หัวข้อ: เสื้อกาวน์เก่าๆ กับเราสองคน(Dr.Mike) จากนี้ จนนิรันดร์ [+อวสาน+] P.218

[8X]

เฮ้อ หมอปุ้มอายุมากกว่าหมอติ๊บมีศักดิ์เป็นพี่อะนะแต่ทำไมทำแบบนี้อะ
ยิ่งเหน็บแนมหมอติ๊บตั้งหลายครั้ง เป็นใครก็คงทนไม่ได้หรอกได้สวนกลับกันบ้างแน่ๆ

ปล.จัดหน้าใหม่อ่านง่ายดีค่ะ ขอบคุณมากๆเลยนะคะ

[darling]

กวางน้อยแปลงร่างเป็นแม่เสือสาว

สมแล้วที่หมอปุ้มโดน 

[patee]

ต้องอย่างนี้ซิ..หมอติ๊บ

 

[evilheart]

ไม่ได้มีแค่หน้าตาน่ารักอย่างเดียวซะแล้ว
ตอนนี้ +1 ให้เลยนะ hackz & หมอไม้
ชอบมากกกกกกกกกก  

[Lonelyนู๋โรนลี่]

หุหุ
ถูกใจมากเลยอะ

แรง

คิดไม่ถึงเลยว่า ไข่เยี่ยวม้า จะแรงถึงขนาดนี้

[honeymic]

เหอ เหอ นายร้ายมิได้มีแต่ในนิยายชีวิตจริงก็เยอะแยะไป
หมอติ๊บ เยี่ยมสุดๆ สะใจ

[kanda53]

คนอย่างหมอปุ้ม...เวลารักษาคนไข้....
จะนึกถึงเงินเป็นอันดับแรกไหม....ดูถูกคนอย่างแรงงงง
หมอติ๊บน่ารัก....เจ๋งมากกกกก....เชือดนิ่ม ๆ ...
ดูดีมีสกุลตลอดดดด.....

  คุณหมอ ๆ กะ น้อง hackz

[nonae]

สะใจ อยากหาเรื่องเองนะ หมอปุ้ม...
คงคิดว่าหมอไม้จะช่วยซิ...
หมอติ๊บ...คนเราเนอะ ไม่ได้มีดีแค่หน้าตา
ทำให้หมอไม้ไม่กล้าเลย...ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว 5555

[thehackzzi]

วอหนึ่ง เรียกวอสอง

หมอปุ้มโดนถล่ม

ใครก็ได้รับ วอ นี้

โปรดตอบกลับด่วน คิคิ

ปล. ร้อยละ 99 หมอปุ้มโดนประชาทัณฑ์ อิอิ(รักดอก จึงหยอกเล่น)


มาแก้คำผิด อิอิ

[dr.mike]

ตอนต่อไปมาติดตามความร้ายกาจของหมอปุ้มกันต่อนะคับ

และแน่นอนติดตามความร้ายกว่า   ของหมอติ๊บด้วยเช่นกัน

ตอนหน้ารู้สึกเหมือนเป็นอีกหนึ่งตอนที่ท้าทายความสามารถของผมดีจัง

เคยแต่เขียนไดด้วยบทหวานๆ อ้อนๆ 

มาคราวหน้าหมอติ๊บเปลี่ยนไป๊/////////

เป็นกำลังใจให้นายแฮคคคคค

[mini]

หมอปุ้มเค้าแรงนะคับ กะฉีกหน้าหมอติ๊บสุดแสนน่ารัก

เลยโดนหมอติ๊บ เฉือด นิ่ม ๆ กลับไปหน้าหงายสะใจไงไม่รู้คับ 

รออ่านตอนต่อไปคับ  ว่าหมอปุ้มจะกระอักในรูปแบบไหนอีก 555+++

[thehackzzi]

เสื้อกาวน์เก่าๆ.......กับเราสองคน ตอนที่ 113 หมอติ๊บเปลี่ยนไป
โดย Dr.Mike ณ วันที่ 24 สิงหาคม 2010 เวลา 18:43 น.

      หลังจากเหตุการณ์ชวนหวาดเสียวผ่านพ้นไปเมื่อคราวก่อน ไม่น่าเชื่อว่าเวลาจะผ่านไปอย่างรวดเร็วเช่นนี้ ตอนนี้เข้าสู่ปลายเดือนกรกฎาคมแล้ว เด็กๆ ส่วนใหญ่ เริ่มเตรียมสอบกลางถาคกันแล้ว แบบนี้แหละหนาชีวิตเด็กมหาวิทยาลัยไม่มีอะไรมากไปกว่าเรียนและอ่านหนังสือสอบ

ก็ดูตัวอย่างของเจ้าตัวเล็กซิครับ

05.00  อ่านหนังสือเตรียมที่จะไปเรียนในวันนั้นๆล่วงหน้า
07.00  อาบน้ำ เตรียมอาหารเช้า
08.00  เข้าเรียน
12.00  พักเที่ยง
17.00  เลิกเรียน
17.00  เข้าทำงานที่คลินิกผิวหนัง
20.00  เลิกงาน
20.30  ทานอาหารเย็น  พักผ่อน ดูทีวี  อาบน้ำ
22.00  อ่านหนังสือทบทวนที่เรียนในแต่ละวัน
24.00  เข้านอน

ขออนุญาตคัดลอกตารางเวลาหมอติ๊บมาลง เผื่อจะเป็นแนวทางการอ่านหนังสือให้เด็กวัยมหาวิทยาลัย

      ส่วนในวันเสาร์-อาทิตย์ก็ไปทำงานคลินิกจากเช้ายันค่ำ แล้วก็มาอ่านหนังสือเข้านอนในเวลาเดิมทุกวัน แม้ผมจะเป็นห่วงเอาเสียมาก แต่ก็เชื่อว่าเจ้าตัวเล็กคงเลือกที่จะทำในสิ่งที่ดีที่สุดให้กับตัวเอง แล้วและผมคิดว่าเขาคงดูแลตัวเองได้เป็นอย่างดี แต่ก็มีเตือนให้กินนั่นนี่บำรุงร่างกายอยู่เสมอๆ

      ด้วยความขี้เกียจของผมเวลาผ่านพ้นไปสองสัปดาห์ รอยยิ้มสดใสของเจ้าตัวเล็กปรากฏขึ้นอีกครั้ง หลังจากผ่านพ้นฤดูสอบกลางภาคผ่านไป และเมื่อคืนผมก็ปล่อยให้ไปร้องคาราโอเกะสนุกสนานกับเพื่อนได้เต็มที่ และเล่นกลับเข้าห้องเอาตอนเที่ยงคืน ดูท่าจะสนุกสนานมากไปหน่อย เล่นเอาเช้านี้เสียงเจ้าตัวเล็กหายไปเลย

      ผมตื่นขึ้นมาในเช้าวันเสาร์ ที่วันนี้เจ้าตัวไม่ต้องไปขึ้นคลินิก เพราะเป็นวันหยุดช่วงเข้าพรรษาและอาสาฬหบูชา ผมจึงชวนเจ้าตัวเล็กไปทำบุญตักบาตร

      เช้านี้เจ้าตัวเล็กอยู่ในชุดเสื้อยืดสีขาวสบายตา ช่วยผมหิ้วชุดสังฆทานลงมาจากหลังรถ เดินเข้าไปยังอุโบสถของวัดที่มีชาวบ้านร่วมทำบุญตักบาตรกันอยู่ เราสองคนจึงร่วมทำบุญตักบาตรกับชาวบ้าน ก่อนจะถวายสังฆทานและปล่อยนกปล่อยปลา ทำบุญให้จิตใจสงบร่มเย็น

      หลังจากทำบุญเสร็จเรียบร้อยแล้ว เจ้าตัวเล็กก็ให้ผมพาเข้าไปในเมืองบอกว่าอยากไปดูหนัง กินไอติมในเมืองว่างั้น ผมก็ทำไรไม่ได้มากไปกว่าการตามใจ เพราะรัก เอ้ย! เพราะเห็นเจ้าตัวเล็กคร่ำเคร่งกับการอ่านหนังสือแบบเอาเป็นเอาตายมานานหลายอาทิตย์แล้ว บางทีถ้าพาไปเที่ยวเปิดหูเปิดตาบ้างท่าจะเป็นการดี

      หลังจากพาเจ้าตัวเล็กดูหนังแล้ว จุดประสงค์หลักอีกอย่างคงหนีไม่พ้นการกินไอติม เพราะฉะนั้นตอนนี้ผมจึงนั่งอยู่ในร้านไอติมเรียบร้อยแล้ว พร้อมกับเจ้าตัวเล็กที่กำลังดูร่าเริงมีความสุขกับการลิ้มรสไอศครีมชอคโกแลตที่เจ้าตัวโปรดปราน ก่อนส่งยิ้มจนตาหยีให้ผม

      ''พี่ติ๊บหวัดดีคับ พี่ไม้หวัดดีคับ'' เสียงคุ้นหู  แต่ผมไม่ค่อยชอบเสียงนี้ซักเท่าไหร่ ดังมาจากทางด้านหลังของผมก่อนหันไปตามเสียง ก็พบนายเบสยืนตัวสูงลิ่วเก๊กหน้าหล่อใส่หมอติ๊บซะงั้น

      ''อ้าว  เบส  หวัดดีคับ มากับพี่บอยเหรอ'' ติ๊บเอ่ยทักทายไป

      ''ครับผม พอดีพี่บอยชวนมาซื้อของ ก็เลยตามมาด้วย ว่าแต่พี่ติ๊บมาทำไรเหรอคับ''

      ''ก็มาดูหนัง มาซื้อของ แต่นี่เสร็จเรียบร้อยแล้วก็เลยแวะเข้ามากินไอติมกันก่อน แล้วบอยไปไหนซะละ''

      ''ไปเข้าห้องน้ำคับ เดี๋ยวคงตามมา'' พูดไม่ทันจบเจ้าหมอหน้าจืดก็พาหน้าเห่ยๆ ของตัวเองเข้ามาในร้าน

      ''พี่ไม้หวัดดีคับ  ติ๊บหวัดดี มานานยังเนี่ย''  เสียงเจ้าหมอหน้าจืดเอ่ยทักทาย

      ''มาซักพักแล้วละ นี่ก็จะกลับแล้ว บอยละมาทำไร''  ติ๊บเอ่ยถามกลับไป

      ''พอดีมาซื้อของใช้นิดหน่อยอ่ะ แล้วก็เลยแวะมาหาไอติมอร่อยๆ กินนี่แหละ'' ไอ้หมอหน้าจืดตอบยิ้มๆ

      ''อ๋อ  พอดีพวกพี่ก็กินไอติมกันเสร็จแล้วละ จะกลับแล้วเหมือนกัน งั้นบอยกับเบสตามสบายละกันน่ะ'' ผมตอบก่อนตัดบท ด้วยการจูงข้อมือเจ้าตัวเล็กออกมาคิดเงินหน้าเค้าท์เตอร์ แล้วเดินออกมาทันทีก่อนที่เจ้าตัวเล็กจะถูกนายเบสแทะโลมด้วยวาจาและสายตาไปมากกว่านี้ ไอ้เด็กคนนี้มันร้ายนักเชียว

      เมื่อผมกลับมาถึงหอพัก ตอนนี้เจ้าตัวเล็กก็จัดการนำของกินใส่ตู้เย็น ส่วนผมก็นั่งทำงานอยู่หน้าคอมสบายๆในวันหยุดพักผ่อนของเราทั้งสองคน

      ''พี่ไม้คับ เย็นนี้อยากกินอะไรดีอ่ะ'' เจ้าตัวเล็กเอ่ยถามผมมาจากหลังห้อง

      ''เย็นนี้อยากกินอะไรรสจัดๆ หน่อยอ่ะ'' ผมตอบไปโดยไม่ได้ละสายตาจากหน้าคอม

      ชั่วอึดใจเดียวแกงส้มชะอมไข่ ยำวุ้นเส้นและผัดผักก็มาอยู่บนโต๊ะอาหารของผมเรียบร้อยแล้ว โดยที่ผมลงแรงอย่างเดียวคือ ช่วยเจ้าตัวเล็กตักข้าวใส่จานเท่านั้นเอง บอกแล้วว่าเรื่องอาหารนี่แฟนผมไม่เป็นรองใครจริงๆ  อิอิ

      หลังจากจัดการอาหารมื้อเย็นเสร็จไปเรียบร้อย และช่วยเจ้าตัวเล็กล้างถ้วยจานอยู่จู่ๆ เจ้าตัวก็เอ่ยขึ้นมา

      ''พี่ไม้คับ พรุ่งนี้พี่ไม้ไปส่งติ๊บที่ศูนย์หนังสือจุฬาด้วยนะ''

      ''จะไปทำอะไรที่นั่นเหรอ'' ผมถามเจ้าตัวเล็กที่กำลังล้างจานด้วยความสงสัย เพราะวันพรุ่งนี้เป็นวันอาทิตย์  คิดว่าเจ้าตัวจะอยู่ห้องเสียอีก

      ''พอดีติ๊บอยากไปหาซื้อหนังสือไว้อ่านเล่นซักเล่มนึงอะ อีกอย่างว่าจะไปหาซื้อเครื่องเขียนด้วย''

      ''โอเค  แต่ว่าสายๆ หน่อยละกัน วันหยุดทั้งทีขอตื่นสายหน่อยนะ'' ผมหันไปต่อรองนิดหน่อย

      ''ครับ  ก็ไปตอนสายๆ ก็ได้เพราะศูนย์หนังสือเขาเปิดตั้งเก้าโมงแน่ะ''

      ''แล้วหลังจากนั้นมีโปรแกรมไปไหนต่อหรือเปล่า ให้พี่ไปส่งแล้วทิ้งไว้นั่น หรือไปส่งแล้วรอรับกลับด้วยละ''

      ''ก็แล้วแต่พี่ไม้คับ ถ้าจะอยู่เป็นเพื่อนติ๊บที่ศูนย์หนังสือก็ได้ หรือถ้าเบื่อจะกลับมาที่ห้องก่อนก็ได้เดี๋ยวติ๊บหาทางกลับเอง''

      ''โห! พี่ไม่ใจร้าย ขนาดไปทิ้งติ๊บไว้ที่ศูนย์หนังสือแล้วให้หาทางกลับเองหรอกน่า''

      ''อ้าวใครจะไปรู้ เกิดเบื่อติ๊บขึ้นมาแล้วก็ไปทิ้งไว้ที่ศูนย์หนังสือซะเลย''

      ''โห!  พูดแบบนี้ของขึ้นเลย''  ผมเดินไปโอบกอดเจ้าตัวเล็กที่กำลังล้างจานจากทางด้านหลัง

      ''คราวหลังติ๊บห้ามพูดแบบนี้อีกนะพี่ไม่ชอบ พี่จะเบื่อติ๊บได้ยังไง ติ๊บเป็นแฟนพี่นะแล้ว ติ๊บก็เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตพี่ พี่จะเบื่อติ๊บได้ยังไง'' พูดจบผมก็กอดเจ้าตัวเล็กแน่นขึ้น ก่อนได้รับรางวัลจากการพูดประโยคเมื่อกี้เป็นการหอมเบาๆ ที่แก้มสากๆ ของผม ชื่นใจจริงวุ้ยยยย

      สายๆ ของวันอาทิตย์ หลังจากที่แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยและจัดการอาหารมื้อเช้าที่เจ้าตัวเล็กจัดเตรียมไว้ให้เรียบร้อยแล้ว ก็ได้เวลาพาเจ้าตัวเล็กไปซื้อหนังสือและเครื่องเขียนที่ศูนย์หนังสือจุฬา ที่อยู่ชั้นล่างของสำนักหอสมุดของมหาวิทยาลัย ดีหน่อยที่ไม่ต้องเดินผ่านห้องแลปกลอสเหมือนห้องสมุดคณะแพทย์

      ผมเดินตามหลังเจ้าตัวเล็กเดินเข้าศูนย์หนังสือจุฬาไปติด ก่อนที่เจ้าตัวเล็กจะเดินเข้าไปที่แผนกเครื่องเขียน ส่วนผมก็ปลีกตัวออกมาหาหนังสือที่เกี่ยวกับวิชาชีพของตัวเองใส่หัวซักหน่อย
      จำได้ว่าวันนั้นผมได้หนังสือไม่กี่เล่ม แต่เงินในกระเป๋าหมดไปหลายพันเพราะหนังสือวิชาการทางการแพทย์ราคาสูงๆ ทั้งนั้น เพราะฉะนั้นเวลามาทำคนไข้แล้วค่าบริการมันแพงก็อย่าว่างั้นงี้เลยคับ เพราะบรรดาหมอๆ ทั้งหลาย ลงทุนมาด้วยต้นทุนสูงๆ กันทุกคน

      หลังจากปล่อยให้เจ้าตัวเล็กเลือกเครื่องเขียนและได้หนังสือติดไม้ติดมือมาสองสามเล่ม ในขณะที่ผมได้ตำราเรียนมาสองสามเล่มหนาๆ ราคาแพงลิบลิ่ว จนต้องคิดแล้วคิดอีกกว่าจะควักตังค์ซื้อ
      ผมกับเจ้าตัวเล็กก็ตัดสินใจกันว่าจะทานข้าวมื้อเที่ยงที่ใต้ถุนอาคารหอสมุดซะเลยเพราะไม่อยากให้เจ้าตัวเล็กลำบากวุ่นวายกับการทำอาหารมื้อเที่ยงอีก และอีกอย่างก็เป็นที่ขึ้นชื่อกันอยู่แล้วว่า ‘ก๋วยเตี๋ยวน่องไก่’ ที่ใต้ถุนหอสมุดนี่ รสชาติยอดเยี่ยมขนาดไหน

      ครู่เดียว เจ้าตัวเล็กกับผมก็ได้ก๋วยเตี๋ยวน่องไก่มาวางรอให้จัดการอยู่บนโต๊ะเรียบร้อย เจ้าตัวเล็กเดินไปซื้อนำแข็งกับน้ำเปล่าที่ซุ้มขายน้ำ แต่ตอนนี้กำลังเลือกขนมหวานมาเป็นกอบเป็นกำซะเต็มมือ ถือไม่ไหวกันเลยทีเดียว ผมถึงกับส่ายหน้าให้กับความเดียงสากับภาพตรงหน้าที่ได้เห็น นี่ซินะที่เจ้าตัวเล็กเคยบอกว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนเขาจะยังเป็นเด็กน้อยที่น่ารักของผมเสมอ เชื่อสนิทใจเลยละตอนนี้

      เจ้าตัวเล็กเดินมาถึงโต๊ะก็วางน้ำวางขนมลงบนโต๊ะ ก่อนยิ้มให้ผมเขินๆ

      ''พอดีติ๊บเห็นมันน่าอร่อยอะ เลยลองซื้อมากินดู เยอะไปมั้ยอะ''  เจ้าตัวเล็กถามด้วยอาการเขินอาย

      ''ไม่เยอะหรอกติ๊บ ถ้าแขนยาวกว่านี้อีกนิดก็จะเพิ่มได้อีกห่อสองห่อ หอบมาซะเต็มโต๊ะแบบนี้''

      ''เอาน่า  อย่าบ่นถ้ายังไม่แก่'' เอาละซิเจอคำขาดคำนี้เข้าไปผมจะทำไรได้มากไปกว่าก้มหน้าก้มตากินก๋วยเตี๋ยวไก่ตรงหน้า  ก็ในเมื่อผมยังไม่แก่ก็ต้องไม่สานต่อ เห็นมั้ยเจ้าตัวเล็กมันร้ายจริงๆ

      ผมลิ้มรองรสชาติก๋วยเตี๋ยวน่องไก่ใต้หอสมุด แล้วก็รู้สึกว่าสมคำร่ำลือจริงๆ วันหลังๆ ผมตั้งใจไปกินก็ไม่เหลือให้กินแล้ว ป้าแกบอกว่าขายตอนเช้าถึงประมาณเที่ยงๆ ก็หมดแล้ว ถ้าจะกินก็ต้องไปช่วงเช้า

      เจ้าตัวเล็กเองก็ดูจะเอร็ดอร่อยกับก๋วยเตี๋ยวตรงหน้า แต่ทว่าคงอร่อยสู้ ‘ตะโก้เผือก’ นั่นไม่ได้ เมื่อเจ้าตัวกินไปยิ้มไป  และตะโก้หลายสิบชิ้นในกระทงใบเตยเล็กๆ นั้นก็ถูกส่งเข้าปากให้ผมได้ลิ้มลอง ความหวานอยู่แค่สองชิ้นเท่านั้นเอง

พรึ่บบบบบบบบ ว้ายยยยยยยยยย ////////////////////////////

      ผมเงยหน้าขึ้นมาก็พบว่าตอนนี้มีหมอปุ้มยืนอยู่ และเจ้าตัวเล็กก็นั่งอยู่เก้าอี้ตรงข้ามผมที่เดิมไม่ได้เคลื่อนตัวไปไหน  แต่ทว่าตอนนี้มีน้ำหดราดเจ้าตัวเล็กจนแขนขาเปียกโชกกันเลยทีเดียว

     ''อ้าว น้องติ๊บพี่ขอโทษ พี่นี่ซุ่มซ่ามจริงๆ เลย เดี่ยวพี่เช็ดให้นะ'' หมอปุ้มเอ่ยระร่ำระลักก่อนดึงทิชชู่บนโต๊ะมาซับน้ำตามเสื้อและแขนเจ้าตัวเล็ก

      ผมดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างตกตะลึง แต่ก็พอตั้งสติได้จึงลุกขึ้นไปกันหมอปุ้มให้ห่างออกจากเจ้าตัวเล็กด้วยการเบียดร่างใหญ่ๆ ของผมเข้าไปบังแทน แม้จะไม่ช่วยอะไรแล้วแต่อย่างน้อยก็มั่นใจได้ว่าหมอปุ้มจะไม่ทำอะไรเจ้าตัวเล็กมากไปกว่านี้ พร้อมกับที่ดึงผ้าเช็ดหน้าออกจากกระเป๋ากางเกง มาเช็ดตามเสื้อตามแขนที่เปียก โชกและตอนนี้ที่ผมเพิ่งสังเกตว่ามันเป็นน้ำอัดลมซะด้วยซิ เหนียวไปหมดเลย

      ''พี่ขอโทษน่ะน้องติ๊บ พี่ไม่ได้ตั้งใจ พี่ไม้คับปุ้มไม่ได้ตั้งใจนะ'' ผมได้ยินหมอปุ้มเอ่ย แต่สายตาผมไม่ได้ละไปจากเจ้าตัวเล็กเลย ‘มึงไม่ได้ทำแล้วจะร้อนตัวทำไมวะ’ ผมคิดในใจ

      ตอนนี้เจ้าตัวเล็กหลับตาอย่างคนระงับความโกรธก่อนยืนขึ้น แล้วหันไปมองทางหมอปุ้ม  แล้วก็ยิ้มพิฆาตส่งให้อีกทีนึง เอาละซิ หมอติ๊บหันไปมองถ้วยก๋วยเตี๋ยวไก่ที่ยังมีน้ำแกงร้อนๆ อยู่ครึ่งชาม  แล้วหันมายิ้มพิฆาตใส่หมอปุ้ม  หมอปุ้มโดนลวกด้วยน้ำก๋วยเตี๋ยวแน่ๆ ผมคิดในใจ

      ''อ๋อ ไม่เป็นไรหรอกคับพี่ปุ้มแค่นี้เองอุบัติเหตุมันเกิดกันได้ เดี่ยวติ๊บขอไปล้างตัวก่อนน่ะคับ'' เจ้าตัวเล็กเอ่ยจบคำก็เดินก้มหน้างุดๆ ไปเข้าห้องน้ำที่อยู่ไม่ไกล

      ''เดี๋ยวปุ้มไปช่วยน้องล้างตัวก่อนนะคับ รู้สึกผิดยังไงไม่รู้'' หมอปุ้มตอบก่อนเดินตามไปไม่ห่าง

      ผมแม้จะหล่อระดับพระเอก แต่ก็ไม่ได้เป็นพระเอกโง่เง่าอย่างในละคร เพราะผมพอจะเดาเรื่องต่างๆ ได้ว่าสองคนจะต้องปะทะคารมกันในห้องน้ำแน่นอน
      ด้วยความเป็นห่วงหมอปุ้ม ย้ำว่าเป็นห่วงหมอปุ้ม ( กลัวจะตายคาตีนเจ้าตัวเล็กเหมือนเวลาที่เล่นมวยปล้ำกับผมที่ห้องนะซิ ) เลยเดินตามไปรอหน้าห้องน้ำ และก็ไม่ได้เสียมารยาทนะ แต่ห้องน้ำมันเป็นแค่ห้องน้ำที่ไม่ได้เก็บเสียงอะไรมากมายอยู่แล้ว และประตูก็ถูกเปิดไว้อ้าซ่า มีเพียงมู่ลี่กั้นไม่ให้มองเข้าไปเห็นบุคคลภายในอยู่เท่านั้น

      ''พี่ขอโทษนะน้องติ๊บ พี่ไม่ได้ตั้งใจ'' หมอปุ้มเอ่ยระล่ำระลัก

      ''อ๋อไม่เป็นไรหรอกคับแค่นี้เอง ล้างนิดเดียวก็ออกแล้ว'' เสียงเจ้าตัวเล็กดังมาจากอ่างล้างมือหน้ากระจก

      ''ที่พี่บอกไม่ได้ตั้งใจนี่ ไม่ได้ตั้งใจจะให้น้ำในแก้วหกต่างหาก แต่พี่ตั้งใจจะให้น้ำซุปในถ้วยนั่นหกต่างหาก พี่ไม้ไม่น่ามาบังไว้เลย''

      ''งั้นติ๊บก็แสดงความเสียใจกับพี่ปุ้มด้วยนะคับ ที่ทำไม่สำเร็จ''

      ''อย่าคิดว่าจะโชคดีแบบนี้ไปทุกครั้งได้นะติ๊บ''

     ''ติ๊บก็ไม่คิดว่าพี่ปุ้มจะทำอะไรสิ้นคิดได้ขนาดนี้เหมือนกันคับ นี่ไม่บอกไม่รู้นะคับว่าเป็นหมอฟันนึกว่าเป็นพวกเมทที่คอยทำความสะอาด แล้วดูละครหลังข่าวหนักมากไปซะอีก''

     ''อย่ามาปากดีหน่อยเลย แกก็ไม่ได้ดีมาจากไหนหรอก ไอ้เด็กกำพร้าบ้านนอกคอกนาไม่ใช่เหรอ''

     ''ก็ถ้าเป็นลูกผู้รากมากดี แต่ทำอะไรไม่ใช่สมองคิดแบบนี้ ติ๊บก็คงยินดีจะเป็นเด็กกำพร้าบ้านนอกคอกนาคับ'' เอาละซิ วาจาเชือดเฉือนกันดังมาจากห้องน้ำ แต่ผมก็ไม่ได้เข้าไปแสดงตัวแต่อย่างใด
     รู้แต่ว่าความร้ายกาจของเจ้าหมอปุ้มนี่มันร้ายกาจขึ้นไปทุกที ทำอะไรสิ้นคิดเหมือนที่เจ้าตัวเล็กว่าจริง แต่เจ้าตัวเล็กของผมก็ใช่ย่อยปากคอเราะร้ายสู้คนเป็นตั้งแต่ตอนไหนกันเนี่ย

     ''อันที่จริงติ๊บก็ไม่ได้รู้จักพี่ปุ้มเป็นการส่วนตัว แล้วทำไมพี่ต้องคอยหาเรื่องติ๊บตลอดเหรอคับ'' ผมเงี่ยหูฟังและตอนนี้น้ำเสียงเจ้าตัวเล็กก็ดูราบเรียบจนเป็นปกติ นิ่งมากทีเดียว

     ''อันที่จริงพี่ก็ไม่ได้อยากจะจงเกลียดจงชังแกหรอกน่ะติ๊บ ถ้าแกไม่เข้ามาแย่งคนที่พี่รักไป'' เอาละซิ เจอประโยคนี้เข้าไปผมถึงกับหน้าชาเลยทีเดียว

     ''ตอนแรกพี่คบอยู่กับหมอจ๊ะโอ๋ พอแกเข้ามาหมอจ๊ะโอ๋ก็เปลี่ยนไปพี่ต้องเสียหมอจ๊ะโอ๋ให้แกไป พอพี่หันมาชอบอีกคน คือหมอไม้ผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างนอกนั่น แกก็จะมาแย่งของพี่ไปอีก แกตั้งใจจะแย่งทุกคนที่ชั้นรักไปแบบนี้แล้วยังจะให้ชั้นชื่นชมยินดีกับแกด้วยมั้ย ตอบชั้นมาซิ''

     ''พี่ปุ้มลองย้อนกลับมามองตัวเองบ้างมั้ยคับ ว่าอะไรที่ทำให้คนเหล่านั้นหนีห่างไปจากพี่''

     ''เพราะพี่ไม่น่ารักอย่างแกไงติ๊บ พี่ออดอ้อนออเซาะไม่เก่งเหมือนแก พี่ตอแหลไม่เก่งแบบแก ชั้นไม่มีอะไรสู้แกได้ซักอย่าง''

     ''ถ้าพี่ปุ้มคิดได้แค่นี้ ติ๊บก็คงไม่ต้องอธิบายอะไรแล้วละคับ ไว้พี่ปุ้มรู้จักใช่สมองคิดแทนอารมณ์เมื่อไหร่เราค่อยมาคุยกัน ขอตัวคับ''

     ''นี่แกหาว่าชั้นไม่มีสมองเหรอ ไอ้เด็กเมื่อวานซืน''

$#d_/>,<c/2*+

@*##!"$#*+

@*##!"

     เสียงการต่อสู้ดังขึ้นภายในห้องน้ำตะลุ๊บปุ๊บปุ๊บ ไอ้ตัวเล็กแย่แล้วตัวเท่านี้จะไปสู้ใครเขาได้ว่ะนะ
     เร็วเท่าความคิดผมเดินแหวกมู่ลี่เข้ามาในห้องน้ำด้วยความเป็นห่วงเจ้าตัวเล็ก แต่ภาพที่ผมเห็นนี่ซิมันน่ากลัวชะมัด

     หมอปุ้มที่ตัวใหญ่กว่าดูแข็งแรงกว่า มือขวาถูกหมอติ๊บจับไพล่หลัง อีกมือวางอยู่บนขอบอ่างล้างหน้า ลำตัวก้มลงไปจนหน้าแนบกับพื้นหินอ่อนหน้ากระจกเพราะหมอติ๊บใช้อีกมือกดหัว หมอปุ้มซะเงยหน้าพูดไม่ได้เลย

     เหนือความคาดหมาย เหนือคำบรรยาย ‘พี่ช่วยอะไรแกไม่ทันแล้วใช่มั้ยปุ้ม’ ผมคิดในใจ

     ความลับข้อหนึ่งที่ผมไม่เคยบอกใคร หมอติ๊บมันชอบเล่นมวยปล้ำเป็นชีวิตจิตใจ เวลาเจ้าตัวเล็กมันใส่เฮดล็อคผมทีไรจะตายเอาซะให้ได้ แล้วนี่ยังไม่รวมกับสารพัดท่าที่เจ้าตัวเล็กมันชอบดูในช่องกีฬาที่ทางหอพักผมติดตั้งไว้ให้และคู่ฝึกซ้อมที่โดนเล่นงานจนอ่วมก็คือผม
     แต่ไม่เคยเอาเรื่องนี้มาเปิดเผยเพราะจะเสียภาพพจน์ของผมอะซิ โดนเมียซ้อม มันน่าอายไม่น้อยยยย

     เจ้าตัวเล็กหันมาส่งยิ้มพิฆาตให้ผมหนึ่งที หันไปยิ้มให้เจ้าปุ้มที่ถูกกดซะหน้าตาเหยเกกับพื้นหินอ่อนหน้ากระจก

     ''พี่ปุ้มจำติ๊บไว้อย่างนึงนะคับ ถ้าพี่ดีมาติ๊บก็ดีตอบ แต่ถ้าพี่ร้ายมาก็อย่าหาว่าติ๊บร้ายกว่า''

     ''และที่สำคัญอย่าไปเที่ยวระรานใครแบบที่ทำกับติ๊บอีก เพราะคนคนนั้นอาจไม่ใจดีแบบที่ติ๊บเป็น'' พูดจบเจ้าตัวเล็กก็เดินแหวกมู่ลี่ออกไป ส่วนผมก็หันมาดูไอ้หมอปุ้มที่คงจะปวดหน้าปวดกรามที่โดนกดไว้ซะนาน

     ''พี่ไม้ดูซิคับว่าไอ้เด็กคนนี้มันร้ายกาจขนาดไหน'' หมอปุ้มยังไม่หยุดโวยวาย

     ''ไม่ต้องพูดอะไรแล้วปุ้ม พี่ได้ยินหมดแล้วและพี่จะบอกอะไรปุ้มให้นะ พี่กับติ๊บคบกันมาตั้งแต่ติ๊บมาอยู่ที่นี่และติ๊บกับหมอจ๊ะโอ๋ก็ไม่เคยคิดไรเกินเลยกันด้วย ถ้าจะโทษใครซักคนคงต้องโทษปุ้มเองนั่นแหละที่ทำตัวไม่น่ารักเอาซะเลย''  ผมพูดจบก็เดินเก๊กหน้าหล่อออกมาจากห้องน้ำเดินตามเจ้าตัวเล็กไปยังรถที่จอดอยู่ด้านหน้าศูนย์หนังสือจุฬาฯ

     เมื่อเข้ามานั่งในรถได้  ผมก็ยังตั้งตัวไม่ได้เลยว่าเจ้าตัวเล็กยังอยู่ในอารมณ์โกรธหรือโมโหหรือเปล่า แต่ผมคิดผิดไปถนัดเลย เมื่อเจ้าตัวเล็กหันมาส่งยิ้มให้ผมราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

     ''พี่ไม้พาติ๊บกลับห้องเถอะคับ จะได้ไปอาบน้ำล้างตัวเหนียวไปหมดแล้ว''

     ผมขับรถออกจากหน้าศูนย์หนังสือจุฬา อ้อมไปทางตึกวิศวะ ก่อนออกทางประตูหลังมหาวิทยาลัยไปแวะซื้อไอศกรีมให้เจ้าตัวเล็ก เผื่อกินแล้วจะอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง ก่อนขับรถกลับยังหอพักของเราสองคนที่อยู่ด้านข้างของมหาวิทยาลัย
     แต่ดูเหมือนโลกจะกลมแฮะ เมื่อถึงประตูด้านข้างมหาวิทยาลัยผมก็เห็นหมอปุ้มขับรถมอเตอร์ไซด์คู่ใจสีน้ำเงินออกมาปาดหน้าผมอย่างไม่สบอารมณ์ในทันที ผมจึงหันไปยิ้มกับเจ้าตัวเล็กถึงอาการของหมอปุ้มตอนนี้

     แต่เมื่อมาถึงหน้าคลินิกที่ทำงานของเจ้าตัวเล็กซึ่งเป็นทางโค้ง เหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น

เอี๊ยดดดดดดดดดดดดด

โครมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม

//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

ภาพที่ผมเห็นตรงหน้าของผมเกินจะช่วยอะไรหมอปุ้มได้

     เมื่อตอนที่ถึงทางโค้งที่หมอปุ้มขับมอเตอร์ไซด์มาตามเลนส์ของตัวเอง แต่ตรงหน้าหมอปุ้มก็มีรถมอเตอร์ไซด์อีกคันแซงเก๋งคันงามเอาตรงทางโค้งแต่ทว่าแซงไม่พ้น จึงชนโครมเข้ากับรถหมอปุ้มในทันที

     ผมกับหมอติ๊บชิดรถเข้าข้างทาง ก่อนวิ่งลงมาดูเหตุการณ์เผื่อหมอปุ้มจะต้องการความช่วยเหลือและตอนนี้ผมก็เห็นหมอปุ้มนั่งนิ่งอยู่กับพื้นถนน ในขณะที่เด็กช่างกลเจ้าของรถอีกคันที่อยู่ในอาการมึนเมาจะตรงเข้ามาเล่นงานหมอปุ้มที่ตวาดด่าเด็กช่างกลอย่างควบคุมสติไม่ได้เช่นกัน

     ''หยุดเดี๋ยวนี้นะ'' เสียงเจ้าตัวเล็กเอ่ยขึ้นก่อนที่เด็กช่างกลจะถึงร่างของหมอปุ้มที่นั่งอยู๋บนพื้น

     ''มันขับรถกวนตีน ยังจะมาด่ากูอีก''

     ''ขับรถกวนตีนยังไง พี่เขาก็ขับรถมาถูกเลนส์แล้ว คุณนั่นแหละขับรถประสาอะไรแซงทางโค้ง พอแซงไม่พ้นก็มาชนรถชาวบ้านเขา ไม่ขอโทษแล้วยังจะทำร้ายเขาอีก'' เสียงเจ้าตัวเล็กเถียงอย่างเอาเรื่อง และไม่ยอมแพ้ใครเช่นกัน

     ''มึงอยากได้เรื่องใช่มั้ย ได้เดี๋ยวกูจัดให้'' ไอ้นักเรียนช่างกลตรงเข้าไปยังเจ้าตัวเล็กที่ยืนกันท่าอยู่ไม่ให้เจ้านักเลงช่างกลเข้าไปทำร้ายหมอปุ้ม

     ผมด้วยความรักและเป็นห่วงหมอติ๊บ กำลังจะเดินเข้าไปช่วยดึงเจ้านักเลงช่างกลออกมาก่อนที่มันจะทำร้ายหมอติ๊บและหมอปุ้ม
     แต่ผมช้าไปซะแล้วครับ ช้าไปนิดเดียวจริงๆ...

     ภาพที่ผมเห็นเล่นเอาผมอึ้งทึ่งเสียวเลยทีเดียว เมื่อเจ้านักเลงช่างกลขี้เมาเดินตรงปี่เข้าไปหาหมอติ๊บและตั้งใจจะชกเข้าที่หน้าเจ้าตัวเล็ก แต่คนเมากับคนมีสติการควบคุมอารมณ์และแก้ไขสถานการณ์มันต่างกัน
     หมอติ๊บถอยฉากออกมานิดเดียวก็หลบมันไม่ได้แล้ว ปลายเท้าเล็กๆ ของหมอติ๊บก็เตะเสยเข้าที่ปลายคางของเจ้านักเลงช่างกลลงไปนอนดิ้นพร่านๆ อยู่กลางพื้นถนน

     ''มึงเตะกู'' ไอ้นักเลงช่างกลยังไม่หยุด

     ''ถ้าคิดว่าจะเอาเรื่องก็ไปตกลงกับพี่ชายผมแล้วกันเขาเป็นตำรวจคงคุยกับคุณง่ายกว่าผม'' เจ้าตัวเล็กตะโกนบอกเจ้านักเลงช่างกลที่ยังนอนหมอบอยู่กับพื้นถนน แล้วหันมาทางผม

     อ้าวคราวนี้ต้องเก๊กเป็นตำรวจแล้วซิเนี่ย อย่างน้อยร่างสูงใหญ่ของผมก็พอจะทำให้มันเกรงกลัวได้บ้างอะ และคงได้ผลเจ้านักเลงช่างกลรีบกลับไปที่มอเตอร์ไซด์ของตัวเอง ก่อนสตาร์ทหนีหายไปในที่สุด

     และตอนนี้ผมก็ได้บทเรียนอะไรบางอย่างในสังคมไทย ผู้คนรายร้อมมุงดูเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย แต่ไม่มีใครเสนอตัวเข้ามาช่วยเจ้าตัวเล็กเลยนอกจากยืนดูราวกับดูหนังดูละคร

     น้ำใจผู้คนสมัยนี้หาได้ยากยิ่งจริงๆ เอาเป็นว่าอะไรที่ไม่ใช่เรื่องของเรา ก็ไม่อยากยุ่ง คิดอยู่แค่นั้น สังคมไทยถึงได้เป็นแบบนี้

     ส่วนเจ้าตัวเล็กตอนนี้ไปประคองหมอปุ้มก่อนสำรวจอาการบาดเจ็บของเจ้าหมอปุ้ม

     ''พี่ไม้เข้าไปในรถแล้วเอากระเป๋าพยาบาลหลังรถมาให้ที'' เจ้าตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมาสั่งและผมก็รีบเดินไปเปิดประตูหลังรถทันที เจ้าตัวเล็กหยิบยาดมก่อนส่งให้หมอปุ้มเป็นอันดับแรก

     ''พี่ปุ้มใจเย็นๆ นะคับ ไม่มีอะไรแล้ว ตั้งสติ หายใจลึกๆ ถ้าเจ็บตรงไหนบอกติ๊บนะคับ'' เจ้าตัวเล็กค่อยๆ ดึงขาของหมอปุ้มเหยียดออก

     ''พี่ปุ้มเจ็บตรงไหนมั้ยคับ''  เสียงเจ้าตัวเล็กเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง

     ''ข้อเท้า  ข้อเท้า'' หมอปุ้มตอบพร้อมกับร้องห่มร้องไห้ ท่าจะเจ็บมาก

     ''พี่ไม้คับ ช่วยพาพี่ปุ้มไปส่งโรงพยาบาล ติ๊บไม่แน่ใจว่าจะมีกระดูกตรงไหนแตกร้าวรึป่าว'' เจ้าตัวเล็กออกคำสั่งก่อนที่ผมจะวิ่งไปสตาร์ทรถ

     ในขณะที่เจ้าตัวเล็กเอาหนังสือมาทำเป็นเฝือกชั่วคราวใส่ตรงข้อเท้าหมอปุ้ม เพื่อไม่ให้มีการเคลื่อนไหวของหน้าแข้งและข้อเท้า ก่อนใช้ผ้าก๊อตขันชะเนาะแล้วพยุงเจ้าหมอปุ้มขึ้นรถ
     จนผมอดชื่นชมในความมีสติ ตั้งสติกับเหตุการณ์น่าหวาดเสียวพร้อมกันถึงสองเหตุการณ์และดูท่าเจ้าตัวเล็กจะลืมไปเลยว่า คนที่เจ้าตัวเล็กช่วยอยู่ตอนนี้คือคนคนเดียวกับที่ตั้งใจทำร้ายเจ้าตัว เล็กเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี่เอง

     ตอนนี้ผมก็เล่าได้ไม่ถนัดปากเพราะไม่ถนัดกับฉากบู๊ๆ แบบนี้เท่าไหร่ แต่จำภาพที่เจ้าตัวเล็กเตะปลายคางเจ้านักเลงช่างกลนั่นได้เต็มๆ ตา แล้ววันไหนแจ๊คพอตจะมาลงที่ผมมั้ยนี่น่ากลัวววอ่า...

เขียนโดย มิสเตอร์ไม้
พิสูจน์อักษรโดย มิสเตอร์แฮกค์

ปล. พี่ติ๊บมีสปิริตของความเป็นหมออยู่พอตัวเลยทีเดียว คนเจ็บป่วยสำคัญกว่าเรื่องฉะไหน ลืมไปเลยว่าเคยมีคราบ เอ้ย! ลืมไปเลยว่าแต่ก่อนหน้านี้เป็นอย่างไร นับถือพี่ติ๊บจริงๆ ฮีโร่ของผม ถ้าเป็นผมที่อยู่ในเหตุการณ์นั้นคงจะยืนเซอร์ก็ไม่ปาน ส่วนพี่ไม้ก็เป็นนักเชียร์เกาะขอบสนามให้กำลังใจพี่ติ๊บเรา คาดว่าตอนต่อไปหมอปุ้มคง...
ปล2. ทุกคอมเม้นท์สำคัญมาก โปรดช่วยกันเม้นท์นะจ๊ะ

[JJHJJH]

พี่หมอติ๊บน่ารักที่สุดในสามโลกกกกกกกกกกกก

[aim]

โหน้องหมอติ๊บมีความสามารถรอบตัวจริง ๆ เข้ากับสโลแกนจริง ๆ นะเนี่ย

ไม่ต้องอายหรอกหมอไม้ เขาว่ากันว่าผู้ชายกลัวคุณภรรยาแล้วจะเจริญ รุ่งเรืองในชีวิตนะ

สงสัยประโยคนี้นิดหน่อย  "เพราะฉะนั้นเวลามาทำคนไข้แล้วค่าบริการมันแพง..." มันน่าจะเป็น "เพราะฉะนั้นเวลาคนไข้มารักษาแล้วค่าบริการมันแพง..." ใช่หรือเปล่าคะ

รอตอนต่อไปจากคุณหมอไม้สุดหล่อ น้องหมอติ๊บผู้น่ารัก และก็น้องแฮคนักพิสูจน์ตัวอักษรคนเก่ง นะจ๊ะ

[b27072010]

สะใจจริง ๆ กับหมอปุ้ม

แต่กับหมอติ๊บได้ใจอย่างเต็ม ๆ เลยแหละ

[Giserzzz]

หมอติ๊บ 


สุโก่ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ 100/100 เต็ม


ให้มันได้อย่างนี้ดิ ถูกใจ


หมอไม้ก็ระวังๆด้วยละครับ โดนมวยปล้ำหมอติ๊บ คางเหลืองชัวร์






(หรือว่าจะปล้ำนักมวย) 






ปล.ดิสเพลย์หมอ สีสันทะลุจอออกมาเลย 555+

[taroni]

หวังว่าหมอปุ้มคงจะสำนึกอะไรได้บ้าง 

[dipole]

และแล้วก็ตามทันสักที  
หมอติ๊บน่ารักมากกก  หมอไม้ก็ดูดี
รักกันตลอดไปนะคะ

ถึงคุณ hackz  กรุณาอย่าคอมเม้นลงในนิยายได้มั้ยคะ
ทำให้เสียอรรถรสในการอ่านเป็นอย่างมาก
อีกอย่างก็เป็นการให้เกียรติเจ้าของเรื่องด้วยนะคะ
ด้วยความเคารพค่ะ

[Pra2]

หมอติ๊บเจ๋งทุกอย่างจริงๆเลย   
พี่ไม้แอบงุบงิบมานานว่าหมอติ๊บชอบมวยปล้ำ ๕๕๕
โดนบ่อยอ่าป่าว    หรือว่าชอบปล้ำกลับซะเอง 

[kittyfun]

เข้ามาบอกว่าหมอติ๊บสุดยอดค่ะ

ไม่ลืมจรรยาบรรณแพทย์เลยสักนิด

[Panda-Ba]

อ่านแล้วอยากฉึกฉึกพี่ปุ้ม

ตอนนี้ยกให้พี่ติ๊บเป็นพระเอกไปเลย
คนอะไรทั้งน่ารัก ทั้งใจดีแถมเท่ห์อีกตั้งหาก

[kokikung]

หมอติ๊บโหดดดดดดดดดดด

แต่ก็น่ารักและรักเหมือนเดิมมมมมม

ไอ้พี่หมอปุ้มแร๊งจริงๆๆๆ

สมโดนทิ้ง

ชิชิชิ*

[dr.mike]

หมอไม้คับผม  แวะมาทักทายชาวเล้า

สงสัยประโยคนี้นิดหน่อย  "เพราะฉะนั้นเวลามาทำคนไข้แล้วค่าบริการมันแพง..." มันน่าจะเป็น "เพราะฉะนั้นเวลาคนไข้มารักษาแล้วค่าบริการมันแพง..." ใช่หรือเปล่าคะ

ไม่ต้องสงสัยหรอกคับเวลารักษาคนไข้  ภาษาหมอฟันเขาก็จะพูดง่ายๆว่า  ทำคนไข้   ทีนี้พอทำคนไข้เสร็จก็ถึงตอนเขียนชาร์ทค่ารักษา  คนไข้กจะบ่นกันว่าทำฟันไปนิดเดียว  ทำไมแพงจัง




แวะมาไขข้อข้องใจเรื่องหมอติ๊บ  กับมวยปล้ำ

เขาเป็นแฟนพันธุ์แท้มวยปล้ำจริงๆนะ  จำได้ว่าช่วงนั้นช่องห้าเอามาออกอากาศตอนดึก

และก็ในช่องทรูสปอร์ทของหอพักก็มีให้ดูยี่สิบสี่ชั่วโมง

ท่าไหน  ท่าไหน  หมอติ๊บมันทำได้หมด  เช่นเดียวกันผมเองก็โดนมาหมด

[kanda53]

 
สรุป...น้องหมอติ๊บแมนน....
สามารถปกป้องพี่หมอไม้ได้...ใช่ไหมคะ???
ชีวิตพี่หมอไม้ไม่ต้องกลัวอะไรแล้วววว....
เดี๋ยว...น้องติ๊บจัดการให้.....
จะน่ารักไปไหนเนี่ยยย....น้องหมอติ๊บ

กด + ให้  หมอ ๆ กะ น้อง hackz จ๊ะ

[nonae]

หมอติ๊บ...เยี่ยมได้โล่เลย...
ด้วยสปิริทและไม่ได้มีอะไรในใจกะหมอปุ้มเลยจิงๆๆ
โต้ตอบแต่การกระทำที่ไม่ดีของหมอปุ้มที่เกิดจากการเข้าใจผิด
สมกับที่เอาหลักของพระพุทธศาสนาเข้ามาใช้ในชีวิตประจำวันของตนเองได้เป็นอย่างดี
คิดดี ทำดี เลยมีแต่สิ่งดีๆๆ เข้ามาหาอยู่เสมอ ๆๆๆ 

[myxname]

พ่อพระอ่ะ หมอติ๊บ

ถ้าเป็นผม คงยืนดูอย่างเดียว

[icyblue]

หมอติ๊บยังน่ารักเหมือนเดิมเลยอ่ะ

ถึงหมอปุ้มจะร้ายกาจ แต่ด้วยจิตวิญญาณความเป็นหมอและคนดีของหมอติ๊บ

ก็ยังช่วยเหลือเค้า แจ่มค่ะ 

แต่ชอบหมอติ๊บโหมดนี้อ่ะ น่ารัก(แรงๆ) อย่างนี้หมอไม้คงต้องทำตัวดีๆ นะค่ะ

เดี๋ยวจะโดนหมอติ๊บจับปล้ำ (เอ่อหมายถึงทำมวยปล้ำ) แล้วจะหนาว เห็นว่าหมอติ๊บทำได้ทุกท่า

หมอไม้จะเอาท่าไหนมาสู้หมอติ๊บได้ป่ะเนี่ย 

 

[StillLoveThem]

....อ่านตอนนี้แล้วได้คติอะไรเยอะนะ ในการดำเนินชีวิตของคน
...เพิ่งรู้นอกจากหมอติ๊บจะมีแฟนเป็นด๊อกเตอร์ แล้วหมอติ๊บยังมีแฟนเป็นตำรวจด้วย
...หมอปุ้มนะหมอปุ้ม ถ้าตัวเองดี และ ใช่ สำหรับเค้าแล้วใครที่ไหนเค้าจะปฎิเสธ
...หมอติ๊บมีความสามัญสำนึก และจรรยาบรรณ ในการเป็นแพทย์สูง แฟนใครว้าน่ารักจริงๆๆ

[evilheart]

ติ๊บ น่ารัก โหด ดุ กว่าที่เจ้คิดนะเนี่ย
ป.ล. เห็นด้วยกับ คุณdipole นะ
ถ้า hackz ต้องการแสดงความเห็น
น่าจะมาเม้นท์ข้างล่างอ่ะ

[puenfriend]

พี่หมอติ๊บเเอบโหดอ่ะ น่ากลัวนิดๆๆ เเต่ก้อน่ารักมากกว่า

ฮ่าๆๆ ไม่เเปลกที่พี่หมอไม้จะกลัว 

ขนาดหมอปุ้มร้ายกับพี่หมอติ๊บขนาดนั้น เเต่ก้อยังช่วยเค้า

ขนาดคนอื่นยังได้เเต่ยืนมองเฉยๆ