LengZab 19
"ให้ย้งคนเดียว"
50%
ย้งยี้ใชัเวลาที่เหลือกับเล้งโดยที่พรรณีอนุญาตให้ไปนอนค้างบ้านเล้งได้ เล้งพาย้งยี้ไปไหว้พระอีตัวดีพนมมือหลับตาอธิฐานต่อพระนานมากจนเล้งสะกิดเรียก
"อธิฐานอะไรเยอะแยะ"
"ยุ่งน่า"มันทำคิ้วขมวดใส่เล้งที่บังอาจขัดจังหวะมัน ย้งหันไปตั้งใจทำปากขมุบขมิบอธิฐานอีกพักแล้วจรดมือแตะหน้าผากก้มกราบพระเป็นอันจบ ทั้งหมดทั้งมวลที่มันอธิฐานไม่มีเรื่องของตัวเองเลยซักนิด มันขอแค่ให้พี่เล้งของมันเดินทางปลอดภัย ไม่เจ็บไม่ป่วยการเรียนราบรื่น มันก็ขอได้เท่าที่คนรักกันจะขอให้กันได้ ย้งเดินตามเล้งออกมาด้านนอกเพื่อไปถวายสังฆทานพระ ทั้งคู่ช่วยกันประเคนกระป๋องสังฆทานเมื่อเสร็จพระภิกษุก็พรมน้ำมนต์ให้เป็นอันเสร็จพิธี ตกบ่ายเล้งพาย้งไปกินข้าว ดูหนัง ทำทุกอย่างเหมือนที่คนรักทำกัน เล้งแทบจะไม่ปล่อยมือของย้งเลย
มันเกิดความรู้สึกหวงแหนมือนุ่มๆที่มักหยิบจับอุปกรณ์ทำครัวอย่างคล่องแคล่ว
จะไม่ได้จับอีกตั้งสองปี...
ไม่อยากไป...
แต่มันเลือกอะไรไม่ได้...
"มองหน้าย้งทำไมพี่เล้งมองหนังสิบ่นว่าอยากดูมานานแล้วนี่"
"หนังน่ะกูดูเมื่อไหร่ก็ดูได้...แต่มึงน่ะกูจะไม่ได้เจออีกตั้งสองปี"เกิดความเงียบขึ้นทันทีที่เล้งพูดจบประโยค ย้งยี้ก้มหน้าแล้วหันไปทางอื่นกะพริบตาไล่ความผ่าวร้อนที่เริมปริ่มดวงตาออกไป
จะเข้มแข็งให้พี่เล้งเห็น
ทั้งเล้งและย้งยี้กระชับมือกันแน่นขึ้น แม้จะไม่พูดออกไปแต่ต่างคนต่างรู้ดีว่าความสัมพันธ์นั้นอาจจะสั่นคลอน
ย้งยี้ยังต้องโต ความสวยผุดผาดที่ค่อยๆแย้มบานราวดอกไม้งาม แน่นอนว่าระหว่างที่เล้งไม่อยู่ดอกไม้งามของเขาก็จะแย้มกลีบอวดความงามและกลิ่นหอมหวานจนมีแมลงตัวอื่นแวะเวียนหวังจะดอมดม
ถ้าถึงวันนั้น...
ถ้าหากมีใครซักคนมาทำให้ย้งยี้หวั่นไหว เล้งก็อาจจะเสียอีตัวดีไปได้โดยแก้ไขไม่ทัน ถึงเวลานั้นวันที่ย้งโตเป็นผู้ใหญ่มีความคิดอ่านมากขึ้น วันนั้นเล้งอาจจะไม่ใช่คนสำคัญของย้งอีกต่อไป
ส่วนย้งเองก็กลัว ทั้งความห่างของระยะทางอีกทั้งพี่เล้งไม่ติดโซเชียลอาจจะทำให้เล้งค่อยๆลืมย้งไปทีละน้อย
ผู้หญิงจีนหน้าตาสวยรูปร่างอรชรอ่อนช้อยอาจจะทำให้เล้งเปลี่ยนใจได้ ถึงเวลานั้นย้งคงแก้ไขอะไรไม่ได้
แค่ห่างกันด้วยระยะทางย้งก็ปวดใจจะแย่
แล้วถ้าพี่เล้งเปลี่ยนไปย้งจะทำยังไง
เล้งนอนมองย้งยี้ที่ตรวจตรากระเป๋าเดินทางของเขาอีกครั้งมั้งๆที่ก็ตรวจมาหลายรอบแล้ว นาฬิกาบอกเวลาสี่ทุ่มกว่าเป็นเวลาที่ย้งยี้ควรจะนอนได้แล้วแต่คืนนี้กลับไม่ยอมกลับมานอนบนเตียงกับเขาซักที มันเอาแต่ทวนรายการในกระเป๋าไปมารื้อแล้วจัดอยู่นั่นตั้งแต่อาบน้ำเสร็จ ย้งยี้เอาแต่ง่วนอยู่กับการเช็กระเป๋าจนไม่รู้ตัวเลยซักนิดว่าเล้งก้าวลงมาจากเตียงเดินมาหาและโดยไม่พูดพร่ำทำเพลงมันก้มลงช้อนร่างอีตัวดีขึ้นมาอุ้มจนย้งยี้หวีดลั่นอย่างตกใจแขนเล็กคล้องคอเล้งเพราะกลัวตก ดวงตากลมของมันเบิกโพรงราวกระต่ายป่าที่ถูกหมาป่าตะครุบยามที่กำลังเพลิดเพลินกับยอดหญ้าสดอ่อน เล้งงก้าวยาวๆเพียงไม่กี่ก้าวก็ถึงเตียงมันวางน้องลงอย่างอ่อนโยนคร้อมกักร่างของน้องไว้ จ้องลึกเข้าไปในแก้วตาใสแจ๋วที่มักจะหลบตามันทุกครั้งที่ถูกมอง
และครั้งนี้ก็เช่นกัน...
ย้งยี้ไม่เคยต้านทานสายตาร้ายกาจของเล้งได้เลย สายตาของเล้งเหมือนไฟที่มอดไหม้ลามเลียจนร้อนรุ่ม ยิ่งเล้งไล้ปลายนิ้วกับกรอบหน้าบังคับให้หันกลับมาย้งก็สั่นอย่างห้ามไม่ได้
"หลบหน้ากันทำไม?"
"....."
"พรุ่งนี้เฮียจะไปแล้วนะ"มันบอกกับย้งด้วยเสียงที่แผ่วจนย้งยี้ใจหาย
ความรู้สึกใจหายเป็นยังไงย้งยี้ก็ได้ลิ้มรสในวันนี้
หัวใจของมันอึดอัดสลับหวิวๆจนเหมือนจะเป็นลม ย้งยี้ยื่นมือไปประคองใบหน้าหล่แเหลาที่มันหลงใหลตั้งแต่ครั้งเยาว์วัย
เคยเห็นเคยเล่นกันมาตั้งแต่ยังเป็นเด็กน้อย
หลงรักมานานปี พอได้คบกันกลับต้องมาแยกจากกันเสียแล้ว
ย้งยี้เกลียด...เกลียดที่พร่ำบอกตัวเองว่าจะเป็นความสบายใจของพี่เล้ง จะเข้มแข็งและบอกลาพี่เล้งด้วยรอยยิ้มแต่ตอนนี้ย้งยี้กลับไปเป็นเด็กขี้แยให้พี่เล้งคอยเช็ดน้ำตาและขี้มูกให้เหมือนตอนเด็กๆอีกแล้ว
"เด็กขี้แย"มันบีบจมูกอีตัวดีอย่างหยอกเย้าหวังให้น้องยิ้มได้ซึ่งนั่นได้ผลเพราะย้งยี้หลุดหัวเราะออกมาเบาๆ
"ไหนบอกว่าโตแล้วทำไมยังร้องไห้ขี้มูกโป่ง น่าเกลียดชิบหาย"ปากบอกว่าน่าเกลียดแต่ก็ใช้ปลายนิ้วเช็ดน้ำมูกให้น้องอย่างไม่รังเกียจเลยซักนิด
"น่าเกลียดแล้วรักหนูมั้ย"อีตัวดีสูดขี้มูกก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอู้อี้ ริมฝีปากแดงเรื่อเพราะมันกัดไว้ตอนกลั้นสะอื้น
"ถึงขนาดนี้ยังต้องให้บอกอีกเหรอ ใครเขาพูดคำว่ารักกันพร่ำเพรื่อวะ"
"ย้งไง ย้งพูดว่ารักพี่เล้งได้ทุกวันเลยไม่เห็นจะพร่ำเพรื่อตรงไหน รู้สึกยังไงก็พูดตรงๆก็แค่นั้น หรือมันเป็นเพราะย้งรักพี่เล้งฝ่ายเดียวมาตลอดคนที่อินดับคำว่ารักถึงได้เป็นย้งคนเดียว"
"ใครบอกว่ามึงรักกูข้างเดียว"เล้งเกลี่ยริมฝีปากแดงเรื่อนั้นก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าชิดจนริมฝีปากของตัวเองเกือบแตะกับริมฝีปากของย้งยี้ ปลายจมูกของมันคลอเคลียกับพวงแก้มนุ่มอย่างจงใจ ย้งยี้กระพริบตาปริบๆด้วยเพราะตีความไม่ทันความเด๋อที่น่าเอ็นดูของมันทำให้เล้งอดใจไม่ไหวฝังปลายจมูกกับแก้มฟูๆแล้วกระซิบเฉลยความลับที่เก็บไว้ในใจ
"กูรักมึงตั้งแต่ไปต่อยกับไอ้แบ็งค์ตอน ม.2 แล้ว"เล้งเฉลยสิ่งที่เก็บอยู่ในใจมาเนิ่นนาน ย้งยี้เต็มตื้นในหัวใจนักมันผวากอดเล้งไว้แน่นอย่างแสนรัก ยอมเงยหน้ารับรสจูบฉ่ำหว่นที่ค่อยๆทวีความเร่าร้อน
จูบเพื่อให้จำรสชาติหวานหอมแก้มย้ำๆเพื่อจะจำกลิ่นเนื้อนวล ดูดดึงผิวอ่อนเหนืออกเพื่อตีตราว่าคนๆนี้เป็นของตน ปลดเปลื้องเสื้อผ้าเพื่อยลโฉมแบบไร้สิ่งกีดขวางสัมผัสทุกอณูผิวฝากรอยประทับประปรายไม่ว่าจะเป็นเนินอกที่มันย้ำนักย้ำหนาว่าชอบแบบนี้ ชายโครง หน้าท้อง ไม่เว้นแม้แต่ต้นขาด้านใน
ตีตราประทับทุกอณูผิวโดยที่อีตัวดีก็ไม่ได้เอ่ยปากห้ามปราม
ดูดดึงเคล้นคลึงไม่อยากปล่อยเสื้อผ้าไม่กี่ชิ้นบนเรือนกายหายไปอย่างรวดเร็ว มือนุ่มปรนเปรอให้คนรักริมฝีปากอิ่มที่ชอบชมชิมค่อยๆครอบครองดื้อรั้น
พี่เล้งเป็นของย้ง...ดวงตากลมช้อนมอง ความใสบริสุทธิ์ที่มีถูกเขวี้ยงทิ้งไป มันอยากให้เล้งจำ แม้อยู่ไกลสุดหล้าฟ้าเขียวก็จะไม่มีทางลืมทุกท่วงท่าทุกสัมผัสที่มันมอบให้เด็ดขาด
ความเขินอายถูกเก็บพับเคลื่อนกายราวแม่ทัพกำลังควบม้าทะยานไปสู่ทุ่งหญ้ากว้างเขียวขจี เชิดหน้ารับทุกสัมผัสเร่งเร้าบดสะโพกควงวนจนร่างสั่นสะท้าน พากันแหวกว่ายสายธารแห่งรักซ้ำแล้วซ้ำเล่า ผลัดกันรุกผลัดกันรับ จนที่สุดย้งยี้ก็หมดแรงซบคาอก
ก่อนเข้าสู่ห้วงนิทราหูได้ยินเสียงแว่วคล้ายลอยลมมาจากที่อันไกลแสนไกล หากแค่กลับสลักชัดในหัวใจว่า
"รอเฮียนะ เฮียจะรีบกลับมาหาย้งยี้ อย่าไปรักใครแทนเฮียนะ"
"อือ..."มันรับคำแผ่วเบาแล้วภาพก็ตัดไปในทันที
ในที่สุดวันที่เล้งต้องออกเดินทางก็มาถึง แม้แปะหลิวและลี่จะชวนให้ย้งเข้ากรุงเทพด้วยกันแต่ย้งยี้ก็ปฏิเสธ
"จะจากช้าจากเร็วสุดท้ายก็ต้องจากอยู่ดี แยกกันตรงนี้ดีกว่า"มันบอกกับเล้งอย่างตัดใจ เล้งมองย้งยี้ที่พยายามเก็บอาการเศร้าอย่างสุดความสามารถแต่ก็ยังปิดไม่มิด มันลูบแกัมนุ่มเบาๆอยากเอ่ยคำปลอบโยน คำขอโทษแต่ก็รู้ดีว่าขืนพูดไปย้งยี้ก็จะเศร้ามากกว่าเดิม ต่างคนต่างหักห้ามความรู้สึกอาลัยอาวรณ์ ต่างคนต่างกดความเสียใจลงไปในส่วนลึกของหัวใจ
ย้งยี้กลั้นใจบอกลาเล้งในตอนที่ลี่บีบแตรเรียกน้องชาย
"เดินทางปลอดภัยนะพี่เล้ง รักษาสุขภาพให้ดี..."มันหยุดพูดเมื่อเล้งดึงร่างไปกอดแน่น
"ดูแลตัวเองเหมือนกันไม่มีกูอยู่แล้วต้องหัดสู้คนบ้างนะรู้มั้ย"ย้งยี้พยักหน้ารับ มันสูดลมหายใจก่อนจะเงยหน้าขึ้นมายิ้มกว้างจนตาโค้งเป็นสระอิให้เล้งดู
"พี่เล้งไม่ต้องห่วงนะถ้าใครมาเก๊ย้ง ย้งจะแม่ไม้มวยไทยใส่ให้ปากแตกเลย ไปได้แล้วจะได้มีเวลาพักก่อนขึ้นเครื่อง"มันผลักอกเล้งเบาหากแต่เล้งกลับรวบมันไปกอดจนจมอกอีกครั้ง
"ไม่อยากไปจากมึงเลย"
"ทำไมวันนี้งอแงจังพี่เล้ง สองปีแป๊บเดียวเอง รีบไปรีบกลับมานะ ย้งรออยู่"มันตีหลังเล้งเบาๆหากแต่ใจจริงก็อยากอยู่ในอ้อมกอดนี้นานๆ
ไม่อยากให้ไปเหมือนกัน...
วัตถุบางอย่าวถูกคล้องลงบนลำคอระหงของย้งยี้ก่อนที่เล้งจะผละออก เมื่อใช้ปลายนิ้วสัมผัสดูจึงรู้ว่านี่คือสิ่งที่เล้งรักและหวงมาก เพราะกว่าจะได้มาเลือดตาแทบกระเด็นเล้งลูบแก้มที่ขึ้นสีเรื่อจ้องตาอีตัวดีแล้วพูดดเวยน้ำเสียงจริงจัง
"รู้ใช่มั้ยว่าเกียร์คือของสำคัญของเฮีย"ย้งยี้พยักหน้ารับ
"เฮียฝากย้งดูแลด้วยนะ ทั้งเกียร์ทั้งใจของเฮียฝากไว้ที่ย้งคนเดียวไม่ให้ใคร"
"จะดูแลให้ก่อนก็แล้วกันถ้ากลับมาช้าหาผัวใหม่ไม่รู้ด้วย"
"ก็ลองดูสิกูจะตามไปกระทืบผู้ชายทุกคนที่มายุ่งกับมึงเลย"ย้งยี้หัวเราะให้กับคำพูดป่าเถื่อนนั้น
"ต้องไปแล้ว..."ในที่สุดก็ถึงเวลาที่ต้องจากลากันจริงๆ เล้งดึงต้นคอของย้งมาใกล้กดจมูกโด่งลงบนพวงแกก้มนุ่มอย่างเร็วแล้วผละออก
"กูรักมึง รักมึงคนเดียว"
ย้งยี้มองภาพรถยนต์ที่คนรักของมันอยู่ในนั้นสีหน้าที่ยิ้มแย้มค่อยๆนิ่งลงเรื่อยๆ มือที่โบกลาตกลงข้างลำตัว ไหล่เล็กค่อยๆสั่นมากขึ้นทีละน้อย พรรณีเดินมาจับไหล่ลูกให้หันกลับมาหาตัว ทันทีที่เห็นหน้าแม่อีตัวดีที่ฝืนทำเป็นสดใสมาตลอดก็ร้องไห้โฮสะอึกสะอื้นเหมือนจะขาดใจ
"พี่เล้งเขาไปแล้วหม่าม้า ฮือ...."พรรณีไม่ได้เอ่ยปลอบลูกหล่อนทำเพียงปล่อยให้ลูกร้องไห้เหมือนเด็กเล็กที่เสียของรักไป ลูบผมลูกเบาๆ
เวลาจะทำให้ย้งยี้เข้มแข็งขึ้น
คนเราต้องเรียนรู้ที่จะสูญเสีย
และลูกของหล่อนกำลังต่อสู้กับความรู้สึกนี้อยู่
วันหนึ่งมันจะค่อยๆดีขึ้น
และย้งยี้จะเติบโตมีภูมิคุ้มกันกับความผิดหวังได้แน่นอน
...............
เฮลโหลลลลลล
มาแล้วววววว
พี่เล้งไปแน้วววววสงสารอีตัวดีแต่คนเราต้องเรียนรู้ที่จะต้องเจอะเจอกับเรื่องราวต่างๆ
ประสบการณ์จะทำให้เราค่อยๆเติบโตขึ้นมาเอง
ยังไม่ได้แก้คำผิดนะคะ
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ ทุกแท็ก ทุกการพูดถึง ทุกการแนะนำให้คนรอบข้างอ่านนะคะ ตื้นตันใจมากๆค่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
