หัวข้อ: เสื้อกาวน์เก่าๆ กับเราสองคน(Dr.Mike) จากนี้ จนนิรันดร์ [+อวสาน+] P.218

[thehackzzi]

ตอนที่ 132 หึงโหด ( ตรงไหนหว่า )

เอาวะ  เป็นไงเป็นกัน   อดทนไม่ไหวแล้วเว้ยยยยยย  ///////////////////////////////

เมื่อ ความอดทนของคนหนึ่งคนสิ้นสุดลง  หมดแล้วซึ่งการยับยั้งชั่งใจจากผมเมื่อภาพที่ได้เห็นตรงหน้ามันช่างทำร้าย จิตใจคนหล่ออย่างผมได้มากมายเสียเหลือเกิน

“เอาไอศกรีมซักถ้วยมั้ยติ๊บ” ผมเอ่ยถามขึ้นในขณะที่เด็กๆ ในกลุ่มต่างทำหน้างุนงง สงสัยตกใจกับการตัดสินใจของผม ก็มันทนไม่ไหวที่จะไม่เดินเข้ามาคุยให้แก้มหมอติ๊บกับหมอบอยห่างออกจากกันบ้างก็เท่านั้น

แต่มันก็ไม่กล้าพอจะทำอะไรรุนแรง  แอบกลัวนิดๆว่าเจ้าตัวเล็กจะโกรธเอา

จึงได้แต่เดินเข้าไปถามด้วยสีหน้ายิ้มแย้มว่าจะเลี้ยงไอติม

นั่นแหละสองหมอจึงเปลี่ยนความสนใจจากตำราเรียนขึ้นมามองหน้าผมแทน

“อ้าวพี่ไม้  มาตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะคับ” เจ้าตัวเล็กเอ่ยถาม

“ก็มาซักพักแล้วทานข้าวอิ่มแล้วจะกลับกันพอดี พอดีมองมาเจอติ๊บก็เลยถามว่าจะกินไอติมมั้ย พอดีพี่กับพี่กิ๊กกำลังจะกินไอติมกันพอดี”

“อ๋อ  ดีคับ  ติ๊บเพิ่งทานข้าวเสร็จนี่เอง  เลี้ยงไอติมหน่อยซิ” เจ้าตัวเล็กพูดจบก็ดีดตัวผึงขึ้นมาเกาะแขนผมลากไปยังร้านขายไอติมอย่างรวดเร็ว  แบบนี้แหละที่ต้องการและไอติมมันก็ใช้จัดการหมอติ๊บได้ดีทุกครั้งเสียด้วยซิ

และ แล้วแผนการแยกเจ้าตัวเล็กออกจากไอ้หมอบอยหน้าจืดก็ผ่านพ้นและสำเร็จไปได้ ด้วยดี  เมื่อตอนนี้เจ้าตัวเล็กยืนเกาะแขนผมอยู่หน้าตู้ขายไอติมใต้ถุนตึกคณะแพทย์ และกำลังเลือกรสชาติไอติมสำหรับตัวเองและเผื่อผมเป็นที่เรียบร้อย  ก่อนที่ผมจะทำหน้าที่เจ้ามือตามที่เสนอตัวไปในตอนแรกก่อนเดินตามเจ้าตัวเล็กไปติดๆ

“ติ๊บๆ เดี๋ยวก่อน  พี่มีไรคุยด้วยหน่อย”

เจ้าตัวเล็กเอ่ยถามขึ้นมาก่อนหยุดแล้วหมุนตัวมานั่งกับผมที่โต๊ะผมแต่ตอนนี้หมอกิ๊กหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้

“ไม่ต้องใกล้กันมากก็ได้ พี่หึง” ผมกระซิบบอกเบาๆ

“อะไรนะ” เจ้าตัวเล็กท่าเป็นไม่ได้ยิน

“ไม่ต้องใกล้กับหมอบอยมากก็ได้ พี่หึง”

เจ้า ตัวเล็กทำตาแวววาวล้อเลียนก่อนเดินกลับไปที่โต๊ะเข้ากลุ่มกับเพื่อนๆ และนานๆก็เงยหน้าจากตำราส่งสายตาล้อเลียนมายังผม  จนผมกับหมอกิ๊กเดินออกมาจากใต้ถึนตึกคณะแพทย์นั่นแหละจึงทำให้อารมณ์ของผม เย็นลงได้บ้าง

 

ตกเย็นผมยกมือถือขึ้นมากดหาเจ้าตัวเล็ก  เพราะวันนี้ออกจะเป็นห่วงและคิดถึงเอาเสียมากๆ เกิดอะไรขึ้นกับผมหรือเปล่าเนี่ย  ท่าจะเป็นเอามากแล้วมั้งนายไม้  ผมคิดกับตัวเอง

“อยู่ไหนคับ” ผมเอ่ยถามไปเมื่อเจ้าตัวเล็กกดรับสาย

“เดินตลาดนัดใน ม.นี่แหละคับกับเพื่อนๆอ่ะ  พี่ไม้ละอยู่ที่ไหนแล้วตอนนี้”

ผม นึกขึ้นมาได้ว่าที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้  ในช่วงเวลานั้นจะมีตลาดนัดเปิดท้ายขายของกันในทุกเย็นวันอังคาร  เต็มไปด้วยร้านเสื้อผ้าและของกินมากมายเต็มไปหมด  แต่คนเดินกันเยอะมากทำให้นานๆผมจึงจะมีโอกาสได้ไปเดินกับเจ้าตัวเล็กซักที

“แล้วนี่พี่ไม้อยู่ที่ไหนอะคับ  จะมาหาอะไรกินที่ตลาดนัดก่อนมั้ยค่อยกลับห้อง”

“งั้นพี่ฝากติ๊บซื้ออะไรกลับมาให้พี่กินด้วยแล้วกัน  คนเยอะอะพี่ไม่อยากไปเดินเบียดกับชาวบ้านเขาว่าแต่นี่มาเดินนานหรือยังให้ พี่ไปรับเลยมั้ย”

“ก็เดินมาซักพักแล้วละ  เดี๋ยวก็กลับแล้วคับนี่ก็รอเพื่อนๆเขาเลือกของกินอยู่”

“โอเค งั้นเดี๋ยวพี่ไปรอรับแถวๆ เซเว่นแล้วกัน  เสร็จแล้วก็โทรหาพี่ละกัน”

 

ชั่วพริบตาเดียวผมก็ขับมิสเตอร์แจ๊สคู่ใจมาจอดหน้าเซเว่นหอหญิง  รอเจ้าตัวเล็กเรียบร้อยและไม่ผิดจากที่ผมคาดคิดไปเท่าไหร่เมื่อเจ้าตัวเล็ก เดินปรี่มาที่รถพร้อมข้าวของพะรุงพะรังหลายถุงเสียทีเดียว และที่แน่นอนที่สุดมากกว่าครึ่งในบรรดาถุงเหล่านั้นเป็นขนมไทย  ขนมหวานที่ไม่สามารถหากินได้ง่ายนักแน่นอน

“หิ้วอะไรมาตั้งเยอะแยะ” ผมเอ่ยถามเมื่อเจ้าตัวเล็กก้าวเข้ามานั่งในรถและยิ้มหวานให้ผมเป็นที่เรียบร้อย

“หลายอย่าง  อย่าเพิ่งถามรีบกลับห้องให้เร็วที่สุดเลยนะพี่ไม้ปวดท้องอ่ะ” ผมถึงกับหัวเราะเมื่อเจอคำสั่งนี้เข้าไป

“ไปกินอะไรมาละนะ  ถึงขั้นปวดท้องจนต้องรีบแจ้นกลับวะขนาดนี้”

“ก็เมื่อกลางวันหลังจากพี่เลี้ยงไอติมแล้วอะ  เพื่อนๆก็ชวนกินส้มตำอีกอะ  เลยรู้สึกปวดท้อง”

ไม่กี่อึดใจเช่นกัน  เจ้าตัวเล็กวิ่งขึ้นห้องก่อนที่ผมจะหิ้วของตามมาจากรถติดๆ

“ซื้ออะไรมามั่งเนี่ย” ผมเอ่ยถามหลังจากเจ้าตัวเล็กเดินกุมท้องออกมาจากห้องน้ำเป็นที่เรียบร้อย

“ก็มีของกินให้เป็นอาหารมื้อเย็นของพี่ไม้  แล้วก็มีขนมหวาน  เดี๋ยวติ๊บจัดการให้  หิวหรือยัง”

“ไม่เป็นไรติ๊บนั่งพักเหอะ  พี่จัดการเองได้”

“คับผม” เจ้าตัวเล็กรับคำก่อนไปนั่งลงหน้าทีวีพลางชำเลืองมาทางผมเป็นระยะๆ

ผม จัดการเทของกินมื้อค่ำที่เจ้าตัวเล็กเลือกซื้อมาจากตลาดนัดในมหาวิทยาลัยใส่ลงในถ้วยแกงและจัดเตรียมโต๊ะสำหรับมื้อเย็นเป็นที่เรียบร้อย  ส่วนที่เหลืออีกกว่าครึ่งนั่นเป็นถุงขนมหวานล้วน ประกอบไปด้วยบัวลอยเผือกสี ม่วงน่ากิน  ตะโก้เผือกในกระทงใบตอง  ข้าวเหนียวปิ้งกลิ่นหอมฉุยและกำลังอุ่นๆ  กล้วยปิ้งพิษณุโลกที่มาพร้อมน้ำราดหอมหวานเป็นที่สุด

ผมนั่งลง จัดการอาหารค่ำอย่างเอร็ดอร่อย  ในขณะที่เจ้าตัวเล็กก็จัดการชิมขนมหวานที่ตัวเองซื้อมาอย่างละนิดอย่างละหน่อย  ก่อนจะยิ้มเจื่อนๆ แล้วก็เลื่อนขนมแต่ละถุงมาให้ผมจัดการประหนึ่งว่าตัวเอง เป็นพระหรือเจ้าอาวาส  เมื่อฉันท์เสร็จแล้วก็เลือนมาให้เด็กวัดจัดการซะอย่างงั้น

“อ้าว  อิ่มแล้วเหรอ” ผมเงยหน้าจากจานข้าวขึ้นมาถามเจ้าตัวเล็กที่เลื่อนถุงขนมมาทางผม

“อิ่มแล้ว  ชิมทุกอย่างอย่างละเล็กอย่างละหน่อย  เดี๋ยวอ้วนนน”

“ให้มันอ้วนขึ้นมามั่งเหอะ นี่แห้งจะเหลือแต่หัวอยู่แล้วนะนั่น”

“เหลือแต่หัวอะไรกันนี่ เดี๋ยวนี้ใส่กางเกงมันเริ่มคับๆ ตึงๆ ไปหมดทุกตัวแล้วนะ”

แล้ว เจ้าตัวก็พรรณนาต่อถึงความอ้วนของตัวเองที่เมื่อก่อนรอบเอว 27-28 มาตอนนี้รอบเอวเกือบๆจะ 30 เข้าไปแล้ว   อืมมม  คิดไปคิดมามันก็เข้าใกล้ขนาดรอบต้นขาผมพอดี  เหอะๆ มันจะกลัวอ้วนไปไหนวะเนี่ยยย

 

และก่อนที่อาหารค่ำหลากหลายเมนูจะเสร็จสิ้นลง  เจ้าตัวเล็กก็คว้าถุงสิ่งของบางอย่างออกมาจากกระเป๋าที่เจ้าตัวเล็กชอบหิ้วติดตัวไปไหนมาไหนตลอดเวลา ก่อนดึงถุงพลาสติกที่บรรจุสิ่งของบางอย่างออกมาให้ผม

“พรุ่งนี้ก็วันพ่อแล้ว  ติ๊บเห็นว่าอากาศที่นี่เริ่มเย็นแล้วแล้วพี่ไม้ก็ไม่ค่อยมีเสื้อกันหนาวใส่เลย  ติ๊บเลยซื้อเสื้อกั๊กไหมพรมตัวนี้มาให้จะได้ใส่กันหนาว มันอุ่นดีนะ”

“ขอบคุณคับ” ผมรับเสื้อตัวสวยและอุ่นมาถือไว้ก่อนสังเกตเห็นสีหน้าที่ดูเศร้าๆและเจื่อนลงไปเมื่อคิดถึงวันพ่อขึ้นมา

 

ผมไม่ชอบภาพตรงหน้านี่เลยให้ตายซิ 

ไม่อยากเห็นเจ้าตัวเล็กในอารมณ์แบบนี้เลยมันสะเทือนใจทุกทีที่ได้พบเห็นเลยทีเดียว

ผมรวบร่างบางมานั่งลงบนตักกว้าง  ก่อนหอมหน้าผากเหม่งๆ ให้กำลังใจไปหนึ่งที

“พี่รู้น่ะว่าติ๊บคิดถึงพ่อ  แต่พี่ว่าบางทีเราก็ต้องยอมรับความจริงให้ได้นะติ๊บ”

แทนคำตอบเจ้าตัวเล็กยิ้มจางๆให้ผมเบาๆ

“พี่ว่าถ้าพ่อของติ๊บมองเห็นและรับรู้คงไม่อยากเห็นติ๊บในภาพที่เศร้าๆ ไม่สดใสแบบนี้หรอก พี่ว่าติ๊บควรจะยิ้มและทำทุกวันให้มีความสุขดีกว่าเผื่อว่าพ่อมองมา  จะได้เห็นรอยยิ้มของลูก”

ไม่มีคำตอบ  ไม่มีคำพูดใด  นอกจากการโอบกอดรอบคอผมแน่นขึ้นและสะอื้นจนตัวสั่นตัวโยนอยู่ในอ้อมกอดของผม  และผมก็รับรู้ถึงความปวดร้าวในตอนนี้ของเจ้าตัวเล็กที่ถูกถ่ายทอดมายังผมได้ เป็นอย่างดี

“พอแล้วไม่ต้องร้องแล้วติ๊บ  พี่สัญญาว่าพี่จะดูแลติ๊บ  จะปกป้องติ๊บแทนพ่อของติ๊บเอง แต่ติ๊บต้องสัญญาว่าจะไม่ร้องและต้องเป็นเด็กดีของพี่ด้วย  สัญญานะ”

ผมเอ่ยปากปลอบประโลมพลางลูบหัวฟูๆ ของเจ้าตัวเล็กเป็นการปลอบโยนและเช็ดน้ำตาที่รื้นขอบตาในตอนนี้จนแดงก่ำ

นั่นแหละผมจึงได้เห็นรอบยิ้มเจือความเศร้าบนใบหน้าเจ้าตัวเล็ก

“เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปทำบุญกันมั้ย  เผื่อจะได้สบายใจขึ้น” ผมเอ่ยชวนเจ้าตัวเล็กที่ก้มหน้างุดอยู่กับไหล่กว้างของผมในตอนนี้ นั่นแหละจึงได้หมดอาการสะอื้นฮั่ก ราวกับเด็กร้องห่มร้องไห้โดนใครรังแกมาก็ไม่ปาน  นี่ผมกำลังปลอบแฟนหรือกำลังปลอบลูกน้อยกันแน่นี่

แบบนี้ซินะหมอติ๊บถึงขอบบอกว่าผมเป็นมากกว่าแฟน  ก็ตอนนี้เล่นบทพ่อลูกกันแล้วซะงั้นนนน

// ยิ้มสู้ต่อไปนะท่านพี่ติ๊บ นักโพสต์เอาใจช่วย /  นึกว่าจะโหดขึ้นหน้าหนึ่งไทยรัฐ ที่ไหนได้ --*

[Kfc_Pizza]

 

คนแรกเลย

 

[MiTo™]

โหย ๆๆ นึกว่าโหด นะเนี้ย

 

[dr.mike]

ก็เคยหึงโหดเมื่อคราวก่อนแล้วเป็นไงละ

มาคราวนี้จะให้โหดอีกแล้ว

ไม่เอา

เค้ากลัวหมอติ๊บบบบบบบบบบบบ

[roseen]

 :L1:กลัวเมีย

[PeeYaR]

เอาไอติมเข้าล่อ แบบนี้เค้าเรียกโหดแล้วเนาะ 555+

[แอบซุ่ม]

เห็นด้วย..โหดตรงใหนเนี้ย..คริคริ

[b27072010]

หมอติ๊บได้พี่ไม้มากกว่าแฟน

[yun]

หมอติ๊บเคยหึงพี่ไม้บ้างไหม

[lomekung]

โหดมากอะ

น่ากลัวเป็นที่สุด

 

[Pra2]

โหดมากมาย    ตรงไหนค่ะ ที่ว่าโหด 

สรุปพี่ไม้ก็ยังคงเป็นทุกอย่างสำหรับหมอติ๊บ  อิิอิ

[qq_oo]

โหดไม่จริงนี่นา

[icyblue]

หึงโหดแบบนี้  หมอติ๊บก็อร่อยสิ  อิอิ


หมอไม้กลัวหมอติ๊บบบบบบบบบบ เหรอจ๊ะ


ดีแล้วค่ะ อยู่ในอุ้งมือที่รัก รับรองเจริญสุดๆ อ่ะ 

[Nichdia]

นึกว่าหมอไม้จะโหดกว่านี้ ฮ่าๆๆ

Welcome back คับ เด็กล้างจาน อิอิ

[pukpra]

โหดมากมายอ่ะ =*=

[TARO]

หึงหด เหมาะกว่า

เกลียมัวนะครับพี่หมอฟัน คนฟันหมอ
 

[MaeMoo]

โหดเหลือเกิน ...

แหม๊ โหดแบบนี้ หมอติ๊บก็เปรมสินะคะ...

ปล.หมอไม้ดูแลหมอติ๊บได้ดีที่สุดเลยจ้า

[Bee_YJ]

หายไปนานเลย กลับมาต่อแล้ว ดีใจจัง

หมอไม้หึงได้โหดมากๆ น่ากลัวที่สุด

[dr.mike]

   มีแต่คนมาชื่นชมบทหึงโหดของผม

ทำไงได้ละ 

ที่ทำไปทั้งหมดทั้งมวล

เหตุผลข้อเดียวล้วนๆ

กลัววววววววววววววววววววววววววววววววววววว

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

นานจนลืมเลยนะครับเนี่ย เอาใจช่วยเสมอนะครับคุณหมอที่น่ารักทั้งสอง

[nonae]

โหดบ่อย ๆนะ หมอไม้ แบบนี้หมอติ๊บชอบบบบ
เริ่มว่างแล้วใช่มะ มาต่อบ่อย ๆ นะ คิดถึงจะแย่แล้ว
  หมอไม้ หมอตื๊บ และนายแฮ็ค

[thehackzzi]

ตอนที่ 133 การกลับมาของคนคุ้นเคย

5 ธันวา มหาราช

วันนี้เป็นวันพ่อ  วันที่ความหมายกับลูกๆทุกคนและแน่นอนสำหรับคนที่เป็นพ่อด้วยเช่นกัน

ผม จัดการโทรไปขอพร  และอวยพรกับพ่อตั้งแต่เช้าตรู่ก่อนจัดการแต่งตัวออกมาจากห้องด้วยเสื้อกั๊ก ไหมพรมตัวใหม่ที่ได้เป็นของขวัญจากเจ้าตัวเล็กเมื่อเย็นวาน มาใส่รับลมหนาวแบบไม่ทันได้ซักทำความสะอาดกันเลยทีเดียว  เอานะอย่างน้อยมันก็เป็นเสื้อผ้ามือหนึ่ง  ผมคิดเข้าข้างตัวเองในใจคนเดียวก่อนที่เจ้าตัวเล็กจะเดินตามลงมาด้วยเสื้อสีเหลืองให้เข้ากับโอกาสวันพ่อที่ประชาชนแต่งตัวด้วยเสื้อสีเหลือง

แต่สีเหลืองที่เจ้าตัวเล็กใส่นี่ซิ  มันเหลืองสดไปมั้ยอะติ๊บ มันเหลืองแปร๋นไปหรือเปล่าหว่า…

เราสองคนตกลงเลือกวัดคุ้งวารี ที่ใกล้กลับมหาวิทยาลัยมากที่สุด พาเจ้าตัวเล็กทำบุญตักบาตร ถวายสังฆทานพอให้ใจเย็นขึ้น  สบายใจขึ้นต่อด้วยการให้อาหารปลา  จึงทำให้คลายบรรยากาศความเศร้าสร้อยลงไปได้บ้าง

“พอจะยิ้มออกได้แล้วซินะ” ผมถามเจ้าตัวเล็กที่นั่งกรวดน้ำอยู่ใต้ต้นไทร

“คับ ได้มาทำบุญแบบนี้ก็สบายใจขึ้นแล้วละไม่ว่าตอนนี้พ่อจะอยู่ที่ไหน  จะคิดถึงติ๊บเหมือนที่ติ๊บคิดถึงพ่อหรือเปล่า  แต่ติ๊บขอให้พ่อมีความสุขที่สุดในวันพ่อวันนี้”

ติ๊บตอบผมก่อนเทน้ำและยกมืออธิษฐาน ก่อนลุกขึ้นเดินนำผมไปยังรถที่จอดอยู่ไม่ไกล

“สบายใจแล้วละ  แล้วพี่ไม้จะพาติ๊บไปไหนต่ออีกหรือเปล่าอะคับ” เจ้าตัวเล็กหันมาถามผมที่เดินตามมาติดๆ

“ก็ติ๊บอยากไปไหนก็บอกพี่  พาไปได้หมดแหละ” ผมตอบตามน้ำไปงั้นแหละในตอนนั้น

“ติ๊บอยากไปในเมืองอะคับ  พี่ไม้พาติ๊บไปหน่อยได้มั้ยคับ”

“ไปทำอะไรในเมืองอะ นัดใครไว้เหรอ” ผมถามด้วยความงุนงงก่อนจะมาได้คำตอบเอาในตอนพลบค่ำ เมื่อผมพาเจ้าตัวเล็กมายังท๊อปแลนด์พลาซ่า  ก่อนเดินเข้าร้านพิซซ่าในห้างและพบคำตอบที่ต้องการ

ไอ้หมอจ๊ะโอ๋หน้าเข้มที่ห่างหายไปจากชีวิตผมเนิ่นนาน ตอนนี้ปรากฏกายอยู่ต่อหน้าเราสองคนเรียบร้อยแล้ว  ความหล่อคมเข้มของหมอจ๊ะโอ๋ยังไม่ได้หายไปแต่อย่างใด แต่ความเป็นผู้ใหญ่และการวางตัวทำให้มันดูน่าเกรงขามขึ้นมากกว่าเมื่อก่อนมาก

“ไอ้เราก็นึกว่านัดใครไว้ที่ไหน” ผมเอ่ยขึ้นหลังจากทักทายกับหมอจ๊ะโอ๋เป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“พอดีกลับมาเยี่ยมพ่อแม่อ่ะคับหมอไม้  เลยถือโอกาสชวนหมอติ๊บออกมาทานอะไรด้วยกันซะเลยไม่ได้เจอกันตั้งนานมีแต่คุย อีเมล์กันมากกว่า”

“แล้วนี่หมอจ๊ะโอ๋กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะคับ” ผมเอ่ยถามขึ้น

“ก็กลับมาได้สี่ห้าวันละคับ  เดี๋ยววันจันทร์ที่จะถึงนี้ก็กลับแล้วเลยถือโอกาสชวนหมอติ๊บมาหาอะไรกินกัน  ฝากชวนหมอไม้มาด้วยไม่ทราบว่าอันนี้หมอติ๊บบอกไปหรือยัง”

“ไม่ได้บอกอะไรผมเลยครับ  จู่ๆก็ชวนมากินพิซซ่าในเมือง  แถมยังออกตัวว่าจะเป็นเจ้ามือเลี้ยงผมซะด้วยนะ  เนียนซะ” ผมหันไปเอ่ยแซวเจ้าตัวเล็กขำๆ

“งั้นเดี๋ยวหมอไม้กับหมอติ๊บสั่งอะไรรอไปก่อนน่ะคับ  เดี๋ยวผมขอตัวเดินออกไปรับบุคคลสำคัญก่อน” หมอจ๊ะโอ๋เอ่ยขอตัวก่อนเดินเลี่ยงออกไป

“จะมีใครมาเซอร์ไพรส์พี่อีกมั้ยอ่ะติ๊บ” ผมหันมากระแซะหยอกเจ้าตัวเล็กที่กำลังสั่งอาหารกับบริกรในตอนนี้

“ก็คงเป็นแขกของพี่แกแหละมั้งคับ  แต่ติ๊บไม่อยากเสียมารยาทปฏิเสธพี่เขาไงเลยชวนพี่ไม้มาด้วย  อย่าลืมนะว่าอย่างน้อยครั้งนึงเขาก็เคยช่วยชีวิตติ๊บไว้  แค่มาทานข้าวขอบคุณเค้าแค่นี้คงไม่มีไรหรอกมั้ง” ติ๊บหันมาทำหน้าดุๆ ใส่ผมซะงั้น

“ก็ไม่ได้ว่าอะไร พี่ก็แค่อยากรู้ว่าจะมีใครมาเพิ่มอีกหรือเปล่าแค่นั้นเอง”

“ก็ติ๊บก็ไมรู้เหมือนกันอ่ะคับ” ยังไม่ทันที่เราสองคนจะทันได้เถียงกันจบแขกรับเชิญก็ปรากฏความสวยสะพรั่ง ของเธอให้เราได้เห็น  นึกว่าใครที่ไหน  หมอกิ๊กคนสวยนั่นเอง // Hackz - -*

“อ้าว  ไปไงมาไงละเนี่ยย” ผมเอ่ยถามขึ้นเมื่อหมอกิ๊กพาร่างสวยๆ ของเธอสอดแทรกโต๊ะเก้าอี้ที่จัดอย่างเป็นระเบียบเข้ามายังในสุดที่พวกเรานั่งอยู่กันได้

“พอดีหมอจ๊ะโอ๋โทรไปชวน  ไอ้ชั้นก็ไม่ค่อยชอบอาหารฟาสฟู้ดส์พวกนี้เท่าไหร่หรอกแก แต่ไม่อยากขัดใจเพื่อนเดี๋ยวกลัวจะเสียน้ำใจ  เลยต้องมาแบบขัดไม่ได้”

สิ้นคำว่ามาอย่างขัดไม่ได้ผมกับเจ้าตัวเล็กถึงกับหัวเราะคิกคักกันอย่างเก็บอาการไม่อยู่

“ก็ตอนแรกนึกว่าหมอจ๊ะโอ๋มันจะพาผู้ชายที่ไหนมาดูตัวซะอีก  รู้ว่าเป็นคนมีเจ้าของแบบหมอไม้นี่ชั้นก็ไม่มาหรอกค่ะ” หมอกิ๊กตอบแบบจิกกัดผมอยู่ในที

“อ้าว  มีคู่แล้วก็ผิดซะงั้น” ผมหันไปหัวเราะกับหมอจ๊ะโอ๋ ก่อนจะคุยกันไปตามประสาคนไม่ได้เจอกันนานโดยเฉพาะเจ้าตัวเล็กที่ออกอาการใคร่รู้ ถึงการไปใช้ชีวิตเรียนต่อในต่างแดนของหมอจ๊ะโอ๋แบบคนสงสัยใคร่รู้ เต็มประดา  จนได้เวลาเราสองคนก็ลาหมอจ๊ะโอ๋และหมอกิ๊กออกมาจากร้านอาหารในเมืองเป็นที่ เรียบร้อย…

 

“ติ๊บคิดว่าหมอจ๊ะโอ๋เขาดูเปลี่ยนไปมั้ย” ผมเอ่ยถามขึ้นในขณะขับรถกลับหอพักของเรา

“ก็ดูแกสุขุมเยือกเย็นเป็นผู้ใหญ่ขึ้นเยอะเลยเนอะ” เจ้าตัวเล็กตอบแบบชื่นชมยินดีอยู่ในที

“อื้อ พี่ก็ว่างั้นแหละ  แต่พี่ว่ามีอยู่ที่หมอจ๊ะโอ๋ไม่เคยเปลี่ยนเลย”

“อะไรเหรอคับ” ติ๊บหันหน้ามาทำหน้าตางงๆ ให้ผมขำ

“ก็แววตาที่เขามองมายังติ๊บไง  มันไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเลย”

“ยังไงเหรอคับ”

“ก็พี่ยังดูออกว่าหมอจ๊ะโอ๋เขายังชอบติ๊บอยู่นะพี่ว่า…”

“อื้อ  งั้นพี่ไม้ก็ต้องดูติ๊บออกด้วยอะดิ  ว่าติ๊บก็รู้สึกเหมือนที่เคยรู้สึกกับพี่เค้าเมื่อก่อนไม่ผิดเพี้ยนไปเลยเหมือนกัน”

“นั่นซิ  พี่ถึงได้สบายใจที่จะให้ติ๊บได้พบหรือพูดคุยกับหมอจ๊ะโอ๋ไงถึงจะยังรู้สึกอยู่นิดๆ ก็เหอะ”

“นี่ขนาดอยู่ด้วยกันทุกวันน่ะเนี่ย  คนเรา” เจ้าตัวเล็กออกเสียงตัดพ้อก่อนหันออกไปมองนอกหน้าต่าง

“ก็พี่ก็ยังหวงอยู่นะติ๊บ แม้จะรู้ว่าติ๊บไม่มีทางนอกใจพี่ แต่พี่ก็อดรู้สึกแบบนั้นไม่ได้พี่ห้ามใจตัวเองไม่ให้หวงติ๊บไม่ได้” ผมตอบพร้อมกับแกล้งทำหน้าจ๋อยๆ

“ก็ไม่ได้ว่าอะไรคับหวงก็ดีแล้ว  ดีกว่าไม่หวงเลยถ้าไม่หวงเลยนั่นซิ  น่ากลัวกว่า”

เจ้า ตัวเล็กตอบก่อนหันมาทำหน้าหัวเราะคิกคักใส่ผม  ผิดกับที่ทำหน้างอนตุ๊บป่องเมื่อตะกี้อย่างสิ้นเชิง  ไมอารมณ์มันเปลี่ยนง่ายจังวะ  แฟนเรา

“ว่าแต่สบายใจที่จะให้ติ๊บพูดคุยกับหมอจ๊ะโอ๋ แล้วทำไมไม่สบายใจเวลาติ๊บจะพูดคุยกับบอยบ้างอะคับทำไมต้องหึงบอยตลอดเลยละ”

“เออ  นั่นซินะ  พี่ก็ไม่รู้อ่ะ อาจจะเป็นเพราะหมอจ๊ะโอ๋เขาแสดงออกให้รู้ว่ายอมแพ้แล้วก็ได้มั้ง  แต่หมอบอยมันแสดงออกอีกอย่างนึง”

“บอยแสดงออกว่าไงเหรอ” ติ๊บหันมาทำหน้าตาเหรอหราต่อ

“ตื๊อเท่านั้น  ที่ครองโลก”

“โห  ว่าซะเพื่อนติ๊บเสียเลย  เขาไม่ได้ตื๊อไม่ได้ง้อไม่ได้วอแวอะไรกับติ๊บเลย พี่ไม้อะคิดมาก”

“นั่นซิ  พี่ก็ไม่ได้อยากคิดมากหรอกนะติ๊บ  แต่ว่าพี่ก็อดไม่ได้ รักมาก  ก็หวงมากเป็นธรรมดา”

“อะคับ  หวงก็หวงอะ  ยอมให้คนเดียวนะ”

แทน คำตอบผมเอื้อมมือไปขยี้หัวฟูนั่นเล่นอย่างหมั่นเขี้ยวกับรอยยิ้มจนตาหยีที่ แสดงถึงความสุขที่มันมีจนล้นปรี่ออกมาให้ผมได้ซึมซับและเก็บเอารอยยิ้มแบบ นี้ไว้ในความทรงจำดีๆในวันที่ผมและเจ้าตัวเล็กต้องอยู่ห่างไกลกัน...

TBC…

// Hackz - P’หมอจ๊ะโอ๋ คงจะสุขุมกว่าเก่าแหละ
// เวลาที่อ่านบทP’หมอจ๊ะ ผมจิ้นหน้าตาเหมือนกับดาราที่ชื่อ บอย ช่อง 3 อ่ะ ผมจิ้นP’หมอจ๊ะโอ๋เป็นหน้าแบบนั้นนะ เพราะมีหนวด มีเคราขึ้นตามที่เฮียไม้บรรยายมา มีใครจิ้นเหมือนผมบ้าง *-*

[scubii]

 

[TARO]

อยากจีบหมอกิ๊ก 

[PeeYaR]

หมอบอยอยู่ใกล้ตัวมากกว่า
ก็ยิ่งต้องหวงมากเป็นธรรมดาล่ะเนาะ
^^

[icyblue]

“ก็ไม่ได้ว่าอะไรคับหวงก็ดีแล้ว  ดีกว่าไม่หวงเลยถ้าไม่หวงเลยนั่นซิ  น่ากลัวกว่า”

อ๊าค หมอติ๊บ น่ารักได้อีก 


หมอไม้ค่ะ ยังงัยหมอติ๊บก็ร๊า.......ก รัก หมอไม้คนเดียวเท่านั้น ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ คงไม่มีใครมาแหยม

แค่เห็นแขนล่ำๆของคุณหมอ  ก็แบบว่า    ถ้าโดนเข้าไปนี่คงหยอดน้ำข้าวต้มแน่

  2 คุณหมอ และ น้อง hackz

[thehackzzi]

นี่เฮียไม้ รูปส่วนตัวน่ะ

กล้ามจะใหญ่ไปถึงไหน(วะ)

[aim]

น่ารักจังเลย ทั้งหมอติ๊บ หมอไม้ หมอกิ๊ก หมอจ๊ะโอ๋ และก็น้องแฮค เอ้า กด + ให้แทนคำขอบคุณ

[nonae]

555 หมอกิ๊ก แรงได้ใจอีกแล้ว คิดถึง หมอจ๊ะโอ๋เลย
หมอไม้นะ เป็นทุกอย่างให้หมอติ๊บจริง ๆ เลย 

[mumumama55]

  ยังรักกันเหมือนเดิม