หัวข้อ: เสื้อกาวน์เก่าๆ กับเราสองคน(Dr.Mike) จากนี้ จนนิรันดร์ [+อวสาน+] P.218

[Solar cell]

ร้ายเอาเรื่องเหมือนกันนะเนี่ยพี่หมอไม้
จ๋มหน้าหมอบอยโดนสะกัดดาวรุ่งแบบมึน ๆ

[thehackzzi]

เสื้อกาวน์เก่าๆ..... กับเราสองคน ตอนที่ 23 ความหลัง เมื่อยังเยาว์วัย
14:46 24/5/2010

และเวลาบ่ายแก่ๆของวันนั้น หลังจากที่เราดูหนังกันเสร็จเรียบร้อยก็ได้เวลาที่จะต้องกลับมหาวิทยาลัย และก่อนที่จะเดินออกจากห้างบิ๊กซีนั้น พวกผมก็เดินผ่านร้านไอศกรีมที่มีเพียงร้านเดียวในบิ๊กซี  และแน่นอนเท่าที่ผมสังเกตตั้งแต่คบกับติ๊บมาไม่มีครั้งไหนเลยที่ผมเดินผ่านสเวนเซ่นแล้วติ๊บไม่ลากแขนผมเข้าไปนั่งกินด้วย วันนี้ก็เช่นกัน ทันทีที่เดินผ่านสเวนเซ่นผมก็ต้องหยุดชะงักลงเมื่อแขนเล็ก คู่นั้นรั้งแขนผมไว้แบบสุดแรงเกิดไม่ให้ผมได้เดินต่อ จนต้องหยุดอยู่หน้าสเวนเซ่น ไม่ต้องมีคำพูด ไม่ต้องมีคำร้องขอ ผมเอื้อมมือไปลูบหัวเหม่งๆนั้นแบบเอ็นดูก่อนส่งยิ้มแบบรู้กันแค่สองคน

“อยากกินไอติมอ่ะดิ”  ผมถามพลางมองเข้าไปข้างในร้านแบบไม่ต้องรอคำตอบเพราะพอจะเดาออกแล้ว

“คับ” ติ๊บตอบพร้อมทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยม เพื่อ เรียกร้องความเห็นใจ (Hackz และความน่าฉงฉาน)

“แล้วเพื่อนๆ เราละเค้าจะกินด้วยเหรอ” ผมถามเพราะเห็นว่า ตอนนี้เพื่อนๆ ติ๊บหลายคนเดินออกไปจากห้างแบบไม่ได้สนใจเราสองคนเท่าไหร่นัก

ติ๊บวิ่งตามเพื่อนออกไป ก่อนเดินกลับมาคนเดียว

“เพื่อนๆ เขาจะกลับกันก่อนอ่ะคับ พี่ไม้พาติ๊บกินก่อนนะ เดี๋ยวค่อยกลับก็ได้”

ผมเหรอจะพลาด เพิ่งจะหายใจโล่งก็ตอนที่ได้อยู่กันสองคนนี่แหละ และผมก็รู้สึกว่าติ๊บเองก็ผ่อนคลายมากขึ้น อาจจะเป็นเพราะได้อยู่กันสองคนหรือเพราะไอติมชอคโกแลตซันเดย์ตรงหน้านั่นก็ไม่รู้ แต่อย่างน้อยก็ทำให้ติ๊บยิ้มได้ ผมเองก็เช่นกันถ้าทำให้ติ๊บ Happy ผมเองก็ Happy ด้วยเช่นกัน จะเพราะผมตามใจจนเคยตัวรึป่าวไม่รู้จนทุกวันนี้ เวลาเดินผ่านร้านสเวนเซ่นทีไรไม่มีครั้งไหนที่ผมจะได้เดินเลยผ่านไป แบบไม่แวะเลยซักครั้ง และต่อให้ผมแกล้งมองไม่เห็นร้านสเวนเซ่นก็จะต้องมีสองแขนน้อยๆ รั้งผมแบบสุดชีวิตและลากผมเข้าไปทุกทีจนทุกวันนี้ อาการดังกล่าวก็ไม่ได้ลดลงไปแต่อย่างใด กินแต่ไอติมแฟนใครเนี่ยยยยย (Hackz แฟนโผ๋มมมมเองคร๊าบบ)

ผมกับติ๊บเดินเข้ามานั่งด้านติดกระจกของร้าน ที่สามารถมองออกไปเห็นผู้คนเดินเลือกซื้อของจำพวกอาหารของกินที่มาตั้งร้านในตอนเย็นๆ ของทางด้านนอกห้าง ก่อนรับเมนูจากพนักงานมาดู ก่อนสั่งไอศกรีมที่ผมเห็นติ๊บก่อน แต่ไอติมชอคโกแลตไม่เคยเปลี่ยนแปลง ส่วนผมแม้จะไม่ใช่คอไอติมแบบติ๊บ แต่ทว่าความสุขของผมคือการได้เห็นติ๊บยิ้มและมีความสุขกับไอศครีมทุกถ้วยที่เขากินนั่นแหละครับบบบ

ยังไม่ทันที่ไอศกรีมที่สั่งไว้จะมาเสิร์ฟ ฝนก็กระหน่ำลงมาแบบไม่ลืมหูลืมตา ประกอบกับเสียงฟ้าร้องฟ้าผ่าเรียกความตกใจได้เป็นระยะ ตอนนี้ผมมองไปรอบๆ ร้านไอศกรีมก็มีเพียงคนนั่งอยู่ไม่กี่โต๊ะ และผมเพิ่งเห็นข้อดีของสเวนเซ่นวันนี้เอง มีดอกกุหลาบ ใส่ไว้ในแก้วบนโต๊ะทุกโต๊ะด้วยแฮะ (Hackz อ๊ากกก... โรแมนติค)

“อ่ะ พี่ให้” ผมเลื่อนแก้วที่ใส่ดอกกุหลาบหนึ่งดอกเลื่อนมันไปทางติ๊บ

“หือ ลงทุนจังคนเรา” ติ๊บบอกพลางมองไปยังดอกกุหลาบ ก่อนยิ้มให้ผม

“ตอนนี้ฝนตกหนักเอาการ เราต้องติดอยู่ที่บิ๊กซีนี่นานแน่ๆ เลย” ผมบอกพลางตักวิปครีม พร้อมเวเฟอร์ที่ผมเห็นติ๊บชอบกินส่งไปให้

“ก็นั่งในนี้ก่อนก็ได้ ไม่ได้รีบไปไหนซักหน่อย” ติ๊บตอบพร้อมกับส่งลูกเชอร์รี่สีแดงมาให้ผม เพราะติ๊บไม่ชอบกินเชอร์รี่เลยเอามาให้ผมในขณะที่ผมเห็นว่าติ๊บชอบวิปครีม ดูเป็นการแลกเปลี่ยนที่สมน้ำสมเนื้อมั้ยละคับนิ

“อื้อ ก็ดีโรแมนติกดี” ผมตอบพลางจ้องหน้าติ๊บ แต่ดูท่าว่ามันจะไม่ส่งผลต่อติ๊บเท่ากับรสชาตของไอศครีมในถ้วยนั่นซักเท่าไหร่

“พี่ไม้ก็โรแมนติกกับติ๊บทุกวันอยู่แล้ว” ติ๊บตอบพลางก้มหน้าก้มตาตักไอศกรีมเข้าปากต่อไป

วันนั้นผมจำได้ดีว่าเรานั่งกินไอศกรีมกันซักพัก ฝนก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดหรือเบาลงเลย จะดีขึ้นก็เพียงเสียงฟ้าร้อง ฟ้าผ่าที่หายเงียบไปแล้วเท่านั้น หลงเหลือไว้เพียงสายฝนที่เทกระหน่ำลงมาอย่างหนัก และดูท่าว่าอีกนานกว่าที่ผมและติ๊บจะออกไปจากที่นี่ได้

“ทำไมติ๊บถึงชอบกินไอศกรีมอะ” ผมถามติ๊บกับสิ่งที่ผมอยากรู้มานานเพราะไม่ใช่แค่ชอบแต่ผมว่าติ๊บถึงขั้นชอบ เอาเสียมากๆ ทีเดียว

ติ๊บเลื่อนถ้วยไอศกรีมออกจากตัวเล็กน้อยก่อนเช็ดปากแล้วเงยหน้าขึ้นมาสบตาผมนิ่ง เนิ่นนานจนผมรู้สึกแปลกใจ ว่าทำไมเหตุผลของการชอบไอศกรีมจะจริงจังขนาดนั้น ถ้ามีใครซักคนมาถามผมว่าทำไมถึงชอบไอศครีม  เหตุผลง่ายๆ สั้นๆ ของผมคือ อร่อยและเย็น คงมีเท่านี้ แต่ทว่าคนตรงหน้าผมตอนนี้จ้องหน้าผมนิ่งก่อนมองออกไปภายนอกสุดสายตา ราวกับคิดอะไรอยู่ภายในใจ

“พี่ไม้อยากรู้จริงๆ เหรอคับว่าทำไมติ๊บถึงชอบทานไอติม ทำไมต้องแวะทุกครั้งที่เราผ่าน” ผมทำไรไม่ได้นอกจากการพยักหน้า เพราะตอนนี้ติ๊บดูจริงจังซะจนดูแปลกๆ ไป

ตอนเด็กๆ เวลาที่ไปโรงเรียนตอนเที่ยงๆ จะมีรสไอติมมาจอดแล้วก็บีบแตรขายไอติมไม้เสียบชิ้นละบาท สองบาท ตอนนั้นติ๊บยังเรียนอยู่ชั้น ป.2 ซึ่งเด็กมาก ไม่เคยมีเงินติดตัวไปโรงเรียนเลย กับข้าวกลางวันย่าจะเป็นคนเตรียมให้ติ๊บในตอนเช้าใส่ปิ่นโตพลาสติกเพื่อเอาไปทานที่โรงเรียนจะได้ไม่ต้องเสียเงินซื้ออาหารกลางวันที่โรงเรียน ส่วนขนมย่าจะทำพวกข้าวต้มมัดกล้วยฉาบ มันฉาบ บางทีก็เป็นพวกขนมเทียนหรือขนมง่ายๆ ที่ย่าหาวัตถุดิบในสวนหลังบ้านมาได้ แต่ถ้าวันไหนไม่มีก็เป็นผลไม้พวกกล้วย น้อยหน้า มะม่วงแถวหลังบ้านให้ติ๊บไปกินแทนขนมเสมอๆ

มีวันนึงติ๊บอยาก กินไอติมมาก ติ๊บก็เลยเอาข้าวต้มมัดที่ย่าทำให้ไปขายให้เพื่อนวันนั้นติ๊บขายข้าวต้มมัดที่ย่าให้มาแล้วก็เอาไปซื้อไอติมได้ทั้งหมดสองไม้ เพื่อนๆ แปลกใจกันมากว่าวันนี้ติ๊บมีเงินกินไอติม พอตกตอนเย็นก่อนกลับบ้าน คุณครูประกาศหน้าห้องว่ามีเพื่อนคนนึงทำเงินหายไปห้าบาท แล้วเขาก็สงสัยว่าติ๊บขโมยเงินของเขาไปเพราะเขาบอกครูว่าวันนี้ติ๊บมีเงินกินไอติม พอตกตอนเย็นที่ย่ามารับกลับจากโรงเรียนคุณครูประจำชั้นก็ถามย่าว่าให้เงินติ๊บมาโรงเรียนวันละกี่บาท ย่าก็ตอบครูไปว่าวันนี้ไม่ได้ให้มาเพราะมีข้าวกับขนมมาจากบ้านแล้ว แล้วคุณครูก็บอกย่าว่าวันนี้มีเด็กในห้องเงินหายไป และวันนี้ติ๊บก็กินไอติมไปถึงสองแท่งซึ่งผิดปกติของติ๊บ

สรุปว่าตอนนั้นติ๊บยังเด็กมาก ก็เลยไม่ได้เถียงครูไม่ได้บอกย่า ติ๊บต้องโดนเพื่อนๆ ล้อว่าไอ้ขี้ขโมย โดนคุณครูตี และโดนย่าตี แต่ตอนนั้นก็ไม่ได้บอกใคร และช่วงนั้นยังเป็นช่วงที่พ่อแม่ยังอยู่ด้วยกัน พ่อตีติ๊บด้วยเข็มขัดนักเรียนของติ๊บ นี่เป็นครั้งแรกที่ติ๊บถูกครู ถูกย่า และถูกพ่อตี พ่อตีจนติ๊บเจ็บร้าวไปหมดทั้งหลังและขาเขียวเป็นเส้นลายๆ เด็กตัวเล็กๆ ร้องไห้เสียใจเพราะคิดว่าพ่อกับย่าใจร้ายและพ่อกับย่าไม่รักตน จนในที่สุดก็บอกกับพ่อว่าติ๊บเอาข้าวต้มมัดที่ย่าทำให้เมื่อเช้าไปขายให้เพื่อนที่เป็นลูกครูใหญ่ได้เงินมาสองบาทก็เลยไปซื้อไอติมสองแท่งกินเพราะตัวเองไม่เคยกินไอติมเวลาที่ไปโรงเรียนเลย นานๆ ทีเวลาที่รถไอติมวิ่งผ่านหน้า บ้านและผู้เป็นป้าพบเห็นจึงจะซื้อให้ติ๊บกินซะทีนึง ไม่ได้ขโมยเงินของใครมาแบบที่ทุกคนเข้าใจ

และในคืนนั้นที่บ้านติ๊บก็เป็นอันต้องโกลาหล เมื่อเด็กน้อยเกิดไข้ขึ้นเอาเสียกลางดึก และร้องไห้แบบหวาดกลัวตลอดทั้งคืนที่พ่อและย่าเข้ามาใกล้ มีเพียงผู้เป็นป้าเท่านั้นที่ติ๊บยอมพูดจาและยอมให้อุ้มไปหาหมอ และนับจากวันนั้นมา ติ๊บก็แทบจะไม่ได้คุยกับพ่ออีกเลย ติ๊บกลายเป็นเด็กที่กลัวพ่อ กลัวเสียงดังและอารมณ์เกรี้ยวกราดของพ่อในวันนั้นยังตามมาหลอกหลอนติ๊บอยู่ในทุกววันนี้ ติ๊บจะมีอาการกลัวจนตัวสั่นทุกครั้งเวลาที่มีคนตวาดและตะโกนใส่เสียงดังๆ มิน่าตอนที่ผมตวาดไล่ให้ออกจากห้องวันนั้นถึงต้องตัวสั่นลนลานไปจนแก้วบาดมือ

มาถึงตอนนี้ติ๊บเล่าพลางมองออกไปข้างนอกสุดสายตา ปาดน้ำตาและเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผมด้วยแววตาปวดร้าวจนผมรู้สึกหดหู่ไปด้วยไม่ได้

และจนมาวันหนึ่งติ๊บจำได้ว่า จากนั้นไม่กี่วันพ่อกับแม่ก็แต่งตัวออกจากบ้านในตอนบ่ายแก่ๆ หลังไปรับติ๊บกลับมาจากโรงเรียน ติ๊บอดแปลกใจและหวั่นกลัวกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นไม่ได้ เพราะปกติพ่อกับแม่มักจะไปทำงานในไร่ในสวน และการไปรับติ๊บกลับมาจากโรงเรียนก็เป็นหน้าที่ของผู้เป็นย่า เพราะโรงเรียนกับบ้านของติ๊บไม่ได้อยู่ห่างกันเท่าไหร่นัก หากแต่ที่ย่าจะต้องไปรับติ๊บทุกวัน เพราะบ้านครูใหญ่ที่อยู่ติดถนนใหญ่ก่อนทางเข้าบ้านของติ๊บนั้นเลี้ยงหมาดุๆไว้หลายตัว ย่ากลัวหลายชายจะถูกหมากัดเลยต้องไปรับติ๊บในทุกเย็น แต่วันนี้คงมีอะไรแปลกไปแน่ๆ พ่อไปรับติ๊บกลับจากโรงเรียน ให้ติ๊บอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและแต่งตัวให้ติ๊บด้วยตัวพ่อเอง” ซึ่งติ๊บบอกกับผมว่า เป็นครั้งแรกและครั้งเดียวในชีวิต

พ่อและแม่พาติ๊บเดินออกมายังตลาดในหมู่บ้าน ซึ่งตรงนี้เป็นท่ารถโดยสารเข้าไปยังตัวเมืองด้วย พ่อบอกกับติ๊บว่าพ่อจะไปกรุงเทพ ไปทำงานกับแม่หาเงินมาใช้หนี้จากการลงทุนทำไร่ยาสูบที่ไม่ประสบผลสำเร็จ ติ๊บอยู่ที่นี่ขอให้เชื่อฟังป้าและย่าให้ดีเป็นเด็กดี พ่อจะส่งเงินมาให้ติ๊บเรียนสูงๆ และมีเงินมากพอที่จะให้ติ๊บได้กินไอศครีมที่ติ๊บชอบ โดยไม่ต้องอดอีก พ่อกอดและหอมที่กระหม่อมของติ๊บหนึ่งที ก่อนถอดสร้อยคอที่มีพระห้อยอยู่มาคล้องคอลูกชาย ติ๊บบอกว่าเป็นสัมผัสเดียวที่อบอุ่นที่สุดในชีวิตที่ติ๊บเคยได้รับจากผู้เป็นพ่อ และทุกวันนี้ติ๊บยังหวังว่าจะมีโอกาสแบบนั้นอีกซักครั้งหนึ่ง

และก่อนจากกันในวันนั้นพ่อก็ซื้อไอศครีมให้ติ๊บหนึ่งแท่ง ติ๊บเล่าให้ผมฟังว่าติ๊บกินไอศกรีมนั้นด้วยน้ำตาเพราะรับรู้การจะจากไปของพ่อและแม่ และไม้ไอศครีมแท่งนั้น ติ๊บยังคงเก็บมันเอาไว้จนทุกวันนี้

และทุกวันนี้เมื่อติ๊บมีโอกาส มีเงินพอจะซื้อหาไอศกรีมได้ ติ๊บจะกินมันทุกครั้ง เพื่อชดเชยในวัยเด็กที่ตัวเองได้แต่มองเพื่อนๆ เขามีความสุขเวลาที่ได้กินไอศครีมเย็นๆ ชื่นใจในตอนเที่ยงของวัน และการกินไอศกรีมในแต่ละครั้ง เพื่อที่อย่างน้อยก็เป็นการส่งผ่านความรู้สึกไปบอกพ่อว่า ติ๊บมีเงินเรียนหนังสือสูงอย่างที่พ่อสั่งไว้แล้ว มีเงินกินไอศครีมแล้ว พ่อไม่ต้องทำงานแล้วกลับบ้านได้ แล้วประมาณนั้น แต่ก็คงเป็นเพียงการกระทำที่ทำให้ติ๊บรู้สึกดีขึ้นเท่านั้นเอง เพราะในเวลานี้คงเกินความสามารถของผมหรือของติ๊บที่จะไปตามหาพ่อได้อย่างที่ติ๊บตั้งใจเอาไว้

ทันทีที่เล่าจบติ๊บยิ้มให้ผม แต่ทว่าแววตาที่ส่งมายังผมมันปวดร้าวอย่างที่สุด ผมเอื้อมแขนยาวข้ามโต๊ะไอศครีมไปปาดน้ำตาที่ไหลนองแก้มในเวลานี้ พลางลูบไปตามเส้นผมและลูบหัวติ๊บเพื่อเป็นการให้ความอบอุ่นและปลอบประโลม

“อย่าร้องไห้ซิ ตอนนี้ติ๊บก็ได้กินไอศครีมแล้วไง และไม่ต้องห่วงต่อไปพี่จะดูแลติ๊บเอง จะไม่มีคราวไหนที่ติ๊บอยากกินไอติมนี่แล้วจะไม่ได้กินพี่สัญญา”

ผมปลอบพลางลุกขึ้นคว้าข้อมือเล็กๆ นั้นออกไปคิดตังค์ก่อนออกไปเดินในห้าง รอฝนหยุดซักพักก่อนนั่งรถเมล์กลับมหาวิทยาลัย ด้วยความรักและความสงสารคนที่ผมกุมมือขณะนั้นอย่างสุด หัวใจ
...>To bE CoNtInue

เขียนโดย: dr.mike
พิสูจน์อักษรโดย: Hackz

ปล. ไม่ว่าชีวิตจะเป็นอย่างไร  อดีตจะแสนสาหัสขนาดไหน ความรักย่อมเป็นสิ่งที่จะช่วยเจือจางให้ผ่านพ้นและประสบผลสำเร็จต่อไป เหมือนอย่างกับตอนนี้ ผมอ่านแล้ว เด็กตัวเล็กคนหนึ่ง มีความพยายาม หมั่นเพียร มานะ และมุ่งมั้น ทำความฝันของตนเองให้เป็นจริง และยิ่งกว่านั้น เหมือนเป็นพรหมลิขิต ได้กำหนดเส้นทางรักแห่งนี้ให้กับเด็กน้อยคนนั้น ได้พบกับผู้เป็นเหมือนแสงสว่าง ได้ส่องแสงให้เด็กน้อยคนนั้นได้เดินและก้าวไปข้างหน้าได้อย่างมุ่งมั่น แม้จะมีขวากหนามรอบกาย เขาก็ไม่ท้อ เดินจับมือกันเพื่อข้ามขวากหนามในแต่ละด่านให้ผ่านพ้นไปด้วยดี อดีตอาจจะเป็นสิ่งที่เราไม่ต้องกลับมาคิดให้หนักใจ แต่อดีตที่มันเกิดขึ้นมาแล้ว เราควรกลับนำมาใช้ในรูปแบบของบทเรียนบทหนึ่ง บางทีอาจจะมีหลายบทหลายตอน ทั้งบทเรียนที่เศร้า เคล้าน้ำตา หรืออาจจะเป็นบทเรียนแห่งความสุข ที่เราได้ทำมันและผ่านพ้นไปด้วยดี ด้วยน้ำพักน้ำแรงของ แต่เราต้องจำไว้เสมอว่าบทเรียนในแต่ล่ะบท อาจจะกลับมาทำร้ายเราได้ หากเราไม่ใช้บทเรียนบทนั้นๆ ให้อยู่ในหลักของความถูกต้อง...(Hackz นี่ล่ะคือความในใจของผมที่ได้อ่านตอนนี้ มันสื่อออกมาได้เท่านี้ล่ะครับ)

[knightofbabylon]

ขออนุญาตคุณหมอไม้ :กอด1:คุณหมอติ๊บแน่นๆซักทีได้มั้ยคะ

สงสารคุณหมอติ๊บ..
ไม่เคยคิดว่าแค่การกินไอติม..มันจะมีภูมิหลังแบบนี้ด้วย


คุณหมอไม้ ดูแลคุณหมอติ๊บดีๆนะ..


ปล.คุณhackzมีอัพอีกมั้ยคะ ถ้ามี จะรออ่านนะ^^

[thehackzzi]

ขออนุญาตคุณหมอไม้ :กอด1:คุณหมอติ๊บแน่นๆซักทีได้มั้ยคะ

สงสารคุณหมอติ๊บ..
ไม่เคยคิดว่าแค่การกินไอติม..มันจะมีภูมิหลังแบบนี้ด้วย


คุณหมอไม้ ดูแลคุณหมอติ๊บดีๆนะ..


ปล.คุณhackzมีอัพอีกมั้ยคะ ถ้ามี จะรออ่านนะ^^

See me on next time, Thank for reading story and your comment!

Hackz@

[เจ้าชายรองเท้าแตะ]

สุดยอดอ่ะ
ไม่รู้จะพูดว่ายังไงดี
มันตื้อๆ จุกๆอยู่ในอก ไม่ได้ร้องไห้นะ แต่น้ำตาคลอเนี่ยแหล่ะ
คือทุกอย่างที่พี่ติ๊บทำมันมีความหลังแฝงตลอด
ไม่คิดว่าเรื่องไอติมจะมีปมอดีตฝังใจมากมายอะไรขนาดนี้
พี่ติ๊บเป็นเด็กดีจริงๆ เป็นอภิชาติบุตร พ่อแม่ป้าและย่าจงภูมิใจ

อ่านแล้วอยากกอดพี่ติ๊บจัง
เลยขออนุญาติกอดพี่ติ๊บนะคะ

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ +1 พี่ไม้ กับ น้องแฮค 

[gun]

อ่านตอนนี้แล้วแอบนึกถึงตอนเด็กๆ อ่ะ   เข้าใจว่าต้องอดทนขนาดไหน                              

[dr.mike]

 

แวะมาทักทายชาวเล้าคร้าบบบ

ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ที่เป็นกำลังใจให้กันเสมอนะคับ  จะได้มีแรงใจเอามาอัพให้อ่านต่อไปเรื่อยๆ

ตอนน้อง Hack  ที่จะให้พี่เปลี่ยนจากเคื่องหมาย ''...."   ไปเป็น ที่นายบอก  คงไม่ทันแล้วละน้องเพราะเรื่องพวกนี้พี่เขียนตั้งแต่ปี 2008 แล้วอะคับ  ยังไงก็ทนลำบากแก้ให้พี่หน่อยแล้วกัน

ปล.นึกว่าจะร้องห่มร้องไห้กัน   แป๊กเลยยย   เดี๋ยวคราวหน้าเอาให้เศร้ากว่านี้อีก  อิอิ

[nonae]

ไม่เห็น เลยต้องตามกันหลายตอนที่เดียว...
ไม่มีคำบรรยายใด ๆๆ นอกจากการตื้นตันใจ...ที่มีให้กับหมอติ๊บ หมอไม้...
และเห็นด้วยกับ ปล.ของ hackz เป็นอย่างยิ่ง...

บวกให้กับหมอไม้กะ hackz

[StillLoveThem]

...คูณหมอมาคุม แถมเจ้าเล่ห์ อีกนะ ยังงี้หมอหน้าจืด จะเข้าถึงหมอติ๊บ ได้ยังไง
...อย่างว่าเนอะ มีของดี ก็ต้องรู้คุณค่า ของเค้า ตอนที่อยู่ด้วยกันนี่แหละ
...จะรอให้..สูญเสียไปแล้วค่อย มาเห็นค่า ได้ไงเนอะหมอไม้เนอะ หมอไม้ทำอีกก็ถูกอีก

...มันร้องไห้ไม่ออกหรอกหมอ อ่านชีวิตน้องติ๊บ น้ำตาตกในมากกว่า
...มันเศร้า และ สะเทือนใจมาก ..การโดนตี ในสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ทำ
...แต่เด็กก็คือเด็กแหละ คิดไม่ออกหลอกว่าจะเถียง จะชี้แจงกลับครูยังไง
...คนเป็นผู้ใหญ่ต่างหาก ที่ต้องคิดให้รอบครอบก่อนตัดสินใจ ..น้องติ๊บก็เลยเจ็บทั้งตัวเจ็บทั้งใจ
...มันก็เป็น สิ่งร้ายๆๆที่ต้องเจอในเยาว์วัยของหมอติ๊บ แต่ก็ได้สิ่งดีๆๆมาทดแทนในวัยหนุ่ม ก็คือ หมอไม้ ไง
...อยู่กันไปก็รักกัน เติมเต็ม ส่วนที่อีกฝ่ายขาด กันไปนะหมอ

[dr.mike]

 

แวะมาทักทายรอบบ่ายคับ  ขอบคุณมากมายสำหรับคอมเม้นท์ที่ทำให้ได้รู้ว่ายังมีคนติดตามอยู่

ยังไงก็ขอความสวยความน่ารักของชาวเล้า เพิ่มมากขึ้นตามปริมาณคอมเม้นท์ที่มีให้ผมละกันนะคับ  อิอิ

ต้องขอโทษด้วยที่บางตอนสั้น  บางตอนยาว

เพราะเรื่องราวทั้งหมดมันมาจากไดอารี่  ผมไม่ได้แบ่งเป็นตอนๆไว้แบบที่น้องแฮคทำอะคับ

ก๊อบมาพอให้ได้ใจความในแต่ละตอน  แต่พอเอามาลงในบลอคส่วนตัวบางทีมันก็ขึ้นมาไม่ครบ

เพราะอาจจะมาจากทางเวปเค้าจำกัดจำนวนตัวอักษรที่โพสในแต่ละครั้ง  บางทีมันเกินเวปก็ตัดออกไป

ผมก็เลยต้องเอาอันที่ขาดไปมาต่อให้ใหม่มันก็จะสั้นนิดเดียว  อันนี้ไม่ว่ากันนะคับ


ปล . สำหรับแฟนคลับหมอติ๊บ ฝากข้อความหากันได้นะคับเพราะกำลังจะเอาไปให้อ่านในอีกไม่กี่วันนี้
พอดีช่วงนี้คุณหมอเขางานหนัก  ไหนจะเรื่องเรียนต่ออ  ไหนจะเรื่องงาน  จนจะลืมแล้วมั้ยนี่ว่ามีแฟนรออยู่ที่ห้อง
เมื่อคืนโทรมาคุยกันไม่ถึงสองนาที บอกมีงานเข้าอีกละ  เฮ้อ...เมื่อไหร่จะหมดยุคเคอร์ฟิว  จะได้ไปรอรรับกลับบ้านได้ซะที

[เจ้าชายรองเท้าแตะ]

^
^
จริงดิพี่หมอไม้
พี่หมอติ๊บแสนดีต้องดีใจแน่ๆเลยอ่ะถ้าเห็นเซอร์ไพร์แบบนี้

พี่หมอไม้อย่าลืมขอแลกอ่านกับไดอารี่ของพี่หมอติ๊บนะ
แล้วอย่าลืมพิมพ์มาให้พวกเราอ่านด้วยนะ  

ถือเป็นการทำทานความรักอย่างหนึ่ง
หรืออีกนัยหนึ่ง เสือกตลอดแหล่ะตรู

รอน้องแฮคนะค้าบบบ กลับบ้านแล้วอัพด่วนนนน  

((งืมๆ เรื่องนี้พิมพ์ไว้ตั้งแต่ 2008 ปีนี้ 2010 โอ้วแม่เจ้า ... ))

[knightofbabylon]

แวะมาสวัสดีคุณหมอไม้่ค่ะ..

ยังไงก็ตามอ่านอยู่แล้วค่ะ ขออนุญาตตามที่นี่ละกันนะคะ ฮ่าๆ



ฝากบอกคุณหมอติ๊บ นะคะ อย่าหักโหมทำงานหนัก
เหตุการณ์บ้านเมืองมันยังไม่นิ่งพอด้วย.. ดูแลตัวเองด้วยค่ะ..(เห็นตรงปล.ทิ้งท้ายแล้ว)ดูแลคุณหมอไม้ด้วยนะคะ ^^

  เป็นกำลังใจให้ค่ะทั้งคุณหมอไม้ คุณหมอติ๊บ คุณhackzด้วย

[Solar cell]

วันนี้เข้ามาขอบคุณหมอไม้ ที่รักและดูแลหมอติ๊บ
เป็นอย่างดีมาจนกระทั่งทุกวันนี้ และยังถ่ายทอดเรื่องราว
ออกมาให้เราได้ติดตามและเรียนรู้บางสิ่งบางอย่าง
จากประสบการณ์ของ หมอ+หมอ

[dr.mike]

แวะมาทักทาย บ่ายๆวันทำงาน  เงียบเหงากันจังเลยบ่ายนี้

ไม่มีคนไข้ให้ทำแอบง่วงในที่ทำงานเลยยยแวะมาเข้าเล้าดูความคืบหน้าซะหน่อย

สงสัยช่วงนี้นายแฮคคงมัวแต่เหล่เด็กเพลินไปหน่อยอ่ะคับ

เลยมาหายๆ  คงจะอัพให้อีกทีตอนดึกโน่นแหละ

ไงไว้เจอกันตอนดึกๆอีกทีนะคับ   จะแวะมาทักทาย

[Solar cell]

หมอไม้ประจำอยู่ รพ.ไหนหรอคับ
ผมอยากไปทำฟันด้วย เห็นหมอว่าง ๆ อ่ะ (เผื่อฟลุคได้เจอหมอติ๊บด้วย)

[dr.mike]

ตอบคำถาม Solar cell  ดังนี้คับ

สำหรับผมตอนนี้ยังไม่ได้ทำงานเป็นหลักเป็นแหล่งซะทีเดียว  พอดีรีบทำโปรเจคอยู่อ่ะคับจะได้เป็น ด๊อกเตอร์ไวๆนี้

ก็มีรับงานเล็กๆน้อยๆที่รพ.เอกชน แถวซอยศูนย์วิจัยครับผม  ใบ้ให้เดายากไปป่าวคับนิ  อิอิ

ส่วนหมอติ๊บที่อยากเจอตอนนี้ก็ไปเจอได้ที่รพ.เอกชนแถวสุขุมวิท  อันนี้เป็นโรงพยาบาลที่ว่ากันว่าเบอร์หนึ่งเมืองไทย

ว่างๆก็มาเจอกันได้คับ  หาผมไม่ยากหรอก  หล่อที่สุดใน รพ.แล้ว  อิอิแม้ก่อนหน้านี้จะยอมศิโรราบให้คุณหมอนักร้องคนนึง

แต่พอเจอสะบัดเสื้อกาวน์ใส่เท่านั้นแหละ  อื้มมมม แมนมั่กมากกกกกก

[MaeMoo]

ประทับใจอีกแล้ว
ถึงความหลังจะปวดร้าว แต่หมอติ๊บก็มีปัจจุบันที่มีความสุขนะคะ
มีคนที่รักและได้รักกัน ...

อ้อ แล้วหมอติ๊บเป็นคุณหมอรักษาด้านไหนคะ
งานหนักอย่างนี้ รักษาสุขภาพกันนะคะ

เดี๋ยวไปทำฟันที่ รพ.แถว ซ.ศูนย์วิจัย ดีกว่า อิอิ
แต่เอ จะหาหมอไม้เจอมั้ยเนี่ย หล่อที่สุดแน่รึเปล่าคะ

[Natavishi]

 
กว่าจะกลับมาอ่าน ทัน น่ะ  ยาว โคตร

[dr.mike]

ตอบคุณ MaeMoo

หล่อที่สุดแล้วคับ  คอร์นเฟิร์ม

ส่วนหมอติ๊บอะเหรอคับ   เป็นหมอรักษาใจผมคนเดียว  ฮ่าๆๆๆๆ

เอาจริงจังดีกว่าตอนนี้ก็เป็นแพทย์ทั่วไปคับ  แต่มีแผนจะไปเรียนต่อทางด้าน Anti-aging ไวๆนี้

รายนี้เค้าเก่งจบมาขอทุนปุ๊บก็ได้ปั๊บ   ผมดิขอทุนไปเป็นชาติก็ไม่มีใครตอบรับ  ต้องขอทุนมามี๊หลายปีกว่าจะได้ไป

[dr.mike]

 

ได้เวลาเลิกงานแล้วขอตัวกลับบ้านก่อนนะคับ
ฝากข้อความถึงน้อง Hack
พี่อัพโหลดเรื่องราวให้ล่วงหน้าไปถึงตอน 28 แล้วถ้าขยันอัพก็ไปเอามาอัพต่อได้เลย
เห็นหายเงียบไป  เลยคิดว่าติดภารกิจเหล่เด็กอยู่แหงมๆ ยอมรับมาเลยยย
ทุกคนคงตั้งหน้าตั้งตารอนายมาอัพเดทตอนต่อไปอยู่นะ  รวมทั้งพี่ด้วยจะได้อ่านคอมเม้นท์จากแฟนคลับ

ปล.เผลอบอกที่อยู่ที่ทำงานตัวเองไปแล้ว 
ตอนหน้านี้มีหวังคนจะแอบเอาเปลือกทุเรียนมาเขวี้ยงใส่หัวผมมั้ยอะ

ไงเจอกันตอนดึกนะคับ  ขอแว๊บไปเติมแรงใจที่บำรุงราษก่อน   เจอกันรอบดึกค้าบบบ

[เจ้าชายรองเท้าแตะ]

ว่างๆก็มาเจอกันได้คับ  หาผมไม่ยากหรอก  หล่อที่สุดใน รพ.แล้ว  อิอิแม้ก่อนหน้านี้จะยอมศิโรราบให้คุณหมอนักร้องคนนึง

แต่พอเจอสะบัดเสื้อกาวน์ใส่เท่านั้นแหละ  อื้มมมม แมนมั่กมากกกกกก

แหม่~ คุณหมอมั่นใจขนาดน้านนนนน
โดนคุณหมอหน้าใสสะบัดกาวน์ใส่จริงดิ? โถ่~ หน้าใสๆไม่หน้าจะใจร้ายเลย

หล่อที่สุดแล้วคับ  คอร์นเฟิร์ม

ส่วนหมอติ๊บอะเหรอคับ   เป็นหมอรักษาใจผมคนเดียว  ฮ่าๆๆๆๆ

แหม่~ เกินบรรยาย

ไงเจอกันตอนดึกนะคับ  ขอแว๊บไปเติมแรงใจที่บำรุงราษก่อน   เจอกันรอบดึกค้าบบบ

 


กรั่กๆ กลับบ้านดีๆน้า~

[PEENAT1972]

ใครว่าไม่ร้องไห้ อีป้าแก่ๆ คนนึงละค่ะ ที่ร้องสะมากมาย 

ทำไมชีวิตของคนๆนึง มันรันทดได้มากมายขนาดนี้ละคะ +1 ให้ ทั้งสองคนเหมือนเดิม

[JJHJJH]

อ่านตอนล่าสุดแล้วร้องไห้ตามที่พี่หมอไม้บอกไว้จริงๆ ด้วย กาซิกๆ

[dukdikdukdik]

ชอบจังเลยอะ อ่านแล้วรู้สึกดีมาก ๆ ได้อ่านคำพูดและความคิดดี ๆ ของติ๊บแล้วทำให้รู้สึกดี

ติ๊บน่ารักมากกกกกกกกกก แล้วก็อยากรู้ว่าหมอไม้บอกรักติ๊บตอนไหนอะคะ

[som]

พี่ติ๊บครับ ทำไมพี่ชีวิตพี่ติ๊บตอนเด็กๆถึงโหดร้ายจังเลยครับ แค่ขนาดอยากกินอติมแค่นี้ยังโดนตี แล้วอยากรู้จังว่าไอ้พี่คนที่ตังค์หายมันรู้หรือป่าวว่าพี่ติ๊บไม่ได้เอาตังค์พี่เค้าไป
แล้วไม่รู้ถามได้หรือป่าวครับแต่อยากถาม ว่าพี่ติ๊บได้เจอพ่อกับแม่พี่ติ๊บแล้วยัง
อ่านไปน้ำตาคลอไป สงสารพี่ติ๊บ

[thehackzzi]

เสื้อกาวน์เก่าๆ..... กับเราสองคน ตอนที่ 24
18:15 24/5/2010

แล้วเราสองคนก็นั่งรถเมล์ออกจากบิ๊กซี ผ่านมาทางด้านหน้าโรงพยาบาลพุทธชินราช ซึ่งเป็นโรงพยาบาลที่นิสิตแพทย์ชั้นปีที่ 4-5-6   จะต้องมาเรียนที่นี่   ผมก็เลยชวนติ๊บคุย เพื่อขับไล่ความเศร้าออกจากหัวใจดวงน้อยๆดวงนี้   แม้ จะเป็นแค่ชั่วขณะเดียวก็ตามที

“อีกไม่กี่ปีติ๊บก็ต้องเข้ามาเรียนที่นี่แล้วซิ” ผมถามขึ้นขณะที่เราสองคนนั่งรถเมล์กลับ

“อีกตั้งหลายปี เค้ามาเรียนที่นี่ปี 4 แน่ะ ตอนนี้ติ๊บเพิ่งปีหนึ่งเอง” ติ๊บตอบผมด้วยอารมณ์ที่เป็นปกติมากขึ้น

“ตอนนั้นติ๊บจะเป็นยังไงมั้งน้า…” ผมแกล้งถามและลากเสียงยาว

“ก็เป็นหมอน้อยที่น่ารักของพี่ไม้เหมือนเดิมแหละ” ติ๊บตอบพลางเผยยิ้มออกมาให้ผมได้โล่งใจ ดูมั่นใจในความน่ารักของตัวเองซะจริง

“หวังว่าตอนนั้นคงไม่หัวฟู ใส่แว่นหนาๆ แล้วพูดจาภาษาคนไม่รู้เรื่องนะ” ผมจินตนาการภาพติ๊บในอนาคตแบบขำๆ

“โห ไม่มีซะหรอก มีแต่น่ารักจนพี่ไม้จำไม่ได้ละซิไม่ว่า”

“อ่ะจ้า แค่นี้ก็น่ารักแล้วจ้า อย่าน่ารักไปมากกว่านี้เลย พี่ขี้เกียจตามหวง” ผมตอบพร้อมกับส่งยิ้มให้เจ้าตัวเล็กที่ตอนนี้ดูเป็นติ๊บที่สดใสเหมือนเดิมบ้างแล้ว

“แล้วว่าแต่ตอนนั้นพี่ไม้จะยังเป็นพี่ไม้ที่น่ารักแบบนี้อยู่มั้ยน้า” ติ๊บแกล้งถามกลับมาพร้อมยื่นหน้าเข้ามา ใกล้ๆผม

แทนคำตอบผมกุมมือติ๊บไว้ด้วยมือทั้งสองข้างของผม หันหน้ามาสบตาติ๊บแบบจริงจัง

“ติ๊บฟังพี่น่ะ ถ้าพี่ไม้คนนี้ยังมีชีวิต อยู่พี่ไม่มีวันทิ้งติ๊บไปไหนเด็ดขาด ไม่ว่าเมื่อวานติ๊บจะหกล้มคลุกคลาน ผ่านเรื่องราวโหดร้ายมาแค่ไหน แต่วันนี้หรือพรุ่งนี้ที่เราจะมีกันและกันพี่ไม้คนนี้สัญญาพี่จะทำให้ทุกวันของเรา เป็นวันที่มีค่า และมีความสุขที่สุด พี่สัญญา”

ตอนนั้นกล้าสาบานเลยว่าพูดออกไปจากใจจริงๆ ไม่ได้แกล้งพูดคำหวานๆ หยอดเล่นๆ นะคับ

จำได้ว่าวันนั้นที่พูดกันบนรถเมล์  มันไม่ค่อยมีคน รถก็โล่งๆ เลยคว้า เจ้าตัวเล็กมากอดพลางหอมเข้าไปที่หน้าผากเหม่งๆ นั้นหนึ่งที แบบที่ไม่ค่อยได้สนใจเบาะข้างหน้าเท่าไหร่นัก  ชักจะเปิดเผยตัวเองมากขึ้นแล้วซิเนี่ยหมอไม้…..

แล้วค่ำของวันนั้นผมก็หิ้วข้าว ของพะรุงพะรัง ซึ่งส่วนใหญ่ก็คงหนีไม่พ้นอุปกรณ์การเรียนของติ๊บซะมากกว่า  มีของใช้ในห้องบ้าง และที่หนักหนาสาหัสก็คงเป็นบรรดาขนมของกินทั้งหลายแหล่ที่ผมซื้อมาให้ติ๊บได้กินเวลา ดึกๆ เพราะเท่าที่ผมสังเกตดูติ๊บจะไม่ค่อยกินข้าวเท่าไหร่ในตอนเย็นๆ ถ้าผมไม่ชวนออกไปหาอะไรกินก็จะกินแต่ขนม หรือไม่ก็โจ๊ก บะหมี่ ไร้สาระไปตามเรื่องราว

“พรุ่งนี้เปิดเทอมแล้วนะ พร้อมสำหรับการเริ่มต้นอีกรอบรึยัง” ผมถามติ๊บขณะที่เจ้าตัวเตรียม จัดกระเป๋าเพื่อใช้ในการเริ่มต้นการเรียนในวันรุ่งขึ้น

“ก็ไม่มีอะไรหรอกคับ แต่วิชาเรียนเทอมสองนี่หนักๆ ทั้งนั้นเลย” เจ้าตัวบ่นถึงการเรียนในเทอมนี้

“อ่าว การเรียนมันก็เหมือนการเดินขึ้นบันได้นั่นแหละติ๊บ”

“เป้าหมายมันรออยู่ข้างบน อยากคว้าเป้าหมายให้สำเร็จก็ต้องไต่บันไดให้สูงขึ้น ยากขึ้น เหนื่อยมากขึ้น แล้ววันนึงที่ ติ๊บคว้ามันมาได้สำเร็จ ติ๊บก็จะรู้ว่ามันคุ้มที่ เราจะเหนื่อยและทุ่มเทกับมัน” พูดจบ ผมก็ลูบผมติ๊บเบาๆ ราวกับพ่อสั่งสอนลูกซะอย่างงั้น

ไม่มีคำตอบจากไอ้ตัวเล็กของผม แต่ติ๊บเปลี่ยนมากอดรอบเอวผมไว้ซะอย่างงั้น ซบหน้าลงกะพุงน้อยๆ ของผม ก่อนออดอ้อนผมราวกับลูกชายอ้อนพ่อ

“แล้วถ้าวันนึงที่ติ๊บเหนื่อย ขอซบพี่ไม้แบบนี้อยู่มั้ยอ่ะคับ” แทนคำตอบผมลงนั่งเก้าอี้ตัวข้างติ๊บๆ ก่อนตอบให้กำลังใจ

“พี่บอกแล้วไงพี่จะยืนอยู่ข้างๆ ติ๊บเสมอ ถ้าวันไหนเหนื่อยก็ซบลงบนไหล่พี่ ร้องไห้กับไหล่พี่ได้ตลอดเวลา แต่ถ้าวันไหนไม่เหนื่อยขอพี่ซบอกติ๊บมั้งได้มั้ยอ่ะ”  ผมตอบพลางรวบรัดกอดเจ้าตัวไว้แน่น ปล้ำกันไปปล้ำกันมาจนหมดแรง

นี่แหละครับ  ความรักของผม  คนรักของผม

บางคราวผมรู้สึกว่าติ๊บ           เป็นเด็กน้อยที่น่าสงสาร

บางคราวผมรู้สึกว่าติ๊บ           เป็นน้องชายที่สดใสร่าเริง  ไร้เดียงสา

บางคราวผมรู้สึกว่าติ๊บ           เป็นเพื่อนที่คอยให้กำลังใจ

บางคราวผมรู้สึกว่าติ๊บ          เป็นพี่ชายที่คอยให้คำแนะนำดีๆกับผมเสมอๆ

บางคราวผมรู้สึกว่าติ๊บ          เป็นลูกชายที่ผมต้องให้ความอบอุ่นและปกป้องดูแลอย่างดีที่สุด

บางคราวผมรู้สึกว่าติ๊บ          เป็นแม่ ที่คอยเอาใจใส่และดูแลผมเช่นกัน

บางคราวผมรู้สึกว่าติ๊บ          เป็นคนรักที่ผมโชคดีที่สุดที่ได้มาพบเจอ

และหลายต่อหลายคราว ที่ผมรู้สึกว่า   ติ๊บเป็น มากกว่าคนรัก  เป็นมากกว่าความรัก

เพราะติ๊บเป็นทุกอย่างในชีวิตผม

“คนเคยเหงา เคยรู้สึกเหว่ว้า
เคยมองหาความ รักนั้นมันอยู่ที่ใด
โลกใบใหญ่เหลือเกิน
มีผู้คนอยู่มากมาย
แต่ หัวใจมันกลับเหงาขึ้นทุกที
แต่เมื่อฉันได้พบกับ เธอ
สิ่งที่เธอให้ฉันไม่รู้มันคืออะไร
โลกใบใหญ่ใบเดิม
กลับไม่เคยต้องเหงา ใจ
แค่ฉันนั้นยังมีเธออยู่ตรงนี้

เธอเป็นมากกว่ารัก
เพราะเธอนั้นคือ ครึ่งชีวิต
ฉันใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อตามหา
และรอคอยเธอมาแสนนาน
และ สุดท้ายก็เจอว่าเธอคือทุกอย่าง
ที่เติมเต็ม หัวใจ
จากนี้ทุกลมหายใจฉันคือเธอ

หากว่าเธอนั้นคือความรัก
ก็เป็นรัก ที่ดีจนไม่มีคำบรรยาย
ฉันโชคดีเหลือเกินที่มี เธอเดินข้างกาย
ชีวิตนั้นได้เติมเต็มสิ่งที่ขาด หาย

เธอเป็น มากกว่ารัก
เพราะเธอนั้น คือครึ่งชีวิต
ฉันใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อตามหา
และรอคอยเธอมาแสนนาน
และ สุดท้ายก็เจอว่าเธอคือทุกอย่าง
ที่เติมเต็ม หัวใจ
จากนี้ทุกลมหายใจฉันคือเธอ

จากนี้ ทุกลมหายใจ...ฉันคือเธอ...”
...>To bE CoNtInue

เขียนโดย: dr.mike
พิสูจน์อักษรโดย: Hackz

ปล. ขออภัยด้วยนะครับพี่ไม้ ที่ผมได้ทำเป็นชื่อตอนไว้ให้ในแต่ละตอน ผมทำเพียงแค่อยากให้ดูน่าติดตามเท่านั้น และอีกอย่างผมไม่ได้จงใจที่จะแก้ไข ดัดแปลง เปลี่ยนเนื้อหา หรือตัดในแต่ละตอนให้สั้นลงแต่อย่างไร ผมดำเนินการโพสต์ตามต้นฉบับทุกอย่างครับ หากพี่ไม้เห็นว่าไม่สมควรหรือน้องทำไม่ถูกต้องอย่างไร แจ้งด้วยนะครับ ผมจะได้หยุดการกระทำนั้นโดยทันที และหากเป็นเช่นนั้นจริง น้องก็จะแก้ไขคำผิดให้และเปลี่ยนเครื่องหมาย “” อย่างเดียวก็แล้วกันนะครับ จะได้ไม่ผิดเพี้ยนไปจากต้นฉบับ ขออภัยจริงๆ ครับ ผมไม่ได้มีเจตนาจะละเมิดความเป็นต้นฉบับแต่อย่างไรเลย
ปล2. ส่วนที่ผมหายไปช่วงเช้าถึงเย็น เพราะผมอยู่ในช่วงเรียนเตรียมตัวสอบ กพ.53(สอบข้าราชการพลเรือน) กำลังหาแนวข้อสอบจากเน็ตอยู่เลยครับ นี่ก็เพิ่งปริ้นใบเสร็จรับเงิน จะเอาไปจ่ายที่ธนาคารกรุงไทยพรุ่งนี้ ขอโทษด้วยนะครับที่ไม่ได้มาอัพให้ เพราะหลังจากที่ผมเลิกเรียนแล้ว ก็ต้องไปช่วยผู้ปกครองทำไร่ ทำนาครับ(ใครเป็นลูกอีสานที่มีอาชีพทำนาหรือเกษตรกรก็จะรู้ว่าช่วงนี้คือช่วงฤดูอะไร) ซึ่งจะมาต่อได้ก็ตอนดึกนี่ล่ะครับ ขออภัยจริงๆ ครับ

[JJHJJH]

+ เป็นกำลังใจให้คนโพสจ้า สู้ๆ ล่ะ

[Solar cell]

เหรอว่าชีวิตคนโพสก็จะดราม่าเหมือนกับของหมอติ๊บ
ถ้ามีเวลาจะผันตัวเองมาเป็นเจ้าของเรื่องบ้างก็ดีนะ
เราชอบอ่าน ชีวิตจริง....
เป็นกำลังใจให้เรื่องสอบ กพ.ด้วยนะคับ

[originalprincessaae]

สู้ๆ 

[♥a2k♥]

อ่านเรื่องนี้แล้วอบอุ่นอยู่ในใจค่ะ
ตอนไอติมทำเราร้องไห้เลย
หมอติ๊บทำให้รู้ว่า ถึงเราจะเลือกเกิดไม่ได้
แต่ก็เลือกจะเป็นคนดีได้
ขอบคุณพี่ไม้แล้วก็แฮ๊คที่เอาเรื่องมาให้อ่านนะคะ