ตอนที่26
นิติผูกพัน
หลังจากวันนั้นผมกับเจ้าจอมก็เลื่อนสถานะขึ้นจากพี่ติวน้องติวไปเป็นคนรัก การเปลี่ยนแปลงสถานะของเราทำให้มีหลายๆอย่างที่อาจจะเปลี่ยนไปเช่นการแตะเนื้อต้องตัวหรือการพูดคุยที่อาจจะมากกว่าเมื่อก่อนโขเลยอีกทั้งยังบางครั้งเจ้าจอมมันก็ชอบเรียกชื่อผมโดยไม่มีคำว่าพี่นำหน้า ผมก็ไม่ได้ถืออะไรมากหรอกแค่บางครั้งก็ยังไม่ชินแต่มันก็ไม่ได้เรียกบ่อยขนาดนั้นหรอกครับส่วนใหญ่จะเรียกตอนที่โกรธผมมากกว่า
พวกผมใช้ชีวิตเหมือนคู่รักปกติทั่วไปนั่นแหละครับ มีทะเลาะกันบ้างดีกันบ้างแล้วแต่อารมณ์และสถานการณ์พาไป อีกอย่างก็คือเพื่อนผมเนี่ยแม่งขยันแซวกันจังแต่ละคน ทั้งที่เรื่องมันก็ผ่านไปเดือนนึงแล้วก็ยังไม่หยุดแซวกัน ก็ปล่อยๆพวกมันไปเถอะครับ ถ้าการแซวผมเป็นสิ่งที่ทำให้มันมีความสุขกันผมก็ยินดี
“พวกมึงดูเกรดกันยังวะ เป็นไงกันบ้าง” หัวสมองของกลุ่มอย่างไอ้หมอกที่พึ่งเดินเข้ามาถามขึ้น สมกับเป็นหัวสมองของกลุ่มจริงๆเพราะแค่คำถามแรกก็พูดถึงเรื่องเรียนแล้ว
“ก็ดีว่ะ” ผมตอบคนแรก
“หมายถึงว่าได้ D เหรอวะ” ใครก็ได้เอาไอ้เป๋าไปจากตรงนี้ทีครับ
“ไม่ใช่ กูหมายถึงว่าเกรดออกมาดีมากเข้าใจยัง” แล้วต้องมานั่งอธิบายให้มันฟังอีก
“อ่อ นึกว่าได้ D เหมือนกู” มันทำหน้าเศร้า “แต่ยอมรับว่ะวิชานี้กูไม่ได้จริงๆ ตอนแรกคิดว่าจะติดเอฟแล้วด้วยซ้ำ”
“เอาน่า ก็ยังดีแหละ” เห็นมันเศร้าแล้วก็สงสาร
ไอ้เป๋าเงยหน้าขึ้นมองผมก่อนจะพูดว่า “สงสารกูเหรอ เลี้ยงเหล้ากูสิ”
ผมทำหน้าหน่าย จริงจังได้ไม่ถึงเสี้ยววิมันก็พาไร้สาระอีกแล้ว ผมเลิกสนใจมันแล้วหันไปถามคนอื่นๆบ้าง “พวกมึงล่ะเป็นยังไงบ้าง?”
“วิชาที่พึ่งออกน่ะเหรอ” ไอ้เตอร์ถาม
“เออ มันก็ออกวิชาเดียวนั่นแหละ
“เหรอวะ กูเข้าไปดู reg. ก่อนจำไม่ได้” มันยกโทรศัพท์ขึ้นมาทำหน้านิ่วคิ้วขมวดก่อนจะก้มหน้าลงใช้นิ้วกดยุกยิกๆในโทรศัพท์อยู่คนเดียว
“ไอ้คินไอ้ไฟพวกมึงล่ะว่าไง?” ระหว่างรอไอ้เตอร์ก็ถามสองคนนี้ก่อนก็ได้ เออไอ้หมอกอีกคนมันยังไม่ได้บอกเลย “มึงด้วยไอ้หมอก”
“บีบวก” คินตอบสั้นๆ
“บี” แต่ไอ้ไฟตอบสั้นกว่า
คือมึงสองคนแข่งกันตอบสั้นเหรอ ประมาณว่าถ้าใครตอบสั้นกว่าคนนั้นชนะใช่ไหมถามจริง? ผมนี่ก็ควรจะชินกับการพูดน้อยของมันทั้งสองคนได้แล้วแต่ก็อดจะบ่นในความคิดไม่ได้เลย
“กูได้เอ” เป็นอย่างที่คาดไว้ว่าไอ้หมอกมันคงได้เอแน่ๆ
“กูๆได้บีเหมือนไอ้ไฟ” หลังจากที่ไอ้เตอร์มันเงียบหายเพราะมัวแต่ดูเกรดในเว็บ มันก็ส่งเสียงแล้วบอกเกรดที่มันได้ให้พวกผมฟังและนั่นก็ทำให้ไอ้เป๋าห่อเหี่ยวยิ่งกว่าเดิม
“พวกมึงจะไม่เลี้ยงเหล้ากูจริงๆเหรอ กูได้เกรดน้อยกว่าพวกมึงนะสงสารกูหน่อย” มันกระพริบตาปริบๆพูดเสียงหงอย
จากนั้นพวกเราทุกคนจึงหันหน้ามองกันโดยไม่ได้นัดหมายเหมือนหันมาเพื่อปรึกษากันแล้วพอได้คำตอบก็หันกลับไปหาไอ้เป๋าที่ทำเป็นร้องกระซิกๆอบยู่คนเดียว
“ไม่!!”
“พวกคนใจร้าย”
ปล่อยให้มันน้อยอกน้อยใจของมันไปคนเดียวครับเพราะมันไม่ได้น้อยใจอะไรจริงๆหรอก มันชอบเล่นแบบนี้ตลอดดนั่นแหละ เดี๋ยวประมาณอีกห้านาทีมันก็คงจะหายแล้ว
“แล้วมึงน่ะเป็นไง ผ่านมาเดือนนึงแล้วกับเจ้าจอมเป็นยังไง?” ผมงงมากว่าทำไมจู่ๆถึงมาเข้าเรื่องของพวกผมได้วะแล้วคนที่ถามก็เป็นไอ้หมอกด้วยนะ หากเป็นปกติจะเป็นไอ้เป๋าที่รับหนาที่ถาม
“ก็เรื่อยๆ ปกตินี่”
“ดีแล้ว อย่าไปข่มเหงน้องมันมากล่ะน้องมันเป็นเด็กดี”
ผมอยากจะตอบพวกมันกลับเหลือเกินว่าฝ่ายที่โดนมันข่มเหงนั่นน่ะผมต่างหากล่ะ แต่ว่าเรื่องอะไรผมจะพูดให้พวกมันรู้แค่ผมเดินจับมือกับเจ้าจอมก็โดนพวกมันแซวไปหลายวันแล้ว
“เออ รู้แล้ว”
“แต่ก็น่าเหลือเชื่อเหมือนกันนะเรื่องที่มึงสองคนคบกัน ตอนแรกที่ได้เจ้าจอมมันเป็นน้องติวกูจำได้ว่ามึงต่อต้านเจ้าจอมันจะตายห่า ตัดภาพมาที่ตอนนี้คือรักกันฉิบหาย ขนาดพวกมันไม่แสดงความรักอะไรมากมายแต่กูยังรู้สึกได้เลยเวลาอยู่ใกล้พวกมันสองคน” ไอ้เตอร์ว่าอย่างหมั่นไส้ถามว่ารู้ได้ยังไงว่ามันหมั่นไส้ก็ดูหน้ามันสิครับออขนาดนั้นอ่ะ
“เห็นด้วย ออร่าความรักแม่งพุ่งปรี๊ด” มีไอ้หมอกยกมือขึ้นเห็นด้วยไปอีก ความประชาธิปไตยของพวกมันอ่ะเนอะ
คนที่ขาดไปไม่ได้ในการแซวผมก็คือไอ้เป๋านั่นเอง “อีกนิดคือจะแซงไอ้คินกับไอ้ทาวน์แล้ว”
ส่วนไอ้คินกับไอ้ไฟก็ปล่อยมันเงียบไปเถอะครับ....
“พูดอะไรไร้สาระจริงๆพวกมึง ไปๆไปเรียนได้ละ”
“พอเขินแล้วหนีตลอด”
“หน้าแดงแล้วมึง”
“ตายแล้วเพื่อนกูกราฟความรักพุ่งขึ้นสูงมาก”
ขนาดเดินห่างจากพวกมันมาแล้วยังได้ยินเสียงแซวไล่หลังเลยครับ ผมนี่แทบจะเอาหน้าซุกดิน ไอ้พวกฉิบหายชอบนักล่ะได้แซวกูเนี่ย อย่าให้ผมมีโอกาสบ้างแล้วกันจะแซวพวกมันยันลูกบวชเลยคอยดูโดยเฉพาะกับไอ้เป๋าจะแซวให้นาเป็นพิเศษเลยล่ะครับ แซวผมกันดีนัก!
ღ
“มึงช่วยทำเบาๆหน่อยได้ไหมวะ กูเจ็บเนี่ย” ผมตีอกไอ้เจ้าจอมขณะที่มันกำลังขยับตัวตนของมันเข้ามาในช่องทางของผม
อย่าถามถึงครั้งแรกของเราสองคนเลยครับ ไม่ค่อยน่าอภิรมย์สักเท่าไหร่ ถึงจะได้ปลดปล่อยแต่แม่งก็เจ็บมากไง ยิ่งไอ้เด็กนี่ออกกำลังกายด้วยแรงมันก็ยิ่งเยอะอีก วันนั้นถ้าผมไม่ถีบให้มันออกไปมันคงจะไม่หยุดแน่ ผมบอกแล้วไงว่ามันไม่น่าฟังหรอก
“ผมก็เบาแล้วนะครับ” ยังจะมีหน้ามาแก้ตัว หลักฐานคาอยู่เลยเนี่ยมึงจะมาแก้ตัวอะไรอีก
“ให้กูเป็นคนทำมึงบ้างไหมล่ะ”
“ก็เคยแล้วนี่ครับ”
ใช่ครับ...มันพูดถูก เราเคยสลับกันทำอยู่ครั้งนึงแต่พอหลังจากเสร็จผมก็รู้สึกสงสารไอ้เจ้าจอมก็เลยต้องยอมเป็นฝ่ายที่โดนกระทำมาจนถึงทุกวันนี้
ผมคิดแค่ว่าหากการร่วมรักทำให้คนรักไม่มีความสุขมันก็ไม่ใช่การร่วมรักหรอกครับ ผมอยากให้เราทั้งคู่มีความสุขด้วยกันก็เลยยอมมาเป็นฝ่ายรับให้มันแทนและผมก็เต็มใจที่จะเป็นให้มันด้วย
“เออแต่กูก็ไม่ได้ทำมึงแรงขนาดนี้นะเว้ย”
“โอเครับๆผมจะเบาลงอีกหน่อยก็ได้”
มันรับปากและทำตามที่พูดจริงๆ ผมหยุดบ่นและเอาแต่ร้องครางตลอดการร่วมรัก เมื่อถึงจังหวะที่อารมณ์ไต่สูงขึ้นและกำลังจะปลดปล่อยเจ้าจอมมันก็รัวสะโพกโดยมีผมตอบรับมันเป็นอย่างดีก่อนที่เราทั้งคู่จะปลดปล่อยออกมาพร้อมกัน
“อา....รักพี่นะ”
“อือ”
ผมนอนปรับลมหายใจให้เป็นปกติโดยที่เจ้าจอมมันก็ถอนตัวตนของมันออกไปจากช่องทางของผม ผมอยากจะด่ามันมากครับเพราะมันไม่ยอมใส่ถุงยางแต่ตอนนี้ไม่มีแรงจะทำอะไรทั้งนั้นจึงเก็บรวบยอดไว้ด่าทีหลัง
“โคตรหิวข้าว” ผมบ่นตอนที่ลมหายใจเป็นปกติ “มึงแม่งมีอารมณ์เหี้ยไรตอนเย็นๆแบบนี้วะ ไม่รู้หรือไงว่าเป็นเวลากินข้าวน่ะห้ะ!”
“อย่าดุสิครับ” มันพลิกตัวเข้ามากอดโดยที่ผมก็ได้แต่นอนทำตาขวางใส่มัน “คนอะไรขนาดดุยังน่ามองเลย”
“มึงหยุดหยอดกูสักนาทีจะนอนไม่หลับหรือไง”
“หลับครับแต่ถ้าไม่ได้นอนกอดพี่นี่สิหลับไม่ได้แน่”
“ตอแหลมาก เมื่อก่อนมึงยังนอนได้”
“ตอนนี้กับเมื่อก่อนมันไม่เหมือนกันแล้วนะครับพี่ยีนส์”
“เบื่อจะเถียงกับมึง”
“แต่ผมชอบคุยกับพี่นะ”
“เงียบไปเลยจะนอน”
“ไหนว่าหิวข้าวครับ”
“มึงก็ไปซื้อให้กูดิ”
“ไหงเป็นงั้นล่ะครับ ต้องไปด้วยกันสิ”
“มึงแม่ง..” คิดคำด่าไม่ออกก็เลยไม่ด่าแล้วกัน “เออๆของีบสักยี่สิบนาทีก่อนแล้วค่อยออกไปหาไรกิน”
“ล้อเล่นครับ เดี๋ยวผมไปซื้อให้แต่พี่ไปอาบน้ำก่อนค่อยมานอนดีกว่าจะได้สบายตัวครับ”
ก็จริงอย่างที่มันว่า นอนเหนียวตัวแบบนี้ยังไงคงนอนไม่หลับ ผมเลยพยุงตัวเองเพื่อลุกขึ้นก่อนจะเดินไปเข้าห้องน้ำเพื่อชำระร่างกายก่อนจะปิดประตูก็ไม่ลืมที่จะชะโงกหน้าไปหาไอ้เด็กที่กำลังรื้อผ้าปูที่นอนออกให้ บนตัวมันมีเพียงแค่ผ้าขนหนูปกปิดช่วงล่างเท่านั้น
“มึงก็รีบๆกลับห้องไปอาบน้ำได้แล้ว เออแล้วก็อย่าใส่แบบนี้เดินออกไปโทงๆนะมึงเสื้อคลุมมอาบน้ำในตู้ก็มี”
เคยมีอยู่ครั้งนึงหลังจากมีอะไรกันเสร็จแล้วเจ้าจอมมันก็เดินนุ่งผ้าขนหนูเดินโทงๆกลับห้องโดยที่ผมก็ห้ามมันไม่ทัน ผมงงมากว่ามันไม่อายเหรอวะ สงสารคนที่ต้องมาเห็นสภาพแบบนั้นของมันแต่ดีที่ไม่มีใครเห็นไม่งั้นมันอาจจะโดนแจ้งความข้อหาทำอนาจารเลยก็ได้ครับ
“รู้แล้วครับว่าหวง” พอได้โอกาสมันก็รีบหยอดผมทันที มันทำท่าจะเดินมาหาแต่ผมก็ยกมือห้ามไว้เดี๋ยวจะไม่ได้อาบน้ำแต่จะได้ทำอย่างอื่นแทนน่ะสิครับต้องตัดไฟตั้งแต่ต้นลมก่อน
“เออรู้แล้วก็ทำตามด้วย ไปได้ละ” ขี้เกียจจะเถียงกับมันก็เลยยอมรับไปตรงๆเลย เจ้าจอมมันก็ดูเหมือนจะอึ้งๆนิดหน่อยแต่ก็ยิ้มซะกว้างเชียวครับ เห็นมันมีความสุขเพราะคำพูดเล็กๆน้อยๆของผม ผมก็รู้สึกมีความสุขตามแล้ว
“ถ้าเสร็จแล้วผมจะมาหานะครับ”
“เออ”
หลังแยกย้ายกันไปอาบน้ำชำระคราบไคลต่างๆเสร็จแล้วผมก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเดินมาล้มตัวลงนอนบนเตียงด้วยความอ่อนเพลียเนื่องจากโดนสูบพลังตั้งแต่ตอนเย็นจนถึงหัวค่ำ ไม่รู้ไอ้เจ้าจอมมันไปอดอยากมาจากไหนถึงเล่นผมซะเพลียขนาดนี้แต่จะโทษมันฝ่ายเดียวไม่ได้หรอกครับผมก็ยอมมันเองนี่เนอะ
ตอนตากำลังจะปิดเสียงประตูห้องของผมก็ดังขึ้นทำให้ต้องโฟกัสสายตาไปหาคนที่เดินเข้ามาอีกครั้ง
“อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหมครับ?” มันล้มตัวลงนั่งบนขอบเตียงข้างๆผมก่อนจะยกมือขึ้นมาลูบไล้ผิวแก้มเรื่อยไปจนถึงเปลือกตาของผมที่ปิดลง
ผมส่ายหน้าไม่มีเมนูที่อยากกินเป็นพิเศษอะไรทั้งนั้น ซื้ออะไรมาผมก็กินหมดนั่นแหละ “ซื้อน้ำเต้าหู้มาให้ด้วย”
“ครับ นอนพักเถอะ เดี๋ยวผมมา” ก่อนไปมันก็ไม่ลืมก้มลงจูบตรงหน้าผากของผมจากนั้นผมก็รู้สึกว่ามันลุกออกจากเตียงไป
ผมยกมือขึ้นมาลูบตรงหน้าผากของตัวเองแล้วจู่ๆริมฝีปากก็ระบายยิ้มออกมาอย่างไม่มีสาเหตุ หัวใจก็เหมือนจะเต้นเร็วยิ่งกว่าโดนมันบอกรักอีก การกระทำเมื่อกี้ของมันทั้งอ่อนโยนและรู้สึกได้ถึงพลังความรักที่มันมีให้ต่อผม มันเป็นพลังบวกที่แม้จะเล็กน้อยก็ทำให้ผมมีความสุข
ผมตื่นขึ้นมาอีกทีก็ตอนที่ได้ยินเสียงของหล่นบนพื้นห้อง เมื่อเปิดเปลือกตาขึ้นก็พบกับตัวต้นเหตุที่ยืนเกาหัวส่งยิ้มแห้งให้ผม มันวางกล่องไม้อะไรสักอย่างไว้บนโต๊ะก่อนจะเดินเข้ามาหาผมที่ขยับตัวลุกนั่งบนที่นอน
“ขอโทษที่ทำให้ตื่นครับ” หน้าตามันดูรู้สึกผิดที่ทำให้ผมตื่นซึ่งผมไม่ได้อะไรกับการที่มันทำให้ผมตื่นเลยดีซะอีกครับจะได้ไม่ต้องมาปลุกผมให้ยาก
“ช่างเถอะ แล้วนี่กี่โมงแล้ว?”
เจ้าจอมมันกุลีกุจอหาโทรศัพท์ที่วางไว้บนหัวเตียงก่อนจะกดดูเวลา “พึ่งสามทุ่มครับ”
“อืม กูขอล้างหน้าก่อนเดี๋ยวออกไปกินข้าว”
“ครับ เดี๋ยวผมออกไปเตรียมไว้ให้” มันทำท่าจะลุกแต่ผมก็ดึงรั้งมันให้นั่งลงข้างๆผมก่อน
ผมมองหน้ามันนิ่งไม่ได้พูดอะไรก่อนจะโน้มหน้าเข้าไปหาแล้วประทับจูบลงบนริมฝีปากมันแผ่วเบา ที่ทำก็แค่อยากขอบคุณที่มันดูแลผมเป็นอย่างดีทั้งที่ผมก็เป็นผู้ชายเหมือนกันกับมัน
“ไปได้แล้วไม่ต้องทำหน้าเคลิ้ม” ผมผละออกแล้วผลักให้มันไปสักที
“แล้วก็ขยันทำให้ผมรักจังเลย”
มันบ่นอุบอิบก่อนจะยอมเดินออกไปจากห้องของผมดีๆ ผมได้แต่ส่ายหน้แล้วยิ้มให้กับภาพที่มันเดินลูบปากออกไป ไม่ใช่แค่ผมหรอกที่ขยันทำให้มันรัก มันก็ขยันทำให้ผมรักเหมือนกันนั่นแหละ
เดินออกมายังโต๊ะกินข้าวก็เห็นของที่ผมชอบตั้งเรียงรายอยู่เต็มโต๊ะอาหาร เจ้าจอมมันจัดแจงตักข้าวให้ผมเรียบร้อย ใครโดนทำให้แบบนี้แล้วไม่ยิ้มก็คงจะใจดำเกินไปแล้วล่ะครับ ในเมื่อเด็กมันน่ารักก็ต้องให้รางวัลมันด้วยการหอมแก้มมันสักฟอดสองฟอด
“ขอบคุณมาก”
มันยังคงอึ้งและไม่รู้มันจะอึ้งทำไม เวลาผมจะแสดงความรักหรือขอบคุณก็มักจะทำอย่างนี้อยู่บ่อยๆก่อนหน้านี้ก็ทำแต่เหมือนมันยังไม่ชินกับการกระทำของผมเท่าไหร่ ทำไมล่ะวะคนเป็นแฟนกันแสดงออกแบบนี้ไม่เห็นจะแปลกตรงไหน
“ผมดีใจมากครับที่วันนั้นตัดสินใจขอพี่คบ ถ้ารู้ว่าตอนคบกันพี่จะน่ารักขนาดนี้ผมจะขอพี่คบตั้งแต่วันที่รู้ว่าได้พี่เป็นพี่ติวแล้ว”
“เว่อร์ว่ะ พูดเหมือนตอนนั้นมึงชอบกูแล้วงั้นแหละ”
“ถึงไม่ได้ชอบแต่ผมก็รู้สึกปลื้มพี่อยู่นะครับ” มันว่าแล้วยิ้มให้ผม “พี่ภูมิใจชอบเล่าเรื่องพี่ให้ผมฟัง เวลาได้ฟังเรื่องพี่ทีไรผมก็รู้สึกว่าอยากเจอพี่มากๆจนได้มาเจอพี่จริงๆ ถึงแม้พี่ดูจะไม่ค่อยชอบขี้หน้าผมเท่าไหร่ก็เถอะครับ”
“ถ้ามึงไม่มาเป็นน้องติวกู กูก็คงไม่อะไรกับมึงหรอก”
“แต่ก็ดีแล้วแหละครับที่ผมได้เป็น ไม่อย่างนั้นผมก็คงเป็นแค่เด็กในคณะคนหนึ่งเท่านั้น”
“พูดเหมือนตัวเองไม่เด่น”
“ถึงผมเด่นแต่ถ้าพี่ไม่สนใจมันจะมีประโยชน์อะไรล่ะครับ”
ก็จริงอย่างที่มันว่า ผมก็ไม่ใช่พวกที่จะสนใจใครเท่าไหร่อยู่แล้วด้วย “ตอนนี้ก็สนใจแล้วไง” ผมว่าอ้อมแอ้มทำเป็นตักอาหารมาใส่จานตัวเองไม่หยุด
“นั่นน่ะสิครับ” มันยิ้มก่อนจะตักไข่พะโล้ใส่จานข้าวของผม
ระหว่างมื้ออาหารผมกับเจ้าจอมก็คุยกันไปเรื่อย มีทั้งเรื่องที่เคยพูดและไม่เคยพูดเอามาเล่าให้กันฟัง เป็นความสุขเล็กๆระหว่างเราที่เกิดขึ้นบนโต๊ะอาหารแทบจะทุกวันเมื่ออยู่ด้วยกัน ถึงแม้บางครั้งจะต้องปรับตัวในเรื่องที่เข้ากันไม่ได้ทว่าเราสองคนก็ยอมปรับเพื่อกันและกัน ถ้าต่างฝ่ายต่างไม่ยอมกันความรักมันก็คงไปด้วยกันไม่ได้หรอกครับ ในเมื่อเลือกที่จะรักก็ต้องพร้อมที่จะเปลี่ยนด้วย
ใครมันจะไปคิดว่าสุดท้ายแล้วคนที่ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับมันอย่างผมก็ต้องกลายมาเป็นทั้งรุ่นพี่ คนรู้จัก พี่ติวและคนรักของมัน โคตรจะเหลือเชื่อเลยครับ นี่แหละมั้งที่เขาเรียกว่านิติผูกพัน ผูกพันกันจนกลายเป็นความรักระหว่างเราทั้งสองคน...
ღ THE END ღ
เป็นตอนจบที่อาจจะไม่ได้หวานมากนักแต่เราก็พอใจกับตอนจบนี้มากๆเลย ขอบคุณคนอ่านทุกคนนะคะที่อยู่ด้วยกันมาถึงตอนนี้ เราอาจจะมาช้าบ้าง หายไปนานบ้างทุกคนก็ยังไม่ทิ้งกันไปไหน ขอบคุณมากๆนะคะ เราจะพยายามปรับปรุงการเขียนไปเรื่อยๆจะไม่หยุดแค่นี้แน่นอน
ขอแจ้งอีกเรื่องก็คือเรื่องนี้ได้ตีพิมพ์กับ สนพ. SENSE BOOK Publishing แอบบอกว่าพึ่งส่งต้นฉบับไปเมื่อวาน ถ้ามีรายละเอียดอะไรเพิ่มเติมแล้วจะมาแจ้งให้ทราบอีกทีนะคะ สำหรับวันนี้ก็ขอบคุณและสวัสดีค่าา เจอกันเรื่องหน้าเด้ออ
ปล. ฝากเรื่องต่อไปที่จะลงต่อจากเรื่องนี้ด้วยนะคะ สมชาติไม่ชอบนะค่ะ
#นิติผูกพัน
หัวข้อ: =END= ღ นิติผูกพัน ღ -นิติผูกพัน- 25/03/2562 UP!! (อ่าน 20612 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก