Boy's love > เรื่องสั้น
#ใครเขาจะไปทนกับมึง (รวมเรื่องสั้น : ไม่ใช่นางเอก EP.5) 16/12/2019
Fufufeel:
แต่งดีมากเลยค่ะ o13
lookpatty15407:
จดจำไม่รู้ลืม (END)
คนเรารักกันก็มีแต่เพิ่มพูนความสุข คอยประคับประคองเอาใจใส่ หมั่นดูแลอบรมสั่งสอนกับวิถีชีวิต ครั้นคบกันมานานปี ผ่านพ้นเป็นอดีตกาลยาวนานมาถึงห้าปี
เคยจำได้ไหมว่าบอกรักกันเป็นกี่ร้อยครั้ง? ริมฝีปากที่ทาบทับลงมากันกี่พันหน สัมผัสนุ่มนวลและรุนแรง ปรารถนารักใคร่จับจอง ทิ้งรอยฝากฝังด้วยความหึงหวง สิ่งเหล่านี้เราเคยทำร่วมกันมานานปี แต่คนเฉยชาดันไม่ใช่ใคร…
เริ่มตีตัวออกห่าง สร้างอาณาเขตไม่เหมือนแต่ก่อน
เราจูบกันน้อยลง…
หันหลังให้กัน
ไม่พร่ำบอกรัก
และยากนักหากคิดจะเอ่ยปาก
ดวงตาของคุณไม่เหมือนแต่ก่อน มันมีแต่ความเย็นชาและไร้เยื่อใยสร้างความเจ็บปวด หากหันกลับมามองคนรักสักครั้งหนึ่งในชีวิต คุณจะเห็นหยาดน้ำตาที่ไหลรินลงมาจนแทบเจียนตา…
จากคนรักที่รักคุณทั้งหัวใจ
คุณหลงลืมทุกสิ่งทุกอย่างที่เราร่วมสร้างกันมา
บัดนี้วันครบรอบไม่มีเหลือ จางหายราวกับเรื่องธรรมดาสามัญชน แม้แต่สถานที่ที่เคยจับมือกันในยามบอกรัก ความสุขที่เราเคยให้กันในยามเสพสม
คุณบอกว่ามันไม่ใช่เพราะความใคร่ แต่เป็นเพราะความรัก
แต่คุณดันโกหก… เพราะคุณไปแสดงความรักให้กับคนอื่น
ตอนนี้มันเป็นของคนอื่นไปหมดแล้ว…
ความรักของคุณมันเป็นแบบนั้นไปหมดแล้วจริงๆ…
เพราะความเหี้ยของคุณจริงๆ….
รอยลิปสติกยังติดอยู่ที่ปกคอเสื้อของคุณ
คุณไม่ได้เป็นคนซัก แต่คนซักไม่แม้กระทั่งเศษผ้าผืนน้อย
ก็ดันรู้ทุกสิ่งทุกอย่างที่ไม่เคยมองข้ามไป
เราเคยออมเงิน วางแผนอนาคตมาเนิ่นนาน สร้างบ้านเป็นของตัวเองในท้ายที่สุด หวังจะรับเด็กกำพร้ามาเลี้ยงดูแล รักเสมือนลูกคนหนึ่งที่เติมเต็มความเป็นพ่อและแม่ให้กับเขา
คุณบอกว่าจะทำให้ผมมีความสุขในทุกๆ วัน คุณบอกว่าต่อจากนี้จะทำให้ผมมีแต่รอยยิ้ม
สร้างอนาคตไปพร้อมๆ กัน
“หึ”
ตอนนี้มันเริ่มเน่าเฟะไปหมดแล้ว…
แหวนมั่นที่เคยสวมให้บนนิ้วนาง ริมฝีปากที่ก้มลงมาจุมพิตบนหลังฝ่ามือ
ก็ไม่รู้ทำไม
ก็ไม่รู้ทำไมตอนนี้…
กลับกลายเป็นไร้ค่าขึ้นมาทันตา
แต่มันก็ดีอยู่อย่าง…
โชคดีอยู่อย่างนึง…
โชคยังดีที่เราสองคนไม่ได้รับเด็กมาเลี้ยงดูแล
นั่นก็เพราะปานนี้คงไม่มีความสุขให้เขาเห็น
เดี๋ยวนี้คุณเย็นชานัก ไม่เห็นคุณค่ากันและกันเลยสักนิด แตะเนื้อต้องตัวยังน่ารำคาญ ทุกๆ การกระทำบ่งชี้แน่ชัดว่าถึงจุดจบ
ฮ่าๆ
ห้าปี
ห้าปีเลยนะที่เราอยู่ร่วมกัน
ห้าปีเลยนะที่ต้องพิสูจน์อะไรหลายๆ อย่าง
ต่อให้เป็นวัน เป็นอาทิตย์ เป็นเดือน และเป็นปี อีกสิบปี ทุกสิ่งทุกอย่างที่ให้กันมา ความทรงจำที่ถักทอและแบ่งเบาจากความทุกข์สุข คอยให้กำลังใจในกันและกัน
ต่อให้เป็นเพียงแค่วันเดียว แต่การได้รักใครสักคนหมดหัวใจ มีความผูกพัน มันลำบาก… มันยาก… และมันเจ็บ หากคิดจะตัดใจ
คุณเคยเห็นใครคนหนึ่งร้องไห้กันบ้างไหม ? คล้ายหัวใจนั้นกำลังฉีกขาด…
คนในตอนนี้ก็ไม่ได้แตกต่างจากเรื่องเล่าที่กล่าวขาน
เขาว่ากันว่า…
จงร้องไห้ให้ถึงที่สุด ระบายความทุกข์ให้มากที่สุด และมันจะผ่านพ้นไปได้ด้วยดี มันจะพอทุเลาในสิ่งที่เป็น
ใจจริงมันก็ดีขึ้นนะ แต่มันก็ยังเจ็บซ้ำซากเสียอยู่ดี ใต้ตายังบวมและแดงก่ำ จมูกแดงไม่แม้กระทั่งฝ่ามือที่ชอบทุบตีลงที่พื้น
ระบายความเจ็บปวดอยู่ภายในหัวใจ…
ก็เพราะรักคุณหมดหัวใจนี่ไง ไม่ได้รักใครชอบใครไปวันๆ…
จะตัดใจยังไงก็ทำไม่ได้…
แต่ก็ได้แต่บอกตัวเอง
เข้มแข็งเข้าไว้นะ…
“เราเลิกกันเถอะ”
เป็นคำพูดง่ายๆ ของคนหมดรัก จุดจบหายนะของคู่รักที่ไม่ลงเอยในท้ายที่สุด แต่คนเอ่ยปากไม่ใช่ใครนอกจากแฟนคนนี้
แฟนที่ถูกคุณหันหลังไม่ยอมบอกเลิกกันเสียที
คุณกักขัง ยึดเหนี่ยวจิตใจที่เปราะบางจนด้านชา ความอบอุ่นในคราก่อน แปรผันเป็นความหยาบช้าและรุนแรง บันดาลโทสะที่เรียวแขนเล็ก จ้องทะมึนเข้ามาในดวงตาที่วูบไหว
เคยจำได้ไหมว่าคุณจับแขนนี้ได้นุ่มนวลมากแค่ไหน? แววตาอ่อนโยนมากเพียงใด? แต่ครั้นมาปัจจุบันมันกลับแตกต่างจากอดีตเสียยิ่งนัก
“ฉันไม่เลิก!!”
แล้วทำไมถึงทำร้ายจิตใจ ?
ทำไมถึงหลอกลวงซ้ำแล้วซ้ำเล่า ?
‘ฉันท้อง’
เสียงผู้หญิงที่ได้พบเจอ นัดแนะเพื่อพูดคุยแลกเปลี่ยนความรู้สึกของกันและกัน หนึ่งในนั้นล้วนเป็นหัวข้อของคุณทั้งสิ้น กับคำอิดออดที่ว่า…
คบหาดูใจกันมานานแค่ไหน รักกันตั้งแต่เมื่อไหร่ เป็นคำถามที่ต้องกลั้นน้ำตาทั้งหมดให้ขังอยู่ภายใน
คุณนัดเจอกับเธอหลายครั้งหลายครา บ้างก็ไม่ได้กลับมาที่บ้านของเราเหมือนเช่นทุกวัน จนคนที่อยู่ในช่วงสับสนและหวาดหวั่น ต้องหาหลักฐานผ่านมือถือและข้อความคน
คุณไปหาเธอ ร่วมสุขสรรกับความหรรษาบนผืนเตียงที่กว้างขวาง คงพร่ำบอกรักและสร้างความเชื่อมั่นให้กับเธอ… ว่าเราสองคนจะอยู่ด้วยกันไปนานๆ
แฟนคนนี้กำลังตัวสั่นระริก ร้องไห้จนตัวโยน ไม่ทันจะได้เอ่ยปากย้ำประโยคดังเดิม กลับถูกมือหนาฉุดให้ลุกขึ้นจากเก้าอี้ กระแทกเท้าปึงปังเข้ามาในห้อง ผลักดันประตูและเหวี่ยงร่างนี้ให้ล้มลงไปนอนบนตั่งเตียง
ช่างแย่ชะมัดเลย…
คุณเคยทำรุนแรงกับแฟนคนนี้หรือ?
ก็ไม่เคย
แต่ตอนนี้คุณดันเอาอารมณ์เกรี้ยวกราดมาระบายผ่านร่างกาย
“ฉันไม่มีวันเลิกกับนาย!”
ซ้ำยังบีบขย้ำที่ต้นขา ลากกายนี้ให้เขยื้อนเข้าไปหา ล้มตัวทาบทับลงมา พลางใช้จุดยุทธศาสตร์สัมผัสกับสะโพกที่โดนบดเบียด
คุณกำลังแสดงความหยาบคาย คุณกำลังฉีกทึ้งเสื้อยืดให้ขาดวิ่น ยื่นใบหน้าคมคายเข้ามาซุกไซ้ที่ลำคอ
“ฮึก!” คุณจะกักขังแฟนคนนี้ไปอีกนานแค่ไหน
“อย่าทำแบบนี้”
นี่คือคำร้องขอ
คำแห่งการวิงวอน
หวังเป็นสิ่งสุดท้ายที่จะหยุดยั้งกับอารมณ์ที่กู่ไม่กลับ
ไม่คิดจะถามสาเหตุกันหน่อยเหรอ? สาเหตุที่ต้องบอกเลิกกับคุณ
รู้ไหมว่าทุกวันนี้จะเรียกคำว่า ’แฟน’ ยังช่างกระดากอาย
เธอคนนั้น กับแฟนคนนี้ ต่างก็รู้ซึ้งถึงสิ่งชั่วช้าของคุณกันทั้งนั้น
แต่สิ่งที่ยึดเหนี่ยวคือการที่ผู้หญิงคนหนึ่งต้องตั้งท้อง ฐานะและเสาหลักของพื้นฐาน จะขาดแคลนใครไม่ได้ถ้าไม่มีคำว่า ‘พ่อ’ เหมือนดั่งครอบครัวทั่วไป
ลูกที่กำลังถือกำเนิดจากผู้หญิงคนหนึ่ง หยาดเลือดเชื้อไขล้วนเป็นของคุณทั้งสิ้น ต่างจากคนคนนี้ที่ถือกำเนิดบุตรไม่ได้เลย
ดีที่ไม่สามารถมีลูกได้…
นั่นก็เพราะไม่ต้องมานั่งผูกมัดกับคนอย่างคุณ…
ฉะนั้นจบกันเถอะ หยุดสิ่งโสมมแต่เพียงเท่านี้ เพราะแฟนคนนี้มันช่างอ่อนแอยิ่งนัก กำลังจะตายช้าๆ ผ่านน้ำมือคน
คุณกำลังขืนใจ ทั้งที่ผ่านมาคุณไม่เคยล่วงเกินแฟนคนนี้โดยไม่เต็มใจ
เสียงครางของแฟนคนนี้ไม่ได้สุขสม หากจับใจความได้อย่างล้ำลึก คุณจะรู้ว่ามันคือเสียงกรีดร้องของความเจ็บปวด ขอความเห็นใจ ไม่ได้หฤหรรษ์กับมือหยาบกร้านที่ปัดป่ายไปทั่วผิวนวล
มือที่ขย้ำบนผืนเตียงคือความอดทน แม้มันจะยับยู่ยี่มากเพียงใด แต่นั่นก็คือการบ่งบอกว่าต้องอดทนมากเท่านั้น
สิ่งที่กระทุ้งเข้าใส่ หวนนึกถึงแต่ก่อนคือความสุขสมอันปรีดา กลับต้องมาถูกกรีดกรายและขูดเข้ากับสิ่งพิศวาส ระบายความแสบเคืองผ่านผิวเนื้อ จิกเข้าที่ไหล่หนาให้รู้ซึ้งถึงอารมณ์ที่ร้าวราน
“ผมเกลียดคุณ”
“…”
“เกลียดในสิ่งที่คุณทำ”
“…”
“นั่นก็เป็นเพราะคุณ… เป็นเพราะคุณไม่เหมือนเดิม”
คนที่เปลี่ยนแปลงไปไม่ใช่ใครเลย…
การทำผิดครั้งเดียวยังพอให้อภัย เหมือนที่คนสั่งสอนนักหนาว่าควรให้อภัยมนุษย์ด้วยกันแค่สามครั้ง แต่สำหรับคุณมันหนักหนาสาหัสเกินจะทนไหว
ครั้งที่สองและสามอาจจะไม่มีอยู่จริง
หากใครทนได้ก็ทนไป เพราะแฟนคนนี้กำลังยกสิ่งที่เคยรักให้ใครบางคนโดยไม่หวังผลตอบแทน
ปล่อยให้ห้าปีคือการเรียนรู้ เป็นความทรงจำดีๆ ที่เคยมีมา
รู้ไหมว่านาฬิกายังคงก้าวเดิน แต่ถ้าคนไม่เดินมันคงต้องตาย คำเหล่านั้นคือการฝ่าฟัน แม้คนหลั่งน้ำตาจะตายทุกวินาที
ขาดเขาเหมือนขาดใจ แต่ขาดเขาไป เราก็ยังมีตัวตน
“คุณเป็นคนทำลายทุกอย่างเอง”
.
.
.
เมื่อทุกอย่างมันพลิกผัน คนที่ต้องปรับสภาพกับสิ่งแวดล้อมให้กลมกลืนก็คือเรา…
แต่ในขณะที่คนคนนี้กำลังถูกขังมาเกือบเดือน
ทำตัวเย็นชาเสมือนหุ่นที่ไร้อารมณ์ในยามเสพสม
ทุกครั้งจะปัดป่ายปฏิเสธ
แต่บัดนี้ไม่มีอีกต่อไป
ตักข้าวเข้าปากก็ยังไร้อารมณ์
จวบจนกระทั่งวันเกิด…
คุณซื้อสเต๊กมาให้ทาน…
เนื้อของมันจำเป็นต้องใช้มีดกรีดกราย
แฟนคนนี้ได้แต่แหงนหน้ามอง
จับจ้องคุณที่มองอยู่อีกฝั่ง…
ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า…
ต้องหน้าด้านแค่ไหนกัน
ถึงจะสลับรางรถไฟเก่งถึงเพียงนี้
ไปอยู่กับเธอ
และก็มาอยู่กับแฟนคนนี้
ทำไมคุณไม่เคยเหนื่อยเลย ?
แต่พอเถอะ…
เหนื่อยเหลือเกิน
เป็นครั้งแรกที่จับอะไรนอกเหนือจากช้อนส้อม
คมมีดจึงกรีดลงที่ต้นคออย่างรวดเร็ว
สายเลือดพุ่งกระฉูด
กระจัดกระจายล้นทะลักต่อหน้าต่อตาชายฉกรรจ์
สีหน้าของคุณถอดสี
นัยน์ตาเฉียบคมเบิกกว้าง
ช่างน่าสะใจยิ่งนัก
ส่วนแฟนคนนี้คาดหวังเพียงอย่างเดียว…
ขอให้คุณจดจำไม่รู้ลืม
END
Snowermyhae:
เรื่องแรกแบบสะใจมากค่ะ หน้าเหน้อชาไปหมด ยอมขนาดจูบเท้า แต่เสียใจที่มันไม่ทันแล้ว เพราะหลัวใหม่ทั้งดีและใหญ่-- แค่กๆ
เรื่องสองนี่รอดูจุดหัก แต่ไม่ซะงั้น ขอให้ความรักของทั้งคู่เป็นนิรันดร์ค่ะ
เรื่องสามก็คืออยากอ่านพาร์คุณที่ไปมีคนใหม่หลังจากฉากปาดคอมากค่ะ อยากรู้ความรู้สึกเขาที่ไปมีคนใหม่ อยากเห็นเขาเจ็บปวดกับสิ่งที่ทำลงไป เหมือนตายทั้งเป็นและจดจำแฟนคนนี้ได้ไม่มีวันลืม ชอบมากกๆๆๆๆๆ
เป็นกำลังใจให้นะคะ :L2:
TheDoungJan:
เห็นด้วยกับคุณหมีค่ะ อยากเห็นชีวิตนายคนนั้นหลังแฟนเอามีดปาดคอตัวเองไปแล้วว่าจะใช้ชีวิตต่อไปยังไง
megatef4:
สะใจมากค่าา ขอบคุณนะคะ
นำร่อง
[0] ดัชนีข้อความ
[#] หน้าถัดไป
[*] หน้าที่แล้ว
ไปที่เวอร์ชันเต็ม