ปูเสื่อรอค่ะ อ่านมาหลายวันมากกกกกว่าจะถึงตอนล่าสุด
เป็นอะไรที่อ่านแล้วได้ข้อคิดมากมายเลยค่ะ
จากการใช้ชีวิตของพี่ทั้งสองคน
โดยเฉพาะพี่หมอติ๊บที่แทบจะเรียกว่าเริ่มจากศูนย์เลยทีเดียว
แต่ด้วยความมุมานะพยายาม ตอนนี้พี่ติ๊บมีพร้อมทุกอย่างแล้วค่ะ
ทำให้หนูต้องหันกลับมามองตัวเองแล้วว่า
วันๆใช้ตังค์พ่อแม่ไปเปล่าๆประโยชน์มากๆๆ

น้ำตาตกไปหลายตอน แต่ก็อมยิ้มไปหลายตอนเหมือนกัน
พี่หมอไม้เป็นคนดีมากค่ะ สมัยนี้หาผู้ชายแบบนี้ยากแล้วจริงๆ

อ่านไปเรื่อยๆหนูก็เริ่มคิดว่า อ๊าๆอยากมีแฟนแบบพี่หมอไม้จัง
แต่คงหนูคงลืมไปว่า หนูคงต้องเป็นให้ได้แบบพี่ติ๊บซะก่อน
ถึงจะได้แฟนแบบพี่หมอไม้ ฮา

เอาแค่กราบอกจริงๆ กับพ่อแม่ก็แทบไม่เคยทำเลยนะค่ะ
ถ้าไม่ใช่วันสำคัญจริงๆ
แล้วนี้พี่ติ๊บทำทุกวัน นับถือมากค่ะ นับถือจริงๆ
ขอให้รักกันไปนานๆๆ อยู่คู่เล้าไปนานๆด้วยนะค่ะ
เพราะเรื่อราวของพี่มันไม่ใช่แค่การบอกเล่าว่าเราสองคนรักกันมาก
แต่มันยังสอนการใช้ชีวิตให้หนูตาดำๆคนนี้ได้เยอะเลยค่ะ
