หัวข้อ: ไม้ I กัน I หมา (ภาคแยกของไอ้เอ๋อค่ะ) ตอนที่ ​21 17/12/62

[areenart1984]

เล่นเอาไข้ขึ้นเลยหรอเนี่ย หื่นตัวพ่อเลยนะ ไม้เมือง 

[Chompoo reangkarn]

 

[สามภพ]

ตอนที่ 7



ร่างสูงตื่นในตอนเช้าตรู่ เมื่อคืนแทบไม่ได้นอนเพราะแมวดื้อของเขาไข้ขึ้นทั้งคืน เขาต้องคอยเช็ดตัวตลอดทั้งคืนกว่าไข้จะลดก็ป่าไปเกือบตีสอง ต้าร์นอนขดเป็นกุ้งอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา พอแสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามา ร่างบางก็กะพริบตาถี่ๆ ก่อนเปลือกตาบางจะพับเปิดขึ้น อาการวิงเวียนยังคงมีอยู่แต่ก็ดีขึ้นมากว่าเมื่อคืน พอลืมตาก็ไม่พบคนที่นอนอยู่ข้างกาย ใบหน้าหล่อสวยทำคิ้วขมวดนิดๆ

“หายไปไหนวะ” เสียงแหบแห้งเอ่ยถามกับตัวเอง ก่อนจะก้าวขาลงจากที่นอน เดินไปทำธุระในห้องน้ำแล้วออกมา ก็เจอสายตาของเจ้าของบ้านมองมา ต้าร์ทำเป็นไม่สนใจเดินไปหยิบชุดนักศึกษาออกมา แขวนไว้ไม้เมืองมองทุกการกระทำของต้าร์อย่างเงียบๆ จนกระทั่งเจ้าตัวทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย

“ลงไปกินข้าว” ไม้เมืองพูดเสียงเรียบ ต้าร์ทำเพียงพยักหน้าแล้วเดินตามร่างสูงลงไป มื้อเช้าเป็นข้าวต้มกุ้ง แค่กลิ่นท้องต้าร์ก็ร้องแล้ว ทั้งคู่ลงมือทานอาหารเช้ากันเงียบๆ ไม่มีใครพูดหรือถามอะไรกัน จนต้าร์เริ่มอึดอัด เขาปรายตามองคนตรงหน้านิดๆ

“มึง..เอ้ยพี่ผมขอกลับไปนอนบ้านได้ไหม?” ต้าร์ลองร้อง ไม้เมืองเงยหน้าขึ้นมาสบตาแล้วส่ายหัวเป็นคำตอบ

“ผมนอนไม่ค่อยหลับ”

“เมื่อคืนเห็นกรนแข่งกับแอร์ เนี้ยะนะนอนไม่หลับ?” ไม้เมืองกดเสียงลงต่ำ

“ผมไม่อยากนอนที่นี่”

“ทำไม?” ไม้เมืองชักจะหงุดหงิด

“ผม ผมกลัว” ต้าร์กลั้นใจตอบ ใช้ตอนนี้เขากลัว กลัวไม้เมืองจะทำอะไรตัวเองอีก แค่นี้มันก็เกินจะรับไหวแล้ว

“กลัว? กลัวอะไร” เขาแทบจะตวาดใส่ แต่ยั้งอารมณ์เอาไว้

“กลัวพี่มึงไงวะ!! ไม่รู้ตัวเลยรึไง” ต้าร์ระเบิดโพลงออกมาอย่างเหลืออด

“ฮ่าๆ มึงบ้าปะเนี้ยะ จะกลัวผัวตัวเองทำไม แปลกคน” ร่างสูงหัวเราะร่วนพร้อมกับผลักหัวต้าร์เบาๆ ต้าร์มองตาขวาง เพราะไม่ชอบให้ใครเล่นหัว หลังจากนั้นเขาก็พากันไปวิทยาลัย จ้าร์บอกให้ไม้เมืองจอดก่อนถึงวิทยาลัยเพราะไม่อยากให้ใครเห็นว่าเขาทั้งสองคนมาด้วยกัน ไม้เมืองเลยจอดรถตรงหน้าเซเว่นตรงปากซอยให้

“รีบเข้ามาละ อย่าเถลไถล”

“รู้แล้วแล้วนี่ไม่ใช่เด็ก” ต้าร์ลงจากรถแล้วปิดประตูใส่เสียงดัง ก่อนจะเดินอ้อมไปอีกทางเพื่อไม่ให้มีใครสังเกตเห็นระหว่างนั้นก็มีไลน์กลุ่มดังขึ้นมาเป็นระยะๆ ส่วนมากจะคุยกันเรื่องไร้สาระมากกว่า วุ่นวายฝากต้าร์ซื้อข้าวเหนียวหมูปิ้ง คนอื่นๆ เลยฝากด้วย ระหว่างรอหมูปิ้ง บาสก็เดินเข้ามาหาต้าร์ บาสเป็นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ผิวสีน้ำผึ้งหน้าตาดี แต่ติดที่มีนิสัยกวนตีน โดยเฉพาะเวลาเจอกับต้าร์มันมักจะพูดจาแทะโลมและหาเรื่องเขาเป็นประจำ

“ว่าไง โดนลงโทษสนุกไหมวะ ฮ่าๆ ดีนะที่พ่อกูเค้ารู้จักจารย์อัง กูเลยไม่ต้องทำอะไรมาก” พูดจบแล้วมันก็หัวเราะเยาะ ต้าร์กำมือแน่นพยายามจะไม่หัวร้อนตามเกมของคนตรงหน้า ร่างโปร่งรับเอาหมูปิ้งพร้อมกับจ่ายเงิน โดยที่ไม่สนใจบาสที่ยืนทำหน้ากวนๆ ใส่ พอก้าวเดินก็โดนกระชากจากด้านหลัง ต้าร์รีบสะบัดตัวออก แล้วตวัดสายตาอาฆาตใส่

“อะไรของมึงอีกไอ้บาส เลิกตอแยกุสักทีเถอะ รำคาญ!!” ต้าร์ตวาดใส่อย่างหงุดหงิด

“อะไรวะ กูคุยกับมึงดีๆ นะเนี้ยะ” บาสทำเสียงยียวน ต้าร์พ่นลมหายใจออกมา พยายามระงับอารมณ์ของตัวเอง เพราะถ้าเกิดต่อยกับบาสตอนนี้เขาเองจะเป็นฝ่ายที่เสียเปรียบ เพราะยังเจ็บช่วงล่างอยู่

“อย่ามายุ่งกับกู มึงมาทางไหนก็กลับไปทางนั้น” ต้าร์กัดฟันพูด ก่อนจะก้าวขาเดินเลี่ยงออกมา

“ถ้ากูจะยุ่งมึงจะทำไม?” บาสเดินตามหลังมาพร้อมกับโอบไหล่ต้าร์ ต้าร์รีบสะบัดออก เหมือนโดนของร้อน ก่อนจะส่งสายตาเขียวปั๊ดไปให้ อีกคนที่ยืนยิ้มหน้าระรื่น ระหว่างนั้นก็มีเสียงไลน์เข้ามาไม่หยุดต้าร์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูมีทั้งหมอไม้กับกลุ่มเพื่อนที่เร่งเขา ต้าร์ไม่ได้พิมพ์ตอบแต่หันมาทำหน้าเอาเรื่องกับบาส

“กู เตือนมึงเป็นครั้งที่สอง ว่าอย่ามายุ่งกับกู” ต้าร์ชี้หน้าใส่ บาสยักไหล่ใส่อย่างไม่หยีระ

“จะเตือนกูอีกกี่ครั้งกูก็ไม่สนใจหรอก”

“-*- “ต้าร์ชักสีหน้าใส่อย่างไม่พอใจ ขืนเถียงกันอยู่แบบนี้วันนี้เขาคงไม่ได้เข้าเรียน ต้าร์หันหลังเดินอีก



(ต้าร์)

หมับ!! บาสคว้าข้อแขนผมเอาไว้

“ปล่อย! ” ผมตวาดเสียงลั่นจนหลายคนหันมามอง

“ใจเย็นดิวะ กุแค่อยากคุยด้วย” มันบอกคนอย่างมันนะเหรอจะอยากคุยกับผม มันมาหาเรื่องผมมากกว่า

“แต่กูไม่มีอะไรจะคุยกับมึงไง” ผมจะเดินหนีแต่ก้โดนดึงไว้อีก มันบีบข้อมมือผมจนรู้สึกเจ็บ และมันกำลังจะลากผมออกไปนอกเขตโรงเรียน

“มีอะไรกัน” น้ำเสียงเย็นดังมาจากด้านหลังของผม น้ำเสียงที่ผมคุ้นเคยดี นี่เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกดีใจที่ได้ยินเสียงเขา ไอ้พี่หมอมันยืนทำตาดุ พร้อมกับจ้องหน้าไอ้เหี้ยบาส

“ไม่มีอะไรครับ ผมแค่มีเรื่องจะคุยกับต้าร์มันเฉยๆ ครับ” อื้อหือ ตอแหลสัสๆ ผมตวัดสายตาขุ่นๆ ไปมองมัน ไอ้พี่หมอมันหันมามองหน้าผมอย่างเอาคำตอบ

“ผมไม่มีอะไรจะคุยกับเค้าครับ”

“ดี ถ้างั้นก็ตามผมมา ยังมีงานรอคุณอยู่อีกเยอะ” ไอ้พี่หมอมันเดินมาดึงแขนผมออกจากมือไอ้บาสแล้วลากผมเข้าโรงเรียน ตาแรงบีบมันไม่ได้คลายลง ดูเหมือนเขากำลังโกรธ ผมขืนตัวเองเอาไว้

“ปล่อยได้แล้วมั้ง พี่ ผมเจ็บ” พอได้ยินคำว่าเจ็บไอ้พี่หมอมันก็คลายมือออกแต่ยังไม่ปล่อย มีหลายคนมองมาที่เรา เหมือนสงสัยอะไรบางอย่าง ผมโดนลากมาที่ห้องพยาบาล เข้าผลักผมเข้าไปแล้ว กดล็อกประตู ก่อนจะหันหน้ามามองผมด้วยสายตาที่ไม่พอใจสักเท่าไหร่

“ทำไมถึงปล่อยให้มันมาวุ่นวาย” น้ำเสียงติดเข้มเอ่ยถามผม

“แล้วจะให้ทำไง ก็พยายามเลี่ยงแล้วปะ ไม่ได้อยากมีเรื่องสักหน่อย” ผมตอบ

“เห้อออ” เสียงถอนหายใจยาวๆ ของเขาทำเอาผมรู้สึกไม่ดี เหมือนเขากำลังไม่พอใจผม แต่ผมอาจจะคิดผิดเขาเดินเข้ามาหาผมแล้วยกมือขึ้นลูบหัวเบาๆ

“กูแค่ไม่อยากให้มึงเจ็บตัวหรือมีเรื่องอะไรอีก” สัมผัสอุ่นๆ ลูบลงตรงรอยช้ำที่มุมปากผม เราสบตากัน เขาจ้องผมก็จ้อง แต่ไม่มีใครพูดอะไรออกมา ไม่รุ้ว่าใบหน้าของเราเคลื่อนเข้าหากันตอนไหน มารู้ตัวอีกที เราก็จูบกันเรียบร้อยแล้ว จูบครั้งนี้มันไม่ป่าเถื่อนเหมือนที่ผ่านๆ มา ผมร็สึกได้ว่าจูบของเขามันมีแต่ความนุ่มนวล เราจูบกันนานกว่าจะผละออกจากกัน

“อะ เอ่ออคือ” เสียงของผมหายไปชั่วขณะ ใจผมมันเต้นแปลกๆ นี่ผมเป็นอะไร

“ไปเรียนได้แล้ว” ไอ้พี่หอมมันยกยิ้ม ก่อนจะจูงผมไปที่ประตูแล้วปลดล็อก

“เดี๋ยวไลน์หา” พี่มันบอกผมเสียงนุ่ม ผลักผมออกไปด้านแล้วปิดประตู กว่าผมจะตั้งสติได้ก็ตอนมีเสียงโทรเข้ามา มันเป็นเบอร์ของไอ้ขุน ผมกดรับทันที แต่ยังไม่ทันจะอ้าปากพูด

“มึงไปฆ่าหมูอยู่เหรอไอ้เหี้ยยยยยย!! ”

.............................

หลังจากนั้นผมก็ต้องนั่งเล่าให้พวกมันฟังว่าเกิดอะไรขึ้นแต่เว้นช่วงที่อยู่ห้องพยาบาลเอาไว้ พวกมันแสดงอาการไม่พอใจโดยเฉพาะไอ้ขุนสายบวก

“ไอ้ห่าพวกแมร่งนี่ จะไม่ให้มึงอยู่สงบๆ เลยรึไงวะ” ขุนมันบ่น

“เส้นแมร่งใหญ่ไง”

“ใหญ่พอๆ กับพ่อไอ้คต้าร์นะแหละ” วุ่นวายมันมองหน้าผมเหมือนกับจะบอกว่าทำไมไม่พ่อมึงจัดการมันบ้าง ผมได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆ ไปให้ แค่มีเรื่องจนต้องขึ้นโรงพักเป็นว่าเล่นพ่อผมก็แทบจะจับผมส่งไปอยู่กับย่าที่เชียงใหม่ เรื่องพวกนี้คงร้องถึงหูพ่อไม่ได้ ยิ่งแม่แล้วด้วย รายนั้นคงฟาดผมเละ นี่ไม่รู้ว่าพ่อบอกเรื่องผมที่ไอ้พี่หมอมันพาผมมาอยู่บ้านแล้วรึยัง

“คดีเยอะจนพ่อมันจะตัดหางอยู่แล้ว” อิฐส่ายหน้าแล้วหัวเราะขำ เพราะเวลาที่พวกเขามีเรื่อง ก็พ่อของต้าร์นี่แหละเป็นคนมาเอาตัวออกไป แถมโดนสวดยับกันถ้วนหน้า

“พูดมากไอ้อิฐ อยากกลายเป็นศพเหรอ กูนะลูกรักพ่อกูรู้เอาไว้” ผมแกล้งขู่

“เร้ออ กูมีเบอร์พ่อมึงนะอย่าลืม” มันชูโทรศัพท์ให้ผมดู ไอ้ห่านิเอาพ่อมาขู่ตลอด

“ว้ายแพ้” มันยังมีหน้ามาหัวเราะเยาะใส่ผมอีก

พอถึงเวลาพักเที่ยงเสียงเตือนจากข้อความก็ดังขึ้น ผมกดเข้าไปดู

(หมาบ้า : อยากกินผัดกระเพราหมูกรอบไข่ดาว กับชามะนาวหวานน้อย) ผมมองข้อความแล้วก็ลอบถอนหายใจ เมื่อไหร่จะหลุดพ้นจากมันสักที



(ต้าร์ : รู้แล้ว จ่ายตังมาด้วย!! )

(หมาบ้า : อืม ถ้าอย่างนั้น เอาลูกชิ้นปิ้งมาให้อีกห้าสิบบาท แยกน้ำจิ้มมานะ เอาแตงกวาด้วย) สั่งมาเป็นชุดมึงคิดว่ากูเป็นไลน์แมนเหรอ ผมด่ามันผ่านหน้าจอมือถือ ก่อนจะบอกเพื่อนๆ ว่าต้องไปทำงานที่ห้องพยาบาล

“พวกกูไปช่วยไหมมึง” อิฐถามพร้อมกับเก็บกระเป๋า

“ไม่ต้องหรอกงานไม่ได้หนักอะไร แค่เรียงเอกสาร” ผมตอบปัดมันไป เพราะไม่อยากให้มันว่าผมโดนทำอะไรบ้าง

ระหว่างที่ก้มเก็บอุปกรณ์ ไม่รู้ว่าเพราะตาท่านขุนมันดีหรือความซวยชองผม ไอ้ขุนมันดึงคอเสื้อผมลงอย่างแรงแล้วแหกปากร้องออกมาเสียงดัง

“ไอ้เชี้ยะ ต้าร์มึงไปฟัดกับสาวที่ไหนมาวะ รอยเต็มตัวเลย” มันแหกปากดีนะที่ตอนนั้นเหลือแค่พวกเรา ไม่อย่างนั้นละก็...

“สาวมหาลัย” ผมโกหกใครจะกล้าบอกว่าโดนไอ้ผู้ชายเฮงซวยมันข่มขืน

“เชี้ยยยยยยยย ร้อนแรงขนาดไหนวะถึงได้รอยเยอะขนาดนี้” อิวุ่นมันส่องดูพร้อมกับทำหน้าสยอง

“ฮอตหยั่งกะไฟเย้ออออ เลยมึง อย่าถามกูไปมากกว่านี้ เพราะกูจะไม่ตอบอะไรพวกมึงอีก” ผมบอกพวกมันไปแบบนั้นเพราะไม่อยากโดนซัก ปรกติก็จะมีผู้หญิงเข้ามาหาผมแบบนี้เป็นประจำอยู่แล้ว พวกมันเลยไม่สงสัยอะไรมาก พอเก็บของเสร็จผมก็แยกกับพวกเพื่อนๆ ไปซื้อข้าวตามที่ไอ้หมาบ้ามันสั่งโดยที่ไม่ลืมสั่งเผื่อตัวเองด้วย พอได้ของครบก็เดินไปที่ห้องพยาบาล เห็นร่างสูงนอนเหยียดกายอยู่บนโซฟา ผมเปิดประตูกระจกเข้าไป ในห้องทำงานของเขา แล้ววางของทุกอย่างลงตรงโต๊ะกระจกตรงหน้าเขา ไอ้พี่หมอมันลืมตาขึ้นมา พร้อมกับทำหน้ายุ่งๆ ก่อนจะแกะกล่องพลาสติกกินข้าวของตัวเอง ไปอย่างเงียบๆ ผมเองก็ด้วย ยกน้ำลำไยขึ้นดูดดับความเผ็ดร้อนของผัดกะเพรา

“เดี๋ยวกูจะต้องไปโรงพยาบาลช่วงบ่าย มีเคสผ่าตัด” จู่ๆ ก็พูดขึ้นมาผมเงยหน้าขึ้นมามอง

“แล้วไง?” ผมถาม

“กลับไปรอกูที่บ้าน เอ้านี่กุญแจ” ไอ้พี่หมอมันยืนกุญแจบ้านให้พร้อมกับเงินหนึ่งพัน ผมขมวดคิ้วนิดๆ

“ไม่มีทอนหรอกนะแบ้งค์พันอะ” ผมบอก

“ก็ไม่ได้บอกให้ทอน เก็บไว้กับตัวนั่นแหละ” พี่มันบอกอีกแล้วก้ก้มหน้ากินข้าวต่อ

“.....”

“ถ้ากูกลับไปถึงบ้านแล้วมึงไม่ได้อยู่ที่นั่น คลิปจะส่งตรงถึงพ่อกับแม่มึงทันที เข้าใจที่กูพูดใช่ไหม?” น้ำเสียงเย็นๆ ดังมาจากปากของไอ้หมอบ้า มันขู่ผมด้วยคลิปเหี้ยๆ นั่น ผมกำหมัดแน่น จ้องมันจนเลือดตาแทบกระเด็น อยากจะเอาข้าวยีหน้ามันแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ มันมองผมแล้วแสยะยิ้มให้

“ถ้ากล้าขัดคำสั่งกูมึงคงรู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับมึงบ้าง” ผมได้แต่กล้ำกลืนก้อนสะอื้นตัวเองลงคอ เจ็บใจมันฉิบหาย!!



“เตะบอลกันไหมมึง กูเสี้ยนวะ” ไอ้อิฐมันเดินมาเกาะไหล่ผม

“เอาดิไม่ได้เตะนานละ จะไปสนามหญ้าเทียมหรือสนามในวิทลัยอะ”

“เดี๋ยวกูถามพวกไอ้โยแปป” อิฐบอกแล้วไลนฺหาเพื่อนต่างคณะทันที

“มันบอกสนามหญ้าเทียมในซอยร้านพี่ฟ้าวะ” อิฐบอก

“เอาไงอิวุ่นจะไปกับพวกกูหรือจะกลับบบ้าน” ขุนถามวุ่นที่นั่งทำหน้าคิด

“ไปด้วยกันนี่แหละกูขี้เกียจขี่รถไปส่งมันก่อน” อิฐเป็นคนตัดสินใจให้ วุ่นมันเลยไม่พูดอะไร ก็คงต้องตามน้ำ พวกเราออกจากวิทยาลัยมุ่งตรงไปยังสนามหญ้าเทียมที่นัดกันไว้ พมมาถึงไอ้โยก็ยืนรอพร้อมกับเพื่อนมันอีกสามคน

“เห้ยมึง ไม่เจอนานเป็นไงบ้างวะ” โยมันทักผมพร้อมกับยิ้มขำกับรอยช้ำบนใบหน้าของผม

“อย่างที่เห็นไงไอ้สัส แล้วนี่จะเล่นกันธรรมดาหรือแข่งกินตังกันวะ” ขุนถามเสียงเย้า เพราะปรกติพวกเราก็จะแข่งกินตังอยู่แล้ว แพ้ชนะมันก็แค่เกมกีฬา ถ้าชนะก็ถือว่าเป็นกำไรเวลาผมลงแข่งถ้าชนะเงินที่ได้ก็จะเอาไปซื้อพวกขนมให้ไอ้เอ๋อมัน แต่เดี๋ยวนึคงไม่ต้องแล้วมั้ง พวกไอ้อิฐมันก็ถามผมว่าเดี๋ยวนี้ทำไมไม่ไปหาไอ้เอ๋อมัน แต่ก่อนต้องรีบกลับไปดูมันตลอดไม่มีเวลามาเที่ยวเล่น



แบ่งทีมกันเรียบร้อยพวกเราก็พร้อมลงแข่ง หลังจากวอร์มร่างกายแล้ว ผลที่ออกมาทีมผมชนะ ได้เงินมาหลายร้อย

“จะกลับกันเลยหรือว่าจะแวะไปร้านพี่น้ำก่อน” ไอ้อิฐมันถามความเห็น

“แวะร้านพี่น้ำก่อนก็ได้ กูอยากกินเค้กท๊อฟฟี่” ผมบอกเพราะดูจากสีหน้าวุ่นมันแล้วมมันคงอยากกินขนมแต่ไม่กล้าบอกไอ้อิฐมัน เพราะอิฐมันจะต้องรอมันอีก พอวุ่นมันได้ยินที่ผมบอกหน้ามันก็บานเป็นกระด้ง เราพากันไปร้านพี่น้ำที่อยู่ไม่ไกลจากสนามฟุตบอลสักเท่าไหร่ พอเห็นว่าเราสี่คนเข้าร้านพี่ฟ้าก็ยิ้มรับ และลากพวกเราเข้าไปที่ด้านใน

“แหมกว่าจะมาหากันได้” พี่ฟ้าว่ายิ้มๆ พวกเราค่อนข้างจะสนิดกับพี่ฟ้า เพราะเคยช่วยงานเวลาพี่ฟ้าขาดคนแล้วก็พี่ฟ้าเป็นศิษย์เก่าที่วิทยาลัยเราด้วย

“ไม่ค่อยว่างเลยพี่ช่วงนี้”

“จร้ะ แล้วจะสั่งอะไร หรือเอาเหมือนเดิม” พี่ฟ้าถาม

“เหมือนเดิมแหละพี่ อ่อ แล้วเอาเค้กกาแฟอัลมอนล์ใส่กล่องให้ผมสองชิ้นด้วย” พี่ฟ้าจดออเดอร์ตามที่สั่งก่อนจะแยกออกไป

“จะเอาไปฝากไอ้เอ๋ออะรของมึงนั่นอะหรอ”

“อืม ไม่เจอมันานละ” ผมบอกไปแบบนั้นเพราะไม่อยากให้มันสงสัยอะไร แม้ว่าตอนนี้ผมจะรู้สึกคิดถึงมันน้อยลงก็ตาม



เวลาล่วงเลยมาจนฟ้ามืดต้าร์รอส่งเพื่อนๆ กลับจนครบส่วนตัวเองก็โบกวินนั่งเข้าไปบ้านของไม้เมือง มาถึงลุงยามก็เปิดรั้วให้

“อ่าวคุณหนูทำไมวันนี้กลับค่ำละครับ” ลุงยามถาม

“ผมไปเตะบอลมาครับลุง” ผมตอบสั้นๆ ก่อนจะเดินเลาะไปด้านหลังเพื่อไปยังบ้านหลังเล็กของไอ้พี่หมอมัน ผมแอบมองไปที่โรงจอดรถ ไม่มีรถของพี่มันจอดอยู่เลยโล่งใจไปเปราะ เดินเข้ามาก็เปิดไฟจนสว่าง ผมเอาเค้กไปแช่ตู้เย็นไว้แล้วขึ้นไปอาบน้ำ เปิดแอร์จนเย็นฉ่ำแบบไม่เกรงใจเจ้าของบ้าน ระหว่างนั้นก็นั่งเช็ดผมที่ปลายเตียง กดรีโมทเปิดหนังดู พอเจอแอร์ หนังตาผมก็หย่อน เหนื่อยจากการใช้แรงเตะบอลด้วย เลยเผลอหลับไป กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็รู้สึกถึงความแฉะบนหน้าท้อง และความอึดอัดปนเสียวที่ด้านหลัง พอลืมตาขึ้นมาก็เจอภาพใบหน้าของไอ้พี่หมอ ใบหน้าหล่อคมมีเหงื่อชื้น กำลังจ้องมองผมด้วยสายตาที่ลามก มันครางเสียงกระเส่าใส่ผม และผมเองก็รุ้ว่าตัวเองกำลังโดนทำอะไร

“มึงลักหลับกูเหรอ ไอ้พี่หมอ อื้ออ อ๊ะ” ผมตวาดมันเสียงลั่นก่อนจะหลุดครางออกมาตอนพี่มันกระแทกตัวลงมาแรงๆ

“อยากมานอนให้ท่ากูเอง ช่วยไม่ได้” มันตอบหน้าตาย ผมนี่อยากจะเอามีดแทงแมร่งให้ยับ สักร้อยแผล

ไอ้เหี้ยเอ้ยยยย!!!!!

[Chompoo reangkarn]

น้องไม่ได้ให้ท่าค่ะแค่นอนพักเหนื่อยจากเตะบอลแต่พี่หมอหื่นลักหลับน้อง

[areenart1984]

นี่แค่ท่าเพลียจนหลับยังเร้าอารมณ์หมาบ้าแบบนี้ 

[TeyJunson]

 :haun4:หื่นตลอดเล๊ย คุณหมอไม้เมือง แต่ก็ชอบนะ. 5555

[Hnggnh]

พี่หมอออออออออ อรื้ออออออ พี่หมอหื่นจัง แต่หนูชอบบบบ5555

[สามภพ]

08












ร่างกายขาวเนียนนอนหลับตาพริ้มอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนาที่คนตัวสูงจัดแจงห่มให้หลังจากผ่านกิจกรรมเข้าจังหวะ จนเวลาร่วงเลยขึ้นวันใหม่ ตอนนี้ตีหนึ่งกว่าๆ ไม้เมืองเดินออกมาที่ระเบียงห้องแล้วหันหลังพิงราวระเบียงโดยหันหน้าไปยังห้องนอน ดวงตาสีเข้มจ้องมองคนที่นอนหลับไปด้วยความเพลีย ใบหน้าแมวโผล่พ้นผ้าห่มมาเพียงคืบ ยิ่งมองยิ่งรู้สึกไม่อยากปล่อยให้อีกคนหายไปไหน ยิ่งวันนี้เขาได้เห็นสายตาของบาสเขารู้เลยว่า ต้าร์ไม่ได้มีเสน่ห์ดึงดูดแค่เพศตรงข้าม แต่เพศเดียวกันนี่ถือว่ารุนแรงมาก

ร่างสูงยืนสูดอากาศสักพักก็เดินกลับเข้าไปในห้อง ก่อนจะมุดตัวลงไปใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันกับต้าร์แล้วดึงร่างนั้นเข้ามาสู่อ้อมกอด ต้าร์พลิกตัวเข้าหาไออุ่นทันทีที่ไม้เมืองกอดเอาไว้ ไม่นานเขาก็จมสู่ห้วงนิทรา



วันนี้ต้าร์ตื่นมาก็ไม่เจอไม้เมืองแล้ว เหลือไว้เพียงโน้ตที่แปะอยู่บนหน้าผาก

“กูมีเคสด่วนที่โรงพยาบาล ตื่นแล้วโทรหาด้วย ข้าวอยู่ในไม่โครเวฟ อย่าลืมกินละ”

ดวงตากลมไล่อ่านข้อความจนครบแล้วนั่งถอนหายใจ รู้สึกใจมันหวิวๆ ชอบกล หลังจากอาบน้ำแต่งตัว ร่างโปร่งเดินลงมาที่ชั้นล่าง เปิดไม่โครเวฟดูก็เจอกับอาหารเช้าแบบอเมริกันสไตร์ ไข่ดาว เบค่อนขนมปังปิ้ง ต้าร์จัดการอุ่นมันและลงมือกิน จากนั้นก็เก็บจานไปล้าง เดินออกมาที่หน้าบ้าน เห็นรถมอเตอร์ไซของตัวเองจอดอยู่

“อ้าวคุณหนูต้าร์จะไปเรียนแล้วเหรอครับ” ลุงยามเอ่ยทักขณะที่เขากำลังเสียบกุญแจรถมอเตอร์ไซอยู่

“ครับ ผมไปก่อนนะลุง สวัสดีครับ” ต้าร์ขี่มอเตอร์ไซร์ออกไปโดยที่มีลุงยามคอยเปิดประตูให้ พอมาถึงวิทยาลัย เขาก็ไปรวมกลุ่มกับพวกเพื่อนๆ ที่โต๊ะประจำกลุ่ม

“เชี้ยะต้าร์ ทำไมหน้ามึงเหนื่อยๆ แบบนั้นวะ” ขุนทักทันที่เห็นหน้าของเพื่อน

“ก็เหนื่อยอะ แล้วนี่อิวุ่นมันไปไหน” เพราะไม่เห็นเพื่อนร่างเล็กในกลุ่ม

“ไปซื้อของกิน” อิฐตอบก่อนจะก้มหน้าอ่านหนังสือการ์ตูนต่อ ส่วนตัวเองก็กดส่งข้อความหาร่างสูง ว่าตัวเองถึงวิทยาลัยแล้ว แต่ก็ไม่มีข้อความใดๆ ตอบกลับมา จนกระทั่งพวกเขาเข้าเรียน ต้าร์คอยดูแต่โทรศัพท์จนวุ่นวายบ่นใส่

จนถึงพักกลางวัน ต้าร์ลองส่งไปอีกแต่ก็ไร้การตอบรับเหมือนเดิมจนทำให้ต้าร์รู้สึกหงุดหงิด วันนี้ทั้งวันเขายังไม่ได้รับข้อความตอบกลับจากไม้เมืองเลย ตกเย็นเขาเลยแวะร้านเกมเพื่อผ่อนคลายสมองกับท่านขุนส่วนอิฐกับวุ่นวายแม่ตามให้กลับบ้าน

“ไอ้ต้าร์ ไอ้กาก แท้งห่าไรอยู่หลังอิ้นวะ!! ” เสียงท่านขุนตวาดใส่เพื่อนลั่นร้าน

“เอ้าแล้วอิ้นมึงไปอยู่หน้าทำห่าไรละ” ต้าร์เถียงพร้อมกับกดแป้นรัวๆ ระหว่างที่ต้องปกป้องป้อมปราการอย่างเอาเป็นเอาตายจู่ๆ ก็มีคนโทรเข้ามา ต้าร์เหลือบมองเห็นเป็นชื่อไม้เมืองก็กดปิดเสียงทันที ขุนหันมามองหน้าเพื่อนตัวเองว่าทำไมไม่รับสาย

“ไม่รับสายวะ”

“เด็กเก่าอะ ชอบตามตื๊อกู กูรำคาญ”

“อ่อ” ขุนเห็นแล้วว่าเพื่อนไม่ได้สนใจตัวเองก็ไม่ใส่ใจอะไร ไม้เมืองโทรหาต้าร์หลายสิบสายจนแบตหมดต้าร์ยังไม่สนใจอะไร พวกเขาเล่นเกมเพลินจนลืมดูเวลา สี่ทุ่มกว่าๆ แล้วขุนเลยชวนเลิกเพราะไม่ได้บอกแม่ไว้ว่าจะกลับบ้านดึก

“กลับบ้านเหอะมึงแม่กูโทรตามละเน้ย”

“เออๆ มึงกลับไปก่อนเลยกูจะแวะกินหมี่เกี๊ยวก่อน หิวข้าว”

“อืม ถึงบ้านแล้วโทรบอกกูด้วย” ขุนมันโบกมือให้แล้วขี่รถออกไปเหลือไว้เพียงร่างโปร่งที่ค่อยๆ หุบยิ้มลง ดวงตาที่เคยสดใสตอนนี้มันดูหม่นหมอง ใจหนึ่งก็ไม่อยากกลับไปที่บ้านหลังนั้น แต่อีกใจก็อยากจะเจอหน้าใครบางคนที่ทำให้ตัวเองว้าวุ่นใจ

ต้าร์ตัดสินใจเดินไปที่ร้านขายบะหมี่ข้างทางระหว่างที่รอข้ามถนน สายตาก็สะดุดเข้ากับรถยนต์คันคุ้นตาที่กำลังจะแล่นผ่านเขาไป หัวใจดวงน้อยเต้นระทึก เหมือนว่ากำลังดีใจ แต่ทว่ารถคันงามกลับแล่นผ่านเขาไป สายตาที่ปะทะเข้ากับบุคคลภายในรถที่ไม่ได้มีแค่คนเดียวในนั้น ใบหน้าสวยหวานกำลังหัวเราะให้กับชายหนุ่มที่ยิ้มรับจนตาปิด ภาพที่เห็นมันบีบหัวใจเขาจนรู้สึกอึดอัด รู้สึกเจ็บไปทั้งอก ทั้งๆ ที่ไม่ได้รู้สึกอะไรด้วย อาการแบบนี้มันเรียกว่าอะไร ต้าร์หัวเราะเบาๆ ก่อนจะก้าวข้ามถนนไปยังอีกฟาก ราวกับไม่มีไรเกิดขึ้น

“ลุง เอาหมี่เกี๊ยวพิเศษสอง” ปากบางขยับสั่งก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้ มือหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแต่ก็ต้องเก็บเข้ากระเป๋าเหมือนเดิมเพราะแบตมันหมดนั่งรอสักพักบะหมี่หอมๆ ก็วางอยู่ตรงหน้า แต่ยังไม่ทันจะคีบเส้นเข้าปาก เขาก็ต้องชะงักมือเพราะจู่ๆ ก็มีคนมานั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเขาแล้วยกยิ้มกวนๆ ใส่

“ลุงเอาแบบมันชามหนึ่ง” บาสหันไปสั่งก่อนจะหันกลับมาส่งยิ้มให้อีกฝ่าย

“ไปนั่งโต๊ะอื่น” ต้าร์สั่งเข้มจ้องคนตรงหน้าด้วยดวงตาแข็งกร้าว

“โต๊ะอื่นเต็ม” บาสมันตอบกลับมา ต้าร์กวาดสายตาดูทั่วๆ แต่ก็เป็นอย่างที่มันว่าไม่มีโต๊ะว่างเลย

“.....”

“กินสิจะมานั่งจ้องหน้ากูทำไม?” คนถูกถามชักสีหน้าใส่ก่อนจะก้มหน้าก้มตากินโดยไม่สนใจใครอีก แต่เพราะกินเร็วกินไปทำให้เขาสำลัก

“แค๊กๆ ๆ ๆ ๆ อึก”

“โว๊ะ มึ่งนี่เดี๋ยวก็ได้ตายห่าตรงนี้หรอก” บาสลุกขึ้นไปตักน้ำมาให้ต้าร์จำใจยอมรับน้ำแก้วนั้นมาดื่มจนหมด

“ขอบใจที่หลังไม่ต้อง” ต้าร์กระแทกเสียงใส่ บาสทำแค่ส่ายหน้าไปมาเท่านั้น ทั้งคู่นั่งกินบะหมี่ไปเงียบๆ จนอิ่มต้าร์เรียกเก็บเงิน

“ทั้งหมดเท่าไหร่ลุง”

“4ชาม สองร้อยพอดี”

“เห้ย กูจ่ายของกูเองมึงไม่ต้องเสือก” ต้าร์รีบผลักมือบาสออก

“กูเลี้ยง ถือเป็นคำขอโทษที่กูแกล้งมึงวันนั้น” ต้าร์มองหน้าอีกคนอย่างไม่ไว้ใจ

“ไม่ต้องหรอกกูไม่ถือ เอาเงินของมึงคืนไป” ต้าร์ยัดเงินค่าบะหมี่คืนให้บาส แล้วเดินออกมาเพื่อที่จะข้ามถนนกลับไปเอารถที่จอดไว้หน้าร้านเกม บาสเดินตามเขามาด้วยสีหน้ายิ้มๆ

“แล้วนี่มึงจะกลับบ้านเลยเหรอ” บาสเอ่ยถาม

“ตามมาทำไมวะ?” ต้าร์ถามเสียงขุ่น บาสยักไหล่

“กูไม่ได้ตามมึง กูจะเข้าร้านเกม”

“ก็เข้าไปดิ” ต้าร์พยักหน้าไปทางร้านเกม บาสยกยิ้มแล้วเดินเข้าไป พอบาสเดินหายเข้าไปในร้านเกมต้าร์ถึงได้ขึ้นรถและขี่ออกมา ร่างโปรงจอดรถตรงริมแม่น้ำใหญ่ติดกับสวนสาธารณะเพื่อพักสูบบุหรี่ ในหัวคิดอะไรวุ่นวายจนตีกันมั่วไปหมด เขายังไม่อยากกลับบ้านตอนนี้ เพราะกลัวจะเจอภาพบาดตา นั่งสูบได้สัดพักเขาก็ได้ยินเสียงเอะอะอยู่ใกล้ๆ ต้าร์เลยรีบดับบุหรี่แล้วขี่รถออกมาจากที่ตรงนั้น

เพราะมันอันตรายยิ่งเขามาแค่คนเดียวยิ่งแล้วใหญ่แต่ว่า ยังไม่ทันที่จะรถออกตัว ก็มีใครบางคนวิ่งมาขวางรถเอาไว้

“อ้าววว นี่มันน้องต้าร์ดาวร้ายแห่งวิทยาลัย xx นี่หว่า” น้ำเสียงกวนบาทาเอ่ยขึ้นมา ต้าร์ขมวดคิ้วยุ่งกับสิ่งที่ได้ยิน

“จะรีบไปไหนจ้ะ อยู่คุยเป้นเพื่อนพี่ก่อน” และอีกสองสามคนก็ตามมาพวกมันยืนล้อมรถเอาไว้ พวกนั้นแสดงสีชัดออกมาเลยว่าต้องการอะไรจากร่างโปร่งตรงหน้า ต้าร์กัดฟันกรอด เขาไม่น่าชะล่าใจเลย

“อย่ามายุ่งกับกู” ต้าร์บอกเสียงเย็นมือกำคันเร่งไว้แน่น

“นี่ อย่าทำเป็นเล่นตัวหน่อยเลย” มีคนหนึ่งมาจับแขนต้าร์แล้วดึงเข้าหาตัวต้าร์รีบสะบัดทิ้งทันที

“เห้ย!! กูแค่หยอกไหมไอ้สัส ทำเป็นสะดีดสะดิ้ง”

“ถอยไป กูจะกลับบ้าน! ” ต้าร์ตะคอกใส่พร้อมกับเร่งเครื่องใส่

“เห้ยพวกมึงอะจับมันลงจากรถแล้วลากไปตรงป่าริมแม่น้ำ” เสียงทุ้มใหญ่สั่งให้พวกลูกกระจีอกลากเขาลงจากรถมอเตอไซน์ ต้าร์ดิ้นแรงทั้งถีบทั้งเตะ แต่ก็สู้พวกนั้นไม่ไหว ใบหน้าสวยโดนไปหลายหมัดจนมึน

“ปล่อยกู ไอ้เหี้ย!! ไอ้สัสนรก ปล่อยสิวะ ช่วยด้วย ช่วยด้วย!! ” ต้าร์ตะโกนร้องให้คนช่วย อย่างบ้าคลั่ง

ผั๊วะ!! ต้าร์โดนต่อยที่หัว จนรู้สึกมึน ดวงตาพร่าลาย เจ็บไปหมดทั้งตัว แต่ก้ยังพยายามเอาตัวให้รอด โดยการกัดแขนคนที่ล็อกเขาไว้อย่างแรง

“โอ้ยยย ไอ้สัส กัดกู” พอหลุดจากการกักขึ้งเขาก้สับเท้าวิ่ง แต่เพราะร่างกายที่บอบช้ำทำให้วิ่งได้ไม่สะดวกนัก

หมับ!!

“ฤทธิ์เยอะนักนะมึง” ต้าร์โดนกระชากหัวแล้วต่อยจนหน้าสะบัด ล่วงลงไปกองกับพื้นหญ้า ระหว่านั้นก็มีหนึ่งในพวกมันขึ้นคล่อมตัวต้าร์ไว้

“ฤทธิ์เยอะแบบนี้กูชอบ พวกมึงจับมันขึงไว้ กูเอามันเสร็จพวกมึงค่อยต่อ” คนที่เหมือนจะเป็นหัวหน้าเอ่ยพร้อมกับรอยยิ้มเหี้ยม ต้าร์สบถด่าใส่ไม่ยั้งจนโดนตบเลือดกบปาก

“ได้เลยพี่ก้อง พวกผมรอได้” คนชื่อก้องหัวเราะลั่น มันกระชากเสื้อนักศึกษาของต้าร์ออกอย่างแรงจนขาด เผยให้เห็นผิวขาวเนียนที่แต่งแต้มด้วยรอยสีกุหลาบทั้วตัว

“อื้อ หืออออ ขาวฉิบหาย แต่เสียดายแมร่งมีแต่รอย มึงไปฟัดกับใครมาวะ ฮ่าๆ ๆ”

“เสือก! คนอย่างมึงอะไม่ตายดีแน่” ต้าร์ถ่มน้ำลายใส่

“หึ ตายไม่ตายไม่รู้แต่ที่รู้ๆ ก็จะได้ขึ้นสวรรค์และมึงต้องเป็นบันไดให้กูได้ขึ้นไป” มันบอกเสียงเหี้ยมก่อนจะก้มลงซุกซอกคอขาวของต้าร์ สัมผัสดิบเถื่อนที่ทำให้รู้สึกพะอืดพะอม และขยะแขยง ตีแล่นไปทั่วทั้งสรรพยางค์กาย ต้าร์พยายามดิ้นหนีจากการจับกุมทั้งแขนและข้าแต่ก็ไม่เป็นผล เขาหลับตานิ่งได้แต่ภาวานาให้ใครสักคนผ่านมาทางนี้ ใครก็ได้ที่จะช่วยเขาได้ในตอนนี้ น้ำตาแห่งความหวาดกลัวค่อยๆ ไหลออกมาจากหางตา กลัวไปหมดต้าร์พยายามปิดการรับรู้ทั้งหมด ในหัวสมองมันตื้อไปหมด

ผลั๊ก!!!!

“เห้ยอะไรวะ” คนที่คร่อมอยู่บนร่างของต้าร์ถูกถีบจนหงายหลัง ก่อนทุกอย่างจะชุลมุน ต้าร์รับรู้ได้ถึงแรงกระชากพร้อมกับเสียงตะหวาดใส่ ดวงตากลมลืมตาขึ้นมอง

“ไอ้บาส! ”

“เออสิวะ จะนอนเป็นเมียไอ้พกวเหี้ยนี่อยู่ตรงนี้รึไง” บาสตะคอกใส่อย่างโมโห พอมองไปรอบๆ ต้าร์ก็เห็นเพื่อนขอบาสประมาณสามสี่คนกำลังตะลุมบอนกับพวกบ้าพวกนั้นอยู่

“มึงมาได้ไง” ต้าร์มองอีกคนอย่างอึ้งๆ

“เออ อย่าถามมากตอนนี้รีบหนีเหอะ พวกมันมีเยอะกว่า” บาสรีบบอก ต้าร์เห็นด้วย เขารีบวิ่งไปที่มอเตอร์ไซต์ของตัวเองทันที

“เห้ย ไปไอ้แก้ววถอยโว้ยยยย” เสียงบาสตะโกนลั่นบอกเพื่อนให้ถอย ต้าร์ขี่มอไซต์มารับบาสก่อนจะเร่งเครื่องขี่หนีไป เพื่อนๆ ที่เหลือเองก็เช่นกัน

“มึงเป็นไงบ้างวะ” บาสถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง

“เจ็บดิถามได้” ต้าร์ตอบ

“เออ พวกมันยังไม่ได้..เอ่อ” จู่ๆ ก็ดันพูดไม่ออกซะอย่างนั้น บาสทำเสียงอึกอัก

“ยังเว้ย มันยัไงไม่ได้ทำอะไรกู”

“แต่รอยพวกนี้” บาสแตะมือไปที่หลังคอของต้าร์

“ไม่ใช่รอยของพวกมัน มึงอย่าสนใจเลย มาสนใจบอกทางกูดีกว่า ว่าบ้านมึงอยู่ไหนกูจะไปส่ง” ต้าร์บอก

“อ่อ เอ่อหมุบ้านข้างหน้านี่แหละ ซอยเจ็ด”

“อืม” ต้าร์ตอบในลำคอรู้สึกอายนิดๆ ที่คนอื่นเห็นร่องรอยสีกุหลาบบนตัวเขา ต้าร์เลี้ยวรถเข้ามาในซอยที่บาสบอกแต่ไม่รู้ว่าหลังไหน

“แล้วบ้านมึงไหนวะกูจะได้ไปถูก” เสียงของต้าร์เรียกให้บาสออกจากภวังค์

“อ้อ เอ่อ หลังสีฟ้าๆ รั้วสีเขียวอะ” บาสบอก ต้าร์ขี่รถไปยังบ้านของบาสแล้วจอด บาสลงจากรถแล้วหันมามองหน้าต้าร์ ก่อนจะยกยิ้มนิดๆ เมื่อเห็นสีหน้าที่ดีกว่าเก่าของต้าร์เวลามองเขา ทั้งคู่มองหน้ากันเงียบๆ ต้าร์เหมือนมีอะไรที่อยากจะพูดแต่ปากหนักบาสเองก็รู้สึกประหม่าเวลาอยู่ใกล้ต้าร์มากๆ ต่างคนต่างเงียบ จนบาสคิดว่าตัวเองต้องเข้าบ้านแล้ว เขากำลังจะหันหลังให้

“มึง ไอ้บาส เรื่องวันนี้กูขอบใจมึงมากนะ ถ้ามึงไม่มาช่วยกูคงเป็นเมียไอ้เหี้ยพวกนั้นแน่ๆ” ในที่สุดต้าร์ก็พูดออกมา บาสหันมาสบตาแล้วยิ้มให้

“อืม ไม่เป็นไรหรอก ถือว่าไถ่โทษกับทุกเรื่องที่ผ่านมา” ต้าร์พยักหน้าเบาๆ อย่างยอมรับ

“อืม งั้นกูก็ต้องขอโทษกับทุกเรื่องที่ผ่านมาแล้วก็ขอบใจวะ”

“หึหึ ต่อจากนี้ไปกูกับมึงจะเป็นเพื่อนกันใช่ไหม” บาสถาม

“อืม เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน” ต้าร์ยื่นมือไปด้านหน้าบาสหัวเราะเบาๆ ก่อนจะยื่นมือไปจับ ถือว่าเขากับต้าร์เริ่มต้นกันใหม่แล้ว รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเขาทั้งคู่ ต่างคนต่างหัวเราะ ก่อนจะแยกกันกลับบ้านใครบ้านมัน

ต้าร์ขี่รถกลับมาที่บ้านของไม้เมือง และจอดรถที่ริมประตูรั้ว ก่อนจะลงไปเรียกลุงยามให้เปิดประตูให้

“ลุงครับลุง ผมเองครับ เปิดประตูให้หน่อย” ต้าร์ตะโกนเรียก ไม่นานก็มีคนมาเปิดประตูให้

“อ่าวคุณหนู ทำไมกลับมาดึกขนาดนี้ครับ รู้ไหมว่าคุณไม่เธอโมโหใหญ่ที่กลับมาไม่เจอคุณหนูนะ แล้วทำไมถึงกลับมาสภาพดูไม่ได้แบบนี้ละครับ หรือว่า ไปมีเรื่องมา” ลุงยามแทบจะกระโดดกอดเขาเพราะในบ้านกำลังลุกเป็นไฟ เพราะเขาหายตัวไปติดต่ออะไรก็ไม่ได้ แถมยังตกใจกับสภาพบอบช้ำของเขาอีก

“อ่า ครับเดี๋ยวผมไปหาเขาเอง ลุงเปิดประตูให้หน่อยครับผมจะเอารถเข้าบ้าน”

“ได้ครับได้” ลุงยามเปิดประตูให้ต้าร์เข็นรถเข้ามา เขาเอารถเข้าไปจอดในโรงจอดรถและย่องเข้าบ้านหลังเล็กไม่อยากให้ไม้เมืองเจอเขาในสภาพเละเทะแบบนี้ ในบ้านยังเปิดไฟครับทุกดวงแสดงว่าไม้เมืองยังไม่นอน ต้าร์กลืนน้ำลายลงคอ เขาแอบย่องเข้าทางหลังบ้าน ค่อยๆ เปิดประตูอย่างเบามือที่สุด เพื่อไม่ให้เกิดเสียง ต้าร์บิดลูกบิดช้าๆ แต่ยังไม่ทันที่มันจะปลดล็อก ประตูบานนั้นก็เปิดพรวด จนเขาที่เอาตัวแนบติดกับประตูถึงกับผงะถอยหลัง พอประตูเปิด เขาก็ต้องเบิกตากว้าง เพราะคนที่มาเปิดประตูนั้นคือคนที่เขาไม่อยากเจอมากที่สุด



“มึงหายไปไหนมาไอ้ต้าร์!!!! ” เสียงไม้เมืองตวาดใส่ดังลั่น จนต้าร์สะดุ้งตกใจ ใบหน้าหล่อเหลาดูโกรธขึ้งจนน่ากลัว

“คือ คือ กู “ต้าร์พูดไม่ออกเขากำลังกลัว กลัวคนตรงหน้าจะทำร้ายเขา

เพี้ยะ!!

“อึก..มึง..ตบกูทำไม” ต้าร์หน้าหันเพราะแรงตบมือบางกุมแก้มของตัวเองเอาไว้ ไม้เมืองมือสั่นรู้สึกเจ็บที่หัวใจ เมื่อเห็นอีกคนส่งสายตาตัดพ้อมาให้ ไม้เมืองกระชากเขาเข้ามาข้างใน พอเจอแสงสว่างเขาถึงได้เห็นสภาพของต้าร์เต็มตา

เสื้อผ้าขาดหลุดลุ่ยใบหน้ามีแต่รอยฟกช้ำมุมปากแตก แขนขามีแต่รอยถลอก ร่างสูงอึ้งไปพักเขาจ้องหน้าคนที่ตัวเองพึ่งทำร้ายไป ด้วยความรู้สึกผิด

“ทำไม มึง”

“ไม่ต้องถามถ้ามึงจะไม่ฟังกูตั้งแต่แรก ตบกูแล้วก็ถือว่าจบกันไป หลีกกูจะอาบน้ำ” ต้าร์กลืนก้อนสะอื้นลงคอ พยายามจะไม่ให้น้ำตามันไหลออกมา สองมือกำเข้าหากันแน่นจนเส้นเลือดขึ้น

“เดี๋ยว..” ไม้เมืองไม่ได้รั้งเอาไว้เพราะถ้าคุยอะไรตอนนี้กํมีแต่จะแย่ลง เข้าก้มมองมือข้างที่ใช้ตบหน้าของต้าร์ ก่อนจะกำมันแน่น

หลังจากคืนนั้น ตาร์ไม่คุยกับไม้เมืองอีกเลยถามคำตอบคำสั่งอะไรก็ทำไม่ขัด ทำตามหน้าที่ของตัวไม่ปริปากบ่น ผ่านมาสามวันแล้วที่ต้าร์เฉยเมยใส่ ไม้เมืองเองก็ไม่มีเวลามากเพราะเรื่องงานที่บีบรัดตัว จนมาวันนี้ ไม้เมืองหมดความอดทน กระชากต้าร์ที่กำลังเดินเข้าห้องเรียนท่ามกลางสายตาของเพื่อนๆ ที่จ้องมอง ไม้เมืองลากต้าร์ขึ้นรถและขับออกไป เขาไม่อยากให้เรื่องมันคาราคาซังแบบนี้

“มึงเป็นเหี้ยอะไรวะต้าร์ ตึงใส่กูมาหลายวันแล้วนะ” ไม้เมืองจอดรถข้างทางแล้วหันไปถามต้าร์ที่นั่งเงียบไม่ยอมพูดอะไร

“จะให้กูเป็นอะไร กูก็เป็นกู”

“เหรอต้าร์ แล้วที่มึงไม่ยอมคุย ถามคำตอบคำแบบนี้มันหมายความว่าอะไร” ไม้เมืองถามเสียงหงุดหงิด เขาขบกรามแน่นพร้อมกับยกมือขึ้นเสยผมอย่างลวกๆ เพราะต้าร์ยังไม่มีทีท่าจะอ่อนให้เขา ใบหน้าหล่อสวยยังเชิดขึ้น ไม่มีแม้จะหันมามองหน้าเขา บริเวณแก้มขวายังมีรอยแดงจางๆ ให้เห็น ไม้เมืองกำมือทันความรู้สึกผิดเริ่มกัดกินหัวใจเขา

“ถ้ามึงยังคิดไม่ได้ มึงก็ไม่ต้องมาถามคำถามโง่ๆ แบบนี้กับกูอีก” ต้าร์สูกลมหายใจลึกรู้สึกจุกไปหมด

Rrrrrrrrr (บาส) ไม้เมืองเห็นชื่อสายที่โทรเข้ามาหาต้าร์คิ้วก็ขมวดยุ่ง ต้าร์กดรับแล้วกรอกเสียงใสๆ ลงไป

“เออว่า อืม เดี๋ยวกูกลับไป มึงรออยู่นั่นแหละ อืม อืม”

“นี่มึงคุยกับมันเหรอ มึงไม่รู้รึไงว่ามันคิดอะไรกับมึง” ไม้เมืองแทบอยากจะใส่ปลอกคอให้คนตรงหน้า บาสเขามองแวบเดียวก็รู้ว่ามันต้องการอะไร

“แล้วมึงยุ่งอะไรด้วย” ต้าร์ถามพร้อมกับทำหน้าหงุดหงิด

“ทำไมกูจะยุ่งไม่ได้ กูเป็นใครแล้วมันเป็นใคร! ” ไม้เมืองแทบจะตวาดใส่ด้วยความโมโหเขาบีบต้นแขนเรียวอย่างแรง

“มึงเป็นใครละ ผัวเหรอ? เหอะถ้ากูไปเอากับคนอื่นคนคนนั้นก็ผัวกุด้วยสิงั้น” ต้าร์ตอบหน้าตาย

“มึงว่าอะไรนะ!! ” ไม้เมืองบีบแก้มนวลบังคับให้หันมามองที่ตัวเอง มือที่เหมือนคีมเหล็ก กำลังทำให้ต้าร์เจ็บ มือบางพยายามจะแกะมือหนาออกแต่ก็ไม่มีผลไม้เมืองบีบแรงมากกว่าเก่า ตอนนี้เหมือนมีไฟมาสุมอกเขา มันร้อนรุ่มไปหมดตอนเห็นว่าใครโทรเข้ามาหาคนของตัวเอง

“ปล่อยกู!! ” ต้าร์จ้องตาดุใส่อีกคนอย่างไม่กลัวเกรงใดๆ

“ร่านมากนักเหรอ อยากมีผัวหลายๆ คน?”

“เออ! ผัวคนอื่นมันก็ดีกว่าผัวอย่างมึง ไอ้สัส!! ไม่เคยจะเห็นหัวกู ไม่สนว่ากูจะรู้สึกยังไงด้วยซ้ำมึงเห็นกูเป็นตัวอะไร”

“หึ อย่างมึงก็เป็นแค่ที่ระบายน้ำกามกูเท่านั้นแหละ”

“......” ประโยคที่ทำให้ต้าร์รู้สึกเหมือนมีดกรีดหัวใจ เหมือนคนกำลังจมน้ำ มันหายใจไม่ออกจุกไปหมด น้ำตาที่เคยกั้นไว้ก็ค่อยๆ ลงมา

“อืม ดีที่มึงเห็นกูเป็นแค่ที่ระบายความใคร่ เพราะมึงกับกูจะไม่มีอะไรมากไปกว่านี้อีก” ต้าร์เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ ร่างสูงที่อยู่ในอารมณ์กรุ่นโกรธไม่ทันได้เห็นแววตาตัดพ้อของอีกคนด้วยซ้ำ เพราะต้าร์ไม่อยากแสดงให้อีกคนได้รู้ว่าตอนนี้ตัวเองอ่อนแอแค่ไหน....



.........................



ขอกำลังใจโหน่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

ฮรึกหนูต้าร์ของเพ่!!!



 

[Chompoo reangkarn]

ใจเย็นๆพี่หมอไม้

[TeyJunson]

ใจเย็นค่ะ เฮ้อ สงสารน้องตาร์

[nevergoodbye]

 

[areenart1984]

ไม้เมือง นายนี่สมกับเป็นหมอหมาจริง ๆ เลย หมากระทั่งปาก 

[สามภพ]

ตอนที่ 9





“เหรอถ้าจะคิดอย่างนั้นก็แล้วแต่มึงเลย เพราะกูก็ไม่ได้คิดอะไรอยู่แล้ว อยากจะไปนอนอ้าขาให้ใครก็เชิญ ถ้ามึงไม่กลัวว่าคลิปร่านๆ ของมึงจะลงแผงขายในตลาดก็ลองดู” ไม้เมืองยิ้มเยาะ จ้องมองคนตรงหน้าด้วยแววตาที่แข็งกร้าว

“มึงนี่แมร่ง กูไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่ามึงแล้ว ฮึก ทุกวันนี้กูมีรู้ว่ากูอยู่ในฐานะอะไร ต้องทำตัวแบบไหน มึงบอกว่ากูอยู่ในฐานะตัวบำบัดความใคร่ ได้กูจะเป็นให้ เป็นอีตัวให้มึงเอาจนเบื่อ กูขออย่างเดียว ปล่อยกูไปได้ไหม ฮึก กูไม่อยากอยู่แบบนี้” ต้าร์พูดออกมาอย่างเหลืออด เขาเหนื่อยแล้วที่จะเถียง น้ำตามันไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ต้าร์มองหน้าอีกคนด้วยสายตาแดงก่ำ ปากบางเม้มแน่น จุกจนพูดไม่ออก

“ต่อให้กูเบื่อกูก็ไม่มีทางปล่อยมึงไปไหน นอกจากกรงนรกของกูเท่านั้นจำเอาไว้” มือหนาบีบสันกรามของร่างโปร่งไว้แน่นราวกับคีมเหล็ก เขารู้สึกโมโหทุกครั้งที่ต้าร์บอกว่าจะไปจากเขา ต้าร์ไม่ขัดขืน ไม่ร้องหรืออ้อนวอนให้อีกฝ่ายคลายมือออก และนั่นนิ่งทำให้ไม้เมืองเดือดยิ่งกว่าเดิม ร่างสูงดึงร่างโปร่งเข้ามาบดจูบอย่างดิบเถื่อน ไม่มีความอ่อนโยนใดๆ มอบให้ พร้อมกับบีบบังคับให้อีกฝ่ายอ้ารับเอาลิ้นร้อนของตัวเองเข้าไป ยิ่งพยายามกวาดต้อน ต้าร์ก็ยิ่งไม่ตอบสนอง จนไม้เมืองระบายความหงุดหงิดด้วยการกัดเข้าที่ริมฝีปากของต้าร์อย่างแรง ต้าร์ทนเก็บเสียงร้องของตัวเองเอาไว้ เพื่อยั่วโมโหอีกฝ่าย

“ต้าร์!!! ” เขาตวาดเสียงลั่นด้วยความโมโห

“ฮึก..”

“ลืมตาขึ้นมามองกู”

“ฮึก..”

“กูบอกให้ลืมตา!! ”

“ฮึก..”

“มึงนี่แมร่ง” ไม้เมืองสบถอย่างหัวเสียเพราะไม่ว่ายังไงต้าร์ก็ไม่ยอมลืมตาดูอะไรทั้งสิ้น มีเพียงน้ำตาที่ไหลออกมาเท่านั้น ไม้เมืองพาต้าร์กลับมาที่บ้านแล้วลากลงจากรถพาเข้าไปในห้องนอน แล้วกดให้อีกคนนอนลงกับเตียงนุ่มต้าร์ไม่ได้ขัดขืนเขาเอนตัวลงนอนเหมือนยอมรับชะตากรรมที่กำลังจะเกิด ไม้เมืองจ้องหน้าคนที่หลับตาพริ้ม

“เลิกร้องไห้เป็นผู้หญิงสักที กูไม่ชอบเห็นน้ำตามึง” คำพูดที่ต่างจากการกระทำร่างสูงเท้าแขนลงกับที่นอนแล้วใช้มืออีกข้างเกลี่ยน้ำตาออกจากพวงแก้มขาวอย่างเบามือ สัมผัสอ่อนโยนค่อยๆ เกิดขึ้นอย่างช้าๆ บริเวณเปลือกตาก่อนจะไล่ลงมาที่จุดสามจุดบนใบหน้า

“เราเลิกทะเลาะกันไม่ได้เหรอวะกูไม่ชอบที่มึนตึงใส่กู” ไม้เมืองพยายามพูดดีๆ กับอีกฝ่าย

“แล้วใครทำให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ ไม่ใช่เพราะมึงเหรอ” ต้าร์บอกออกไปพร้อมกับยกแขนมาปิดดวงตาของตัวเองเอาไว้

“มึงก็ด้วย” ไม้เมืองสวนต้าร์ทันควัน ก่อนจะก้มลงประทับจูบอีกคนโดยที่ไม่ทันตั้งตัว ไม้เมืองกดเบาๆ ไม่ได้รุกล้ำอะไร ซึ่งมันสร้างความแปลกใจให้ต้าร์เป็นอย่างมากผิดวิสัยคนหื่นอย่างไม่เมือง ต้าร์ยกมือออกเพื่อจะดูสีหน้าของอีกคน ดวงตากลมบวมช้ำกำลังจ้องมองคนที่กำลังจูบตนเอง ใบหน้าสวยดูเรียบนิ่งแต่ในใจมันกลับเต้นโครมคราม ไม่มีหยุด

“อย่าดื้อกับกูให้มาก กูไม่ได้จะใจดีกับมึงตลอดหรอกนะ” เขาดึงต้าร์เข้าสู่อ้อมกอดกดหัวทุยให้จมลงกับอก ต้าร์รู้สึกเหมือนโดนตบหัวแล้วลูบหลัง

งั่ม!!

“อึก...แค่ครั้งนี้เท่านั้นนะต้าร์” คนในอ้อมกอดฝังเขี้ยวลงกับแผ่นอกที่เต็มไปด้วยมวลกล้ามเนื้ออย่างแรง ใส่ความรู้สึกทั้งหมดที่มีลงไปทั้งโกรธ ทั้งโมโห ทั้งแค้น แล้วก็... กัดจนพอใจก็ค่อยๆ ปล่อยก้อนเนื้อออกอย่างช้า ไม้เมืองยังกอดเขาเอาไว้แน่นแถมยังนอนลูบหัวเขาไว้อีกต่างหาก ความรู้สึกที่มีเหมือนภูเขาน้ำแข็งที่โดนพระอาทิตย์แผดเผาจนละลาย ความรู้สึกน้อยอกน้อยใจมันค่อยๆ หายไปพร้อมกับความอ่อนโยนที่ได้รับ ความรู้สึกผิดในสายตา และความอบอุ่นจากฝ่ามือที่กำลังลูบลงบนหัว

“มึงมีเรียนอีกทีกี่โมง” หลังจากที่เงียบกันไปสักพักไม้เมืองก็เอ่ยถามคนที่ตนเองนอนกอด

“....”

“ต้าร์กูถามว่ามีเรียนอีกทีกี่โมง” ไม้เมืองถามย้ำด้วยน้ำเสียงเข้มๆ

“....”

“ไอ้ห่า หลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ เห้ออ” เพราะผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักทำให้ต้าร์อ่อนเพลียจนผล็อยหลับคาอกร่างสูงไป ไม้เมืองยกยิ้มบางออกมา เขาลูบหัวอีกฝ่ายเล่นพร้อมกับส่งข้อความไปบอกรอง ผ.อว่าเขาเอาตัวต้าร์มาทำงานให้ลงเวลาเรียนให้ต้าร์ด้วย ระหว่างนั้นก็มีเสียงเตือนข้อความดังขึ้นหลายครั้งจากเครื่องของต้าร์ ไม้เมืองแอบหยิบมันขึ้นมาแต่ปลดล็อกไม่ได้ ได้แต่ดูผ่านโนติว่าใครแชทมาหาบ้างส่วนใหญ่จะเป็นแก้งเพื่อนแต่มีอีกแชทที่ทำเอาคิ้วไม้เมืองกระตุก

“ไอ้สัสนี่ วอนตายซะแล้วมึง” ไม้เมืองสบถออกมาเบาๆ เขารุ้สึกหงุดหงิดที่มีคนมายุ่งกับคนของตัวเอง ร่างสูงรีบติดต่ออทจารย์อังคณาเพื่อขอไลน์และเบอร์ของบาส

(แชท) บาส

กูไม้เมืองผัวไอ้ต้าร์อย่าเสือกกับเมียกู

อ่านชื่อไลน์กูแล้วใช้สมองคิดเอาว่าควรอยู่ตรงไหน

อย่าให้กูต้องออกแรง

BasS

......

มึงเป็นใครเนี่ย

กูไม้เมืองผัวไอ้ต้าร์อย่าเสือกกับเมียกู

พ่อมึงมั้งไอ้ควาย

BasS

…..

กูไม้เมืองผัวไอ้ต้าร์อย่าเสือกกับเมียกูBlock คุณ



(ต้าร์พาร์ท)

ไม่รู้ว่าผมหลับไปนานเท่าไหร่ สิ่งแรกที่สัมผัสได้คือความอบอุ่นที่ที่โอบอุ้มร่างกายเอาไว้กับกลิ่นกายหอมเฉพาะตัวที่คุ้นเคยผมขยับตัวเขาหาไออุ่นอีกครั้งอย่างลืมตัว จนรู้สึกได้ว่าอีกคนกระชับกอดให้แน่นขึ้น จมูกผมฝังลงกับอกแกร่ง ในใจอยากอยู่แบบนี้นานๆ แต่ว่าผมยังน้อยใจมันอยู่ ไอ้ห่าพี่หมอมันเป็นคนอารมณ์ร้อน และผมก็รับมือกับมันยากมาก ไหนจะคำพูดร้ายๆ ของมันอีก ผมไม่รู้ว่าจะทนมันได้นานแค่ไหน สิ่งเดียวที่จะทำให้ผมหลุดพ้นจากสภาพนี้ได้คือต้องทำลายคลิปนั่น แต่ผมไม่รู้ว่ามันเก็บเอาไว้ที่ไหน ผมพยายามหาตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา หายังไงก็หาไม่เจอ บางทีมันอาจจะซ่อนไว้ที่บ้านหลังใหญ่ หรือไม่ก็ตู้เซฟของมัน ไว้มีโอกาสผมจะต้องไปหามันให้เจอให้ได้ ผมเงยหน้าขึ้นจากอกกว้างๆ แล้วดันตัวเองออกจากอ้อมกอด ทำให้พี่มันลืมตา

“หิวรึยัง” คำแรกที่มันเอ่ยทักตอนเห็นหน้าผม คิดว่าผมเป็นคนเห็นแก่กินขนาดนั้นเลยรึไง-*-

“หิว” ผมตอบสั้นๆ พี่มันยันตัวลุกขึ้นนั่งเอามือขยี้หัวตัวเองสองสามทีแล้วเดินหายออกไป

ด้วยความสงสัยผมเลยลุกตาม พี่มันเดินเข้าไปในครัวหยิบของในตู้เย็นออกมาวางไว้ ด้วยท่าทีที่คล่องแคล่ว ทั้งจับมีดหั่น ทั้งการสะบัดกระทะ ผมแอบมองแผ่นหลังกว้างที่สวมผ้ากันเปื้อนทับเสื้อเชิตแขนยาวสีดำพับแขนมาถึงข้อศอก พี่มันดูดี ดูมีเสน่ห์มากหุ่นเหมือนนายแบบหน้าตาก็ดีถ้าไม่ติดว่ามันเป็นคนโรคจิตอารมณ์ร้อน ขี้โมโหปากหมา มันคงจะดีกว่านี้ พี่มันใช่เวลาไม่นานผมก็ได้กลิ่นหอมๆ ลอยมาเตะจมูก แค่นี้ท้องมันก็ส่งเสียงร้องออกมาประท้วง ผมยืนลูบท้องตัวเองแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะกินข้าวอย่างเงียบๆ รออาหารที่พี่มันทำให้ไม่นานพี่มันก็หันมาหา

“อะกินซะ” เขาวางจานข้าวผัดง่ายๆ ไว้ตรงหน้าผม

“ทำไมมีจานเดียว” ผมถามเพราะไม่เห็นจานของพี่มันเลย ไอ้คนตัวสูงมันยกมือเกาท้ายทอยนิดๆ

“กูไม่ค่อยหิว” พี่มันตอบแต่ผมไม่เชื่อ เพราะเสียงท้องร้องที่ได้ยินไม่ใช่แค่ของผมคนเดียวแน่นอน

“ตอแหล” ผมว่าพร้อมกับเบะปากใส่

“เดี๋ยวจะโดน” นิ้วเรียวชี้หน้าผม

“หิวแล้วทำไมไม่กิน” ผมถาม

“เออ น่าเรื่องของกูกินๆ ไปสักที” ถึงจะตอบแบบขอไปทีก็เหอะ ผมลุกขึ้นเดินไปที่หม้อหุงข้าวแล้วเปิดฝาดู เป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆ ด้วย ผมหันไปมองหน้าหมาๆ นั้นแล้วแสยะยิ้มใส่ ดีเหมือนกันในเมื่อมันทำให้ผมกินคนเดียวผมก็จะกินคนเดียว

“แน่ใจนะว่าไม่กิน” ผมแกล้งถาม พร้อมกับตักข้าวผัดเข้าปาก แค่คำแรกผมก็ไม่อยากจะวางช้อนแล้วจริงๆ

แมร่งอร่อยเหี้ยๆ !!

“งั่มๆ ๆ ดีกว่าข้าวหมานิดหน่อย” ผมบอกแต่ก็ไม่ยอมวางช้อนลงสักที เห็นพี่มันชะเง้อมองตามช้อนกินข้าวแบบ เมื่อไหร่มึงจะวางช้อนลงสักทีวะ! กับลูกกระเดือกที่ขยับขึ้นลงตอนที่พี่มันกลืนน้ำลาย ผมต้องกลั้นขำ พยายามนึกถึงเรื่องเครียดๆ และไม่มองหน้าพี่มันด้วย กลั้นขำจนจมูกบาน แทบจะสำลักพ้นข้าวใส่หน้า กินจนหมดจานก็ยกจานไปล้าง

แอบได้ยินพี่มันด่าผม ว่า “ไอ้เด็กเหี้ย” แต่ก็ช่างเถอะหนักกว่านี้ก็โดนมาแล้ว ในเมื่อไม่มีอะไรทำ แล้วผมก็พาตัวเองไปนั่งที่ห้องนั่งเล่นเปิดทีวีดู สักพักพี่มันก็เดินตามออกมาในมือถือเบียร์ติดมาด้วยหนึ่งกระป๋อง ผมจ้องของในมือแล้วรู้สึกเปรี้ยวปาก แอบมองตามเวลาพี่มันยกเบียร์จรดปาก มุมด้านข้างแมร่งทำผมใจสั่นอีกแล้ว ร้อนไปทั้งหน้าจนต้องหันหน้าหนีไปซบหมอนอิง เหนื่อยใจกับหัวใจตัวเองฉิบหายขยันหาเรื่องจริงๆ !

“ขยับมานั่งนี่” พี่มันตบมือลงตรงระหว่างขาผมมองตรงพื้นที่เล็กๆ สลับกับหน้าหมาๆ ของพี่มัน

“เร็วดิวะ! ” พี่มันเล็กพร้อมกับตบมือลงตรงพื้นที่ว่าง

“ไม่ตวาดใส่สักวันมันจะตายไหมห๊ะ! ” ร็สึกขัดใจแต่ก็ยอมขยับไปนั่งตรงนั้น ไอ้พี่หมอมันดึงผมเขาไปกอดจนแผ่นหลังผมชิดกับอกกว้างๆ มือมันข้างกอดเอวผมไว้หลวมๆ อีกมือก็ถือกระป๋องเบียร์เอาไว้ มันเอาคางมาเกยไหล่ผม ลมหายใจร้อนๆ กำลังเป่าใส่หู

“ตัวมึงนี่หอมดีเนอะ” มันพูดออกมาลอยๆ พร้อมกับกดจมูกลงกับซอกคอผม

“อื้ออ อย่าดิวะ จะดูหนัง” ผมเบี่ยงตัวหลบจนมันส่งเสียงจี๊กจั๊กในลำคอ

“ต้าร์จูบหน่อย” จู่ๆ มันก็ขอผมจูบทั้งๆ ที่เมื่อก่อนไม่เคยคิดที่จะขอ ผมหันหน้าไปมองมัน ดวงตาเรียวมีเสน่ห์กำลังมองมาที่ผม มันกำลังอ้อนขอ

ตึก ตึก ๆ เสียงหัวใจผมมันเต้นแรงมาก เมื่ออีกคนโน้มหน้าเข้ามาหา และก่อนที่ริมฝีปากของมันจะแตะกับปากของผม

Rrrrrr

เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้น พอพี่มันมองที่หน้าจอด้วยสีหน้าที่หงุดหงิด ก่อนจะยกยิ้มนิดๆ แล้วหันมามองผม พี่มันกดรับสายต่อหน้าผม

“ว่าไงครับน้ำ” น้ำเสียงอ่อนโยนต่างจากที่คุยกับผมลิบลับ ผมแอบเบะปากใส่อย่างหมั่นไส้

“ (พี่ไม้ทำไมเดี๋ยวนี้เราไม่ค่อยได้เจอกันเลยละคะ” น้ำเสียงหวานที่ฟังดูช่างกระเง้ากระงอดเล็ดลอดออกมา ทำเอาใจผมรู้สึกหวิวนิดๆ

“พอดีพี่ไม่ค่อยว่างเลยครับ” พี่มันตอบไปยิ้มไป คงชอบพวกพูดจาหวานๆ สินะถึงได้ยิ้มหน้าระรื่นแบบนั้น ผมพยายามจะลุกออกจากตรงนั้นแต่ก็โดนมันกอดเอาไว้แน่น มันบีบมือลงกับเอวผมแรงๆ จนผมเบ้หน้าด้วยความเจ็บ

“โอ้ยย เจ็บ” ผมร้องออกมา

(เสียงใครนะพี่ไม้) ปลายสายร้องถามออกมาเมื่อได้ยินเสียงร้องของต้าร์

“เสียงแมวครับ แมวตัวดื้อ” ไม้เมืองตอบด้วยน้ำเสียงขี้เล่น

(ใช่หรอพี่ไม้แต่น้ำได้ยินเสียงเหมือนผู้ชายเลย”) รู้มากฉิบหาย ต้าร์แอบด่าในใจ

“อื้อครับ แมวพี่เป็นคน พี่พึ่งได้มากำลังพยศเลย พี่ขอตัวไปปราบพยศแมวก่อนนะครับ” พูดจบก็กดวางสายทันที ต้าร์มองค้อนร่างสูงด้วยความหงุดหงิดใจ

“แมว พ่องมึงอะไอ้พี่ไม้ เลิกกอดสักทีรำคาญ!!! ” ทำไมผมต้องรู้สึกคันยุบยิบที่หัวใจด้วย

“แน่ใจนะว่ารำคาญกู” พี่มันยิ้มเจ้าเล่ห์ ผมเชิดหน้าใส่

“เออรำคาญ กอดอยู่ได้” ผมบอก

“งั้นกูไม่กอดมึงก็ได้” พี่มันขยับตัวออกจากผมแล้วทำท่าจะลุก

“จะไปไหน?”

“ไปกอดน้ำ” พี่มันตอบเสียงเรียบ พอได้ยิน ใจผมยิ่งสั่น มือสั่น ตามันร้อนผ่าวๆ ปาดเม้มแน่น ยิ่งเห็นว่าพี่มันจะไปจริงๆ ผมก็เบือนหน้าไปทางอื่น

“หึ คืนนี้ก็ไม่กลับล็อกบ้านให้ด้วยละ” ยิ่งเห็น สีหน้าดูมีความสุขของไอ้หมาบ้านั่นยิ่งทำให้ผมหงุดหงิดมากขึ้น

“เออ กูจะพาพวกมายกเค้าบ้านมึงให้เกลี้ยง ไม่ต้องรีบกลับใสละ” ผมว่าประชดก่อนจะกระแทกเท้าเดินขึ้นไปยังขั้นสอง แอบหวังว่าพี่มันจะเดินตามขึ้นมา ป่าวเลย ผมได้ยินเสียงรถขับออกไป แค่นั้นจู่ๆ น้ำตาผมมันก็ไหลออกมา

“นี่มึงร้องไห้เหรอวะ เหอะน่าสมเพชชะมัด” ผมยิ้มเยาะให้กับตัวเองที่จัดการความรู้สึกบ้าๆ นี่ออกไปไม่ได้สักที



ผมนอนร้องไห้ไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ รู้แต่ว่ามีแรงกอดรัดจากทางด้านหลัง ผมจึงหันไปมอง ก็เห็นใครบางคนนอนหลับตาพริ้ม

“ไหนว่าไม่กลับไงวะ?” ผมอดที่จะสงสัยไม่ได้ว่าพี่มันกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ เหลือบมองไปยังนาฬิกาบนหัวนอน พึ่งจะหกโมงครึ่ง ผมรีบผลักตัวหนาๆ ของพี่มันออก

“ไหนว่าไม่กลับ?” ผมถาม

“กลัวคนแถวนี้ร้องไห้คิดถึงผัว” มันตอบกลับเสียงกวนๆ

“คิดถึงผัวบ้าอะไรกูผู้ชาย!! ”

“ผู้ชายที่มีกูเป็นผัวไง หรือจะให้กูไปหาเมียใหม่?”

“ก็ลองดูสิ” ผมกัดฟันพูด

“หึหึ หึง พูดงี้ ไหนลองพูดซิ” ผมได้ยินเสียงหัวเราะจากพี่มันแล้วรู้สึกหงุดหงิด แถมยังเผลอพูดอะไรแบบนั้นไปอีก บ้าบอ ฉิบหายเลยกู ยกมือขึ้นตีปากตัวเองเบาๆ แล้วมุดตัวลงใต้ผ้าห่มไม่อยากเห็นหน้าหมาๆ ของพี่มัน

“นี่...หึงก็บอกว่าหึง หวงก็บอกว่าหวง ไม่ใช่แอบมานอนร้องไห้”

เอ๊ะ! เดี๋ยวก่อนนะ ทำไมพี่มันถึงรู้ว่าผมแอบมานอนร้องไห้

“ไอ้พี่ไม้ มึงรู้ได้ไงว่ากูแอบมานอนร้องไห้” มันพลิกตัวหันไปเผชิญหน้า พี่มันเท้าแขนนอนมองผมแล้วยิ้มจนตาหยี

“ก็กูไม่ได้ออกไปไหน กูแค่ให้คนเอารถไปล้างเฉยๆ” มันตอบ

“อะ อะไรนะ = = “

“เห้อ ไม่คิดไม่ฝันว่าเมียแมวมันจะแอบมานอนร้องไห้ น้อยใจกลัวผัวไม่รัก” พี่มันทำหน้ายียวนกวนบาทา แต่มือมันกลับยกขึ้นมาลูบหัวผม ย้อนแย้งชิบ ผมมองพี่มันอย่างอึ้งๆ นี่มันแกล้งผมเหรอ มันมีอิทธิพลกับความรู้สึกของผมขนาดนี้เลยเหรอ ผมเม้มปากเข้าหากัน

“อย่าเม้มปากแบบนั้น”

“ยุ่ง! ”

“หึหึ”

หัวเราะหาพ่อง!! กูเขินอยู่เห็นไหมเนี่ยะ -////-



เกือบหนึ่งเดือนกับการอยู่ร่วมชายคาเดียวกัน มันก็ไม่ได้แย่ไปหมดซะทุกอย่าง ต้าร์ก็ยังเป็นต้าร์ที่ยังดื้อกับไม้เมืองอยู่ตลอด โดนทำโทษจนขาถ่างก็ไม่เคยเข็ดมีแต่จะหาเรื่องใส่ตัวได้ไม่เว้นแต่ละวัน



“โอ๊ยยย พี่จะอะไรนักหนา ไอ้บาสมันเพื่อนผมนะ” ร่างโปร่งโวยวายเมื่อโดนคนตัวสูงคว้าเอาโทรศัพท์ไปจากมือ แล้วกดอ่านข้อความที่บาสส่งมา สาเหตุที่เขาหงุดหงิดไม่ใช่อะไร เพราะไอ้ตัวดื้อมันเอาแต่หัวเราะกับข้อความที่อีกฝ่ายทักมาหา

“เพื่อนที่คิดจะเป็นผัวมึงไง กูบอกให้บล็อกมันๆ มึงไม่เคยจะฟัง ต้องให้กูบล็อกเองใช่ไหมมึงถึงจะพอใจ”

“ไอ้พี่ไม้ หยุดนะ ห้ามบล็อก!!! ”

“อ๋อออ นี่มึงอยากคุยกับมันใช่ไหม -*- “ร่างสูงทำเสียงไม่พอใจ

“มันชักจะไปกันใหญ่แล้ว ไอ้พี่หมอ เอาคืนมา” ต่างคนต่างยื้อแย่งกันไปมา จนเรื่องราวมันชักจะใหญ่โต ทะเลาะกันจนบ้านแทบพัง ตีกันจนหัวยุ่งเสื้อผ้าหายออกจากตัว (เอ๊ะ!! ยังไง?)

“อื้ออ แฮกๆ ไม่เอาแบบนี้ อ๊ะ” กายบางบิดเร้าด้วยความกระสัน เพราะช่องทางอ่อนนุ่มกำลังถูกเติมเต็มด้วยวัตถุขนาดเล็กทรงรี อัตตราการสั่นสะเทือนอยู่ที่ระดับห้า เป็นระดับสูงสุด ของเล่นที่เขาสั่งซื้อมาเพื่อลงโทษแมวดื้อของเขาโดยเฉพาะ ร่างกายขาวราวน้ำนมกำลังออกสีแดง มือคือสวยถูกมัดเอาไว้กับขาเตียงด้วยเชือกสีดำมีความยาวพอแค่ได้ขยับไปมา สองขาเรียวถีบตัวเองไปมาอย่างทรมาน

“จะเลิกคุยกับมันไหม?” ไม้เมืองถามอย่างคนใจเย็น เพราะมีสิ่งสวยงามตรงหน้าให้มอง

“อ๊า พี่มึงไม่มีเหตุผล อื้ออ เอามันออกไป! ” ต้าร์ตะคอกเสียงกระเส่า น้ำตาไหลออกมา

“มึงอยากได้เหตุผล? หึ ได้กูจะบอกให้ก็ได้ ว่าทำไม”

“อ๊า อ๊ะ พี่มันอึดอัด อา อื้ออ”

“เพราะมึงเป็นของกู เป็นสมบัติ ของกู เป็นเมียกูเหตุผลแค่นี้พอไหม?” ร่างสูงบอกเสียงเหี้ยม

พรวด!!

“อื้อออออออออ” ต้าร์ครางลั่นเมื่ออีกฝ่ายดึงของที่อยู่ภายในกายออกอย่างแรง ก่อนจะเอาแท่งยางซิลิโคนชโลมด้วยเจลใสจนชุ่ม ต้าร์เห็นของที่อยู่ในมือของร่างสูงแล้วถึงกับเบิกตากว้าง ส่ายหน้าไม่เอาทันที

“ไม่เอา พี่ ไม่เอา ฮึก”

“หึ” ไม้เมืองร้องหึแล้วค่อยๆ ดันแท่งซิลิโคนเข้าไปในกายของอีกฝ่าย อย่างช้าๆ จนสุกความยาว ต้าร์นอนนิ่งเพราะทั้งจุกทั้งอึดอัด ไม้เมืองไม่ยอมขยับให้เขาปล่อยให้อีกฝ่ายรอคอยอย่างทรมาน

“อึก อึดอัด ขะ ขยับให้หน่อย” ต้าร์ร้องขอ

“ไหนลองบอกมาซิว่ามึงเป็นของใคร”

“อื้ออ อึก กูไม่ได้เป็นของใครทั้งนั้น”

“เหรอ” ไม้เมืองกดเปิดสวิสของแท่งซิลิโคน

“อื้ออ อะ อื้ออ ฮึก พออแล้ว อ๊ะ อ๊า เอามือออก” ต้าร์ยิงทรมานเพราะไม่อาจจะปลดปล่อยออกมาในเมื่อโดนอีกฝ่ายปิดกันตรงยอดหัวป้านเอาไว้

“กูให้มึงตอบใหม่ ว่ามึงเป็นของใคร ไม่งั้นกูก็จะปล่อยให้มึงทรมานอยู่แบบนี้แหละ” ไม้เมืองไม่ได้ขู่ต้าร์รู้

“อึก อื้ออ เป็นคนของพี่หมอ เป็นของพี่มึงคนเดียว..อื้ออ “พอได้รับคำตอบที่ตัวเองพอใจก็ปล่อยมือออกจากแก่นกายสีสวย สายธารอุ่นร้อนสีขาวขุนก็โพยพุ่งออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่จนเลอะหน้าท้องของตัวเอง ร่างโปร่งนอนหอบฮักอย่างหมดแรง นอนได้สักพักก็รู้สึกความโล่งที่ช่องทางอ่อนนุ่มให้ได้หายใจหายคอ แต่ก็แค่อึดใจเดียว ความคับแน่นก็เข้ามาแทนที่ แท่งร้อนขยายตัวเพิ่มขึ้นอีกยามโดนอีกฝ่ายตอดรัดไม่หยุด

“อืมมม แมร่งโคตรดี ข้างในตัวมึง แมร่งสุดยอดไม่เคยเปลี่ยน” ไม้เมืองสูดปากคราง ออกปากชมอีกฝ่าย เขาจับอีกคนให้พลิกคว่ำ ใบหน้าหวานซบลงกับขอบที่นอน

“อื้อ อื้ออ”

เพี๊ยะ!! เสียงฝ่ามือที่ฟาดลงบนแก้มก้นขาวเนียน จนขึ้นริ้วแดงครบทั้งหน้านิ้ว ต้าร์สะดุ้งเฮือก ด้วยความเจ็บ

“มันเจ็บ!! ไอ้เหี้ยยย” ต้าร์น้ำตาเล็ด แต่ก็อดที่จะตื่นเต้นไม่ได้ ใจของเขาสั่น

“กูรู้ว่ามึงชอบ ไม่อย่างนั้น มึงจะตอดกูแรงแบบนี้เหรอ”

เพี้ยะ! เพี้ยะ ! เพี้ยะ!

ปึก ! ปึก ! ปึก!

กายผอมบางโยกคอนไปตามแรงกระแทกที่อีกฝ่ายมอบให้ เหงื่อกายไหลอาบไปทั่วร่าง แผ่นหลังบางแอ่นโค้งยามอีกคนกระชากผมด้านหลังให้อีกคนแหงนหน้าไปรับจูบดุเดือด สะโพกสอบทำงานไม่หยุด

“อ่าส์” ไม้เมืองส่งเสียงคำรามอย่างพึงพอใจ ยิ่งทำแรงเท่าไหร่ ร่างกายของต้าร์ก็ตอบสนองเขาได้ดีเท่านั้น ยิ่งยามที่ช่องทางอันคับแคบโอบรัดตัวตนของเขาเอาไว้ไม่ยอมปล่อยยิ่งทำให้เขาแทบคลั่ง ไม่มีการออมแรง ไม่มีการหยุดพัก เมื่อได้เสพสมกับกายขาว กลิ่นของต้าร์ น้ำเสียงของต้าร์ แววตาเว้าวอนมากด้วยเสน่ห์หาของต้าร์ ทุกๆ อย่างที่เป็นต้าร์มันเหมือนเฮโรอีนในร่างมนุษย์ ที่ไม่ว่าเขาจะเสพสมมันมากเท่าไหร่ก็ไม่เคยพอ



แต่เขาอาจจะลืมไปว่า เฮโรอีน มีโทษต่อร่างกาย โดยเฉพาะ ตรง “หัวใจ”

...










ขอบคุณเจ้าของภาพค่ะ(เครดิต กูเกิล)

[Chompoo reangkarn]

ช่างเป็นบทลงโทษทรมานคาเตียงจริงๆ

[areenart1984]

ขัดใจ หมอหมาไม่อ่อนโยน 

[TeyJunson]

รออยู่นะจ๊ะ ตอนที่10

[สามภพ]

***ยังไม่ได้ทวนนะครัชอาจจะตกหล่นไปบ้าง***



ตอนที่ 10



กายบางนอนหลับตาพริ้มอยู่บนที่นอนกว้างข้างกายมีร่างสูงนอนกอดก่ายไม่ห่างกาย หลังจากบทลงโทษที่แสนจะเร่าร้อน ต้ารหมดเรี่ยวแรงหลังจากปลดปล่อยไปหลายครั้ง เพราะตนเองเรียกร้องให้อีกฝ่ายทำทุกอย่างอย่างที่ใจต้องการ บทรักที่เต็มไปด้วยราคะและท่วงท่าที่ดุดัน ทำให้ต้ารู้สึกเต็มอิ่มทุกครั้ง ไม่ต่างกันกับไม้เมืองเขาลุ่มหลงและมัวเมากับร่างกายขอต้า เขากัดกินราวกับเป็นเนื้อรสเริศระดับห้าเอ

เพราะความเคยชินของร่างกายที่มักจะตอบโต้ไปแบบอัตโนมัติ ยามที่อีกคนกอดแนบกาย ใบหน้าหวานๆ ก็รีบซุกเข้ากับแผ่นอกกว้างทันที มันจะเป็นเช่นนี้แทบทุกคืน หลายวันหลายสัปดาห์ ผ่านไป ต้ารักษาความลับของตนเองไว้เรื่องเขากับไม้เมืองได้เป็นอย่างดี จนบางครั้งความเกือบแตกเพราะความอยากรู้อยากเห็นของวุ่นวายที่มักจะเห็นเขาอยู่กับหมอไม้ตามลำพังอยู่บ่อยๆ



“อืออออ” เสียงครางอือเบาๆ ของร่างบางดังอยู่ในลำคอก่อนจะพลิกกายหันหนีสิ่งรบกวนเวลานอนของตนเองอย่านึกรำคาญ

“แมวดื้อเอ้ยย” ร่างหนาตื่นมาได้สักพักแล้วแต่ที่ไม่ยอมลุกไปไหนเพราะมัวแต่มองคนที่นอนหลับสนิทจนเพลิน เขายกมือขึ้นเขี่ยแก้มนวลเบาๆ จนอีกคนขยับตัวหนี ไม้เมืองหัวเราะหึหึแล้วถดกายลุกจากที่นอน ก้มลงไปกดจมูกลงกับแก้มนุ่มแล้วผละออก เขาทำแบบนี้ทุกวันถ้าตื่นก่อนแมวขี้เซา

ยามที่อีกคนออกไปจากห้องดวงตากลมก็ปรือขึ้นอย่างช้าๆ สัมผัสชื้นที่อยู่บนพวงแก้มนั้นทำเอาเขาหัวใจสั่นไหว ริมฝีปากบางขบเม้มเข้าหากันพลันใบหน้าหวานก็เห่อร้อนขึ้นมา

“คนบ้า” พูดว่าอีกฝ่ายออกมาด้วยรอยยิ้มก่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง ดีที่วันนี้ไม่มีเรียนไม่อย่างนั้นคงจะลำบากเดินสะโพกครากไปเรียนแน่ๆ เมื่อคืนไม้เมืองไม่ออมแรงให้เลย ดุเหมือนหมา!

ระหว่างที่นอนคิดอะไรเพลินๆ ประตูห้องก็เปิดออกพร้อมกับร่างหนาที่เดินเข้ามา ในมือมีแก้วกาแฟส่งกลิ่นหอมยั่วยวน

“หิวรึยัง” ไม้เมืองถามเสียงนุ่ม ต้าพยักหน้า เพราะเมื่อคืนเสียพลังงานไปเยอะ

“ลุกไปอาบน้ำล้างหน้าไหวไหม? หรือจะให้กูอุ้มไป”

“ไหวแค่นี้จิ๊บๆ” ปากเก่งไปอย่างนั้นที่จริงแทบจะคลานเข้าห้องน้ำเสียด้วยซ้ำ ไม่เมืองส่ายหน้านิดๆ กับความดื้อรั้น เขาวางแก้วกาแฟลงกับโต๊ะอ่านหนังสือก่อนจะก้าวดุ่มๆ ไปช้อนตัวอีกคนขึ้น

“อ๊ะ พี่” อีกคนผวากอดคอคนอุ้มเอาไว้แน่นด้วยความตกใจ

“ชักช้า” เขาพูดแค่นั้นก่อนจะวางร่างนั้นลงกับพื้น หยิบแปรงสีฟันส่งให้พร้อมกับบีบหลอดยาสีฟันป้ายลงไปให้ด้วย การกระทำเล็กๆ น้อยๆ ที่ต้าร์ไม่เคยสังเกตตั้งแต่ก้าวเท้าเข้ามาอยู่ร่วมชายคา คือ ไม้เมืองจะบีบยาสีฟันใส่แปรงไว้ให้เขาทุกวัน ทำมื้อเช้าให้ก่อนไปทำงานแทบทุกวัน แอบซื้อขนมเค้กมาใส่ไว้ในตู้เย็นไม่เคยขาดเพราะรู้ว่าอีกคนชอบ เขาทำมันตลอดแม้ว่าอีกคนจะไม่เคยรับรู้ กระทั่งบางครั้งเสื้อผ้าชุดนักเรียนเขาก็เป็นคนลงมือรีดให้เองและเอาไปแขวนไว้ให้

ต้าร์ยืนแปรงฟันด้วยสีหน้าง่วงๆ มีแอบชำเลืองมองร่างสูงนิดๆ

“อืน อำ ไอ” (ยืนทำไร)

“มองเมีย”

“-///- เอีย อ้อ อึง อะ” (เมียพ่องมึงอะ)

“นั่นแม่กู ไอ้สัส”

“คึคึ” ต้าร์บ้วนปากแล้วหันมาหัวเราะใส่คนที่ยืนทำหน้ายุ่งๆ

หมับ!

จุ๊บ!!

“อื้อ พี่ไม้ อะ พออ”

“ปากเก่งดีนัก”

“-////- “

โดนจูบจนปากเจ่อคงไม่กล้าอีก โดนดึงออกจากห้องน้ำลงไปที่ห้องครัวมื้อเช้าง่ายๆ ถูกจัดขึ้นโต๊ะ อย่างขนมปังปิ้งไข่ดาว กับแฮมและไส้กรอกทอด ข้างๆ กันมีนมวางไว้ ต้าทำตาโตๆ แล้วหันไปมองคนที่นั่งทำหน้านิ่งๆ สายตาเขาเหลือบไปมองในครัวที่ผ่านการใช้งานมาไม่นาน กระทะยังตั้งอยู่บนเตา นั่นแสดงว่า คนตรงหน้าเป็นคนลงมือทำให้แน่นอน

“พี่ทำเองหรอ”

“อืม”

“ทำไมไม่ให้แม่บ้านทำให้?”

“กูอยากทำมีไรไหม รีบๆ กินเข้า”

“อื้อ”

วันนี้ทั้งวันพวกเขาขลุกอยู่แต่ในบ้าน นอนดูหนังกันที่ห้องนั่งเล่นจนกระทั่งมีสายเข้าจากโรงพญาบาลเรียกตัวตัวด่วน ไม้เมืองรีบลุกไปเปลี่ยนเสื้อผ้า คว้ากุญแจรถ ก่อนออกเขาเดินมาจูบหน้าผากคนที่นอนดูหนังอย่างตั้งใจ แล้วรีบขับรถมุ่งตรงไปยัง โรงพญาบาลทันที

กูต้องรอด (4)

พี่ต้าร์ซอยถี่

ทำไรกันวะ?

กูเบื่อวะ

วุ่นวายหายห่วง

อยู่บ้านสวยๆ

เบื่อไรของมึง

เรียกพี่ขุนซิจ้ะ

กูก็เบื่อ

ไปดูหนังกันมะ

It ‘s

นี่คือพร้อมใจกันเปลี่ยนชื่อหรอวะ

55555+

วุ่นวายหายห่วง

เอออ พึ่งสังเกต

พี่ต้าร์ซอยถี่

อยากกินชาบู

อยากไปหาเอ๋ออ

กูเหงา

อิเหี้ยยย

วุ่นวายหายห่วง

เดี๋ยวกูไปหาที่บ้าน

วุ่นวายนัก

เตรียมเตาปิ้งไว้ด้วย

กูจะไปทำหมูกระทะ

It ‘s

ถามพวกกูยังครับ

อิห่า

พี่ต้าร์ซอยถี่

เห้ยยไม่ได้!!

วันนี้บ้านกูรก!!

กูยังไม่ได้ทำความสะอาดเลย!!

ไปกินที่ร้านดีกว่า!!

เรียกพี่ขุนสิจ้ะ

ดูมึงรกๆ นะต้าร์

ใส่!!! มาซะกูนึกว่าจะตีอิวุ่นมัน

วุ่นวายหายห่วง

เออ มีพิรุธนะมึง

ซ่อนใครไว้ที่บ้าน

พี่ต้าร์ซอยถี่

เห้ยย

บ้า

ไม่มี้

It ‘s

กูว่ามี

ช่วงนี้มึงรีบกลับบ้าน

กูขอไปเล่นบ้านมึง มึงก็บ่ายเบี่ยง

เรียกพี่ขุนซิจ้ะ

แน้

อิต้าร์ บอกมาว่ามึงซ่อนใครไว้!!

พี่ต้าร์ซอยถี่

พวกเหี้ย

หาเรื่องกู

ไม่แดกก็ได้!!

วุ่นวายหายห่วง

อิสัส เรื่องมาก!!!

ไปแดกอาป๋าหมูกระทะ จบ!!

อย่าเรื่องมาก วันนี้กุต้องได้แดก!!

it's

เค เจอกัน4โมงที่ร้านเลย

………



คนที่มีชนักติดหลังเริ่มลนลาน เพราะตัวเองไม่ได้อยู่บ้านมาพักใหญ่แล้ว แถมยังหมดข้ออ้างที่ใช้แก้ตัวกับเพื่อนๆ แล้วด้วย ร่างโปร่งกดออกจากหน้าแชทของกลุ่มเพื่อน แล้วหันมาสนใจหนังในจอทีวีต่อ

ติ้ง!

“อะไรอีกวะ พวกนี้” พอหยิบมือถือขึ้นมาดู ก็พบว่าข้อความไม่ได้มาจากเพื่อนตัวแสบทั้งสาม แต่เป็นคนที่ออกจากบ้านไปได้สักพักต่างหาก

หมาบ้า

ไม้เมือง

วันนี้อาจจะกลับดึก มึงหาข้าวกินเองไปก่อนนะ

อย่าดื้อ อย่าหนีเที่ยว

ถ้ากูรู้มึงโดนดีแน่



พี่ต้าร์ซอยถี่

รู้แล้ว!!

บังคับอยู่ได้

คนนะไม่ใช้ทาสในเรือนเบี้ย

ไม้เมือง

อย่าปากดี

มีไรก็ไลน์ทิ้งไว้

กูอาจจะไม่ว่างตอบ

พี่ต้าร์ซอยถี่

เออ

...

...

...

15.00น

รีบกลับมานะ

พี่ๆ

ผมไปกินหมูกระทะกับเพื่อนได้ป่าว

กับพวกวุ่นวายอะ

ผมไปนะ

ถือว่าบอกแล้ว

ขอบคุณครับ





หลังจากทิ้งข้อความเอาไว้ต้าร์รีบไปอาบน้ำแต่งตัว เตรียมออกไปกินหมูกระทะ กับพวกเพื่อนๆ พอใกล้ถึงเวลาเข้าก็ลากมอเตอร์ไซออกจากโรงจอดรถ เจอน้องยี่หวาหลานสาวของไม้เมืองวัยหกขวบที่ยืนเล่นกับพี่เลี้ยงอยู่

“ยี่หวาจ๋า” ต้าเรียกเสียงหวานพร้อมกับวางหมวกกันน็อกแล้วเดินไปหาใบหน้าน่ารักของเด็กหญิงตัวเล็กๆ กำลังวิ่งมาทางเขา

“อาต้า จะไปไหนคะ” ยี่หวาเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มใบหน้าของยี่หวาชื้นเหงื่อจากการวิ่งเล่น ต้ายกมือขึ้นเช็ดให้

“อาจะไปหาเพื่อนค่ะ ยี่หวาละคะทำอะไรอยู่”

“ยี่หวากำลังรอคุณแม่กลับบ้านค่ะ”

“หรอคะ พี่จ๋าอีกนานไหมว่าพี่ต้นน้ำจะกลับ”

“คงอีกสักพักค่ะคุณต้า” จ๋าพี่เลี้ยงของยี่หวาตอบ

“พี่จ๋าผมบอกว่าอย่าเรียกผมว่าคุณไง เรียกน้องต้าๆ อะพี่” ต้าเกรงใจเพราะเขาไม่ได้เป็นเจ้านายหรือมีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับคนบ้านนี้

“คร้าๆ”

“เห้อ งั้นผมรอฝากดูน้องด้วยนะพี่ ยี่หวา อาไปก่อนนะคะ” ต้าจูบบนเรือนผมนุ่มของเด็กน้อย

“ค้า*0*”



ต้าขี่รถออกมาจากตัวบ้าน แล้วมุ่งหน้าไปที่ร้านหมูกระทะแถวๆ วิทยาลัย จุดนัดหมายของพวกเขา ระหว่างทางเขาเจอบาสที่กำลังเดินอยู่ริมฟุตบาท

“ไอ้บาสสสสส” ต้าจอดรถเทียบข้าง บาสที่เกินกินลูกชิ้นอยู่ก็หยุดชะงัก ชายหนุ่มยกยิ้มนิดๆ เมื่อเห็นว่าต้าเป็นฝ่ายทักตนเองก่อน

“อ่าวมึง จะไปไหนวะ”

“ไปกินหมูกระทะกับพวกวุ่นอะ แล้วมึงอะจะไปไหนกูไปส่งมะ?” ต้าร์ยื่นหมวกกันน็อกให้

“ไม่รู้วะกูออกมาหาไรกินเฉยๆ” บาสยกถุงลูกชิ้นขึ้นโชว์

“งั้นไปแดกหมูกระทะกับพวกกูไหมล่ะ” ต้าร์ชวน

“เออ ๆ ไปก็ไป” บาสตกลงที่จะไปกินด้วยต้าร์ยื่นหมวกกันน็อกให้อีกคนสวม

“มึงขี่แข็งรถป่าวเนี่ยะ ไม่พากูไปนอนคุยกับถนนแน่นะ” บาสเอ่ยแซวต้าไปงั้นแหละ เพราะเขารู้ว่าต้าขี่รถได้ดีอยู่แล้ว

“ปากเหรอนะ-*- “

“หึหึ”

พอไปถึงร้านต้าร์ก็โทรหาอิฐถามว่านั่งอยู่ตรงไหน

“มึง นั่งอยู่ตรงไหนวะ?” ต้าถาม

“อยู่ตรงโซนของทะเลอะมึง”

“เออ กูอยู่หน้าร้านละ ไอ้บาสมันมาด้วยนะมึง”

“อ่าว เออๆ” พอวางสายก็เดินไปยังโซนของทะเล วุ่นวายโบกมือเรียกทันทีที่เห็นทั้งสองคน

“ไงมึงทำไมวันนี้ถึงฉายเดี่ยววะ” ท่านขุ่นเอ่ยถามบาสทันทีที่ก้นแตะเก้าอี้ บาสยักไหล่

“กูแค่ออกมาหาไรกินเฉยๆ แล้วบังเอิญเจอไอ้ต้ามัน” บาสตอบพร้อมกับหันไปมองคนข้างกายแล้วยกยิ้มกวนๆ ให้ หลังจากนั้นก็แยกย้ายกันไปตักของกิน โดยที่บาสกับต้าไปด้วยกัน ร่างโปร่งมุ่งตรงไปยังถาดใส่ไข่นกกระทากับปูอัดสีส้มของโปรด ตักมาเต็มจาน

“มึงตักหมูบะช่อให้กูหน่อยดิ” ต้าหันไปบอกบาสที่เดินถือจานตามหลัง บาสไม่ได้อยากกินอะไรเป็นพิเศษเขาแค่อยากมาช่วยต้าถือของเท่านั้น พอได้ยินอีกอยากจะกินหมูบะช่อเขาก็จ้วงตักใส่จานให้จนพูน

“เอาสาหร่ายด้วย”

“...”

“มึงๆ เต้าหู้หลอดด้วย”

“....”

“มึงๆ เห็ดๆ”

“นี่มึงจะแดกหมูกระทะหรือต้มจืดกันแน่ห๊ะ” บาสถามเพราะของที่ต้าเอามามีแต่ของทำต้มจืด

“ก็กูสะดวกแบบนี้ มึงจะทำไมมีหน้าที่ตักก็ตักไปสิ”

“-*- “



“บาสมึงเลิกแกะกุ้งให้มันแดกได้ละ มึงอะกินเองบ้าง ร้อยเก้าห้าต้องกินให้คุ้มสิ” วุ่นวายเอ่ยปากห้ามมือที่กำลังแกะกุ้งย่างให้ต้า

“อิวุ่นมึงนี่ขัดความสบายกุจริง จิ๊” วุ่นวายทำปากคว่ำใส่อย่างหมั่นไส้ที่เพื่อนมีคนเอาใจ

“มึงเป็นง่อยรึไง?”

“เสือก!! ” ต้าว่าใส่อย่างไม่จริงจังนัก บาสเองก็ไม่ได้ทำตามที่วุ่นวายบอกสักเท่าไหร่ยังคงแกะกุ้งแกะปูใส่จานให้ต้าอยู่เรื่อยๆ โดยที่ต้าเองก็คีบเนื้อย่างใส่จานบาสด้วยเช่นกัน

“มึงอะ แดกเยอะๆ จะได้คุ้มๆ” ต้าร์คีบหมูสามชั้นเกรียมๆ ให้กับบาส

“กูจุก พอก่อน” บาสรีบยกมือขึ้นห้าม

“ไรวะ อิ่มง่ายจัง?” ต้าถาม

“ถ้ามึงป้อนกู กูว่ากูแดกได้อีกหน่อย” คำตอบของบาสเล่นเอาเงียบกันทั้งโต๊ะ มีแต่บาสเท่านั้นที่นั่งยิ้มหวานส่งให้ต้า

“บะ บ้า มีมือก็แดกเองดิ” ต้ารู้สึกเขินเมื่อโดนสายตาล้อๆ ของเพื่อนที่มองมา

“หึหึ มึงนี่น่ารักดีเนอะ” บาสเอ่ยออกมาโดยไม่สนว่าเพื่อนที่นั่งอยู่จะคิดอย่างไร เพราะเขาตั้งใจแล้วว่าจะจีบต้า วันนี้ถือว่าโชคดีมากที่เขามาเจอกับต้าโดยบังเอิญ

“พูดอะไรขะ ขะ ของมึงวะ มาน่าลงน่ารัก ขนลุก” ต้าลูบแขนตัวเองแรงๆ เขาไม่ชินกับการที่ถูกชมว่าน่ารัก

“ก็น่ารักไง”

“วู้ว พูดไรของมึง เมาหมูสามชั้นเหรอ?” ต้ายกมือขึ้นเกาแก้มข้างขวาเกาตรงจุดสามจุดแก้เขิน

“มั้ง สงสัยเมาหมูสามชั้น”

“อะ แฮ่ม !! คือ พวกกูนั่งอยู่ตรงนี้ ข้างๆ มึงสองตัว ช่วยหันมาดูเบ้าหน้ากูด้วย” วุ่นวายแขวะใส่

“อย่ามาจีบกันต่อหน้าคนโสดแบบพวกกู ไอ่สัส สะเทือนหัวใจ” อิฐพูดบอก ท่านขุนเองก็ทำหน้าเหม็นเบื่อใส่

“จีบไร? ใครจีบ” ต้าถามออกมา ท่านขุนเบะปากคว่ำใส่ โง่กว่าควายก็ไอ้ต้าเพื่อนเขานี่แหละ ที่ไอ้บาสมันเทียวไล้เทียวขื่ออยู่ก็เพราะมันตั้งใจจะจีบเพื่อนเขา แต่ไอ้ต้ามันดันไม่รู้เรื่องห่าอะไรเลย

“อิโง่! ” วุ่นวายด่าใส่เพื่อนหน้าซื่อ

“เอ้า ด่ากูเพื่อ”

“ไอ้บาสมึงทำใจไว้บ้างก็ดีนะ เพื่อกูมันโง่อะ” ท่านขุนตบบ่าบาสอย่างให้กำลังใจ

“หึหึ กูอดทนรอมาตั้งปีกว่าๆ แค่นี้สบายมาก” บาสบอกยิ้มๆ แถมทิ้งคำปริศนาไว้ให้คิดอีก

ต้าเริ่มรู้สึกกระอักกระอ่วนใจนิดๆ เลยต้องเปลี่ยนเรื่องคุย กินไปคุยไปจนเวลาล่วงเลย สองทุ่มเกือบสามทุ่มเป็นเวลาที่เขาควรอิ่ม พอเรียกเก็บตังทุกคนก็ใช้ระบบอเมริกันแชร์หารจ่ายเท่าๆ กันพอจ่ายเงินเรียบร้อย ก็พากันเดินตัวงอเพราะจุกออกมาที่นอกร้าน

“กลับกันดีๆ พวกมึง ปะไอ้บาสกูไปส่งบ้าน” บาสพยักหน้าแล้วขึ้นค่อมรถมอเตอร์ไซของต้า พอต่างคนต่างแยกย้าย เหลือแค่สองคน จู่ๆ บาสก็พูดขึ้นมาระหว่างทางกลับบ้าน

“ต้า มึงมีแฟนรึยัง?” ต้ากำเบรกรถหัวแทบทิ่ม เพราะตกใจที่บาสถามแบบนั้น

“มะ ไม่มีหรอก แฟนนะ”ต้าตอบเพราะสถานะตอนนี้ของเขากับไม้เมืองมันยังคลุมเครือไม่ไปทางไหนสักทางบางครั้งก็ทำเป็นเจ้าข้าวเจ้าของบางครั้งก็ทำเหมือนแค่ศิษย์กับอาจารย์ กับเพื่อนของหมอไม้ หมอไม้ยังไม่บอกว่าเขาเป็นอะไรกันเลย

“เหรอ แล้วทำไมมีคนบอกว่ามึงเป็นเมียเขาละ ต้าตกใจอีกครอบครั้งนี้ทำเอารถแถบตกถนน

“เห้ย ไปเอามาจากไหนใครบอก?”

“ช่างเถอะ ในเมื่อมึงบอกว่าไม่มีคือไม่มี กูก็จะเชื่อมึง” บาสบอกด้วยเสียงเข้มๆ ต้าใจเต้นตุ๊บๆ ต่อมๆ เขากลัวว่าคนอื่นจะรู้ว่าเขาไม่ได้เป็นพี่ต้าเสือรุกที่ได้สาวๆ มานับไม่ถ้วน ตอนนี้ต้องตกมาเป็นเมียคนอื่น ทั้งที่เขาเป็นผู้ชาย ยอมรับว่ารู้สึกอายและไม่มั่นใจว่าคนอื่นจะรับได้หรือไม่

พอถึงหน้าบ้านของบาสต้าก็จอดให้ลง บาสถอดหมวกกันนอ็กส่งคืนให้ เขาส่งยิ้มให้ต้า

“กูพูดจริงนะเว้ย ว่ากูจะจีบมึงแบบจริงๆ จังๆ สักที กูทำเล่นๆ มานาน จนจะโดนคนอื่นแย่งมึงไปแล้ว” บาสมองหน้าต้า เขาทำสีหน้าสจริงจังจนต้าเองก็ไปไม่เป็น

“มึง บ้า กูผู้ชาย!! ” ต้าตกใจ

“กูเข้าใจ ว่ามึงคือผู้ชาย ผู้ชายแล้วไง รักกันไม่ได้?”

“.....”

“โลกมมันมาไกลแล้วต้า ถ้ามึงเปิดใจ” ต้ากัดปากตัวเองนิดๆ แล้วมองหน้าบาสอย่างลำบากใจ

“ถ้าตอนนี้มึงยังไม่มีใคร มึงลองเปิดใจให้กูหน่อย ให้กูได้ทำให้มึงสนใจในตัวกู จนอยากจะคบกับกู กูไม่ได้บอกให้มึงตอบตกลงตอนนี้ แค่อยากให้มึงลองเก็บไปคิดดู

“.....”

“ที่จริงมีเรื่องที่กูอยากบอกมานานแล้ว” บาสเว้นช่วงเขาสูดลมหายใจลึก ต้าเองก็แทบจะกลั้นใจ ใบหน้าหล่อคมของบาสขึ้นสีนิดๆ แล้วพูดประโยคที่เก็บเอาไว้มาแรมปี

“กูชอบมึงวะ ชอบมานานแล้ว ที่ทำเป็นหาเรื่องแกล้งมึงแค่อยากให้มึงหันมาสนใจกูบ้าง มึงรู้ไหมกูดีใจแทบตายที่มึงยอมเป็นเพื่อนกับกู ...อึก...กูอยากบอกมึงแค่นี้แหละ กูเข้าบ้านละ มึงเองก็กลับดีๆ อ่อ แล้วไลน์อะเลิกบล็อกกูได้ละ” บาสรีบเดินเจ้าบ้าน เพราะถ้าอยู่นานกว่านี้เขาคงห้ามตัวเองไม่ให้จูบอีกฝ่ายไม่ได้ ต้ายืนอึ้งไปพัก เพราะเขาไม่เคยโดนสารภาพรักจากผู้ชายมาก่อนใบหน้าหวานขึ้นสีนิดๆ พอตั้งสติได้ก็สตาทรถขี่ออกไป

“บะ บ้าไปแล้ว” ต้าส่ายหัวเบาๆ เพื่อไล่ความคิดของตัวเอง จนกระทั่งนึกถึงร่างสูงที่ไม่ติดต่อมาเลยก็นึกเป็นห่วง เลยแวะร้านกระเพาะปลาเจ้าดังซื้อแบบพิเศษเครื่องตั้งใจจะเอาไปให้ที่โรงพยาบาล พอขี่รถมาถึงเขาก็เดินเข้าไปด้านในมุ่งตรงไปยังห้องทำงานของหมอไม้ แต่ยังไม่ทันจะเข้าไป ร่างโปร่งก็ต้องรีบหลบเข้าหลังเสา สายตาเขาเห็นไม้เมืองเดินมากับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเป็นคนคนเดียวกับผู้หญิงคนนั้นคนที่เขาเคยเห็นกับไม้เมือง ทั้งคู่พูดคุยกันอย่างสนิทสนม มีการหยอกล้อกันไปมา สายตาของไม้เมืองที่ทอดมองไปยังผู้หญิงคนนั้นมันช่างอ่อนโยนผิดกับเขา ต้ารู้สึกเจ็บแปลบๆ ที่อกด้านซ้าย

“นี่ๆ แกเห็นแฟนหมอไม้รึยัง วันนี้เค้ามาหากันด้วย” เสียงของนางพยาบาลคนหนึ่งเอ่ยถามเพื่อนที่เดินมาด้านหลังของต้า ต้าชะงักและฟัง

“อ้อ คุณน้ำนะเหรอ เห็นว่าคบกันตั้งแต่เรียนมหาลัยแล้วนี่”

“หรอ ทำไมไม่เห็นหมอพามาแนะนำบ้างเลย”

“คนสองคนเค้าคบกันจำเป็นต้องป่าวประกาศเหรอยะ รู้แค่ว่ารักก็พอมั้งอีกอย่างหอมไม้ก็ดูจะถนอมคุณน้ำมากๆ คุณน้ำเธอดังจะตายมีแต่คนมารุมจีบ สวยก็สวย บ้านก็รวย แถมชาติตระกูลดี” คนที่ยืนฟังนิ่งๆ แล้วรู้สึกอยากจะหนีไปจากที่ตรงนี้ ขอบตาของต้าร้อนผ่าวใจมันชาไปหมด

“อึก...เจ็บอะไรของมึงวะ มึงไม่ได้เป็นอะไรกับเขาสักหน่อย จะรู้สึกอะไร ต้า” มือบางยกขึ้นทุบอกตัวเอง เพื่อให้หัวใจมันหยุดสั่น และก่อนที่นางพยาบาลสองคนนั้นจะเดินผ่านไปต้าเลยเรียกเอาไว้

“พี่ครับ ผมฝากกระเพาะปลานี่ให้หมอไม้ทีนะครับ พอดีแกฝากซื้อ ฮึก ผมเขาไม่เจอ..ผม ฮึก ฝากเอาไปให้เขาหน่อยนะครับ” ต้าสะอื้นพยายามจะไม่ให้น้ำตามันไหล เขายัดถุงกระเพาะปลาใส่มือของนางพยาบาลแล้ววิ่งออกมาทันที



“เพราะแบบนี้เองสินะ ฮึก”

หมาบ้า

ไม้เมือง

มึงซื้อกระเพาะปลามาให้กูเหรอ?

ทำไมไม่เอาเข้ามาให้ฝากคนอื่นมาทำไม?

แล้วกลับบ้านรึยัง

คิดถึงมึงวะแมวดื้อ

?

?

?

ต้า?

อ่านแล้ว

พี่ต้าซอยถี่

อืม

เอ่อพี่วันนี้ขอนอนบ้านผมนะ

เพื่อนมันเริ่มสงสัยแล้ว

ไว้เจอกันนะพี่

คิดถึงเหมือนกันครับ

ไม้เมือง

อืม

เดี๋ยวไปหาที่บ้าน

พี่ต้าซอยถี่

เห้ยพี่ไม่ต้อง

ไอ้วุ่นมันมาค้างด้วย

เดี๋ยวมันสงสัย

ไม้เมือง

อืม

กูทำงานก่อน

พี่ต้าซอยถี่

ครับทำงานให้สนุกนะ

ไม้เมือง

สนุกห่าไร เหนื่อยจะตาย

อยากกลับไปกอดมึงฉิบหาย

พี่ต้าซอยถี่

เหรอครับ

....

...

แค่นี้ก่อนนะพี่

วุ่นมันมองตาขวางแล้ว

.........................................................

ร่างโปร่งล้มตัวนอนหงายกับที่นอนปล่อยให้น้ำตามันไหลลงมาอย่างช้าๆ เขาโกหกว่าวุ่นวายมานอนด้วย เพื่อที่เขาจะได้ไม่ต้องมาเจอไม้เมืองตอนนี้

“ฮึก...กูก็แค่ที่ระบาย มึงเป็นแค่ที่ระความใคร่ให้เขา มึงจะมาร้องไห้เสียใจทำเหี้ยอะไร ฮึก”

.....ใช่จะเสียใจทำไมในเมื่อไม่ได้รักกัน.....

[Chompoo reangkarn]

ใจเย็นๆต้าร์อาจไม่ใช้อย่างที่เห็นก็ได้

[areenart1984]

ดูซิว่า หมอหมาจะจับผิดความผิดปกติของตาร์ได้บ้างไหม 

[TeyJunson]

  หมอไม้นี่ไม่เคยจะรู้ถึงความรู้สึกของตาร์หรอก โกรธอย่างเดียว เฮ้อ!

[aoihimeko]

ตามมาจากเอ๋อนั่นแหละ  แต่ไม่คิดว่าของต้าจะมีเรื่องชวนปวดตับขนาดนี้  อีพี่หมอออออ

[O-RA DUNGPRANG]

 

[Piggyyoungy]

หายไปนานแล้วอ่ะ อยากรู้ว่าไม้จะรุ้ไหมว่าต้าร์น้อยใจ

[สามภพ]

ตอนที่ 11





“ฮึก...ฮึก...” เสียงสะอื้นที่ดังออกมาจากร่างบางที่นอนขดอยู่บนที่นอนกว้าง ข้างกายไร้ไออุ่นที่เคยไปสัมผัส สองมือกอดตัวเองไว้แน่นราวกับว่ามันกำลังจะแตกสลาย ไหล่มนขยับทุกครั้งที่ปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมา ร้องไห้จนหลับ

ร่างสูงหลังจากส่งน้ำกลับบ้านเสร็จก็กลับมายังบ้านของตนเองทันที อยากจะแวะไปหาแมวดื้อแต่ก็ไม่อยากไปรบกวนเพราะมันดึกมาแล้ว แถมเจ้าตัวยังอยู่กับวุ่นวายอีก ไม้เมืองรีบอาบน้ำเพื่อที่จะได้ส่งข้อความหาคนที่กำลังคิดถึง

แมวดื้อ

[/b]

ไม้เมือง

นอนรึยัง

ทำอะไรอยู่

คิดถึงมึงวะ

อยากกอด

กูไปหาได้ไหมวะ

....

....

...หลับแล้วหรอวะ?

งั้นก็ฝันดีนะไอ้แมวดื้อ

1.15น

มึง

มึง

มึง

กูนอนไม่หลับวะ

ทำไงดีวะ

ไอ้แมว

แมว

ห่าเอ้ยย

3.00น

อ่านแล้ว

พี่ต้าซอยถี่

[/b]

ผมก็คิดถึงพี่

แต่พี่คงคิดถึงคนอื่นมากกว่าคิดถึงผม

อ่านแล้ว

ไม้เมือง

มึงเมาแป้งแคร์เหรอ

สัส ตี3 กูต้องมาอ่านข้อความสิ้นคิดของมึงนี่นะ

กูจะคิดถึงใครได้นอกจากมึงวะ!

พี่ต้าซอยถี่

เหรอ^^

เดี๋ยวพรุ่งนี้กลับแล้ว

อยากกินไข่เจียวปูทำให้กินหน่อย

ไม้เมือง

อืมเดี่ยวมึงกลับมาแล้วจะทำ

ผมง่วงแล้วอะ

งั้นมึงนอนเถอะ

ฝันดีนะแมว

ฝันดีนะไอ้หมาบ้า

ข้อความต่างๆ ที่คุยกันนั้นร่างสูงไม่ได้เอะใจอะไรสักนิดว่าอีกฝ่ายกำลังอยู่ในสภาวะแบบไหน เพราะที่ผ่านมามันดีมาตลอดความสัมพันธ์ระหว่างเขากับต้าค่อยๆ ดีขึ้นตามลำดับเขาเองก็รู้สึกดีที่กับสิ่งที่เป็นอยู่ในตอนนี้ ผิดกับอีกคนที่กำลังทุกข์ใจ

ต้านอนกอดหมอนสะอื้นออกมาเบาๆ เขากลายเป็นคนอ่อนแอแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาปล่อยให้ไม้เมืองมามีอิทธิพลต่อหัวใจเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทั้งๆ ที่ตั้งใจไว้แล้วว่าจะไม่มีทางรู้สึกกับอีกฝ่ายเกินคำว่าคู่นอนโดยเด็ดขาด แต่ทำไมแค่เห็นเขายิ้มให้คนอื่น หัวเราะกับคนอื่น ทำไมเขาต้องมานอนร้องไห้ปวดใจขนาดนี้

6.45น.

ติ้งต่องๆ เสียงออดดังปลุกให้คนที่พึ่งหลับไปไม่นาน ต้องลุกขึ้นมาเปิดประตูให้ ร่างโปร่งงัวเงียลุกจากที่นอน เดินลงเปิดประตูด้วยสภาพที่ดวงตาบวมช้ำทั้งสองข้าง

“ต้า” เสียงเรียกอันคุ้นเคยดังขึ้นในโสตประสาท ร่างโปร่งช้อนตาขึ้นมอง

“ครับ”

“ทำไมตาบวม ร้องไห้เหรอ” ร่างสูงถามพร้อมกับดึงตัวไปมองใกล้ๆ ยามที่สบตากับดวงตาคู่กลมเขาเห็นร่องรอยความเศร้าอยู่ในดวงตาคู่นั้น

“เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม?”

“ไม่มีไร เมื่อคืนดูหนังเศร้าแล้วร้องไห้” ต้าโกหก

“แล้ววุ่นวายละ”

“กลับไปตั้งแต่เช้ามืดแล้วครับ”

พออีกฝ่ายไม่ได้ถามอะไรอีก ต้าเลยเดินกลับมานั่งที่โซฟารับแขกเอียงหัวซบกับพนักพิง ดวงตาคู่สวยพับปิดลงอย่างอ่อนล้า ร่างสูงเดินมานั่งข้างๆ แล้วดึงให้อีกคนที่นอนนิ่งมาซบที่ไหล่พร้อมกับลูบหัวไปด้วย เมื่อคืนเขาเองก็นอนไม่ค่อยจะหลับ พลิกไปพลิกมาหลายตลบ เพราะเคยชินกับการนอนกอดร่างบางไปแล้ว ไม้เมืองก้มลงสูดดมกลุ่มผมนุ่มด้วยความโหยหา ต้านอนหลับตานิ่งทั้งๆ ที่ความจริงแล้วเขาไม่ได้หลับสักนิด การกระทำเพียงเล็กน้อยของไม้เมืองกลับทำให้อีกฝ่ายหัวใจพองโตขึ้นมาได้ ต้าขยับตัวซุกลงแผ่นอกหนาคลายแขนที่กอดตัวเองออกแล้วสอดเข้าไปกอดเอวไม้เมืองเอาไว้

“อ้อนเหรอ”

“ป่าว” ร่างโปร่งตอบเสียงแผ่ว

“แล้วเป็นอะไรอยู่ดีๆ มากอด ปรกติเอาแต่ถีบกู”

“แค่อยากกอด”

“หึหึ มึงนี่ชักจะเหมือนแมวขึ้นทุกวัน” ไม้เมืองยิ้มมุมปากแล้วกอดตอบอีกฝ่ายเอาไว้

“พี่มีอะไรจะบอกผมไหม” จู่ๆ ต้าก็ถามออกไป

“จะให้กูบอกอะไรละ?”

“ไม่รู้สิ พี่มีอะไรปิดบังผมหรือเปล่าละ” ต้าไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาสบตา เพราะกำลังอดกลั้นอะไรบางอย่างอยู่

“ไม่มีหนิ”

“อืม งั้นก็แล้วแต่”

“.....”

“หิวแล้ว”

“งั้นรอแปป” ไม้เมืองลุกขึ้นเดินไปที่ครัว เขาตื่นแต่เช้าเพื่อไปตลาดซื้อเนื้อปูสดๆ เพื่อมาทำไข่เจียวปูให้แมวดื้อกิน ยังดีที่เขาส่งคนมาทำความสะอาดบ้านให้บ่อยๆ ไม่อย่างนั้นต้องเสียเวลาทำความสะอาดครัวอีก เข้าใช้เวลาไม่นานในการทอดไข่เจียวปู ดีที่ซื้อข้าวถ้วยเข้ามาด้วยกับกับข้าวอีกสองอย่าง ต้าเดินตามกลิ่นหอมเข้ามาในครัว

“จัดโต๊ะที เอากับข้าวในถุงแกะให้ด้วย” พอเห็นว่าอีกคนเดินเข้ามาก็เอ่ยปากใช้ให้จัดโต๊ะ ต้าพยักหน้า เดินไปหยิบจานชามมาแกะกับข้าวใส่ ร่างโปร่งแอบมองแผ่นหลังกว้างอยู่เป็นระยะ จู่ๆ เขาก็ใจเต้นแรงขึ้นมาซะอย่างนั้น

“อะ เสร็จละ” ไม่นานไข่เจียวหอมๆ ก็วางลงตรงหน้า ถึงแม้ว่ามันจะไม่เหมือนไข่เจียวปูเจ้ไฝก็เถอะ แต่มันกทำให้เขายิ้มออกมา ไม้เมืองเฝ้าสังเกตสีหน้าของแมวดื้อ พอเห็นว่าอีกคนระบายยิ้มออกมาเขาก็พอใจ

“อร่อยอะ” ต้าพูด

“....”

“วันหลังทำให้กินอีกได้ปะ”

“ถ้าทำตัวดีๆ ก็จะทำให้กิน”

“ต้องดีให้เท่าใครอะ ถึงจะพอใจพี่^^” แม้น้ำเสียงฟังดูเหมือนไม่คิดอะไรแต่ต้าจงใจใช้ประโยคนี้ประชดร่างสูง ต้ารยิ้มขื่นๆ ก่อนจะเก็บจานไปล้าง ไม้เมืองมองตามแผ่นหลังเล็กไป เขารู้สึกว่าช่วงนี้ต้าพูดจาแปลกๆ ชอบพูดประชดประชันใส่เขา

พอล้างจานเสร็จก็เดินไปนั่งที่ห้องรับแขกเปิดหนังดูไม่สนใจร่างแกร่งที่เดินมานั่งด้วย ดวงตากลมเอาแต่จดจ้องแต่หน้าจอที่กำลังฉายหนัง ไม้เมืองเลยล้มตัวลงนอนหนุนตัก ขายาวเหยียดเลยขอบโซฟาไปเล็กน้อย ต้าสะดุ้งมองคนที่หลับตาพริ้มด้วยใจที่เต้นระส่ำ เกิดอาการทำตัวไม่ถูกขึ้นมาเสียอย่างนั้น จากมือที่เคยอยู่ข้างกายก็ไม่รู้จะเอาไปวางไว้ตรงไหน ระหว่างที่กำลังคิดว่าจะทำยังไง ดวงตาดุคมก็เปิดขึ้นพร้อมกับมองลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวยก่อนจะโน้มคออีกฝ่ายลงมาประกบจูบริมฝีปากร้อนลากลิ้นไล้เลียบังคับให้อีกฝ่ายเผยอปากอย่างเอาแต่ใจก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปตวัดเกี่ยวจนเกิดเสียงชื้นแฉะน่าอาย

“อึ๊ก อ๊ะ..พี่ไม้” ริมฝีปากบางถูกดูดดึงเสียงดังจ๊วบ

“อืออ ต้า”

“อื้อออ เจ็บนะ” ร่างโปร่งร้องเสียงหลงเมื่อโดนอีกคนกัดที่มุม ต้ามองค้อนด้วยใบหน้าขึ้นสี

“หึหึ ขอนอนแบบนี้สักพัก ง่วงฉิบหาย” พอได้จูบก็ปล่อยอีกคนให้เป็นอิสระ

“อื้ออ” ต้าขานรับในลำคอ ไม้เมืองดึงมือเล็กมาจับไว้แนบกับอก

“น่ารักนะมึงเนี่ย”

“อะไรเล่า จู่ๆ ก็มาชม -////- “

ไม่นานคนตัวโตก็เข้าสู่ห้วงนิทรา ต้ามองดูใบหน้าอันหล่อเหลาที่กำลังหลับสนิท สลับกับดูหนังไปด้วย เขาชอบช่วงเวลาแบบนี้ไม่อยากให้มันหายไปไหน อยากเห็นแก่ตัว อยากให้ไม้เมืองเลือกเขาไม่ได้เลือกคนที่ชื่อน้ำ นั่งดูหนังได้สักพักหนังตาก็เริ่มหย่อน ก่อนจะค่อยๆ พับปิดลงช้าๆ และเข้าสู่ห้วงนิทราไปในที่สุด

13.20น.

ผมเริ่มรู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อมีใครบางคนมากอดจากทางด้านหลังผมพลิกตัวกลับไปหาคนที่นอนกอดอยู่นึกว่าเขาจะหลับแต่ปล่าวเลยเขานอนลืมตามองดูผมอยู่ ใบหน้าหล่อๆ ของพี่มันใกล้ผมจนปลายจมูกชิด

“หิวยัง เดี๋ยวออกไปหาอะไรกินของนอก”

“อื้ออ พี่ อยากดูหนัง” ผมบอกเสียงอ้อน เพราะตั้งแต่อยู่ด้วยกัน ผมไม่ได้ออกไปใช้ชีวิตที่ไหนเลย ต่างจากเมื่อก่อนลิบลับที่อยากจะไปไหนก็ได้ไป อยากไปหาไอ้เอ๋อก็ได้ไป รึอยากจะไปกินเค้กร้านพี่ฟ้า ตอนไหนก็ได้ ดีอยู่อย่างเดียว คือไม่ต้องวิ่งหลบตีนไปพวก วิทยาลัย xx ผมขยับตัวลุกขึ้นถึงได้รู้ว่าผมนอนหนุนแขนพี่มันไว้ อีกอย่างผมมานอนในห้องตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมกะพริบตาปริบๆ คนอย่างไม้เมืองนะเหรอจะอุ้มเขามานอนในห้อง ไม่มีทาง!!

“วันนี้เหรอ ไว้วันหลังได้ไหมวะ วันนี้กูมีเวรที่ร.พ” พี่มันบอก ผมอยากดูหนัง เพราะมันจะออกโรงแล้ว แถมยังเป็นหนังที่ผมชอบสุดๆ

“อ่า ก็ได้” ผมตอบแต่ผมจะไปดูเย็นนี้ เพราะพี่มันไม่อยู่ หลังจากนั้นผมก็ถูกไล่ให้ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า พี่มันก็อาบเพราะเอาเสื้อผ้าติดมาด้วย เหมือนจะมีเตรียมไว้ในรถอยู่ตลอด เราขับรถออกมาหาร้านข้าวตามสั่งกินง่ายๆ ผมสั่งผัดกะเพราไข่ดาว พี่มันกินผัดพริกแกงไก่ไข่ดาว ร้านนี้ดีอย่างเพราะมีห้องแอร์ให้บริการผมเลยไม่ต้องทนกับสภาพอากาศที่ร้อนเหมือนพระอาทิตย์อยู่ใกล้แค่มือเอื้อม

ผมเดินไปตักน้ำซุปที่ร้านมีให้บริการฟรีมาสองถ้วย ส่วนไอ้พี่หมอมันก็รู้หน้าที่ เดินไปตักน้ำลอยดอกมะลิใส่อุทัยทิปมาสองแก้ว ผมชอบมากินข้าวที่ร้านนี้ก็เพราะมีของให้กินฟรี แบบนี้แหละ ดีหน่อยที่ช่วงนี้คนไม่เยอะเท่าช่วงเที่ยงวัน ถ้ามาตอนนั้นมีหวังได้นั่งรอจนไส้ขาด

รอได้ประมาณสิบกว่านาที อาหารที่สั่งถูกนำมาเสิร์ฟให้ที่โต๊ะ กลิ่นหอมน่ากินมาก ผมรีบโซ้ยเข้าปาก ไม่ต่างกับอีกคนมากนัก เห็นที่จานเดียวคงไม่พอยาไส้คุณพี่เข้าเล่นสั่งเบิลมาอีกสองจาน เป็นข้าวหน้าเนื้อกับกะเพราน่องไก่ทอด กินดุมากกกกกก!! กินเสร็จก็จ่ายตัง เดินออกมาเจอรถไอติมกะทิโบราณปั่นผ่านมาพอดีผมรีบเรียกไว้

“ติมมมมม จอดก่อน” โบกมือจนแขนแทบหลุดลุงยังไม่หันมามอง ผมรีบตะโกนเรียกให้ลุงแกจอด แต่ลุงไม่มองผมเลย

“ลู้งงงงงงงงงงงงงงงงงง จ๊อดดดดก้อนนนน” เรียกไปก็เท่านั้นเพราะลุงแกขี่เลยไปซะไกล ผมยู่ปากใส่อย่างขัดใจ หงุดหงิดอะ ร้อนๆ แบบนี้ก็อยากได้อะไรเย็นๆ มาดับกระหาย ยืนเอามือเท้าเอวอย่างหัวเสีย หันมาอีกทีไอ้พี่หมอมันก็หายไปแล้ว แต่สิ่งที่ทำให้ผมต้องตกใจ เพราะอีกฝ่ายไม่ได้หายไปไหน แต่พี่มันวิ่งตามรถไปติมไป ไม่คิดว่าจะทำแบบนั้น

“พี่วิ่งตามลุงขายไอติมทำไม ไม่เหนื่อยไงวะ” ขนาดผมที่วิ่งตามยังเหนื่อยแถมจุกอีก

“ก็เห็นมึงอยากกิน” คำตอบง่ายๆ แต่เล่นเอาหัวใจผมเต้นแรงไม่หยุด เพราะพี่มันเป็นแบบนี้ไงผมถึงได้ใจอ่อนทุกที ผมมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยเหงื่อจนอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นเช็ดให้ พี่มันผงะไปนิดแต่ก็ยอมให้ผมเอาซับเหงื่อโดยไม่อิดออด

ก่อนกลับเราเลยได้ไอติมมากินกันอีกคนละถ้วย ไอ้พี่หมอขับรถพากลับมาที่บ้านของผมก่อน เพราะต้องเก็บเสื้อผ้าที่ใส่แล้วกลับไปซักที่บ้านใหญ่ ระหว่างนั้นก็มีสายโทรศัพท์โทรเข้ามา

ผมไม่รู้ว่าปลายสายเป็นใครแต่พี่มันเดินเลี่ยงออกไปคุยข้างนอก พอกลับมาก็บอกว่าจะไปทำธุระ ให้ผมรอที่นี่เย็นๆ จะกลับมารับไปนอนที่บ้านใหญ่ ผมพยักหน้ารับไม่อยากถามหรอกว่าธุระที่ว่ามันคืออะไร ไม่อยากจะรู้เพราะถ้ารู้แล้วมันทำให้ใจผมเจ็บปวด สู้ผมไม่รู้ซะยังดีกว่า พอพี่มันออกไปผมก็ไลน์ถามเพื่อนๆ ว่ามีใครอยากดูหนังไหมพวกมันเห็นด้วยและนัดเจอกันที่ห้างเลย ผมอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ เป็นเสื้อยืดสีขาวสวมทับด้วยแจ็กเกทยีนสีฟ้ากางเกงสกินนี่สีดำขาดๆ ตามแฟชั่น เช็ตผมอีกนิดหน่อย ก่อนจะขี่รถคู่ใจออกไปผมต้องออกไปรับไอ้ขุนก่อนเพราะรถมันน้องชายมันเอาไป พอไปถึงมันก็ยืนรอหน้าบ้านแล้ว



“มึงกูอยากกินกินติมอะ ไปซื้อกัน” วุ่นวายมันร้องหาไอติมชื่อดัง ผมเองก็อยากกินด้วย ระหว่างที่กำลังซื้อไอติม ผมก็เหลือบไปเห็นแผ่นหลังกว้างๆ ที่คุ้นตา เดินมากับผู้หญิงเข้าร้านเสื้อผ้าไป ผมพยายามมองว่าใช่คนที่ผมคิดไหม แต่ก็โดนเพื่อนๆ ลากออกไปเสียก่อน พวกเราเดินไปซื้อตั๋วหนังกับป๊อปคอน รอเวลาเข้าโรงหนัง พอได้เวลาก็พากันเข้าไปดู และแน่นอนหนังเรื่องนี้ไม่เคยทำให้ผมผิดหวัง มันทั้งสนุกและเศร้าไปในเวลาเดียวกัน เพราะมีตัวละครบางตัวตาย ผมแอบน้ำตาซึม เพราะมันสะเทือนใจผมมาก เพื่อนๆ ก็เอาแต่ล้อผมกัน พวกเราเดินหยอกล้อกันออกมาจากโรงหนัง

“เห้ยนั่น อาจารย์หมอไม้นี่หว่า มากะสาวที่ไหนวะนั่น” ไอ้ขุนมันชี้ให้พวกผมดูแน่นอนว่าพี่มันก็ต้องเห็นผม เพราะไอ้อิฐกับวุ่นวายมันเดินตรงไปหาแล้วดูเหมือนว่าพวกเขาก็มาดูหนังด้วยกันและน่าจะโรงเดียวกับพวกผม พอพี่มันเห็นผมสีหน้ามันก็เปลี่ยนจากที่ยิ้มแย้มกลายเป็นสีหน้าเครียดทันที ผมเองก้เช่นกัน

“สวัสดีครับจารย์ โหยวันนี้มากับสาวสวย แฟนหรอครับ” ไอ้ขุนมันเอ่ยแซวทันที ผมได้แต่เงียบไม่ทักทาย และไม่อยากจะอยู่ที่นี่ด้วย

“คึคึคึ ลูกศิษย์เธอหรอไม้ มีแต่หน้าตาดีๆ ชักจะอิจฉาแฮะ” ผู้หญิงคนนั้นพูดพร้อมด้วยรอยยิ้ม เธอยิ้มแล้วน่ารัก พอมอฃใกล้ๆ แล้วเธอสวยมาก

“อืมลูกศิษย์ที่วิทยาลัย แล้วนี่พวกเธอมาดูหนังกันเหรอ”

“ใช่ครับ นี่ก็ว่าจะแวะกินข้าวแล้วก็กลับนะครับ”

“เหรอ งั้นไปด้วยกันเลยสิ ผมกำลังจะไปกินพอดี เดี๋ยวเลี้ยงเอง” ไอ้พี่หมอมันหันมาสบตากับผมเป็นเชิงบังคับไม่ให้ผมปฏิเสธ

“จะดีหรอครับ อิอิ” วุ่นวายยิ้มกริ่มทันทีเพราะได้ทั้งกินฟรีแล้วก็ได้ใกล้พี่มันด้วย

“ดีสิ ถ้าอย่างนั้นก็เลือกเลยว่าอยากกินอะไร ต้า นายอยากกินอะไรไหม?” ทำไมต้องหกันมาถามผม

“ผมไม่ค่อยหิว พวกมึงไปกินกับจารย์เค้าเหอะ กูมีธุระไปที่อื่นต่อด้วย” ผมรีบบอกปัด

“แค่กินข้าวใช้เวลาไม่นานหรอกเดี๋ยวผมไปส่ง” ไอ่พี่หมอมันพูดขัดขึ้นมา ผมหันไปมองเขาด้วยแววตาน้อยใจและตัดพ้อ ก่อนจะยิ้มให้

“ผมไม่รบกวนเวลาของจารย์ดีกว่า พวกมึงกูไปก่อนนะ”

“เห้ยเดี๋ยวไอ้ต้า เห้ยย อะไรของมันวะ” เสียงไอ้อิฐตะโกนไล่หลังมา ผมก้าวขายาวๆ เพื่อที่จะได้ไปให้พ้นๆ ไปจากความอึดอัดตรงหน้า มันจุกแน่นไปหมดทั้งใจ น้ำตาผมไหล และผมก็พยามจะเช็ดมันออก

ติ้ง ติ้ง ติ้ง

เสียงเตือยข้อความดังขึ้นถี่ๆ จนผมต้องกดปิดเครื่อง เดินเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา เดินออกมาเอารถที่จอดไว้ แล้วขี่กลับบ้าน

แชท บาส

[/b]

พี่ต้าซอยถี่

มึง บาส

อยู่ไหนวะ

บาสครับ

อยู่สนามบอล

มีไรวะ

ต้าซอยถี่

อืมเดี๋ยวกูไปหา

บาสครับ

อืม

กูรอ

...

อย่าเกลียดพระเอกเค้ามากเด้อออ สงสาร 

[AkuaPink]

 
 

[Piggyyoungy]

ต่อเลยได้ไหม อยากรู้ต้าร์ไปหาบาส แล้วหมอไม้จะด่าจะรุนแรงกับต้าร์อีกป่ะ

[Chompoo reangkarn]

ถ้าหมอไม้รู้ต้าร์อยู่กับบาสได้ทะเลาะกันอีก ทีตัวเองอยู่หญิง น้องได้แต่เงียบน้อยใจไม่ชวนทะเลาะ

[areenart1984]

นังหมอไม้ ขยันทำใจน้องร้าวรานเก่งจริงนะ 

[aoihimeko]

 

[snowboxs]

อย่างจุก