หัวข้อ: ☀︎ ԃαყ 9X ☁︎ วันที่ 'ลืม' ต้นใหม่ DAY01 (10.10.2023)

[สรรพล้วยควัน]

***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

*****************************************************************************************

เรื่องกุ๊กกิ๊กที่ผ่านมา by สรรพล้วยควัน

(เรื่องสั้น) เมธัสชอบกินน้ำตาล
(เรื่องสั้น) minibus love story

(เรื่องยาว) ☀︎ ԃαყ 9X ☁︎   วันที่ 'ลืม' ต้นใหม่

{เรื่องสั้น} ผมชื่อก้องเลิก(แอบ)กินน้ำตาลหันมากินเนื้อปลาวาฬแทนแล้วครับ

TW acc @kinkysmoke
18+ TW acc @VIPkinkysmoke

[สรรพล้วยควัน]

เมื่อก่อนก็คิดว่ารสนิยมทางเพศของตัวเองไม่จำเป็นต้องบอกแม่ก็ได้ จนคุณนายส่งเด็กกำพร้ามาให้เลี้ยงนี่แหละ!
เด็กผู้ชายวัยขบเผาะสิบสามสิบแปดสิบเก้านี่แม่ส่งมาให้ 'เลี้ยง' เฉยๆแน่เหรอ  ขาดคำว่า 'ต้อย' ไปหรือเปล่า!!




คนๆนั้นบอกว่าพี่จ๋าเป็นโคแก่ชอบกินหญ้าอ่อน…
   
พี่จ๋าเป็นโคแก่
   แล้วหญ้า..อ่อนคือเราอย่างนั้นเหรอ

   หึ..
    ก็ไม่ได้หวังตั้งแต่แรกอยู่แล้วล่ะว่าพี่จ๋า หรือผู้ชายที่ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องทั้งทางสายเลือดกับเราเลย  จะมารักมาเอ็นดูเด็กผู้ชายจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแบบบริสุทธิ์ใจได้  แล้วยิ่งคุณแม่ของเขาเป็นคน ‘ยัดเยียด’ เราให้เขาเลี้ยงไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม มันยิ่งทำให้โอกาสที่เขาจะเอ็นดูเรายิ่งริบหรี่เสียยิ่งกว่าเปลวเทียนกลางคืนพายุฝน
   
   แล้วใครสนกันล่ะ
   ไม่ว่าพี่จ๋าจะรักเราในแบบไหน จะทวงบุญคุณด้วยร่างกาย การกระทำหรือคำพูด สิ่งเหล่านั้นมันไม่ได้สำคัญกับเราถึงขนาดจะหวงแหนเอาไว้หรอกนะ ช่วงชีวิตของเรา..มันสั้นจนน่าขันไม่ใช่หรือ


เพราะอย่างนั้น...

   ถ้าพี่จ๋าชอบร่างกายนี้ เราจะบำรุงรักษามันไว้อย่างดีที่สุด
   
   ถ้าพี่จ๋าต้องการร่างกายนี้ เราก็จะเสนอให้ก่อนจะทันได้เอ่ยปากขอเสียอีก
   
   แต่ถ้าพี่จ๋าอยากให้มันจดจำพี่จ๋าได้ตลอดไป… ก็คงต้องเอามีดมากรีดแล้วสลักเอาไว้ อย่างนั้นล่ะมั้ง

[สรรพล้วยควัน]

บนโลกนี้มีสิ่งที่คุณกลัวอยู่กี่อย่าง

ทั้งสิ่งมีชีวิต สิ่งของ หรือบางอย่างที่จัดเข้าไปอยู่ในซับเซตพวกนั้นไม่ได้



DAY 01


Rrrrrrr Rrrrrrrrrrrrrrrr

ภาพที่ฉายขึ้นในกระบอกตาดูเลือนรางเต็มที ผมพยายามฝืนเปลือกตาให้เบิกกว้าง ทั้งที่มันหนาไม่กี่มิลแต่ตอนนี้กลับรู้สึกว่ามันหนักขนาดที่กล้ามเนื้อรอบ ๆ ตายังยกแทบไม่ไหว

หูของผมได้ยินเสียงโทรศัพท์ การสั่นรัวๆ ซ้ำไปมาอย่างต่อเนื่องสร้างความรำคาญให้กับผมมากแต่ไม่มีปัญญาจะลุกไปปิดมัน  ท่ามกลางเหตุการณ์ฟุ้งฝันที่ผมกำลังเผชิญอยู่นี้ ผมได้ยินเสียงเหมือนคนกำลังร้องไห้ เป็นเสียงสะอึกสอื้นแผ่วเบาหากไม่เงี่ยหูฟังดีๆ คงไม่ได้ยิน

ผมไม่ชอบเสียงนั้น

ร่างกายบางส่วนของผมเริ่มขยับได้มากขึ้น มันแอคทีฟไปพร้อมกับเสียงสั่นของโทรศัพท์ที่ดังขึ้นอยู่ข้างหู ทว่าเสียงอันเศร้าสร้อยนั้นกลับแผ่วลงไปจนเริ่มไม่ได้ยิน


RRRRrr RRRRRRRrrrr

ในที่สุดผมก็ลืมตาขึ้นได้สำเร็จ ภาพโดยรอบค่อย ๆ ปรับจาก 144p ไปจน HD ช้า ๆ  ผมพลิกมือคว่ำลงแล้วยันตัวลุกขึ้นนั่ง แม้จะเคยถูกสอนให้เอียงตัวยามลุกขึ้นแทนการยันตัวขึ้นมาตรง ๆ แต่นิสัยบางอย่างก็ยากจะแก้เอาป่านนี้

5:31

นาฬิกาแขวนบอกเวลาอย่างนั้น ยากจะบอกว่าเป็นช่วงเช้าหรือเย็นเพราะมองไม่เห็นแสงอาทิตย์เลย

ห้องโดยรอบดูเป็นระเบียบ...มากจนเกินไป มันดูพร้อมสำหรับใช้งาน มีร่องรอยในการใช้บ้างนิดหน่อยแต่ถึงอย่างนั้นบรรยากาศของห้องนี้กลับดูไร้ชีวิตชีวา  ยิ่งผมก้มลงมองสภาพตัวเองยิ่งพบว่ามันแตกต่างจากห้องนี้อย่างสิ้นเชิง 

กางเกงยีนส์สีหม่นมีรอยขาดตามสมัยนิยม มองไล่มองยาวลงไปจนถึงข้อเท้า  ที่หลังเท้าขาวซีดปรากฎร่องรอยฟกช้ำสีม่วงคล้ำเหมือนแผลจะเกิดขึ้นมานานสักพักแล้วแถมยังพบรอยขีดข่วนเล็กๆ ตามข้างเท้าอีกด้วย  ฝ่ามือทั้งสองข้างมีรอยขูดขีดจนหนังชั้นนอกเป็นขุยโดยเฉพาะที่ปลายนิ้วเป็นพิเศษ ดูเหมือนว่าที่ท้องแขนจะมีรอยช้ำโผล่มาหลายจุดอยู่ด้วยเหมือนกันแต่แปลกที่บนใบหน้าไม่มีร่องรอยอะไรเลย ผมรู้สึกได้ว่าภายใต้เสื้อผ้าภายนอกนี้ยังมีรอยช้ำอีกหลายจุด เช่นที่ต้นขา ก้นกบและที่คอ เพราะผมรู้สึกปวดหน่วงๆ

นี่ผมไปทำอะไรมา?

RRRRRRRRRRRRRRRrr

เสียงโทรศัพท์สั่นขึ้นมาอีกครั้งหลังจากที่เงียบไปพักหนึ่ง ผมชะงักนิดหน่อยแล้วจึงชะโงกหาว่าไอ้เจ้าสิ่งรบกวนนี้มันซ่อนอยู่ตรงไหน

เจอแล้ว มันนอนสั่นอยู่บนเคาน์เตอร์ครัวไม่ไกลจากที่ผมนอนสลบอยู่ก่อนหน้านี้มากนัก  มันสั่นรัวจนน่ากลัวว่าจะร่วงลงมา  ผมเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นอีกนิดจนไปคว้ามันขึ้นมาในที่สุดแต่ก็ไม่ทันเพราะมันดับไปเสียก่อน

โอ้โห 162 สายที่ไม่ได้รับจาก ‘HARPER’

….ใครวะ?

พอเลื่อนๆ โนติลงมาก็เจอแอพต่างๆ แจ้งเตือนเต็มไปหมดแต่ที่เยอะมากๆ ก็จะเป็นพวกแอพแชท ทั้งในไลน์ แล้วก็ไอจี  ..จากใครก็ไม่รู้เต็มไปหมด

Rrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr

มีสายเรียกเข้าอีกแล้ว คราวนี้ไม่ใช่จากคนที่ชื่อฮาร์เปอร์แต่เป็น ‘MOMA’

โมม่า?  ใครอีกวะเนี่ย

ยังไงก็ถามผมกดรับสายแล้วยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหู กระแอมเรียกเสียงที่น่าจะไม่ได้ใช้มาสักพักแล้ว

 { ฮัลโหลครับ }

{ ต้นน้ำ! ทำไมเพิ่งรับสาย! นี่มันกี่โมงแล้ว!! } ผมง้างโทรศัพท์ออกห่างหูนิดหน่อยก่อนจะทั้งตอบและถามกลับไป

{ ผมเพิ่งตื่นครับ ตอนนี้น่าจะห้าโมงครึ่งแต่ไม่รู้ว่าโมงเช้าหรือโมงเย็น นี่ใครเหรอครับ? }

...ว่าแต่ต้นน้ำนี่ใครนะครับ

{ ห๊ะ-- อ๋อ ครบรอบเก้าสิบวันอีกแล้วสินะ } ผู้หญิงเสียงดูมีอายุในสายทำท่าเหมือนจะอารมณ์ร้อนแต่พอผมถามว่าเป็นใครกลับมีน้ำเสียงที่ดูเห็นอกเห็นใจเสียอย่างนั้น

{ ยังไงนะครับ? }

{ ลูกโทรไปหาเจ้าเปอร์แล้วกันนะ ให้เปอร์อธิบายให้ฟัง }  ลูก? นี่ผู้หญิงคนนี้เป็นแม่ผมหรอกหรอ

MOMA = มัมม่า? ภาษาอะไรของมันวะ

{ แต่ตอนนี้เราต้องไปรับน้องที่สนามบินก่อนนะ น้องมาถึงตั้งแต่ห้าโมงแล้ว-- }

{ อะไรนะครับ รับใคร แล้วให้โทรหาใคร-- เปอร์นี่ใช่ฮาร์เปอร์รึเปล่าครับ? }

ผมมึนหัวจนต้องใช้มือเท้ากับเคาท์เตอร์ไว้ เอนตัวไปเปิดตู้เย็นคว้าน้ำมาได้ขวดหนึ่งก็รีบดื่มเพื่อบรรเทาอาการ ส่วนมืออีกข้างก็ยังคงถือโทรศัพท์ค้างไว้

{ เรื่องอื่นไว้ก่อนนะน้ำ รีบไปรับน้องก่อน รายละเอียดเข้าไปดูในแชทที่มัมพิมพ์ไปให้ก่อนหน้านี้ เร็วเข้า }

{ แล้วตอนนี้มัมอยู่ไหนครับ } ผมดื่มน้ำจนหมดขวด แสงเริ่มหมดไปเรื่อยๆ จวนจะมืดผมจึงเดินไปเปิดไฟให้สว่างทั่วห้อง แต่กว่าจะหาเจอว่าสวิตช์อยู่ไหนก็นานอยู่เหมือนกัน

ทำไมผมจำที่อยู่มันไม่ได้

...ไม่สิ ทำไมผมจำอะไรไม่ได้เลย

{ อยู่เกาหลีไงจ๊ะ เพิ่งส่งน้องขึ้นเครื่องไปเมื่อสักสิบเอ็ดโมงนี่เอง }

{ ผมมีน้องด้วยเหรอครับ }

{ เรากลับไปอ่านแชทนะ แล้วรีบไปรับน้อง มัมจะวางสายแล้ว }

{ เอ่อคือว่า-- }

ซวยแล้วไง น้องเป็นใคร แล้วผมเป็นใคร ไหนจะฮาร์เปอร์ อะไรก็ไม่รู้ตีวนไปมาในจนปวดหัวอีกรอบ

ผมเดินกลับไปที่ตู้เย็น มือข้างหนึ่งเปิดประตูตู้ควานหาอะไรหวานๆ มากิน ส่วนมืออีกข้างก็ปัดขวาไปที่เบอร์ที่ไม่ได้รับสาย ผมหยิบน้ำผลไม้ที่น้ำตาลน่าจะสักยี่สิบกรัมได้ขึ้นมาเจาะดูด ไม่ทันที่จะหมดกล่องดี คนที่โทรหาก็รับสายเสียก่อน

{ Dude! Are you alright?! Why didn’t you pick up the phone?! } สำเนียงอเมริกันจ๋าโพล่งขึ้นมาทันทีที่ขึ้นว่ารับสาย

{You’re Harper, aren’t you? } ผมแปลกใจนิดหน่อยที่ตัวเองฟังและพูดภาษาอังกฤษได้อย่างลื่นไหล

{ Of course, dude. ครบรอบเก้าสิบวันแล้วใช่มั้ย กูตกใจหมด อยู่ดีๆ มึงก็หายไปเลย } ฮาเปอร์มันพูดไทยปร๋อเลยว่ะ คิดว่าตอนรับสายคงดีใจมากจริง ๆ เลยพ่นอิ๊งรัวมา

{ เอ่อ คือว่า.. มัมบอกให้ผมมาคุยกับคุณ-- }

{Well.. ก็เป็นหน้าที่กูทุกรอบนั่นแหละ แต่จริง ๆ กูก็เต็มใจทำด้วย คืองี้นะ... }

ผมไม่ได้ลืมที่มัมเคยบอกก่อนหน้านี้ว่าให้เข้าไปเช็คในแชทด้วย เพราะงั้นผมเลยเปิดลำโพง(ไม่อยากใส่หูฟังเพราะต้องไปนั่งหาอีกว่ามันอยู่ตรงไหน)คุยกับฮาร์เปอร์หรือเปอร์ ลูกครึ่งไทย-อเมริกัน ที่ตอนนี้อาศัยอยู่ที่อเมริกา เปอร์บอกว่าผมเคยโตมาที่นั่นเราเลยสนิทกันมาก ก่อนผมจะย้ายกลับมาเรียนมหาลัยที่ไทย

แชทที่ผมคุยกับมัมมีข้อความไม่เยอะมากนัก ระยะห่างของเวลาที่คุยกันก็เว้นช่วงมากๆ ด้วย น่าจะเดือนละครั้งสองครั้งได้ ก่อนหน้านี้พวกเราคุยกันเรืองสุขภาพของผม มัมถามไถ่อยู่เป็นประจำถึงจะมาสั้นๆ แล้วก็ไป  ดูเหมือนว่าผมจะกลายเป็นต้นน้ำ ธีราธร วัฒนาเกียรติกุลคนใหม่ในทุกๆ สามเดือน

ผมไล่อ่านมาเรื่อยๆ จนเห็นข้อความล่าสุด เหมือนเราจะคุยกันเรื่องเด็กผู้ชายคนหนึ่งจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่เกาหลี  แม่เปลี่ยนบรรยากาศไปพักอยู่ที่นั่นตั้งแต่ช่วงต้นปีก่อนจนถึงปัจจุบันและบังเอิญเจอเด็กคนนั้นเข้า  ท่านบอกว่าเด็กคนนี้น่าสงสารมากแถมยังหน้าตาน่าเอ็นดู แต่เพราะสามีใหม่ของแม่ไม่สะดวกที่จะรับเลี้ยงเด็กจึงขอให้ผมช่วยดูแลให้หน่อย ท่านจะเป็นคนจัดการเอกสารรวมถึงค่าใช้จ่ายทั้งหมดให้เอง และตามที่คุยกันเด็กคนนั้นจะมาถึงไทยวันนี้ตอนห้าโมงตรง

ชิท! จะหกโมงแล้ว



{ เพราะมึงรู้ว่าตัวเองมีโรคประหลาดๆ ติดตัวที่ความทรงจำส่วนใหญ่จะหายไปทุกๆ เก้าสิบวัน บวกลบไม่น่าน้อยหรือมากกว่าห้า มึงก็เลยเขียนโน้ตติดไว้ตามห้องเยอะๆ แล้วเหมือนกูเคยเห็นว่ามึงเขียนไดอารี่ด้วย ลองไปหาอ่านดู }

จริงอย่างที่เปอร์บอก ผมคนก่อนติดโพสต์อิทอยู่บนบอร์ดอันใหญ่ในห้องนอน ดูเป็นระเบียบเรียบร้อยแม้กระทั่งลายมือ ที่นอกห้องก็มีติดไว้บ้างแต่ก็ไม่ได้ติดให้รกรุงรัง เหมือนวางแผนมาอย่างดีว่าจะติดตรงนี้ สีนี้ ติดแพทเทิร์นนี้ ซึ่งผมก็เดินดูทั่ว ๆ จนมาถึงโซนห้องอาบน้ำ

ผมวางโทรศัพท์ที่มีเสียงของเปอร์ดังอยู่ ถอดเสื้อผ้าออกเพื่อเตรียมอาบน้ำอย่างรวดเร็วเพราะภารกิจหลักในวันนี้นอกจากจะต้องทำความรู้จักตัวเองแล้วยังต้องไปทำหน้าที่เป็นเบบี้ซิทเตอร์ด้วย

และเหมือนจะทำหน้าที่ได้ห่วยแตกตั้งแต่ครั้งแรก

{ แล้วมียาอะไรต้องกินบ้างมั้ย } ผมหยิบโทรศัพท์เข้าไปในห้องน้ำด้วย วางมันลงที่อ่างล้างหน้าแล้วเร่งอาบน้ำอย่างรวดเร็ว

รู้สึกยุบยิบที่แผลมาก ตอนที่ถอดเสื้อผ้าก็เจ็บและพอมาโดนน้ำก็แสบขึ้นมาบางจุด

{ เอาจริง ๆ แล้วไม่มีอะ ทุกครั้งที่มึงไปหาหมอก็จะได้พวกยาบำรุงแล้วก็โดนสั่งให้กินอาหารครบห้าหมู่ โรคที่มึงเป็นเสี่ยงมากถ้าจะผ่าตัดวินิจฉัยอะ เอาเป็นว่ามึงไปอ่านๆ ที่มึงเขียนไว้เอาเองเหอะ เรื่องพวกวิทย์แบบนี้กูก็โง่เหมือนขี้อะ งงฉิบหายเหมือนกัน }

ผมเอ่ยขอบคุณฮาร์เปอร์แล้วบอกให้ฝ่ายนั้นวางสายเอง เท่าที่ฟังคร่าวๆ ผมเป็นโรคประหลาดเกี่ยวกับเซลล์ในสมองส่วนความทรงจำบางอย่าง มันทำให้ผมลืมเรื่องส่วนใหญ่ที่เกิดขึ้นแต่ไม่ทั้งหมด ผมยังจำวิธีการใช้ชีวิตได้ จำชื่อสิ่งของได้ แต่บางอย่างก็ลืมเช่น กาต้มน้ำร้อน ผมต้องไปยืนจ้องฉลากที่ติดอยู่บนตัวเครื่องแล้วถึงระลึกได้ว่ามันเรียกว่ากาต้มน้ำร้อน

อาการที่ผมเป็นอยู่แทบไม่มีใครรู้นอกจาก ผม มัม พ่อ แล้วก็ฮาร์เปอร์ ทุกคนจะช่วยกันเล่าเรื่องราวของตัวผมคนก่อนทุกครั้งที่ผมลืม

จากที่ย้อนดูในประวัติแชทพ่อจะคอยมาเตือนเรื่องการจดโน้ตบ่อยๆ เราคุยกันเยอะกว่าที่ผมคุยกับแม่ แต่รูปโปรไฟล์ของพ่อที่มีผู้หญิงในอ้อมกอดกับเด็กน่ารักๆ อีกสองคนที่ผมไม่รู้จัก ผมก็รู้ได้โดยสัญชาตญาณว่าเราไม่ได้สนิทกันไปมากกว่าระหว่างผมกับแม่หรอก

เท่าที่ดู ตัวผมคนก่อนเป็นคนที่พอใช้ได้เลยทีเดียว คำพูดคำจาดูน่าฟัง แต่รูปโปรไฟล์ในทุกโซเชียลรวมถึงล็อคสกรีนกลับดูลึกลับ เห็นหน้าแค่เสี้ยวหนึ่งไม่ก็หันหลังให้กล้องไปเลย มีบางแอพที่ผมเข้าไม่ได้เพราะต้องใส่รหัสอีกด้วย(ดีที่โทรศัพท์ใช้ลายนิ้วมือปลดล็อคหน้าจอได้)

เสื้อผ้าในตู้เรียบกริบ โทนสีแบ่งแยกกันไล่ไปทีละตัวอย่างประณีต ผมหยิบตัวหนึ่งขึ้นมาสวมพลางมองตัวเองในกระจกที่มีรอยตามตัวเป็นจุดๆ สีม่วงคล้ำ พอเห็นตัวเองตรงๆ แบบนี้แล้วยิ่งรู้สึกเจ็บขึ้นมา

‘เกิดอะไรขึ้นกับนายคนก่อนกันแน่วะ’

ผมยืนเหม่อลอยหน้ากระจกเงาได้สักพักก็ได้สติ รีบเดินไปคว้าโทรศัพท์กับกระเป๋าสตางค์ที่วางอยู่บนโต๊ะอ่านหนังสือ โชคดีที่มองเห็นกุญแจรถห้อยอยู่ที่โซนใส่รองเท้าทางเข้าห้องเลยคว้ามันขึ้นมาควงทั้งที่จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าการขับรถยนต์มันเป็นยังไง

ความรู้สึกบางอย่างทำให้ผมกดลงไปชั้นเบสเหมือนกับว่าเคยชิน ผมเดินออกมาจากลิฟต์เพื่อมายืนนิ่งอยู่ท่ามกลางรถยนต์เป็นเกือบร้อยคันในชั้นนี้ เดินไปเดินมาก็ไม่เจอรถตัวเองเสียทีจนยามเริ่มมองมาเป็นระยะ

เออ เราจำรถตัวเองไม่ได้นี่หว่า

ผมถอนหายใจอย่างเซ็ง ๆ กดโทรศัพท์ดูก็พบว่าตอนนี้เลยเวลานัดมาชั่วโมงกว่าแล้ว
 



















I got lucky finding you
I won big the day that I came across you
‘Cause when you're with me, I don't feel blue
   Not a day goes by that I would not redo

   ผมช่างโชคดีที่ได้พบคุณ
   ราวกับผมได้รับชัยชนะครั้งยิ่งใหญ่ในวันนั้น วันที่ผมได้พบกับคุณ
   เพราะเมื่อไหร่ที่เราอยู่ด้วยกัน ผมก็ไม่รู้สึกเศร้าอีกเลย
   ไม่มีวันไหนที่ผมจะไม่อยากอยู่กับคุณ

HONNE - DAY 1





หลังจากตามหารถตัวเองจนเจอด้วยการกดสัญญาณที่กุญแจรีโมทรถผมก็มาติดแหง็กอยู่สี่แยกไฟแดงท่ามกลางรถจำนวนไม่มากเท่ากรุงเทพแต่ก็ติดนานจนน่าหงุดหงิดไม่แพ้กัน

เวร ทีเรื่องนี้ดันจำได้

จากที่ดูในโทรศัพท์ วันนี้เป็นเย็นวันศุกร์ ทั้งรถนักเรียน รถมอไซค์และรถยนต์ก็เลยยั้วเยี้ยเต็มเลนไปหมด ผมเหลือบมองนาฬิกาดิจิตอลรอบที่สี่ ตอนนี้จะหนึ่งทุ่มเต็มทีแล้ว เด็กที่ว่าคงใจเสียพอดูที่ถูกลอยแพให้มาต่างประเทศคนเดียวแถมยังโดนเบี้ยวนัดอีก

RRrrr
MOMA: ‘นี่คอนแทคน้อง ลองทักไปนะ’

ผมรีบกดเข้าไปดูในแชท เป็นมัมที่ส่งคอนแทคเด็กคนนั้นมาให้ ผมกดแอดแล้วเข้าไปในห้องแชทของเด็กคนนั้น เหลือบมองรูปโปรไฟล์เด็กมันนิดหน่อย เห็นเป็นรูปใบหน้าส่วนบนของเด็กผู้ชายที่เห็นแค่ดวงตาเรียวชั้นเดียว นัยน์ตาสีดำขลับกับคิ้วบาง ๆ บนผิวหน้าขาวใสตามวัยเด็ก

ผมชะงักนิ้วมือก่อนจะกดออกจากแชทแล้วเข้าไปดูโปรไฟล์ตัวเอง

อืม… น่ากลัวทั้งยังดูมืดมัวโคตร ๆ

ไฟแดงยังคงนิ่งอยู่อย่างนั้นเหมือนกับเลนอื่นที่ยังคงเป็นไฟเขียวและมีรถวิ่งผ่านไปหน้าเรื่อย ๆ เมื่อเห็นอย่างนั้นผมจึงตัดสินใจกดที่ไอคอนรูปกล้อง ยื่นมือออกห่างจากตัวนิดหน่อยแล้วแชะภาพใบหน้าด้านตรงของตัวเองแบบไม่คิดอะไร

ครั้นพอกลับมาดูเท่านั้นแหละ หน้าดูหาเรื่องสุดยอด เมื่อกี้ผมน่าจะยิ้มสักนิด นิ้วมือกำลังจะเคลื่อนไปกดถ่ายใหม่แต่สายตาดันเหลือบไปเห็นว่าเลนนั้นกำลังจะเปลี่ยนจากไฟเหลืองไปเป็นไฟแดง และเลนถัดไปที่จะเปลี่ยนเป็นไฟเขียวก็คือเลนของผม เห็นอย่างนั้นผมเลยรีบกดตั้งโปรไฟล์โดยใช้รูปที่ว่านั่น จิ้มจอรัว ๆ ไปที่ห้องแชทเด็กคนนั้นเลือกสติ๊กเกอร์ตัวที่ใช้ล่าสุดแล้วกดส่งไปอย่างฉิวเฉียดที่ไฟเขียวปรากฎขึ้นตรงหน้าพอดี

ทันทีที่กดส่งไปผมก็วางโทรศัพท์ไว้ที่เดิมก่อนรีบเข้าเกียร์แล้วเร่งเครื่องออกไปและไม่ได้สนใจเจ้าโทรศัพท์นั่นอีก จนกระทั่งมันสั่นพร้อมแจ้งเตือนในไม่กี่นาทีให้หลัง

TN: *สติกเกอร์รูปโกรธจนไฟลุก*
이무영: What
이무영: ?
이무영: Are you Ton Nam?

ผมไม่ได้หยิบมันขึ้นมาตอบทันทีที่แชทเด้ง สติยังคงจดจ่ออยู่กับถนนตรงหน้าจนกระทั่งเลี้ยวเข้ามาในสนามบินและหาที่จอดได้สำเร็จแล้ว ผมจึงคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดูทั้งที่ยังไม่ทันดับเครื่อง

พอได้อ่านแชทก็ชะงักไปนิด เกือบลืมไปแล้วว่าเด็กนั่นเป็นคนเกาหลี อ่านชื่อไม่ออกเลยอะ นี่ผมควรโทรไปเลยดีกว่ามั้ย

สุดท้ายผมก็ตัดสินใจพิมพ์ตอบไปนิดหน่อยก่อน เมื่อฝั่งนั้นขึ้นว่าอ่านแล้วจึงกดโทรออกทันที

TN: Yes, I am
TN: (-:

ได้ยินเสียงสัญญาณไม่กี่ครั้งฝั่งนั้นก็กดรับ เสียงคนรอบข้างดังอยู่พอสมควรผมแทบฟังไม่ได้ศัพท์ว่าน้องพูดว่าอะไรบ้าง

{ เฮลโล>\$}£|มาอิ เนม อิซึ อีมูยอง\<\%\^แว ออร์ ยู โตนนั*%# }

จับใจความอะไรแทบไม่ได้เลยนอกจาก hello กับ where are you ถึงอย่างนั้นผมก็พยายามส่งเสียงตอบรับกลับไปให้น้องรู้ว่ายังฟังอยู่

{ I’ve just arrived. Where’re you, boy? I’m at the hallway— the entrance. }

{ วอททึ? ไอ แอม พิงคึ ชอชึ } เสียงรอบตัวน้องหายไปแล้ว เหมือนสัญญาณเริ่มจะดีขึ้น ผมเลยพอจะจับใจแล้วถอดรหัสภาษาอังกฤษสำเนียงเกาหลีได้บ้าง

เด็กนั่นบอกว่า I am pink shirt ใช่มั้ย? พูดได้น่ารักน่าเอ็นดูทีเดียว

{ Alright, you’re wearing a pink shirt. I’ll look around. }

{ อาอิ พุทึ มาอิ แฮนซั่บ }

Put my hands up? ยกมืออยู่ด้วยใช่มั้ยเจ้าเด็กเสื้อชมพู สรุปคือผมต้องมองหาเด็กผู้ชายตัวขาวๆ ใส่เสื้อสีชมพูแล้วก็ยกมือขึ้นอยู่ด้วยสินะ

{ Okay, good boy }

ไม่นานหลังจากนั้นนักผมก็เหลือบไปเห็นเด็กชายตัวสูงไม่เกินไหล่ยืนอยู่ชิดกับเสามุมหนึ่ง เขาสวมเสื้อฮู้ดสีชมพูพาสเทล กางเกงขาสั้น มือข้างขวากำแล้วชูขึ้นจนสุดเหมือนกำลังถูกลงโทษ ใบหน้าขาวใสกับแก้มแดงอ่อนๆ เปล่งออกมา น่าจะเพราะร้อนกับอากาศสามสิบกว่าองศาของไทย โทรศัพท์ยังแนบข้างหูซ้ายพร้อมกับหน้าที่หันไปมาเหมือนมองหาใครสักคนอยู่

...ซึ่งไม่กี่สิบวิหลังจากนั้นใครสักคนที่ว่าก็มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเด็กชายเรียบร้อยแล้ว

{ Hello again, good boy (-: }

ยามที่เด็กคนนี้หันหน้ามาหาผมพร้อมกับสีหน้าโล่งใจทั้งยังดีใจสุด ๆ  ณ ตอนนั้นเองที่ผมล่วงรู้ถึงความลับอีกหนึ่งอย่างของธีราธรคนก่อน และน่าจะหมายถึงคนก่อนๆ และก่อนๆ ๆ ด้วย


ต้นน้ำ ธีราธร วัฒนาเกียรติกุล







...เป็นเกย์