█ █ FLY WITH THE ARCHER █ █ (เรื่องสั้นตอนเดียวจบ)
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: █ █ FLY WITH THE ARCHER █ █ (เรื่องสั้นตอนเดียวจบ)  (อ่าน 5247 ครั้ง)

ออฟไลน์ แยมส้มขมคอ

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 140
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +136/-2
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม



************************************************************************************************************

ผลงานที่ผ่านมา


นิยาย :
ต่างขั้ว - THE CONTRAST (#เตติณ จบแล้ว)
➤➤ใจเย็นกับเป็นไท (#ใจเย็นกับเป็นไท จบแล้ว)
➤➤หัวใจประดิษฐ์ (#หัวใจประดิษฐ์ ยังไม่จบ)



เรื่องสั้น:
█ █ ON THE CLOUD █ █ (ตอนเดียวจบ)
█ █ PORN WITHOUT PLOT █ █ (ตอนเดียวจบ)
ถ้า 0072 คือนักโทษ คนทั้งโลกคงถูกจองจำ (ตอนเดียวจบ)
เสียงกรีดร้องของปลาในโหลแก้ว (ตอนเดียวจบ)

************************************************************************************************************
Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 21-02-2018 16:57:43 โดย แยมส้มขมคอ »

ออฟไลน์ แยมส้มขมคอ

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 140
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +136/-2
Re: █ █ FLY WITH THE ARCHER █ █
«ตอบ #1 เมื่อ21-02-2018 16:39:35 »


FLY WITH THE ARCHER



ทุกชีวิตที่เกิดมา แรกเริ่มเดิมที ต่างไม่มีใครคิดว่าตนเองผิดแผก

มันเป็นอย่างนั้น กระทั่งหมู่มวลชีวิตอื่นก้าวย่างเข้ามาปรากฏตัวให้เห็น ทั้งรูปลักษณ์ วาจา ความคิด

บนโลกของมนุษย์ที่มีเทพและปีศาจอิงอาศัย มนุษย์ย่อมมองว่า ‘พวกเรา’ ผิดแผกแตกแยก

ถ้าให้คุณประโยชน์ก็จะเป็นเทพ

ถ้าบันดาลภัยพิบัติ ก็จะเป็นปีศาจ

ไม่มีตรงกลาง ไม่มีความไม่ผิดแผก ไม่มีความธรรมดา

ข้าจึงแยกไม่ออกว่าตนเองเป็นเทพหรือปีศาจ

บ่าของข้าประดับด้วยปีกสีดำคู่งาม แม้เป็นสีมืดหม่น แต่ยามที่แพขนต้องแสงอาทิตย์ มันเงาวาวจนสะท้อนเป็นสีน้ำเงิน ‘พวกเรา’ บางตนผู้เป็นนักเดินทางบอกข้าว่ามันเหมือนสีของน้ำทะเลลึก

ข้าเคยเห็นทะเล แต่ไม่อาจว่ายลึกลงไป จึงคิดว่ามันคงใกล้เคียงกับสีของท้องฟ้ายามราตรีกาล

แต่สุดท้ายแล้ว ต่อให้ปีกของข้างดงามหรือไม่ ก็ไม่ได้มีประโยชน์อันใดเลยในเมื่อมันเป็นสิ่งที่ทำให้ถูกตัดสินว่าผิดแผก

ประโยชน์เดียวของปีกคู่นี้จึงเป็นการพาเจ้าของร่างบินหนีมาอาศัยอยู่ในป่าลึกกลางหุบเขา

โบยบินอยู่ใต้ร่มเงาไม้ที่แสงแดดเล็ดลอดมากระทบปีกเพียงรำไร ไม่อร่ามเรืองงดงามใต้แสงอาทิตย์ เป็นเพียงเงาวับลับเร้นเลือนหายเมื่อซ่อนกายใต้เงา

‘พวกเรา’ ตนอื่นบอกว่าข้าหลบซ่อน ก็อาจจะจริงเช่นนั้น ข้าหลบซ่อนจากมนุษย์ ข้าไม่ต้องการผิดแผก ข้าหลบซ่อนเป็นเวลาหลายปี สิบปี ยี่สิบปี หรือเป็นร้อยปี และข้าไม่แก่ไม่เฒ่าดังเช่นมนุษย์

ข้าหลบซ่อนจนลืมไปแล้วว่าหลบซ่อนจากอะไร

จนกระทั่งได้พบกับมนุษย์เข้าอีกครั้ง

เป็นลูกมนุษย์ตัวจ้อย เพศชาย กำลังเดินอยู่ในป่าเพียงลำพัง

ป่าลึก มืดสลัวแม้ยามกลางวัน ทำให้ไม่มีใครย่างกรายเข้ามาที่นี่นัก เด็กชายคนนี้จึงย่อมเป็นเด็กที่หลงป่าแน่แท้

ข้าไม่ปรากฏกาย เพียงนั่งเท้าคางเฝ้าดูจากกิ่งไม้เบื้องบน มองลูกมนุษย์ตนนี้เดินโซซัดโซเซ สับส่ายกระวนกระวาย ตะโกนหาพ่อแม่จนเสียงแหบแห้งแตกระแหง ใบหน้าเศร้าสร้อย และเข้าเฝ้าดูว่าเมื่อไหร่กันที่ลูกมนุษย์ตนนี้จะร้องไห้

บางที จากการกระทำเช่นนี้ มนุษย์ก็คงบอกว่าข้าเป็นปีศาจ

ทว่า จนพลบค่ำ ท้องฟ้าผลัดสีเป็นราตรีกาล เด็กน้อยคนนี้กลับไม่มีน้ำตาแม้สักหยด ที่เห็นมีเพียงเก็บกลืนก้อนสะอื้นไว้ในลำคอ ทั้งที่ป่าลึกเช่นนี้จะแผดปากร้องไห้เสียงดังอย่างไรก็ไม่มีใครมาเวทนาแท้ๆ

ข้านึกประหลาดใจ จ้องมองลูกมนุษย์ที่ผิดวิสัยมนุษย์ทั่วไป แม้ดูหวั่นกลัวลนลานกับเสียงร้องของสัตว์ป่าในความมืด แต่ก็ยังคงแล้งไร้น้ำตา สุดท้ายแล้วจึงซุกตัวกับรากของต้นไม้ใหญ่ที่ข้านั่งอยู่ก่อนจะหลับไปทั้งอย่างนั้น

อาจเป็นความไม่เข้าใจที่ทำให้ข้านิ่งค้าง จ้องมอง ยันตัวลุกขึ้นยืนบนกิ่งไม้ กระพือปีกให้อากาศสั่นไหว แล้วบินลงมาหาเด็กชายที่เบื้องล่าง จ้องมองเรือนกายอ่อนแอของลูกมนุษย์ ก่อนจะช้อนร่างนั้นขึ้นมาอุ้มไว้ กระพือปีกพาตนเองบินขึ้นสูงเหนือยอดไม้ แหงนเงยมองท้องฟ้าเห็นจันทร์สุกปลั่งเต็มดวง แล้วข้าก็โบยบินไปภายใต้แสงจันทร์ให้ส่องสะท้อนปีกเป็นสีน้ำเงินวับวาว

ข้าพาเด็กคนนี้กลับไปยังหมู่บ้านมนุษย์

คืนนั้นข้ากลับมายามที่จันทร์ลาฟ้า พร้อมคลางแคลงสงสัยในตนเองว่าเป็นเทพหรือปีศาจ

กระนั้นเลย ข้าก็มีคำตอบในใจอยู่แล้ว

นับจากนั้นอีกสิบปี ข้าก็ไม่ได้เจอมนุษย์อีก แต่ยังมีข่าวคราวของมนุษย์หนาหูจาก ‘พวกเรา’ บ้างก็ว่ามนุษย์ถางที่ครอบครองเขตป่าเข้ามาทุกที ทุกที จนที่นี่อาจไม่ใช่เขตป่าลึกอีกต่อไป

ข้าไม่ได้สนใจนัก แค่รอวันยืนยันว่ามนุษย์รุกล้ำเข้ามามากจนต้องหาถิ่นที่อยู่ใหม่ อาจจะสิบปี ยี่สิบปี แต่ก็ดูเหมือนข้าประมาทมนุษย์จนเกินไป เพราะข้าได้พบมนุษย์เข้าอีกครั้งตอนที่ถูกธนูยิงเข้าที่ปีกซ้ายจนร่างโรยลงกองกับพื้น

มันเป็นวันอากาศดีในฤดูร้อน เงียบสงบ ยินเสียงนกร้องรื่นหู ข้านั่งเล่นอยู่บนกิ่งไม้ ก่อนจะเจ็บแปลบแสบร้าวจนทรงตัวไม่อยู่ ร่างร่วงกองกับพื้นที่พรมพร่างด้วยใบไม้แห้ง ก่อให้เกิดเสียงดังตามด้วยและระลอกคลื่นกระพือปีกของนกตัวเล็กๆ ที่แตกตื่น ทั้งป่าเงียบสงัด ก่อนจะได้ยินเสียงฝีเท้าของสัตว์สองเท้าวิ่งตรงเข้ามา

เป็นมนุษย์ไม่ผิดแน่ ข้าคิดจะหยัดยืนขึ้นแล้ววิ่งหนี แม้ปีกใช้การไม่ได้แต่ข้าก็มีสองมือสองเท้าเฉกเช่นมนุษย์ ทว่าความขลาดกลัวก็กอดรัดหัวใจเอาไว้แน่นเมื่อพบว่ากายไม่อาจขยับได้เลยแม้แต่น้อย

ลูกธนูอาบยาพิษ...

สายตาที่เริ่มพร่าเบลอมองเห็นยอดไม้เลือนราง รู้สึกถึงเงาแดดที่ส่องกระทบผิวหน้า ก่อนทุกอย่างถูกบดบังด้วยเสียงดังโวยวายหากโสตประสาทกลับอื้ออึงจนไม่อาจจับคำพูด สัมผัสสุดท้ายที่จับได้คือถูกประคองหัวขึ้นมา กรอกอะไรบางอย่างใส่ปาก รู้สึกร้อนลงคอจนอยากจะดิ้นพล่าน แล้วข้าก็หมดสติลงตรงนั้น

เหมือนข้าติดอยู่ในห้วงมืดดำไร้ฝันอย่างยาวนานก่อนจะตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ภายในบ้านของมนุษย์ที่ส่องสว่างด้วยตะเกียงเจ้าวายุ มันเป็นบ้านหลังเล็กๆ คล้ายกระท่อมกลางป่า ได้กลิ่นของอาหารโชยเข้าจมูก มองตามไปก็พบมนุษย์ชายร่างกำยำกำลังคนหม้อซุปหน้าเตาฟืน

ข้าไม่เข้าใจนักว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ตั้งสติได้ก็พยายามขยับตัว ครั้งนี้ขยับได้ แต่ปวดแปลบที่ปีกซ้ายจนเผลอหลุดร้อง เรียกให้มนุษย์หนุ่มหันมาโดยไม่ตั้งใจ

ข้าไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น จึงพยายามลุกหนี แต่เจ้านั่นก็เข้ามารั้งร่างข้าไว้ได้ทันกาล ทั้งไร้เรี่ยวแรงจะดิ้นให้หลุดเพราะยังมีพิษร้ายจากบาดแผล



ขอโทษที่ยิงเจ้า ข้าเห็นแต่ปีก นึกว่าไก่ฟ้า



พลันได้ยินเสียงทุ้มพร่าเอ่ยเฉลย ความกังวลกลับคลายลงง่ายดาย แต่อีกใจก็ทั้งนึกขันปะปนกับขุ่นเคือง ปีกของข้าไม่ได้ใกล้เคียงปีกของพวกไก่ฟ้าสักนิด



แล้วทำไมเจ้าช่วยข้าล่ะ



ข้าเอ่ยถาม มองหน้าเจ้ามนุษย์หนุ่มตรงหน้า มันจ้องหน้าข้ากลับเช่นกัน ไม่ได้ตอบโต้ทันที ข้าจึงถามย้ำ



ข้าอาจเป็นปีศาจที่ร้ายกาจที่สุดก็ได้ ทำไมถึงช่วยข้า



จะให้ข้าปล่อยเจ้าตายหรือ



มนุษย์เอ่ยตอบด้วยคำถาม ยอกย้อน



ต่อให้เป็นปีศาจ ข้าก็จะช่วยเจ้า



แต่ประโยคปิดท้ายกลับทำให้ข้ารู้สึกแปลก เกิดคำถามว่ามนุษย์นั้นเปลี่ยนไปมาก หรือข้าเองที่หลงลืมกาลเวลา

ข้าไม่ได้ตอบอะไรอีก เจ้ามนุษย์หนุ่มเองก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ ทำเพียงลุกไปหยิบถ้วยน้ำซุปร้อนๆ มายื่นให้ข้า ไม่แน่ใจว่าควรเอ่ยขอบคุณดีหรือไม่

สุดท้าย ข้าก็รับน้ำซุปถ้วยนั้นมาเงียบๆ ไม่ได้เอ่ยสิ่งใด

หลังจากน้ำซุปถ้วยนั้นหมดลง มนุษย์หนุ่มก็เอ่ยถามอาการที่ปีกซ้าย ข้ามองผ้าพันแผลที่พันช่วงปีกเอาไว้ก่อนจะตอบสั้นๆ ว่าสองสามวันก็หาย อย่างไร ร่างกายของข้าก็ฟื้นตัวเร็วกว่ามนุษย์หลายเท่า



ข้าจะเปลี่ยนผ้าพันแผลให้เจ้า



ได้ยินเสียงทุ้มพร่าเอ่ยหนักแน่น ข้าฟังก็ปฏิเสธ แต่เจ้ามนุษย์ไม่ได้สนใจฟัง หรือฟังแต่ทำเป็นไม่ได้ยินก็ไม่อาจหยั่งได้ อย่างไรเสียมันก็เดินกลับมาพร้อมน้ำสำหรับล้างแผลและผ้าสะอาดอีกผืน วิสาสะจับปีกของข้าจนต้องขยับหนีเป็นการตอบโต้

กระนั้น มือของมนุษย์ก็ยังไล่ลามตามคว้าเอาไว้ได้ จับยึดไว้ให้พอที่จะไม่ขยับหนี ข้าประเมินดูแล้วว่าปฏิเสธไปคงไร้ผล อีกทั้งจะทำแผลเองก็ลำบากนัก จึงปล่อยเลยตามเลยก่อนจะรู้สึกว่ามีอะไรชอบกลในกายของตนเอง

เพราะเมื่อถูกสัมผัสที่ปีก กลับรู้สึกหวามไหว หวิวว่าง ใดๆ ก็ตามที่ไม่เคยรู้สึก

เหมือนที่ไม่เคยมีใครแตะต้องปีกของข้ามาก่อน



ปีกของเจ้างดงามนัก



และตอนนี้รู้สึกเหมือนถูกแตะต้องด้วยวาจา



อยากให้เจ้าหายเร็ววัน



ความหวิวว่างเมื่อครู่ถูกแทนที่ด้วยเพลิงที่ร้อนลุกลามอยู่ในกาย ยากจะเข้าใจแต่ข้าสันนิษฐานได้ว่าปีกเป็นส่วนบอบบางที่สุด ไม่แปลกถ้ามันจะไวต่อสัมผัส ข้าสรุปเช่นนั้นและดีใจที่การทำแผลจบลงในที่สุด

ข้ารู้สึกเหนื่อยอ่อนทั้งที่เพิ่งฟื้นคืนสติ ก่อนหลับไปอีกครั้งข้าเอ่ยกำชับกับเจ้ามนุษย์ ข้าไม่ถือว่าทั้งหมดนี้เป็นหนี้บุญคุณ มันเป็นเพียงสิ่งที่เจ้าต้องชดใช้เพราะทำร้ายข้า เจ้ามนุษย์ได้ฟังก็ไม่โต้ตอบอะไร แต่ที่ทำให้ข้าแปลกใจคือรอยยิ้มบนใบหน้า เป็นยิ้มมุมปากเหมือนมีสิ่งใดให้นึกขัน เห็นแล้วชวนหงุดหงิดแต่ก็คร้านจะต่อความ

ข้าหลับลงในคืนนั้น และตื่นขึ้นในรุ่งเช้าเพื่อรับข่าวคราวที่ไม่น่าฟังนัก



มนุษย์กำลังจะยึดพื้นที่ป่า



เป็นข่าวจากปากเจ้ามนุษย์หนุ่ม



เช่นนั้นแล้วเจ้าจะไปอยู่ที่ไหน



ข้าไม่ได้ตอบคำถาม และมนุษย์หนุ่มก็ไม่ได้เซ้าซี้ เพียงนำถ้วยอาหารยื่นให้ข้า ข้ารับมา และกินอาหารของมนุษย์ร่วมกับมนุษย์ ได้ยินเพียงเสียงการกระทำ บรรยากาศดำเนินไปราบเรียบ ก่อนจะถูกแทรกกลางด้วยน้ำเสียงทุ้มพร่า



เจ้าอยู่กับข้าได้นะ



อีกครั้งที่มนุษย์ทำให้ข้าแปลกใจ ข้าชะงักการกระทำ แต่มนุษย์กลับดำเนินมันต่อเหมือนสิ่งที่พูดมาเป็นเรื่องปกติ ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร จนข้ารู้สึกว่าไม่ควรเก็บมาเป็นปัญหาเช่นกัน ข้าเพียงกินข้าวให้หมดถ้วย และไม่ได้โต้ตอบอะไร

หมดมื้ออาหาร เจ้ามนุษย์หยิบคันธนูเตรียมออกจากบ้าน กำชับข้าว่าอย่าเพิ่งไปไหน อย่างน้อยให้ได้ชดใช้จนกว่าแผลจะหาย ข้าไม่ได้ปฏิเสธอีกแค่วันเดียวไม่ใช่เรื่องหนักหนา ทั้งจะได้ไม่ต้องมีสิ่งใดค้างใจต่อกัน เมื่อเจ้ามนุษย์รับรู้เช่นนั้นก็ออกจากบ้านไปในฐานะพรานป่า

ระหว่างวัน ‘พวกเรา’ ตนหนึ่งมาพบเจอข้าที่กำลังเดินเล่นอยู่รอบบ้าน คลางแคลงสงสัยที่ข้าใกล้ชิดมนุษย์ ข้าไม่ได้ตอบ เจ้านั่นจึงไม่ซักไซ้ เพียงแจ้งข่าวให้ข้าทราบก่อนจะกลับ



ประตูยมโลกกลับมาเปิดในรอบหลายร้อยปี และมันจะปิดอีกครั้งในคืนพรุ่งนี้



เป็นข่าวคราวที่ทำให้ข้าขบคิดหลายสิ่งหลายอย่าง

ถ้าประตูยมโลกเปิด ครั้งนี้อาจแทบไม่เหลือ ‘พวกเรา’ ในโลกมนุษย์ ทุกตนอาจอยากกลับไปที่ที่เป็นของตนเอง และข้าก็รู้ดีว่าอีกไม่นานมนุษย์ก็จะรุกล้ำผืนป่าทุกผืน ที่ข้าเคยคิดว่าถ้าป่านี้ถูกรุกล้ำ ข้าก็แค่จบปัญหาด้วยการย้ายไปที่อื่นนั้น เป็นเพียงการหลอกตัวเองที่ช่างขลาดเขลานัก

พลบค่ำ เจ้ามนุษย์กลับมาพร้อมกระต่ายป่าตัวใหญ่ ถลกหนัง แร่เนื้อและย่างมันเป็นอาหารแบ่งให้ข้ากิน บทสนทนาระหว่างมื้อเป็นไปอย่างเงียบเชียบ จนข้าอดเอ่ยสิ่งที่สงสัยขึ้นมาไม่ได้



เจ้าเป็นมนุษย์ ทำไมถึงอยู่ตัวคนเดียว



ข้าไม่อยากถูกหักหลัง



เจ้ามนุษย์เอ่ยตอบอย่างรวดเร็ว



เจ้าเคยถูกใครหักหลังหรือ



พ่อแม่ของข้า จงใจทิ้งข้าไว้ในป่าลึก ปล่อยให้ตาย



คำตอบของมนุษย์ทำเอาข้าไม่อยากถามอะไรอีก บางที มนุษย์เองก็ควรมีแยกจำพวกว่ามนุษย์ปีศาจ กับมนุษย์เทพหรือเปล่า แต่ถ้าให้ข้าแยกจริงๆ ก็คงจะไม่ ทุกอย่างบนโลกล้วนเป็นสีเทา ข้าเชื่อเช่นนั้น ดังที่เชื่อว่าไม่ควรแบ่งแยก ‘พวกเรา’ เป็นปีศาจหรือเทพราวแบ่งแยกสีขาวหรือดำ

บทสนทนาเงียบเชียบจวบจนกระทั่งมนุษย์หนุ่มทำแผลให้ข้าอีกครั้ง ซึ่งอุณหภูมิมือของมนุษย์ที่สัมผัสเข้ามายังคงก่อรู้สึกหวามไหวจนรำคาญความเปราะบางของปีกตัวเองนัก



สรุปว่าเจ้าจะอยู่กับข้าหรือไม่



แล้วเจ้าพรานป่าก็ถามสิ่งที่ข้าไม่คิดว่าจะได้ยินอีกครั้ง



เจ้าไม่กลัวถูกข้าหักหลังหรือ



ไม่กลัว



แต่ถ้าข้าเป็นปีศาจ...



เป็นปีศาจก็ช่างปะไร



ไม่แน่ใจว่าความร้อนรุ่มนั้นเป็นเพราะปีกเปราะบางที่ถูกสัมผัส หรือวาจาของมนุษย์ตนนี้ที่สัมผัสข้า อดคิดตำหนิดไม่ได้ว่าเป็นมนุษย์ที่ช่างทะนงตนนัก มั่นอกมั่นใจว่าตนเองจะรับมือข้าได้ทั้งที่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับข้าเลยแท้ๆ

 

ข้าจะรอคำตอบของเจ้าอีกครั้งในวันพรุ่งนี้



เป็นคำพูดสุดท้ายของมนุษย์ก่อนจะละมือจากปีกของข้า

คืนนั้น ข้านอนไม่หลับ ตระหนักคิดว่ามนุษย์ตนนี้เองอาจเป็นเด็กที่ข้าช่วยไว้เมื่อสิบปีก่อน แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้มีอะไรสลักสำคัญ ไม่ได้มีความหมายอะไรเลย

ข้าตัดสินใจแล้วว่าจะกลับยมโลกในวันรุ่งขึ้น

เมื่อรุ่งเช้ามาถึง ข้ารอพลบค่ำมาเยือนอีกครั้ง รอให้แผลที่ปีกฟื้นฟูจนหายสนิท ข้าจึงจะบินใต้เงาจันทร์เป็นครั้งสุดท้าย และกลับไปที่ที่ ‘พวกเรา’ ควรจะอยู่

วันนั้นทั้งวัน ข้ารู้สึกถึงเสียงความโกลาหลวุ่นวายจากป่าไกล เป็น ‘พวกเรา’ ที่กำลังเตรียมตัวกลับยมโลกไม่ผิดแน่

และเจ้ามนุษย์หนุ่มก็คงพอรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นแม้ข้าไม่เอ่ยบอก

พวกเรากินอาหารกันอย่างไร้บทสนทนาใต้แสงไฟ กระทั่งตอนที่ปลดผ้าพันแผลให้ข้าก็ไม่มีเสียงใดปริจากปาก ทว่าข้ากลับสัมผัสได้ถึงวาจาผ่านการลูบสัมผัสแผ่วเบาและอ่อนโยนบนปีกของข้า

ข้ารู้สึกร้อน จนอยากจะหนีให้ไกล



เจ้าจะไปแล้วหรือ



เสียงทุ้มพร่าเอ่ยถาม ขณะที่ยังคงลูบไล้แพขนปีกของข้าทั้งที่ไม่มีธุระอันใดให้สัมผัสแล้ว ข้าจึงขยับหุบปีกเสีย เจ้ามนุษย์หนุ่มถึงละมือออกไป



ข้าจะกลับยมโลกคืนนี้



ความเงียบเข้าปกคลุมหลังประโยคนี้ คงไม่มีความจำเป็นใดที่ต้องสนทนาต่อ ข้าหยัดกายลุกขึ้น ทันใดเจ้ามนุษย์หนุ่มลุกตาม

นั่นไม่น่าประหลาดใจ ตราบเท่าที่มนุษย์หนุ่มยังไม่โอบกอดกอดข้าไว้ แน่นจนอาจเรียกได้ว่าโอบรัดเสียมากกว่า



เจ้าอย่าไปเลย



เสียงทุ้มพร่าเอ่ยบอกข้าที่ข้างหู



แต่ข้าเป็นปีศาจ



ข้าหาข้ออ้างปฏิเสธ และขยายการปฏิเสธนั้น



ข้าจิตใจชืดชา แม้เห็นเด็กหลงเข้ามาในป่าลึก ข้าก็เพียงเฝ้ามองว่าเด็กคนนั้นจะหวาดกลัวและร่ำไห้จนขาดใจเมื่อใด



จบประโยค ข้าพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมกอด ทว่ากลับถูกคว้าข้อมือเอาไว้เป็นการฉุดรั้งที่แน่นหนากว่าเดิม



แต่สุดท้าย เจ้าก็พาเด็กคนนั้นกลับหมู่บ้านไม่ใช่หรือ



และพันธนาการให้หยุดนิ่งด้วยวาจาจากเสียงทุ้มพร่า



ข้าเฝ้าตามหาเจ้าอยู่เป็นเวลาสิบปี กว่าที่จะได้พบ



ตามหา? แต่กลับจำไม่ได้เมื่อพบข้าน่ะหรือ?



ข้าจงใจยิงเจ้า



คำเอ่ยเฉลยทำให้ข้าเงียบไป ไม่อาจรู้ได้ว่าควรนำความรู้สึกใดขึ้นก่อน



ข้ากลัวเจ้าจะหนีไป ในเมื่อยุคสมัยนี้ ‘พวกเจ้า’ ไม่ต้องการพบหน้ามนุษย์โดยตรงแล้วมิใช่หรือ?



ข้ายังคงเงียบแม้ได้ฟัง และเงียบแม้สัมผัสได้ถึงคางที่วางลงมาบนบ่า



ข้าขอโทษ



เจ้ามนุษย์เอ่ยคำนั้น



แล้วถ้าสุดท้ายข้าเป็นปีศาจล่ะ



ข้าถามกลับ



ที่ข้าช่วยเจ้า อาจเป็นความดีหนึ่งเดียวที่ข้าทำ



มนุษย์หนุ่มเงียบไป ข้าคิดไว้อยู่แล้ว แต่ก็อดรู้สึกโหวงว่างไม่ได้ หรือบางที มันอาจเป็นความเสียใจที่บิดเบี้ยวคล้ายๆ กับการให้อภัยที่บิดเบี้ยว ไม่ขุ่นเคืองใดแม้แต่น้อยต่อให้รับรู้ว่ามนุษย์ตนนี้จงใจยิงข้าแต่แรก



หยุดตัดสินว่าตัวเองเป็นเทพหรือปีศาจเสียที



ในที่สุด ถ้อยคำก็กลั่นกรองออกมาจากปากมนุษย์หนุ่ม



มันไม่ได้สำคัญอะไรเลย



จะไม่สำคัญได้อย่างไร?



ไม่สำคัญ เพราะเจ้าก็คือเจ้า



ได้ฟัง ข้าเงียบไป เงียบเชียบเหมือนป่าที่ร้างไร้แล้วซึ่ง ‘พวกเรา’

เงียบ คล้ายจะขยายถ้อยคำที่ข้าเพิ่งได้ยินให้ชัดก้องโสตประสาท

ถ้อยคำที่ข้าอยากได้ยินมาเป็นเวลาร้อยปี

ข้าไม่รู้ตัวว่ามีน้ำหยาดใสไหลอาบแก้มจนกระทั่งมืออันอบอุ่นของมนุษย์ปาดมันออกให้ข้า ตอนนั้นเองที่ทั้งตกใจที่ตัวเองร้องไห้ ทั้งอับอายจากพื้นนิสัยเย่อหยิ่งอยู่ลึกๆ ข้าผลักไสมนุษย์ออก ก่อนจะวิ่งจากบ้านและบินหนีทะยานขึ้นฟ้าพร้อมความสับสน

ถ้าไม่กลับยมโลกภายในค่ำคืนนี้ ข้าก็อาจจะไม่ได้กลับอีกตลอดไป

กระนั้น ข้ากลับเริ่มชั่งใจลังเลเพียงเพราะมนุษย์คนเดียวที่ไม่ติดสินข้าเฉกเช่นมนุษย์ตนอื่น

ทั้งที่ถ้ากลับไปยังที่ของตัวเอง ที่ที่เป็นของ ‘พวกเรา’ ทุกคนย่อมไม่ตัดสินเฉกเช่นกัน

คืนนั้น ข้ารู้สึกเหมือนบินหลงทางอยู่กลางฟ้ากว้าง ภายใต้จันทร์เต็มดวงสุกปลั่ง

ข้าหลงทาง บินวนไปมาเหมือนติดในเขาวงกต กระทั่งแหงนเงยจ้องมองท้องฟ้ายามราตรีกาล ข้าจึงหาทางออกเจอ

มันอยู่ในปีกสีดำขลับของข้าที่จะสะท้อนแสงเงาวาวราวสีของท้องทะเลลึกและท้องฟ้าราตรี

สิ้นความมืดมิดของคืนนั้น ข้าร่อนโรยกลับลงยังพื้นผิวโลก ไปยังบ้านของมนุษย์หนุ่มผู้เป็นพรานป่า ข้าเห็นเจ้านั่นนั่งเหม่อมองท้องฟ้าอยู่ตรงหน้าบ้าน กระทั่งได้ยินเสียงกระพือปีกของข้าที่โรยตัวหยัดยืนบนพื้นดินเบื้องหลัง เจ้านั่นจึงหันมาด้วยสีหน้าแบบไม่เชื่อสายตาตัวเอง

ข้าเห็นแล้วนึกขำ อาจเหมือนที่เจ้ามนุษย์เคยยิ้มขำข้า



เจ้าเคยบอกว่าปีกของข้างดงาม



เหมือนคำถามของข้าทำให้มนุษย์หนุ่มมีสติขึ้น ลุกขึ้นแล้วเดินตรงเข้ามาหยุดยืนข้างหน้าข้า



ใช่ งดงามกว่าสิ่งใดที่ข้าเคยเห็นมา



มือของพรานหนุ่มเอื้อมมาสัมผัสปีกของข้าแผ่วเบา



งั้นหรือ?



จริงยิ่งกว่าสิ่งใด



มนุษย์หนุ่มย้ำความ มุมปากระบายยิ้ม

โดยแทบไม่รู้ตัว ข้ายิ้มตาม



อยู่ในยมโลก ปีกของข้าคงไม่สวยเช่นนี้



จบคำ รอยยิ้มของข้าถูกประทับจูบด้วยรอยยิ้มของอีกฝ่าย ทั้งที่สิ่งที่ข้าอยากพูดยังไม่หมดถ้อยดี

แต่จะช่างมันเสียก็ได้

ข้าคงไม่จำเป็นต้องบอกว่าสำหรับข้า โลกมนุษย์เป็นเหมือนบ้านยิ่งกว่ายมโลก

ข้าชอบยามที่ได้สดับฟังเสียงของผืนป่า เสียงของชีวิต แม้แต่แสงแดดที่ส่องผ่านลอดเงาไม้ก็ยังมีเสียงอันไพเราะ

และนับจากนี้ต่อให้เสียงกระพือปีกของข้าจะผิดแผกแตกแยกสำหรับมนุษย์ ข้าก็จะอยู่ที่นี่

เพราะยมโลกไม่มีดวงดาราที่สาดแสงส่องสะท้อนเงาของชีวิต

ไม่มีดวงจันทร์

ไม่มีดวงอาทิตย์

และไม่มีเจ้า













***************************************************************************
เป็นครั้งแรกที่เขียนอะไรที่แฟนตาซีจ๋าขนาดนี้ค่ะ 55
ไม่อิงตำนานใดๆ ทั้งนั้น และไม่บรรยายชัดด้วยว่าไปโซนยุโรปหรือเอเชีย แต่แยมมีภาพในหัวอยู่แล้ว หวังว่านักอ่านจะเห็นภาพในหัวเช่นกัน

มันอาจจะบิดๆเบี้ยวๆ ขาดๆเกินๆไปบางช่วงบางตอนนะคะ เพราะตอนแรกตั้งใจเขียนเป็น porn without plot แต่ออกมาเป็น without porn แทนค่ะ

แง แต่ก็หวังว่าจะชอบกันนะคะ

ติดแท็ก #ภูตผีและพรานป่า ได้ค่ะ (ชื่อแท็กคิดขึ้นมาเดี๋ยวนั้นเลยค่ะ555)

ออฟไลน์ ืniyataan

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3333
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +64/-1
ชอบ...บบบบบบบบบบบบบ ละมุนละไม  o13 o13 o13

ออฟไลน์ Raccool

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 318
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +237/-2
สำนวนภาษาสวยงามอีกแล้ววว  :hao5:
ตอนแรกลุ้นว่าจะแจกพรกันตอนไหน 55555
แต่หลังๆ ลุ้นกับการไม่ให้คุณปิศาจกลับไป งือออ
ดีใจที่แต่ละคนสุดท้ายตามหาสิ่งที่ตัวเองต้องการเจอนะ

แต่แอบหวั่นๆ ว่าถ้าอยู่ด้วยกันไปแบบนี้แล้วมนุษย์จะไม่ตายก่อนหรือ
ทิ้งคุณปิศาจให้เหงาๆ คนเดียวไม่ได้น้าาา :sad4:

ออฟไลน์ Naamtaan22

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 284
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +6/-1
ไม่เคยทำให้ผิดหวังเลยสักเรื่อง  ยังคงความเป็นเอกลักษณ์ในการใช้ภาษาสวยๆในการบรรยายเหมือนเดิม  ชอบมาเลยค่ะ :mew1:

ออฟไลน์ Snowermyhae

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4015
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +97/-7
ลุ้นทุกบรรทัดว่าคุณแยมจะแจกพรกันไหม ตัวมีปีกน่ารังแกมากเลยค่าาา  :hao7:

ออฟไลน์ ChabaSri

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 602
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +24/-0
งดงามมากเจ้าค่ะ

ออฟไลน์ oki

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 300
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +14/-0
ฮือ ขอพรด้วยค่ะ แค่กๆ :katai4:

ออฟไลน์ Meercorn

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 55
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
ตลกคนเขียนที่จะให้เป็น porn without plot แต่กลายเป็น without porn แทน555555 แต่แบบก็ดีนะละมุนไปอีกแบบ

ออฟไลน์ didididia

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 371
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +6/-1
คุณแยมสนใจแจกพรเพิ่มมั๊ยคะ :fox2:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ Wordslinger

  • แป้งจี่รีรีข้าวสาร
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2384
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1180/-5
ในความไม่มีพอร์น แต่เรากลับรู้สึกว่าอารมณ์ของตัวละครกลับเต็มไปด้วยพอร์น อ่านไปก็สะท้อนในใจว่า นี่เป็นเทพเจ้าที่ตกหล่นจากสวรรค์แน่ๆ มาตกล่องปล่องชิ้นกับเด็กมนุษย์ที่ตนเคยช่วยไว้ แหม...นี่แหละค่ะพอร์นจริงๆ

เราว่าคุณแยมเขียนแนวแฟนตาซีได้ดีมากๆ เลยนะคะ อ่านเรื่องนี้แล้วอยากอ่านแฟนตาซีที่เขียนโดยคุณแยมเลยค่ะ วอนขอตรงนี้ได้ไหมคะว่าอยากอ่านจังเลย อยากอ่านแฟนตาซี ดิสโทเปีย หรือแนววิทยาศาสตร์ไซไฟก็ได้ เพราะภาษาของคุณแยมสามารถ "เอาอยู่" กับเรื่องแนวนี้ อ่านแฟนตาซีบางเรื่องรู้สึกเกินเอื้อม ราวกับคว้าจับควันในอากาศ แต่ของคุณแยมเขียนให้อ่านแล้วรู้สึกแฟนตาซีนั้นมีชีวิต ราวกับว่าถ้าออกไปเดินชายป่าจะเห็นกระท่อมหลังนั้น และเห็นคนมีปีกโผบินขึ้นร่ายระบำในแสงจันทร์ กล่าวคืออ่านแล้วเชื่อว่าเรื่องนี้ก็อาจเกิดได้จริงๆ เรียกว่าสมจริงนั่นเองค่ะ

ยังไงก็ขอขอบคุณคุณแยมไว้ตรงนี้เลยนะคะ  :mew1:

ออฟไลน์ Keane

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 247
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +192/-0

ออฟไลน์ lostinthelight

  • 엑소엘
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 151
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
ชอบจังเลยค่ะ :o8:

ออฟไลน์ ntntuan

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 2
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
ฮือออ สวยงามจังเลยค่ะ :sad4:

ออฟไลน์ okinawa

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 3
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
สนุกค่ะ อยากอ่านต่อ

ออฟไลน์ water

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 57
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
มีความน่ารัก :mew3:

ออฟไลน์ darinsaya

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 592
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +9/-1

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด