ตอนที่ 11 : ฉันกำลังแพ้ใจตัวเอง (1)
เพิงเงยหน้าขึ้นมองตึกสูง อดยิ้มขำตัวเองไม่ได้ ที่ทำงานของเขาหรือก็ไม่ใช่ แต่พักนี้มาบ่อยเหลือเกิน
“เพิง”
!!!
“ลุงชัย! ผมบอกแล้วว่าจะมาหาก็อย่าทำให้ตกใจ” เพิงบ่นพร้อมกับหยิบโทรศัพท์เครื่องสำรองออกจากกระเป๋า
“ต่อไปลุงปรากฎตัวห่างๆ ผมก่อน ไม่ใช่โผล่พรวดพราดมายืนข้างๆ แบบนี้ หัวใจผมจะ..”
“ตรงโน้น” ลุงชัยชี้มือไปยังลานหน้าตึกจุดที่อยู่ไกลออกไปด้วยท่าทางร้อนรน
“อะไรเหรอลุง”
“พวกนั้น พวกนั้นมา”
เพิงตกใจจนตาถลน เขารีบหยิบโทรศัพท์เครื่องหลักออกจากกระเป๋า เพื่อโทรแจ้งให้ภามชนทราบ แต่คนเหล่านั้นลุกขึ้นยืนเสียก่อน
“ไม่ทันแล้ว” เพิงอุทาน เขาเปลี่ยนเป็นถ่ายรูปเก็บไว้ แต่ระยะไกลเกินกว่าจะคาดหวังความคมชัด
“งั้นเดี๋ยวลุงตามไปเอง”
“ผมไปด้วย” เพิงตัดสินใจว่าถ้าเขาไปด้วยน่าจะดีกว่า
“ไม่ได้! มันอันตรายเกินไป” ลุงชัยรีบห้ามทันที
“ไม่ใช่เวลามาห่วงแล้วลุง”
เพิงปิดโทรศัพท์เผื่อจะมีสายเข้ามา ในหัวพยายามประเมินสถานการณ์ไว้ล่วงหน้า
พวกมันจะไปไหน ถ้าขึ้นรถเขาจะตามไปอย่างไร มีความเป็นไปได้แค่ไหนที่จะคลาดกัน ด้วยเวลาอันน้อยนิดเพิงจึงตัดสินใจอย่างบ้าบิ่น
เขาเดินตรงเข้าไปหา โชคดีที่ทั้งสองคนยังยืนอยู่ที่เดิม
“ลุง คนไหนเป็นคนรับสายจากนายจ้าง” เพิงพูดเสียงเบาในลำคอ พยายามขยับปากให้น้อยที่สุด
ลุงชัยชี้ไปทางคนขวามือ
เพิงพ่นลมหายใจออกจากปากติดกันหลายครั้ง เมื่อเขาเดินเข้าไปใกล้ทุกที
“ขอโทษครับ ผมขอรบกวนนิดได้ไหมครับ” เพิงพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพ พยายามส่งยิ้มที่คิดว่าน่ามองที่สุดไปให้
“คือผมนัดกับเพื่อนไว้แถวนี้ แต่ผมดันลืมเอาโทรศัพท์มาครับ เลยจะขอรบกวนยืมโทรศัพท์โทรบอกเพื่อนว่าผมมาถึงแล้ว รออยู่ตรงนี้ได้ไหมครับ”
“ไม่สะดวก”
แค่เห็นสายตาไม่เป็นมิตรที่มองมา เหงื่อก็ซึมออกมาตามไรผม เพิงพยายามทำใจดีสู้เสือเข้าไว้
” คือผม..” เพิงเร่งคิดว่าจะเกลี้ยกล่อมอย่างไรดี
“เอาของพี่ไปใช้ก็ได้น้อง” ผู้ชายอีกคนที่มาด้วยกันยื่นโทรศัพท์ให้เขา แต่มันไม่ใช่เครื่องที่ชายหนุ่มต้องการ
เอายังไงดีวะ คิดสิคิด
ขณะที่หัวหมุนเป็นลูกข่าง เพิงก็พยายามรักษาความสงบภายนอกเอาไว้ เขากล่าวขอบคุณและรับโทรศัพท์มา ชายหนุ่มถือโทรศัพท์ตั้งตรง เพื่อให้อีกฝั่งเห็นเพียงด้านหลังเครื่อง โชคดีที่เป็นโทรศัพท์รุ่นเก่า
เพิงกดปิดเครื่องอย่างรวดเร็ว เมื่อมีเสียงปิดเครื่องดังขึ้นเขาก็แกล้งทำเป็นตกใจ
“โอ๊ะ! ผมไปโดนอะไรเข้าครับ หรือแบตหมดแล้ว” เพิงส่งโทรศัพท์คืนให้เจ้าของด้วยสีหน้างงงวย
“ไหนดูสิ”
เพิงใช้จังหวะที่อีกฝ่ายรับโทรศัพท์ไปเพื่อตรวจสอบ หันไปหาเป้าหมาย
“ผมขอยืมของพี่ได้ไหมครับ ผมกลัวเพื่อนติดต่อไม่ได้” เพิงส่งสายตาขอร้องไปหา ได้แต่หวังว่ามันจะดูน่าสงสารพอ
แม้สายตาคู่นั้นจะไม่พอใจเป็นอย่างมาก แต่สุดท้ายเขาก็ได้โทรศัพท์มาอยู่ในมือ ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครสงสัยเขา
เพิงรีบกดโทรออกไปยังเบอร์สำรองของตัวเอง นับหนึ่งถึงสิบในใจแล้วจึงกดทิ้ง
“ไม่รับสายครับ ถ้าอย่างนั้นผมขอส่งข้อความหนึ่งนะครับ จะบอกเพื่อนว่าอยู่ตรงนี้”
“ได้ รีบๆ แล้วกัน” เสียงตอบกลับเริ่มหงุดหงิด
“ครับ ขอบคุณครับ”
เพิงใช้สองมือถือเครื่อง กดเข้าไปยังหน้ารายชื่อ เลื่อนหาคำว่างานรถ พยายามขยับมือให้เหมือนกับกำลังพิมพ์บางอย่างอยู่ เขาท่องจำหมายเลขไว้อย่างรวดเร็ว ก่อนกลับไปยังหน้าส่งข้อความ เขาส่งข้อความเข้าเบอร์สำรองของตัวเอง ว่า ลืมเอาโทรศัพท์มา จะรออยู่ที่ร้านกาแฟใต้ตึก
“เรียบร้อยแล้วครับ ผมไม่เคยใช้รุ่นนี้เลยช้านิดหน่อย” เพิงส่งโทรศัพท์คืนให้เจ้าของ
“ถ้ายังไงให้ผมเลี้ยงกาแฟนะครับ ผมเกรงใจ” เพิงชี้มือไปยังร้านกาแฟที่เขาหมายตาเอาไว้
“ไม่เป็นไร” คนที่ดูเหมือนเป็นหัวหน้าปฏิเสธอย่างไรเยี่อใย
“เอาน่า ให้เด็กมันตอบแทนหน่อย” พูดแล้วก็ยื่นมือมาแตะเอวด้านหลังของเขา เพิงเกิดอาการขนลุกซู่ขึ้นมาทันที เขาเริ่มมองเห็นบางอย่างในดวงตาวิบวับที่มองมา อย่าบอกนะว่าไอ้หมอนี่เป็น
“เอสเพรสโซสามแก้วครับ” เพิงสั่งกาแฟที่เคาน์เตอร์ ได้แต่สวดภาวนาอยู่ในใจว่าขอให้กล้องวงจรปิดของร้านกาแฟสามารถใช้งานได้ตามปกติ เพราะเมื่อครั้งที่ลุงชัยเจอทั้งคู่และได้ยินแผนการโดยบังเอิญนั้น กล้องวงจรปิดของตึกสามารถจับภาพได้จากระยะไกลเท่านั้น อีกทั้งทั้งคู่ยังใส่หมวกปิดบัง ทำให้ไม่สามารถมองเห็นใบหน้าได้อย่างชัดเจน
“นี่ครับ” เพิงส่งแก้วกาแฟที่ถืออยู่ให้คนทั้งคู่ที่ยืนรออยู่หน้าร้าน
คนที่เป็นหัวหน้าคว้าไปอย่างไม่ใยดี แต่อีกคนนี่สิ เห็นชัดว่าตั้งใจวางมือทาบทับลงบนมือของเขา ชายหนุ่มขนลุกแล้วขนลุกอีก แต่ทำได้เพียงส่งยิ้มให้แล้วรีบดึงมือออก
“วันนี้ขอบคุณมากครับ ผมขอตัวไปรอเพื่อนก่อน” เพิงคิดว่าเขาควรขอตัวก่อน เพื่อให้เห็นว่าเขาไม่ได้เข้าหาทั้งสองด้วยเจตนาอื่น ชายหนุ่มต้องการให้ทั้งคู่คิดว่าเมื่อติดต่อเพื่อนได้แล้วเขาก็ไป
เพิงเดินเข้าไปในร้าน โดยไม่หันกลับไปมองคนทั้งคู่อีก เขาสั่งกาแฟและหาโต๊ะนั่ง โดยมีลุงชัยคอยรายการสถานการณ์ให้ฟัง
“ยังมองเข้ามาอยู่เลย ไม่รู้ว่าสงสัยเพิงไหม”
“ไปแล้ว คงไม่สงสัยอะไร”
“งั้นลุงตามไปนะ”
เพิงไม่อยากใช้โทรศัพท์เพราะกลัวว่าคนพวกนั้นจะเห็นเข้า จึงทำได้เพียงพยักหน้ารับรู้ก่อนที่ลุงชัยจะหายไป
เมื่อแน่ใจว่าปลอดภัยดีแล้ว เพิงจึงเดินออกจากร้านกาแฟเข้าไปในตัวอาคาร เขาหยิบโทรศัพท์เครื่องหลักออกมาเปิดเพื่อจะโทรหาภามชน เป็นจังหวะเดียวกับที่ใบบุญโทรเข้ามาพอดี
“เรากำลังจะถึงแล้ว เพิงมาถึงหรือยัง”
“ถึงแล้วแต่เมื่อกี้...” เพิงเล่าเหตุการณ์ให้เพื่อนฟังคร่าวๆ
“เพิงปลอดภัยใช่ไหม”
“ปลอดภัย”
“เราลงรถแท๊กซี่แล้วเดี๋ยวเจอกัน”
“กูรออยู่ในตึกนะ เดินเข้ามาก็เห็นเลย”
ไม่ถึงสองนาทีดีใบบุญก็เดินเข้ามา สิ่งแรกที่เขาทำคือมองสำรวจเพื่อน เมื่อเห็นว่าปลอดภัยดีแล้วจึงสบายใจ
“แล้วพวกนั้นยังอยู่แถวนี้หรือเปล่า”
“ไม่รู้เหมือนกัน ลุงชัยกำลังตามไป”
“ถามลุงชัยได้ไหม”
“ได้ เดี๋ยวลองดู”
เขาเดินนำใบบุญออกไปนอกตึก มองหาจุดที่ไม่มีคนและเรียกชื่อลุงชัยออกมา ได้แต่หวังว่าอีกฝ่ายจะได้ยินเสียงเรียกของเขา
“ลุงชัย”
“ลุงยังอยู่แถวนี้ไหม”
เขาเรียกซ้ำๆ อยู่สองสามครั้ง ลุงชัยจึงปรากฎตัวขึ้น
“พวกมันยังอยู่ไหมลุง”
“อยู่ ยังเดินเตร็ดเตร่อยู่แถวๆ นี้”
หลังจากได้คำตอบ เพิงบอกต่อให้ใบบุญฟัง
“เดี๋ยวกูโทรบอกคุณภามชน” เพิงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
“เอาอย่างนี้เพิงขึ้นไปส่งข่าวเลย จะได้รีบจัดการเรื่องเบอร์โทรศัพท์กับกล้องวงจรปิดด้วย ส่วนคนเราตามเอง” ใบบุญตัดสินใจ
“ไม่ได้! มันอันตรายเกินไป งั้นกูไปเองอย่างน้อยกูก็มีลุงชัยช่วยดูลาดเลาให้”
“ไม่ได้ มันเห็นหน้าเพิงแล้ว”
“งั้นไปด้วยกัน”
“เราไม่ใช่คนบุ่มบ่ามเพิงก็รู้ ถ้าอันตรายเราจะกลับเลย ให้ลุงชัยเป็นคนตามต่อ”
“ให้คนของคุณภามตามไปดีกว่า” เพิงไม่ว่างใจให้เพื่อนไป
“ให้ใครตาม คุณภามชนคุณธาวินไปไม่ได้อยู่แล้ว เราตามเองจะง่ายและมีพิรุธน้อยกว่า ดีกว่าให้พนักงานรักษาความปลอดภัยตามไป อีกอย่างเรากลัวไม่ทันการณ์ ไม่ต้องคิดแล้ว เพิงพาเราไปดูหน้าแล้วเดี๋ยวเราจัดการต่อเอง”
“ก็ได้” เป็นอีกครั้งที่เพิงต้องยอมแพ้ให้กับใบบุญ
พวกเขาเดินตามลุงชัยไปจนเจอกับเป้าหมาย เมื่อระบุตัวคนได้แล้วใบบุญจึงบอกให้เพิงกลับไปหาภามชน
“อย่าเพิ่งบอกเรื่องที่เราตามไป” ใบบุญสั่งเพราะกลัวว่าเพิงจะบอกออกไป
“อืม บุญอย่าลืมปิดเสียงโทรศัพท์ด้วย”
“ได้ ถ้าเสร็จแล้วเราจะโทรหา ไม่ต้องเป็นห่วง”
“ระวังตัวด้วย” เพิงมองเพื่อนด้วยความเป็นห่วง ก่อนหันไปมองลุงชัย
“ลุง ผมฝากเพื่อนด้วยนะ”
“เดี๋ยวลุงดูแลให้เอง”
เพิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ นี่ไม่ใช่เวลามากังวล เขาต้องเชื่อใจเพื่อนรัก
เพิงขึ้นไปหาภามชนที่ชั้นยี่สิบสาม ไม่มีใครรู้ว่าเขามาเพราะชายหนุ่มขู่บังคับให้ภามชนยกเลิกการจับตาดูเขาไปแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ได้รับการอำนวยความสะดวกให้เข้าพบอีกฝ่ายได้อย่างง่ายดาย
หลังจากเลขารายงาน เพิงเพิ่งเดินผ่านประตูเข้าไป ก็ถูกมือแข็งแรงคว้าข้อมือดึงให้เดินตามไป
“ทำไมไม่โทรหาผม หายดีแล้วใช่ไหม วันนั้นเกิดอะไรขึ้น”
เสียงดุไม่เว้นช่องว่างให้เขาพูด จนเพิงต้องยกมือขึ้นห้าม
ภามชนหยุดชะงัก เขาเพิ่งสังเกตสีหน้าคนตรงหน้า
“โทรตามคุณธาวินมาหน่อยครับ ผมมีเรื่องสำคัญและด่วนมากจะพูด”
“ได้” ภามชนเดินไปที่โต๊ะทำงาน หยิบโทรศัพท์โทรหาธาวิน จากนั้นโทรไปหาเลขานุการที่นั่งอยู่หน้าห้อง
“คุณกาญจนาขอน้ำส้มคั้นแก้วนึง น้ำเปล่าด้วยนะ”
เมื่อสั่งเรียบร้อยแล้ว เขาเดินนำเพิงไปนั่งที่โซฟาตัวใหญ่ที่ตั้งอยู่มุมห้อง
“ไม่สบายหรือเปล่า ทำไมหน้าซีด” มือใหญ่ทาบลงมาบนหน้าผากของเพิง
“เปล่าครับ ผมสบายดี” แปลกที่หัวใจของเขาที่กำลังเต้นรัวเพราะความตื่นเต้นและกังวล ค่อยๆ ช้าลงอย่างเห็นได้ชัด เขารู้สึกสงบขึ้นมาทันที
ไม่ถึงห้านาที ธาวินเปิดประตูเดินเข้ามาในห้อง
เพิงยื่นกระดาษที่เขาเพิ่งจดก่อนที่ธาวินจะเข้ามาให้ภามชน ในนั้นมีตัวเลขสิบหลักสองชุด
“อะไร” ภามชนยื่นมือมารับ
“เบอร์โทรของคนสั่งการกับเบอร์โทรของคนลงมือครับ”
ธาวินรีบขยับตัวเข้ามาดูด้วยทันที
“เพิงได้มายังไงไหนบอกว่าไม่รู้เบอร์” ภามชนถามถึงที่มาที่ไป
เพิงจึงเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้ทั้งสองคนฟัง เว้นเพียงเรื่องที่ใบบุญตามพวกนั้นไป
สีหน้าของภามชนเคร่งขรึมขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งเขาเล่าจบ
“พรรษา!”
“ครับ?” เพิงมองหน้าคนเรียก เป็นครั้งแรกที่ภามชนเรียกชื่อจริงของเขา
“คุณทำอะไรลงไป” ภามชนจับบ่าทั้งสองข้างของเพิง อยากเขย่าเพื่อเรียกสติของอีกฝ่าย แต่เมื่อเห็นใบหน้าซีดเผือดเขาก็ทำไม่ลง สุดท้ายจึงดึงอีกฝ่ายเข้ามากอดแทน
“ขอบคุณมาก”
เพิงเพิ่งผ่านเรื่องตื่นเต้นมาเขาจึงไม่ได้ห้ามปราม ตรงกันข้ามกลับรู้สึกอุ่นใจ ชายหนุ่มถอนหายใจยาว ครู่หนึ่งถึงดึงตัวออกจากอ้อมแขนของอีกฝ่าย
ธาวิเอื้อมมือมาดึงกระดาษออกจากมือของภามชน เขาใช้นิ้วเคาะกระดาษเบาๆ
“พวกนั้นยังอยู่ไหมครับ”
“น่าจะไปแล้วนะครับ”
ธาวินพยักหน้าก่อนหันไปบอกภามชน “บอกคุณลุงติดต่อลุงดนุตเถอะ เบาะแสที่มีน่าจะพอตามตัวได้แล้ว”
“คุณเพิงมีรูปในเครื่องใช่ไหมครับ” ธาวินหันมาถาม
“มีครับแต่ไม่ชัดเพราะถ่ายค่อนข้างไกล คุณธาวินขอจากร้านกาแฟข้างล่างน่าจะได้ภาพที่เห็นชัดกว่าครับ”
“ได้ครับ”
ธาวินเดินไปที่โต๊ะทำงานของภามชน เขาโทรหาหัวหน้าฝ่ายรักษาความปลอดภัย เพื่อให้อีกฝ่ายติดต่อไปทางผู้เช่า เพื่อขอดึงภาพกล้องวงจรปิดหน้าร้าน และดึงอีกส่วนหนึ่งจากกล้องของตึกเอง
“กำลังดำเนินการอยู่” ธาวินกลับมานั่งที่เดิม
“เพิงส่งข้อความเข้าเบอร์ตัวเองแบบนี้มันอันตรายรู้ไหม” ภามชนยังอดเป็นห่วงไม่ได้
“เบอร์นี้ผมเปิดไว้ใช้สำหรับเรื่องพวกนี้โดยเฉพาะอยู่แล้วครับ เผื่อจำเป็นต้องติดต่อใครจะได้ไม่ต้องให้เบอร์จริงของตัวเอง สามารถปิดเบอร์ทิ้งได้เลย” เพิงบอกเพื่อให้ภามชนสบายใจ
“ถ้าอย่างนั้นก็ปิดเลยเถอะ” ภามชนตัดสินใจให้
“เปิดไว้ก่อนดีกว่าครับ เผื่อพวกนั้นระแวงลองโทรมาเช็ค ผมจะให้บุญรับสาย ผ่านไปสักสี่ห้าวันผมค่อยปิด”
“แบบนั้นก็ได้”
“แต่ว่า...” แววตาของเพิงลังเล
“เมื่อกี้ผมยังเล่าไม่หมดครับ”
“คุณมีอะไรปิดบังผมใช่ไหม” ภามชนหรี่ตาลง เขามั่นใจว่าอีกฝ่ายต้องมีเรื่องปิดบังอยู่
“ครับ บุญกำลังตามพวกนั้นไป” เพิงตัดสินใจบอกในที่สุด
“อะไรนะ!” ธาวินกับภามชนขยับตัวขึ้นนั่งตรงทันที
“คุณบอกว่าบุญตามพวกนั้นไปอย่างนั้นเหรอ” ภามชนถามซ้ำ สีหน้ากลับมาตึงเครียดอีกครั้ง
“ครับ ไปกับเพื่อนของผม”
“พวกคุณ...” ภามชนไม่รู้ว่าจะพูดคำไหน เขาอยากจับทั้งสองคนมาเขย่าหนักๆ อยากรู้นักว่าไปเอาความกล้าบ้าบิ่นมาจากไหนกัน
ธาวินเองก็ถึงกับพูดไม่ออก หน้าตาบอกชัดว่าเป็นห่วงใบบุญ
“ผมก็อยากไปด้วยแต่บุญบอกว่าพวกมันเห็นผมแล้ว จะทำให้ตามลำบากและเสี่ยงต่อการถูกจับได้”
“คุณยังจะกล้าไปอีกเหรอ”
“ออกไปตามไหมภาม” ธาวินเสนอความคิดเห็น เขาเริ่มนั่งไม่ติด
“อย่าเลยครับ บุญบอกให้รออยู่ที่นี่” เพิงรีบห้าม
“ที่จริงบุญยังไม่ให้ผมบอก แค่นี้ผมก็เสี่ยงโดนบุญโกรธแล้ว”
“แล้วคุณไม่กลัวผมโกรธใช่ไหม” ภามชนถามด้วยเสียงเย็นเฉียบ เพิงกลืนน้ำลายลงคอ
“รอก่อนเถอะครับ บุญเป็นคนฉลาด รู้ว่าทำอะไรได้แค่ไหนไม่เอาตัวไปเสี่ยงแน่นอน “เพิงพูดเหมือปลอบใจตัวเองมากกว่า
“คุณน่าจะโทรมาบอกผมตั้งแต่ตอนที่เจอ”
“สาบานว่าผมคิดจะโทรครับ แต่มันไม่ทันจริงๆ ผมกลัวจะคลาดกันก็เลยต้องรีบตัดสินใจ” เพิงชูสามนิ้วขึ้นมาเพื่อยืนยันว่าเขาคิดจะโทรจริงๆ
“ส่วนเรื่องที่บุญตามไป ผมห้ามแล้วแต่บุญบอกว่าบุญตามเองจะง่ายและมีพิรุธน้อยกว่า ดีกว่าให้พนักงานรักษาความปลอดภัยไป อีกอย่างบุญกลัวจะไม่ทันการณ์” เพิงเล่าตามที่ใบบุญพูดทุกคำ
“คุณบุญเป็นคนฉลาด” ธาวินพูดขึ้นมา
“ใช่ครับ” พรรษารีบพยักหน้าเห็นด้วย
“แต่ไม่ควรทำแบบนั้น ถ้าบอกพวกผมไม่ทันจริงๆ ก็ปล่อยพวกมันไป ให้เพื่อนของคุณเพิงตามไปก็พอ” ธาวินพูดต่อด้วยน้ำเสียงผู้ใหญ่ดุเด็ก
“แต่บางอย่างเพื่อนของผมก็ทำไม่ได้ บางสถานที่เจ้าที่แรงก็เข้าไม่ได้” เพิงแก้ต่างแทนตัวเองและเพื่อน
“ตอนนี้เราทำได้แค่รอใช่ไหม” ภามชนถามชายหนุ่ม
“ใช่ครับ ต้องรอให้บุญติดต่อกลับมาเอง”
“ถ้าอย่างนั้นรอคุณบุญกลับมาก่อน ค่อยคุยกันอีกทีว่าจะเอายังไงต่อ”
“งั้นฉันไปดูเรื่องภาพจากกล้องวงจรปิดให้เรียบร้อย เดี๋ยวกลับมา”
“ไปเถอะ” ภามชนตอบธาวิน
เมื่อเสียงประตูห้องปิดลง ภามชนหันไปหาเพิง สายตาลุ่มลึกของชายหนุ่มทำให้เพิงรู้สึกเหมือนเด็กที่ทำความผิดมา
“เชิญคุณภามชนตามสบายเลยครับ เดี๋ยวผมนั่งรออยู่ตรงนี้” เพิงรีบบอก หรือจะเรียกว่าออกปากไล่ก็ได้
ภามชนไม่ตอบ เขายังมองอีกฝ่ายนิ่ง
“มีอะไรครับ” เพิงเอนตัวหนีออกห่างโดยสัญชาติญาณ
“สัญญากับผมมาก่อน”
“สัญญาอะไรครับ”
“สัญญาว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก”
เพิงรีบส่ายหน้าทันที
“ส่ายหน้าคือไม่ทำอีกแล้ว หรือส่ายหน้าว่าไม่สัญญา” ภามชนถามเสียงเย็น
ดันรู้ทันอีก เพิงใช้ความคิดอย่างรวดเร็ว แล้วเขาก็คิดได้แผนโง่ๆ มาแผนหนึ่ง
เพิงยกมือขึ้นกุมศีรษะ ก่อนจะบอกกับภามชนว่า..
“ผมปวดหัวจังครับ
“ปวดหัวเหรอ” ภามชนวางมือลงบนหน้าผากของเขา
“เหมือนคุณจะตัวร้อน”
แปลกแฮะ มุกโง่ๆ ดันได้ผล
“ถ้าอย่างนั้นเพิงนอนพักก่อน”
ภามชนหยิบหมอนอิงมาสอดด้านหลังของเขา ก่อนจับไหล่เอนลงไปพิง เพิงจึงแกล้งหลับตาพักเพื่อเอาตัวรอด เรื่องสัญญาไม่เท่าไหร่ เขากลัวจะโดนบ่นเรื่องวันนี้ไม่หยุดต่างหาก
ภามชนให้เลขานำยากับน้ำดื่มเข้ามาให้ หลังจากเพิงทานยาเข้าไปแล้วก็นอนพักต่อตามคำสั่งของอีกฝ่าย
ชายหนุ่มนอนไม่หลับเพราะเป็นห่วงใบบุญ โชคดีที่ธาวินกลับเข้ามาในเวลาไม่นานนัก ทั้งสองคนจึงย้ายไปปรึกษาหารือกันที่โต๊ะทำงาน ปล่อยให้เขาได้นอนพัก
เพิงแอบลืมตาขึ้นมอง เขานึกสงสัยว่าเขากับใบบุญเข้ามายุ่งเกี่ยวจนถึงจุดนี้ได้อย่างไร สุดท้ายก็ได้แต่โทษความใจดีของตัวเอง
หัวข้อ: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 11] 05.07.21 หน้า 3 (อ่าน 17019 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก