หัวข้อ: Underneath the tree มหาสมุทรใต้ต้นไม้ (บท ภาพวาดของพ่อ 5) 5 ม.ค. 23

[Shonennihon]

เสียงนกยามเช้ามืดกระซิบกระซาบแทรกเข้ามาผ่านผนังไม้กึ่งสังเคราะห์โดยรอบ เสียงที่น้อยครั้งมากที่ต้นน้ำจะตื่นมาทันรับฟังเสียงธรรมชาติเหล่านี้ ท้องฟ้าภายนอกยังคงปกคลุมไปด้วยผ้าคลุมสีมืดมิดของราตรีเสียเกือบทั้งฟ้า มีเพียงแสงเรืองๆ อยู่ที่ขอบฟ้าที่พอจะบอกเวลา ณ ปัจจุบันได้ สิ่งที่ทำให้ต้นน้ำตื่นขึ้นมาเวลานี้ก็เพราะเสียงโทรศัพท์สมาร์ตโฟนเครื่องกึ่งเก่าของจินไห่ดังโวยวายไม่หยุด

แต่สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจไม่ใช่เสียงโทรศัพท์แต่เป็นพี่จินไห่ของเขาที่ยังคงนอนจมอยู่กับกองผ้าห่มบนเตียงนอนข้างๆ เขา

ก่อนที่จะไปรับโทรศัพท์ที่แสนน่ารำคาญนั่น ต้นน้ำรีบเร่งรุดไปตรวจสอบจินไห่เสียก่อน เพราะมันผิดปกติเหลือเกินคนรักของเขายังนอนอยู่ติดเตียงในเวลานี้ คนที่รักการไปเดินตลาดสดยามเช้าอย่างจินไห่ที่ คนที่ชอบการเลือกวัตถุดิบเองจนเป็นกิจวัตร มันแปลกเกินไป

สิ่งที่เขาคิดได้มีเพียงอย่างเดียวคือ จินไห่คงไม่สบาย ซึ่งเคยเกิดขึ้นมาหลายครั้งแล้ว ต้นน้ำสัมผัสศรีษะของคนรักตนเองอย่างทะนุถนอม เรื่องที่เขากลัวมันเป็นความจริง

อุณหภูมิของจินไห่ขึ้นสูง และแทบจะไม่รู้สึกตัวเลย  ต้นน้ำได้แต่โทษตนเองในใจมี่ปล่อยให้อารมณ์ความต้องการของเขาเข้าครอบงำอีกครั้ง เมื่อวานเขาได้ใจที่เห็นอีกฝ่ายไม่อิดออด เลยเข้าคลุกวงในอย่างต่อเนื่องจนตีสอง

ก่อนที่จะไปดูแลคนรักของตน ต้นน้ำจัดการรับโทรศัพท์และฝากฝังให้หัวหน้าห้องครัวจัดการเรื่องซื้อวัตถุดิบกันเองวันนี้

ทางปลายสายพอรู้ว่าคนที่รับสายเป็นต้นน้ำและมีการฝากฝังให้ทำงานแทนเจ้านายของตนก็พอจะอนุมานเหตุการณ์ได้จึงรีบขอตัววางสายไปทำงานต่อทันที

“จริงๆ เลย บอกหลายแล้วว่าอย่าฝืนๆ” ต้นน้ำส่ายเมื่อมองสภาพคนรักของตนนอนไม่ได้สติตรงหน้า ก่อนที่จะจัดการดูแลคนรักจองตนอย่างดีอย่างที่เคยทำอย่างชำนาญ

………..

จินไห่ลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยอาการตกใจอย่างมาก เขาสะดุ้งตัวโยนเล็กน้อยเมื่อมองเห็นความสว่างของห้อง หลังจากที่เรียกสติกลับมาได้ เขาก็สำรวจตัวเองและรอบๆ ตัวทันที

จินไห่พบว่าตนเองมีอาการหนักอึ้งไปทั้งตัว โดยเฉพาะส่วนล่าง รู้สึกอ่อนเพลียและมีไข้ขึ้นเล็กน้อย เขามองไปที่สิ่งแวดล้อมก็พบว่ามันมีอะไรแปลกไปจริงๆ

“อ้าวตื่นแล้วหรือครับ ผมไปเอาโจ๊กมาให้กินเป็นมื้อ….อือออ มื้อสายน่ะ ไม่ต้องห่วงเรื่องร้านช่วงเช้านะ พี่ๆ ในร้านนะมืออาชีพกันทุกคน เรื่องการเตรียมข้าวของ การค้าขายน่ะ เรียบร้อยดี” ต้นน้ำที่เปิดประตูมาเจอจินไห่ในสภาพนั่งงงบนเตียงนอน

“ต้นน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ากับผ้าปูที่นอน?” จินไห่ถามคำถามอีกฝ่ายเป็นคำตอบ

“ครับ ผมไม่อยากให้ตื่นมาตกใจเพราะตัวเองนอนบนกางเกงและผ้าปูเปื้อนเลือดตัวเอง”  ต้นน้ำวางมื้อเช้าลงบนโต๊ะอ่านหนังสือไม่ไกล และเดินไปสัมผัสหน้าผากอีกฝ่ายอย่างเป็นห่วง

“อีกแล้วเหรอ? พี่ขอโทษนะ ที่พี่มันอ่อนแอไปหน่อย”  จินไห่ยื่นมืออันอ่อนแรงมาจับมือของอีกฝ่ายไว้

“ผมต่างหากที่ต้องขอโทษ จะว่าพี่ได้ยังไง ใครเจออย่างที่พี่เจอก็ต้องป่วยทั้งนั้นแหละ!”

“อันนี้ประโยคขอโทษหรือจะอวด!” สิ้นคำพูดของจินไห่ก็ทำให้ทั้งสองหัวเราะใส่หน้ากัน

แปลว่าจินไห่เริ่มอาการดีขึ้นแล้ว มันทำให้ต้นน้ำยิ้มได้สุดริมฝีปากมากขึ้น

“จะกินมื้อเช้าก่อน หรือจะทายาก่อน?” ต้นน้ำถามขณะพยุงอีกฝ่ายให้นั่งบนเตียงให้เรียบร้อย

“ทายา?” ผู้ใหญ่บนเตียงทำหน้านิ่วสงสัย

“เมื่อเช้ามืดผมจัดการทาไปรอบหนึ่งแล้ว อย่างไรผมขอเช็คอีกรอบหนึ่งนะ” ต้นน้ำพูดขณะยื่นหน้าไปขนานกับอีกฝ่าย รอยยิ้มอย่างห่วงใยของคนอายุน้อยกว่ามันสดในจนจินไห่รู้สึกแสบตา

จินไห่หลบตาอีกฝ่ายพร้อมกับทำสีหน้าสับสน แม้ว่ามันจะไม่ใช่ครั้งแรกที่ถูกอีกฝ่ายดูแลแบบนี่ แต่การหันหลังและแสดงบั้นท้ายของตนให้อีกฝ่ายหนึ่งดูพร้อมสัมผัส อย่างไรมันก็รู้สึกไม่คุ้นเสียที

“ทายาก่อนก็ได้ เสร็จแล้วน้องจะได้ไปทำงานตัวเอง เดี๋ยวพี่กินข้าวเอง” จินไห่ใคร่ครวญก่อนตอบอย่างเหนียมอาย ใบหน้าที่ซีดผาดกลับแต้มไปด้วยเลือดฝาดขึ้นเล็กน้อย

ต้นน้ำรู้สึกว่าคนตรงหน้าน่ารักแบบไม่มีเหตุผล ทำไมถึงชอบเห็นอะไรแบบนี้จากคนรักรุ่นพี่ขนาดนี้

หลังจากที่จินไห่ขยับพลิกตัวเพื่อให้ต้นน้ำได้สำรวจผลที่เกิดจากความคะนองของตนเอง ต้นน้ำจึงรีบเข้าไปช่วยทันที ความคล่องแคล้วประหนึ่งพยาบาลมืออาชีพ

“ดีขึ้นแล้วสินะครับ สงสัยน่าจะปรับสภาพปรับขนาดให้รับของผมได้แล้วนะ ยังเจ็บอยู่ไหม?” ต้นน้ำพูดจบหลังจากสำรวจผลงานของตนเอง พลางสัมผัสช่องทางด้านหลังที่มีสีช้ำเบาๆ

“เจ็บตรงประโยคที่น้องพูดนี่แหละ!! หลังจากนี้พี่ขอพักสัก 3 ปีนะ!!” จินไห่ใช้แรงที่เหลือตวาดกลับคนที่อยู่ด้านหลัง

“ไม่เอาสิ สามวันผมก็ทนไม่ไหวแล้ว สามปีนี่ไม่มีทาง!!” ต้นน้ำทำหน้าเบ้ใส่คนรัก

“ยังไงก็ต้องรอพี่หายก่อนไหม?” จินไห่ก็พูดเล่นๆ ไปแบบนั้นแหละ เพราะเอาเข้าจริง ตัวเขาเองนั่นแหละที่ทนอีกฝ่ายเล้าโลมไม่ไหว

“แปลว่าหายแล้วก็จัดได้เลยใช่ไหม?” ไอ้คนหน้าทะเล้นมันยังไม่หยุด

“รีบทายาได้แล้วไหม จะเปิดบั้นท้ายพี่อีกนานแค่ไหน?!?!” จินไห่ปิดบังความเขินอายด้วยอาการโกรธเกรี้ยวที่ต้นน้ำคุ้นเคยดี

ต้นน้ำหัวเราะในลำคอ สั่นหน้าและบรรจงทายาอย่างทะนุถนอม

“เย็นหน่อยนะ”

“โอ้ย…. ไม่ชินสักที!!” จินไห่บ่นงึมงำ


ปึ้ง!!!!

เสียงประตูถูกผลักเปิดออกอย่างรวดเร็ว พร้อมบุคคลมี่ต้นน้ำไม่ยินดีต้อนรับก็โผล่มา

“อาไห่!! ได้ข่าว… ว่า….. ไม่…สบายเหรอ??” เสียงของแขกไม่ได้รับเชิญเบาจางลงไปตามท้ายประโยคจากภาพที่เห็นตรงหน้า

“เฮ้ย!! ไอ้สัด มึงจะไม่มีมารยาทก็ให้มีขอบเขตบ้าง!!” ต้นน้ำตวาดลั่นและผลักไอ้คนไม่ได้รับเชิญอย่างอาเฉิง กระเด็นไปนอกห้องและปิดประตูลงกลอนอย่างรวดเร็ว

[iceman555]

 

[Shonennihon]

ต้นน้ำบ่นงึมงำโทษตัวเองที่ไม่ล็อกห้อง เพราะความเคยชิน บ้านนี้มีกันเพียงสองคนที่สามารถเข้ามาได้ เขาลืมไปว่ามีคนหน้าด้านที่เข้าออกพื้นที่บ้านเขาบ่อยๆ โดยไม่ได้รับอนุญาต

หลังจากการจัดการภารกิจหวาดเสียวของจินไห่เรียบร้อย ต้นน้ำก็ขอตัวไปจัดการกับไอ้คนไร้มารยาทซึ่งคาดว่าจะยังเดินวนเวียนอยู่หน้าห้อง

จินไห่จึงปรามให้ต้นน้ำใจเย็นลงและให้เรียกคู่กรณีเข้ามาในห้อง

“เจอแบบนี้พี่ยังจะต้อนรับมันอีก!!”

“ใจเย็นๆ ก็อย่างที่อาเฉิงเคยพูดนั่นล่ะ พี่กับเขาเรื่องที่ลแบบร่างกายเห็นกันหมดมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว อาเฉิงมันกลัวผีมาก พี่ก็เลยได้อาบน้ำด้วยกันบ่อยๆ”

“ยิ่งได้ฟังจากปากพี่แล้วยิ่งหงุดหงิดนะ!!”

“เอาน่าๆ ผู้ชายที่นั่นมันเป็นเรื่องธรรมดานะ”

“ก็ที่นี่ไม่ใช่ที่นั่น!!”

จินไห่เห็นว่าต้นน้ำคงไม่ยอมสงบง่ายๆ จึงเอ่ยเรียกขานชื่อของต้นน้ำด้วยโทนที่ต้นน้ำรู้ว่า เขาควรหยุดได้แล้ว

ต้นน้ำที่มองสีหน้าจินไห่ที่แสนจะจริงจังจึงสงบปากและทำตามที่อีกฝ่ายต่องการทันที

ทำให้คำๆหนึ่งของไอ้ไอซ์ดังขึ้นมาในหัวทันที

“กลัวเมียนี่หว่า”

ต้นน้ำด่าสวนกลับในใจ

“มาทำไมอีก นึกว่าเมื่อวานเราจะพูดกันเคลียร์แล้ว!” จินไห่เสียงเรียบใส่คนที่เดินเข้ามาในห้องอย่างระแวดระวัง

“อืม….. เมื่อวานน่ะ เราคิดว่า เราน่าจะพอสู้ได้” อาเฉิงเหล่มองชายคนรักของจินไห่ที่ดึงคิ้วมาชนกันจนแทบจะเป็นเส้นเดียว ทำให้กล้ามเนื้อที่ถูกปะทะเมื่อครู่มันก็ตึงไปหมด

ไม่น่าเชื่อว่าร่างบางๆ แบบนั้นจะแรงเยอะขนาดนี้

“แต่หลังจากมาเห็น น้องต้นน้ำ เราว่าเราเข้าใจแล้วว่าทำไม อาไห่ถึงรักคนๆ นี้มากขนาดนี้!” อาเฉิงมองตาอีกฝ่ายเพื่อสื่อให้รู้ว่าเขาพูดจริงจัง

“ถ้าให้พูดกันตรงๆ เรายังไม่เคยทำอะไรแบบนี้ให้แฟน หรือคู่นอนคนไหนเลยนะ”

“ของมึงคงเท่านี้สินะ!! ไม่เจ็บไม่คันหรอกมั้ง!!” ต้นน้ำพูดแทรกขึ้นมาพร้อมยกนิ้วก้อยแสดงต่อหน้าอาเฉิง

เรื่องแบบนี้ชายคนไหนคงยอมให้หยามกันไม่ได้ แม้จะยังขยาดจากแรงอีกฝ่าย แต่เลือดขึ้นหน้าขนาดนี้ อาเฉิงจึงลุกขึ้นหมายจะให้หมัดของตนปะทะหน้าไอ้คนพูดจาไม่เข้าหูซึ่งยืนอยู่ถัดไปไม่ไกลทันที

จินไห่รู้ตัวตวาดเสียงเข้มและดุทั้งสองให้สงบลง  ไม่นานทั้งสองก็กลับไปอยู่สถานะอารมณ์และจุดที่ตนเองอยู่เดิม

จินไห่ผ่อนลมหายใจอย่างหน่ายใจกับการต้องเป็นพี่เลี้ยงเด็กทั้งสองคน

“จะพูดอะไรก็พูดให้จบ!” จินไห่หันไปหาอาเฉิงที่อ้ำอึ้งเหมือนต้องการจะกล่าวอะไร

“เอ่อ…. แค่จะบอกว่า… เราเข้าใจแล้ว เราเห็นแล้วว่าไอ้เด็กนี้รักอาไห่มากแค่ไหน? ดังนั้น….. มันพูดยากจัง คือ….” อาเฉิงตอบกลับเสียงเบา

“จะยอมแพ้แล้วใช่ไหม?” จินไห่ต่อประโยคให้

“อืม…. ขอบใจนะ ตอนแรกก็คิดว่า อยากจะพิสูจน์ว่า เด็กนี่รักนายจริงแค่ไหน? แต่ที่ผ่านมาหลายวัน เราก็รู้แล้วว่า อาไห่มีความสุขแค่ไหน? ความสุขที่เรามอบให้นายไม่ได้… แม้ว่าลึกๆ จะมีความหวังก็เถอะว่า นายจะกลับมารักเรา…”

อาเฉิงพูดถึงจุดนี้ก็ทำให้ต้นน้ำมีเส้นเลือดปูดที่ขมับเด่นชัด

“เอาใหม่นะ ต้องพูดว่าเราไม่เคยรักนายแบบนั้นเลยมากกว่า ยังไงก็พี่น้องกันอยู่ดี”

“โหยยย เจ็บกว่าต้องมาเห็นภาพบาดใจเมื่อครู่ก็ตรงคำตอบนี้แหละ!!” อาเฉิงยิ้มแห้งกลับมา

“ชัดเจนพอไหม?” ต้นน้ำหันไปทางแขกไม่ได้รับเชิญ

“ชัด! ชัดมาก แต่ก็ต้องยอมรับล่ะนะ” อาเฉิงผ่อนลมหายใจออกมาแล้วหันมาทางต้นน้ำ

“ฝากดูแลพี่ชายคนนี้ด้วยนะ วันไหนนายทำอาไห่เสียใจเราจะมาเอาคืน!!” อาเฉิงเดินไปยื่นมือขวาหมายให้อีกฝ่ายจับเป็นสัญลักษณ์แห่งสัญญา

“ไม่มีวันนั้นหรอกเว้ย!” ต้นน้ำเดินไปคว้ามืออีกฝ่ายกำแน่น

“พอๆ จะไปไหนก็ไปกันได้แล้ว คนไม่สบายจะพักผ่อน” จินไห่ผ่อนลมหายใจเมื่อเห็นผู้ชายตรงหน้าทั้งสองทำตัวเป็นเด็กวัยรุ่น ยืนท้าทายกำลังบีบมือกันแน่น

“ครับ…” ทั้งสองรีบคลายมือและขานรับพร้อมกัน

อาเฉิงรีบลนลานเดินออกไป ในขณะที่ต้นน้ำที่กำลังจะก้าวเท้าตามไปไม่ทันเกินสองก้าว จินไห่ก็ทักให้อยู่ดูแลเขาต่อเป็นการไถ่โทษ

“ไม่ไปส่งนะ!” ต้นน้ำตะโกนตามหลังชายคนแรกไป ทำให้อาเฉิงมีอาการอิจฉากับความรักของพวกเขาทั้งสอง แต่ก็ต้องเก็บใจร้าวๆ ของตนทำใจและเดินก้าวเท้าออกจากบ้านไปด้วยด้วยใบหน้าที่อุ่นร้อนคราบน้ำตา

“ไอ้ตัวดี มานี่สิ!!” จินไห่เรียกต้นน้ำให้เข้าไปใกล้

“ครับ” ต้นน้ำเดินลากเสียงและเดินรี่เข้าไปซบอกคนที่อยู่บนที่นอน

จินไห่บีบและหยิกแก้มอีกฝ่ายอย่างหมั่นเขี้ยว ต้นน้ำร้องโอยเสียงดังลั่น บวกกับอาการตกใจเสียงร้องจึงดังกว่าที่เขาคิด

“หยิกผมทำไม” ต้นน้ำโอดครวญใส่คนรัก

“คนไม่สบายอยู่ไม่คิดจะดูแลหรือไง? แล้วจะตามอาเฉิงไป ไม่คิดว่าพี่หึงบ้างหรือไง!?!” จินไห่สวนกลับไปด้วยอาการบ่นอุบอิบ

“พี่ครับรู้อะไรไหม?”

“รู้อะไร”

“พี่ก็รู้ว่าผมรักพี่หมดใจ ไม่เหลือให้ใคร หวงพี่ยิ่งกว่าใคร ผมจะไปไหนจากพี่พ้น ก็ใจผมอยู่ที่พี่คนเดียว”

“ท่องเป็นเพลงเชียวไอ้ปลาไหล” แม้มันจะเป็นคำที่ดูกะล่อน แต่ถ้อยคำแบบนี้ก็ทำให้จินไห่ยิ้มได้ทุกครั้ง

หลังจากเห็นรอยยิ้มของจินไห่ ต้นน้ำก็ปรี่เข้าไปกดริมฝีปากอีกฝ่ายทันที พวกเขาแลกจูบอันดูดดื่มยาวนาน จนกระทั้งจินไห่ ผล่อยหลับไปด้วยความเพลีย ภายใต้อ้อมแขนของต้นน้ำ รอยโอบกอดนี้ที่เขาไม่คิดจะเสียไปให้ใคร และจะเป็นเช่นนั้นตลอดไป

…………….

จบ

[Shonennihon]

จบไปแล้วนะครับ
 

เสียดายจัง ก็ไม่อยากให้จบเลย แต่ก็นึกไม่ออกแล้วครับว่าจะเขียนอะไรอีก

เพราะในหัวตอนนี้มีแต่เรื่องใหม่ๆ อยู่เต็มไปหมด
 

เรื่องใหม่ก็ร่างๆ ไว้แล้วครับ คงได้มาลงให้นักอ่านที่นี่อ่านกันอีก
หวังว่าจะยังเลือกอ่านกระทู้ของผมอยู่นะฮะ

ร่างไว้หลายเรื่องแต่ขอเจียนเรื่องแปลกๆ ดูบ้างน่ะครับ

แล้วเจอกันนะครับ

ขออภัยเกี่ยวกับภาษาและประสบการณ์นีกเขียนอันน้อยนิดของผมด้วยนะครับ

ครั้งหน้าจะทำให้ดีขึ้น จะพัฒนาไปอีกครับ

ขอบคุณนักอ่านทุกท่าน

หวังว่าคงได้เจอกันกับเรื่องใหม่เร็วๆ นี้

[iceman555]