ตอนที่ 14 : คมสันต์กับค่ำคืนอันเร่าร้อน [100%]
การยื่นซองขาวให้ตัวเองนั้นไม่เป็นผลสำเร็จ เนื่องจากถ้าลาออกจากการเป็นตัวเองแล้วก็จะไม่มีใครมาทำหน้าที่เป็นตัวเอง คมสันต์ถอนหายใจเฮือกยาว กะว่าถอนรอบเดียวแล้วสบายใจเลยในทันที ซึ่งในความเป็นจริงมันเป็นแบบนั้นได้ที่ไหนล่ะ ไม่สบายใจยังไงมันก็อยู่อย่างนั้นนั่นแหละ แต่จะมาให้ใส่ใจใช้เวลาครุ่นคิดกับมันงานก็ไม่เสร็จพอดี
อ่าห์....หัวหมุนกับงานแล้วตึ้บดีจัง สมงสมองแทบจะไม่ทำงานแล้วเพราะเหนื่อยเกินกว่าจะคิดอะไรออก คมสันต์เก็บของเตรียมไปส่งอลันที่บ้านตอนหกโมงเย็น อลันได้ส่งข้อความมาหาเขาแล้วล่ะว่าจะไปรอที่ลานจอดรถหลังเลิกงาน
เหนื่อยกับการใช้สมองมามากพอ ได้เวลาเหนื่อยกับการใช้ร่างกายกันบ้าง คมสันต์รู้ชะตากรรมของตัวเองดี ไปห้องอลันทีไรไม่เคยจบง่ายๆ สักรอบ หรือควรบอกว่ารอบเดียวของอลันมันไม่มีอยู่จริง คนคนนั้นนะ...เครื่องติดแล้วเอาไม่ลงเลยล่ะ ยกเว้นตอนคมสันต์เอาลงมากระ...โปรดเติมคำในช่องว่าง
ลานจอดรถของบริษัทมีทั้งหมดสี่ชั้น แต่ละชั้นมีการแบ่งแยกชนชั้นวรรณเอาไว้ชัดเจน อย่างชั้นหนึ่งจะเอาไว้จอดพวกรถมอเตอร์ไซก์ของพนักงาน จะมีโซนเล็กๆ อีกโซนหนึ่งในชั้นหนึ่งคือโซนของรถมอเตอร์ไซก์บริษัท เอาไว้ให้แมสเซ็นเจอร์ใช้ ชั้นสองกับชั้นสามเอาไว้สำหรับรถเก๋งของพนักงาน ชั้นสุดท้ายเป็นรถเก๋งของบริษัทพวกรถประจำตำแหน่งต่างๆ แล้วก็รถของบอร์ดบริหาร เดาซิ...อลันรอที่ชั้นไหนเอ่ยย
ชั้นสี่ที่เป็นชั้นจอดรถของบริษัทและรถผู้บริหารนั้นจะเงียบกว่าชั้นล่างๆ รถก็มีไม่เยอะนักแต่มี รปภ. ดูแลเป็นพิเศษ อย่างว่านะ รถที่จอดเอาไว้ในชั้นนี้ค่อนข้างเป็นรถหรูราคาหลายล้าน หุ้นส่วนบางคนถึงขั้นเอารถหลักสิบล้านมาจอดกันเลยทีเดียว วันนี้ดูจะเป็นวันที่รถจอดน้อยเป็นพิเศษ คงไม่มีการประชุมสำคัญๆ อะไรถึงไม่มีใครอยู่เย็นขนาดนี้
คมสันต์ตรงดิ่งไปยังรถของอลันอย่างชำนานในเส้นทาง แบบว่าต้องไปส่งบ่อยล่ะนะ อลันยืนพิงประตูรถด้านที่นั่งข้างคนขับ มีควันสีเทาลอยเอื่อยอยู่รอบๆ เป็นการบอกว่าเจ้าตัวกำลังอัดมะเร็งเข้าปอด
RrrrrrRrrrr!!!
ขณะที่อีกไม่กี่ก้าวจะถึงตัวอลันแล้วนั้น เสียงเรียกเข้าก็ดังขึ้นมา บอกเลยมันดังลั่นลานจอดรถเลยล่ะ เพราะว่าลานจอดรถตอนนี้โคตรเงียบ อลันหันมาทางเขาเพราะเสียงเรียกเข้านั้น คมสันต์ไม่ได้หยุดเดินแต่หยิบมือถือขึ้นมาดูชื่อคนโทรทั้งที่ยังเดินอยู่
ครรชิต! ทำไมชื่อนี้เห็นแล้วหลอนจังเลยวะ คือรู้ว่าทางนั้นจะโทรมาด้วยเรื่องอะไรมันถึงได้หลอน คะนิ้งน่าจะฟ้องครรชิตจริงๆ อืม...แล้วแบบนี้มันควรจะรับสายไหมวะเนี่ย เดาว่าถ้ารับสายนี้ทางนั้นน่าจะต้องตะคอกเขาหรือด่าเขาแน่ๆ คะนิ้งที่มีนิสัยไม่ต่างอะไรกับครรชิตคงไม่ใช่สายพูดจาดีๆ ให้พ่อตัวเองฟังหรอก ดีไม่ดีจะใส่สีตีไข่ลงไปจนเขาดูเป็นคนเหี้ยแน่นอน
“อีกนานไหม...” คมสันต์ไม่รู้ว่าตัวเองหยุดเท้าเมื่อไหร่ จะมารู้ตัวว่าไม่ได้เดินต่อก็ตอนอลันถามเนี่ยแหละ
“ขอโทษๆ รีบแล้วครับ” เอาวะ ปิดเสียงแล้วยัดมันใส่เข้าไปในกระเป๋าตามเดิมก็แล้วกัน
ต้องบอกว่าคมสันต์คนธรรมดาคนนี้ยุ่งในระดับที่ไม่ธรรมดา เอาไว้เสร็จจากเรื่องของอลันแล้วค่อยไปปวดหัวกับครรชิตต่อก็น่าจะได้ ดีไม่ดีการที่เขาไม่รับสาย อาจจะทำให้ฝ่ายนั้นอารมณ์เย็นขึ้นมาได้ เพราะเอาจริงๆ ต่อให้ไม่ต้องเป็นผู้หยั่งรู้ทำนายอนาคตได้เขาก็รู้ว่าครรชิตหัวร้อนอยู่ ด้วยทั้งเขาและอลันไม่ได้เป็นแบบที่ต้องการ
“เย็นนี้กินข้าวกับอะไรดีครับ” ขึ้นรถ วางของ ประจำตำแหน่งคนขับรถชั่วคราวแล้วก็สวมบทบาทเป็นพ่อบ้านไปด้วย
“กินคน” ตลก คนกินไม่ได้ กินแล้วก็ไม่อิ่ม มีแต่กินแล้วเหนื่อยกินแล้วหิว เรียกว่าการกินคนนั้นยิ่งกินยิ่งหิวเลยก็ว่าได้
“เอาดีๆ สิครับ”
“ก็เอาดีทุกรอบนะ” ไอ้คุณตะลันนนนนน มุกบ้าอะไรของคุณเนี่ย โอ๊ยยยยปวดหัว
“ผมก็เพิ่งรู้นะว่าคุณเป็นพวกตลกหน้าตายน่ะ ผมต้องขำไหมอะ...ฮะๆ”
“อยากตายเหรอ” เอ้า อย่าดุสิ...เล่นมุกเองไม่ใช่หรือไงเล่า คนอะไรก็ไม่รู้เอาใจยากจริงๆ
“ไม่เอา ผมยังอยากกินข้าวอยู่เลย ทำงานมาหิวมากเลยนะครับ” คมสันต์ค่อยๆ พารถออกจากลานจอดรถช้าๆ เพราะถ้าเอาออกเร็วๆ อาจจะโดนโบกหัวทิ่มพวงมาลัยได้
“ไปถึงละค่อยสั่งมากิน” อลันเอนหลังพร้อมปรับเบาะให้ตัวเองนอนได้สบาย คมสันต์นี้เผลอส่ายหน้ากับการนอนตลอดที่ขึ้นรถของอลันเลยจริงๆ
“คร้าบ” อยากนอนก็นอนไป คมสันต์ขับรถเองคนเดียวก็ได้ ไม่เหงาหรอก ไม่เหงาเล้ยยย จริ๊งงงง
คมสันต์เปิดเพลงในรถเบาๆ เป็นเพลงที่มีแต่เปียโนบรรเลงดนตรีนั่นแหละ แล้วเพลงแรกที่เล่นก็ดันเป็นเพลงที่เขาชอบเสียด้วย คมสันต์ฮัมโน้ตตามเพลงไปเรื่อยๆ จนกระทั่งหมดจบเพลง เขาลุ้นอยู่นะว่าเพลงต่อไปมันจะเป็นเพลงอะไรแล้วเขาจะรู้จักไหม ทว่าเพลงที่เล่นกลับเป็นเพลงเมื่อกี้ เอ่อ...เล่นวนเพลงเดิมไว้งั้นเหรอเนี่ย
หันไปว่าจะถามอลันเรื่องเพลงที่เล่นซ้ำอยู่เพลงเดียว แต่เจ้าของรถนั้นได้เข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้วเรียบร้อย ในสายตาคมสันต์นะ การที่อลันหลับในรถแบบนี้มันหมายถึงได้สองอย่าง ไม่เมารถก็เพราะนอนไม่พอ แล้วถ้าให้เดาถึงเหตุผลจริงๆ คมสันต์ก็ฟันธงว่าเป็นข้อหลังแน่ๆ อลันไม่น่าจะนอนพอ
จริงสิ หรือว่าเหตุผลที่แท้จริงของการที่อลันให้เขาไปส่งอีกข้อมันคือการที่อลันจะได้หลับบนรถ แน่เลย ไม่งั้นไม่ให้เขาไปส่งแบบนี้บ่อยๆ หรอก แต่ว่าอลันก็น่าจะมีเงินจ้างคนขับรถดิ ใช่มะ เงินเดือนไม่ใช่น้อยๆ จ้างคนขับรถสักคนกระเป๋าอลันไม่ฉีกหรอก อ๋อลืมไป...การได้งีบระหว่างที่เขาขับรถให้มันเป็นผลพลอยได้ของอลันมากกว่า ไม่งั้นเขาไม่ต้องกลับบ้านทีตีหนึ่งตีสองทุกทีที่ไปส่งอลันหรอก
ทันทีที่รถถูกดับเครื่องอลันก็ลืมตาพรึ่บ ขึ้นมาราวกับว่าตลอดระยะทางที่รถติดเป็นชั่วโมงๆ นั้นอลันก็แค่พักสายตา แล้วสิ่งแรกที่อลันมองก็คือคมสันต์ที่นั่งยิ้มหวานเป็นคนบ้าข้างๆ แหม ก็แค่ยิ้มต้อนรับ ไม่ได้เป็นบ้าหรอกนะ
บอกเลยว่า...ถ้าแค่ยิ้มธรรมดาดูเหมือนคนบ้าได้ คมสันต์จะแนะนำให้รู้จักกับเพื่อนซี้ของเขา เจ้านั้นเนี่ยเรียกว่าคิดบวกจนกลายเป็นการจำลองการเป็นคนบ้าไปแล้ว
พอขึ้นมาถึงที่ห้องอลันก็ให้คมสันต์ไปโทรสั่งอาหาร ส่วนตัวเองก็ไปเอนกายบนโซฟาตัวยาว ทิ้งให้คมสันต์สั่งอาหารเองคนเดียว พอคมสันต์ถามว่าจะกินอะไรก็ตอบว่าอะไรก็ได้ซึ่งมันไม่อะไรก็ได้ไง คมสันต์หรี่ตามองอลันทันที
ปากบอกกินอะไรก็ได้แต่ไม่กินเผ็ด ไม่กินรสจัด ไม่กินเนื้อแดง เนื้อไก่มีหนังก็ไม่ชอบ สรุปอลันชอบกินแค่เมนูปลาที่มีรสชาติกลมกล่อมไม่เผ็ด
อะๆ กำลังงงละสิว่าคมสันต์รู้ได้ยังไง หึหึ นี่ใครครับ...ดูด้วยว่านี่คือคมสันต์ผู้สวมวิญญาณหัวหน้าแม่บ้านเอาไว้เลยนะ ทุกครั้งที่หาอะไรไปให้อลันกิน คมสันต์สังเกตหมด อย่างข้าวขาหมูเงี้ย อลันก็จะเขี่ยๆ ดูเนื้อหมู ใส่ปากคำเล็กๆ เหมือนชิมก่อน และพอมันไม่ถูกใจก็จะฝืนกินแต่กินช้าคูณสองคูณสาม ซึ่งเขาก็เคยถามแหละว่าทำไมชอบกินปลา คำตอบคือเคี้ยวง่าย
เป็นเหตุผลที่ชนะเลิศไปเลย สงสัยทำงานหนักเลยขี้เกียจเคี้ยวเป็นพิเศษ แบบว่า...เคี้ยวเยอะมันเสียเวลามันเปลืองพลังงาน ยิ่งไม่ค่อยกินข้าวด้วยแล้วยิ่งไปกันใหญ่ ต้องเซฟพลังงานจากมื้อก่อนอันน้อยนิดเอาไว้เพื่อให้ทำงานต่อได้เรื่อยๆ
ก็...การกินข้าวที่แสนจะโรแมนติกนั้นมันโรแมนติกไม่จริง แล้วก็ไม่มีอะไรที่ดูเป็นสาระสำคัญ แค่กินๆ กันไป กินๆ กันมา คมสันต์หมดก่อนตามด้วยอลันที่กินหมดหลังคมสันต์ประมาณเกือบยี่สิบนาทีได้ กินช้าจนอยากจะป้อนเลยล่ะ
สาระสำคัญของค่ำคืนนี้มันอยู่หลังจากกินข้าว...
อยากรู้ละสิว่าอะไรคือสาระสำคัญ อยากจะบอกว่าให้เดาดูแต่ก็กลัวจะโดนด่าว่าเล่นตัวมากเกินไป เอาจริงๆ คมสันต์ไม่ได้เล่นตัวเลยนะ มีแต่อลันน่ะที่เล่น...เล่นตัวคมสันต์ไงล่ะ
“อยากอาบน้ำไหม” อลันเดินนำเข้าไปที่ห้องนอน เป็นห้องที่ใหญ่และโล่งมาก คมสันต์เคยเข้ามาแล้ววันที่กินเหล้าสูตรพิเศษนั่น
“คุณอลันอาบก่อนไหม เดี๋ยวผมอาบทีหลังก็ได้นะ”
“ไม่อะ เดี๋ยวก็เหนียวตัวอยู่ดี” เจ้าตัวถอดเสื้อเชิ้ตของตัวเองทิ้งขณะตรงไปยังเตียงนอนหลังโต มันใหญ่มาก ดูยังไงก็สั่งทำ แล้วนอกจากใหญ่ก็นุ่มด้วย นุ่มๆ ดึ๋งๆ ดั๋งๆ เลยล่า
“ก็เผื่อจะสดชื่นไงครับ” คมสันต์ยืนมองอลันนั่งลงแถวหัวเตียง ตรงนั้นจะมีโต๊ะเล็กที่เอ่อ...เพิ่งเห็นว่ามีเหล้าอยู่
อลันหยิบเหล้าตรงนั้นมาเปิดฝาจุกออก แล้วก็เทเจ้าของเหลวสีอำพันลงในแก้วคลิสตัลทรงสวย สายตาเย็นชาใต้แว่นทอดมองมายังเขาที่ยืนมองเอ๋อๆ อยู่ไม่ห่างจากเตียงนัก
“นี่ก็สดชื่น” ครับ...สดชื่นสุดๆ ไปเลยล่ะอันนั้นน่ะ
“ผมเชื่อครับ”
“ผมว่าคุณเองก็อาบทีเดียวเถอะ ผมขี้เกียจรอ” อลันยกเหล้าดื่มจนหมด เทใหม่แล้วก็เอามาวนๆ รอดูคมสันต์
“มันจะดีเหรอครับ ผมทำงานมาทั้งวัน”
“มาเถอะ...” อลันใช้สายตาสั่ง แล้วคมสันต์คนนี้ก็ค่อยๆ เดินเข้าไปหาอลันที่นั่งอยู่บนเตียง
“คุณนี่มันจริงๆ เลยนะครับ แค่รอผมอาบน้ำเอง ผมไม่ได้อาบน้ำนานเสียหน่อย” คมสันต์บ่นงุบงิบมุ้งมิ้งๆ ถามว่าอลันสนใจไหม? ก็ไม่
คมสันต์เดินเข้าไปหยุดอยู่ตรงหน้าอลัน ในขณะที่อลันนั้นดื่มเหล้าไปอีกอึกใหญ่แล้วเอ่ยคำสั่งเสียงเปลี่ยนโหมดไฟในห้องให้เป็นสีแดง จังหวะแบบนี้มีแต่เสียตัวกับเสียตัว ไม่มีตัวเลือกอื่นอีกแล้ว
เมื่ออลันจัดการเปลี่ยนสีไฟในห้องแล้ว อลันก็โอบรอบเอวสอบของคมสันต์ ออกแรงรั้งเบาๆ ให้ขยับเข้ามาใกล้ แม้จะทำกับอลันบ่อยๆ แต่คมสันต์ยอมรับเลยว่ามันตื่นเต้นทุกครั้งที่เริ่มทำเรื่องแบบนี้
อลันในโหมดนี้จะไม่ได้เย็นชาเหมือนอลันตอนทำงาน กลับกัน อลันเร่าร้อนและยั่วยวนเชิญชวนเขาสุดๆ คมสันต์กลืนน้ำหลายเหนียวๆ ลงคอ นิ้วเรียวสวยของอลันนั้นกำลังลูบไล้ตั้งแต่แผงอกของเขาไปจนถึงช่วงหน้าท้อง ชายเสื้อเชิ้ตถูกดึงออกมาจากกางเกงสแล็กตามมาด้วยกระดุมจากเม็ดล่างสุด ค่อยๆ หลุดออกไล่ขึ้นมาเรื่อยๆ
มันเป็นภาพที่เร้าอารมณ์ไม่ต่างอะไรกับการโดนอีกฝ่ายสัมผัส แค่ดูอลันปลดกระดุมให้ เจ้าคมน้อยในกางเกงมันก็ตื่นขึ้น คมสันต์รู้ดีว่าเขาค่อนข้างไวกับอลัน ก็ไม่รู้สาเหตุที่แน่ชัดหรอก รู้แค่เวลาอลันสัมผัสเขาด้วยความรู้สึกหื่นกระหาย เขาเองก็จะรับรู้มันได้และหื่นกระหายไปตามอลัน
แอร์ฉ่ำตกกระทบบนผิวขาวกระจ่างเมื่อสาบเสื้อถูกแหวกออก อลันรวบชายเสื้อทั้งสองไว้ข้างหลังด้วยมือเดียว ส่วนอีกมือลูบไล้ผิวกายคมสันต์ สัมผัสมันเบาๆ ค่อยๆ ไล้ราวกับเอาขนนกมาลากผ่านผิว แต่เมื่อเจ้ามือนั้นสัมผัสลงไปยังหน้าท้องน้อย อลันก็วกมือกลับมาที่ยอดอก คราวนี้ไม่ใช่แค่ลูบแต่มันกำลังเค้นคลึงเล่นกับส่วนอ่อนไหวเล็กๆ นั้น
“ฮึ้ก...” ทั้งที่อลันยังไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่าการเล่นยอดอก แต่คมสันต์ดันรู้สึกซาบซ่านไปไกลแล้ว อาจจะด้วยเมื่อวานเขาไม่เสร็จอารม์เลยยังคั่งค้างอยู่ในตัวเขาก็ได้
“ดื่มมันสักหน่อยสิ” อลันเคลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ลำตัว ปากสีสวยขยับเอ่ยเชิญชวนให้ลิ้มรสชาติของเหล้ารำราคาแพง
คมสันต์เอื้อมไปหยิบเหล้าที่ถูกเทใส่แก้วไว้ขึ้นมาดื่ม กลิ่นหอมอ่อนๆ มาก่อนรสชาติที่นุ่มละมุน ทว่าความนุ่มละมุนนั้นมันเหมือนตัวหลอกล่อ เพราะเมื่อเหล้าไหลผ่านลงคอ ความร้อนผ่าวก็แผดเผาข้างใน เลือดลมสูบฉีดขึ้นทันที ด้วยถูกกระตุ้นจากอลันและเหล้าที่ดื่มจนหมดแก้ว
“มัน...อ่าห์...อะอร่อยดีครับ”
“งั้นก็กินอีก”
“คุณจะมอม..อึ้ก...อ๊ะผมเหรอครับ”
“เปล่าหนิ”
“ซี้ดดดดด” ความเสียวแล่นวาบขึ้นมาจากยอดอก ตอนแรกมันก็แค่นิ้วที่เกลี่ยเล่น ตอนนี้ดันเป็นล้ินซนๆ ของอลันที่แตะต้องความอ่อนไหวของคมสันต์อยู่
คมสันต์ก้มหน้ามองสิ่งที่อลันทำ แล้วก็เจอกับสายตาเย็นชามองตอบเช่นกัน มีความร้อนวูบวาบแล่นพล่านขึ้นมาที่ใบหน้า คมสันต์ไม่แน่ใจหรอกว่ามันเป็นเพราะโดนจ้องหรือเพราะเหล้า แต่ที่แน่ๆ ลิ้นสีสดของอลันที่แลบเลียเขาอยู่นั้นมันน่าหลงใหลจริงๆ
เขาเผลอตัวเอานิ้วไปสัมผัสกับลิ้นอลันที่กำลังหยอกเย้ายอดอกเขาอยู่ อลันจึงย้ายสัมผัสนุ่มยุ่นนั้นมาที่ปลายนิ้วของคมสันต์ ค่อยๆ เลียมันทีละนิด จากปลายนิ้วก็เริ่มขยับไปยังข้อที่สองของนิ้ว ริมฝีปากประกบลงแล้วฟันคมก็ครูดเบาๆ มาที่ปลายนิ้วอีกครั้ง...
นี่แค่ปลายนิ้ว...นี่แค่ปลายนิ้วววว
คมสันต์ดึงมืออลันที่จับชายเสื้อเขาออก แล้วเขาก็ปลดเจ้าเสื้อนั้นทิ้งลงไปยังปลายเท้า ร่างกายท่อนบนทั้งคู่ต่างเปลือยเปล่าท่ามกลางแสงสีแดงในห้องนอน คมสันต์สอดใส่นิ้วเข้าไปในปากอลันเพิ่มขึ้น เปลี่ยนจากการรอให้อลันโลมเลียเป็นเล่นกับลิ้นซนๆ นั้นแทน มันนุ่มมาก ทั้งนุ่มทั้งร้อนรุ่มไปหมด
อลันปล่อยให้คมสันต์เล่นกับลิ้นตัวเองขณะที่มือทั้งสองนั้นเคลื่อนไปยังเข็มขัด ปลดมันพร้อมๆ กับกางเกงที่คมสันต์สวมใส่ เพียงแต่อลันไม่ได้ถอดชั้นในของคมสันต์ออก ทั้งที่คมสันต์อยากจะให้ถอดมัน...อยากให้...อลันเล่นกับมัน
ส่วนนั้นของคมสันต์ตื่นเต็มตามานานแล้ว ตั้งแต่อลันเล่นกับหัวนมของเขาแล้วล่ะ พอตอนนี้อลันจ้องมองไปที่ส่วนนูนใต้ชั้นใน เจ้าของข้างในนั้นมันก็กระตุกราวกับร้องเรียกการสัมผัสที่วาบหวาม คมสันต์ใช้นิ้วตัวเองนำทางปากของอลันไปยังส่วนนั้นทั้งที่ยังคงสบตากันและกันอยู่
แต่...อลันไม่ยอมหรอก
อลันถอนริมฝีปากออก หันหน้าหนีไปทางเหล้าที่อยู่ตรงหัวเตียง รินมันใส่แก้วช้าๆ ค่อยๆ บรรจงเททีละนิดทั้งที่สามารถเททีเดียวให้ถึงปริมาณที่ตัวเองต้องการได้ภายในวินาทีเดียว
“คุณแกล้งผม...” เสียงคมสันต์แหบพล่าเพราะมันเต็มไปด้วยอารมณ์ที่คุกกรุ่น
“คุณคิดไปเอง” อลันจิบเหล้า เป็นการจิบที่ละเลียดดื่มด่ำกับรสชาติ ไม่ว่าจะเหล้าในปาก หรือผู้ชายเกือบเปลือยตรงหน้าต่างก็ให้รสชาติที่ดีไม่น้อยเลยจริงๆ
“ถ้าจะดื่มช้าขนาดนั้นผมป้อนไหมครับ” คมสันต์รู้ไม่ใช่ไม่รู้ว่านี่เป็นการเล่นกับอารมณ์ของเขา แต่จะให้เขาไหลไปตามอลันตลอดเขาคลั่งตายกันพอดี
“เอาสิ” อลันส่งแก้วเหล้าให้คมสันต์ ภาพในหัวคือคมสันต์ค่อยๆ จรดขอบแก้วเข้าที่ริมฝีปาก
ทว่ามันไม่ใช่! คมสันต์กระดกเหล้าในแก้วนั้นจนหมดในคราวเดียว อมมันเอาไว้ในปากก่อนจะประคองใบหน้าอันเหย่อหยิ่งของอลันให้เงยขึ้นรับริมฝีปากของเขา อลันตกใจนิดหน่อยในความใจกล้านี้ แต่ก็ยินดีเปิดปากรับเหล้าดีกรีแรงที่ค่อยๆ ไหลเข้ามา
คมสันต์ค่อยๆ ป้อนเหล้าอย่างระมัดระวังไม่ให้มันหก แต่การส่งผ่านเหล้าจากปากสู่ปากนั้นมันไม่ง่าย เหล้าจำนวนหนึ่งไหลซึมตามมุมปากไปยังลำคอของอลัน คมสันต์กะจะค่อยๆ ป้อนให้ระวังมากขึ้นอีกแต่อลันก็ดันสอดลิ้นเข้ามาในปากเขา ทำให้เหล้าเหล่านั้นไหลไปเปรอะเปื้อนเนื้อตัวของอลันเข้าจนได้
ร่างของคมสันต์ถูกอลันเหนี่ยวรั้งให้นั่งคุกเข่าลงที่ข้างเตียง ทั้งที่เรียวลิ้นทั้งสองยังคงพัวพันดื่มด่ำกับรสชาติเหล้าในโพรงปากของกันและกันไม่แยกห่าง เป็นคมสันต์เองที่ถอนริมฝีปากออกก่อน เขาจับจ้องไปที่เหงาสะท้อนล้อแสงสีจากเหล้าที่เคลือบอยู่บนผิวกายของอลัน คมสันต์ไม่รอช้า ขยับใบหน้าเข้าหาเหล้าเหล่านั้นบนตัวของอลัน
“อ่าห์...” ทันทีที่ลิ้นเลียไปบนลำคอ คนที่แสนเย็นชาก็พ่นลมหายใจอันเต็มไปด้วยอารมณ์ออกมา
คมสันต์ดูดกลืนเหล้าจากผิวอลัน ทั้งกลิ่นเหล้าและกลิ่นกายเฉพาะของอลันนั้นผสมรวมกันจนกลายเป็นรสชาติใหม่ที่น่าหลงใหล คมสันต์เลียมันตั้งแต่ลำคอ ไล่ระดับลงไปเรื่อยๆ เหมือนเขากำลังหิวกระหายในเหล้าก็ไม่ปาน แม้ว่าที่จริงแล้วเขากำลังหิวกระหายในอลันมากกว่า
คมสันต์ไล่เลียจนไปถึงท้องน้อย เขาหยุดสัมผัสกายอลันด้วยลิ้นแล้วเปลี่ยนไปปลดเข็มขัดกับกางเกงของอลันแทน คมสันต์ไม่สนว่าอลันจะแกล้งเขาไว้อย่างไร เวลานี้เขาสนส่วนที่นูนดุนดันกางเกงชั้นในของอลันมากกว่า
นิ้วมือติดหยาบแตะลงที่ส่วนนั้นผ่านเนื้อผ้า ไล้มันตั้งส่วนปลายไปถึงโคน คมสันต์เงยหน้ามองอลัน สีหน้าที่มีอารมณ์ของอีกฝ่ายนั้นเป็นสิ่งที่คมสันต์ชื่นชอบ ริมฝีปากอลันเผยอออกหอบหายใจ พร้อมๆ กับที่มือกดหัวของคมสันต์ให้เข้าใกล้ส่วนนั้นที่ยังคงมีเนื้อผ้ากั้นกลางอยู่ คมสันต์แตะต้องมันอย่างว่าง่าย เพราะรู้ดีว่าอลันต้องการให้เขายุ่มย่ามกับมัน
ไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะอารมณ์ความต้องการที่มีมากหรือเหล้า ที่ทำให้บางส่วนของชั้นในมันเปียกชื้น คมสันต์ใช้ฟันขบส่วนอ่อนไหวเบาๆ ร่างกายของอลันกระตุกเกร็งเช่นเดียวกับแก่นกายใต้กางเกงที่กระตุกเร่าๆ เรียกร้องให้กระทำมากขึ้นไปอีก
คมสันต์ละเมียดละไมในการสัมผัส ค่อยๆ พรมจูบไปตามความยาวของมันแล้วขบกัดเบาๆ เป็นการกระตุ้นอารมณ์ให้พุ่งพล่าน สุดท้ายเมื่ออลันไม่ไหว อลันก็เป็นฝ่ายถลกชั้นในลงแล้วให้คมสันต์ได้สัมผัสกับมันแบบไม่มีอะไรกั้นกลางอีก
ส่วนปลายฉ่ำวาวไปด้วยน้ำแห่งความต้องการ คมสันต์รู้แล้วว่าที่เขาเห็นนั้นมันไม่ใช่เหล้าที่ไหลลงมาเปื้อน แต่เป็นอลันเองก็กระหายมากจนถึงขั้นหลั่งน้ำพรีคัมเช่นกัน เขาเลียมันอย่างไม่รังเกียจ ลิ้มรสชาติของอลันด้วยการค่อยๆ บรรจงเลียช้าๆ แล้วก็นำมันเข้าสู่โพรงปากที่ร้อนระอุของตนเอง
“อื้อ...ซี้ด...ดี...” เสียงอันแหบพล่าของอลันเป็นเหมือนสัญญาณที่บอกกับคมสันต์ว่าเขาทำให้อลันพึงพอใจได้ขนาดไหน แล้วมันก็กระตุ้นให้คมสันต์อยากกระทำให้อลันรู้สึกมากยิ่งกว่านี้
จากที่ค่อยๆ โลมเลียก็แปรเปลี่ยนเป็นสัมผัสที่หนักหน่วงและถี่รัว เส้นผมของเขาถูกมือทั้งสองของอลันจิกทึ้ง พร้อมๆ กับสะโพกที่เคลื่อนไหวขึ้นลงสวนทางกับการขยับของคมสันต์ เมื่อคมสันต์ก้มหน้าลงไปอลันก็จะกระแทกสวนขึ้นมา เสียงหายใจถี่ๆ กับร่างกายที่เกร็งกระตุกคือการบอกกับคมสันต์ว่าอลันใกล้จะถึงจุดหมายเต็มที
“ซี้ด...อึ้กอ่าห์!” อลันกดหัวคมสันต์กับส่วนนั้นเอาไว้แน่นจนแนบชิด น้ำรสชาติเฝื่อนพุ่งเข้าสู่ลำคอของคมสันต์จนเกือบจะสำลักมัน แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็กลืนกินสิ่งที่อลันปลดปล่อยออกมาจนหมดทุกหยาดหยด
คมสันต์ปล่อยให้อลันนอนพักหายใจอยู่บนเตียง ส่วนตนก็หันไปเทเหล้าเพื่อดื่มล้างปาก จากนั้นถึงได้เทไว้ให้อลัน คิดว่าเดี๋ยวอลันก็ต้องลุกขึ้นมาดื่มมันเป็นการแก้กระหายแน่นอน
“อ๊ะ!?” อลันดึงตัวคมสันต์ที่ยืนเทเหล้าให้ล้มลงบนเตียง
“รีบล้างปากจัง” ร่างเปลือยนั้นขึ้นค่อมคมสันต์พลางจ้องเข้ามาในดวงตา ตอนนี้ในแววตาสีนิลไม่มีความเป็นมิตรหรือความน่ารักแบบที่ปกติมักมี แต่มันกลับอัดแน่นไปด้วยความต้องการที่ฉายชัด
“ผมก็แค่...คอแห้ง”
“ของผมมันทำให้คุณหายคอแห้งไม่ได้งั้นเหรอ” อลันยืดตัวตรง ส่วนนั้นเด่นตระหง่านและชี้หน้าคมสันต์
“น้ำของคุณมันแก้คอแห้งได้ที่ไหนล่ะครับ”
“นั่นสิ” อลันยกเหล้าที่คมสันต์เทให้มาดื่มจนหมดในรวดเดียวแล้วหันไปเทใหม่
คมสันต์คิดว่าอลันจะดื่มแก้วนั้นต่อ แต่มันไม่ใช่เมื่ออลันกลับเทเหล้าลงบนร่างกายของเขาแทน เขารู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ และเพราะรู้ถึงยิ่งกระหายให้ถูกสัมผัส เขาต้องการมากๆ ต้องการอลันที่สุดในตอนนี้
อลันโน้มกายเข้ามามอบจูบให้กับเขา พร้อมกันกับชั้นในที่ถูกถอดออก มันกระตุกรับความเย็นก่อนจะกลายเป็นกระตุกเพราะโดนอลันกอบกุมเอาไว้ มืออลันนุ่มกว่ามือของเขามาก และความนุ่มที่โอบรอบอยู่ก็มอบความรู้สึกซาบซ่านให้กับเขา ยิ่งมันขยับชักนำขึ้นลง เขาก็ยิ่งไม่มีสติที่จะตอบสนองต่อลิ้นแสนซนในโพรงปาก
อลันเคลื่อนใบหน้าออก ทั้งสองมองสบตากันผ่านแสงสีแดงฉานในห้อง แว่นของอลันมันสะท้อนเงาที่เห็นเรือนรางว่าเป็นเขาเอง แต่เขากลับจ้องผ่านแว่นเพื่อเก็บเกี่ยวแววตาเร่าร้อนของอลัน รอยยิ้มบางๆ ปรากฎขึ้นบนใบหน้าอลันก่อนที่ใบหน้านั้นจะเคลื่อนหายไปจากสายตาคมสันต์ ตามติดด้วยสัมผัสวาบหวามที่ลำคอ
อลันกำลังทำแบบเดียวกับที่คมสันต์ทำให้เพียงแค่...ทำให้เนิ่นนานยิ่งกว่า
คมสันต์ถูกทำให้เป็นอาหารที่อลันมักจะค่อยๆ ละเลียดกินทีละนิด ทีละน้อย ทั้งที่ส่วนนั้นมันเรียกร้องให้อลันทำอะไรกับมันแต่อลันก็เมินเฉย ราวกับว่าเหล้าบนเนื้อตัวของคมสันต์มันอร่อยเป็นนักหนา ถึงได้จิบมันทีละนิด
ถึงจะขัดใจกับการเล่นสนุกของอลัน แต่คมสันต์ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันมอบความสุขให้กับร่างกายเขาเหมือนกัน อาจจะอึดอัดไปบ้าง ขัดใจไปหน่อย แต่ในเมื่ออลันต้องการแบบนั้นเขาก็จะยอมให้มันเป็นแบบนั้น
หัวใจของคมสันต์เต้นแรงขึ้น แรงขึ้นเรื่อยๆ เมื่ออลันจ้องสบตาพลางเคลื่อนริมฝีปากไปที่ความอ่อนไหวกลางลำตัว มันเหมือนลุ้นว่าเจ้าปากสีสวยนั้นจะสัมผัสตัวตนของเขาตอนไหน อยากให้สัมผัสแล้ว...อยากให้แตะต้องมันด้วยลิ้นแล้ว...
RrrrrRrrrrrr!!!!
แต่ความหวังที่อยากได้รับสัมผัสวาบหวามนั้นเป็นอันต้องชะงักลง ทั้งคมสันต์และอลันต่างสะดุ้งกับเสียงเรียกเข้า คมสันต์รู้ว่ามันเป็นเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์เขา เขาขยับตัวเพื่อจะขออลันรับสาย แต่! อลันดันพลักเขานอนลงด้วยอาการหงุดหงิด แล้วโน้มตัวไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของคมสันต์ขึ้นมากดรับแทนทั้งที่นั่งทับส่วนนั้นของคมสันต์เอาไว้
“สวัสดีครับ” อลันกดรับสาย เป็นการกดรับสายที่ไม่นิ่ง ถึงหงุดหงิดแต่สะโพกก็ขยับบดบี้ส่วนนั้นของคมสันต์เล่น
(มึงกล้าดียังไม่ทำตามที่ลูกสาวฉันบอก!) อลันตกใจดึงโทรศัพท์ออกจากหู เพราะทางนั้นดันตะโกนใส่ ขนาดคมสันต์ไม่ได้ถือสายยังได้ยินด้วย
(มึงมันก็แค่เบต้าโง่ๆ ทำมาเหิมเกริมใส่อัลฟ่าอย่างพวกฉันงั้นเหรอ คิดว่าทำแบบนั้นแล้วมันจะทำให้ความโง่และความไร้ประโยชน์ของมึงมันหายไปใช่ไหม หึ โง่ก็คือโง่ การที่มึงโกหกตอแหลใส่เพราะไม่มีปัญญาจะทำตามคำสั่งมันก็ยิ่งทำให้มึงดูโง่!!!) อลันฟังแล้วก็งง ไม่ต้องถามคมสันต์ เพราะเจ้านี้ตึ้บไปแล้ว...ไอ้นั่นก็โดนถู หูก็ได้ยินเสียงด่า
“คุณเป็นใคร” ด้วยความที่ครรชิตไม่ไม่ใช้เบอร์ตัวเองโทร เพราะตอนโทรด้วยเบอร์ตัวเองคมสันต์ไม่รับ จริงๆ นั่นทำให้ยิ่งโกรธ
(แล้วมึงอะเป็นใคร มึงไปเอาไอ้คมมันคุยกับกูเดี๋ยวนี้ นี่มันไม่กล้าจะรับสายกูขนาดว่าให้คนอื่นมารับเลยหรือไง หึ บอกมันนะ...ถ้ามันไม่มารับสายมันเจอดีแน่)
“ผมอลัน ตอนนี้คมสันต์ไม่ว่าง”
(...) ทางนั้นเมื่อได้ยินชื่อก็ชะงักค้าง
แต่ทางอลันเมื่อเห็นว่าทางนั้นไม่พูดอะไรก็คิดว่าคงวายสายไปแล้ว จึงโยนโทรศัพท์ของคมสันต์ไว้บนกองผ้าข้างเตียง จากนั้นก็หันกลับมาให้ความสนใจกับคมสันต์ที่นอนหอบอยู่ต่อ แม้ว่าคมสันต์จะดูตื่นๆ กับสายที่โทรมาแต่นั่นไม่ใช่อลัน
“ซี้ด...อ๊ะเดี๋ยว...คุณอลันอ๊ะยะอย่ากัด”
____[100%]____
วันนี้มาให้ครบตอนเลยค่า โทษฐานที่ไม่มาอัปเมื่อวันจันทร์ที่ผ่านมา ขอแอบกระซิบนิดๆ ว่า…ในเล่มมี Nc จัดเต็มรออยู่นะคะ
วันนี้จะขอแจ้งสองเรื่องนะคะ เรื่องแรกการอัปนิยายเรื่อง อุบัติรักเรือผี อาจจะมาๆ หายๆ สักหน่อยในช่วงนี้เนื่องจากว่าเรากำลังรีไรท์เนื้อหาอยู่ค่ะ แล้วน้องก็มีเจ้าของแล้วด้วย นอกจากเนื้อหาที่รีไรท์ก็ยังมีตอนพิเศษที่กำลังแต่งเพิ่ม ถ้าเราจัดการต้นฉบับเสร็จแล้วจะอัปเป็นเวลาเหมือนเดิมนะคะ
เรื่องที่สองคือภาพประกอบของน้อง เรื่องภาพนี้จะงดลงสักระยะเช่นกันค่ะ เนื่องจากน้องนักวาดไม่ว่างงานชุมจนหัวหมุนไปแล้ว ก็เลยให้น้องเคลียร์งานตัวเองก่อนค่อยมาเคลียร์เรื่องนี้ค่ะ ถ้าน้องนักวาดเริ่มมีเวลาแล้วจะไล่ใส่เข้าไปในตอนทีหลังนะคะ
สุดท้ายขออภัยที่ไม่ได้เข้ามาตอบคอมเมนต์เลยค่ะ พอดีโทรศัพท์บินไปแล้วกำลังหากะตังซื้อใหม่อยู่ ถ้าแล้วจะแวะเวียนมาตอบคอมเมนต์นะคะ อาจจะไม่ได้ตอบทุกคนต้องขออภัยด้วยค่า
ช่วงฝนตกบ่อยแถมโควิดก็…นะ ระบาดหนักมาก รักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ
____ช่วง~ Gukak ขายของค่า____
เกมเมอร์มือวางอันดับกาก #โอมกินเตอร์ (แนวมหาลัยน่ารักกรุบกริบ)
สั่งซื้อได้ที่
เทพช๊อป //
https://bit.ly/2OUrk08 inbox เพจ //
https://bit.ly/37av9Jl ทดลองอ่าน //
https://bit.ly/35bG6KCEbook #ฟ้องป๊าแน่ (แนวรับซินรับพอร์น)
ลิงก์//
https://bit.ly/3xmyEIw~ฝากอุดหนุนผลงานด้วยนะคะ ขอบคุณค่า~
หัวข้อ: อุบัติรักเรือผี <Betaverse> ตอนที่ 14 : 100% [14/07/64] (อ่าน 5410 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก