หัวข้อ: ❤❤ Babysitter สัญญารักฉบับพี่เลี้ยง ❤❤ [ตอนที่ 40]★ 30/03/19 ★ P:57

[van16]

หวานอ่ะ  คิดถึงอาโปด้วย ตอนหน้าจะมามั๊ยน๊าาาา

[ommanymontra]

 

 

[วายซ่า]

   เปลี่ยนจากแสบใหญ่เป็นคุณผู้ชายละมุนไปอี๊ก.  ดีใจด้วยนะน้องเพ. 

[sweetie]

อิจฉาเพแล้วเนี่ย 

[JokerGirl]

ปริ่มใจมากๆๆๆๆ โรแมนติคสุด หวานสุด

[tonnum18]

หวานมากเลย จนคนอ่านๆไปเขินไปแทน

[lizzii]

ละมุนมากๆ

[mystery Y]

ฟิน~

[mypink801]

หวานมากกกกกกกกกกกกกก ฟินนนนนนนนนน 

[•♀NoM!_KunG♀•]

อ่อยยยย

[labelle]

โซสวีทจ้า ทุ่มเททุ่มทุนมากค่ะคุณพ่อ

ปลื้มความสารินที่ทำให้เพทายทุกอย่างเลย
แต่อะไรคือนิดนึงลงโทษ นิดหน่อยก็เพราะรัก แหนะ

เพทายน่าเอ็นดู ทะเล้นด้วย เหมารวมพ่อลูกหมดจ้า

ตลกคีย์ ใครจะได้จับหัวกินหางกันก่อนล่ะ 5555
ผิงน่ารักดีค่ะ เป็นกลุ่มเพื่อนที่ผูกพันกันดี

[darin]

ตอนที่ 36
เด็กแสบ

   
“กลับแล้วเหรอ”
   
“ครับ”
   
พนามองตามหลังคีตกานต์ไป เขาเพิ่งกลับมาถึงบ้านพัก แม้จะเป็นวันหยุดแต่พนาต้องเข้าไปคุมงานในสวน เนื่องจากมีการลงกุหลาบพันธุ์ใหม่ ที่จำเป็นต้องดูแลอย่างใกล้ชิด
   
ในตอนเช้าคีตกานต์มาถึงที่บ้านก่อนที่เขาจะออกไปครู่เดียว บอกว่าจะมาอยู่เป็นเพื่อนขุน พอเขากลับมาอีกฝ่ายก็กลับพอดี จึงไม่มีเวลาได้พูดคุยกัน
   
“พ่อครับ” พนาหันกลับไปมองลูกชาย
   
“พ่อกับอาคีย์ทะเลาะกันเหรอครับ”
   
“เปล่า ทำไมขุนถึงคิดแบบนั้น”
   
“อาคีย์เหมือนไม่ค่อยอยากเจอพ่อเลยครับ เมื่อกี้พอได้ยินเสียงรถก็บอกผมว่าจะกลับแล้ว ตอนแรกยังนั่งสอนการบ้านผมอยู่เลย”
   
“พ่อกับอาคีย์ไม่ได้ทะเลาะกันขุนสบายใจได้”
   
“ครับ”
   
“ไปทำการบ้านต่อเถอะ”
   
“เดี๋ยวผมเอาน้ำเย็นๆ ให้พ่อก่อนครับ”
   
“ขอบใจมาก”
   
พนานั่งลงบนโซฟา เขามองออกไปนอกหน้าต่าง ไม่เห็นคีตกานต์แล้ว ชายหนุ่มพยายามนึกว่าเขาทำให้อีกฝ่ายไม่พอใจตอนไหนหรือเปล่า แต่นึกยังไงเขาก็นึกไม่ออก
   
ตั้งแต่วันที่คีตกานต์บอกว่าชอบเขา พนาก็แสดงออกเป็นปกติทุกอย่าง เหมือนทุกวันที่ผ่านมา เขามั่นใจว่าเขาไม่ได้แสดงท่าทางรังเกียจหรือไม่พอใจออกไป ถ้าอย่างนั้นแล้วคีตกานต์โกรธเรื่องอะไร
   
• • • • • • • •
   
พนากวาดตาไปรอบห้อง เป็นอีกครั้งที่เขาไม่เจอคีตกานต์นั่งอยู่ ทั้งเมื่อวานและวันนี้
   
“คีย์ไม่มาทานข้าวเช้าเหรอเพ” สารินเป็นคนถามเพทาย เมื่อลงมาแล้วไม่เจออีกฝ่ายนั่งอยู่
   
“ครับ เห็นบอกว่าช่วงนี้กำลังเห่อลองวิชา หัดทำอาหารเช้ากินเอง”
   
“ทานได้แน่นะ”
   
“พี่สารินครับ”
   
“หึๆ พี่ถามเพราะเป็นห่วง เดี๋ยวไม่สบายขึ้นมาไม่มีใครรู้”
   
“สบายดีครับ เมื่อวานก็ไปทำงานได้ปกติ”
   
“พูดถึงเรื่องนี้ คีย์ไม่อยากทำงานอย่างอื่นเหรอ ช่วงแรกที่พี่ให้ไปทำที่ร้านเพราะจะได้ไม่เบื่อ แต่มันนานมากแล้ว พี่เสียดายความรู้ของคีย์”
   
“ผมคิดจะคุยกับคีย์เรื่องนี้อยู่เหมือนกันครับ อยากให้กลับไปคุยกับป๊าด้วย ปล่อยนานเกินไปผมกลัวจะประสานรอยร้าวไม่ติด เพราะต่างคนต่างถือทิฐิ”
   
“พี่เห็นด้วย เพลองคุยกับคีย์ดู อาจถึงเวลาที่คีย์ต้องกลับไปแก้ปัญหาแล้ว”
   
“ครับ” เพทายพยักหน้า เขาเพิ่งคุยกับผิงเรื่องนี้ และเห็นตรงกันว่าควรพูดกับคีตกานต์
   
พนาตักข้าวต้มเข้าปาก เขานั่งเงียบกว่าทุกวัน ความรู้สึกใจหายพุ่งเข้าจู่โจม คีตกานต์จะกลับกรุงเทพฯ แล้วอย่างนั้นเหรอ ถ้าแก้ปัญหากับพ่อได้จะกลับมาอีกไหม อาจจะเบื่อที่นี่แล้ว กลับไปใช้ชีวิตตามปกติของตัวเองเสียที เขาเคยชินจนลืมไปสนิทใจว่าคีตกานต์รวยแค่ไหน ไม่จำเป็นต้องทำงานอยู่ที่นี่
   

   
“พี่พนา!” สีหน้าของคีตกานต์แปลกใจเมื่อเห็นเขาเดินขึ้นระเบียงเรือนเล็ก สังเกตจากถ้วยกาแฟและชามข้าวต้มที่วางอยู่ อีกฝ่ายคงเพิ่งทานอาหารเช้า
   
“ไม่ไปที่ร้านเหรอ”
   
“ครับ ผมขอพี่น้อยโดดสามวันตั้งแต่วันนี้ อยากจัดการอะไรๆ ให้เรียบร้อย”
   
“อะไรๆ หมายถึง…”
   
“ไม่มีอะไรครับ พี่พนามาหาผมมีอะไรหรือเปล่าครับ”
   
“พี่...”
   
พนาชะงักเพราะเขาไม่ได้คิดไว้ว่ามาทำไม แค่อยากมาเท่านั้น
   
“เห็นเพบอกว่าคีย์หัดทำข้าวเช้าทานเอง พี่เลยมาดูว่าสบายดีไหม”
   
“เป็นห่วงผมเหรอครับ” คีตกานต์ส่งยิ้มให้เขา “พี่พนายังใจดีเหมือนเดิม อย่าทำอย่างนั้นสิครับเดี๋ยวผมตัดใจไม่ได้”
   
“ตัดใจ?”
   
“ครับ” คีตกานต์คลี่ยิ้มออกกว้าง “ถึงผมจะเป็นเด็กเอาแต่ใจไปสักนิดแต่ผมก็ไม่ได้ดื้อรั้นหัวชนฝานะครับ ในเมื่อพยายามแล้วพี่พนาไม่ชอบผม ผมก็ต้องยอมตัดใจ”
   
“พี่ไม่ได้ไม่ชอบคีย์”
   
“ผมรู้ครับ อย่างพี่พนาไม่มีทางพูดให้ใครเสียใจ แต่การที่พี่วางตัวเหมือนเดิม เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นมันก็แทนคำตอบได้ดีไม่ใช่เหรอครับ ว่าพี่พนาอยากรักษาความสัมพันธ์แบบเดิมของเราไว้มากกว่า ดังนั้นไม่ต้องเป็นห่วงครับ ผมสบายมาก เมื่อไม่ใช่ก็ตัดใจ เดี๋ยวก็คงเจอคนที่ใช่เองมั้งครับ”
   
“คีย์”
   
“อย่าทำเสียงแบบนั้นสิครับ ผมเคยบอกแล้วว่าผมมีคนเข้าหาเยอะจะตาย เดี๋ยวก็เจอคนถูกใจเอง กับพี่พนาแค่ได้เป็นพี่น้องกันผมก็ดีใจแล้ว”
   
“...”
   
“แล้วผมก็ไม่ได้ท้องเสียด้วยครับ ฝึกมาหลายวันถึงยังไม่อร่อยแต่ก็พอกินได้ พี่พนาไปทำงานได้แล้วครับ ไม่ต้องเป็นห่วง”
   
“อืม คีย์สบายดีก็ดีแล้ว”
   
พนาก้าวเท้าลงบันได ในสมองของเขาไม่ได้โล่งขึ้นเลย และหัวใจยังหนักขึ้นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

• • • • • • • •
   
“นึกยังไงถึงชวนมาดื่ม”

สารินนั่งลงบนโซฟาฝั่งตรงข้ามเพื่อนรัก ในมือมีแก้วเหล้าที่อีกฝ่ายชงให้ พนาชวนเขามานั่งดื่มที่บ้านพัก
   
“มีเรื่องอยากถาม”
   
“ถามมาสิ”
   
“ทำไมนายถึงรู้ตัวว่าชอบเพทาย”
   
“นึกยังไงถึงถาม”
   
“ตอบมาเถอะ”
   
“ทำไมถึงรู้ตัวอย่างนั้นเหรอ” สารินพิงหลังกับพนักเก้าอี้ ยกยิ้มมุมปาก “เพราะนาย”
   
“เพราะฉัน?”
   
“ใช่ พอคิดว่านายชอบเพทาย และคิดว่าเพทายอาจชอบนาย ฉันก็นั่งไม่ติด มันกระวนกระวาย ร้อนใจ ไม่มีสมาธิทำงาน แค่นั้นก็ชัดอยู่แล้วไม่ใช่เหรอว่ามันเกิดขึ้นเพราะอะไร ที่เหลือก็แค่ยอมรับความรู้สึกตัวเอง”
   
พนาถอนหายใจยาว
   
“ทำไม เกิดอะไรขึ้น”
   
“ที่นายพูดทั้งหมด ฉันกำลังเป็นอยู่ตอนนี้”
   
“กับใคร” สารินจ้องใบหน้าเพื่อนรัก
   
“นายรู้น่า”
   
“หึๆ ก็แค่นั้น” สารินยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม “แล้วนายจะทำยังไงต่อ”
   
“ก็คงต้องคุยกัน”
   
“ถามตัวเองให้แน่ใจก่อนนะพนา อย่าทำเพราะความใจดีหรือรู้สึกผิด เพราะเรื่องมันจะแย่ไปกันใหญ่”
   
“ฉันแน่ใจ”
   
“ถ้าอย่างนั้นก็ขอแสดงความยินดีล่วงหน้า” สารินยื่นแก้วเหล้าไปชนกับเพื่อน
   
“คุ้นๆ นะเหตุการณ์แบบนี้”
   
“หมายถึงเรื่องไหน”
   
“ก็ที่เรานั่งดื่มนั่งคุยกันตรงนี้ บางเรื่องก็เหมือนเดจาวู” สารินหัวเราะเบาๆ ก่อนยกแก้วเหล้าในมือขึ้นดื่ม ครั้งหนึ่งเขาก็เคยมานั่งดื่มกับพนาที่บ้านหลังนี้เพื่อบอกอีกฝ่ายว่าเขาชอบเพทาย บางเรื่องก็เหมือนเดจาวู เคยเกิดขึ้นแล้วและเกิดขึ้นอีก

• • • • • • • •
   
“คีย์”
   
พนามองร่างเล็กที่ยืนหันหลังให้เขา สายตามองไปยังวิวตรงหน้า คีตกานต์หันกลับมาและส่งยิ้มให้เมื่อเห็นว่าเป็นเขา
   
“พี่พนา”
   
“พี่มีเรื่องอยากคุยด้วย”
   
“ตอนนี้เหรอครับ”
   
“ใช่ คีย์สะดวกไหม”
   
“สะดวกครับผมไม่ได้ทำอะไร แค่ชื่นชมวิวที่เคยเห็นทุกวันเท่านั้นเอง พอคิดว่าเดี๋ยวจะไม่ได้เห็นแล้วก็ใจหายชอบกล”
   
“พี่เข้าใจเพราะพี่ก็เพิ่งรู้สึก”
   
“พูดอย่างนี้พี่สารินใจหายแย่เลยครับ พูดเหมือนพี่พนาจะลาออก พี่สารินไม่ยอมหรอกครับ”
   
“เปล่า พี่แค่ใจหายที่บางอย่างกำลังจะหายไปจากชีวิต”
   
“อะไรเหรอครับ”
   
“เข้าไปนั่งในบ้านดีไหม”
   
“ได้ครับ”
   
คีตกานต์เดินนำพนาเข้าไปในบ้าน นั่งลงบนโซฟาตัวยาว พนาเลือกนั่งตัวเดียวกันแต่เว้นระยะห่าง เพื่อจะมองใบหน้าของอีกฝ่ายให้ชัดๆ
   
“พี่ให้”
   
“อะไรครับ”
   
พนาส่งดอกกุหลาบที่เขาถือมาให้คีตกานต์ อีกฝ่ายเลิกคิ้วขึ้นสูง ดวงตาที่มองเขาเต็มไปด้วยคำถาม
   
“ให้ผมทำไมครับ”
   
“ครั้งหนึ่งพี่ก็เคยถามคีย์แบบนี้ ตอนนั้นพี่ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าคีย์จะเอามาให้พี่ทำไม เพราะพี่อยู่กับมันทุกวัน เลยไม่ได้รู้สึกพิเศษหรือตื่นเต้นที่มีคนเอาดอกไม้มาให้ แต่ตอนนี้พี่รู้แล้ว”
   
“รู้ว่าอะไรครับ”
   
“รู้ว่าไม่ใช่ดอกไม้หรอกที่พิเศษ คนต่างหาก”
   
“ขอบคุณครับที่ในที่สุดก็เข้าใจผม” คีตกานต์หยิบดอกกุหลาบในมือของเขาไป
   
“สวยมากเลยครับ”
   
“พี่เลือกดอกที่สวยที่สุดมาให้คีย์”
   
“ขอบคุณครับ” คีตกานต์ยกดอกกุหลาบในมือขึ้นแตะจมูก
   
“แต่พี่ไม่ได้เอามาให้คีย์เพราะเหตุผลนั้น ไม่ใช่มาเพื่อจะบอกว่าพี่เข้าใจแล้ว”
   
“ถ้าอย่างนั้นพี่พนาเอามาให้ผมทำไมครับ”
   
“เพราะ...” พนากลืนน้ำลายลงคอ เขารู้สึกเขินเพราะไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน
   
“ว่ายังไงครับ”
   
“เพราะคีย์เป็นคนสำคัญสำหรับพี่ พี่ถึงอยากเอามาให้”
   
“เพราะผมเป็นน้องเหรอครับ” คีตกานต์จ้องเข้ามาในตาของเขา
   
“เปล่า เพราะพี่รักคีย์”
   
คีตกานต์ลุกขึ้นยืน เดินไปใกล้ประตู มองออกไปยังระเบียงภายนอก โดยไม่พูดอะไรอยู่ครู่หนึ่ง
   
“พี่พนาแน่ใจเหรอครับ”
   
“พี่แน่ใจ พี่ไม่อยากให้คีย์ไปไหน ไม่อยากให้คีย์สนใจใคร พี่อยากให้คีย์มองพี่คนเดียว”
   
คีตกานต์หมุนตัวกลับมามองหน้าเขา พนาลุกขึ้น เดินไปหยุดยืนตรงหน้าอีกฝ่าย
   
“จะช้าไปไหมถ้าพี่จะขอให้คีย์อยู่ด้วยกัน”
   
“ในฐานะอะไรครับ”
   
“คนที่พี่รัก”
   
คีตกานต์ละสายตาจากใบหน้าของเขา ตกลงมองกุหลาบในมือ ก่อนเสียงถอนหายใจยาวจะดังขึ้น หัวใจของพนาร่วงหล่น ความกังวลวิ่งไปทั่วร่างกาย
   
คีตกานต์เงยหน้าขึ้นสบตาเขานิ่ง ก่อนริมฝีปากจะคลี่ออกเป็นรอยยิ้มกว้าง ดวงตาเรียบเฉยปรากฏประกายวาววับ
   
“กว่าจะรู้ตัวนะครับ เล่นเอาผมเหนื่อย”
   
“หืม?” พนาเลิกคิ้วขึ้น

คีตกานต์ขยับเท้าเข้ามาชิด เงยหน้าขึ้นมองเขา    

“คิดว่าพี่สารินรู้ตัวว่าชอบเพเพราะใครครับ ถ้าไม่ใช่ฝีมือผม”
   
“เดี๋ยวนะ” พนาจ้องเขาไปในดวงตาเจ้าเล่ห์คู่นั้น “คีย์กำลังจะบอกพี่ว่า...”
   
“ผมก็แค่ไปทวงบุญคุณจากพี่สารินนิดหน่อยเท่านั้นเอง ไม่ขอให้เพช่วยหรอกรายนั้นเล่นไม่เนียน”
   
“อะไรนะ!!”
   
 “ติดกับผมแล้ว” คีตกานต์ยิ้มกว้าง ดวงตาเป็นประกาย
   
พนาอึ้งไปพักใหญ่ก่อนจะหัวเราะเสียงดังออกมา เขาเพิ่งเข้าใจคำพูดของสาริน  ‘บางเรื่องก็เหมือนเดจาวู’ สารินไม่ได้หมายถึงการนั่งดื่มและคุยกัน แต่หมายถึงทั้งหมดคือแผนการของเจ้าตัวยุ่ง พนารู้ตัวแล้วว่าเขาติดกับเด็กแสบเข้าให้แล้ว
   
“พี่พนา” แขนเรียวยกขึ้นคล้องรอบคอของเขา พนาดึงเอวเล็กเข้ามากอดไว้หลวมๆ
   
“หือ?”
   
“จูบผมหน่อยสิครับ ผมจะได้มั่นใจ”
   
“หึๆ” เพราะเป็นเด็กแสบเขาถึงไม่ตกใจหรือแปลกใจ มีเพียงรอยยิ้มและสายตาเอ็นดูที่ใช้มองอีกฝ่าย
   
“นะครับ”
   
“ได้แน่นอนอยู่แล้ว”
   
พนาทาบทับริมฝีปากลงไปบนริมฝีปากบางของคีตกานต์ ดูดซับความหวานราวกับไม่เคยลิ้มลองมาก่อน 

ถ้าเหตุการณ์ครั้งนี้เป็นกับดัก ก็เป็นกับดักที่เขาเต็มใจจะติดไปตลอดชีวิต ขอเพียงได้อยู่กับคนในอ้อมแขนก็พอ

:::: ♥ TBC ♥::::
Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[sailom_orn]

    สมหวังอีกคู่แล้ว

[Caramel Syrup]

แสบได้ใจมากคีย์   

[darling]

เด็กแสบ   

[iamtsubame]

คีย์!!!
เธอมัน! แสบ&แซ่บ! 
แม่มดชัดๆ! 

[iceman555]

 

[route rover]

ยัยคีย์ ยัยตัวแสบ 

[miikii]

คีย์ก็คือคีย์ โอ๊ย 555555555
แสบมาก

[Yara]

นั่นไงคีย์ซะอย่าง ไม่มีหนี ไม่มีท้อ ที่ทำไปเพราะขุดหลุมดักพนาเท่านั้นเอง

[HISY]

ไปไหนไม่รอดแล้วน้าา

[kunt]

ฮืออออ ไม่ทันละ ที่จะบอกว่า " พี่พนา หนีไป !!!! " ติดกับหัวหน้าห้องสะแล้ว 5555

[ommanymontra]

 


 

[JUST_M]

แสบจริงๆ

[snowboxs]

เย้ สำเร็จ

[arij-iris]

สมเป็นหัวหน้าเด็กแสบของพนาจริงๆ

[aiyuki]

แสบสันต์จริงๆ

[Al2iskiren]

แสบจริงๆ

[JustWait]

 

[SuPeRDonGDanG]

ร้ายยยยยยยยยยยยยย นะคะนุ้งคีย์