หัวข้อ: เสื้อกาวน์เก่าๆ กับเราสองคน(Dr.Mike) จากนี้ จนนิรันดร์ [+อวสาน+] P.218

[knightofbabylon]

ไม่มีคอมเม้นท์เกี่ยวกับเนื้อเรื่องค่ะ นอกจากอ่านไปยิ้มไป
ขอให้คุณหมอทั้งสองรักกันตลอดไปนะคะ
 :กอด1:เป็นกำลังใจให้คุณหมอทั้งสองและคุณhackzด้วย โชคดีกับการสอบกพ.ค่ะ

[Tifa]

กรี๊ดดดดดด

เคยทำงานที่เดียวกับพี่ไม้เลยค่ะ เเต่ไม่ยักจะเจอ

เพราะทำคนละตึกนั่นเอง เซงจิต

[เจ้าชายรองเท้าแตะ]

http://www.youtube.com/v/zGkNFvvQCrE&hl=en_US&fs=1&color1=0xcc2550&color2=0xe87a9f&border=1

This song for you guys

[thehackzzi]

เสื้อกาวน์เก่าๆ..... กับเราสองคน ตอนที่ 25
10:45 25/5/2010

แล้วระยะเวลาแห่งการเปิดเทอมใหม่ก็ผ่านไปแบบไม่มีอะไรให้ต้องกังวล เพราะเทอมนี้ติ๊บดูมีความพร้อมมากกว่าเทอมที่ผ่านอยู่มากพอสมควรไม่ว่าจะเป็นเรื่องของค่าใช้จ่าย การคุ้นเคยกับสถานที่เรียน เพื่อนในห้องเรียน แม้แต่ความกังวลต่างๆ โดยเฉพาะเรื่องการเงินมันได้หมดไป เพราะผมก็ยังให้ทุนผ่านหน่วยทุนการศึกษาอยู่ทุกเดือน เงินทุนการศึกษาจากทุนอื่นๆ ติ๊บก็ได้ตลอดจนการสอนพิเศษ และเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาก็มี เปรยๆ ขออนุญาตผมทำงานพิเศษในคลินิคผิวหนังที่อยู่ใกล้ๆ กับมหาวิทยาลัยและหอพักของผม โดยยกแม่น้ำทั้งห้ามาอ้าง แม้ว่าผมจะขัดขวางและไม่สนับสนุนแค่ไหนก็ตาม

“ติ๊บจะไปทำงานที่ คลินิกทำไมให้เหนื่อย เลิกเรียนก็ควรจะกลับห้องหรือ ไม่ก็เอาเวลาไปอ่านหนังสือ พี่ว่าติ๊บสอนพิเศษอย่างเดียวก็น่าจะเพียงพอแล้วนะ”

“ก็ติ๊บเห็นว่าเป็นงานง่ายๆ ไม่ได้ยากอะไรเลยก็เหมือนเรียนรู้ที่จะเป็นแพทย์ผิวหนังไปในตัวเลยนะพี่ไม้ เหมือนกับเราเรียนใช้เครื่องมือก่อนที่จะไปเจอจริงในโรงพยาบาลไง”

“คับ อันนี้พี่ไม่เถียง แต่ติ๊บคิดดูซิติ๊บจะมีเวลาไปทำวันละกี่ชั่วโมงเชียว” ผมถามทั้งที่ในใจก็ยังคงค้านอยู่ดี

“ก็เลิกเรียนตอนเย็นไง ติ๊บสอนพิเศษวันเสาร์อาทิตย์ แค่ไม่กี่ชั่วโมงเอง” ติ๊บตอบแบบดื้อสุดๆ ในความคิดผมตอนนั้น

“ติ๊บเลิกเรียนบางทีก็ห้าโมง บางทีก็หกโมง แล้วทำงานเลิกกี่โมง จะได้ทำวันละกี่ชั่วโมงกันละนะ”

“ติ๊บเลิกเรียนห้าโมงหกโมงเลิกตอนไหนก็เข้าคลินิกตอนนั้น และทุกวันก็เลิกงานเวลาเดียวกันคือสองทุ่ม วันละไม่กี่ชั่วโมงเองไง ติ๊บถึงอยากจะทำ”

“วันละไม่กี่ชั่วโมงเองงั้นพี่จ้างแทนเอามั้ย ติ๊บเอาเวลาไปอ่านหนังสือแทนจะได้ได้เกรดดีๆ” ผมเสนอแนะแนวทางออกโดยใช้เงินเป็นตัวล่อ แต่ทว่าไม่ได้ผลแฮะ

“ติ๊บต้องได้เกรดเท่าไหร่ พี่ไม้ถึงจะอนุญาตให้ติ๊บทำงานนี้” ติ๊บยื่นคำถามพลางทำหน้าจ๋อยๆ

“ได้เท่าไหร่พี่ก็ไม่อยากให้ทำพี่กลัวติ๊บเหนื่อย ตอนนี้ติ๊บก็ไม่ได้ขาดเหลืออะไรไม่ใช่เหรอ” ผมถามด้วยความไม่เข้าใจ จนสุดท้ายเจ้าตัวก็สารภาพมาถึงเหตุผลที่อยากทำงานเมื่อเห็นว่าคำขออนุญาตนั้นไม่ได้ผล

“พี่ไม้คับ ถ้าติ๊บบอกอะไรพี่ไม้ พี่ไม้อย่าโกรธติ๊บนะ” ติ๊บทำหน้าตาเจี๋ยมเจี้ยมอีกละ

“พี่เคยโกรธติ๊บที่ไหนละ” ผมพูดพลางรวบไอ้ตัวเล็กของผมลงมานั่งตักคุยกันด้วยเหตุด้วยผล แบบที่เราคุยกัน เป็นประจำ

“อ่ะบอกพี่มาซิ ว่ามีเหตุผลอะไรที่ทำให้ จะต้องทำงานนี้ให้ได้ ไม่ต้องชักแม่น้ำทั้งห้ามาอ้างพี่ด้วย” ผมกำชับไปพร้อมกระชับอ้อมกอดรวบเอวบางๆ นั้น เพื่อเป็นการขอคำตอบแบบจริงจัง

“ก็เหตุผลแบบที่ติ๊บบอกพี่ไม้ไปแล้วนั่นแหละ คือถ้าติ๊บทำงานที่คลินิกผิวหนัง ติ๊บก็จะมีประสบการณ์มากกว่าคนอื่นๆ เวลาไปเรียนติ๊บก็จะได้รู้จะได้เข้า ใจ แถมได้เรียนการใช้เครื่องมือก่อนคนอื่นซะอีก แม้จะเป็นแค่ผู้ช่วยแพทย์แต่ก็ทำให้ติ๊บมีประสบการณ์นะ”

“พี่ไม่เชื่อว่ามีแค่นี้” ผมบอกพร้อมกับจ้องหน้าเค้นหาความจริงต่อไป

“ก็พอดีว่าเมื่อวันก่อนป้าโทรมาบอกว่าย่าล้มในห้องน้ำ ติ๊บเลยอยากเก็บเงินไปทำห้องน้ำให้ย่า” ติ๊บสารภาพถึงประเด็นหลักที่ต้องการทำงาน จนผมก็อดขำไม่ได้กับอาการจ๋อยของติ๊บในตอนนี้

“แล้วทำไมไม่บอกพี่ตั้งแต่แรก จะไปทำงานให้เหนื่อยทำไม”

“ก็ติ๊บอยากสร้างบ้าน อยากทำทุกอย่างด้วยตัวเอง พี่ไม้ช่วยติ๊บมาเยอะแล้วจนติ๊บจะทำอะไรเองไม่เป็นอยู่แล้ว” ติ๊บมองหน้าผมแบบอ้อนๆ

“ก็ที่บ้านติ๊บยังเป็นส้วมแบบตามมีตามเกิดอยู่เลย มันไม่ปลอดภัยกับย่าอ่ะ ติ๊บเลยอยากหาเงินไปทำห้องน้ำให้ป้ากับย่าจะได้ปลอดภัย ติ๊บกลัวป้าย่าลื่นล้มในห้องน้ำอะ”

“ติ๊บสัญญาจะไม่ทำให้การเรียนตกต่ำ ติ๊บสัญญาน่ะๆๆๆ” ติ๊บออกอาการออดอ้อนผมบ้าง

เมื่อได้ฟังเหตุผลดังนั้นแล้ว  ผมก็เริ่มใจอ่อนแม้จะไม่อยากให้ติ๊บทำงานพิเศษนี้เท่าไหร่ก็เต็มที

“แต่ติ๊บสัญญากะพี่อีกข้อได้มั้ย” ผมขอคำมั่นจากเจ้าตัวเล็กอีกหนึ่งข้อ เพราะไม่อยากให้เจ้าตัวเหนื่อยกับการทำงานมากเกินไป

“ติ๊บต้องใช้งบประมาณเท่าไหร่ในการสร้างห้องน้ำใหม่ให้ย่ากับป้า” ผมถามแบบต้องการคำตอบ

“ติ๊บให้ป้าไปถามราคาจากช่างแถวบ้านมาแล้วเค้าบอกว่า รวมวัสดุอุปกรณ์ทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยก็ราวๆ สองหมื่นบาท” ผมออกจะงงกับราคาที่ติ๊บบอกผมมา เพราะนั่นมันต่างจากราคาห้องน้ำบ้านผมแบบสิ้นเชิง

“ถ้าได้เงินครบสองหมื่นแล้ว ติ๊บต้องตัดสินใจเลือกทำงานพิเศษแค่อย่างเดียว ทำได้มั้ย”

“ได้คับ ติ๊บได้ห้องน้ำให้ป้ากับย่าเมื่อ ไหร่จะเลือกทำงานพิเศษแค่อย่างเดียว ติ๊บสัญญาว่าจะไม่ทำให้การเรียนตกต่ำเด็ดขาด”

“ดีมาก แล้วทำไมห้องน้ำมันแค่สองหมื่นละ” ผมถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นจริงๆ

“ก็ที่บ้านติ๊บเค้าก็ราคานี้กัน อีกอย่างติ๊บไม่ได้ทำห้องน้ำโรงแรมนะ จะได้หรูเริ่ดเข้าไปนอนได้ แค่ทำให้มันสะอาดแล้วก็ปลอดภัยกับย่ากับป้าก็พอใจแล้ว” ติ๊บบอกพลางรวบคอผมกอด เอาแก้มมาแนบแก้ม ผมแน่นแบบคนดีใจสุดฤทธิ์

“ยังไม่หมด พี่ขออีกข้อ ข้อนี้สำคัญมาก ถ้าติ๊บทำไม่ได้เลิกทำงานพิเศษไปเลย”

“อะไรเหรอ” ติ๊บปล่อยมือที่โอบคอผมไว้ก่อนจ้องหน้าผมนิ่ง

“พี่ขอให้ติ๊บมีผลการเรียนไม่ต่ำกว่า 3.00 ติ๊บทำได้มั้ย”

ตอนนั้นที่ผมตั้งเป้าไว้อย่างนี้ เพราะผมกลัวว่าติ๊บเองจะทำงานเหนื่อยจนเกินไป จนทำให้ผลการเรียนตกต่ำ และกลัวติ๊บจะเครียดมากกว่า เพราะเทอมที่ผ่านมาแค่เทอมแรกของการเรียนมหาวิทยาลัยในช่วงสอบผมก็เห็นแล้วว่าติ๊บเอาเป็นเอาตายและเครียดกับการสอบแค่ไหน ทั้งๆ ที่เป้าหมายคือ 3.00 อาจจะดูไม่สูงมากนักแต่การเรียนคณะแพทย์ และการเรียนแบบทำงานไปด้วยแบบนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายแน่ ขนาดผมเรียนอย่างเดียวยังไม่แค่เทอมสองเทอมที่เกรดผมไปแตะ ณ จุดนั้น นี่ผมเอาตัวเองเป็นบรรทัดฐานเกินไปรึป่าวคับนี่  แฮะๆ

ไม่ต้องให้ผมรอนาน ติ๊บหันไปทางโต๊ะอ่านหนังสือ เปิดกระเป๋าที่ติ๊บใช้ใส่หนังสือไปเรียนในแต่ละวัน ก่อนดึงกระดาษออกมาหนึ่งแผ่น ยิ้มให้กับกระดาษนั้นก่อนส่งมาให้ผม

ออ เป็นกระดาษที่ติ๊บปริ๊นท์ผลการเรียนมาจากอินเตอร์เนตนั่นเอง

แต่เฮ้ยยย ทำไมมันเป็นงี้วะ

ผมงงกับผลการเรียนที่ติ๊บยื่นออกมาให้ผมได้ดู

มหาวิทยาลัยนเรศวร ถูกต้อง

ชื่อ นามสกุล เป็นของติ๊บ ถูกต้อง

เกรด โอ อะไรกันนี่ผมแปลกใจเพราะผมแทบจะไม่เคยเห็นมันในทรานสคริปของผมมาก่อนอะดิคับ

A

A

A

A

A

A

B+

ผลการเรียนเฉลี่ย 3.93 ติ๊บทำไปได้ยังไง

ผมมองหน้าติ๊บแบบอึ้งไปชั่วระยะหนึ่ง เพราะผมไม่คิดว่าติ๊บจะทำได้เกรดได้โอเว่อร์ขนาดนี้ และที่สำคัญผมแอบคิดในใจ ไมมันต่างจากผมจังวะ แฮะๆ

“ทีนี้ให้ติ๊บไปทำงานที่คลินิกได้แล้วยังอะคับ” ติ๊บถามพร้อมกับมองหน้าผม ทำตาปริบๆ

“อ่ะให้ทำก็ได้ แต่ถ้าเกรดต่ำกว่าสามเมื่อไหร่เลิกทำงานพิเศษทุกอย่างทันที” ผมพยักคิ้วถาม

“คับตกลง จะไม่ให้ต่ำกว่า 3.00 แน่นอน พี่ไม้ใจดีที่สุดเลย ติ๊บรักพี่ไม้ที่สุดเลย” ผมอึ้งกับคำที่ได้ยิน

“อะไรนะติ๊บ บอกพี่ว่าอะไรน่ะ” ติ๊บรวบคอผมอีกครั้งก่อนพูดเบาๆ ที่หูของผม

“ติ๊บ รักพี่ไม้ที่สุดเลย”

“อะไรนะ ผมแกล้งถามอีกรอบ”

“ติ๊บรักพี่ไม้ที่สุดเลย” คราวนี้ตะโกนใส่หูผมเต็มๆ (Hackz สม! ว่าจะไม่เม้นท์แล้วนะนี่ อดไม่ได้ สะใจ)

ผมรวบเจ้าตัวเล็กให้แน่นขึ้น ก่อนก้มลงไปจูบให้รางวัล

“แล้วว่าแต่ไอ้ บีบวก ตัวนึงนั่นน่ะ”
...>To bE CoNtInue

เขียนโดย: dr.mike
พิสูจน์อักษรโดย: Hackz

[thehackzzi]

เสื้อกาวน์เก่าๆ..... กับเราสองคน ตอนที่ 25(ต่อ)
14:04 25/5/2010

ผมมองหน้าติ๊บแบบอึ้งไปชั่วระยะหนึ่ง เพราะผมไม่คิดว่าติ๊บจะทำได้เกรดได้โอเว่อร์ขนาดนี้ และที่สำคัญผมแอบคิดในใจ ไมมันต่างจากผมจังวะ แฮะๆ

“ทีนี้ให้ติ๊บไปทำงานที่คลินิกได้แล้วยังอะคับ” ติ๊บถามพร้อมกับมองหน้าผม ทำตาปริบๆ

“อ่ะให้ทำก็ได้ แต่ถ้าเกรดต่ำกว่าสามเมื่อไหร่เลิกทำงานพิเศษทุกอย่างทันที” ผมพยักคิ้วถาม

“คับตกลง จะไม่ให้ต่ำกว่า 3.00 แน่นอน พี่ไม้ใจดีที่สุดเลย ติ๊บรักพี่ไม้ที่สุดเลย” ผมอึ้งกับคำที่ได้ยิน

“อะไรนะติ๊บ บอกพี่ว่าอะไรน่ะ” ติ๊บรวบคอผมอีกครั้งก่อนพูดเบาๆ ที่หูของผม

“ติ๊บ รักพี่ไม้ที่สุดเลย”

“อะไรนะ ผมแกล้งถามอีกรอบ”

“ติ๊บรักพี่ไม้ที่สุดเลย” คราวนี้ตะโกนใส่หูผมเต็มๆ (Hackz สม! ว่าจะไม่เม้นท์แล้วนะนี่ อดไม่ได้ สะใจ)

ผมรวบเจ้าตัวเล็กให้แน่นขึ้น ก่อนก้มลงไปจูบให้รางวัล

“แล้วว่าแต่ไอ้ บีบวกตัวนึงนั่นน่ะ เหลือไว้ทำไม” ผมถามถึงเกรดที่ออกมา

“ก็มันเป็นวิชาฟิสิกส์ไง ติ๊บไม่ค่อยชอบ พี่ไม้ก็รู้ เวกเตอร์มันรวมกันดีอยู่แล้ว จะไปให้แตกแรงมันอีกทำไมก็ไม่รู้ ไม่ เข้าใจ” ติ๊บบอกพลางทำหน้าเซ็ง

ผมก็เพิ่งมาเห็นด้วยกับติ๊บนี่แหละ เพราะวิชาฟิสิกส์ คนที่เรียนสายวิทย์มาก็น่าจะรู้ว่ามีการแตกแรงอะไรมากมายก็ไม่รู้ และจะเรียนไปทำไมผมก็ยังไม่รู้อยู่ดี

“แล้วอีกอย่างนะเรียนกับเด็กวิศวะ แถมตัดเกรดรวมกัน พวกวิศวะเขาเก่งฟิสิกส์อยู่แล้ว ฐานคะแนนมันก็เลยสูงลิ่ว ติ๊บก็เลยได้มาแค่บีบวกเท่าที่เห็นนี่แหละ” ติ๊บบอกพร้อมทำหน้าจ๋อยๆ

“เอานะ แค่นี้ก็เก่งแล้ว เดี่ยวเครียดป่าวๆ” ผมขยี้หัวนั้นเป็นการให้กำลังใจ

“ไว้เทอมหน้าติ๊บจะพยายามให้มากกว่านี้แล้วกันนะคับ” ติ๊บบอกพร้อมกับยิ้มให้ผม

และเราก็กอดกันอยู่ อย่างนั้นเนิ่นนาน เพราะผมเองก็รู้สึกดีใจที่อย่างน้อยตัวเองได้มีส่วนในการสร้างอนาคตให้คนหนึ่งคนได้มีอนาคตที่สดใสขึ้น แต่ทั้งหมดมันไม่ได้มาจากผมเพียงฝ่ายเดียว

หากติ๊บไม่ดิ้นรน ไม่ไขว่คว้า ไม่พยายาม ต่อให้ได้ทุนการศึกษา จากหน่วยงานไหน เป็นจำนวนเงินมากเท่าไหร่ ก็คงไม่เป็นผล หากไม่ได้มาจากความรักดีในตัวของคนคนนั้นเอง

และแน่นอนที่ผมดีใจมากขึ้นไปอีก เพราะคนคนนั้นคือติ๊บ คนรักของผม อยากจะบอกว่าพี่ก็รักติ๊บที่สุดเลยยยย แต่มันติดที่คอไม่กล้าบอกไปซักที ทำไมนะ ทำไม
...>To bE CoNtInue

เขียนโดย: dr.mike
พิสูจน์อักษรโดย: Hackz

[thehackzzi]

เสื้อกาวน์เก่าๆ..... กับเราสองคน ตอนที่ 26
14:10 25/5/2010

แล้วช่วงเวลาแห่ง การเรียนรู้ในชีวิตของติ๊บ

ช่วงเวลาแห่งการทำงานแบบเอาเป็นเอาตายของผม

และช่วงเวลาที่มีค่า มีความหมายของเราทั้งสองคนก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว

จนนี่เป็นเดือนสุดท้ายของปีแล้วซิ 

ต้นเดือนธันวาคม ตอนนี้ที่พิษณุโลกก็ยังร้อนตับแตกอยู่ดี ไหนใครเคยบอกผมว่าพิษณุโลกเป็นเขตภาคเหนือตอนล่าง ภาคกลางตอนบน อากาศดีมาก แต่เท่าที่ผมมาอยู่ที่นี่นานหลายเดือนผมยังไม่เคยพบเจอกับคำว่าอากาศดีเลย ร้อนตับแตกได้ตลอดทุกเดือนทุกฤดู

และผมจำได้ว่าตอนนั้นเป็นช่วงต้นเดือนธันวาคม ติ๊บก็เข้ามาขออนุญาตผมไปเที่ยวกะเพื่อนๆ ที่น้ำตก แถวอำเภอวังทอง  จังหวัดพิษณุโลก จริงซินะตั้งแต่คราวที่พาไปเที่ยวไหว้พระ ตอนวันเกิดติ๊บ ผมก็ยังไม่มีโอกาสได้พาติ๊บไปเที่ยว ที่ไหนอีกเลย….

“พี่ไม้คับบบ” ติ๊บเรียกผมเสียงอ้อนๆ พร้อมกับมานั่งลงบนตักผมที่กำลังนั่งดูทีวีอยู่บนเตียงในค่ำของคืนต้นเดือนธันวาคม

“มีอะไรจะมาอ้อนขอพี่อีก” ผมถามในขณะที่ละสายตาจากทีวีมาจ้องหน้าใสขาวเนียนนั้น

“พรุ่งนี้เพื่อนเขาจะไปเที่ยวน้ำตกกัน ติ๊บอยากไปกะเพื่อนๆ ติ๊บเลยมาขออนุญาตพี่ไม้”

“อืมม ไปดิ” ผมตอบแบบไม่คิดไรมาก เพราะช่วงนี้ผมเห็นติ๊บทำงานหนักมากและเครียดกับการเรียนเอาการ ถ้าปล่อยให้ไปเที่ยวบ้างคงจะเป็นการดี

“หือ ให้ไปเลยเหรอ ไมคราวนี้ของ่ายจังอะ” ติ๊บถามผมพร้อมกับทำหน้างงๆ

“ใช่ ก็ให้ไปไง พี่เห็นติ๊บเครียดกับการเรียน กับการทำงานมาเยอะแล้วไง ไปพักผ่อนบ้าง” ผมตอบพลางใช้มือขยี้หัวให้ยุ่งๆ ไปหนึ่งที

“โห ใจดีอีกแล้ว” ติ๊บตอบก่อนยื่นหน้ามาหอมแก้มผมหนึ่งที 

“ชื่นใจที่สุด อิอิ”

“แล้วว่าแต่ไปพรุ่งนี้เลยเหรอ แล้วไปยังไงกะใครอ่ะ” ผมถามถึงรายละเอียดการเดินทาง

“เรื่องสถานที่ติ๊บไม่รู้เหมือนกันน่ะว่าเขาจะไปน้ำตกชื่ออะไรกัน” ติ๊บบอกพร้อมทำหน้านึกรายละเอียดถึงแผนการเดินทาง

“ติ๊บรู้แต่ว่าไปที่วังทอง ไปเที่ยวน้ำตกกัน ไปเช้าบ่ายๆ ก็กลับแล้ว ก็ไปกันหลายคนเลยแหละเห็นบอยบอกว่าจะเช่ารถสองแถวไปกันอ่ะ คงสนุกดี” เอาละซิ งานเข้าผมแล้วคราวนี้ ทำไมผมไม่ชอบ ไม่อยากได้ยินชื่อไอ้คนคนนี้เลย... นายบอย (Hackz มันคงเป็นเวรกรรม ที่ทำให้ฉันได้เจอกับเธอ…)

“แต่ว่าคราวนี้ติ๊บไปเที่ยวกะเพื่อนๆใ ห้สนุกแล้วกัน คราวนี้พี่คงไปด้วยไม่ได้” ผมบอกกับติ๊บไป เพราะจำได้ว่าช่วงนั้น เป็นช่วงที่งานผมเริ่มยุ่งเอามากๆ

“ได้คับ ติ๊บดูแลตัวเองได้ อีกอย่างถ้าพี่ไม้ไปก็เดี๋ยวจะเบื่อเปล่าๆ เพราะไปนั่งแก่อยู่คนเดียว” ติ๊บบอกผมพลาง หัวเราะคิกคัก ก่อนโดนทำโทษด้วยการโดนรัดแน่นขึ้น พลางปล้นจูบไปทั่วหน้า

ก็จะไม่ให้ผมหึงหวงได้ไง ช่วงนี้ติ๊บทำงานคลินิกผิวหนัง หน้าขาวๆ อยู่แล้ว ตอนนี้ใสกิ๊กเลย แถมเนื้อตัวก็ไม่ได้กระดำกระด่างเหมือนเมื่อตอนที่เพี่งกลับไปทำไร่เมื่อตอนปิดเทอมที่ผ่านมา การวางตัว การพูดจาของติ๊บก็ดูดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด อาจจะเป็นเพราะการที่ต้องทำงานเอาใจลูกค้าในคลินิกผิวหนังละมั้ง ที่ทำให้นอกจากผิวดีขึ้นเยอะแล้ว การพูดจาของติ๊บก็ดูน่าฟังขึ้น แถมผมยังรู้สึกว่าติ๊บยิ้มเก่งขึ้น ข้อนี้แหละที่ผมเห็นข้อดีของการทำงานในคลินิกผิวหนัง

และที่แน่นอนที่สุด เมื่อก่อนแค่นั้นผมก็ยังหวงซะขนาดนั้น แล้วตอนนี้ละ ทำไมจู่ๆ ช่วงนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนขี้หึงจังเลย ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ในช่วงที่ผมคบกับเจนก็ไม่มีวี่แววจะเป็นคนขี้หึง ตอนคบกับติ๊บแรกๆ ก็ไม่ได้ขี้หึง จนมาเจอท่าทีที่ไอ้หมอบอยแสดงออกนี่แหละ ผมเลยจำเป็นต้องเล่นบทพระเอกใจร้ายซะทุกครั้งเลย และหัวเราะในใจราวกับผู้ร้ายจอมวางแผนเมื่อเห็นหน้าไอ้บอยจ๋อยไปซะทุกครั้ง ฮ่าๆๆๆ มันห่างชั้นกันไอ้น้องเอ้ยยยย

เช้าวันรุ่งขึ้นผม ตื่นมาส่งติ๊บที่หน้าหอหญิงในตอนราวๆ แปดโมงเช้าและไม่วายที่ผมจะจับขนมขบเคี้ยวและขนมนมเนยใส่ไปในตะกร้าให้ไอ้ตัวเล็กด้วย

ผมพาติ๊บเดินเข้าไปทานข้าวในโรงอาหารของมหาวิทยาลัย พร้อมกับรอเพื่อน ซึ่งเริ่มทยอยมากันทีละคนสองคน จนตอนนี้บริเวณหน้าโรงอาหารมีบรรดาเด็กนิสิตแพทย์ใส่เสื้อโค้ทสีเขียวปี๋มายืนกันอยู่พร้อมอาหารและขนมขบเคี้ยว ผมเดินออกมาส่งติ๊บบริเวณหน้าโรงอาหารซึ่งในขณะนี้มีรถสองแถวจอดรออยู่และบรรดาเพื่อนผู้ชายก็เริ่มขนของขึ้นไปไว้บนรถ กันบ้างแล้ว

ตอนนี้รถก็พร้อมจะออกเดินทางและทุกคนก็นั่งบนรถสองแถวกันเรียบร้อย ซึ่งผมกะด้วยสายตาคร่าวๆ ก็คงราวๆ ยี่สิบคนเห็นจะได้ แต่ทำไมผมไม่ยักกะเห็นไอ้หมอหน้าจืดนั่นละ

ความคิดผมยังไม่ทันจะจบลง ก็เห็นไอ้หมอหน้าจืดขับมอร์เตอร์ไซด์มาจอดหน้าโรงอาหารพร้อมสะพายกีต้าร์ตัวเขื่องบนหลัง ก่อนรีบวิ่งมาทักทายเพื่อนๆ ที่ตอนนี้รออยู่บนรถเรียบร้อยแล้ว

“โทษที ตื่นสาย มาช้าไปหน่อย” ไอ้หมอหน้าจืดเอ่ยทักทายเพื่อนๆ

“หวัดดีคับพี่ไม้ ไปเที่ยวด้วยกันป่าวคับ” อืมมม อุตส่ามองไปทางอื่นไม่มองหน้ามันแล้วนะยังจะมาทักทำไมเนี่ยยย ผมคิดในใจ

“อ่อ ไม่ไปหรอกคับพอดีพี่ติดงาน ฝากดูแลติ๊บด้วย” ผมบอกพลางเสแสร้งยิ้มให้มันเต็มที่

“คับ ผมจะดูแลอย่างดีที่สุดเลยคับ” มันตอบกลับมาพร้อมส่งประกายตาแวววาว

ติ๊บหันมามองพลางยิ้มหยีๆ ทำหน้าตากวนๆ ใส่ผม 

เอาเหอะวันนี้เป็นวันของมัน ยกให้วันนึง ผมถอนหายใจ

แล้วอีกไม่กี่นาทีต่อมาเพื่อนก็มาครบกันหมดและได้เวลารถออกเดินทาง ติ๊บเดินตรงมาที่ผมพลางยื่นโทรศัพท์มือถือของตัวเองมาให้ผม

“ติ๊บไม่เอาไปด้วยอ่ะ กลัวตกน้ำ กลัวทำหาย” ผมรับโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋า ก่อนยกมือขึ้นขยี้หัวไอ้ตัวเล็กตามปกติของผม

“เล่นน้ำระวังด้วยละ ดูแลตัวเองดีๆ ด้วย ห้ามเข้าใกล้ไอ้หมอหน้าจืดนั่นมากเข้าใจมั้ย” ผมกระซิบเบาๆ ก่อนติ๊บหันมายิ้มให้ก่อนบอกให้ผมมารับที่เดิมในตอนเย็นๆ

“ไปได้แล้วเพื่อนรอแล้ว ดูแลตัวเองดี” คราวนี้ผมขยี้หัวติ๊บอีกครั้ง แต่ทว่าเสียงโห่ร้องแซวดังมาจากรถ เลยทำให้ผมดึงมือกลับแทบไม่ทันก่อนเดินลิ่วๆ ไปขึ้นรถขับกลับหอแบบอายๆ

แล้ววันนั้นผมก็ทำงานอย่างเหน็ดเหนื่อย กำลังอุดฟันคนไข้ แต่โทรศัพท์มือถือในเสื้อกาวน์ผมสั่น แสดงถึงการมีสายเรียกเข้า นี่คงได้เวลาไอ้ตัวเล็กกลับมาแล้วซิ

''ติ๊บ พอดีพี่ทำงานยังไม่เสร็จเลย ติดงานอยู่ ติ๊บหาทางกลับห้องก่อนได้มั้ย หรือจะมารอพี่ที่นี่ก่อน” ผมถามไปยังปลายสายซึ่งแน่ใจว่าเป็นติ๊บ แน่นอน

“คับๆ เดี๋ยวติ๊บกลับไปรอที่ห้องเลยละกันนะ จะทานอะไรรึป่าวจะได้ซื้อกลับไปเลย”

“อะไรก็ได้ ไว้เจอกันที่ห้องนะ” ผมตอบก่อนวางสาย และรีบหันกลับมาอุดฟันคนไข้ต่อเพราะขืนให้คนไข้อ้าปากค้างไว้นานๆ แบบนี้มีหวังขากรรไกรจะค้างเอาง่ายๆ

จากนั้นผมก็กลับไปตั้งหน้าตาทำงานต่อไป ก่อนเลิกงานในตอนค่ำ ป่านนี้ไอ้ตัวเล็กคงรอทานข้าวแย่แล้ว คิดได้ดังนั้นผมก็รีบขับรถบึ่งกลับหอ แต่ทว่าเมื่อกลับมาถึงห้องผมพบเพียงห้องที่ว่างเปล่า ติ๊บหายไปไหนของเขานะ

ครั้นจะโทรตามมือถือก็อยู่ที่ผมซะอีก ทำไงละทีนี้

แต่มั่นใจว่าไอ้ตัวเล็กกลับมาถึงห้องเรียบร้อย แล้วเพราะกระเป๋าเสื้อผ้าที่เอาไปเมื่อเช้าอยู่บนโต๊ะเรียบร้อย แถมยังมีข้าวกล่องวางไว้ให้ผมหลังไมโครเวฟเรียบร้อย
...>To bE CoNtInue

เขียนโดย: dr.mike
พิสูจน์อักษรโดย: Hackz

[เจ้าชายรองเท้าแตะ]

แฮ้คคคคคคคคคคคค~ จบแบบนี้ฆ่ากันดีกว่า
เสียววูบเลยง่า พี่ติ๊บหายไปไหน?

ส่วนเรื่องเกรด...

พี่ติ๊บเก่งไม่ใช่คน
ไม่ไหวจะเคลียร์ ทำไปได้ยังไง หมอ 3.93  
แค่เรียนมอปลายจะทำเกรดให้ได้ขนาดนนี้ยังยากเลย

+1 ให้พี่ติ๊บ (ฝากพี่ไม้บวกพี่ติ๊บให้หน่อย หุหุ )
+1 ให้แฮคเหมือนกัน แต่ตัดจบแบบนี้มาฆ่าเราที่บ้านเถอะ ฮืออ

ไปนอนละจ้า ฝันดี

[dukdikdukdik]

ค้างครับพี่น้อง ค้างสุด ๆ  ติ๊บผู้น่ารักไปไหนละเนี้ยยยยยย

[dahlia]

ขยัน เก่ง กตัญญู แถมน่ารักนิสัยดีอีกตะหาก คุณหมอพี่ไม้โชคดีเกินไปแล้วนะเนี่ย เราอิจฉา ขอแบบติ๊บมั้งดิ

[Natavishi]

เด็ก พี่ ไม้ หายไปไหนอ่า  ....

[knightofbabylon]

อ้าว แล้วคุณหมอติ๊บไปไหนซะล่ะ .. ค้าง



เกรด3.93 แถมAหมดทุกตัว มีB+แค่ตัวเดียว


 

(ชีวิตตูได้C+มาก็บุญหนักหนา)
คารวะคุณหมอติ๊บงามๆสามที คุณหมอติ๊บเก่งมากอ่ะ
คุณหมอไม้คะ ขออนุญาตถาม(เยอะหน่อย) นะคะ
จากที่คุณหมอเล่ามา คุณหมออยู่ด้วยกันมาตั้งแต่คุณหมอติ๊บเรียนมหาวิทยาลัย..
คุณหมอติ๊บอ่านหนังสือหนักมากเลยเหรอคะ? อยากรู้ว่าคุณหมอติ๊บมีการจัดตารางเวลา
หรือมีแผนมีตารางอะไรเกี่ยวกับการอ่านหนังสือมั้ยน่ะค่ะ?

คุณหมอติ๊บเป็นคนดีจัง เก็บเงินเพื่อทำห้องน้ำให้ย่า ( ซึ้ง)
แล้วก็ถามอีกแล้ว ฮ่าๆ คุณหมอติ๊บเคยโกรธหรือโมโหอะไรแรงๆบ้างมั้ยคะ?
(คืออ่านมา ดูคุณหมอเป็นคนจิตใจดี คิดภาพคุณหมอวีนๆเหวี่ยงๆไม่ออกน่ะค่ะ)


  เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[StillLoveThem]

...น่าจะให้เอาโทรศัพท์ ไปด้วยอย่างน้อยก็จะได้โทรถามได้ถูกว่าตอนนี้อยู่ไหน
...อ่านตอนนี้จบ ทำให้อยากอ่านไดของหมอติ๊บขึ้นมาทันทีว่า หมอติ๊บเขียนอะไรไว้บ้าง

[dr.mike]

แวะมาทักทายช่วงเที่ยง  กินข้าวกินปลาให้อร่อยนะคับ 

วันนี้ฝนตกอากาศดี  เหมาะแก่การนอนเป็นที่สุดดด

ก่อนอื่นคงต้องแวะมาเป็นกำลังใจให้นายhack สู้ๆกับการสอบ กพ 

ส่วนเรื่องการจะใส่ชื่อตอน  หรือจะแอบเม้นท์เป็นพักๆในเรื่องก็ไม่ว่ากันคับ  เพิ่มสีสันไปอีกแบบ
แต่ที่พี่บอกไปคือพี่มักมีปัญหากับการโพสยาวๆในบลอคไม่ได้ไง  เลยต้องเอามาให้เป็นตอนๆแบบที่เห็นนั่นแหละ

คืนนี้ว่าจะให้หมอติ๊บมีโฮกาสได้อ่านเวปนี้ดู หลังจากที่เคยอ่านเป็นไดอารี่มาแล้ว  ยิ้มหน้าบานนนนน

ถ้าเจ้าตัวไม่กลับมาแล้วหลับเป็นตายนะ  เพราะขึ้นเวรดึกมาหลายคืนแล้วจะมีเรี่ยวแรงรึป่าวไม่รู้

ปล.ตอนหน้าขอเล่นบทร้ายมั่ง   อย่ามาดักตบผมด้วยเปลือกทุเรียนละกันคับบบบ

[Solar cell]

หวัดดีตอนบ่ายหน่อย ๆ คับหมอไม้กะน้องแฮ็คกี้
ตอนนี้ยาวได้ใจมั่กๆ และค้างมากด้วย
ขอเดานะว่าคงไปกะหมอหน้าจืด
เหอๆๆๆ ตอนหน้ามีเฮแน่นอน

[-~iK@iZ_KunG~-]

มารอบทร้ายๆ ครับ

เด๋วแว้บไปที่บล็อกก่อนว่าอัพยัง อิอิ

[thehackzzi]

ใจร้าย ไปเลย

ตามไปอ่านที่บล๊อกพี่ไม้เลย ชิชิ

ก็ว่ากันไป อิอิ

ปล. ตอนนี้ขอไปยืนยันการเข้าสอบ กพ. ก่อนนะครับ ใครพอมีความรู้เรื่องการสอบ กพ. แนะนำด้วยนะครับ ว่ามีเว็บไหนที่มีแนวข้อสอบให้อ่าน จักขอบคุณเป็นอย่างสูง

ปล.2 เข้าไปดู ศุนย์จังหวัดที่ผมจะเข้าสอบเต็มแล้ว แง้ๆๆ ฮือๆๆ ทำไงดีนี่ ไปจังหวัดก็ไกลมากเลย เฮ้อมายืนยันช้าเกินไป แง้ๆๆ

แฮ็คกี้(เรียกตามพี่ Solar cell อิอิ)

[thehackzzi]

เสื้อกาวน์เก่าๆ..... กับเราสองคน ตอนที่ 27 ขืนใจ
14:16 25/5/2010

“พี่ไม้

กลับมาถึงห้องโดย เรียบร้อยปลอดภัยทุกอย่างจ้า...

แต่วันนี้เพื่อนๆ เขานัดกันไปทานข้าวที่ร้านสเต๊ก หลังม.

ทานข้าวคนเดียวไป ก่อนละกันนะจ๊ะคืนนี้

ว่าจะโทรบอกแล้วแต่ติ๊บไม่มีโทรศัพท์ตู้ หน้าหอก็ใช้ไม่ได้

กลับดึกๆหน่อยละกันนะคับ

ติ๊บ…หัวโต”

ผมอ่านข้อความบนโพสอิท ที่ติ๊บแปะไว้หน้าตู้เย็น อย่างน้อยผมก็โล่งใจ ว่ามาถึงห้องเรียบร้อย

ผมจัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนออกมาจัดการกับอาหารที่ไอ้ตัวเล็กเตรียมไว้ให้ ก่อนเปิดดูทีวีและเผลอหลับไปในตอนหัวค่ำ  ก่อนตื่นขึ้นมาในตอนเกือบเที่ยงคืนแต่ยังไม่มีร่างของไอ้ตัวเล็กอยู่ข้างๆเลย แถมไม่มีการโทรมาบอกอะไรด้วย เอาละซิ ไปเหลวไหลที่ไหนรึป่าวน้ออออ

เวลาผ่านไปจนเกือบตีหนึ่ง จึงเห็นเจ้าตัวกลับมาที่ห้องพร้อมสารภาพผิดที่ไม่ได้โทรบอกเพราะคิดว่า ผมคงจะหลับไปแล้ว

“ขอโทษน่ะติ๊บไม่ได้โทรบอกเพราะคิดว่าพี่ไม้นอนอยู่แน่เลย” ติ๊บเข้ามาออดอ้อนขอให้ผมยกโทษให้

“ใครจะนอนหลับลงละ ก็เรายังไม่กลับมาพี่ จะหลับลงได้ไง” ถึงจะอายปากอยู่บ้างแต่ก็เก๊กฟอร์มเข้ม เข้าสู้

“พอดีเพื่อนเขาชวนไปกินสเต๊กหลังม.อะ อร่อยน่ะ เดี๋ยววันหลังไปกินกัน” ติ๊บไม่วายมาออดอ้อนด้วยการซบหัวกับไหล่ผม

“แล้วกินสเต๊กอะไรเลิกซะเกือบตีหนึ่ง” ผมพยายามทำเสียงเข้มถามแบบดุๆ

“แล้วก็ไปร้องคาราโอเกะกันต่อไง ก็เลยเพิ่งจะกลับมานี่แหละ” เจ้าตัวบอกถึงเหตุที่ต้องกลับดึก

“ใครมาส่ง” ตอนนี้ผมทำเสียงเข้มสุดๆ เก๊กหน้าเข้มสุดๆ

“บอยมาส่ง” ติ๊บตอบพร้อมทำหน้าเหยๆ แบบกลัวความผิด (Hackz ว่าแล้วเชียว หึหึ)

มาถึงตอนนี้ไม่ต้องเก๊กแล้วคับ โกรธจริง ดุจริงแล้ว

ผมไม่พูดพร่ำทำเพลง ผลักร่างเล็กที่อยู่บนตักตอนนี้หงายลงบนเตียง ก่อนใช้ร่างกายท่อนบนของผมที่ใหญ่และหนากว่าติ๊บมากขึ้น ทาบทับร่างบางนั้น ไม่ทันที่ติ๊บจะได้ขัดขืนหรือเอ่ยถ้อยคำใดๆ ออกมาผมก็ซุกไซ้ปากและหนวดเครารกครึ้มไปทั่วซอกคอและใบหน้าขาวเนียนนั้น

ติ๊บพยายามผลักหน้าผมออกจากการกระทำที่ผมคิดว่ารุนแรงที่สุด แต่ตอนนั้นอารมณ์หึงมันขึ้นหน้า ไม่ใช่พี่ไม้ใจดีอีกต่อไปแล้วเว้ยยยย

แคว้กกกกก/////

ผมกระชากเสื้อผ้าติ๊บจนหลุดลุ่ย ก่อนใช้ใบหน้าซุกไซ้ไปทั่วตัวติ๊บ ฝังคมเขี้ยวไปตามเนื้อตัว ก่อนจบลงด้วยการแสดงบทรักที่โหดเหี้ยมดุร้าย รุนแรงและป่าเถื่อนราวกับพระเอกจำเลยรักก็ไม่ปาน ฮ่าๆๆ (Hackz ไม่อยากจะคิดเลยว่า หลังจากเสร็จกามกิจอันมิได้นัดหมายหรือตกลงปลงใจ มันจะมีอะไรต่อไป หึหึ)

แต่เมื่อบทรักที่รุนแรงและโหดร้ายผ่านพ้นไป สติก็เริ่มกลับมา ตอนนี้ผมจำได้ดีว่าติ๊บอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าออกมาจากห้องน้ำ นั่งอ่านหนังสือบนโต๊ะที่อยู่อีกฟากของห้องโดยไม่สนใจผมที่นอนอยู่บนเตียงนอน ราวกับว่าห้องนี้ไม่มีตัวตนของผมอยู่เลย

ผมลุกขึ้นจากเตียงเดินมายังติ๊บที่นั่งอยู่หน้าโต๊ะอ่านหนังสือ ก้มลงมากอดติ๊บจากทางด้านหลัง แต่ตอนนี้ผมเห็นร่องรอยเขียวช้ำบนซอกคอติ๊บได้อย่างชัดเจน ทั้งรอยกัดรอบดูด เขียวเป็นจ้ำๆ เริ่มรู้สึกผิดกับการกระทำของตัวเองแล้วแฮะ ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดหรือทำอะไรไปมากกว่านี้

ติ๊บลุกเดินกลับหลังไปยังเตียงนอนและห่มผ้าหลับไปโดยไม่พูดจาอะไรกับผมซักคำ ปล่อยให้ผมเหมือนเคว้งคว้างอยู่กลางอากาศ ล่องลอยไร้นำหนัก และไม่มีตัวตน บอกกับความรู้สึกผิด และเสียใจกับสิ่งที่ได้ทำลงไป นี่ผมทำอะไรลงไป  ติ๊บ…พี่ขอโทษ ผมได้แต่คิดในใจเพราะปากมันพูดอะไรไม่ออกจริงๆ (Hackz ไว้อาลัยแด่การกระทำของพี่ไม้ 1 นาที)
...>To bE CoNtInue

เขียนโดย: dr.mike
พิสูจน์อักษรโดย: Hackz

[PEENAT1972]

ทำไมไม่คิดให้ดีก่อนทำละค่ะ

[sin]

เพิ่งได้มีโอกาสตามอ่านเรื่องนี้จนจบ รวดเดียวเลย

พี่หมอติ๊บเป็นคนดีมากเลยนะคะ ทั้งกตัญญูและมีน้ำใจ

คนอย่างพี่หมอติ๊บ สักวันต้องได้ดีแน่นอนเลยค่ะ

ชอบเรื่องราวของพี่ทั้งสองคนมาก น่ารักดีจัง พี่ไม้ก็อย่าปากแข็งมากนะคะ บอกรักพี่หมอติ๊บ บ่อยๆหน่อยสิ ^^

คุณพ่อคุณแม่ของเราก็เป็นหมอเหมือนกัน ตอนนี้เราก็อาศัยอยู่ในบ้านพักของโรงพยาบาล

เลยมีโอกาสได้เจอคุณหมอบ่อยๆ ทั้งหมอเก่า หมอแก่ หมออินเทิร์น

ชอบเก็บเอามาแอบจิ้นเหมือนกัน แต่ละคนน่ารักๆทั้งนั้น

ดีใจที่ได้อ่านเรื่องราวดีๆค่ะ ได้ทั้งความอบอุ่น และสาระ จากพี่หมอติ๊บมากๆ

เป็นกำลังใจให้ทั้งสองคนนะคะ

 

[thehackzzi]

เสื้อกาวน์เก่าๆ..... กับเราสองคน ตอนที่ 28 เวรกรรมติดจรวด
16:56 25/5/2010

ตีสองผ่านไปแต่ผมไม่ยักกะหลับเลย รู้สึกผิดจริงๆวะแล้วซิเนี่ย เอื้อมแขนไปกอดไอ้ตัวเล็ก เผื่อจะยอมพูดจากับผมบ้าง แต่ทว่าทันทีที่มือผมสัมผัสร่างบางนั้น กลับต้องสะดุ้งตกใจเมื่อตอนนี้ ว่าที่คุณหมอไข้ขึ้นซะแล้ว ตัวร้อนจี๋เลยทำไงดีหว่า

ผมลุกขึ้นมาเปิดไฟภายในห้องให้สว่างจะได้ดูอาการและจัดการเช็ดเนื้อเช็ดตัวได้ถนัดขึ้น ตอนนี้ผมใช้มือแตะไปที่หน้าผากเหม่งๆ ของไอ้ตัวเล็ก เพื่อเชคให้แน่ใจว่าไม่สบายจริงๆ และผลตอบกลับมาคือตัว ติ๊บร้อนจริงๆ ผมจะต้องเช็ดตัวให้แล้วละไม่งั้นอาจช็อคได้แน่ๆ ถึงจะเป็นหมอฟัน แต่ทว่าก็พอมีความรู้เรื่องการดูแลเบื้องต้นอยู่บ้างน่ะคับบบ

อาจจะเป็นเพราะวันนี้ติ๊บเจอทั้งแดด แถมยังไปเล่นน้ำตกซะอีก แล้วไหนจะต้องมาเจอบทรักอันหฤโหดไปเมื่อกี้อีก แล้วตัวเล็กแบบนี้จะทนไหวได้ไง เมื่อความคิดพระเอกเข้าสิงผมก็ลุกขึ้นมาหาผ้าขนหนูชุบน้ำเพื่อหวังจะไปเช็ดตัวให้ ติ๊บ แต่แค่ผมช้อนร่างติ๊บขึ้นเท่านั้นแหละ เจ้าตัวก็พยายามดิ้นหนีผมซะอย่างงั้น แม้จะไม่ลืมตาจากพิษไข้แต่ผมก็พอรู้ว่าตอนนี้ติ๊บยังเคืองผมอยู่ (Hackz ยังกล้าเรียกตัวเองว่า พระเอกอีกเหรอ?)

“ติ๊บไม่สบายน่ะ เดี๋ยวพี่เช็ดตัวให้จะได้หายไข้” ผมช้อนร่างบางนั้นอีกรอบให้มาอยู่ในอ้อมแขนของผม ก่อนพยายาม ปลดกระดุมจากชุดนอนที่ติ๊บสวมใส่อยู่นั้น แต่ทว่าตลอดเวลาที่ผมพยายามติ๊บก็ดิ้นหนีผมตลอดแม้จะไม่ได้สติเต็มที่ก็ตาม

“ปล่อยติ๊บนะ คนใจร้าย พี่ไม้ใจร้าย ติ๊บเกลียดพี่ไม้แล้ว” ติ๊บระล่ำระลักบอกผมพลางใช้มือทุบตีไปตามเนื้อตัวผม แต่มันไม่ได้ทำให้รู้สึกเจ็บปวดไป มากกว่าคำพูดที่บอกว่าเกลียดผมเลย คำพูดนี้ต่างหาก ที่ทำให้ผมเจ็บจนเกินบรรยาย (Hackz สมควรที่จะได้รับผลตอบแทนแล้วล่ะ)

และทันทีที่ผมแกะกระดุมและเสื้ออกเผยให้เห็นร่างกายของติ๊บตอนนี้ผมก็ยิ่งรู้สึกผิด รอยเขียวๆ แดงๆ เป็นจ้ำเมื่อตอนตีหนึ่ง มาตอนนี้กลายเป็นรอบเขียวเป็นจ้ำๆ จุดๆ แบบเห็นได้ชัดถนัดตา ทั้งซอกคอ หน้าอกและตามลำตัวของติ๊บ ตอนนี้เต็มไปด้วยร่องรอยจากการทำร้ายของผม นี่ผมทำอะไรลงไป นี่ผมทำอะไรคนที่ผมรักนี่ แกมันบ้าไปแล้วไอ้ไม้

ผมนึกตำหนิตัวเอง และเสียใจกับสิ่งที่ทำลงไปอย่างสุดซึ้ง ผมค่อยบรรจงเช็ดไปตามใบหน้า ลำคอและลำตัวเพื่อให้อาการไข้ลดลง และตอนนี้ติ๊บเองก็ยังไม่หยุดที่จะขัดขืนการกระทำของผม น้ำตายังร่วงลงมาเป็นสายอาบแก้มเนียนที่ผมทะนุถนอนมาตลอดหลายเดือน บอกถึงการเจ็บปวดทั้งจากร่างกายและจิตใจ ที่ผมได้กระทำลงไป  ผมเช็ดมาตามลำตัวแขนเล็กๆ ทั้งสองข้าง ก่อนจับมือซ้ายติ๊บที่มีสร้อยข้อมือที่ผมซื้อให้เมื่อ คราวก่อนขึ้นมาจูบเบาๆ

“พี่ขอโทษติ๊บ พี่ผิดไปแล้ว มันจะไม่เกิดขึ้นอีกพี่สัญญา” ผมบอกและจูบที่มือติ๊บครั้งแล้วครั้งเล่า ก่อนตั้งสติขึ้นมาได้ว่าควรจะให้ติ๊บกินยาลดไข้ จึงเดินมาเปิดตู้เย็นและหายาลดไข้ไปให้กิน และคืนนั้นผมก็ไม่ได้นอนตลอดทั้งคืนเพราะต้องเทียวลุกมาเช็ดตัวให้ติ๊บตลอดเวลา

และดูเหมือนติ๊บเองจะเพ้อจากพิษไข้มาเป็นระยะๆ และทำให้ผมเจ็บปวดเป็นระยะเช่นกัน

“ติ๊บเกลียดพี่ไม้ ติ๊บเกลียดพี่ไม้ ติ๊บเกลียดพี่ไม้”

เสียงเพ้อจากพิษไข้ดังเป็นระยะ ก่อนติ๊บจะหลับสนิทก็ปาเข้าไปเกือบเช้า ส่วนผมเองก็ไม่ได้หลับไม่ได้นอนทั้งคืนเพราะเป็นห่วงติ๊บและรู้สึก ผิดไม่หายกับการกระทำของตัวเองที่ได้ทำลงไปก่อนหน้านี้

…..  เวรกรรมติดจรวดจริงๆ  ทำบาปเมื่อตอนตีหนึ่ง  ตีสองกว่าๆก็ต้องลุก มาชดใช้กรรมแล้ว…..
...>To bE CoNtInue

เขียนโดย: dr.mike
พิสูจน์อักษรโดย: Hackz

[Ryuse]

พิษรักแรงหึงจริง
เกิดติ๊บหวั่นไหวกับหมอบอยหน้าจืดนั่นทำไงอะ
ยิ่งเหมือนไฮยีน่าอยู่ บรึ๋ย~

[badcow]

พี่ไม้้มมมมม ทำไมทำแบบนี้ล่ะค้าบบบ ไม่เชื่อใจติ๊บรึไง โหยยย

[StillLoveThem]

...อารมณ์ หึง หวง มันพาไปเนอะหมอ
...มันก็ต้องมีบ้างแหละอยู่ด้วยกันอะ
...แต่น้องติ๊บ คงรู้มั้งว่าทำไปเพราะอะไร
...ถ้าไม่รู้ หมอไม้ก็บอกให้น้องมันรู้สิว่าทำแบบนั้นเพราะอะไร

[BeeRY]

ด้วยภาระและหน้าที่อันหนักอึ้ง เลยมาอ่านทุกวันไม่ได้
คิดถึงพี่หมอติ๊บที่ซู้ดดด...แต่ตอนนี้สงสารพี่หมอติ๊บจัง...
เจ็บตัวไม่หนักเท่าปวดใจ ไหนว่าจะดูแลพี่ติ๊บดีๆไง
หึหึ แล้วจะง้อยังไงล่ะทีนี้
+1 ขอบคุณจขกท. และจขร. (ย่อเพื่อ?) ค่ะ แล้วจะติดตามตอนต่อไปน้าาา

[subaru]

เข้ามาให้กำลังหมอติ๊บ...พี่ไม้ใจร้าย 

[เจ้าชายรองเท้าแตะ]

...อารมณ์ หึง หวง มันพาไปเนอะหมอ
...มันก็ต้องมีบ้างแหละอยู่ด้วยกันอะ
...แต่น้องติ๊บ คงรู้มั้งว่าทำไปเพราะอะไร
...ถ้าไม่รู้ หมอไม้ก็บอกให้น้องมันรู้สิว่าทำแบบนั้นเพราะอะไร

เห็นด้วย พี่ไม้ยังไม่เคยบอกรักพี่ติ๊บเลย~

พีเอส ตื่นเต้นจริงวุ้ย! คืนนี้พี่ติ๊บจะเข้ามาอ่านแล้ว

[thehackzzi]

เสื้อกาวน์เก่าๆ..... กับเราสองคน ตอนที่ 29 ใจอ่อน อ่อนใจ
19:08 25/5/2010

รุ่งเช้าของวันติ๊บยังคงหลับไหลเพราะพิษไข้ และฤทธิ์ของยาที่ผมให้กินไปเมื่อคืนจนดูท่าตอนนี้เจ้าตัวคงจะลุกไม่ไหวแน่ๆ ถึงเมื่อคืนผมจะไม่ได้หลับเป็นเรื่องเป็นราวมากนักแต่ก็ ได้นอนไปเมื่อตอนหัวค่ำ  เช้านี้เลยยังพอมีแรงตื่นมา เช็ดตัวให้ติ๊บอีกรอบแม้ว่าอาการตัวร้อนจะดีขึ้นเยอะแล้ว  แต่ ผมก็ยังไม่วางใจอยู่ดี  ตื่นเช้ามาก็หาโจ๊กร้อนๆให้ ติ๊บกินซะหน่อยดีกว่า อย่าคาดหวังว่าผมจะทำเอง  ไม่ สามารถขนาดนั้น  โจ๊กกึ่งสำเร็จรูปนี่แหละง่ายดี  เมื่อเสร็จเรียบร้อยก็นำมาวางข้างๆเตียง  กลิ่นหอมลอยเตะจมูกดีเชียว

“คนดี ตื่นขึ้นมาล้างหน้าล้างตา กินข้าว กินปลาก่อนเร็วค่อยนอนต่อ” ผม เขย่าเพื่อปลุกติ๊บ

“หือออ” เจ้าตัวลุกขึ้นมามองหน้าผมงงๆ ก่อน เดินไปเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตาแบบว่าง่าย

ก่อนเดินกลับมานั่งที่เตียงนอน ในขณะที่ผมนั่งกับพื้นที่ปลายเตียง

“มาเดี๋ยวพี่ป้อนโจ๊กนะ กินแล้วจะได้กินยา” ติ๊บทำตามแต่โดยดี กินโจ๊กเล็กน้อยก็ส่าย หน้าบอกว่าอิ่มแล้ว

“อีกคำนะคนดี” ผมพูดจาหวานๆ เพื่ออย่างน้อยเจ้าตัวจะได้เคืองผมน้อยลงบ้าง

แล้วติ๊บก็กินโจ๊กที่ผมป้อนให้ แต่ทว่าสิ่งที่ผมกลัวก็เกิดขึ้นจนได้

ติ๊บกินโจ๊กไปพร้อมกับปาดน้ำตา ก่อนเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผม ซึ่งตอนนี้ผมเองก็ออกอาการงงๆ ก็เมื่อครู่ยังกินข้าวกินน้ำอยู่ดี ๆ แล้วทำไมจู่ๆมาร้องไห้ซะได้

“ติ๊บกินข้าวแล้ว ต้องทำอะไรต่ออีกคับ” ติ๊บเงยหน้าขึ้นมองผมและใช้มือเล็กๆ นั้นปาดน้ำตา

“ทานข้าวแล้วก็กินยาซิ จะได้หายไวๆ” ผมตอบแบบงง เหวอๆ

ติ๊บรวบยาพร้อมแก้วน้ำในมือผม ส่งยาเข้าปากแล้วดื่มน้ำตามไปอึกๆๆๆ  ก่อนหันมามองหน้า ผมนิ่งเงียบ  เชิดหน้าสบตาผมอย่างท้าทายเอาเรื่อง

“แล้วติ๊บต้องทำอะไรต่ออีกคับ” ติ๊บถามพร้อมกับส่งสายตาเย็นชามาที่ผม

“ก็นอนพักก็ได้ ปวดหัวอยู่มั้ย” ผมเอื้อมมือไปแตะหน้าผากแต่ติ๊บก็ปัดมือ ผมออกไป

“พี่ไม้จะให้ติ๊บทำอะไรก็สั่งมาเถอะคับ” ติ๊บถามพร้อม สะอื้นหนัก ผมรวบติ๊บมาอยู่ในอ้อมกอดที่ตอนนี้ติ๊บสะอื้นหนักเลยทีเดียว

“ติ๊บเป็นอะไรบอกพี่ซิ” ผมรวบร่างบางนั้นไว้แน่นก่อนจะถามถึงเหตุผลที่ทำให้ติ๊บต้องร้องไห้สะอึก สะอื้นขนาดนี้

“ติ๊บจะเป็นอะไรได้อีกเหรอคับพี่ไม้ ติ๊บก็เป็นได้ทุกอย่างที่พี่ไม้อยากให้ติ๊บเป็น เป็นแม่บ้าน เป็นคนงาน เป็น ที่รองรับความใคร่ พี่ไม้อยากให้ติ๊บเป็นอะไรอีก เหรอ ติ๊บเป็นได้ทุกอย่างเลย”

คำถามนั้นเสียดแทงไปถึงขั้วหัวใจ (Hackz ส.น.น.)

“พี่ไม้มีบุญคุณกับติ๊บให้ข้าวกิน ให้ที่ซุกหัวนอน ให้ทุกอย่างกับติ๊บ พี่ไม้จะทำอะไรกับติ๊บก็ได้นี่คับ ตามสบายคับ พี่ไม้อยากทำอะไรกับติ๊บเชิญเลยคับ” ติ๊บพูดจาเยือกเย็นจนดูหน้ากลัว ร่างที่สั่นสะท้านจากแรงสะอื้นเมื่อครู่หยุดนิ่ง ก็เชิดหน้าขึ้นมามองผมแบบไม่หวาดกลัวสิ่งใด ติ๊บเอื้อมมือมาโอบรอบคอผมแน่น ก่อน จ้องหน้าผมนิ่งๆช้า

มือเล็กข้างขวาปาดน้ำตาที่ไหลลงมาเอ่อท้นสองแก้มเนียนใสนั้น ก่อนเชิดหน้าขึ้นมาจูบผมแบบเร่าร้อน รุนแรง  แต่ทว่าผมรู้สึกและสัมผัสได้ว่ามันไม่ได้มาจากความรัก เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา  

ติ๊บจูบผมเนิ่นนาน รุนแรงไปพร้อมกับปล่อยสะอื้นแบบไม่เก็บอาการแล้ว ร่างเล็กในอ้อมกอดผมตอนนี้สะอื้นจนตัวโยน น้ำตาไหลอาบใบหน้า

“สิ่งนี้ใช่มั้ยคับที่พี่ไม้ต้องการติ๊บ มีค่าแค่นี้ใช่มั้ยคับ” ติ๊บถามผมก่อนก้มหน้าซบลงบนอกแล้วสะอื้นจนตัวโยนอีกรอบ

“พี่ไม้ใจร้าย พี่ไม้ใจร้ายที่สุดเลย ติ๊บเกลียดพี่ไม้” ติ๊บพูดพร้อมกับปล่อยโฮและใช้กำปั้นทุบหัวไหล่ผมหลายที (Hakcz เอาแรงๆ เลยพี่ติ๊บ เอาให้เข็ดให้หลาบ จะได้ไม่ทำอีก)

แต่ทว่าคำพูดพวกนี้ กลับทำให้ผมเจ็บช้ำมากกว่าแรงทุบตีจากมือเล็กๆ นั้นมากมายนัก ผมรวบมือติ๊บ ก่อนสวมกอดติ๊บแน่น  และปล่อยน้ำตาแห่งความเสียใจของผู้ชายคนหนึ่งออกมา

“พี่ขอโทษติ๊บ พี่ขอโทษ” เพียงเท่านั้นที่ผมพูดออกไปได้ สมองมันตื้อจนตันไปหมด พูดได้เพียงขอโทษและขอโทษครั้งแล้วครั้งเล่า จนตอนนี้ติ๊บคงเหนื่อยหรือหมดแรงไปในอ้อมกอดของผม

ผมค่อยๆ วางร่างเล็ก นั้นบนหมอน จัดท่าทางนอนให้เรียบร้อย ก่อนห่มผ้าให้ติ๊บและตอนนี้ผมเองก็มานอนอยู่ข้างๆติ๊บ ก่อนจูบลงไปเบาๆ บนเปลือกตาที่ยังรื้นไปด้วยน้ำตา

“พี่ขอโทษมันจะไม่เกิดขึ้นอีก พี่สัญญา”

ผมพร่ำบอกติ๊บก่อนที่ผมเองก็จะหลับใหลไป ในเช้าของวันนั้นเช่นเดียวกับติ๊บ ที่ตอนนี้นอนหมดแรงจากการสะอื้นให้ และจากการกินยาลดไข้ที่ผมให้ไปเมื่อซักครู่ หวังว่าตื่นมาเราคงคุยกันรู้เรื่องขึ้นและหวังว่าติ๊บจะหายโกรธพี่นะ พี่ขอโทษ ขอโทษจริงๆ

เนิ่นนานเท่าไหร่ ไม่รู้ที่ผมและติ๊บหลับไหลไป จนผมต้องมาตื่นสะดุ้งเอาตอนเที่ยงของวัน เพราะพอดีมีเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ของผมดังขึ้น

ผมค่อยยกหัวติ๊บขึ้นจากแขนของผมก่อนปล่อยให้ติ๊บได้นอนตามสบายและ ผมเลี่ยงจะออกมาคุยโทรศัพท์ที่ระเบียงหลังห้อง เพราะ กลัวเจ้าตัวเล็กจะตื่นขึ้นมา (Hackz สาธุ... อย่าเป็นอย่างที่ผมคิดไว้เลย)

“ว่าไงคนสวย” ผมทักทายไปยังปลายสาย ซึ่งไม่ใช่ใครที่ไหน แม่เพื่อนสาวช้างน้ำของผมนั่นเอง

“ไม่มีไรหรอกคะ พอดีวันนี้วันหยุดเลยโทร มาชวนคุณหมอไปหาอะไรกินกัน”

“แล้วตอนนี้อยู่ไหน” ผมถามเพราะว่าบ้านของเธออยู่ในเมืองโน่น

“ตอนนี้อยู่ที่หน้าม.แล้ว พอดีจะเข้ามาเคลียร์งานนิดหน่อย เย็นนี้ว่างมั้ยละ”

“เดี๋ยวโทรกลับไปให้คำตอบอีกทีได้ป่าว พอดีมึนๆ หัวอะ” ผมตอบเธอไป

“อื้อนอนพักก่อนก็ได้ตอนเย็นค่อยออกมา พอดีวันนี้เป็นมายเบิร์ธเดย์ เลยถือโอกาสชวนไม้ด้วย มาให้ได้นะ สถานที่เดี๋ยวโทรบอกอีกทีนึง” เธอบอกผมเท่านั้นก่อนวางสายไป

ผมเดินกลับเข้ามาใน ห้องก็พบว่าติ๊บเข้าไปอาบน้ำเรียบร้อยแล้วก่อนเดินเช็ดหัวเปียกๆออกมาจาก ห้องน้ำ

“ไม่สบายอยู่ อาบน้ำทำไม” ผมถามในขณะที่ยื่นมือไปดึงผ้าเช็ดตัวมา เช็ดหัวไอ้ตัวเล็ก

“ก็ติ๊บเหนียวตัวนี่นา มีแต่ยาหม่องเต็ม ตัวเหม็นจะตายแล้วนี่” ติ๊บบอกพลางชี้นิ้วไปที่รอยเขียวช้ำที่ผมมอบให้เมื่อคืน แต่ผมก็สำนึกผิดทายาหม่องให้แล้วนะ

ผมวางผ้าเช็ดตัวบนพนักเก้าอี้ ก่อนรวบเอวบางนั้นมาอยู่ในอ้อมกอดผม ตอนนี้เราสองคนมองหน้ากันนิ่ง

“หายโกรธพี่นะ พี่ทำไปเพราะ….” ผมหยุดและเว้นจังหวะ เพราะพี่รักติ๊บ อยากจะบอกคำนี้ออกไป แต่มันก็ติดอยู่ในคออีกแล้วอะ

“เพราะพี่….” ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไรออกไป ติ๊บก็เอามือมาแตะที่ขอบปาก ราวกับว่าไม่ต้องพูดต่อแล้ว

“พอเหอะคับ พี่ไม้ผ่านไปแล้ว ช่างมัน ติ๊บลืมไปแล้ว” ติ๊บบอกก่อนสบตาผมนิ่ง

แทนคำขอบคุณ ผมโน้มตัวลงมาหอมแก้มนั้นเบาๆ เนิ่นนาน และส่งผ่านความหมายดีๆ ไปให้ติ๊บรู้สึก

“ทำผิดแล้วไม่ต้องมาไม้นี้เลย” ติ๊บบอกพลางก้มหน้าเขิน

“แล้วให้พี่ทำไงอะ” ผมถามพร้อมกับ จ้องหน้าที่ตอนนี้แดงเป็นลูกตำลึง เอ๊ะ รึแดงเป็นตูดลิง

“เลี้ยงไอติมหน่อยซิ”
...>To bE CoNtInue

เขียนโดย: dr.mike
พิสูจน์อักษรโดย: Hackz

ปล. กรรมพี่ตรู บทจะง่ายก็ง่ายนะนี่ ทำไมไม่งอนนานๆ กว่านี้ล่ะ ให้พี่ไม้ต้องเจ็บปวดบ้าง ไม่ใช่พี่ติ๊บเจ็บอยู่คนเดียว หรือว่าเป็นเพราะรัก ถึงได้ใจอ่อนได้เร็วขนาดนี้

[dukdikdukdik]

อ่า สงสารติ๊บอะ หมอไม้ใจร้าย 

[thehackzzi]

เสื้อกาวน์เก่าๆ..... กับเราสองคน ตอนที่ 29 ใจอ่อน อ่อนใจ(ต่อ)
19:10 25/5/2010

แทนคำขอบคุณผมโน้ม ตัวลงมาหอมแก้มนั้นเบาๆ เนิ่นนาน และส่งผ่านความ หมายดีๆไปให้ติ๊บรู้สึก

“ทำผิดแล้วไม่ต้องมาไม้นี้เลย” ติ๊บบอกพลางก้มหน้าเขิน

“แล้วให้พี่ทำไงอะ” ผมถามพร้อมกับ จ้องหน้าที่ตอนนี้แดงเป็นลูกตำลึง เอ๊ะ รึแดงเป็นตูดลิง

“เลี้ยงไอติมหน่อยซิ” ติ๊บตอบพร้อมกับเงยหน้ามาทำตาโตใส่ผม

“ไม่สบายอยู่กินไอติมได้ไง เดี๋ยวพาไปกินข้าวแล้วกัน วันนี้งดไอติมหนึ่งวัน” ผมสั่งกำชับ

“อะก็ได้ ก็ได้ ไม่กินก็ไม่กิน สั่งอีกละ” ติ๊บตอบแบบงอนๆ

“แล้วไม่รู้เหรอว่าที่สั่งนี่เพราะอะไร” ผมถามก่อนก้มลงไปซุกหน้าบนแก้มขาวเนียน นั้นอีกรอบ

“ตอนเย็นเดี๋ยวพี่พาไปกินข้าวข้างนอก ตอนนี้ก็หาอะไรรองท้องไปก่อนแล้วกัน” ผมบอกพลางเดินไปเปิดตู้เย็น หาขนมออกมาห่อสองห่อก่อนส่งให้เจ้าตัวนั่งกินตุ้ยๆ หน้าทีวี

วันนี้เป็นวันอาทิตย์ปกติผมจะต้องอยู่ห้องนั่งนอนดูทีวีคนเดียว เพราะติ๊บต้องไปสอนลูกศิษย์แต่เนื่องจากว่าสัปดาห์นี้เจ้าตัวมีแพลนจะไปเที่ยวก็เลยเคลียร์งานสอนโดยการให้การบ้านลูกศิษย์ตัวน้อยไปเรียบร้อย พร้อมๆกับการลางานที่คลินิกผิวหนังที่ทำเป็นประจำทุกเย็น
หลังจากขนมห่อใหญ่ในมือหมด เจ้าตัวก็คลานเข่ามาแบบเรียบร้อยยังกะจะมาออดอ้อนเอาอะไรจากผมอีกแน่ๆ  และกว่าที่ผมจะทันได้ ถามเจ้าตัวก็ฉกขนมในมือผมไปเรียบร้อย ก่อนทำหน้าพยักเพยิดใส่ เป็นการเยาะเย้ยว่า แย่งมาได้แล้ว (Hackz ดีมากพี่ติ๊บ ถึงเราจะทำร้ายคนรักของเราไม่ได้ แต่เราทำให้คนรักของเรา อดกินขนมได้)

แต่พอเจ้าตัวล้วงมือเข้าไปในซองขนมกลับไม่พบอะไรนอกจากความว่างเปล่า เพราะผมเล่นกินไปหมดตั้งนานแล้ว แค่ขี้เกียจลุกเอาถุงไปทิ้งที่ถังขยะนั่นเอง 55555

“ขอบใจนะที่รัก ที่จะเอาถุงไปทิ้งให้” ผมเยาะเย้ยแกมหัวเราะก่อนเจ้าตัวเดินตุ๊บป่องๆ ไปเปิดตู้เย็นดึงผักผลไม้สี่ห้าอย่าง เดินออกไปที่ครัวนอกระเบียง (Hackz อ่าว กลายเป็นว่าพี่ติ๊บ อดกินขนมอะดิ ไม่ยอมๆ)

ไม่กี่นาทีก็เดินเข้ามาพร้อมจานสลัดผักผลไม้ในมือน่ากิน ติ๊บเขามีฝีมือในการทำอาหารเหมือนกันนะ หลายทีที่ผมมีโอกาสได้ชิมอาหารง่ายๆ และสลัดผักจานนี้ดูจากสีสันน่ากิน น่าจะอร่อยแน่ๆ เลย

ผมกะว่าติ๊บคงทำมาเผื่อให้ผมได้ชิมเหมือนทุกครั้งนั่นแหละ แต่เปล่าเลยตอนนี้เจ้าตัวนั่งบนเก้าอี้ดูทีวี แล้วก็กินสลัดผักโดยไม่ได้สนใจผมที่นอนกลืนน้ำลายอยู่บนเตียงแต่อย่างใด เฮ้อออ

…………………………..แฟนใคร ทำไมมันใจร้ายอย่างนี้ฟะ……………………………… (Hackz สมควรเป็นอย่างยิ่ง เห็นด้วยกับพี่ติ๊บ คราวนี้ล่ะ พี่ไม้จะอดกินซักที หลังจากที่โดนหักลำไปซักครู่)
...>To bE CoNtInue

เขียนโดย: dr.mike
พิสูจน์อักษรโดย: Hackz

ปล. กรรมตามสนองพี่ไม้แล้วล่ะ
ปล2. พี่ติ๊บมาเห็น ปอลอผมนี้ อยากบอกพี่ว่า แกล้งพี่ไม้ให้หนักๆ นะครับ ผมเอาใจช่วย ให้สาสมกับที่พี่ไม้ทำร้ายร่างกายเรา(โดยมิได้นัดหมาย)
ปล3. หมดล่ะ รอพี่ไม้มาต่อ

[เจ้าชายรองเท้าแตะ]

แอร๊ยยยยยย~
น่ารัก
 

พี่ติ๊บใจร้ายได้น่ารักมากกกกก
นี่เลเวลโหดที่สุดแล้วหรอจ้า~ 


ปล อยากเห็นพี่ไม้เป็นผู้ถูกพี่ติ๊บกระทำบ้างอะไรบ้าง