หัวข้อ: เสื้อกาวน์เก่าๆ กับเราสองคน(Dr.Mike) จากนี้ จนนิรันดร์ [+อวสาน+] P.218

[naiyana]

 
 เข้ามาเป็นแนวร่วมรอด้วยคนคะ
 

[bbyuqin]

รอตามอ่านต่อไปค่ะ 

[Kiss Koki]

ส่วนช่วงนี้   หมอติ๊บกลับมาทั้งที  ขอออดอ้อน  กอดรัด ฟันเหวี่ยงให้หนำใจก่อนน่ะ  อิอิ

ุุ^
^.....คุณหมอไม้คะ.....เบาบ้าง ฟัดเบาๆๆนะคะ ฉึก ๆๆ  :กอด1:เบาบ้าง... ไรบ้างนะค่ะ เดียวน้องฯ ช้ำหมออ๊ะ...อิๆๆ
รอการโพสครั้งต่อไป....เป็นกำลังใจในการโพสและเล่าเรื่องนะค่ะ ...สู้ ๆๆ....

[naiyana]

คิดถึงนะคะ หมอติ๊บ หมอไม้
รอๆๆ คะ

[roseen]

 

[8X]

ช็อกค่ะช็อก ไม่ได้เข้ามาอ่านไม่กี่วันเพราะงานยุ่งมากจนหัวฟู
เห็นตอนล่าสุดว่า "ตอนจบ" คิดว่าตัวเองตาฝาดสมองเลอะเลือน 
ม่ายน๊าา หมอไม้ มาต่อๆๆๆๆ ตอนต่อไปให้อ่านอีกนะคะยังอยากอ่านต่อไปเรื่อยๆๆๆๆๆ

ช่วงนี้ให้เวลาหมอไม้ออดอ้อนเอ๊ยยยยสวีทวี๊ดวิ้วกะน้องหมอติ๊บให้ชื่นนนนหัวใจ
ก่อนที่น้องหมอติ๊บจะบินกลับไปเรียนต่อนะคะ รอค่ะ รอ รอ รอ...

[jojobuffy]

แนวร่วมๆๆ


นู๋อยากอ่านต่อนะคะ


มาเถอะ นะนะนะ
เอฟซี หมอไม้แอนดืหมอติ๊บ

[naiyana]

  รักนะคะ

[StillLoveThem]

...ให้เวลาจู๋จี๋กัน ถ้าน้องกลับ แล้วว่างจากงาน ก็มาต่อนะจ๊ะ ขอบคุณที่ไม่ทิ้งกันพี่จะรออ่านอยู่เสมอๆจ้า

[pochu52]

กดไลค์ภาค 3 ค่ะหมอไม้ จากแฟนคลับหมอติ๊บคนนึง
มาโพสต์เล่าเรื่องเล็กๆ น้อยๆ หรือจะบอกเล่าความเป็นไปต่างๆ ของหมอไม้กับหมอติ๊บก็ได้นะค่ะ เพราะชอบข้อคิดของหมอติ๊บมากๆ เลย
 

[dr.mike]

เสื้อกาวน์เก่าๆ........กับเราสองคน 

ภาคสาม

ตอนที่ 161

การเริ่มต้น







จ๊อก จ๊อก  ตอนตีสองครึ่ง 

ไม่ต้องงงนะว่าเสียงอะไร   ก็เมื่อตอนหัวค่ำกะว่าจะลงไปหาอะไรกินแต่ดันนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่ริมระเบียง

พอจะลงไปก็ดันมาเปิดเจออีเมลล์จากหมอเจนเข้าไปเลยนั่งคิดถึงเธอเพลินๆ     

จนปาเข้าไปเกือบเที่ยงคืน  ก็เลยตัดสินใจเข้านอนเอาตอนเที่ยงคืนโดยไม่ได้มีอะไรตกถึงท้องเลยตั้งแต่เมื่อตอนเที่ยงแล้วนั่นเอง

ใจหนึ่งอยากจะนอนด้วยความง่วง ใจหนึ่งอยากจะตื่นมากินให้หายหิว และแล้วอย่างหลังก็มีพลังแรงกว่าส่งผลให้ตอนนี้ผมมานั่งสัปหงก รอบะหมี่อาหารยากยามหิว ทำไมจะกินบะหมี่ต้องรอสามนาที  ทำไมไม่ทำแบบใส่น้ำปุ๊บกินได้เลยยย

ทุกอย่างมีช่วงเวลาที่เหมาะสมสำหรับตัวมันเอง  อย่างที่หมอติ๊บเคยสอนผมจริงๆ

ตอนนี้ผมลืมตามายิ้มให้กับบะหมี่ในถ้วยและยิ้มให้ถ้วยบะหมี่ราวกับมันส่งยิมให้ผมอยู่เสียอย่างนั้น เปล่าบ้านะ  แต่ผมคิดถึงคำคม ความคิดของเจ้าตัวเล็กที่สอนผมมาต่างๆนานะซิ

จำได้ตอนที่อยู่ด้วยกันมีครั้งหนึ่งผมหิวตอนดึกแบบนี้แหละ  แล้วก็ตื่นมาทำบะหมี่               

เจ้าตัวเล็กบอกว่าให้ผมรอสามนาทีเดี๋ยวก็ได้กิน  แต่ด้วยความหิวผมก็กินทั้งที่เส้นมันยังกรุบๆกรอบๆอยู่นั่นแหละ

ให้เหตุผลข้างๆคูๆว่าชอบแบบนั้น  อร่อยดีไปอีกแบบ  ทั้งที่ความจริงแล้วคือขี้เกียจรอ จะได้รีบกินรีบนอนไปซะอย่างนั้น 

แล้วสุดท้ายแทนที่จะได้นอนผมกลับต้องมาท้องอืด อึดอัดเพราะซัดบะหมี่ไม่สุกตลอดทั้งคืน

ทุกอย่างมันมีเวลาที่เหมาะสมเป็นของมันเองจริงๆ  เราเร่งรัดอะไรมากมายไม่ได้หรอก         

 ผมยิ้มให้กับบะหมี่ในมือก่อนวางถ้วยะหมี่ลงอย่างใจเย็น

 

ถูกต้องครับทุกอย่างมันมีเวลาที่เหมาะสมสำหรับตัวมันเอง

 

หกปีนับจากวันที่ผมพบเจอเด็กน้อยหน้าตาบ้องแบ๊วในกลางปี 2546

หกปีนับจากวันที่ผมค้นพบตัวเอง ( ดูยิ่งใหญ่ไปมั้ย ) ว่าอะไรที่ขาดหายไป

หกปีนับจากวันที่ผมเรียนรู้คุณค่าของชีวิตทั้งจากตัวผมเอง และเจ้าตัวเล็ก

 

วันนี้ผมสำเร็จการศึกษาที่ผมตั้งใจและวาดหวังเอาไว้ในระดับหนึ่งแล้ว  กลับมาเพื่อเตรียมความพร้อมสำหรับการก้าวไปเป็นด๊อกเตอร์ในอนาคตอันใกล้ ในขณะเดียวกันกลางปีแบบนี้ก็เป็นช่วงที่เจ้าตัวเล็กสำเร็จการศึกษาในระดับปริญญาตรีเป็นที่เรียบร้อย

ผมนัดกับที่บ้านเป็นที่เรียบร้อยว่าจะเดินทางกลับมาในช่วงต้นเดือนมีนาคม ด้วยเหตุผลหลายๆอย่าง

อย่างแรกผมตั้งใจกลับมาพักผ่อนและตั้งหลักหลังจากที่ผมเรียนจบในระดับมหาบัณฑิตของมหาวิทยาลัยเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

อย่างที่สองคือการมารับเจ้าตัวเล็กจากโรงพยาบาลพุทธชินราช ไปเป็นแพทย์ใช้ทุนที่โรงพยาบาลรามาธิบดีในกรุงเทพ

และอย่างที่สามคงมาร่วมแสดงความยินดีกับน้องชายคนเก่งของผมที่ตอนนี้ได้ทำงานในศาลและตอนนี้มันก็ได้รับทุนให้เรียนต่อในระดับปริญญาโทซะด้วย  แหม  เก่งไม่แพ้พี่มันเลย       แต่เรื่องความหล่อยังห่างจากผมหลายขุมจริงๆ

คืนนี้ผมจึงตื่นกลางดึกเพื่อเตรียมตัวจะไปรับเจ้าตัวเล็กในตอนเช้าตรู่ของวันพร้อมถือโอกาสนี้พาพ่อแม่และนายม่อนได้เที่ยวด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตาเสียที

หลังจากบะหมี่ช่วยชีวิตผมและมีบทเรียนของการรอคอยแล้ว  บะหมี่ก็ไม่สามารถทำให้ท้องผมอืดได้แล้ว  ผมหลับตาลงอย่างเป็นสุขพร้อมกอดของขวัญที่ผมคิดว่าเหมาะกับเจ้าตัวเล็กที่สุดแล้วสำหรับการแสดงความยินดีอีกก้าวของเจ้าตัวเล็กในวันรุ่งขึ้น

เช้าตรู่ ผม นายม่อน และพ่อแม่พร้อมแล้วสำหรับการเดินทางมุ่งหน้าสู่เมืองพิษณุโลกสองแคว เป้าหมายในการยกไพร่พลไปเผด็จศึกในครานี้  ( อยู่ในช่วงอินน์กับหนัง นเรศวร )

พ่อยังคงไม่ยอมให้ผมทำหน้าที่พลขับเช่นเดิม  ด้วยเหตุผลที่ว่าพ่อเคยชินกับการเป็นพลขับและก็ชินกับมิวเซเว่นสีขาวของพ่อนี้มากกว่าผม ผมจึงเลี่ยงมานั่งเบาะหลังคู่กับนายม่อนที่ตอนนี้เปลี่ยนจากเด็กกะโหลกกะลา มาเป็นหนุ่มหล่อเนี๊ยบดูเคร่งขรึม  บางทีผมแอบขำไอ้น้องชายตัวดีเอาเสียไม่ได้เมื่อนึกย้อนไปถึงภาพเก่าๆของมัน

เราตัดสินใจไม่พักทานมื้อกลางวัน แต่ตัดสินใจไปรับเจ้าตัวเล็กจากหอพักก่อนแล้วค่อยไปเลี้ยงฉลองแสดงความยินดีกับบัณฑิตใหม่

พ่อจอดรถหน้าหอพักแพทย์ที่ตั้งอยู่ด้านข้างของโรงพยาบาล ก่อนที่ผมจะโทรหาเจ้าตัวเล็กในเวลาไล่เลี่ยกัน เจ้าตัวเล็กเดินมาต้อนรับครอบครัวผมด้วยชุดสบายๆ ก่อนจะมีเพื่อนเจ้าตัวเล็กอีกกลุ่มใหญ่มาร่วมสมทบ วันนี้เจ้าตัวเล็กบอกผมว่าจะขนของออกจากห้องพักเลยเพราะเจ้าตัวจัดการธุระที่นี่จนเสร็จเรียบร้อยไปก่อนหน้าที่ผมจะกลับมาหลายวันแล้ว  ภารกิจสุดท้ายที่ต้องทำในวันนี้คือการย้ายของออกจากหอพัก เพื่อเตรียมตัวไปรายงานตัวเป็นแพทย์ใช้ทุนในโรงพยาบาลรามาธิบดี ซึ่งผมเห็นว่าเป็นจังหวะดีที่จะให้เจ้าตัวเล็กมาเรียนรู้การใช้ชีวิตอยู่กับพ่อแม่ผมเสียเลย เพราะโรงพยาบาลรามาธิบดีที่ว่านี้ก็ไม่ได้ห่างจากบ้านผมซึ่งอยู่แถวสะพานควายเท่าไหร่นัก  การเดินทางก็ไม่ได้ยุ่งยากลำบากอะไร

ผมและนายม่อนร่วมกับเพื่อนเจ้าตัวเล็กขนของลงมาจากห้องพักเจ้าตัวเล็กกันคนละรอบสองรอบก็เสร็จเรียบร้อย เพราะข้าวของของเจ้าตัวเล็กก็ไม่ได้มีอะไรมากมายไปกว่าตอนที่อยู่กับผม  จะมีเพิ่มมามากหน่อยก็คือบรรดาตำราต่างๆที่เจ้าตัวไม่ยอมทิ้งอะไรไปเลย

วันนี้ผมเห็นความน่ารักของเจ้าตัวเล็กอีกอย่าง คือการร่ำลาและไหว้ขอบคุณตั้งแต่รุ่นพี่ที่รู้จักกัน อาจารย์ที่เคยพร่าสอนประสิธิ์ประสาทความรู้ให้ ไม้เว้นแม้แต่ยาม แม่บ้าน เจ้าตัวก็ยกมือไหว้อย่างไม่เคอะเขิน และที่ผมดูไม่ผิด ทุกคนยิ้มและอวยพรให้ติ๊บด้วยความเอ็นดู นี่คงเป็นอีกอย่างหนึ่งที่ทำให้ผู้คนรักและเอ็นดูเจ้าตัวเล็กคือการเป็นคนมือไม้อ่อน และอ่อนน้อมถ่อมตน         ไม่เพียงแต่สิ่งมีชีวิตเท่านั้น เจ้าตัวเล็กยังทำเอาผมปอดด้วยการจุดธูปบอกลาพระพุทธรูปที่ตั้งอยู่ตรงหน้าโรงพยาบาล จุดธูปบอกลาขอขมาเจ้าที่เจ้าทาง จนเรียบร้อยทุกสิ่งอย่างไม่มีอะไรตกค้าง พ่อจึงขับรถพาพวกเราไปยังเป้าหมายต่อไปของเจ้าตัวเล็ก

มหาวิทยาลัยนเรศวร

พ่อผมขับรถเข้ามาทางด้านหน้ามหาวิทยาลัย
ป้ายมหาวิทยาลัยที่ตั้งตระหง่านก่อนจะขับรถมาจอดที่หน้าตึกคณะแพทยศาสตร์
เจ้าตัวเล็กเดินหายเข้าไปในตึกคณะบอกกับผมว่าจะเข้าไปล่ำลาอาจารย์ ตลอดจนเจ้าหน้าที่ที่คอยช่วยเหลือเรื่องต่างๆโดยเฉพาะการขอทุน ทำให้ติ๊บเรียนจบในวันนี้ได้ ผมยิ้มให้กับตึกหลังใหญ่นี้ ความรักของผมเริ่มต้นที่นี่ และมันจะดำเนินไปอย่างมั่นคงเช่นเดียวกับความมั่นคงของตึกหลังใหญ่นี้เช่นกัน

[pochu52]

5555 ได้อ่านภาคสามอย่างรวดเร็ว เข้าสู่ช่วงเริ่มต้นชีวิตการทำงานของหมอติ๊บแล้ว
ยังมีข้อคิดดีๆ จากแค่การรอการต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปสมเป็นหมอติ๊บจิงๆ ขอบคุณค่ะ

เต็มที่กับชีวิตค่ะหมอไม้ ที่รักกลับมาเยี่ยมทั้งที เนอะ

[aim]

ดีใจมากกก มีต่อภาค 3 ด้วย
นึกว่าจะไปเติมความหวานกันจนเพลินซะอีก ยังไงก้อย่ารังแกน้องหมอติ๊บมากนะคุณหมอไม้

[afternoon]

เย้ๆๆๆๆ ภาคสามมาเเว้วววววว 
อ่านตอนนี้เเล้วยินดีกับความสำเร็จของหมอติ๊บ หมอไม้เเละนายหม่อนจริงๆ 
(แอบหวังว่าวันนึงจะได้เป็นแบบหมอติ๊บบ้าง 555555 สอบติดเเล้วค่อยว่ากัน  )

หมอมไม้สุดหล่อเสียสละเวลาหวานมาลงให้อ่านกันน อิอิ

[RAKDEK_KA]

ภาค 3 มาไว ทันใจดีจริงๆๆ  ขอบคุณนะคะ   

[littleFiNgeR]

เย้ๆๆ หมอไม้มาต่อภาคสามแล้ว ในที่สุดหมอติ๊บก็ได้เป็นหมอเต็มตัว ขอแสดงความยินดีกับหมอไม้และน้องชายด้วย เก่งๆกันทุกคน^^

[naiyana]

  ขอบคุณนะคะหมอไม้ มาต่อภาค 3 แล้ว
  รักมากมายคะคุณหมอทั้ง 2

[jojobuffy]

หมอไม้ น่ารักๆๆๆๆ



น่ารักมากกว่า หรือน้อยกว่า หมอติ๊บหว่า
 

[StillLoveThem]

...ดีใจจัง ได้อ่านภาค 3 แล้วอะไรก็เปลี่ยนไป โตขึ้น ประสบการณ์มากขึ้น แต่ความรักของทั้งสองคนยังคงไม่เปลี่ยนแปลง
...ครอบครัวนี้น่ารักมากๆๆ ไปแสดงความยินดีกับหมอติ๊บทุกคน โชคดีจริงๆๆหมอติ๊บคนนี้
...ไม่ต่างกับครอบครัวหมอไม้ก็โชคดีเช่นกันที่ได้หมอติ๊บมาเป็นสมาชิกเพิ่มอีกคนในครอบครัว

[Phing]

ในที่สุดหนูก็ตามอ่านทันแล้วหลังจากหายไปนาน
 o1สำหรับเรื่องราวที่ถ่ายทดมาให้อ่านนะคะ
อ่านเเล้วได้ข้อคิดดีๆหลายเรื่องเลย

 

[pjaejin]

พี่ไม้ + น้องติ๊บ 

กับมาม่าน้องก้อยังมีข้อคิด รักผชคนนี้จริงๆ  กอดอีกที

[naiyana]

ภาค 3 หมอติ๊บไปทำงานที่โรงพยาบาลรามาธิบดี
ขอเดาว่าต้องเป็นคุณหมอที่น่ารักที่สุดเลย ใช่ไหมคะหมอไม้
  มาต่อตอนต่อไปเร็วๆนะคะ เป็นกำลังใจให้คะ

[Kfc_Pizza]

 
ดีใจจังหมอไม้มาต่อให้
ขอให้หมอไม้หล่อสุดๆไปเลย
 

[babyfaibossy]

แอบอิจฉาพี่หมอติ๊บ 

อ่านเรื่องนี้แล้่วแอบอิจฉา ทั้งความรัก ทั้งการงาน เนอะ

ดีจริงๆ นะค่ะ ที่พี่หมอติ๊บเจอพี่หมอไม้ 

กว่าจะได้จนถึงปัจจุบัน น้องอ่านเรื่องของพี่แล้ว ทำในนึกถึง 'ถ้าไม่มีอุปสรรค ก็จะไม่ประสบผลสำเร็จ'

และ 'เปลี่ยนอุปสรรคเป็นสะพาน' พี่หมอติ้บผ่านชีวิตที่ยากลำบากในสมัยเด็ก จนได้ประสบผลสำเร็จในปัจจุบัน (น้องตอนนี้ยังใช้เงินพ่อแม่ กินนอนไปวันๆ เลย เฮ้อ!~)

พี่สองคนได้ผ่านอะไรมาเยอะจริงๆ อิจฉาจริง อิจฉาจัง 

ขอให้พี่สองคนมีแต่ความเข้าใจและรักกันนานๆ จนหมดลมเลยนะค่ะ

ปล. ปีหน้า น้องต้องสอบหมอให้ติด จะไปลันล้าที่รามา เขินจัง อิอิ

[Kiss Koki]

:impress3:เย้ ๆๆ ภาค 3 มาแล้ว ~~~

เห็นมะ แค่เรื่องบะหมี่ ยังสอนได้คิดดู แต่เราก็กินดิบ ๆ เหมือนกันนะ แกะแล้วก็ใส่เครื่องปรุง เขย่า ๆ คลุก ๆ อร่อย 555 แต่ ท้องอืดระดับไหนเนี่ย ไม่แน่ใจ 555

:L1:ใกล้ครบรอบ 8 ปีที่คบกันแล้วดิ ดีจัง ช่วงนี้ชิมิ เด็กๆ เอ็นฯ พอดีแล้วก็เตรียมตัวเข้าปี 1กัน
คุณหมอไม้คะ แฟนกลับมารำลึกความหลัิงชิมิ เตรียมจัดฉลองอะไรกันยังเนี่ย
ยินดีด้วยค๊า ปีที่ 8 infinity ไม่มีที่สิ้นสุดเลขดีมากเลยค๊า ขอให้มีปีต่อไป 9 10 ~~~~ไปเรื่อย ๆ
และ ตลอดไปเลยค๊า ขอให้มีความสุขมากๆๆ ค๊า น่ารักทั้ง 2 คุณหมอเลยคะ
ขอบคุณมากคะ ที่ยังมาเล่าเรื่องให้ได้ติดตามกัน ขอ..ฉบับพิเศษปัจจุบันบ้างนะค่ะ
มีเรื่องไรฮา ๆ มาเล่าบ้าง ไปเที่ยวไหนมาบ้างฯลฯ... ขอบคุณค่ะ

[BWA2K]

สวัสดีคะ
8 คืนที่อ่านเรื่องนี้ตามคำแนะนำของเพื่อน ตามทันซะที

ขอบคุณ คุณหมอไม้ คุณหมอติ๊บ ที่ทำให้พี่ได้รับความอิ่มใจ จากเรื่องราวดีๆ ที่นำมาแชร์กัน
เป็นคู่ที่เหมาะสมกันสุดๆ มั่นคง ชัดเจนและหวานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ขอให้รักกันนานแสนนาน หวานกันตลอดไปนะคะ

ขอบคุณน้องแฮกซ์ มือพิสูจน์อักษร & โพสท์ ด้วยนะคะ

รอติดตามเรื่องราวดีๆ ของคนหล่อกับคนน่ารักค่ะ

[naiyana]

รอติดตามเรื่องราวตอนต่อไปของคุณหมอคนหล่อและคนน่ารักค่ะ คิดถึงจัง
และก็ขอขอบคุณน้องแฮกซ์ด้วยนะคะ ที่นำเรื่องราวดีๆ มาถ่ายทอดให้ได้อ่านกัน
เป็นกำลังใจให้ทั้งเจ้าของเรื่องและคนโพสต์นะคะ

[z-Time]

ครอบครัวสุขสันต์ 

[winniethepooh]

  เย้ เย้ ดีใจ หมอไม้ ..สู๊ดดดหล่อ มาต่อภาค 3 แล้ว
จะรออ่านตอนนต่อไปนะค๊า 
ปล... คิดถึงหมอติ๊บจัง เข้ามาทักกันบ้างน๊าา คิดถึง..คิดถึง 

[ao16]

  เย้ ได้อ่านภาค 3 แล้วดีใจจัง