หัวข้อ: เสื้อกาวน์เก่าๆ กับเราสองคน(Dr.Mike) จากนี้ จนนิรันดร์ [+อวสาน+] P.218

[evilheart]

hackz หน้า 140 แล้ว
มาเร็วๆๆๆๆๆๆ

[lomekung]

 

[puenfriend]

มาทักทายทั้งพี่หมอไม้ พี่หมอติ๊บ เเล้วก้อHackz

เเฮะๆๆๆ หายไปซะนาน

 ::พี่หมอไม้จัดการซะอยู่หมัด ฮ่าๆๆ รู้ซะบ้างอ่ะเนอะว่าคัยเป็นคัย

หมอเจนนิสัยน่ารักจังง ขนาดเลิกกันเเล้ว ยังสามารถเป็นเพื่อนกันได้

ปลปล.Hackzทามอารัยอยุ่ อย่าอู้ อย่าอู้ หน้า140เเล้วน่ะ

[bellity]

*0* บรรยายการรับน้องของมอนอซ่ะเห็นภาพเลยครับพี่ไม้(ขออนุญาตเรียกพี่เพราะทำงานแล้ว พี่หมอติ๊บคงเป็นรุ่นพี่เบลล์สินะ เบลล์ปี 3 อ่ะ)

พอได้มาอ่านแล้วแบบ อ๊าก55+ ขำมากตอนน้ำท่วม ปีนี้ก็ท่วมน่ะ แต่ไม่หนัีกเท่าปีที่ลงข่าวแต่เพื่อนเบลล์ออกจากหอไม่ได้เลยอ่ะเพราะมันท่วมจนถึงประตูเข้าหอ เดินลุยออกมาไม่ได้

อ่านถึงมหาลัียที่ตัวเองเรียนในมุมมองเด็กมออื่นก็รู้สึกดีแฮะ แปลกๆ อืม แต่ก็อยู่ในเกณฑ์ดีนะ ส่วนเรื่องรถไฟฟ้าอ่านไปขำไป เบลล์กับเพื่อนเรียกกันว่าตู้อบสีฟ้าอ่ะ เพราะเวลานั่งทีไรถ้าแดดออกแล้วนิสิตขึ้นเยอะ

มันจะเหมือนตู้อบสีฟ้าดีๆ นี่เองแถมยังขัดข้องบ่อยมากกก โดนลอยแพบ่อยๆ เวลาไปเรียนทำให้เข้าสาย แถมเคยมีครั้งนึงจำได้จำนาน ตอนปี 1 ที่ยังไม่ได้เอารถมอเตอร์ไซค์มาใช้ ขากลับจากเรียน QS(อาคารเรียนรวม)

ก็นั่งรถไฟฟ้าเป็นปกติเพื่อกลับหอใน(ตอนนี้เค้าเปลี่ยนเป็น 5 ทุ่มแล้วน่ะครับไม่ใช่เที่ยงคืน) รถคันแรกเสีย พอรอขึ้นคันที่สอง(รู้สึกจะแถวหน้าโรงบาล) คันนี้ก็เสียอีก ก็ต้องรอต่อไป

พอคันที่ 3 แบตเตอร์รี่รถหมด ฮามากนั่งรอกับเพื่อนเพื่อขึ้นรถกลับหอใน(หอใหม่ไม่ใช่หอเดิม หอเดิมเปลียนเป็นหอสำหรับเจ้าหน้าที่ในมอไปแล้ว)  2 ชม โชคดีว่าคันที่สองไปเสียที่หน้าวิศวะพอดี

เราเลยตัดสินใจเดินกลับกัน เพราะมัน หลายชม.ละที่จะเจอรถไม่เต็มจนเบียดไม่ได้แต่เสียแทน

ไม่เกี่ยวกับนิยายเท่าไรแต่อยากเล่าประสบการณ์ของตู้อบสีฟ้า 55+ ชอบเรื่องพี่หมอติ๊บจัง ขยันมากถ้าผมขยันได้ซักครึ่งนึงของพี่เกียรตินิยมคงนอนมากอ่ะ เห็นอ่านหนังสือแล้วยอมแพ้เลยขนาดผมอ่านเยอะแล้วน่ะยังสู้ไม่ได้

ชื่นชมพี่หมอกระติ๊บเนอะ ทั้งขยัน อดทน และกตัญญู คนแบบนี้อ่ะไปที่ไหนก็ได้ดีครับ รักกันนานๆ นะครับ สู้ๆ ต่อไปเป็นกำลังใจให้ครับ 

[RAKDEK_KA]

โหย..พี่ไม้ กล้าอะ กลางร้านเลย ขนาดพี่เจนยังเห็นคนอื่นจะเหลือเหรอ หุหุ

[zandwizz]

หายยยย

[Loidelohm]

รู้สึกจะ 140 มาหลายชั่วโมงแล้วนะ

[8X]

หมอไม้เนี๊ยเข้าตำรา แฟนข้าใครอย่าแตะ 
ซึ่งก็ได้ผลทันตาเห็น 

[pukpra]

แฮคจ๋า หน้า 140 แล้วน้า มารอจ้า อยากอ่านต่อแล้ว >//<
ช่วงนี้ เดี๋ยวร้อน เดี๋ยวหนาว ระวังป่วยกันนะคะ นายแฮค หมอติ๊บ หมอไม้
ว่าแต่ หมอติ๊บกลับมายังเ่อ่ย หิ้วปลาส้มมามั้ยเนี่ยะ ^^

[thehackzzi]

เสื้อกาวน์เก่าๆ.......กับเราสองคน ตอนที่ 118 ใจหาย
โดย Dr.Mike ณ วันที่ 7 กันยายน 2010 เวลา 12:19 น.

เสร็จจากความสนุกสนานรื่นเริงจากงานเลี้ยงให้กับความสำเร็จของเจนแล้ว ผมกับเจ้าตัวเล็กก็บึ่งรถกลับบ้านกันในตอนดึก ก่อนจะมาแวะกินมื้อดึกที่หน้าบ้านผม ในย่านสะพานควาย ขึ้นชื่อลือชาเรื่องของกินยามดึกอยู่แล้ว ไม่ว่าจะเป็นก๋วยเตี๋ยวต้มยำรส เด็ด หอยทอดสูตรโบราณ และของกินอีกหลายอย่างที่อร่อยเด็ดทั้งนั้น  เพราะแถวนี้สถานบันเทิงก็มีไม่น้อยเหมือนกัน แม้พักหลังๆ มานี้จะซบเซาลงไป เยอะแล้วก็ตาม  แต่จะเป็นแนวเฉพาะกลุ่มกันซะมากกว่า

ตอนนี้ผมเลือกร้านข้าวต้มปลาที่อยู่ริมฟุตบาท เจ้านี้จัดเป็นเจ้าดังของย่านนี้เลยทีเดียว ส่วนเจ้าตัวเล็กก็เลี่ยงที่จะกินมื้อดึกเป็นของหนักแต่เลือกไปอร่อยกับขนมปังสังขยาซะงั้น  อืมมมม….  มันเบากว่าข้าวต้มปลาตรงไหนวะนะ

ผม ก้มหน้าก้มตาจัดการกับข้าวต้มปลาร้อนๆ หอมกรุ่นและรสชาติเยี่ยม  ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาเพราะเสียงทุ้มของชายหนุ่มที่ผมไม่คุ้นหู และไม่คุ้นหน้าซะด้วยซิ

“น้องครับ  เท่าไหร่ครับ”  เมื่อได้ยินแบบนี้ผมถึงกับหูผึ่งทันที เพราะเข้าใจได้เลยว่าการถามราคากับคนที่ไม่ใช่พ่อค้าในร้านแบบนี้  มันหมายถึงการถามราคาค่าตัวในเชิงขายบริการ และก่อนที่ผมจะกลืนข้าวต้มปลาเงยหน้าขึ้นมาตอบชายดังกล่าว

“50 บาทครับ” เสียงเจ้าตัวเล็กเจื้อยแจ้วตอบกลับไป เล่นเอาผมทั้งโมโหทั้งขำ จนข้าวต้มปลาแทบจะพุ่งผ่านปากผ่านจมูกผมออกไป

“โทษนะคับพี่  คนนี้แฟนผมผมดูแลได้ครับ  ขอบคุณคับ”  ผมตอบชายหนุ่มที่ดูมีอายุกว่าเจ้าตัวเล็กหลายช่วงตัว ที่ยืนจ้องหน้าเจ้าตัว เล็กและยิ้มอย่างสื่อความหมายในตอนนี้

“งั้นพี่ขอเบอร์น้องหน่อยได้มั้ยคับ”  อ้าว /// ไอ้นี่บอกว่าแฟนผมๆ ยังจะมาขอเบอร์อะไรอีกวะ

“ไม่ดีกว่าคับพอดีผมมากับแฟน มีแฟนแล้ว  ขี้หึงมากซะด้วยแถมโมโหร้ายอีกต่างหาก” ได้ ยินเจ้าตัวเล็กตอบแบบนี้ค่อยยังชั่วอย่างน้อยก็กันไอ้ผู้ชายแปลกหน้าคนนี้ ได้ระยะหนึ่งจนบางทีอาจจะล่าถอยกลับไปก็ได้  แต่ทว่าผมคงคิดผิดเพราะมันคงใช้ไม่ได้กับคนเจนจัดอย่างชายหนุ่มคนนี้

“พี่ไม่ได้ขอเบอร์แฟนน้องครับ  พี่ขอเบอร์น้องต่างหาก”  ชายหนุ่มคนนั้นยังไม่ละท่าทีคะยั้นคะยอจะเอาเบอร์เจ้าตัวเล็กซะให้ได้  ผมจึงแสดงบทบาทแฟนหน่อยแล้วลุกขึ้นยืนแล้วผมดูจะตัวใหญ่กว่าชายหนุ่มแปลก หน้าคนนั้นอยู่มาก  พร้อมกับปั้นสีหน้าไม่พอใจก่อนที่ชายหนุ่มแปลกหน้าคนนั้นจะเดินจากไป

“ต้องให้ขู่”  ผมรำพึงรำพันไปงั้นแหละแต่ที่จริงไม่ได้คิดอะไรหรอกก่อนจะหันไปมองหน้าเจ้าตัวเล็กที่ตอนนนี้ยิ้มเขินๆ ให้ผม

“เขาถามว่าเท่าไหร่นี่ก็ไปตอบเขา  ขายซะถูกเลย 50 บาท”  ผมแซวเจ้าตัวเล็กขณะเดินข้ามสะพานลอยกลับเข้าบ้าน

“อ้าว  ก็ใครจะไปรู้ว่าแถวนี้เขาขายกันโจ่งแจ้งขนาดนี้ อีกอย่างติ๊บก็เข้าใจว่าเขามาถามราคาข้าวต้มซะอีก ก็กำลังงงอยู่ว่าหน้าติ๊บเหมือนเฮียขายข้าวต้มปล่านั่นตรงไหน”  เจ้าตัวเล็กอธิบาย

“ก็ดีถ้าขายห้าสิบบาทงั้นคืนนี้พี่ขอออฟทั้งคืนเลยนะน้อง”  ผมแซวต่อไปอีกก่อนได้รับการหยิกหมับเข้าที่พุงผมซะงั้น  ยอมแล้วคร้าบบบบบ

“นี่แหละที่พี่อยากให้ติ๊บออกมาเปิดหูเปิดตาดูโลกข้างนอกบ้าง บางทีประสบการณ์แบบนี้ในตำราเขาก็ไม่ได้เขียนบอกเรา เราต้องออกมาเรียนรู้เอง”  ผมตอบก่อนขยี้หัวเจ้าตัวเล็กเล่นขณะเดินเข้าบ้าน…

กลับมาถึงบ้านเราสองคนก็อาบน้ำอาบท่า ช่วยลดอาการมึนเมาของผมลงไปได้พอสมควรทีเดียว

“รู้มั้ย  ทำไมพี่ถึงอยากให้ติ๊บไปงานเลี้ยงวันนี้กับพี่”  ผมเอ่ยถามขณะรวบร่างบางมานั่งบนตักก่อนแย่งผ้าเช็ดตัวมาขยี้หัวเปียกๆ นั้น ให้แห้ง

“ก็พี่ไม้บอกติ๊บเองไม่ใช่เหรอคับว่าอยากให้ติ๊บรู้อะไรที่ไม่ใช่แค่ในตำราบ้าง”  ติ๊บตอบพลางมองหน้าผมทำตาปริบๆ

“ก็ใช่  แต่พี่มีอะไรมากกว่านั้น   อืมม  ติ๊บคิดว่าพี่เจนเป็นยังไงมั่ง”  ผมเอ่ยถามพร้อมกับจ้องเข้าไปในตาเจ้าตัวเล็กอย่างหาคำตอบ

“พี่เจนเจ้าของงานเลี้ยงวันนี้อ่ะเหรอ” แทนคำตอบผมพยักหน้าหงึกๆ

“ก็ดูพี่เขาคล่องดีนะ  ไม่บอกคงไม่เชื่อว่าเป็นหมอฟันเหมือนพี่ไม้ ดูแกอัธยาศัยดีออกและที่ติ๊บรู้คนนี้ใช่มั้ยคือ แฟน ของพี่ไม้” ผมหยุดชะงักจากการเช็ดหัวให้เจ้าตัวเล็กชั่วครู่  มองจ้องเข้าไปในตา

“เขาเรียกว่า แฟนเก่า  เคยคบกันมาตั้งหลายปีแต่ก็ไปกันไม่รอดเพราะความที่เราอยู่ห่างกันไม่เหมือน ตอนเรียนมหาลัย  ความรู้สึกมันเลยห่างเหิน”

“ทำไมคนเรามักจะโทษที่ความห่างไกล โทษระยะทาง”  ติ๊บเงยหน้ามามองผมจริงจังบ้าง

“อ้าว  ก็พอห่างกันก็ทำให้คุยกันน้อยลง  พอคุยกันน้อยลงก็เข้าใจกันน้อยลง”  ผมตอบตามที่รู้สึก

“ไม่จริงหรอก  ติ๊บว่าคนเราถ้าเข้าใจกันแล้วมันก็จะมั่นใจในกันและกัน ถ้าเรามั่นใจและเชื่อใจกันอยู่ไกลแค่ไหนมันก็ไม่ใช่ปัญหา”  เจ้าตัวเล็กค้านขึ้นมาบ้าง

“อืมมม  แล้วถ้าพี่ไปอยู่ไกลๆ แล้วเราห่างกัน  มันจะทำให้ติ๊บเชื่อใจและเข้าใจพี่ลดลงมั้ย”

“ก็อย่างที่ติ๊บบอกพ่อกับแม่นั่นแหละคับ  อะไรที่เป็นของเรายังไงมันก็เป็นของเรา  แต่ถ้ามันไม่ใช่อยู่ใกล้กันแค่ไหนเราก็ครอบครองไม่ได้อยู่ดี”  อืม คมคายทีเดียวแฮะเจ้าตัวเล็ก

“แล้วติ๊บมั่นใจ  เชื่อใจพี่มั้ยอ่ะ”  ผมทำหน้าออดอ้อนถามย้อนกลับไป

“ที่สุด”  ติ๊บตอบยิ้มๆ

“เพราะติ๊บมั่นใจว่าหาคนน่ารักกว่าติ๊บไม่มีแล้วละ”  พูดจบก็ยิ้มเขินๆไปเช็ดผมอยู่หน้าโต๊ะแป้ง (Hackz - -*)

“อืมนั่นซิ  น่ารักขนาดนี้พี่จะมีคนอื่นอีกได้ไง ยังไงก็ต้องกลับมาหาติ๊บอยู่ดี” ผมเดินไปโอบเอวเจ้าตัวเล็กจากทางด้านหลังก่อนจ้องตากันในกระจกด้วยสายตาหื่นกาม( เล็กน้อยเท่านั้น )

“ว่าแต่คืนนี้ป๋าขอออฟนะน้อง ห้าสิบบาทนี่คิดเป็นชั่วโมงหรือค้างคืนแล้วอะ”  ผมยังไม่หยุดแซวต่อ เจ้าตัวเล็กหันหลังกลับมา หวังจะคว้าหมับเข้าที่พุงผมละซิ

แต่ช้ากว่าที่ผมจะรวบร่างบางนั้นขึ้นอุ้มและวางลงบนเตียงก่อนจัดการออฟเด็กในสังกัด  ด้วยค่าตัวแสนแพงเพราะจากวันนั้นมาจนถึงวันนี้ผมยังจ่ายค่าตัวไม่หมดซักที… เฮ้อออ…

รุ่งเช้าผมตื่นมาใส่บาตรพร้อมกับพ่อและแม่  ก่อนมาจัดการอาหารเช้าที่เจ้าตัวเล็กลงทุนโชว์ฝีมือเป็นข้าวต้มหมูสับร้อนๆ หอมกรุ่น  กับผัดผักสีสวยน่ากิน  จนได้รับคำชมจากพ่อและแม่ผมไม่ขาดปากเลยทีเดียว  แม้กระทั่งนายม่อนที่ชื่นชอบฝีมือทำอาหารของเจ้าตัวเล็กตั้งแต่คราวก่อนที่ไปเยี่ยมผมที่พิษณุโลก  วันนี้ก็ดูจะเจริญอาหารไม่แพ้พ่อกับแม่เลยทีเดียว

เสร็จจากอาหารเช้าที่ถูกปากทุกคนในบ้านแล้ว  ผมก็ล่ำลาพ่อแม่และนายม่อนกลับพิษณุโลกทันที เพราะวันนี้ดูครึ้มๆ เหมือนกับว่าฝนจะตกซะอย่างงั้น จึงลาพ่อแม่กลับตั้งแต่ช่วงสายๆ ของวันทั้งๆ ที่ใจจริงอยากจะอยู่ต่อนานๆ  แต่ไม่เป็นไรไว้โอกาสหน้าก็กลับมาเยี่ยมใหม่ได้อีกแค่นี้เองขับรถไม่กี่ ชั่วโมง

ผมกับเจ้าตัวเล็กออกจากบ้านย่านสะพานควายในช่วงสายๆ ของวัน และพอเราออกมาพ้นเขตกรุงเทพเท่านั้น ฝนฟ้าที่ตั้งเค้าตั้งแต่ตอนเช้าก็เทกระหน่ำใส่เราแบบไม่ลืมหูลืมตา จนผมกับเจ้าตัวเล็กต้องค่อยๆ ประคองขับรถมาแบบเต่าคลาน

“เบื่อหรือเปล่า  ขับรถมาตั้งนานแล้วยังไปไม่ถึงไหนเลย”  เจ้าตัวเล็กหันมาเอ่ยถามผมซึ่งตอนนี้เริ่มมีอารมณ์กับฝนฟ้าที่ไม่เป็นใจ แล้ว

“ก็นิดหน่อย  ตกหนักมากเลยนะนี่กว่าจะถึงห้อง” ผมบ่นไปเรื่อย

“งั้นไปพักดื่มกาแฟในปั๊มก่อนมั้ยเผื่อจะอารมณ์ดีขึ้น ให้ฝนซาแล้วค่อยไปก็ได้ ยังไงวันนี้เราก็ไม่ต้องรีบไปไหนไม่ใช่เหรอคับ”  เจ้าตัวเล็กยื่นข้อเสนอและผมก็เห็นด้วยอย่างที่สุด

ผมขับรถเข้ามาจอดในปั๊มเจ็ทก่อนจัดการสั่งกาแฟมาดื่มแก้ง่วงและให้อารมณ์ดี ในขณะที่เจ้าตัวเล็กก็อารมณ์ดีไม่ยากแค่มีไอติมในมือก็เรียกรอยยิ้มได้แล้ว

บางครั้ง.. คนเราก็ต้องเลือกที่จะกำจัดความเครียดออกไปจากหัวสมอง ซึ่งแต่ละคนก็จะมีวิธีที่แตกต่างกัน  แต่กับเจ้าตัวเล็กที่อยู่ตรงหน้าผมตอนนี้ผมรู้สึกว่าไอศครีมจะมีบทบาทสำคัญต่อชีวิตของเขาซะเหลือเกินไม่ว่าจะอารมณ์ดี  หรือจะเซ็งกับปัญหาต่างๆมากมาย  เครียดกับภาระที่แสนหนักอึ้งมาแค่ไหน  แต่เจ้าตัวเล็กก็ยิ้มได้ทุกครั้งเมื่อมีไอศกรีมวางอยู่ตรงหน้าหรือถืออยู่ในมือ นี่คงเป็นเสน่ห์อีกอย่างหนึ่งที่ทำให้ผมอดยิ้มไปกับความสดใสร่าเริงตรง หน้าไม่ได้

การเลือกที่จะมองปัญหาทุกอย่างที่เข้ามาในแง่บวก  มันก็ทำให้คนเราฝ่าฟันปัญหานั้นๆ ไปได้ง่ายขึ้นซิน่ะ นี่คงเป็นอีกหนึ่งบทเรียน  หนึ่งข้อคิดที่ผมได้อะไรจากเจ้าตัวเล็ก  อืมมม…  อารมณ์ดีขึ้นมาในบัดดลเพราะรอยยิ้มจนตาหยีแบบนี้ทุกทีซิน่า……

กลับมาถึงห้องกันในตอนบ่ายแก่ๆ เพราะไปติดฝนอยู่ในปั๊มนานหลายชั่วโมงเหมือนกัน ประกอบกับขากลับก็ขับเร็วไม่ได้เพราะฝนยังตกถนนลื่น  เพื่อความปลอดภัยและเจ้าตัวเล็กที่ชวนผมคุยจนหัวเราะอยู่บ่อยๆ ทำให้อารมณ์ที่หงุดหงิดขุ่นมัวของผมดีขึ้นมาได้

เมื่อกลับมาถึงห้องเจ้าตัวเล็กก็จัดการเอาผ้าลงไปส่งร้านซัก ก่อนกลับมาเก็บกวาดห้องทำความสะอาดและจัดการกับอาหารมื้อเย็น

ผม ซึ่งไม่มีอะไรทำจึงได้แต่มาป้วนเปี้ยนอยู่ข้างๆ ครัวจะช่วยเป็นลูกมือก็ทำไร ไม่ได้มากไปกว่าล้างผัก และเจ้าตัวเล็กก็สั่งให้ผมช่วยหุงข้าวให้เท่านั้นเอง

“เย็นนี้จะทำไรกินจ๊ะ” ผมชะโงกหน้าเข้าไปใกล้ก่อนถามข้างๆหูให้เจ้าตัวเล็กสะดุ้งเล่น

“อยากกินอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าละ  เดี๋ยวติ๊บทำให้”  เจ้าตัวหันมาถามผมพร้อมส่งคำถามให้

“ทำอะไรให้กินพี่ก็กินได้หมดแหละ”  ผมตอบพร้อมทำสีหน้าออดอ้อนกลับไป

“งั้นเดี๋ยวติ๊บจะทำปลาทอดพริกเกลือ  แล้วก็ยำไข่ดาวให้แล้วกันนะ”  เจ้าตัวหันมาขอความคิดเห็น

“ได้ครับ” ผมตอบก่อนลดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ช่วยเจ้าตัวเล็กเช็ดจานชาม

“ถ้าเราต้องห่างกัน  แล้วใครจะทำกับข้าวให้พี่กิน”  ผมเอ่ยถามขึ้นมาในขณะที่เจ้าตัวเล็กกำลังทอดปลา

“ก็แบบนี้ไงติ๊บถึงให้พี่ไม้ช่วยหุงข้าวช่วยทำอาหาร ไปอยู่ที่ไหนก็จะได้ทำเป็นไม่ลำบาก อีกอย่างติ๊บก็ช่วยฝึกให้พี่ไม้กินง่ายๆ อยู่ง่ายๆ จะได้สบายตัวเอง”  เจ้าตัวเล็กหันมายิ้มให้ผมหนึ่งทีก่อนหันไปสนใจปลาทอดในกระทะ

“อืม  ก็จริงของติ๊บจากเดิมที่พี่กินยากมาตอนนี้ก็กินได้ทุกอย่างขนาดปลาร้ายังกินได้เลย” ผมเอ่ยขึ้นมาขำๆ

“ย่าเคยสอนติ๊บว่าให้เป็นคนง่ายๆ อยู่ง่ายๆ กินง่ายๆ ไปอยู่ที่ไหนจะได้ไม่ลำบากเพราะเราจะปรับตัวได้ง่าย”

“ก็คงจะจริงอย่างที่ย่าบอกอะนะ พี่ถึงเห็นติ๊บอยู่ได้ทุกที่เลย จับไปวางตรงไหนก็ดูเข้าทีไปหมด อยู่ที่ไหนพี่ก็เห็นติ๊บอยู่ได้กะทุกคน ทุกสถานที่”

“อ้าว  ก็บอกแล้วไง  ไม่ได้มีดีแค่หน้าตาอย่างเดียว  ไม่รู้เหรอ” เอากับเขาซิครับเจอมุกนี้เข้าไปแบบงงๆ ว่ามันมาเข้าอีหรอบนี้ได้ไง (Hackz T-T*)

จากนั้นเราสองคนก็จัดการอาหารมื้อเย็นท่ามกลางสายฝนที่ยังเทกระหน่ำลงมาไม่ขาดสาย อาหารที่ผมคุ้นเคย รสชาติที่คุ้นปาก  และผู้ร่วมโต๊ะที่ผมสุดรัก อีกไม่นานผมก็ต้องจากไปแล้วเหรอนี่  คิดมาถึงตอนนี้ก็ใจหายเหมือนกันแฮะ เพราะ ตลอดสองปีกว่าๆ ที่ผ่านมานี้มีแค่ช่วงเจ้าตัวเล็กกลับบ้านหรือไปสังสรรค์กับ เพื่อนๆ เท่านั้นเองที่ผมต้องฝากท้องไว้กับร้านค้าและกินข้าวเพียงลำพัง  ถ้าวันนึงที่เราห่างกันผมคงคิดถึงเค้าน่าดูเลยเนอะ...

มิสเตอร์ไม้ เขียน
แฮกค์ พิสูจน์

[thehackzzi]

@evilheart -- มาแล้วจร้า มาร่วมหายใจ เอ้ยใจหายพร้อมกัน
@puenfriend -- ฮะฮะ เค้าไม่ได้อู้น๊า มาต่อให้แย้วววววว และก็ทักทายเช่นกันคร๊าบบบบ
@bellity  -- ดีใจแทนสองหมอเราจริงๆ มีเด็กในสังกัด เอ้ย เด็กในรั้ว มน. เดียวกัน หากผมได้เรียนที่นั้น ผมก็คงจะรู้สึกแบบท่านล่ะครับ หุหุ ส่วนให้สองคนรักกันนานๆ น่ะ มันแน่นอนอยู่แล้ว คิคิ
@Loidelohm -- เหรอ ประมาณเท่าไหร่อ่าครับ กี่ชม. ดี
@pukpra -- คิคิ ระวังอยู่แว้วววววว เหนื่อยมากตอนไม่สบาย แต่ก็แอบสบายๆ นิด ไม่ต้องทำไร มีคนเช็ดตัวให้ กร๊ากกกก ก็ว่ากันไปเนาะ

ยูเซอร์ที่กล่าวมา รับไป +1 จ่ะ ขอให้สนุกในการอ่านนะจ๊ะ

[kittyfun]

เอาน่าพี่หมอไม้เดินทางไปเพื่ออนาคต

หมอติ๊บรอได้อยู่แล้ว

ขอให้มั่นคงต่อกันตลอดไปนะคะ

[แอบซุ่ม]

               ขอบฟ้าแม้จะคนละฟาก       ห่างไกลกันมากแต่ก็ฟ้าเดียวกัน
                  รักข้ามขอบฟ้าข้ามมาผูกพัน ผูกใจรักมั่นสองดวงให้เป็นดวงเดียว
                                           
                           หมอไม้+น้องติ๊บ

[zandwizz]

ใจหายด้วย!!!

[taroni]

หมอติ๊บคิดได้ดีมากๆ   

[StillLoveThem]

...น้องติ๊บ นี่มีเรื่องให้ขำเรื่อยเลยนะ ค่าตัวถู๊ก ถูก 50 บาท ก็ถามมา ก็ตอบไป
...แค่คิดคนละเรื่องเนอะ ไอ้หมอนั่นก็ตื้อจัง น่าโดนซักหมัด

[evilheart]

hackz พี่ยังไม่อยากใจหายอ่ะ
ขออีกสักตอนสองตอนค่อยใจหายได้ป่ะ
ตอนนี้หมอไม้เค้าก้อใกล้จะไปออสแล้ว
เด็กในสังกัด คงใจหายกว่าเยอะๆๆๆๆ
+1 ทำโทษที่มาช้า แต่ยังทันหน้า 140

[aim]

จากกันแค่กาย แต่หัวใจเรายังผูกพัน ใช่หรือเปล่าฮับ
ความรัก ความเข้าใจกันและกัน นี่มันดีจริง ๆเลยเนอะ
ฝนตกอีกแล้ว คุณหมอทั้งสอง และน้องแฮคผู้รักษาสุขภาพด้วย
+ 1 ให้น้องแฮคผู้ทำหน้าที่ดีเยี่ยม แล้วมาต่อตอนต่อไปนะ

[nonae]

ไม่ได้เล่นเนตเกือบอาทิตย์ โห นายแฮ็คลงมาหลายตอนเลยทีเดียว...
ย้อนหลังวันเกิดหมอติ๊บด้วยนะ คงไม่ช้าจนเกินไป
สุขสันต์วันเกิดโชคดีมีความสุขตลอดไปนะ  หมอติ๊บ
แต่ละตอนที่ผ่านมา หมอติ๊บก็ยังเป็นหมอติ๊บคนเดิม มั่นอีกแล้ว
อย่างที่หมอไม้บอกความรู้นอกจากในตำราแล้ว ยังต้องออกไปหาประสบการณ์ข้างนอกด้วย
บางอย่างในตำราไม่ได้บอกเอาไว้ ต้องเรียนรู้ด้วยตัวเอง
ดีนะ หมอไม้อยู่ด้วย ไม่งั้น เหอะ ๆๆ 50 บาท
ย่านนั้นเป็นแบบที่หมอไม้บอกไว้จิงๆๆๆ

[fanfic2010]

น่ากลัวเนอะ คนเรา
มากับแฟนแท้ ๆ ยังถูกมองเข้าใจผิดไปได้
เอ! หรือที่จริง ตั้งใจหาเรื่องมาขอเบอร์หว่า??

[DraCo_SLa13]

อ่านตอนนี้แล้วก็กลัว

อุปสรรคชิ้นต่อไปกำลังจะเข้ามาซินะค่ะ

ความห่างไกล...มักจะมาพร้อมกับความอ่อนไหว ในหลายๆด้าน












แต่ในเมื่อปัจจุบันพวกพี่ยังLove กันอยู่พวกหนูก็อ่านกันต่อได้โดยไม่ต้องกลัวว่ามันจะ SAD ตอนจบ

[Rockstar]

จะฮาก็ฮานะ แต่ว่ามันก็น่ากลัวเหมือนกันนะเนี่ยถามซะโจ่งแจ้งว่าเท่าไหร่
ชื่อตอนทำเหมือนจะเศร้าๆแต่จริงๆตอนนี้ก็มีความน่ารักแฝงอยู่เหมือนกันนะคะ
มีเพื่อนคนนึงเค้าก็คิดคล้ายๆหมอไม้เหมือนกัน เค้ากลัวเรื่องระยะทางเลยยังไม่ปักใจกลับไปคบแฟนเก่า(คนนี้สักที)
ทั้งๆที่ก็ยังรู้สึกดีต่อกัน แต่หมอไม้อย่าได้กลัวเนอะ หมอติ๊บรักหมอไม้ขนาดนี้

[roseen]

น้องติ๊บน่ารักได้ตลอดเลยนะครับ

[gtower]

  50 บาท แร๊งงงง

สวัสดีคนโพสและเจ้าของเรื่องด้วยครับพอดีเพิ่งได้เข้ามาอ่าน ตอนนี้อ่านถึงตอนล่าสุดเรียบร้อยแล้ว

 

เนื้อเรื่องในชีวิตเขียนเล่าออกมาให้เห็นภาพดีครับ อิจฉาความรักแบบนี้จังเกิดมายังไม่มีเลย จิ้นตลอดกาล 

ยังไงจะติดตามทุกวันเลยครับ

 

[Loidelohm]

ขอโทษที่จะบอกว่า  ผมอยู่กับปัจจุบัน ได้อ่านเรื่องในอดีต
เลยไม่ใจหาย เพราะทุกวันนี้ เค้ากอดกันอยู่ทุกคืนอ่ะ 2 หมอนั้นหน่ะ
เลยไม่ใจหาย....
เลยไม่ใจหาย....
เลยไม่ใจหาย....   เลยไม่หายใจ อิอิ

[icyblue]

หมอติ๊บตอบได้ซื่อ น่ารักอ่ะ  50 บาท

แต่ไอตานั้นนี่ก็กวน  จริงๆ เจ้าของเขาประกาศตัวอยู่ตรงนั้น มันยังกล้า ต้อง


หมอติ๊บมองการณ์ไกลเนอะ สอนหมอไม้ทำอาหารด้วย อ๊าย   จะน่ารักไปถึงดาวอังคารเลยเหรอเนี่ย  


 

[thehackzzi]

@kittyfun -- ทั้งมั่นคงและมั่นใจในความรัก ฟอร์เอฟเวอร์
@zandwizz -- อย่าลืมหายใจด้วยนะ เผื่อตืนเต้น คิคิ
@taroni -- คิดดี ทำดี สิ่งดีๆ ย่อมเข้ามา
@StillLoveThem -- อินโนเซ้นต์ได้น่ารักมากๆ พี่ติ๊บของเรา
@evilheart -- มุขเดิมครับพี่ 141 เจอกันตอนหน้า
@aim  -- ไม่ต้องห่วงเลยครับ ฝนตก นอนอย่างเดียว สบายจัง aim เช่นกันนะครับ รักษาสุขภาพภายและใจด้วยนะจ๊ะ
@nonae -- มิน่า ไม่ค่อยศรีษะ nonae เลย อิอิ ถ้าอ่านไม่ทันก็ตามสารบัญเลยครับ กดๆๆ เลย
@fanfic2010 -- หรือเรียกง่ายๆ หน้าด้า-น นั้นล่ะครับ แต่ขอเบอร์ด้วยก็มีส่วน
@DraCo_SLa13 -- อย่าเพิ่งวางตับไปครับ อ่านไปเรื่อยๆ ครับ คิคิ(คนโพสต์ก็ลุ้นด้วย ว่าจะเป็นยังไงต่อไป)
@Rockstar -- ผมว่ามันตั้งใจมาขอเบอร์นั้นล่ะ เหอะๆๆ แต่ไอ้คนนั้นคงด้านได้อีก คิคิ
@roseen -- คนอ่านก็น่ารักเหมือนกันครับ อ่านและเม้นท์ๆ กันนะจ๊ะ
@gtower -- ได้กดสารบัญที่ผมทำไว้ไหมครับ หรือว่าอ่านๆๆ ไปทีละหน้าๆ เอาครับ บอกหน่อย หุหุ
@Loidelohm -- ไม่หายใจ ให้คนข้างๆ ฝายปอดให้ด้วยล่ะ (ขำขำ)
@icyblue -- เตรียมการไว้ให้พร้อม เผื่อออกศึกรบครั้งนี้ โอ้ววว


รักคนอ่านทุกท่านเลย จุ๊บๆ

อ่านไปยิ้มไป

ชอบจัง

ตอนต่อไป เหมือนเดิมครับ 141 หรือไม่ก็ 142

คิคิ

[MaeMoo]

คนรักกัน ต้องห่างกัน
มันต้องอาศัยความเข้มแข็งมากน่าดู

เป็นเรา คงทำ  ไม่ได้

เป็นกำลังใจให้คนรักที่ต้องห่างกัน
แต่สุดท้าย ก็ได้กลับมาอยู่ร่วมกัน

[sweetener]

สองสามปีจิ๊บๆ
แต่ใจหายยยยยย

[gtower]

@gtower -- ได้กดสารบัญที่ผมทำไว้ไหมครับ หรือว่าอ่านๆๆ ไปทีละหน้าๆ เอาครับ บอกหน่อย หุหุ



รักคนอ่านทุกท่านเลย จุ๊บๆ

อ่านไปยิ้มไป

ชอบจัง

ตอนต่อไป เหมือนเดิมครับ 141 หรือไม่ก็ 142

คิคิ

แรกๆกดครัีบ หลังๆไม่กดละผมเห็นมีการพูดคุยโต้ตอบกันสนุกดีอ่านเพลินๆเลยนั่งอ่านคอมเม้นด้วยน่ะครับ

แต่สารบัญมีประโยชน์มากๆครับบางคนอ่านแต่เนื้อเรื่องก็มีประโยชน์

บางทีลืมบุ้คมาร์คไว้ก็ช่วยได้เยอะเลยครับผม