่แอบขัดใจเล็กน้อย จนถึงวาเลนไทน์คุณหมอไม้ก็ยังไม่บอกรักคุณหมอติ๊บอยู่ดี (คนอ่านก็รอ..ลุ้นต่อไป ฮ่าๆ)




ให้กำลังใจคุณhackzด้วย ขอบคุณนะคะที่เอาเรื่องนี้มาลงในเล้า

[som]

ยิ่งอ่านยิ่งรู้ว่าพี่หมอไม้นี่หื่นสุดๆเลย
แต่หวานจังเลยครับ

[hipolymer]

พี่ไม้อ่ะ  :z1:ประจำเลย สงสารพี่ติ๊บ

[thehackzzi]

เสื้อกาวน์เก่าๆ..... กับเราสองคน ตอนที่ 47 มุมหนึ่ง... ที่ถูกคาดหวัง
08:17 9/6/2010

หลังจากวาเลนไทน์แสนหวานผ่านพ้นไป ช่วงนี้ดูติ๊บเครียดกับการเรียนเอาเสียมากๆ รอยยิ้มที่ผมเคยได้พบเห็นบ่อยๆ ตอนนี้เริ่มจางหายไป นานๆ ครั้งถึงจะหันมายิ้มให้ผมทีนึง

“สอบวันแรกเมื่อไหร่อ่ะ” ผมถามติ๊บหลังจากที่เจ้าตัวเลิกงานจากคลินิกก้าวขึ้นมาในรถ

“อาทิตย์หน้าแล้วอะคับ” ติ๊บบอกผมพร้อมกับแสดงอาการเหนื่อยล้าออกมาอย่างเห็นได้ชัด

“วันนี้คนไข้เยอะเหรอ ดูท่าทางจะเหนื่อย” ผมถามพลางเอื้อมมือไปกุมมือติ๊บแบบที่เคย

“เยอะมาก เหนื่อยมากด้วยทั้งเรียน ทั้งงาน วันนี้เหนื่อยพอกัน” ติ๊บตอบผมก่อนเอนตัวกับเบาะหลับตานิ่งอย่างอ่อนแรง

“งั้นวันนี้ไปหาอะไรอร่อยๆ กินกัน จะได้หายเหนื่อย อารมณ์ดีๆ ขึ้นมาบ้าง”

และเราสองคนก็ไปฝากท้องไว้กับร้านอาหารข้างมหาวิทยาลัยที่เราคุ้นเคย พร้อมกับฟังเพลงเพราะๆ อาหารอร่อยและเพลงเพราะๆ แบบนี้คงช่วยลดความเหนื่อยล้าของเราสองคนลงไปได้บ้าง

“ติ๊บ ทางนี้” เสียงคุ้นๆ ดังมาจากโต๊ะทางด้านในของร้านไอ้หมอหน้าจืดกับพวกเพื่อนๆ นั่นเอง

ติ๊บเดินตรงไปทักทายเพื่อน พร้อมกับชวนผมนั่งร่วมโต๊ะกับเพื่อนเพราะตอนนี้สองทุ่มกว่า คนเต็มร้านเลย

“สวัสดีคับพี่ไม้” ทุกคนในโต๊ะเอ่ยทักทายพลางยกมือไหว้ผม

“หวัดดีคับ มากันนานยังเอ่ย” ผมเอ่ยถามเด็กๆ

“ก็มาซักพักแล้วคับ ทำไมพี่ไม้มาซะค่ำเลย”

“ก็พอดีไปรับติ๊บจากคลินิกมาก็เลยมาหาไรกินกัน” ผมตอบก่อนรับเมนูมาสั่งอาหาร

ตอนนี้ดูทุกคนในโต๊ะก็สนุกสนานเฮฮาปาร์ตี้กันดี ผิดกับติ๊บที่ดูเคร่งเครียดมากกว่าคนอื่นๆ

“เป็นอะไรรึป่าวอะติ๊บ ดูเครียดๆ” ผมเอ่ยถามหลังจากอาหารมื้อเย็นผ่านไปและกำลังขับรถกลับหอพักของเราสองคน

“ไม่ได้เป็นไรคับ” ติ๊บตอบพร้อมหันมายิ้มจางๆใ ห้ผมหนึ่งที ผมไม่ชอบรอยยิ้มประมาณแบกโลกทั้งโลกไว้แบบนี้เลย ให้ตายซิ

ช่วงหลังๆ มานี้ติ๊บตื่นมาตั้งแต่เช้าเพื่ออ่านหนังสือสอบ ไปเรียนช่วงเย็น ทำงานพิเศษเสร็จ ก็กลับมาอ่านหนังสือจนดึกดื่น พักนี้ดูติ๊บเครียดจนเห็นได้ชัดทั้งๆ ที่ผมก็พยายามชวนพูดชวนคุย ชวนไปทานข้าวกินไอติม แต่ก็ดูท่าจะไม่ประสบผลสำเร็จในการลดความตึงเครียดของติ๊บลงไปเท่าไหร่นัก

วันนี้ผมทำงานตามปกติในช่วงปลายเดือนกุมภา แต่ไม่ค่อยมีคนไข้เท่าไหร่นักเพราะเด็กๆ อ่านหนังสือสอบกันอยู่ และวันนี้ผมเองก็รู้สึกง่วงๆ มึนๆ เพราะไม่มีใครตื่นมาชงกาแฟและจัดหาอาหารเช้าให้หลายวันแล้ว

ผมจึงเดินออกมาด้านหน้าโรงพยาบาลที่มีร้านมินิมาร์ทเปิดอยู่เพื่อหากาแฟและเบเกอรี่รองท้อง ไม่งั้นมีหวังทั้งหิว ทั้งง่วงไม่เป็นอันทำงานแน่ๆ

หลังจากซื้อของกินเรียบร้อย ผมก็กำลังจะเดินกลับไปยังห้องทำงาน แต่ระหว่างทางพอดีเจอไอ้หมอบอยหน้าจืดที่กำลังนั่งรอทำ ธุรกรรมการเงินอยู่ในแบงค์ ผมอยากรู้เรื่องราวเกี่ยวกับติ๊บว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจ้าตัวกันแน่ แต่ถามเจ้าตัวหลายทีแล้วก็บอกว่าไม่มีอะไร แต่ผมรู้สึกได้ว่าต้องมีอะไรบางอย่างแน่ๆ คงจะไม่เสียหน้ามากมายหรอกมั้งที่จะทักทายไอ้หมอบอยหน้าจืด เผื่อจะรับรู้ถึงความเป็นไปของเจ้าตัวเล็ก

“หวัดดีคับ น้องบอย” ผมเอ่ยทักทายไปเกือบเผลอเรียกน้องบอยหน้าจืดแล้วมั้ยละ

“อ้าว พี่ไม้นั่นเอง หวัดดีคับพี่ ไม่มีคนไข้เหรอคับวันนี้” ไอ้หมอหน้าจืดทักทายกลับมา

“ก็มีคับ แต่ทำเสร็จไปละพอดีง่วงๆ เลยออกมาหากาแฟซักแก้ว” ผมบอกก่อนโชว์แก้วกาแฟ

“มาทำอะไรเหรอคับที่นี่ แล้ววันนี้ไม่มีเรียนเหรอ”

“ช่วงนี้ไม่มีเรียนแล้วนะคับ ปิดคอร์สหมดแล้ว ช่วงอ่านหนังสือสอบอะคับช่วงนี้”

“งั้นวันนี้ว่างใช่มั้ย” ผมถามพลางจ้องหน้าหม้อบอยก่อนเจ้าตัวตอบกลับมาด้วยท่าทาง งงๆ

“คับ ว่างคับมีไรเหรอคับ”

“พอดีพี่มีเรื่องอยากถามบอยนิดหน่อยอ่ะ เดี๋ยวทำธุระของบอยให้เสร็จก่อนก็ได้ เดี๋ยวพี่ไปนั่งรอหน้าแผนกนะ”

“คับเดี๋ยวผมตามไปคับ”

ผมเดินมาทำงานที่แผนกตามปกติ แต่วันนี้ผมทำคนไข้ไปตั้งแต่เช้าเรียบร้อยๆ ใกล้เที่ยงแบบนี้จึงไม่ค่อยมีคนไข้ ผมนั่งอ่านหนังสือพิมพ์รอซักพัก ไอ้หมอหน้าจืดก็เดินลิ่วๆ มาที่แผนกของผม

“อ่ะ นั่งก่อนน้อง” ผมลุกยืนเพื่อต้อนรับบุคคลที่มาเป็นแขก ผมในตอนนี้

“พี่รบกวนเวลาบอยแป๊บนึงนะ”

“อ่อ ไม่เป็นไรคับพี่ไม้ตามสบายเลยคับคุยกันได้พี่”

“พี่อยากรู้ว่าทำไมหมู่นี้เพื่อนเราดูแปลกๆ”

“เพื่อน หมายถึงติ๊บอะเหรอคับ” หมอบอยถามเพื่อความแน่ใจ

“คับ ดูท่าช่วงนี้จะเครียดหนักเอาการพี่ ถามไรก็ไม่ค่อยตอบ”

ผมเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้บอยฟัง

“ใช่คับ ผมก็รู้สึกว่าช่วงนี้ติ๊บเครียดมากตอนแรกเข้าใจว่าใกล้สอบ แต่พวกผมก็ไม่เห็นเครียดมากมายเหมือนติ๊บ เคยถามติ๊บเหมือนกันคับแต่ก็ได้รับคำตอบว่าไม่มีอะไร”

“อืมมม” ดูท่าผมจะคิดมากไปเองแล้วละมั้งงั้นอะ

“งั้นขอบคุณบอยมากไม่มีไรแล้วละไงพี่ฝากดูแลติ๊บด้วยนะ”

“คับพี่ไม้ ผมจะดูแลติ๊บอย่างดีที่สุดคับ” ดูคำตอบมันดิ มากไปป่าววะนะไอ้หน้าจืด

แล้ววันนั้นผมก็รบกวนหมอบอยเค้าแต่เพียงนั้น ก่อนมานั่งทำงานตามปกติในช่วงบ่าย

ตอนเย็นหลังเลิกงานก็ขับรถไปรับหมอติ๊บที่คลินิคผิวหนังตามปกติ ก่อนเจ้าตัวจะเดินออกมาด้วยท่าทางเหนื่อยล้าเหมือนเช่นเคย

“เหนื่อยมากมั้ยติ๊บ” ผมถามพลางเอื้อมมือไปกุมมือน้อยๆ นั้น

“เหนื่อยจังพี่ไม้” ติ๊บตอบพลางถอนหายใจเฮือกๆ ก่อนเอนหัวมาซบที่ไหล่ผม

“เหนื่อยนักก็พักบ้าง ไหนใครเคยบอกพี่ว่างานหนักแค่ไหนก็ให้วางไว้ที่โต๊ะแล้วพรุ่งนี้ค่อยมาเครียดกับมันต่อ กลับห้องก็ให้เป็นเวลาแห่งการพักผ่อนไม่ใช่เหรอ” ผมให้กำลังใจ พลางยื่นมืออีกข้างไปลูบหัวติ๊บเบาๆ ก่อนได้รับยิ้มจางๆ จากติ๊บกลับมา

“วันนี้อยากกินอะไรรึป่าว พี่พาไปกินไอติมมั้ย”

“พี่ไม้อยากกินอะไรละคับวันนี้ ติ๊บกินอะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละ”

“ไม่เอา พี่ตามใจติ๊บให้ติ๊บเป็นคนเลือก ไปกินหมูกะทะมั้ย หรือไปกินข้าวอบหม้อดิน หรือติ๊บมีร้านไหนที่อยากกินบอกพี่มาเลย เดี๋ยวพี่พาไป”

“งั้นไปกินร้านหน้าหอก็ได้คับ กินเสร็จจะได้กลับไปอ่านหนังสือต่อ” ติ๊บตอบแบบตัดบททันที

ผมค่อยประคองหน้าติ๊บให้หันมาสบตากับผม ก่อนใช้มือลูบผมติ๊บเบาๆ

“ติ๊บฟังพี่นะ เราไม่ใช่คนอื่นคนไกลกันนะ คบกันมาถึงขั้นนี้แล้วมีอะไรก็เล่าให้พี่ฟัง มีอะไรก็ปรึกษาพี่ได้ พี่อาจไม่ใช่ที่ปรึกษาที่ดีที่จะให้คำตอบหรือทางออกให้ กับติ๊บได้ทุกเรื่อง แต่พี่ก็ผ่านอะไรมาเยอะ พอที่จะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร แต่นี่ติ๊บไม่บอกไม่เล่าไม่ระบายอะไรให้พี่ฟัง พี่ก็ไม่มีทางรู้ว่าติ๊บเป็นอะไร พี่เป็นห่วงติ๊บนะ”

ผมโน้มหัวเจ้าตัวเล็กลงมากอดหลวมๆ ก่อนปล่อยให้เจ้าตัวเป็นอิสระได้ครุ่นคิดอะไรในขณะที่ผมสตาร์ทรถออกจากคลินิกและ มุ่งตรงไปยังร้านอาหารหน้าหอพักของเราสองคน ก่อนเข้าห้องพักเพื่อพักผ่อนในยามค่ำคืน

คืนนี้ติ๊บอ่านหนังสือหนักอีกแล้ว ตอนนี้เวลาเที่ยงคืนกว่าๆ ติ๊บยังไม่ได้เงยหน้าออกจากหนังสือหรือมีทีท่าว่าจะเข้านอนแต่อย่างใด

ผมเดินอ้อมไปทางด้านหลังที่ติ๊บอ่านหนังสืออยู่ เปิดตู้เย็นแล้วหยิบนมออกมาหนึ่งกล่อง ก่อนเดินมาด้านหลังกอดรวบเจ้าตัวเล็กที่ กำลังนั่งอ่านหนังสือแบบเอาเป็นเอาตาย ก่อนยื่นนมกล่องให้เจ้าตัว ช่วงเทศกาลสอบแบบนี้ด้วยความเป็นห่วงติ๊บ ตู้เย็นของผมจึงเต็มไปด้วยนมกล่อง นมเปรี้ยว สารพัดชนิด หรือแม้กระทั่งซุปไก่สกัดที่ผมไม่เคยชาตามองมันเลย ก็ซื้อมาตุนไว้เผื่อติ๊บจะใช้บำรุงสมองในช่วงสอบ

“เข้านอนได้แล้วติ๊บ เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยอ่านต่อ” ผมบอกข้างหูเจ้าตัวเล็กก่อนเอื้อมมือไป ปิดหนังสือ

“การเรียนเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตก็จริงนะติ๊บ แต่มันไม่ใช่ทั้งหมดของชีวิต การเรียนแพทย์จบมาด้วยเกียรตินิยมหรือได้ 4.00 ไม่ได้เป็นตัวการันตีว่าติ๊บจะเป็นหมอที่ดี ชีวิตของคนเราต้องเรียนรู้ที่จะอ่อนแอบ้าง หยุดพักบ้างและผิดพลาดบ้าง พี่อยากเห็นติ๊บเป็นหมอที่เก่ง เป็นหมอที่ดี แต่ในขณะเดียวกันพี่ก็อยากเห็นติ๊บเป็นหมอที่มีความสุขเช่นกัน พี่อยากเห็นคุณหมอยิ้มบ้างหัวเราะบ้าง ไม่ใช่หมอที่ทำหน้าเครียดเพื่อจะรักษาโรคอย่างเดียว จนลืมรักษาความรู้สึกของตัวเองและคนรอบข้าง พี่เป็นห่วงติ๊บนะ”

ผมยืนยันกับติ๊บด้วยประโยคเดิมก่อนก้มลงไปกอดเจ้าตัวเล็กที่หลับตานิ่งอยู่บนเก้าอี้

“ติ๊บเหนื่อยจังเลยพี่ไม้ กับการแบกความหวังของใครหลายๆ คน ติ๊บแบกความหวังของป้า ย่า ตัวติ๊บเอง แต่ในขณะเดียวกัน ติ๊บแบกภาระรับผิดชอบภายใต้คำว่าเด็กนักเรียนทุน ติ๊บกลัวติ๊บจะทำเกรดได้ไม่ดีสมกับคำว่าเด็กทุน ติ๊บกลัวจะพลาด ใครต่อใครหลายคนส่งเสียให้ติ๊บได้เรียนจนติ๊บมาถึงวันนี้ ติ๊บไม่อยากให้เขาผิดหวังในตัวติ๊บ” ติ๊บบอกถึงความกดดันทั้งหมดที่ทำให้ติ๊บคนเก่าของผมหายไป

แทนคำตอบ

แทนคำปลอบโยน

แทนการให้กำลังใจ

แทนความห่วงใยและความรักทั้งหมด

ผมคงทำอะไรไม่ได้มากไปกว่า การคว้าร่างบางนั้นมากอดแนบอก เพื่อถ่ายทอดความรู้สึกทั้งหมดไปยังเจ้าตัวที่ตอนนี้ กำลังร้องไห้สะอื้นฮักๆ อยู่ในอ้อมกอดของผมตอนนี้

และผมหวังว่ามันจะทำให้ติ๊บรู้สึกดีขึ้นบ้าง  ก่อนเดินจูงมือเจ้าตัว ไปยังเตียงนอน ห่มผ้า และจูบเบาๆ ที่เปลือกตา ก่อนบอกหลับฝันดีดังเช่นทุกคืนที่ผ่านมา
...>โปรดติดตามตอนต่อไป Coming soon!

เขียนโดย: dr.mike
พิสูจน์อักษรโดย: Hackz

ปล. พักสายตาเถอะคนดี หลับลงตรงนี้ ที่ๆ มีแต่เราสองคน ผ่านเรื่องราว ผ่านหนาว ผ่านฝน สับสนหลายทาง บางเวลาต้องการซักคน ที่คอยห่วงใย... เข้าใจ... ซักคน

[badcow]

น่ารักนะครับ แต่แอบไม่ค่อยลงทุน แต่ลงแรงสุดตัว 5555
นี่ เข้าหาหมอไม้นี่ หมอติ๊บต้องคลานเข่าเลยหรอ หมอไม้นั่งกะพื้นรึป่าว 555
ขอบคุณ hackz มาอัพให้นะค้าบ

[thehackzzi]

เสื้อกาวน์เก่าๆ..... กับเราสองคน ตอนที่ 48 ส่วนหนึ่ง... ของกันและกัน
08:28 9/6/2010

นานเท่าไหร่แล้วไม่รู้ที่รอยยิ้มสดใสนั้นหายไปจากใบหน้าของติ๊บ จนการสอบวันสุดท้ายผ่านพ้นไป วันนี้ผมมารับเจ้าตัวที่คณะตั้งแต่ยังไม่ทันค่ำ เพราะช่วงสอบเจ้าตัวลางานที่คลินิคผิวหนังยาวหลายวัน

“เป็นไงมั่งสอบวันสุดท้ายทำได้มั้ย” ผมถามก่อนยื่นมือไปกุมมือติ๊บ

เจ้าตัวหันมามองหน้าผมด้วยแววตาเคร่งขรึม จริงจัง

.

.

.

.

.

.

ก่อนจะยิ้มร่า จนตาหยีให้ผมหนึ่งที นี่เป็นสิ่งที่ผมอยากเห็นมันมากที่สุดตลอดหลายวันที่ผ่านมา ในช่วงการสอบอันหฤโหดของนิสิตแพทย์อย่างติ๊บ

“ยิ้มแบบนี้แสดงว่าทำได้” ผมขยี้หัวนั้นเบา

“ก็พอทำได้อ่ะ แต่มันโล่งมากกว่าเมื่อตอนทำข้อสอบเสร็จผ่านไปแล้ว นี่ติ๊บไม่ฟังเพื่อนๆ ที่เถียงกันเรื่องคำตอบของแต่ละข้อหลังออกมาจากห้องสอบเลยนะนี่ ออกมาจากห้องสอบก็เดินออกมาหาพี่ไม้นี่เลย เพื่อนๆ เค้าเถียงกัน เรื่องคำตอบของแต่ละข้ออยู่ใต้ตึกนั่นแน่ะ”

“ก็ดีแล้ว ฟังไปก็แก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว ไปหาอะไรกินกันดีกว่าไป” ผมเอ่ยปากชวนเจ้าตัว หลังจากที่เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของติ๊บก็ทำให้ผมลดความเครียดลงไปได้เยอะเช่นกัน

“วันนี้พี่ไม้อยากกินอะไรอ่ะ” ติ๊บเอ่ยถามขึ้นหลังจากที่ผมออกรถจากหน้าตึกคณะแพทย์

“วันนี้จะตามใจพี่ใช่มั้ย” ผมหันไปย้อนถามเจ้าตัวเล็กที่กำลังรอคำตอบ

“พี่อยากกินกับข้าวฝีมือติ๊บอะ พี่ไม่ได้กินฝีมือติ๊บนานแล้ว” ผมออดอ้อนเจ้าตัวเล็ก

“โอเค งั้นเดี๋ยวทำให้กิน แต่พี่ไม้คงต้องพาติ๊บไปซื้อของมาทำกับข้าวแล้วละ”

“ที่ไหนอะ” ผมถามเพราะไม่มีความรู้เรื่องแนวนี้เท่าไหร่

“ก็ไปหาซื้อของในแมคโครไง ใกล้ดี” ติ๊บบอกผม ก่อนที่ผมจะขับรถออกทางหลังมหาวิทยาลัยมุ่งหน้าสู่ในเมืองและแวะห้างสรรพสินค้า ที่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยมากนัก

หลังจากเราซื้อผักผลไม้และเครื่องปรุงสำหรับอาหารมื้อพิเศษของเราสองคนเรียบร้อย ผมก็บึ่งรถกลับหอพักทันทีเพราะนี่ก็เริ่มค่ำแล้ว กว่าจะทำเสร็จ กว่าจะได้ทานคงดึก

เมื่อมาถึงหอพัก ติ๊บก็จัดการล้างหั่นผักและทำกับข้าว โดยมีผมคอยก่อกวนอยู่ข้างๆ ซึ่งช่วยอะไรไม่ได้มากไปกว่าปล้นกอด ปล้นหอม พ่อครัวตัวน้อยเป็นระยะ ก่อนจะโดนไล่ให้ไป นั่งดูทีวีอยู่ในห้อง

ครู่ใหญ่ติ๊บเปิดประตูกระจกหลังห้อง เข้ามาเรียกให้ไปทานข้าวที่ตรงระเบียงซึ่งมีโต๊ะทานข้าวตั้งอยู่ และตอนนี้อาหารเย็นสุดพิเศษของผมก็วางบนโต๊ะเสร็จเรียบร้อย

‘ข้าวหมกไก่ กับแกงจืดหมูสับ’ เสร็จเรียบร้อยรอการลิ้มลอง

“โห ทำได้ไงอ่ะ เก่งจัง” ผมเอ่ยถามพลางยื่นจมูกไปสูดดมกลิ่นหอมๆ ของอาหารตรงหน้า

“ก็บอกแล้วไม่ได้มีดีแค่หน้าตาอย่างเดียว” ติ๊บตอบพร้อมกับยื่นช้อนส้อมมาให้ผมจัดการ

“อืมเนอะ เก่งด้วย น่ารักด้วย แฟนใครหว่า” ผมถามพลางจ้องหน้าติ๊บ ก่อนเจ้าตัวจะอายหน้าแดง ตักข้าวเข้าปากทำเหมือนไม่มีไรเกิดขึ้น แต่ก็เก็บอาการเขินนั้นเอาไว้ไม่มิดเลย

หลังจากอาหารหลักผ่านไป ผมเดินไปเปิดตู้เย็นที่ผมซื้อไอศกรีมกล่องใหญ่มาให้เจ้าตัวเล็กหลายวันแล้ว แต่เจ้าตัวคงไม่เห็นหรือไม่ทันได้สนใจ เมื่อเห็นผมเดินออกมาจากห้องพร้อมไอศครีมในมือ เจ้าตัวถึงกับดีใจตัวลอยเลยทีเดียว

“อยากกินก็ขอพี่เพราะๆ ซิ” ผมบอกในขณะที่เจ้าตัวเล็กเขย่งแกมกระโดดแย่งไอศครีมชอคโกแลตที่เจ้าตัวโปรด ปรานจากมือผมที่ยกขึ้นจนสุดแขน

“โหยย ขนาดติ๊บยังทำกับข้าวให้กินเลย เหนื่อยจะตาย” ติ๊บบอกก่อนทำหน้าบึ้ง

“โอ๋ๆ ให้กินๆ แต่พี่ขอให้ยิ้มให้พี่ทีนึงอะ” ผมบอกก่อนรวบเจ้าตัวมาไว้ในอ้อมกอด

ติ๊บยิ้มจนตาหยีให้ผมหนึ่งที ก่อนเขย่งมา หอมแก้มผมหนึ่งที

“พี่ไม้ที่หล่อที่สุด ใจดีที่สุด ติ๊บขอกินไอศครีมหน่อยนะคับ ไม่ได้กินมาหลายวันแล้ว” ทั้งอ้อน ทั้งชมขนาดนี้ มีเหรอผมจะใจร้ายได้นานไปกว่านี้ ละลายแล้วคับ

ผมตักไอศครีมป้อนเจ้าตัวไปหลายคำ แต่ยังไม่มีทีท่าว่าเจ้าตัวเล็กตรงหน้าจะมีอาการอิ่ม หรือกลัวอ้วนแต่อย่างใด คำแล้วคำเล่าผ่านไปจนไอศกรีมถังเล็กๆ จะหมดลง

“อิ่มและอร่อยที่สุดเลย” เจ้าตัวเล็กเอ่ยชมก่อนเดินมานั่งตักผมที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ดูเจ้าตัวเล็ก ตักไอศกรีมใส่ปากจนคำสุดท้าย

“แล้วมีความสุขมั้ย” ผมถามก่อนเอื้อมมือไปเช็ดไอศครีมที่เลอะปากติ๊บอยู่ในตอนนี้

“มีความสุขซิคับได้ทานข้าว ได้กินไอศกรีมกับพี่ไม้แบบนี้” เจ้าตัวบอกและโอบรอบคอผม

“งั้นติ๊บก็ทำให้ทุกวันเป็นวันที่มีความสุขซิ” ผมบอกติ๊บ

“ติ๊บฟังพี่นะ พี่ไม้คนนี้อาจไม่ใช่ทั้งหมดของชีวิตติ๊บก็จริง แต่ติ๊บเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตพี่ และพี่ก็เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตติ๊บ เราสองคนเป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน ในเวลาที่ติ๊บมีความสุขพี่เองก็มีความสุขด้วย ในเวลาที่ติ๊บมีปัญห พี่เองก็พร้อมจะเผชิญไปกับติ๊บ แต่พี่ขอแค่อย่างเดียวว่า มีอะไรก็บอกกัน ปรึกษากัน ไม่ใช่มีปัญหาแล้วเก็บไว้คนเดียวแบบนี้ ก็จะทำให้คนที่เค้าเป็นห่วงติ๊บพลอยทุกข์ไปกับติ๊บด้วย เข้าใจใช่มั้ย”

“เข้าใจคับแล้ว ติ๊บก็ขอโทษที่ทำให้พี่ไม้เป็นห่วง แต่ติ๊บคิดว่าถ้าติ๊บมาเล่าให้พี่ไม้ฟัง ก็จะเป็นการเอาปัญหามาให้พี่ไม้อีก พี่ไม้เองก็ทำงานเยอะอยู่แล้ว ติ๊บไม่อยากเอาปัญหาของติ๊บมาทำให้พี่ไม้ไม่สบายใจอีกอะคับ” เจ้าตัวตอบกลับมาและทำให้ผมเอ็นดูคนตรงหน้าผมขึ้นอีกเยอะ

“แต่ปัญหาของติ๊บมันเทียบไม่ได้กับปัญหาที่พี่ต้องเผชิญเลยนะ เพราะปัญหาที่ใหญ่ที่สุดของพี่คือการทำยังไงให้ติ๊บมีความสุขที่สุดในทุกๆ วันเข้าใจมั้ย”

แทนคำตอบเจ้าตัวกอดคอผมแน่นและเอาแก้มมาชนแก้มผม ราวกับเด็กขี้อ้อนซะอย่างงั้น

ไม่ไหวแล้วเว้ยยย น่ารักเกินไปละ แฟนใครนิ อุ้มไปจัดการดีกว่า อิอิ อยากมานั่งตักดีนัก
...>โปรดติดตามตอนต่อไป Coming soon!

เขียนโดย: dr.mike
พิสูจน์อักษรโดย: Hackz

ปล. ให้เธอแชร์ความช้ำในหัวใจมาให้ฉัน แบ่งมันมาจนเธอนั้นสบายใจ...

[u-only-one]

สามตอน สามอารมณ์เลยเชียว
ตอนแรกก็หวาน ว๊านนน หวาน คนอ่านเลยกลายเป็น หมูหวาน = หมู(อยู่แล้ว) + น้ำตาลล้วนๆ(ช๊ิอกโกแลตไม่เกี่ยว)
ของขวัญชุดใหญ่ของหมอไม้นี่ลงทุนเยอะกว่าใครเพื่อน ให้ทั้งตัวและหัวใจ 

ตอนสองกระชากอารมณ์ ทำเอาสงสารน้องหมอติ๊บเลย จะว่าไปก็ยังเด็กอยู่นะตอนนั้นต้องแบกอะไรเยอะแยะไปหมด

ตอนสามก็สดชื่น หวาน สุขกันอีก โห้ยยยยยย เบาหวานขึ้นตา 

แต่มีสิ่งหนึ่งที่มีเหมือนกันทั้งสามตอน คือการเอาใจใส่ ดูแล คอยเป็นห่วงของหมอไม้ที่มีให้กับน้ิองติ๊บ มากมายจริงๆ
คำพูด และการกระทำต่างๆที่หมอไม้ทำลงไป ทำให้น้องติ๊บยิ่งรักมากขึ้นทุกวันจนไม่มีหัวใจให้ใครแล๊ววว
โฮ้ยยยยยยยยยยยย หวานแต้ๆ  และสุดท้าย น้องติ๊บน่าร๊ากกกกกกกกก

[JJHJJH]

หมอติ๊บน่าร๊ากกกกกกเว่อ

น่าอิจฉาเกินไปแล้วคู่นี้ >.<

[PEENAT1972]

อีป้าแก่ๆ แวะมาทักทานตอนค่ำๆคะ คุณไม้ คุณ Hackz

แต่ เคืองมากมายที่มาไม่ทันรูปๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ชิ....

แต่ว่า เหลืออีก 174 จะครบ 1000 รีแล้วค่ะ

[Killua]

น่าร้กจัง อยากมีคู่คิดแบบนี้มั่งจัง เฮ้อ อิจฉา

[som]

^
^
^
^
ใช่เลยป้าแก่  ผมก็ไม่ทันเคืองเหมือนป้าแก่ด้วย กลับมาถึงบ้านรีบเปิดดูเห็นมีแต่คนเม้นต์เรื่องรูป
พี่หมอไม้หื่น   เกียมัวแต่ยังหื่น
พูดถึงเรื่องไอติม ก็เห็นพี่ไม้โดนตีทุกที

[patee]

    ไม่ยอมๆๆๆๆๆๆ

ทำไมเราไม่เห็นรูป หมอติ๊บกับหมอไม้

[puenfriend]

โหยยยย เสียดายอ่ะ ไม่ทันจะได้เห็นรูปเลย

ไม่ยอม ไม่ยอม ง่าๆๆ ม่ายน่าเเอบงีบเลยเรา

ฮ่าๆๆๆตามมาสำลักความหวานต่อไป

ดูเหมือนหลายคนจะไม่ทันเห็นรูปนะค่ะเนี๊ย

จะมีเซอร์ไพร์สอีกได้เห็นรูปอีกบ้างรึป่าว >.<

[dr.mike]

 

แวะมาทักทายรอบค่ำก่อนเข้านอน   อัพได้ทันใจมาก  แต่ไม่เผื่อไว้เลยแฮะใจร้อนจริงๆ

เรื่องรูปพอดีมันเป็นความผิดพลาดอะคับพอดีผมลองเปลี่ยนรูปตรงโปรไฟล์ไปเรื่อยๆ

เลยลองคลิกรูปหมอติ๊บ  แล้วพอจะเปลี่ยนรูปมันดันเปลี่ยนไม่ได้

เลยได้โชว์รูปหน้าหมอติ๊บอยู่พักหนึ่ง

พอดียังไม่ขออนุญาตเจ้าตัวเลยไม่กล้าเอามาลงให้ดู


แต่ทั้งหมดทั้งมวล  ผมไม่ได้กลัวติ๊บนะคับ

[thehackzzi]

หุหุ

ความมารับความหวานๆ อีกคน

แล้วก็เข้ามาลาจ๊ะ

เจอกัน ตอนแลง มื้ออื่นครับ อิอิ(เรียนภาษาอีสารวันละคำสองคำ)

แฮคกี้

[nonae]

อีกที..อีกรูปที่มืดนิดๆๆ..ใช่หมอไม้ป่าว..ถ้าใช่..ก็หล่อนะ..
ทางที่ดีเอารูปคู่มาลงดีกว่า...จะได้ดูอย่างจุใจ..
ขอบคุณล่วงหน้า...อิอิอิ..

นอนหลับฝันดีนะ หมอติ๊บ หมอไม้และhackz 

[lomekung]

 

จริ้มนาย hack ทะลุหมอไม้

[knightofbabylon]

อ่านไปก็ยิ้มไปกับความรักความห่วงใยของคุณหมอทั้งสองคนที่มีให้กัน 
เป็นกำลังใจให้ค่ะ (รวมคุณhackzด้วย) 

[warin]

หมอติ๊บเก่งมากนะกับการแบกรับความกดดันในความคาดหวังของคนหลายๆ คน
พี่หมอไม้อบอุ่นมากอ่ะ  

[Solar cell]

  ม่ายย้อมมมมมมมมมมมมมม
เมื่อได้เห็นรูปหมอติ๊บ เปงไปได้งัยเนี่ย
หงุดหงิดวุ้ย

[icyblue]

แง้ แอบเสียดายไม่ได้ดูรูปหมอติ๊บสุดน่ารัก 
ใครได้เห็นเป็นบุญจริงๆ เลย
ไว้คุณหมอไม้แอบเอารูปหมอติ๊บมาลงแวบๆ ช่วงเช้าๆ บ้าง เค้าไม่พลาดแน่  อิอิ

ยกความขยันให้คุณหมอไม้ที่ตุนเสบียงให้ได้อ่านกันเพียบ และยกให้คุณ hackz มืออัพสะจาย 3 ตอนรวด (อิ่มเอมเลย)

คุณ 2 หมอ น่ารัก โรแมนติกกันดี ชอบมากมายคร้า 

[DexTunG]

 

[Loidelohm]

อรุณสวัสดิ์ตอนสายๆหน่อยครับ
มาดูว่า วันนี้หมอไม้จะเอาไรมายั่วน้ำลายกันอีก
เมื่อวาน เย้ เย้......

วันนี้มาลุ้นต่อครับ

สองคนช่างน่ารักไรเยี่ยงนี้ ..... แอบรักกันอยู่ด้วยกันตั้งแต่ตอนเรียน
หึ หึ ดีนะที่หมอติ๊บไม้ท้องโย้ไปสอบอ่ะ...........ฮ่า ฮ่า

แต่ว่า 3 ตอนที่อ่านผ่านมา อยากได้แบบหมอไม้ซัก 3 คนอ่ะ จะได้อุ่นใจตลอดชีวิต
ฮือ ฮือ..........มีแต่ความว่างเปล่า

[dr.mike]

มาทักทายรอบเช้า  ฝนตกอีกแล้ว

เรื่องรูปของหมอติ๊บยังไม่ได้เอ่ยปากขอเลยคับ   กลัว  เอ้ย  ไม่กล้า  เอ้ย   เกรงใจเค้า

ไว้ฟังเสียงลือ เสียงเล่าอ้างกันไปก่อนนะคับ

ครบพันรีเมื่อไหร่ผมค่อยทวงสัญญามาฝากแฟนคลับ

วันนี้เดี๋ยวอัพให้ตอนเที่ยงๆนะคับ  เดี่ญวตอนเย็นๆนายแฮคจะได้เอามาลงให้เรียบร้อย