หัวข้อ: เสื้อกาวน์เก่าๆ กับเราสองคน(Dr.Mike) จากนี้ จนนิรันดร์ [+อวสาน+] P.218

[Pra2]

Happy Birth Day ค่ะพี่หมอติ๊บ
ขอให้น่ารักวันน่ารักคืน 

[icyblue]

HBD. หมอติ๊บค่ะ 

ขอให้มีความสุขมั่กๆ

สุขภาพแข็งแรงทั้ง กาย - ใจ

สุดที่รักทั้งรัก และ หลงตลอดไปเลย

 

[evilheart]

HBD นะกะติ๊บ
ไปฉลองกันสองคนได้ แสดงว่าดีขึ้นแล้ว
รีบๆ ให้หมอไม้มาอัพต่อด่วน
เจ้จะรอ...

[น้ำแข็งใส]

Happy Birth Day นะคะ  

สุขภาพแข็งแรง มีความสุขมากๆค่ะ  

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

 :z2:มาเต้นรอ หมดไม้และหมอติ๊บครับ +แถมนั่งรอน้องแฮคอย่างมีหวัง

มาต่อได้แล้วนะครับ อยากอ่านมากมายเลย อยากรุ้เรื่องราวและความเคลื่อนไหว

ของทั้งสอง ว่าตอนนี้ความรักก้าวหน้าไปถึงไหนแล้ว สนับสนุนให้คนรักกันครับ

[8X]

HAPPY BIRTHDAY TO หมอติ๊บ ขอให้หมอติ๊บมีความสุขมากๆ นะคะ
แฟนรักแฟนหลง อำนาจอยู่ในกำมือแต่เพียงผู้เดียว (ฮี่ๆ แน่นอนอยู่แล้วเนอะ)

อ่อ คอนเฟิร์มว่าคนเกิดเดือน ก.ย. หน้าตาดี๊ดีกันทุกคนค่ะ ฮี่ๆ

[แอบซุ่ม]

HBD..น้องติ๊บที่น่ารัก
สุขภาพแข็งแรงนะคะ หายเจ็บหายไข้ มีความสุขสมปรารถนาในทุกสิ่งที่คิดหวัง
ขอคุณพระศรีรัตนตรัยปกป้องให้มีแต่ความเจริญรุ่งเรือง ส่วนของขวัญที่ดีที่สุดอีกอย่างในชีวิตของน้อง
ก็ขอให้สิ่งนี้ประคับประคองและนำพาก้าวเดินต่อไปด้วยความอบอุ่นและมั่นคงนะคะ
  หมอไม้ น้องติ๊บ..

รี 8x..อวยพรออกแนวบ้าอำนาจอ่ะ 555 ใครเป็นแฟนหนาวววว

[dr.mike]

เสื้อกาวน์เก่าๆ.......กับเราสองคน

ตอนที่ 115

Happy  Birth  Day  My  Love ..........







6 กันยายน

Happy  Birth  Day  To  You  ………

ผมกระซิบเบาๆข้างหูเจ้าตัวเล็กในตอนเช้าของวันก่อนที่เจ้าตัวจะลืมตาตื่นขึ้นมาเพราะการปลุกจากหนวดเคราสากๆของผมที่ถูไถอยู่ที่แก้มเนียนๆนั้น  ผมกับเจ้าตัวเล็กตื่นพร้อมกันแต่เช้าก่อนจัดการอาบน้ำอาบท่าแต่งตัวเตรียมพร้อมออกไปทำบุญที่วัด ซึ่งตั้งอยู่ในหมู่บ้านซึ่งก็ไม่ห่างจากมหาวิทยาลัยเท่าใดนัก

เราทำบุญด้วยการตักบาตรและถวายภัตตาหารแด่พระภิกษุสงฆ์พร้อมๆกับชาวบ้านในละแวกนั้น  
ก่อนถวายสังฆทานและปล่อยนกปล่อยปลา  
วันนี้เป็นอีกหนึ่งวันที่ผมเห็นเจ้าตัวเล็กยิ่มอย่างไม่มีกังวล  และเป็นยิ้มแห่งความสบายใจจริงๆ

'' เป็นไงมั่ง   ทำบุญวันเกิดวันนี้  '' ผมถามเจ้าตัวเล็กหลังจากเรากราบลาพระประธานในอุโบสถ

'' ก็ดีนะ  สบายใจดี ''  เจ้าตัวเล็กหันมาสบตายิ้มๆ

'' แล้วขอพรอะไรไปบ้างอะ  บอกพี่มั่งได้ป่าว ''  ผมกระเซ้าแหย่เล่นๆ

'' ก็ไม่ได้ขออะไรเป็นพิเศษหรอก  แค่ขอให้พบเจอแต่คนดีๆ ให้มีแต่คนดีๆเข้ามาในชีวิต ''

'' มันจะเป็นไปได้ยังไงละติ๊บเราอยู่ในสังคมมันก็ต้องมีทั้งคนดีและคนเลวปะปนกันไป  แม้กระทั่งในตัวคนคนเดียวกันก็ยังมีทั้งด้านดีและด้านไม่ดี  แล้วติ๊บจะได้เจอแต่คนดีๆมันจะเป็นไปได้ยังไง ''

'' อ้าว  เป็นไปได้หรือไม่ได้ไม่รู้  ถึงได้เรียกว่าขอพรไงอย่างน้อยก็ทำให้เราสบายใจแหละน่า ''

'' อ่ะจ้า '' ผมรับคำยิ้มๆก่อนขยี้หัวฟูนั้นเล่นและพากันเดินตรงไปยังรถเพื่อมุ่งหน้ากลับสู่หอพักของเราในตอนสายๆของวัน

'' แล้ววันนี้อยากไปไหนต่ออีกหรือเปล่า  ''  ผมถามขณะขับรถออกจากวัด

'' ไปกินไอติม ''  ยังไม่ทันที่คำถามของผมจะสิ้นสุดลงคำตอบก็สวนขึ้นมาอย่างไม่ต้องรอการคิด

'' กินไอติมฉลองวันเกิด  อืมเข้าท่าแฮะ  ว่าแต่จะไปกินที่ไหนกันดี '' ผมแกล้งทำท่าเอ่ยถามแม้จะพอเดาคำตอบได้บ้างเพราะสถานที่ที่เจ้าตัวเล็กชอบไปกินไอติมก็มีอยู่ไม่กี่ที่เท่านั้น

'' สเวนเซ่น  ท๊อปแลนด์ นะนะๆลุงพาไปหน่อย ''

'' อ้าวเฮ้ย  จะอ้อนทั้งทีไมเรียกแฟนเป็นลุงเลยวะเนี่ย ''  ผมหันไปค้อนเล็กๆ

'' ก็ลุงใจดีพาไปหน่อยนะ อยากกินไอติม  เป็นเจ้ามือด้วยนะ  ขอไอติมถ้วยใหญ่ๆเลย ''
ผมส่ายหัวกับลูกอ้อนราวกับเด็กน้อยออดอ้อน  ก่อนตบปากรับคำพาไปเลี้ยงไอติมยังห้างในเมือง

'' แล้วจะกินไอติมเลยเหรอ  ไม่หาอะไรกินรองท้องก่อนเหรอ''  ผมเอ่ยถามเพราะตอนนี้ใกล้เที่ยงแล้วแต่ยังไม่ทันมีไรตกถึงท้องน้อยๆของผมเลย

'' งั้นพี่ไม้อยากกินไรเป็นมื้อกลางวันอะ  เดี๋ยวติ๊บเลี้ยงเอง ''  โอว  พระเจ้าผมไม่ได้หูฝาดไปใช่มั้ยนี่




แทนคำตอบผมลากเจ้าตัวเล็กเข้าไปยังร้านพิซซ่าซึ่งตั้งอยู่ชั้นบนของห้าง
 
อันที่จริงผมก็ไม่ได้อยากกินพิซซ่าซักเท่าไหร่  

เพราะกลัวว่าจะต้องรับผิดชอบพิซซ่าแต่เพียงลำพังเหมือนคราวก่อน  

แต่เพราะผมรู้สึกว่าในร้านพิซซ่ามันมีที่นั่งกั้นเป็นสัดเป็นส่วนมากกว่าร้านอื่นๆในห้างนี้เท่านั้นเอง

หลังจากสั่งอาหารที่เราอยากกินกับพนักงานแล้ว  ผมก็หันมาถามเจ้าตัวเล็ก

'' วันนี้อยากได้อะไรเป็นของขวัญหรือเปล่า ''

'' อืมมม  เอาไรดี ''  เจ้าตัวเล็กทำท่าครุ่นคิดนิดหน่อย

'' ไม่เอาไรแล้วคับพี่ไม้ก็หาให้ติ๊บจนครบหมดแล้วไม่รู้จะอยากได้ไรแล้วอะ แค่ขอให้พี่ไม้เป็นพี่ไม้คนเดิมคนนี้ตลอดไปก็พอ ''  พูดจบเจ้าตัวเล็กก็ยื่นมือมาเกาคางผมราวกับเป็นลูกแมวซะงั้น

'' คับ  สัญญาจะเป็นพี่ไม้คนเดิมของติ๊บตลอดไป ''

'' พี่ไม้คนนี้ก็เป็นพี่ไม้คนเดิมของติ๊บตลอดไปอยู่แล้วละ  ขอแค่ติ๊บอย่าหนีพี่ไปไหนก่อนก็แล้วกัน ''
ผมตอบพลางจ้องหน้าด้วยสายตาหยาดเยิ้ม

เราหยุดความหวานกันหันมาจัดการอาหารที่เราสองคนสั่งมาจนเต็มโต๊ะในเวลานี้ทั้งไก่

สปาเก๊ตตี้ พิซซ่า แต่คราวนี้ดีหน่อยที่บทหนักไม่ได้ตกอยู่ที่ผมแต่เพียงผู้เดียว  

เพราะเจ้าตัวเล็กก็ดูจะเอร็ดอร่อยไปกับอาหารมื้อเช้าและเที่ยงในคราวเดียวกันแบบนี้พอสมควร

แน่นอนว่าหลังจากเสร็จจากอาหารมื้อหนักอย่างพิซซ่าแล้ว  

อาหารอีกหนึ่งอย่างที่เราตั้งใจมากินกันถึงในเมืองนั่นก็คือไอติม  

เป็นอาหารหวานที่ดูท่าเจ้าตัวเล็กจะไม่มีทีท่าว่าจะเบื่อเอาซะเลยตลอดชีวิต

เพราะผมยังเห็นความสุขยังเห็นรอยยิ้มอยู่ทุกครั้งที่เจ้าตัวเล็กได้ลิ้มลองไอศครีมรสชาติหอมหวานที่เจ้าตัวชื่นชอบอยู่ทุกครั้ง





หลังจากเสร็จสิ้นจากไอศกรีมที่แสนโปรดปรานแล้ว

เราสองคนก็เดินย่อยอาหารโดยการเดินตระเวรซื้อของลดราคาในห้างอยู่กันพักใหญ่จนช่วงบ่ายจึงตัดสินใจกลับห้องเพราะเริ่มจะมีอาการง่วงเข้ามาครอบงำแล้วทั้งสองคน

เมื่อถึงห้องในตอนบ่ายๆผมก็หลับเป็นตายเพราะเหนื่อยจากการขับรถและอาหารที่รับเข้าไปเสียจนแน่นท้องไปหมด  

ตอนนี้ได้ส่งผลให้ผมหลับอยู่เป็นนานสองนานจนพลบค่ำจึงตื่นมาด้วยการปลุกของเจ้าตัวเล็ก

'' พี่ไม้คับ  ตื่นได้แล้วนี่จะค่ำอยู่แล้ว ''  เจ้าตัวเล็กปลุกพลางเขย่าผมแรงขึ้นๆ

'' อืมม นั่นซิจะค่ำแล้ว  ก็เข้านอนได้แล้วไง  มาที่รักมานอน ''  ผมอู้อี้ตอบก่อนรวบร่างเจ้าตัวเล็กมานอนด้วยกันซะเลย

'' ไม่นอนด้วยหรอก  เดี๋ยวเย็นนี้เพื่อนๆนัดไปเบิร์ทเดย์ปาร์ตี้  พี่ไม้ก็นอนไปคนเดียวแล้วกันนะ ''

'' ได้ยินว่าเพื่อนๆนัด  ผมก็ถึงกับหูผึ่งทันที ''  เพราะนานทีปีหนเจ้าตัวเล็กจึงจะมีนัดกับเพื่อนๆซักทีนึง

'' แล้ววันนี้ใครนัดเลี้ยงให้ๆอะ  '' ผมถามด้วยอาการตื่นเต้นนิดๆหลังจากสะดุ้งตื่น

'' ก็เพื่อนๆในกลุ่มแหละคับ  นัดทานข้าวร้องเพลงกันธรรมดาไม่ได้ไปทำไรเสียหาย ''

'' โอเค งั้นพี่ไปด้วย  '' ผมบังคับ ตกลงเสร็จสรรพก็เข้าไปอาบน้ำอาบท่าแต่งตัวให้หล่อเข้าไว้เพราะวันนี้เจ้าตัวเล็กจะไปเจอเพื่อนที่ร้านอาหารที่เจ้าตัวเล็กกะเพื่อนนัดเจอกันประจำ  Eat me



เมื่อผมขับรถมาถึงและจอดข้างร้านเรียบร้อยก็เดินมาหาเพื่อนของเจ้าตัวเล็กซึ่งตอนนี้อยู่กันกลุ่มใหญ่เลยทีเดียวประมาณ 8-10 คนเห็นจะได้

หลังจากสั่งอาหารเครื่องดื่มกันเรียบร้อยแล้ว  เด็กๆก็พูดจาสนทนากันตามประสาจนบางทีผมก็อดขำไม่ได้กับภาพที่อยู่ตรงหน้า  แทบไม่น่าเชื่อว่านี่เหรอคือบรรดาเด็กแพทย์

'' แฮปปี้เบิร์ทเดย์นะติ๊บ ''   เพื่อนๆหลายคนส่งกล่องของขวัญให้เจ้าตัวเล็กซึ่งส่วนใหญ่ผมจะคุ้นหน้าคุ้นตาอยู่แล้วเพราะเจ้าตัวเล็กมีเพื่อนสนิทๆในกลุ่มอยู่ไม่กี่คนเท่านั้น  แต่วันนี้ดูเหมือนจะขาดใครไปคนนึงแฮะ….

ยังไม่ทันที่ผมจะทันได้คาดเดาหรือเอ่ยถามอะไร  บุคคลที่ผมนึกถึงก็ปรากฏตัวขึ้นพร้อมตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ทีเดียว

'' สุขสันต์วันเกิด  มีความสุขมากๆนะติ๊บ ''  ถูกต้องแล้วคับคนที่ว่าคือไอ้หมอหน้าจืดที่ติ๊บสนิทสนมนั่นเองตอนแรกก็ไม่เห็นมันนั่งอยู่ในกลุ่มผมจึงออกอาการกรุ้มกริ่มเล็กน้อย  แต่ตอนนี้มันปรากฎตัวพร้อมกับตุ๊กตาหมีตัวใหญ่  แย่งซีนกันเห็นๆ

ติ๊บเอ่ยขอบคุณเพื่อนๆที่เลี้ยงฉลองวันเกิดให้  

แต่ยังไม่สิ้นสุดเท่านั้นเมื่อหนุ่มน้อยแต่ร่างใหญ่ไม่แพ้ผมเดินเข้ามาพร้อมร้องเพลงแฮปี้เบิร์ทเดย์ให้เจ้าตัวเล็ก  

แย่งซีนผมหนักกว่าไอ้หมอหน้าจืดซะอีก   นายเบสนั่นเอง/////////////

'' ผมรู้มาว่าพี่ติ๊บชอบช็อคโกแลตเค้กเลยจัดการมาให้ครับ  สุขสันต์วันเกิดนะคับ ''  นายเบสเอ่ยพร้อมยื่นเค้กก้อนโตให้หมอติ๊บเป่าฉลองวันเกิดซะอย่างงั้น

'' ขอบคุณทุกคนมากนะ  ขอบคุณทุกคนจริงๆ ''  ติ๊บตอบก่อนเป่าเค้กและทุกคนก็ร่วมยินดีไปกับเจ้าตัวเล็กที่ยิ้มไม่หุบเลยสำหรับคืนนี้





หลังจากอาหารและเค้กผ่านพ้นไป  

ตอนนี้เด็กๆก็ชักชวนผมไปร่วมวงกับความสนุกสนานในร้านคาราโฮเกะหน้ามหาวิทยาลัย  

ผมเห็นว่ายังไม่ดึกมากและคงไม่เป็นการเสียหายถ้าจะปล่อยให้เจ้าตัวเล็กได้สนุกสนานกับเพื่อนๆจึงยอมพาเจ้าตัวเล็กไปร้องคาราโอเกะกับเพื่อนๆอย่างสนุกสนาน  

และตอนนี้นี่เองที่ผมสังเกตเห็นอาการของบรรดาเพื่อนๆของติ๊บเริ่มมีอาการมึนเมาจากเครื่องดื่มแอลกอฮอล์บ้างแล้ว  

โดยเฉพาะนายเบสที่เริ่มจะแสดงอาการก่อนชาวบ้านชาวช่องเค้าเลยทีเดียว  

ดีนะที่เจ้าตัวเล็กอยู่ในสายตาผมตลอดจึงไม่ได้ออกอาการเมามายให้เห็นแต่อย่างใด

เพลงแล้วเพลงเล่าผ่านไป  

และตอนนี้ผมก็แทบจะไม่อยากเชื่อว่าบรรดาเด็กๆที่เต้นกันลืมตายในเวลานี้เป็นว่าที่คุณหมอทั้งหลาย  

ไม่น่าเชื่อว่าจะสนุกสนานกันได้ขนาดนี้คงจะเก็บกดจากการเรียนมามาก  

เมื่อถึงเวลาปลดปล่อยจึงปล่อยอารมณ์เต็มที่ทั้งผู้หญิงและผู้ชายดูสนุกสุดเหวี่ยงกันทีเดียว

ตอนนี้เพื่อนๆผู้ชายหลายคนของติ๊บเริ่มออกอาการมึนเมาอย่างเห็นได้ชัดแต่ก็ยังครองสติได้

ผมมองว่าเด็กพวกนี้คงมีความรับผิดชอบพอตัว  

มึนเมาได้แต่อยู่ในขอบเขตส่วนเพื่อนผู้หญิงก็สนุกสนานไปตามเรื่องราวทั้งสนุกจากการร้องเล่นเต้นรำ  

ไปตลอดจนการกรี๊ดกร๊าดนั่นด้วย  

ส่วนหมอบอยหน้าจืดตอนนี้ก็สนุกกับเพื่อนและเผยรอยยิ้มหัวเราะร่าที่ผมไม่ค่อยได้เห็นมันยิ้มเท่าไหร่นักในชีวิตปกติ  

ตลอดจนเจ้าตัวเล็กก็หัวเราะร่าสนุกสนานไปกับเพื่อนๆ ด้วยเช่นกัน

และคนที่อาการหนักที่สุดตอนนี้ออกไปนั่งอยู่หน้าร้านคาราโอเกะเรียบร้อยแล้ว  นายเบสนั่นเอง

'' อ้าว  พี่ไม้ไม่เข้าไปสนุกกับพี่ๆเค้าข้างในต่อเหรอคับ ''  นายเบสเอ่ยถามผมที่เดินออกมาจากในห้องคาราโอเกะมานั่งมาหินอ่อนหน้าร้านตรงข้ามกะนายเบส

'' พอดีพี่หายใจไม่ค่อยออก  เลยมาสูดอากาศข้างนอกดีกว่าให้ติ๊บเขาสนุกสนานกับเพื่อนๆเต็มที่ ''

'' พี่ไม้ก็เหมือนผมเลยเนอะ  ไม่มีเพื่อนในงานนี้เลยแต่เพราะเป็นวันเกิดพี่ติ๊บผมเลยยอมมาทั้งที่ไม่รู้จักใครเลย ''

'' ก็ไม่เป็นไรหรอกก็ไปสนุกสนานกับพี่ๆเขาก็ได้นิ  อย่างน้อยก็รุ่นพี่คณะเดียวกันกับเราไม่ใช่เหรอ ''

'' ครับผม  คณะเดียวกันแล้วว่าแต่ทำไมพี่ไม้ไม่ไปสนุกกับพวกเขาละ ''  นายเบสเอ่ยถามต่อ

'' ก็พี่อยู่ข้างในแล้วหายใจไม่ออก  เลยออกมาสูดอากาศข้างนอกอะ  ว่าแต่นายดื่มไปเยอะไหวมั้ยนี่เบส ''  ผมเอ่ยถามเพราะตอนนี้ขนาดอยู่ใต้ไฟสลัวผมยังเห็นนายเบสหน้าแดงก่ำ  ตาปรือออออ

'' ไหวคับแค่นี้เอง  ผมดื่มกับเพื่อนผมหนักกว่านี้อีก  นี่มากับเด็กเรียนเลยมีกั๊ก ''  นายเบสตอบพร้อมกับปรือตาเงยหน้าขึ้นมามองผม

'' พี่ไม้นี่แม่งหล่อวะ ''  ผมออกอาการตกใจเล็กน้อยเมื่อจู่ๆนายเบสก็เอ่ยชมผมขึ้นมาซะงั้นแม้ผมจะรู้ตัวมานานแล้วว่าผมหล่อ  แต่เจอเข้าจังๆแบบนี้ก็ตกใจได้เหมือนกัน

'' แต่พี่ว่าเราก็หล่อไม่น้อยไปกว่าพี่หรอกเบส ''  ผมไม่รู้จะตอบไรจึงให้กำลังใจมันไปอย่างงั้นแม้ภายในใจจะอยากพูดต่อไปเหลือเกิน  ....หล่อแต่ก็ยังห่างชั้นจากผมอีกเยอะ...  ฮ่าๆ

'' พี่ไม้ผมถามอะไรพี่หน่อยซิ  ''  นายเบสพูดจบก็กระดกขวดไวน์ดีกรีต่ำขึ้นดื่ม

'' มีไรจะถามพี่ก็ว่ามา  แต่พี่ว่าเราเบาๆหน่อยดีมั้ยเดี่ยวเมามายไปมากกว่านี้ ''

'' พี่ก็หล่อนะ  ทำไมพี่เป็นเกย์ละ ''  โอ……  เจอคำถามนี้เข้าไปถึงกับหน้าชากันเลยทีเดียว

'' พี่ไม่ได้เป็นเกย์เว้ย  แค่แฟนพี่เป็นผู้ชาย '' ผมตอบแต่ก็แอบขำในคำตอบของตัวเองเสียไม่ได้

'' เออเนอะ  พี่ก็เหมือนกันกับผมเลยแค่ผมไม่มีแฟนเป็นผู้ชายแต่ก็แอบรักผู้ชาย ''  นายเบสตอบเสียงสั่นๆ
เอาละซิ  แอลกอฮอล์เริ่มแผลงฤทธิ์แล้วมั้ยละนะ

'' ทำไมพี่ติ๊บไม่ชอบผมนะ  หรือเพราะผมมาช้าไปใช่มั้ยพี่ ''  ถามจบก็ยกขวดไวน์ขึ้นกระดกเอื้อกๆ

'' ไอ้เรื่องชอบไม่ชอบนี่มันแล้วแต่คนน้อง พี่ก็ตอบไรแทนเขาไม่ได้หรอก  ''

'' พี่นี่แม่งโคตรโชคดีเลยวะ  ผมโคตรอิจฉาพี่เลยอ่ะ ''  เอาละซิ  ภาษาวัยรุ่นของมันเหรอนี่

'' พี่ทำยังไงถึงให้พี่ติ๊บมาหยุดที่พี่ได้นี่  บอกผมทีซิ ''   นายเบสยังไม่หยุดความเมามายของตัวเองเมื่อยังรัวยิงคำถามใส่ผมเป็นชุด


' เพราะพี่หล่อ '  อยากจะตอบแบบนี้เหลือเกิน


'' อะไรที่มันเป็นของเรายังไงมันก็เป็นของเราเบส  อย่าคิดมากเดี๋ยววันนึงนายก็เจอคนที่ใช่เองแหละ ''  ผมพูดจบก็ตบบ่านายเบส

'' เข้าไปสนุกกับพี่ๆเขาต่อกันเหอะ  ออกมานานๆเดี๋ยวทุกคนเขาเป็นห่วง ''




ตอนนี้ผมกับนายเบสกลับเข้ามาในห้อง  

แต่ดนตรีก็เสียงดังมากและผมก็ไม่ชอบอยู่ในห้องแคบๆแบบนี้ซะด้วยจึงออกไปเข้าห้องน้ำ  

เมื่อกลับออกมาก็พบว่าตำแหน่งที่ผมนั่งอยู่เมื่อซักครู่กับนายเบสตอนนี้ถูกแทนที่ด้วยร่างบางคุ้นตา  

เจ้าตัวเล็ก  กับไอ้หมอบอยหน้าจืด  

เอาละซิผมตัวแข็งทื่อกับภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้า  เจ้าตัวเล็กกุมมือไอ้หมอบอยหน้าจืดที่ก้มหน้านิ่ง

คงไม่เสียมารยาทนักหรอกมั้งถ้าผมจะแอบฟัง  เอ้ย แอบดู  ไม่ใช่ซิ  เขาเรียกว่าสังเกตการณ์อยู่ใกล้ๆด้วยความเป็นห่วง

'' ไม่เป็นไรน่ะบอย  อย่างน้อยเราก็ยังเป็นเพื่อนกันบอยจะเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของติ๊บเสมอ ''

'' เราขอโทษติ๊บ  เราไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้เลยเรากลัวกลัวว่าติ๊บจะรังเกียจแล้ววันนึงติ๊บจะทิ้งเราไป ''

'' ไม่หรอกบอยเราเป็นเพื่อนกันนะ  เพื่อนไม่ทิ้งเพื่อนอยู่แล้ว  เรายังต้องอยู่ด้วยกันเห็นหน้ากันไปอีกนานเราไม่มีทางทิ้งบอยไปไหนหรอก ''  ติ๊บตอบก่อนจับมือนายบอยแน่นนี่เขาสองคนกำลังคุยอะไรกันหว่า  คนเราเวลาเมานี่เก็บความลับไม่อยู่จริงๆแฮะ

'' เราว่าเราสองคนเข้าไปข้างในเหอะ  ออกมานานๆแบบนี้เดี๋ยวเพื่อนๆถามหา ''  พูดจบเจ้าตัวเล็กก็เดินจูงมือไอ้หมอหน้าจืดเข้าไปในห้องคาราโอเกะทิ้งผมเอาไว้กับความงุนงง จนดึกเด็กๆร้องเพลงจนเหนื่อยและเริ่มหมดแรงจึงตกลงกันแยกย้ายเอาในตอนดึกๆ

หลังจากแยกย้ายจากพวกเด็กๆแล้ว  

ผมก็พาเจ้าตัวเล็กขับรถกลับหอพักแต่ผมก็ขับเลยหอพักออกมายังถนนใหญ่ขับไปเรื่อยๆแบบไม่มีจุดหมาย  

รู้แต่ว่าตอนนี้ผมอยากอยู่กันสองคนจนเจ้าตัวเล็กเอ่ยถามผมขึ้นมา

'' นี่พี่ไม้จะพาติ๊บไปที่ไหนเหรอคับ ''  เจ้าตัวเล็กหันมาถามผมเมื่อเห็นผมขับรถมาไกลมากแล้ว

'' พี่ก็ยังไม่รู้เลยรู้แต่ว่าพี่อยากอยู่กับติ๊บสองคนบ้าง  '' ผมตอบก่อนชิดรถเข้าข้างทางตรงจุดพักรถของทางหลวงก่อนดึงเจ้าตัวเล็กออกนอกรถ

'' คืนนี้วันเกิดของติ๊บอยากออกมาดูดาวกับพี่มั้ย ''  ผมดึงเจ้าตัวเล็กออกมาพิงกระโปรงรถดูดาวด้วยกัน  ตอนนี้ถนนไม่มีรถผ่านสัญจรไปมาจึงไม่รบกวนการดูดาวของเราสองคนแต่อย่างใด

'' วันเกิดติ๊บปีนี้  พี่ขอให้ติ๊บมีความสุขมากๆนะเป็นติ๊บที่น่ารักของพี่ไม้คนนี้ตลอดปี  ตลอดไป ''

ผมเอ่ยคำอวยพรก่อนก้มลงไปมอบของขวัญวันเกิดที่แสนหวานด้วยการจูบลิ้มรสละมุนจากปากเจ้าตัวเล็ก  

ก่อนล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเอานาฬิกาที่ผมแอบซื้อล่วงหน้ามาหลายวันเพื่อเตรียมเป็นของขวัญให้กับเจ้าตัวเล็ก

'' พี่ไม่รู้จะซื้ออะไรเป็นของขวัญให้ติ๊บดี  เห็นว่าข้อมือติ๊บยังว่างเลยซื้อนาฬิกาให้ ''

'' จะบอกเป็นความหมายว่าให้ติ๊บตรงต่อเวลาหรือเปล่าเนี่ย ''  เจ้าตัวเล็กมองผมที่ใส่นาฬิกาข้อมือให้ตัวเองอยู่แบบค้อนๆ

'' เปล่าหรอก  แต่พี่อยากให้ติ๊บเป็นเหมือนนาฬิกาที่มันมั่นคง และพร้อมจะเดินไปข้างหน้าเสมอจนกว่ามันจะตาย  พี่อยากให้ติ๊บลืมเรื่องราวร้ายๆแล้วมองไปข้างหน้าอย่างเด็ดเดี่ยวและก้าวไปข้างหน้าอย่างมั่นคงเหมือนกับนาฬิกา ''

เป็นไงละสำนวนที่จำมาจากละครของผม  จบลงก็ได้รับของขวัญกลับมาเป็นรอยจูบแสนหวานจากเจ้าตัวเล็ก

'' ติ๊บสัญญาจะเป็นติ๊บที่น่ารักของพี่ไม้แบบนี้ตลอดไปคับ '' เจ้าตัวเล็กตอบก่อนมุดตัวเข้ามาในอ้อมกอดของผมก่อนจะสวีทหวานท่ามกลางหมู่ดาวนับล้านของชานเมืองพิษณุโลก


...


ผมเองก็ไม่รู้ว่าเวลาที่ผมจะมีความสุขกับเจ้าตัวเล็กแบบนี้จะมีอยู่ต่อไปอีกนานแค่ไหน  

ผมไม่รู้ว่าวันข้างหน้าอะไรจะเกิดขึ้นบ้างระหว่างเราสองคน

ผมไม่รู้ว่าเราสองคนจะอยู่ด้วยกันไปอีกนานแค่ไหน  หรือมีวันใดที่เราต้องไกลห่างกัน

แต่วันนี้  ตอนนี้  เวลานี้ ผมรู้และมั่นใจเหลือเกินว่า  .....

ผมรักคนที่อยู่ในอ้อมกอดของผมตอนนี้อย่างหมดหัวใจ     รักเหลือเกิน  ไอ้ตัวเล็กของผม ( แต่ทำไมมันใหญ่กว่าผมวะ )

[DraCo_SLa13]

บอย สารภาพ แล้วเหรอ?

อืมตัดใจซะนะ.....อย่าอยู่เป็นก้างพี่หมอไม้มากไปกว่านี้เรย

ปล.สงสารเหมือนกันนะนี่

[aim]

 :L2:happy happy birth day na happy lucky healthy na ja

[evilheart]

บอยกะเบสอกหักตามระเบียบ หมอ มน. 
คำนิยามของนาฬิกาที่หมอไม้ให้ติ๊บ มันซึ้งอ่ะ

[~~GigaBYTE~~]

  Happy Birthday หมอติ๊บคร้าบบ

มีความสุข สุขภาพแข็งแรงน๊า

[sweetener]

เข้ามาอวยพรอีกหนึ่งรอบ
มีความสุขมากๆนะคะ

เม้น เม้น เม้น
   เพราะพี่หล่อออ 
ดีนะเนี่ยที่ไม่พูด  ไม่งั้นน้องมันอาจจะเลิกเศร้าก็ได้

[MaeMoo]

สุขสันต์วันเกิดนะคะหมอติ๊บ

ขอให้สุขภาพแข็งแรง ไปเรียนต่อแล้วจบมาไวไวนะคะ

และให้มีคนรักอยู่ข้างกายข้างใจเสมอ...


 

[Panda-Ba]

อ่านตอนที่เบสพูดกับพี่ไม้แล้วจะสงสารก็สงสาร จะขำก็ขำ
ตอนนี้เหมือนจะไม่มีอะไรมากแต่ อ่านแล้วอบอุ่นใจจัง 

แฮปปี้เบิร์ดเดย์พี่ติ๊บอีกรอบนะคะ
มีความสุขมาก ๆ แข็งแรง ๆ
แล้วก็คอยให้กำลังพี่ไม้และรักพี่ไม้อย่างนี้ตลอดไปด้วยนะคะ(อันนี้เหมือนจะอวยพรพี่ไม้มากกว่า 55.) >,<

[thehackzzi]

โหยๆๆ ที่แท้มาโพสต์ตอนเที่ยงนิเอง

วันนี้นั่งหน้าคอมทั้งวัน พี่เลี้ยงไม่อยู่ไปอบรม

แต่ไม่กล้าเค้ามาดู กลัว...

แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยูครับ

วันเกิดวันนี้เหรอครับ ว่าแล้วก็อยากกินเค้ก

เลี้ยงซักก้อนนะครับ เอาฝีมือพี่ติ๊บนะครับ

....

[StillLoveThem]

หมอน่ารัก ของ หมอหล่ออออออออตลอดกาล
...หมอหน้าจืดนี่ เล่นบทโศรกตลอดนะ โดยเฉพาะวันสำคัญๆๆของหมอน่ารัก
...พอเหล้าเข้าปาก ความในใจก็เก็บไม่อยู่ น่าจะจับคู่กับน้องเบสซะ คนแอบรักมาเจอคนแอบรัก
...หมอหล่อ เอาวันเกิดปีนี้มาเล่าสู่กันฟังบ้างสิ เป็นตอนพิเศษก็ได้ คงจะหวานไม่แพ้ปีอื่นๆแน่ๆเลย

[taroni]

HAPPY BIRTH DAY หมอติ๊บ

[roseen]

 :L1:มาแล้วๆ

[Mr.Frog]

  น๊า หมอติ๊บ
ขอให้มีความสุขมากๆนะคะ หมอติ๊บก็ได้ของขวัญชิ้นพิเศษอยู่ข้างกายอยู่แล้ว
ก็ขอให้รักกันไปนานๆนะคะ ดูแลกันดีๆน๊า
หายป่วยเร็วๆค้าบบบ

[pukpra]

สุขสันต์วันเกิดนะคะหมอติ๊บ
ขอให้หมอติ๊บมีความสุขมากๆ ค่า

[DraCo_SLa13]

HBD  พี่ติ๊บผู้น่ารักกกกกกกกกกก

มีความสุขมากๆนะค่ะพี่

สุขภาพร่างกายแข็งแรง  คิดสิ่งใดขอให้ได้ดังปรารถนาทุกสิ่งอย่างนะค่ะ

[dr.mike]

หมอไม้รายงานตัวครับ

แวะมาอัพเดทและทักทายชาวเล้า

ตอนต่อไปอัพเดทไว้ล่วงหน้าเยอะแล้ว  รบกวนนายแฮคทำหน้าที่โพสเตอร์ต่อไปแล้วกัน

ช่วงนี้งานยุ่งมากมาย  อาจห่างหายไปบ้าง

แต่คิดถึงทุกคนเหมือนเดิม  อย่าลืมแวะมาให้กำลังใจกันเหมือนเดิมนะครับ

จะได้มีกำลังใจนำเสนอตอนหวานๆต่อไปให้ได้น้ำตาลพุ่งกันอีก 

[Kfc_Pizza]

  Happy birthday Katib na ka 

ขอให้หมอไม้รักหมอติ๊บอย่างนี้ตลอดกาลนานเลยนะ

 

สาธุ สาธุ สาธุ


 

[pukpra]

สวัสดีค่าหมอไม้ งานยุ่งเหรอคะ สู้ๆ ค่า อย่าลืมรักษาสุขภาพนะคะ ^^

[dr.mike]

ขอให้หมอไม้รักหมอติ๊บอย่างนี้ตลอดกาลนานเลยนะ

ถ้าเปลี่ยนใจตอนนี้ก็คอขาดสิคร้าบบบ  โดนใส่เฮดล็อคเป็นแน่แท้

[darling]

สุขสันต์วันเกิดค่ะน้องติ๊บ 

มีความสุขมากๆ ขอให้มีแต่สิ่งดีๆเข้ามาในชีวิตหอมไม้กะน้องติ๊บตลอดเวลา 

[aim]

ทำงานหนักอย่าลืมพักผ่อนด้วยนะคะ แล้วอาการน้องหมอติ๊บเป็นไงบ้าง หายดีแล้วใช่มั้ยคะ
ถึงงานจะเยอะยังไงก็อย่าลืมส่งข่าวมาบ้างนะคะ ไม่ง้าน FC คิดถึงกันแย่เลย

[thehackzzi]

ตอนต่อไปกำลังตรวจสอบอยู่นะครับ

จะได้อ่านกันรื่นๆ ตา

รอซักครู่เล็กๆ และใหญ่ๆ นะครับ

ปล. พี่ติ๊บกลับวันไหนเอ่ยพี่ไม้ บอกหน่อย

[thehackzzi]

เสื้อกาวน์เก่าๆ.......กับเราสองคน ตอนที่ 116 ทางเลือก
โดย Dr.Mike ณ วันที่ 6 กันยายน 2010 เวลา 14:57 น.

เข้าสู่ช่วงปลายเดือนกันยายน ทำไมนะช่วงนี้งานของผมหนักหนาซะเหลือเกินมันยุ่งวุ่นวายได้ทั้งวัน ส่วนหนึ่งอาจจะเป็นเพราะการประเมิณคุณภาพที่ใกล้เข้ามาเต็มทีทำให้ผมและทุกคนในแผนกต่างต้องเริ่งทำหน่วยงานให้ดูมีคุณภาพกับเขาบ้าง แต่จะว่าไปแผนกนี้ในโรงพยาบาลมหาวิทยาลัยแบบนี้ก็จัดว่าคุณภาพไม่ต่างจากโรง พยาบาลใหญ่ๆ ที่ผมเคยมีโอกาสไปสัมผัสมาเท่าไหร่นัก แต่จะติดก็แค่เรื่องของชื่อเสียงเพราะที่นี่ยังจัดว่าเป็นโรงพยาบาลน้องใหม่ ของประเทศไทยเท่านั้นเอง

แต่ผมเชื่อเหลือเกินว่าไม่นานนี้โรงพยาบาลมหาวิยาลัยนเรศวรคงเป็นโรงพยาบาล ที่มีชื่อเสียงในภูมิภาคนี้ได้เป็นอย่างดี  เพราะดูอย่างมหาวิทยาลัยที่โตแบบก้าวกระโดดนั่นซิ หลายคณะถูกจัดสร้างขึ้นและเติบโตอย่างรวดเร็วในไม่กี่ปี

และอีกเหตุผล หนึ่งที่ผมรู้สึกว่างานผมยุ่งเอาเสียมากคือช่วงนี้ผมไม่กล้าที่จะฝากงานหรือแลกเวรกับหมอปุ้มอย่างสบายใจเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว บางครั้งผมก็ได้แง่คิดจากหมอปุ้มขึ้นมาบ้างว่า บางครั้งการที่เราจะเปลี่ยนความคิดของคนหนึ่งคนมันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ  และบางครั้งการเอาชนะใจคนด้วยความดีนั้นมันอาจใช้ไม่ได้กับคนทุกคนเสมอไปดูอย่างหมอปุ้มเป็นต้นซิ

ส่วนเจ้าตัวเล็กตอนนี้ก็ทุ่มเทแรงกาย แรงใจทั้งหมดไปกับการอ่านหนังสือสอบปลายภาคในช่วงนี้อย่างเต็มที่  แม้จะเป็นห่วงแต่ผมก็ทำไรไม่ได้มากไปกว่าการให้กำลังใจและคอยปรามให้เข้านอนตามเวลาสมควร เมื่อช่วงนี้เจ้าตัวเล็กติดนิสัยการลุกขึ้นมาอ่านหนังสือตอนหัวค่ำไปจนเช้าตรู่จึงงัวเงียขึ้นเตียงเข้าไปนอน

เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้นในช่วงเที่ยงของวันกลางสัปดาห์  เมื่อกดรับสายของคุณแม่สุดที่รักของผมก็เอ่ยขึ้น

''ไม้เหรอลูก เป็นไงบ้างสบายดีมั้ย'' เสียงแม่ของผมที่ส่งผ่านมาเต็มไปด้วยห่วงใยและอ่อนโยนอย่างคุ้นหู

''สบายดีครับแม่แต่งานยุ่งมากเลยช่วงนี้''  ผมตอบแม่ไปพร้อมกับยัดข้าวเข้าปากอย่างรวดเร็วเพราะต้องรีบกลับไปเคลียร์งานที่คั่งค้างอยู่ให้เสร็จสิ้นภายในวันนี้

''วันเสาร์-อาทิตย์นี้ว่างมั้ยลูก'' แม่ผมเอ่ยถามมาตามสาย

''เสาร์-อาทิตย์ จะว่าว่างก็ว่างจะว่ายุ่งก็ยุ่งอ่ะแม่  มีไรหรือเปล่าคับ''

''พอดีแม่จะให้ไม้กลับบ้านหน่อยอ่ะลูก เสาร์-อาทิตย์นี้พ่อกับแม่มีเรื่องจะคุยกับไม้''

''งั้นเดี๋ยวผมจะรีบเคลียร์งานกลับบ้านไปหาพ่อกับแม่แล้วกันน่ะคับ แต่ไม่มีเรื่องด่วนเรื่องร้ายอะไรใช่มั้ยคับ'' ผมถามแม่ด้วยควงามกังวลเล็กน้อย

''ไม่มีอะไรหรอกลูก ถ้าเสาร์-อาทิตย์นี้ไม่ว่างก็เป็นเสาร์-อาทิตย์หน้าก็ได้ลูก พ่อกับแม่แค่อยากเห็นหน้าไม้เท่านั้นเอง  ไม่เจอกันนานมันคิดถึง''

หลังจากวางสายจากแม่ผมก็จัดการเคลีย์งานภายในรอบสัปดาห์ที่ยังคั่งค้างอยู่ให้เสร็จเรียบร้อย แต่ดูท่าสวรรค์จะไม่เป็นใจผมเท่าไหร่นัก เมื่อหัวหน้าแผนกออกคำสั่งให้ผมอยู่รอรับการประเมินในวันเสาร์-อาทิตย์ที่ กำลังจะมาถึงนี้  ทำให้ผมต้องขอเลื่อนนัดหมายกับพ่อและแม่ออกไปเป็นวันเสาร์อาทิตย์สิ้นเดือน

เมื่อถึงกำหนดนัดหมายพ่อกับแม่ในช่วงวันหยุดเสาร์-อาทิตย์ปลายเดือน ดูจะเป็นช่วงจังหวะที่ลงตัวเสียเหลือเกินเมื่อผมเคลียร์งานจากการเข้ารับการประเมิณคุณภาพเป็นที่เรียบร้อย ประกอบกับเจ้าตัวเล็กที่สอบปลายภาคเสร็จเป็นที่เรียบร้อยไปก่อนหน้านี้แล้ว และไม่มีแพลนที่จะไปไหน  ผมจึงถือโอกาสนี้หิ้วเจ้าตัวเล็กเข้ากรุงเทพไปดูแสงสีด้วยกันทันที  เหตุผลฟังดูขึ้นมั้ยคับ  อันที่จริงไม่อยากให้เค้าอยู่คนเดียวต่างหากเพราะเป็นห่วง

''หวัดดีคับพ่อ หวัดดีคับแม่''  ผมก้มตัวลงไปไหว้และโอบกอดบุคคลผู้ให้ชีวิตแก่ผมด้วยความรักและความคิดถึง  นานแล้วซิน่ะที่ผมไม่ได้รับความอบอุ่นจากการกอดพ่อและแม่แบบนี้เลย

''หวัดดีนายม่อน สอบเสร็จแล้วเหรอมาอยู่บ้านได้เนี่ย''

''เสร็จตั้งหลายวันแล้ว เหอะมาเป็นลูกของพ่อกับแม่หลายวันแล้ว''  นายม่อนตอบอย่างพยักเพยิดแสดงชั้นเชิงที่เหนือกว่าผมที่ไม่ได้มาอยู่กับพ่อแม่

''พ่อแม่  หวัดดีครับ''  ติ๊บยกมือไหว้อย่างอ่อนน้อม ก่อนหันไปทักทายนายม่อน

''หวัดดีม่อน  เป็นไงมั่งสอบเสร็จแล้วทำได้มั้ย''

''โห  มือชั้นนี้แล้วพี่ติ๊บ'' นายม่อนตอบอย่างมั่นใจก่อนที่พวกเราจะพากันเดินเข้าบ้านในตอนช่วงใกล้เที่ยงของวัน

''เดี๋ยววันนี้แม่จะทำยำส้มโอให้ทานกันน่ะ หรือใครอยากกินอะไรก็สั่งมาเดี๋ยวแม่จัดการให้''

''งั้นเดี๋ยวติ๊บช่วยเป็นลูกมือแม่อีกแรงแล้วกันครับ''  เจ้าตัวเล็กเอ่ยก่อนเดินตามก้นแม่เข้าครัวไปติดๆ มื้อเที่ยงมื้อนี้อร่อยแน่ๆ ผมคิดในใจ

ตอนนี้พ่อผม และนายม่อนก็นั่งอยู่ที่ห้องทีวีปล่อยให้แม่และติ๊บจัดการกับอาหารมื้อเที่ยง

''ไม้  พ่อขอคุยกับเราหน่อยนะ''  พ่อปิดทีวีแล้วหันหน้ามามองผมอย่างเป็นจริงเป็นจัง

''ครับพ่อมีไรเหรอคับ''  ผมหันไปมองหน้าพ่อที่กำลังมองผมอยู่ตอนนี้

''ปีนี้ไม้ก็อายุอานามไม่น้อยแล้ว  เรียบจบมาก็สองสามปีแล้วพ่อคิดว่าคงถึงเวลาแล้ว…''

''พ่อจะให้ผมแต่งการแต่งงานซักทีใช่มั้ยคับ ผมรักพ่อที่สุดในโลกเลยครับ'' ไม่รอให้พ่อพูดจบผมก็ชิงพูดเล่นมุกขึ้นไปซะก่อน

''เฮ้ย  ยัง'' พ่อผมรีบอุทานเสียงดังในขณะที่นายม่อนหัวเราะร่ากับท่าทีของพ่อ

''พ่อกับแม่ตกลงคุยกันแล้ว ว่าถ้ารอให้ไม้ได้ทุนไปเรียนต่อ มีหวังพ่อกับแม่แก่ตายก่อนแน่ๆ'' เอ๊ะ พ่อกำลังด่าผมทางอ้อมอยู่นะ  ความรู้สึกในเวลานั้นบอกผมแบบนี้

''โห พ่ออ่ะ ก็รอนิดนึงเดี๋ยวก็ได้เองแหละ''  ผมออดอ้อนก่อนเขย่าแขนพ่อแบบที่เคยทำ

''พ่อกับแม่จะส่งไม้ไปเรียนต่อเองลูก ไม้คิดว่าตัวเองพร้อมมั้ย'' พ่อลดแว่นตาก่อนหันมาจ้องดูหน้าผมจริงจัง

''ทำไมพ่อถึงตัดสินใจปุบปั๊บแบบนี้ละคับ''  ผมถามพ่อด้วยความสงสัยกลับไป

''ไม่ได้ปุบปั๊บนะ แต่พ่อกับแม่คุยกันมาตั้งนานแล้วและนี่พ่อก็มีเวลาให้ไม้เตรียมตัวอีกตั้งหลายเดือน แต่ปัญหาของพ่อกับแม่คือกลัวว่าติ๊บกับไม้จะ…'' พ่อเว้นช่วงแทนที่จะพูดให้จบและนั่นก็ทำให้ผมเข้าใจเหตุผลของพ่อและแม่ที่เรียกผมมาคุยในคราวนี้ได้เป็นอย่างดี

''พ่อกลัวว่าผมกับติ๊บจะไม่ยอมห่างกันไปไหน''  ผมเอ่ยคำถามยื่นไปให้พ่อ

''อืม  พ่อก็ไม่คิดว่าติ๊บกับไม้จะคิดแบบนั้นหรอกแต่เพื่อความแน่ใจสบายใจของทั้งพ่อและแม่'' แทนคำตอบผมยื่นมือไปกอดแขนพ่อแน่นขึ้นและให้คำตอบอย่างเด็ดเดี่ยวและหนักแน่น

''ผมจะไปเรียนตามที่พ่อกับแม่ต้องการครับส่วนเรื่องติ๊บพ่อกับแม่ไม่ต้องเป็นห่วงน่ะคับ เด็กคนนี้มีความคิดความอ่าน มองการณ์ไกลกว่าที่เราคิดเยอะคับ และผมคิดว่าเด็กคนนี้เข้าใจอะไรๆ ได้ง่ายกว่าที่เราคิดครับพ่อ''

''ถ้าเป็นอย่างนั้นได้ก็ดีพ่อกับแม่จะได้เบาใจ สบายใจ  ไม้เคยพูดเรื่องนี้กับเขาไปบ้างหรือยัง''

''ผมเคยพูดกับติ๊บเรื่องนี้แล้วครับพ่อ เจ้าตัวยังสนับสนุนให้ผมไปเรียนต่อไวๆ เลย''

''แล้วไม้คิดจะจริงจังกับเด็กคนนี้จริงๆ เหรอลูก'' พ่อผมเอ่ยถามพลางยกมือลูบหัวผม

''ผมมั่นใจในเด็กคนนี้มากครับพ่อ ตอนนี้ผมรู้ครับว่าผมอาจจะทำตัวไม่ได้ดั่งใจที่พ่อแม่ตั้งเป้าหมายกับลูกชาย คนนี้ไว้ แต่ถ้าผมจะบอกพ่อว่านี่คือสิ่งที่ผมเลือกและนี่คือสิ่งที่ทำให้ผมมีความสุขที่สุดในชีวิตรองลงมาจากการได้เกิดเป็นลูกของพ่อกับแม่ๆ จะว่าอะไรมั้ยคับ'' ผมตอบพ่อจริงจังก่อนย้อนถามพ่อกลับไปด้วยอาการจริงจังไม่แพ้กัน

''พ่อบอกกับลูกแล้วไงว่าอะไรที่ลูกของพ่อทำแล้วมีความสุขพ่อกับแม่ก็มีความสุขด้วย และเด็กคนนี้ก็ทำให้พ่อกับแม่มีความสุขได้ไม่น้อยไปกว่าที่เขาทำให้ไม้มีความสุขหรอกลูก'' พ่อผมตอบยิ้มๆ ก่อนรวบผมเข้าไปกอดและกระชับแน่นสร้างความมั่นใจให้กับการตัดสินใจของผม ในขณะที่นายม่อนน้องชายของผมก็ยิ้มให้กับการตัดสินใจของผมและพ่อในคราวนี้

ก่อนที่เราจะทันได้พูดจาอะไรมากไปกว่านั้นแม่และติ๊บก็ออกมาเรียกเราเข้าไปยังโต๊ะอาหารที่ตอนนี้อาหารเที่ยงสำหรับครอบครัวของเราได้เตรียมพร้อมรอสามหนุ่มอย่างพวกเราเรียบร้อยแล้ว

''ติ๊บ พ่อกับแม่มีเรื่องจะถามลูกหน่อย ขอให้ลูกตอบคำถามตามที่ใจลูกคิดเลยนะไม่ต้องตอบคำถามเอาใจใคร''

''มีอะไรกันเหรอคับ'' ติ๊บหันหน้าขึ้นมามองพ่อกับแม่และผมอย่างคนที่เต็มไปด้วยความสงสัยใคร่รู้

''ติ๊บคิดยังไงถ้าวันนึงพี่ไม้ของเราต้องไปเรียนต่อต่างประเทศ'' แม่ผมยื่นคำถามให้เจ้าตัวเล็ก

''ติ๊บก็ไม่มีความคิดเห็นอื่นนอกจากเห็นด้วยอย่างที่สุดครับพ่อแม่''

''แล้วเราไม่กลัวว่าต้องห่างจากพี่ไม้เขาเหรอ'' แม่ผมเอ่ยถามต่อ

''ไม่กลัวครับ ถ้าอะไรที่เป็นของเรายังไงก็เป็นของเราอยู่แล้วไม่ใช่เหรอคับ แต่ถ้ามันไม่ใช่ต่อให้อยู่ใกล้แค่ไหนเราก็ครอบครองไม่ได้อยู่ดี''  เป็นคำตอบที่ฉลาดคิดมากๆ หมอติ๊บ

''แล้วอีกอย่างนะครับติ๊บจะกลายเป็นคนเห็นแก่ตัวและงี่เง่าอย่างที่สุด ที่จะรั้งพี่ไม้เอาไว้ไม่ให้ไปพบกับความก้าวหน้าในชีวิต ด้วยเหตุผลน่าขำที่ว่าไม่อยากห่างกัน''

''อืม  ได้ยินติ๊บพูดแบบนี้แล้วพ่อกับแม่ก็สบายใจ กลัวว่าติ๊บจะคิดว่าพ่อกับแม่พยายามแยกเราสองคนออกจากกัน''

''ไม่หรอกคับ ยังไงติ๊บก็ต้องเคารพในการตัดสินใจของพ่อกับแม่อยู่แล้วเพราะติ๊บเชื่อว่า พ่อกับแม่คือคนที่หวังดีกับพี่ไม้ที่สุดแล้วครับ''   ติ๊บตอบพร้อมกับยิ้มให้ความมั่นใจแก่พวกเรา

''พ่อกับแม่ก็เอาแต่ถามพี่ติ๊บไม่ถามคนของเราบ้างล่ะว่าจะยอมห่างพี่เขาหรือเปล่า''  นายม่อนจู่ๆ ก็เอ่ยขึ้นมากัดผมเข้าให้ซะงั้น

''เออ  นั่นซิน่ะพ่อกับแม่ก็คิดถึงแต่ติ๊บลืมคิดถึงนายไม้ไป ว่าไงเราจะยอมห่างน้องเขามั้ยละ''

''ก็ต้องยอมแหละคับพ่อแม่จัดการให้เรียบร้อยขนาดนี้อีกอย่าง ก็ไปเพื่อความก้าวหน้าของผมไม่มีเหตุผลอะไรที่ผมจะปฏิเสธนี่คับ  อีกอย่างก็เหลือเวลาให้ผมเตรียมตัวเตรียมใจกันตั้งหลายเดือน''  ผมตอบแม่ก่อนหันไปยิ้มให้กับเจ้าตัวเล็กที่กำลังยิ้มให้ผมและทุกๆ คน

''ถ้าเป็นอย่างงั้นก็ตกลงกันตามนี้นะ  พ่อจะให้ไม้ไปเรียนต่อในปีหน้านี้เลยจะได้รีบจบรีบกลับมาก่อนที่พ่อกับแม่จะแก่ไปมากกว่านี้''

''ครับผมพ่อกับแม่ก็เตรียมตัวเสียตังค์ได้เลยครับ'' ผมย้อนพ่อกับแม่ก่อนได้รับคำตอบเป็นการส่ายหัวยิ้มๆ

''แล้วติ๊บละลูกมีแผนการจะไปเรียนต่อที่ไหนหรือเปล่า''  แม่ผมเอ่ยถามขึ้น

''ตอนนี้ติ๊บเพิ่งอยู่ปีสามเองครับ  คงต้องเอาไว้ใกล้ๆ จบค่อยว่ากันอีกทีเพราะไม่รู้ว่าจะจบด้วยเกรดสวยๆ แบบตอนเริ่มต้นหรือเปล่า'' เจ้าตัวเล็กตอบแบบบแบ่งรับแบ่งสู้

''โห  เกรดขนาดพี่ติ๊บน่ะนอนมาอยู่แล้ว''  นายม่อนเอ่ยเสริมขึ้นก่อนก้มหน้าก้มตาจัดการอาหารเที่ยง

''แต่พ่อเชื่อว่าติ๊บต้องได้ไปเรียนต่อ ลูกติ๊บไม่หยุดแค่นี้แน่ มีอะไรบางอย่างในตัวติ๊บบอกพ่อแบบนั้น'' พ่อผมเล่นบทเป็นหมอฟันธงเอาซะอย่างงั้น

''พ่อกับแม่สบายใจได้เลยนะคับ พี่ไม้ด้วย ไม่ต้องห่วงติ๊บๆ ดูแลตัวเองได้และเข้าใจเหตุผลของการเดินทางไปครั้งนี้ดี  ติ๊บเห็นด้วยอย่างไม่มีข้อกังขาเลยครับ''

''ขอบใจมากลูกที่เข้าใจพ่อกับแม่''  แม่ผมเอ่ยก่อนที่พวกเราจะจัดการอาหารมื้อเที่ยงอย่างเอร็ดอร่อยอย่างพร้อมหน้าพร้อมตากันทันที...

ปล. อนาคตกำหนดไม่ได้ ทำวันนี้ให้ดีแล้วกันเน๊าะ