หัวข้อ: เสื้อกาวน์เก่าๆ กับเราสองคน(Dr.Mike) จากนี้ จนนิรันดร์ [+อวสาน+] P.218

[knightofbabylon]

สวัสดีค่ะ เราเพิ่งเริ่มอ่านเรื่องนี้นะคะ (ซักเกือบชม.ก่อนหน้่านี้เห็นจะได้)..ตามทันถึงที่อัพไว้ล่าสุดแล้ว

คุณหมอไม้กับคุณหมอติ๊บเป็นคู่ที่น่ารักกันดีนะคะ อ่านไปก็ยิ้มไป
แต่ชื่นชมคุณหมอติ๊บมากค่ะ เป็นคนดีมากจริงๆ กตัญญู ขยัน อดทน
แอบฉึกในใจตรงตอนคุณหมอเรียนหนังสือและจะสอบ..
ทำไมตูตรงข้ามกับคุณหมอติ๊บโดยสิ้นเชิง


จะมาตามอ่านเรื่องเล่าคุณหมอทั้งสองด้วยอีกคนนึงค่ะ
 
:L2:ให้กำลังใจคุณhackzด้วยนะคะ ขอบคุณที่นำมาโพสท์ที่เล้าและก็ตรวจคำผิดก่อนลงด้วย ^^

[thehackzzi]

เสื้อกาวน์เก่าๆ..... กับเราสองคน ตอนที่ 20(ต่อ) พรุ่งนี้แล้วซิน่ะ
15:25 23/5/2010

“หวัดดีคับ  ว่าไงเอ่ย” เสียงติ๊บเจื้อยแจ้วมาตามสายเช่นเคยในสาย โทรศัพท์

“พอดีวันนี้เจอเพื่อนติ๊บ พอดีเค้าถามหาเลยโทรมาสอบถามอาการให้เห็นห่วงกันจัง”

“โห เพื่อนคนไหนอ่ะ ไม่ยักกะโทรมาถามติ๊บเองละ”

“ก็ไอ้หมอน่าจืดที่ชอบมายุ่งกับติ๊บนั่นไง” ผมตอบแบบดุๆ กลับไป

“อ๋อ บอยนั่นเองเค้าชื่อบอย ไปเรียกเค้า หมอหน้าจืดได้ไง”

“ไม่รู้ละ ก็พี่จะเรียกอะ เห็นชอบมายุ่งกับติ๊บจังละ” ผมถามกลับไป

“ก็เพื่อนกันไม่ได้เจอกันนาน ก็ถามไถ่เป็นธรรมดาแหละคับ บอยเค้าเคยโทรมาตอนกลางวันแต่ติ๊บออกไปอยู่ในไร่โน่นแน่ะ  เลยไม่ได้คุยกันซักที” เจ้าตัวอธิบายมายืดยาว

“ฮั่นแน่ หึงละซิ” เจ้าตัวแซวกลับมา

“ติ๊บก็รู้นิ” ผมตอบกลับไปแบบเคืองๆ

“ขนาดนี้ยังไม่ไว้ใจติ๊บอีกเหรอคับพี่ไม้” เจ้าตัวถามกลับมาดูเอาจริงเอาจังมากขึ้น

“ไม่ได้ไม่ไว้ใจ แต่มันก็อดเคืองไม่ได้ ติ๊บก็รู้ว่าพี่หวงเราแค่ไหน” (Hackz หึง หวงได้ แต่ให้อยู่ในสถานะที่สมควร)

“เอานะ ก็ไม่มีไรซักหน่อย  คิดมากไปได้ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็กลับไปหาแล้วคับ”

“เออ  ผมนึกได้จริงซิ วันพรุ่งนี้เช้าติ๊บก็ไปทำบุญแล้วก็เดินทางกลับแล้วนี่นา” นึกได้ดังนั้น อารมณ์ผมก็เปลี่ยนทันที

“กลับมาซะทีก็ดี คิดถึงจะแย่อยู่แล้ว” ผมออดอ้อนไปอีกรอบบบ

“อ่ะนะ อ้อนแบบนี้อยากได้ของฝากอะไรรึเปล่า”

“ไม่เอาอะ  เอาติ๊บกลับมาไวๆ ก็พอ” ผมตอบก่อนล่ำลากันในคืนนั้น จะว่าไปอัน ที่จริงผมก็ไม่ได้หึงแบบไม่มีเหตุผลอะไรมากมายน่ะคับ  แค่อยากแสดงออกให้ติ๊บรู้ว่าผมหวงเท่านั้นเอง (Hackz จ่ะ พี่ติ๊บแกจะได้รู้ว่าแค่ยังมีความสำคัญกับพี่ไม้อยู่)

ประมาณอารมณ์ว่าหึงเล็ก  ๆ  แต่แสดงออกให้เว่อร์ ประมาณนั้น

พรุ่งนี้แล้วซิน่ะ  ที่ติ๊บจะกลับมา

พรุ่งนี้แล้วซิน่ะ  สิ่งที่ขาดหายไปจาก ชีวิตของผมจะกลับคืนมา

พรุ่งนี้แล้วซิน่ะ  ที่ผมจะได้เจอกัน

พรุ่งนี้แล้วซิน่ะ  ที่ผมจะมีติ๊บในอ้อม กอดอีกครั้งเหมือนเดิม

พรุ่งนี้แล้วซิน่ะ  พรุ่งนี้แล้ววววววว ที่เราจะได้เจอกัน ที่รัก
...>To bE CoNtInue

เขียนโดย: dr.mike
พิสูจน์อักษรโดย: Hackz

[thehackzzi]

เสื้อกาวน์เก่าๆ..... กับเราสองคน ตอนที่ 21 ของฝากจากย่า
17:24 23/5/2010

และแล้วเสียงโทรศัพท์ที่ผมรอคอยมาทั้งวันก็ดังขึ้นในตอนหัวค่ำของวัน หลังจากที่ผมพยายามเคลียร์งานเคลียร์คนไข้ให้เสร็จเรียบร้อยอย่างรวดเร็วกว่าปกติ ก่อนกลับมาที่ห้องอาบน้ำแต่งตัวที่คิดว่าหล่อที่สุด  อิอิ ก็ร้อยวัน พันปีไม่เคยแต่งหล่อกับเขาซักที วันนี้มันครึ้มอก ครึ้มใจยังไงไม่รู้แฮะ อยากจะขอหล่อกะเขาซักวัน

“หวัดดีคราบคุณหมอ ถึงไหนแล้วเอ่ยยย” ผมถามไปตามสายยังคนปลายทาง

“ตอนนี้เพิ่งถึงนครไทยเอง” ติ๊บตอบกลับมาให้รู้ว่าตอนนี้เข้าเขตของอำเภอนครไทย ซึ่งเป็นทางผ่านที่รถปรับอากาศเดินทางจากนครพนมมาทางเส้นนี้

ซึ่งอำเภอนครไทยเป็นอำเภอเล็กๆ ในจังหวัดพิษณุโลก ระยะทางก็ไม่ไดไกลจากตัวเมืองเท่าไหร่น่ะ แต่เนื่องจาก เป็นเส้นทางที่คดเคี้ยวและถนนหนทางก็ไม่สู้ดีนัก  ทำให้ผมพอกะระยะเวลาที่ใช้ในการเดินทางได้คร่าวๆ และกะเวลาที่ติ๊บจะมาถึงตัวเมืองได้อย่างพอเหมาะพอเจาะ

แม้จะเป็นช่วงระยะเวลาไม่กี่ชั่วโมงที่ผมมานั่งรอติ๊บที่ขนส่งในตัวจังหวัด  ผมจอดรถไว้ในร้านอาหารข้างๆ กับขนส่ง แล้วเดินข้ามมานั่งรอติ๊บในบริเวณที่จัดให้เป็นที่พักผู้โดยสาร มองดูผู้คนที่มารอขึ้นรถไปยังสถานที่ต่างๆ และที่นี่ผม ก็สังเกตเห็นว่ามีเด็กมหาลัยอยู่หลายคนทีเดียวที่มารอรับเพื่อนหรือแฟนของตนเอง อาจจะเป็นเพราะช่วงเวลาที่กำลังจะเปิดภาคเรียนใหม่ในไม่กี่วันข้างหน้านี้ และเด็กที่กลับบ้านจากหลายๆ จังหวัด ก็เริ่มทยอยกลับเข้ามามหาวิทยาลัยบ้างแล้ว ทำ ให้ในที่พักผู้โดยสารที่ขนส่งจังหวัดพิษณุโลกที่มีขนาดไม่ใหญ่เท่าไหร่นัก ตอนนี้เนืองแน่นไปด้วยผู้คนซึ่งส่วนใหญ่เป็นบรรดาเด็กๆ จากมหาวิทยาลัยซะมากกว่า

ย้อนหลังกลับไปเมื่อหลายเดือนก่อน ที่ตรงนี้ซินะที่ทำให้ผมได้พบกับเด็ก ว่าที่ศึกษาแพทย์หนึ่งคน ยังจำภาพวันแรกที่เราพบกันได้ดีที่ผมกระหืดกระหอบขับรถมาจากตัวมหาวิทยาลัย ซึ่งอยู่นอกเมืองออกไปเพื่อมารับคนเพียงคนเดียวจริงๆ เวลาและบรรยากาศในตอนนั้นก็ไม่ได้แตกต่างไปจากตอนนี้เท่าไหร่นัก  แต่ทว่าในเวลานี้อะไรหลายๆ อย่างในชีวิตของผมได้เปลี่ยน แปลงไปอย่างมากมาย เพียงเพราะคนหนึ่งคนที่เข้ามาในชีวิตผมเมื่อคราวที่ผมมาอยู่ที่นี่เมื่อครั้งก่อนหน้านั่นเอง

เกือบๆ เที่ยงคืนของ คืนนั้นเองที่การรอคอยของผมได้สิ้นสุดลง ไอ้ตัวเล็กของผมเดินลงมาจากรถทัวร์ปรับอากาศชั้นหนึ่งพร้อมกระเป๋าใบย่อมใบเดิมในวันที่ผมมาส่งติ๊บกลับบ้าน และทันทีที่เห็นติ๊บก้าวลงมาจากรถ ผมกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปยังเจ้าตัว ก่อนที่ติ๊บจะทันได้เห็นผมซะอีก

“สวัสดีคับพี่ไม้” ติ๊บยกมือไหว้ผมราวกับเป็นญาติผู้ใหญ่ที่ มารอรับลูกหลานก็ไม่ปาน แต่นี่แหละเสน่ห์ที่ทำให้ผม รักติ๊บอีกข้อหนึ่ง คือการมีสัมมาคารวะ และให้เกียรติผมเสมอ (Hackz ให้เกียรติ์ว่าที่สา[ระ]มีในอนาคต)

แทนคำกล่าวทักทาย ผมเอื้อมมือไปขยี้หัวไอ้ตัวเล็กเพื่อแสดงถึงการต้อนรับการกลับมา แม้ว่าตอนนี้ในหัวใจผมอยากจะดึงติ๊บเข้ามากอดให้หนำใจก็ตามที

ตอนนี้ผมเดินหิ้ว กระเป๋าที่รู้สึกได้ว่าหนักกว่าตอนที่ติ๊บกลับบ้านเยอะเลย มือซ้ายกำข้อมือของติ๊บไว้แน่นราวกับว่ากลัวติ๊บจะหายไปไหน มุ่งตรงไปยังรถฮอนด้าแจส สีแดงของผมที่จอดอยู่ไม่ไกลจากขนส่งมากนัก และทันที ที่ผมเปิดประตูหลังและโยนกระเป๋าใบเขื่องไปวางไว้ที่เบาะหลังเรียบร้อย ตอนนี้ผมกับติ๊บก็อยู่ห่างจากสายตาประชาชนอยู่มากพอสมควร ยังไม่ทันที่ติ๊บจะทันได้เปิดประตูรถผมก็รวบ เจ้าตัวเล็กมาอยู่ในอ้อมแขนเรียบร้อย  แต่เจ้าตัวคง ยังงุนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแบบตั้งตัวไม่ติดครั้งนี้ แน่นหนาและเนิ่นนานจนผมหนำใจ ก่อนคลายอ้อมกอดออกมา จ้องหน้าเนียนใสที่ผมคิดถึงมา ตลอดทั้งเดือน

“พี่คิดถึงติ๊บที่สุดเลยรู้มั้ย” ผมระล่ำระลักบอกถึงความรู้สึกที่ติดอยู่ ภายในใจมาตลอดหนึ่งเดือนเต็ม

“คับ ติ๊บก็คิดถึงพี่ไม้” ไม่ต้องรอให้มี ถ้อยคำใดๆ ต่อไปผมรั้งร่างบางเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนแข็งแรงของผมอีกรอบ ก่อนหอมแก้มเบาๆ หนึ่งที ให้มีกำลังขับรถกลับมหาวิทยาลัย ( เว่อร์ไปมั้ยนิ ) (Hackz ไม่หรอกพี่ แค่โอเวอร์โหลดไปเลย อ่านตรงนี้แล้วอิจฉาจังเลย อยากมีคนให้กอดบ้างคงจะอุ่นดี ฮึก..ฮึกๆ)

เพียงไม่กี่นาทีผมก็ขับรถมุ่งหน้าสู่หอพักของผม และแน่นอนขณะขับรถมือซ้ายของผมก็เกาะกุมมือขวาของติ๊บไว้แน่นเหมือนเช่นทุก ครั้งที่ผ่านมา ทำไมวันนี้ผมมีความสุขจังนะ

“วันนี้ทานอะไรรึยัง” ผมเริ่มบทสนทนาภายในรถ หลังจากขับรถออกมาจากขนส่งได้ซักระยะ

“ทานมาเรียบร้อยแล้วคับก็ก่อนโทรหาพี่ไม้ก็ทานแล้ว รถทัวร์เขามีแวะพักให้รับประทานอาหารด้วย แต่ติ๊บไม่ค่อยหิวอะเลยกินแต่นมกะขนม”

“แล้วนี่หิวรึยัง จะเที่ยงคืนแล้ว หาไรทานหน่อยมั้ยพี่ว่าติ๊บดูผอมลงนะ”

“ผอมลงจริงเหรอ ดีละจะได้ผอมกะเขาซักที แต่ได้ของแถมมาด้วยนะเป็นอาการตัวดำ” ติ๊บบอกผมพลางยิ้มหัวเราะสดใส แบบที่นานๆ ผมจะได้เห็น

“ไม่เอาอ่ะ ไม่ชอบผอมๆ กอดไม่อุ่น เดี๋ยวใครเค้าจะว่าพี่เลี้ยงดูแลติ๊บไม่ดี” (Hackz ชิๆ อ่านตรงนี้แล้วหมั่นใส้มากๆ อย่าให้ถึงโอกาสผมบ้างล่ะกัน อิอิ)

“งั้นก็ไปหาอะไรกินที่มหาลัยก็ได้คับ รู้นะว่าที่แกล้งพูดนี่ ตัวเองหิวใช่มั้ยละ”

“ก็หิวไง ไม่มีคนดูแลพี่ก็กินไม่ได้นอนไม่หลับ ไม่สังเกตเหรอว่าพี่ผอมไปตั้งเยอะแล้วนะนี่อ่ะ” ผมออกอาการอ้อนสุดฤทธิ์ แม้หลักฐานคือพุงน้อยๆของผมจะ ค้านสายตาติ๊บก็เหอะ (Hackz รางวัลนาฏราช นักแสดงนำชายยอดเยี่ยม คงไม่รอดมือพี่ไม้แน่)

“คร้าบบบ งั้นไปหาอะไรกินก่อนแวะเข้าห้องก็ได้”

“อืม ว่าแต่ติ๊บหิวอะไรรึป่าวละ อยากกินไรเป็นพิเศษมั้ย”

“ไม่เอาอ่ะ ดึกแล้ว อะไร ก็ได้ง่ายๆ แล้วกัน” ติ๊บตอบมาสั้นๆ พลางยิ้มให้ผม

“งั้นไปกินข้าวมันไก่ข้าง ม.แล้วกัน” ผมตัดสินใจเลือกข้าวมันไก่ ข้างมหาวิทยาลัย

ซึ่งในช่วงนั้นจำได้ว่าดึกๆ ป่านนี้ก็มีร้านข้าวมันไก่ข้างมหาวิทยาลัยนี่แหละที่ยังเปิดขายอยู่ ซึ่งที่ตั้งของร้านก็ห่างจากตัวมหาวิทยาลัยพอสมควร แต่ที่นี่ขายได้และขายดีเพราะตอนนั้นราคาถูกมากๆ และเวลาที่เด็กมหาวิทยาลัยเลิกจากการไปเที่ยว หรือหิวมื้อดึกก็ได้ร้านนี้แหละคอยช่วยให้อาการหิวรอบดึกผ่านไปได้ในแต่ละคืน…

เวลาปาเข้าไปตีหนึ่งเศษๆ ผมก็นำรถคู่ใจและคนรู้ใจมาถึงหน้าหอพักเรียบร้อย ก่อนหิ้วกระเป๋าใบเขื่องและจูงข้อมือเล็กๆ ขึ้นไปยังชั้นสองซึ่งห้องพักของเราสองคน เมื่อมาถึงห้องเรียบร้อยผมวางกระเป๋าลงบนโต๊ะอ่านหนังสือ ก่อนนั่งลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะอ่านหนังสือและไม่วายรวบเจ้าตัวเล็กมาอยู่ใน อ้อมกอดบนตักของผม (Hackz กอดอีกแล้ว ไม่ยอมๆ)

“เป็นไงมั่ง ยังเหนื่อยอยู่มั้ย” ผมถามไอ้ตัวเล็กที่ ตอนนี้ใช้มือคล้องคอผมไว้เพื่อไม่ให้ตัวเองหล่นไปจากตักของผม

“ก็ไม่เหนื่อย แต่มันเมื่อยตูดอะ นั่งรถตั้งสิบกว่าชั่วโมง”

“แล้วได้นอนมาในรถรึป่าว” ผมถามพลางใช้มือปาดผมที่ตกลงมาปิดบังหน้าใสของติ๊บ

“โห รุ่นนี้แล้ว” ติ๊บโม้และทำท่าเต๊ะจมูก

“ทำไมไม่นอนมาในรถละ จะได้ไม่เมื่อยกับการเดินทาง” ผมถามเพราะคิดว่าไอ้รุ่นนี้ของ ติ๊บคือการอดนอนที่เป็นเรื่องธรรมดา

“ใครบอกไม่ได้นอน หลับตั้งแต่รถออกจากนครพนมมาก็ไม่รู้เรื่องเลยมารู้สึกตัวอีกทีตอนเค้าบอกให้พักกินข้าวนั่นแหละ” ได้ยินคำตอบผมก็ขยี้หัวของติ๊บทันที กับการขี้เล่นแบบหักมุมแบบนี้ (Hackz หักมุม มัดยิ้ม)

“ไปอาบน้ำอาบท่าเถอะ เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว” ผมบอกก่อนคลายอ้อมกอดนั้นและปล่อยให้ติ๊บได้เป็นอิสระ

“แล้วพี่ไม้อาบน้ำรึยัง วันนี้แต่งตัวหล่อเชียวแฮะมีไรป่าวนี้”

“ก็ตั้งใจไปรับเรานั่นแหละ แค่อยากแต่งหล่อมั่ง เผื่อจะหล่อจนจำไม่ได้ไง ฮ่าๆ”

“แค่นี้ก็พอแล้ว จะหล่อไปไหนฮึ” เจ้าตัวถามพลางมองค้อนๆ ก่อนเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวหลังห้องแล้วเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ มีรึที่ ไอ้หมอไม้ จะปล่อยเวลานี้ให้ผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์ ก็ไม่มีคนอาบน้ำให้มาเป็นเดือนแล้วนี่หว่า…

ผมกับติ๊บอาบน้ำ เสร็จเรียบร้อยก็มานอนดูทีวีต่อ อาจจะเป็นเพราะนี่ เลยเวลาเข้านอนมาพอสมควรแล้วกระมัง จึงทำให้ผมไม่รู้สึกง่วงเอาซะเลย และทันทีที่เจ้าตัวแต่งตัวด้วยชุดนอนเสร็จเรียบร้อยก็เดินมาจัดการเอา หนังสือและเสื้อผ้าออกจากระเป๋า จัดเข้าที่เข้าทางให้เรียบร้อยและไม่วายหยิบกล่องใส่อาหารขึ้นมาอวดผมหนึ่งกล่อง

“อันนี้เป็นข้าวต้มมัดที่ย่าทำให้เมื่อเช้า ให้เอามากินระหว่างทางกลัวติ๊บจะหิว” ติ๊บบอกพลางโชว์ข้าวต้มมัดให้ผมได้เห็นความตั้งใจของผู้เป็นย่า

“ไม่บอกย่าไปละว่าเขามีจอดให้ทานข้าวระหว่างทาง จะได้ไม่ต้องทำให้วุ่นวาย”

“ติ๊บบอกย่าไปแล้ว แต่ย่าไม่ได้คิดเหมือนเรานะพี่ไม้ ย่าบอกกับติ๊บว่าข้าวต้มมัดที่ย่าทำให้ มันไม่ได้เป็นแค่อาหารท้องเท่านั้น แต่มันยังเป็นอาหารใจให้ติ๊บอีกด้วยนะ เพราะย่าบอกว่า ย่าใส่ความรัก ความเป็นห่วง ความตั้งใจลงไปให้ด้วยย่าบอกว่าอย่างน้อยก็ประหยัดตังค์ในกระเป๋าและอีกอย่างย่าก็จะได้มั่นใจว่าอย่างน้อยหลานของย่าก็จะไม่ต้องหิวระหว่างที่อยู่ บนรถแน่นอน” (Hackz ซึ่งในคำสอนของย่าพี่ติ๊บมากๆ น่ารักมากเลยครับ)

“อืม ย่าใจดีจังเนาะ ว่าแต่ทำมาให้พี่มั่งป่าวละ”

“ทำมาเผื่อซิ บอกย่าแล้วด้วยว่าติ๊บมาอยู่กะพี่ไม้ พี่ชายใจดีที่สุดเลย ย่าก็เลยให้เอามาฝาก”

“ฝากขอบคุณย่าด้วยนะ แล้วก็บอกย่าด้วยว่าพี่จะดูแลติ๊บให้ดีที่สุด”

“คับผม ไว้พรุ่งนี้ค่อยกินแล้วกันนะ ใส่ตู้เย็นไว้ให้ วันนี้ไม่ไหวแล้วอิ่มแล้ว ดึกมากแล้วด้วยเข้านอนกันเหอะ”

“แล้วบอกย่าด้วยรึป่าวล…
...>To bE CoNtInue

เขียนโดย: dr.mike
พิสูจน์อักษรโดย: Hackz

ปล. ถึงตอนนี้จริงๆ ผมอ่านยังงง เอ๊ะอะไร หรือว่าข้อความที่แกโพสต์มันหล่นระหว่างส่งข้อมูล...
ปล2. วันนี้เปิดเทอมวันแรก 08.00 น. แอบตืนเต้น จะได้ไปเจอของใหม่ๆ น่ารักๆ อิอิ

[PEENAT1972]

พรุ่งนี้จะเป็นอย่างไรไม่รู้      รู้แค่ว่าวันนี้เรารักกันเท่านั้นก็พอ

[dr.mike]

 
เพิ่งรู้ว่าข้อความหายไป  มันขึ้นไม่หมดอะ  อาจจะเป็นเพราะมันเกินจำนวนตัวอักษรที่ทางบลอคพี่กำหนดไว้
เอามาอัพต่อให้เรียบร้อยแล้วคับไปเอามาลงต่อได้เลย

knightofbabilon  ตอบคำถามที่ถามมาด้วยคับ
ผมว่าน้องอ่านแล้วสับสนหรือไม่เข้าใจตรงไหนป่าวคับ
เพราะคนที่สอบและอ่านหนังสือตลอดคือติ๊บ  ส่วนผมไม่ตอนไหนที่ผมบอกว่าผมอ่านหนังสือสอบเลยนะ
ตรงกันข้ามมีแต่บอกว่าถ้าผมขยันอ่านเท่าหมอติ๊บ  คงได้เกียรตินิยมไปเรียบร้อยแล้ว

เข้าใจอะไรตรงไหนผิดกลับไปอ่านใหม่ให้เข้าใจน่ะคร้าบบบ  จะได้สนุกไม่ขาดตอน

[MaeMoo]

อยากกินข้าวต้มมัด..ไส้กล้วย
เดี๋ยวนี้หากินอร่อยยากค่ะ แต่ก่อนเคยกินของยายทำ อร่อยมาก
ข้าวเหนียวนุ่ม หวานกะทิ กล้วยก็นิ่มกำลังดี คิดถึงจัง...

กลับมาคราวนี้ หมอติ๊บคงได้รับคำ รัก จากหมอไม้ซะที


สถานการณ์ดีขึ้นแล้ว หมอไม้ได้เจอหมอติ๊บรึยังคะ

[dr.mike]

ตอนนี้กำลังพยายามอัพเดทตอนต่อไปให้อยู่นะคับ  พอดีมีปัญหากะเนตที่ทำงาน

เตรียมเสียน้ำตาไว้ได้เลย  ไม่ได้ขู่นะ  อิอิ

[Solar cell]

  :a5:จะเกิดอะไรขึ้นล่ะเนี่ย

[StillLoveThem]

...กลับมาอยู่ด้วยกันซักที จะได้หายคิดถึง ย่าน่ารักจัง ฝากมาให้หลานเขยด๊วย..
...หมอไม้มาโปรย อะไรไว้นี่ จะเกิดอะไรขึ้น ต้องซื้อผ้านวม ไว้ซับน้ำตา หรือเปล่า
...มันก็เรื่องปกติเนอะ คนสองคนมาอยู่ด้วยกันมันก็ต้องมีทั้งทุกข์ และสุข รออ่านนะ
...ขยันทั้งคนเขียนและคนโพสเลยนะ ตามอ่านเกือบไม่ทัน +1 ให้ทั้งสองคน

[knightofbabylon]

ตอบคุณหมอไม้   หมายถึงคุณหมอติ๊บล่ะค่ะ เรื่องอ่านหนังสือสอบ
(ตอนพิมพ์ไม่ได้ระบุชื่อคุณหมอติ๊บไป คุณหมอไม้เลยงง  )

อ่านแล้วรู้สึกได้เลยว่าคุณหมอไม้่ทั้งรักทั้งเป็นห่วง(มีแอบหวง)คุณหมอติ๊บมากกกกกกก..ก
 
คุณหมอไม้คะ ที่บอกว่าเตรียมเสียน้ำตานี่..เดาว่าไม่ใช่เรื่องเศร้า..ใช่มั้ยคะ?


 

[MaeMoo]

น้ำตา แห่งความสุข

ชัวร์

[gneuhp]

คุณย่า ของ หมอติ๊บ น่ารักจังเลยอ่าา

ว่าแต่ เสียน้ำตาอะไรคะ หมอไม้ แอบกลัวนะเนี่ย

เป็นกำลังใจให้ หมอไม้ หมอติ๊บ และก็ Hackz จร้าา

[ka[ze]na]

......... ประโยคสุดท้าย......
พี่ไม้จะบอกอะไร???? น้องไม่เคลียคร๊า!!! รอคอยการต่ออย่างใจจดใจจ่อ

เป็นย่าหลานที่อบอุ่นดีแหะ อิๆๆๆ

[dr.mike]

 

แวะมาทักทายก่อนเลิกงานกลับบ้านคับผม  ทำไมวันนี้เงียบหายกันไปหมดเลย  

ขอคอมเม้นท์เป็นกำลังใจหน่อยนะคับ  จะได้รู้ว่ายังติดตามกันอยู่รึป่าว  จะได้มีแรงใจเอาไปอัพในบล็อคต่อ

เพราะตอนนี้ขาดแรงใจสำคัญ

หมอติ๊บขึ้นเวรดึกอีกแล้ว   ผมต้องกลับไปนอนห้องคนเดียวอีกแล้ว  เฮ้อออออ

จะไปร้องเรียนกะ ศอฉ ละ  นอนคนเดียวหลายคืนจนจะทนไม่ไหวละนะนี่

แล้วคืนนี้จะแวะมาเยี่ยมดึกๆนะคร้าบบบบ


ปล.เพิ่งจะอ่านแล้วรู้ว่าวันนี้นายแฮคเปิดเทอม  คงจะมัวแต่เหล่รุ่นน้องจนลืมมาอัพแหงๆ  อิอิ

[เจ้าชายรองเท้าแตะ]

^
^
จิ้มพี่หมอ อิอิ

แฮะๆ อ่านทันแล้วจ้า
ขอโทษด้วยที่เม้นท์ให้แค่ตอนแรกแล้วก็หายศีรษะไปเลย  

ถึงพี่หมอไม้...
เป็นกำลังใจให้พี่หมอไม้นะ พี่เขียนได้ดีแล้วค่ะ ใช้ภาษาจริงใจดี ไม่ต้องบรรยายเลิศเลออะไรหรอก เพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับพี่หมอไม้กับพี่หมอติ๊บเนี่ยมันน่าสนใจ ชวนให้ติดตามอยู่แล้ว ^^  

ตอนนี้พี่หมอติ๊บยังไม่รู้เรื่องที่พี่ไม้แอบเอาเรื่องมาลงในบอร์ดใช่มั้ย? แล้วเมื่อไหร่พี่ไม้จะบอกค้าบบบ? ถ้าพี่ติ๊บรู้พี่ติ๊บต้องดีใจแน่ๆ แล้วถ้าพี่ติ๊บมีโอกาสได้เข้ามาอ่าน...ก็อยากให้พี่ติ๊บอ่านคอมเม้นท์นี้ด้วย

ถึงพี่หมอติ๊บแสนดี ^^

พอได้อ่านเรื่องราวของพี่ติ๊บแล้วเหมือนได้แรงบรรดาลใจเลยล่ะ ทำให้เห็นว่ายังมีคนอีกมากมายที่ลำบากยิ่งกว่าเรา ความลำบากทำให้เราเข้มแข็งกว่าคนอื่น เป็นผู้ใหญ่กว่าคนเพื่อนรุ่นเดียวกัน มันเหมือนเป็นภูมิคุ้มกันชั้นดีที่ไม่ได้มีทุกคน เราจะเก็บตรงนั้นมาเป็นแรงพลังฟันฝ่าต่อสู้อุปสรรค ยิ่งเราเจอเรื่องที่หนักหนามาแล้ว ความทุกข์เล็กๆน้อยๆเท่านี้ก็ไม่เป็นปัญหา เราที่มีพร้อมทุกอย่าง ก็อย่านิ่งนอนใจ พ่อแม่มีไว้ให้กราบไว้กตัญญูก็รีบๆทำเข้า อย่ามัวหลงระเริง ผลาญเงินพ่อแม่จนเมื่อวันที่สายแล้วค่อยมารู้สึกตัว

พูดถึงเรื่องความรัก

พี่ไม้กับพี่ติ๊บเป็นคู่รักอีกคู่ที่ประทับใจ ^^ การที่พี่ติ๊บกราบที่อกพี่ไม้ก่อนนอนน่ะถือว่าประเสิร์ฐมาก เพราะผัวเมียที่ว่ารักกันมาก แต่งงานกันมาเป็นสิบๆปียังไม่เคยทำให้กันขนาดนี้เลย มันเป็นการแสดงออกซึ่งความรักและความเคารพเทิดทูลบูชาจริงๆนะเนี่ย อ่านแล้วทึ่ง+ซึ้งจริงๆ  

ส่วนพี่ไม้...นั่นแหล่ะ อย่างที่พี่เคยบอกไว้ เออ...พฤติกรรมเหมือนป๋าเลยว่ะ แม่งพ่อบุญทุ่มจริงๆ นึกว่าจะหาพระเอกแบบนี้ได้แต่ในนิยาย เพ้อ~ เมื่อไหร่ตรูจะเจอผู้ชายดีๆแบบนี้บ้าง? แต่คงหายากเข้าไปทุกที เพราะเดี๋ยวนี้ผู้ชายดีๆเขาวิ่งหนีเข้าป่าไปหมดแล้วววว T T  

มีคำถามครับ
1. ตอนนี้พี่ไม้ กับพี่ติ๊บ อายุกันเท่าไหร่แล้วครับ
= วิเคราะห์...พี่ไม้กับพี่ติ๊บน่าจะห่างกัน 5 ปี เรื่องเกิดตอนปี 46 ตอนนี้ปี 53 ผ่านมา 8 ปีแล้ว เฉพาะฉะนั้นคำตอบคือ พี่ไม้อายุ 30 พี่ติ๊บอายุ 25 หุหุ
2. เรื่องนี้เกิดขึ้นมานานกี่ปีแล้วครับ จนถึงปัจจุบันเลย
= ยกมาจากข้างบน 8 ปีค้าบ
3. พี่ไม้กับพี่ติ๊บยังทำงานอยู่ที่เดิม(หมายถึงที่เก่า ที่เล่าในเรื่องไว้น่ะครับ) หรือเปลี่ยนที่ทำงานใหม่
= ที่ใหม่ดิ พี่ไม้บอกว่าพี่ติ๊บทำงานอยู่โรงพยาบาลแถวสุขุมวิท...

พีเอส เค้าตอบผิดไม่โดนตีนะ?  

[PEENAT1972]

แบบว่าวันนี้กลางวันอีป้าแก่ๆ ไม่ว่างค่ะ

วันนี้มีเรื่องตัวเลขให้ปวดสมองเยอะมากค่ะ

เลยมาอ่านตอนเย็นแทน แต่ยังไง ก่อนนอน อีป้าแก่ๆ ก็รอรอบดึกด้วยนะค่ะ 555

+1 สำหรับคุณไม้ และ hackz แต่สำหรับคำถาม แบบข้างบน อีป้าไม่ขอเดาด้วย

เพราะถือเป็นเรื่องของคุณ ไม่ใช่เรื่องของป้า (อีป้าแก่ๆ มีหน้าที่ อ่านอย่างเดียว)

ไม่ใช่เด็กนักเรียนที่ต้องมาทำแบบฝึกหัดส่งครูค่ะ 555

เห็นแก่ความสุขส่วนตนเองมากถึุงมากที่สุดละค่ะ 555

[♥a2k♥]

เย้เย้ หมอติ๊บกลับมาแล้วว
คุณย่าน่ารักมากเลยค่ะ
แต่ตอนจบตอนข้อความขาดไปรึป่าว?
ตอนหน้าเสียน้ำตาหรอ โฮววว

[JJHJJH]

+ พี่หมอไม้ค่ะ

มีเสียน้ำตาจริงเหรอ แงๆๆๆๆ (ร้องก่อนเลย)

[dr.mike]

มาเฝ้ารอตอนต่อไปด้วยอีกคน  เอาใจช่วยให้นายแฮคกลับมาอัพตอนต่อไปแล้วกันคับผม

อัพลงบลอคส่วนตัวให้ล่วงหน้าไปหลายตอนละ 

ติดตามตอนต่อไปที่ไม่อยากให้พลาดคับ  แล้วจะรู้คำตอบว่า  ทำไมหมอติ๊บ  ชอบกินไอติมมมมม

[PEENAT1972]

นั่นดิ ทำไมคุณหมอติ๊บชอบกินไอศกรีม

จะว่าไปอีป้าแก่ๆ ก็ชอบค่ะ โดยเฉพาะ รัมเรซิ่ง ซัดสะเมาจริงๆเลยละ

(เมื่อก่อนตอนสาวๆ ซื้อรัมเรซิ่งมากินกับเพื่อนสาวแท้ สาวเทียม 5 นาง

ไม่สะใจเพราะมันน้อย เลยเอาเหล้ารัมกับไอติมวนิลา

เทใส่เพิ่มลงไปด้วย เพราะกลัวไม่พอกิน อร่อยมาก แต่ เมากันทั้งหมู่คณะ 555

แบบว่าเมากันมากเพราะไอติมมมมมมมมมมใส่เหล้ารัมจริงๆ)

[som]

^
^
^
ดีครับพี่หมอ  วันนี้ตอนกลางวันไปเรียนเหมือนกันครับ
พี่หมออย่ามาขู่นะครับ อะไรให้เตรียมผ้ามาซับน้ำตาอีก
แต่น้ำตาจาความดีใจนี้ไม่ว่ากันนะครับ
นอนคนเดียวอีกแล้ว  อิ้วๆ เอ..เราก็นอนคนเดียวเหมือนกันนี้  อิอิ

[-~iK@iZ_KunG~-]

มารอคำตอบด้วยคนครับ

[เจ้าชายรองเท้าแตะ]

มารอน้องแฮคด้วยคน 

[mascot]

หมอไม้อย่าแอบหาคนไปนอนเป็นเพื่อนนะ ทำเหงาเอาหน่อย
แต่ถ้าหมอติ๊บอยากหาคนนอนเป็นเพื่อนนี่

[thehackzzi]

เสื้อกาวน์เก่าๆ..... กับเราสองคน ตอนที่ 21 ของฝากจากย่า (ต่อ)
09:28 24/5/2010

“แล้วบอกย่าด้วยรึป่าวละว่าผู้ใหญ่ใจดีที่อยู่ห้องเดียวกับติ๊บ เป็นไรกับติ๊บไปเรียบร้อยแล้ว” ผมถามไปพลางจ้องหน้าติ๊บ  เจ้าตัวคงจะเขินเลยแกล้งทำเป็นเงียบ และทำเป็นจัดข้าวของตามเรื่องตามราว (Hackz คนอ่านก็เขินนะ)

แล้วคืนนั้นผมก็เข้านอนก่อนติ๊บ เพราะเจ้าตัวยังยุ่งกับการเก็บเสื้อผ้าเข้าตู้และการเก็บหนังสือเข้าที ส่วนผมก็หลับมั่งไม่หลับมั่ง จนมาปวดฉี่เอากลางดึกกำลังจะลุกไปเข้าห้องน้ำ แต่พอดีเห็นเจ้าตัวปิดไฟคงจะเข้านอนแล้วเลยแกล้งหลับต่อ

และคืนนี้หลังจากติ๊บปิดไฟเสร็จเรียบร้อยก็เดินมาที่เตียงจูบเบาๆ ที่คางผมหนึ่งที ก่อนกราบลงที่อกผมเหมือนเช่นเคยที่เป็นมาทุกครั้ง แม้ระยะหลังๆ ผมจะห้ามติ๊บหลายทีแล้วไม่ต้องมากเรื่องพิธีรีตอง แต่ติ๊บก็ให้คำตอบกลับมาว่าแทนความรัก แทนความขอบคุณที่ผมดูแลติ๊บมาตลอดนั่นเอง ผมก็เลยไม่คัดค้าน อย่างน้อยผมก็รู้สึกว่าตัวเองมีแฟนที่น่ารักที่สุดอยู่ในอ้อมกอดของผมทุกคืนนั้นเอง (Hackz เรื่องจริงผ่านจอ ผมอ่านประโยคนี้ขนลุกจริงๆ เลยครับ อันนี้ไม่ได้ล้อเล่นนะ...)
...>To bE CoNtInue

เขียนโดย: dr.mike
พิสูจน์อักษรโดย: Hackz

ปล. ขนลุกเลย ตอนที่พี่ติ๊บกราบหน้าอก โอ้...
ปล2. วันนี้จะอัพให้ถึงตอนล่าสุดๆ เลยครับ จะเบื่ออ่านก็คราวนี้ล่ะ...

[เจ้าชายรองเท้าแตะ]

แฮคคคที่ร้ากกกก
พี่ขอยาววๆค้าบบบบบ

ไม้ติ๊บยังโคตรหวานเหมือนเดิม
อร๊ายยยยยยย

[BeeRY]

แหม่ สั้นได้อีกนะจ๊ะน้องแฮ็ค
แ่ต่ไม่เป็นไร มารับความหวานก่อนนอน
ขอบคุณค่ะ รออ่านตอนต่อไปน้าาา

[RAKDEK_KA]

แล้ว ศอฉ. จะรับเรื่องร้องเรียนของพี่ไม้ไหมคะเนี่ย  อิอิ 


วันนี้จะอัพให้ถึงตอนล่าสุดๆ เลยครับ จะเบื่ออ่านก็คราวนี้ล่ะ...  โอ้ยๆๆ ไม่คะ ไม่ 
ไม่มีเบื่อเลยชอบๆๆ ดีซะอีกมีอะไรให้อ่านทุกวัน มากบ้างน้อยบ้างก็ไม่เป็นไร 

[thehackzzi]

เสื้อกาวน์เก่าๆ..... กับเราสองคน ตอนที่ 22 ท่องเที่ยวไปในโลกกว้าง
12:37 24/5/2010

วันหนึ่งขณะที่ผมพาติ๊บไปทานข้าวเย็นในร้านที่อยู่ไม่ห่างจากหอ พักของเราสองคนเท่าไหร่นัก หลังจากที่สั่งอาหารไปเรียบร้อย ผมก็เอ่ยถามติ๊บขึ้นมา

“จะเปิดเทอมแล้วติ๊บอยากได้อะไรรึเปล่า มีอะไรต้องใช้มั้ยสำหรับเทอมใหม่นี่” ผมถามติ๊บขณะที่เรานั่งรอกับข้าวที่สั่งไป

“ติ๊บว่าจะไปหาซื้อพวกเครื่องเขียนอะไรเล็กๆ น้อย พี่ไม้อยากได้อะไรรึเปล่าพอดีเพื่อนๆ ชวนติ๊บไปดูหนัง แล้วก็ซื้อของในเมืองกันพรุ่งนี้” ติ๊บตอบพร้อมส่งคำถามมายังผมที่นั่งตรงข้าม

“ไปกะใครอ่ะ เพื่อนคนไหน” ผมถามเพราะอยากรู้ว่าติ๊บจะไปกะใคร ในขณะที่ใจรอคำตอบเหลือเกินว่าจะไม่มีชื่อของคนที่ชื่อ  .. บอย ..อยู่ใน คำตอบของติ๊บ

“ก็กลุ่มเดิมที่ไปด้วยกันบ่อยๆนั่นแหละ” ติ๊บตอบมาแบบไม่ได้มองตาผม

“มีไอ้หมอหน้าจืดนั่นไปด้วยรึป่าว”  ผมถามพลางจ้องหน้าเอาคำตอบ ก่อนเห็นติ๊บมองมาที่ผมแล้วหัวเราะราว กับคำถามที่ผมถามไปเป็นเรื่องเล่าตลกขบขัน

“มีคับ บอยก็ไปด้วย พี่ไม้จะตามไปคุมติ๊บมั้ยละ”  ติ๊บถามพลางหัวเราะต่อ

“ไปด้วยก็ได้ พรุ่งนี้วันอาทิตย์ พี่ไม่ได้ทำงานอยู่แล้ว ไปดูหนังซักเรื่องก็ดีนะ” (Hackz ที่จริงจะไปคุมภริยาชิมิ) แทนคำตอบติ๊บมองหน้าผมพลางยิ้มและหัวเราะราวกับว่าผมเล่นตลกให้ดูซะอย่างงั้น

“แล้วพรุ่งนี้จะไปกี่โมงละ”

“พรุ่งนี้ติ๊บนัดกะเพื่อนตอนสิบโมงครึ่งที่เซเว่นหน้าหอหญิง”

ติ๊บบอกถึงสถานที่ที่เป็นที่นัดหมายในวันพรุ่งนี้ และเป็นที่รู้กันดีว่าเซเว่นหน้าหอหญิงคือป้ายรถเมล์สำหรับเด็ก นิสิตที่ต้องการจะเข้าไปในเมืองจะมารอรถกันที่นี่ เพราะที่มหาวิทยาลัยที่นี่มีรถเมล์เพียงสายเดียวที่วิ่งเข้าในเมือง

“แล้วเราจะไปกับเพื่อนหรือจะไปกับพี่ละ” ผมถามติ๊บถึงแผนการในวันรุ่งขึ้น

“ติ๊บว่าจะนั่งรถเมล์ไปกับเพื่อนๆ พี่ไม้ก็ไม่ต้องเอารถไปหรอก ติ๊บอยากลองนั่งรถเมล์บ้างไปกับเพื่อนๆ บ้าง จะได้สนุกกันตามประสาเพื่อนบ้างไง” ผมฟังแล้วก็รู้สึกตะหงิดๆ ว่าผมจะไปเป็นส่วนเกินสำหรับนัดหมายของติ๊บกับเพื่อนๆ วันพรุ่งนี้รึป่าวน้ออออ

“ติ๊บแน่ใจนะ ว่าพี่ไปแล้วจะไม่ทำให้ติ๊บกะเพื่อนๆ หมดสนุกกัน”

“คับ พี่ไม้ไปด้วยแหละดีแล้วอุ่นใจ แล้วก็ปลอดภัยดีด้วย” ติ๊บ ตอบพลางยิ้มให้ผม แค่นี้ก็ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นเยอะเลยแฮะ

สายๆ ของวันอาทิตย์ ผมพาติ๊บขับรถมาจอดยังที่จอดรถของมหาวิทยาลัย ก่อนจะเดินเข้าไปหาอะไรกินใน ตอนเช้าในโรงอาหารซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่รอรถเมล์เท่าไหร่นัก  สักพักก็มีเด็กโก๋ ตี๋ กี๋ หมวย กลุ่มเล็กประมาณห้า หกคน เดินตรงมายังโต๊ะที่ผมกับติ๊บนั่งอยู่ คงจะไม่เป็นที่สังเกตยากเท่าไหร่นัก เพราะแต่ละคนก็จะมีสัญลักษณ์ของแต่ละคณะนั่นก็คือเสื้อโค้ทตัวใหญ่

ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเด็กที่มหาวิทยาลัยนี้ถึงได้ใส่เสื้อโค๊ทตัวใหญ่ๆ กันแทบทุกคน อาจจะเป็นเพราะเป็นเสื้อที่แต่ละคณะทำกันขึ้นมาให้เป็นสัญลักษณ์ แสดงความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันของคนในคณะ ซึ่งอันนี้ผมก็ยอมรับและเข้าใจดี  แต่ทว่ามันออกจะค้านกับสภาพภูมิอากาศของพิษณุโลก ที่อากาศร้อนอบอ้าวซะขนาดนี้ แต่เด็กๆ ทุกคนยังใส่เสื้อโค๊ตตัวหนาได้แทบทุกคนและทุกวันอันนี้ผมก็ไม่เข้า ใจจริงๆ  จนมาตอนหลังที่ติ๊บบอกว่ากลัวดำนี่แหละ  เพราะที่นี่แดดร้อนมากๆ ผมจึงค่อยพอจะเข้าใจเหตุผลของ เด็กๆ ที่ใส่เสื้อโค้ทนี่กัน

และเสื้อโค๊ทของแต่ละคณะก็จะมีรูปแบบสีสันต่างกันออกไป แม้แต่คณะเดียวกันแต่คนละชั้นปี รูปแบบก็อาจจะแตกต่างกันไปได้ด้วย ซึ่งอันนี้ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจเพราะที่มหาวิทยาลัยที่ผมจบมาก็มีเสื้อโปโลของคณะ และเสื้อแขนยาววอร์ม แต่มันเป็นสีและแบบเดียว กันทุกปี ไม่ได้เปลี่ยนไปทุกปีแบบที่นี่  ส่วนคณะแพทย์คงเป็นที่สังเกตได้ไม่ยากเพราะเท่าที่สังเกตดูคือมีรูปแบบเดียวกัน สีเดียวกันทุกปี คือเสื้อสีเขียวปี๋ ขอเรียกว่าเขียวปี๋แล้วกันนะคับเพราะมันเขียวแบบเกินคำบรรยายจริงๆ แล้วปักตักอักษรแสดงความเป็นคณะแพทย์ด้วยคำว่า Medicine ทางด้านหลัง เมื่อบรรดาเพื่อนฝูงของติ๊บเดินเข้ามาที่โรงอาหารก็คงมองหาคนที่มีเสื้อคลุมสีเดียวกันจึงทำให้หากันไม่ยากเย็นเท่าไหร่นัก

หลังจากที่ทุกคนมาพร้อมกันเรียบร้อยก็พากันเดินไปยังป้ายรถเมล์เพื่อรอรถเมล์เข้าไปยังตัวเมือง ซึ่งตอนนั้นผมจำได้ว่าเป็นรถเมล์ ปอ.12 ที่จะเดินทางจากท่ารถในมหาวิทยาลัย ไปยังสถานีรถไฟพิษณุโลก แล้วต้องไปต่อรถเมล์ที่จะออกไปยังห้างสรรพสินค้าบิ๊กซีอีกทีนึง

ผมยืนห้อยโหนรถเมล์มากับติ๊บและเพื่อนๆ ของติ๊บ เพราะวันนี้เป็นวันอาทิตย์ก่อนเปิดเทอม เด็กๆ ก็เข้าเมืองมาซื้อสินค้าหรือตลอดจนเป็นการพักผ่อนไปอีกรูปแบบนึงเพราะที่นี่ไม่ใช่ กทมจึงไม่มีที่ให้เดินเล่นอย่างสยามหรือเซ็นเตอร์พ้อยท์ และนี่ผมก็ต้องยอมรับเลยว่าไม่บ่อยนักที่ผมเองจะมีโอกาสได้ขึ้นรถเมล์แบบนี้ เพราะสมัยเรียนในกรุงเทพ ผมก็มีพ่อแม่ขับรถไปรับส่งผมกับน้องชายตลอด นานทีปีหนจึงจะมีโอกาสได้นั่งรถเมล์กับเพื่อนๆ บ้างเท่านั้นเอง (Hackz คนเราเลือกเกิดไม่ได้จริงๆ เลย)

เกือบชั่วโมงพอดีสำหรับการเดินทางโดยรถเมล์ที่ต้องนั่งรถถึงสองต่อ เราก็มาถึงหน้าห้าง xxx สาขาพิษณุโลก  ไอ้ตัวเล็กของผมคงจะร้อนมากและผมก็สังเกตเห็นทุกคนเหงื่อไหลไคลย้อยไปตามๆ กัน แต่ทว่าไม่ยักกะมีใครถอดเสื้อโค๊ทตัวใหญ่นั้นออกแม้สักคนเดียว มีเพียงไอ้ตัวเล็กของผมเท่านั้นที่คงร้อนเอาเสียมากๆ จึงถอดเสื้อโค๊ทออกมาถือและปาดเหงื่อเดินตามเพื่อนๆ เข้าไป ผมจึงถือโอกาสดึงเสื้อนั่นมาถือไว้เองให้ติ๊บได้เดินสบายตัว (Hackz สุภาพขาหลุด เอ้ย! สุภาพบุรุษอีกแล้วพี่เรา)

“วันนี้ อยากได้อะไรเป็นพิเศษรึป่าวติ๊บ” ไอ้หมอหน้าจืดถามขึ้นขณะเดินเข้ามาถึงด้านในของห้างซึ่งตอนนี้แอร์เย็นฉ่ำ ช่วยบรรเทาอาการร้อนของทุกคนรวมทั้งผมลงไปได้บ้าง

“ยังไม่รู้เลยบอย เดี๋ยวเดินดูไปก่อนแล้วกัน” ติ๊บตอบขณะเดินขนาบไปกับเพื่อนๆในกลุ่ม ปล่อยให้คนแก่ที่สุดในกลุ่มคือผม เดินถือเสื้อโค้มตามหลังต้อยๆ ต่อไป นานๆ จึงจะหันมายิ้มให้ผมทีนึง

หลังจากซื้อข้าวของเสร็จเรียบร้อยกันแล้ว  ทุกคนก็ตัดสินใจกันว่าจะไปดูหนังกันต่อ ทำให้ผมออกจะค้านในหัวสมองกับการวางแผนของเด็กพวกนี้ ทำไมไม่ดูหนังกันก่อนแล้วค่อยลงไปซื้อของ ผมคิดในใจ

แล้วทุกคนก็มายืนกันอยู่ที่ชั้นสองของห้าง xxx ซึ่งที่นี่มีโรงหนังแต่ตอนนั้นผมจำไม่ได้ว่าเราไปดูหนังเรื่องอะไรกัน เพราะตอนนั้นไม่ได้มีอารมณ์อยากจะดูหนังกะเค้าเลย อาจจะเป็นเพราะส่วนตัวแล้วผมก็ไม่มีโอกาสได้ไปดูหนังเท่า ไหร่นัก เลยไม่มีความชอบเป็นการส่วนตัวกับหนังเรื่องใดในตอนนี้

“พี่ไม้คับ ขอติ๊บดูหนังกับเพื่อนๆ นะ พี่ไม้จะดูหนังด้วยกันมั้ย” ติ๊บหันมามองหน้าเพื่อขออนุญาตผมราวกับว่าวันนี้ติ๊บมากะพ่อซะอย่างงั้น (Hackz ก็บอกแล้วว่า สาระมีมาคุมภริยา คริคริ)

“อื้อ ดูไปดิ เดี๋ยวพี่ดูด้วยก็ได้ ไม่ได้ดูหนังมานานแล้ว”

แล้วเพื่อนของติ๊บก็จัดการเรี่ยไรเงินเพื่อไปซื้อตั๋วหนัง และกลับออกมาเพื่อรอดูหนังรอบต่อไปในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า (Hackz ทำไมตอนนี้พี่ไม้ไม่เป็นเจ้าบุญทุ่มอีกล่ะน้อ หุหุ)

ทันทีที่เข้ามาถึงโรงหนังเพื่อนๆ ผู้หญิงของติ๊บและคนที่ผมไม่ค่อยรู้จักเดินนำหน้าเข้าไปนั่งตรงกลางๆ แถวตามเลขที่นั่งที่แต่ละคนเป็นเจ้าของ และตอนนี้เองที่ผมสังเกตว่าไอ้หมอหน้าจืดนั่นเลือกที่นั่งที่จะติดกับติ๊บและมีผมนั่งเป็นคนสุดท้ายของกลุ่ม (Hackz พี่ไม้โดนแกล้ง แอบซะใจ อิอิ)

แต่มีเรอะลูกไม้ตื้นๆ นั้นจะไวไปกว่าความคิดของผม ผมเลือกที่จะนั่งติดกับไอ้หมอหน้าจืดนั่นและปล่อยให้ติ๊บมานั่งอยู่เป็นคนสุดท้ายของแถวแทน ฮ่าๆๆสะใจๆ (Hackz อ่าว... กลับตาลปัดซะงั้น)

วันนั้นผมยอมรับว่าเป็นวันที่ผมดูหนังไม่รู้เรื่องเอาซะเลย เพราะผมมัวแต่จ้องอากัปกิริยาของไอ้หมอหน้าจืดที่ตอนนี้ นั่งอยู่ถัดจากผมไปทางซ้าย ซึ่งผมสังเกตเห็นได้ว่า มันมักจะเหล่มามองทางติ๊บตลอดเวลา เมื่อเห็นดังนั้น ผมจึงใช้มือขวาจับมือติ๊บมาวางไว้ตรงที่พักแขนแทน และตอนนี้ผมก็สังเกตได้ชัดเจนว่าไอ้หมอหน้าจืดนั่นพยายามจ้องผ่านความมืดมา ที่มือของผมกับติ๊บเป็นระยะๆ ส่วนติ๊บอะเหรอ ไม่ได้สนใจอะไรมากไปกว่าป๊อบคอร์นในมือ และหนังที่กำลังฉายในเวลานี้ (Hackz พี่ติ๊บเข้าสู่โลกส่วนตัวเป็นที่เรียบร้อยแล้ว...)

และบ่อยครั้งที่ผมสังเกตเห็นว่าในตอนที่ผมจับมือติ๊บและไอ้หมอหน้าจืดนั่น มองมาเห็นตอนแรกๆ มันคงจะอึ้งๆ แต่หลังๆ มาดูมันจะทำหน้าตาแห้งเหี่ยวราวกับคนหมดหวังมาจากการสอบตกก็ไม่ปาน ฮ่าๆ สะใจจริงๆ ให้มันรู้ซะมั้งไอ้น้อง ใครเป็นใคร ผมคิดและหัวเราะในใจตลอดเวลาที่ผมเห็นหน้ามัน ( เหมือนเป็นผู้ร้ายยังไงไม่รู้ตอนนี้) (Hackz ให้มันรู้ซะบ้างว่า ไผเป็นไผ เวอร์ชั่นภาษาอีสาน)
...>To bE CoNtInue

เขียนโดย: dr.mike
พิสูจน์อักษรโดย: Hackz

ปล. ฮ่าๆ อ่านตอนนี้แล้ว เหมือนผมได้ไปผจญภัยในสมรภูมิ(ไอเดีย) จริงๆ เลย อิอิ
ปล2. ชื่อตอนแอบตั้งประชดพี่ไม้น่ะ อิอิ ป่าวหรอกล้อเล่น ชื่อตอนนี้มันน่าจะเข้ากับตอนนี้เหมือนกัน(งงเหรอ?)

[knightofbabylon]

แบบว่าวันนี้กลางวันอีป้าแก่ๆ ไม่ว่างค่ะ

วันนี้มีเรื่องตัวเลขให้ปวดสมองเยอะมากค่ะ

เลยมาอ่านตอนเย็นแทน แต่ยังไง ก่อนนอน อีป้าแก่ๆ ก็รอรอบดึกด้วยนะค่ะ 555

+1 สำหรับคุณไม้ และ hackz แต่สำหรับคำถาม แบบข้างบน อีป้าไม่ขอเดาด้วย

เพราะถือเป็นเรื่องของคุณ ไม่ใช่เรื่องของป้า (อีป้าแก่ๆ มีหน้าที่ อ่านอย่างเดียว)

ไม่ใช่เด็กนักเรียนที่ต้องมาทำแบบฝึกหัดส่งครูค่ะ 555

เห็นแก่ความสุขส่วนตนเองมากถึุงมากที่สุดละค่ะ 555

^
^
จิ้มพี่หมอ อิอิ

แฮะๆ อ่านทันแล้วจ้า
ขอโทษด้วยที่เม้นท์ให้แค่ตอนแรกแล้วก็หายศีรษะไปเลย  

ถึงพี่หมอไม้...
เป็นกำลังใจให้พี่หมอไม้นะ พี่เขียนได้ดีแล้วค่ะ ใช้ภาษาจริงใจดี ไม่ต้องบรรยายเลิศเลออะไรหรอก เพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับพี่หมอไม้กับพี่หมอติ๊บเนี่ยมันน่าสนใจ ชวนให้ติดตามอยู่แล้ว ^^  

ตอนนี้พี่หมอติ๊บยังไม่รู้เรื่องที่พี่ไม้แอบเอาเรื่องมาลงในบอร์ดใช่มั้ย? แล้วเมื่อไหร่พี่ไม้จะบอกค้าบบบ? ถ้าพี่ติ๊บรู้พี่ติ๊บต้องดีใจแน่ๆ แล้วถ้าพี่ติ๊บมีโอกาสได้เข้ามาอ่าน...ก็อยากให้พี่ติ๊บอ่านคอมเม้นท์นี้ด้วย

ถึงพี่หมอติ๊บแสนดี ^^

พอได้อ่านเรื่องราวของพี่ติ๊บแล้วเหมือนได้แรงบรรดาลใจเลยล่ะ ทำให้เห็นว่ายังมีคนอีกมากมายที่ลำบากยิ่งกว่าเรา ความลำบากทำให้เราเข้มแข็งกว่าคนอื่น เป็นผู้ใหญ่กว่าคนเพื่อนรุ่นเดียวกัน มันเหมือนเป็นภูมิคุ้มกันชั้นดีที่ไม่ได้มีทุกคน เราจะเก็บตรงนั้นมาเป็นแรงพลังฟันฝ่าต่อสู้อุปสรรค ยิ่งเราเจอเรื่องที่หนักหนามาแล้ว ความทุกข์เล็กๆน้อยๆเท่านี้ก็ไม่เป็นปัญหา เราที่มีพร้อมทุกอย่าง ก็อย่านิ่งนอนใจ พ่อแม่มีไว้ให้กราบไว้กตัญญูก็รีบๆทำเข้า อย่ามัวหลงระเริง ผลาญเงินพ่อแม่จนเมื่อวันที่สายแล้วค่อยมารู้สึกตัว

พูดถึงเรื่องความรัก

พี่ไม้กับพี่ติ๊บเป็นคู่รักอีกคู่ที่ประทับใจ ^^ การที่พี่ติ๊บกราบที่อกพี่ไม้ก่อนนอนน่ะถือว่าประเสิร์ฐมาก เพราะผัวเมียที่ว่ารักกันมาก แต่งงานกันมาเป็นสิบๆปียังไม่เคยทำให้กันขนาดนี้เลย มันเป็นการแสดงออกซึ่งความรักและความเคารพเทิดทูลบูชาจริงๆนะเนี่ย อ่านแล้วทึ่ง+ซึ้งจริงๆ  

ส่วนพี่ไม้...นั่นแหล่ะ อย่างที่พี่เคยบอกไว้ เออ...พฤติกรรมเหมือนป๋าเลยว่ะ แม่งพ่อบุญทุ่มจริงๆ นึกว่าจะหาพระเอกแบบนี้ได้แต่ในนิยาย เพ้อ~ เมื่อไหร่ตรูจะเจอผู้ชายดีๆแบบนี้บ้าง? แต่คงหายากเข้าไปทุกที เพราะเดี๋ยวนี้ผู้ชายดีๆเขาวิ่งหนีเข้าป่าไปหมดแล้วววว T T  

...

เห็นด้วยกับสองความเห็นนี้ล่ะค่ะ
ตอนแรกคลิกเข้ามาอ่าน..เห็นชื่อเรื่องนึกว่านิยาย..(แต่ให้อารมณ์ประมาณดำเนินเรื่องผ่านไดอารี)
แต่พอทราบว่าเป็นเรื่องเล่า นั่นเท่ากับว่าคุณหมอทั้งสองคนก็ต้องมีตัวตนอยู่บนโลกนี้จริงๆ
ฉะนั้น เราก็จะขอรับทราบแต่สิ่งที่คุณหมอเล่าออกมาเพื่อให้เราทราบแล้วกันนะคะ ^^
อ่านเรื่องเล่าของผู้อื่น ถือว่าเหมือนได้เปิดมุมมองด้านอื่นของตัวเองด้วย (เผื่อบางอย่างที่ไม่รู้และบางอย่างที่มองข้ามไป)


ถึงคุณhackzด้วยค่ะ เราไม่รู้่ว่าบล็อกของคุณหมอไม้คือบล็อกไหนนะคะ
ฉะนั้น สบายใจได้..มีเรา1คนล่ะค่ะที่รออ่านอยู่ในเล้า นับจากนี้ไปก็คงทุกวันและถ้ามีเวลาว่าง..
ยังไงคุณหมอไม้ก็ต้องแวะมาอ่านคอมเม้นท์ที่นี่อยู่แล้วด้วยใช่มั้ยล่ะคะ? ^^
(ออกตัวก่อนด้วย ว่าเราพูดให้รู้เรื่องและใช้คำสละสลวยได้ไม่ค่อยดีนัก จะแสดงความคิดเห็นตามที่อ่านแล้วเรียบเรียงคำพูดตัวเองได้นะคะ)

 :L2:เป็นกำลังใจให้ทั้งคุณหมอไม้และคุณhackzล่ะค่ะ


ปล.  ลืมเม้นท์ตอนล่าสุด -*-
ฮาวิธีที่คุณหมอไม้กันคุณหมอบอยออกจากคุณหมอติ๊บ
บางทีก็ต้องแสดงตัวให้รู้ว่าคนๆ นี้ ของใคร ฮ่าๆ