[ 15 ]
เสียงจิ้งหรีดไรเรพากับส่งเสียงร้องราวกับว่าพวกมันกำลังประสานเสียงกันตอนที่รเณศเดินเคียงข้างเพลิงกลับมายังที่พัก ตอนนี้บรรดาหนุ่มๆ สาวๆ ต่างทยอยเดินกลับมาจากสะพานแสงดาว เสียงพูดคุยกระซิบกระซาบพร้อมกับเสียงหัวเราะที่เคล้าคลอกันไปนั่นทำให้คนเมืองเผลอยิ้มออกมาเบาๆ ก่อนจะเหลือบตามองคนตัวโตข้างกายที่ไม่ปริปากพูดอะไรเลยนอกจากรอยยิ้มบางๆ เท่านั้น
“หน้าผมมีอะไรติดอยู่งั้นเหรอ”
รเณศหลบตาอีกฝ่ายทันทีตอนที่ฝ่ายนั้นหันหน้ามามองกัน นั่นเพราะถูกจับได้ว่าแอบมองหน้าคนข้างกายจนเจ้าตัวเขารู้ตัวเข้าให้แล้ว คนเมืองเม้มปากแน่นด้วยใบหน้าร้อนผ่าว เหงื่อออกที่ตรงฝ่ามือซึ่งกำดอกไม้ของเพลิงอยู่จนชื้น คนตัวโตคงจะสังเกตได้ว่าอากัปกิริยาที่เงียบไปอย่างนี้เพราะอีกฝ่ายเก้อเขิน เขาจึงไม่ถามย้ำคนขี้อายแต่เลือกที่จะแตะหลังมือเภสัชกรเบาๆ แล้วพาก้าวเดินไปพร้อมๆ กัน
‘เปรี้ยง’รเณศสะดุ้งโหยงทำหน้าตื่น ตอนที่ได้ยินกระสุนนัดหนึ่งดังแหวกอากาศมาแต่ไกล ไม่ต่างจากเพลิงที่ทำหน้าเครียดทันทีที่ได้ยินเสียงนั้น เสียงปืนดังสนั่นนั่นทำให้หนุ่มสาวที่เดินตามๆ กันมาพากันส่งเสียงอื้ออึงอย่างแตกตื่น
“เสียงดังมาจากลานกลางบ้าน”
เพลิงพึมพำก่อนจะออกวิ่งไปตามทิศทางที่มาของเสียงนั้น สีหน้าเครียดขมึงนั่นทำให้รเณศนึกกังวลใจตามไปด้วย เมื่อวิ่งไปยังจุดเกิดเหตุแล้วเห็นความโกลาหลมากมาย ชาวบ้านต่างพากันมาอออยู่ที่หน้าบ้านของผู้นำหมู่บ้านเขายิ่งใจเสีย
“เกิดอะไรขึ้น”
เพลิงถามเสียงดังก่อนจะกวาดตามองไปรอบๆ ดวงตาคู่คมเบิกกว้างเมื่อเห็นเจ้าหน้าที่คนหนึ่งนอนจมกองเลือดอยู่ สีหน้าอิดโรยของคนเจ็บนั่นพาให้รเณศแข้งขาอ่อนแรงด้วยความตกใจ
“มีคนลอบยิงเจ้าหน้าที่ครับ”
ลุงซอยางพูดเสียงเครียดก่อนที่แกจะหันไปตะโกนเรียกผู้ชายในหมู่บ้านให้ช่วยกันออกล่าตัวคนร้าย
“ต่อให้ต้องค้นทั้งป่า พวกเราต้องล่าตัวมันมาให้ได้ ฉันจะไม่ยอมให้พวกมันบุกเข้ามาทำร้ายเจ้าหน้าที่ในหมู่บ้านพวกเราฟรีๆ หรอก”
“มืดขนาดนี้ พวกมันคงอาศัยความมืดหลบหนีไปแล้ว”
“ยังไงก็ตาม ต้องหาพวกมันให้เจอ”
ลุงซอยางพูดเสียงเครียดก่อนจะเดินไประดมคน
“พิทักษ์”
เพลิงกระโจนวิ่งไปดูลูกน้องทันที ใบหน้าคมคายเคร่งเครียด สันกรามเกร็งขึ้นราวกับว่าพยายามสะกดกลั้นอารมณ์ในตอนนี้ มือใหญ่พยายามมองหาบาดแผลในร่างกายคนเจ็บ ก่อนจะพบว่ากระสุนนัดหนึ่งเจาะฝังเข้าที่แขนด้านหนึ่งในสภาพฝังอยู่
“แม่งเอ้ย”
เปลวร้องขึ้น เด็กหนุ่มนัยน์ตาแดงก่ำตอนที่มองคนเจ็บ
“มันลอบเข้ามาในความมืดพี่เพลิง ไอ้พวกเวรนั่นมันจงใจยิงพวกเรา”
เปลวพูดเสียงสั่น
“พวกมันตะโกนว่าให้ยิงแต่คนในชุดลายพราง โดยเฉพาะผู้ช่วยเพลิง”
“ระยำ”
เพลิงสบถออกมา ชายหนุ่มกัดฟันแน่น
ไอ้พวกเวรจงใจทำร้ายเขา แต่พิทักษ์กลายเป็นที่รับเคราะห์แทน ในอกเพลิงร้อนรนเหมือนกลางกองเพลิง มันไม่ใช่ความหวาดกลัว ตรงกันข้ามเขากำลังเดือดดาลเพราะคนของเขาถูกทำร้าย สาเหตุมันมากจากตัวเขาเอง
“ตอนนี้พี่พลกับพี่เกิ้งวิ่งตามมันไปอยู่ครับพี่”
รเณศยืนอึ้งขาแข็งทำอะไรไม่ถูก ตอนที่ลุงซอยางกับป้าจำเนียรวิ่งซอยเท้าเข้ามาหา
“เป็นยังไงผู้ช่วย”
แกบุ้ยปากไปยังลูกน้องที่นอนนิ่งไปโดยที่เพลิงและเปลวพยายามห้ามเลือดอยู่
“กระสุนฝังใน”
“คุณพระ”
ป้าจำเนียรตบอกตกใจ
“ตอนนี้พิทักษ์เลือดไหลไม่หยุด เขาเสียเลือดมาก”
เพลิงพูดเสียงเครียด รเณศมองเห็นความเสียใจในแววตาคู่นั้น
“งั้นคงต้องผ่าเอากระสุนออก แต่ที่นี่ก็ไกลมดไกลหมอเหลือเกิน” ลุงซอยางทำหน้าเครียด
“ลุงครับ” เพลิงมองหน้าอีกฝ่าย
“มีวิธีไหนบ้างที่จะช่วยลูกน้องผมได้”
น้ำเสียงแห้งผากนั่นทำเอาผู้นำหมู่บ้านนิ่งไป เดิมทีแกก็นึกชอบใจคนหนุ่มตรงหน้านี้อยู่แล้ว ยิ่งได้ยินเพลิงออกปากแบบนี้แกยิ่งมองอีกฝ่ายเต็มไปด้วยความศรัทธา
“ผมจะไปตามคนมาช่วย หมู่บ้านเรามีหมอสมุนไพรอยู่คนนึง บ้านพ่อเฒ่าแกอยู่ชายป่าโน่น พ่อเฒ่าน่าจะช่วยอะไรได้บ้าง”
เพลิงพยักหน้ารับก่อนที่เขาและเจ้าหน้าที่คนอื่นจะช่วยกันอุ้มคนเจ็บขึ้นไปที่ชานบ้านลุงซอยางเพื่อให้สะดวกกับการรักษา ขณะที่ป้าจำเนียรรีบวิ่งไปต้มน้ำเพื่อเตรียมเอาไว้ ระหว่างนั้นนั้นเสียงโหวกเหวกโวยวายก็ดังขึ้นมาแต่ไกล รเณศทำอะไรไม่ถูกตอนที่เกิ้งแบกพลซึ่งกุมแผลที่หน้าท้องเอาไว้ด้วยสีหน้าซีดเผือดคล้ายกับคนเสียเลือดมาก
“พลโดนพวกมันแทงครับ”
เพลิงกำหมัดแน่น ขณะที่เกิ้งซึ่งวางคนเจ็บลงแล้วทำหน้าลุแก่โทษตอนที่สบตากับเพลิง
“ผมขอโทษครับผู้ช่วย..” เกิ้งพูดเสียงสั่น
“ผมห้ามมันไม่ให้ออกไปตามคนร้ายไม่ได้ ไอ้พลมันถึงได้เจ็บตัวกลับมาแบบนี้”
เพลิงถอนหายใจแรงๆ สีหน้าเขาดูเจ็บปวดไม่น้อย อาจจะเพราะสีหน้าแบบนั้นเจ้าหน้าที่ทุกคนถึงได้พากันหน้าเสีย
“ผู้ช่วย ขอโทษ”
เพลิงยกมือห้าม
“เวลานี้ไม่ใช่เวลาที่ถามหาคนผิด รักษาคนเจ็บก่อน”
“ครับ”
“มาช่วยกันแบกพลเข้าไปข้างใน”
รเณศวิ่งไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลแทบจะทันที เขายอมรับว่าเป็นคนกลัวเลือดและหวาดกลัวไม่น้อยกับแผลเหวอะหวะไม่น่าดู แต่วินาทีนี้เขากลัวการสูญเสียที่จะเกิดขึ้นตอนนี้มากกว่า คนเมืองวิ่งซอยเท้าไปดูอาการของพลแล้วเห็นว่าฝ่ายนั้นโดนแทงเป็นรอยยาว เสียเลือดค่อนข้างมาก แต่ดีว่าคนเจ็บยังมีสติพูดคุยตอบโต้เขาได้ เขาจึงลงมือปฐมพยาบาลเบื้องต้นก่อนโดยมีป้าจำเนียรและเกิ้งเป็นผู้ช่วย ผ่านไปสักพักหนึ่งพลมีสีหน้าดีขึ้นรเณศเลยผละไปยังคนเจ็บที่โดนยิงซึ่งเพลิงนั่งเฝ้าอยู่
รเณศยืนนิ่งมองเพลิงที่เพียรหาผ้ามาพันห้ามเลือดที่ไหลซึมปาดแผลออกมาอยู่ตลอดเวลา เขาตั้งหน้าตั้งหน้าพันรอบบาดแผลเพื่อห้ามเลือดอย่างสุดกำลัง
“ผู้ช่วย”
เสียงคนเจ็บเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบา ใบหน้าซูบซีดไร้สีเลือด สีหน้าอิดโรย และลมหายใจที่แผ่วเบาลงเรื่อยๆ นั่นทำให้รเณศใจสั่นทำอะไรไม่ถูก ขณะที่เพลิงขยับไปจับมือคนเจ็บเอาไว้
“ว่าไงพิทักษ์”
คนเจ็บยิ้มให้เขาแต่รอยยิ้มนั่นทำให้เพลิงใจสะท้าน
“ผมขอผู้ช่วยสักอย่างได้มั้ย”
“ว่ามาเลย”
“วันนี้วันเกิดลูกสาวผมครับ”
รเณศน้ำตาร่วงทันที ขณะที่เพลิงจุกในลำคอ
“ผมสัญญากับลูกสาวว่าถ้ากลับไป ผมจะพาแกไปกินไอศกรีม” คนเจ็บพูดไปไอไปท่าทางเจ็บปวดไม่น้อย
“ผมรู้ว่าคุณจะพูดอะไรพิทักษ์ ผมรู้แล้ว ไม่ต้องพูดแล้ว”
คนเจ็บส่ายหน้าไปมา
“ผู้ช่วย”
เพลิงกำหมัดแน่นคนเห็นเส้นเลือดที่ปูดโปน
“พาแกไปเลี้ยงไอศกรีมแทนผมได้มั้ย”
คนเมืองเบือนหน้าหนีเพราะเขากลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ไหว
“แกชอบไอศกรีมรสวานิลานะ”
“...”
“กินทีไรเลอะทุกที”
คนเจ็บหลับตายิ้มกว้าง
“พิทักษ์”
“บอกแกผมว่ารักแกมากนะผู้ช่วย”
“ไม่”
เพลิงเสียงสั่น
“นายต้องกลับไปบอกลูกสาวด้วยตัวเอง” เพลิงตาแดงก่ำ “ผมไม่ให้สัญญาอะไรนั้น ผมไม่สัญญา”
คนเจ็บขยับรอยยิ้มทั้งที่น้ำตาไหลซึม
“ผู้ช่วย”
“พอแล้ว ไม่ต้องพูดแล้ว”
เพลิงกำมือคนเจ็บแน่น
“ในฐานะหัวหน้า ผมขอสั่งให้คุณกลับไปพร้อมกับพวกเรา เราทีมเดียวกัน ถ้ามาด้วยกันก็ต้องกลับไปพร้อมกัน กลับไปพาลูกสาวไปกินไอศกรีมตามที่พิทักษ์สัญญา”
“...”
“พิทักษ์”
เพลิงร้องเรียกอีกฝ่ายที่กำลังจะหลับตาอีกครั้ง
“ผมอยากกลับไปหาลูก”
รเณศกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ไหว
“อดทนหน่อยนะ อดทนไว้ ผมสัญญา ผมจะพาคุณออกจากป่า พาคุณไปหาลูกสาว ผมเป็นคนรักษาสัญญา พิทักษ์เชื่อผมนะ”
“ครับผู้ช่วย”
คนเจ็บพึมพำทั้งที่ตาจะปิดอยู่แล้ว ภาพนั้นทำเอาเจ้าหน้าที่คนอื่นพากันเบือนหน้าหนี โดยเฉพาะเปลวที่ปล่อยน้ำตาให้ไหลริน
นี่หรือคือผลตอบแทนของคนที่ทำหน้ารักษาป่า
นี่หรือคือรางวัลของการทำดี
นี่หรือ...ชีวิตของผู้ปิดทองหลังพระ
ชีวิตหนึ่งอาจจะต้องแลกกับความอยุติธรรม
มันสมควรแล้วอย่างนั้นหรือ?
☘☘☘☘
รเณศยืนนิ่งทั้งที่ในใจวูบโหวง จังหวะนั้นลุงซอยางวิ่งนำพ่อเฒ่าหมอสมุนไพรมาแต่ไกล ท่าทางคนมีอายุดูเหนื่อยหอบแต่ยังกระฉับกระเฉง รเณศไม่รู้ว่าบรรยากาศโดยรอบเป็นยังไง เขาทราบแต่เพียงว่าตอนหมอสมุนไพรเอ่ยปากขอผู้ช่วยเพื่อทำการผ่ากระสุนรักษาคนเจ็บ รเณศเสนอตัวเองทันที
คนเมืองไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนตอนที่ผ่าเอากระสุนออกจากร่างกายคนเจ็บได้แล้ว พิทักษ์เสียเลือดมากแม้จะเอากระสุนออกได้อาการก็ยังน่าห่วง รเณศเห็นพ่อเฒ่าเดินไปมาหลายรอบเพื่อเคี่ยวสมุนไพรก่อนจะกรองเป็นน้ำมาให้คนเจ็บดื่ม
พิทักษ์ยังไม่ได้สติ ขณะที่พลหลับสนิทหลังจากดื่มยาและทำแผลฉกรรจ์ที่กลางท้องไปแล้ว ทุกอย่างเงียบสงัดชวนใจหาย เขาสังเกตเห็นเพลิงนั่งนิ่งอยู่ในความมืด ชายหนุ่มไม่พูดอะไรเลย หากไม่ยินเสียงลมหายใจอันแผ่วเบา เขาคงคิดว่าร่างสูงที่นั่งนิ่งอยู่นั้นกลายเป็นหินไปแล้ว รเณศจ้องเพลิงจนกระทั่งฝ่ายนั้นขยับตัวแล้วออกเดินไปอย่างช้าๆ แน่นอนว่านั่นทำให้รเณศตัดสินใจเดินตามอีกฝ่ายมาเรื่อยจนกระทั่งเขามาหยุดที่สะพานไม้อันเล็กซึ่งมองเห็นดาวที่ดารดาษเต็มท้องฟ้า
‘สะพานแสงดาว’เงาร่างสูงใหญ่นั่นเงยหน้ามองท้องฟ้าอันห่างไกล เขามองมันอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งรเณศขยับไปยืนอยู่ข้างหลังอีกฝ่าย
“คุณรู้มั้ยว่าความตายไม่น่ากลัวหรอก”
เสียงทุ้มนั่นเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ
“มันคือหลับใหลไปชั่วนิรันดร์ก็เท่านั้นเอง”
“...”
“แต่ชั่วนิรันดร์นั้นทำให้หลายคนหวาดกลัวและเกลียดชัง” เพลิงพูดเสียงแผ่ว “คุณรู้มั้ยว่าผมเกลียดอะไรมากที่สุด”
รเณศส่ายหน้าไปมา
“ผมเกลียดที่ชั่วนิรันดร์นั้นทำให้คนข้างหลังตายทั้งเป็น มันเป็นช่วงเวลาที่ยากลำบาก หากผมต้องเดินไปบอกครอบครัวเขา บอกลูกเมีย บอกพี่น้องว่าหัวหน้าครอบครัวของพวกเขาไม่มีโอกาสได้กลับคืนไป”
คำพูดนั้นบ่งบอกว่าคนพูดกำลังเจ็บปวดไม่น้อย
“ถึงเวลานั้นความหวังของครอบครัวคงดับมลายลง”
รเณศรู้ดี หนึ่งชีวิตที่ต้องดับลงนั่นทำให้หัวใจใครอีกหลายคนต้องสูญมลายไปด้วย
“ผมเกลียด เวลาที่ต้องสบสายตากับลูกเมียคนข้างหลัง มันมากกว่าความเจ็บปวด เพราะดวงใจดับหายไปแล้ว”
รเณศจุกในอก ชายหนุ่มขยับไปใกล้แล้วกอดแผ่นหลังเพลิง มือข้างหนึ่งของเขาลูบไล้แผ่นอกด้านซ้ายใกล้หัวใจ เขาลูบอยู่อย่างนั้นหมายจะให้สัมผัสที่แผ่วเบาปลอบประโลมจิตใจและปัดเป่าความรู้สึกเจ็บปวดนั้นเบาบางลง
เพลิงยืนนิ่งปล่อยให้คนเมืองกอดอยู่อย่างนั้น เขาขยับมือข้างหนึ่งมากุมทับมือของรเณศที่ลูบแผ่นอกเขาอยู่
“ซูเนียนบอกว่าสะพานแสงดาวหมายถึงคนรักหรือคู่ชีวิต นั่นหมายความว่าเขาคือครึ่งหนึ่ง คือส่วนหนึ่งของชีวิตเรา หากคุณรู้สึกว่าประกายไฟในใจคุณกำลังริบหรี่คล้ายจะมอดไหม้ คุณหันกลับมามองสะพานแสงดาวของคุณนะ สะพานแสงดาวของคุณจะจุดไฟที่กำลังมอดดับให้มันสว่างไสวขึ้นมาอีกครั้ง”
รเณศเสียงสั่นปล่อยให้น้ำตาตัวเองไหลริน เมื่อสัมผัสได้ถึงหยดน้ำอะไรสักอย่างหยดใส่มือเขา
เพลิงกำลังเจ็บปวด นั่นทำให้รเณศเจ็บปวดยิ่งกว่า
“ตอนนี้มันมืดมน”
“...”
“ตอนนี้มันเจ็บปวด ผมรู้”
รเณศลูบแผ่นอกด้านซ้ายของเพลิงจนกระทั่งฝ่ายนั้นหันกลับมา รเณศเผชิญหน้ากับเพลิงในความมมืด แม้ไม่เห็นเครื่องหน้าชัดเจนนอกจากเงามืด แต่เขารับรู้ได้ว่าคนตัวโตกำลังจดจ้องเขาอยู่ เพลิงจับมือที่ลูบแผ่นอกเขาขึ้นมาจูบเบาๆ
ณ วินาทีนั้นเพลิงรู้สึกความเจ็บปวดในอกกำลังถูกปัดเป่า
รเณศขยับมาเป่าลมเบาๆ ที่อกด้ายซ้ายก่อนที่ศีรษะกลมนั่นจึงถูไถและซุกซบที่บริเวณนั้นทำคล้ายกับจะกล่อมเขาราวกับเด็กน้อย
“ไม่เป็นไรนะ”
รเณศพึมพำโดยมีเพลิงสวมกอดเขาแนบอก
.
.
เพลิงและรเณศกลับมาที่บ้านผู้นำหมู่บ้านหลังจากนั้น ก่อนที่คนเมืองจะเผลอหลับไป รเณศรู้สึกตัวตื่นตอนที่แสงอาทิตย์ของวันใหม่สาดส่องเข้ามาในแล้ว เขากระพริบตาถี่ๆ ก่อนจะลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วกวาดตามองไปรอบๆ เสียงหมอสมุนไพรกับป้าจำเนียรกำลังคุยอะไรกันสักอย่างอยู่ที่ครัวแว่วๆ มา รเณศขยับเอามือไปแตะที่หน้าผากของพิทักษ์ซึ่งยังไม่ฟื้น เขายังจำได้ดีที่หมอสมุนไพรพูดเอาไว้ว่า
‘ถ้าพ้นคืนนี้แผลไม่ติดเชื้อมันก็รอด’คนเมืองขยับดูที่แผลตรงแขนแล้วขยับรอยยิ้มบางๆ ก่อนจะมองเลยไปยังพลซึ่งนอนมองเกิ้งซึ่งนั่งหลับเฝ้าอยู่ข้างๆ คนป่วยที่โดนแทงหันมายิ้มให้รเณศก่อนจะส่งซิกทางสายตาบอกว่าไม่ให้ส่งเสียรบกวนเกิ้งที่นั่งหลับจับมือคนป่วยอยู่
ไม่รู้ว่าคนดีเฝ้าคนป่วย หรือคนป่วยเฝ้าคนดีกันแน่
เห็นแบบนั้นแล้วรเณศก็เลยผละออกมา เพราะตั้งแต่ตื่นมายังไม่เห็นเพลิงเลย เมื่อลับร่างของคนเมืองแล้วคนเจ็บอย่างพลเลยหันกลับมามองคนเฝ้าไข้ที่ยังนั่งกุมมือเขาอยู่ พลยิ้มน้อยๆ เพราะปกติไม่มีซะหรอกที่เกิ้งจะแสดงอาการห่วงหาอาทรแบบนี้ เพราะรู้จักมักคุ้นกันมานาน เวลาแสดงออกถึงความห่วงใยมันถึงออกมาแนวห่ามๆ ไปตามประสาผู้ชาย ซึ่งส่วนใหญ่ก็ต่อปากต่อคำกันเป็นเรื่องปกตินั่น
เกิ้งเป็นทั้งรุ่นพี่ ทั้งเพื่อนร่วมงาน เพื่อนกินที่ถึงไหนถึงกัน แต่พอทำงานก็เถรตรงและบ้าดีเดือดไม่แพ้กัน
มีคู่หูรู้ใจกันขนาดนี้ จะตายทิ้งกันไปได้ยังไงเล่า
พลนอนมองคนเฝ้าไข้จนกระทั่งฝ่ายนั้นรู้ตัว เกิ้งกระพริบตาถี่ๆ ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อรู้ตัวแล้วว่าคนเจ็บตื่นมานานแล้วซ้ำยังนอนมองเขาจับมือมันอยู่ เกิ้งรีบสะบัดมือที่กุมฝ่ายนั้นเอาไว้ด้วยท่าทางรังเกียจเดียดฉันท์
“แหมเมื่อกี้จับมือผมซะแน่นเลยนา”
“มึงเพ้อเพราะพิษไข้รึเปล่า”
“ห่วงผมก็มาบอกเหอะ”
เกิ้งทำหน้าพะอืดพะอม
“ขืนมึงตายห่าไปกูก็เหงาปากแย่สิ”
พลยิ้มน้อยๆ
“ไม่ตายง่ายๆ หรอกอยู่ดูพี่แอ้วพยาบาลทั้งจังหวัดได้สบายเลย”
“ปากดีฉิบหาย ไอ้ห่านี่”
เกิ้งชี้หน้าอีกฝ่าย ขณะที่พลหัวเราะร่วน มันขำจนเจ็บแผล
“สมน้ำหน้า”
.
.
อากาศยามเช้าวันนี้สดชื่นไม่น้อย รเณศเดินตามทางไปเรื่อยเมื่อรู้จากผู้นำหมู่บ้านว่าเพลิงเดินไปแถวชายป่าหลังหมู่บ้าน ก่อนหน้านี้ลุงซอยางฝากตามเพลิงด้วยเนื่องจากตอนนี้ชาวบ้านจับกุมคนร้ายได้แล้วบางส่วน ตอนนี้กำลังรอให้เพลิงและเจ้าหน้าที่ไปสอบสวนและจับไปดำเนินการ
น้ำเสียงดุดันของลุงซอยางก่อนหน้านี้ทำให้เขารู้ว่าแกเองก็ไม่พอใจที่มีคนร้ายกระทำอุกอาจทำร้ายเจ้าหน้าที่ในหมู่บ้านแบบนี้ คนเมืองเดินทอดน่องไปเรื่อยจนกระทั่งเดินผ่านบ้านไม้หลังหนึ่ง ชานบ้านที่ยื่นออกมาดูโอ่อ่ากว่าคนอื่นๆ ในหมู่บ้านนั่นทำเอารเณศมองด้วยความสนใจแต่จังหวะนั้นดอกหญ้าที่เก็บได้ข้างทางร่วงหล่นมือปลิวตกพื้น
เภสัชกรหนุ่มนึกฉงนเพราะบริเวณใกล้กันนั้นมีร่องรอยของสีแดงคล้ายเลือดที่ถูกน้ำชะล้างออกแล้ว หากไม่ทันสังเกตคงไม่รู้แต่นี่บังเอิญว่าดอกหญ้านั่นปลิวตกไปตรงนั้นพอดี คนเมืองยื่นนิ้วไปแตกร่องรอยนั้นก่อนจะยกขึ้นดม
กลิ่นเลือดจริงๆ ด้วย!
“ผมไม่อยากทำ”
รเณศสะดุ้งโหยงตอนที่ก้มลงพิสูจน์รอยนั้นทำให้เขาต้องค่อมตัวคล้ายกับมุดไปที่ใต้ถุนเรือนจนทำให้เจ้าของบทสนทนานั่นไม่ทันได้สังเกต
“มึงต้องทำ”
เสียงแหบสากของอีกคนดังขึ้น
“คนพวกนั้นดีกับครอบครัวผม”
“แล้วไง”
คู่สนทนาทำเสียงขึ้นจมูก
“มึงคิดว่าคนเมืองพวกนั้นจะทำอะไรไม่หวังผลงั้นเหรอ เหอะ ไอ้หน้าโง่”
“แต่พวกเขาไม่เคยทำร้ายพวกเรา”
“มึงมันโง่เง่าไปต่างจากคนที่นี่หรอก กูถามหน่อยถ้ามึงไม่ทำ มึงจะกินห่ะ ลูกมึง เมียมึงจะแดกอะไรกัน มึงคิดว่าแค่เก็บของป่าไปขายมันจะพอกินรึไง สิ้นคิดฉิบหาย งานสบายๆ ไม่ชอบ”
“แต่มันผิดกฎหมาย”
“หุบปาก”
รเณศเผลอกลืนน้ำลาย ซ้ำยังแอบกลั้นลมหายใจเพราะกลัวว่าสองคนนั้นจะสังเกตเห็น
“มึงอย่าโง่นักไอ้ซา”
“...”
“แล้วอีกอย่าง ไปบอกไอ้พวกนั้นด้วยว่าได้เงินแล้วไปหาที่กบดานซะ งานเมื่อคืนมันทำได้ดี แต่อย่าพวกมันเสือกเสนอมาที่นี่ ช่วงนี้พวกคนเมืองมาเพ่นพ่านบ่อยจนผิดสังเกต เหมือนพวกมันระแคะระคายแล้ว”
“ลุงไม่น่าทำเลย”
“มึงกล้าว่ากูเหรอ?”
“ผมจะช่วยงานลุงครั้งนี้ครั้งสุดท้าย ผมไม่ทำแล้ว ผมทำไม่ลง คนพวกนั้นดีกับผม”
พูดจบชายคนนั้นก็เดินผละออกไป โดยมีเสียงแหบพร่าตะโกนด่าตามหลังไป
“มึงมันโง่”
ชายชรานั่นสบถออกมาอย่างยืดยาว ก่อนจะผละไปอีกคน รเณศรอจนแน่ใจจึงออกจากที่ซ่อน เขากุมหน้าอกตัวเองแน่นทั้งที่ในใจสั่นระรัวอย่างตื่นตระหนกที่บังเอิญมาได้ยินเรื่องราวเหล่านี้เข้า คนเมืองสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะรีบออกจากไปตรงนี้ โดยที่ไม่รู้ว่าเจ้าของบ้านซึ่งบังเอิญเดินย้อนมาอีกครั้งเห็นแผ่นหลังเขาไวๆ ก่อนจะมุ่นหัวคิ้วทำหน้าเครียด
☘☘☘☘
เสียงพูดคุยของคนจำนวนไม่น้อยดังมาจากชายป่านั่นทำให้รเณศซอยเท้าเข้าไปใกล้ๆ จนกระทั่งเห็นแผ่นหลังกว้างของเพลิงยืนอยู่ท่ามกลางเด็กในหมู่บ้าน คนตัวโตที่รายล้อมไปด้วยเด็กๆ นั่นน่ามองไม่น้อย รเณศยืนมองชายหนุ่มกำลังชี้ชวนให้เด็กพวกนั้นดูอะไรสักอย่าง
“เห็นนั่นมั้ย”
“นั่นต้นไม้จ๊ะผู้ช่วย”
เพลิงพยักหน้ายิ้มๆ
“นั่นทองคำต่างหาก”
เด็กๆ พากันส่ายหัว
“ต้นไม้ไม่ใช่ทองคำสักหน่อย”
“ต้นไม้เปรียบได้กับทองคำ” เพลิงค่อยอธิบาย
“มันจะเป็นทองคำได้ยังไงจ๊ะผู้ช่วย”
“ป่าพวกนั้นคือทรัพย์สินที่ทำให้เรามีกิน ป่าเป็นบ้าน เป็นยา เป็นอาหาร คุณค่ามันขนาดนั้นจะไม่เทียบเท่าทองคำได้ยังไง”
เด็กพากันพยักหน้าหงึกหงัก
“แล้วพวกเรารู้มั้ยว่าทำยังไงมันถึงจะคงอยู่ให้เราได้ใช้ประโยชน์ไปอีกนาน”
เพลิงยิ้มตอนที่เด็กๆ พากันส่ายหัว
“อ่อที กะต่อที อ่อก่อ กะต่อก่อ”
รเณศทำหน้าฉงนเมื่อเสียงทุ้มพูดประโยคนั้นออกมา ภาษาที่ไม่คุ้นเคยสำหรับรเณศแต่ทำให้คนฟังตัวจิ๋วพากันร้องอ๋อ ก่อนจะทวนประโยคนั้นของเพลิงซ้ำๆ ราวกับว่าเข้าใจภาษาเดียวกัน
“อ่อที กะต่อที อ่อก่อ กะต่อก่อ”
รเณศทวนประโยคนั้นซ้ำๆ จนกระทั่งลุงซอยางซึ่งเดินมาพบพอดียิ้มให้เขาน้อยๆ
“คำสอนลูกหลานของพวกเราน่ะ ไม่นึกว่าผู้ช่วยแกจะรู้จักด้วย”
“มันแปลว่าอะไรเหรอครับ”
““อ่อที กะต่อที อ่อก่อ กะต่อก่อ กินน้ำรักษาน้ำ อยู่ป่ารักษาป่า”
รเณศยิ้มน้อยๆ เมื่อฟังจนจบเขาเหลือบตามองแผ่นหลังกว้างที่ยังชี้ชวนให้เด็กๆ ดูผืนป่า เขามองตามแผ่นหลังกว้างนั่นนิ่ง มองเพื่อให้เห็นผู้ชายตรงหน้าอย่างชัดเจน ผู้ชายที่แม้จะถูกทำให้เจ็บปวดและหมดเรี่ยวแรงในการทำดี แต่ผู้ชายคนนี้ไม่เคยหมดศรัทธา
เพลิงอาจถูกทำให้สิ้นศรัทธา ถูกปองร้าย ทำให้เจ็บปวด แต่เขาไม่เคยหมดแรงที่จะทำหน้าของตัวเอง หน้าที่พิทักษ์พงไพร และหน้าที่ซึ่งจะทำให้ป่าคงอยู่ยั่งยืนอย่างการถ่ายทอดศรัทธานี้ให้ผู้อื่นได้รักษากันต่อไป
อ่อ ที กะต่อ ที อ่อ ก่อ กะต่อก่อ
กินน้ำรักษาน้ำ อยู่ป่ารักษาป่า
เปอะอ่อกะต่อ อ่อกะต่อ กุ อ่อ ปกา เล ตื่อ เล ตอ
เรากินไป เรารักษาไป เราจึงมีกินตลอดไป
☘☘☘☘
ฮือ ตอนนี้มันจะจุกๆ หน่อย แต่สัญญาว่าตอนหน้าจะพาไปยิ้มแก้มแตก ฮึบๆ
หวีดในทวิตติดแท็ค #ป่าห่มรัก ด้วยเด้อ
หัวข้อ: ☘ ป่าห่มรัก ☘ [26] #ป่าห่มรัก [12.08.62] P.23 [END] (อ่าน 194371 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก