หัวข้อ: เสื้อกาวน์เก่าๆ กับเราสองคน(Dr.Mike) จากนี้ จนนิรันดร์ [+อวสาน+] P.218

[pukpra]

ไม่รู้ว่าหมอไม้เป็นอะไรนะจ๊ะ แต่เป็นกำลังใจให้ทั้งหมอไม้ หมอติ๊บ นะจ๊ะ เป็นห่วงจ้า คิดถึงๆ

ขอบคุณนายแฮคมากมายค่าที่แจ้งข่าว

[aim]

คิดถึงทุกคนจังเลย เป็นไรไปหรือเปล่า เป็นห่วงนะ
เป็นกำลังใจให้ทุก ๆ คนเลย

[scubii]

คิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

[RAKDEK_KA]

คิดถึงคุณหมอจัง มาไวนะคะ 

[Kfc_Pizza]

ไปใหนกันหมดอะ
คิดถึงจัง

 

[dr.mike]

ขอโทษแฟนคลับหมอติ๊บอย่างแรงที่หายไปนานมากกกกกก

แต่ตอนนี้มาต่อตอนต่อไปให้สองตอนรวดกันเลยทีเดียว

ไงรอน้องแฮคมาจัดการให้อีกทีละกันนะคับ

ขอโทษมากมายเพราะงานเยอะมากกกก  เยอะมากจริงๆในช่วงที่ผ่านมา

แต่ก็ผ่านเรียบร้อยไปได้ด้วยดี   

กว่าจะได้เป็นด๊อกเตอร์จริงๆ  มันเหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ยยยยยยยย

[ปีศาจน้อยสีชมพู]

เย้  (ดีใจอาราย)
รอตอนใหม่อ่ะค่ะ  คุงพี่หมอไม้ กะคุงหมอติ๊บ เมื่อไหร่จามา 

[aim]

เย้ ดีใจด้วยค่า กับดอกเตอร์คนใหม่
กด + เป็นรางวัลให้คนเก่ง

[RAKDEK_KA]

ดีใจจังมาต่อแล้ว  

[scubii]

เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ดีใจเหมือนถูกหวย อิอิ

[thehackzzi]

ตอนที่ 129.1 ลอย ลอยกระทง

กลางเดือนพฤศจิกายน  อากาศหนาวเย็นครอบคลุมไปทั่วพื้นที่เมืองพิษณุโลก

ผม ตื่นเช้าขึ้นมาสัมผัสอากาศหนาวเย็นเป็นครั้งแรกในรอบปีที่รู้สึกว่าก้าวเข้า สู่ฤดูหนาวแล้วจริงๆ เพราะนอกจากอากาศหนาวเย็นแล้ว ยังมีหมอกหนาที่ปกคลุมไปทั่วพื้นที่  และเริ่มมีลมหนาวปะทะผิวกายให้ได้สะดุ้งเป็นระยะๆ

ผมออกมายืดเส้นยืด สายรับลมหนาวอยู่ที่ระเบียงหลังห้อง  ก่อนจะยกดัมเบลเป็นการออกกำลังกายในทุกๆเช้าของผม  ส่วนอีกคนก็งัวเงียตัวขดตัวงอออกมาจากผ้าห่มแม้ว่าผมจะปิดแอร์ไปนานแล้วก็ ตามแต่ตอนนี้อากาศหนาวคงไปต้องผิวกายเจ้าตัวเล็กบ้างแหละ  เลยเดินตัวงอออกมาจากในห้องมายืนทำหน้ามุ่ยๆใส่ผมหนึ่งทีก่อนเดินเข้าไปล้าง หน้าล้างตาในห้องน้ำและออกมาจัดการทำอาหารเช้าสำหรับผม

ครู่เดียวโจ๊กร้อนๆ กับเต้าหู้ทอดร้อนๆหอมกรุ่นก็ถูกวางลงบนโต๊ะให้ผมได้จัดการ

“วันนี้ไม่ได้ไปไหนเหรอ” ผมเอ่ยถามเจ้าตัวเล็ก

“ไม่ได้ไปไหนหรอกคับ  ไม่มีงานทำก็น่าเบื่อเหมือนกันเนอะ” ติ๊บเปรยเบาๆก่อนยกโอวัลตินร้อนๆขึ้นดื่ม

“วันนี้ลอยกระทงไม่ใช่เหรอ  ที่คณะไม่ได้มีงานอะไรเหรอ”

“ก็มีช่วงเย็นๆ โน่นแหละ  โห  รู้ด้วยว่าวันนี้วันลอยกระทงนัดเด็กที่ไหนไว้หรือเปล่า” เจ้าตัวเล็กทำเอียงคอหยอกล้อผมก่อนเดินมาเกาคางเบาๆ

“จะไปนัดเด็กที่ไหนละ  ก็มีอยู่คนเดียวเนี่ย   เย็นนี้ไปลอยกระทงกันมั้ย”

“ติ๊บไม่เคยลอยกระทงเลยนะ  แต่อยากไปเดินดูงานมากกว่าเห็นบอกว่าที่คณะวิทย์มีตลาดนัดขายของมีของกินเยอะแยะด้วย ''

“อ๋อ  ที่อยากไปนี่ไปเดินดูของกินไม่ได้อยากไปดูลอยกระทงว่างั้น”

“ก็นิดนึงของกินมันล่อให้ไปได้มากกว่าไปลอยกระทงอะ”

“โอเคๆ  งั้นเดี๋ยววันนี้พี่ขอทำงานแป๊บนึงเดี๋ยวพี่พาไปเดินเย็นๆ”

“ก็ต้องไปตอนเย็นๆอยู่แล้วละ  ตอนนี้แดดร้อนจะตาย  อีกอย่างไปเดินตอนเย็นจะได้มีงานมีอะไรให้ดูไปตอนนี้ไปตั้งแผงช่วยเขาหรือไงละ”

“ปากคอเราะร้ายจริงๆไอ้เด็กคนนี้  จัดการซักทีดีมั้ย” ผมลุกขึ้นทำท่าจะขู่ซะหน่อยแต่โดนไอ้เด็กใจร้ายงัดท่าไม้เด็ดออกมาขู่ซะก่อน

เมื่อ เจ้าตัวเล็กชูสองนิ้วขึ้นทำท่ากรรไกรตัดฉับๆอยู่ไม่ห่างน้องชายผมไม่เท่า ไหร่  เสียววาบบบบ  ไม่กล้าทำไรหรอกค้าบ แค่ขู่ไปงั้นแหละผมเดินหน้าจ๋อยมาเปิดคอมทำงานต่อไป  จนสายจึงเห็นเจ้าตัวเล็กอาบน้ำอาบท่าแต่งตัวออกมาในชุดสบายๆ  ก่อนจะเดินมาออดอ้อนโดยการโอบรอบคอผมพลางกระซิบที่หูเบาๆ

“พี่ไม้คับ  พี่ไม้ที่หล่อที่สุดในโลกกก  ช่วยอะไรติ๊บหน่อยซิ” โห เล่นชมกันซะขนาดนี้เลยแฮะ

“มีอะไรคับว่ามา” ผมเงยหน้าจากคอมขึ้นมาหอมแก้มเนียนที่คลอเคลียอยู่ไม่ห่างตอนนี้

“พอดีว่านี่ก็สายแล้ว  แต่ติ๊บไม่มีไรกินเลยหิวแล้ว พี่ไม้พาติ๊บออกไปหาไรกินหน่อยได้มั้ยคับ”

“ในที่สุดก็เผยไต๋ออกมาจนได้ว่าที่ออดอ้อนผมอยู่ตอนนี้นี่เพราะหิว” ผมเอื้อมมือไปขยี้หัวฟูๆนั้นหนึ่งที

“งั้นขอพี่อาบน้ำแต่งตัวก่อนนะเดี๋ยวพาไป” ผมรีบเข้าห้องน้ำอาบน้ำแต่งตัวพาเจ้าตัวเล็กออกไปหาอะไรกินเพราะถ้าไม่หิว มากๆ นี่คงไม่ออกปากชวนผมขนาดนี้เพราะรู้ดีว่าเวลาที่ผมทำงานเจ้าตัวเล็กจะ ไม่ยุ่งหรือก่อกวนผมเลย  คราวนี้คงหิวเอามากๆแน่ๆ

หลังจากอาบ น้ำอาบท่าแต่งตัวหล่อสะอาดหมดจดเรียบร้อยแล้ว  ผมก็พาเจ้าตัวเล็กมาเดินดูงานลอยกระทงในมหาวิทยาลัยที่ตอนนี้เริ่มคึกคักกัน แล้วสำหรับการตั้งร้านขายของกินของใช้จากซุ้มร้านค้า และซุ้มของน้องๆคณะต่างๆ  ซึ่งผิดกับความคาดหมายที่เรากะไว้ว่าเขาจะมีงานในช่วงเย็นๆค่ำๆ เสียอีก ผมและเจ้าตัวเล็กจึงจอดรถแล้วเดินเข้าไปดูงาน

ตอน นี้ในมือเจ้าตัวเล็กถือถุงกระเป๋าหิ้วใบใหม่  ในราคาเฉียดๆห้าร้อยสีขาวผ้าฟอกไม่มีลวดลายใดๆ  และผมก็ยังคงไม่เข้าใจว่ามันสวยตรงไหนมาจนทุกวันนี้เพราะเห็นเจ้าตัวเล็กชอบ หิ้วมันไปไหนมาไหนอยู่เป็นประจำ

นอกจากกระเป๋าแล้วตอนนี้ในมือเจ้าตัวเล็กยังมีข้าวหลาม  ขนมจาก  ข้าวโพดคลุกเนย และ ขนมหวานอีกสามสี่อย่างที่หากินค่อนข้างยากอยู่ในมือ  โดยที่ผมจะรับมาช่วยถือเจ้าตัวก็บอกถือเองดีกว่าจะได้กินไปด้วยเดินไปด้วย  เอออออ  ยังไหวอีกมั้ยนั่น

“ไม่คิดจะแบ่งพี่กินมั่งเหรอติ๊บ” ผมเดินต้อยๆตามเจ้าตัวเล็กที่เดินลิ่วๆดูของกินไปเรื่อยๆจนรอบตึกคณะวิทย์แล้วตอนนี้

“อ้าว  ขอโทษทีคับไม่คิดว่าพี่ไม้จะอยากกินเหมือนติ๊บ คิดว่ายังไม่เจอของที่อยากกินซะอีก”

“ไม่เจอของที่อยากกินอะไรละ  กลืนน้ำลายตามจนกรดพี่จะทะลักมาถึงคอหอยพี่แล้วนี่”

“โอ๋ๆ  ขอโทษ  อะเดี๋ยวซื้อให้ใหม่  เอาไรดีไก่สับมั้ย”

“ก็ดีเดี๋ยวลากเอาไปกินใกล้ๆน้ำโน่นด้วย    ไอ้เด็กบ้า…..” ผมรับมุกราวกับเล่นซิทคอมกันเลยทีเดียว

“พี่อยากกินไส้กรอกนั่นน่ะ” ผมออกอาการออดอ้อนก่อนตามด้วยการแย่งถุงของกินพะรุงพะรังมาถือไว้ในมือ

“ตอนนี้พี่ไม่มีมือว่างแล้ว  ติ๊บช่วยป้อนพี่หน่อยได้ปะ” ผมออกอาการออดอ้อนไปในขณะเดินตามเจ้าตัวเล็กเบียดผู้คนที่หนาแน่นขึ้นไป ทุกทีเมื่อได้เวลาเที่ยงวันแบบนี้

“กินเองได้ป่ะ  ติ๊บเองก็ไม่มีมือว่างเหมือนกัน”

เจ้า ตัวเล็กตอบก่อนหันมาให้ผมเห็นหน้าและผมก็ต้องตกใจเมื่อตอนนี้สองมือเจ้าตัว เล็กถือแก้วน้ำในมือซ้าย  ส่วนมือขวาก็ยังมีขนมไทยสองสามอย่างในกล่อง  ส่วนในปากก็ไม่มีที่ว่างเพราะยังเคี้ยวขนมอยู่ตุ้ยๆ จึงทำให้ผมอดขำและยื่นมือไปขยี้หัวฟูนั้นอย่างอดขำไม่ได้ก่อนจะลากข้อมือ เจ้าตัวเล็กไปนั่งที่โต๊ะที่อยู่ใต้ถุนตึกคณะวิทย์เพื่อตั้งหลักและนั่งกิน อาหารและขนมให้เป็นเรื่องเป็นราวก่อนที่ขนมพวกนี้จะติดคอเจ้าตัวเล็กตายไป เสียก่อน

“พี่ว่าติ๊บซื้อน้อยไปมั้ยนี่” ผมถามไปกวนๆเพราะเห็นเจ้าตัวเล็กยังเลือกของกินเข้าปากอยู่ไม่หยุดปาก

“นั่นซิ  ติ๊บว่ากินนี่หมดแล้วจะไปซื้อเพิ่มกลับไปกินที่ห้องด้วยนะเนี่ย” เจ้าตัวเล็กตอบหน้าตาเฉย

“เฮ้ย  นี่แฟนพี่ปอบลงเปล่าเนี่ยไม่กินเก่งอย่างนี้อะ”

“ไม่ได้ปอบลงหรืออะไรน่ะ  แค่ขนมหวานพวกนี้มันหากินยากไง  พอได้กินก็เลยกินซะหายอยากเลย”

“อ่อ  แต่พี่ว่ากินทีละอย่างก็ได้นะติ๊บ   นี่ติ๊บเล่นซื้อมาทุกอย่างแล้วกินอย่างละนิดอย่างละหน่อยที่เหลือจะทำไงละเนี่ย”

“พี่ไม้ก็รับผิดชอบต่อไงคับ   ที่ซื้อมานี่อยากให้พี่ไม้ได้กินนะเนี่ย  เป็นห่วงล้วนๆเลยกลัวพี่ไม้ผอม  แล้วก็คิดถึงอดีตตอนเป็นเด็กๆเลยหาของกินพวกนี้มาให้กินไง  ไม่ดีเหรอ”

“อืมมม  ดูเป็นแฟนที่เป็นห่วงเป็นใยกันดีจังเนอะวันนี้”

“แฮะๆ” เจ้าตัวเล็กยิ้มเขินๆเรียกความหมั่นไส้ให้ผมได้ซะจริงในตอนนี้  จึงยื่นมือข้ามโต๊ะไปขยี้หัวฟูนั้น จนมาเขินเอาตอนที่เพิ่งรู้ตัวว่าตอนนี้อยู่ท่ามกลางสายตาประชาชนที่นั่งอยู่ ใต้ถุนตึก  คณะวิทย์อยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว  อิอิ

หลังจากอิ่ม จากอาหารและขนมหลายอย่างที่เจ้าตัวเล็กจับจ่ายมาจนหมดเรียบร้อยแล้วผมก็ต้อง ทำหน้าที่หิ้วกระเป๋าเดินตามเจ้าตัวเล็กซื้อของกินอีกหลายอย่างซึ่งบางอย่าง ก็เป็นขนมที่ผมไม่คุ้นหน้าคุ้นตาเอาเสียเลย   จนแดดเริ่มร้อนแล้วตอนนี้ผู้คนที่เริ่มทยอยเข้างานมาก็เยอะมากแล้วเราสองคน เลยปลีกตัวด้วยการขับรถออกมาจากงานเสียก่อนที่คนจะเยอะ  และแดดแรงไปมากกว่านี้...

TBC

[TARO]

ลงแบบนี้ เอามีดมาแทงผมเรยดีกว่า

 

[แอบซุ่ม]

อ้าว..ไหงทิ้งค้างคายังงี้  แต่ก็ดีใจมากๆที่หมอไม้กลับมาแล้ววว

[icyblue]

วันลอยกระทงน่าจะเปลี่ยนเป็นวันขนมหวานนะเนี่ย

หมอติ๊บโซ้ยแทนข้าวได้เลยเนี่ย   

กินเสร็จแล้วไปทำอารายกันต่อเนี่ย 


ปอลอ ยินดีกับคุณหมอนะค่ะ ได้เป็นว่าที่ดอกเตอร์แย้ว

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

ให้กำลังใจเสมอนะครับ

[Pra2]

ไม่ได้เข้าบอร์ดมานาน คิดถึงพี่หมอทั้งสองคน กับ คนโพส อิอิ 

มาต่อไวไวนะค่ะ พี่Hackz 

[8X]

หมอไม้มาแว๊วววว ดีใจกับ ดร. คนใหม่ด้วยนะค่ะ
แต่ไหง๋ค้างแบบนี้อ่ะ อ่านเพลินจนหิวไปด้วยเลยอ่ะ  

ขอบคุณน้องแฮ็คสำหรับตอนใหม่นี้ด้วยนะค่ะ

[MaeMoo]

ขอแสดงความยินดีกับดอกเตอร์คนใหม่ด้วยนะคะ

ขอให้มีความสุขกับหมอติ๊บไปนานๆ (เอ๊ะเกี่ยวกันมั้ยเนี่ย)

[dr.mike]

ไม่ได้ตั้งใจให้ค้างนะคับ   แต่กลัวหลายคนโรคกระเพาะกำเริบซะก่อน

ไว้ตอนหน้ามาดูหมอติ๊บกินอร่อยกว่าเดิมอีกกกกกกก

แฮะๆ  เม้นท์ๆเป็นกำลังใจให้กันต่อไปเหมือนเดิมน่ะคร้าบบบบบบ

[StillLoveThem]

..ตอนนี้เข้ากับบรรยากาศลอยกระทงพอดี แต่หมอติ๊บ..กินอย่างเดียว
..เดี๋ยวนี้ด็อกเตอร์ เก่งนะ มีแกล้งfc ให้ค้างงงงงงงงงงงงงง ด้วย

[thehackzzi]

ตอนที่ 129.2 ลอย ลอยกระทง
หลัง จากที่ผมพาเจ้าตัวเล็กตระเวรซื้อของใช้ และของกินจนผมซึ่งทำหน้าที่คนใช้หิ้วของพะรุงพะรังออกอาการเหนื่อยหอบจากแดด เปรี้ยงๆตอนเที่ยงวันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

เจ้าตัวเล็กก็ใจดีพาผมเดินออกมาจากงานที่คนเริ่มเยอะและแดดเริ่มแรงขึ้นไปทุกที 

ผม จึงขับรถออกจากคณะวิทยาศาสตร์พาเจ้าตัวเล็กขับอ้อมไปทางคณะวิศวะ  และวนมายังสระกลางของมหาวิทยาลัยที่ใช้เป็นที่ประกวดกระทงในคืนนี้ของคณะ ต่างๆในมหาวิทยาลัยที่ตอนนี้เริ่มมีเด็กๆจากคณะต่างๆและเจ้าหน้าที่ของ ทางมหาวิทยาลัยมาเตรียมงานสำหรับคืนนี้บ้างแล้ว

“เย็นนี้ติ๊บมีโปรแกรมอะไรกับเพื่อนหรือเปล่า” ผมเอ่ยถามเจ้าตัวเล็กเมื่อพากันขับรถวนรอบมหาวิทยาลัยดูบรรยากาศต่างๆแล้ว

“ไม่มีอะไรหรอกคับ  ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับเพื่อนๆเค้าเลย” เจ้าตัวเล็กตอบในขณะที่ยังก้มหน้าก้มตากินขนมถังแตกในมือไปตลอดทาง

“แล้วเย็นนี้จะออกมาลอยกระทงกับพี่เปล่า” ผมถามด้วยน้ำเสียงออดอ้อนกลับไป

“ออกมาซิคับก็งานเขามีตอนเย็นออกมาเดินดูนั่นดูนี่บ้างก็ดีเหมือนกัน” เจ้าตัวเล็กตอบแต่ก็ไม่มีการเงยหน้าขึ้นมาจากของกินแต่อย่างใด

“ดูท่าจะชอบมากเลยนะขนมถังแตกเนี่ย” ผมอดถามไม่ได้เมื่อเห็นเจ้าตัวเล็กก้มหน้าก้มตากินขนมถังแตกอย่างเอร็ด อร่อยโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาสบตาผมเลยแต่อย่างใด

“ก็ชอบนะ  ชอบมากด้วย”

“อร่อยเหรอ  มีแต่แป้ง  มะพร้าว  น้ำตาล”

“ก็ไม่ได้อร่อยจับจิตจับใจหรอกครับ  แต่ตอนเด็กๆติ๊บจำได้ว่าเวลาที่จะได้กินขนมถังแตกแต่ละทีคือเวลาเทศกาลไหล เรือไฟ  ถ้าปีไหนป้ามีเงินพาไปเที่ยวดูงานไหลเรือไฟในตัวจังหวัดก็จะมีขนมถังแตกกลับ มาฝากย่า  แต่ถ้าปีไหนป้าไม่มีเงินพาไปเที่ยวงานไหลเรือไฟ  ติ๊บก็จะอดกินขนมถังแตกไปอีกหนึ่งปี”

“โห  แค่ขนมถังแตกต้องรอกินเป็นปีเลยเหรอ” ผมอดประหลาดใจกับเจ้าตัวเล็กไม่ได้จึงอุทานขึ้นมาอย่างไม่ทันห้าม

“ก็เขามีขายเฉพาะในงานไหลเรือไฟนี่คับไม่ได้มีขายตามตลาดหรือร้านค้าทั่วไปเหมือนแถวนี้”

“อีกอย่างการที่จะไปเที่ยวงานไหลเรือไฟในตัวจังหวัดแต่ละปีก็ต้องใช้เงินตั้ง หลายร้อย  ป้าบอกว่าเก็บเงินไว้ให้ติ๊บไปโรงเรียนได้ตั้งหลายวัน   หลังๆมาแกก็เลยไม่ค่อยได้พาติ๊บไปเที่ยวไหลเรือไฟหรือไหว้พระธาตุพนมเท่า ไหร่”

“อ๋อ  งั้นตอนนี้มีโอกาสก็กินไปเหอะ  กินให้อร่อย  ไม่ต้องกลัวว่าจะอดอะไรแล้วพี่รับปากป้ากับย่าไว้แล้วว่าจะดูแลติ๊บให้ดีที่ สุด  เพราะฉะนั้นตอนนี้ที่พี่ยังอยู่ดูแลติ๊บอยากกินอยากได้อะไรขอให้บอกพี่  พี่จะทำให้ติ๊บมีความสุขที่สุด  พี่สัญญา”

ผมบอกรักไปก่อนดึงมือ เลอะน้ำตาลจากขนมถังแตกขึ้นมาหอมเบาๆ นั่นแหละเจ้าตัวเล็กจึงเงยหน้าจากขนมขึ้นมายิ้มให้ผมเบาๆไปตลอดทางที่ขับรถ กลับหอพักของเรา..

เมื่อกลับไปถึงห้องผมก็นอนพักเอาแรงอีกเล็ก น้อยเพราะหนังท้องตึงแล้วนี่  หนังตาก็หย่อนตามาเป็นปกติ  ส่วนเจ้าตัวเล็กก็จัดข้าวของขนมที่ซื้อมาเข้าตู้เย็นเป็นที่เรียบร้อย ก่อนที่ผมจะมาตื่นเอาช่วงเย็นๆของวันจากเสียงมือถือของเจ้าตัวเล็กที่มีสาย เรียกเข้ามา

“ใครโทรมาเหรอ” ผมงัวเงียขึ้นมาจากที่นอนเมื่อเห็นเจ้าตัวเล็กคุยหัวเราะคิกคักอยู่เป็นนานสองนานที่หลังห้อง

“เพียวโทรมา  ถามไถ่สารทุกข์สุกดิบไปเรื่อย  เลยคุยกันเรื่องงานลอยกระทง”

“อ่อ  มิน่าหัวเราะคิกคักเสียงดังใหญ่เลย”

“ฮั่นแน่  หึงละซิ” เจ้าตัวเล็กกระโดดขึ้นเตียงมานั่งทับตัวผมทำหน้าตาล้อเลี้ยนหัวเราะคิกคัก

“หึงมั้ยเหรอ  เดี๋ยวก็รู้” แทนคำตอบผมพลิกตัวพรวดเดียวเจ้าตัวเล็กที่นั่งคร่อมผมเมื่อตะกี้ก็ถูกตัว ใหญ่ๆหนาๆของผมทาบทับปล้นจูบปล้นหอมซุกไซร้ไปทั่ว  ก่อนที่จะถูกผมจัดการให้คำตอบไปเรียบร้อย  ฮ่าๆ…

ตกค่ำผมพาเจ้าตัวเล็กขับรถออกมาจากหอพักเพื่อพาเจ้าตัวเล็กเปิดหูเปิดตาจากตำราเรียนบ้าง

เจ้า ตัวเล็กสนุกสนานไปกับการนั่งชิงช้าสวรรค์  กินข้าวโพดคั่ว ลูกชิ้นปิ้ง  ปาลูกโป่ง  และกิจกรรมย้อนยุคอื่นๆที่ปีนี้ทางมหาวิทยาลัยจัดงานลอยกระทงแบบย้อนยุค ขึ้น  ก่อนเราจะเข้าไปดูการประกวดนางนพมาศจากคณะต่างๆของมหาวิทยาลัยและปีนี้มีวง ดนตรีจากโรงเรียนจ่านกร้อง  แชมป์วงดนตรีลูกทุ่งจากรายการชิงช้าสวรรค์ด้วยนะ  เป็นงานที่ยิ่งใหญ่เอาเสียมากๆเลยทีเดียว

หลังจากตระเวรดูงานจนทั่วแล้วจนดึกผมกับเจ้าตัวเล็กก็ได้เวลามาลอยกระทงกับเขาเสียที

“สาธุ  รักกูหลงกู  รักกูหลงกู  รักกูหลงกู”

“อธิษฐานอะไรอะพี่ไม้  รักกูหลงกู  เขามีแต่ขอขมาลาโทษแม่คงคา ไม่ใช่คุณไสย”

“อ้าวเหรอ  โทษทีพี่ลืมตัว  มัวแต่อยากจะให้ติ๊บรักพี่หลงพี่  แฮะๆ”

“พอได้แล้ว  ยังไงก็รักยังไงก็หลงอยู่แล้วละถ้ายังเป็นพี่ไม้คนเดิมของติ๊บแบบนี้ไปตลอด”

“จ้า” ผมแกล้งเขยิบตัวเข้ามาใกล้ทำทีจะมาช่วยเจ้าตัวเล็กถือกระทง แต่ความจริงหาจังหวะฉวยโอกาสแอบจุ๊บหน้าผากเหม่งๆ แบบเนียนๆไม่ให้เป็นที่สังเกตของสายตาประชาชนซะมากกว่า

“อ่ะพี่ยอมให้ติ๊บวางมือไว้ข้างบนมือพี่” ผมบอกไปตามความเชื่อที่ได้ยินมาว่าใครวางมือไว้ข้างบนก็จะเป็นคนจัดการและให้อีกคนต้องยอมตาม

“นี่ลอยกระทง  ไม่ได้ตัดเค้กแต่งงานนะคับพี่ไม้” เจ้าตัวเล็กค้อนขวับมาหนึ่งที

“อ้าวเหรอ  พี่ลืมตัวอีกละ  ไม่รู้ละยังไงพี่ก็ยอมติ๊บตลอดอยู่แล้วละ”

“อ่ะนะ  ก็ลองไม่ยอมดูซิ”

“จ้า  กลัวแล้วจ้า” ผมตอบออดอ้อนไปสุดฤทธิ์ก่อนร่วมกันลอยกระทงและส่งกระทงออกไปจากฝั่งและคราว นี้ทำให้ผมกับเจ้าตัวเล็กมีความสุขมากๆ เพราะอย่างน้อยกระทงของเราสองคนก็ไม่ล่ม  ฮ่าฮ่าๆๆ

หลัง จากลอยกระทงเสร็จแล้วก็ได้เวลามาปล่อยโคมลอยที่เจ้าตัวถึงกับออดอ้อนผมว่า อยากลองปล่อยเหมือนคนอื่นๆเขาบ้าง  ผมเลยจัดการไปซื้อโคมลอยมาให้เจ้าตัวเล็กได้ปล่อยสมใจ

“ชอบดูปล่อยโคมแบบนี้ต้องไปเชียงใหม่  ที่เชียงใหม่เขามีโคมยี่เป็งสวยมากเป็นแสนๆโคมเลยนะ  สวยมากเลยละ”

“อื้อ  ติ๊บก็เคยดูในหนังสือในทีวีมาเหมือนกัน   แต่คราวนี้ไปไม่ได้ก็ปล่อยอยู่ที่นี่แหละดีแล้วจะได้ดูโคมของเราไปให้สุดลูก หูลูกตาจะได้ไม่ไปปะปนกะของชาวบ้านเขาไง”

“อะครับบบ   พี่ดีใจนะที่เห็นติ๊บยิ้มแบบนี้”

“อ้าว  ปกติก็ยิ้มน่ารักมาแบบนี้ตั้งนานแล้วพี่ไม้ไม่เคยสังเกตเหรอ” - -*

“อืมมม  น่ารักอะน่ารักแต่ติ๊บไม่ค่อยยิ้มเท่าไหร่ไง”

“ไม่ใช่คนบ้านี่นาจะได้ยิ้มพร่ำเพรื่อยิ้มได้ทั้งวัน”

“อ้าว  ไม่รู้ละพี่อยากให้ติ๊บยิ้มให้พี่ทั้งวัน” ผมตอบก่อนลากแขนเจ้าตัวเล็กเดินออกมาจากบริเวณงานไปลุ้นผลการประกวดนางนพมาศจนเสร็จเรียบร้อยในเวลาเที่ยงคืน  ผมจึงพาเจ้าตัวเล็กกลับไปพักผ่อนเพื่อเก็บแรงไว้ในวันรุ่งขึ้น 

รุ่ง เช้าวันเสาร์ผมตื่นมาตอนเช้าท่ามกลางอากาศหนาวเย็นจากบรรยากาศของหน้าหนาว วันนี้ผมตื่นมาแต่เช้าตรู่ก่อนเจ้าตัวเล็กเสียอีก  ผมจัดการชงกาแฟของผมและโอวัลตินสำหรับเจ้าตัวเล็ก  ก่อนหันไปทำขนมปังทาแยมเตรียมพร้อมรับการตื่นมาด้วยความประหลาดใจของเจ้าตัว เล็กเพราะปกติผมไม่ค่อยมีโอกาสแสดงฝีมือแบบนี้เท่าไหร่นัก

หก โมงเช้าเจ้าตัวเล็กตื่นงัวเงียขึ้นมาหลังจากที่ผมจัดการทุกอย่างเสร็จเรียบ ร้อยไปไม่นานเท่าไหร่เพราะกะเวลาที่เจ้าตัวเล็กตื่นนอนเอาไว้แล้วไม่ว่าจะ เป็นวันหยุดหรือวันปกติ  เจ้าตัวเล็กไม่เคยเปลี่ยนเวลาตื่นเลย  เวลาผมยื้อให้นอนกอดกันต่อในตอนเช้าของวันหยุด  เหตุผลเดิมๆที่ผมได้ยินทุกครั้งจากเจ้าตัวเล็กคือ

“ย่าบอกว่าอย่านอนนานกว่าเดิมที่เคยนอน  เราก็จะกลายร่างเป็นงูเพราะสันหลังยาวขึ้น ยาวขึ้นทุกทีๆ นั่นเอง”

ผมฟังแล้วก็อดขำไปกับนิทานที่ติ๊บเล่าให้ผมฟังที่ได้ฟังจากย่ามาอีกทอดนึงเสียไม่ได้ นี่คงเป็นอีกเหตุผลนึงที่ทำให้ติ๊บเป็นคนขยัน  และเป็นเด็กที่น่ารักในสายตาของผมเสมอๆ

“โห  นี่วันอะไรเหรอคับนี่  ทำไมจู่ๆพี่ไม้ตื่นเช้า  ทำไมพี่ไม้ทำอาหารเช้า  ทำไม….''

ผม ไม่รอให้เจ้าตัวเล็กเอ่ยคำถามมากมายพรุ่งพรูออกมาจากปาก  และปิดปากเล็กๆนั้นด้วยริมฝีปากของผม  ก่อนจะห้ามใจไม่ไหวและเกินเลยไปมากกว่านี้จึงปล่อยให้เจ้าตัวเล็กเข้าไปอาบ น้ำแต่งตัวออกมาจัดการอาหารเช้าฝีมือผม

“เก่งเหมือนกันน่ะนี่แฟนใครหว่า” เจ้าตัวเล็กเอ่ยชมหลังจากจิบโอวัลตินและขนมปังฝีมือผม

“ก็ไม่รู้หรอกว่าพี่เป็นแฟนใครรู้แต่ว่าพี่ไม่ได้มีดีแค่หน้าตาอย่างเดียว”  ฮ่าๆ  ผมตอบพลางหัวเราะร่าอย่างอารมณ์ดีด้วยมุกเสี่ยวๆเดิมๆของเจ้าตัวเล็กนั่น แหละ

“วันนี้พี่แค่อยากตื่นมาทำไรให้ติ๊บบ้างเท่านั้นเอง  เห็นติ๊บทำให้พี่มาตลอด  กลัวติ๊บจะเหนื่อยกลัวติ๊บจะเบื่อ”

“ไม่เหนื่อยหรอกคับ  การที่ติ๊บทำอาหารทำกับข้าวมันเป็นช่วงเวลาแห่งการคลายเครียดของติ๊บเลยนะ  ติ๊บมีความสุขทุกครั้งที่ได้ลงมือทำกับข้าวให้พี่ไม้และมีความสุขมากขึ้นไป อีกเมื่อพี่ไม้ชิมและชื่นชอบอาหารทุกเมนูที่ติ๊บทำ” เจ้าตัวตอบกลับมายิ้มๆ

“นั่นไง  พี่เลยอยากลองรู้สึกแบบนั้นบ้าง  ยังดีนะที่เป็นขนมปังสดทาแยมไม่ต้องปิ้ง  ไม่งั้นพี่คงคิดหนักน่าดูกลัวจะทำขนมปังไหม้ไปซะก่อน”

“ว่าแล้วเชียว  ทำไมขนมปังไม่ได้ปิ้ง” เจ้าตัวตอบก่อนค้อนขวับมาให้ผมเสียหนึ่งที

เป็นตอนเช้าง่ายๆแต่ก็โรแมนติกได้ด้วยความรักของคนสองคน  และรอยยิ้มของกันและกันนนนนนนนนน

TBC…

[lomekung]

 

[scubii]

    จิ้มๆ กดไลค์เบาๆ อิจฉา ; " D

[Jploiiz]

หวานๆๆ 
ยิ่งอ่านยิ่งซึมซาบได้ถึงความหวานของหมอไม้กับหมอติ๊บ
อิจฉาๆ 555
หน้าหนาวไม่มีใครกอดบ้าง 
กอดน้องหมาไปพลางๆ ละกัน 5555

อิจฉาหมอติ๊บที่มีคนรักแบบหมอไม้
แล้วก็อิจฉาหมอไม้ที่มีคนรักแบบหมอติ๊บ
ตกลงคืออิจฉาทั้งคู่ (เขียนไมยาวนัก  )



555
ปีนี้ลอยไหนคะเนี่ยหมอทั้งาอง?

ปล.ยินดีกับดีด๊อกเตอร์คนใหม่ด้วยนะคะ 

[แอบซุ่ม]

หวานซ๊า....อิจฉานะเนี่ย

[StillLoveThem]

...น้องติ๊บ กินขนมแทนข้าวเลยนะ มิน่าเล่าแก้มยุ้ยๆๆ
...คำพูดแต่ละคำของหมอไม้นี่...ฟังแล้วอบอุ่นดีจัง..
...เป็นความโชคดีของทั้งคู่ ที่ได้มาเจอกัน รักกัน ดูแลกัน

[8X]

ตอนนี้มิมีอะไรจะเอ่ย หวานหยดจนมดขึ้นตาเลยวุ้ยยคุณหมอ  

ปล.หมอดูที่วัดใหญ่ช่างแม่นอะไรเช่นนี้น้อ อยากไปดูมั่งแล้วสิ
ว่าแต่หมอไม้และหมอติ๊บจำหน้าลุงแกได้มั้ยค่ะ อิอิ

[Pra2]

มุข "ไม่ได้มีดีแค่หน้าตา" นี้ ใช้ได้ตลอดเวลาเลยนะค่ะ แถมสลับกันใช้อีกต่างหาก ๕๕๕ 

ปล. ปีนี้ใครได้ลอยกระทงมั่ง ?? หนูไปนะแต่เหมือนไปสนามรบมากกว่าลอยกระทง เจอแต่ประทัดกับลูกปิงปอง ทำไมปีนี้เค้าขายประทัดกันเยอะจัง 

[RAKDEK_KA]

หุหุ  น่าอิจฉาจังเลยคู่นี้

แล้วปีนี้ไปลอยกันที่ไหนละคะ 

[Nichdia]

น่ารักทั้งคู่เลย

ขนมหวานกับหมอไม้ หมอติ๊บจะเลือกอะไรน้าา อยากรู้จิงๆ ^^