“ร้ายสุดๆ ร้ายเกินไปแล้ว” ผมพูดเสียงสั่น สั่นเพราะโกรธมาก
“แล้วแม่งก็จัดแจงทุกอย่างเลย ทั้งเรื่องโทรศัพท์แล้วก็อะไรต่างๆ แถมยังแยกกูกับมึงแบบไม่ให้เจอกันได้เลย ไปจ้างเด็กแถวบ้านเราให้ดูกูอีกเนี่ย!” มันพูดอย่างเครียดๆ
“แล้วพี่อ๊อฟจะทำยังไง รูปกับคลิปนั่น ไล่ออกสถานเดียวเลยนะเว้ย!” ผมพูดอย่างเป็นห่วงมัน เรื่องใหญ่อยู่นะ
“ก็เนี่ยแหละ กูถึงได้ขอเวลามึง มันยากตรงที่กูไม่รู้ว่ามันเซฟไว้ในไหนบ้าง อีกอย่างที่กูก็ไม่อยากให้มึงยุ่งก็กลัวมึงจะซวยไปด้วย เพราะมึงยิ่งใจร้อนอยู่ด้วย” ผมว่ามันก็จริง
“ขะ....เข้าใจแล้วพี่อ๊อฟ” คิดแล้วก็รู้สึกผิด “แล้วคืนนั้นเพื่อนพี่อ๊อฟไม่อยู่เหรอ” ผมถามอย่างสงสัย
“ไอนี่แหละเป็นคนถ่ายคลิปกับรูป มันโดนขู่เหมือนกัน” มันพูดอย่างหงุดหงิด
ผมเข้าใจกระจ่างแจ้งแล้ว ยัยอิงฟ้ามันร้ายลึกนักนะ คอยดูเถอะผมจะเอาคืนให้มันอับอายจนไม่มีหน้าให้เดินในโรงเรียนเลย......
“พี่อ๊อฟ อย่าเครียดนะรู้เปล่า” ผมบอกมันอย่างเป็นห่วง
“ตอนแรกเครียดมาก กลัวมึงไม่เข้าใจ แต่พอมึงเข้าใจก็โอเค” มันพูดอย่างกังวล
“พี่อ๊อฟก็ทำตัวปกติไปนะ กลับไปผมจะไปช่วยเคลียล์เอง” ผมพูดแบบจริงจัง
“ไม่ได้นะ! กูไม่อยากให้มึงมีปัญหา!”
“พี่อ๊อฟพูดเหมือนไม่รู้จักผมเลยนะ ผมเอาตัวรอดได้อยุ่แล้ว อีกอย่างพี่อ๊อฟตามไม่ทันมันหรอก ต้องงูเห่าเหมือนกันสิมันถึงจะสู้กันได้!” ผมกัดฟันพูดอย่างแค้นเคือง
“กูรู้ว่ามึงทำได้นะนท แต่กูกลัวป๊าจะไม่ไว้ใจกู” มันดูกังวลมากเลยสินะ
“ไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น ทุกคนจะเข้าใจพี่อ๊อฟโดยเฉพาะผม และทำอย่างที่บอกทำตัวปกติไป ผมกลับไปจะไปช่วย” พูดอย่างใจเย็น ตอนนี้ก็ทำให้อิงฟ้ามันหลงระเริงจนตายใจไปก่อนแล้วกัน และหลังจากนั้นจะตีมันให้หัวแบะเลย อีงูเห่าฝึกหัด!
“กะ...ก็ได้ แต่ถ้ามันทำให้มึงเดือดร้อนกูไม่ให้มึงทำนะนท” มันพูดเสียงกังวลมาก
“อย่าได้กลัว ถึงจะเดือดร้อนก็เพื่อพี่อ๊อฟนะ” ผมเสียงหวาน
“มึงแม่งเป็นสะแบบนี้ จะไม่ให้กูรักได้ยังไง” ผมรู้สึกร้อนผ่าวที่หน้า
“อื้ม! อย่าเครียดล่ะ ทำตามที่บอกนะ ทำตัวปกติไปไม่ต้องพยายามอะไรแล้ว เพราะต่อจากนี้นทจะจัดการเอง” ผมพูดอย่างจริงจัง
“อืมๆ”
จริงๆก็ยังไม่รู้วิธี ก็เอาไว้ก่อน ค่อยคิดๆไป คุยกันไปสักพักก็วางไปเพราะยัยอิงฟ้าโทรตามแฟนชาวบ้านแล้ว น่าตบจริงๆ เรื่องนี้ค่อนข้างยากนะ เพราะดูเหมือนมันจะคิดไว้หมดแล้ว ถ้าผมไปยุ่งมันก็จะโทษผม ถ้าพี่อ๊อฟไม่ทำตามมันมันก็จะแฉพร้อมบอกว่าผมบังคับอีก อีนี่มันดักไว้หมด เก่งนักนะเป็นผมไม่กล้าทำนะวิธีนี้ เฮ้อ!
ไอสิงโตก็คุยกับใครไม่รู้ในบ้านเสียงดังเชียว ผมก็เดินเข้าไปหา มีผู้ชายน่าจะรุ่นพี่มั้ง 2 คนหน้าเหมือนกันด้วย แล้วก็น้ามันกับสิงโต พอไอสิงโตเห็นผมก็แนะนำนิดหน่อย แล้วก็นั่งคุยกัน ผู้ชาย 2 คนนี้ อยู่ม.5กันทั้งสองเป็นฝาแฝด หน้าตาดีเชียว เป็นลูกพี่ลูกน้องไอสิงโต ชื่อดิน กับ ไฟ เขาก็ดูพูดสนุกดี ไม่ได้ทำให้ผมเกร็งแต่อย่างใด.....
“คุยกับใครตั้งนานวะ กูไปตามมึง 2 รอบแหนะเห็นว่าคุยอยู่เลยไม่อยากกวน” สิงโตหันมาถามกับผม
“กะ...ก็พี่โน๊ต บ่นยาวเลย” ผมพูดมันก็พยักหน้าเข้าใจ
เราก็คุยกันไป สักพักก็ไปห้องพักก็เอาของเข้าไปเก็บ นี่ยังไม่เที่ยงเลย แล้วก็หิวมากด้วย ก็คือมัวแต่โม้กัน....
“เออมึงกูหิวแล้ววะ ลงไปหาอะไรกินกันเถอะ” อยู่ๆไอสิงโตก็พูดขึ้น
“เพิ่งรู้เหรอ” ผมพูดประชดมัน จริงๆจะพูดตั้งแต่นั่งคุยกันแล้วแต่เกรงใจ
แล้วมันก็พาผมลงไปหาอะไรกิน ก็มีแม่บ้านทำให้ก็นั่งกินกันไป กินไปเยอะเลย เพราะหิวมาก และเสียพลังงานไปเยอะ ตั้งแต่เมื่อคืน กินจนจุก....
“พี่ดินกับพี่ไฟไปด้วยนะ” อยู่ๆไอสิงโตก็พูดขึ้นมา
“ไปไหน?” ผมมองอย่างสงสัย
“งานการ์ตูน แล้วก็อย่าได้คิดไปเหล่ใครละ เมื่อกี้กูเห็นนะมองพี่ดินกับพี่ไฟตาเป็นมันเลย” มันพูดแบบจริงจังมาก
“กูแค่กำลังแยก ว่าคนไหนพี่ดินคนไหนพี่ไฟ เหมือนกันอย่างนั้นกูก็คุยลำบากนะ” ผมพูดแบบนิ่งๆ ก็มันจริงนะ แทบจะไม่ต่างกันเท่าไหร่เลยทั้งหน้าตาและนิสัย
“เอาน่าเดี๋ยวก็รู้เองแหละ”
ผมก็คุยกับมันนิดหน่อยพอกินเสร็จเรียบร้อยก็ไปนอนเล่น กินแล้วก็นอน55 เราจะไปงานช่วงบ่ายๆหน่อย ไอสิงโตบอกไปช่วงนี้คนเยอะขี้เกียจไปต่อแถว ผมก็แล้วแต่ ไม่ได้อยากได้อะไรพิเศษอยู่แล้ว พอถึงเวลาไปก็ไปกัน ไปเอ่อเอิ่ม!.....
“จริงๆเรานั่งรถไปกันเองก็ได้นะ ไม่จำเป็นต้องเอารถไปหรอก” ผมกระซิบบอกไอสิงโต
“พี่ดินกับพี่ไฟเขาไม่ชอบนั่งรถโดยสารแบบนั้น” มันกระซิบผมก็พยักหน้า ดูก็รู้คุณชายสุดๆ ตระกูลนี้ ดงผู้ดีแล้ว1
ก็พากันไป ก็คุยกันไปผมก็นั่งดูจำไม่ได้สักทีคนไหนดิคนไหนไฟก็จ้องพวกพี่เขาแบบนั้นแหละ หาจุดสังเกตุ และก็เจอ พี่ไฟจะมีไฝตรงติ่งหู พี่ดินไม่มีแค่นี้เอง จะคุยกับใครก็มองหูแล้วกัน อ้ออีกอย่างคงเสื้อผ้าคนละสีสินะ ผมก็คุยไป มันก็ได้ผลจริงๆ พอไปถึงคนก็ยังเยอะอยู่ดี อะไรก็ไม่รู้ เราก็พากันเดินไปทางคนที่มีตั๋ว วีไอพี? ก็เข้าได้เลยไม่ต้องต่อแถว พอเข้าไปไอสิงโตก็เริ่มแล้ว......
“นทจับมือ” มันยื่นมือมาให้ผม “คนเยอะนทเดี๋ยวหลง!” มันทำเสียงดุอีกนะ ผมก็ยื่นๆให้มันจับไป
“มึงไม่อายเหรอวะ?” ผมหันไปถามมัน
“ไม่อาย ถึงมึงอายมึงก็ต้องทนแล้ว” มันยักคิ้วกวนตีนอีก จริงๆผมไม่ได้อายนะ กลัวมันอายนั่นแหละ แต่ถ้ามันคิดแบบนี้ก็แล้วแต่มันไป
“มึงจะมาซื้ออะไรวะ?” ผมถามอย่างสงสัย
เพราะงานนี่มีแต่โมเดลและฟิกเกอร์แล้วก็เกมส์ คอสเพลย์ก็เยอะ ผมไม่ค่อยสนใจสักเท่าไหร่ก็ดูได้ ผมชอบอ่านหนังสือการ์ตูนกับนิยายแปลมากกว่า พวกนี้ไม่ค่อยเท่าไหร่......
“โมเดลไง ขาดอีกไม่กี่ตัวก็ครบเซ็ทแล้ว” มันยิ้มอย่างดีใจ
“มึงกูว่ามือกูลื่นเพราะเหงื่อมือออกแล้ว” ผมบอกมันอย่างเกรงใจ
“อื้ม” มันหยิบผ้าขึ้นมาเช็ดในมือให้ผม ผมก็มองแบบอึ้งๆ “มีอะไรก็บอกกูพร้อมทำให้” ยิ้ม ไอนี่มันจะดีเกินไปแล้ว พร้อมตลอดเวลาเลย
ผมก็เดินไป พี่ดินกับพี่ไฟก็เดินนำหน้า....
“มีอะไรที่เป็นของฝากได้ไหมนะ? เอาไปฝากเพื่อนๆหน่อย เดี๋ยวพวกมันจะงอนกัน” ผมพูดอย่างไม่จริงจัง แล้วก็หันซ้ายขวามองดูร้านต่างๆ
“ได้ พวงกุญแจฟิกเกอร์ไหม แบบนั้นอะ” ชี้ให้ผมดูเป็นการ์ตูโจรสลัดชื่อดัง แต่..
“เอิ่ม! ตัวแค่นั้นตัวละ220แล้วนะมึงแพงไปไหน” ของฝากแพงขนาดนั้นไม่ไหว ตัวละ220เพื่อน10คน จนกันพอดี มันไม่สมเหตุสมผล ตัวนึงเท่านิ้วโป้ง จะแพงอะไร ถ้าเป็นตุ๊กตาตัวใหญ่ก็ว่าไปอย่าง
“อยากได้กี่ตัวไปหยิบ” มันดึงผมเข้าร้าน ผมละหน่ายจริงๆมากับเสี่ยเนี่ย
“เออแปปๆขอโทรหาเพื่อนๆก่อน” ต้องถามพวกมันก่อน ว่าชอบอะไรจะได้ซื้อไปถูก ซื้อคละไปเดี๋ยวไปตีกันอีก “เออมึงก็โทรถามพวกไอโค้กด้วย” มันก็พยักหน้าแล้วก็ปล่อยมือจากผมไปเอาโทรศัพท์ขึ้นมากด
ผมกับไอสิงโตก็คุยโทรศัพท์กับเพื่อนๆไปด้วยพอพวกมันแต่ละคนรู้นะ ทั้งบ่นทั้งด่าเพราะพวกมันก็อยากมากัน ผมก็แถไปทั่ว แล้วเลือกตัวที่มันอยากได้ไปด้วย ไอห่ามินเรื่องเยอะอีกนะจะเอากบเคโรโระ เอาจริงก็ต้องไปเดินวน มันหมดยุคกบไปแล้วไม่ใช่เรอะ มันจะย้อนยุคหรือยังไง ไอนัทก็จะเอานารูโตะ เรื่องเยอะกันชิบ กว่าจะเสร็จ แต่ผมก็ไม่ลืมที่จะซื้อไปให้พี่อ๊อฟด้วยนะ มาจากการ์ตูนหรือเกมส์ก็ไม่รู้ เป็นเหมือนเด็กผู้ชายมือข้างนึงถือพู่กัน อีกข้างถือถาดสีน่ารักเชียว น่าจะเหมาะกับพี่อ๊อฟพอผมจะจ่ายไอสิงโตก็ไม่ยอมอีก เถียงกันจนผมยอม เพราะผมยื่นตังให้พี่เขาแล้วมั้นก็เอามายัดคืนผมอีกไอสิงโตก็จ่ายไป ไอนี่ซื้อไปเผื่อใครอีกไม่รู้เยอะแยะ เอามันว่ารวยนักนิ......
“แล้วมึงอยากได้อะไรนท” มันหันถามอย่างจริงจัง
“ไม่อะ กูว่ามันแพงไปหน่อย ถ้าป๊ารู้ว่ากูมาซื้อของพวกนี้ กูโดนด่าพอดี” ผมพูดอย่างไม่ใส่ใจ เพราะว่ามันแพงจริงๆ555
“งั้นไปเดินดูกัน” มันก็เดินจูงผมไปนู่นไปนี่ กลายเป็นว่าพี่ดินกับพี่ไฟได้เดินตามแล้วทีนี้
“สิงโต พวกเราอยากไปดูตรงโซนเกมส์ ไปกัน” พี่ไฟพูดขึ้นพร้อมดึงแขนเสื้อไอสิงโต
ก็พากันไป พูดคุยกันไปด้วยสนุกสนานเฮฮากันไป ไอสิงโตซื้อโมเดลหมดไปเป็นหลายหมื่นแค่ของมันยังไม่รวมของฝากเพื่อน พี่ๆเขาก็ได้แผ่นเกมส์กับอุปกรณ์เสริมเกมส์เยอะแยะไปหมด และผมที่ไม่ได้ซื้ออะไร ผมไม่ค่อยอิน เล่นได้แต่ไม่ได้บ้าคลั่งเหมือนพวกนี้....
“นทไม่ซื้ออะไรเหรอ?” พี่ดินหันมาถามผม
“ไม่รู้จะเอาอะไรอะพี่” ผมตอบด้วยรอยยิ้ม
“นี่ไหม เหมาะกับนทดีนะ” พี่ไฟชี้ไปทางตุ๊กตา? ตุ๊กตาโลมา มันเหมาะยังไง
“เหมาะตรงไหนเนี่ย!” ผมยิ้มแล้วเดินเข้าไปดู ก็แค่ตุ๊กตาเหมือนตัวละครในเกมส์ มันน่ารักดี แต่ก็งั้นๆ ทั่วไป
“เดี๋ยวกูมานะ” ไอสิงโตหันมาบอก ผมก็พยักหน้า แล้วมันก็เดินไป
“เอาเปล่าเดี๋ยวพี่ซื้อให้” พี่ไฟพูดอย่างใจดี
“จะดีเหรอพี่ เอาไปก็คงเอาไปตั้งโชว์” ผมกับตุ๊กตาคือเป็นอะไรที่ไม่ถูกกันสักเท่าไหร่ มันดูแค่น่ารัก เอามาเล่นไม่ได้หรอกแค่โชว์ ผมไม่ใช่เด็กผู้หญิงสักหน่อย
“ไม่อยากได้อะไรเลยเหรอ?” พี่ดินถามอยากสงสัย
“ไม่นะพี่ ผมไม่ค่อยชอบอะไรแนวนี้สักเท่าไหร่” ผมตอบอย่างไม่ใส่ใจ ถ้ามันมีการ์ตูนที่ผมชอบก็ว่าไปอย่าง ผมเดินทั่วแล้วก็ไม่เห็น คงไม่มีหรอก
“แล้วนทชอบทำอะไร” พี่ดินถามอย่างสงสัย
“ชอบอ่านหนังสือครับ” อ่านหนังสือก็เพลินดี หนังสือไร้สาระนะ ไม่ใช่หนังสือเรียน
“งั้นแปปนะ” พี่ไฟพูดแล้วยิ้ม แล้วก็ลากพี่ดินไปไหนไม่รู้ ผมได้ยืนอยู่คนเดียวเลย
ไอสิงโตก็ไปนานจริงๆ พี่ดินกับพี่ไฟก็ดูเหมือนจะรักกันดีความคิดเขาดูเชื่อมกันดี รอไปสักพักไอสิงโตก็มา....
“อะนี่!” มันยิ้มบานแล้วยื่นกล่องฟิกเกอร์ดิเอเวนเจอร์เป็นเซ็ตให้ผม ผมก็มอง “กูเห็นผ้าปูที่นอนมึงเป็นไอตัวพวกนี่คิดว่าน่าจะชอบ ไอโมเดลการ์ตูนที่มึงอยากได้มันไม่มีในงานนี้กูถามเขาแล้ว” มันพูดไปยิ้มไป มันก็ดู..ใส่ใจดีเนอะ
“ขอบใจวะ มึงอยากได้อะไรหรือเปล่ากูจะได้ซื้อให้บ้าง” ผมพูดอย่างดีใจ จริงๆไม่ชอบไอพวกนี้สักเท่าไหร่ แค่ลายบนผ้าปูที่นอน ป๊านั่นแหละซื้อให้ ผมไม่ได้เลือกของพวกนั้นด้วยซ้ำ แต่ก็ดีใจที่มันจดจำรายละเอียดของผมมากว่า
“ไม่อยากได้อะไร แค่มีมึงก็พอแล้ว” ไอสิงโตพูดด้วยสายตาลึกซึ้ง เอาจริงๆผมจะอ้วก แต่ต้องเขินมากกว่าเพราะมันส่งสายตาซึ้งมาให้ ไอสิงโตมันร้าย ทำผมหวั่นไหวจริงๆ
“ไอบ้า!” ผมรู้สึกร้านผ่าวที่หน้า
แล้วมันก็แซวผมอย่างนั้นแหละ จนพี่ดินกับพี่ไฟมา....
“นี่น่าจะเหมาะกับนทนะ” พี่ไฟพูด แล้วพี่ดินยื่นโมเดล!เด็กผู้ชายนอนอ่านหนังสือมาให้ผม น่ารักมากเลย น่าจะมาจากเกมส์หรือเปล่าไม่รู้
“ชอบไหม” พี่ดินพูดขึ้น
“ชะ...ชอบครับ ขอบคุณครับ พี่ๆอยากได้อะไรไหม ผมไม่รู้จะซื้ออะไรตอบแทนเลย...” ผมพูดอย่างเกรงใจ
“ตอบแทนแค่.....ไปเล่นน้ำด้วยกันไง” พี่ดินพูดขึ้น ผมทำหน้าสงสัย
“สวนน้ำที่ไหนดี นทอยากไปที่ไหน?” พี่ไฟถามอย่างดีใจ
“อะ...เอ่อ ผมว่ายน้ำไม่เป็นนะครับ” ผมยิ้มอ่อนส่งไป
“อ้าว!เหรอ? งั้นไปดรีมเวิร์ดไหม” พี่ดินก็ยังพยายาม
“ไม่ต้องลำบากพาผมไปก็ได้นะพี่ ผมเกรงใจนะครับ” ผมยิ้ม จริงๆเครื่องเล่นพวกนั้นผมเล่นไม่ได้มาก เป็นโรคกลัวเครื่องเล่นหวาดเสียว เรื่องนี้ไม่มีใครรู้ นอกจากคนในครอบครัว โรคปอดแหกนั่นเอง
“ไม่ลำบากเลยนะเห็นนทคุยสนุกดี อยากพาไปเที่ยว” พี่ไฟเอ่ยขึ้น
“ผมว่าให้นทเลือกดีกว่าว่าจะไปไหน” ไอสิงโตพูดแล้วยิ้มให้ผม พี่ทั้งสองก็พยักหน้า
“อะ..เอ่อ” โยนมาได้นะมึงไอสิงโต คิดหนักเลยสิ สวนน้ำว่ายน้ำไม่เป็นไปกับพวกเขาเดี๋ยวก็กร่อยอีก ไปสวนสนุกกร่อยหนักกว่าเดิมผมคงแค่ไปนั่งดูเพราะไม่เล่นแน่นอน “ละ...แล้วพี่อยากไปไหนกัน สิงโตอยากไปไหน” ผมหันไปถามด้วยความที่คิดไม่ออก
“จริงๆพี่อยากพาไปหัวหินนะ แต่เสียดายกลับพรุ่งนี้กันแล้ว งั้นไปเล่นน้ำกันนะ สวนน้ำที่มีเครื่องเล่นเยอะๆน้ำไม่ลึกหรอก” พี่ไฟเสนออีกครั้ง(ยิ้ม)
“ใช่ก็ดีนะไปไหม” พี่ดินเสริม
“กะ..ก็ได้ครับ” ผมยิ้ม ก็ดี หวังว่าคงไม่ลึกอย่างที่พี่เขาบอกนะ
“ไม่ต้องกลัวหรอกน่า กูไม่ปล่อยให้มึงจมหรอก” ไอสิงโตกระซิบบอก ผมก็หันไปยิ้ม
แล้วเราก็เดินอีกนิดหน่อยก็พากันออกจากงาน พวกพี่ๆเขาก็พาไปเดินห้าง ห้างอีกแล้ว เบื่อจริงๆ! ก็เดินไปไปหาขนมกินกัน เป็นร้านเอ่อ....ร้านขนมหวาน หวานจริงๆสีชมพูดทั้งร้านเลย เราก็สั่งกันไป เอาจริงๆก็อึดอัดเล็กน้อย คือพวกเขาถูกเลี้ยงดูมาแบบหรูหรากัน ไอร้านนี้ขนมบ้าอะไรชิ้นนิดเดียว500กว่าบาท ก็สั่งๆไป ให้ไอเสี่ยมันเลี้ยงเลย พาเข้าแต่ร้านแพงๆดีนัก.....
หัวข้อ: ไดอารี่ ของเด็กหนุ่มผู้มากรัก (อ่าน 3134 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก