End รักที่สุดมหาสมุทรวารี ตอนจบ
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: End รักที่สุดมหาสมุทรวารี ตอนจบ  (อ่าน 2826 ครั้ง)

ออฟไลน์ Littlewave

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 19
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-0
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฎเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฎจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง
  (กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฎ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฎข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฎข้อ 17



เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม






รักที่สุดมหาสมุทรวารี


มนุษย์ทุกเพศทุกวัยนั้นล้วนแล้วแต่มีความรักด้วยกันทั้งสิ้นขึ้นอยู่กับว่าจะมีความรักในรูปแบบใด อาจจะเป็นในรูปแบบผู้ชายกับผู้หญิง ผู้ชายกับผู้ชายและผู้หญิงกับผู้หญิงซึ่งเป็นความรักที่ไม่ผิดเพราะความรักเกิดจากคนสองคน เพศสภาพไม่สามารถมากีดกันความรักได้

       มหาสมุทรกับวารีก็เช่นกันถึงพวกเขาจะเป็นผู้ชายทั้งคู่แต่เขาก็สามารถที่จะรักกันได้เพราะหัวใจเป็นสิ่งที่สั่งการให้เกิดความรักในครั้งนี้


01 เปิดเทอมวันแรกเรื่องแปลกเกิดขึ้น

เวลายามเช้านภาช่างสดใสแสงสุริยาสาดส่องทะลุเข้ามาในห้องหากใครจับจ้องก็คงต้องตาเพลิดเพลินสวยงามไปกับแสงในยามเช้ามันสวยงามจริงประดุจดั่งทองคำล้ำค่าแต่นั่นก็เป็นเพียงแค่สิ่งหลอกตาเท่านั้น

ความรักก็เช่นกันเป็นแหล่งรวมทั้งความสุขและความทุกข์ซึ่งจะมีอยู่ในระยะเวลาสั้นๆ หรือยาวก็ได้แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะเลวร้ายเสมอไปเพราะความรักนั้นถ้าคนสองคนใจตรงกันก็จะทำให้เกิดความสุขได้

เวลาหกโมงเช้าคงเป็นเวลานอนของใครหลายๆ คนแต่ไม่ใช่กับวารี เขากำลังตื่นเต้นเพราะวันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของมหาวิทยาลัยของเขา ตัววารีเองเป็นน้องเฟรชชี่ปี1 ทำให้ตื่นตาตื่นใจเพราะจะต้องเข้าไปเป็นนักศึกษาในมหาวิทยาลัยที่ชื่นชอบ

"พี่ภพตื่นเร็วเราต้องไปเรียนกันแล้วนะ” เสียงน้องชายเรียกปลุกพี่ชายตัวเองดังลั่นห้องทำให้คนพี่ต้องลุกขึ้นมานั่งขยี้ตาตัวเองก่อนจะบ่นออกมาให้กับน้องชายที่บังอาจมาปลุกเขาในเวลาเช้ามืดเช่นนี้

“โอ้ย…มึงจะปลุกกูทำห่าอะไรวะไอ้วามึงดูเวลาด้วย..มึงจะไปช่วยยามเปิดประตูมหาลัยรึไง” ง่ะว่าเขาอีก..เขาก็แค่ตื่นเต้นอยากไปดูมหาลัยเร็วๆ นี่นาว่าจะแตกต่างจากโรงเรียนมัธยมยังไง

“ก็ผมตื่นเต้นนี่นาวันนี้จะได้ไปเจอเพื่อนใหม่วันแรกเชียวนะ” เสียงคนน้องพูดอย่างตื่นเต้นในเสียงราวกับว่าจะได้เงินหลายบาทในวันนี้

“เออ..กูเข้าใจแต่ไปสักเจ็ดโมงได้ไหมเล่า..ขอกูนอนอีกหน่อยง่วงโว้ยยย” ให้ตายสิเขาล่ะปวดหัวกับน้องชายคนนี้จริงๆ จะไม่ให้ปวดหัวได้ไงล่ะน้องเขาน่ะทั้งน่ารักและซื่อเชื่อคนง่ายมากเขาให้ทำอะไรก็ทำตามไปหมดโดยไม่คำนึงเลยว่าผลลัพธ์จะเป็นอย่างไร ก็ได้แต่หวังว่าจะเจอเพื่อนที่ดีล่ะนะในวันนี้

เฮ้อ…ก็ได้แต่นั่งถอนหายใจอยู่ในห้องนี่แหละครับหากจะรอพี่ผมตื่นน่ะเหรอชาติหน้าก็คงไม่ตื่นหรอก แต่จะทำยังไงได้ขืนหนีไปมีหวังตามมาด่าถึงห้องเรียนแน่เลย

อ้อ…ส่วนเรื่องชื่อของพวกผมน่ะหรือผมมีชื่อว่าวารีครับ วารีที่แปลว่าสายน้ำ ส่วนพี่ชายผมมีชื่อว่าพิภพ ซึ่งแปลว่าแผ่นดิน แต่ผมมักจะเรียกเขาว่าพี่ภพมากกว่าเพราะพิภพมันยาวเกินไป

07.00 น.

“พี่ภพนี่มัน 7:00 น แล้วนะตื่นได้แล้วจะได้ไปเรียน”

“เออ…ตื่นแล้วมึงอาบน้ำยัง”

“อาบแล้วครับผมอาบตั้งแต่หกโมงครึ่งแล้ว”

“งั้นเดี๋ยวกูไปอาบน้ำก่อนรออีกแป๊บนึงนะ”

“ได้เลย” เสียงตอบอย่างสดใสทำเอาคนพี่ถึงกับส่ายหัว..อะไรจะตื่นเต้นขนาดนั้นคอยดูเถอะไปเรียนสักอาทิตย์มึงจะขี้เกียจไปแน่นอน

หลังจากอาบน้ำและกินข้าวเสร็จสองพี่น้องก็มุ่งตรงเข้าสู่มหาลัยทันที..ตั้งแต่เยื้องกรายเข้ามายืนหน้ามหาลัยหัวใจก็เริ่มเต้นตุ๊บตั๊บประหนึ่งเสียงใครสับอะไรบางอย่างก็อย่างว่าแหละผมตั้งใจสอบเป็นอย่างมากเพื่อเข้ามหาลัยนี้นี่นามันก็ต้องตื่นเต้นเป็นธรรมดา“

เอองั้นเดี๋ยวกูไปหาเพื่อนก่อนนะ..อยู่คนเดียวได้ใช่ไหม”

“ได้ดิผมมีเพื่อนแล้วนะรู้จักกันวันปฐมนิเทศ”

“เออถ้าอย่างนั้นก็พอหายห่วงกูไปละ”

“บ๊ายบ่าย…” สดใสซะเหลือเกินนะน้องกูนี่ให้ตายสิมันจะอารมณ์ดีไปไหนกันหวังว่าวันแรกจะไม่ซื่อจนก่อเรื่องหรอกนะ

“เมื่อไหร่เพื่อนเราจะมาสักทีนะยืนรอจนเมื่อยแล้วเนี่ย” ให้ตายสิอุตส่าห์นัดกันไว้แล้วว่า 7:30 น. จะมาเจอกันที่มหาลัยนี่ก็เลย 7:30 น. มานานแล้วเนี่ยเพื่อนเขายังไม่มาสักคนเลย

“เฮ้..วาเรามาแล้ว” เสียงเรียกชื่อของวารีทำให้เขาต้องหันหน้าไปดูเจ้าของเสียงพบว่าเป็นธาราเพื่อนคนแรกของเขาที่เจอกันครั้งแรกในวันปฐมนิเทศนั่นเอง

“อื้อ..สวัสดีธาราทำไมมาช้าจังอ่ะ”

“โหย..ก็รถอะดิติดมากเลยพอลงรถก็ต้องหลบแฟนคลับพี่เราอีก”

“แฟนคลับเหรอพี่ของธาราเป็นดาราหรอถึงมีแฟนคลับ” คำถามของวารีทำเอาธารายืนขำกลิ้งไปเลย…โอ้โหความคิดของวารีเหมือนกับเด็กน้อยไม่มีผิด

“ไม่ใช่พี่เราไม่ใช่ดาราพี่เราเป็นเดือนคณะน่ะ”

คำตอบของธาราทำเอาวารียืนหน้านิ่งครุ่นคิดอยู่นานว่าเดือนคณะคืออะไรจะว่าไปแล้วเขาก็เคยสั่งคณะเหมือนกันนะไม่แน่ใจว่าคณะอะไร…อืม….คะน้าหมูกรอบหรือเปล่า

“เดือนคณะหรอเดือนคณะคืออะไรอ่ะ” ยืนคิดตั้งนานยังคิดไม่ออกถามธาราดูดีกว่าเผื่อจะได้คำตอบ อืม…จะใช่คะน้าหมูกรอบที่เราคิดหรือเปล่านะ

“เดือนคณะก็หมายถึงผู้ชายที่ไปแข่งกันไงล่ะ..ทั้งมีบุคลิกภาพที่ดีหน้าตาดีเก่งมีการแสดงโชว์ดีแล้วคนในมหาลัยคัดเลือกให้เข้ามาเป็นเดือนคณะยังไงล่ะ” ธาราก็ได้แต่หวังว่าวารีจะเข้าใจนะคงไม่ถามอีก..ขอให้เข้าใจในครั้งเดียวเถอะ

“โห…ถ้าอย่างนั้นพี่ชายของธาราก็คงหน้าตาดีมากเลยสินะ”

“ใช่หล่อมากเลย”

“หล่อแบบดาราเลยใช่ไหม..แล้วหน้าตาดีรึเปล่า” โอย…จะบ้าตายหล่อกับหน้าตาดีมันก็ความหมายคล้ายกันทำไมวารียังไม่เข้าใจอีกเนี่ย

“อืม…หน้าตาดีมากเลยล่ะสาวเห็นนี่กรี๊ดกันหมดเลยเรานี่แทบจะยืนเป็นอากาศไปด้วยซ้ำ”

ก็จริงอย่างที่เขาพูดพี่ชายเขาน่ะหล่อมากเลยยังกับดาราแหนะเวลามาโรงเรียนด้วยกันทีไรนะเปิดประตูลงรถพร้อมกันสาววิ่งมาหาพี่เขาแทบจะทุกคนแต่ตัวเขาน่ะหรือ..อื้อหือ..ยืนเป็นอากาศไปแล้ว

“อิจฉาจังพี่ของธาราน่ะเป็นคนที่หล่อและใจดีมากเลยใช่ไหมอ่ะ”

“อืม..ใจดีมากแต่ขี้หวงเราสุดๆ” ถูกต้องพี่เขาน่ะขี้หวงเขามากเลยล่ะแค่ผู้ชายเดินมาหาหน่อยนึงแทบจะจับตัวเขามัดใส่กระสอบเลยล่ะ

“โห…แสดงว่ามีสาวมาหาธาราทุกวันเลยใช่ไหมเนี่ยพี่ของธาราเลยต้องหวงเป็นพิเศษแต่เราว่ามันแปลกๆ นะส่วนใหญ่พี่ชายจะต้องหวงน้องสาวไม่ใช่เหรอทำไมถึงได้หวงน้องชายล่ะ” โอย..ให้ตายสิเปิดเทอมวันแรกทำหัวใจว้าวุ่นไปหมดแล้วเนี่ยทำไมต้องมาเจอเพื่อนที่อธิบายเข้าใจยากด้วยเนี่ย

“ก็ส่วนใหญ่คนที่เข้ามาจีบเราก็มีแต่ผู้ชายนี่นาพี่เราก็เลยหวง”

“โห…เหมือนเราเลยคนที่เข้ามาจีบเรานะมีแต่ผู้ชาย..พี่เราอะแทบจะต่อยพวกนั้น เราก็เลยไม่มีใครมาจีบตั้งแต่อยู่มัธยม”

“ยืนคุยอะไรกันอยู่หรอ”

เสียงผู้มาเยือนคนใหม่ทำให้สองคนที่คุยกันอยู่ก่อนหน้าต้องหันไปมองว่าใครเป็นผู้พูดประโยคเมื่อสักครู่..และความสงสัยก็กระจ่างเมื่อผู้มาเยือนคือ…เจมส์..เพื่อนอีกคนที่เขาเจอในวันปฐมนิเทศ

“อ๋อ..ไม่มีอะไรหรอกเจมส์เราแค่คุยกันเรื่อยเปื่อยน่ะ” ธาราเอ่ยบอกเพราะเกรงว่าวารีจะเล่าสาธยายเรื่องอีกยาวไกล

“งั้นก็ไปเรียนกันได้แล้วอีก10นาทีก็เริ่มคาบแรกแล้ว” นี่เขายืนคุยกับคนอื่นนานแล้วหรอเนี่ย..วารีตื่นเต้นจังเลย..ปกติจะได้คุยกับคนอื่นแค่5นาทีสมัยอยู่มัธยมเพราะพี่ภพน่ะมักจะมาดึงเขาขึ้นรถทุกทีเลยไม่รู้เป็นอะไรเวลาจะคุยกับผู้ชายที่หน้าตาดีหน่อยต้องมาห้ามเขา..เอ๊ะ..หรือว่าพี่ภพจะอิจฉาที่คนอื่นหน้าตาดีกว่าตัวเองไม่น่าใช่นะ..สงสัยจะเข้าใจผิดแล้วล่ะ

“วา..ยืนเหม่ออะไรน่ะลิฟต์มาแล้ว” ธารารีบเรียกเพื่อนให้ขึ้นลิฟต์ก่อนที่จะไม่ได้ขึ้นก็ดูคนสิยืนต่อแถวซะนึกว่ามาขึ้นเงินที่กองสลาก

“อื้อ..พอดีคิดอะไรเพลินไปหน่อยน่ะ”

อีกเรื่องคือที่คนอื่นเรียกว่า “วา” นั้นเพราะว่า..วารีนั้นยาวไปเลยบอกให้เรียกแค่ ‘วา’ ก็พอ

หลังจากหมดคาบเรียนพวกเขาก็เดินลงมาที่โรงอาหารเพื่อหาของกินก็แน่สิเสียพลังงานในการนั่งเรียนไปเยอะเลยนี่นานี่ถ้าอาจารย์ได้ยินก็ต้องบอกว่า ฉันยืนสอนเธอ อธิบายจนปากเปียกปากแฉะไม่เหนื่อยกว่าหรอ

“นี่วาจะกินอะไรหรอ..กินก๋วยเตี๋ยวต้มยำไหม..พี่เราบอกว่าร้านนี้อร่อยมากเลยนะ”

“ไม่อะ..เราจะกินข้าวมันไก่ร้านนู่น” โห…อยู่ตั้งไกลมากเลยแต่เอาเถอะจะไปบังคับเพื่อนไม่ได้อยากกินคงต้องปล่อยไป

“งั้นเดินไปซื้อดีๆ นะอย่าไปชนใครเข้าล่ะ” แน่สิถึงเราจะอยู่คณะนิเทศก็เถอะแต่พวกรุ่นพี่วิศวะ..หรือคณะต่างๆ มากินที่นี่เยอะเลยล่ะขืนเดินไปชนพวกพี่ว๊ากล่ะก็..หูย..ไม่อยากจะคิดเลย

โห..อาหารมีหลายร้านมากเลยแต่ละร้านมีแต่น่ากินทั้งนั้นเลย..ร้านนั้นก็พะโล้อีกร้านก็ส้มตำ..พูดแล้วหิวเลยอะ..ไม่ได้เดี๋ยวข้าวมันไก่งอนต้องรีบไป

โอ้ยยย….ตุ๊บ

เจ็บเป็นบ้า…มัวแต่คิดอะไรเพลินไป..เลยเดินชนคนอื่นเลยเนี่ยตายแล้วเราจะโดนเขาด่าไหมนะ

“เดินอะไรของมึงวะ..ไม่ดูเลยหรอถึงได้มาชนกูเนี่ย” นั่นไง..ฮือ..โดนด่าจนได้เขาจะทำร้ายเราไหมเนี่ย..ได้แต่ก้มหน้าแหละครับไม่กล้าเงยหน้ากลัวโดยเสยคางเดี๋ยวเจ็บ

“ขะ..ขอโทษครับ” เสียงสั่นระดับแผ่นดินไหว 7 ริกเตอร์

“คิดว่าขอโทษแล้วมันจะจบหรอเงยหน้าขึ้นมา” ฮือ..ให้จบได้ไหมเขาไม่ได้ตั้งใจ

“เร็วดิ!!” เสียงตะโกนทำให้วารีถึงกับต้องเงยหน้าขึ้นมาสบตากับคนที่ตะโกนใส่เขาเมื่อครู่นี้

สองสายตามองกันต่างฝ่ายต่างเงียบ..แต่เหมือนรุ่นพี่คนนั้นจะทำหน้าแปลกๆ นะ..หน้าเหมือนจะแดงๆ ด้วยสงสัยจะร้อน

“เค้าขอโทษนะที่เดินชนพี่” แม่สอนว่าเวลาคุยกับรุ่นพี่ใช้คำว่า ‘เค้า’ แล้วจะน่ารัก

“เค้าไม่ได้ตั้งใจอะ..ขอโทษนะครับ…เค้าขอโทษจริงๆ หายโกรธเค้านะ”

“ไม่เป็นไรครับน้อง พี่เองก็เดินไม่ระวังเหมือนกันมีส่วนผิดด้วยกันนะครับ”

“เเสดงว่าพี่ไม่โกรธเราแล้วใช่ไหม” โอ้ย..น้องอย่าทำหน้าแบบนั้นใจพี่บางหมดแล้ว

“ใช่ครับพี่ไม่โกรธเราแล้ว” ใครโกรธลงมึงใจถึงมากน้องโครตน่ารักซะขนาดนี้

“เย่..ดีใจจังพี่หายโกรธแล้ว” อื้อหือ..เหมือนลูกศรปักอกโอ้ย…น้องได้โปรดอย่ายิ้ม…พี่ขอ

“ครับ..ว่าแต่น้องนั่งกินโต๊ะพี่ไหมครับ”

“กินโต๊ะได้ด้วยหรอครับ” ซื่อกว่านี้มีไหมเนี่ย

“ไม่ใช่หมายถึงมานั่งกินข้าวโต๊ะเดียวกับพี่น่ะครับ”

“ขอโทษด้วยครับ..พอดีเค้านั่งกับเพื่อนแล้วอะ” อดเลยกูซวยชิบอยากฆ่าเพื่อนน้องมาก

“งั้นเค้าไปซื้อของกินก่อนนะ..บ๊ายบ่าย”

เฮือก…มาเก็บศพกูทีความน่ารักได้คร่าชีวิตกูไปแล้ว

“ข้าวมันไก่ต้ม 1 จานครับ” ยิ้มสั่งด้วยความสดใสจะว่าไปวันนี้ก็แปลกอยู่นะตอนแรกเหมือนพี่เขาจะโกรธไปๆ มาๆ หายโกรธเฉยเลย..สงสัยเพราะคำว่า ‘เค้า’ แน่เลย ต้องขอบคุณแม่ที่บอกว่าคำนี้ใช้ในการพูดกับรุ่นพี่
Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 07-08-2021 22:00:39 โดย Littlewave »

ออฟไลน์ Simply.sun

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 24
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-0
Re: รักที่สุดมหาสมุทรวารี
«ตอบ #1 เมื่อ30-06-2021 23:34:40 »

น่ารักกกก

ออฟไลน์ Littlewave

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 19
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-0
02 ความน่าสงสัยของเจมส์และธารา

      หลังจากซื้อข้าวมันไก่ต้มแสนอร่อยแล้วผมก็รีบตรงมาที่โต๊ะอาหารซึ่งมีเจมส์กับธารานั่งอยู่และนั่นแหละทำให้เกิดความสงสัยขึ้น…

      จะไม่ให้สงสัยได้ยังไงก็ดูสิ..ธารากับเจมส์ป้อนข้าวกันอยู่มันเหมือนที่ผมเห็นในซีรีย์เลยอะที่พระเอกป้อนข้าวนางเอกหรือว่าสองคนนี้จะเป็นคู่รักเหมือนในซีรีย์ที่ผมดู

      ไม่ปล่อยให้สงสัยนานขาของวารีก็ก้าวไปด้วยความรวดเร็วประหนึ่งว่าคนบ้าวิ่งหนีตำรวจ..เอ้ย..เปรียบเทียบใหม่ดีกว่า

ไหมอะ

“ทำไมเจมส์ถึงป้อนข้าวธาราอะ”



    พอพูดจบสองคนนั้นก็ทำหน้าตกใจกันใหญ่เลยสงสัยคงกลัวความลับแตกแน่เลย…ใช่แน่ผมมั่นใจเพราะซีรีย์ที่ผมดูก็เป็นแบบนี้พอมีคนอื่นเดินมาถามพระเอกก็ผละตัวออกจากนางเอกทันทีเลยล่ะ

“เปล่า..พอดีมือเราโดนมดกัดอะเลยจับช้อนไม่ได้เจมส์เลยป้อนเรา”

      เห..น่าสงสารจังมดกัดอะเจ็บมากเลยนะเรายังเคยโดนกัดเลยมันเจ็บชนิดที่ว่าเหมือนโดนเข็มจิ้มเลย..ขอโทษทั้งสองคนด้วยที่เราคิดว่านายสองคนเป็นแฟนกัน

“ธาราเจ็บมากไหมเดี๋ยวเราพาไปขอยาห้องพยาบาลยาแอนตาซิลน่าจะช่วยได้!!” อื้อหือ…ตกใจกว่านี้มีอีกไหม..อีกอย่างแอนตาซิลมันแก้ปวดท้องโว้ยยย…วารี…จะซื่ออะไรขนาดนั้น

“เอ่อ…ไม่เป็นไรเราหายแล้ว”

“ไม่ทันแล้วธารา…วาวิ่งไปโน่นแล้ว” เสียงเจมส์ดังขึ้นมา…ทำเอาผมหลุดออกจากภวังค์ความคิดนี่อย่าบอกนะว่า วาวิ่งไปห้องพยาบาลน่ะ



ตัดมาที่วารี

 เพื่อเพื่อนธารา...วาทำได้ต้องรีบไปห้องพยาบาลให้เร็วที่สุดแข็งใจไว้นะธารา…รอเราอีกหน่อย

เอี๊ยด…..เบรกเท้าไว้ทันดีนะไม่วิ่งเลยห้องพยาบาลว่าแล้วก็รีบเปิดประตูเข้าไปเพื่อขอยาจากอาจารย์

“อาจารย์ครับ…ขอยาแอนตาซิลหน่อยครับ” พอพูดเสร็จอาจารย์คนสวยก็รีบรี่เดินปรี่เข้าไปหยิบยามาทันใด

“นี่ยาค่ะ”

“ขอบคุณครับ..”

     พอผมกำลังจะออกจากห้องพยาบาลอาจารย์ก็ถามว่าปวดท้องหรอจ๊ะถึงมาเอายา…ผมก็เลยหันไปยิ้มด้วยความปลื้มปริ่มก่อนจะบอกว่า..เปล่าครับพอดีเพื่อนโดนมดกัดน่ะครับ..แล้วอาจารย์ก็ทำหน้างงๆไม่รู้ว่างงอะไรแต่ช่างมันก่อนเพื่อนเรากำลังอยู่ในความเป็นความตายต้องรีบไปช่วยถ้าแพ้มดเมื่อไหร่นี่อันตราย



   ว่าแล้วก็รีบวิ่งมาหาธาราโดยทันใดแต่เหตุไฉนไยธาราหาย…นี่มันอะไรเนี่ยหรือว่าธาราจะไปโรงพยาบาลไม่นะ..นี่เราช่วยเพื่อนไม่ทันเหรอเนี่ย

    “เจมส์อย่าเดี๋ยวมีคนเห็น” เอ๊ะนั่นเสียงธารานี่นาเหมือนอยู่แถวนี้

“ไม่เป็นอะไรหรอกน่าตรงนี้ไม่มีใครนอกจากเราสองคน” นี่เสียงเจมส์หรือว่าสองคนนั้นจะ…จะ…จะแอบทาแผลมดกัดให้กัน

“นี่ทำอะไรกันอะ”

“วา!!” โหย..ตะโกนพร้อมกันเลยอะดีใจสินะที่เราเอายามาให้

“นี่ยาแอนตาซิลเราไปเอามาให้แล้ว”

“อื้อ…ขอบใจมากนะ” ฮื่อ…เราช่วยเพื่อนสำเร็จแล้วดีใจจังต้องอวดพี่ภพแล้วว่าวันนี้เราช่วยเพื่อนไว้ได้

   วารีที่ยิ้มอยู่เพราะคิดว่าตนเองช่วยเหลือเพื่อนสำเร็จ …ส่วนอีกสองคนน่ะหรอ..โล่งใจที่เพื่อนตัวน้อยจับไม่ได้ว่าทำอะไรกัน

“เออ…ว่าแต่วายังไม่กินน้ำเลยไม่ใช่หรอ” เสียงธาราพูดขึ้นทำให้วารียืนคิดอยู่ครู่หนึ่งเหมือนกำลังนึกว่าตนเองกินน้ำรึยัง



“จริงด้วยเรายังไม่ได้กินน้ำเลยอะ…ขอบคุณธารามากเลยที่เตือนไม่อย่างงั้นเราต้องแย่แน่เลย…งั้นเราไปซื้อน้ำก่อนนะเดี๋ยวจะกลับมาหารอแป๊ปนึงนะ…” พูดเสร็จเพื่อนวาของเขาก็รีบวิ่งไปอย่างรวดเร็วประหนึ่งว่าวิ่งหนีอะไรบางอย่าง

   หลังจากเพื่อนคนซื่อของเขาวิ่งออกไปแล้วทั้งคู่ก็ถอนหายใจออกมา..เกือบแล้วไหมล่ะวาเกือบรู้แล้วว่าเขาสองคนคบกัน

“เป็นไงล่ะไม่มีใครเห็น…ดีนะวาไม่รู้” ธาราเอ็ดแฟนตัวสูงของตนเอง…ก็เจมส์น่ะสิชอบฉวยโอกาสจูบเขาอยู่เรื่อยไม่อยากจะคิดเลยถ้าวามาเห็นจะเป็นอย่างไร

“โหย…ก็ยังไม่เห็นไหมล่ะ” เจมส์ตอบกลับอย่างไม่ยอมแพ้

“ไม่เห็นแต่ถ้าทำบ่อยๆก็ต้องเห็นไหมล่ะ”

“เอาน่า…จะพยายามไม่ให้ใครเห็น” พูดแบบนี้ทุกรอบแต่ก็เกือบโดนเห็นตลอด…อันที่จริงเขาก็ไม่ได้อยากปกปิดหรอกแต่เขากลัวว่าวาจะไปบอกพี่เขาน่ะสิยิ่งซื่อๆอยู่ขืนโดนพี่เขาหลอกถามก็คงจะบอกไปอย่างง่ายดายแน่เลย

“อื้อ…ดีแล้วกันไว้ดีกว่าแก้”



“ถ้างั้นขออีกทีนะ…มันค้าง” โอ้ย…เจมส์โว้ยอะไรจะกระหายจูบขนาดนั้น…หึจ้างให้ก็ไม่ยอมหรอก

จ๊วบ นั่นไงใจง่ายอีกแล้วกูทำไมถึงได้เคลิ้มตามได้ล่ะเนี่ยเวรกรรมจริงๆเลยธาราเอ้ย

แฮ่กๆ…เหนื่อยจังวิ่งมาตั้งไกลกว่าจะถึงร้านขายน้ำว่าแต่ทำไมคนขายถึงเป็นนักศึกษาเนี่ย แต่ช่างเหอะสั่งน้ำดีกว่า

“พี่ครับขอน้ำ 1 ขวดครับ” ทำหน้างงอะไรเล่าแค่ซื้อน้ำเอง

“เอ่อ…คือพี่ไม่ได้ขายน้ำครับน้อง” ไม่ได้ขายหรอ…อ้าวแล้วทำไมมีน้ำวางบนโต๊ะตั้ง 4 ขวดเลยอะ

“อ้าว…ขอโทษครับพอดีเค้าเห็นว่าพี่มีน้ำหลายขวดเลยนึกว่าพี่ชายน้ำ” เค้า…เค้า…เชี่ยโครตน่ารักน้องแทนตัวเองว่าเค้า…ใสๆซะด้วยไม่ได้การต้องทำการจับแล้ว

“อ้อ…ครับแต่ร้านน้ำอยู่ตรงนู้นครับให้พี่พาไปซื้อไหม” โห…พี่ใจดีจังเลยอาสาพาเราไปซื้อของด้วย

“จริงหรอครับ…งั้นพาเค้าไปซื้อหน่อยน๊าาา” อื้อหือ…โดนตกแล้วกู

“ส่งมือมาครับ” เห…ทำไมต้องขอมือเราด้วยอะเราไม่ใช่หมานะ



“ทำไมต้องส่งมือด้วยครับ” ไม่พูดเปล่ายังทำหน้าตาสงสัยเล่นเอารุ่นพี่หัวใจอ่อนย๊วบลงมาในทันตา…อะไรจะน่ารักขนาดนี้

“พี่กลัวเราหลงไงครับมาพี่พาไปซื้อ” อ๋อที่แท้ก็กลัวเราหลงนี่เองดีจังรุ่นพี่แบบนี้เป็นห่วงเป็นใยรุ่นน้องในมหาลัยด้วย…ฮื่อ..วารีปลื้มใจจัง

หมับ… “งั้นไปกันเลยครับ” ไอ้เหี้ย…เด็กอะไรวะเนี่ยโครตน่าฟัดเลย

“ป้าครับขอน้ำ 1 ขวดครับ” แค่สั่งน้ำยังน่ารักเลย

“นี่ค่ะน้ำ 10 บาท”

“เดี๋ยวพี่จ่ายให้ครับ” ใจดีจังวันนี้เราเจอคนใจดีด้วยแหละ

“ขอบคุณครับ”

“เอ่อ…คือน้องมีแฟนยังครับ” แฟนไหนอะพัดลมหรอแฟนอะหรือว่าจะเป็นแฟนคลับเราไม่มีหรอกนะ

ยังไม่มีและไม่อยากมีด้วย

 ยังไม่ทันที่เด็กน้อยตรงหน้าจะตอบกลับมีเสียงแทรกเข้ามาเสียก่อนนั่นไม่ใช่ใครที่ไหนเขาก็คือ…

“พี่ภพ!!” ทำไมพี่ภพถึงมาอยู่ที่นี่ได้เนี่ย



“เออ…กูนี่แหละมึงคิดว่าใครล่ะ” ทำไมต้องทำเสียงดุใส่กันด้วยล่ะ

“อ้าวไอ้ภพมึงรู้จักน้องคนนี้ด้วยหรอ” เสียงพี่สุดหล่อพูดถามพี่ภพ…แต่ว่าพี่เขาสองคนรู้จักกันด้วยหรอเนี่ย
“ก็รู้สิ…นี่น่ะน้องกู” พูดเสร็จพี่สุดหล่อก็ทำหน้าตกใจ…อะไรอะมันน่าตกใจขนาดนั้นเลยหรอที่เราเป็นพี่น้องกัน

“งั้นกูจีบ” จีบหรออะไรคือจีบ…ขนมที่เขาขายคู่กับซาลาเปาหรือเปล่านะ

“ส้นตีนเถอะไม่โว้ย…กูไม่ให้มึงจีบ” หวงอีกตามเคย

“อะไรวะ…น้องมึงน่ารักขนาดนี้อีกหน่อยก็ต้องมีคนมาจีบอยู่แล้วให้กูจับดีกว่า…กูเนี่ยดูแลน้องเขาดีแน่ๆเชื่อกู” ดูแล…ดูแลอะไรเขาไม่ได้ป่วยสักหน่อยหรือว่าพี่คนนี้เป็นหมอ

“ไม่เด็ดขาดกูไม่ให้มึงยุ่งกับน้องกูหรอก”

“ไรว้า..กูรักจริงหวังแต่งนะ”

“เชื่อมึงกูเชื่อหมาดีกว่า”

“เอ่อ…งั้นวาไปหาเพื่อนก่อนนะ” ลืมไปเลยว่าให้สองคนนั้นรอป่านนี้คงบ่นถึงเราแล้วแน่เลย



“เดี๋ยวน้องพี่ยังไม่ได้ขอไลน์เลยรอพี่ก่อน”

“เอาไลน์อะไรดีล่ะระหว่างลายรองเท้ากับลายฝ่ามือ”

“สัส…ก้างขวางคอจริงๆนะมึง”

วารีผู้ใสซื่อ

โอย…รู้สึกเหมือนวิ่งอ้อมมหาลัยเลยอะเหนื่อยมากเลยล่ะแล้วสองคนนั้นหายไปไหนอีกล่ะเนี่ย…ที่จริงควรจะอยู่ตรงนี้นี่นาหรือว่าจะเล่นซ่อนแอบกันอยู่น๊าาา เอ๊ะ…อย่าบอกนะว่าสองคนนั้นไปโรงพยาบาลเพราะยาแอนตาซิลเอาไม่อยู่แผลจากมดกัดคงจะลามเข้าสู่เส้นเลือดแน่เลย..ฮือๆ…เราช่วยเพื่อนไม่สำเร็จหรอเนี่ยเสียใจจังเลย

   “วา…มายืนทำหน้าเศร้าอะไรตรงนี้” หือ ..เสียงใครอะเหมือนเสียงของธาราเลย

“เอ๋…ธาราไม่ได้ไปโรงพยาบาลเพราะแผลจากมดกัดกำเริบหรอ” โอ้ย…วารีโว้ย…อย่าบอกนะว่าคิดว่าเราเข้าโรงพยาบาล…คนอะไรจะซื่อขนาดนั้น

“ไปบ้าอะไรล่ะเราไปนั่งอยู่ตรงนั้นต่างหากก็วาเล่นไปซื้อน้ำซะนาน

เรายืนรอจนเมื่อยเลยไปหาที่นั่ง” นี่เราไปนานขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย



“งื้อ…เราขอโทษนะพอดีหาร้านน้ำไม่เจอเลยไปนานหน่อย..ขอโทษจริงๆน๊าาา” ใครโกรธลงคือใจแข็งมากเลยอะบอกเลย…แต่ว่าร้านน้ำยังหาไม่เจอในโลกนี้มีคนแบบนี้อยู่ด้วยหรอเนี่ย

“ไม่เป็นไรเราไม่โกรธหรอก” เย่..ธาราไม่โกรธเราด้วยดีใจจัง

“อ้าว…แล้วเจมส์หายไปไหนอะ” อุตส่าห์บอกให้รอกับหนีหาย…ฮึ่ย..ต้องงอนหน่อยแล้ว

“อ๋อพอดีเจมส์ไปทำธุระน่ะ” ธุระหรอ…ฮือ..เราขอโทษที่จะงอนเจมส์นะ

“แล้วเจมส์ไม่เรียนหรอ”

“ตอนบ่ายเราว่างไม่มีเรียนนะวาลืมหรอ”

“จริงด้วยเราลืมสนิทเลยเกือบขึ้นไปเรียนแล้วนะเนี่ย” เฮ้อ…เอาเถอะชินแล้วล่ะมีเพื่อนซื่อๆเนี่ยไม่รู้ว่าจะซื่อไปถึงไหน

“แล้ววาจะกลับบ้านยัง”

“ยังอะเราต้องรอพี่ภพเรียนเสร็จก่อนตอนเย็นนู่นแหละเราจะได้กลับ” คือรถประจำทางก็มี…ไม่ก็พี่วินทำไมวาถึงไม่ขึ้นกลับเนี่ย



“อ๋อ…โอเครงั้นเรากลับก่อนนะพอดีรีบไปซื้อของน่ะ” ซื้อของหรอถ้าเราจะขอไปด้วยจะได้ไหมนะ…อืม..พอคิดถึงหน้าพี่ภพแล้วอย่าดีกว่าเดี๋ยวจะโดนเทศนายาว

“ถ้างั้นเราก็จะไปหาที่นั่งรอพี่ภพแล้วกัน…บ๊ายบ่ายไว้เจอกันน๊าาา” อะไรจะสดใสขนาดนั้นอยากรู้จริงๆว่าชีวิตนี้เคยเครียดไหมเนี่ย

“ไว้เจอกัน”

     พูดเสร็จธาราก็เดินหายไปอย่างกับสุริยาลับขอบฟ้า…เฮ้อ.แล้วเราจะอยู่กับใครเนี่ย…ช่างเถอะไปหาที่นั่งรอพี่ภพดีกว่าคณะพี่ภพก็อยู่ไม่ห่างจากคณะผมเท่าไหร่หรอกนะเดินแค่นี้น่ะสบายมาก

“ฮิ้ว…เด็กคณะไหนเนี่ยน่ารักจังเลยครับ” พี่คนนั้นหมายถึงใครอะผมเดินมาคนเดียวนะหรือว่าจะมีวิญญาณเดินตามผมมา..ฮื่อ..น่ากลัวจังเลย..ต้องรีบเดินแล้ว

พี่ภพประสบโชค

หลังจากเลิกเรียนผมก็เดินลงมาเพื่อพาวากลับบ้านพอลงมาเท่านั้นแหละอื้อหือ…ไอ้น้องตัวดีมันมานั่งทำตาแป๋วอยู่ที่คณะทำเอางงเลยทีเดียว…



  คณะวิศวะกูยิ่งผู้ชายเยอะอยู่แล้วดูสายตาไอ้พวกนั้นดิคืออะไร..ไม่เคยมองน้องกูรึไงฮะ..ทำเอาเพลงในหัวกูบรรเลงดังเลย “มองเธอสาวเธอสวยฉันจึงได้มอง” น่าน…เพลงสมัยปู่กูกำลังจีบย่าดังขึ้นมาเลย

“พี่ภพคิดถึงจังเลย” คิดถึงอะไรเล่าไอ้น้องเวรมึงดูสายตาไอ้พวกนั้นมันมองเหมือนอยากจะฆ่ากูอยู่แล้ว

“เออ…ปล่อยกูได้ยัง” พอพูดจบมันก็คลายกอดของมันออกไป เป็นอย่างนี้ทุกทีแหละชอบทำตัวเหมือนเด็กอนุบาลทุกที

“พี่ภพวาหิวอะพอไปกินข้าวหน่อย” นั่นไงเริ่มแล้ว…คือกูอยากกลับบ้านไงแต่มึงดันมาหิวอีก..เหอะ..จ้างให้กูก็ไม่พาไปหรอก

“ไม่ไปโว้ย…กูจะกลับบ้าน” ทำหน้าหงอยอีกกู…ไม่กูจะไม่ลงกลยุทธ์ทำหน้าเศร้าของมึงเด็ดขาด

“เค้าก็แค่หิวอะ…ถ้าไม่ได้กินนะไม่สบายแน่เลย” ยุบหนอ…พองหนอ..จ้างให้กูก็ไม่พาไปต่อให้มึงอ้อนแทบตายก็ไม่มีวัน

“พาเค้าไปหน่อยนะ…นะพี่ภพสุดหล่อ” ไม่ต้องมาชมกูหรอกกูรู้ทันแผนมึง

“นะครับวาอยากกินข้าวกับพี่” ฝันไปเถอะ..ไม่มีวันเด็ดขาด



“จะกินอะไรก็รีบกินนั่งเลือกอยู่นั่นแหละ” บัดซบ..จริงๆทุกคนตอนนี้ผมอยู่ที่ห้างแห่งหนึ่งบอกเลยว่าแพ้..แพ้ยับเยิน..วามันอ้อนทีไรผมยอมทุกทีพยายามแข็งใจแล้วนะแต่ไม่สำเร็จ..ซึ่งผลลัพธ์ก็คือต้องมานั่งรอมันกินข้าวนี่แหละ

“อืม…พี่ภพว่าวาควรกินอะไรดีอะ” แล้วแต่มึงสิจะถามกูทำไมกระเพาะเราเย็บติดกันหรอ…อีกอย่างมึงใช้คำได้เปลืองมากบางทีก็..ผม..บางทีก็วา ไม่ก็เค้า…สรุปคือมึงจะแทนตัวว่าอะไรกันแน่โอ้ยงง

“มึงอยากกินอะไรก็กินสิเกี่ยวอะไรกับกู”

“ก็วาเลือกไม่ถูกนี่นา” โอยให้ตายสิชีวิตมึงนี่ต้องให้กูกำหนดหมดเลยรึไง

“อะงั้นเอาอันนี้ก็ได้รสชาติดีอยู่” สุดท้ายผมก็เลือกข้าวมันไก่ต้มให้มันกิน

“อื้อ…งั้นวาเอาอันนี้แหละสั่งเลย” เอาล่ะได้ฤกษ์กินสักทีกูนั่งดูมึงเลือกอาหารเป็นชั่วโมงแล้วในที่สุดก็เลือกได้…เฮ้อรู้สึกเหมือนพาเด็กอนุบาลมากินข้าวเลย



      หลังจากกินข้าวเสร็จผมก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำแล้วบอกให้ไอ้เด็กอนุบาลนี่ยืนนิ่งๆ…ขืนไม่บอกเผลอๆเดินหายวับไปแน่

วารีผู้ใสซื่อ

เบื่อจัง…ต้องมายืนรอพี่ภพเข้าห้องน้ำเนี่ยแถมยังมาสั่งให้ยืนรอนิ่งๆอีกมันอึดอัดมากเลยพี่รู้ไหมเนี่ยตัวก็ขยับไม่ได้เมื่อไหร่จะออกมาเนี่ย

“ไอ้วามึงเป็นอะไรของมึงเนี่ย” ยังมาถามอีกก็ตัวเองบอกให้ยืนนิ่งๆแท้ๆ

“ก็พี่ภพบอกให้วายืนนิ่งๆนี่….วาก็ทำตามที่พี่บอก…เมื่อยไปหมดแล้วเนี่ย”

“โอ้ย…กูหมายถึงให้ยืนแบบอย่าไปไหนจากตรงนี้แต่สามารถขยับตัวได้”

“อ้าวพี่ไม่เห็นได้บอกเลย…พี่บอกว่ายืนนิ่งไป” เออให้ได้ยังงี้สิน้องกูอะไรมันจะซื่อขนาดนั้น…นี่ถ้ากูบอกให้อย่านิ่งมึงจะไม่กระโดดโลดเต้นรอกูเลยหรอเฮ้อ…พิภพล่ะเพลีย
“เออ…ช่างมันเถอะกลับบ้านกันเถอะ” ขืนเถียงกับมันชาตินึงก็ไม่จบ…ฉะนั้นรีบจบเลยดีกว่า



“ครับผม” สดใสกว่านี้มีอีกไหม…ชักสงสัยแล้วว่าตอนท้องไอ้วานี่แม่นั่งอ่านขายหัวเราะหรือเปล่ามันถึงอารมณ์ดีทุกเวลาเช่นนี้

19.00 น.

“พี่ภพวันนี้วาได้ช่วยเหลือเพื่อนด้วยแหละ” อื้อหือ…นี่น้องกูพัฒนาถึงการช่วยเหลือคนอื่นได้แล้วหรอเนี่ยน่ายินดีเป็นอย่างยิ่ง

“เออดีแล้วว่าแต่มึงช่วยอะไรใคร”

“วาไปเอายาแอนตาซิลมาให้เพื่อนน่ะ” เอาเถอะถึงจะเอาแค่ยาก็ยังถือว่าช่วยเหลือ…เป็นการเริ่มต้นที่ดีงาม

“เพื่อนมึงปวดท้องใช่ไหมถึงเอายานี้ให้”

“เปล่า…เพื่อนวาโดนมดกัดอะ” ขอโทษที่หลงคิดว่ามันพัฒนาไปไกล..โอย..จะเป็นลม

“เออดีแล้วอย่างน้อยก็ช่วยเพื่อน” เอาวะยังไงก็ดีที่คิดจะช่วย

“ว่าแต่พี่วาจีบนี่คืออะไรหรอเห็นพี่คนนั้นทักเฟซมาถาม”

“ใครทักมามึงกดบล็อคเลยนะอย่าไปตอบเขา”

“อื้อ…วายังไม่ได้ตอบเลยเพราะไม่รู้ความหมายของคำว่าจีบน่ะ” เออใสซื่อเข้าไปแค่จีบมึงยังไม่รู้จักกูล่ะอ่อนใจจริงๆ



“แต่พี่ภพไม่ต้องห่วงเพราะวาไปค้นหาในอินเทอร์เน็ตมาแล้วเมื่อกี๊” เออดีมากรู้จักหาข้อมูลไว้จะได้รู้

“อ้าวไหนมึงถามกู”

“ก็พี่ไม่ตอบสักทีนี่นา” เออกูผิดเองขอโทษแล้วกัน

“ช่างแม่ง…แล้วได้ความหมายว่าอะไรคำว่า ‘จีบ’ น่ะ”

“การหงายมือออกมาข้างหน้าแล้วเอานิ้วหัวแม่มือมาจรดข้อแรกของนิ้วชี้นิ้วทั้งสองเหยียดตึง ส่วนนิ้วทั้งสามที่เหลือให้เหยียดตึงแล้วกรีดนิ้วออกไปเป็นรูปพัด การจีบมือต้องหักข้อมือเข้าหาลำแขนให้มากที่สุด”

“พอไอ้สัส…มันคนละจีบกัน”

กูจะบ้าตาย…ซื่อขนาดนี้คนเป็นพี่ท้อใจ

ออฟไลน์ Littlewave

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 19
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-0
03 คำขอร้องของเพื่อน
หลังจากคุยกันกับพี่ภพเสร็จ อืม..เรียกว่าคุยได้ไหมนะน่าจะเถียงกันมากกว่า…ช่างมันเถอะหลังจากนั้นผมก็เข้านอนพอตื่นมาก็เห็นพี่ภพยังหลับอยู่ให้ตายสิขี้เซาชะมัดเลย
“พี่ภพ…พี่ภพตื่นได้แล้วจะได้ไปเรียน” เสียงเรียกของวารีทำให้พิภพตื่นมานั่งหาวแล้วหันไปหาคนที่เรียกทันที
“อือ…เช้าแล้วหรอวารี” ทำไมมันยังดูมืดๆอยู่เลยวะ
“อื้อ…เช้าแล้วล่ะ” เสียงสดใสเอ่ยตอบ
เอ..แต่ว่ากูก็ตั้งนาฬิกาปลุกไว้ตอนเจ็ดโมงนี่หว่าทำไมมันไม่ปลุกวะหรือว่าจะเสียไม่ได้การล่ะต้องตรวจดูแล้ว..พอเปิดเท่านั้นแหละอื้อหือ…ชัดยิ่งกว่าภาพสามมิติอีกจ้า ตีหนึ่ง ชัดแจ๋วเลย
“บ้านมึงเรียกตีหนึ่งว่าตอนเช้าหรอไอ้วาโว้ยยยย”

“ก็วาเห็นมันสว่างนี่เลยนึกว่าตอนเช้า” ไปมองตรงไหนวะว่ามันสว่าง
“เดี๋ยวนะมึงไปมองตรงไหนมึงถึงว่ามันสว่าง”
“ก็ตรงผ้าม่านติดหน้าต่างไงวาเห็นว่ามันมีแสงอยู่เลยนึกว่ามันเป็นตอนเช้า”  มึงตีความได้ไงว่ามันสว่างกูอยากจะฆ่ามึงจริงๆ
“โหไอ้วานั่นมันไฟติดถนนเขาติดไว้ให้คนขับรถตอนกลางคืนจะได้มองเห็นเวลาขับรถ”
“อ้าวก็วาไม่รู้นี่” เออมึงไม่รู้อะไรสักอย่างหรอกกูล่ะหนักใจจริงๆ
“ช่างมันนอนเถอะกูง่วงจะตายห่าแล้วเนี่ย” โหพี่เราจะตายห่าแล้วไม่ได้การแล้วต้องรีบพาไปหาหมอ
“เดี๋ยวไอ้วามึงจะไปไหน” คนพี่เห็นคนน้องเดินไปแถวประตูจึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“ก็จะรีบพาพี่ไปหาหมอไงล่ะ” ห๊ะ..ไปหาหมอพากูไปหาทำไมวะ
“เดี๋ยวนะมึงจะพากูไปหาหมอทำไม”
อ้าวก็พี่บอกว่าจะตายห่านี่นาวาก็เลยต้องรีบพาไปเดี๋ยวพี่จะตายห่าก่อน” ถ้าวันไหนได้ข่าวว่าพี่ฆ่าน้องในห้องคนนั้นคือกูเองไม่ต้องหาให้ยาก

“โอ๊ย…กูเปรียบเปรยเว้ยไม่ได้จะตายห่าจริงๆ”
“ก็พี่ไม่บอกให้ชัดเจนนี่” เออกูผิดครับกูผิดกูผิดกูผิดว๊ากกกกก
“เออๆมึงนอนได้แล้ว” ขืนเถียงกับมันต่อนะกูไม่ได้นอนจริงๆแน่
07.00 น.
“อาบน้ำเสร็จยังโว้ยไอ้วา” คิดดูมันเข้าไปตั้งแต่ 6 โมงครึ่งนี่ก็ครึ่งชั่วโมงแล้วมันยังไม่ออกมาเลยเนี่ย
“เกือบแล้ววากำลังอาบอยู่อีกนิดหน่อยเอง” เออๆรอต่อไป
กว่าจะอาบน้ำกินข้าวเสร็จก็ปาไปเกือบชั่วโมงแล้วเนี่ยขณะนี้กำลังมาถึงหน้ามหาลัยแล้วอีกหน่อยผมก็จะถึงแล้วหลังจากนั้นผมก็จะเป็นอิสระจากเด็กบ้านี่สักที
“อ้าวถึงแล้วลงได้” ต้องรีบให้มันลงไม่งั้นคงได้เถียงกันต่อ
“อื้อ..บ๊ายบ่ายพี่ภพ..เดี๋ยวตอนเย็นวาไปหาอีกนะ”
“ไม่มึงไม่ต้องมามึงนั่งอยู่คณะมึงเลยไม่ต้องมาเด็ดขาด”
“ทำไมอะวาอยากไปหาพี่นี่” ไม่ต้องมาทำเสียงอ้อนกูเลยไม่ยอมหรอกโว้ย

“ไม่ได้ขืนมึงมานะเพื่อนกูต้องจีบมึงแน่นอนกูไม่ให้มา” อย่างที่เขาบอกถ้ามาเพื่อนเขาจีบแน่นอนเห็นมองตาเป็นมันหลายคนด้วย
“ก็ได้วาไม่ไปก็ได้”  บอกง่ายอย่างนี้ค่อยดีหน่อย
“ถ้างั้นกูไปแล้วนะ”
“บ๊ายบาย” มึงจะสดใสได้ทุกวันเลยหรือไงเนี่ยชีวิตมึงนี่ไม่มีเรื่องเครียดเลยใช่ไหม
หลังจากแยกจากพี่ภพผมก็เดินไปเดินมาอยู่ที่นี่ 4-5 รอบก็ยังไม่เห็นเจมส์กับธาราเลยปกติจะต้องมากันแล้วนี่ ได้แต่เดินถือขวดน้ำที่เตรียมมาจากบ้านสายตาก็สอดส่องเหมือนมองหาเก็บขวดไม่มีผิด
“เจมส์อย่าเดี๋ยวมีคนเห็น” นั่นเสียงธารานี่นาเหมือนอยู่ใกล้ๆนี่เอง
“ขอทีเดียวนะ” นั่นเสียงเจมส์นี่นาขออะไรกันหรอขนมหรือเปล่า
“งั้นเร็วๆนะ” เสียงธาราบอกเร็วๆป้อนขนมกันอีกแล้วหรอสงสัยกลัวผมจะแย่งกินมั้งเดินตามเสียงไปและแล้วก็เจอแต่ไม่ได้เป็นอย่างที่คาดคิดไว้

ตุ๊บ


เสียงขวดน้ำหล่นทำให้สองร่างที่จูบกันอยู่นั้นผละออกจากกันแล้วหันไปมองหาต้นเสียงพบเพื่อนตัวเล็กยืนมองด้วยความตกใจ
“เจมส์กับธาราจูบกันหรอ” นั่นไงว่าแล้ววาเห็นจนได้ซวยจริงๆ
“คือมันไม่ใช่อย่างที่วาคิดนะ” ธารารีบแก้ตัวทันที
“เรากับธาราเป็นแฟนกัน” เจมส์พูดออกมา
“เจมส์!!” ธาราเรียกด้วยความตกใจทำไมเจมส์ถึงไม่แก้ตัวเล่า
“ขนาดนี้แล้วธาราเราปกปิดไม่ได้ตลอดหรอกความลับไม่มีในโลกหรอกนะบอกไปเลย”
“เห้อ…เรากับเจมส์เป็นแฟนกัน” สุดท้ายธาราก็ยอมบอก
“แล้วทำไมไม่บอกเราตั้งแต่วันแรกเล่าปล่อยให้เราสงสัยอยู่ได้” ก็จริงอย่างเขาว่าเขาสงสัยตั้งแต่ตอนป้อนข้าวกันแล้วแต่ด้วยความซื่อจึงเชื่อเขาไปง่ายมาก
“ก็เรากลัววาไปบอกพี่ชายเรานี่นาขืนวาไปบอกนะเรากับเจมส์ต้องเลิกกันแน่นอน” เห็นเขาเป็นคนขายเพื่อนหรือไงเนี่ย
“เราไม่บอกใครหรอกน่าอีกอย่างพี่ของธาราเป็นใครเรายังไม่รู้จักเลยเหอะ”

“พี่เราก็ชื่อมหาสมุทรไงว่าไม่รู้จักหรอ” มหาสมุทรหรอไม่รู้จักอะไม่คุ้นเลยด้วย
“ไม่ล่ะทั้งมหาลัยที่เรารู้จักมีแค่พี่ภพพี่ชายเราแค่นั้นแหละคนอื่นเราไม่รู้จักหรอก” ให้ตายสิทั้งมหาลัยวารู้จักพี่ชายตัวเองคนเดียวเนี่ยนะ
“งั้นเดี๋ยวเราเปิดรูปให้วาดูนะ”
“โอเคเลย” จะหน้าตาแบบไหนกันนะ
“นี่ไงรูปพี่เรา” โหโคตรหล่อเลยอ่ะยังกับเทพบุตรจุติลงมาเกิดยังไงอย่างนั้นแหละ
“โหพี่ของธาราหล่อมากเลยอ่ะอย่างกับดาราเลย” อะไรจะตื่นเต้นปานนั้น
“ใช่ไหมล่ะเวลามาส่งเรานะผู้หญิงมารุมเต็มเลยล่ะแต่พี่เราก็ไม่สนใจก็เลยงงว่าทุกวันนี้พี่เราชอบอ่ะใครกันแน่” เหมือนพี่ภพเลยฮะแตกต่างกันจุดเดียวคือพี่ภพสนใจคนอื่นแต่เขาไม่สนใจพี่ภพ
“เอาน่าเดี๋ยวพี่เขาสนใจใครเขาก็บอกเองแหละ”
“อืม” บอกน่ะเหรอไม่มีทางหรอกพี่เขาเก็บตัวเงียบจะตายไปเรียกง่ายๆว่าซุ่มอ่ะ

“แล้ววาจำข้อตกลงของเราได้หรือเปล่า” ข้อตกลงอะไรนะไม่เห็นจะนึกออกเลย
“ข้อตกลงอะไรหรอ” นั่นไงว่าแล้วนี่ถ้าไม่เตือนนะลืมแน่นอน
“ก็ข้อตกลงที่ว่าวาจะไม่บอกพี่ชายเราไงว่าเรากับเจมส์คบกันน่ะ”
“เราได้ตกลงกันด้วยหรอเราจำได้ว่าธาราบอกว่ากลัวเราไปบอกพี่ชายนะ” นั่งกุมขมับเลยให้ตายสิทำไมถึงเข้าใจยากจัง
“งั้นมาทำข้อตกลงกันวาห้ามบอกพี่ชายเราแล้วห้ามบอกใครด้วยนะว่าเรากับเจมส์คบกันโอเคไหม”
“โอเคเลย…แต่ว่าเราห้ามบอกเขาแต่ถ้าพี่ชายธารามาถามเราล่ะเราต้องตอบไหม” ซื่อกว่านี้มีอีกไหมบนโลก
“เอาง่ายๆเลยนะวาห้ามบอกใครใครถามก็ห้ามตอบก็คืออย่าให้ใครรู้แค่นั้นเอง” น่าจะบอกเราตั้งแต่แรกปล่อยให้งงอยู่ได้
“งั้นโอเคเลยเราจะไม่บอกใครว่าเจมส์กับธาราคบกัน” ในที่สุดก็เข้าใจเหนื่อยเหมือนกันนะกับการอธิบายให้เพื่อนคนนี้ฟังเนี่ย
“ขอบคุณมากเลยนะวาที่เก็บเป็นความลับให้ถ้างั้นไปเรียนกันเถอะ” เสียงเจมส์ที่เงียบอยู่นานพูดขึ้น

“อื้อ…ไปกันเลย” สองคนที่ได้ยินอย่างนั้นถึงกับส่ายหัวทันทีเห้อ…อะไรจะสดใสทุกเวลาขนาดนี้นะ
พิภพประสบโชค
ถ้าถามว่าอะไรที่น่าเบื่อกว่านั่งเถียงกับน้องชายผมก็คือเพื่อนคนนี้นี่แหละครับ…มึงจะถามอะไรกูนักหนาเนี่ยกูรำคาญ
“ไอ้ภพบอกกูเถอะว่าไลน์น้องมึงชื่ออะไร” เพราะมึงคนเดียวเลยไอ้วามึงไม่น่ามาเลยถ้ามึงไม่มามันก็ไม่วุ่นวายกูอย่างนี้หรอก
“มึงเห็นเตียงนอนที่บ้านมึงไหม”
“เห็นดิวะกูไม่ได้ตาบอด”
“เออกลับไปนอนซะแล้วก็ฝันในฝันมึงจะได้ไลน์น้องกู”
“เครงั้นกูจะรีบกลับไปฝันเลย…ถุ้ยไอ้แอนนิม่อลมึงจะหลอกให้กูกลับไปนอนใช่ไหมล่ะ”
“กูไม่ได้หลอกมึงนะเพราะว่าในฝันเผื่ออาจจะได้เพราะว่ามึงมัวแต่พร่ำเพ้อชะเง้อมองหาหลงคอยแก้วตากานดาคนดีทุกวันนี่”
“อย่างนี้มึงไปแต่งเพลงเถอะสัมผัสเป๊ะเกิน”


“5555” อยากซัดหน้ามันสักทีนี่ถ้าไม่เกรงใจว่ามึงเป็นพี่ของว่าที่แฟนกูนะ
“เออว่าแต่ไอ้มหาสมุทรไปไหนวะ”
“ไม่รู้มันน่ะเห็นมันบอกว่าจะไปเข้าห้องน้ำ” คือมึงบอกว่าไม่รู้แต่ประโยคต่อมาบอกว่ามันไปเข้าห้องน้ำกูเลยอยากถามว่าไม่รู้บิดามึงเหรอ..
    ลำพังวาคนเดียวกูก็ปวดหัวแล้วนะนี่กูต้องปวดหัวตอนอยู่บ้านแล้วก็มามหาลัยเลยหรอเนี่ย
    วารีผู้ใสซื่อ
    สวัสดีทุกคนนี่วาเองตอนนี้คาบว่างแหละวาก็เลยมาเดินเล่นคนเดียวสาเหตุที่เดินคนเดียวน่ะหรอเพราะเจมส์กับธาราสวีทกันอยู่นู่น
    เหอะ…พอรู้ว่าคบกันแล้ว..ก็เอาใหญ่เลยนะ
        ไม่รู้ว่าจะทำอะไรได้แต่เดินเตะหญ้าเล่นไปมาอยู่เนี่ยหรือว่าจะไปหาพี่ภพดี แต่พอคิดๆดูแล้วพี่ภพห้ามเราไปหานี่นาแล้วเราจะไปยังไงล่ะ
        คิดอะไรไม่ออกเลยไปไหนดีเนี่ย

จริงสิงั้นไปหาอะไรกินดีกว่าพวกขนมเนี่ยน่าจะยังมีขายอยู่ว่าแต่จะเอาขนมอะไรดีนะ
     คิดไปคิดมาคิดมาคิดไปรีบเดินเร็วไวมุ่งไปร้านขายเลยดีกว่าน่าจะอยู่ไม่ไกลคงเดินไม่นานหรอกมั้ง
     ถึงแล้วเย้โหคนเยอะเหมือนกันนะเนี่ยว่าแล้วก็รีบเดินเข้าไปหาขนมที่โปรดปรานทันทีมีตั้งหลายรสจะเอารสอะไรดีนะงั้นเอารสนี้แล้วกันน่าจะอร่อย พอซื้อเสร็จก็รีบรี่เดินปรี่ออกมาทางใด แต่เหตุไฉนไยพี่ภพยืนอยู่ตรงนี้
     “มึงมาทำอะไรที่นี่ไอ้วา” โหเสียงดุซะด้วย
     “พอดีวาเดินมาซื้อขนมน่ะ” มึงเดินมาซะไกลเลยนะ
     “รีบกลับคณะมึงไปเลยแล้วไม่มีเรียนหรือไงถึงได้เดินมาเนี่ย”
     “ก็คาบนี้วาว่างนี่แล้วเจมส์กับธาราเขาก็ไป…”
     “ไปไหน” เกือบหลุดแล้วไหมล่ะ
     “ไป….ไป….ไปไหนดีวะ”
     “สรุปว่าไปไหนเนี่ยมึงมาไปไหนดีวะอยู่นั่นแหละ…แล้วกูจะรู้ไหมวันนี้”
   

“ไปถ่ายรูปต้นไม้ส่งอาจารย์น่ะ” ถ่ายรูปต้นไม้เนี่ยนะมีด้วยเหรอวะอาจารย์อยากได้รูปต้นไม้
“อาจารย์เนี่ยนะอยากได้รูปต้นไม้” ซวยแล้วจะแก้ตัวไงดีเนี่ย
“อ๋อพอดีว่าอาจารย์เขาเห็นต้นไม้ต้นนั้นมันสวยก็เลยอยากที่จะซื้อไปปลูกบ้านแต่กลัวจำไม่ได้ก็เลยถ่ายรูปไว้เวลาไปซื้อจะได้ซื้อถูกต้นไง”
เหตุผลมึงน่าเชื่อถือมากแต่เอาเหอะมันโกหกใครไม่เป็นหรอกไอ้เนี่ย
“เออๆถ้างั้นมึงก็กลับคณะมึงได้แล้วไป” เชื่อด้วยเหรอเนี่ยดีใจจังเก็บความลับเพื่อนสำเร็จแล้ว
“ได้เลยวาจะกลับเดี๋ยวนี้แหละบ๊ายบายนะพี่ภพตอนเย็นเจอกัน”
“เออเดินกลับดีๆล่ะอย่าให้ใครฉุดแล้วกัน” ใครจะมาฉุดเขาเล่าพี่ภพก็เป็นห่วงไม่เข้าเรื่อง
ณ เวลาตอนเย็นหลังเลิกเรียน
ให้ตายสินั่งรอจนน่องชาหมดแล้วเนี่ยพี่ภพยังไม่ปรากฏกายมาให้เห็นเลยหรือว่าจะไปหลงอยู่ที่ไหนนะ ไม่ได้การแล้วพี่ภพต้องหลงทางแน่นอนเราต้องช่วยเหลือต้องรีบหาทางช่วยเหลือแล้วหรือจะโทรแจ้งตำรวจดีนะ

“ไอ้วามึงจะกลับบ้านไหมเนี่ยกูเรียกไป 10 วาแล้วนะ” อ้าวพี่ภพอยู่นั่นเองหรอนึกว่าหลงทางซะอีก
“อ้าวพี่ภพพี่ไม่ได้หลงทางหรอกเหรอ” หลงทางบ้านเตี่ยมึงดิโอ้ย…กูอยู่มาก่อนมึงถ้ากูหลงก็อายมึงแล้วล่ะ
“โถ่…ไอ้วากูอยู่จนกูจะสนิทกับยามทุกคนในนี้แล้วนะมึงยังคิดว่ากูจะหลงอีกหรอ” ใครจะไปรู้ล่ะทุกคนย่อมหลงทางได้เสมอดังเช่นวาคนนี้ไงล่ะจะซื้อขนมอยู่ดีๆดันเดินไปโผล่คณะพี่ชายตัวเองเฉยเลย
“ยืนเงียบอีกมึงมัวรออะไรล่ะรีบขึ้นดิจะได้กลับบ้าน”
“อื้อ…” มีน้องอายุห่างกันแค่ 2 ปีอย่างกับห่างกันสัก 10 ปีแหนะ
“ว่าแต่ไอ้วาตั้งแต่มึงมาอยู่ที่นี่มีใครแตะต้องตัวมึงไหมหมายถึงผู้ชายนะ” ผู้หญิงไม่มีใครเเตะมันแน่มั่นใจ
“จะว่าไปก็มีอยู่นะ” ชิบหายและใครมาแตะน้องกู
“ใครมึงบอกกูมาว่าใครกูจะไปต่อยหน้าเดี๋ยวนี้แหละ” พร้อมบวกอ่ะบอกเลย
“พี่ภพไม่ต้องไปทำอะไรเขาหรอกเขาก็แค่แตะนิดนิดหน่อยๆเอง”
“นี่มึงกล้าออกรับแทนตัวมันหรอเดี๋ยวกลับบ้านไปมึงโดน”

“ลงจากรถเลยแล้วมึงก็พากูไปหาคนที่แตะตัวมึงด้วยไปเดี๋ยวนี้เลย” ลงจากรถทำไมเล่าเขาก็แค่แตะนิดๆหน่อยๆเอง
“ไม่ต้องหรอกพี่ภพพี่ไม่กล้าทำอะไรเขาหรอก” โห…ดูมันดูถูก….กูนี่ไม่อยากจะคุยขนาดหมายังเคารพกูอะ
“ทำไมกูจะไม่กล้ามึงพาไปเดี๋ยวนี้” ห้ามยังไงก็ไม่ฟังเอ้าพาไปก็ได้
“อยู่บนตึกคณะผมอ่ะ”
“เสร็จกูแน่อยู่บนตึกด้วยมึงนำทางเลยเดี๋ยวกูจะเคลียร์เอง”
“อยู่ประมาณชั้น 2 ห้องทำงานก็อยู่นั่นแหละ” ทำเป็นมานั่งทำงานเดี๋ยวมึงจะได้นอนทำแน่ข้อหาแตะตัวน้องกู
“ถึงยังเนี่ยเดินมาไกลแล้วนะ”
“ใกล้แล้วอีกหน่อยเอง” มึงพูดอีกหน่อยมา 5 รอบแล้วแต่ก็ยังไม่ถึงสักทีที่บ้านมึงใช้คำว่าอีกหน่อยกับเส้นทางยาวไกลขนาดนี้หรอกูนึกว่าเดินทางไกลตอนเข้าค่ายลูกเสือกว่ากูจะได้ทำอะไรเขานะหมดแรงก่อนพอดี
“นี่ไงห้องนี้แหละเข้าไปเลยอยู่ในนี้แหละเขาแตะตัววาในห้องนี้” เสร็จกูแน่มึงโดนแน่หนีไปไหนไม่ได้หรอก
“งั้นมึงยืนรออยู่ตรงนี้เดี๋ยวกูเข้าไปเคลียร์เสร็จแล้วกูจะออกมา”

พิภพประสบโชค
ใครที่กล้ามาแตะต้องน้องกูมันต้องโดนไม่พูดพร่ำทำเพลงเลยแล้วกันคนเรามันเลือดนักสู้อยู่แล้วนี่ถ้ากูอยู่สมัยบางระจันนะกูถือดาบไล่ฟันแล้วเนี่ย
    ถึงกับได้รับการขนานนามว่ายอดนักสู้บู๊แหลกลาญล้างผลาญอย่างเดียว
    เปิดประตูเข้าไปเลยแล้วกันเตรียมใจไว้ให้พร้อมมึงโดนแน่
    เอี๊ยด
    “ใครกันวะบังอาจมาแตะน้องกู”
“พูดอะไรของเธอนักศึกษามีอะไรหรือเปล่า” โอ้โหชัดยิ่งกว่าภาพ 3 มิติหน้าอาจารย์ลอยมาแต่ไกลนี่มึงอย่าบอกนะไอ้วาว่าอาจารย์แตะตัวมึง

    “อ้อ…เปล่าครับพอดีผมคุยโทรศัพท์อยู่น่ะครับ” เรื่องแถไม่แพ้ใครเด้อ
    “แล้วไหนโทรศัพท์เธอล่ะ” โอ๊ยอะไรจะซักไซ้ขนาดนี้
    “คุยเสร็จแล้วครับผมก็เลยเก็บใส่กระเป๋าไปแล้วครับ”
    “อ้อ..แล้วมีธุระอะไรหรือเปล่า”
    “เปล่าครับเปล่าครับ”
   
    “งั้นผมขอตัวก่อนนะครับอาจารย์สวัสดีครับ” เกือบไปแล้วกู
    “ไงพี่ภพจัดการสำเร็จไหม” สำเร็จบ้านมึงสิเกือบเกมไอ้เวร
    “สำเร็จบ้าอะไรล่ะนั่นอาจารย์ มึงจะให้กูต่อยกับอาจารย์หรือไง”
    “อ้าวก็เห็นเข้าไปนึกว่าแต่จะเคลียร์กันแล้วซะอีก”
    “สรุปคือที่แตะตัวมึงคืออาจารย์”
    “ใช่…อาจารย์สมศักดิ์ให้วาช่วยยกของวาก็เลยช่วยพอไปถึงห้องก็แตะไหล่วาแล้วบอกว่า..ขอบใจนะ”
    กูอยากฆ่ามึงจริงไปไอ้วารี ว๊ากกกกกกก

ออฟไลน์ Littlewave

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 19
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-0
04 เมื่อประสบพบหน้า
พี่ภพประสบโชค
หลังจากมาถึงบ้านไอ้น้องชายตัวดีก็ขอให้พาไปซื้อของกินที่เซเว่นไอ้เราที่เป็นพี่ที่ดีก็เลยตอบว่า
“มึงก็ไปซื้อเองสิกูขี้เกียจโว้ย” คดีอาจารย์มึงยังไม่เคลียร์เลยนะยังจะหาคดีใหม่ให้กูอีก
“ก็วาไม่กล้าเดินลงไปเองนี่พี่ภพพาไปหน่อยนะ” เซเว่นอยู่แค่หน้าซอยมึงเดินไปไม่เกิน 10 วินาทีก็ถึงแล้ว
“คือกูจะบอกมึงว่าเซเว่นเนี่ยอยู่หน้าปากซอยมึงเดินแปปเดียวก็ถึงแล้ว”
“ก็มันน่ากลัวนี่นาพี่คิดดูสิมันมืดด้วยนะแถมยังมีเงาเดินตามด้วย” เชี่ย…เงาอะไรวะกูเดินตั้งนานยังไม่เคยเห็นเลยนะ
“เงาอะไรของมึงอย่าบอกนะว่ามึงเจอผี”

“ไม่รู้เหมือนกันแต่ว่าเวลาเดินไปมันมีเงาดำๆตามวาไปทุกที่เลยอ่ะ”
“เดี๋ยวนะไอ้เงานั่นน่ะมันเลียนแบบมึงทุกอย่างเลยไหม”
“ใช่เลยมันเลียนแบบวาทำอะไรนะมันก็ทำเหมือนวาเลย”
“ไอ้วานั่นมันเงาของมึงเอง โอ้ย…กูจะเป็นประสาทตาย”
“อย่าเพิ่งเป็นนะเดี๋ยววาเรียกรถพยาบาลไว้ก่อนจะได้ช่วยพี่ทัน”
“กูประชดมึงเข้าใจไหมเนี่ย”
“ประชดอยู่น้ำจืดหรือน้ำเค็มเหรอ”
“มึงจะไปไหนก็ไปซะ” เถียงกับมันเหมือนเถียงกับพวกตอไม้พูดไปแล้วมันก็ไม่รู้เรื่องปวดหัวเปล่าๆ
“งั้นวาไปซื้อของก่อนนะวาจะพยายามไม่กลัว”
“เออๆ” อย่าให้เห็นมึงกลัวมานะ
วารีผู้ใสซื่อ
ทุกคนตอนนี้วากำลังลงไปซื้อของล่ะบอกเลยว่าน่ากลัวมากเลยแต่วาจะพยายามนะอีกอึดใจเดียวก็จะถึงแล้วแต่จะว่าไปวาไม่ค่อยจะได้มาเซเว่นคนเดียวบ่อยๆหรอกนะเพราะอะไรน่ะเหรอ

     ก็พี่ภพน่ะสิไม่ค่อยให้วาไปเท่าไหร่ประกอบกับวากลัวด้วยแหละเลยไม่ได้มาแต่ว่าวันนี้ไม่รู้ว่าอะไรดลใจพี่ภพถึงได้ให้วามาแต่ตอนนี้วามาถึงเซเว่นแล้วดีใจจังเราทำสำเร็จสามารถมาเซเว่นคนเดียวโดยที่ไม่กลัวได้
          ตอนนี้วาก็อยู่ในเซเว่นแล้วล่ะกำลังเลือกขนมแสนอร่อยอยู่แต่ไม่รู้ว่าจะเอารสไหนดีมันมีหลายรสมากเลยล่ะหรือจะเอารสนั้นดีนะแต่มันอยู่สูงมากเลยล่ะ
              อีกนิด…อีกนิดเดียว…แฮกๆ..เอาไม่ถึง..ไอ้จะเดินไปบอกให้พนักงานหยิบให้ก็กลัวเขาจะเสียเวลาทำงานเอาวะลองสู้อีกสักตั้งนึงก็แล้วกันวิชากระโดดโลดเต้น…ย๊ากกกก..สุดท้ายก็เอาไม่ได้อยู่ดี
                ขณะที่กำลังยืนทำหน้าเศร้าอยู่นั้นก็มีมือใครไม่รู้มาหยิบขนมที่ผมกระโดดหยิบอยู่นาน โหทำได้ไงอ่ะหยิบได้ในครั้งเดียว
                “นี่ครับพี่เห็นเรากระโดดหยิบอยู่นาน” เสียงหล่อมาเชียว
                “ขอบคุณครับ” ดูหน้าหน่อยซิว่าใคร…โอ้โหโครตหล่อเลยแต่ว่าหน้าตาพี่เขาคุ้นๆเหมือนเคยเห็นที่ไหนนะ

“เอาอย่างอื่นอีกไหมครับพี่จะได้หยิบให้เลย” ใจดีจังเลยอ่ะแต่ว่าเราเอาแค่อย่างเดียวก็พอแล้วล่ะ
“ไม่เป็นไรครับเค้าเอาแค่นี้ก็พอแล้ว”
“ok ครับ”
“ว่าแต่เค้าคุ้นหน้าพี่มากเลยอ่ะเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน”
“เราเคยเจอกันด้วยเหรอครับพี่ก็เพิ่งเคยเห็นหน้าเราวันนี้วันแรกนะครับ” หรอแต่ทำไมมันคุ้นจังเลยอ่ะ
“อ๋อนึกออกแล้วพี่คือพี่มหาสมุทรพี่ชายของธารา”
“ใช่ครับเรารู้จักธาราด้วยหรอ”
“รู้จักครับธาราเพื่อนเค้าเอง”
“แล้วนี่เรามากับใครครับ”
“เค้ามาคนเดียว…อย่าบอกนะว่าพี่เห็นคนอื่นมากับเค้าด้วยอ่ะ”
“เปล่าพี่ไม่ได้เห็นใครมากับเราพี่แค่ถามเฉยๆ”
“อ้อ…แล้วไปเค้านึกว่าพี่เห็นใครมากับเค้าซะอีก”
“แล้วนี่จะกลับเลยไหมครับ”

“กลับเลยครับพี่เค้ารออยู่ที่บ้าน”
“พี่เหรอพี่เราชื่ออะไรเหรอครับ”
“พี่ภพครับ” พอพูดเสร็จพี่เขาก็ยืนทำหน้าครุ่นคิดอืม..ว่าแต่พี่เขาคิดอะไรนะ
“ภพนี่เรียนอยู่ปี 3 ใช่ไหมครับ”
“ใช่ครับเรียนอยู่ปี3 คณะวิศวกรรมศาสตร์”
“อ๋อครับ…แล้วนี่กล้าเดินกลับคนเดียวไหมครับให้พี่ไปส่งไหม” ใจดีจังเลยอ่ะอาสาจะไปส่งบ้านด้วย
“ก็กล้าอยู่นิดหน่อยครับแต่ถ้าพี่จะไปส่งก็ไปได้ครับ”
“งั้นไปคิดเงินให้เรียบร้อยเลยครับเดี๋ยวพี่ไปส่ง”
“ขอบคุณครับ” เย้..มีเพื่อนเดินแล้ว
หลังจากเดินออกจากเซเว่นพี่เขาก็พาผมเดินบ้านด้วยแหละระหว่างทางก็คุยเรื่องนู้นเรื่องนี้ไปเรื่อยบอกไว้ก่อนเลยคุยกับพี่มหาสมุทรแล้วสนุกสุดๆเลยล่ะไม่เหมือนคุยกับพี่ภพหรอกรายนั้นน่ะด่าอย่างเดียวเลย
พอมาถึงหน้าประตูบ้านพี่ชายสุดที่รักของผมก็ยืนกอดอกมองด้วยสีหน้าแบบตัวร้ายในละครเลยล่ะ
“เอ้าพี่ภพทำไมมายืนอยู่ตรงนี้ได้ล่ะ”
“พอดีกูว่าจะออกไปตามมึงน่ะเห็นว่าไปนานแต่พอถึงตรงนี้ก็เห็นมึงเดินมากับ….ไอ้มหาสมุทร”
“อ๋อพอดีพี่เขาอาสามาส่งวาน่ะ” แล้วมึงก็ใจง่ายให้มันมาส่งเนี่ยนะ
“วาเข้าบ้าน” โหย…เสียงดุมาเชียว
“เดี๋ยววาไปกินขนมรอนะพี่ก็ตามมาล่ะ”
“อืม” เย็นชามากเสียงพี่ภพเหมือนโกรธใครมาหลายปี
หลังจากวาเดินเข้าไปในบ้านทั้งสองคนก็คุยกัน
“มึงมากับน้องกูได้ไงไอ้มหาสมุทร”
“ก็กูไปเซเว่นเห็นน้องเขายืนกระโดดจะหยิบขนมอยู่นั่นแหละด้วยความที่กูเป็นคนดีก็เลยหยิบให้น้องแล้วก็อาสามาส่งน้องที่บ้านน้องเขาก็ยอมก็เลยมาส่ง”  มึงใช้คำว่ายอม..เหมือนมึงจะปล้นน้องกูหรืออะไรสักอย่างมากกว่าการอาสามาส่งนะ
“มึงเลิกยุ่งกับน้องกูเลยนะ”
“ทำไมกูต้องเลิกยุ่งกับน้องมึงด้วย”

“ทำไมน่ะหรอ…มึงน่าจะเข้าใจนะมึงก็หวงน้องมึงส่วนกูก็หวงน้องกูเช่นกันเพราะฉะนั้นมึงเลิกยุ่งกับน้องกูซะ”
“เห็นทีจะไม่ได้ว่ะเพื่อนพอดีหัวใจกูมันเรียกร้องแล้ว “
“เรียกร้องห่าอะไร..สาวๆเข้ามาจีบมึงกันเต็มมึงไม่สนใจกลับมาสนใจน้องกูเนี่ยนะ”
“ทุกคนมีคนที่ชอบในแบบของตัวเองซึ่งน้องมึงโคตรน่ารักเลยทั้งคำพูดท่าทางกิริยาต่างๆโคตรใช่เลยว่ะ”
“มึงกลับไปนอนฝันเถอะมึงตื่นมากูยังไม่ได้น้องกูหรอกกูจะจับตามองมึง”
“แต่จะว่าไปกูก็มีเบอร์สาวที่มึงชอบอยู่นะ”
“ว่ายังไงนะ…เบอร์อะไรส่งมาให้กูดิ”
“โทษทีว่ะพอดีมึงไม่ให้กูยุ่งกับน้องวากูก็ส่งให้ไม่ได้หรอก”
“กูหาเองก็ได้แล้วมึงรู้จักชื่อน้องกูได้ไง”
“กูก็ถามน้องมึงไง….โห…แค่นี้คิดไม่ได้หรอ”
“เออมึงจะไปไหนก็ไปได้แล้วรำคาญ”

“งั้นกูขึ้นไปหาน้องวาได้ป่ะ”
“ผ่านส้นเท้ากูก่อนดิ” มึงโดนเดี๋ยวมึงโดนพลังหมัดกู
“OK ครับงั้นเดี๋ยวผมกลับหอก่อนนะสวัสดีครับพี่เขย”
“พี่เขยบ้านมึงสิ” หงุดหงิดจังโว้ยคนอื่นมีให้ชอบไม่ชอบเสือกมาชอบน้องกู
หลังจากแยกย้ายกันเสร็จพิภพก็รีบรีบเดินปรี่เข้ามาหาวารีทันที
“ห้ามคุยกับมัน” มันไหนอ่ะอยู่ๆพี่ภพก็มาบอกว่าห้ามคุย
“วาไม่คุยกับมันอยู่แล้วมันพูดได้ซะที่ไหนเล่าเป็นสิ่งที่เขาปลูกขึ้นไว้ขายเท่านั้นเอง” ได้ยินประโยคแรกกูก็พอใจพอมาประโยคที่ 2 กูกุมขมับเลย
“กูหมายถึงไอ้มหาสมุทรมึงห้ามคุยกับมัน”
“อ้าวทำไมอ่ะทำไมวาถึงคุยกับพี่มหาสมุทรไม่ได้อ่ะ”
“ไม่ต้องรู้หรอกรู้แค่ว่ากูไม่คุย”
“ไม่เอาอ่ะวาจะคุย”
“มึงกล้าขัดคำสั่งกูหรอ”

“ถ้าอย่างนั้นวาจะโทรไปฟ้องแม่ว่าพี่แอบพาผู้หญิงไปซื้อขนมแต่ไม่ยอมพาน้องไปซื้อ”
“อันที่จริงกูว่ามหาสมุทรมันก็เป็นคนดีอยู่นะมึงก็คุยกับมันได้แต่ก็อย่านานนะ”
“ดีใจจังได้คุยกับพี่มหาสมุทรแล้ว” มันเห็นกูตอนไหนวะเนี่ยว่ากูพาผู้หญิงไปซื้อของอุตส่าห์ซุ่มเนียนแล้วนะ
มหาสมุทรหล่อไม่หยุดฉุดไม่อยู่
หลังจากผมกลับมาที่หอก็รีบเดินเข้าไปถามธาราทันใด
“ธารามีไลน์ของวารีไหม”
“พี่รู้จักวารีด้วยเหรอ” นั่นไงตอบไม่ตรงคำถามกู
“ใช่พี่รู้จักสรุปว่ามี LINE ไหม”
“มีสิแต่พี่ต้องตอบมาก่อนว่าจะเอาไปทำอะไร”
“ก็…เอ่อ..เพื่อนในห้องพี่ชอบน้องวารีน่ะเลยอยากได้ LINE มันเลยถามพี่เพราะว่าเห็นว่าพี่เป็นพี่ของธาราซึ่งเป็นเพื่อนของวารี” เลิ่กลัาก 1 อัตรานะครับ
“เคเดี๋ยวพรุ่งนี้ผมไปขอให้ก็แล้วกัน”

“เรียนอยู่ห้องเดียวกันแล้วไม่มีไลน์กันเหรอ”
“พอดีว่ามีแต่เบอร์อะไลน์ไม่ได้ขอไว้”
“งั้นก็เอาเบอร์มาสิจะได้เอาเบอร์ไปค้นหาเพิ่มเพื่อนไง”
“พี่บอกว่าจะเอาไลน์เพราะฉะนั้นรอครับ”
“เบอร์มันสามารถค้นหาไลน์ได้”
“เอ…จะว่าไปเพื่อนพี่เป็นคนขอนี่ทำไมพี่ต้องรีบขนาดนั้นด้วย”
“เอ่อ..อ๋อเปล่างั้นไว้พรุ่งนี้ก็ได้” ปากแข็งเป็นบ้าเลยนะพี่ชายผมสงสัยจะหลงเสน่ห์เพื่อนวารีเข้าให้แล้ว
“พี่นอนก่อนนะ”
“เคครับ”
เกือบไปแล้วมั้ยล่ะทุกคนธาราเกือบรู้แล้วผมยอมรับเลยว่าผมไม่คิดจะชอบใครตั้งแต่เกิดมาเพราะส่วนใหญ่ผมโดนผู้หญิงเข้ามารุมล้อมจีบตั้งแต่มัธยมแล้ววันวาเลนไทน์นะหัวใจติดแทบจะเปลี่ยนเสื้อสีขาวเป็นสีแดงเลยล่ะพอขึ้นมามหาลัยก็ได้รุ่นพี่มาถามให้ไปลงสมัครประกวดเดือนคณะก็เลยปฏิเสธไม่ได้สุดท้ายแล้วก็ได้ลงประกวดก็ได้เป็นจริงๆยิ่งทำให้เป็นจุดสนใจเข้าไปใหญ่

พอมาวันนี้ความคิดของผมทั้งหมดทั้งมวลก็ถูกเปลี่ยนแปรผันไปเมื่อได้มาเจอกับเด็กหนุ่มน่ารักคนนี้เรียกได้ว่าไม่เคยเจอที่ไหนมาก่อนเลยล่ะทำอะไรก็ดูน่ารักไปหมด อ่า….โดนตกซะแล้วสิ
แต่ปัญหาใหญ่ที่สุดก็คือมันเป็นน้องไอ้ภพนี่แหละบุคคลที่ขึ้นชื่อว่าหวงน้องพอๆกับผม ทำให้การทำความรู้จักลำบากมากแต่ผมก็ไม่ยอมหรอกเพราะว่าหัวใจมันสั่งการไปแล้วพอเห็นหน้าน้องในเซเว่นครั้งแรกบทเพลงนึงก็ขึ้นมาในหัว
“เมื่อคิดให้ดีโลกนี้ประหลาดบุพเพสันนิวาสที่ประสาทความรักภิรมย์”
เก่ากึ๊กกันเลยทีเดียวนั่นแหละผมจะต้องฟันฝ่าอุปสรรคไอ้พี่ชายคนนี้ไปให้ได้คอยดูเถอะ
พิภพประสบโชค
ตอนนี้ก็ได้แต่นั่งพินิจพิจารณาครุ่นคิดอยู่นานแล้วเนี่ยว่าจะเอาเพลงอะไรไปจีบสาวดีนึกออกแล้ววารีมันต้องมีเพลงเยอะแน่นอน
“เออ…ไอ้วามึงพอจะมีเพลงจีบสาวอะไรให้กูป่าว”
“เพลงจีบสาวเหรอวาก็ไม่ค่อยรู้จักหรอกแต่เดี๋ยวจะ search หาใน YouTube ให้นะ”

“โอเคเดี๋ยวกูรอนะ” แค่นี้ก็นอนเล่นเกมสบายใจแล้วโว้ยเดี๋ยววาก็หาให้
หลังจากนอนเล่นเกมจบไป 3 4 ตาแล้ววาก็เรียกบอกว่าหาได้แล้วไอ้เราตื่นเต้นไงว่ามันจะหาเพลงอะไรให้
“พี่ภพวาเพลงนี้ดีมากเลยนะความหมายดีด้วย” โอ้โห…ใจขนาดนี้ความหมายดีแน่นอน
“ไหนมึงลองเปิดให้กูฟังซิว่าจะดีอย่างที่มึงพูดไหม”
“ได้เลย” ฟังกันครับว่าเพลงที่มันหามาให้ผมจะดีแค่ไหน

‘แม่นี้มีบุญคุณอันใหญ่หลวง
                                  ที่เฝ้าหวงห่วงลูกแต่หลังที่ยังนอนเปล’
                                 
โอ้โหชัดแจ๋วเลยมึงจะให้กูจีบแม่ตัวเองหรือไงเนี่ย
“ไอ้บ้าวากูบอกมึงไปว่าเพลงจีบสาวมึงเอาเพลงให้กูจีบแม่หรือไง”
 “ก็วาเห็นมันความหมายดีนี่นาก็เลยลองเอามาให้พี่ฟัง"
 “ดีมากจนกูซึ้งใจน้ำตาไหลเลย
 “เห็นไหมวาคิดไว้แล้ว” กูประชดไอ้ห่า
 “แล้วพี่ภพจะให้วาหาให้อีกไหม” ยัง…ยัง..มึงยังจะกล้าหาให้กูอีก
 “พอเถอะวาก่อนที่มึงจะหาไวพจน์ลาบวชมาให้กู”
 “ก็ได้งั้นพี่ภพก็หาเองเลย” เออ..กูต้องหาเองอยู่แล้วดูมึงหาให้สิยังกับเปิดเพลงวันแม่
 “เออเดี๋ยวกูหาเองมึงไปนอนได้แล้ว”
“ครับผม พี่ภพหลับให้สบายนะ” เดี๋ยวนะอะไรคือหลับให้สบาย
 “มึงต้องบอกว่าฝันดีนะไม่ใช่หลับให้สบายโว้ย”
 “อ้อเค...ฝันดีครับ” เหนื่อยใจจริงๆ
  วารีผู้ใสซื่อ
 ณ เวลานี้เป็นเวลาเช้าตรู่แล้วล่ะทุกคนที่น่าดีใจคือพี่ภพตื่นแต่เช้าเป็นไปได้ไงไม่น่าเชื่อ
“นี่ทำไมวันนี้พี่ภพตื่นเช้าจัง”
“ก็กูต้องรีบไปจีบสาวนี่หว่า..มึงรีบแต่งตัวเหอะ” ทีสาวล่ะไวจริงๆแต่กับน้องนี่ช้าตลอด
                           
จะกินข้าวให้หมดแต่พี่ชายก็เร่งเร้าอย่างกับเหารีบกินเลือดก็เลยต้องรีบกินสุดชีวิต
พอมาถึงมหาลัยพี่ชายสุดที่รักก็รีบไล่ผมลงจากรถทันทีรักน้องมากแหละดูออก
ผมก็เลยรีบเดินลงมาหาที่นั่งมองไปก็เห็นธารานั่งอยู่พอดีก็เลยรีบเข้าไปทักทาย
“สวัสดีธาราวันนี้มาเร็วจัง”
“พอดีพี่เราอยากมาเจอใครคนนึงน่ะ”
“อ้อหรอแล้วเจอใครล่ะ”
“ไม่รู้สิเห็นเดินไปทางร้านขายของ”
“อ๋อ….เฮ้ยเราลืมเอาขวดน้ำมาน่ะเดี๋ยวไปซื้อก่อนนะ”
“อ่า..โอเคเดี๋ยวเรานั่งรอตรงนี้นะ”
หลังจากบอกธาราเสร็จผมก็รีบเดินมาซื้อน้ำเลยทันใดซึ่งอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่จากที่ที่พวกเรานั่งกันแต่ไม่รู้ว่าเกิดแผ่นดินไหวหรืออย่างไรผมจึงก้าวพลาดลื่นลงไปหาพื้น กำลังหลับตารอรับแรงกระแทกแต่ก็มีมือใครไม่รู้มาจับไว้ได้ทันเวลา

ได้แต่หลับตาไม่กล้ามองกลัวเขาจะด่าว่าทำไมเดินไม่ระมัดระวังมาล้มใส่เขาทำไม
“ทำไมเดินไม่ระวังล่ะครับถ้าล้มมาจะทำยังไง” เสียงคุ้นจังใครกันนะขอมองหน้าหน่อยเถอะพอเงยมองเท่านั้นแหละ
พี่มหาสมุทร!!

ออฟไลน์ Littlewave

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 19
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-0

ออฟไลน์ AkuaPink

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2033
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +59/-1
 :pig4:
 :3123:

ออฟไลน์ Littlewave

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 19
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-0
05 โรงอาหารแห่งความรัก
มหาสมุทรหล่อไม่หยุดฉุดไม่อยู่
หลังจากผมมานั่งรอวารีมามหาลัยอยู่นานจนกระทั่งผมเดินไปเข้าห้องน้ำและกำลังจะกลับไปหาธาราสายตาผมก็เหลือบไปเห็นใครคนนึงที่ผมคุ้นมากแม้จะเห็นแค่ด้านหลังแต่พอเดินเข้าไปใกล้ๆจริงๆก็เลยรู้ว่าคนนี้คือวารี
แต่ไม่รู้ทำไมเขาถึงเดินไม่ระมัดระวังอย่างนี้เกือบล้มแล้วไหมล่ะดีนะผมวิ่งมาคว้าไว้ทันไม่อย่างนั้นล่ะก็ไม่อยากจะคิดเลยพอจับทันผมก็รีบถามตัวแสบทันใดว่าเหตุไฉนไยถึงได้ล้มเช่นนี้
พอถามเสร็จคนตัวเล็กก็ยืนนิ่งทำหน้าครุ่นคิดอยู่นานประหนึ่งว่ากำลังนึกข้อสอบปลายภาค…

“ขอโทษครับพี่มหาสมุทรพอดีว่าเค้ากำลังจะไปซื้อน้ำแต่ว่าไม่ได้มองทางก็เลยสะดุดล้มง่ะ” เหตุผลช่างฟังขึ้นมากเลย ปล.ผมประชด
“ทีหลังเวลาเราเดินก็มองทางด้วยนะครับถ้าพี่มาจับไม่ทันจะเป็นยังไง”
“คราวหน้าเค้าจะไม่ล้มอีกแล้ว” ทีแรกก็อยากจะดุอยู่หรอกนะแต่พอเห็นหน้าแล้วใจเจ้ากรรมก็บางไปหมดเลยได้แต่ยืนมองเฉยๆ
“อ้าวแล้วทำไมเราต้องไปซื้อน้ำด้วยครับพี่เห็นว่าปกติเราก็เอาขวดน้ำมาจากบ้านนี่” อันที่จริงที่ผมรู้น่ะเหรอเพราะว่าถามธาราไงล่ะ…..เขาไม่เรียกว่าคลั่งรักจนตามติดอะไรขนาดนั้นหรอกนะ เขาเรียกว่าอยากรู้ทุกอย่างในตัวคนที่ชอบเท่านั้นเอง
“ที่จริงเค้าก็เอามาจากบ้านทุกวันแหละแต่ว่าวันนี้รีบมากไปหน่อยก็เลยไม่ได้ถือมา” รีบหรอทำไมน้องถึงรีบมาด้วย
“มีธุระอะไรเหรอครับถึงได้รีบจนลืมเอาขวดน้ำมา”
“ก็พี่ภพน่ะสิครับจะรีบมาจีบสาวก็เลยปลุกเค้าให้ตื่นตั้งแต่เช้าอยู่นั่นแหละก็เลยรีบมาจนลืมขวดน้ำ”
“ไอ้ภพนี่จริงๆเลยไม่ห่วงน้องเลยวันๆห่วงแต่ผู้หญิง”

“เค้าชินแล้วล่ะ…พี่ภพน่ะเป็นแบบนี้แหละแต่ลึกๆก็ห่วงอยู่เห็นได้จากการตามหวงเค้าทุกเวลาเนี่ย” น้องพูดมาก็เป็นความจริงเพราะมันหวงน้องชายของมันมากหวงประดุจเหมือนพ่อหวงลูกสาวยังไงยังงั้นเลยล่ะ
“อ๋อครับแล้วไม่ไปซื้อน้ำเหรอครับมัวแต่ยืนคุยกับพี่”
“เฮ้ยเค้าเกือบลืมเลยล่ะขอบคุณนะครับที่เตือน…เค้าคุยเพลินไปหน่อย” อะไรจะน่ารักขนาดนี้
ตอนนี้ผมก็ได้แต่เดินตามน้องใครเห็นก็คงคิดว่าคนโรคจิตเดินตามนะเนี่ย ทำไมต้องเดินตามน่ะเหรอ เพื่อความปลอดภัยของน้องไงล่ะเผื่อล้มมาอีกอันนี้ผมเป็นห่วงนะไม่ได้คลั่งรักอะไร
หลังจากน้องสั่งน้ำเสร็จผมก็เดินตามหลังน้องมาเพื่อที่จะนั่งคุยด้วยซึ่งบริเวณนี้ก่อนเคยมีธารานั่งอยู่แต่ไม่รู้ว่าหายไปไหนแล้วน้องพอดีนี่จริงๆเลยเผลอเป็นไม่ได้ชอบหายตลอดอย่าให้รู้นะว่าซุกหนุ่มที่ไหนไว้โดนแน่
“แล้วพี่มหาสมุทรยังไม่ขึ้นเรียนเหรอครับ” อ้าวทำไมรีบไล่พี่อย่างนี้ล่ะ
“ยังครับพี่มีเรียน 8:00 น นะครับตอนนี้มันยัง 7 โมงกว่าอยู่เลยนะ”
“เค้าก็เรียน 8:00 น เหมือนกันเลยเดี๋ยวตอนเที่ยงเค้าก็ต้องไปกินข้าวกับธารา พี่ไม่ต้องห่วงนะมีใครมายุ่งกับธาราหรอก”

“ครับถ้ามีใครมายุ่งวาบอกพี่เลยนะ”
“ครับผม”
“แล้วก็ตอนเที่ยงก็ไปกินข้าวกับพี่ที่คณะนะครับ” ได้ฤกษ์ถือโอกาสชวนเลยแล้วกัน
“จะดีเหรอครับพี่ภพก็อยู่นะ” เออลืมไปเลยมีไอ้ภพอยู่ด้วยนี่หว่า ไอ้มารหัวใจ
“ทั้งคณะพี่ว่าภพมันคงไม่มาเห็นเราหรอกคณะวิศวะออกจะกว้างใหญ่นะ
“ถ้าอย่างนั้นเค้าขอไปถามธาราก่อนนะ”
“ครับตามสบายครับ…นี่ก็ใกล้ถึงเวลาเรียนแล้วพี่ไปเรียนก่อนนะครับเราก็ตั้งใจเรียนนะ”
“พี่ก็ตั้งใจเรียนเหมือนกันนะครับ” ทั้งวันพี่ก็เรียนได้แบบนี้ไม่มีหลับแน่นอน
หลังจากแยกย้ายจากน้องวารีสุดที่รักของผมแล้วก็ต้องรีบทำภารกิจอันยิ่งใหญ่หลวงเลยครับว่าแล้วไม่รอช้ารีบโทรหาธาราเลยทันใด
“ว่าไงครับพี่มหาสมุทรมีอะไรหรือเปล่าโทรหาผมเนี่ย”

“ตอนนี้อยู่กับวาหรือเปล่า”
“ผมอยู่บนห้องครับวาน่าจะกำลังเดินขึ้นมา”
“เที่ยงนี้วาจะไปกินข้าวกับพี่ที่คณะวิศวะนะ”
“เอ๊ะ…ยังไงกันนะไหนพี่บอกว่าเพื่อนพี่ชอบนี่ทำไมต้องไปกินข้าวกับพี่ล่ะ” ทำไมต้องอยากรู้อยากเห็นทุกเรื่องห๊ะธาราน้องพี่
“เห็นว่าวาไม่ค่อยมาคณะวิศวะก็เลยอยากพามาหน่อย”
“ใช่ไหมนะมันต้องมีอะไรมากกว่านั้นแน่เลย”
“เอาเป็นว่ารู้กันนะว่าวาจะมากินข้าวที่คณะพี่ตอนเที่ยงวันนี้โอเคนะงั้นแค่นี้แล้วกัน” ขืนคุยกันต่อมันต้องถามยันลูกบวชแน่
เรียบร้อยทีนี้ก็แค่รอตอนเที่ยงแล้วก็โทรหาวาเพื่อเดินพามาที่คณะเป็นอันเสร็จพิธีอารมณ์ดีอย่างบอกไม่ถูกเลยโว้ยวันนี้
“มึงยิ้มอะไรไอ้มหาสมุทร” น่าน…ดูอารมณ์ดียังไม่พอสิบวิมึงมาอีกแล้วหรอไอ้ภพไอ้พญามารหัวใจ
“ทำไมกูจะยิ้มบ้างไม่ได้รึไง”
“ปกติมึงไม่ค่อยยิ้มนี่มันต้องมีอะไรแน่นอน” ปกติมึงไม่เสือกขนาดนี้นะเพื่อนทำไมวันนี้มึงอยากรู้อยากเห็นจังวะ

“ก็แค่นัดเด็กมากินข้าวตอนเที่ยงด้วยแค่นั้นเอง”
“เชรดโด้ววว…เดี๋ยวนี้เขามีดงมีเด็กว่ะ” จะบอกไปว่าน้องมึงก็กลัวมึงไม่ให้มากิน
“ธรรมดาคนมันหน้าตาดีอ่ะครับ”
“มั่นหน้ามากนะมึงว่าแต่ใครวะที่มึงจะพาไปกินข้าวด้วย”
“รุ่นน้องอ่ะ…อยู่คณะนิเทศ”
“แจ่มไหมวะ”
“น่ารักน่าฟัดน่าหยิกน่าเอา…”
“เอาห่าอะไรมึงพูดให้จบดิ”
“เอาอกเอาใจไงมึงคิดว่าเอาอะไรล่ะ”
“มึงก็ดูมึงพูดดิสองแง่สองง่ามชิบหายเป็นใครก็คิด”
“5555แล้วมึงจะอนุญาตไหมล่ะที่กูจะพาเข้ามากินข้าวที่โรงอาหารเราน่ะ”
“อ้าว…เด็กของมึงก็พามาได้เลยสิกูจะห้ามทำไมล่ะนานๆทีมึงจะพาเด็กมาไม่น่านานหรอกไม่เลยมากกว่า”

“โอเคเลยกูจะได้พามาตอนแรกกูกลัวว่ามึงจะไม่อนุญาตให้พามาแต่ถ้ามึงอนุญาตแล้วกูก็พามาได้อย่างสบายใจแล้วล่ะ”
“ว่าแต่ใครวะที่มึงจะพามาแล้วทำไมต้องขออนุญาตกูด้วย”
“ก็น้องวาไงโคตรน่ารักอ่ะเดี๋ยววันนี้กูจะพามากินข้าว”
“โอเคเดี๋ยวมึงไปรับมาเลยก็ได้ก็ใกล้จะถึงเวลากินข้าวแล้ว”
“เคเพื่อนเดี๋ยวกูไปรับน้องก่อนนะ”
“โชคดีเว้ย” มันดีใจจริงๆที่เพื่อนเราจะมีเด็กเป็นตัวเป็นตนปกติมีคนมาจีบมันเป็นร้อยมันไม่สนใจสักคนเลยล่ะ ซึ่งคนที่มันพามาอีกหน่อยก็คงจะพัฒนาเชื่อมสัมพันธ์กันอีกหน่อยก็จะกลายเป็นแฟน ตายตาหลับแล้วกูไอ้มหาสมุทรจะมีแฟน
เอ๊ะ..ว่าแต่วาคณะนิเทศรุ่นน้องด้วยมันคุ้นจังวะเดี๋ยวนะ โอ้โหสมองโลดแล่นทันที     ไอ้มหาสมุทรนั่นน้องกู…………
ว๊ากกกกกกกกก
เสียท่ามันแล้วเพื่อนเลวเพชรที่ว่าแน่ยังแพ้เหลี่ยมของมึงอะไรมึงจะเหลี่ยมขนาดนี้

หรือว่ากูโง่เองวะไปไม่ได้กูไม่ได้โง่กูแค่ตามคนไม่ทัน มันหรอกกูมันใช้ความเหลี่ยมของมันในการหลอกล่อกู

หลังจากผมคุยกับไอ้ภพเสร็จแล้วก็รีบเดินมาหาน้องวารีทันใดถึงไอ้ภพมันจะยังไม่รู้หรอกว่าเป็นน้องอีกไม่นานมันก็คงรู้แน่นอนเลยต้องรีบมาหาก่อนที่มันจะมาก็มาถึงคณะของวารีของผม สายตาผมก็เหลือบเห็นเด็กน้อยน่ารักคนหนึ่งกำลังยืนกดโทรศัพท์อยู่ไม่รู้เขาจะโทรหาใครด้วยสัญชาตญาณแห่งผู้ล่าเหยื่อผมจึงรีบเข้าไปหาทันใด
“น้องวาครับพี่มาแล้วครับ”
“อ้าวพี่มหาสมุทรเค้าว่าจะโทรหาพี่พอดีเลยแต่พอดีนึกได้ว่ายังไม่มีเบอร์พี่ก็เลยถามธาราแต่ธาราก็ไม่ยอมตอบสงสัยจะยังหาของกินอยู่”
“ครับสงสัยธาราจะไม่ว่าง….ป่ะกินข้าวกันครับ”
“อื้อ…ไปกันเลย” น่ารักมีแต่คำว่าน่ารักเต็มไปหมดเมื่อคุยกับเด็กคนนี้ไม่รู้เหมือนกันว่าที่บ้านเลี้ยงมายังไงทำไมถึงได้น่ารักขนาดนี้ผิดกับพี่จริงๆรายนั้นน่ะนะน่าถีบมากกว่า

พอเดินมาถึงโรงอาหารคณะเท่านั้นแหละเรา 2 คนก็ตกเป็นเป้าสายตาทันทีคงไม่ต้องถามนะว่าใครมองใครพวกผู้ชายน่ะมองวารี ผู้หญิงมองผมส่วนคนข้างๆผมน่ะเหรอไม่รู้ตัวหรอกโดนมอง
พอหาที่นั่งได้ผมก็รีบถามน้องทันทีว่าจะกินอะไร
“จะกินอะไรดีครับเดี๋ยวพี่ไปซื้อให้”
“เค้าไปซื้อเองดีกว่าเดี๋ยวจะลำบากพี่อ่ะ”
“ไม่เป็นไรครับพี่ซื้อมาให้ได้…ไม่ลำบากเลย”
“งั้นข้าวมันไก่ต้มแล้วกันครับ” จริงเหมือนที่ธาราบอกน้องเขาชอบข้าวมันไก่มากพี่สัญญาว่าพี่จะเปิดฟาร์มไก่เพื่อทำข้าวมันไก่ให้น้องกินทุกวันเลย
“รอสักครู่นะเดี๋ยวพี่ไปซื้อมาให้”
“ครับ” รีบไปซื้อเลยทันใดเพื่อไม่ให้มีคนเข้ามาจีบน้องผมล่ะกลัวจริงๆเวลาผมไม่อยู่เดี๋ยวมีคนเข้ามา
หลังจากสั่งข้าวมันไก่มาเรียบร้อยเสร็จสรรพก็นำอาหารสุดอร่อยสำหรับน้องมาให้กินทันที

“ขอบคุณครับ” เสียงสดใสตอบกลับมาพร้อมกับรีบกินอาหารประหนึ่งหิวโหยมาหลายสิบปีแต่ทำไมภาพตรงหน้าช่างน่ามองซะเหลือเกิน
“ค่อยๆกินก็ได้ครับเดี๋ยวติดคอ” ต้องรีบบอกครับไม่งั้นติดแน่
“ก็มันอร่อยนี่ครับ”
“ถ้าอร่อยก็มากินที่คณะพี่ทุกวันเลยนะครับ”
“โห…เค้าเกรงใจพี่น่ะต้องเสียเวลาเดินไปรับเค้ามาอีก”
“ไม่เป็นไรครับไม่เสียเวลาพี่หรอกสำหรับคนที่พี่รักนะระยะทางจะไกลแค่ไหนพี่ก็เดินไปหาได้” ซึ้งอะดิโดนหยอดเข้าไปเขินแน่
“ว้าว…แสดงว่าพี่สามารถเดินไปหาแม่พี่ได้เลยหรอระยะทางหลายพันกิโลพี่สุดยอดมากเลยรักแม่ที่สุด” น้องครับเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าพี่หมายถึงน้องนี่สินะคนซื่อที่แท้จริง
“ครับผม” ได้แต่ขานรับไปเท่านั้นเเหละครับมากกว่านี้น้องก็คงยังไม่รู้
“อร่อยมากเลยขอบคุณนะครับที่พามากิน”
“ที่ปากเราเปื้อนอะไรด้วยทำไมกินเลอะอย่างนี้ครับเดี๋ยวพี่เช็คให้”

ปลายนิ้วโป้งขยับเข้าไปหาสีปากได้รูปทีละน้อยเล่นเอาเจ้าของป่านั่งหน้าแดงเลยทีเดียวปลายนิ้วค่อยๆปัดสิ่งของที่ปนเปื้อนอยู่ที่ริมฝีปากออกอย่างแผ่วเบาราวกับว่ากลัวมันจะหักยังไงอย่างงั้น
“ขะ..ขอบคุณครับ”
“เรามีเรียนต่อไหมครับ”
“ไม่น่ามีนะครับพี่มหาสมุทรมีอะไรหรือเปล่าครับ”
“คือพี่ว่าจะชวนไปซื้อของที่ห้างสักหน่อยครับ…น้องวาสะดวกไปกับพี่ไหมครับ”
ไม่
ไม่ใช่เสียงตอบน้องมาหรอกครับเสียงไอ้ภพไอ้มารหัวใจเอง
“พี่ภพ!!!”
“ว่าไงมึงลมอะไรหอบมึงมาคณะกูได้”
“เห็นทีจะเป็นลมมหาสมุทรว่ะเพื่อน”
“อย่ายุ่งเรื่องในครอบครัวคนอื่นได้ไหมวะ”

“ตอนแรกก็คิดว่าไม่ได้อ่ะแต่คิดไปคิดมากูก็เป็นน้องเขยมึงน่าจะยุ่งได้อยู่”
“ไอ้เวร” พูดจบมันก็ยกนิ้วชื่นชมผมทันที แต่เป็นนิ้วที่อยู่ระหว่างนิ้วชี้กับนิ้วนางนะไม่ใช่นิ้วโป้ง
“วากลับคณะเดี๋ยวนี้เลย” ยังด่าผมไม่จบมันก็ออกคำสั่งทันทีเผด็จการชะมัด
“วาไม่มีเรียนต่อครับว่าจะไปห้างกับพี่มหาสมุทรพี่ภพกลับก่อนเลยก็ได้นะ” สุดยอดมากคำตอบของน้องพี่ยกนิ้วโป้งให้เลย
“ไม่ไปไม่อนุญาตให้ไป..ห้ามเด็ดขาดกลับบ้านเดี๋ยวนี้”
“วาไม่กลับ…วาตอบตกลงไปแล้ว”
“มึงตอบตอนไหน”  ตอนไหนก็ได้ไอ้มารขวางรัก
“ตอนนี้ไง” สุดจัดเลยน้องวารีของพี่
“มึงกล้าขัดคำสั่งกูหรอ”
“ก็วาโทรไปคุยกับแม่แล้วแม่ก็บอกว่าใครชวนไปไหนก็ไปกับเขาเลยแต่ให้ดูก่อนว่าเป็นคนดีไหม เท่าที่ดูพี่มหาสมุทรก็เป็นคนดีเพราะฉะนั้นวาไปด้วยได้” ถึงขั้นโทรหาแม่ลูกเขยคนนี้จะไม่ทำให้ผิดหวัง

“ไม่ดีหรอกมึงเชื่อกูอย่าไปกับมันเลย” ยังไม่หยุดอีกไอ้มารผจญ
“ทีพี่ยังไปกับสาวได้เลย ผมยังอนุญาตให้ไปได้” เถียงไม่ออกสิคุณภพ
“เอ่อ..คือ….มันก็คนละอย่างไหม”
“ไม่รู้ไม่ชี้วาจะไปกับพี่มหาสมุทร เพราะพี่เขาเป็นคนดีมากๆเลยล่ะ”
“เฮ้อ..เออกูยอมแล้ว ดูแลน้องกูให้ดีนะไม่อย่างนั้นมึงโดนกูแน่”
“เออ..รับรองไม่มียุงตัวไหนมากัดน้องมึงได้”
“วาก็ดูแลตัวเองด้วยนะ”
“อื้อ..วาจะดูแลอย่างดีเลยพี่ก็ดูแลตัวเองด้วยนะ”
“เออ…งั้นกูไปล่ะ” ภารกิจสำเร็จได้ไปเดินห้างกับว่าที่แฟนแล้ว
________________________________________________________
“นี่พี่มหาสมุทรว่าแต่จะพาเค้าไปซื้ออะไรที่นั่นหรอ”
“พี่ว่าจะซื้อของให้เราสักหน่อยน่ะถือว่าเป็นของขวัญที่เรามากินข้าวกับพี่”
“มีด้วยหรอ พี่เป็นคนเลี้ยงเค้านะต้องเป็นเค้าสิที่ซื้อของให้พี่”

“ไม่ต้องครับถ้าไม่ได้วาพี่คงกินข้าวไม่อร่อยเพราะฉะนั้นพี่เลยต้องซื้อของให้เพื่อเป็นการขอบคุณ” แถหน้าด้านๆเลยแล้วกันที่จริงอยากซื้อให้โดยไม่มีเหตุผล
“อ๋อครับแล้วไปตอนไหนครับนี่เพิ่งจะ 13:00 น เองนะ”
“ไปประมาณ 17:00 น ก็ได้ครับเดี๋ยวเรานั่งเล่นกับพี่อยู่ที่นี่ก่อนก็ได้นะ”
“เอางั้นก็ได้ครับแล้วธาราล่ะครับไม่ไปด้วยเหรอ”
“อ๋อธาราน่ะหรอ…เห็นว่าจะไปทำงานที่บ้านเพื่อนไม่ได้ไปกับเราหรอก”
“แล้วพี่อนุญาตให้ธาราไปทำงานบ้านเพื่อนได้ด้วยหรอ”
“ได้ครับถ้าเป็นเรื่องงานพี่ให้ไปแต่ถ้าเป็นเรื่องแฟนพี่ไม่ให้ไปหรอก”
“ธารายังไม่มีแฟนนะครับกับเจมส์น่ะเป็นแค่เพื่อนกันไม่ได้มีอะไรนอกเหนือจากนั้นครับ” ไม่มีพิรุธเลยนะครับน้องวารีของพี่
“ยังไม่ได้บอกเลยนะครับว่าธารากับเจมส์คบกัน”
“เอ่อ…กะ..ก็เค้ากลัวพี่คิดว่าสองคนนั้นคบกันไง”
“อ๋อครับ…ไม่คิดหรอกสองคนนั้นน่าจะเป็นเพื่อนสนิทกันมากกว่า”
“ใช่เลยครับสนิทกันมากกับเค้าก็สนิทกันนะ”

“ครับพี่รู้ว่าสนิทกัน”
“แล้วพี่มหาสมุทรล่ะครับสนิทกับใครหรือเปล่า”
“ถ้าพูดในแง่ของเพื่อนพี่ก็สนิทกับไอ้ภพแต่ถ้าพูดในเรื่องของความรักพี่ก็คงจะสนิทกับคนแถวๆนี้ล่ะครับ”
“อย่าบอกนะว่าพี่สนิทกับ….” รู้ตัวได้แล้วคนดีของพี่
“ยามมหาลัย”
ฆ่าฉันให้ตายเสียยังดีกว่า…โอ้ยชาตินี้จะรู้ตัวไหมว่าโดนจีบ อยู่เนี่ย

« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 08-07-2021 03:35:39 โดย Littlewave »

ออฟไลน์ AkuaPink

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2033
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +59/-1
 :pig4:
 :3123:

ออฟไลน์ Littlewave

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 19
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-0
06 โปรดเถิดดวงใจโปรดได้รู้ตัว
สวัสดีครับทุกคนยังอยู่กับมหาสมุทรหล่อสุดๆฉุดไม่อยู่วันนี้หลังจากที่น้องบอกว่าผมสนิทกับยามมหาลัยผมก็รู้ตัวเลยว่าน้ำยาล้างห้องน้ำคงจะได้ใช้ในไม่ช้า
ใช้ทำอะไรมาเหรอ..ฆ่าตัวตายน่ะสิ….ล้อเล่นนะยังไม่ฆ่าตัวตายหรอกต้องมีคู่ครองก่อนแล้วค่อยตายผมคิดว่ายากกว่าการทำข้อสอบ final ก็คือการทำให้วารู้ตัวว่าผมชอบ
อันที่จริงนอกจากน้องจะไม่รู้เลยแล้วยังจะผลักดันให้ผมไม่ชอบคนอื่นอีก…หึหึหึ…แต่ในเวลานี้ผมกำลังเดินอยู่ในห้างแห่งหนึ่งแขนขวาผมถือกระเป๋าของว่าที่แฟนแขนซ้ายแล้วหรือ…อื้อหือว่างเปล่า
อุตส่าห์วาดฝันไว้ว่าแขนซ้ายจะจับมือน้องวาแต่มันก็ไม่สำเร็จเพราะต้องวาดันใจดีถือกระเป๋าให้ผมเป็นการตอบแทนที่ผมถือกระเป๋าให้น้องหมดกันความเป็นสุภาพบุรุษกูถือกระเป๋าเบาๆไปให้น้องแบกกระเป๋าหนักของตัวเองอยากจะบ้าตายเข้าใจแล้วว่าทำไมไอ้ภพมันถึงบอกว่าจะจีบน้องกูไปจีบคนอื่นเถอะไป

แต่ถึงกระนั้นผมก็ไม่ยอมยกเลิกความพยายามให้ผมหรอกเพราะหัวใจมันเรียกร้องสั่งการไปแล้วความสัมพันธ์ของเราจะค่อยๆเป็นไปทีละนิดทีละนิดถึงแม้ว่ามันจะเล็กเหมือนน้าจี๊ดลิ๊ดในเรื่องก้านกล้วยก็ตาม
“น้องวาครับอยากกินอะไรไหมครับ”
“ไม่รู้สิพี่มหาสมุทรอยากกินอะไรล่ะครับ” อยากกินเราครับ..ไม่ได้ต้องสุภาพบุรุษ
“ไม่รู้เหมือนกันครับแล้วแต่วาเลยอยากกินอะไรก็บอกได้เลยครับ…แต่ไม่ใช่ข้าวมันไก่” รู้ทันครับน้องจะกินอะไรได้นอกจากข้าวมันไก่พี่จะเป็นเก๊าอยู่แล้วน้องเอ๋ย
“งั้นไอติมล่ะครับพี่อยากกินไหม”
“ตามใจเราเลยครับ”
“งั้นพาเค้าไปกินไอติมหน่อย”
“ครับผม”
เสร็จสิ้นบทสนทนาผมก็พาน้องเดินไปหาร้านไอติมทันที…ระหว่างทางเดินก็มีพวกผู้ชายมองเต็มเลยให้ตายสิมึงไม่เคยเห็นพวกกูรึไงกันถ้ามันมองผมผมไม่ว่าหรอกครับแต่มันเสือกมองน้องวาของผมไง

“พี่มหาสมุทรอยากกินไอติมรสอะไรครับเดี๋ยวเค้าสั่งให้”
“ว่าแทนตัวว่าเค้ากับทุกคนเลยหรอ”
“แทนกับรุ่นพี่ครับแม่สอนมาว่าถ้าใช้คำนี้จะน่ารักและน่าเอ็นดู”
“เรียกตัวเองว่าวากับพี่ได้ไหมครับ”
“ถ้าพี่มหาสมุทรอยากให้เรียกแบบนั้นก็ได้ครับ”
“แล้วสรุปพี่มหาสมุทรจะกินไอติมรสอะไรครับเดี๋ยววาสั่งให้” ต้องอย่างนี้น่ารักเป็นบ้าเลยเด็กน้อยของพี่
“แล้วแต่น้องวาเลยครับวากินรสอะไรพี่ก็กินได้หมดแหละ”
“ok ครับ”
ผลสรุปคือน้องสั่งรสช็อกโกแลต มะนาว แล้วก็คุกกี้ส่วนผมก็ต้องนั่งกินกับน้องไปด้วยถึงแม้ผมจะไม่ค่อยชอบพวกไอติมก็ตามแต่ว่าถ้าคนที่เราชอบชอบเราก็ชอบตามเขาไปด้วยแหละนี่สินะที่เขาเรียกว่ามนต์แห่งความรักพอกินเสร็จเราสองคนก็เดินออกมาจากร้านแล้วนี่แหละคือโอกาสที่ผมจะบอกน้องสักทีว่าพี่ขอจีบนะ
“น้องวาครับคือพี่มีเรื่องจะบอกครับคือพี่อ่ะชอบน้องมากๆเลยตั้งแต่เจอหน้ากันครั้งแรกที่เซเว่นล่ะครับพี่ขอจีบนะครับ”

เป็นไงเขินจนเงียบเลยดิ…ธรรมดาครับคนหน้าตาดีขอจีบก็ต้องมีเขินกันเป็นเรื่องปกติแต่พอหันไปดูเท่านั้นแหละน้องหายไปไหน
“มหาสมุทรมาดูนี่สิน่ารักมากเลยตุ๊กตาตัวนี้"
 เพล้ง…ไม่ต้องสงสัยว่าเสียงอะไรแตกเสียงหน้ากูเองครับ
คือทั้งหมดที่พูดไปเมื่อสักครู่นี้น้องไม่ได้ฟังเลยเผลอๆน้องเดินออกไปตั้งแต่เห็นตุ๊กตาแล้วมั้ง..ฉีดยาให้ฉันตายไปเถิดหมอ…..โอ้ยน้อออออ
“น้องวาอยากได้เหรอครับ” เอาวะหาโอกาสบอกใหม่ก็ได้
“มันน่ารักมากเลยวาอยากได้แต่ว่าเงินไม่น่าจะพอวันหลังค่อยให้พี่ภพพามาซื้อแล้วกัน”
“ไม่ต้องถึงมือไอ้ภพหรอกครับเดี๋ยวพี่ซื้อให้วันนี้ก็ได้”
“โหย…วาเกรงใจอ่ะมันแพงมากเลยพี่ไม่ต้องซื้อหรอกนะ”
“ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวพี่ซื้อให้อยากได้ตัวไหนเลือกเลยครับ”
โทษทีพอดีกูซื้อให้น้องได้
เสียงนั่นไม่ใช่เสียงใครหรอกครับเสียงไอ้ภพพี่ชายน้องวาของผมเอง

“พี่ภพมาได้ไงเนี่ย”
“บินมามั้ง….ขับรถมาไงตามมึงมาเนี่ย” คนเขากำลังจะสารภาพรักมึงก็ตามมาขัดขวางกูอยู่ได้นะไม่รู้ว่าชาติที่แล้วกูไปทำเวรทำกรรมอะไรนักหนาถึงได้มีเจ้ากรรมนายเวรมาขัดขวางความรักอยู่เนี่ย
“วารู้แล้วนะว่าพี่ขับรถมาแต่ว่าพี่มาห้างทำไม”
“ก็มารับมึงกลับบ้านไง”
“เดี๋ยวกูไปส่งน้องเองมึงกลับก่อนเลย”
“ไม่จำเป็นกูมาแล้วกูรับน้องกูกลับบ้านได้ไม่ต้องให้มึงไปส่งหรอก”
“มึงจะหวงอะไรขนาดนั้นเนี่ย”
“มึงไม่ดูเวลาเลยนี่มันก็ดึกมากแล้วมึงยังไม่พาน้องกูกลับบ้านอีกต้องให้กูมาตาม
“มึงเรียก 19:30 น ว่าดึก”
“เออกูถือว่าดึกแล้วสำหรับไอ้วาแค่ 6 โมงครึ่งก็ดึกแล้ว”
“6:30ตอนเช้าหรือเย็น”
“เช้ามึงเรียกว่าดึกหรอ”

“ไปไอ้วากลับบ้านได้แล้วมายืนทำตาแป๋วไม่ได้ช่วยให้กูใจอ่อนหรอกนะ”
“ถ้างั้นวาขอตัวกลับบ้านก่อนนะครับพี่มหาสมุทรขอบคุณสำหรับไอติมวันนี้นะครับ”
“ครับผมไว้วันหลังพี่พาไปอีกนะ”
“ดูปากพิภพนะคะ…ชาติหน้าค่ะ”
“ไอ้คอ..วอ..ยอ”
“ขอบคุณที่ชมกู”
หลังจากนั้นมันก็พาน้องวาสุดที่รักของผมเดินจากไปปล่อยผมนั่งน้ำตาไหลรินหมดสิ้นความหวังรักของผมนั้นพังตัวผมนั้นแสนเศร้า..
ผมพูดเล่นยังไงซะก็หาโอกาสไปเจอน้องวาได้อีกอยู่ดี
พิภพประสบโชค
สวัสดีทุกคนผมพิภพเราไม่ได้เจอกันมานานหลายตอนแล้วนะวันนี้แหละผมจะผงาดอีกครั้งขณะนี้กำลังนั่งอยู่ในรถกับไอ้ตัวแสบที่แอบหนีตามผู้ชายไปมันน่าตบจริงๆ

พอขึ้นรถมามันก็นั่งทำหน้าตาเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแทบไม่ชวนผมคุยเลยมันต้องมีความลับอะไรกันแน่ๆ
“ไอ้วาสรุปวันนี้มึงไปห้างกับไอ้มหาสมุทรเนี่ยมันพามึงไปทำอะไร”
“ก็กินไอติมไง”
“ไอติมมึงไปห้างเพื่อไปนั่งกินไอติม…ทำไมมึงไม่บอกกูกูจะได้เรียกไอติมวอลล์ไห้หยุดรถแล้วเดินไปซื้อให้มึง”
“ผมไม่เห็นพี่เรียกไอติมวอลล์สำเร็จเลยสักครั้งนะ” เออสิรถไอติมห่าอะไรวิ่งไวชิบหายเรียกทีนะไม่เคยหันมาหามีแต่ขับไปด้านหน้าอย่างเดียว
“นั่นแหละกูเรียกเอสกิโมให้ก็ได้”
“ไม่เป็นไรหรอกถือซะว่าพี่มหาสมุทรเลี้ยงก็แล้วกัน” จะแดกหัวมึงอยู่แล้วยังไม่รู้ตัวอีก
“ยังไงซะกูก็ไม่อยากให้มึงยุ่งกับมันอยู่ดี”
“ทีพี่ยังยุ่งกับสาวได้เลย” ย้อนกลับมาหากูอีกมึงเป็นกระจกหรือไงวะสะท้อนเก่งจัง
“มันคนละส่วนกันโว้ย” อันนั้นกูจีบเขาแต่อันนี้เขาจีบมึงยังไม่รู้ตัวอีก

“เออพี่ภพแม่โทรมาหาวาด้วยแหละ” แม่โทรมาเนี่ยนะแต่จะว่าไปก็ถูกต้องอยู่แล้วเพราะวานี่ลูกรักเลยล่ะส่วนผมหน่ะเหรอรักเหมือนกันแต่รักในการโดนแม่ด่านะเพราะผมเป็นคนดื้อยังไงล่ะไม่เหมือนวาที่ฟังแม่
“โทรมาตอนไหนวะ”
“ตอนที่กำลังกินไอติมกับพี่มหาสมุทรน่ะ” ห้ะ…โทรมาตอนมึงอยู่กับไอ้มหาสมุทรเนี่ยนะ
“แล้วแม่มีอะไรหรือเปล่าที่โทรมาหามึงเนี่ย”
“ก็โทรมาถามว่าทำอะไรอยู่”
“แล้วมึงบอกว่าไง”
“บอกว่ากำลังกินไอติมกับพี่มหาสมุทรอยู่” ตรงเกิ๊นนนน
“มึงไปบอกแบบนั้นได้ยังไงแล้วแม่ว่ายังไงบ้าง”
“แม่ก็บอกว่าขอดูหน้าหน่อยซิ”
“แล้วมึงก็ให้ดูเนี่ยนะ”
“เก่งจังเลย..พี่ภพรู้ได้ไงอะ” ไม่รู้ก็แปลกแล้วล่ะ
“เดาไม่ยากหรอกมึงอ่ะใครขอให้ทำอะไรก็ทำให้หมดแหละ”

“พอแม่ดูแล้วแม่ก็ด่ามันเลยใช่ไหมว่าอย่ามายุ่งกับมึงถูกต้องไหม”
“เปล่าไม่ได้ด่าแม่บอกว่าหล่อดีนะอยากได้เป็นลูกเขย”  เริ่มแปลกใจในรสนิยมแม่กูแล้วเนี่ยคนดีๆมีกูมาตั้งเยอะทำไมไม่เลือกโอ้โหให้ตายสิ
“แล้วมึงตอบว่าอะไรอ่ะ”
“ไม่ตอบอ่ะพี่มหาสมุทรขอคุยกับแม่ผมเลยให้พี่เขาคุยกับแม่” ใจง่ายอีกน้องกู
“แล้วไงต่อไอ้มหาสมุทรคุยกับแม่มึงบอกกูเดี๋ยวนี้นะ”
“วาก็ไม่รู้เหมือนกันรู้แค่ว่าแม่หัวเราะด้วยล่ะ”
ติ๊งต่อง
“ใครมาน่ะพี่ภพลองลงไปดูหน่อยซิ”
“เดี๋ยวนี้มึงกล้าใช้กูหรอฮะ”
“ก็ได้ถ้างั้นวาไปดูเองก็ได้”
มันพูดเสร็จมันก็เดินลงไปด้านล่างอย่างรวดเร็วปานประหนึ่งว่าคนที่มาหามันเป็นคนที่ไม่ได้เจอกันมาหลายล้านปี

“พี่มหาสมุทร” ได้ยินเสียงพูดกูนี่รีบลุกขึ้นทันทีทันใดไอ้เวรนี่มาทำไมตอนเวลานี้
“หยุดเลยวาแล้วเข้าบ้านไปนอนเลยกูคุยกับมันเอง”
“ก็ได้อย่าตีกันนะ”
“มึงมาทำไม” พอวาเดินเข้าบ้านแล้วผมก็รีบเริ่มประโยคสนทนาขึ้นทันที
“มาหาว่าที่แฟน” แฟนบิดามึงสิไอ้เวร
“มึงก็ควรดูเวลาไหมกี่โมงกี่ยามแล้วเนี่ย”
“20:30 น.”
“มึงก็เห็นนี่มันดึกแล้ว”
“ดึกบ้านมึงสิมึงไปถามใครเขาก็บอกยังไม่ดึก”
“สำหรับบ้านกูคือดึกแล้วเข้าใจยังเพราะฉะนั้นมึงกลับไปได้แล้ว”
“โทษทีว่ะพอดีว่าคุณแม่มึงอนุญาตให้กูจีบวาได้”
“เออกูรู้แล้ว…เดี๋ยวก่อนนะไอ้วาบอกแค่ว่ามึงคุยกับแม่กูนิอย่าบอกนะว่ามึงคุยเรื่องขอจีบน้องกู”

“กูไม่ได้เปิดประเด็นนะแม่มึงอ่ะถามกูมาว่าชอบวาเหรอกูก็เลยตอบไปตามตรงว่า ใช่ครับแค่นั้นแหละแม่มึงก็บอกว่าจีบวาได้นะแม่อยากได้เป็นลูกเขย” ทำไมทำกับผมอย่างนี้ล่ะครับคุณแม่ผมอุตส่าห์เฝ้าหวงทะนุถนอมมาอย่างดีเหตุไฉนไยคุณแม่ทำเช่นนี้กับผม
“กูไม่เชื่อหรอกกูต้องโทรถามแม่”
“ตามสบายเลยเพื่อนเดี๋ยวกูยืนรอฟัง”
“มึงจะได้ใสหัวไปด้วยเมื่อได้ยินแม่กูพูด…กูกดโทรละ”
“ฮัลโหลว่าไงจ๊ะลูกพิภพของแม่”
“แม่รู้จักไอ้คนที่ชื่อมหาสมุทรไหมครับ”
“อ๋อ…ว่าที่ลูกเขยน่ะหรอ..ทำไมจะไม่รู้จักล่ะรู้จักสิ” แม่กูพูดจบก็ยิ้มหน้าบานเป็นจานดาวเทียมนะ
เเต่แม่ผมไม่อยากให้มันคบกับวานะ”
“แต่แม่อยากได้เขาเป็นลูกเขยจริงๆเขาเหมาะกับวาดีอีกอย่างเขาเป็นคนดีด้วยล่ะ”
“แต่มันเป็นผู้ชายนะแม่”

“สมัยนี้โลกเปลี่ยนไปแล้ว..ไม่ว่าจะผู้ชายหรือผู้หญิงแม่ก็รับได้หมดแหละ…เพราะอะไรนะหรอ..ความรักเกิดจากคนสองคนเพศไม่สามารถมายุ่งเกี่ยวได้นะ..หัวใจเท่านั้นที่เป็นตัวกำหนด OKนะงั้นแค่นี้ก่อนนะแล้วก็อย่าให้รู้นะว่าแกขัดขวางความรักของว่าที่ลูกเขยฉันไม่อย่างนั้นล่ะก็…..”
ติ๊ด
“ยิ้มห่าอะไรล่ะไอ้เวร”
“พอดีแม่เข้าข้างว่ะทำใจนะเพื่อนน้องมึงเป็นของกู”
“ให้ตายสิเออมึงจะจีบก็จีบไปแต่อย่าทำน้องกูเสียใจนะไม่งั้นกูเอามึงตายแน่”
“คงไม่มีวันนั้นหรอกว่ะเพราะกูไม่มีวันทำให้เขาเสียใจหรอก”
“ให้มันได้อย่างที่มึงพูดแล้วกัน…ส่วนวันนี้มึงก็กลับไปก่อนอยากจีบพรุ่งนี้ค่อยจีบ”
“ขอบคุณครับพี่เขยไปแล้วนะ” พี่เขยบ้านมึงสิยังไงซะวาก็ไม่สนใจมึงหรอกน้องกูชอบใครเป็นที่ไหน

หลังจากไอ้มหาสมุทรย้ายหน้าตาอันหล่อเหลาที่น้อยกว่าผมไปเยอะกลับบ้านไปแล้วผมก็รีบเดินขึ้นมาหาไอ้ตัวต้นเหตุของเรื่องนี้ทันใดทำไมถึงเรียกว่าตัวต้นเหตุก็เพราะว่าถ้าไม่มีมันผมก็ไม่ต้องมาหวงนั่นแหละมันเลยกลายเป็นต้นเหตุ….ส่วนใหญ่จะงอกในป่า…แฮร่…นั่นมันต้นเห็ดเออพอเถอะไม่ไหวมุกนี้
“วา..พรุ่งนี้ถ้ามหาสมุทรมาหามึงอยากคุยอะไรก็คุยได้เลยนะกูอนุญาต”
“จริงหรอ….ว่าแต่ทำไมจู่ๆพี่ถึงให้วาคุยกับพี่มหาสมุทรได้ล่ะ”
“กูเห็นว่ากูหวงมึงมากเกินไปอ่ะก็เลยอยากให้มึงได้คุยกับคนอื่นบ้างแต่ห้ามคุยกับคนอื่นที่ไม่ใช่มหาสมุทรนะกูไม่อนุญาต”
“ถ้างั้นวาก็คุยกับเจมส์และธาราไม่ได้น่ะสิ
“เพื่อนมึงก็คุยได้กูหมายถึงคนอื่นที่มึงไม่รู้จักน่ะ”
“อ้าวแล้วถ้าอาจารย์ที่ไม่รู้จักถามวาคุยด้วยได้ไหม”
“อาจารย์มึงคุยได้….ช่างมันเถอะใครเข้ามาเจอแบบอยากได้มึงเป็นแฟนน่ะไม่ต้องไปคุยด้วย”
“โอเควาจะทำตามที่พี่ภพบอกนะ”

“เออดีแล้วที่มึงเชื่อฟังกูว่าแต่มหาสมุทรเป็นไงบ้างสำหรับความคิดมึง”
“พี่มหาสมุทรก็เป็นคนดีมากเลยล่ะช่วยเหลือวาทุกเรื่องเลยแล้วก็ตามใจวาด้วยไม่เหมือนกับพี่บางคนที่เอาแต่หวงอ่ะ” คุ้นๆว่ะ
“เดี๋ยวนะมึงว่ากูหรอไอ้วา”
“เปล่าซะหน่อยไม่ได้ว่าแค่พูดถึงเฉยๆ”
“แล้วไอ้มหาสมุทรมันจีบมึงหรือเปล่า”
“พูดบ้าอะไรของพี่เนี่ยพี่มหาสมุทรเขาเป็นพี่ชายที่แสนดีอีกอย่างพี่เขาเป็นผู้ชายด้วยเขาจะมาชอบวาได้ไงเล่าพี่ก็คิดไปได้” สรุปคือมึงยังไม่บอกน้องกูล่ะไอ้มหาสมุทรฮ่าๆๆกากจริงๆเลย
“OK”
“เรื่องสาวพี่ล่ะเป็นไงบ้างใช้เพลงจีบสำเร็จไหม”
“สำเร็จบ้านมึงสิกูบอกให้มึงทำ MP4 เพลงบอกรักให้กูแล้วมึงเอาเพลงอะไรมาใส่ให้กูเนี่ย”
“ก็เพลงบอกรักไงวาก็ทำตามที่พี่บอกอ่ะเอาเพลงที่พี่ให้หาแล้วก็เอาใส่ให้’”
“กูบอกให้เอามึงเอาเพลงบอกรักแล้วมึงดูเพลงที่มึงใส่ให้กู”

ชาตินี้ที่รักเราคงรักกันไม่ได้ เพราะว่าหัวใจของเธอนั้นมีเจ้าของ
“ฟังแล้วซึ้งไหมล่ะมึง”
“โอ๊ยซึ้งมากเลยอ่ะเขาต้องตอบตกลงพี่แน่นอน”
ใช่ตอบซะกูนอนน้ำตานองไหลอย่างกับน้ำตก
ไนแองการ่าเลยเนี่ยกูไม่น่าฝากความหวังไว้กับมึงเลย

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: รักที่สุดมหาสมุทรวารี ตอนที่5
« ตอบ #9 เมื่อ: 12-07-2021 12:24:51 »
ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ AkuaPink

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2033
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +59/-1
 :pig4:
 o13

ออฟไลน์ Littlewave

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 19
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-0
07 น้องเขยสุดวุ่นวายกับพี่ชายตัวป่วน
พิภพประสบโชค
เวลา 5:00 น เป็นเวลาหลับนอนของใครหลายๆคนซึ่งนั่นไม่ใช่ผมคุณอยากรู้สาเหตุไหมล่ะผมจะบอกให้ฟัง
มหาสมุทรสุดหล่อ:ไอ้ภพกูมารับน้องวาไปโรงเรียน
พิภพ:รับบ้านบิดามึงดินี่มันเพิ่งตี 5 อยู่เลยนะเว้ย
มหาสมุทรสุดหล่อ:เออน่าเปิดประตูให้กูเข้าไปหน่อย
พิภพ:ไม่มีทาง
มหาสมุทรสุดหล่อ:กูโทรบอกแม่มึงแล้วแม่มึงบอกว่าเข้าไปได้
พิภพ:ไอ้เวร

นั่นแหละครับที่เป็นสาเหตุให้ผมต้องมานั่งมองมันอยู่เนี่ยตอนนี้เราอยู่ที่ด้านล่างของบ้านซึ่งวารีนอนหลับอยู่ไม่อยากปลุกมันเดี๋ยวมันงอแงก็เลยปล่อยให้มันนอนไปอย่างนั้นแหละ
“น้องวายังไม่ตื่นหรอ” โอ้โหมึงถามมาได้ไม่ดูเวลาอะไรเลย
“ยังไม่ตื่นนอนอยู่ด้านบนมึงมีปัญหาอะไรป่ะ”
“เปล่างั้นกูขอขึ้นไปหาน้องนะ”
“ไม่มีทางกูไม่ให้มึงขึ้นไปเด็ดขาดนั่งอยู่ข้างล่างกับกูนี่แหละ” ถ้าให้มึงขึ้นไปอาจจะข่มขืนน้องกูก็ได้ปลอดภัยไว้ก่อน
“อะไรกูก็แค่อยากขึ้นไปนั่งมองหน้าน้องแค่นั้นเอง” มึงเป็นคนแบบไหนวะเนี่ย
“มึงก็เปิดเฟซแล้วก็เปิดรูปมันดูแค่นั้นแหละจบ”
“มันไม่ฟินเท่ามองตัวจริงไหมล่ะมึง” อีกหน่อยกูคิดว่ามึงโรคจิตแล้วนะ
“ไม่ต้องเดี๋ยวน้องก็ตื่นถ้าตื่นแล้วมันงอแง”
“พี่ภพทำไมไม่นอนมานั่งอะไรตรงนี้” อ้าวเวรกรรมมันลงมาได้ไงเนี่ย
“ไอ้วามึงตื่นได้ไงเนี่ย” ปกติมันไม่ตื่นเวลานี้นี่หว่า

“พอดีว่าหิวน้ำก็เลยมาหาน้ำกินแต่ไม่เห็นพี่ก็เลยลองเดินลงมาดู..แล้วพี่มหาสมุทรมาทำอะไรแต่เช้าครับ” มาหามึงนั่นแหละ
“อ๋อพอดีวันนี้พี่ว่าจะมารับน้องวาน่ะครับ..เห็นว่าไอ้ภพมันจะเคลียร์งานให้เสร็จแล้วมันมีเรียนบ่ายตอนเช้ามันจะทำงานก็คงไม่มีเวลาว่างที่จะไปส่งน้องพี่ก็เลยอาสามาช่วย” เดี๋ยวกูมีงานอะไรตอนไหนทำไมมึงปรักปรำงานที่กู
“อ๋ออย่างนี้นี่เองแล้วทำไมพี่มาตอนเช้าจังเลยล่ะครับ”
“พอดีพี่คิดถึงคนแถวนี้ล่ะครับก็เลยต้องมาแต่เช้า”
“โหแสดงว่าพี่คิดถึงพี่ภพใช่ไหมล่ะสายใยผูกพันของเพื่อนไม่จางหายหรอกนะวาซึ้งใจจริงๆ” นั่นน้องกูไม่รู้ตัวอะไรเลย
“แล้วแต่น้องจะคิด” อย่ามาใช้คำพูดโบราณนะโว้ยแทนตัวเองพี่แทนคนรักว่าน้อง..แต่ว่าที่จริงก็ไม่ได้โบราณนะแต่ว่าหนังบุพเพสันนิวาสที่เราดูเขาก็ใช้คำนี้นี่นาหรือว่าเขาใช้คำว่าออเจ้าวะ…อือ..ช่างมันเถอะ
“วาง่วงแล้วอ่ะขอตัวไปนอนก่อนนะ” สมควรไปนอนได้แล้วมึงอ่ะ
“ครับตามสบายเดี๋ยวพี่รออยู่ข้างล่างนะ” ให้มันจริงเถอะมึงอย่าให้เห็นว่าแอบปีนขึ้นไปหาน้องนะ

“ครับผม”   ณ จุดนี้เหมือนกูเป็นตัวประกอบให้กับพวกมึงพูดง่ายๆว่าออกซิเจนยังมีค่ามากกว่าตัวกูอีก
หลังจากวารีเดินขึ้นไปลับสายตาแล้วไอ้มหาสมุทรก็สงสัยตาอันแสนอ้อนวอนมาหาผม
“มึงกูขอขึ้นไปนั่งมองน้องนอนได้ป่ะ” ก็ไหนบอกจะนั่งรอด้านล่างไอ้เวร
“ตราบใดที่ตาของกูยังมองหน้ามึงอยู่ตราบนั้นมึงก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะขึ้นไปหาน้องกู”
“โอเคงั้นกูรอมึงหลับก่อนก็ได้”
“ไม่มีวัน” อย่างกูอดหลับอดนอนเป็น 10 วันก็อดมาแล้ว
ครอก……
มหาสมุทรหล่อที่สุดฉุดไม่อยู่
อดหลับอดนอน 10 วันเป็นไงยังไม่พอ 10 นาทีเลยหลับแล้วแต่ก็เป็นผลดีนะผมจะได้ให้ไปหาน้องวาของผม
อาเจอแล้วคนอะไรจะน่ารักได้ขนาดนี้ดูสินอนหลับยังน่ารักเลย..ผมไม่ได้หลงน้องมากเกินไปใช่ไหม

เผลอแป๊บเดียว 6 โมงแล้วเนี่ยผมนั่งมองหน้าน้องยังรู้สึกเหมือนผ่านไปไม่นานแต่ทำไมเวลามันผ่านไปนานแล้วนะ
รีบลงไปด้านล่างก่อนที่ไอ้ภพมันจะตื่นดีกว่าไม่งั้นจะเถียงกันยาว
ผมเดินมาด้านล่างมองไปที่ที่ไอ้พบนอนอยู่ปรากฏว่ามันยังไม่ตื่นโล่งอกไปทีจะว่าไปคุณแม่ก็เข้าทางผมขนาดนี้ทำไมมันหวงนักหวงหนานะ
“ไอ้ภพ 6 โมงแล้วเว้ยตื่น”
“โอ้ยตื่นแล้วตื่นแล้วปลุกดีๆก็ได้มึงมาตีกูทำไมเนี่ย”
“ก็กูเห็นมึงไม่ตื่สักทีก็เลยใช้แรงหน่อย”
พิภพประสบโชค
ตื่นขึ้นมาจากพี่ไอ้มหาสมุทรปลุกขึ้นให้ตายแต่มึงเป็นไอ้วา 2 หรือไงวะชอบปลุกกูให้ตื่นเร็วจัง
“แล้วไอ้วายังไม่ตื่นใช่ไหม”
“เห็นไหมล่ะถ้าไม่เห็นก็แสดงว่ายังไม่ตื่น” กวนเท้าเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ
“ถ้ามึงจะพาน้องกูไปมหาลัยก็อย่าทำอะไรน้องกูแล้วกัน”

“มึงเห็นกูเป็นคนชั่วร้ายอะไรขนาดนั้นกูรักน้องเขาขนาดนั้นน่ะกูไม่ทำร้ายเขาหรอก” ก็จริงอย่างที่มันพูดผมไม่ค่อยเห็นด้านร้ายของมันเลยไม่แน่ผมอาจจะเปิดใจให้มันคบกับน้องผมก็ได้
“เออๆกูเชื่อใจมึงนะเพราะฉะนั้นค่อยเป็นค่อยไปน้องกูอ่ะซื่อตามคนไม่ค่อยทัน”
“เคครับพี่เขยผมจะดูแลน้องพี่อย่างดีเลยนะครับ” ไม่ต้องประจบกู
“เดี๋ยวกูไปปลุกไอ้วาให้มึงรออยู่นี่แหละ”
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวกูไปปลุกน้องเอง” ปลุกบ้านมึงสิน้องกูไอ้เวร
“ไม่ต้องมึงอย่าได้คืบจะเอาศอกดิวะแค่ให้เข้าบ้านมันก็มากเกินพอแล้วนะ”
“OKไว้กูคบกับน้องมึงเมื่อไหร่กูค่อยไปปลุกก็ได้”
“ถึงตอนนั้นจะทำอะไรก็เชิญเถอะ”
ตอนนี้ผมกำลังเดินขึ้นไปปลุกน้องชายสุดที่รักครับให้ตายสิปกติมันตื่นเร็วกว่าผมจะตายแต่นี่ด้วยความที่ว่าไอ้มหาสมุทรมันปลุกก็เลยต้องตื่นเร็วกว่าปกติ
“วาตื่นได้แล้วไปโรงเรียน”

“อื้อ..ตื่นแล้ว”
“ไปอาบน้ำแต่งตัวมหาสมุทรมันรออยู่ส่วนกินข้าวมันก็คงพามึงไปหากินในมอเองแหละ”
ณ มหาลัย
“น้องวาครับวันเสาร์นี้ว่างไหมครับ”
“ว่างครับพี่มหาสมุทรมีอะไรหรือเปล่า”
“พอดีพี่ว่าจะชวนไปเที่ยวสวนสัตว์น่ะครับ”
“จริงหรอ…วาอยากไปมากเลยครับ”
“ครับเดี๋ยวพี่พาไปนะ”
“แต่วาต้องขออนุญาตพี่ภพก่อน”
“ครับผม…เดี๋ยวพี่บอกมันให้เอง”
“ถ้างั้นก็ได้ครับ..งั้นวาไปเรียนก่อนนะครับ”
“ครับตั้งใจเรียนนะครับ”
“พี่ก็เหมือนกันนะ”
“ครับผม”

วารีผู้ใสซื่อ
หลังจากแยกจากพี่มหาสมุทรผมก็เข้ามาเรียนหนังสือแล้วก็เจมส์กับดารานั่งคุยกะหนุงกะหนิงกันอยู่จริงๆก็หลายวันแล้วล่ะที่ไม่ค่อยได้คุยกันเพราะว่าพวกนี้จะไปโน่นไปนี่ด้วยกัน 2 คนคงลืมผมกันแล้วล่ะ
จะโทษเพื่อนก็ไม่ได้หรอกที่จริงเขาก็อยากให้ผมไปด้วยจริงๆนั่นแหละแต่ว่าถ้าผมไปไหนพี่มหาสมุทรก็มักจะไปโผล่ที่นั่นเขาเลยตัดปัญหาโดยการให้ผมอยู่คนเดียวและพี่มหาสมุทรจะได้ไม่รู้ว่าเขาคบกัน
“คุยกันไม่สนใจเราเลยนะ”
“โทษทีวาพอดีกำลังคุยกันเรื่องไปเที่ยวน่ะ” เสียงธาราตอบมา
“ไปเที่ยวไหนกันหรอ”
“พอดีธาราอยากไปดูหนังก็เลยว่าจะพาไป” ดูหนังหรอจริงสิ 2 คนนี้ชอบดูหนังนี่นา
“อ๋อโอเค”
“ว่าแต่วาไปไหนไหมล่ะวันหยุดนี้”
“พี่มหาสมุทรชวนไปสวนสัตว์น่ะแต่ต้องรอขอพี่ภพก่อนไม่รู้ว่าเขาจะให้ไปไหมนะ” ถ้าพี่ภพให้ไปก็คงได้ไป

“อ๋อ OK พี่ภพน่าจะให้ไปอยู่หรอก” ถ้าเป็นอย่างที่ธาราพูดก็ดีสิเค้าอยากไปสวนสัตว์มากเลยล่ะ
“นักศึกษาครับเปิดหน้า 20” เสียงอาจารย์พูดขึ้นไปอ่านจบการพูดคุย
ตอนเที่ยง
พี่มหาสมุทรโทรตามให้ไปหาสงสัยต้องเดินไปหาอีกแล้ว
อ๊ะ..
“พี่ภพ” ไหนบอกเรียนบ่ายไงทำไมมาเร็วจัง
“เออกูเองแหละมึงนึกว่ากูเป็นดาราเกาหลีหรอ” มั่นหน้ามากเลยนะพี่ผม
“ก็ไหนพี่บอกว่าเรียนตอนบ่ายไง”
“บ่ายบ้าอะไรล่ะกูก็อยู่ห้องเดียวกับไอ้มหาสมุทรกูก็ต้องมาเรียนพร้อมกันป่ะวะ”
“แต่พี่มหาสมุทรบอกว่าพี่เรียนบ่ายนะ”
“ก็เป็นข้ออ้างของมันนั่นแหละที่จะมาส่งมันกลัวมึงเกรงใจ”

“อย่างนี้นี่เอง…อ้อ ..พี่ภพวันหยุดนี้พี่มหาสมุทรจะพาไปสวนสัตว์วาขออนุญาตไปนะครับ”
“ไม่มึงจะไปทำไมไม่เคยเห็นสัตว์หรอ”
“เคยเห็นแต่ในมือถือในทีวีไม่เคยเห็นตัวจริงเป็นๆสักทีเลย”
“ถ้างั้นกูพาไปก็ได้”
“แต่พี่มหาสมุทรชวนไปนี่มันจะเสียมารยาทนะ”
“ก็ไปด้วยกัน 3 คนเลยสิครับพี่เขย”
“พี่มหาสมุทร!!!”
พิภพประสบโชค
ถ้าถามสิ่งที่น่าเบื่อกว่าการสอบคำตอบก็คือไอ้สองคนนี้อยู่ด้วยกันนี่แหละครับคนนึงก็เจ้าเล่ห์อีกคนก็ซื่อเกินไป
“กูพาน้องกูไปเองได้มึงไม่ต้องยุ่ง”
“โทษทีว่ะเพื่อนพอดีกูโทรขออนุญาตแม่แล้ว”
“แล้วเกี่ยวอะไรกับน้องกู” โทรขอแม่มึงไม่เกี่ยวกับน้องกูเลย
“ก็เกี่ยวสิก็คนที่กูโทรคุยด้วยน่ะเป็นแม่ของน้องวา”

กูอึ้งเลยมึงโทรหาแม่กูได้ไงเนี่ยแล้วอีกอย่างแม่ทำไมใจง่ายปล่อยให้ลูกชายสุดที่รักไปกับผู้ชายได้ 2ต่อ2 กันนะ
ผมไม่ยอมผมต้องตามไปขัดขวางให้จงได้แต่ก่อนอื่นต้องปั่นประสาทมันก่อนมันน่าจะเชื่ออยู่
“ก็อยากให้ไปอยู่นะแต่ว่าวาติดธุระกับกูว่ะ”
“ธุระอะไร” ติดธุระอะไรดีวะ
“มันต้องไปถ่ายบัตรประชาชนใหม่บัตรประชาชนหมดอายุ” เป็นยังไงล่ะอึ้งไปเลยสิมึง…สมองอันชาญฉลาดของกู
“แต่วาจำได้ว่าเพิ่งไปถ่ายมาไม่กี่ปีเองนะอีกตั้งหลายปีกว่าจะได้ไปถ่ายใหม่” อ้าวไอ้เวรเสือกจำได้อีก
“อ๋อไม่ใช่ถ่ายบัตรประชาชนกูลืมไปมันต้องไปต่อใบขับขี่”
“แต่วาขับรถไม่เป็นนะจะมีใบขับขี่ได้ไง” เล่นตามบทให้กูหน่อย
“มึงไม่อยากให้น้องไปกับกูก็บอกมาตรงๆเถอะแต่โทษทีแม่เขาอนุญาตแล้วมึงจะหวงไปก็เปล่าประโยชน์”
“กูไม่เชื่อมึงหรอกกูต้องโทรไปถามแม่มึงมันเหลี่ยมจัด”
“ลองโทรไปเลยกูบริสุทธิ์ใจกูไม่โกหกหรอก

“เดี๋ยวมึงได้รู้” ว่าจบก็รีบโทรหาคุณแม่ทันที
“ฮัลโหลครับคุณแม่ได้ข่าวว่าไอ้มหาสมุทรมันโทรไปขออนุญาตพาน้องวาไปสวนสัตว์ใช่ไหมครับ”
“ใช่จ้าแล้วแม่ก็อนุญาตแล้วด้วยเขาเหมาะที่จะเป็นลูกเขยมากเลยนะพาน้องไปเที่ยวได้ดีมากเลยล่ะ”
“แต่แม่ผมไม่อยากให้น้องไปกับมันผมไม่ไว้ใจมัน”
“ภพลูก..น้องจะอยู่ในการดูแลของลูกตลอดไม่ได้นะถ้ามีคนที่เขาพร้อมที่จะดูแลน้องแม่ก็พร้อมเปิดโอกาสให้เขานะลูกถ้าเขาทำไม่ดีค่อยช่วยตราบใดที่เขายังทำดีกับน้องอยู่เราก็สนับสนุน”
“ครับแม่”
“แม่ต้องไปทำงานแล้วนะบ๊ายบายจ๊ะ”
“สวัสดีครับ”
“เป็นไงแม่อนุญาตป่ะ”
“เออแม่กูอนุญาต”
“เห็นไหมกูบอกแล้วกูไม่ใช่คนขี้โกหกอะไรขนาดนั้น”

ในเมื่อไม่บอกอย่างนั้นกูก็ต้องจำนนตามที่แม่พูดแต่อย่าหวังว่ามึงจะได้ใกล้ชิดน้องกูมากเพราะกูต้องไปปกป้องน้องกูให้จงได้นี่คือหน้าที่ของพี่ที่หวงน้องมาตลอดต้องทำ
“กูอนุญาตให้มึงพาน้องกูไปได้”
“ขอบคุณมากครับพี่เขยผมจะดูแลน้องอย่างดีเลย”
“เดี๋ยวมึงอย่าเพิ่งได้ใจ”
“ทำไมอ่ะ”
“กูจะไปด้วย”
“ไม่มีปัญหามึงอยากไปก็ไปได้ขอแค่ให้น้องวาไปด้วยแค่นั้นเอง”
“เออเดี๋ยวมึงก็ได้รู้”
“งั้นวาไปเรียนก่อนนะได้เวลาเรียนแล้วเนี่ย”
“ตั้งใจเรียนนะเดี๋ยวตอนเย็นพี่ไปส่ง”
“กูก็มีรถ…แถมบ้านเดียวกันอีกกูไปส่งเองได้”
“กูก็แค่ไปส่งคนพิเศษแค่นั้นเอง”
“คนนี้น้องกูกูส่งเองได้”

“โอ๊ยเลิกเถียงกันได้แล้ววากลับกับพี่มหาสมุทรก็ได้”
“อ้าวไอ้วามึงน้องกูนะต้องกลับกับกูสิ”
“ไม่รู้วาจะกลับพร้อมพี่มหาสมุทรไม่รู้ด้วยนะวาไปเรียนก่อน”
“วามึงกลับมาเคลียร์กันให้รู้เรื่องก่อนโว้ย”
“ดูเหมือนว่าน้องคุณอยากไปกับผม”
“เรื่องของมึงเถอะยังไงกูก็จะให้มันกลับกับกู”
“รอดูแล้วกันว่าน้องจะกลับกับใคร”
“เออ…” กูมั่นใจว่ายังไงมันก็ต้องกลับกับกู
ช่วงเย็น
“วากลับกับกู”
“วากลับกับพี่นะครับ”
“ไม่มึงกลับกับกูไอ้วา”
“โอ้ย…ไม่ต้องเถียงกันวาจะกลับกับพี่มหาสมุทร”
“เป็นไงน้องเลือกกู”

“วาทำไมมึงไม่กลับกับพี่ตัวเอง”
“ก็วากลัวพี่มหาสมุทรจะเสียน้ำใจ”
“ไม่ต้องกลัวหรอกมันไม่โกรธมึงแน่นอน”
“ถึงจะอย่างนั้นวาก็จะกลับกับพี่มหาสมุทรอยู่ดี”
“……” อึ้งแดกสิกูนี่มันหว่านเสน่ห์ใส่น้องกูเปล่าวะ
“โอเคครับงั้นเราไปกันเถอะครับวา” ไปเฉยๆไม่พอยังหันหน้ามายิ้มแบบผู้มีชัยอีก..ไอ้เพื่อนเวร
“ไปส่งน้องกูที่บ้านนะไม่ใช่ที่อื่น”
“เออ..ไม่ต้องห่วงถึงบ้านแน่นอน”
“ให้มันจริง”
“เออ..” อย่าให้รู้นะว่าพาไปที่อื่นไม่นั้นโดนแน่
“วาก็รักษาตัวให้ดีนะ”
“ครับพี่ภพ” รู้สึกเหมือนกูเป็นพ่อหวงลูกสาวเลยว่ะ

หลังจากพวกนั้นออกไปผมก็ขับรถเพื่อกลับบ้านแน่นอนว่าทางเดียวกันที่ต้องตามเพราะกลัวมันออกนอกลู่นอกทาง
พอถึงบ้านมันก็วิ่งมาเปิดประตูให้วาอย่างสุภาพบุรุษ
“พรุ่งนี้พี่มารับไปสวนสัตว์นะครับ..แต่งตัวรอเลยนะครับประมาณ8โมงครึ่ง”
“ครับผม”
“พี่กลับก่อนนะครับ”
“ครับ…ขับรถดีๆน้าาาา”
“ครับผม”
หลังจากไอ้มหาสมุทรไปไอ้วาก็พูดขึ้นวา
“พรุ่งนี้น่าจะสนุกมากๆเลยเนอะพี่ภพ”
ใช่สนุกแน่…หึหึหึ..กูเตรียมแผนขัดขวางพวกมึงไม่ให้สวีทกันไว้แล้ว










ออฟไลน์ AkuaPink

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2033
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +59/-1
 :pig4:
 o13

ออฟไลน์ กาแฟมั้ยฮะจ้าว

  • Let me hug you tight, and I’ll make you feel how important you are.
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 920
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +570/-0
+1 ep6 อัพ 17-07-21 ครับ  :hao3:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 19-07-2021 15:37:55 โดย กาแฟมั้ยฮะจ้าว »

ออฟไลน์ Littlewave

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 19
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-0
08 สวนสัตว์หรรษา
พิภพประสบโชค

มันคงถึงเวลาแล้วสินะที่เราจะต้องดำเนินแผนการขัดขวางความรักของไอ้สองคนนี้จะว่าไปชวนกันไปสวนสัตว์
นี่มันจะสวีทกันยังไงวะ กอดกันหน้ากรงจระเข้งี้หรอ ให้จระเข้เป็นสักขีพยานความรักอันหวานชื่นมิขมขื่นใจ
แต่อันที่จริงทุกคนอย่าพึ่งด่าผมเลยว่าทำไมขี้หวงน้องจัง
อันที่จริงชีวิตผมก็ปกป้องมันมาตลอดพอรู้ว่ามันจะไปคบกับคนอื่นนี่ก็รู้สึกหวั่นใจกลัวว่ามันจะเสียใจ
“พี่ภพ….พี่มหาสมุทรมาแล้ว” เสียงวามันเรียกมาแต่ไกลน้ำเสียงช่างสดใสซะเหลือเกินประหนึ่งว่าเป็นเสียงนกแก้วร้องหาคู่
อะไรมันจะตื่นเต้นปานนั้น
“เออ….รู้แล้วเดี๋ยวไป” อย่างแรกเลยต้องดำเนินการตามแผนที่ 1 ขัดขวางมิให้มันนั่งเบาะหน้าคู่กัน
“ไงมึงไอ้มหาสมุทรวันนี้มาเร็วจังเลยนะ” ที่จริงมันนัด 9 โมงเช้าแหละแต่นี่มาก่อนเวลาตั้ง 10 นาที
สงสัยจะรีบมาเจอน้องชายกู
“เผื่อเวลาเดินทางน่ะ จะได้ไปถึง 9 โมงพอดี” จ้าพ่อคนเตรียมพร้อม
“แต่กูขอนั่งข้างหน้าคู่มึงนะ” พูดจบมันก็ทำหน้าแบบว่า อะไรนะมึงจะนั่งกับกูหรอ อะไรประมาณนี้
“ไม่ได้!!” กะไว้แล้วว่ามันต้องไม่อนุญาต แต่โทษทีกูมีไม้ตายว่ะ
“ทำไมถึงไม่ได้ล่ะ ปกติมึงก็ให้กูนั่งข้างหน้าคู่กับมึงตลอด”
“ก็วันนี้วาไปด้วยเลยอย่างให้น้องนั่งด้านหน้าจะได้เห็นวิวชัดๆ” แถเก่งเนอะคนเรา
“ไม่เป็นอะไรหรอกครับเดี๋ยวว่านั่งที่นั่งข้างหลังก็ได้มันก็ดูได้เหมือนกัน” ว้าย…น้องไม่นั่งด้วย
ก๊ากกกกกก ขำชิบหาย ภารกิจแรกสำเร็จ
ฉันเสียใจที่ฉันชอบทำผิดไปทุกที กูขอถอนคำพูดว่าภารกิจสำเร็จ

ไอ้มหาสมุทรไอ้เพื่อนเวรมึงมองถนนหน่อยไม่ใช่มองน้องกูผ่านกระจก เดี๋ยวก็ตายกันทั้งคันหรอก
“ไอ้มหาสมุทรมึงมองถนนบ้างไอ้สัส”
“ไม่มีอารมณ์มองว่ะ หึหึหึ” ไอ้จิ้งจอกร้อยเล่ห์ มึงจะแกล้งให้กูไปนั่งเบาะหลังใช่ไหมไม่มีทางหรอก
“งั้นมึงจอดรถ เดี๋ยวกูไปนั่งที่ไอ้วาเอง” ยังรักชีวิตอยู่เพื่อความปลอดภัยของตัวกูเอง
“โอเค…อะจอดแล้วลงไปได้ส่วนน้องวามานี่ครับ” ไม่เป็นไรวันพระไม่ได้มีหนเดียวไว้ขัดขวางมันใหม่
หลังจากสลับที่นั่งกับไอ้วาเรียบร้อย
พวกมันก็เข้าสู่โหมดแห่งความหวานที่เรียกได้ว่าหวานหยดย้อยจนกูนั่งมองตาละห้อยเลยทีเดียว
และแล้วเราก็มาถึงสวนสัตว์นครราชสีมา สถานที่ที่วารีอยากมาสุดชีวิตแต่ผมไม่เคยคิดพินิจให้มันมา
“ถึงแล้วครับน้องวา ตื่นครับ” เสียงนี้ที่ดังที่ท่านฟังจำได้หรือเปล่า เป็นเสียงบอกข่าวของมหาสมุทรถึงท่านผู้ฟัง
ถูกต้องครับที่จริงนี่มันหน้าที่พี่ชายอย่างผมแต่ไอ้น้องเขยกำมะลอนี่มันบังอาจมาทำแทนไง
 ส่วนไอ้วามึงก็ตื่นเต้นซะไม่หลับไม่นอนแทบทั้งคืนกว่าจะนอนก็ปาไป 2 ทุ่มนู่นแหละ
หลายคนอาจงงว่าทำไมบอกว่าตื่นเต้นจนไม่นอนทั้งๆที่มันก็นอน ไม่มีอะไรครับผมพูดให้ดูเวอร์ไปงั้นแหละ55555
“ถึงแล้วหรอครับ” เสียงไอ้วางัวเงียตอบ ไม่บอกกูไม่รู้เลยนะเนี่ยว่ามึงหลับ ปล.กูประชด
“ใช่ครับน้องวา ลงมาครับจะได้กินข้าวกัน”  เฮ้…เพื่อนแล้วกูล่ะไม่คิดจะเรียกกินอะไรบ้างหรอ
“มีอะไรกินบ้างครับ” ไม่มีตาดูรึไงแล้วนั่นไอ้มหาสมุทรมึงจะหยิบของออกมาพรีเซนต์งานหน้าห้องรึไงวะ
“ก็มีข้าวมันไก่ต้มสำหรับน้องวาโดยเฉพาะครับ ส่วนนี่ก็ของพี่ข้าวมันไก่เหมือนกัน”
 เดี๋ยวนะได้ข่าวว่ามึงไม่ชอบกินข้าวมันไก่ต้มนี่เพื่อนรักเหตุไฉนไยมึงจึงเปลี่ยนไปเช่นนี้
“แล้วของกูล่ะไอ้มหาสมุทรไม่เห็นมีอะไรเลย”
“อ้าวมึงยังไม่ได้กินอีกหรอนึกว่ากินมาแล้ว” เคยได้ยินคำว่าสองมาตรฐานไหมครับไอ้นี่บุคคลตัวอย่างเลย
“ยังดิไอ้เวร…ก็กะว่ามากินพร้อมมึงนี่ไง”
“เออ…รู้แล้วกูซื้อข้าวเหนียวหมูปิ้งร้านเจ๊สมศรีรัตนฉวีวันหน้าปากซอยมาฝาก”
สาบานว่านั่นคือชื่อร้านยาวยังกับคาถาชินบัญชร
“ขอบใจมากที่มึงยังนึกถึงกูเพื่อนรัก”
“เปล่าหรอกพอดีน้องวาฝากกูซื้อให้มึง” ขอโทษที่กูมองมึงดีเกินไปไอ้เวร
หลังจากกินอาหารเสร็จ แน่นอนก็ต้องเริ่มแผนการอันยิ่งใหญ่ในการขัดขวางอันได้แก่
การปั่นจักรยานเป็นอันดับแรก หึหึหึ
“พี่มหาสมุทรวาอยากปั่นจักรยานชมสัตว์ครับ”
“ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวมึงขึ้นกับกู”
“ไม่วาต้องขึ้นกับกู” นี่มึงจะเอาใช่ไหม อย่ามาขัดขวางแผนการของกู
“ไม่ครับวาจะปั่นคนเดียว” อ้าวไอ้นี่ มันจะผิดแผนกู
“ขึ้นกับพี่ดีกว่าครับเราจะได้ประหยัดเงิน ถ้าวาอยากดูอะไรเดี๋ยวพี่พาจอดดูนะครับ” พระเอกเหลือเกินพ่อคุณ
“ขึ้นกับกูวา เดี๋ยวกูพาขึ้นดูสัตว์เอง” กูพี่มึงนะโว้ย พี่แท้ๆด้วย
“ไม่อะวาจะขึ้นกับพี่มหาสมุทร” ไม่ว่าเปล่ามันเดินไปเช่าจักรยานเรียบร้อยแล้วจ้า
 ถึงมึงจะไม่ขึ้นกับกูก็ใช่ว่ากูจะขัดขวางมึงไม่ได้
ว่าแล้วก็รีบไปเช่าจักรยานเสือหมอบสุดเท่มาอย่างเร็ว แล้วทำการปั่นตามพวกมันสองคนในทันที
“พี่วาอยากดูตรงนั้น ที่มีตัวลีเมอร์น่ะ พวกมันอยู่ในการ์ตูนมาดากัสการ์ด้วยนะวาเคยดู”
 เสียงสดใสของน้องชายตัวยุ่งดังชัดเจนจนผมสามารถหามันเจอได้อย่างง่ายดาย
ทีนี้ล่ะเสร็จกูแน่ อย่างแรกต้องทำให้ทั้งสองคนแยกจากกันด้วยแผนการที่แยบยล
“ไอ้มหาสมุทรเคอรี่มาส่งของมึงที่นี่” เป็นไงอีกไม่นานมันก็ต้องออกไปเพื่อรับของ
หลังจากนั้นผมก็จะพาไอ้วาหนีได้อย่างง่ายดายมากเลย555
“เคอรี่บ้านบิดามึงหรอมาส่งที่สวนสัตว์ทั้งๆที่พิกัดกูอยู่บ้าน” ชิบหายกูนึกไม่ถึงเลย นี่มันฉลาดกว่าที่กูคิดนะเนี่ย
“เอ้าหรอ สงสัยกูมองผิด” เอาวะหลอกไอ้มหาสมุทรไม่ได้ก็หลอกไอ้วาแทนแล้วกัน
“วาทางนู้นมีนกโดโด้อยู่ด้วยไปดูกันไหม” พูดจบตาไอ้วาก็เป็นประกายทันทีแผนการใกล้สำเร็จแล้ว
“อยู่ไหนอะพี่ภพวาอยากดู” พามันไปไหนดีวะเอ๊ะ….หรือจะไปหลบตรงนั้นดีน่าจะบังได้บ้าง
“ตรงนั้นไงกรงมันไปกัน”
“น้องวาครับนกโดโด้มันสูญพันธ์ไปหลายปีแล้วนะครับ”
มึงจะปล่อยให้กูดีใจสัก สองสามนาทีได้ไหม ขัดขวางเก่งจังเลยไอ้เวร
“จริงด้วยวาลืมไปเลยงั้นเราไปดูสัตว์ตัวอื่นกันดีกว่าครับ”
 นั่นไง ไอ้นี่ก็คล้อยตามไปอีกคือวามันซื่อนะแต่ว่าพอมหาสมุทรพูดอะไรมันก็เชื่อหมด แ
ต่กับผมหลังๆเริ่มจะไม่ฟังแล้วล่ะ
เผลอแปปเดียวมันขึ้นซ้อนจักรยานแล้วก็ไปอย่างรวดเร็วแล้ว ขอตัวไปปั่นจักรยานไล่ตามก่อนนะครับ
โอยยยยย….พ่อมึงเป็นนักปั่นรึไงวะปั่นไวชิบหาย เล่นเอาขากูเมื่อยไปหมดแล้วนี่
รู้สึกเหมือนวิ่งมาราธอนเสร็จใหม่ๆ
ตอนนี้ไม่รู้มันหายไปไหนแล้ว หรือว่ามันล่องหนได้ทำไมไม่เห็นมันเลย
อ๊ะ..นั่นไงเจอมันแล้ว คิดหรอว่าจะหนีกูพ้นปั่นอยู่ข้างหลังก็ไม่บอกแล้วกูแซงมันตอนไหนวะเนี่ย
ไอ้ภพระวัง!!! ระวังห่าอะไรมึงอะต้องระวังตัว หึหึหึ
โครม……
นั่นไงกูมัวแต่มองข้างหลังเป็นไงล่ะเต็มๆเลยจ้าต้นไม้โอย…เจ็บก็เจ็บข้อเคล็ดหมดแล้วมั้งเนี่ย
“เป็นไงบ้างมึง” สบายดีครับ ถุ้ย ก็ต้องเจ็บดิวะถามได้
“พี่ภพเป็นยังไงบ้างครับเจ็บมากไหม”
“ไม่เจ็บเท่าไรแค่นี้กระจอก” เจ็บเกือบตายยังปากเก่งอีกกู
“แล้วนี่มึงปั่นยังไงของมึงเนี่ยให้ล้ม” ได้โปรดอย่าตอกย้ำกูได้ไหมในใจอยากตอบไปว่า
เพราะมองพวกมึงนั่นแหละกูเลยล้มแต่กลัวมันจะถามว่ามองทำไม
“พอดีกูเสียหลักนิดหน่อยก็เลยล้มอ่ะ” ทำไมพวกมึงทำหน้าแบบนั้นวะเชื่อใจกูหน่อยดิกูเป็นคนพูดความจริงนะ
“ทีหลังก็ระวังบ้างนะมึงเกิดปั่นตกกรงเสือขึ้นมาทำไง” สาบานนั่นปากมึงอยากหยิบสากฟาดชิบหาย
“เออเข้าใจแล้วกูจะระวัง” ดูหน้าไอ้วานี่กูล้มนะไม่ใช่ตายทำหน้าอย่างกับกูตายอะไรจะเศร้าปานนั้น
“ลุกไหวไหมมากูช่วย” ขอบคุณมิตรสหายที่รักที่ยังเห็นกูอยู่นึกว่าจะเป็นอากาศไปแล้ว
“ขอบใจมากกูไม่เจ็บเท่าไหร่หรอกยังปั่นได้อยู่” วิ่งตกเขาพี่เคยวิ่งตกมาแล้วแค่นี้จิ๊บๆ
“เอองั้นปั่นดูสัตว์ให้หมดก่อนแล้วค่อยเอาไปเก็บก่อนที่จะหมดเวลา” โอเคจ้าขอบคุณที่ห่วงกูนึกว่ามึงจะให้กูไปนั่งซ้อนแล้วไอ้วามาปั่น
หลังจากปั่นชมสัตว์ไปมาจากการวางแผนมาทำลายการสวีทพวกมันสุดท้ายก็ไม่สำเร็จกลายเป็นว่าต้องมาเป็น
ช่างภาพถ่ายรูปให้มันแทนชีวิตของพิภพนี่มันแสนเศร้าจริงๆอยากกระโดดหอไอเฟลลงมาให้มันตายซะ
แต่ก็ติดอยู่ที่ว่าไม่มีเงินไปต่างประเทศนี้สิช้ำอุราจริงๆ
“นี่พวกมึงจะถ่ายกันอีกนานไหมเนี่ยไม่กลัวเมมเต็มกันบ้างหรือไงวะ” ถ่ายเอาๆกันอย่างกับประกวดถ่ายรูป
“โอเคนี้รูปสุดท้ายแล้วก่อนที่จะไปคืนจักรยาน” สมควรแล้วนิ้วกูล็อคหมดแล้วมั้ง
หลังจากคืนจักรยานเสร็จเราก็ต้องไปกินข้าวเที่ยงกันก่อนเพื่อเติมพลังในการไปสวนน้ำที่วามันอยากไปมากๆ
คือกูก็ทักท้วงอยู่ว่ากินข้าวเสร็จก็กลับบ้านนะแต่วามันก็พูดขึ้นมาว่าอยากเล่นสวนน้ำจัง
แล้วคิดว่ามหาสมุทรมันจะฟังใครแน่นอนว่าไม่ใช่ผม ถูกต้องครับคำตอบคือไอ้วานั่นไง
สวัสดีทุกคนอีกครั้งหลังอาหารเที่ยงขณะนี้ผมยืนอยู่หน้าสวนน้ำแล้วในใจก็คิดว่า
จะลงไปเล่นน้ำดีไหมวะชุดว่ายน้ำก็ไม่ได้เอามาก็มหาสมุทรมันไม่ได้บอกนี่ว่าจะเล่นน้ำด้วย
“โหพี่มหาสมุทรน่าเล่นมากเลยดูสิมันมีของเล่นหลายอย่างมากเลย” จ้ากูตื่นเต้นมากเลยกูควรดีใจไหมเนี่ยที่ได้มาเล่นกับมึงแต่ผมยังไม่ยอมแพ้ในแผนการเอาไว้คราวหน้าแล้วกันเรื่องน้ำขอบายก่อน
“ไปเช่าชุดครับเดี๋ยวพี่พาไป ไอ้พบมึงนั่งเฝ้าของนะ” จ้ากูเป็นได้แค่คนนั่งเฝ้าของไม่ใช่น้องวาจะได้นั่งฟังเสียงอ่อนหวานของมึง
มหาสมุทรหล่อที่สุดฉุดไม่อยู่
หลังจากแยกจากไอ้ภพผมก็พาน้องว่ามาเพื่อหาชุดว่ายน้ำที่เป็นแบบใส่ปิดทั้งตัวคือไม่อยากให้น้องถอดเสื้อไงหวง
“วาครับเดี๋ยวเอาตัวนี้นะครับ” ตัวนี้แหละเหมาะปกปิดทุกส่วนดีคุณน้องมาจากผมกับไอ้ภพก็คงไม่มีใครได้เห็นน่ะ
“ทำไมไม่เอาแค่กางเกงล่ะครับจะได้ถูกกว่า” นั่นไงน้องงอแงอีกแล้ว
“แบบนี้ดีกว่าครับแดดมันออกเยอะเดี๋ยวผิวเราจะเสียอีกอย่างพี่กลัวยุงกัดน้องวาน่ะครับว่า”
“ที่นี่มียุงด้วยหรอครับ ไม่น่ามีนะ”
“มีครับพี่เคยมาแล้วโดนกัดไปคันมากเลย” แถให้สุดเลยครับตอนนี้
“โอเคครับ วาใส่ก็ได้ครับ” เยี่ยมยอดเลยน้องวาของพี่
“แล้วพี่ภพล่ะครับไม่มาเล่นเหรอ” ปล่อยไปเถอะไอ้พิภพน่ะไม่ต้องสนใจมันหรอกจุดนี้สนใจพี่คนเดียวก็พอ
“อ๋อไอ้พิภพเหรอมันคงไม่อยากเล่นหรอกเลยให้มันเฝ้าของครับ”
“ครับงั้นเดี๋ยววาไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ”
“ครับผมงั้นเดี๋ยวพี่ไปเปลี่ยนเหมือนกัน”
“ครับแล้วเจอกันตรงนี้นะ”
หลังจากผมเปลี่ยนชุดเรียบร้อยออกมาเพื่อหวังจะเจอน้องวาที่ยืนอยู่คนเดียวแต่กลับมีผู้ชายคนนึงมายืนคุยกับน้องด้วยด้วยสัญชาตญาณแห่งนักล่าผมรีบเดินเข้าไปหาแล้วบอกว่ามายืนหาพ่อมึงเหรอ ล้อเล่นผมเป็นคนสุภาพ
“น้องวาครับนี่ใครครับ” ต้องแกล้งถามก่อน
“พอดีพี่เขาหาโทรศัพท์ไม่เจอครับก็เลยจะให้วาโทรหาให้แต่ว่าโทรศัพท์อยู่กับพี่ภพก็เลยโทรหาไม่ได้”
“งั้นเดี๋ยวน้องมาไปยืนรอตรงนู้นแป๊บนึงนะเดี๋ยวพี่เคลียร์ให้”
“ครับผม แล้วตามมานะครับ”
หลังจากน้องหมาเดินไปรอตรงสถานที่ที่ผมบอกแล้วผมก็รีบอธิบายขยายความให้คนที่อยู่ตรงหน้าฟัง
“ขอโทษทีนะครับพอดีแฟนผมไม่ค่อยพกโทรศัพท์ติดตัวเท่าไหร่ไปขอความช่วยเหลือจากคนอื่นเถอะครับเพราะผมก็ไม่ได้ถือโทรศัพท์มาเช่นกัน”
“ ครับ” น่าเสียดายเลยสิไม่มีทางหรอกน้องวาเป็นของผมคนเดียวเท่านั้น
“เคลียร์เสร็จแล้วเหรอครับพี่มหาสมุทร”
“เรียบร้อยแล้วล่ะครับพี่ไม่ได้ถือโทรศัพท์ก็เลยบอกให้เขาไปขอความช่วยเหลือจากเจ้าหน้าที่”
“อ๋อครับงั้นเราไปเล่นตรงไหนกันดี” ตรงที่ไม่มีคนครับจะได้สะดวกหน่อย โทษทีนิสัยส่วนตัวกำเริบ
“ตรงนู้นก็ได้ครับไม่ค่อยมีคนดีจะได้เล่นอย่างสงบ” คนตัวเล็กตรงหน้าพยักหน้า อะไรจะทำตัวน่ารักได้ทุกเวลาขนาดนี้
ตู้ม….
“โหอย่าตีน้ำสิพี่มหาสมุทรวาเปียกหมดแล้ว”
“วาเล่นน้ำต้องเปียกสิครับ”
“อ้าววาลืมตัวนึกว่าแต่ไม่ได้เล่นโทษทีครับ”
“งั้นวาตีคืนใส่พี่นะนี่แน” หยุดน่ารักได้แล้วใจพี่จะละลายไปแล้ว
หลังจากเล่นไปสักพักตอนแรกๆน้องวาก็สนุกอยู่แต่หลังๆไม่รู้ทำไมทำหน้าซึมๆพี่ทำอะไรผิดหรือน้องยาของพี่จึงได้ทำหน้าเศร้าๆเช่นนั้น
“น้องวาเป็นอะไรหรือเปล่าครับทำไมทำหน้าแบบนั้น”
“พวกผู้หญิงตรงนั้นมองพี่ครับ”
“แล้วยังไงหรอครับ”
“วาก็ไม่รู้เหมือนกันแต่วาไม่อยากให้เขามองพี่เลยพี่อย่าหล่อมากได้ไหมวาหวง
ช่วยด้วยทุกคนผมโดนน้องยิงธนูปักอกเรียบร้อยแล้ว
พิภพประสบโชค
นั่งมองไอ้สองคนนั้นเล่นน้ำไปก็เพลินดีนะเห็นมหาสมุทรมันยิ้มแบบสนุกสนานสักทีปกติทำหน้าเหมือนเครียดใครมาหลายสิบปี
เห็นกลุ่มผู้หญิงมองมันซะเต็มเลยเรียกได้ว่า เป็นเป้าสนใจในสวนน้ำเลยทีเดียว
หลังจากนั้นก็เห็นไอ้วาพูดอะไรสักอย่างนี่แหละ แต่ไม่มันน่าแปลกที่มันพูดแต่แปลกตรงไอ้มหาสมุทรมันหูแดงนี่แหละ





ออฟไลน์ Littlewave

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 19
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-0
09 พี่ชายยอมเปิดใจ
พิภพประสบโชค
หลังจากไปเที่ยวสวนสัตว์มาวันนั้นทำให้ผมรู้ว่าไอ้มหาสมุทรนั้นรักน้องผมอย่างแท้จริงมันก็อาจจะเป็นมุมส่วนลึกในหลายด้านในหัวคิดผมที่ห่วงน้องมากเกินไปจนไม่อาจจะให้ใครมารักได้แต่เมื่อพิจารณาดูในหลายๆด้านแล้วมันก็อดที่จะสงสัยไม่ได้ว่าทำไมคนอย่างไอ้มหาสมุทรสามารถทำให้น้องวาเชื่อใจได้ลืมแม้กระทั่งทำให้แม่ผมยอมให้มันพาไปไหนก็ได้มันก็คงจะถึงเวลาที่ผมต้องเปิดใจยอมรับมันสักที
“เรียกกูมาแต่เช้ามีอะไรจะคุยกับกูหรอ” เสียงไอ้มหาสมุทรพูดขึ้นแน่นอนครับว่าวันนี้ตอนเช้าผมนัดมันมาที่มหาลัยอย่างรวดเร็วส่วนวามันเรียนบ่ายเดี๋ยวผมค่อยกลับไปรับมันทีหลังซึ่งผมก็มีเวลามากพอที่จะกลับไปรับมันเนื่องจากว่าผมว่างในตอนบ่าย
“กูไม่อ้อมค้อมนะเข้าประเด็นเลยทำไมมึงถึงชอบน้องกู”
“เหตุผลแน่นอนอยู่แล้วเพราะกูรักในความเป็นน้องวากูก็เลยชอบนั่นคือสิ่งที่กูบอกมึงได้ในตอนนี้ มึงอาจจะยังไม่เปิดใจรับก็ได้แต่ว่ากูจะแสดงให้มึงเห็นเองว่ากูจะเป็นคนที่ทำให้น้องมึงมีความสุขที่สุด” มันพูดยาวอย่างกับร่ายยาวมหาเวสสันดรชาดกแต่เป็นคำพูดที่จริงใจมากดูจากสีหน้าแววตาของมันบ่งบอกอย่างชัดเจน
“ในเมื่อปากมึงบอกว่ารักน้องกูแล้วมึงกล้าที่จะรับปากกับกูไหมว่ามึงจะไม่ทำให้น้องกูเสียใจ” สิ่งเดียวที่ผมไม่อยากเห็นมากที่สุดในชีวิตก็คือน้ำตาของไอ้วา
“กูรับปากมึงเลยว่าจะไม่มีวันนั้นวันที่น้องวาร้องไห้ถ้าหากน้องวาร้องไห้มันต้องเป็นน้ำตาความสุขไม่ใช่ความทุกข์”
“ถ้าหากมึงมั่นใจแบบนั้นแล้วล่ะก็กูก็จะยอมเปิดใจให้มึงจีบน้องกูได้”
“มึงพูดจริงหรอกูไม่ได้ฝันไปใช่ไหมเนี่ย!!!” ทำเสียงมันตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัดอะไรกันวะแค่เปิดโอกาสให้แค่นี้มึงตื่นเต้นอย่างกับถูกหวย
แต่ก็ว่าแหละถ้าผมไม่ขัดขวางมันก็คงจะเข้าหาได้ง่ายไงก็ต้องดีใจเป็นธรรมดา
“เออทำให้น้องกูรู้ตัวแล้วกันซื่อขนาดนั้นน่ะถ้าไม่บอกตรงๆไม่รู้หรอก”
“กูจะทำให้สำเร็จขอบใจมากๆนะเพื่อน”
“หวังว่ามึงจะรักษาสัญญากับกูนะ”
“ต่อให้ชั่วฟ้าดินสลายสัญญาเราจะไม่หายไปจากกัน” น่าไปเป็นนักแต่งกลอนนะมึงสัมผัสในมาเต็มเลยนะ
“ได้โชคดีนะกูเปิดโอกาสให้แล้วก็ทำให้มันเต็มที่ล่ะ”
“ไม่ผิดหวังแน่นอนเพื่อน”  ได้เวลาปล่อยวางและรอดูว่าพวกมันจะคบกันตอนไหน
มหาสมุทรหล่อที่สุดฉุดไม่อยู่
คุณเคยรู้สึกดีใจไหมที่คนที่เขาขัดขวางความรักคุณมาตลอดยอมเปิดใจให้คุณได้เข้าใกล้ความรักมากที่สุดนั่นแหละคือความรู้สึกผมตอนนี้ทันทีที่ไอ้ภพมันเปิดใจให้ผมจีบน้องวาได้แล้ว
เฝ้าแต่นั่งภาวนาให้เวลาเรียนรีบจบจะได้ไปรับน้องสักทีการรอคอยหมดคาบเรียนเพียงไม่กี่ชั่วโมงของผมเหมือนกับรอคอยเป็นเวลาแสนนานนับหลายปีนี่สินะที่เขาเรียกว่าความรักมันทำให้ความรู้สึกคนเราเปลี่ยนแปลงไปในด้านต่างๆมากมาย
“สำหรับวันนี้พอแค่นี้นะครับอย่าลืมเอางานมาส่งนะ” เสียงอาจารย์พูดจบประดุจดังเสียงสวรรค์ทำให้ผมใจล่องลอยไป หลังจากอาจารย์เดินออกจากห้องผมก็รีบวิ่งไปหารถทันทีผมคิดว่าเพื่อนห้องคงจะคิดว่าไอ้นี่มันรีบไปไหนวะแต่ผมไม่สนจุดมุ่งหมายเดียวคือคนที่รออยู่ที่บ้านในตอนนี้
วารีผู้ใสซื่อ
นี่ก็ 12:05 แล้วเนี่ยทำไมพี่ภพยังมาไม่ถึงอีกมัวไปติดสาวที่ไหนอยู่หรือเปล่าเนี่ย
น้องวาครับ
เสียงใครเรียกผมอ่ะไม่ใช่เสียงพี่ภพแน่นอนมันคุ้นๆเหมือนจะเป็นเสียงของ…..พี่มหาสมุทร
ตั้งแต่ผมแสดงอาการหึงหวงพี่เขาไปตอนที่อยู่สวนน้ำที่สวนสัตว์แล้วผมก็ไม่ค่อยที่จะกล้าสบตาพี่เขาเท่าไหร่หวังว่าวันนี้จะไม่มีพี่เขามารับอุตส่าห์ให้พี่ภพมารับแต่ไหงพี่เขาถึงมาได้เนี่ย
ตายแล้วจะกล้าสบตากับพี่เขาไหมเนี่ยพี่เขาจะรังเกียจเราไหมนะเล่นไปบอกว่าหวงพี่เขาแบบนั้น
“ทำอะไรอยู่ครับทำไมช้าจัง”  ตายแล้วพี่เขามาตอนไหนเนี่ยแล้วต้องทำตัวยังไงดี
“อะ…เอ่อ..พี่มหาสมุทรมารับวาหรอครับแล้วพี่ภพล่ะครับ”
“ภพมันไม่ว่างน่ะพอดีพี่ว่างอยู่เลยอาสามารับแทนครับ”
“ขอบคุณนะครับที่สละเวลามารับ”
“ไม่เป็นอะไรครับ”
“เอ่อ..ส่วนเรื่องที่สวนสัตว์วันนั้นวาต้องขอโทษด้วยนะครับที่พูดอะไรแบบนั้นออกไป”
“ไม่เป็นอะไรครับ พี่ไม่ได้ว่าอะไรอีกอย่างพี่ชอบซะมากกว่า” ตึกตักเสียงหัวใจเต้นรัว ทำไมวันนี้พี่มหาสมุทรทำตัวเหมือนพระเอกจังเลยชอบทำให้นางเอกเขิน
“งั้นไปกันเถอะครับเดี๋ยวพี่มหาสมุทรจะเสียเวลาครับ” รีบเปลี่ยนเรื่องดีกว่าเกรงว่าจะไม่ไหวกับคำพูดคนตรงหน้า
“สำหรับพี่ถ้าเป็นเรื่องของวาไม่เสียเวลาเลยครับ” คำพูดพี่เขามันเริ่มบ่งบอกชัดเจนแล้วว่ากำลังจีบผมก็จริงอยู่ที่ผมเป็นคนซื่อแต่พอโดนแบบนี้หนักเข้ามันก็เริ่มที่จะรู้ตัวแล้วก็หาข้อมูลตามอินเทอร์เน็ตซึ่งมันก็คล้ายกับการกระทำที่พี่เขากำลังทำอยู่ในตอนนี้ซึ่งผมก็ยังไม่แน่ใจว่าเป็นไปตามที่ผมคิดหรือเปล่าพี่เขาอาจจะเอ็นดูผมเหมือนน้องคนนึงก็ได้
“ขอบคุณครับงั้นไปกันเลยครับ”
ตอนนี้ผมนั่งอยู่บนรถกับพี่มหาสมุทรซึ่งผมก็ได้แต่นั่งเงียบไม่รู้ว่าจะพูดอะไรจะถามไปตรงๆเลยก็ไม่กล้ากลัวว่าจะไม่เป็นอย่างที่คิด
“น้องวากังวลอะไรอยู่หรือเปล่าครับทำไมเงียบจังวันนี้” เหมือนพี่เขาอ่านใจผมออกอันที่จริงก็ดูไม่ยากหรอกปกติผมขึ้นรถแล้วผมจะพูดจาสดใสกว่านี้แต่นี่ผมได้แต่เงียบนิ่งเป็นใครก็อดสงสัยไม่ได้หรอก
“ไม่มีอะไรหรอกครับแค่กำลังคิดอะไรเพลินๆน่ะ”
“น้องวารู้ตัวไหมครับว่าตอนนี้พี่กำลังคิดอะไรกับน้องวาอยู่” ทำไมจู่ๆพี่เขาถึงพูดเรื่องนี้ขึ้นมาได้แล้วเนี่ยปกติพี่เขาไม่เคยถามอะไรแบบนี้เลยแต่ว่าวันนี้พี่เขาเหมือนจะมาแปลก
“วาไม่รู้ครับ” จริงๆนะครับความคิดของพี่มหาสมุทรคาดเดายากจะตายไป ปกติเขาเป็นคนเงียบขรึมเวลาอยู่กับคนอื่นแต่เวลาอยู่กับผมกับทำตัวดูแลเอาใจใส่ยิ่งกว่าพี่ชายของผมซะอีก
“วาครับวาลองพิจารณาดูการกระทำของพี่กับคนอื่นแล้วย้อนมาดูว่าพี่ทำกับวาเหมือนคนอื่นไหมแล้ววาจะรู้ครับว่าพี่คิดอะไรกับวา”
“วาคิดว่าพี่อาจจะชอบวาน่ะครับ”
“ถ้าวาคิดอย่างนั้นวาคิดถูกแล้วครับพี่ชอบวาตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกัน” ผมนิ่งเงียบไม่พูดอะไรรอฟังพี่มหาสมุทรพูด
“ทุกการกระทำที่พี่ทำกับวาไม่ใช่พี่ชายทำกับน้องแต่เป็นคนที่พี่รักครับ”
“แต่วาไม่ได้มีอะไรดีเลยนะครับ” เลยสักนิด
“วาฟังพี่นะครับ พี่รักวาเพราะเป็นวา ถึงแม้จะไม่ใช่คนเด่นคนดังมีหน้ามีตาในมหาลัยแต่พี่ก็รักในตัวตนของวานะครับ การที่เราจะรักใครสักคนเนี่ยไม่จำเป็นต้องเป็นคนเด่นคนดังมีชื่อเสียงหรือหน้าตาดีอะไรมากมายแต่มันอยู่ที่ดวงใจครับแล้วถ้าดวงใจเรารักใครเขาจะเป็นยังไงอยู่ในเพศไหนเราก็สามารถที่จะรักกันได้”
“ครับวาเข้าใจแต่พี่ภพหวงวามากนะพี่จะทำยังไง”
“พี่พึ่งบอกไปไงครับว่าไม่มีใครมาขัดขวางได้ถ้าคนรักกัน เพราะฉะนั้นพี่จะพิสูจน์ให้ไอ้ภพมันเห็นเองว่าพี่เป็นคนที่ดูแลวาได้ดีที่สุด”
“ครับถึงมหาลัยแล้ววาขอตัวไปเรียนก่อนนะครับ”
“เลิกเรียนตอนไหนโทรบอกพี่นะครับเดี๋ยวพี่นั่งรอที่มหาลัย”
“แล้วพี่ไม่เรียนเหรอครับ”
“พี่ว่างครับนั่งรอได้” จะเป็นการรบกวนพี่เขามากเกินไปหรือเปล่าแต่พี่เขาเสนอเองก็คงขัดไม่ได้หรอก
“งั้นวาไปเรียนก่อนนะครับ”
“ตั้งใจเรียนนะครับ”
“ครับ”
“วาเป็นไงไปเที่ยวสวนสัตว์สนุกดีไหม” เสียงธาราเรียกถามขึ้น
“สนุกมากเลยล่ะได้ปั่นจักรยานด้วยแหละ”
“ปั่นเองหรอไม่มีคนปั่นให้นั่งซ้อนใช่ไหม”
“ไม่ได้ปั่นเองหรอกพี่มหาสมุทรปั่นเรานั่งซ้อน”
“ว่าแล้ว คิดอยู่แล้วว่าพี่มหาสมุทรไม่ให้วาปั่นเองหรอก”
“ว่าแต่ธาราเราขอถามอะไรหน่อยสิ”
“ว่ามาเลย”
“ธาราคิดว่าพี่มหาสมุทรคิดยังไงกับเราหรอ” พูดจบธาราก็ยิ้ม อะไร นี่อย่าบอกนะว่ารู้ว่าพี่เขาชอบเรา
“ถ้าเราคิดหรือว่าคนอื่นคิดก็คงเหมือนคนที่ชอบวาแหละ”
“ท่าทางพี่มหาสมุทรชัดเจนขนาดนั้นเลยหรอธารา”
“โอ๊ย….ยืนมองจากดาวอังคารลงมาก็รู้แล้วชัดเจนขนาดนั้นน่ะถ้าไม่ชอบก็ไม่รู้จะพูดว่าอะไรแล้ว”
“พี่มหาสมุทรบอกชอบเราอ่ะธาราว่าควรทำยังไงดี”
“นั่นไงเราว่าแล้วสักวันพี่มหาสมุทรต้องบอกชอบวาทำไมเราไม่เดาข้อสอบถูกแบบนี้บ้างนะ”
“อย่าเพิ่งไปเรื่องอื่นสิตอบคำถามเราก่อน”
“อันนี้ก็เป็นเรื่องของตัววาเองกับพี่มหาสมุทรเราก็คงช่วยอะไรมากไม่ได้หรอกเพราะเป็นเรื่องของหัวใจแล้ววาคิดยังไงกับพี่เขาก็ทำตามความรู้สึกตัวเองไปเลย” ผมควรจะทำตามความรู้สึกตัวเองใช่ไหมแต่พี่เขาก็ยังไม่ได้ขอเป็นแฟนนี่
“พี่เขาก็ยังไม่ได้ขอเราเป็นแฟนเลยนะอาจจะเป็นแค่ความรู้สึกชั่ววูบของพี่เขาก็ได้” บางครั้งผมก็ไม่มั่นใจในตัวเองถ้าพี่เขาเปลี่ยนใจไปชอบคนอื่นล่ะผมจะทำยังไง
“เฮ้อเราจะบอกอะไรให้นะวาตั้งแต่เราเกิดมาเนี่ยนะยังไม่เคยเห็นพี่มหาสมุทรทำแบบนี้กับใครเลยนอกจากวาเพราะฉะนั้นมั่นใจได้เลยว่าพี่เขาไม่ทำให้วาเสียใจหรอก”
“เราจะพยายามนะ”
“ทีนี้ก็เข้าใจแล้วเนาะแต่เรามีเรื่องที่จะขอให้วาช่วยสักเรื่องนึง”
“เรื่องอะไรว่ามาเลย”
“ช่วยบอกให้พี่มหาสมุทรยอมรับเจมส์สักทีสิเรากลัวพี่มหาสมุทรให้เรากับเจมส์คบกัน”
“ธาราก็มาบอกพี่มหาสมุทรเองเลยก็แล้วกันถ้าพี่เขาปฏิเสธเดี๋ยวเราช่วยเอง”
“ขอบใจมากเลยวา..”
“ไม่เป็นไรเรื่องไหนเราช่วยได้ก็จะช่วย”
“นี่เจมส์ลุกขึ้นมาฟังหน่อยสิมัวแต่นอนอยู่นั่นแหละ”
“อือ…มีอะไรเหรอธารา” เสียง เจมส์ งัวเงียตอบ
“เรื่องของเราสองคนไงเราขอให้วาช่วยบอกพี่มหาสมุทรให้ยอมรับเราสองคนได้แล้ว ที่เหลือก็แค่เจมส์กับเราไปบอกพี่มหาสมุทรว่าคบกันอยู่”
“เจมส์ขอไปไหว้พระ 9 วัดก่อนได้ไหม”
“จะเวอร์เกินไปแล้วนะเจมส์พี่เราไม่ได้ดุอะไรขนาดนั้น” ดูสองคนนี้เถียงกันก็สนุกไปอีกแบบนะพวกเขาร่าเริงเหมาะสมกันดี
“นักศึกษาคะหยิบหนังสือขึ้นมาค่ะ” เสียงอาจารย์พูดเป็นอันเสร็จสิ้นบทสนทนาทั้งปวง
หลังเลิกเรียน
“เรียนเสร็จแล้วหรอครับ” เสียงพี่มหาสมุทรพูดขึ้นจะว่าไปพี่เขาก็นั่งรอนานเหมือนกันนะเนี่ย
“ครับเรียนเสร็จแล้วพี่มหาสมุทรจะไปส่งเลยไหมครับหรือว่าจะแวะไหนก่อน”
“ไม่ล่ะครับพี่กลัวเราเนี่ยเดี๋ยวพี่ไปส่งบ้านเลยแล้วกัน”
“ครับ”
ระหว่างทางแล้วก็นั่งคุยกันเรื่อยเปื่อยส่วนใหญ่ก็ถามสารทุกข์สุขดิบกันว่าเรียนเป็นยังไงบ้างจนมาถึงหน้าบ้านในตอนนี้
“ขอบคุณนะครับที่มาส่ง”
“ไม่เป็นไรครับพี่เต็มใจ”
“งั้นวาขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะครับ”
“ครับผมพี่กลับแล้วนะครับ”
“เดี๋ยวครับพี่มหาสมุทร”
“มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“พี่จะไม่อาบด้วยกันเหรอครับ…วาชวนแล้วนะไปอาบน้ำก่อนนะครับ”
พูดเสร็จก็รีบหันหลังกลับทันทีให้ตายสิ หันหลังไปดูนิดหน่อยพี่มหาสมุทรยืนยิ้มไม่หุบเลยแมลงวันแทบบินเข้าปากได้เป็นร้อยตัวไม่รู้เหมือนกันว่ากล้าพูดแบบนั้นจะไปได้ไงเคยเห็นไหมนิยายมาก่อนก็เลยลองเอามาพูดดูรู้ตัวอีกทีหน้าก็แดงขึ้นมา
น่ารักจริงๆเด็กน้อยรอให้ถึงเวลาก่อนเถอะ”

สวัสดีครับผู้อ่านทุกคน รักที่สุดมหาสมุทรวารีในตอนนี้เป็นตอนก่อนสุดท้ายนะครับซึ่งเป็นตอนที่ 9 สำหรับตอนหน้าก็คงจะเป็นตอนจบของนิยายเรื่องนี้ ไว้ในตอนหน้าจะมีเขียนอีกนะครับ
ขอบคุณครับ














ออฟไลน์ AkuaPink

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2033
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +59/-1
 :pig4:
 :กอด1:

ออฟไลน์ Chompoo reangkarn

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1089
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-0
 :pig4: :pig4: :pig4:

ออฟไลน์ Littlewave

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 19
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-0
10 เป็นแฟนกันนะครับ
“ไอ้มหาสมุทร”
“ไอ้มหาสมุทรโว้ย”
“มึงจะตะโกนทำไมเนี่ยไอ้ภพตกใจหมดเลย”
“กูเรียกมึงตั้งนานแล้วมึงไม่ขานรับกูก็ตะโกนดินึกว่ามึงหูหนวกเป็นบ้าอะไรมานั่งทำหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่เนี่ย…ไม่ถูกลอตเตอรี่หรอวะ”
“ลอตเตอรี่บ้านมึงสิ..ไม่ใช่โว้ย”
“แล้วมึงเป็นอะไรล่ะ”
“กูก็แค่กำลังคิดว่าจะขอน้องวาเป็นแฟนยังไงดี”
“โอ้ย..จีบน้องกูมาตั้งนาน เห็นรุกเอารุกเอา แต่ตอนนี้มึงกลับคิดไม่ออกนี่นะว่าจะขอเป็นแฟนยังไง”
“เออ..ถึงอยากปรึกษามึงนี่ไง”
“มึงก็เดินไปแล้วบอกว่า..วาครับเป็นแฟนกับพี่นะครับ..แค่นี้ก็จบ”
“มันธรรมดาไปป่ะวะมึง..กูอยากได้แบบอลังการกว่านี้”
“มึงจะให้กูเหมามหาลัยให้มึงบอกชอบเลยรึไง”
“ไม่ต้องถึงขนาดนั้นแค่แบบดูอลังการกว่าที่มึงบอกอ่ะ”
“ปกติวามันไม่ค่อยชอบความอลังการเท่าไหร่”
“แต่ว่าถ้าเป็นกูน้องต้องชอบแน่นอน”
“มั่นหน้ากว่ามึงคงไม่มีแล้วแหละ”
“555แน่นอน”
เอางี้ไหมอาทิตย์หน้าวันเกิดไอ้วาพอดีมึงก็ขอในวันนั้นเลยสิ”
“ความคิดมึงดีมาก…แต่มึงต้องช่วยกูนะ”
“ช่วยอะไรวะ”
“เดี๋ยวรู้หึหึหึ”
“เออ..”
วารีผู้ใสซื่อ
คุณเคยรู้สึกลำบากใจไหมครับเวลาจะบอกให้พี่ชายที่หวงน้องชายยอมเปิดใจให้น้องมีแฟน นั่นแหละความรู้สึกผมตอนนี้ล่ะ
เวลาเที่ยงผมมายืนอยู่ที่โรงอาหารของคณะพี่มหาสมุทรเพื่อมาขอให้เปิดใจให้เจมส์กับธาราคบกัน…
“น้องวามาทำไมไม่บอกพี่ก่อนล่ะครับ” รีบเกินเลยลืมบอกพี่เลย
“พอดีวามีเรื่องสำคัญมากเลยลืมบอกพี่น่ะครับ”
“สำคัญขนาดนั้นเลยหรอ” สำคัญมากเลยล่ะครับพี่มหาสมุทร..
“ใช่ครับ”
“ว่าแต่เรื่องอะไรหรอครับ”
“ธารา…เอ่อ..ธาราเขา”
“ธาราทำอะไร..มีอะไรรึเปล่าครับ”
“ธาราเขากินเก่งมากเลยครับ” เปลี่ยนเรื่องอีกโอ้ย..ไอ้วาเอ้ย
“555ธรรมดาน้องพี่กินเก่งอยู่แล้ว..ว่าแต่มันสำคัญตรงไหนกันครับ”
“ไม่ใช่อย่างนั้นคือธาราเขามีแฟนแล้วน่ะครับ”
“อ๋อ..มีแฟนแล้ว…..ห๊ะ..ว่าไงนะ” เสียงเปลี่ยนไปมาก..ฮือ..วาตายแน่
“ใครเป็นแฟนธาราตอบพี่มา” อย่าดุเซ่
“เจมส์ครับเขาเป็นแฟนธารา”
“อืม..โอเคเดี๋ยวพี่มา”
“เดี๋ยวก่อนพี่มหาสมุทรห้ามทำอะไรเจมส์นะ”
“วาปล่อยพี่…พี่ต้องไปคุยกับธารา”
“ไม่วาไม่ปล่อยจนกว่าพี่จะยอมให้เขาคบกัน”
“วาครับ..พี่หวงน้องพี่”
“พี่ภพก็หวงวาแต่ก็ยอมเปิดใจให้พี่มหาสมุทรจีบได้เลยแล้วทำไมพี่ไม่เปิดใจบ้างล่ะครับ”
“…..”
“ไม่รู้แหละถ้าพี่ไม่ยอมเปิดใจ..วาก็จะไม่ยอมเปิดใจเช่นกัน”
“น้องวา….” ไม่ต้องทำเสียงอ้อนเลย
“ว่าไงครับ”
“ก็ได้ครับพี่ยอมแล้ว..” ภาระกิจสำเร็จเย้
“หมดธุระวาแล้ววากลับไปเรียนก่อนนะครับบ๊ายบ่าย”
“น้องวา…มาแค่นี้หรอครับ..พี่น้อยใจนะเนี่ย”
“เดี๋ยวตอนเย็นก็ต้องเจอกันอยู่แล้วพี่ไม่ต้องมาแกล้งน้อยใจวาเลยนะครับ”
“ครับ..ตั้งใจเรียนนะครับ”
“พี่ก็ตั้งใจเหมือนกันนะครับ”
“ครับผม”
พิภพประสบโชค
หลังจากยืนมองไอ้สองคนนั้นคุยกันอยู่นานผมก็เปิดเผยตัวตนขึ้นมาแล้วพูดกับเพื่อนรักว่า
“555ยังไม่เป็นแฟนมึงก็กลัวน้องกูแล้วหรอวะ”
“ใครกลัวกูไม่เคยกลัว..เขาเรียกว่าเกรงใจแค่นั้นเอง”
“หรอจ๊ะ…ครับ..พี่ยอมแล้วนะน้องวา..5555”
“มึงเคยแบบยืนอยู่ดีๆแล้วหงายท้องล้มไปไหม”
“ขอโทษครับพ่อคนโหด”
“หุบปากไปอาจารย์มาแล้ว”
“จ้า”
ด้านวารี
“นี่ธาราเราบอกพี่มหาสมุทรให้แล้วนะพี่เขายอมให้ธาราคบกับเจมส์แล้ว”
“จริงหรอวาขอบคุณมากเลยนะ เราไม่รู้ว่าชาตินี้เราจะกับเจมส์จะได้คบกันไหมขอบคุณวาจริงๆ”
“ไม่เป็นอะไรหรอกน่าอะไรที่เราพอช่วยได้เราก็จะช่วย”
“ขอบคุณมากเลยว่าแต่สัปดาห์หน้าวันเกิดวาไม่ใช่หรอจัดไหม”
“ไม่รู้เหมือนกันต้องดูพี่ภพอ่ะว่าจะจัดไหม”
“ยังไงก็บอกเราด้วยนะเผื่อจัดเราจะได้ไปร่วม”
“ได้เลยเดี๋ยวเราถามพี่ภพก่อนได้เรื่องยังไงเดี๋ยวเราบอก”
“อาจารย์มาแล้วเรียนกันดีกว่า”
“อื้อ”
หลังเลิกเรียน
สวัสดีครับผมมหาสมุทรเจอกันอีกแล้วนะทุกคนตอนนี้ผมกำลังเดินทางมารับน้องวานะครับที่คณะน้องยืนจ้องมองอยู่นานก็ไม่เห็นหน้าน้องสักทีอกพี่ระบมขื่นขมตรมในไม่มีผู้ใดใส่ใจพี่เลย …เศร้าจัง
พอทิ้งอารมณ์กวีเมื่อครู่ไปก่อนผมเห็นน้องแล้วล่ะ
“ไปส่งวาที่บ้านเลยไหมครับ”
“ใช่ครับเดี๋ยวพี่ไปส่งบ้านเลยไม่แวะไปที่อื่นหรอกมันดึกแล้ว”
“ดึกบ้าอะไรเล่าเพิ่งจะ 5 โมงเอง”
“555ไปกันครับ” พอผมพูดเสร็จเด็กน้อยก็เดินเปิดประตูเข้าไปนั่งที่รถอยากถามพี่ชายน้องวาจริงๆว่าเอาอะไรให้น้องกินตอนเด็กถึงได้น่ารักขนาดนี้
หลังจากนั่งรถอยู่นานผมก็เอ่ยถามขึ้น
“ช่วงนี้น้องวาอยากได้อะไรเป็นพิเศษไหมครับ”
“ไม่รู้เหมือนกันครับวาไม่ค่อยอยากได้อะไรเท่าไหร่” แล้วกันอุตส่าห์จะซื้อของมาเซอร์ไพรส์วันเกิด
“ครับ..”
ใช้เวลาไม่นานเท่าไหร่ก็มาถึงบ้านซึ่งพี่ชายน้องวาก็ยืนอยู่หน้าประตูนี่มันยืนดักรอเลยหรอวะ
“ขอบคุณนะครับพี่มหาสมุทรที่มาส่ง”
“พี่เต็มใจมาส่งครับไม่ต้องขอบคุณหรอก”
น้องหมาเข้าบ้านผมก็พี่คุยกับไอ้ภพที่ยืนทำหน้ากวนประสาทอยู่หน้าบ้าน
“จากการที่กูยืนสังเกตเมื่อครู่นี้กิริยาการพูดพวกมึงไม่ต่างจากเดิมแสดงว่ามึงกับมันยังไม่เป็นแฟนกัน”
“ก็เออสิ…ว่าแต่ภพมึงรู้ไหมว่าน้องวาชอบอะไร”
“นอกจากกวนประสาทกวนตีนแล้วก็ข้าวมันไก่ก็คงจะไม่มีอะไรแล้วล่ะ”
“เดี๋ยวกูโบกให้..อย่ามาว่าแฟนกู”
“ถุ้ย..ยังไม่เป็นเลยไอ้ห่า”
“ไม่นานหรอกมึงรอเลย”
“จะรอนะครับคุณเพื่อน”
“มึงรอได้เลย”
วันเกิดวา
สุขสันต์วันเกิดเพื่อนวา
เสียงเจมส์กับธาราที่มาอวยพรวันเกิด วันนี้เป็นวันเกิดผมล่ะปีนี้ก็ 19 ปีบริบูรณ์แล้ว รู้สึกดีใจมากที่วันเกิดปีนี้ไม่ได้จัดเฉพาะในครอบครัวแต่มีเเขกคนพิเศษมาอีกนั่นก็คือ เจมส์ กับ ธารา แต่พี่มหาสมุทรเห็นบอกว่าติดธุระมาไม่ได้ ผมควรจะน้อยใจดีไหมนะ ถึงไม่อยากจะน้อยในก็เถอะแต่มันอดไม่ได้ ไหนบอกว่าชอบผมไงทำไมไม่มางานวันเกิดแต่ก็ไม่กล้าพูดกลัวจะงี่เง่าเกินไป
“มึงมายืนทำหน้าอะไรของมึงวะไอ้วาวันเกิดทั้งทีทำให้มันสดใสหน่อยดิวะเดี๋ยวพ่อแม่มาเห็นก็ไม่สบายใจอีก”
“ก็พี่มหาสมุทรน่ะสิไม่เห็นมางานวันเกิดวาเลย”
“เออน่ามันติดธุระเดี๋ยวมันก็คงมาเองหรอก”
“ให้มันจริงเถอะถ้าไม่มาวาจะงอนให้”
“สรุปมันหลงน้องกูหรือน้องกูหลงมันกันแน่วะเนี่ย”
“พี่ภพ..อย่าแซวนะ”
“เออ..เดี๋ยวก็ได้เป่าเค้กแล้วมึงขึ้นไปบนห้องก่อนไป”
“ไปทำอะไรอะ”
“พอดีว่าจะยืมพาวเวอร์แบงค์มึงหน่อยไปหยิบมาให้หน่อย” สาบานว่าวันเกิดผม…ปกติวันเกิดคนอื่นต้องตามใจไม่ใช่หรอทำใมให้เจ้าของงานวันเกิดไปเอาของให้เนี่ย
เถียงไปก็เท่านั้นสุดท้ายก็ได้แต่เดินขึ้นบันไดเพื่อไปหยิบของให้พี่ชายสุดที่รัก
แกร๊ก
หลังจากเปิดประตูก็ต้องตกตะลึงอีกครั้งห้องตกแต่งไปด้วยบรรดารูปของผมไม่รู้ว่าโดนแอบถ่ายตอนไหนมีลูกโป่งหัวใจเยอะมากติดประดับไว้เยอะแถมยังมีเทียนที่ติดประดับอย่างสวยงามนี่มันอะไรกัน
ตะลึงได้ไม่นานก็มีร่างของคนที่ผมกำลังน้อยใจอยู่โผล่มาพร้อมกับถือของบางอย่างไว้ในมือ เขาคือ
“พี่มหาสมุทร!!”  ไหนบอกว่าติดธุระทำไมมาได้เนี่ย
“ไหนพี่ติดธุระไงครับ”
“นี่ไงครับธุระของพี่…วาครับพี่ชอบวาตั้งแต่ที่เราเจอกันครั้งแรกและไม่สามารถชอบใครได้อีกแล้ว…นี่คือรูปที่พี่ถ่ายเองครับ..วาเป็นคนที่พี่รักเป็นคนที่พี่อยากดูแล..พี่รักวานะครับ..นี่แหวนที่พี่สั่งทำมาเพื่อวาโดยเฉพาะนะครับ….” พูดเสร็จพี่มหาสมุทรก็สวมแหวนให้ผมโดยที่พี่มหาสมุทรนั่งคุกเข่า
เป็นแฟนกันนะครับ
ผมได้แต่เงียบและยืนร้องไห้ผมก็รักพี่เขาไม่ต่างกันหรอกจริงอยู่ที่ผมกลัวความรักเพราะผมเห็นคนผิดหวังกับความรักมามากแต่วันนี้ผมจะทำตามใจตัวเอง
ครับ..วาจะเป็นแฟนกับพี่
ปัง
เสียงประตูถูกเปิดออกพร้อมด้วยเสียงร้องเพลง happy birthday ก็ดังขึ้น
แฮปปี้เบิร์ธเดย์ ทูยู
“มีความสุขมากๆนะวา” เสียงธาราพูด
“สุขสันต์วันเกิดนะวา” เสียงของเจมส์
“มีความสุขมากนะไอ้น้องรัก..” เสียงพี่ภพซึ่งถือเค้กพูดขึ้น
“ขอบคุณทุกคนมากเลย”
แม่กับพ่อพลาดช็อตเด็ดอะไรหรือเปล่าจ๊ะ
“แม่…พ่อ” ผมรีบวิ่งเข้าไปกอดท่านทันที
“เบาๆหน่อยจ้ะลูกวา..เดี๋ยวแม่ก็หายใจไม่ออกกันพอดี”
“ก็วาคิดถึงแม่นี่ครับ”
“แล้วพ่อล่ะไม่คิดถึงหรอ”
“ฮื่อ..คิดถึงพ่อเหมือนกันครับ”
“สวัสดีครับคุณแม่” เสียงทุกคนเอ่ย..สวัสดีพ่อกับแม่ผม
“สวัสดีจ๊ะ..อ้าวลูกเขยสุดหล่อของแม่”
“ครับ”
“เป็นแฟนกันยังจ๊ะ”
“เป็นแล้วครับ..เมื่อกี๊เลย”
“ดูแลลูกแม่ดีๆนะ…”
“จะดูแลให้ดีที่สุดในชีวิตเลยครับ”
“ดีมากเลย..นี่คุณเป็นไงลูกเขยหล่อไหม”
“ก็หล่ออยู่แต่ไม่ถึงผมหรอก”
“จ้า..คุณหล่อที่สุดแล้ว”
“แน่นอน”
“งั้นเราไปกินเค้กกันดีกว่าครับ” เสียงพี่ภพพูดขึ้น..จากนั้นเราก็ไปกินอาหารต่างๆนานากันรวมถึงเค้กด้วย
หลังจากเสร็จสิ้นงานเลี้ยงแล้วพ่อแม่ก็จะไปเนื่องจากว่าติดธุระสำคัญต้องรีบไปเจมส์กับธาราก็ขอตัวกลับบ้าน
ในห้องเหลือเพียงผมกับพี่มหาสมุทรยืนมองหน้ากันอยู่
“มองอะไรครับ”
“มองแฟน” ก่อนคบก็เขินแล้วหลังคบเขินกว่าเดิมอีก
“ไม่ต้องเลย”
“พี่รักวานะครับ”
“วาก็รักพี่”
“งั้นมาบอกรักกันครับ”
ไม่นานร่างสูงก็โน้มคอลงมาประทับตราฝีปากลงบนปากของร่างบางสองร่างจูบกันด้วยความรักลิ้นร้อนฉกชิมความหวานจากร่างบางจนแทบอ่อนระทวย..แพ้..เขาแพ้พี่มหาสมุทรจริงๆ
สัญญาณทุบอกจากวารีทำให้มหาสมุทรผละตัวออกมาเพราะเพลงว่าคนรักจะหายใจไม่ออก
“หน้าแดงเลยนะครับ”
“พี่มหาสมุทรอย่าแซววา”
“555น่ารักจังครับ”
“พอเลยไม่คุยด้วยแล้วชอบแกล้ง”
“โอ๋..ไม่งอนนะครับ”
“พี่รักวานะครับ”
“อื้อรู้แล้ว..วาก็รักเหมือนกัน”
เราสองคนจะรักกันตลอดไปจนกว่าจะตายพรากจากกันพี่สัญญาว่าจะดูแลวาให้ดีที่สุดและไม่มีวันทำให้วาเสียใจ..จะรักวาแค่คนเดียวไม่แลเหลียวใคร

วาก็จะรักพี่คนเดียวเหมือนกันครับ

งั้นขอแสดงความรักอีกครั้งนะครับ

เดี๋ยวก่อนพี่มหาสมุทร…อื้อ…..

พิภพประสบโชค
พวกมึงนี่นะจูบไม่เกรงใจพี่เลยนะให้ตายสิอยากรู้เหมือนกันว่าคนเขียนโกรธแค้นอะไรผมนักหนาทำไมไม่มีคู่กับเขา…ฝากถึงคนเขียนพรุ่งนี้ผมจะไปเผาบ้านคุณ…

จบบริบูรณ์
ขอบคุณผู้อ่านทุกคนนะครับที่อ่านมาจนถึงตอนจบของรักที่สุดมหาสมุทรวารี ขอกราบขอบคุณเป็นอย่างสูง
หลังจากนี้มีเรื่องยาวอีกเรื่องหนึ่ง ฝากไว้ในอ้อมอกผู้อ่านด้วยนะครับ เรื่องราวของ “มนต์รักวรรณคดี” ขอบคุณครับ









ออฟไลน์ Chompoo reangkarn

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1089
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-0
 :pig4: :pig4: :pig4:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: End รักที่สุดมหาสมุทรวารี ตอนจบ
« ตอบ #19 เมื่อ: 09-08-2021 20:49:02 »





 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด