#เล่นกับสิงสิงเลียปาก
08
เพราะเธอคือคนแรก ที่ฉันให้ความรัก
"สวัสดีครับทุกคน~"เสียงกรี๊ดดังกระหึ่มเมื่อพิธีกรเดินออกมาทักทายผู้เข้าร่วมงานหน้าเวที
ตอนนี้อัธพลและเพื่อนสนิทสมัยมัธยมอีกคนกำลังยืนเบียดอยู่ในกลุ่มคนที่รวมตัวกันอยู่ในโซนคอนเสิร์ตของงานเทศกาลฤดูฝนที่คณะของไอ้เป้มันจัดขึ้น
"เพราะมึงคนเดียวเลยไอ้เดี่ยว" อัธพลอดจะค้อนใส่เพื่อนไม่ได้ เพราะต้องไปรอรับมันแท้ๆ กว่าจะมาถึงคนก็เต็มจนได้มายืนดูอยู่แถวหลังๆ แบบนี้
"เพราะกูหรอ มึงคิดดูดีๆ ไหม" มันสวนกลับมาในทันที
"เราจะมาถึงที่นี่เร็วกว่าเดิมครึ่งชั่วโมงถ้ามึงไม่มัวแต่กลับไปเปลี่ยนเสื้อที่หอ"
พอโดนตอกกลับมาอย่างนั้นอัธพลเลยรีบรูดซิปปาก เขาไม่ใช่คนเรื่องมากขนาดที่จะใช้ชุดนักศึกษามาไม่ได้หรอกนะ แต่ตอนที่ไปยืมรถไอ้สิงเพราะจะเอาไปรับไอ้เดี่ยวน่ะสิ จู่ๆ มันก็บังคับให้เขากลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องซะงั้น
'ตัวที่กูยกให้มึงวันนั้นน่ะ'
'ตัวสีดำอะนะ'
'อือ ตัวนั้นแหละ'
'ทำไมวะ'
'กูจะได้หามึงเจอง่ายๆ ไง'
มันว่า
'แล้วอีกอย่างนะ..'
"เอาล่ะครับ งั้นมาเจอกับวงแรกของวันนี้กันเลย เป็นวงของน้องปีหนึ่ง คือผมต้องบอกว่าผมได้ยินตอนซ้อมแล้วผมอึ้งมากฮะ บอกเลยว่าให้ทุกคนจับตาดูน้องๆ ไว้เลยนะครับ อยากถ่ายรูปรีบถ่าย ดังแล้วหาตัวไม่ได้ง่ายๆ แบบนี้นะ" พิธีกรพูดแนะนำวงแรกที่จะขึ้นแสดงให้เสียงกรี๊ดดังขึ้นมาอีกระลอก
"ขอเสียงปรบมือและเสียงกรี๊ดดังๆ ให้กับวง Spy~"
แล้วก็เป็นตอนนั้นที่อัธพลยิ้มกว้างถึงหู ความแปลกใจปะปนผสมกับความภูมิใจเล็กๆ ไม่คิดเลยว่าสิงมันจะใช้ชื่อวงที่เขาใช้เวลาสองนาทีในการตั้งนั่นจริงๆ
ดีแล้วแหละที่ยอมกลับไปเปลี่ยนเสื้อที่ห้องให้มัน
ตาคมเพ่งสำรวจไปที่เวที พิธีกรของงานกำลังเดินเข้าไปด้านหลังสวนกับใครอีกสี่คนที่จะขึ้นเล่นเป็นวงเปิด
'แล้วอีกอย่างอะไร'
'กูอยากใส่เสื้อคู่'
'เสื้อคู่? '
อัธพลหลุดขำออกมาเมื่อเห็นคนในความคิดเดินไปที่คีย์บอร์ด มันอยู่ในเสื้อยืดสีดำที่เหมือนกันกับเขาไม่มีผิดเพี้ยน
ยอมมันเลย ถ้ามันจะกล้าเรียกเสื้อยืดสีดำไม่มีลายว่าเสื้อคู่
เขาก็ยอมมันเลยล่ะกัน
อัธพลรู้อยู่แล้วว่าสิงมันจะเป็นคนร้องนำเพลงนี้พร้อมกับเล่นคีย์บอร์ดไปด้วย ไอ้โยจะเล่นกลองชุด ไอ้เป้เล่นกีต้าร์ และยังมีพี่แทนลุงรหัสของไอ้โยมาช่วยเล่นเบสอีกด้วย
"Can anybody...find me somebody to love? ..."
หลังจากลองเสียงกันเพียงชั่วครู่ อย่างไม่มีการแนะนำตัวใดๆ เสียงเปียโนของเพลง 'Somebody to love' ก็ดังขึ้น แปลกแต่จริงแต่ตอนนี้หัวใจของเขาเต้นแรง ยิ่งได้ยินเสียงของไอ้สิงที่ไม่เหมือนเคยเลยสักนิดยิ่งทำให้ใจหวั่นไหว ไม่อยากจะยอมรับ แต่มันคงเป็นแบบที่ไอ้สิงบอกจริงๆ
'แล้วมึงจะตกหลุมรักกู'
"Ooh, each morning I get up I die a little
Can barely stand on my feet
Take a look in the mirror and cry
Lord, what you're doing to me
I have spent all my years in believing you
But I just can't get no relief, Lord!
Somebody (somebody) ooh somebody (somebody)
Can anybody find me somebody to love?
เสียงของเปียโนจบลงพร้อมเสียงกลองที่ดังขึ้นรัวๆ เขาว่ามันมิกซ์เพลงกันมาได้ดี พวกมันเปลี่ยนท่อนนี้ของเพลงให้เป็นสไตล์ร๊อค ทำให้สนุกสนานขึ้นเรียกให้คนหน้าเวทีเริ่มต้นโยกย้ายตามจังหวะ
"แม่งเก่งกันจริงๆ วะ ชมจากใจเลย" ไอ้เดี่ยวโน้มหน้ามาตะโกนข้างหู มันเต้นหลุดโลกเหมือนลืมว่าเพิ่งเหนื่อยวิ่งมาจากลานจอดรถ
"แล้วไอ้สิงคืออย่างเท่มาก ดูดิคนถ่ายรูปมันเต็ม หมดงานนี้คือดังแหละ"
แล้วเขาก็กวาดตามองอย่างที่มันบอก มีคนซูมถ่ายรูปมันเยอะอย่างที่ไอ้เดี่ยวว่าจริงๆ ถึงจะไม่ค่อยพอใจแต่ก็อดดีใจแทนมันไม่ได้อยู่ดีนั่นแหละ
ตาคมมองย้อนกลับไปดูคนบนเวทีอีกครั้ง
จะทำยังไงได้วะ
มันก็เท่จริงๆ นี่หว่า
อย่าหาว่าอวยกันเองเลย
∞
"นี่กันยา น้องสาวกูเอง" หลังจากวงของพวกมันเล่นเสร็จ เราทั้งหมดก็ออกมานัดเจอกันหน้างาน ถึงไอ้เดี่ยวจะโวยวายนิดหน่อยเพราะมีวงที่มันชอบกำลังจะขึ้นเล่น แต่พอบอกว่าเดี๋ยวน้องไอ้สิงจะมา มันก็สงบปากสงบคำแถมเป็นฝ่ายเร่งให้เขาเดินออกมาเร็วๆ เสียด้วยซ้ำ
"ยินดีที่ได้รู้จักครับ พี่ตุลานะครับ"
"สัดเดี่ยวมึงหยุด อย่ามาทำตัวเป็นผู้ชายอารมณ์ดีใส่น้องกู"
"โถ สิงหา นิดเดียวเอง~"
"นิดเดียวก็ไม่ได้"
"อือฮือ พี่ชายโหดมากเลยงับ ธันวาขอยอมแพ้"
"เมื่อกี้มึงยังตุลาอยู่เลยไอ้กะล่อน" เราทั้งหมดหัวเราะให้กับมันสองคนที่เถียงกันไม่หยุด บอกตรงๆ ว่าไม่เคยเห็นไอ้สิงโหมดนี้ ปกติเข้ากับคนง่ายยังไง อยู่กับน้องสาวทีไรก็หวงโหดซะอย่างกับคนละคน
"นี่ขนาดน้องนะ ถ้าเป็นแฟนมึงมึงจะหึงขนาดไหน"
"..." อัธพลหลุดอมยิ้มเมื่อได้ยินแบบนั้น เลิ่กลั่กมองซ้ายมองขวา มองฟ้ามองดินเหมือนหาที่วางสายตาไม่ได้
"กูจะทั้งหึงทั้งหวงยิ่งกว่านี้เป็นร้อยเท่า" พูดไปตาก็หันมามองเขา หลบสายตาแทบไม่ทัน แถมหลบปุ๊บดันไปสบเข้ากับตาคมของไอ้เป้ที่ยกยิ้มกริ่มมองเขาอยู่ก่อนแล้ว
ปณวัชมึงเบาก่อน จับผิดกูอยู่ได้
"น้องยา นี่เพื่อนสนิทพี่เอง เรียนอยู่วิดวะชื่อพี่บอล ส่วนไอ้คนปลิ้นปล้อนทางนั้นชื่อไอ้เดี่ยว อย่าไปยุ่งกับมันเด็ดขาด เป็นภัยสังคม"
"แรงมากปณวัช" ดนัยร้องขึ้นมาในทันที บอกว่าเพื่อนสนิทไม่ให้ความยุติธรรมกับเขาเลยซักนิด เขาออกจะเป็นคนดี มาหาถึงที่ขนาดนี้ยังรุมกันอยู่ได้
น้องสาวของสิงหาก็เข้ากับคนง่ายไม่แพ้พี่ชาย แถมยังวางตัวดีเป็นที่หนึ่ง เธอยกมือไหว้พวกเขาทุกคน ก่อนจะพูดคุยกันพอเป็นพิธีแล้วหันไปอ้อนพี่ชาย
"พี่สิงวันนี้น้องมากับเพื่อน" เธอว่า ชี้ไปทางกลุ่มเพื่อนผู้หญิงที่ยืนรออยู่อีกมุมนึงของงาน
"น้องขอไปเดินเที่ยวกับเพื่อนได้ไหม เสร็จแล้วค่อยนัดเจอกันนะ" สิงหาลังเลอยู่นิด มองนาฬิกาอีกหน่อย ก่อนจะพยักหน้ารับแล้วเดินตามน้องสาวไปหากลุ่มเพื่อนสนิท
"ไอ้เดี่ยวมึงหยุด" ปณวัชเอ่ยห้ามเมื่อเห็นดนัยทำท่าจะเดินตามเข้าไปด้วย
"ทำไมเป็นคนแบบนี้เนี้ย แล้วน้องมิ้งมึงล่ะ"
"โอ๊ย กูก็แค่ล้อเล่น ทำไมต้องพูดถึงของสูงด้วยครับ เสียวสันหลังวาบเลย"
"ล้อเล่นแบบนี้ก็ไม่ได้ปะวะ" เป็นอัธพลที่พูดเสริม "ใจเขาใจเรา ถ้าแฟนมึงมาเห็น เขาจะเสียใจแค่ไหน"
สายตาทั้งสองคู่ของเพื่อนรักหันมาที่อัธพลเป็นตาเดียว ไอ้บอลคนที่เล่นไปเรื่อยและไม่เคยคบกับใครเป็นตัวเป็นตนเลยสักครั้งเนี้ยนะ เป็นคนพูดประโยคเมื่อกี้ออกมา
"เห้ย อย่าบอกว่ามึงสนใจน้องมัน กูไม่ได้จริงจังนะ กูแค่พูดขำๆ โทษทีวะ" แล้วไอ้เป้ก็ขำพรวดออกมาเมื่อเดี่ยวมันพูดจบให้เขากลอกตามองบน
"โทษทีๆ มันห้ามตัวเองไม่ทัน"
"อะไรของพวกมึงวะ"
"กูไม่ได้สนใจน้องมัน" อัธพลแก้ความเข้าใจผิด "คนที่กูสนคือคนพี่ต่างหาก" แล้วไอ้เดี่ยวก็ขำเสียงดังเพราะนึกว่าเขาเล่นมุก แต่เมื่อเห็นไอ้เป้ช๊อคตาโตมันก็หยุดขำหันหน้ามามองเขา
"เออ กูเป็นแฟนกับมันแล้ว"
"เห้ย" ไม่ใช่แค่ไอ้เดี่ยวแต่ไอ้เป้ก็ร้องออกมาเหมือนกัน
"เมื่อไหร่วะ ทำไมกูไม่รู้"
"เคยมีเวลาให้เพื่อนเหรอเราอะ" เขาหยอกให้มันยิ้มเจื่อน "แล้วอย่านึกว่ากูไม่รู้นะว่ามึงวางแผนกับมันมาตั้งแต่แรก มันสารภาพออกมาหมดแล้ว"
"โธ่ สัดสิง ทำไมขายกูเร็ว"
"เดี๋ยว พวกมึงช่วยแคร์ความช๊อคของกูด้วยนิดนึง จะไม่มีใครเล่าอะไรให้กูฟังเลยเหรอ"
"เออ เดี๋ยวกูเล่าให้ฟังคืนนี้ แต่ตอนนี้พวกมึงช่วยอะไรกูหน่อยดิวะ"
"อะไรอะ"
∞
"อ้าว ไอ้สองคนนั้นไปไหนแล้วล่ะ" คนที่กลับมาจากการไปฝากฝังน้องสาวตัวเองกับเพื่อนน้องถามขึ้นเมื่อตอนนี้เหลือเพียงอัธพลที่ยืนรอเขาอยู่คนเดียว
"ไอ้เดี่ยวมันหิว ไอ้เป้เลยพาไปหาอะไรกินก่อน" อัธพลว่าออกมาหน้าตาเฉย ทั้งๆ ที่ที่จริงแล้วเป็นคนบอกให้เพื่อนเดินแยกกันไปก่อนแล้วค่อยกลับไปเจอกันที่หอ
หลุดยิ้มเมื่อคิดถึงตอนที่ไอ้หมาเป้โวยวายใหญ่ บอกว่าเขาน่ะโครตขี้โกง มันเองก็อยากอยู่กับภัทรเหมือนกัน ไอ้เดี่ยวนี่คือร้อง ไม่มีเพื่อนคนไหนอยากอยู่กับมันเลยสักคน
"แล้วมึงหิวยัง ไปหาอะไรกินกันไหม" สิงหาพยักหน้ารับรู้ก่อนจะเป็นฝ่ายถามขึ้นมาบ้าง
"มึงอยากกินอะไรล่ะ"
"กูยังไงก็ได้"
"ยังไงก็ได้หน้าตาเป็นไง หาซื้อได้ที่ไหน"
"ไม่เอาดิตะเอง มุกนี้ไม่ได้แล้วไหม"
"ตะเองพ่อง" คนที่แอบเล่นมุกฝืดจนเขินทำเป็นด่ากลับให้สิงหาหลุดหัวเราะ
"แล้วตกลง กินไรดี"
"ไม่รู้ว่ะ เดินดูไปเรื่อยๆ ไหม แล้วค่อยซื้อไปนั่งกินกันแถวนี้"
"โอเคครับ แฟนเค้าว่าไงเค้าก็ว่างั้น"
"กวนตีนแล้วมึงน่ะ"
"ก็คือด่าตลอด ใจสิงหาก็มีแค่นี้" ทำหน้าน้อยอกน้อยใจเผื่อใครอีกคนจะสงสารกันบ้าง
"ขอโทษด้วยแล้วกัน" แต่ทั้งๆ ที่รู้ว่ามันแกล้งพูด อัธพลก็ยังอดจะตามน้ำให้มันไม่ได้อยู่ดี "ก็มึงทำกูเขิน.."
"เขินโหดตลอดแหละเราอะ"
"ก็มึงชอบพูดอะไรก็ไม่รู้ มึงดูหน่อยว่ามันเหมาะกับตัวกูไหม"
"ก็มึงน่ารัก"
"สิงหาใจเย็น หลงกูได้แต่คนเราต้องอยู่บนพื้นฐานความจริงบ้าง"
"ครับเมีย"
"..."
"นี่ก็ความจริงนะ" ถึงจะไม่ร้อยเปอร์เซนต์ก็เถอะ
"ที่ชอบที่ชอบเลยแล้วกัน"
เถียงกันไปเถียงกันมาตอนที่เดินแทรกฝูงชนเข้าไปในงานอีกครั้ง เดินๆ หยุดๆ เลือกอาหารการกินจากสองข้างทาง อัธพลชอบงานแบบนี้ที่สุด มันมีของให้เลือกกินเยอะแยะจนแค่เดินมองก็เหมือนจะอิ่มแล้วด้วยซ้ำ
แค่เหมือน แต่ไม่อิ่มง่ายๆ หรอกนะ
"ไอ้บอลใจเย็น คือมึงจะกินไหวจริงๆ เหรอ" สิงหาถามพร้อมยกถุงพลาสติกมากมายในมือให้มันดู มันเยอะมากจนเขาคิดว่ามันจะซื้อไปฝากคนทั้งหมู่บ้าน
"ขอผัดหมี่อีกอย่างได้ไหม"
"มึงกินมั่วมาก เดี๋ยวปวดท้องนะ"
"อีกอย่างเดียวเอง ซื้อไปกินด้วยกันนะสิงนะ"
"..."
ไอ้ลูกหมา
เขาคิดว่าไอ้บอลมันฉลาด
ไหนบอกว่าตัวเองไม่น่ารัก
เสือกมาทำตาปริบๆ อ้อนกันแบบนี้ แล้วเขาจะไหวไหม
"ห้ามซื้อเกินสามห่อนะ"
∞
"เมื่อกี้เป็นไง" อัธพลเงยหน้าขึ้นมองคนถามทั้งๆ ที่ยังมียำวุ้นเส้นคาปาก เขากลืนมันลงเร็วๆ ก่อนจะถามอีกฝ่ายกลับ
"เป็นไงคือ? "
"เห็นยังนั่นน้องกูไง ที่กูเคยบอก" สิงหายิ้มกริ่ม
เห็นยังล่ะว่าเขาบริสุทธิ์ มันนั่นแหละหึงไม่เข้าเรื่อง
"เห็นแล้ว น่ารักดี จะยกให้กูไง? "
ไอ้บอล..!
"มึงพูดงี้ได้ไงวะ ได้พี่แล้วคิดจะเอาน้องด้วยเลยเหรอ จิตใจเจ้าทำด้วยสิ่งใด"
"พอ ไอ้ปัญญาอ่อน กูล้อเล่นไหมไอ้ฟาย" อดไม่ได้ที่จะผลักหัวมันไปที คำพูดคำจาอะไรของมันวะ
"ว่าแต่วันนี้กูเป็นไงมั้ง เท่มากเลยใช่ไหม"
"อือ เท่จริง คนกรี๊ดหูกูแทบแตก"
"ใช่ม้า อิจฉาเลย แฟนคุณเก่งขนาดนี้" อัธพลทำเป็นส่ายหน้าอย่างระอาทั้งๆ ที่ยิ้มมุมปาก เขาว่าไอ้สิงมันคงกำลังอารมณ์ดีเอาๆ มากเพราะมันพูดไม่ยอมหยุดเลย ก็สมควรแล้วแหละ ก็อุตส่าห์เหนื่อยมาตั้งมากมายขนาดนั้น
เขาเองก็ดีใจและภูมิใจแทนมันมากไม่แพ้กันหรอกนะ เพราะเห็นมาตลอดว่ามันตั้งใจกับงานนี้มากแค่ไหน เสียงตอบรับที่ได้ก็ดีเกินขาด ชื่นใจแทนมันอยู่เหมือนกัน
"อ่ะ"
"อะไรอะ" สิงหามองตามอีกฝ่าย มันมีกระถางต้นไม้เล็กๆ อยู่ในมือ ไม่รู้มันไปแอบซื้อตอนไหน อาจจะเป็นตอนที่มันเดินไปซื้อน้ำปั่นเมื่อกี้ล่ะมั้ง
"กระบองเพชรหรอ"
"ซัคคิวเลนท์ กูเห็นน่ารักดีกูเลยซื้อมา"
"ให้กูหรอ"
"อืม ของขวัญของคนเก่ง" อัธพลว่ายิ้มยิ้ม เอื้อมมือไปวางบนกลุ่มผมนุ่มของคนที่ตัวโตกว่าเขาแค่สามเซนต์ ลูบไล้ไปมา "วันนี้สิงสิงเก่งมากเลย"
"..."
"..."
"ไอ้เหี้ย อะไรแบบนี้ไม่เหมาะกับกูจริงๆ ด้วย"
แล้วก็เป็นตอนที่ไอ้บอลเกาแก้มแก้เขินที่สิงหาทนไม่ได้ เขาโน้มหน้าลงไปจุ๊บมันเร็วๆ อย่างที่ใจต้องการ เพราะเราอยู่ในมุมที่ค่อนข้างมืด สิงหาคิดว่าคงไม่มีใครเห็น
ถ้ามี ก็คงดีมาก บอกเลยว่าจริงๆ แล้วอยากจูบโชว์
"ไอ้สิง มึงนี่มัน.." อัธพลพึมพำอย่างเคืองๆ เมื่อผลักมันออกห่าง ไอ้สิงก็แบบนี้ทุกที ใจดีด้วยทีไรลามปามตลอด
"ขอบใจมากเลยนะ จะดูแลอย่างดีเลย" มันว่าให้เขาพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม รู้สึกดีใจที่มันดูชอบของที่เขาให้อยู่เหมือนกัน
"แต่กูขอฝากมึงดูแลก่อนได้ไหม"
อ้าว! ก็ไหนว่าจะดูแลอย่างดีไงวะ!!
"ไอ้เหี้ยสิง! ถ้าไม่อยากได้มึงก็เอามาเลย! " อัธพลเอื้อมมือจะไปเอากระถางต้นไม้คืนแต่สิงหาไวกว่า เขาคว้ามันไว้ในอกได้ก่อน
"ไม่ใช่ๆ ฟังก๊อน มึงก็นะ กูเห็นว่าจะย้ายมาอยู่ด้วยกันแล้วไง จะได้ไม่ต้องขนไปขนมา" เมื่อเหตุผลมันฟังดูใช้ได้ อัธพลก็พยักหน้ารับแต่ยังคงข้องใจไม่หาย
"มึงชอบแน่นะ"
"กูมีสิทธิ์ไม่ชอบด้วยหรอ"
"ไม่ต้องเอาเลยมึงน่ะ กูเปลี่ยนใจไม่ให้มึงแล้ว" สิงหาหัวเราะร่าที่กวนตีนใครอีกคนได้สำเร็จ
"ให้แล้วไม่มีการขอคืนครับคุณอัธพล"
"ก็มึงกวนตีน"
"ก็หยอกเล่น~ ไม่เอาไม่งอนนะ"
"..." อัธพลได้แต่บ่นอุบอิบ ไม่เคยเถียงมันได้เลยไอ้สิงน่ะ เวลาไปไม่รอดก็อ้อนเอาตัวรอดไปเรื่อยตลอด กระล่อนฉิบหาย
Rrrrrrrrrrr
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เป็นน้องสาวของไอ้สิงที่โทรมาถามว่าอยู่ไหนกัน พอเธอบอกว่าเพื่อนๆ เธอต้องกลับกันแล้วเราเลยบอกให้เธอรอตรงหน้างานที่เราเพิ่งแยกกันเมื่อหัวค่ำ
"ให้กูไปส่งไหม" มันถามตอนที่เราสองคนกลับเข้ามาในทางเดินที่มีร้านค้าเรียงรายอีกครั้ง ตอนนี้คนในงานเริ่มทยอยกันกลับบ้านไปแล้ว ทำให้เดินสบายกว่าตอนที่มาพอสมควร
"หือ ไม่เป็นไรมึง กูกลับเองได้ แค่นี้เอง"
"งั้นโทรหากูนะ ถ้าถึงห้องแล้ว"
"มึงนั่นแหละโทรมา สิบนาทีกูก็ถึงแล้ว ไอ้เป้กับไอ้เดี่ยวก็กลับไปแล้วมั้ง"
"โอเค.." มันว่าแล้วจู่ๆ ก็แกว่งหลังมือมาสัมผัสกับหลังมือเขา มันดูเหมือนว่าไอ้สิงไม่ได้ตั้งใจ แต่พอได้สบตากันเราก็ส่งยิ้ม ทั้งๆ ที่สัมผัสกันแค่นี้มันกลับให้ความรู้สึกเขินแปลกๆ ให้ความรู้สึกอุ่นๆ ในหัวใจ
"ขับรถดีๆ มึงไม่ค่อยได้นอนด้วยช่วงนี้"
"อือ พรุ่งนี้กูมาหาได้ไหม"
"มาหาได้ แต่เพื่อนกูอยู่นะ ถ้ามึงหมายถึง.."
"มึงนี่ วันๆ กูก็ไม่ได้จะคิดแต่เรื่องแบบนั้นไหม กูก็แค่อยากมากินข้าวด้วย" สิงหาพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนต่อว่า รู้ว่ามันมารยา แต่เหมือนเคย เขาอดจะตามง้อมันไม่ได้ทุกที
"โอเคๆ กูเข้าใจผิดเอง" เขาว่า
"งั้นเค้าจะรอสิงสิงนะ"
พูดเองก็กระดากปากเอง ก็รู้แหละว่าไม่เหมาะกับตัวเอง แต่พูดทีไรไอ้สิงมันก็ยิ้มได้ทุกทีนี่น่า ครั้งนี้ก็เหมือนกัน ปากจะฉีกถึงหูแล้ว
"มึงมันน่าโดนจับจูบกลางฝูงชน"
"แล้วมึงก็จะโดนกระทืบขึ้นหน้าหนึ่ง"
"โธ่ ตะเอง~"
∞
แกร๊ก
แปะๆๆ
เมื่อเปิดประตูเข้ามาในห้องก็เจอเพื่อนสนิทตัวโตที่มาก่อนแล้วลุกขึ้นยืนปรบมือ แน่นอนว่าไอ้เดี่ยวมันประชด อัธพลถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน
เอาล่ะ จะด่าอะไรก็จะไม่เถียงเลย
"ยินดีต้อนรับกลับห้องครับคนทิ้งเพื่อน คบกันมา 7 ปี กูมีค่าน้อยกว่าผู้ชายของเพื่อนอีก" ดนัยโอดครวญ เขาอุตส่าห์มาหาตั้งไกล ข้าวสักมื้อก็ยังไม่ได้แดกด้วยกันเลย
"เออน่า พรุ่งนี้มึงก็ยังอยู่ไม่ใช่เหรอ"
"เลี้ยงข้าวกูเลย"
"เดี๋ยวให้สิงมันมารับไปกินเอ็มเคเอาปะ"
"เนี้ย ดูมันดิปณวัช ทำไมต้องขิงกันด้วย" แล้วมันก็หันไปฟ้องคนที่นั่งหน้านิ่งกอดอกอยู่บนเตียง ไอ้เป้จ้องหน้าเขานิ่ง ไม่ยอมยิ้มหัวเราะ หรือแม้แต่ด่าอะไรสักอย่าง
"อะไรวะ มึงโกรธกูขนาดนั้นเลย แค่ขอไปกินข้าวกับมันเอง"
"กูไม่โกรธเรื่องที่มึงไปกินข้าว" มันตอบกลับมาหน้าบึ้ง "กูโกรธที่มึงเอาถุงยางกูไปใช้กับไอ้สิงหมด"
"ว้ายๆๆๆ " ดนัยกรีดร้อง "มึงคบกับมันกี่วัน เรียบร้อยกันไปแล้ว ทำไมใจเร็วแบบนี้วะเพื่อนกู"
"เอ่อ...ไอ้เป้..คือกู.." อัธพลเม้มปากแน่นเมื่อโดนจับได้ เอ่ยตะกุกตะกักอย่างไม่รู้จะแก้ตัวยังไง เขาก็ใจเร็วอย่างที่ไอ้เดี่ยวมันว่านั่นแหละ ก็สมแล้วที่ไอ้เป้มันจะโกรธ
"นั่นกลิ่นสตอเบอรี่ของโอกาโมโตเลยนะ!!! "
"ห๊ะ? "
"มึงแม่งทำไมไม่ไปซื้อเอง กูอุตส่าห์สั่งมาจากเน็ตจะเอาไปเซอร์ไพรส์ภัทรสักหน่อย" ไอ้เป้ร้องโวยวาย เขาตั้งสติไตร่ตรองอยู่นิดก่อนที่จะเข้าใจว่ามันโกรธเขาเรื่องอะไร
เพื่อนใจง่ายไม่เป็นไร แค่อย่าเอาถุงยางของมันไปก็พอ
"ไอ้เป้ เดี๋ยวๆ มึงช่วยด่าเรื่องมันไปมีอะไรกับไอ้สิงก่อน" ดนัยพยายามตั้งสติเพื่อนสนิทที่ร้องโวยวายว่าไอ้บอลทำเสียแผนวันพรุ่งนี้หมดเลย
"เอ้า กูจะว่ามันทำไม มันก็บอกอยู่ว่าคบกันแล้ว หรือมึงจะบอกว่ามึงกับน้องมิ้งของมึงยังนั่งจ้องตากันอยู่"
"..."
แล้วไอ้เดี่ยวก็เงียบฉับเพราะมันน่ะตัวพ่อเลยแหละ มันโดนไอ้เป้เขกหัวไปที บอกว่าจะโวยวายทำไมก็ไม่รู้ ดีแค่ไหนแล้วที่เพื่อนมึงรู้จักป้องกัน
เอากับพวกมัน คืองงไปหมดแล้วว่าควรจะรู้สึกยังไง ตอนนี้แค่คุยกันเรื่องอะไรยังไม่รู้เลย!
"แล้วตกลงกับไอ้สิงนี่เป็นไงมาไง" เมื่ออัธพลอาบน้ำเรียบร้อยแล้วก็มานั่งตรงระเบียงรับลมกับเพื่อนที่นั่งกินเบียร์กันอยู่ก่อนแล้ว
ตอนที่ไอ้เดี่ยวยื่นกระป๋องเบียร์เย็นๆ ให้ จู่ๆ ก็อุ่นที่ใจ เพราะมันก็นานแล้วเหมือนกันนะ ที่เราสามคนไม่ได้มานั่งคุยกันแบบนี้ ต่างคนก็ต่างมีชีวิต มีเรื่องของตัวเองให้คิดจนไม่ค่อยมีเวลาให้กันเหมือนก่อน
มันดี ที่เรายังเหมือนเดิม ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน
"กูก็ไม่รู้จะเล่ายังไงวะ เอาเป็นว่าเรื่องมันเริ่มวันที่ไปสวนผึ้งแล้วกูเมามาก กูเสือกไปจูบมัน หลังจากนั้นมันก็ตามกูมาเรื่อยๆ "
"เออ เรื่องนั้นไอ้เป้บอกกูแล้ว แต่กูแค่แปลกใจที่มึงตกลงคบกับมันจริงจังถึงขั้นเรียกใครสักคนว่าแฟนได้ไง มึงมันขี้เบื่อ คุยกับใครได้แป๊บๆ ก็เลิก แล้วกับไอ้สิงนี่คือจริงจัง? "
อัธพลเปิดกระป๋องเบียร์ในมือ ยกดื่มไปอึกใหญ่แทนการตอบคำถามในทันที เขาเองก็กำลังคิดทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด มันเกิดขึ้นเร็วมากก็จริง แต่ที่ตกลงคบกับมันเขาไม่ได้แค่เผลอตัวแน่นอน
"อือ กูจริงจัง" เขาตอบคำถามในที่สุด "กับทุกคนที่ผ่านมากูก็จริงจัง แต่แค่มันไม่เคยมีใครทำให้กูรู้สึกว่ามันจะไปได้ตลอดรอดฝั่งจริงๆ มันยากที่ต้องคอยปรับตัว คอยตามใจคนอื่นอยู่ตลอดเวลา"
"งี้ก็แสดงว่าไอ้สิงมันตามใจมึงอะดิ"
"มันก็ตามใจนั่นแหละ มันไม่เคยพยายามจะเปลี่ยนกูเลย มีแต่มันที่คอยจะปรับตัวเองเพื่อกูตลอด" เขาว่า
"แต่ประเด็นคือ มันเป็นคนแรกที่ทำให้กูรู้สึกว่า ที่จริงการปรับตัวเพื่อใครสักคนมันไม่ได้แย่อย่างที่คิด แค่ได้เห็นมันยิ้ม บางทีมันก็คุ้มแล้วที่จะลองทำในสิ่งที่เคยคิดว่าไม่อยากทำ"
อัธพลไม่รู้ว่าหน้าตาเขาดูอินเลิฟขนาดไหน มันคงจะมากอยู่พอตัวเพราะว่าเพื่อนสนิทที่นั่งฟังเขาอยู่ทั้งสองคนนั่งอึ้งตาค้าง เขาใช้กระป๋องเบียร์เคาะกระโหลกมันไปคนละที
เขินเหมือนกันนะ ต้องมานั่งอวยไอ้สิงแบบนี้
แต่ความรู้สึกของเขาที่มีต่อมันก็ชัดเจนมากจนไม่มีอะไรให้สงสัย รู้ว่ามันอาจจะเร็วเกินไปที่จะตัดสินว่ารักครั้งนี้มันใช่รักแท้ที่จะคงอยู่ตลอดไปหรือเปล่า แต่เขาเองก็รู้ดีและแน่ใจเหมือนกันว่า
ในเวลาที่ยังมีรักนี้อยู่กับตัว มันจะเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิตเขาช่วงหนึ่งเลยแหละ
"เห้ย ภัทรโดนใครหอมแก้มวะ" บทสนทนาเปลี่ยนไปในทันทีที่ไอ้เดี่ยวโชว์อะไรบางอย่างจากโทรศัพท์
ในเฟสบุ๊คมีวีดีโอของภัทรโดนใครอีกคนหอมแก้ม แต่ดูก็รู้ว่ามันเป็นแค่การหยอกเล่นกันของเพื่อนเฉยๆ
"เฮ้ย ไอ้เป้ มึงจะลุกไปไหน! " แต่คนที่ขึ้หึงยิ่งกว่าอะไรก็หึงจนหน้ามืดตามัว ไอ้เป้หน้าบึ้งหนักให้อัธพลต้องรั้งมันให้นั่งลงที่เดิม
"มึงรู้จักคนที่หอมเขาไหม ดูก็รู้ว่าเล่นกัน"
"รู้จัก เพื่อนสนิทภัทรชื่อร่ม! แต่กูไม่ยอม ใครหน้าไหนก็หอมภัทรไม่ได้! เล่นก็ไม่ได้! แล้วคืนนี้ร่มจะมานอนห้องด้วย กูต้องกลับไปดู! "
"ไอ้เป้พอเลย มึงจะขนาดนี้ไม่ได้นะ ภัทรเขาจะอึดอัดเอา"
พอเขาเริ่มเตือนมันจริงจังมันก็นิ่งฟัง อัธพลอมยิ้ม พอเอาชื่อภัทรมาขู่แม่งอยู่หมัดได้ใจเลยจริงๆ
"เดี๋ยวค่อยกลับมึง ให้เขาได้อยู่กับเพื่อนเขาบ้าง มึงรู้จักมะ พื้นที่ส่วนตัวน่ะ"
"..."
"แหม เดี๋ยวนี้ทำไมทำตัวเป็นกูรูความรัก" พอไอ้เป้กอดอกหน้างอ ไอ้เดี่ยวก็พูดแซวขึ้นมา
"กูรูอะไรวะ กูก็แค่พูดความจริง"
"เออ กูขอให้สิงมันโดนเล่นหอมแก้มบ้าง" ปณวัชเอ่ยกระแทกกระทั้น
"อ๋อ ไม่ต้องขอหรอก ไอ้เหี้ยสิงมันเล่นหอมแก้มเขาไปทั่วนั่นแหละ กูยังเคยโดนเลย"
"เมื่อไหร่ ที่ไหน มึงเล่าให้กูฟังแบบละเอียดๆ ดิ" แล้วปณวัชก็ก่อกองไฟสำเร็จ
ทำมาเป็นพูดดีนะไอ้บอล รอบนี้กูจะเอาให้หึงจนหัวร้อนเลย
"อย่าถามว่าเมื่อไหร่ ให้ถามว่าจะหยุดไหม"
"มึงเล่ามา! เอาตั้งแต่ครั้งแรกเลยนะ"
"เริ่มจากครั้งล่าสุดได้ไหม กูไม่มั่นใจว่าครั้งแรกมันคือตอนไหน มันเยอะมาก"
"ไอ้เหี้ยสิง มึงตาย! "
"ฮัดชิ่วววววว! "
แล้วคนที่กำลังขับรถไปวนส่งเพื่อนน้องก็จามออกมาไม่หยุด เป็นอะไรก็ไม่รู้ แอร์ก็ไม่ได้เย็นเท่าไหร่แต่เขากลับขนลุกซู่ จู่ๆ ทำไมเสียวสันหลังขึ้นมาได้
ลางสังหรณ์มันไม่ดีชอบกล เหมือนจะมีเรื่องอะไรให้ปวดหัวยังไงยังงั้น
"เฮ้ย ไม่เอาน่า" ส่ายหัวเรียกสติตัวเอง ทุกสิ่งทุกอย่างกำลังไปได้สวยแท้ๆ คอนเสิร์ตก็ผ่านไปด้วยดี มีแฟนแฟนก็รักก็หลง
คิดมากอะไรวะไอ้สิง
คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง
૮ ꈍﻌ ꈍა♥ (˘ ε˘ U)
#เล่นกับสิงสิงเลียปาก
บางทีก็ปวดหัวกับปณวัช รักภัทรที่หนึ่ง แกล้งเพื่อนที่สอง งอแงที่สาม 555
รักเพื่อนกลุ่มนี้ไม่แพ้กลุ่มของพี่ดินพี่ต้นพี่แทนเลย อยากจะเขียนให้ครบ แต่น้องเดี่ยวเขาแน่นอนมาตั้งแต่แรกแล้วว่าน้องไม่ใช่สายวาย เราก็จะไม่บังคับใจใครแม้น้องจะหล่อ จะสูง จะละมุนที่สุดในกลุ่มจนอยากจะให้มีคู่ก็เถอะ //เสียดาย งือ
หัวข้อ: (End)หมาเลียปาก / puppy love #เล่นกับสิงสิงเลียปาก 10 เธอเท่านั้น คนเดียวและคนสำคัญ สำหรับฉัน (อ่าน 5946 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก