หัวข้อ: #ก็จะดื้อ [omegaverse] ตอนที่ 34 : ตอนจบ [25/03/21] p.11

[Oiimaps]

ก็จะดื้อ 22

การมีพี่น้องไม่ใช่เรื่องง่าย
และมันก็จะยิ่งยุ่งยากขึ้นเมื่อพี่น้องของคุณ


เป็นแฝด

ตะนิดได้แต่นั่งตัวลีบติดเบาะโซฟาพร้อมกับเบียดร่างตัวเองเข้าหาอัลฟ่าเลือดแท้ที่นั่งอยู่ข้างๆ ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าสบตากับแฝดที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้าม

“อะไรนะ?”

 เดิมทีเสียงของคณิตก็ทุ้มดุอยู่แล้ว พอมาอยู่ในสถานการณ์ที่กำลังจะโดนดุเลยยิ่งทวีความน่ากลัว ตะนิดเบะปากแงก่อนจะดึงแขนอัลฟ่าข้างตัวไว้แน่นเพิ่มกำแพงป้องกัน

“เมื่อวานตะนิดฮีท แล้วฉันก็น๊อทตะนิด”
“ห๊ะ?”
“และ... ไม่ได้ใส่ถุงยาง”
“ว๊อท?”

คณิตถึงกับอุทานผิดภาษา ดวงตาที่ปกติมักจะจ้องดุกะพริบงง เขาอึ้งอยู่เป็นนาทีก่อนจะตวัดตามองแฝดน้องที่นั่งแอบหนีความผิดอยู่หลังคู่โชคชะตาตัวเอง

“คะ คืองี้น้าคณิต...”
“ตะนิด”
“หยา...”
“กูบอกมึงว่าอะไร ตอบ”
“คณิต คือ”
“กูบอกให้ตอบ” ตะนิดน้ำตาคลอเบ้า
“หะ ให้บอกพี่ภาสว่าห้ามน็อท”
“แล้วอะไรอีก”
“ให้ใส่ถะ ถุงยาง”
“สองอย่างตะนิด สองอย่าง ง่ายๆ แค่นี้ทำไมทำไม่ได้วะ!!!”

คณิตตวาดลั่นบ้านเล่นเอาแมวดื้อถึงกับสะดุ้งตัวโยน น้ำตาเม็ดใหญ่กลิ้งตัวลงบนแก้มนิ่มด้วยความตกใจ

“คณิต กูขอโทษ”
“มึง มึง สัดเอ๊ย”
“ใจเย็นๆ ก่อนไหมครับคณิต” ชายที่ยืนอยู่ไม่ไกลขยับตัวมาบีบข้อมือคณิตเบาๆ
“เย็นอะไรอีกวะ มึงเข้าใจไหมว่ามึงเป็นโอเมก้าตะนิด น็อตตอนฮีทมันก็เท่ากับท้องชัดๆ มึง.. คุณด้วยไอ้คุณภาส ปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ได้ยังไงวะ คุณอายุเท่าไหร่แล้วทำไมมันถึงคิดไม่ได้วะ แล้วมัน... แม่งเอ๊ย ได้ยังไงวะ!!!” คณิตตะคอกจนสุดเสียง ข้อมือแกร่งสั่นเทาด้วยแรงอารมณ์

โกรธจนรู้สึกได้ว่าร้อนหน้าไปหมด
ถึงคณิตจะเข้าใจเรื่องการขาดสติจากฮีทและการรัทแต่ก็อดโมโหในความสัพเพร่าของทั้งคู่เสียไม่ได้

ทุกอย่างตกอยู่ในสายตาของอัลฟ่าเลือดแท้ เขาไม่มีข้อโต้เถียง ตัวเขาเองก็ขาดสติและการยับยั้งช่างใจเมื่อคืนไปเช่นกัน ต่อให้อัลฟ่าแฝดพี่ตรงหน้าจะโกรธขนาดทำร้ายร่างกายเขาขึ้นมาตอนนี้เขาก็คงไม่แปลกใจเท่าไหร่

“ฉันผิดเอง”
“คณิต กูก็ผิด”
“เออ ผิดทั้งคู่นั่นแหละไม่ต้องแย่งกัน” คณิตยกมือขึ้นกุมขมับ 
“ฉันพร้อมจะรับผิดชอบทุกอย่าง” ภาสเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แต่คณิตกับหัวเราะในลำคอออกมาเบาๆ เป็นคำตอบ
“เออ คิดว่าไม่รู้เหรอ คุณรับผิดชอบได้หมดทุกอย่างอยู่แล้ว”
“...”
“แต่มึงต่างหากตะนิด” คณิตหันขวับไปหาแฝดน้องตัวเอง
“คณิต...”
“การตั้งท้องไม่ใช่เรื่องเล่นๆ นั่นคือหนึ่งชีวิต เข้าใจไหมว่ามันคือหนึ่งชีวิต มันต้องอาศัยความรับผิดชอบแค่ไหน อย่าเพิ่งคิดถึงเด็กเลย มึงรู้ไหมว่าการตั้งท้องมันต้องเจออะไรบ้าง มันลำบากแค่ไหน ร่างกายมึงกำลังจะต้องเจอกับอะไร”
“ฮึก”
“มันไม่ใช่แค่ฐานะที่พร้อม มันต้องเป็นตัวมึงที่พร้อมจะรับผิดชอบหนึ่งชีวิตที่จะเกิดมา ในสายตากูตอนนี้แม้แต่ตัวมึงเองมึงยังไม่สามารถรับผิดชอบได้เลย”
“แต่...”
“กูถึงบอกให้ระวัง กูถึงย้ำเรื่องถุงยาง กูเข้าใจว่าการฮีทเป็นเรื่องปกติของโอเมก้าแต่การมีเด็ก... เชี่ยเอ๊ย หมดแรงจะยืน”
“คณิตครับ” คณิตทรุดตัวนั่งลงกับพื้นนั่นทำให้ชายรีบขยับตัวเข้าไปจับบ่าอีกฝ่ายไว้ให้มั่นใจว่าไม่ได้หมดสติไป คณิตถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเงยขึ้นสบตาแฝดน้องที่นั่งอยู่บนโซฟาห้องนั่งเล่น
“กินยาคุม”
“ตะ แต่ ฮึก” ตะนิดจับท้องตัวเองพร้อมกับปล่อยน้ำตาให้ร่วงหล่น

ทั้งๆ ที่ในร่างกายตอนนี้อาจจะยังไม่ถึงขั้นตอนที่จะทำให้ท้องได้หรือไม่ด้วยซ้ำ
แต่กลับรู้สึกอยากปกป้องจนสุดหัวใจ

“ตะนิด” ภาสโอบเอวบางไว้แน่นพร้อมกับบีบมือเล็กเบาๆ
“ตะนิดครับ ยาคุมฉุกเฉินน่ะ ไม่ได้หมายความว่าจะคุมกำเนิดได้ร้อยเปอร์เซนต์นะครับ และอีกอย่าง ยาคุมไม่ได้หมายความว่าแท้งด้วยเพราะยาแค่จะไปทำปฏิริยาลดประสิทธิภาพการฝังตัวของอสุจิเฉยๆ เผื่อถ้าเรากังวลเรื่องนี้ อ่า..  ถ้านึกภาพไม่ออก ก็คงเหมือนบอลกำลังจะเข้าประตูแต่ยาคุมไปสะกัดออกให้น่ะครับ” ชายพูดด้วยน้ำเสียงนิ่มที่สุดเท่าที่จะทำได้ มือก็ยังคงประคองร่างของคณิตในอ้อมกอดไว้ไม่ให้เอนตัวไปมา
“พี่ภาส...”
“อืม ก็อย่างที่ชายพูด ตอนนี้หลายอย่างมันยังไม่พร้อมเราก็กินยาคุมก่อน”
“...”
“ถ้าไม่ท้องก็ไม่เป็นไร”
“...”
“แต่ถ้าท้อง พี่ก็พร้อมจะรับผิดชอบ”
ภาสกดจมูกลงบนกลุ่มผมฟูซึ่งนั่งก็ทำให้แมวดื้อปล่อยโฮออกมาลั่นบ้าน ตะนิดบิแผงยาคุมที่คณิตเป็นคนหามาให้ด้วยมือที่สั่นเทา ดวงตากลมมองเม็ดยาสีขาวด้วยความหลากหลายอารมณ์ สุดท้ายก็ตัดสินใจโยนเข้าปากพร้อมกับกลืนน้ำตามทั้งน้ำตา 
“อึก...”
“เดี๋ยวอีกสิบสองชั่วโมงต้องกินอีกเม็ด ตอนนี้เก้าโมง ต้องกินอีกเม็ดตอนสามทุ่ม” คณิตพูดพร้อมกับหยิบข้อมือของชายขึ้นมาดูเวลาบนนาฬิกาหรูซึ่งแน่นอนว่าหมาป่าห่มหนังแกะก็ได้แต่ยิ้มยินดีที่จะยกมือให้อย่างเต็มใจ
“คณิต”
“หือ?” แฝดพี่หันหน้าขวับไปทางเสียงเรียก ซึ่งแฝดน้องต้นเสียงก็ได้แต่ก้มหน้ามองเข่าตัวเอง
“มึงโกรธกูมากเลยใช่ไหม”
“...”
“อย่าเกลียดกูเลยนะ ขอโทษ ขอโทษจริงๆ ฮึก” ถึงแม้จะก้มหน้ามองขาอยู่แต่คณิตก็เห็นหยดน้ำตาที่ร่วงหล่นลงบนขากางเกงนั่นอย่างชัดเจน
“นี่ ไอ้หน้าไข่ควาย”
“...”
“คนสุดท้ายบนโลกนี้ที่จะเกลียดมึงลงคือกู จำใส่หัวมึงไว้ด้วย”
“ฮึก”
“แล้วถ้ามึงท้องก็บอกไอ้ก้อนในท้องมึงซะ”
“...”
“ว่าบนโลกนี้ก็ไม่มีใครที่จะรักมันและแม่มันได้เท่ากูด้วยเหมือนกัน” 

ตะนิดเงยหน้าชุ่มน้ำตาขึ้นมองแฝดพี่ทันทีที่สิ้นประโยค ซึ่งแน่นอนว่าคณิตที่กอดอกมองอยู่ก็ได้แต่ถอนหายใจก่อนจะกางแขนตัวเองออก

“คณิต...”
 “มากอดเร็วๆ ไอ้น้องเวร” ตะนิดปล่อยโฮออกมาลั่นบ้านอีกรอบก่อนจะออกตัววิ่งเข้าไปกอดแฝดพี่ดังหมับ คณิตที่แสนจะเหนื่อยใจแต่ก็รู้สึกได้ถึงความกังวลของน้องตัวเองได้เป็นอย่างดี สมองที่มักจะคิดอะไรช้ากว่าคนอื่นนั่นคงสับสนมาตลอดตั้งแต่ตื่นนอนและคงยิ่งทวีความกังวลไปมากกว่าเดิมที่ตัดสินใจมาถามเขา     
“ฮึก คณิต กู ฮึก กู”
“เออ ไม่ร้อง จะท้องไม่ท้องมึงก็โตกว่านี้ได้แล้ว มึงต้องคิดถึงผลเสียจากการกระทำตัวเองไว้บ้าง เข้าใจที่พูดไหม”
“อื้อ ฮึก ขะ เข้าใจ”
“เชื่อไม่ได้เลย ตอนกูบอกให้ใส่ถุงยางก็บอกเข้าใจ”
“จะ จ๊าก ลามก ฮึก”
“ตั้งนาฬิกาปลุกด้วย ยาคุมฉุกเฉินต้องกินเม็ดสองห่างเม็ดแรกสิบสองชั่วโมงเป๊ะๆ”
“คณิตกูอยากกินแพนเค้ก”
“เดี๋ยวทำให้ แต่งดไซรัปครึ่งหนึ่งเพราะมึงดื้อแล้วกูก็โกรธ”
“ไม่โกรธน้อง”
“อย่ามาแทนตัวว่าน้องเวลาทำผิดนะไอ้อ้วน”
“น้องขอโทษได้ไหมล่ะพี่คณิต”
“หุบปาก!!!”
“คณิตเขินเหรอ”
“ยุ่งว่ะ จะแดกไหมแพนเค้ก”
“กินนนนนนนน”

ชายที่ยืนมองอยู่ค่อยๆ กระเถิบตัวไปหาเพื่อนอัลฟ่าที่ยืนเก้ๆ กังๆ อยู่หลังก้อนแฝดที่กอดกันกลมก่อนจะยกมือขึ้นตบบ่ากว้างนั่นเบาๆ

“โฮ่งๆ เลยเนาะ”
“อืม...”

แฝดมาอยู่ด้วยกัน
...ก็หมากันหมด

ภาสถอนหายใจยาวเหยียดให้กับภาพพี่น้องแมวที่โอ๋กันดูน่ารัก ส่วนตัวเขาก็ได้แต่กังวลเนื่องจากปกติแล้วยาคุมฉุกเฉินจะช่วยได้ประมาณเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ ซึ่งหลังจากที่กินยาคุมเข้าไปแล้วที่เหลือก็ต้องมาลุ้นกันอีกทีว่าจะมีสิทธิ์เป็นอีกสิบเปอร์เซนต์ที่เหลือหรือเปล่า
ทั้งๆ ที่เพิ่งจะผ่านฮีทแรกมาด้วยกันแท้ๆ แต่กลับไม่มีช่วงเวลาให้ได้พูดคุยกันเลย ตั้งแต่ตื่นมาแมวดื้อก็ได้แต่นั่งเขี่ยเล็บกังวลไม่พูดไม่จา มือเล็กนั่นเอาแต่ลูบท้องตัวเองไปมาเหมือนแม่แมวหวงท้อง พออีกฝ่ายเครียดเขาเองก็พานเครียดไปด้วย
...แต่กลับมางอแงแบบนี้ก็ค่อยโล่งใจขึ้นมาหน่อย

“ถ้าตะนิดท้องที่บ้านมึงคงตกใจน่าดู”
“อืม”
“ไปทำท่าไหนให้น็อตน้องเขาวะ ปกติมึงไม่น่าหลุดได้ขนาดนั้นนี่”
“นั่นสิ” ภาสถอนหายใจก่อนจะเอ่ยต่อ “คงเพราะหลายอย่างๆ แต่ก็ขาดสติจริงๆ นั่นแหละ” เขามัวแต่โฟกัสไปที่การพยายามกดไม่ให้ตัวเองโถมแรงใส่แมวดื้อจนไม่มีสติพอที่จะคิดถึงอุปกรณ์ป้องกัน ไม่ได้ตั้งใจจะน็อตด้วยซ้ำแต่พอแมวดื้อขยับปากบอกรักออกมาก็เหมือนความรู้สึกมันท่วมท้นจนรู้ตัวอีกที่ก็ดันน็อตไปเสียแล้ว

ฮีทแรกเขากะจะฟัดแมวดื้อให้จมเตียงให้สมกับที่รอคอย
...ที่ไหนได้
จบมันตั้งแต่ยกแรกเพราะดันน็อตเสียนี่

“คุณภาส”
“หืม?” ภาสดึงสติกลับมาเมื่อถูกแฝดพี่เรียก
“เหมือนมันจะยังมีกลิ่นอยู่หน่อยๆ”

มันที่ว่าคือแฝดน้องที่เดินเข้าครัวไปเตรียมแป้งทำแพนเค้ก ตอนกอดเมื่อกี้คณิตรู้สึกได้ถึงกลิ่นฮีทที่ยังคงฟุ้งอยู่ ถึงจะไม่ได้มากแต่ก็พอสัมผัสได้

“อืม คงเพราะน็อตระหว่างฮีทอาการคงหายไปชั่วคราวแต่เดี๋ยวสักพักก็อาจจะฮีทอีกรอบ” พอพูดว่าจะฮีทอีกรอบคณิตก็หันขวับไปทางชายที่ยืนยิ้มหางตีพื้นป้าปๆ อยู่ไม่ไกลทันที
“มึง!!!”
“ครับผม”
“ออกจากบ้านไปเดี๋ยวนี้เลยนะ!!!!”
“คณิตครับ ไม่เอาน่า เราตกลงกันแล้วนี่ครับ” ชายค่อยๆ เดินมาหาอัลฟ่าแฝดพี่ ซึ่งคณิตก็เผลอยกมือขึ้นจับแขนเสื้ออัลฟ่าเลือดแท้ข้างๆ ไว้อย่างไม่รู้ตัว ซึ่งนั่นทำเอาภาสแปลกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป
“คุณภาส เอาเพื่อนคุณออกไปจากบ้านผมก่อนที่ผมจะยึดตะนิดคืน”
“ชาย มึงกลับไปก่อน”

... เร็วเชียวนะมึง
ชายได้แต่ด่าเพื่อนผ่านสายตา ส่วนภาสก็ได้แต่ไหวไหล่ ช่วยไม่ได้ เขาเองก็ยังไม่อยากจะแยกกับแมวดื้อ แถมแฝดพี่ยังมีอิทธิผลกับแมวดื้อมากขนาดที่เชื่อฟังไปหมด ไอ้คำว่ายึดคืนเลยดูเป็นไปได้ไม่ยากนัก เผลอๆ แค่เอ่ยชวนแฝดน้องนอนด้วยเจ้าแมวดื้อก็คงหอบตุ๊กตาไปหาทันทีแบบไม่คิดอะไร

“คณิตครับแต่เราคุยกันแล้วนี่นา”
“โมฆะ”
“คณิตครับ” ชายขมวดคิ้วพรางคว้าข้อมือของคณิตไว้เบาๆ ซึ่งคณิตก็สะบัดออกในทันที
“คณิตแป้งได้แล้วน้า เอ้อ คุยไรกัน คุยด้วย” ตะนิดเดินเข้ามาร่วมวงสนทนาพร้อมกับเบียดตัวเอาหัวมาถูกับแขนอัลฟ่าคู่โชคชะตาด้วยความเผลอไผล พอได้กลิ่นลาเวนเดอร์แล้วก็อดที่จะเอาตัวมาถูให้กลิ่นติดเสียไม่ได้
“ไม่ได้คุย”
“คุยสิครับ”
“เห้ย ไอ้คุณชาย”
“ครับคณิต”
“พี่ชายกับคณิตนี่สนิทกันจังน้า จัดห้องกันสนุกเลยดิเนี่ย” ตะนิดหัวเราะเมื่อเห็นพี่ชายหยอกล้อกับแฝดพี่ตัวเอง
“รู้สึกแปลกๆ รึเปล่า” ภาสกดจมูกลงบนกลุ่มผมฟูพร้อมกับค่อยๆ ดันหลังให้แมวดื้อเดินเลี่ยงไปทางครัว ปล่อยให้อัลฟ่าสองคนนั่นคุยกันไป
“นิดนึง”
“ยังไง”
“หิว”
“อ่า...” แปลกตรงไหน ก็เห็นหิวอยู่ตลอด
“เวียนหัวนิดหน่อยด้วย มันแอบปวดๆ แต่ก็ไม่เท่าไหร่”

ภาสลูบเอวบางไปมา เมื่อเช้าเขาลองหาข้อมูลของยาคุมไว้บ้างแล้ว ผมข้างเคียงของยาอาจทำให้ตะนิดเวียนหัวหรืออาเจียนได้ แต่อาจจะเพราะเพิ่งกินไปไม่กี่นาทีอาการเลยยังไม่ออก   

“พี่ภาส”
“หืม”
“เรา...”
“...”
“เราเป็นอะไรกันแล้วเหรอตอนนี้” แมวดื้อหันมาจ้องอัลฟ่าหนุ่มตาแป๋ว ซึ่งภาสก็ชะงักตัวไปเล็กน้อยก่อนจะอมยิ้มออกมา
“เราอยากเป็นอะไร”
“หือ?”
“อยากเป็นคนรัก อยากเป็นแฟน อยากเป็นคู่ชีวิต เราอยากเป็นอะไร”
“จ๊ากพี่ภาส อย่าพูดอะไรเขินๆ ได้ไหม” ตะนิดตีป้าบเข้าให้ที่ไหล่กว้าง
“อยากแต่งงานไหม”
“พี่ภาส!! ข้ามขั้นแล้ว!!”
“ถ้าเราพร้อมพี่ก็พร้อมจะขอ” ภาสกระชับเอวเล็กในมือแน่น เขาน่ะพร้อมจะเป็นทุกสถานะนั่นแหละ แต่การแต่งงานเป็นเรื่องใหญ่ที่เขาจะตัดสินใจคนเดียวไม่ได้ แมวดื้อเองก็ต้องพร้อมที่จะแต่งด้วย
“พี่ภาสใจเย็นก่อนไหม เราต้องค่อยๆ อยู่ด้วยกันก่อน เราต้องคุยๆ กันก่อน” ตะนิดเขย่าแขนแกร่งเบาๆ
“โอเคๆ งั้นตกลงเราอยากเป็นอะไร”
“ปะ เป็น...”
“...”
“เป็นกิ๊ก”
“ขอศัพท์ที่พี่เอาไปอธิบายให้ผู้ใหญ่ฟังแล้วไม่งงหน่อย”
“งั่ก”
“หืม?”
“ปะ เป็น...”
“...”
“เป็นคนรัก”

ตะนิดก้มหัวจนคางชิดอกแต่ถึงอย่างนั้นความแดงก็ยังเล่นงานยาวจากแก้มออกมาถึงหูให้อัลฟ่าหนุ่มเห็นอยู่ดี ภาสอมยิ้มจนแก้มแทบแตก แมวดื้อของเขาน่ะน่ารักจนอยากจะฟัดให้แก้มช้ำ เขาก้มตัวลงงับแก้มนิ่มหอมแป้งผสมกลิ่นพีชอ่อนๆ นั่นเบาๆ

“น่ารัก”
“เห้ย นี่เสือร้าย ไม่เอาน่ารัก” ตะนิดเงยหน้าเถียง
“คนรักแสดงว่าเราจูบกันได้แล้วใช่ไหม”
“กะ ก็ใช่”
“งั้นถ้าอยากจูบก็ไม่ต้องแกล้งฮีทแล้วนะ”
“ห๊ะ?”
“หึ จำไม่ได้เหรอ”
“...”
“...”
“จ๊ากกกกกกกก พี่ภาส!!! เข้าใจผิดรึเปล่า!!!!!” ตะนิโวยวายลั่นบ้าน หน้าดื้อเห่อร้อนจนแทบระเบิด

ภาสหัวเราะตามออกมาก่อนจะก้มลงประทับจูบเบาๆ ลงบนริมฝีปากนิ่มแล้วก็ผละออกไปเตรียมทอดแพนเค้กให้อีกฝ่ายกิน ส่วนตะนิดก็ได้แต่อ้าปากเหวอค้างด้วยความช็อค 


โป๊ะแตกแล้ว
แฮชแทคตะนิดโป๊ะแตกแล้ว!!!!

[fc_fic]

 

[ืniyataan]

น้องจะมาไหมน้อ..อออออออ 

[river]

อ้าว ตะนิดแกล้งฮีทเหรอ

[2pmui]

แต่งเลยๆๆ แต่งทั้ง 2 คู่เลย
สัญญาอะไรกันอะพี่ชาย เค้าอยากรู้ด้วยคน

[MJTogether]

 

[fullfinale]

  คูมน้อง

[mystery Y]

เราว่าคงยังไม่ท้องตอนนี้หรอก

[labelle]

55555 คู่พี่น้อง เค้าก็ต้องรักกัน ฟังกันสิ
แต่ยังไง ตะนิดก็เนียนกับพี่ภาสได้ตลอดนะ
เป็นเอ็นดูตะนิด กลัวคณิตที่โกรธแต่ก็อยากกอด

ชายคะ เล่าให้ฟังบ้างสิ ช่วยจัดห้องเป็นไงบ้าง

[❣☾月亮☽❣]

น่าร้ากก

[LadySaiKim]

รอต้าวก้อนตัวเล็กจ้าาาา

[Ac118]

แฮชแท็กตะนิดโป๊ะแตก แตกแล้วแตกอีกรู้กก 

พี่น้องแมวอยู่ด้วยทีไร ซะมีอัลฟ่า หมาหัวเน่าทุ๊กที เปงเส้า555555555

ตอนแรกคิดว่าหลานต้องมาแน่ๆ แต่จากตอนนี้คิดว่ายังไงก็ได้
สงสารแมวดื้อด้วยไม่ใช่อะไร

[nightsza]

โอ๋ๆนะตะนิด ชายนี่หมาป่าชัดๆเลย

[Oiimaps]

ก็จะดื้อ23

ตะนิดได้แต่นั่งจ้องนิ่งไปที่กำแพงห้องนอนแสนคุ้นเคย เขากลับมาอยู่ที่คอนโดที่ภาสเหมือนเดิมแล้วหลังจากเกิดเรื่องที่บ้านไปเมื่อวันก่อน ผลข้างเคียงของยาคุมเล่นงานทำเอาเขาเวียนหัวกับปวดท้องอยู่ทั้งวัน ส่วนคณิตก็ย้ำแล้วย้ำอีกว่าหลังจากนี้ต้องใส่ถุงยางและอีกประมาณสองอาทิตย์จะเอาที่ตรวจครรภ์มาให้ตรวจ

แน่นอนว่าเรื่องทุกอย่างถึงหูคุณนิตยาที่ยังเที่ยวอยู่กับเพื่อน เขาถึงได้รับการคาดโทษด้วยสติ๊กเกอร์ไลน์เป็นหมีโกรธมาหนึ่งตัวพร้อมกับโดนเทศน์ผ่านการการคอลไลน์เกือบครึ่งชั่วโมงโดยที่พี่ภาสเองก็ต้องนั่งฟังไปด้วย

หลังจากกลับมาถึงบ้าน เขาก็สัมผัสได้ถึงความแปลกบางอย่า
ใช่...
มันแปลก..

ไอ้ที่กำลังโดนกอดแน่นอยู่เนี่ย แปลกมากๆ!!!!

“พะ พี่ภาส ทำอะไรอ่ะ” ตะนิดเอ่ยเสียงสั่นเมื่อถูกอัลฟ่าหนุ่มกอดรัดไว้แน่นจนแทบหายใจไม่ออก งูเหลือมเหรอ!!! ไม่ใช่แค่ใหญ่เป็นงูเหลือมแต่ยังจะรัดเหยื่อแสนเท่เหมือนกันด้วยอีกเหรอ!!!
“กอด”
“ระ รู้แล้ว แต่กอดทำไม”
“นั่นสิ”

อะไร!!!!
คำตอบอะไร!!!!

ตะนิดโวยวายลั่นระบบความคิด ส่วนตัวจริงได้แต่นั่งหน้าแดง พอโดนอีกฝ่ายมากอดรัดเอาจมูกซุกๆ แบบนี้ก็แอบไม่ชิน ไหนล่ะพี่ภาสที่ดุๆ พอได้เลื่อนขั้นหน่อยก็กลายร่างจากอัลฟ่าเป็นจิ้งจกเลยเหรอ เกาะติดหนึบขนาดนี้

“พี่ภาส นิดปวดฉี่”
“อืม”
“อืมอะไร ปล่อยนิดก่อน ปวดฉี่”
“เห้อ...” ถึงจะไม่อยากปล่อยแต่ก็ต้องตัดใจปล่อยให้แมวดื้อออกจากอ้อมกอดอย่างเสียไม่ได้ ชายหนุ่มวัยสามสิบก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน แต่เขาน่ะอยากกอดเจ้าก้อนแป้งนี่ตลอดเวลา ไม่อยากให้ห่างไปไหนเลย

รู้ตัวอีกทีก็ดันเดินตามอีกฝ่ายเข้าห้องน้ำมาแล้วด้วย...
ตะนิดถลึงตามองเขาด้วยความไม่เข้าใจว่าจะเดินตามเข้าห้องน้ำมาทำไม และแน่นอนว่าเขาก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่สัญชาตญาณมันบอกให้เดินมาเฉยๆ

“พี่ภาส นิดจะฉี่”
“...”
“พี่ภาส!”
“อ่า... มันจะฟังแปลกๆ ไหมถ้าจะขออยู่ในห้องน้ำด้วย ”
“โรคจิต!!!”
“ฟังแล้วมันก็ดูโรคจิตจริงๆ”
“...”
“แต่... ได้ไหม?”

แน่นอนว่าสุดท้ายเขาก็โดนอุ้งมือน้อยๆ ดันออกมารอหน้าประตูแทน ภาสทรุดตัวนั่งยองๆ ลงหน้าประตูห้องน้ำบานใหญ่ แขนแกร่งยกขึ้นนวดขมับตัวเองไปมา ตะนิดน่ะติดกลิ่นเขาจนชิน ไอ้ที่ชอบเอาตัวมาถู มาหน้ามาซุกแบบไม่รู้ตัวเขาโดนบ่อยจนแทบไม่ได้นับ

แต่ตอนนี้...
เขาดันมาติดกลิ่นแมวดื้อเอาซะเองเสียอย่างนั้น

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเพิ่งผ่านฮีทแรกมาด้วยกันหรือเปล่า แต่ตอนนี้เขาน่ะอยากอยู่ใกล้ตะนิดตลอดเวลา อยากกอด อยากหอม อยากได้กลิ่น แต่พอได้กอดเข้าจริงๆ แล้ว หัวก็คิดแต่ภาพเจ้าแมวยั่วเมื่อคืนนั้นจนเตลิดไปไกลไม่อยากหยุดอยู่แค่กอด

บ้าเอ๊ย...

แอ๊ด...

“พี่ภาสปล่อยกลิ่นแปลกๆ รึเปล่า” ตะนิดแง้มประตูห้องน้ำโผล่มาแต่ดวงตากลม ตอนแรกก็ตกใจนิดหน่อยที่เปิดมาไม่เจอใครแต่พอก้มเห็นอีกฝ่ายนั่งยองๆ อยู่ถึงค่อยหายตกใจหน่อย
“กลิ่นแปลกๆ?”
“อื้อ กลิ่นลาเวนเดอร์น่ะ”
“...”
“มันฉุนแปลกๆ”
“ฉุน?”
“อะหรือ อะหรือว่า!!!”
“...”
“พี่ภาสฮีทเหรอ!!!”
“ตะนิด พี่เป็นอัลฟ่า พี่ฮีทไม่ได้” ภาสลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เหนื่อยใจกับเจ้าแมวดื้อตรงหน้า เอาอะไรมาสงสัยว่าเขาฮีท
“แล้วทำไมกลิ่นพี่ภาสมันแปลกๆ”
“ทำธุระเสร็จรึยัง”
“ธุระ? อ๋อ ฉี่เสร็จแล้ว”
“ออกมา”   
“พี่ภาสปวดอึเหรอ” ตะนิดเปิดประตูห้องน้ำอย่างไม่เข้าใจ อารมณ์ไหนของลุงเขา อยู่ดีๆ ก็ขมวดคิ้วหงุดหงิด ปวดขี้แล้วพาลรึไง!
“แมวดื้อ...”

พอเปิดประตูห้องน้ำยังไม่ทันจะได้ก้าวขาออกมาดีอัลฟ่าหนุ่มก็คว้าตัวแมวดื้อขึ้นกอดก่อนจะพามานั่งตักบนเตียง แผ่นหลังเล็กแนบสนิทกับแผ่นอกกว้าง แขนแกร่งที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อกอดรัดร่างเล็กไว้แน่นประหนึ่งโซ่ชิ้นใหญ่

“จ๊ากพี่ภาส กะ กะ กอดอีกแล้ว” ดวงตากลมกะพริบด้วยความไม่เข้าใจ พี่ภาสอยู่ดีๆ ก็กลายร่างเป็นเด็กขาดความอบอุ่นกอดเขาแน่นมาตลอดตั้งแต่เช้า จมูกแข็งที่ซูกๆ จิ้มๆ แล้วซอกคอจั๊กจี๊จนต้องแอบหดคอหนี
“แมวดื้อ...”
“พี่ภาสสสสสสสส”
“แมวดื้อ”
“อะไรเล่า!”
“ถูๆ ไหม”
“ห๊ะ?”

ตะนิดหลุดอุทานด้วยความแปลกใจ ก่อนจะต้องอุทานเหวออีกรอบเมื่อจู่ๆ เจ้าของคำถามก็สอดมือเข้ามาใต้เสื้อยืดถือวิสาสะลูบไปทั่วหน้าท้องเขา

“พี่อยากถูเรา”
“ไม่ได้ไหม!! อยู่ดีๆ จะมาอยากถูกันได้ไง นิดไม่มีเลขเด็ดให้พี่ภาสหรอก”
“พี่รู้ว่าเรายังไม่ควรทำอะไรมากไปกว่านี้ เรื่องเก่ายังไม่ทันเคลียร์”
“...”
“แต่พี่อยากฟัดเราแทบบ้าแล้วแมวดื้อ”

จ๊ากกกกกกกกกกกกกก
อะไรครับเนี่ยยยยยยยยยยย

ตะนิดเลิ่กลั่กไปหมดกับพี่ภาสเวอร์ชั่นลามก มือเล็กรีบยกขึ้นดันหน้าอีกฝ่ายออกจากคอก่อนจะพยายามดุ๊กดิ๊กตัวให้หลุดจากอ้อมกอดงูเหลือมซึ่งแน่นอนว่า

ไม่ขยับเลยสักนิด
นี่แขนคนหรือตีนตุ๊กแก

“พี่ภาส เดี๋ยวก่อนเลย พี่ภาสรัทเหรอ?”
“เปล่า” ภาสตอบเสียงนิ่ง เขาไม่ได้รัท เพราะตะนิดเองก็ไม่ได้ฮีท ถึงจะมีกลิ่นฟุ้งเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ถึงขั้นทำให้เขาเกิดปฏิกิริยาอะไร
“แล้วพี่ภาสจะมาอยากถูๆ นิดทำไม”
“ไม่ได้อยากถูๆ พี่อยากสอ-“
“จ๊ากกกกกกกกกกก นั่นแหละ! นั่นแหละ! หมายถึงนั่นแหละ!”
“ไม่รู้สิ”
“ห๊ะ”
“โทษที คุมตัวเองไม่ค่อยอยู่เลย” ภาสเอ่ยขอโทษแต่ก็ยังคงซุกจมูกอยู่กับลำคอขาว สูดกลิ่นแป้งเด็กผสมกลิ่นพีชเข้าปอดพร้อมกับขบเม้มเบาๆ ไปตามเนินไหล่ เสื้อยืดแมวดื้อดูเกะกะขึ้นมาทันที เขาอยากจะถอดเขวี้ยงทิ้งแต่ก็พยายามห้ามใจตัวเองไว้
“พี่ภาสดมๆ ไปก่อน ขอนิดหาข้อมูลแปปนึง” ตะนิดหยิบมือขึ้นมาไลน์หาคณิต แต่ผ่านไปเกือบห้านาทีคณิตก็ยังไม่ตอบ เขาเลยเบนไปที่กูเกิ้ล ว่าแต่พอมากูเกิ้ลเลยควรเสิร์ชว่าอะไรดี

อัลฟ่าฮีท?
ไม่สิ อัลฟ่าฮีทไม่ได้

งั้นอัลฟ่าตามติดเหมือนเงาแค้น เพราะอะไรครับ
จ๊ากกก ขึ้นเรื่องเล่าผีมาเฉยเลย เอาใหม่ๆ

อัลฟ่าติดกลิ่นมาก เพราะอะไร
โอเค น่าจะได้แล้วแหละ

ข้อมูลแรกที่ขึ้นมาคือมีอยู่สองกรณีคือหนึ่งหวงคู่ตอนท้องและกรณีที่สองคือหวงคู่ช่วงฮีท แน่นอนว่าตะนิดปล่อยมือถือล่วงตกพื้นทันที 

หะ หะ หวงโอเมก้าท้อง?

“พะ พี่ พี่ภาส หรือ หรือนิดท้อง”
“เพิ่งผ่านไปวันเดียวตะนิด กว่าอสุจิจะ-“
“จ๊ากกกก โอเคๆ ข้อสอง ข้อสองก็ได้!!!”
“ไหน ขอพี่ดู” ภาสผละออกจากเนินไหล่ขาวขึ้นมาชะโงกดูข้อมูลในมือถือคนบนตัก พออ่านดูก็ไม่ได้ไกลกว่าคิดไว้ตอนแรก
“พี่ภาส...”
“อืม”
“มัน มันทิ่มก้นรึเปล่า” ตะนิดหน้าแดงเถือกเมื่อสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่ผงาดดันอยู่บริเวณก้น แมวดื้อลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ มาทำเป็นชวนเขาถู ตัวเองอยากถูเองชัดๆ พี่ภาสที่จริงเป็นคนลามกนี่นา!!!
“ปกติอัลฟ่ารัทในช่วงโอเมก้าฮีทมักไม่จบที่รอบเดียวอยู่แล้ว คงเพราะน็อตเลยหยุดกลางคัน ว่าไงดี...”
“...”
“... มันไม่พอน่ะ”
“จะ จ๊าก”
“แต่พี่รู้ว่ามันก็ยังไม่ควร อย่างน้อยก็ให้พ้นช่วงสองอาทิตย์นี้ไปก่อน”
“พี่ภาส...”
“นั่งนิ่งๆ ให้หน่อย เดี๋ยวมันก็สงบเอง” ภาสพูดจบก็ถอนหายใจยาวเหยียดก่อนจะถอดแว่นออกเพื่อบี้หน้าลงกับไหล่เล็ก
ตะนิดได้แต่นั่งหลังตรงปล่อยให้อีกคนรัดแน่นด้วยความทำอะไรไม่ถูก แต่พอเห็นอีกฝ่ายทำแค่กอดไว้ไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่านั้นก็ค่อยๆ ใจเย็นลง มือเล็กค่อยๆ ยกขึ้นลูบมือใหญ่ที่นาบอยู่บริเวณหน้าท้อง
“พี่ภาส...”
“หืม?”
“ถ้านิดท้อง จะทำไงดี” ประเด็นเดิมกลับมาอีกครั้งพร้อมกับแมวดื้อที่เสียงหงอยลงแต่ก็ดูไม่สับสนเหมือนวันแรก
“ถ้าถามพี่พี่ก็ยังยืนยันว่าถ้าท้องพี่ก็พร้อมจะรับผิดชอบ พี่รู้ว่าเรากังวลเรื่องที่ยังไม่พร้อมจะรับผิดชอบชีวิตเด็ก แต่... พี่พร้อมที่จะดูแลทั้งเราและเด็ก”
“...”
“ถ้าเกิดว่าเราท้องขึ้นมาจริงๆ พี่ก็อยากให้เก็บเขาไว้ พี่รู้ว่าเรื่องแบบนี้ควรจะใช้ความเห็นทั้งสองฝ่ายและเราเองก็เป็นคนอุ้มท้องไม่ใช่พี่ แต่ถ้าขอได้-“
“นิด.. ไม่เคยคิดเรื่องทำแท- เรื่องเอาเด็กออกเลยพี่ภาส”
“...”
“ถ้าท้องขึ้นมาจริงๆ ต่อให้พี่ภาสไม่รับผิดชอบนิดหรือต่อให้ทุกคนบอกให้นิดไปเอาเด็กออกนิดก็ไม่ทำ”
“...”
“เพราะเขาเป็นลูกของนิด นิดมีสิทธิตัดสินใจ” ตะนิดจิกมือใหญ่ที่นาบบนหน้าท้องแน่นโดยไม่รู้ตัว
“แมวดื้อ”
“นิดไปอ่านหลายๆ อย่างมาเมื่อคืนเพราะนิดนอนไม่หลับเลยพี่ภาส มันก็มีหลายๆ ความคิดเห็น ต่างมุมมองกันไป ซึ่งนิดก็เข้าใจทุกมุมเลย แต่นิดชอบคำพูดหนึ่งของซิงเกิ้ลมัมในกระทู้หนึ่ง”
“...”
“เขาบอกว่าเขาไม่ได้เลือกทางเดินที่ดีที่สุดแต่เขาเลือกทางเดินที่จะไม่เสียใจไปกับมัน”
“ตะนิด...”
“วันนั้นคนที่ไม่ได้ป้องกันก็คือเราทั้งคู่ เพราะงั้นถ้าท้องจริงๆ นิดก็คงจะเลี้ยงเขาอยู่ดี นิดอาจจะพร้อมน้อยกว่าพี่ภาส แต่นิดจะพยายามให้เต็มที่ที่สุดเท่าที่นิดทำได้”

ตะนิดในวันนี้เสียงดูมีสติกว่าวันแรกที่ยังสับสนทำอะไรไม่ถูกเยอะเสียจนภาสตกใจ ภาสถอนหายใจยาวเหยียดก่อนจะตวัดคว้ามือเล็กขึ้นมาบีบนวด

“ไว้สองอาทิตย์ค่อยมาคิดกันใหม่ ตอนนี้อย่าเพิ่งคิดมากไปเลย”
“พี่ภาส...”
“ขอจูบหน่อยแมวดื้อ” ตะนิดเอียงคอไปตามเสียงขออนุญาตก่อนที่ถูกประทับจูบแผ่วเบาลงมาบนริมฝีปาก ภาสค่อยๆ ขบเม้มสลับผละออกจากกลีบปากนิ่มด้วยความรู้สึกอุ่นซ่านในใจ มือใหญ่สอดเข้าไปใต้เสื้อยืดตัวบางเพื่อบีบนวดไปตามเอวบางและหน้าท้องนิ่ม ระหว่างที่กำลังเคลิ้มๆ ภาสก็รีบดึงหน้าตัวเองออกมา
“พี่ภาส?”
“อีกสองอาทิตย์...” ภาสถอนหายใจยาวเหยียดก่อนจะเอื้อมไปหยิบแว่นมาใส่ เตรียมลุกไปเข้าห้องน้ำ แต่ตอนนั้นเองที่จู่ๆ ตะนิดก็ลุกขึ้นรั้งแขนแกร่งไว้
“พี่ภาส”
“...?” อัลฟ่าหนุ่มได้แต่กะพริบตางงที่ถูกรั้งไว้
“นะ นิด”
“...”
“ถูๆ ให้ไหม”

พระเจ้า...
ภาสถึงกับอ้าปากงับลมอยู่เกือบนาที ในหัวตีกันให้วุ่นไปหมด ใจหนึ่งก็อยากให้แมวดื้อถูๆ แต่อีกใจหนึ่งก็กลัวมันจะเลยเถิดไปไกล ยังไม่ทันได้คิดอะไรดีแมวดื้อก็เดินมาผลักเขาแปะๆ ให้นั่งลงบนเตียงก่อนจะนั่งตักทับลงมา
“ตะนิด...”
“ห้ามพูดนะ”
“...” ตะนิดก้มหน้าชิดอก มือเล็กที่สั่นระริกค่อยๆ ดึงกางเกงเอวยางยืดของอัลฟ่าหนุ่มลงซึ่งแน่นอนว่าเจ้ามังกรยักษ์ก็ผงาดผึงเด้งตรงแสดงอิทธิฤทธิ์ทันที ภาสเม้มปากก่อนจะเบือนหน้าหนีไปที่กำแพงห้องนอน

ให้ตาย ให้ตาย ให้ตายเถอะ
แมวดื้อขี้อายมักจะชอบทำหรือพูดอะไรลามกโดยไม่ได้รู้ตัวเลยว่ามันทำให้เขาห้ามใจยากขนาดไหน

ภาสสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อสัมผัสนุ่มนิ่มทาบลงมาพร้อมกับค่อยๆ เคลื่อนไหวเบาๆ มือเล็กแตะมังกรในมือด้วยความกล้าๆ กลัวๆ ทั้งๆ ที่ทำแค่แตะมันเบาๆ แต่มังกรกลับขู่ฟ่อผงาดสู้ทำเอาแมวดื้อเขินแก้มแทบระเบิดจนอยากหยุดมันเสียกลางคัน

“พี่ภาส”
“แมวดื้อ...”
“พี่ภาสรีบถึงได้ไหม นิดเขิน”

... แมวลามกอีกแล้ว
ภาสได้แต่คิดในใจ ส่วนตอนนี้ตาก็ได้แต่จ้องเพดานผ่านแว่นกรอบเหลี่ยมด้วยความอดทน แต่เสียงเฉอะแฉะจากด้านล่างก็ดูจะไม่เป็นใจจนภาสได้แต่ขบฟันกรอดเพื่ออดกลั้นไม่ให้เผลอก้มลงไปมองแมวดื้อที่นั่งปฏิบัติการณ์เค้นมังกรอยู่บนตัก

ขืนก้มลงไปมองก้อนแป้งน่ารักขยับมือเขินๆ
... เขาคงห้ามใจตัวเองไม่ไหว 

“อา... ตะนิด”
“พี่ภาสอย่าครางได้ไหม!!!”
“ซี้ด”
“โอย ลามก”
“อา...”
“ฮือ พี่ภาสอย่าเด้งเอวสู้!!!”

ไม่ไหวแล้ว!!!
ภาสสะบัดแว่นออกจากหน้าก่อนจะก้มลงชันหน้าดื้อขึ้นจูบ ริมฝีปากหนาขบเม้มริมฝีปากนุ่มด้วยความแรงอารมณ์ เกลียวลิ้นพันเกี่ยวและผละออกก่อนจะกดย้ำสัมผัสซ้ำๆ จนคนใต้ร่างครางเสียงอ่อย อัลฟ่าหนุ่มไล้มือลงไปแถวสะโพกนุ่มก่อนจะบีบเคล้นผ่านเนื้อผ้าเบาๆ แค่ถึงภาพถึงก้อนพีชนุ่มมือที่เคยบีบเมื่อคืนสติก็แทบจะเตลิด

“อา ตะนิด แมวดื้อของพี่”
“พี่ภาส... เอ๊อะ!!”

ตะนิดสะดุ้งเฮือกเมื่อจู่ๆ ร่างสูงก็กระตุกเกร็ง มังกรผงาดในมือสั่นระริกก่อนจะปลดปล่อยหยาดหยดออกมาเต็มแรงจนกระเด็นเปื้อนไปถึงแก้มนุ่ม แมวดื้อกะพริบตาปริบๆ ก่อนจะยกมือที่เต็มไปด้วยคราบเหนียวสีขาวขึ้นชู
ภาสหายใจหอบพลางตบเตียงคว้าแว่นขึ้นมาสวมก่อนจะก้มลงมองสงครามที่เพิ่งจบ ซึ่งก็สบตากับแมวดื้อที่เงยขึ้นมาอย่างพอดิบพอดี

“พะ พี่ภาส”
“...” ภาสมองไปที่คราบขาวบนแก้มนุ่มนั่นก่อนจะยกมือขึ้นเช็ดออกให้ ซึ่งตะนิดก็มองตามนิ้วอัลฟ่าหนุ่มไปก่อนจะหันกลับมาตาโต
“พี่ภาสแตกใส่หน้านิด!!!!”

โอย ดูใช้คำเข้า...
ภาสถอนหายใจยาวเหยียดก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเพดาน พยายามท่องเอถึงแซดกลบประโยคสั้นๆ ของแมวดื้อเมื่อกี้ให้ได้มากที่สุด

“ตะนิด...”
“เอ้ย พี่ภาสแข็งอีกแล้ว!!!!”


สองอาทิตย์อะไรกัน
แค่สองนาทีเขาก็จะเป็นบ้ากับแมวลามกตัวนี้แล้ว!!!!



 

[MJTogether]

 

[❣☾月亮☽❣]

แมวลามกคิคิ

[ืniyataan]

ตะนิด..พี่ภาสจะขำพรึดเพราะหนูตลกไม่หยุดนี่แหละ 

[2pmui]

พี่พาสเก็บกด  พอสึกออกมาได้ก็เอาใหญ่เลย
เนี่ย เจ้าแงวไม่ผิดซะหน่อย พี่พาสเก็บกดต่างหาก

[nightsza]

แมวดื้อเอ้ยยย อดทนไว้ก่อนนะพี่ภาส

[LadySaiKim]

หรือจะเป็นสัญญาณบอกว่าเจ้าตัวเล็กกำลังจะมาาาา

[mystery Y]

สงสารพี่ภาสจริงๆ

[fullfinale]

แง หายใจไม่ทั้วท้องเลย หืดหาดมาก

[Ac118]

ตะนิดลู้กก หนูต้องหยุดลามกเด่วนี้ พี่ถาสเพิ่งสึก ม้าศึกกำลังคึก! 

[labelle]

55555 น้องไม่ลามกเท่าพี่ภาสหรอก
ตะนิดออกจะเป็นคนซื่อ มีอะไรต้องบอกต้องพูด

ภาสก็อดทนหน่อยนะ อยากถูๆ ก็ต้องอดทน

[Oiimaps]

ก็จะดื้อ 24

ช่วงเวลาหนึ่งวันสำหรับตะนิด ปกติแล้วมันจะผ่านไปค่อนข้างช้า ได้แต่ภาวนาให้หมดเวลาทำงานไวๆ แต่เข็มนาฬิกาก็เดินแต่กๆ ช้าเหมือนเดิม

แต่ทว่า
ตั้งแต่เหตุการณ์วันนั้น หนึ่งวันของเขามันช่างมันไปอย่างรวดเร็วเสียเหลือเกิน เผลอแปปเดียวพรุ่งนี้ก็จะครบสองอาทิตย์แล้ว

ตะนิดได้ยืนมองตัวเองผ่านกระจกบานใหญ่ แขนเล็กยกขึ้นลูบหน้าท้องตัวเองเบาๆ พูดก็พูดเถอะว่าตั้งแต่วันที่กินยาคุมเขาก็เริ่มวิตกว่าตัวเองท้อง สุดท้ายพอเข้าห้องน้ำปุ๋งก้อนอึสุขภาพดีออก ท้องก็ยุบลงมาตามเดิม พอกินอะไรเยอะหน่อยก็เริ่มคิดว่าตัวเองท้องหรือเปล่าเลยกินจุแต่สุดท้ายอัลฟ่าหน้าดุก็ส่ายหัวบอกว่าเขาน่ะกินเยอะเป็นปกติอยู่แล้ว ไม่แปลกหรอกที่จะกินจนท้องยื่น

เห้อ...
จะท้องไหมวะเนี่ย

ดวงตากลมเงยขึ้นมองตัวเองผ่านกระจกอีกครั้ง เขาพิจารณามองตัวเองก่อนจะเม้มปาก กระจกตรงหน้าสะท้อนเงาของผู้ชายคนหนึ่งที่รู้ตัวเองดีว่ามีนิสัยเหมือนเด็กไม่โต คนรอบตัวเขามักบ่นอยู่เสมอ

เขาเป็นเด็กไม่มีความรับผิดชอบ เอาแต่ใจ ทำอะไรไม่คิด โตไม่เท่าอายุ
ทุกอย่างนั่นเขารู้ดี เขารับฟังมาตลอดตั้งแต่เด็กยันโต บางอย่างเขาก็พยายามแก้ไขมันแต่พอติดเป็นนิสัยมันก็แอบทำไปไม่รู้ตัว มารู้ตัวอีกทีก็ตอนโดนบ่นนั่นแหละ

...คนอย่างเขา
จะรับผิดชอบหนึ่งชีวิตไหวได้อย่างที่ปากพูดบอกอีกคนไปได้จริงเหรอ?

ก่อนจะไปถึงขั้นตอนมีเด็ก แค่ตอนท้องจะไหวหรือเปล่า จะเจ็บไหม ร่างกายจะเปลี่ยนแปลงยังไงบ้าง จะแพ้ท้องหนักเหมือนในละครไหม จะอ้วกไม่หยุด จะเหม็นสามีเหมือนในกระทู้ที่อ่านไหมนะ
 

“ทำอะไร” เสียงทุ้มดังขึ้นพร้อมกับแรงสะกิดเบาๆ ที่หลัง แมวดื้อสะดุ้งเฮือกตัวโยนก่อนจะหันตัวกลับไปเผชิญหน้าอีกฝ่าย
“นิดเปล่า!!!”
“ตอนแรกก็คิดว่าไม่ได้มีอะไร แต่พอเราเสียงดังแบบนี้ก็รู้สึกมีพิรุธแปลกๆ”
“เห้ย พี่ภาส ใส่ร้ายเนี่ยใส่ร้าย”
“เดี๋ยวพี่จะออกไปคุยงานที่ห้าง เราจะออกไปด้วยไหม” ภาสวาดแขนจับเอวบางไว้เบาๆ ก่อนจะก้มซุกจมูกลงกับเนินไหล่คนตัวเล็ก ตะนิดหดคอหนีสัมผัสจั๊กจี้พร้อมกับยกมือดันหน้าอีกคนออก
“พี่ภาสไม่วุ่นวาย”
“ทำไม่ได้ พี่บอกเราแล้วนี่” ตอบหน้าตายแถมยังตอแยต่ออีก
“มันจั๊กจี้!!!”
“อืม”
“พี่ภาสไม่ดื้อ”
“หึ”

 ตะนิดขมวดคิ้วให้กับภาพสะท้อนในกระจก อีกฝ่ายน่ะตัวสูงกว่าเขาเยอะมากแต่ก็ยังพยายามในการก้มตัวมาวุ่นวาย เอาจมูกมาถูๆ ดมๆ แต่พอมองขึ้นไปเห็นว่าดวงตาที่มองเขาผ่านแว่นกรอบเหลี่ยมนั่นเต็มไปด้วยความเอ็นดูขนาดไหนก็อดที่จะรีบเมินหน้าเสียไม่ได้

บ้าเอ๊ย...
มามองกันด้วยสายตาลวนลามขนาดนั้นได้ยังไงกันเล่า!!!! 

“ไปด้วยก็ได้ นิดอยากซื้อสตอเบอร์รี่มาลองทำนมสตอเบอเบอร์รี่ที่เขาฮิตกันอยู่พอดี” 
“อืม” ภาสกดจูบลงบนเนินไหล่ขาวก่อนจะผละออกไปเซทผม ถึงแม้จะใช้มือจับเจลเซทผมให้เป็นทรง แต่ดวงตาใต้กรอบแว่นก็ยังคงเหลือบไปมองเจ้าก้อนแป้งที่เดินไปเลือกชุด

เขาติดตะนิดมากแบบที่ตัวเองรู้ว่าผิดปกติ
ช่วงที่ปล่อยตะนิดไปทำงานเขากลับเป็นฝ่ายหงุดหงิดจนแทบทำงานทำการไม่ได้จนวินเซนต์ต้องมาช่วยจัดการงานบางส่วนให้ เขายังไม่อยากจะคอนเฟิร์มอะไรมากนัก เพราะยังไม่มั่นใจว่าเป็นอาการหวงคู่หลังจากการร่วมรักกับคู่แห่งโชคชะตาครั้งแรกหรือเพราะเป็นสัญญาณหวงคู่ที่ตั้งครรภ์

...เดี๋ยววันพรุ่งนี้ก็คงรู้

“เสื้อยืดลายปลาฉลามนิดไปไหนแล้วอ่ะ”
“...”
“จะว่าไปคุณนุ่มเบอร์ห้าตัวนุ่มขึ้นเยอะเลยช่วงนี้ พี่ภาสจับซักเหรอ” แมวดื้อเอียงคอมองไปที่เจ้าตุ๊กตาฉลามลูกรักที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง จะว่าชอบก็ชอบหรอกนะ แต่สงสัยเฉยๆ ว่าน้องไปนิ่มขนาดนั้นได้ยังไง ปกติหงอนคุณนุ่มน่ะจะแข็งนิดหน่อยแต่ช่วงนี้น้องตัวเหลวจนหงอกหัก
...แน่นอนว่าภาสเลือกที่จะไม่ตอบ
 ขืนบอกไปว่าเขาน่ะจับมันฟาดนู่นฟาดนี่ทุกครั้งที่มีโอกาส แมวดื้อคงได้พองแก้มงอนไปอีกหลายวันแน่ อัลฟ่าหนุ่มแกล้งทำเป็นตั้งใจเซทผมแต่ก็ยังมิวายเหลือบตามองโอเมก้าตัวน้อยที่หยิบเสื้อยืดตัวโคร่งสีขาวมาสวม
มาอีกแล้วแฟชั่นเสื้อพ่อของแมวดื้อ
เขาไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ แต่ตะนิดน่ะชอบใส่เสื้อผ้าตัวใหญ่ๆ ทั้งเสื้อยืดตัวใหญ่ กางเกงที่เอวดูเล็กแต่ช่วงขาใหญ่หลวมโพรก เสื้อบางตัวที่มีก็ใหญ่มากขนาดเขาใส่ยังหลวม ข้อดีคือมันไม่รัดรูป ข้อเสียคือเวลาก้มตัวจะเกิดช่องว่างขนาดใหญที่คอเสื้อจนเห็นอะไรต่อมิอะไรไปหมด 

“ไมวันนี้พี่ภาสเซทผมนาน”
“...” พอถูกทักเข้าเลยต้องรีบดึงสติกลับมาปาดผมเซทอีกสองสามที วันนี้อัลฟ่าหนุ่มเลือกสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวผ้าฝ้ายกับกางเกงสแลคสีน้ำตาลเข้มและไม่ลืมหยิบนาฬิกาเรือนเก่งมาสวมในขั้นตอนสุดท้าย
“พี่ภาส”
“หืม?”
“นิดชอบเวลาพี่ภาสใส่เสื้อเชิ้ตนะ” แมวดื้อจ้องนิ่งที่เสื้อผ้าอีกฝ่าย พี่ภาสน่ะไหล่กว้างเวลาใส่เสื้อเชิ้ตเลยดูแสนคูล
“พี่ก็ชอบเวลาเราใส่เสื้อเชิ้ต”
“เรอะ นิดแสนเท่เหรอ”
“...”

เปล่า...
ดูน่ารัก ยิ่งถ้าใส่เสื้อเชิ้ตของเขาก็จะยิ่งน่ารัก
ภาสเลือกที่จะตอบในใจ กลัวคำตอบจะขัดใจเสือร้ายแห่งยุคแล้วอีกฝ่ายจะหันมาตะปบ ดีที่แมวดื้อเองก็ไม่ได้สนใจคำตอบอะไรมาก

พอแต่งตัวเสร็จก็เตรียมเดินออกไปจากห้องไปหาอะไรกินรองท้อง ซึ่งภาสเองก็ผละตัวเดินออกตามไปอย่างไม่ค่อยเข้าใจตัวเองมากนัก ไม่ได้อยากจะตัวติดกับแมวดื้อขนาดนี้หรอก กลัวอีกฝ่ายอึดอัด แต่บางครั้งก็ห้ามตัวเองไม่อยู่เลยจริงๆ
ตะนิดเดินลงมาหยิบซีเรียลฟรุ๊ตลูปและนมสดเทลงถ้วยก่อนจะตักกินกร้วมๆ รออัลฟ่าหน้าดุชงกาแฟ จะว่าไปวิถีชีวิตก็เป็นแบบนี้จนชินตาแล้ว ทั้งๆ ที่เมื่อไม่กี่เดือนก่อนยังเป็นคนแปลกหน้าอยู่เลย ตอนนี้ดันกลายเป็นชีวิตประจำวันไปเสียอย่างนั้น
ระหว่างที่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยนั่นเอง ตะนิดก็สะดุ้งเฮือกเมื่อสัมผัสได้ถึงจมูกที่มาคลอเคลียแถวหลังคอ ไหนจะความเย็นจากกรอบแว่นที่มาชนๆ อยู่แถวแก้มอีก
“เอ้ย พี่ภาส!!!”
“หอมนม”
“มันตกใจนะ!!!” แมวดื้อโวยวายลั่นห้องพร้อมกับใช้ช้อนฟาดจมูกคมที่มาซุกไซร้อยู่
“อีกตั้งสองชั่วโมงกว่าจะเวลานัด”
“แล้วไงอ่ะ”
“ถูๆ ไหม?”
“พี่ภาส!!!” จ๊ากเลยจ๊าก เปิดโหมดเสี่ยโรคจิตแล้ว!!! พี่ภาสเปิดโหมดลามกอีกแล้ว!!!!
“แมวดื้อ”
“พี่ภาสต้องหาหมอแล้วนะ มันแปลกแล้วเนี่ย” ตะนิดดิ้นดุ๊กๆ หนีสันจมูกคม ในช่วงสองอาทิตย์นี้อีกฝ่ายเปิดโหมดออโต้ลามกไว้ตอลด โดยเฉพาะก่อนนอนได้มีลูบนั่นลูบนี่ให้ต้องโวยวายดุทุกวัน แต่แน่นอนว่าด้วยชั่วโมงบินที่สูงกว่าสุดท้ายก็กลายเป็นเขาเองที่นอนตัวแดงให้อีกฝ่ายถูๆ จนเสร็จอยู่ทุกคืน
“นั่นสิ...”
“นั่นสิอะไรครับเนี่ยยยยย”
“แมวดื้อ จูบหน่อย”
“พี่ภาส นิดกินซีเรียลอยู่”
“เคี้ยวให้เสร็จก่อน”
 
โอ๊ยยยยยย พี่ภาสเหมือนเด็กเลยยยยยยย
ตะนิดได้แต่กรีดร้องในใจแต่สุดท้ายก็เคี้ยวซีเรียลในปากให้หมดพร้อมกับซดนมจนเกลี้ยงถ้วยถึงค่อย ลุกขึ้นนั่งบนโต๊ะเพื่อยื่หน้าไปให้อีกฝ่ายจูบ และก็เหมือนกับทุกครั้งที่จูบกัน ตะนิดมักจะเป็นฝ่ายหายใจไม่ทันอยู่เสมอ อุตส่าห์พยายามงับปากสู้สุดใจในตอนแรกแต่สุดท้ายก็ระทวยตัวอ่อนจนต้องทุบบ่าให้อีกคนหยุดพัก ตอนนั้นเองที่เพิ่งรู้ว่า

โดนดันหลังจนนอนราบไปกับโต๊ะอีกแล้ว!!!
ท่าสุ่มเสี่ยงที่สุด!!!   

“พะ พอก่อนพี่ภาส”
“อีกนิด”
“ไม่เอาแล้ว”
“...”
“...เดี๋ยวเลยเถิด” ตะนิดดันหน้าดุที่ซุกอยู่ตรงคอออก
“ไม่หรอก”
“หรอพี่ภาสหรอ มือตัวเองอยู่ไหนเอ่ย”

อยู่ไหนล่ะ?
ภาสขยับมือตัวเองถึงได้รู้ว่าข้างซ้ายสอดอยู่ในขากางเกงขาสั้นส่วนข้างขวาสอดอยู่ใต้เสื้อยืดตัวใหญ่ของแมวดื้อ

อ่า...
ไม่รู้ตัวเลยแฮะ ว่ามือไวขนาดนี้

“พอก่อนพี่ภาส มีคุยงาน” ตะนิดดึงหูคนด้านบนไปมาอย่างหยอกล้อ คนแก่ลามกได้ทีก็ลามกไม่หยุดเลย แล้วไอ้หน้าเหมือนจะงอนๆ นิดหน่อยนี่มันอะไรกัน
“...”
“อะไร มองแบบนี้ทำไมเนี่ย”
“อยากแต่งงานไหม”
“ห๊ะ... เดี๋ยวพี่ภาส เดี๋ยว อารมณ์ไหนเนี่ย”
“นั่นสิ...” ภาสหัวเราะในลำคอ ตลกตัวเองเหมือนกันที่จู่ๆ พูดเรื่องแต่งงานออกไปเสียอย่างนั้น เขาก้มลงไปจุ๊บปากเล็กหนึ่งครั้งก่อนจะผละตัวออกมาเกาท้ายทอยแก้เก้อ ตะนิดผุดตัวลุกขึ้นนั่งพลางลูบผมที่ฟูฟ่องให้เข้าที่ ดวงตากลมกะพริบปริบๆ มองคนแก่กว่าที่ยืนตัวงอๆ
“พี่ภาส”
“หืม”
“ทำไมยืนตัวงอ” ภาสถอนหายใจยาวเหยียดให้กับคำถาม
“ปวดน่ะ”
“ปวดหลังเหรอ?”
“อืม ประมาณนั้น” อัลฟ่าหนุ่มขยับมือปลดกระดุมกางเกงคลายความคับแน่นก่อนจะเดินเลี่ยงตัวไปเข้าห้องน้ำ
กว่าจะได้ออกจริงๆ บวกกับรถติดบนถนนจนแทบไม่ขยับกว่าจะถึงจุดหมายได้ก็เกือบจะได้เวลานัด ภาสนัดคุยงานไว้ที่ร้านกาแฟ หากเป็นปกติเขาคงปล่อยให้ตะนิดไปเดินเล่นแล้วค่อยนัดมาเจอหลังคุยงานเสร็จ แต่ด้วยอารมณ์ปัจจุบันที่รู้สึกอยากอยู่ใกล้ตลอดเวลา เขาเลยตัดสินใจหิ้วแมวดื้อเข้ามานั่งคุยงานด้วย ตอนนั้นเองเขาก็ไม่ได้คิดว่ามันจะมีปัญหาอะไรเพราะวินเซนต์เองก็พาลี่มาด้วย ดีที่แมวดื้อจะได้มีเพื่อนนั่งคุย

จนกระทั่งเห็นสายตาของลูกค้าที่เหลือบมองแมวดื้อเขาเป็นจังหวะนั่นแหละ
...ดูท่าทางจะมีคนอยากมีปัญหาเสียแล้ว

“คุณวีครับ” ภาสยกนิ้วชี้ขึ้นเคาะโต๊ะสองครั้งเพื่อเรียกสติคู่สนทนา
“คุณภาส สงสัยตรงไหนหรือเปล่าครับ”
“รบกวนอธิบายเรื่องแผนช่วงปลายปีของฝั่งคุณทีนะครับ”
“อ๋อ ได้ครับ” คู่สนทนารับคำเขาด้วยรอยยิ้มก่อนที่ตาจะเหลือบไปมองแมวดื้อของเขาที่นั่งดูดน้ำส้มเล่นมือถืออยู่ข้างๆ ภาสกำหมัดแน่นพลางพยายามสูดลมหายใจดึงความอดทนของตัวเองไว้
“เอ๊อะ... พี่ภาส” แมวดื้อสะดุ้งเฮือกก่อนจะรีบยกมือกระตุกชายเสื้ออัลฟ่าข้างตัว
“หืม?”
“พี่ภาสขู่เหรอ”
“เปล่านี่”
“...” แต่กลิ่นเหมือนเลยนี่นา ตะนิดขมวดคิ้วมุ่น ขนาดพี่ลี่ที่นั่งอยู่อีกโต๊ะยังชะงักตัวเลย เขามั่นใจว่าพี่ภาสเพิ่งปล่อยฟีโรโมนขู่ออกมาชัดๆ
“ว่าแต่นี่น้องชายคุณภาสเหรอครับ ไม่เคยเห็นเลย”
“...”
“ผมวีนะครับ แล้วนี่ถ้าเป็นน้องชายคุณภาส ใช่คุณภูเขา ลูกคนเล็กรึเปล่าครับ?”
“อ๋อ ไม่ใช่ครับ”
“อ๋า งั้นคุณภีม”
“ไม่ใช่ครับ”
“อ้าว งั้น-“
“ไม่ใช่น้องครับ... เป็นฟะ แฟน” ตะนิดเกาหัวเสียงอ่อยก่อนจะกระเถิบก้นดึ๊บๆ เข้าไปหาอัลฟ่าข้างกายที่ตอนนี้หน้านิ่งออกอาการดุอย่างเต็มที่ จะไม่ให้หงุดหงิดได้ยังไง บ้านเขาเป็นอัลฟ่าทั้งตระกูล รู้ชื่อน้องชายครบขนาดนี้ก็คงจะพอรู้จักประวัติครอบครัวเขาอยู่พอตัว

สมกับที่เป็นลูกค้าที่รู้จักวินเซนต์
... กวนประสาท

“ไปนั่งเล่นกับลี่ตรงนั้นก่อนไป” ภาสตัดสินใจให้ตะนิดออกไปนั่งเล่นกับลี่ที่นั่ง ซึ่งแมวดื้อก็ลุกไปอย่างงงๆ แต่ก็ดีแล้ว นั่งฟังนักธุรกิจคุยงานเข้าไม่ถึง ชวนพี่ลี่เล่นฟรีไฟร์ดีกว่าเยอะ ถึงจะแยกออกมานั่งแต่เขาก็พอจะรู้ว่าพี่ภาสหงุดหงิดเสียแล้ว ปกติหน้าก็ดุอยู่แล้ว พออารมณ์เสียยิ่งดูดุเข้าไปใหญ่
นั่งเล่นอยู่กับลี่ไปสักพัก ตะนิดก็เรอเอิ้กน้ำส้มออเรนจิน่าผสมราสเบอร์รี่ไซรัปที่กินไปสามแก้ว พุ่งน้อยเริ่มตุ่ยน้ำออกมาเล็กน้อย
“พี่ลี่ นิดไปเข้าห้องน้ำนะ”
“หือ? อีกแล้วเหรอ เหมือนเพิ่งพาไปเข้าเอง ให้พี่ไปด้วยไหม”
“ไม่เป็นไรครับ” ตะนิดโบกมือปฏิเสธ ดีที่ห้องน้ำไม่ได้อยู่ไกลจากร้านกาแฟมากนักแถมยังลากพี่ลี่ไปเข้ามาแล้วสองรอบ รู้ทางเดินไปกลับอะไรอย่างดี เขาเลยเดินชิวฮัมเพลงยูเมคมีฟิลสเปเชี่ยลของทไวซ์
“เอ่อ ขอโทษนะครับ”
“ยูเมคมีฟีลโซสเปเชี่ยววว นานาดาดาบุลบลุ๊กๆ บุงทาโก ดะบุมบุ๋มๆๆๆเยชิลาโด ทะชิบุ่งๆนาชิชิโซ้ แดดวอทยูดู้”
“ขอโทษนะครับ”
“โอะ” ตะนิดสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อถูกสะกดเบาๆ ที่ไหล่ เมื่อหันกลับไปก็พบว่าเป็นผู้ชายร่างสูงกำลังยิ้มตาปิดอยู่
“ตกใจเหรอครับ พอดีเรียกแล้วสงสัยไม่ได้ยิน”
“อ้อ ครับ”
“น้องทำของหล่นไว้ครับ” อีกฝ่ายยื่นหูฟังแอร์พอตมา ตะนิดเลยรีบคลำหูตัวเองก่อนจะค้นพบว่า

...เราไม่มีแอร์พอตนี่หว่า
คลำทำไมวะ

“เอ๊ะ ไม่ใช่ของผมครับ”
“อ้าว งั้นเหรอครับ แต่เห็นตกมาจากกางเกงน้องเมื่อกี้เลย”
“ห๊ะ เอ๊ะ หรือใช่” หรือนั่งทับหูฟังพี่ลี่มาหว่า ตะนิดขมวดคิ้วมุ่น
“อ้าว ยังไงเนี่ย”
“เอ่อ ผมอาจจะนั่งทับของพี่มามั้งครับ” ตะนิดเอื้อมมือจะไปหยิบแต่อีกฝ่ายก็ดึงมือหนี
“ก่อนเอาไปบอกชื่อก่อนได้ไหมครับ”
“ผม? อ่อ ผมตะนิดครับ”
“ของพี่ที่ว่านี่ของแฟนรึเปล่า”
“เอ้ย ไม่ใช่ครับ” ถึงจะเคยจูบกับพี่ีลี่ไปแล้วก็เถอะ ตะนิดหัวเราะในใจ
“งั้นดีเลย พี่ชื่อ-“
“แมวดื้อ”

 เสียงเข้มดังขึ้นมาจากฝั่งด้านหลังของคนแปลกหน้า ซึ่งตะนิดชะเง้อคอมองตามเสียงเรียก
“พี่ภาส คุยงานเสร็จแล้วเหรอ” ตะนิดยิ้มกว้างพร้อมกับรีบวิ่งเข้าไปหาคนหน้าดุที่ยืนมองอยู่ ภาสอ้าแขนโอบตะนิดเข้ามากอดไว้ก่อนจะตวัดตามองเบต้าที่ยืนอยู่ไม่ไกล ซึ่งอีกฝ่ายก็สะดุ้งเฮือกก่อนจะรีบหันหลังเดินหนีไป 
“จะไปไหน”
“ปวดฉี่ ฉี่จะแตกแล้วววว”
“ไป” ภาสปล่อยแมวดื้อออกจากอ้อมกอดแต่ยังคงพาดแขนไว้ที่บ่าเล็ก
“อ้าว พี่คนนั้นไปไหนแล้ว”
“เห็นวิ่งไปแล้ว ป่ะ ไปห้องน้ำ” ตะนิดขมวดคิ้วงงเล็กน้อย
“อ้าว งี้พี่คนนั้นก็เอาแอร์พอตพี่ลี่ไปด้วยดิ ขโมยรึเปล่า!!! ขโมย!!!!”
“ช่างมัน วินเซนต์ซื้อใหม่ให้ลี่สักร้อยอันก็ได้”
“เอามาทำไมร้อยอัน มีแค่สองหู พี่ภาสเพ้อเจ้อ” ภาสไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่ดันหลังเล็กให้ออกตัวเดินไปเข้าห้องน้ำ เขาทิ้งลูกค้าไว้ที่โต๊ะทันทีหลังจากที่เงยหน้ามาไม่เจอแมวดื้อนั่งอยู่ พอถามจากลี่ก็ได้ความว่าออกไปเข้าห้องน้ำ
ทั้งๆ ที่แค่ไปเข้าห้องน้ำ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรแต่ใจเขามันก็ว้าวุ่นไปหมดเมื่ออีกฝ่ายไม่อยู่ในสายตา ยิ่งหลังจากตามออกมาเห็นยืนคุยกับคนอื่นเขายิ่งรู้สึกหงุดหงิดเสียจนอยากกระชากเบต้าเหวี่ยงไปให้ไกลจากโอเมก้าของเขาให้ได้มากที่สุด
“ไอ้หยาาาา ปวดฉี่นะเนี่ยน้าา” ตะนิดเดินห่อไหล่เข้าไปยืนประจำโถ เตรียมจะปลดปล่อยน้ำส้มออเรนจิน่าออกจากพุงน้ำ แต่ตากลมก็เหลือบเห็นเงาใหญ่ที่ซ้อนมาจากด้านหลัง

เห้ยๆ...
เดี๋ยวนะเดี๋ยว

“ทำธุระไปสิ”
“พะ พี่ภาส มายืนซ้อนทำไมเนี่ย”
“รีบทำธุระไป”
“จะบ้าเรอะ ให้นิดเยี่ยวให้พี่ภาสดูรึไง”
“ใช่”
“จ๊ากพี่ภาส” ตะนิดอ้าปากพะงาบๆ
“หรือจะเข้าห้องน้ำล่ะ”

ภาสเหลือบตามองไปที่ห้องน้ำห้องที่ว่างอยู่ ซึ่งตะนิดก็มองตามไปก่อนจะกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ถ้าเลือกเข้าห้องน้ำแบบปิดประตูได้นี่ ไอ้ลุงโรคจิตคนนี้ต้องมุดตัวตามเข้าไปแหง ดูทรงแล้วห้องน้ำอันตรายกว่าโถยืนอีก 

“พี่ภาส...”
“ไม่ปวดแล้วเหรอ?”
“ฮือ พี่ภาสลามก พี่ภาสลามก” ตะนิดเบะปาก มือเล็กกำแน่นด้วยความปวดฉี่จนขาต้องกระทืบพื้นดุ๊กดิ๊ก สุดท้ายก็ทนไม่ไหวรีบปลดกางเกงทำธุระทั้งๆ ที่แก้มแดงจนเกือบระเบิด
เรียกได้ว่าเป็นครั้งแรกในชีวิตที่ตะนิดได้แต่ภาวนาให้ของเสียของตัวเองรีบๆ หยุดทำการเขื่อนแตก แต่น้ำส้มสามแก้วก็ไม่มีเห็นใจ ทำเอากว่าจะเสร็จธุระ แมวดื้อก็ตัวเองเป็นกุ้งต้ม ตะนิดรีบเก็บมังกรยักษ์เข้าที่ก่อนจะมุดตัวหนีกำแพงอัลฟ่ายักษ์ไปล้างมือ ระหว่างถูสบู่ที่มือไปตะนิดก็เงยหน้าขึ้นมองอัลฟ่าหน้าดุที่ยืนอยู่ข้างหลังผ่านกระจก
“ตะนิด”
“หืม?”
“จูบไหม”

จ๊าก...
โอเมก้าตัวน้อยสะดุ้งโหยง เตรียมมุดหนีคนลากมก แต่ก็ถูกแขนแกร่งรั้งเข้ามากอดไว้เบาๆ ภาสค่อยๆ ดันคนตัวเล็กกว่าเข้าห้องน้ำพร้อมกับลงกลอนล็อคประตู

“พะ พี่ภาส”
“จูบหน่อยเด็กดื้อ”
“พี่ภาสนี่มันห้องน้ำนะ”
“แค่จูบ”
“ตะ แต่...”
“นะ เด็กดี”

แง
ตะนิดเบะปากแต่สุดท้ายก็ยอมยกมือขึ้นคล้องคอคนตัวสูงไว้

ยอมเพราะเรียกว่าเด็กดีหรอกนะ!!!


ว่าแต่
เมื่อไหร่พี่ภาสจะหยุดติดกลิ่นสักทีเนี่ย ปากช้ำไปหมดแล้ว!!!!! 


---

[river]

ถ้านิดท้อง ภาสจะอาการหนักขนาดไหน

[ืniyataan]

พี่ภาส...อาการหนักแล้วจ้าพ่อ...อออออ 

[nightsza]

พี่ภาสอาการหนักกว่าใครเลย

[2pmui]

ต้องพาพี่ภาสไปถ้ำกระบอกมั้ย
พี่ภาสจะลงแดงมั้ย

[mystery Y]

รอตอนต่อไป~