หัวข้อ: เสื้อกาวน์เก่าๆ กับเราสองคน(Dr.Mike) จากนี้ จนนิรันดร์ [+อวสาน+] P.218

[Pra2]

พี่แฮ็ก พักผ่อนเยอะๆนะค่ะ   
ส่วนพี่ไม้ เป็นพระเอกของเรื่องอยู่แล้วไม่ใช่หรอค่ะ อิอิ 

[thehackzzi]

เสื้อกาวน์เก่าๆ.......กับเราสองคน ตอนที่ 114 ความสุขที่สุดของผู้ชายคนนี้
โดย Dr.Mike ณ วันที่ 27 สิงหาคม 2010 เวลา 12:58 น.

      หลังจากเหตุการณ์เลวร้ายที่แสนระทึกขวัญคราวก่อนผ่านพ้นไป  ผมคิดว่ามันคงจะทำให้หมอปุ้มเลิกทำตัวร้ายๆ ใส่หมอติ๊บลงไปได้บ้างและหมอปุ้มคงจะคิดอะไรได้บ้างไม่มากก็น้อย เพราะหมอปุ้มเองก็เป็นหมอแล้วน่าจะโตพอที่จะคิดอะไรได้บ้างแล้ว

      แต่ทว่าผมคิดผิด… เปล่าเลยหมอปุ้มไม่ได้มีท่าทีอ่อนลงหรือดูเป็นมิตรกับหมอติ๊บแต่อย่างใด ยังคงเหวี่ยงและจิกกัดเจ้าตัวเล็กในทุกคราวที่มีโอกาส แม้แต่ผมตอนนี้เจ้าตัวก็ไม่ได้ให้ความเคารพยำเกรงในฐานะที่ผมเป็นรุ่นพี่แต่อย่างใด

      ผมจึงไม่แปลกใจเลยที่เขาจะไม่มีใครรักเหมือนอย่างที่หมอติ๊บเป็น เพราะรายนี้ดูท่าจะมีคนมารุมรักมากเกินความจำเป็นไปหน่อยแล้ว เมื่อเช้าไปเดินลั้นลากับไอ้หมอหน้าจืดทั้งเช้า

ตกเที่ยงมากินข้าวเที่ยงกับผม

พอบ่ายคล้อยก็ไปยิ้มหวานใส่ไอ้นายเบสที่ใต้ถุนตึก

ตกค่ำก็มิวายไปทักทายหมอจ๊ะโอ๋ที่กลับมาเยี่ยมคลินิก

กลับมาห้องก็ยังมาโทรศัพท์คุยกันหัวเราะคิกคักกับนายเพียว 

โอยจะบ้าตาย….  ไม่อยากถือสาแต่ว่ามันรู้สึกกกก จะอะไรกันนักกันหนาวะ ทำไมขวากหนามมันเยอะแยะมากมายอย่างนี้

      ''ชักจะเอาใหญ่แล้วนะเดี๋ยวนี้'' ผมแซวเจ้าตัวเล็กในขณะที่เจ้าตัวนอนดูทีวีอยู่ข้างๆผม

      ''พูดอะไรอะไม่เข้าใจ คนแก่นี่ชอบบ่นอะไรพึมพำๆ'' ขึ้นเลยๆ เจอประโยคเด็ดเจ้าตัวเล็กเข้าไป

      ''ก็วันนี้ดูซิ ติ๊บไปสวีทหวานกับผู้ชายกี่คน พี่หวงนะ'' ผมตอบพร้อมทำหน้าออดอ้อนสุดฤทธิ์

      ''โห ไม่สำคัญหรอกว่าติ๊บไปกับใคร สำคัญอยู่ที่ว่าติ๊บรักใครต่างหาก'' เอากับเขาซิ เจอหมอติ๊บหยอดมุขนี้เข้าไป ผู้ชายตัวใหญ่ก็อ่อนระทวยได้เหมือนกัน

      ''ยังไงซะ ติ๊บก็เป็นติ๊บคนเดิมที่มีสเปคเป็นคนแก่ขี้หึงไม่เข้าท่าอยู่ดี'' ติ๊บบอกก่อนยื่นมือมาเกาคางสากๆ ของผมราวกับผมเป็นแมวน้อยซะงั้น
      แบบนี้ค่อยดูเป็นหมอติ๊บน่ารักขี้อ้อนคนเดิมกลับมาหน่อย ต่างจากเมื่อคราวที่แล้วเยอะแยะเลย แต่น่ารักไปก็ใช่ว่าจะดีนะ เสี่ยงต่อการโดนปล้ำอยู่ไม่น้อย ว่าแล้วก็จัดการซะเลย อิอิ…

      ย่างเข้าสู่ปลายเดือนสิงหาคมอย่างรวดเร็ว  เพิ่งจะผ่านพ้นการสอบกลางภาคมาไม่กี่วัน แต่เจ้าตัวเล็กตอนนี้ท่าจะแบกภาระหนักเชียวแฮะ เพราะเดี่ยวนี้อ่านหนังสือแบบเก็บตะวันยันเช้ากันเลยทีเดียว พอถามก็ได้คำตอบว่ามันอ่านแล้วเพลิน เพราะมันเป็นวิชาที่ให้คิดวิเคราะห์แบบต่อเนื่อง

      เกิดมาผมก็เพิ่งเคยเห็นนี่แหละ คนบ้าอะไรอ่านเพลินยันเช้า นั่นตำราเรียนน่ะไม่ใช่นิยาย แค่เปิดเห็นตัวหนังสือนั่นผมก็ออกอาการง่วงซึมในทันใด แบบนี้เหรอคนจะได้เกียรตินิยมกับพวกเกรดนิยมอย่างผม มันต่างกันตรงนี้นี่เอง

      คืนที่ผ่านมาเป็นอีกหนึ่งคืนที่ผมเห็นเจ้าตัวเล็กอ่านหนังสือตั้งแต่ยังไม่เที่ยงคืน จนผมตื่นมาตอนเช้าก็ยังเห็นว่าเจ้าตัวเล็กยังตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสืออยู่ ยังไม่ได้ละสายตาไปจากหนังสือเล่มเดิมแต่อย่างใด จนเกือบจะเจ็ดโมงเช้าเจ้าตัวเล็กจึงคลานขึ้นเตียงมาด้วยอาการเหนื่อยอ่อนและหลับใหลไปในที่สุด

      จนมาตื่นเอาในตอนสายๆ ของวันเพื่อทำหน้าที่ที่เจ้าตัวเล็กเคยทำในวันหยุดเสาร์-อาทิตย์คือการทำความสะอาดห้อง ซักผ้าและทำอาหารเช้าให้ผม ก่อนให้ผมไปส่งที่คลินิคผิวหนัง ดูท่าวันนี้คงเหนื่อยน่าดูแฮะ

      ''ทำงานไหวเปล่าเนี่ย นอนน้อยแบบนี้เดี๋ยวก็เป็นลมเป็นแล้งขึ้นมา'' ผมเอ่ยถามก่อนยื่นมือไปขยี้หัวเจ้าตัวเล็กที่หลับตาพริ้มอยู่ในรถ แม้ผมจะจอดรถอยู่ตรงหน้าคลินิคแล้ว

      ''ไหวอยู่แล้วละ แค่นี้เอง'' เจ้าตัวเล็กตอบรับ ก่อนยื่นหน้ามาหอมแก้มผมเบาๆ ก่อนลงไปทำงานเหมือนเช่นทุกวัน

      หลังจากส่งเจ้าตัวเล็กเข้าทำงานผมก็ขับรถไปยังที่ทำงานของผม พอดีเสาร์-อาทิตย์นี้มีงานค้างอยู่เยอะพอสมควร

      ''ว่าไงค่ะคุณหมอไม้ วันนี้มาทำงานด้วยไม่หยุดอยู่ห้องนอนดูซีรี่ส์เกาหลีเป็นเพื่อนน้องติ๊บละ'' เสียงหมอกิ๊กคนสวยเอ่ยทักทาย เมื่อผมเดินเข้ามาในห้องพักและเตรียมเสื้อกาวน์สำหรับการทำงาน

      ''รายนั้นเขาก็ไม่เคยหยุดเสาร์-อาทิตย์อยู่แล้วละกิ๊ก ทำงานที่คลินิกเดียวกันกับที่หมอจ๊ะโอ๋เคยทำอยู่ตั้งนานแล้ว กิ๊กไม่รู้เหรอ'' ผมเอ่ยถามเพื่อนร่วมงานคนสวยเพราะคิดว่าเธอสนิทกับติ๊บจนพอจะรู้อะไรคร่าวๆ เกี่ยวกับติ๊บบ้างซะอีก

      ''ก็พอรู้อ่ะค่ะ แต่ไม่คิดว่าน้องจะทำวันเสาร์-อาทิตย์ด้วย มันเวลาทองของการพักผ่อนเลยนะ''

      ''หมอติ๊บเขาก็ไม่เคยมีเสาร์-อาทิตย์มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ยกเว้นว่าคลินิกจะปิดในวันหยุดสำคัญๆ หรือวันที่หมอเจ้าของคลินิกไม่ว่างจริงๆ'' ผมอธิบายหมอกิ๊กไป

      ''หมอไม้นั่งลงๆ มีเรื่องจะสอบถามซักหน่อย'' หมอกิ๊กพูดจบก็วิ่งมาดึงแขนผมนั่งลงบนเก้าอี้

      ''มีอะไรน่าตื่นเต้นขนาดนั้นเลยหรือกิ๊ก''  ผมถามพร้อมกับมองหน้าหมอกิ๊กด้วยความสงสัย

      ''ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นหรอก แต่พอดีว่ามันสงสัยใคร่รู้อ่ะคะ''

      ''อะ มีอะไรสงสัยว่ามา ก่อนจะไปทำงาน''

      ''พอดีเมื่อวานเราเพิ่งได้คุยกับหมอปุ้ม เรื่องของไม้กับหมอติ๊บ คือกิ๊กเห็นว่าเราสองคนเป็นเพื่อนกันคุยกันได้ทุกเรื่องใช่มั้ยหมอไม้ กิ๊กเลยอยากถามว่า... เอ่ออ...''

      ''มีอะไรก็ถามมาเหอะกิ๊ก อะไรที่เราตอบได้เราจะตอบ เพราะเราก็ไม่เคยมีอะไรปิดบังกิ๊กมาตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว'' ผมตอบกิ๊กไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่ก็จริงจังอยู่ในที

      ''จริงป่าวที่หมอปุ้มบอกเราว่า... ว่าไม้เป็นแฟนกับหมอติ๊บแล้วอะ'' ผมขำพร้อมกับส่ายหน้ากับคำถามของกิ๊ก ก่อนย้อนกลับไปถามเพื่อนสาวคนสวยของผม

      ''แล้วกิ๊กคิดว่าไงอะ''

      ''เราจะว่าอะไรได้เราไม่เคยรังเกียจหรอกถ้าไม้จะเป็น… เป็นผู้ชายที่ชอบผู้ชายด้วยกัน เพราะเราสองคนก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้เหมือนเดิม'' แทนคำตอบผมยิ้มบางๆ ให้กิ๊ก ก่อนย้อนถามกลับไปอีกรอบ

      ''แล้วอะไรจะเกิดขึ้นเหรอ ถ้าเราจะเป็นแฟนกันกับหมอติ๊บจริงๆ''

      ''เอาเข้าจริงๆ มันก็ไม่เกิดอะไรขึ้นหรอกไม้ แต่เราอยากรู้ว่ามันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่'' กิ๊กถามผมด้วยสีหน้าจริงจังขึ้นไปอีก

      ''แล้วกิ๊กไปได้ยินอะไรจากหมอปุ้มมันมาบ้างละ มันเล่าอะไรให้กิ๊กฟังบ้าง'' ผมย้อนถามกิ๊กต่อไปอีก

      ''ก็เขาบอกมาแค่ว่าหมอไม้เป็นแฟนกับน้องหมอติ๊บ แล้วน้องหมอติ๊บเป็นคนแย่งแกไปจากเค้า ตอนแรกกะจะถามว่าไม้ไปคบกับปุ้มมันตั้งแต่เมื่อไหร่แล้วละ''

      ''อืม ก็นั่นซิ เราเคยไปคบกับหมอปุ้มตั้งแต่เมื่อไหร่ ถึงมาบอกว่าติ๊บมาแย่งเราไปจากเค้า''

      ''อ่ะทีนี้ไม้ตอบเรามาเลยว่าไม้ไปคบกับน้องติ๊บตั้งแต่เมื่อไหร่'' กิ๊กถามจบก็หันมาจ้องหน้าผมนิ่งแววตาจริงจังทีเดียว

      ''นานแล้วละ นานพอๆ กับที่เรารู้จักกิ๊กนั่นแหละ''

      ''หมายความว่า…'' กิ๊กกลืนน้ำลายลงคอ พร้อมกับที่ยังจ้องหน้าผม

      ''ก็เรารู้จักติ๊บพร้อมๆ กับที่รู้จักกิ๊ก แล้วก็คบกันมาตั้งแต่ตอนนั้น แค่ไม่ได้เปิดเผยให้ใครรู้ว่าเราเป็นแฟนกัน เพราะไม่มีความจำเป็นอะไรที่เราต้องบอกให้คนอื่นรู้ ส่วนที่ว่าหมอติ๊บมาแย่งเราไปจากหมอปุ้มนี่คงผิดแล้วละ เพราะเราไม่เคยรู้สึกอะไรกับหมอปุ้มมากไปกว่าเพื่อนร่วมงานเลย แล้วอีกอย่างกิ๊กน่าจะรู้ว่าระหว่างหมอติ๊บกับหมอปุ้มใครมาก่อนมาหลัง แล้วที่สำคัญเราคิดว่ากิ๊กพอจะเดาออกถ้ากิ๊กเป็นเรา กิ๊กจะเลือกใคร'' ผมพูดจบก็เดินไปหยิบหมวก หยิบแมส และถุงมือเดินไปยังห้องทำงานของผมทันที ทิ้งหมอกิ๊กไว้กับความงุนงงสงสัย ที่ยังไม่กระจ่างเต็มทีอยู่เบื้องหลัง

      หลังจากยุ่งวุ่นวายกับการทำงานที่คั่งค้างมาทั้งวัน ก็ได้เวลาเลิกงานของผมแล้วและที่ขาดเสียไม่ได้คือการไปรับเจ้าตัวเล็กที่คลินิก ป่านนี้คงง่วงนอนแย่แล้วเพราะเมื่อคืน เอ้ย ไม่ใช่ซิ เมื่อเช้าก็นอนไม่กี่ชั่วโมงก่อนออกมาทำงาน

      เมื่อผมจอดรถหน้าคลินิครอซักพักก็ยังไม่เห็นวี่แววของเจ้าตัวเล็กเดินออกมาจากคลินิคเหมือนเช่นทุกวัน จึงยกโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาแต่ทว่าไม่มีการรับสาย เอาละซิ  ไม่สบายรึเปล่านะ ผมลงจากรถชะโงกหน้าเข้าไปในคลินิกพบพยาบาลนั่งอยู่หน้าเค้าท์เตอร์

      ''เอ่อ โทษนะคับหมอติ๊บกลับหรือยัง'' ผมเอ่ยถามพยาบาลที่ยิ้มหวานส่งมาให้

      ''อ๋อ ยังค่ะพอดีติดเคสคนไข้อีกแป๊บนึงมานั่งรอในร้านก่อนมั้ยค่ะ''

      ''ขอบคุณคับ'' ผมเอ่ยขอบคุณ ก่อนเดินเข้ามานั่งตรงชุดรับแขกรอเจ้าตัวเล็กเลิกงานอยู่เป็นนานสองนาน ก่อนหมอติ๊บจะเดินออกมาแบบคนหมดสภาพ คงจะเหนื่อยน่าดู

      ''เหนื่อยละซิ งั้นวันนี้หาอะไรทานจากข้างนอกละกันนะ'' ผมตอบก่อนยื่นมือไปขยี้หัวฟูนั่นเล่นอย่างคุ้นเคย แต่ทว่าเจ้าตัวเล็กโน้มศรีษะลงมาซบกับไหล่ผมที่กำลังขับรถตระเวรหาร้านอาหารอยู่  เนิ่นนานโดยไม่ได้เอื้อนเอ่ยคำใดออกมา

      ''ติ๊บเหนื่อยจังพี่ไม้'' ติ๊บพูดพร้อมกับสะอื้นฮักๆ เข้ากับต้นแขนด้านซ้ายของผม
      ผมรีบจอดรถเข้าชิดข้างทางก่อนเปิดสัญญาณไฟ และหันมาปลอบเจ้าตัวเล็กที่อยู่ในอาการที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน

      ''ใจเย็นๆ ติ๊บ ไม่มีอะไรนะ ไม่ต้องร้องพี่อยู่ตรงนี้ทั้งคน วันนี้เหนื่อยก็กลับห้องเรา กลับไปพักที่ห้องเรานะคนดี ไม่เป็นไร ไม่ร้อง'' ผมพูดอะไรผิดไปหรือเปล่านี่
      เมื่อผมยิ่งปลอบเจ้าตัวเล็กก็ยิ่งสะอื้นหนักเข้าไปทุกที นานสองนานจนเจ้าตัวเล็กตั้งสติได้ เงยหน้าปาดน้ำตาแล้วหันมายิ้มให้ผมทั้งที่น้ำตายังอาบแก้ม

      ''พี่ว่าติ๊บต้องเข้าใจนะ ว่าการที่เราจะเป็นหมอรักษาคนไข้ดีๆ ซักคนมันไม่ใช่เรื่องง่ายนะติ๊บ''

      ''ติ๊บจะต้องเรียนรู้ที่จะเสียสละในหลายๆเรื่อง ติ๊บต้องเสียสละความเป็นส่วนตัว ติ๊บต้องเสียสละเวลา ติ๊บต้องเสียสละแรงกายแรงใจทุ่มเทไปกับหน้าที่ สิ่งที่ติ๊บต้องเตรียมตัวคือติ๊บต้องเป็นคนที่เข้มแข็ง และอดทนเข้าใจมั้ย'' ผมเบี่ยงตัวไปกอดปลอบประโลมเจ้าตัวเล็กอยู่ซักพัก ก่อนขับรถไปยังร้านอาหารที่อยู่ไม่ไกลจากหอพัก  ให้เจ้าตัวเล็กทานข้าวให้มีแรงและเติมความสดใสกลับคืนมาด้วยไอศครีมที่แสนจะชื่นชอบ 
      จนเจ้าตัวเล็กยิ้มออกมาได้ก่อนที่ผมจะพากลับห้องอาบน้ำตัดขน เอ้ย อาบน้ำสระผมให้เป็นที่เรียบร้อย จึงส่งเจ้าตัวเล็กเข้านอนพร้อมลุกขึ้นมาสู้ กับงานที่คลินิคในวันรุ่งขึ้นต่อไป

      เช้าวันอาทิตย์ผมตื่นขึ้นมาในตอนสายๆ ก็ไม่พบว่าเจ้าตัวเล็กอยู่ในห้องแล้ว มีเพียงอาหารที่ถูกจัดวางเตรียมไว้บนโต๊ะอาหารนอกระเบียงเหมือนเช่นทุกเช้า คงเดินไปทำงานอีกแล้วซินะเนี่ย จะว่าไปอันที่จริงจากหอพักไม่ถึงคลินิกก็ไม่ไกลมากเท่าไหร่หรอก ไม่น่าเกินสามสี่ร้อยเมตร แต่เพราะผมไม่อยากให้เจ้าตัวเล็กเหนื่อยจึงทำ หน้าที่ไปส่งทุกวัน
      แต่เมื่อคืนผมคงทำงานดึกไปหน่อยตื่นเอาตอนเก้าโมงครึ่งแบบนี้ เขาคงออกไปทำงานได้เกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว วันนี้คงต้องเป็นผมที่ต้องทำหน้าที่เอาเสื้อผ้าลงไปฝากร้านซักรีด และทำความสะอาดห้องตลอดจนหุงหาอาหาร  ว่าแต่อย่างหลังนี่จะดีเหรอว่ะ เอาน่ะอย่างน้อยตอนเย็นที่เจ้าตัวเล็กกลับมาห้องก็จะได้ยิ้มออกกับอาหารฝีมือผม

      หลังจากเอาผ้าลงไปส่งร้านซักรีดแล้ว ผมก็กลับเข้ามาเก็บกวาดทำความสะอาดห้องให้เรียบร้อย อันที่จริงก็ไม่ต้องทำความสะอาดอะไรเท่าไหร่หรอก เพราะเจ้าตัวเล็ก ทำทุกวันอยู่แล้ว อย่างมากก็แค่จัดหนังสือที่กองมหึมาบนโต๊ะของเจ้าตัวเล็กเข้าที่เข้าทางเท่านั้น ส่วนกองหนังสือของผมอะเหรอ หนังสือการ์ตูนล้วนๆ กองใหญ่ไม่แพ้ของหมอติ๊บเขาหรอก

      หลังจากเก็บห้องจนสะอาดเข้าที่เข้าทางแล้ว ผมเดินไปเปิดคอมพิวเตอร์ ค้นหาสูตรทำอาหารสำหรับเจ้าตัวเล็กในตอนเย็นนี้ และเมนูที่ผมเลือกก็ดูจากความชื่นชอบของเจ้าตัวเล็กเป็นหลักและเมนูแรกที่ผมเลือกสำหรับเจ้าตัวเล็กคือ 'ข้าวผัดอเมริกัน' อย่างที่สองคือ 'ข้าวผัดเปรี้ยวหวาน' และ 'ขนมหวานเป็นไอศกรีม' ละกันจะได้ง่ายหน่อย

      หลังจากได้ส่วนประกอบ วิธีการทำจากอินเตอร์เนตแล้ว ผมก็จัดการปริ๊นท์รายละเอียดออกมาแปะไว้หน้าตู้เย็น ก่อนสำรวจวัตถุดิบในตู้เย็นว่ามีเพียงพอต่อการคิดการณ์ใหญ่ในคราวนี้ของผมหรือไม่ แต่ทว่ามันคงไม่พอ ผมจึงต้องขับรถเข้าไปในศูนย์การค้าที่อยู่ห่างจากมหาวิทยาลัยไม่มากนัก เพื่อซื้อวัตถุดิบที่ขาดหาย
      ก่อนจะมานึกเอาได้ ทำไมกูไม่รอรถผลไม้มาขายหน้าหอทุกวันตอนเที่ยงวะ กะอีแค่สับปะรดไม่กี่ชิ้น อืมมม เอาน่ะสบปะรดในแมคโครอาจจะอร่อยกว่าสับปะรดรถเข็นก็ได้ ผมคิดบวกให้กับความโง่เง่าของของตัวเอง

      หลังจากได้สับปะรดที่คิดว่าจะทำให้ผัดเปรี้ยวหวานของผมอร่อยกว่าสับปะรดตามรสเข็นแล้ว ผมก็ขนเหล่าวัตถุดิบขึ้นห้องเอาในตอนบ่ายๆ ของวัน

      เริ่มจากการหุงข้าวก่อน เจ้าตัวเล็กเคยสอนไว้ว่าล้างข้าวแล้วเติมน้ำให้ท่วมฝ่ามือ แค่นี้ก็เรียบร้อย อ้อ ลืมกดสวิตซ์ ระหว่างรอข้าวสุก ผมก็มาทำผัดเปรี้ยวหวาน   ตามสูตรที่ปริ้นท์มาจากอินเตอร์เนตเป๊ะๆ รสชาติใช้ได้แฮะ

      จากนั้นข้าวผัดอเมริกัน เอาละซิ งานเข้าเพราะในนี้บอกสูตร แต่คงเป็นความโง่เง่าของผมเองที่ไม่รู้ว่าส่วนประกอบที่ซื้อมาแต่ละอย่างอันไหนเรียกว่าอะไร กับข้าวสามอย่างแต่กว่าจะเสร็จก็ล่อซะผมเหงื่อตก

      หลังจากลองชิมรสชาติก็ใช้ได้นะนี่ เก่งเหมือนกันน่ะนี่หมอไม้  ไม่ได้ทำตัวหล่อไปวันๆ จริงๆ แฮะวันนี้ เมื่อพูดถึงเรื่องหล่อ ผมก็ขอตัวเข้าอาบน้ำอาบท่าแต่งตัวหล่อๆ ออกมานั่งรอหมอติ๊บเลิกงานกลับมาดีกว่า

      สองทุ่มเศษๆ ผมอาบน้ำอาบท่าแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยก็ขับรถไปรับหมอติ๊บที่คลินิก  แล้วก็พาเจ้าตัวเล็กกลับขึ้นห้อง

      ''ทำไมวันนี้ไม่กินข้าวข้างนอกอะคับ ติ๊บทำกับข้าวไม่ไหวหรอกนะเหนื่อยยย''  เจ้าตัวเล็กบ่นในขณะที่ผมเดินจูงมือขึ้นห้องพักที่อยู่ชั้นสองของหอพัก

      ''เอาน่ะ ถึงห้องก่อนค่อยว่ากัน'' ผมตอบก่อนรีบจูงเจ้าตัวเล็กให้ถึงห้องไวๆ
      เมื่อเปิดประตูเข้าไป  เจ้าตัวเล็กถึงกับตกใจกันเลยทีเดียว

      ''โห ไปจ้างร้านไหนทำให้เนี่ย'' เจ้าตัวเล็กหันมาเอ่ยถามผมด้วยความสงสัย

      ''ร้านไหนละ ดูนี่ซิ ทำเองกับมือไม่อยากจะโม้'' ผมตอบไปและจัดที่ทางให้เจ้าตัวเล็กนั่งลง และจัดการชิมอาหารแต่ละอย่างด้วยความตื่นเต้น

      ''อร่อยเหมือนกันน่ะเนี่ย วันหลังต้องให้พี่ไม้ทำให้กินมั่งแล้วละ'' เจ้าตัวเล็กเอ่ยชมก่อนหันไปจัดการอาหารที่ผมตั้งใจและใส่ความเอาใจใส่ลงไปเต็มที่

      ''แล้ววันนี้คิดไร ลุกขึ้นมาทำกับข้าวนี่อ่ะฮะ'' ติ๊บหันมาจ้องผมตาโต

      ''ก็เห็นว่าติ๊บเหนื่อยเลยอยากทำไรให้ติ๊บสบายใจบ้าง''

      ''ขอบคุณคับ แค่นี้ก็หายเหนื่อยแล้ว''  ติ๊บตอบผมยิ้มๆ
      หลังจากอาหารคาวผ่านพ้นไป ก็ถึงคราวอาหารหวานซึ่งก็คือไอติมที่เจ้าตัวเล็กชื่นชอบ

      ''โห วันนี้ครบสูตรเลยอ่ะใจดีจัง ขอบคุณนะคับพี่ไม้'' เจ้าตัวเล็กเอ่ยขอบคุณ ก่อนก้มลงมาหอมแก้มผมทีนึงและแอบหวานด้วยการนั่งตัก ผมกินไอติมและนานๆ ที  ย้ำว่านานๆที  ถึงจะส่งไอติมเข้าปากผมทีนึง

      แค่นี้เองสินะ สิ่งที่ชีวิตของคนเราต้องการ การอยู่ด้วยกันกับคนที่เรารัก ในช่วงเวลาที่เป็นของเรา มีความสุขกับเรื่องง่ายๆ ขอแค่มีเธออยู่ ไม่ว่าอยู่ที่ไหนถ้าเธอยิ้มได้... นั่นแหละคือความสุขที่สุดของผู้ชายคนนี้แล้ว ยิ้มๆ

เขียนโดย มิสเตอร์ไม้
พิสูจน์อักษรโดย แฮกค์

ปล. คาดผิดแห๊ะ ว่าหมอปุ้มจะเลิกต่อกันเสียแล้ว เอาใจช่วยทั้งสองคนแล้วกัน
ปล2. ฝืนสังขารมาพิสูจน์อักษรให้ FC พี่ไม้และพี่ติ๊บโดยเฉพาะเลย และขอบคุณสำหรับกำลังใจที่มอบให้และถามไถ่ถึงอาการของผมครับ ชื่นใจจัง
ปล3. พี่ติ๊บอาการดีขึ้นไวไวนะครับ โพสต์เตอร์เป็นห่วงนะ

[Pra2]

หวานอีกแล้ว อิอิิ 
แค่พี่ไม้เล่าเรื่องน่ารักๆอย่างงี้ต่อไปเรื่อยๆ  ก็เป็นความสุขที่สุึดของคนอ่านแล้วค่ะ 

[Piimazingyo]

ยังไงก็เอาใจช่วยคุณแฮค ให้หายไวๆ นะคะ

[evilheart]

หมอปุ้มนี่ร้ายเอาเรื่องนะ

ป.ล. ขอให้ hackz หายเร็วๆ นะ

[aim]

เป็นคุณหมอที่ดี เป็นคุณแฟนที่ดี เป็นพ่อบ้านที่ดี ทั้งหมดนี้รวมกันอยู่ในหมอไม้ กับน้องหมอติ๊บจริง ๆ
ไม่เสียทีที่บอกว่า ไม่ได้มีดีที่หน้าตาอย่างเดียว
ส่วนหมอปุ้ม  ขอสักทีไม่ว่ากันนะ หมั่นไส้เหลือรับ

หายเร็ว ๆ นะ น้องแฮค และน้องหมอติ๊บ

[b27072010]

ทำไม . . . . ทำไม

ดู ๆ ไปแล้วหมอติ๊บกับหมอไม้

สองคนนี้มีความสุขที่สุด ๆ ๆ ไปเลย

หวานกันซะ ... จะบอกว่าเค้าตาร้อนไปหมดแล้ว

ปล. ไอ่หมอปุ้มนี้ยังไม่สำนึกอีกนะ

แหม้ไปตู่ว่าหมอติ๊บแย่งหมอไม้

ส่วนตัวหมอปุ้มเองนะ  ไปที่ไหนวงก็แตก

[myxname]

อื่ม กลับมาเล่าเรื่องหมอปุ๋ม กะ ความคิดเห็นของหมอกิ๊ก เด๋วนี้คร๊าบป๋ม .....
อ๊ะ... ช่วยแนะนำหมอผ่าตัดฟันคุตแบบเอามือเบา ๆ ผ่าตัดเช้า บ่ายออกกำลังกายได้เลยอ่ะ มีเปล่าครับ..

[น้ำแข็งใส]

  เอาดอกไม้มาเยี่ยมโพสเตอร์ และหมอติ๊บ หายไวๆ นะคะทั้งสองคน
 

[honeymic]

เหอ เหอ หมอปุ้มนี่ตรงอย่างที่เขาว่ากันไว้เลยนะค่ะ
"สันดอนขุดได้ แต่สันดานมันขุดไม่ได้" (ใช่ไม๊อ่า?)

[roseen]

เป็นหมอประเภทใหนเหรอหมอปุ้มไร้ความคิดสิ้นดี

[kokikung]

หมอปุ้มน่าหมันไส้มากกกกกกกกกกก

ขนาดหมอติ๊บช่วยชีวิตไว้นะ

ดูทำเขาสิ

หมอไม้ไปพูดเองกะหมดปุ้มตรงๆๆเรยดีไหมเนี่ยยยยยยยยย

แต่น่ารักจังตอนนี้

หมอติ๊บสู้ๆๆๆๆ

[puenfriend]

หมอปุ้มร้ายยิ่งกว่านางร้ายในละครจริงๆๆ

ทั้งที่หมอติ๊บช่วยไว้เเท้ๆ  นิสัยไม่ดีเลย ยังมีไปกุเรื่องด้วยง่ะ

ว่าโดนพี่หมอติ๊บเเย่งพี่หมอไม้ คนเเบบนี้จะต้องจัดการขั้นเด็ดขาดจริงๆ

กรี๊ดดดดดดดดด ฮิ้ววววววว WoW  WoW!!!

ในที่สุดก้อทำอาหารได้สำเร็จ ดีใจด้วยจริงๆ โฮะๆๆๆ

เเถมรสชาติก้อผ่านนนน 

ปลปล. มากอด hackzหายไวไวน่ะ ขนาดไม่สบายยังทำหน้าที่ไม่เคยขาด

          พักผ่อนเยอะๆๆน่ะจ้ะ

[StillLoveThem]

....หมอติ๊บโชคดีนะ ที่พอเหนื่อยท้อแท้ ก็ยังมีที่พึ่งทางกายและทางใจ
....มีคำพูดดี มีไหล่ให้พักพิง มีแขนเสื้อให้เช็ดน้ำตา เนอะหมอไม้เนอะ

[taroni]

ซึ้งจริงๆ 

[icyblue]

เจอแฟนหล่อช่างเอาใจอย่างนี้ หมอติ๊บก็หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งแล้ว ชิมิค่ะ 

2 คุณหมอยังคงความหวาน  ความน่ารัก ได้ตลอดเลย 

 

[แอบซุ่ม]

  หมอไม้มากะรถไฟฟ้าขบวนใหนอ่ะ แล้วมันยังจะมาอีกมั้ยจะชวนชาวเล้าไปดัก..อิอิ...
น้องแฮ็ค..หายไวๆนะครับ

[nonae]

อิจฉาคนหล่อจังเลย...ให้มีความสุขยืนยงต่อไปอีกนานเท่านานนะ
ไม่ได้เข้ามาสามสี่วัน ป่วยกันเลย
หมอติ๊บกะแฮ็ค หายไวไวนะ

[sweetener]

ชีวิตคู่ไม่ได้ต้องการอะไรมากมาย แค่รักและเข้าใจก็เพียงพอแล้ว

ลุ้นแทบตายว่าหมอติ๊บจะได้กินไอติมหรือเปล่า

หมอไม้ก็คิดซะว่ากินน้อยอ้วนน้อยนะคะ จะได้ไม่แอบบ่นเวลานานๆหมอติ๊บป้อนที

[darling]

หวานจริงเล้ยยยยยยยยยยยย

ไม่สงสารคนอ่านบ้างเลยน๊ะ คุณหมอทั้ง 2

[lomekung]

จริ้ม..................นาย Hack


 

[MaeMoo]

ขอให้น้อง hackz หายป่วย และแข็งแรงไวไวนะคะ

...................

สิ่งเล็กน้อยที่มอบให้กัน มันทำให้ชีวิตคู่ฝ่าฟันเรื่องราวต่างๆ ไปได้เป็นอย่างดีนะคะ หมอไม้หมอติ๊บ

ขอให้มีความสุขมากๆ นะคะ

[dipole]

คิดว่าหมอกิ๊กรู้แล้วแต่ไม่พูดซะอีก
เวลาเหนื่อยมีคนอยู่ข้างๆ ก็หายเหนื่อยได้ง่ายๆเหมือนกัน

[thehackzzi]

คิดว่าหมอกิ๊กรู้แล้วแต่ไม่พูดซะอีก
เวลาเหนื่อยมีคนอยู่ข้างๆ ก็หายเหนื่อยได้ง่ายๆเหมือนกัน

ใช่ครับ

ทีแรกผมนึกว่า หมอกิ๊กรู้เรื่องแล้วซะอีก

ที่ไหนได้ ยังตกข่าวอยู่ อิอิ

[sweetener]

วันหยุดคุณหมอหนีเที่ยวหรอคะ
รู้มัยคะว่ามีคนคิดถึง

  อยากอ่านต่อแล้ววววว

[bongbong]

อ่านมาได้สองสามตอนละ
สนุกมากเลยค่ะ
น่ารักมากๆ
พี่หมอไม้เล่าเรื่องได้น่าอ่านมากๆ
หมอติ๊บก็น่ารักจริงจัง
><
จะรออ่านจนจบเลบนะคะ

[kittyfun]

ยิ่งอ่านยิ่งเห็นถึงความผูกพันของคุณหมอทั้งสอง

อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่นมากเลยค่ะ

[thehackzzi]

อ่านมาได้สองสามตอนละ
สนุกมากเลยค่ะ
น่ารักมากๆ
พี่หมอไม้เล่าเรื่องได้น่าอ่านมากๆ
หมอติ๊บก็น่ารักจริงจัง
><
จะรออ่านจนจบเลบนะคะ

ยินดีต้อนรับ นักอ่านหน้าใหม่ นะครับ

+1 จัดไป

[Giserzzz]

พี่หมอไม้


ตอนนี้ ผมต้องยกให้จริงๆ


 


เท่ห์มากกกก แมนโคดดดดด


ปล.พี่หมอติ๊บหายยังคับ คนอ่านเค้าเป็นห่วงกันเน้อ


 

[Kfc_Pizza]

 

เข้ามารายงานตัวว่า

เพิ่งเข้ามาอ่านแต่ก็รักทั้งหมอไม้และหมอติ๊บมากๆเลย

ปล.หมอติ๊บเป็นอะไรอะ หายไวไวนะคะ