หัวข้อ: เสื้อกาวน์เก่าๆ กับเราสองคน(Dr.Mike) จากนี้ จนนิรันดร์ [+อวสาน+] P.218

[~PopPin[Pim]~]

แอร๊ยยยย

หวานนนน>O< (มดกัดๆๆ )

เป็นกำลังใจให้นะค้าพี่ๆ~~^O^

ป.ล.ขับรถอ้อมๆ ถือวะว่าเป็นการขับรถเที่ยวละกันเน่ออ~~

[thehackzzi]

เสื้อกาวน์เก่าๆ.....กับเราสองคน ตอนที่ 17 เมื่อความเหงาเข้าปกคลุม
12:06 on 21/5/2010

ผ่านค่ำคืนอันเงียบ เหงาไปหนึ่งคืน ผมก็สะดุ้งตื่นมาตอนเช้าด้วยเสียงโทรศัพท์จากปลายสายที่ผมบันทึกไว้ว่า ตัวเล็ก

“หวัดดีคับ ถึงบ้านแล้วเหรอ” ผมถามแบบสลึมสะลือ

“ถึงตัวจังหวัดแล้ว แต่ต้องต่อรถกลับบ้านอีกประมาณชั่วโมงนึง ติ๊บไม่แน่ใจว่าที่บ้านจะมีสัญญาณโทรศัพท์รึเปล่า เลยโทรมาบอกพี่ไม้ก่อนว่ามาถึงนครพนมโดยปลอดภัย”

“ครับ เดินทางกลับบ้านดีแล้วกัน คิดถึงทั้งคืนเลยกว่าจะหลับ”

“แน่ใจน่ะว่าที่นอนไม่หลับเพราะคิดถึงติ๊บ ไม่ได้ไปซนที่ไหนมา”

“คร้าบบบ ไม่มีคับสัญญา”

“คับ ติ๊บก็คิดถึงพี่ไม้ ไว้ถึงบ้านแล้วจะโทรหาอีกทีนะคับ บะบาย”

เฮ้อ ตื่นมาพร้อมกับการมีแรงกำลังใจจะไปสู้กับงานอีกหนึ่งวัน นี่ดูท่าผมจะเป็นเอามากเลยนะนี่ (Hackz ผมอยากเป็นแบบนี้จัง)

และจากการนอนไม่ค่อยหลับเมื่อคืนที่ผ่านมา ทำให้ผมต้องง่วงหงาวหาวนอนในระหว่างการทำงานไปทั้งวันเลยทีเดียว จนมาสะดุ้งตื่นเอาในตอนเที่ยงของวันกับเสียงโทรศัพท์ที่ผมรอมาทั้งวัน

“ตอนนี้ถึงบ้านแล้วนะ กำลังจะกินข้าวเที่ยงกันเลย มากินข้าวเที่ยงกับติ๊บมั้ย”

“ถึงบ้านก็ดีแล้วคิดถึงจะแย่ เป็นไงมั่งป้ากับย่าสบายดีมั้ยฝากบอกด้วยว่าแฟนติ๊บเค้าเป็นห่วง” ผมแกล้งแซวปลายสายเล่นๆ และคาดว่าตอนนี้เจ้าตัวคงเขินอยู่แน่ๆ แต่ทว่าผมคิดผิด

“พี่ไม้ เดี๋ยวติ๊บกินข้าวกะป้ากะย่าก่อนนะ ของโปรดติ๊บทั้งนั้นเลยย” (Hackz สงสัยของโปรดของพี่ติ๊บคือ ซกเล็กหรือไม่ก็ป่นกบ ของแซ่บทั้งนั้น...) พอเจอของกินก็เป็นอันลืมผมทุกทีซิน่า กลับมาจะคิดบัญชีให้หนักเชียว ไอ้ตัวเล็กกกกกก

แล้วจากการคุยกันหลังจากที่ติ๊บกลับไปที่บ้านคราวนี้ ก็ทำให้ผมรับรู้เรื่องราวต่างๆ มากมายในชีวิตติ๊บขึ้นอีกเยอะเลย ตอนนี้เจ้าตัวกำลังยุ่งและเหน็ดเหนื่อยกับการช่วยป้าทำไร่ยาสูบ ซึ่งติ๊บเคยขอให้ป้าเลิกเพราะไม่อยากเห็นป้าเหนื่อย  เพราะตอนนี้ป้าก็แก่มากแล้ว ลำพังผู้หญิงตัวคนเดียวดูจะเป็นงานที่หนักหนาสาหัสเอาการในความคิดผมกับการทำไร่ยาสูบ แม้ผมเองจะไม่รู้รายละเอียดเกี่ยวกับการทำไร่ยาสูบนี้เท่าไหร่นัก  แต่ที่ผมรู้ขึ้นชื่อว่างานในไร่ ในสวน คงไม่มีงานไหนสบายๆแน่(Hackz ใช่ครับพี่ไม้คิดถูก ผมเป็นลูกชาวนาผมก็ยังว่าเหนื่อย แต่ก็พูดอะไรได้ไม่มาก คนเราเลือกเกิดไม่ได้... แต่แอบภูมิใจเล็กๆ ที่ได้เกิดมาบนผืนแผ่นดินไทย รักในหลวงครับ) แล้วผมก็ได้รับคำตอบจากไอ้ตัวเล็กนั่นเองว่า ขอร้องให้ป้าทำไร่ยาสูบคราวนี้เป็นครั้งสุดท้าย เพราะต่อไปติ๊บจะเจียดเงินจากเงินทุนที่ได้รับมาให้ป้าและย่าได้ใช้ อาจจะไม่มากมายแต่ก็ทำให้สองชีวิตในชนบทแบบนี้อยู่กันได้โดยไม่ลำบาก

....

[thehackzzi]

เสื้อกาวน์เก่าๆ.....กับเราสองคน ตอนที่ 17 เมื่อความเหงาเข้าปกคลุม (ต่อ)
12:06 on 21/5/2010

เพราะเท่าที่ผมรู้นอกเหนือจากเงินทุนที่ติ๊บได้รับจากผมในแต่ละเดือนแล้ว ติ๊บเองก็ไม่ต้องจ่ายค่าเช่าห้อง ไม่ต้องเสียค่าอาหารในบางมื้อ เพราะผมเป็นคนจ่ายอยู่แล้ว ตอนนี้ภาระหนักๆ ของติ๊บก็มีแค่ค่าอาหารในแต่ละวันเวลาที่ไปเรียน ค่าเอกสารประกอบการเรียนเท่านั้นเอง เพราะนอกนั้นผมก็เป็นคนออกให้หมด มาถึงตอนนี้คิดย้อนกลับไปแล้ว รู้สึกว่าตัวเองเป็นป๋า ยังไงไม่รู้แฮะ (Hackz รับผมซักคนไว้เป็นบุตรบุญ[ทำ])

และนอกจากนี้ติ๊บยังได้ทุนการศึกษาทั้งจากทางคณะและจากมหาวิทยาลัย อีกจำนวนไม่น้อยเลยทีเดียว แล้วไหนจะค่าจ้างจากการ เป็นครูสอนพิเศษให้ลูกอาจารย์ในมหาวิทยาลัยนั่นอีก ผมนึกมาถึงตอนนี้ก็พลอยโล่งอกได้ว่าตอนนี้ติ๊บคงไม่ลำบากเรื่องการเงินเหมือนเมื่อก่อนแล้ว การจะส่งกลับไปให้ป้าและย่าได้ใช้เดือนละนิดหน่อยคงไม่ลำบากติ๊บมากเท่าไหร่นัก หรือถ้าลำบากเกินกว่าความสามารถผมเชื่อว่าซักวัน ติ๊บคงบอกผมเอง นึกมาถึงจุดนี้ก็ทำให้ผมยิ้มและอดชื่นชมในตัวของติ๊บมากขึ้นไป อีกไม่ได้

“แล้วตอนนี้ติ๊บทำไรอยู่บ้างอ่ะ อยู่บ้านแต่ละวันนี่น่าเบื่อมั้ย” ผมถามติ๊บจากทางโทรศัพท์ในขณะที่เราคุย กันในคืนแรกหลังจากที่ติ๊บกลับบ้านไป

“กลางวันก็ออกไปช่วยป้าทำงานในไร่ กลับบ้านมาก็เหนื่อยมากหลับเป็นตายเลย”

“แล้วไหวมั้ยละนะ”

“แหม แค่นี้เองพี่ไม้ ติ๊บทำมาตั้งแต่เด็กแล้วนะ แค่นี้ยังพอไหว อยากช่วยป้าแกก่อนคุยกับแกแล้วละว่าจะให้ทำคราวนี้เป็นคราวสุดท้าย สงสารป้าแกเหนื่อยน่าดู สงสารย่าด้วยกลิ่นใบยาสูบเหม็นจะตาย ติ๊บก็เลยขอให้แกเลิกแล้วละ แต่แกกลัวว่าจะไม่มีเงินส่งให้ติ๊บเรียนกลัวติ๊บจะเรียนไม่จบ เลยอยากหาเงินช่วยอีกทางนึง ติ๊บก็เลยบอกป้าไปว่า ติ๊บอยู่ได้อย่างสบายแล้วแล้วก็จะส่งกลับมาให้ป้ากับย่าใช้ด้วย”

“แล้วติ๊บจะเอาเงินที่ไหนมาส่งให้ป้ากับย่าละ” ผมถามเพราะอยากรู้ว่าติ๊บจะจัดการเรื่องนี้ยังไง

“ก็เงินทุนที่ติ๊บได้รับไง แล้วก็เงินจากงานพิเศษที่ติ๊บทำ ก็พอส่งให้ป้ากับย่าได้อยู่แล้วละ เงินสองพันบาทในแต่ละเดือน สำหรับคนอื่นอาจดูไม่มากนะพี่ไม้ แต่สำหรับป้ากับย่าติ๊บเงินแค่นี้ทำให้อยู่กันได้อย่างสบาย ติ๊บก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรแล้วนิคับ หรือถ้าไม่ได้จริงๆ ติ๊บก็ประหยัดเพิ่มขึ้น แล้วก็ทำงานพิเศษเพิ่มขึ้นอีกนิด ป้ากับย่าก็อยู่สบายแล้ว” (Hackz ซึ้งในความกตัญญูกตเวทีของคนนี้จริงๆ น่าชื่นชมและน่ายินดีเป็นอย่างยิ่ง ที่ย่าและป้าได้หลานที่มีความกตัญญูรู้คุณขนาดนี้)

“แล้วติ๊บจะไหวเหรอ” มาถึงจุดนี้ผมเริ่มถามด้วยความเป็นห่วง เมื่อรู้ว่าเจ้าตัวจะทำงานเพิ่ม

“ไหวซิพี่ไม้ ติ๊บแค่ไปสอนหนังสือลูกอาจารย์เพิ่มอีกไม่กี่ชั่วโมง ยังดีกว่าให้ป้าติ๊บตากแดดเป็นปีๆ นะ ป้าติ๊บทำงานกลางแดด เลี้ยงติ๊บมาจะยี่สิบปีแล้วนะพี่ไม้ ติ๊บอยากให้แกพักบ้าง”

เอากับเขาซิ มาถึงตอนนี้ผมก็คงคัดค้านอะไรไม่ได้แล้ว เลยได้แต่ปล่อยเลยตามเลยไป ถ้ามีปัญหาอะไรก็ค่อยประคับประคองกันไปแล้วกัน (Hackz พี่ไม้อยู่เบื้องหลังแห่งความสำเร็จของพี่ติ๊บดีกว่า)

“งั้น มีอะไรขาดเหลือก็บอกพี่แล้วกัน”

“คับผม จะบอกพี่ไม้คนแรกเลย”

“เอ แล้วติ๊บไม่ได้อยู่ด้วยแบบนี้แอบไปซุกซนที่ไหนรึเปล่า” เสียงปลายสายถามมาแบบกวนๆ

“จะให้ไปเถลไถลที่ไหนละ เลิกงานก็กลับห้องเลยจ้า ก็ไม่มีใครชวนไปกินไอติมที่ไหนแล้วนิ”

“ให้จริงนะอย่าให้รู้นะ เดี๋ยวจะจับเจี๋ยนเลย” โห ว่าที่หมอพูดขู่มาแบบนี้ (Hackz โห่...เมื่อกี้อุตสาห์ชมพี่ติ๊บ เสีย Self เลยผม)

“คร้าบ ไม่มีคับ สัญญาจะเป็นพี่ไม้ที่น่ารักของติ๊บคนเดียว” ผมเลือกที่จะอ้อนคำหวานแทนดีกว่า อย่างน้อยก็รู้สึกว่าน้องชายผมปลอดภัยขึ้นอีกเยอะเลยยยยย…

“แล้วติ๊บไม่อยู่ ได้กินอะไรตอนเช้าบ้างมั้ยนี่ ตื่นไปทำงานทันรึเปล่า”

“ก็ไม่ได้กินซิ เมื่อเช้าอ่ะตื่นก็สายไม่มีคนปลุก” ผมออดอ้อนไปยังปลายสายสุดฤทธิ์

“ก็นมกะขนมปังในตู้เย็นแก้ขัดไปก่อนแล้วกันนะ แล้วติ๊บจะรีบกลับไปดูแล”

“จ้า ดูแลตัวเองด้วยนะ พี่เป็นห่วงนะ รู้ป่าววว”

“คับ จะดูแลตัวเองให้ดีที่สุดเลย ไปแล้วนะ ฝันดีแล้วกัน”

“คับผม ไว้พรุ่งนี้พี่โทรหาอีกทีนะ ฝันดีเช่นกัน”

 แล้วผมก็วางสายก่อนหลับไปด้วยความเหนื่อยล้าและ ความคิดถึงที่ท่วมท้นหัวใจอีกหนึ่งคืน
...>To bE CoNtInue

เขียนโดย: dr.mike
พิสูจน์อักษรโดย: Hackz

ปล. ความกตัญญูรู้คุณเป็นสิ่งที่น่ายกย่อง นับถือเป็นอย่างยิ่ง เมื่อใดที่ขาดคุณธรรมในข้อนี้ ก็จะเป็นเหมือนผู้ที่ไร้ซึ่งความสุข

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

ผมก็เจอบ่อยครับ
ไม่รู้ว่าคนอื่นเจอบ่อยมั้ย
แต่ว่ากด refresh แล้วมันก็ได้นะครับ
ขยันอัพดีครับ
ชอบ ^^

[BeeRY]

กด F5 จนเป็นเรื่องปกติไปแล้วล่ะค่ะ
 
พี่ติ๊บบบบบ....
ชอบที่สุดเลยยยยยยยยย

[PEENAT1972]

อีป้าแก่ๆเจอภาษาต่างชาติเหมือน hackz เลยขี้เกียจเมนท์เหมือนกัน 555 แต่ตอนนี้มดขึ้นโทรศัพท์ฃองอีป้าแก่ๆแล้วคะ 555

[liTTle.SaLapaO]

เจอบ่อยจนเป็นเรื่องปกติไปแล้วล่ะค่ะ 555
ยังหวานเหมือนเดิมเลยนะ น่ารักจริงๆ แต่เพิ่มเหงามานะเนี่ย

รอตอนต่อไปค่ะ

[StillLoveThem]

...ห่างกันบ้าง จะทำให้คิดถึง และรักกันมากขึ้น
...คู่นี่ต่างคนก็ต่างดูแล เอาใจใส่กันดี ..คนดีสองคน มาเป็นคู่กัน
...ถึงห่างกัน แต่ก็เหมือนใกล้กันแหละ หยอดหวานกันตลอด

[dahlia]

ติ๊บแอบโหดเหมือนกันนะเนี่ย 

[MaeMoo]

ขยันจังเลยจ๊ะหมอติ๊บ และวิธีคิดของหนูเนี่ย สุดยอดจริงๆ
"ติ๊บแค่ไปสอนหนังสือลูกอาจารย์เพิ่มอีกไม่กี่ชั่วโมง ยังดีกว่าให้ป้าติ๊บตากแดดเป็นปีๆ นะ"

 

วันนี้ก็ไปงานศพมาจ๊ะหมอไม้ สวดยังไม่เสร็จก็ต้องแวบกลับก่อน
ไม่งั้น กลับไม่ทัน 3 ทุ่ม...

ไม่เป็นไร สู้สู้ เพื่อความสงบของบ้านเมืองเรา

[Solar cell]

หมอไม้เขียนป้ายเตือนไว้หน้าบ้านด้วย เมียดุ
 

[nonae]

หมอติ๊บอ่ะ...ทำให้เรารักได้มากมายอีกแระ...
ถ้าหมอไม้นอกลู่นอกทางบอกนะ...
จะไปช่วยจัดการ...

[PEENAT1972]

คุณไม้คะ อีป้าแก่ๆว่า ความเหงากับความห่างไกล ก็มีข้อดีนะคะ เพราะทำให้เรารักและคิดถึงกันมากขึ้นไงคะ

[dr.mike]

อัพเดทในบลอคให้เรียบร้อยแล้วคับ  น้องHack ไปจัดการเอามาลงต่อได้เลย
ช่วงนี้อัพเดทช้าหน่อยนะคับ  พอดีงานเยอะมากมายยย

[som]

^
^
^
พี่หมอไม้ หวัดดีครับ  เมื่อใหร่พี่หมอไม้จะชวนพี่หมอติ๊บมาคุยมั่งครับ

น่ารักหวานๆใสๆอ่านไปยิ้มไป

[JJHJJH]

^
^
จิ้ม+คนโพสทะลุถึงไร้ท์เตอร์

[PEENAT1972]

รอมานานแสนนาน

ก็รอแต่เธอเท่านั้น

เพราะว่าเธอยืนยันว่าเธอต้องมา

ถึงแม้เวลาทุกๆนาที

จะผ่านไปอย่างเชื่องช้า

ฉันไม่ท้อ ฉันไม่เคยหมดหวัง

[thehackzzi]

เสื้อกาวน์เก่าๆ.....กับเราสองคน ตอนที่ 18 น่าสงสาร VS น่ารัก
11:58 on 22/5/2010

นี่ก็เกือบอาทิตย์ แล้วที่ไอ้ตัวเล็กกลับบ้าน แต่ก็ไม่ได้ทำให้ผมถึงกับกินไม่ได้นอนไม่หลับเอาซะทีเดียว  เพราะ ผมไม่เคยปล่อยให้คืนไหนผ่านพ้นไปโดยที่ผมไม่ได้ฟังเสียงไอ้ตัวเล็กก่อนนอน  และผมก็ไม่เคยละเลยหน้าที่ในการบอกนอนฝันดี ก่อนเจ้าตัวจะหลับใหลไปในแต่ละคืน

“วันนี้ก็ออกไปที่ไร่กับป้ามา  กลับมา เกือบค่ำแน่ะ  เหนื่อยจังเลย” เสียงออดอ้อนมาตามสายในคืนหนึ่งที่ผมโทร ไปหาหลังจากกลับมาถึงห้องเรียบร้อยแล้ว

“แล้วนี่กินข้าว กินปลารึยัง” ผม ถามด้วยความเป็นห่วง

“ก็ย่าเขาทำกับข้าวไว้รอเรียบร้อยแล้ว วันนี้ มีแกงส้มดอกแคด้วยน่ะ กับกล้วยบวชชี”

“โห น่ากินจังอ่ะรู้งี้กลับไปด้วยก็ดี  ไหนบอกว่า อาหารการกินแตกต่างกะที่เรากินไง”

“ก็ต่างกันไง  คือไม่ค่อยมีผัดๆทอดๆ ไง  แต่พี่ไม้คิดไปเองว่ามันจะเป็นอะไรที่ตัวกินไม่ได้เอง” (Hackz ผมอุตสาห์คิดว่าเป็น ป่นกบ ป่นเขียด ลาบก้อย ซกเล็ก กลับกลายเป็นงี้ซะงั้น ไม่ยอมๆ)

เอาละซิ  สรุปว่าผมเข้าใจผิดมาตั้งแต่ต้น ซิเนี่ย

“ก็ไม่รู้นี่นา  แล้วว่าแต่เป็นไงมั่ง กลับมาเป็นชาวไร่ชาวสวนอาทิตย์นึงยังไหวอยู่มั้ย”

“ก็ยังไหวอยู่ดีแหละพี่ไม้  แต่ตอนนี้ตัว ดำปิ๊ดปี๋เลย  คนแถวนี้ยังจะชอบอยู่มั้ยน้า….”

“ก็ชอบเหมือนเดิมแหละ  ดำยังไงก็ชอบค้าบบ  ถอนตัวไม่ทันละ” ผม หยอดคำหวานไปหนึ่งที

“แต่ป้าติ๊บดิชอบล้อติ๊บว่าเป็นหนอนใบกล้วยทุกที เวลาไปทำงานในไร่แล้วติ๊บใส่เสื้อผ้าหลายๆชั้นอะ ก็คนมันกลัวดำอะ” (Hackz อ่าเหมือนผมเลย เวลาผมออกไร่ ออกสวน ทำไร ทำนา ผมก็ใส่เสื้อคลุมจนมิดชิด แทบไม่เห็น Movie หน้าผมทีเดียวเลย อิอิ)

“เออ หนอนใบกล้วย  ป้าแกก็เรียกถูกแล้วนินา  ตัวขาวๆ ห่อในใบตองหลายๆชั้น ฮ่า…..”

ผมแกล้งแซวและหัวเราะกลับไปกับภาพที่จินตนาการได้ในตอนนั้น  แต่ถ้าเป็นตอนอยู่ด้วยกันผมคงถูกหยิกที่ พุงน้อยๆของผมแล้วละมั้ง (Hackz ให้พี่ติ๊บหยิกให้ใส้ขาดไปเลย หมั่นใส้ อิอิ)

“แล้วนี่จะกลับวันไหนละ พี่เห็นเพื่อนๆ ติ๊บบางคนเค้า ก็ไม่ได้กลับกันเลยนะ  ยังอยู่ที่มหาวิทยาลัยกันหลาย คนเลย”

“ก็คนอื่นๆ เขามีพร้อมแล้วนี่คับ  ไม่ต้องกลับบ้านพ่อแม่เค้าก็ส่งเงินมาให้ใช้ได้  กลับไปเขาก็ไม่มีอะไรให้ทำ ไม่มีอะไรให้ต้องรับผิดชอบ  แต่ ติ๊บต้องกลับ เพราะถ้าติ๊บไม่กลับป้าติ๊บก็ต้องทำงานหนักอยู่คนเดียว  ย่าติ๊บก็จะไม่มีคนนวดให้  บาง ครั้งการที่เรามาอยู่กับคนที่เรารักมันก็เหมือนการชาร์ตแบตให้ทั้งติ๊บและ ป้ากับย่าเลยนะ” ติ๊บอธิบายมาเสียยืดยาว

“จ้า  แล้วรีบกลับมาชาร์ตแบตให้พี่ไวๆแล้ว กัน” ผมออดอ้อนไปอีกหนึ่งรอบก่อนส่งคนปลายสาย เข้านอนและบอกหลับฝันดีก่อนที่ผมจะเข้านอนในเวลาเกือบๆเที่ยงคืนเหมือนเช่น ทุกวันที่ผ่านมา

แต่ยังไม่ทันที่ผมจะหลับก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมากลางดึก  ใครกันน่ะที่โทรมาดึกดื่นป่านนี้  แต่ ทันทีที่ดูหน้าจอว่าสายเรียกเข้าเป็นใครก็ทำเอาผมนิ่งงันไปชั่วขณะ (Hackz สงสัยแฟนเก่า เดาจริงๆ นะยังไม่ได้อ่านบทสนทนาต่อไปเลย ลุ้นๆ)

“เป็นไงบ้างไม้ สบายดีมั้ย”

“ก็สบายดีแล้วเราละ  เป็นไงบ้าง” ผมถามกลับไปยังปลายสาย

“ก็สบายดีนะช่วงนี้ก็ไม่มีอะไรให้คิดมาก  แล้วไม้อ่ะงานยุ่งรึเปล่าช่วงนี้เห็นหายเงียบไปเลย”

ผมนึกย้อนกลับไปยังวันที่เธอโทรมาหาผมคราวก่อนแล้วบอกให้เราห่างกันซักพัก นี่ก็นานพอสมควรแล้วซิน่ะที่ผมไม่ได้ติดต่อกลับไปหาเธอคนนี้เลย  คนที่ผม(เคย)รัก (Hackz เย้เดาถูก)

“เป็นไงบ้างช่วงเวลาที่ห่างกัน คิดถึงเราบ้างมั้ย” เอาละซิ  เจอคำถามนี้เข้าไปผมจะตอบว่ายัง ไงดี

“ก็คิดถึงนะ แต่มันไม่ได้คิดถึงแบบเมื่อก่อนแล้ว  มันคิดถึงเหมือนคิดถึงคนคนนึงที่เราผูกพัน ที่เราเคยรู้จัก  แต่ไม่ได้คิดถึงแบบห่วงหาเหมือนเก่าแล้ว” (Hackz พูดให้เคลียร์ไปเลย)

ผมก็ไม่รู้จะบอกยังไงก็เลยบอกไปตามที่ผมรู้สึกต่อเธอในเวลานั้น จริงๆ

“ไม้ เราถามจริงๆนะ  ไม้มีคนอื่นรึเปล่า” คำถามที่สองที่ทำเอาผมอึ้งไปอีกรอบ

“ก็ยังไม่ถึงกับมีคนอื่นหรอก  แค่ดูๆกัน อยู่  แล้วเราอะมีใครใหม่รึยัง”

ผมถามกลับไปยังปลายสาย  เพราะอยากรู้ว่า ระยะเวลาที่ห่างกัน  เธอมีอะไรเปลี่ยนไปมั้ย

“ยังไม่มีหรอกไม้ เรายังลืมไม้ไม่ได้” อึ้งหนักกว่าเดิมอีกครับผมคราวนี้

“แต่ไม้ไม่ต้องห่วงน่ะ ถ้าความรู้สึกที่ไม้มีต่อเราไม่เหมือนเดิมหรือไม้พบคำตอบว่าเราไม่ใช่  ไม้ก็ทำตามสิ่งที่ไม้ต้องการ  เราจะยิ้มรับกับคำตอบของมันเสมอ”

ผมได้ยินแบบนี้ก็รู้สึกผิดไปเลยทีเดียว  แต่จะทำยังไงได้ก็เธอเป็นฝ่ายขอห่างจากผมเองนี่นา และผมก็คิดว่เธอคงเข้มแข็งได้มากกว่าที่ผมคิด

“ไม่เป็นไรน่ะเจน อย่างน้อยถึงเราจะเดินร่วมทางกันต่อไปไม่ได้  แต่เรายังมีความรู้สึกดีๆให้กันได้นี่   แล้วไม้ก็ต้องเป็นฝ่ายขอโทษเจนด้วย  ที่ทำ ให้ต้องมาเสียใจกับคนอย่างไม้”

“ไม่เป็นไรหรอกไม้  ช่างมัน  แค่นี้เอง” (Hackz ถูกครับเจ้ ใช่แค่นี้เอง จิ๊บๆ)

แล้วช่วงเวลาแห่งการเงียบงันก็เริ่มขึ้น  แต่ ผมรับรู้ได้ว่าเธอคงร้องไห้และพยายามเก็บกลั้นเสียงไม่ให้สื่อออกมาให้ผมรับ รู้  แต่ตอนนี้ผมคงทำไรไม่ได้มากไปกว่าให้กำลังใจเธอ เท่านั้นเอง ก่อนที่เราจะล่ำลากันในคืนนั้นและอย่างน้อยก็ทำให้ผมโล่งใจไปอีกเรื่องนึง ที่คั่งค้างในชีวิต และตอนนี้ผมก็ได้ให้คำตอบกับชีวิตตัวเองไปหนึ่งเรื่องว่าระหว่างผมกับเจน  เราคงไม่มีทางเป็นอะไรได้มากกว่า  คน เคยรักกัน เท่านั้นเอง…

เที่ยงคืนกว่าๆ ในขณะที่ผมกำลังจะเข้านอนก็มีเสียงโทรศัพท์เข้ามาอีกรอบ  โห อะไรกันนักหนาวะวันนี้ ขายดิบขายดีจริงๆนายไม้  ผม รำพึงรำพันกับตัวเองก่อนกดรับสาย

“เฮ้ยไม้   มึงอยู่ไหนว่ะ” เสียงไอ้วิทย์ดังมาจากปลายสาย (Hackz จำกันได้ไหมครับคุณวิทย์ เพื่อนพี่ไม้ คนที่บอกให้พี่ไม้ไปรับพี่ติ๊บน่ะ รื้อฟื้นความทรงจำให้ เพราะหลังจากที่พี่ไม้ มีพี่ติ๊บ ดูเหมือนว่าเพื่อนพี่ไม้ ได้หายออกไปจากสารระบบทันที แรงมากพี่คนนี้ อิอิ แซวเล่นน่ะ)

“ก็อยู่ที่ห้องนี่แหละ มีไรวะมึงอะ โทรมาซะดึกดื่น”

“เปล่า กูแค่หาเพื่อนแดกเหล้า  มึงสนมั้ย ละ”

“เป็นห่าไรของมึงเนี่ย  ชวนแดกเหล้าซะดึก ดื่น”

“ก็เบื่อๆ เซ็งๆ ว่ะ ตกลงตามนี้นะเดี๋ยวกูเข้าไปหาที่ห้อง” ไม่ทันที่ผมจะตอบรับหรือปฏิเสธมันก็ตัดบทสนทนากับผมไปเรียบร้อย

แต่คิดไปคิดมานี่ก็นานเอาการตั้งแต่ไอ้วิทย์มันมารบกวนเรื่องของ ติ๊บคราวก่อน  จนนี่เทอมนึงแล้วผมยังไม่มีโอกาสได้ เจอมันเลย มีแต่คุยกันผ่านทางโทรศัพท์ซะมากกว่าหรือเจอก็เจอแบบเดินสวนกันตอนออกจากหอ หรือกลับเข้าหอซะมากกว่าเพราะช่วงหลังๆ เห็นมันเปรยๆ ว่างานหนักมาก  เพราะตอนนี้มันใกล้จะจบป.โท แล้ว  เลยยุ่ง ยากกับเรื่องวิจัยของมัน  เลยทำให้ผมไม่มีโอกาสได้พูดคุยหรือสนทนากับมันเท่าไหร่นัก (Hackz น่าน... ว่าแล้วเชียว เพื่อนพี่ไม้หายไปจากสารระบบจริงๆ ฮิฮิ)

ผ่านไปไม่กี่นาที เพื่อนตัวดีก็มาเคาะประตูเรียกที่หน้าห้อง

“เป็นไงวะมึงไม่เจอกันนาน สบายดีป่าว”  ไอ้วิทย์เอ่ยทักทายในขณะที่ผมเปิดประตูให้มันเดินเข้ามา ในห้อง

“ก็สบายดีวะ  งานก็เรื่อยๆ มึงอะเห็นเริ่งทำวิจัยยุ่งเลยอะดิ”

“โคตรๆ อะไรนักหนาก็ไม่รู้  กูจะจบกับเค้า รึป่าวยังไม่รู้เลยนิ” ไอ้วิทย์มันบ่นให้ผมฟัง

“เอานะ ทนๆไปเดี๋ยวก็จบเองแหละ” คงไม่มีไรดีมากไปกว่าการให้กำลังใจเพื่อนที่เหน็ดเหนื่อยหรอกมั้ง เวลานี้

“แล้วคิดยังไงวะอยากกินเหล้ากลางดึกแบบนี้”

“ก็ไม่คิดไงคิดอยากกินก็กิน ไม่เห็นต้องคิดไรมาก” อืมมม ก็จริงของมันแฮะคนจะกินเหล้าคิดไรมาก เออเป็นอันว่าผมผิดที่ถามหาเหตุผลของคนจะกินเหล้า

แล้วบทสนทนาระหว่างเพื่อนสนิทที่ไม่ค่อยจะมีโอกาสได้เจอกันก็ เริ่มต้นขึ้นพร้อมๆกับอาการมึนเมาของเราทั้งสองคน  แต่ ผมก็ยังครองสติได้ จนมาทำให้ผมตื่นก็ตอนที่จู่ๆมันก็ถามผมขึ้นมาว่า

“เฮ้ย แล้วรูมเมทแกไปไหนซะละนี่” คงจะหมายถึงติ๊บ

“ก็กลับบ้านไง ช่วงปิดเทอม กลับไปช่วยที่บ้านทำงาน”

“เออ ดีวะเป็นเด็กดี แล้วแกอยู่ด้วยกันแกว่าเป็นไงมั่ง พอดีกูเจอน้องเค้าบ่อยๆ ที่ตึกคณะเห็นสวัสดีทุกรอบเลย มีสัมมาคารวะดี” ก็รักดิ  เฮ้ย  เกือบ พลั้งปากตอบมันไปแล้วมั้ยละ

“ก็ดีนะ ขยันดี  เป็นเด็กดีด้วย” ผมตอบไอ้วิทย์ไป

“เห็นที่คณะเค้าดังจะตายนะรูมเมทแก  มีแต่คนบอกน่ารัก ถามจริงๆ นะอยู่ด้วยกันมีแอบหวั่นไหว มั่งมั้ยวะ” เอาละซิ ไอ้เพื่อนสารเลว  มาถามคำถามแทงใจ กูอีกละแล้วจะให้กูตอบยังไงละเนี่ยยย
...>To bE CoNtInue

เขียนโดย: dr.mike
พิสูจน์อักษรโดย: Hackz

ปล. เค้าไม่ได้ตัดตอนนะ อันนี้น่ะ พี่ไม้แกจัดการมาให้ อิอิ

[PEENAT1972]

   hackz And stabbed the beloved Dr. mike 

คุณไม้จะไม่บอกเพื่อนไปเลยหรือค่ะว่ารักติ๊บแล้ว ไม่ได้เชียวหรือค่ะ ใจร้ายจัง 

[JJHJJH]

พี่หมอไม้บอกเพื่อนไปเลย เป็นการแทงกั๊กในวงกว้าง อิอิ

[thehackzzi]

เสื้อกาวน์เก่าๆ.....กับเราสองคน น่าสงสาร VS น่ารัก ( ต่อ )
17:04 on 22/5/2010

เอาละซิ ไอ้เพื่อนสารเลว  มาถามคำถามแทงใจกูอีกละแล้วจะให้กู ตอบยังไงละเนี่ยยย

“ไม่หรอก  ก็อยู่เป็นพี่เป็นน้องกันดูแล กันไปตามประสา” ผมตอบเลี่ยงๆทั้งๆที่ในใจสารภาพกับคำถาม ของมันไปเรียบร้อยแล้ว จะแอบหวั่นไหวอะไรละ  ตอนนี้ หลงจนหัวปักหัวปำแล้ว  แค่หวั่นไหวซะที่ไหนละ  ท่าจะมึนแล้วมั้ยละผมมมม

“แล้วคิดไงมาถามกูแบบนี้วะ” ผมถามไอ้วิทย์กลับไปเพราะอยากรู้ว่ามันคิดอะไรอยู่

“เปล่า ก็บางทีกูเห็นมึงสองคนไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดไง  กูเลยอดคิดไม่ได้ว่ามึงกะน้องเค้า…….” ไอ้วิทย์เว้นให้ผมได้คิดนิดนึง

“แล้วถ้ากูกับน้องเค้ามีไรกันจริงๆมึงจะว่าไง”  ผมลองใจไอ้วิทย์ด้วยการถามกลับไปตรงๆ

“ก็ไม่ว่าไง  มึงเป็นเพื่อนกู  มึงรักใครกูก็รักด้วย กูเชื่อในการตัดสินใจของมึงวะ” โห ไอ้วิทย์นี่มันพูดอะไรดีๆกะเขาก็เป็น เหมือนกันเนอะ

“แล้วมึงกะเจนอะเลิกกันแล้วเหรอ”

“อืมวะ ก็ไม่เชิงเลิกแต่ก็ห่างกันมานานละ”  ผม ตอบพลางยกแก้วเหล้ากระดกเมื่อมันถามถึงเจนที่ผมเพิ่งวางสายไปก่อนหน้ามันไม่ กี่นาที

“แล้วตกลงมึงกับน้องติ๊บคบกันจริงๆเหรอวะ  ขอ คำตอบให้กูทีดิ  จะได้เลิกคิดไปเอง”

“ไว้มึงดูๆไปเองแล้วกันวะ  กูก็ยังให้คำตอบ ตัวเองไม่ได้เลยตอนนี้”

“อยู่ในช่วงสับสนว่างั้น” ไอ้วิทย์เล่นพูดแทงผมใจดำเข้าไปอีกที (Hackz Yes, status is confuse)

 

นั่นซิน่ะ ตอนนี้ผมคงกำลังสับสนในส่วนตัวลึกๆข้างในยอมรับว่าตอนนี้ติ๊บเป็นมากกว่าคน รัก

และ ความรู้สึกที่ผมมีให้กับติ๊บตอนนี้มันเป็นมากกว่าความรัก  แต่ ทว่าคนรอบข้างผมจะรับกับสิ่งที่ผมเป็นได้เหรอ  แล้ว ผมเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ อะไรทำให้ผมเปลี่ยนไป  ใน ตอนนี้หัวสมองของผมสับสนไปหมด  ผมต้องทำยังไงต่อไปดี คับ  จะจัดการกับชีวิตตัวเองต่อไปยังไงดี
...>To bE CoNtInue

เขียนโดย: dr.mike
พิสูจน์อักษรโดย: Hackz

See me agian on next time, Kiss you, bye.

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

บอกไปเลย
ว่าไม่ได้หวั่นไหว
แต่รักหมดใจไปแล้ว
ว้ากกกกกกก  
กันไว้ก่อน
ไม่ได้กลัวพี่วิทย์หรอก
กลัวคนอื่นมากกว่า บอกว่าป็อบไง

[PEENAT1972]

ตอบตัวเองไม่ได้ แต่ตอบกับติ๊บได้คนเดียวว่ารักติ๊บ รักติ๊บ 555

วันนี้ ไอ้หนู hackz มันเริ่มขยันทำงานมากเลยนะวันนี้

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

อ่าว
ยังไม่จบซะงั้น
ผมว่า
ติ๊บกลับมาคราวนี้ลองคุยกันดูดีมั้ย

[dahlia]

ถ้าติ๊บรู้ว่าพี่ไม้เป็นแบบนี้ก็ใจเสียกันพอดี

[BeeRY]

ยังไงก็รักพี่ติ๊บ...น่ารักขนาดนี้ ไม่รักก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้วแหละพี่ไม้

[gun]

   เพิ่งเข้ามาอ่าน หมอติ๊บน่ารักมากมายอ่ะ

อ่านตอนล่าสุด   

เข้ามาให้กำลังทั้งสามคนค้าบ อิอิ โดยเฉพาะคนโพส์ (เดี๋ยวจะไม่ได้อ่าน 55)



ปล. ฝากหมอไม้กอดหมอติ๊บแน่นๆ 

[Nabee]

โหยยยยยยยยยย...หมอไม้...แต่ละคำที่พูดกับคนอื่น
เกี่ยวกับความรู้สึกที่มีกับหมอติ๊บเนี่ย...ขนาดคนอ่านอ่านแล้วยังแสลงใจเลยอ่ะ
แล้วถ้าหมอติ๊บมาได้ยินด้วยตัวเอง...ไม่เสียใจแย่เหรอเนี่ย - -???

ก็เข้าใจแหล่ะนะ...ว่าไม่ได้ชอบทางนี้มาตั้งแต่แรก
แต่ถ้ายังหวั่นไหวขนาดนี้...แล้วไปผูกพันธ์กะหมอติ๊บแบบลึกซึ้งทำไมล่ะ
จะเพราะด้วยอารมณ์เป็นใจ หรือเพราะบรรยากาศมันให้ก็ตามแต่นะ
แต่ถ้ายังคงไม่มั่นคง และมั่นใจในความรู้สึกของตัวเองแบบนี้...ไม่น่าผูกพันธ์กันแบบลึกซึ้งเลยอ่ะ - -"
คนที่เจ็บที่สุด ก็คือหมอติ๊บนะหมอไม้...ไม่รู้หรอกนะว่าตอนนั้นทำไมหมอไม้ถึงรู้สึกแบบนั้น
แต่เค้าว่าสำหรับหมอติ๊บแล้ว หมอไม้คือที่หนึ่งแน่นอน...และหมอติ๊บก็คงจะมั่นใจในความรู้สึก
ที่มีให้กับหมอไม้อย่างแน่นอนเลยอ่ะ...หวังว่าหมอติ๊บคงจะไม่รู้นะ...ว่าหมอไม้คิดแบบนี้
ไม่อย่างนั้นหมอติ๊บต้องเสียใจแน่ ๆ เลยอ่ะ...แค่คิดยังเศร้าตามเลย T^T

เป็นกำลังใจให้คนโพสต์นะฮะ...แ้ล้วก็เป็นกำลังใจให้หมอติ๊บด้วย...ส่วนหมอไม้
กลับไปไตร่ตรองหัวใจตัวเองให้ดีก่อน...ได้คำตอบแล้วคนอ่านจะเป็นกำลังใจให้ (ลำเอียงกันเห็น ๆ =^=b)

[-~iK@iZ_KunG~-]

มารอตอนต่อไปครับ

เน็ตเน่ามาสองวันเพิ่งเข้าเล้าได้

[♥a2k♥]

ตอบไปเลยพี่ไม้ หลงหัวปักหัวปรำขนาดนี้แล้ว
ถ้าหมอติ๊บมารู้ว่าพี่ไม้สับสนอย่างนี้จะเป็นอะไรมั้ยนะ