หัวข้อ: เสื้อกาวน์เก่าๆ กับเราสองคน(Dr.Mike) จากนี้ จนนิรันดร์ [+อวสาน+] P.218

[MaeMoo]

MaeMoo .........เป็นปกติของคนราศีกันย์ไงคับ  เค้าว่ากันว่าคนราศีกันย์คือสาวงามผู้เปี่ยมเสน่ห์น่าหลงใหล  จริงปะ

จริงจ้า...

อ่านตอนนี้แล้ว ใจสั่น...

ต่างคนต่างคิด ต่างเข้าใจไปในสิ่งที่ยังกลัวในใจ
แสดงว่าหมอติ๊บ ก็ยังไม่มั่นใจในหมอไม้หมดทั้งใจ
อาจด้วยรอ คำ...คำนั้น อยู่ก็เป็นได้

ส่วนหมอไม้... ก็ยังไม่มั่นใจ ว่าหมอติ๊บจะเลือกคนอื่น

จะผ่านไปยังไงคะ ต้องน้ำตานองหน้าอีกแน่เลย

[nonae]

หมอไม้จะเซอร์ไพร์สนะ...หมอติ๊บก็ไม่รู้นี่...
มานั่งคิดมากให้น้อยใจตัวเองไปเปล่า ๆๆ...
กลายเป็นเรื่องใหญ่ที่ต่างคนต่างคิดกันไปเอง...
ต้องคุยกันให้เคลียร์ดีกว่านะ...
อีกบทเรียนหนึ่งของชีวิต...

หมอไม้เริ่มให้กินมาม่าแล้ว...

[RomeO_C_Leng]

สั้นจู๊ดดดเดียวววว

มารออครับผม

[WinterLove]

….. พี่หมอไม้น่ารักอะ มีแอบเซอร์ไพร์สด้วย แต่หมอติ๊บไม่รู้ TT
พี่หมอไม้เป็นคนคิดมากจัง ขี้น้อยใจมากด้วย ปากแข็งเป็นที่หนึ่ง !!!! พูดไปสิคะ คำว่ารักอะ หนูลุ้นนะเนี่ย
ถ้าไม่บอกเค้าจะรู้มั้ยเนี่ยว่าเรารู้สึกยังไง  ใกล้ถึงจุดพีคแล้วใช่มั้ยคะ รอ ๆ ๆ อยู่ค่า

[sweetener]

ต่างคนต่างคิด

ต่างคนต่างนอยด์

จิตตกอัพอีกหนึ่งเวล

ปล. confirm ค่ะว่าสาวราศีกันย์งานไม่เป็นสอง

[evilheart]

หมอไม้ทำกับข้าววววววววววววววววววววววว 
แต่หมอติ๊บไมไปกับหมอจ๊ะโอ๋อ่ะ
มีไรเข้าใจกับผิดหรือเปล่า
มีไรแน่ๆ เลย

[thehackzzi]

เสื้อกาวน์เก่าๆ..... กับเราสองคน ตอนที่ 79 เศษฝุ่น... เศษเล็กๆ
18:54 1/7/2010

'' พี่ไม้คับ  วันนี้ไม่ต้องมารับนะคับเดี๋ยวติ๊บจะให้พี่จ๊ะโอ๋ติวให้ หน่อยอ่ะใกล้สอบแล้ว '' เสียงติ๊บดังเจื้อยแจ้วมาตามสายในช่วงเย็นก่อนผมเลิกงานในวัน หนึ่ง   

ผมเป็นอันต้องพับแผนการณ์ชวนติ๊บทานข้าวไป อีกหนึ่งครั้งเพราะตั้งใจจะพาเจ้าตัวไปกินข้าวข้างนอกบ้างก่อนที่จะตั้งหน้า ตั้งตาอ่านหนังสือสอบแบบเอาเป็นเอาตายในช่วงสอบปลายภาคที่กำลังจะมาถึง
 
'' อื้อ  ทานข้าวให้อร่อยละกัน  อย่ากลับ ดึกมากน่ะเดี๋ยวจะไม่สบายเอา ''  ผมบอกติ๊บก่อนกดวางสาย  แล้วสะกด กั้นความเจ็บปวดที่กำลังกัดกินหัวใจผมอยู่ตอนนี้  ทรมาน เหลือเกินนะความรัก
 
พักหลังมานี้ติ๊บ ทานข้าวเย็นและกลับบ้านมาพร้อมกับหมอจ๊ะโอ๋หน้าเข้ม ในตอนสี่ทุ่มเกือบจะทุกวัน   ยิ่งใกล้สอบเจ้าตัวเล็ก ก็ยิ่งกลับดึกพอมาถึงห้องก็นอนหลับเป็นตาย
 
'' พี่ไม้ครับติ๊บสอบเสร็จแล้ว  เดี่ยววันพรุ่งนี้ติ๊บ ขอไปเที่ยวในเมืองกับพี่หมอจ๊ะโอ๋น่ะคับ ''   ติ๊บบอกผมก่อนล้มตัวลงกราบหน้าอกผมเหมือนเช่นทุกคืนและ ล้มตัวลงนอนในตอนดึกของคืนหนึ่งหลังจากเจ้าตัวเล็กผ่านช่วงมรสุมของการสอบไป เมื่อช่วงบ่าย
 
'' ก็ดีแล้วละจะได้พักผ่อนบ้าง ''  ผม บอกก่อนหันไปมองเจ้าตัวเล็กแต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อเจ้าตัวหลับสนิทไปเรียบร้อย อย่างง่ายดาย  แม้ผมจะจูบหน้าผากเหม่งๆนั้นไปก็ไม่มี ปฏิกิริยาใดๆโต้ตอบกลับมาเหมือนเช่นทุกคืน   คง เหนื่อยล้าจากการสอบเพราะอดนอนมาหลายคืน
 
ผมกลับมาจากที่ทำงานในตอนค่ำของอีกวัน  แต่ก็ยังไม่มีวี่แววของเจ้า ตัวเล็กกลับมาแต่อย่างใด  หายไปไหนน่ะข้ามวันข้ามคืน ขนาดนี้

'' ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก   ตู๊ด ตู๊ด '' ผมกดวางสายอย่างถอดใจร้อยวันพันปีไม่เคยปิดเครื่อง  แล้ว ตอนนี้ไปทำอะไรที่ไหนน่ะ

คงจะกำลังมีความสุข กับหมอจ๊ะโอ๋อยู่จนลืมว่ามีใครที่เป็นห่วงและรอคอยการกลับมาของตัวเองไปสนิท แล้วมั้ง  หมอติ๊บ  ผมบ่น พึมพำก่อนถอนหายใจ  สะกดตัวเองให้หลับใหลไปในแต่ละ คืน
 
'' เป็นอะไรรึเปล่าหมอไม้  มานั่งใจลอยแบบนี้ '' เสียงหมอกิ๊กเพื่อนสนิทคนสวยของผมทักทายในตอนช่วงเที่ยงของวัน

'' อ้อ  เปล่าไม่ได้เป็นไร  แค่คิดไรนิดหน่อยอะ ''  ผม บอกก่อนลุกไปล้างมือ

'' เราว่าช่วงนี้ไม้ดูแปลกๆซึมๆไปนะ  ''  หมอ กิ๊กเอ่ยขึ้นในขณะที่เราเดินออกมาขึ้นรถไฟฟ้าเพื่อจะไปกินข้าวมื้อเที่ยง กันที่ใต้ถุนตึกคณะแพทย์

'' แปลกยังไงเหรอ '' ผมย้อนถาม

'' ก็ดูเหม่อลอย  ซึมๆยังไงชอบกล  ยังกะคนอกหักมา งั้นแหละ ''  กิ๊ก ตอบ

'' ก็เปล่าซะหน่อย  เรานี่เหรออกหัก บ้าเหรอกิ๊ก ''  ผม ย้อนกลับไป

'' ก็ไม่รู้ดิเห็นเหม่อลอยยังกะเป็นพระเอกมิวสิคงั้นแหละ ''  ผม ขำให้กับคำตอบหมอกิ๊กก่อนจะเปลี่ยนเป็นอึ้งและพูดไม่ออก  เมื่อ ผมหันไปเจอหมอติ๊บที่เดินตามหลังหมอจ๊ะโอ๋ต้อยๆเข้าไปยังห้องทำงานของหมอจ๊ะ โอ๋
 
'' ช่วงนี้เขาดูสนิทสนมกันน่ะ  ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด  สงสัยตกลงปลงใจเป็นแฟนกันแล้วมั้ง ''  หมอกิ๊กเอ่ยขึ้น  และนั่นมันทำให้ผมเข้าใจแล้วว่าช่วงหลังที่ติ๊บไม่ให้ผมไปรับไม่ทานข้าวกับผม  หรือแม้แต่ไม่คุยกับผมเลยนี่เพราะติ๊บคงมีคุณหมอคอยเทคแคร์ดูแลตลอดเวลานั่นเอง

'' แล้วน้องติ๊บเขาไม่ได้เล่าอะไรให้ไม้ฟังเลยเหรอ  ''  กิ๊ก เอ่ยถามผมขึ้นขณะที่เรายืนรอรถไฟฟ้า เขาจะมาเล่าให้เรา ฟังทำไมละกิ๊ก  มันเป็นเรื่องของเขาสองคนไม่เกี่ยว กับเราซักหน่อย

'' พูดเหมือนน้อยใจหรืองอนอะไรเลยนะนี่ ''  หมอกิ๊กตัดบทก่อนที่รถไฟฟ้าจะจอดรับเราสองคนไปลงหน้าตึก คณะแพทย์

'' หลังๆมานี้เห็นจ๊ะโอ๋มันมีชอคโกแลต  มีดอกไม้มาฝาก หมอติ๊บแทบทุกวันนี่  ไม้ไม่เห็นเหรออยู่ห้องเดียว กันแท้ๆ ''

'' ไม่รู้ซิเราไม่ได้สังเกตอ่ะ พักนี้ไม่ค่อยได้คุยกัน ''

'' แต่ที่เราไม่เข้าใจก็คือทำไมจ๊ะโอ๋มันต้องพาติ๊บไปในเมืองบ่อยๆ แล้วก็พาออกมาส่งในตอนดึกๆเกือบจะทุกวัน  ''  หมอ กิ๊กไม่วายสงสัยและนั่นทำให้ผมถึงกับกลืนข้าวไม่ลงเลยทีเดียว

'' ช่างเหอะกิ๊ก  เรื่องของเขา  ไม่เกี่ยวกับเรา เดี๋ยวถ้ามีอะไรเขาคงบอกเราเองแหละ '' ผมบอกก่อนรีบตัก ข้าวใส่ปากให้หมดไวจะได้รีบกลับไปทำงานไม่ฟุ้งซ่านกับเรื่องนี้อีก 

แต่ทว่าผมคงคิดผิด  เพราะตลอดบ่าย นี้ผมไม่เป็นอันทำงานไม่มีสมาธิไม่มีกะจิตกะใจจะทำงานเอาซะเลย  ทำไมนะ  ทำไมติ๊บมีอะไรถึงไม่บอก ผม…
 
'' เป็นไงบ้างติ๊บ  ช่วงนี้ทำไมเราไม่คุยกันเลย  '' ผมเอ่ยถามติ๊บขึ้นในเย็นวันหนึ่งก่อนที่เจ้าตัวเล็กจะเข้านอน หลังจากที่หมอจ๊ะโอ๋มาส่งถึงหน้าบันไดหอพัก

'' ไม่ได้เป็นไรคับ  สบายดี  ที่เราไม่ค่อยได้คุยกัน คงเพราะติ๊บเหนื่อยจากการสอบแล้วก็เห็นพี่ไม้ทำงานหนักกลับมาทำหน้าเครียด อยู่ละมั้งคับ ''  เจ้า ตัวตอบกลับมา

'' ไม่มีเวลาคุยกับพี่  แต่มีเวลาไปกินข้าว  ดูหนัง  กับหมอจ๊ะโอ๋หน้าเข้มนั่น เกือบทุกวันนี่น่ะ ''

'' ติ๊บไปกินข้าวดูหนังกับหมอจ๊ะโอ๋   พี่ไม้ไปเอาข่าว พวกนี้มาจากไหนคับ ''  ติ๊บ เงยหน้ามามองผมอย่างเอาเรื่อง   คงจะแทงใจดำละซิ

'' ไม่สำคัญหรอกว่าพี่ไปเอาข่าวมาจากไหน  สำคัญที่ว่า มันจริงหรือเปล่า '' ผมตะคอกถามติ๊บด้วยอารมณ์โมโหควบคุมอารมณ์ไม่อยู่แล้วคับตอนนี้  เป็นไงเป็นกัน

'' ถ้าพี่ไม้เชื่ออย่างนั้นก็ไม่จำเป็นที่ติ๊บต้องอธิบายอะไรอีก  ''  ติ๊บ ตอบพร้อมกับเชิดหน้ามามองหน้าผมอย่างท้าทายและน้ำเสียงราบเรียบ

'' เพราะอะไรเหรอติ๊บ  บอกพี่ได้มั้ย ''  ผมจ้องเข้าไปในดวงตากลมโตคู่สวยเพื่อหาคำตอบ

'' ไว้วันนึงพี่ไม้จะรู้เองคับ ''  ติ๊บบอกก่อนพลิกตัวเตรียมจะนอนแต่ช้าไปแล้ว
 
ผมกระชากแขนติ๊บ ขึ้นมาแล้วกอดรวบร่างบางไว้แน่น

'' ไปทำอะไรกันมาอย่าคิดว่าพี่ไม่รู้น่ะ  ''  ผม จ้องหน้าติ๊บเขม็ง

'' มันคงจะถึงใจซินะถึงกับต้องหอบหิ้วกันไปทำถึงในเมือง  แล้วกลับ มาซะดึกดื่นทุกวัน ''

'' พี่ไม้..ติ๊บ ''  ติ๊บ อ้ำอึ้ง

'' พูดไม่ออกเลยละซิ ''

'' หรือลืมไปแล้วว่ามีพี่รออยู่ที่ห้อง ''  ผมกระชากติ๊บเข้ามาใกล้ก่อนปลุกปล้ำไปตามแก้ม ซอกคอในขณะที่ติ๊บ ก็ผลักหน้าผม ผลักตัวผมจนตอนนี้มือติ๊บขีดข่วนไปตามลำตัวผม 

แต่นั่นไม่ทำให้ผม รู้สึกเจ็บไปมากกว่าใจผม ตอนนี้ที่แค่คิดว่าติ๊บไปทำอะไรกับไอ้หมอจ๊ะโอ๋ก็ทำให้ผมเจ็บเจียนตาย

'' ทำไม  กับพี่มันเบื่อแล้วใช่มั้ย  มัน ไม่ถึงใจแล้วใช่มั้ยถึงต้องไป…….''  ผม เจ็บปวดเกินกว่าจะพูดมันออกมาได้

'' พี่ไม้จะดูถูกติ๊บมากเกินไปแล้วนะคับ ''

'' ดูถูกเหรอ  ใช่พี่ดูถูก  เพราะพี่เดาไม่ผิด ใช่มั้ยติ๊บ  ไอ้หมอนั่นมันดูแลติ๊บได้ดี  มันมีดอกไม้  มันมีชอคโกแลตมันมี ไอติม  มันมีเงินดูแลติ๊บได้อย่างสบายๆ ''  ผม ละล่ำละลักตะคอกใส่หน้า  ติ๊บอย่างคนหมดความอดทน
'' พี่อยากรู้นักว่าถ้ามันไม่มีเงิน  วันนี้ติ๊บจะยังจะ สนใจมันอยู่อีกมั้ย '' ผมพูดไม่ทันจบฝ่า มือของติ๊บก็ฟาดเข้าเต็มหน้าผมและนั่นทำให้อารมณ์โกรธเกรี้ยวที่มีอยู่เดิม ของผมเพิ่มขึ้นทวีคูณ

'' เพราะติ๊บดูแลตัวเองได้แล้ว  พี่หมดประโยชน์แล้วใช่ มั้ยติ๊บถึงได้ทิ้งพี่ไปเกาะไอ้หมอนั่น '' ตอนนี้ติ๊บก้มหน้า นิ่ง  สะกดอารมณ์ตัวเองอยู่ผมคงจะพูดแทงใจดำเข้าละซิ ถึงกลับตัวสั่นเชียว
 
'' พี่ไม้คับ  ติ๊บอาจจะเป็นแค่เศษฝุ่นเศษเล็กๆที่บังเอิญผ่านมาพบเจอคน หนึ่งคนอย่างพี่ไม้ เมื่อวานพี่ไม้มอง ว่าเศษฝุ่นเม็ดนี้มันสวยงาม พี่ไม้ก็เก็บมันไว้ในกระเป๋าเสื้อใกล้ๆหัวใจพี่ไม้   วันนี้ เมื่อพี่ไม้หมดรักและไม่เห็นความสวยงามของมันพี่ไม้จะปาทิ้งไปที่อื่นก็ได้ นะคับ  ''

'' เศษฝุ่นเหรอ  เข้าใจเปรียบเทียบตัวเองดีนี่ ''  ผม ประชดประชันกลับไป

'' ใช่ครับเศษฝุ่นไม่มีค่า  ไม่มีความหมายอะไรเลย  แต่พี่ไม่ระวังไว้อย่างนึงนะคับ  ระวัง อย่าให้เศษฝุ่นเม็ดนี้มันเข้าตาพี่ไม้เพราะมันอาจจะทำให้น้ำตาพี่ไม้ไหลได้ เหมือนกัน ''  ติ๊บ บอกก่อนเชิดหน้าปาดน้ำตาและมองผมอย่างท้าทาย

ดวงตากลมโตที่ผมเคย ชื่นชอบ ตอนนี้รื้นไปด้วยหยดน้ำตาที่ทำเอาผมเจ็บร้าวไปถึงหัวใจ ผมอยากดึงติ๊บเข้า มากอด  ดึงเข้ามาปลอบเหมือนทุกครั้งที่ผมมีโอกาสเห็น ติ๊บร้องไห้  แต่วันนี้คนที่ติ๊บ ต้องการคงไม่ใช่ผมคนนี้อีกต่อไป
 
ติ๊บปาดน้ำตาที่ไหล อาบแก้มก่อนเดินออกไปจากห้องพร้อมกระเป๋าถือที่เจ้าตัวใช้ใส่กระเป๋าตังค์ และโทรศัพท์ ตลอดจนเอกสารเล็กๆน้อยและเงียบหายไปจนดึกก็ไม่มีวี่แววว่าจะกลับมา 

ผมกดโทรออกหาหมอบอย และเพื่อนๆที่คิดว่าติ๊บจะไปหาแต่ก็ไม่มีใครรู้ว่าติ๊บหายไปไหน

หมอจ๊ะโอ๋ใช่  เขาคงจะไปหากันแน่ๆ 

ผมกดโทรศัพท์หาหมอ จ๊ะโอ๋ในช่วงดึกของวันนั้นแต่ก็ไม่มีการรับสายจากหมอจ๊ะโอ๋หน้าเข้มแต่อย่าง ใด  คงจะหลับหรือป่านนี้อาจจะกำลังโอบกอดปลอบประโลม กันอยู่เป็นแน่   

เขาคงทำหน้าที่นั้นได้ดีกว่าผมซินะ...

[แอบซุ่ม]

แงๆๆๆ เป็นคนแรกเปล่าเนี่ย? กระโจนสู่พายุอารมณ์

[MaeMoo]

 

เกิดอะไรขึ้นคะ

แต่ก็เข้าใจนะคะ เวลาผงเข้าตาเราเนี่ย
มันเจ็บ และยากที่จะมองเห็นสิ่งอื่นใด

น้อง hackz ขอบคุณพร้อมเช็ดน้ำตาไปพร้อมกัน

[ohm]

ตอนล่าสุดบีบคั้นจิตใจมากเลย Y_Y

เอาใจช่วยทั้งสองคนให้ประคองรักต่อไป


ขอบคุณคุณไม้กับคุณ hackz ที่เอามาลงให้อ่านคร้าบ ^^

[8X]

ตอนล่าสุดทำไมมันปวดตับงี้นะ เฮ้อ
คนรักกันมันก็เหมือนลิ้นกับฟันอะนะ ก็ต้องมีกระทบกระทั่งกันบ้าง
เอาใจช่วยทั้งสองหมอเล๊ย ผ่านพ้นช่วงขมขื่นไปให้ได้ ฮุยเลฮุย 

[Pra2]

ทำไมเป็นอย่างงี้ไปได้ล่ะค่ะ   
หนูว่าพี่หมอติ๊บต้องทำอะไรที่ไม่อยากให้หมอไม้รู้แน่เลย

หมอติ๊บเปรียบตัวเองแรงมากอ่า SAD เลย   

[thehackzzi]

เอาอีกตอนไหมครับ

ให้เศร้าๆ ไปถึงตับกันเลยทีเดียว

[evilheart]

เกิด อะ ไร ขึ้น เนี่ย
ทำไมทั้งคู่ถึงพูดกันได้บาดจิตบาดใจขนาดนี้

PS. ไม่เอาเศร้าๆ แบบนี้ได้ป่าว hackz

[Rockstar]

เอิ่มมม เดาเอาว่าตอนนั้นคงจะไปปรึกษากันเรื่องหมอติ๊บไม่สบาย
แต่จะว่าไปมันก็ไม่รู้จะโทษใครเลยเนอะ คือยังไงดีอ่ะมันขาดการสื่อสารที่ดีต่อกันน่ะ
อ่านๆแล้วมันก็เหมือนต่างคนต่างคิดไปเองเลย เพราะไม่คุยกันให้รู้เรื่อง
อย่างหมอไม้นี่ก็คิดมาก ขี้น้อยใจ แต่ก็เพราะหมอไม้รู้สึกว่าหมอติ๊บดูเหมือนเปลี่ยนไปด้วยมั้ง
แล้วก็เพราะอยากให้เชื่อใจ เลยแบบ.....ทำร้ายกันโดยไม่รู้ตัว หรือเปล่าเอ่ย

อ่านไปอ่านมาทำให้คิดได้อย่างว่าเวลาคนเราโกรธหรือน้อยใจเนี่ย
จะพูดอะไรแบบที่มันฝังลึกอยู่ในใจ (คือไม่ตั้งใจพูดแรง) แต่ปากไปแล้ว 

ขอให้หลังจากตอน 80 ไป อย่าปวดตับ ปวดใจมากเลยนะคะ
อ่านแล้วได้แต่.....เฮ่้อออ

hackz คะ แบบว่ามันจะปวดตับอีกกี่ตอนคะเนี่ย อ่านแล้วเครียด

ป.ล ดูบอลต่อก่อน ไม่รู้จะเครียดกว่าเดิมหรือเปล่า 555

[8X]

เอาอีกน้องแฮ็ค เพราะนี่ก็ปวดตับจนนอนไม่หลับ
ไม่รู้ว่าอ่านอีกตอนจะปวดตับจนนอนไม่หลับรึหลับฝันหวานนะเนี๊ย
ลุ้น ลุ้น 

[thehackzzi]

เสื้อกาวน์เก่าๆ..... กับเราสองคน ตอนที่ 80 “เราเลิกกันน่ะ”
18:56 1/7/2010

สายๆ ของวัน  เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้นผมรีบคว้ามารับสาย ทั้งๆที่ยังไม่ได้หลับนอน  ขอให้เป็นหมอติ๊บผมภาวนา ให้เป็นเช่นนั้น
 
'' อรุณสวัสดิ์ครับหมอไม้    นี่ผมเองหมอจ๊ะโอ๋ ''  เสียง ดังจากปลายสายเอ่ยทักทาย

'' ครับ  ขอโทษที่เมื่อคืนโทรไปรบกวนหมอตอนดึกๆ ผมแค่อยากถามว่า…..''

'' ครับ  น้องติ๊บอยู่กับผม ''  ไม่ต้องรอให้ผมเอ่ยถามหมอจ๊ะโอ๋ก็ชิงบอกขึ้นมาก่อนและ นั่นทำให้ผมแทบจะล้มทั้งยืน  เมื่อคำตอบนี้มันเหมือน เป็นการตอกย้ำสิ่งที่ผมกลัวมาตลอดหลายวัน

'' ติ๊บสบายดีใช่มั้ยคับ ''  ผมถามออกไปด้วยความเป็นห่วงสุดหัวใจ

'' ครับตอนนี้สบายดี  ผมจะดูแลติ๊บอย่างดีที่สุด  หมอ ไม่ต้องเป็นห่วง  '' เสียงหมอจ๊ะโอ๋ดังก้องในสมองของผม 

'' ยังไงผมฝากดูแลติ๊บด้วยแล้วกันคับ ''  ผมบอกหมอจ๊ะโอ๋ไปอย่างงั้น แต่ตอนนี้ใจผมแทบจะสลายอยู่แล้ว

'' หมอไม้สะดวกมาเจอเราสองคนมั้ยคับ  คือ ผมคิดว่าบางทีหมอไม้กับติ๊บอาจจะต้องมีเรื่องที่จะคุยกัน ''

'' ตอนนี้คุณสองคนอยู่ที่ไหน ''
 
เมื่อหมอจ๊ะโอ๋บอกสถานที่เป็นรีสอร์ทที่ผมมารู้ เอาตอนหลังว่าเป็นของครอบครัวไอ้หมอจ๊ะโอ๋นั่นเอง  ตอน นี้บรรยากาศที่นี่เงียบสงบ เป็นรีสอร์ทที่จัดว่าค่อนข้างหรูทีเดียว และอยู่บนเชิงเขาที่สวยงามจับตา  ในจังหวัดเพชรบูรณ์
 
''หมอไม้เชิญทางนี้ ครับ  ''  หมอจ๊ะโอ๋หน้าเข้มเดินนำผมไปยังศาลาไม้ที่ปลูกอยู่ข้างๆ ลำธาร

'' กาแฟซักแก้วมั้ยคับ  '' หมอจ๊ะโอ๋เอ่ยขึ้นเมื่อนำผมมานั่งในศาลาเรียบร้อย

'' ไม่เป็นไรคับผมเรียบร้อยมาแล้ว ''  ผม ตอบปฏิเสธ

'' คับงั้นก็เข้าเรื่องเลยแล้วกัน ''  หมอจ๊ะโอ๋เอ่ขึ้นแล้วมองหน้าผมจริงจัง

'' ผมคิดว่าบางทีคุณหมอไม้กับติ๊บคงมีเรื่องที่จะต้องคุยและตกลงกัน ''  ไอ้ หมอหน้าเข้มบอกอย่างจริงจังเพราะสายตามันเวลานี้  ดู เคร่งขรึมน่ากลัว

'' ครับ  ผมก็คิดว่าบางทีมันอาจถึงเวลาแล้วที่ผมกับติ๊บต้องคุยกัน จริงๆจังๆซักที ''

'' ใจเย็นๆนะครับคุณไม้  บางทีอาจไม่เป็นอย่างที่คุณคิด ก็ได้ '' 

'' หมอรู้ได้ยังไงคับว่าผมคิดอะไรอยู่  ''  ผม ถามแบบเหวี่ยงๆเพราะไอ้นี่ชักจะพูดมากไปแล้ว

'' หมอรู้จักหมอติ๊บมากี่ปีแล้วคับ ''  จู๋ๆมันก็ถามผมขึ้นมา

'' ก็ตั้งแต่ติ๊บมาอยู่ที่พิษณุโลกนี่แหละคับ  สองปี  ''  ผม ตอบสั้นๆ

'' หมอรู้จักกับติ๊บมาก่อนผม   แล้วหมอคิดว่าหมอรู้จัก หมอติ๊บดีแค่ไหนคับ ''  เอา กับมันซิถามไรวะนะ

'' ก็คงพอจะรู้จักนะคับ  แต่ตอนนี้ชักไม่มั่นใจแล้วว่า ติ๊บยังเป็นติ๊บคนเดิมที่ผมรู้จักอยู่รึเปล่า ''

'' แล้วถ้าติ๊บไม่ใช่ติ๊บคนเดิมที่หมอรู้จักแล้วละคับ ''

'' หมายความว่ายังไง ''

'' ถ้าวันหนึ่งติ๊บเดินออกมาจากชีวิตของหมอ   หมอไม้คิด ว่ายังไงคับ '' อ้อที่แท้ก็จะชวนผม มาพูดเรื่องนี้เองหรอกเหรอ

'' ไม่ว่ายังไงคับ  แต่ผมขอฟังคำตอบจากเจ้าตัวมากกว่า   ''

'' ใจเย็นๆคับวันนี้หมอได้เจอติ๊บแน่นอน  เพราะผมดูแล ติ๊บเป็นอย่างดี ''

'' ครับ  ผมเชื่อว่าหมอจะดูแลติ๊บได้เป็นอย่างดี ''   ผม ตอบหมอจ๊ะโอ๋ พร้อมสกัดกั้นความเจ็บปวดที่กำลังบีบรัดหัวใจผมในตอนนี้เอาเสีย เหลือเกิน

'' คับผม  สัญญาว่าผมจะดูแลติ๊บอย่างดีที่สุด  เท่า ที่ผมจะทำได้ '' ได้ยินแบบนี้แล้วผม คงตีความเป็นอย่างอื่นไม่ได้แล้วละ   เมื่อมีคนอีก หนึ่งคนที่อาสาจะมาดูแลติ๊บและผมมั่นใจว่าติ๊บจะมีความสุขมาก   เพราะผมเชื่อว่าถึงแม้ผมจะไม่ชอบหน้าไอ้หมอหน้าเข้มคนนี้เท่าไหร่ นัก  แต่ทว่ามันจะดูแลติ๊บได้เป็นอย่างดี  ผมเชื่อเช่นนั้น
 
'' ผมไม่รู้นะคับว่าระหว่างหมอไม้กับหมอติ๊บ  เริ่มต้น และดำเนินเรื่องอย่างไร  แต่ถ้าวันนี้มันจะจบผมขอให้ จบด้วยดี  ''  หมอ จ๊ะโอ๋ตอบก่อนยื่นมือมา  ผมยื่นมือรับไมตรีนั้นกลับ ไป
 
'' ตอนนี้ติ๊บรอหมออยู่ที่ต้นลำธารทางโน้นแน่ะ ''   ทันทีที่หมอจ๊ะโอ๋พูดจบผมก็เดินไปหา ติ๊บทันที   ผมเดินตามทางเดินที่ปูด้วยหินดินดาน เป็นทางเดินลาดลงไปยังน้ำตก  มีสันดอนทรายเล็กๆ ยื่นลงไปในลำธารน้ำใส  ป่าใหญ่เขียวครึ้ม ใช่  สวย  ถ้าผมไม่ได้อยู่ที่นี่ด้วย อารมณ์นี้
 
ติ๊บในชุดนอนตัว เมื่อคืนที่ออกมาจากห้อง   ใบหน้าซีดขาวราวกับอดหลับ อดนอนมาทั้งคืน
 
'' ติ๊บสบายดีนะ ''  ผม เอ่ยทักทายติ๊บที่ยืนอยู่ตรงหน้าผมตอนนี้

'' ครับพี่จ๊ะโอ๋เขาดูแลติ๊บเป็นอย่างดี  ''  ติ๊บ ตอบยิ้มๆ  แต่มันไม่ใช่ยิ้มที่มีความสุขนัก

'' ก็ดีแล้วมีคนที่ดูแลติ๊บได้พี่ก็จะได้สบายใจ ''  ผมบอกแล้วก็ฝืนยิ้มให้ติ๊บกลับไปเช่นกัน

'' ขอบคุณนะคับพี่ไม้ที่ดูแลติ๊บมาตลอดเกือบสองปี ''  ติ๊บบอกก่อนปลดสร้อยคอ  กำไล ข้อมือ ก่อนจับมือผมหงายขึ้นรับของที่ผมเคยให้กับติ๊บ เพื่อตีตราจองเอาไว้เมื่อคราวก่อน

ผมรับมันก่อนก้ม หน้าลงไปมองดูของทั้งสองสิ่ง

'' ติ๊บคงรับมันไว้ไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ''   ใช่สินะเพราะไอ้หมอจ๊ะโอ๋นั่นคงให้ติ๊บได้มากกว่าพี่ อยู่แล้ว

'' ส่วนอันนี้ที่พี่ไม้เคยช่วยเหลือติ๊บมาตลอด  ติ๊บยัง ไม่เคยได้เอามันออกมาใช้เลย  ติ๊บเคยคิดว่าจะเก็บมัน ไว้เผื่อว่าวันนึงพี่ไม้จำเป็นต้องใช้มัน  หรือวัน นึงในอนาคตมันจะเป็นส่วนหนึ่งในการทำคลินิคทำฟันที่พี่ไม้อยากทำให้มันใหญ่ โตขึ้น  และติ๊บเคยฝันว่าจะใช้มันสร้างความฝันของเรา สองคนด้วยกัน  ติ๊บรู้มาตั้งแต่แรกและไม่เคยใช้มัน เลย ''
 
ผมค่อยๆเปิดสมุด บัญชีธนาคาร 

มันระบุชื่อผมอยู่ ด้านหน้าและที่ผมตะลึงก็คือมียอดเงินเข้ามาเดือนละเจ็ดพันบาททุกเดือน 

นั่นหมายความว่า ติ๊บรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าผมเป็นคนให้ทุนนี้มา
 
'' ติ๊บคืนให้พี่ไม้เผื่อวันข้างหน้าที่ติ๊บอาจไม่ได้อยู่ดูความสำเร็จของพี่ ไม้  แต่ติ๊บอยากให้พี่ไม้รู้ว่าติ๊บยินดีและเอาใจ ช่วยพี่ไม้อยู่เสมอ  แม้ว่าวันนั้นจะไม่มีติ๊บยืน อยู่ด้วยแล้วก็ตาม ''
 
ผมปิดสมุดบัญชีเล่ม นั้นลง  สร้อยคอ และกำไลข้อมือ  ใส่ ลงในกระเป๋าถือสีเขียวที่ติ๊บใส่มันมา
ผมสะกดกั้นหยดน้ำตา แห่งความเสียใจไว้ข้างในไม่ให้ไหลรินออกมาให้ติ๊บได้เห็น
 
“  พี่มีเรื่องสำคัญอยากจะคุยกับติ๊บ  ” ผมบอกด้วยสีหน้าจริงจังพร้อมกับจ้องหน้าขาวๆที่กำลังมองมาที่ผมด้วยแววตาคู่ เดิมที่ผมคุ้นเคยแต่ตอนนี้มันรื้นไปด้วยหยาดน้ำตา
 
“  ติ๊บก็มีเรื่องจะบอกพี่ไม้เหมือนกันคับ ”  ติ๊บพูดพลางเดินเข้ามาใกล้ๆผมและตอนนี้ เรากำลังมองหน้ากันด้วยความรู้สึกที่ต่างกันโดยสิ้นเชิง
 
“ งั้นพี่ไม้บอกเรื่องสำคัญของพี่ไม้มาก่อนก็ได้คับ  ติ๊บค่อยบอกทีหลัง ”
ผม รวบรวมสติและความกล้าทั้งหมดในชีวิตของผม 
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
 
 
“ เราเลิกกันน่ะ  ” 
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
 
ผมบอกด้วยน้ำเสียง ที่แหบพร่า  และเก็บกั้นน้ำตาลูกผู้ชายเอาไว้
 
ติ๊บเงยหน้าขึ้นมา มองหน้าผมด้วยน้ำตารื้นคลอดวงตา  ก่อนปล่อยให้มันริน ไหลผ่านดวงตาคู่สวยและแก้มใสๆที่ผมเคยชื่นชอบนักหนา  สูดหายใจลึกและยาวก่อนเอ่นถ้อยคำที่แทบ จะฆ่าผมให้ตายทั้งเป็น
 
“ เลิกกันเหรอคับ   เราจะ เลิกกันได้ยังไงในเมื่อพี่ไม้ยังไม่เคยบอกรักเลย  เรา ยังไม่เคยเป็นแฟนกันด้วยซ้ำ ”
 
ติ๊บก้มหน้าปล่อยน้ำตารินไหล  ก่อนเงยหน้า ขึ้นมามองผมด้วยแววตาปวดร้าวและตอนนี้ผมเองก็รู้สึกไม่ต่างไปจากติ๊บเช่นกัน และคำตอบที่ติ๊บบอกมานั้น  ก็ทำร้ายหัวใจลูกผู้ชายคน นี้ได้อย่างแสนสาหัส  ตลอดเวลาคำว่า รัก  หนึ่งคำ  ผมไม่เคยมีโอกาสได้บอก ให้ติ๊บได้รับรู้เลย

ตัว ผมชาทั้งร่างกายชาจนแข็งทื่อ  หัวใจเจ็บปวดเจียนใจ สลายเมื่อคำพูดนี้ออกมาจากคนที่ผมรักมากที่สุดในชีวิตของผม
 
“ แล้วติ๊บมีเรื่องสำคัญอะไรจะบอกพี่เหรอ ”

“ อ้อ  ไม่มีอะไรแล้วคับ  ” ติ๊บบอกผมก่อนหันหลังแล้วเดินจากไปช้าๆ พร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้มใสขาวเนียนนั้น

และผมก็หันหลังเดินจากติ๊บมาด้วยหัวใจที่ปวดร้าวแหลกสลายเจียนตาย เช่นกัน
 
แต่ไหนๆเมื่อเราต้องจากกันแล้วจริงๆ  ผมขอมองติ๊บจนสุดสายตาเป็นครั้งสุดท้าย เพื่อที่ผมคนนี้จะมั่นใจ  ว่าคนที่ผมรักจนสุดหัวใจคน นี้  เดินไปพบทางที่สวยงามที่รออยู่ข้างหน้า
 
แล้วก็ต้องพบกับความแปลกใจเมื่อผมหันหลังกลับมาพบกับร่างบางที่ผม เคยกอดและปล้นหอมแก้มอยู่เสมอมาตลอดสองปีที่เราคบกัน  ตอน นี้นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นทรายที่ไม่ห่างจากจุดที่ผมบอกเลิกติ๊บไปเท่าไหร่นัก
.
.
.
.
.

[thehackzzi]

เจอกันโอกาศหน้าครับ

ขอบคุณที่ติดตามกันตลอดนะครับ

ซำบายดี

[8X]

โอ๊ย โอ๊ย น้องแฮ็คปวดตับจนนอนไม่หลับจริงๆด้วย ฮือ ฮือ 
มีอีกซักตอนมั้ย คงขอตลอดจนกว่าจะเลิกปวดตับ 

[evilheart]

ทำไมเป็นแบบนี้~ไม่นะ  
ทำไมหมอจ๊ะโอ๋ถึงพูดแบบนั้น
 :serius2:ทำไมหมอติ๊บถึงอยู่กะหมอจ๊ะโอ๋
ทำไมหมอไม้ถึงพูด "เราเลิกกันนะ" ออกไป
เจ็บปวดกับประโยคนี้แทนหมอติ๊บอ่ะ  
“ เลิกกันเหรอคับ   เราจะ เลิกกันได้ยังไงในเมื่อพี่ไม้ยังไม่เคยบอกรักเลย  เรา ยังไม่เคยเป็นแฟนกันด้วยซ้ำ ”

[JJHJJH]

ปวดตับจริงๆด้วย
+ ให้ hackz จ่ะ อยากอ่านต่อแล้ว มันอึดอัด

[RomeO_C_Leng]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

ดีใจได้อ่านตอนเลิกกันแล้ว 555+

มาต่อไว ๆ นะครับ อยากอ่านนนนนต่ออออออออด่วน ๆๆๆๆ

[MaeMoo]

ปวดใจเหลือเกิน...
แล้วคืนนี้จะนอนหลับมั้ยเนี่ย

สุดท้าย คำๆเดียว ก็ทำร้ายและทำลายทุกสิ่ง

น้อง hackz มาต่อเถอะนะ พรีสสสสส

[sweetener]

จิตตกมากกกกกกกกกกกกก

เพราะรู้แล้วนี่เองถึงไม่ใช้เงินก้อนนั้น

ทำหาพิเศษเอง  นับถือใจหมอติ๊บจริงๆ

"เลิกกันนะ" เจ็บปวดที่สุดด

น้องhackz มีต่ออีกมั้ยลูก

ซิ่มขอจนพ้นตอนจิตตกเลยได้มั้ย

[nonae]

:เฮ้อ:บานปลายไปกันใหญ่แล้ว...
อาการป่วยหมอติ๊บน่าจะใช้ได้นะ...
แต่คงไม่ยอมบอกหมอไม้...
ข้างหมอไม้ก็เหมือนคนบ้าไปได้นะ...
คิดจนเตลิดเปิดเปิงไปเลย...
แล้วไงหล่ะ...คำที่ติดอยู่ที่คอ...
มาจุกคอตัวเองจนเกือบตาย...

[roseen]

เอาให้แน่ใจดิ  อีกคนยุ่งเรื่องเรียนแล้วก็มือที่สามแล้วทำไม่จะให้หมอใม้เข้าใจผิดละก้อยู่ด้วยกันตลอดเป็นใครๆก็คิด  ว่าติ๊บมีใจให้คนอื่น  หมอไม้ก็ต้องคิดอยู่แล้วๆมันจะผิดก็ติ๊บไม่ได้บอกหมอไม้เองนิว่าไปทำอะไรมาบ้างปล่อยให้หมอเขาเองเออเองอยู่ได้  เรื่องมันก็เลยเป็นแบบนี้ที่หมอเขาบอกเลิกก็สมควรแล้วละเพราะมัวไปยุ่งอยู่กับคนอื่นตลอด

[roseen]

เอาให้แน่ใจดิ  อีกคนยุ่งเรื่องเรียนแล้วกก็มือที่สามแล้วทำไม่จะให้หมอใม้เข้าใจผิดละก้อยู่ด้วยกันตลอดเป็นใครๆก็คิด  ว่าติ๊บมีใจให้คนอื่น  หมอไม้ก็ต้องคิดอยู่แล้วๆมันจะผิดก็ติ๊บไม่ได้บอกหมอไม้เองนิว่าไปทำอะไรมาบ้างปล่อยให้หมอเขาเองเออเองอยู่ได้  เรื่องมันก็เลยเป็นแบบนี้ที่หมอเขาบอกเลิกก็สมควรแล้วละเพราะมัวไปยุ่งอยู่กับคนอื่นตลอด  แล้วเรื่องที่ไมได้บอกรักนะหมอติ๊บไม่ได้ดูที่การกระทำเหรอว่าหมอไม้เขาแสดงความรักว่ารักตัวหมอติ๊บมากแค่ไหน  ถามจริงไม่รู้หรือว่าแกล้งทำเป็นไม่รู้

[wowhaha]

ทำไมไม่คุยกันให้รู้เรื่องหล่ะเนี่ย

[Natavishi]

 

เป็น อะไร  แล้วววววววววววว

พี่ ไม้

[lomekung]

 

ค้างอย่างแรง

Saddddddddddddddd